Η ΑΠΕΛΠΙΣ ‘’ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ’’, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι συναρτούν το καλύτερο αύριο, τόσο για το μεταναστευτικό πρόβλημα γενικότερα, όσο και για την συνεπακόλουθη κατάσταση στη Λέσβο λόγω του προσφυγικού προβλήματος ειδικότερα, με την ‘’εντυπωσιακή’’ από κοσμική άποψη, επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στη Λέσβο.

Τέτοιες προσδοκίες είχαν και κάποιοι από την επίσκεψη του προηγούμενου Πάπα στην Κύπρο, ότι θα γίνει δήθεν αρωγός η επίσκεψή του, για επίλυση του προβλήματος τη κατοχής.  Το αποτέλεσμα;  Είδαν ακόμα πιο καθαρά το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας και του Ερτογάν.

Το πλήθος των δημοσιογράφων έχουν καταγράψει λεπτό προς λεπτό την αρωγή του Πάπα Φραγκίσκου, στους πρόσφυγες, μιας αρωγής όμως που δεν συνοδεύτηκε έστω και από μικρό μέρος του πλεονάσματος του Βατικάνειου πλούτου.

Με λύπη έβλεπες πλακάτ να αναγράφουν το ποιητικό ομοιοκατάληκτο «Pope is our hope» (Ο Πάπας είναι η ελπίδα μας).  Δεν χρειάζεται να αναφέρομε ότι καμιά αναφορά δεν γίνεται για τους δύο συνοδεύοντες αυτόν, κανονικούς Ιεράρχες της Εκκλησίας.  Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι το επίκεντρο της δημοσιότητας είναι ο της Ρώμης ‘’αλάθητος’’;   Αντί να ελπίζουν «καλώς και σοφώς εις τον Θεόν» κατά τον Άγιον Ισαάκ τον Σύρον, τρέφουν μάταιες ελπίδες στον εκτός Εκκλησίας Πάπα.

Όταν θα παρέλθουν οι μέρες τούτες, θα αντιληφθούν και το ποιόν των προσδοκώμενων καρπών της ‘’εντυπωσιακής’’ αυτής επίσκεψης και θα ομολογήσουν ότι ‘’εποιήσαν ουδέν’’.   πηγή

ΠΟΣΟ ΑΓΝΟΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ, ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ;

ΠΟΣΟ ΑΓΝΟΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ, ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ;

‘’Όποιον αγαπά πιο πολύ τον Θεόν και την πατρίδα, αυτόν να ψηφίσετε’’, έλεγε ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

Οι βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο πλησιάζουν. Για να έλθει καλό στο πολυβασανισμένο αυτό νησί, και πρωτίστως για την Εκκλησία, θα πρέπει να ψηφίζομε μακριά από πάθη και ιδιοτέλειες. Δεν είναι λίγοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που συχνά πυκνά ομιλούν για τον Άγιο Παΐσιο, αλλ’ όμως σ’ αυτό το θέμα πεισματικά αγνοούν τις συμβουλές του, ακολουθώντας πεισματικά το πάθος τους. 

Δεν είναι λίγοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που με τέτοιο τρόπο ομιλούν για τον Άγιο Παΐσιο, που σε κάνουν να νομίζεις πως ήταν κάποτε υποτακτικοί του. Κι όμως όταν έλθει η ώρα να καθορίσουν με την ψήφο τους σε πάρα πολλά θέματα το μέλλον του τόπου, το πάθος δεν τους αφήνει ν’ ακούσουν την προτροπή του Αγίου αυτού Γέροντος που έλεγε, «Όποιον αγαπά πιο πολύ τον Θεόν και την πατρίδα, αυτόν να ψηφίσετε». Και αυτό φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με ιδεολογικές ταμπέλες της Δεξιάς ή της Ακροδεξιάς, αλλά είναι στάση πολιτικής συμπεριφοράς Ορθοδόξου Χριστιανού. Λίγοι δυστυχώς τον ακούν σε τούτη τη συμβουλή του. Και το χειρότερο, που προκαλεί ακόμα περισσότερη λύπη, είναι που προσπαθούν να πείσουν κι άλλους σε τούτη την κατάντια τους.

«Το να ενδιαφέρεται κανείς τώρα και να ανησυχεί για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το έθνος μας είναι ομολογία, γιατί η Πολιτεία τα βάζει με τον θείο νόμο. Ψηφίζει νόμους ενάντιους στο νόμο του Θεού. Γι’ αυτό όσοι έχουν αντίληψη του κινδύνου πρέπει να εναντιώνονται στις τάσεις αυτές», ομολογούσε ο  Όσιος Παΐσιος. Πόσοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι αγνοούν τα λόγια του Αγίου Παϊσίου και πεισματικά ψηφίζουν με βάση το πάθος των μαρξιστικά κόμματα; Πόσοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι  αγνοούν τα λόγια του Αγίου Παϊσίου και πεισματικά ψηφίζουν με βάση το πάθος των πολιτικούς που προτιμούν να λυπήσουν το Θεό παρά την Ευρωπαϊκή Ένωση, από Ευρωπαϊκές εκκοσμικευμένες αντιλήψεις Είναι πολύ λυπηρό ένας Χριστιανός από τη μια να ομολογεί ότι το πρώτιστο γι’ αυτόν είναι η Πίστη και από την άλλη να γίνεται συνεργός και συνένοχος για την εκλογή κομμάτων με δεδηλωμένη αντιεκκλησιαστική πολιτική. 

Κατ’ αρχή είναι γεγονός ότι τα αριστερά μαρξιστικά κόμματα, εκ των προτέρων έχουν δεδηλωμένη την πολιτική τους απέναντι στα θέματα Πίστεως και ότι δεν εξαρτάται από τη στάση ενός ή δύο βουλευτών, που πιθανό να έχουν διαφορετική άποψη. Η ιδεολογία τους είναι αυτή που καθορίζει τη στάση των. Στα υπόλοιπα κόμματα δεν υπάρχει εκ των προτέρων δεδηλωμένη στάση απέναντι στα θέματα Πίστεως, εκτός από αυτά που εμφορούνται ιδεαλιστικά από την‘’Ευρωπαϊκή ιδέα’’, την οποία θέτουν υπεράνω και θεμάτων Πίστεως κάποτε.

Είναι γνωστοί ποιοι εκ των προτέρων θα βάλουν την ιδεολογική τοποθέτηση τους πάνω από το νόμο του Θεού. Πρωτίστως αυτοί που κουβαλούν στην ιδεολογία τους την μαρξιστική αντιθεΐα (εννοώ κόμματα, όχι ανθρώπους), αλλά και εκείνοι που στο δίλημμα μεταξύ των νόμων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των νόμων του Θεού, θα προβάλουν το τετριμμένο «μα το λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση». Κάτι σαν αυτό που ανέφερε κάποτε ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης «Οι Αριστεροί χλευάζουν, οι δεξιοί αγνοούν…». 

Η Αριστερά είναι γνωστό ότι από την άθεη μαρξιστική ιδεολογία της καθορίζει σε πολλά θέματα τη στάση της  στα θέματα Πίστεως. Η Δεξιά δυστυχώς τηρεί μια επιφανειακή ιδεολογική ‘’στάση ταμπέλας’’ στα θέματα Πίστεως και όχι συνειδητή στάση, για τούτο το απαράδεκτον σε κάθε σχεδόν δισταγμό, «μα το είπαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Ο λόγος του Αγίου Παϊσίου «Όποιον αγαπά πιο πολύ τον Θεόν και την πατρίδα, αυτόν να ψηφίσετε», είναι καθοριστικός ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί που είμαστε για την πολιτική στάση μας, αλλ’ όμως συνάμα και τόσο δύσκολος όταν πρυτανεύει το πάθος και η ιδιοτέλεια.

πηγή

Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής στον Παπισμό.

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Στον Παπισμό μετά το Σχίσμα και την αποκοπή των από τη Μία, Αγία Εκκλησία, ανάμεσα στ’ άλλα αλλοίωσαν και τη νηστεία της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.  Είναι και τούτο απότοκο της εκκοσμίκευσης που ταλαιπωρεί τον Παπισμό.  

Θα πρέπει να αναφέρομε ότι στα πλαίσια της αλλοίωσης τούτης της νηστείας της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, πρόσθεσαν και το δικαίωμα  ρύθμισης όλων των νηστειών από τους κατά τόπους Παπικούς ‘’επισκόπους’’.   Φυσικά να μη φανταζόμαστε ότι υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις.  Για παράδειγμα εκεί που δεν επιτρέπεται η κατάλυση κρέατος την Παρασκευή, κάποιοι μπορεί να προσθέσουν και την Τετάρτη κλπ. 

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη νηστεία των Ισπανοφώνων Παπικών, που η νηστεία τους  εν πολλοίς αντιπροσωπεύει τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ακολουθούν οι περισσότεροι Παπικοί.  Η νηστεία της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αρχίζει κατ’ αυτούς  από την Καθαρά Τετάρτη και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο.

Θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν μέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όπου επιτρέπεται η κατάλυση κρέατος.  Η κατάλυση ιχθύος, αυγών και τυριών εν πολλοίς επιτρέπονται.  Την Καθαρά Τετάρτη, κάθε Παρασκευή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και την Μεγάλη Παρασκευή, δεν επιτρέπεται η κατάλυση κρέατος.   

Σ’ αυτή την αλλοίωση από τους Παπικούς της νηστείας της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μετά το Σχίσμα και την αποκοπή των από τη Μία, Αγία Εκκλησία, ας αντιπροτείνομε τα λόγια του Αγίου Βασιλείου, «Νηστεία η των Αγγέλω ομοίωσις, η των δικαίων ομόσκηνος, ο του βίου σωφρονισμός».  

το είδαμε εδώ

Η ΕΜΠΑΘΗΣ ‘’ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ’’ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΤΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟYΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου          

   =====

Είναι πολύ μεγάλο εμπόδιο για ένα Ορθόδοξο Χριστιανό η ‘’ιδεολογική’’χροιά στα θέματα συνύπαρξης με αιρετικούς και αλλοθρήσκους.  Η‘’ιδεολογική’’ αντιμετώπιση στα θέματα αυτά δημιουργεί στρεβλώσεις. Κανών Ορθόδοξης συμπεριφοράς στα θέματα συνύπαρξης με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, είναι η αγάπη εν αληθεία.

Άνθρωποι που ταλαιπωρήθηκαν επί μακρόν με ιδεολογήματα, όταν αντιληφθούν που οδηγεί το ιδεολογικό πάθος που ακολουθούν, κάποτε χωρίς να το αντιλαμβάνονται πολεμούν την ιδεολογία με ιδεολογικό τρόπο.  Όσο περίεργο κι αν ακούεται τούτο είναι μια πραγματικότητα.  Πρέπει να προσέχει κανείς τα κεκρυμμένα κατάλοιπά της ιδεολογικής συμπεριφοράς.  Η ιδεολογική αντιμετώπιση πολλάκις είναι κεκρυμμένο πάθος.

Το πολυσυζητημένο θέμα της συνύπαρξης με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, πολλάκις αντιμετωπίζεται μέσα από το ιδεολογικό πρίσμα.  Και όλα τούτα για το κριτήριο της Ορθόδοξης ισορροπίας παραχαράσσεται από την ιδεολογική εμπάθεια. 

Για τούτο παρατηρούμε Ορθοδόξους Χριστιανούς που αντί την πλάνη να μισήσουν, το μίσος των εγγίζει και τον εν πλάνη συνάνθρωπό μας, παραβαίνοντας τοιουτοτρόπως την εντολή της κατά Χριστόν αγάπης.

Από την άλλη παρατηρούμε Ορθοδόξους Χριστιανούς, που προς χάρη μιας ανθρωπάρεσκης  συνύπαρξης, εφευρίσκουν ‘’κοινά’’ στα οποία πλειστάκις και αρκούνται, για να συντηρείται το συνυπαρξιακό ιδεολόγημά των.

Κανών Ορθόδοξης συμπεριφοράς στα θέματα συνύπαρξης, είναι η αγάπη εν αληθεία.   Αυτή η αλληλοπεριχώριση αγάπης και αλήθειας, προβάλλει το Ορθόδοξο κάλλος της αγάπης και της αλήθειας. 

Παρατηρείται το φαινόμενο άλλοι να διαστρέφουν την αγάπη προς χάρη της αλήθειας και άλλοι την αλήθεια προς χάρη της αγάπης.  Δημιουργείται τοιουτοτρόπως μια βαβέλ απόψεων, θέσεων και συμπεριφορών με ποικίλες στρεβλώσεις.

Απάντηση προς τούτη τη βαβέλειο σύγχυση, την οποία προκαλεί  η εμπαθής ιδεολογική αντιμετώπιση, είναι τα λόγια του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, τα οποία προβάλλουν το Ορθόδοξο εκκλησιολογικό ήθος: «Παρακαλώ υμάς…ίνα λέγητε το αυτό.  Οι χριστιανοί δύνανται να λέγουν το αυτό πάντες, όταν έχουν τα ίδια αισθήματα, τα ιδίας σκέψεις, τα ίδια βιώματα.  Τούτο δε επιτυγχάνουν όταν ενώσουν την ψυχήν των με την καθολικήν ψυχήν της Εκκλησίας, την καρδίαν των με την  καθολικήν καρδίαν της Εκκλησίας (πρβλ. Πράξ. 4,32) και την σκέψιν  των με την καθολικήν σκέψιν της Εκκλησίας.  Τότε σκέπτονται και αισθάνονται και ‘’λέγουσι’’ δια της καθολικής ψυχής της Εκκλησίας, της καθολικής καρδίας της και της καθολικής σκέψεώς της» (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’).  Aν αυτό το Ορθόδοξο εκκλησιολογικό ήθος αποκτήσομε, τότε και οι συμπεριφορές μας απέναντι στους  αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους, δεν θα παρουσιάζουν διαφορές.

πηγή

Την εορτή των Αγίων Θεοφανείων του Χριστού μας και εορτή των Φώτων καλούμε.

ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ ΚΑΛΟΥΜΕ

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Την εορτήν των Αγίων Θεοφανείων του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και εορτή των Φώτων την καλούμε.  Φυσικά τα Άγια Θεοφάνεια καλούνται Φώτα γιατί κατά τους πρώτα χριστιανικά χρόνια οι πρώτοι Χριστιανοί εβαπτίζοντο την παραμονή της Εορτής.  Η Υμνογραφία της Εκκλησίας μας γέμει από  αναφορές που δικαιολογούν την ονομασία εορτή των Φώτων.

Σε στιχηρό ιδιόμελο του Εσπερινού της Εορτής ψάλλομε, «τον φωτισμόν ημών, τον φωτίσαντα πάντα άνθρωπον». Στο «και νυν» πριν την Είσοδον κατά την Εσπερινή Ακολουθία ψάλλομε, «του δοξάζειν σε Σωτήρ, τον φωτισμόν των ψυχών ημών».

Μετά τα Παλαιοδιαθηκικά αναγνώσματα ψάλλομε, το τροπάριον «Επεφάνης εν τω κόσμω, ο τον κόσμον ποιήσας, ίνα φωτίσεις τους εν σκότει καθημένους· Φιλάνθρωπε δόξα σοι».  Στους στίχους που ακολουθούν του τροπαρίου αυτού ψάλλομε την κατακλείδα του τροπαρίου αυτού, «Ίνα φωτίσεις τους εν σκότει καθημένους· Φιλάνθρωπε δόξα σοι».

Μετά τα υπόλοιπα Παλαιοδιαθηκικά αναγνώσματα ψάλλομε, το τροπάριον, «Αμαρτωλοίς και τελώναις, δια πλήθους ελέους σου επεφάνης Σωτήρ ημών, που γαρ είχε το φως σου λάμψαι, ειμή τοις εν σκότει καθημένοις; δόξα σοι». Στους στίχους που ακολουθούν του τροπαρίου αυτού ψάλλομε την κατακλείδα του τροπαρίου αυτού «Που γαρ είχε το φως σου λάμψαι, ειμή τοις εν σκότει καθημένοις; δόξα σοι».

Κατά τη Θεία Λειτουργία, ο υμνογράφος τον Άγιον Ιωάννη τον Πρόδρομο θέλει να ερωτά «πως φωτίσει ο λύχνος το Φως;»    Μετά το Ευαγγέλιο και τα ‘’Ειρηνικά’’ εις την ευχή που διαβάζει ο ιερέας μυστικώς,  αναφέρει μεταξύ άλλων το εξής : «το φως το εκ φωτός, ο ελθών εις τον κόσμον του φωτίσαι αυτόν».

Εις άλλην ευχή που διαβάζει ο ιερέας μεγαλοφώνως,  αναφέρει μεταξύ άλλων το εξής : «το Φως το απρόσιτον, το φωτίζον πάντα άνθρωπον εις τον κόσμον λάμψον καμοί τω αναξίω δούλω σου, φώτισον μου της διανοίας τα όμματα».

Το τροπάριον της εορτής «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε» έχει τον καταληκτικό στίχο «Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός, και τον κόσμον φωτίσας δόξα σοι».  Εις την Λιτή σε ιδιόμελον του Κοσμά Μοναχού αναφέρονται και τα εξής : «Ω του θαύματος! δίχα πυρός  αναχωνεύει, και αναπλάττει άνευ συντρίψεως, και σώζει τους εις αυτόν φωτιζομένους, Χριστός ο Θεός και Σωτήρ των ψυχών ημών».

Εις τον όρθρον ψάλλομε «Πνεύμα δε το Άγιον, επί σε κατεγίνετο εν ω και φωτισθέντες βοώμεν∙ Δόξα τω εν Τριάδι Θεώ».  Το κοντάκιον της εορτής «Επεφάνης σήμερον», καταλήγει με το «ήλθες εφάνης το Φως το απρόσιτον».

Φυσικά υπάρχουν και άλλες αναφορές στην Ακολουθία της εορτής.  Αυτό το υμνογραφικό βίωμα του Ορθοδόξου λαού μας, ήταν φυσικό να περάσει και εις τα κάλαντα των Φώτων με την αρχή, «Σήμερα είν’ τα Φώτα κι ο φωτισμός και γιορτή μεγάλη κι αγιασμός».  Δικαίως λοιπόν την εορτήν των Αγίων Θεοφανείων του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και εορτή των Φώτων την καλούμε. 

πηγή

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΛΙΝΕΙΟΥ ΥΠΕΡΠΛΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΛΙΝΕΙΟΥ ΥΠΕΡΠΛΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

(Σχολιασμός της ‘’αξιομισθίας’’ του Φασίστα Μουσολίνι από τους Παπικούς)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

Με άρθρο που τιτλοφορείται «Βατικανό: Η αυτοκρατορία πίσω από την τσέπη του Μουσολίνι», η εφημερίδα «Το Βήμα», ημερομηνίας 27 Οκτωβρίου 2015, παρουσιάζει αξιόπιστα στοιχεία για τον υπερβολικό πλούτο του Βατικανού, που προήλθε από την «αξιομισθία» του Παπικού φασίστα δικτάτορα Μουσολίνι.

Θεωρώ αναφορά εκ περισσού να υπεισέλθει κανείς σε λεπτομέρειες και να αναφέρει και αυτά που η έβγαλε η εφημερίδα «Guardian» στο φως της δημοσιότητας, αναφορικά με το γεγονός ότι η ελβετική εταιρεία Profima, η οποία όπως αποδείχθηκε ανήκει στο Βατικανό και κατηγορήθηκε με στοιχεία για δραστηριότητες εναντίον των Συμμάχων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Βατικανό ουδέποτε τα διέψευσε. Αρκέσθηκε μόνο σε σιωπή. 

Η μυστικότητα του υπερβολικού πλούτου του Βατικανού, που απέκτησε από την συνένοχη ανοχή του Μουσολίνι, καταδεικνύουν και το μέγεθος της ενοχής. Ποιος αμφιβάλλει για το ολίσθημα εκκοσμίκευσης του Βατικανού μετά την αποκοπή των Παπικών από την Εκκλησία και την ανάγκη προς τούτο υπερβολικού πλούτου; Η εκκοσμίκευση του Βατικανού είναι ολοφάνερη και έλκει την καταγωγή της από την μάνητα του Παπικού εξουσιαστικού πρωτείου.

Να υπενθυμίσουμε ότι η ίδρυση του κράτους του Βατικανού πραγματοποιήθηκε με συμφωνία ‘’κονκορδάτο’’, υπογραφείσα από τον στυγνό δικτάτορα Μουσολίνι το έτος 1929. Να υπεισέλθει κανείς λοιπόν σε μεγαλύτερες λεπτομέρειες είναι έργο ιστορικών και δημοσιογράφων. 

Θα μπορούσε κανείς να  αναφερθεί στα «πολυτελή ακίνητα στην Βρεττανία, τη Γαλλία και την Ελβετία», καθώς και στο «διεθνές χαρτοφυλάκιο των 600 εκατομμυρίων ευρώ», «που ανήκουν στο Βατικανό και προέρχονται από χρήματα που αρχικά είχαν δοθεί στην Καθολική (Παπική) εκκλησία από τον δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι σε αντάλλαγμα για την Παπική αναγνώριση του φασιστικού καθεστώτος το 1929» όπως αναφέρει η εφημερίδα ‘’Το Βήμα’’.

Ίσως κάποιοι να προστρέξουν και στο γνωστό αλλά εξαντλημένο βιβλίο του Avro Manhattan «Το Βατικανό και ο 20ος αιώνας» (εκδ. 1954), με τις τόσες αναφορές του για τη στάση του Βατικανού έναντι του δικτάτορα Μουσολίνι. Για τους Ορθοδόξους όμως αυτά είναι απλά επιπρόσθετες ιστορικές αναφορές. 

Για τους Ορθοδόξους αρκεί η ιστορική συμπεριφορά των Παπικών-Ουνιτών της Γιουγκοσλαβίας Ουστάσι, οι οποίοι υπό τα βλέμματα του φασίστα Μουσολίνι και με ηγέτη τον δικτάτορα Άντε Πάβελιτς σφάγιασαν 800,000 Ορθοδόξους Σέρβους

Ως γνωστό το κριτήριο του μαρτυρίου των Σέρβων από τους Παπικούς Φασίστες Ουνίτες Ουστάσι, ήταν η Ορθόδοξη πίστη των. Πρώτα μαρτύρησαν όλοι οι Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής. Οι Παπικοί Φασίστες Ουνίτες Ουστάσι δεν λυπήθηκαν ούτε τα μικρά παιδιά. Γι’ αυτό και ο επίλογος της γενοκτονίας των Ορθοδόξων Σέρβων συμπεριελάμβανε και τα παιδιά των κατωτέρων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου. Το εγκληματικό προσκλητήριο των Παπικών Φασίστων Ουνιτών Ουστάσι μια μόνο προτροπή είχε προς τους Ορθοδόξους Σέρβους, «Να γίνουν Παπικοί». Τα επίλοιπα των δημοσιευμάτων, απλά είναι επιπρόσθετα δημοσιογραφικά και ιστορικά στοιχεία. 

Το μόνο που λησμόνησαν να ανακοινώσουν και διαφημίσουν οι Παπικοί, είναι το ‘’μέγεθος’’ της συμβολής του Βατικανού ‘’ενάντια’’ στη φασιστική θηριωδία. Προς το παρόν το Βατικανό αρκείται στη σιωπή, μια σιωπή που ερμηνεύει αλλοτρόπως και την ‘’αξιομισθία’’ του υπερπλούτου του Βατικανού.

πηγή

ΑΨΗΛΑ ΣΤΟ ΘΑΒΩΡ

ΑΨΗΛΑ ΣΤΟ ΘΑΒΩΡ

Του Βασίλη Χαραλάμπους                                          

=====

Αργοανεβαίνουμε αψηλά στο Θαβώρ

στο Υψηλόν εκείνον Όρος

στης Μεταμόρφωσης το βυζαντινό το μοναστήρι.

Τα κυπαρίσσια πανύψηλα

παραστέκουν στον χονδροκόκκινο μικρό θόλο

και στ’ολάσπρο καμπαναριό

βιγλίζοντας την πλατωσιά ιεσραέλ.

Στο παρεκκλήσιο του Μελχισεδέκ

τα κεριά σιγοκαίνε στη βραχώδη κρύπτη

χρωτίζοντας αλλοτρόπως

το στερνό εσπερινό αντιφέγγισμα

την ικεσία κουβαλώντας.

«Εν τω φωτί Σου πορευσόμεθα

αγίασον ημάς ο Σωτήρ ημών».

Στιγμές που «άγουσιν άνω»

«πάσι τε Χριστοφόροισιν

τοις μύσταις επουρανίων».

το είδαμε εδώ

Η ΜΑΝΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

«Την ρομφαίαν και τα τόξα κακοδόξων τε, όλως συνέτριψας και την οφρύν Βαρλαάμ» (Ζ΄ωδή, δευτέρας Κυριακής των νηστειών)

Του  Β. Χαραλάμπους

Όπως αναφέρει ο τότε Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σε κείμενό του που τιτλοφορείται ‘’Ο  Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς Θεσσαλονίκης και Λατινική Εκκλησία’’ και που δημοσιεύτηκε στο παλαίτυπο τεύχος του Εκκλησιαστικού Περιοδικού Γρηγόριος ο Παλαμάς (Τεύχη Κστ΄ και Κζ΄ - Θεσσαλονίκη 1918) «Η Λατινική Εκκλησία προς παραπλάνησιν των απλουστέρων ισχυρίσθη δια την υπεράσπισιν αυτής, εν οις ήσαν δυστυχώς και τινές  Έλληνες, ότι μετά το Σχίσμα δεν ανεφάνησαν πλέον Άγιοι εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία της Ανατολής». 

Δεν ομιλούν οι Παπικοί για Ορθοδόξους Αγίους μετά το Σχίσμα, γιατί σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται κατά πρώτο λόγο ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Αναφερόμενος λοιπόν ο τότε Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, στον Άγιο Γρηγόριο τον  Παλαμά γράφει: «Ήδη μικρόν μετά τον θάνατον αυτού 1359-1360, εν Θεσσαλονίκη και εν ταις Μοναίς του Αγίου Όρους, ετιμάτο ως Άγιος», «Οι δε Λατίνοι μετά φανατισμού απεριγράπτου, ου μόνον κατεπολέμησαν την μνήμην του μεγάλου Ιεράρχου της Θεσσαλονίκης και γενναίου της Ορθοδοξίας προμάχου, αλλά αποπειράθησαν να καταργήσωσιν την επί τη μνήμη αυτού Ιεράν Ακολουθίαν εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία».

Άλλη απόδειξη της μάνητας των αιρετικών Παπικών αποτελεί το γεγονός της καταστροφής του Τυπογραφείου στην Κωνσταντινούπολη, κατά το έτος 1627 από τους Ιησουΐτες, με αφορμή την έκδοση των «Δύο αποδεικτικών λόγων»του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Ακόμα και ο Migne, γνώρισε την Παπική εξουσιαστική αντίδραση, εξ αφορμής της έκδοσης έργων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και υποχρεώθηκε στο τέλος να ζητήσει συγνώμη για την έκδοσή των.

Ο λόγος που καταπολεμούν οι Παπικοί την μνήμην του μεγάλου αυτού Αγίου είναι προφανής. Τα ψαλλόμενα κατά την δευτέραν Κυριακήν των νηστειών, κατά την οποίαν επιτελούμε την μνήμην του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, δίδουν επακριβώς την απάντηση στους αιρετικούς Παπικούς.

«Δρεπάνη των λόγων σου, και ιεροίς συγγράμμασιν έτεμες αιρέσεις ακανθώδεις και ζιζανίων νόθα βλαστήματα της Ορθοδοξίας δε ευσεβή κατέβαλον σπέρματα, Ιεράρχα Γρηγόριε» (Από την Ε΄ωδήν)

«Την ρομφαίαν και τα τόξα κακοδόξων τε, όλως συνέτριψας και την οφρύν Βαρλαάμ και πάσαν την δύναμιν αιρετικών ως ιστόν, διεσκόρπισας, οία περ λίθος μέγιστος της αράχνης Ιεράρχα» (Από την Ζ΄ωδήν).

 

πηγή

 

ΣΧΟΛΙΟ : Οπως καί οι παλαιοημερολογίτες δέν αναγνωρίζουν κανέναν Αγιο μετά τό 1920. Ολοι οι αιρετικοί τήν ίδια μούρη έχουν.

Αμέθυστος

ΩΣ ‘’ΣΗΜΕΙΩΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ’’ ΕΚΑΛΕΣΑΝ, ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ π. ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ Ποίων σημείων όμως την αρχή;

ΩΣ ‘’ΣΗΜΕΙΩΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ’’ ΕΚΑΛΕΣΑΝ, ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ π. ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

(Ποίων σημείων όμως την αρχή;)

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

=====

Αν περιέλθει κανείς τους διαδικτυακούς ιστότοπους, που ιδιοτελώς στηρίζουν τον π. Ιωσήφ Βατοπαιδινό, (και δεν είναι λίγα αυτά τα ιστολόγια), τον οποίον ενθουσιαστικώς κάποιοι προσαγορεύουν και «άγιο», θα παρατηρήσει κανείς ότι ζουν ένα ενθουσιαστικό παραλήρημα, με αφορμή το χαμόγελο του μοναχού αυτού, του «χαμογέλου από την αιωνιότητα» όπως το καλούν, το οποίο καλούν παράλληλα και ως ‘’αρχή των σημείων’’ του. Ποίων όμως σημείων την αρχή; 

Εδώ σαφέστατα εξυπονοείται πλήθος σημείων, χωρίς να καταμαρτυρούνται, γιατί καμιά μαρτυρία δεν υπάρχει. Μήπως εννοούν αυτά που θα ακολουθήσουν; Αυτό όμως δεν είναι Ορθόδοξη σοβαρότητα και φυσικά καρπό θα έχει την δυσπιστία κάποιων που αναμένουν πλήθος σημείων.

Αυτή είναι μια λεκτική διαδικασία‘’αγιοποίησης’’. Επιπρόσθετα μέσα στο ενθουσιαστικό παραλήρημα τους, λησμόνησαν την κακόδοξη και γενοκτόνο θέση του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού, για το μη εφάμαρτο της έκτρωσης πριν τον τρίτο μήνα της κύησης.

«Ερευνήστε σας παρακαλώ το διαδίκτυο, για να διαπιστώσετε πόσα κέντρα φίλων και υποστηρικτών της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου υπάρχουν, που προβάλλουν φωτογραφίες του Γέροντος Ιωσήφ κεκοιμημένου χαμογελώντας. Είναι όλα αυτά σύμφωνα με τη μοναχική μας παράδοση και τα αγιορείτικα θέσμια;», αναφέρει μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Πέτρας και Χερρονήσου Νεκτάριος, σε κείμενό του που τιτλοφορείται «Μια άλλη φωνή για το Βατοπαίδι.»(εδώ)

Το εν λόγω κείμενο προλογικά άρχεται με το «Η αγάπη μου προς τον μοναχισμό και την Εκκλησία μου υπαγορεύουν… » καταδεικνύοντας όντως το κριτήριο έκφρασης των απόψεων του Σεβασμιωτάτου. Η κατακλείδα του προλόγου του αναφέρει: «Θεώρησα υποχρέωσή μου να εξαγορεύσω το λογισμό μου. Εξ αρχής είμαι από εκείνους, που έχουν γράψει κατ’ επανάληψη στον Ηγούμενο και του έχω συμπαρασταθεί». 

Αυτός ο λόγος του Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου Νεκταρίου, εμάς που αγαπούμε το Βατοπαίδι της Μεγαλόχαρης και την Αλήθεια της Ορθόδοξης Πίστης μας, πολύ μας ανάπαυσε, γιατί δεν αναπαυόμαστε στην εμπάθεια και τον μη κατ’ επίγνωση ζήλο. 

Όμως η λύπη για το ακατάσχετο αυτό παραλήρημα λεκτικής ‘’αγιοποίησης’’, μας αναγκάζει να επισημάνουμε την επικίνδυνη υπερβολή. Θα ρωτήσουμε και πάλι: «Ποίων σημείων την αρχή;»

το είδαμε εδώ

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΑ ‘’ΠΑΘΗ ΑΤΙΜΙΑΣ’’

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΑ ‘’ΠΑΘΗ ΑΤΙΜΙΑΣ’’

(Η ποιμαντική της καταδίκης των ‘’παθών ατιμίας’’ και της πρέπουσας αγάπης προς τον πάσχοντα ομοφυλόφιλο)

Του θεολόγου, κ. Β. Χαραλάμπους

=====

Η καταδίκη των εκδηλώσεων της αντιθέου ‘’υπερηφανείας’’ της Οργάνωσης ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί, Τρανσέξουαλ), από μέρους της Εκκλησίας μας, αφορά τη ίδια την κολάσιμη αμαρτία της ομοφυλοφιλίας και όχι τους συνανθρώπους μας που έχουν περιπέσει σε αυτό το πάθος.

Δεν πρόκειται περί καταδίκης ή κατακρίσεως των συνανθρώπων μας, που ταλαιπωρούνται από τούτη την «αλλόκοτον λύσσαν» κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά για την καταδίκη του ομοφυλοφιλικού πάθους. Τέτοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται με διάκριση και χωρίς τη παραμικρό ίχνος κατάκρισης.

Πρόκειται  για το ίδιο το «υπερφρονείν», από μέρους των ομοφυλοφίλων, για τούτα τα κολάσιμα πάθη.

Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να κατακρίνει τον συνάνθρωπό του, για οποιοδήποτε πάθος. Η κατάκριση φανερώνει υπερηφάνεια και πώς θα βοηθήσεις μετά στον τερματισμό τούτης της αλλόκοτης και αντιθέου υπερηφάνειας, που διαφημίζεται από την Οργάνωση ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί, Τρανσέξουαλ); 

Μακριά από δικαιϊκές τοποθετήσεις, η Εκκλησία μας προτάσσει την ελπίδα του Σταυρού και της Ανάστασης. Οι Άγιοι μας διδάσκουν  τη σωτηριώδη μετάνοια. «Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου»,έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. 

Θεία παρηγορία, φέρνει η σωτηριώδης μετάνοια.  «Όσο περισσότερο υποφέρει ο άνθρωπος» έλεγε ο Άγιος ο Άγιος Παΐσιος «και λυπάται για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του προς τον Θεό και κλαίει φιλότιμα που λύπησε με τις αμαρτίες του τον Θεό Πατέρα του, τόσο περισσότερο τον ανταμείβει με θεία αγαλλίαση και τον γλυκαίνει εσωτερικά. Αυτή η λύπη έχει μεν πόνο, αλλά έχει και ελπίδα και παρηγοριά. Όποιος όμως θέλει τη θεία παρηγοριά, δεν πρέπει να ζητάει ανθρώπινη παρηγοριά. Πρέπει να νοιώσει το σφάλμα του, να μετανοιώσει και τότε θα έρθει από μόνης της η θεία παρηγοριά».

πηγή

ΣΤΗ ‘’ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑΣ’’ Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ, Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΖΟΦΟΣ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ‘’ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ’’, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ

Απάντηση σε όσους Πανεπιστημιακούς καθηγητές των Φιλοσοφικών Σχολών, ΔΕΝ Το αντιμετωπίζουν Ορθοδόξως Το Θέμα τούτο 
Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Δυστυχώς εκπαιδευτικοί της Μέσης Εκπαίδευσης, αλλά κυρίως αρκετοί Πανεπιστημιακοί καθηγητές στις Φιλοσοφικές Σχολές, το θέμα του λεγόμενου Ελληνικού '' διαφωτισμού '', δεν το αντιμετωπίζουν με την πρέπουσα Ορθόδοξη σοβαρότητα.

Επιπρόσθετα βρίκουν αφορμή και οι καθηγητές που εμφορούνται από αντιεκκλησιαστικό φρόνημα, να αφήσουν επικίνδυνες αιχμές κατά του Πατριαρχικού θεσμού, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και όχι μόνο.

Φυσικά θα πρέπει να προσθέσουμε ότι υπάρχουν και εκείνοι οι καθηγητές που δεν αντιλαμβάνονται το ολίσθημα της εκκοσμίκευσης του λεγομένου Ελληνικού '' διαφωτισμού ''. Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται «το άγιο βάθος της Ορθοδοξίας», για να χρησιμοποιήσομε τη φράση του μ. Κ. Μουσκώφ, ο οποίος προς το τέλος της ζωής του, αντιλήφθηκε το μαρξιστικό αθεϊστικό σκότος και επέστρεψε στην Εκκλησία.

Επακόλουθο της εκκοσμίκευσης και της νεωτερικότητας, του λεγομένου Ελληνικού '' διαφωτισμού '', είναι οι μειωτικές αναφορές και η υποτίμηση της φιλοκαλικής κίνησης που μειωτικά καλούν '' κολλυβάδες ''. Να αναφέρομε ότι ο Κοραής αποκάλεσε τον Άγιον Αθανάσιον τον Πάριον, «γελοίον» «έρημον», «ταραχοποιόν και κακόν γερόντιον της Χίου».

Γίνονται αφορμή για να υποτιμηθούν οι τρείς μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας, Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809), ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1722 / 25-1831) και ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς ο Μητροπολίτης Κορίνθου (1731-1805), οι οποίοι υπήρξαν εκ των πρωταγωνιστών της φιλοκαλικής κίνησης.

Εις την υμνολογία της Εκκλησίας μας αναφέρεται για τον θεηγόρον Άγιο Νικόδημο «Σοφίας χάριτι, Πάτερ κοσμούμενος, σάλπιγξ θεόφθογγος, ώφθης του Πνεύματος», για τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, «Σοφία κοσμούμενος, παντοδαπεί ευσεβώς, διδάσκαλος ένθεος, της Εκκλησίας Χριστού» και για τον Άγιο Μακάριο «τον Θεού προνοία της Χίου, αναφανέντα κοσμήτορα, εν πράξεσιν ομού και διδαχαίς».

Είναι άξιο αναφοράς αυτό που είχε γραφεί στην γαλλική εφημερίδα Le Monde, την ημέρα της εισόδου της Ελλάδας στην ΕΟΚ: «Καλωσορίζομε τη χώρα της Φιλοκαλίας». Η αναφορά αυτή ερμηνεύει επακριβώς αυτό που καθόρισε και καθορίζει τον πνευματικό πλούτο των Ορθοδόξων Ελλήνων.

Η Ορθόδοξη Παράδοση με τον πνευματικό της πλούτο είναι εκείνη που πρόσφερε στον Έλληνα το Άγιο Φως και όχι η εκκοσμικευμένη διανόηση του Κοραή και όσων αγωνίστηκαν για την νεωτερικότητα του λεγομένου Ελληνικού '' διαφωτισμού '' και του καλουμένου Εκκλησιαστικού ουμανισμού.

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι στο λεγόμενο '' διαφωτιστικό '' κίνημα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο συνέβαλαν και οι λεγόμενες μυστικές τεκτονικές εταιρείες (περί του θέματος τούτου υπάρχουν αρκετές πανεπιστημιακές μελέτες). «Πλάνη και απάτη του διαβόλου» αποκάλεσε ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, τις διδασκαλίες των λεγομένων «διαφωτιστών».

Προσωπικά βρίσκω να ταιριάζει ο στίχος του αγνοημένου μας ποιητή Γ. Βερίτη, «Κι ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το Φως»

πηγη

το είδαμε εδώ