ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

Η Ευαγγελική περικοπή της ΣΤ΄ Κυριακής του Ματθαίου αναφέρεται στο γεγονός της θεραπείας, από τον Χριστό ενός ασθενούς, που έπασχε από τη νόσο της παραλυσίας. Σε κάθε θαύμα που έκανε ο Χριστός, απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η πίστη εκείνου που το ζητούσε. Στο παρόν θαύμα της περικοπής, τόσο ο παράλυτος, όσο και οι άνθρωποι που τον μετέφεραν, είχαν μεγάλη πίστη μέσα τους και γι’ αυτό ο Κύριος, πριν ακόμα εκφράσουν με λόγια την επιθυμία τους, πραγματώνει τη θεραπεία του ασθενούς, διδάσκοντας ότι ο Θεός ενδιαφέρεται και αγαπά τα πλάσματά Του και γίνεται «βοηθός και σκεπαστής», σε όσους Τον πιστεύουν και ζητούν τη βοήθειά Του.

Ο Χριστός θεραπεύει τον άνθρωπο, ως ψυχοσωματική οντότητα και γι’ αυτό δεν περιορίζεται μόνο στη σωματική ασθένεια, αλλά θεραπεύει και την ψυχή, δίδοντας «άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον», διότι, όπως γράφει ο Λουκάς στις Πράξεις, «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος», γι’ αυτό, σημειώνει ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, «η διακονική στάση του Χριστού προς τον άνθρωπο, δεν σταματά στο κήρυγμα και τη διδασκαλία Του, στη διακονία του λόγου, αλλά συμπληρώνεται με την έμπρακτη προσφορά της αγάπης του, μέσω της θαυματουργικής άρσης των συνεπειών της αμαρτίας του πόνου, της αρρώστιας και του θανάτου, της δουλείας στην τραγική μοίρα της φθαρτότητας. Κορύφωση, όμως, της διακονίας του Χριστού προς τον άνθρωπο υπήρξε το Πάθος του Σταυρού, η προσφορά της ίδιας της ζωής του, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ύψιστη, λοιπόν, έκφραση της θείας εξουσίας του Χριστού, που πραγματώνεται ως διακονία, είναι η θυσία».

Το μήνυμα που εξάγεται, από την περικοπή είναι, ότι ο Χριστός έχει την εξουσία της αφέσεως των αμαρτιών, και της σωματικής θαυματουργίας, διότι  ο Χριστός δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Είναι ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού.

Ο  Κύριος, απαντώντας στους Γραμματείς,  είπε: «ίνα δε ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου αφιέναι, επί της γης αμαρτίας, λέγει τω παραλυτικώ·  εγερθείς άρον σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκον σου».

Αυτή την εξουσία την έδωσε κατόπιν στους Αποστόλους και έτσι  φτάνει, μέχρι τον πνευματικό. Άρα η μέσω του πνευματικού άφεση που δίνει ο Θεός, είναι η μέσω του Χριστού άφεση, γιατί ο πνευματικός είναι διάκονος του Χριστού, και στη συγκεκριμένη περίπτωση διακονεί, ως όργανο του Θεού, για την άφεση των αμαρτιών.

Η εξουσία του Χριστού περιλαμβάνει όλο το σύμπαν, καθώς είπε στους μαθητές Του, λίγο πριν αναληφθεί ότι«εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ  και επί γης» (Ματθαίος 28:18). Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εξουσία από του Χριστού είτε στη γη, είτε στον ουρανό, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, που λέγει στην προς Φιλιππησίους ότι στο όνομα του Ιησού, όλα τα επουράνια, τα επίγεια και τα υποχθόνια θα προσκυνήσουν. Λέγει χαρακτηριστικά:«ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψῃ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων». (Φιλιππησίους 2:10).

Η εξουσία του Χριστού εκτός του ότι αγκαλιάζει όλο το σύμπαν, διαπερνά καθετί μέσα στο σύμπαν. Στην προς Κολοσσαείς γράφει ότι «και αυτός εστί προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε». Δηλαδή είναι αυτός, που πριν από καθετί, τα πάντα συγκρατεί, για να μπορούν να υπάρχουν.  (Κολοσσαείς 1:17). Και στην προς Εβραίους: «ος ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, φέρων τε τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού, δι’  εαυτού καθαρισμὸν ποιησάμενος των αμαρτιών ημών εκάθισεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς». Αυτός συγκρατεί το σύμπαν με τη δύναμη του λόγου του (Εβραίους 1:3).

Η εξουσία αυτή επεκτείνεται πάνω ακόμη και από τις πνευματικές δυνάμεις. Ο Απόστολος Πέτρος γράφει, ότι ο Χριστός πήγε στον ουρανό και κάθισε στα δεξιά του Θεού, αφού υπέταξε τους αγγέλους, τις εξουσίες και τις δυνάμεις (Α΄ Πέτρου 3:22).

Η εξουσία του Χριστού είναι τελική. Δηλαδή δεν μπορεί να ανατραπεί. Δεν υπάρχει κάτι να τη υπερκεράσει. Δεν θα υπάρξει ανώτερη εξουσία από αυτήν. Ο Χριστός δηλαδή, θα είναι ο τελικός κριτής όλων. Αυτός θα αποφασίσει για τον καθένα. Γράφει ο Ιωάννης στο ευαγγέλιό Του, ότι ο Πατέρας του έδωσε την εξουσία να κρίνει τους ανθρώπους, γιατί αυτός είναι ο Υιός του Ανθρώπου:  «και εξουσίαν έδωκεν αυτώ και κρίσιν ποιείν, ότι υιός ανθρώπου εστί». (Ιωάννης 5:27).

Στον Άρειο Πάγο ο απόστολος Παύλος τελείωσε το κήρυγμά του με τα εξής λόγια: «τους μεν ουν χρόνους της αγνοίας υπεριδών ο Θεός τα νυν παραγγέλλει τοις ανθρώποις πάσι πανταχού μετανοείν, διότι έστησεν ημέραν εν η μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνῃ, εν ανδρί ω ώρισε, πίστιν παρασχὼν πάσιν αναστήσας αυτόν εκ νεκρών». Ο Θεός παρέβλεψε τα χρόνια της άγνοιας. Τώρα όμως απαιτεί απ’ όλους τους ανθρώπους σε κάθε τόπο να μετανοήσουν, γιατί έχει καθορίσει μια μέρα που θα κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, μέσω ενός ανδρός, που τον έχει ορίσει γι’ αυτό το σκοπό. Κι έδωσε βέβαιη απόδειξη σε όλους, ότι αυτός θα είναι ο κριτής, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς (Πράξεις 17:30-31).

Ο άνθρωπος πρέπει να μετανοήσει, γιατί ο Θεός ανασταίνοντας τον Χριστό από τους νεκρούς του έδωσε εξουσία να κρίνει με δικαιοσύνη. Και αν δεν γίνει ο Χριστός Σωτήρας δικός μου σήμερα, θα τον συναντήσω μια μέρα ως Κριτή μου. Κάθε άνθρωπος μια μέρα θα ομολογήσει πως ο Χριστός είναι Κύριος. Είτε αυτό θα γίνει τώρα με την μετάνοια και την πίστη, είτε εκείνη την ημέρα που όμως, δεν θα υπάρχει περιθώριο για μετάνοια.

Σήμερα, λέγει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, η πορεία του κόσμου δεν εξαρτάται τελικώς από την συσσωρευμένη δύναμη και γνώση και την αλαζονική χρήση της, από τους ισχυρούς της γης. Η ουσιαστική εξουσία βρίσκεται στα χέρια του Θεανθρώπου, που σεβάστηκε απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου, μέχρι σκανδαλισμού των θρησκευτικά αυστηρών. Για μένα, συνεχίζει ο Μακαριώτατος, η εξουσία Του συνοψίζει τη δύναμη της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της αγάπης και της ζωής και πιστεύω, ότι εξακολουθεί να δρα λυτρωτικά στην ιστορία της ανθρωπότητας, όσο και αν πολλοί θεωρητικά ή έμπρακτα την αμφισβητούν και αυτή τελικά θα κρίνει τον κόσμο. Θέλω όμως, να δώσω μια επεξήγηση, προσθέτει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, ότι η εξουσία του Χριστού πάνω στα ανθρώπινα είναι εντελώς διαφορετική, από τις κοσμικές εξουσίες. Υπήρξε μια κρίσιμη στιγμή στο πάθος εμπρός στον Πιλάτο και εκεί ο Ιησούς είχε τονίσει ότι «η βασιλεία η εμή ουκ έστι, εκ του κόσμου τούτου».

Επικύρωσε μια καθαρή διάκριση ανάμεσα στο πνευματικό και το εγκόσμιο, το πολιτικό, μια τάξη που θα διαρκέσει έως την παρουσία του και την επάνοδό του, σε αντίθεση με διάφορες θεοκρατικές παραδόσεις που συνδέουν τη θρησκευτική με την κρατική εξουσία, ξέρετε στον ισλαμικό κόσμο αυτό είναι πολύ έντονο. Η ορθόδοξη παράδοση οφείλει να μείνει συνεπής σε αυτόν το πνευματικό ρόλο, γιατί η ανάμειξη του ονόματος του Χριστού δεν έχει θέση σε σχέδια πολιτικής σκοπιμότητας και καταδυναστεύσεως ατόμων και λαών όπως το είδαμε τους τελευταίους μήνες. Γιατί ο Χριστός πρόβαλε μια διαφορετική αντίληψη περί εξουσίας μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, ως βάση και ιδεώδες, έθεσε τη διακονία προς τον συνάνθρωπο, ενώ οι άρχοντες του κόσμου τούτου συνήθως κυριαρχούν αδιαφορώντας για την αξιοπρέπεια του απλού ανθρώπου και καταπιέζοντας τους αδυνάτους.
Αυτό το υπόδειγμα παρέδωσε στους δικούς του και στέλνοντας τους μαθητές του στον κόσμο, τους μεταβίβασε το κύρος Του και τους εμπιστεύτηκε την πνευματική εξουσία Του, επιμένοντας ότι η άσκησή της, στην πραγματικότητα, θα είναι διακονία και ανιδιοτελής προσφορά.

Ο Κύριος παραμένει ο συμπάσχων στον πόνο κάθε ανθρώπου είναι ο Θεός του ελέους, που σκύβει στοργικά πάνω στον πονεμένο και τραυματισμένο, από την αμαρτία άνθρωπο. Η εξουσία Του δεν καταδυναστεύει αλλά υπηρετεί, δεν εκδικείται αλλά συγχωρεί, δεν καταπιέζει αλλά λυτρώνει. Δεν επιβάλλεται με θόρυβο, αλλά δρα στη σιωπή, κυρίως ενεργεί σαν μια εξουσία λυτρωτική, ως δωρεά συγνώμης και αγάπης και σε εκείνους που λένε ότι δεν τον πολυξέρουν και δεν τον πολυπλησιάζουν. Έτσι λοιπόν ο Αναστάς Κύριος σέβεται την ελευθερία και την ιερότητα του κάθε ανθρωπίνου προσώπου ακόμα και αυτού που τον αμφισβητεί, δεν προκαλεί φόβο, αλλά ελευθερώνει την ανθρώπινη ύπαρξη από τον φόβο.

Από το φόβο του θανάτου, πολύ περισσότερο βεβαίως δέος και φόβο που ακούσαμε αυτές τις ημέρες. Όσοι Τον ακολουθούν, αυτού του είδους την εξουσία θεωρούν, ως τη μόνη σημαντική και αυτή πρέπει να ασκούν.