Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ἀπέναντι εἰς τήν δυστυχίαν τῶν ἀδελφῶν

Ἀπέναντι εἰς τήν δυστυχίαν τῶν ἀδελφῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ πολύ συχνά ἀντιμετωπίζουν δυσάρεστες καταστάσεις, ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές, οἱ ὁποῖες τούς πικραίνουν καί τούς ὁδηγοῦν στήν κατάθλιψη, κάτι πού εἶναι πολύ ἀνησυχητικό. Πολλές φορές καταφεύγουν καί σέ εἰδικούς ἐπιστήμονες, ἀλλά καί σέ ἀνθρώπους ἀμφιβόλου καταρτίσεως καί ἱκανότητος. Τά ἀποτελέσματα εἶναι συνήθως πενιχρά καί διαρκοῦν λίγο. Τά πράγματα θά ἦταν καλύτερα, ἐάν ὑπῆρχε ἀναφορά στό Θεό.

Ἡ δυστυχία στίς μέρες μας εἶναι εὐρέως διαδεδομένη καί δέν ὀφείλεται μόνο στήν ἔλλειψη ὑλικῶν ἀγαθῶν. Δυστυχεῖς δέν εἶναι μόνο οἱ φτωχοί. Εἶναι καί οἱ πλούσιοι. Θά ἔλεγα ὅτι οἱ δεύτεροι σέ μεγαλύτερο βαθμό. Οἱ χριστιανοί πρέπει νά δείχνουν ἐνδιαφέρον καί ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς τους μέ διάκριση, ἀποφεύγοντας ἐπιπόλαιες κρίσεις καί ἐξηγήσεις γιά τή δυστυχία τους. Τό παράδειγμα μᾶς τό ἔχουν δώσει οἱ μεγάλοι Γέροντες, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικά θυσιάστηκαν προσφέροντας στούς δυστυχεῖς ἀδελφούς ὅ,τι εἶχαν καί δέν εἶχαν. Καί ἦταν πολλοί αὐτοί. Κατά ἑκατοντάδες κατέφευγαν καθημερινά στά ταπεινά κελιά τους, γιά νά πάρουν τήν εὐχή τους καί νά τούς ἐμπιστευθοῦν τά προβλήματα πού τούς ἀπασχολοῦσαν.

Ἐκεῖνοι, πραγματικοί πατέρες, τούς βοηθοῦσαν μέ πολλούς τρόπους καί τούς προέτρεπαν νά συνδεθοῦν σταθερά μέ τό Χριστό καί νά τηροῦν τίς ἐντολές του.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης τόνιζε συχνά στούς ἐπισκέπτες: «Ἀγαπήσατε τόν Χριστό καί ὅλα ἐκεῖνα πού σᾶς καταπιέζουν καί σᾶς φθείρουν, καί οἱ ἁμαρτωλές μνῆμες καί τά ἀπωθημένα, θά φύγουν. Ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ θά σᾶς γιατρέψει. Εἶναι ὅπως τό φῶς, πού ἔρχεται καί φεύγουν τά σκοτάδια». Ἐκεῖνοι πού στηρίζονται στό Χριστό, πού ἔχουν πίστη καί ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοιά του νιώθουν τίς ποικίλες καταπιέσεις, τούς πειρασμούς καί τίς πικρές ἐμπειρίες τῆς προηγούμενης ἁμαρτωλῆς τους ζωῆς, ἀλλά καί τά ἀπωθημένα τους, πού ἐπηρεάζουν σέ μεγάλο βαθμό τή συμπεριφορά τους, ἐντελῶς διαφορετικά, χωρίς ὑπερβολές, ἀνυπομονησία καί ἀδικαιολόγητους φόβους.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν γίνεται ἀποδεκτή καί συνοδεύεται μέ ἄσκηση καί συνέπεια, εἶναι φῶς πού διαλύει τά σκοτάδια καί διευκολύνει στήν ὀρθή ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων καί τήν ἀγόγγυστη ἀποδοχή τῶν ὅσων ἐπιτρέπει ὁ οὐράνιος Πατέρας πάντα μέ τήν προοπτική τῆς αἰώνιας ζωῆς, τήν ὁποία δυστυχῶς λίγοι σκέφτονται.

Οἱ κληρικοί συνήθως ἀναφέρονται γενικά καί ἀόριστα στήν ἀγάπη πού πρέπει νά ἔχουν οἱ χριστιανοί πρός τό Χριστό, χωρίς ὅμως νά ἀναφέρονται στά ἀποτελέσματα, γιατί δέν ἔχουν ἀνάλογη ἐμπειρία. Ἐνῶ οἱ Γέροντες μιλοῦσαν μέ βάση τίς δικές τους ἐμπειρίες, ἀλλά καί τῶν Ἁγίων, στά κείμενα τῶν ὁποίων πάντα ἐντρυφοῦσαν.

Ορθόδοξος Τύπος,7/11/2014

το είδαμε   εδώ