Κήρυγμα Κυριακῆς 5.07.2015 (Κυριακή E΄ Ματθαίου Γαλ. ε΄ 22-στ΄ 2) «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος»

Κήρυγμα Κυριακῆς 5.07.2015

(Κυριακή E΄ Ματθαίου Γαλ. ε΄ 22-στ΄ 2)

«Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος»

Τήν 5η Ἰουλίου ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Ὁσίου καί θεοφόρου πατρός Ἀθανασίου τοῦ ἐν Ἄθω. Ἕναν Ὅσιο Πατέρα ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὁ θεμελιωτής τοῦ Μοναχισμοῦ στό Ἅγιον Ὄρος. Καί καθώς ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἕναν Ὅσιο, ὁ ὁποῖος ἀγωνίσθηκε, σχεδόν σέ ὁλόκληρη τήν ζωή του κατά τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας καί προσπάθησε μέ ἐπιτυχία νά ἐφαρμόσει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀναγινώσκεται ὁ ἀπόστολος ἀπό τήν Πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού μᾶς ὁμιλεῖ γιά τόν καρπό τοῦ Πνεύματος. Ἐκ προοιμίου ὁ Ἀπόστολος μᾶς δίνει τά χαρακτηριστικά τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγωνίσθηκε στήν ζωή του καί τό ἅγιον Πνεῦμα ἐσκήνωσε στήν ὕπαρξή του ἀποδίδοντάς του ἔτσι τά ἀποτελέσματα, τούς καρπούς δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ ἄνθρωπος ὁμοιάζει μέ ἕνα δέντρο, ἕνα δέντρο τό ὁποῖο πρέπει νά ἀνθίσει καί νά καρποφορήσει. Γιατί ἀλλιῶς ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς πληροφορεῖ «πᾶν δένδρον μή ποιοῦν καρπόν καλόν ἐκκόπτεται καί εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. ζ΄ 19). Τό δέντρο δηλαδή πού δέν δίνει καρπούς ἀγαθούς κόπτεται καί παραδίνεται στήν φωτιά γιά νά καεῖ καί νά ἀφανισθεῖ. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ μᾶς. Κάθε ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν καρποφορεῖ στήν ζωή του, δέν ἔχει ἀρετές πού εἶναι οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν εἶναι δηλ. πνευματοφόρος, χάνεται στήν ἄβυσσο τῆς Κολάσεως μακριά ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τόν ἠτοιμασμένο τόπο ἀπό τόν Κύριο μας ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς τό ὑποσχέθηκε.

Προβάλλοντας ἔτσι ἡ Ἐκκλησία ἕναν Ὅσιο, καλεῖ καί ὅλους ἐμᾶς νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά γίνουμε δέντρα, καλλίκαρπα καί πολύκαρπα. Καί θά ἦταν πολύ διδακτικό γιά ὅλους μας νά ἀναφερθοῦμε δι’ ὁλίγων σ’ αὐτούς τούς καρπούς, σ’ αὐτές τίς ἀρετές πού καθαρίζουν τόν ἄνθρωπο καί τόν παρουσιάζουν ἱματισμένο καί σοφρωνοῦντα, ἔμπροσθεν τοῦ θρόνου τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ.

Οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι χωρισμένοι σέ τρεῖς τριάδες εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Πρῶτον εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη πού εὔκολα ξεστομίζεται ἀπό τά χείλη τῶν ἀνθρώπων χωρίς ὅμως οὐσία καί ἀνταπόκριση στό πραγματικό. Ἀγάπη ὄχι τῶν λόγων ἀλλά τῶν ἔργων. Ἀγάπη θυσιαστική μιμούμενη ἐκείνη τήν τέλεια ἀγάπη πού εἶχε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός δίνοντας του τό ἔναυσμα γιά νά ἀνέβει στόν Σταυρό. Τέτοια ἀγάπη ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος καί τέτοια ἀγάπη ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Κύριος. Ἀγάπη πού θυσιάζει τά πάντα γιά νά δώσουμε τό ἑαυτό μας στούς ἄλλους, ἀγάπη πού νά καλύπτει τά πάντα πού νά συγχωρεῖ, πού νά νουθετεῖ, πού νά ἀγκαλιάζει, πού νά εἶναι ἀνιδιοτελής, πού τέλος νά ὁδηγεῖ στόν παράδεισο καί στήν σωτηρία.

Δεύτερον εἶναι ἡ χαρά. Ὅταν κανείς ἀγαπᾶ μέ τόν τρόπο πού ἀνέλυσα πιό πάνω εἶναι ἀπόλυτα βέβαιο ὅτι θά ἔχει μέσα του χαρά.

Δέν μπορεῖ κανείς νά ἔχει ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους καί τόν Θεό καί νά μήν εἶναι χαρούμενος. Χαρά πού διαλύει κάθε ἴχνος ἀπελπισίας καί λύπης. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ πνευματοφόρος φέρει μέσα του τήν χαρά τοῦ Κυρίου ἔτσι ὅπως ὁ Κύριος μας τήν μετέδωσε μετά τήν Ἀνάστασή του δίνοντας χαρά ἐν ὅλῳ τόν κόσμο.

Τρίτον εἶναι ἡ εἰρήνη. Εἰρήνη ἐσωτερική πού ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος κάνοντάς τον εἰρηνικόν μέ ὅλους, ἀλλά δίνοντάς τους καί τήν ἐσωτερική εἰρήνη, ἀσφαλίζοντάς τον ἀπό κάθε βέλος ταραχῆς καί θυμοῦ. Προχωρώντας τίς σκέψεις μας βλέπουμε ὅτι οἱ καρποί τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀλληλένδετοι, ὡς μία ἀλυσίδα ἤ καλλίτερα ὡς μία κλίμακα πού κανείς ἀνεβαίνει κατακτώντας τίς ἀρετές. Ἔτσι δικαίως ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος...». Δηλαδή θεωρεῖ ὅλες αὐτές τίς ἀρετές πού ἀπαριθμεῖ ὡς ἕνα καρπό πού κατέχει κάθε ψυχή ἀγωνιζομένου χριστιανοῦ.

Τέταρτον εἶναι ἡ μακροθυμία. Μακροθυμία πρός πάντας. Μακροθυμία πού κάνει τήν καρδιά μας τόσο ἀνοιχτή, ὡς ὡκεανόν, καί χωράει ὅλους χωρίς νά ἀνταποδίδουμε κανένα κακό. Ἡ μακροθυμία καταργεῖ τό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ καί ὁδόντα ἀντί ὀδόντος» καθώς ἡ μακροθυμία δίνει στόν ἄνθρωπο αὐτό πού ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει γιά τούς ἀποστόλους «λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν» (Α΄ Κορ. δ΄ 12-13). Ἀλλά τό ἀνώτερο καί τελειότερο ἐκεῖνο πού ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἀναφέρει στήν Α΄ ἐπιστολή του γιά τόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν «ὅς λιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόροι, πάσχων οὐ ἠπείλει» (Α΄ Πέτρου β΄ 23). Σέ μία ἐποχή πού μᾶς πετροβολοῦν ἄς δείξουμε μακροθυμία γιά νά ὠφεληθοῦμε.

Πέμπτον εἶναι ἡ χρηστότητα. «Γεύσασθαι καί ἴδετε ὅτι Χριστός ὁ Κύριος...». Ἡ χρηστότητα ἐκείνη ἡ ἀρετή πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν καλοσύνη ἀντιμετωπίζοντας ὅλους ἐκείνους μέ καλοσύνη, οὕτως ὥστε ἡ συμπεριφορά σου νά εἶναι ὠφέλιμη γιά ὅλους.

Ἕκτον εἶναι ἡ ἀγαθοσύνη.Ἔχοντας ὅλα τά παραπάνω ἡ ἀγαθοσύνη σέ ὁδηγεῖ νά κάνεις ὅλα αὐτά πράξη. Οἱ καλές δηλ. πράξεις, ἡ ἀρετή τήν ὁποία ἔχεις σέ κάνουν ἀγαθόν δηλαδή ἐνάρετο. Μέσα στόν κόσμο τῆς πονηρίας πού ζοῦμε, προσευχόμαστε καθημερινῶς στήν Κυριακή προσευχή «ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ». Οὕτως ὥστε νά ἀποκτήσουμε τήν ἀγαθωσύνη, γιά νά μετατρέψουμε τόν κόσμο τόν ἁμαρτωλό καί πονηρό σέ ἐνάρετο.

Ἕβδομο εἶναι ἡ πίστη. Πίστη σημαίνει ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Νά ἐμπιστευθείς ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή σου στό Θεό, δείχνοντας τήν ὑπακοή σου καί τήν ὑποταγή σου στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πίστη ἀκράδαντη καί ἀσάλευτη πού σέ προφυλάσσει ἀπό τίς παρεκκλίσεις καί τούς ἐκτροχιασμούς, πού σοῦ διασαλεύουν τήν σταθερή πορεία σου.

Ὄγδοο, ἡ πραότητα. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ....» (Ματθ. 11, 29). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ὑπέρτατη ἀποκάλυψη τῆς πραότητος τοῦ Θεοῦ καί εἶναι πηγή τῆς δικῆς μας πραότητος, ὅπως διακηρύττει «Μακάριοι οἱ Πραεῖς...» (Ματθ. 5,4). Ἡ πραότητα εἶναι σημεῖο τῆς παρουσίας τῆς ἄνωθεν Σοφίας καί χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Μαθητῶν Του (Β΄ Κορ. 10,1). Εἶναι στολίδι τῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι δείχνουν γαλήνια πραότητα πρός ὅλους.

Ἔνατον, ἡ ἐγκράτεια. Αὐτός πού μπορεῖ καί χαλιναγωγεῖ τόν θυμό του καί συγκρατεῖ τόν νεύρα του, μπορεῖ ἑπομένως καί νά συγκρατεῖ καί τά ἄλλα πάθη του τά ὁποῖα σκοτώνουν καί καταδικάζουν τήν ψυχή.

Αὐτό ἀδελφοί μου εἶναι καρπός τοῦ Πνεύματος πού κάθε ἀγωνιζόμενος χριστιανός ἀποκτᾶ μέσα ἀπό τήν ἄσκηση καί τήν ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἄς προσπαθήσουμε ὅλοι νά ἀποκτήσουμε τίς ἀρετές αὐτές, νά τίς καλλιεργήσουμε καί νά ἀποδώσουμε τόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς δέντρα καλλίκαρπα καί πολύκαρπα.