Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ

Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ

 Διπλή εορτή σήμερα διά όλους τους Ορθόδοξους  Έλληνας Χριστιανούς!

 

Α) Ἡ Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου:

Τό Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς 

«Σήμερον τῆς Σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον καί τοῦ ἀπ’  αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν: Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά Σοῦ»

Με απλά λόγια:
Σήμερον (διαχρονικά) έγινε διά όλους ημάς τους ανθρώπους η απ’  αρχή της σωτηρίας μας και μας φανερώθηκε τό μεγαλύτερο μυστήριο καί μυστικό των αιώνων το οποίον ηταν κρυμμένο ακόμα και στους Αγγέλους. Τό Μυστικό αυτό ήταν ότι, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Tριάδος ο Υιός καί Λόγος του Θεού θά γινόταν άνθρωπος  σε κάποια χρονική στιγμή, όπως καί έγινε,  γεννόμενος από την Παρθένο Μαριάμ καί εκ Πνεύματος Αγίου, διά να σώση από την αμαρτία την φθορά και τον θάνατον όλο το ανθρώπινον γένος. Τό Μυστήριον αυτό υπηρέτησε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο οποίος έφερε τό σπουδαίο καί χαρμόσυνο Άγγελμα στήν Θεοτόκο Μαρία λεγοντάς της: Χαίρε Μαρία εσύ που είσαι γεμάτη από τις χάρες του Θεού, ο Κύριος ειναι μαζί σου.   

Β) Ἑορτή τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν 400 χρόνων σκλαβιά στούς Τούρκους:

  

"Ορκίζομαι νά πολεμήσω... για του Χριστού την πίστιν την Αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν"
(Ορκος Αγωνιστων του 1821) 

 

Ο Λόγος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη
 στην Πνύκα

"Ο Θεός έβαλε τήν υπογραφή Του (δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας) και δεν την παίρνει πίσω" 
(Θ. Κολοκοτρώνης)

Παιδιά μου! Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των. 

Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ’ απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν. 

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα• διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε. 

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία. 

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. 

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα... 

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία. 

Τελειώνω το λόγο μου. Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ 
ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821

 

 «Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού, ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα. Να μη φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία και τους λόγους της, μήτε να σταθώ κατ΄ουδένα λόγον ή αφορμή του να καταλάβωσι άλλοι ποτέ, ότι γνωρίζω τι περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πνευματικόν ή φίλον μου.

Ορκίζομαι ότι εις το εξής δεν θέλω έμβει εις καμμίαν εταιρείαν, οποία και αν είναι, μήτε εις κανέναν δεσμόν υποχρεωτικόν. Και μάλιστα, οποιονδήποτε δεσμόν αν είχα, και τον πλέον αδιάφορον ως προς την Εταιρείαν, θέλω τον νομίζει ως ουδέν.

Ορκίζομαι ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, των οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους, θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον προς βλάβην και αυτόν τον παντελή όλεθρόν των, όταν η περίστασις το συγχωρήσει.

Ορκίζομαι να μη μεταχειριστώ ποτέ βίαν δια να αναγνωρισθώ με κανένα συνάδελφον, προσέχων εξ εναντίας με την μεγαλυτέραν επιμέλειαν να μην λανθασθώ κατά τούτο, γενόμενος αίτιος ακολούθου τινός συμβάντος, με κανένα συνάδελφον.

Ορκίζομαι να συντρέχω, όπου εύρω τινά συνάδελφον, με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου. Να προσφέρω εις αυτόν σέβας και υπακοήν, αν είναι μεγαλύτερος εις τον βαθμόν και αν έτυχε πρότερον εχθρός μου, τόσον περισσότερον να τον αγαπώ και να τον συντρέχω, καθ΄όσον η έχθρα μου ήθελεν είναι μεγαλυτέρα.

Ορκίζομαι ότι καθώς εγώ παρεδέχθην εις Εταιρείαν, να δέχομαι παρομοίως άλλον αδελφόν, μεταχειριζόμενος πάντα τρόπον και όλην την κανονιζομένην άργητα, εωσού τον γνωρίσω Έλληνα αληθή, θερμόν υπερασπιστήν της πατρίδος, άνθρωπον ενάρετον και άξιον όχι μόνον να φυλάττη το μυστικόν, αλλά να κατηχήση και άλλον ορθού φρονήματος.

Ορκίζομαι να μην ωφελώμαι κατ΄ουδένα τρόπον από τα χρήματα της Εταιρείας, θεωρών αυτά ως ιερό πράγμα και ενέχυρον ανήκον εις όλον το Έθνος μου. Να προφυλάττωμαι παρομοίως και εις τα λαμβανόμενα εσφραγισμένα γράμματα.

Ορκίζομαι να μην ερωτώ κανένα των Φιλικών με περιέργειαν, δια να μάθω οποίος τον εδέχθη εις την Εταιρείαν. Κατά τούτο δε μήτε εγώ να φανερώσω, ή να δώσω αφορμήν εις τούτον να καταλάβη, ποίος με παρεδέχθη. Να αποκρίνομαι μάλιστα άγνοιαν, αν γνωρίζω το σημείον εις το εφοδιαστικόν τινός.

Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, να είμαι ενάρετος. Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, χωρίς να καταφρονώ τας ξένας. Να δίδω πάντοτε το καλόν παράδειγμα. Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, τον δυστυχή και τον αδύνατον. Να σέβομαι την διοίκησιν, τα έθιμα, τα κριτήρια και τους διοικητάς του τόπου, εις τον οποίον διατριβώ.

Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς ! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε.

Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, δια να μη λησμονώ την αγνότητα της Εταιρείας με την συμμετοχήν μου».

"Ως πότε παλληκάρια να ζούμε στα στενά 
μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες στα βουνά 
καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερης ζωης,
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιάς καί φυλακής" (Θούριος του Ρήγα)

Mέρα Λευτεριάς 25-η Μαρτίου

«Μιαν φοράν όπου επήραμεν το Ναύπλιον ήρθε ο Άμιλτον να με ιδή και μου είπεν ότι πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν και η Αγγλία να μεσολαβήσει. Εγώ του αποκρίθηκα ότι αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος εμείς καπετάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάναμεν με τους Τούρκους. Άλλους έκοψε άλλους εσκλάβωσε  με το σπαθί, και άλλο καθώς εμείς εζήσαμεν ελεύθεροι από γενεά είς γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμιά συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτεινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δυο φρούρια ήταν ανυπόταχτα. Με είπε ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια ; Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια, η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά. Έτσι δεν μου μίλησε πλέον».(ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ)

Παγκόσμιο ηθικοπνευματικό σύμβολο στον ευγενή αγώνα των λαών για την ανάκτηση της ελευθερίας τους, η 25-η Μαρτίου 1821  αποτελεί και σήμερα το εδραίο θεμέλιο της πνευματικής και πολιτιστικής εκπόρευσης του ελληνισμού, στην απέραντη λεωφόρο του χρόνου. Την αλησμόνητη εκείνη ημέρα του ξεσηκωμού, απέναντι στην τυραννία και τον δεσποτισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όλοι οι έλληνες, πρόκριτοι, ιερωμένοι και λογάδες, αδελφωμένοι με τους ανθρώπους της στάνης, του αγρού αλλά και τους ατιθάσευτους αγωνιστές των βουνών και του πελάγου, ομονόησαν να εξεγερθούν. Για να καρπίσει και πάλι το δέντρο της λευτεριάς στα άγια χώματά μας. Εμπνευσμένοι  από τις ιδέες του διαφωτισμού, τα λαμπρά διδάγματα της Γαλλικής επανάστασης, αλλά και το φωτεινό παράδειγμα των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής, πρόστρεξαν να σηκώσουν το βάρος της ανεξαρτησίας. Υποκινούμενοι πέρα από τις λαμπρές τούτες ηθικές διδαχές, όχι από κανέναν άλλο εξωγενή παράγοντα, αλλά από τον ακοίμητο πόθο της πολιτικής ελευθερίας του γένους και την ακλόνητη θέληση να διατηρηθούμε σαν έθνος. Τούτη η πίστη και η θέληση έστω και αν συνέτρεχαν και χιλιάδες άλλοι λόγοι, ήταν που ζέσταινε τις καρδιές των αγωνιστών και τους όπλιζε με θάρρος ασύγγνωστο, για να ριχθούν στην άνιση αναμέτρηση. Έχοντας σαν μοναδικό όπλο για να υπερκεράσουν τα απειράριθμα στίφη των  Οθωμανών,  την αρετή, την τόλμη και την γενναιότητα της αδούλωτης  ελληνικής ψυχής. Πάνω σε αυτές λοιπόν τις ηθικές ομολογίες έσπευσαν όλοι οι πατριώτες από κάθε γωνία της ελληνικής γης, ανεξάρτητα από το μορφωτικό τους επίπεδο, την κοινωνική τάξη και την οικονομική τους κατάσταση να, δώσουν το δυναμικό παρών, στον σεπτό αγώνα της εθνεγερσίας. Η θέλησή μας να υπάρξουμε ήταν που μας οδήγησε και στα κατοπινά μας χρόνια να υποβληθούμε σε μαρτύρια ηθικά προκειμένου να διασφαλίσουμε την αδιάπτωτη πορεία μας. Και η πρωταρχία αυτής της ιδέας,  είναι που μας υποκινεί σήμερα στην συμμετοχή και οργάνωση εκδηλώσε-ων ιστορικής μνήμης. Αυτών που με τον παιδευτικό τους χαρακτήρα, αποτελούν την ουσιωδέστερη δικλείδα της εθνικής μας συνοχής. Ιδία σήμερα που περισσότερο από ποτέ  η διαρκής εξωτερική επιβουλή και δη της Τουρκίας, έχει προσλάβει καθημερινές διαστάσεις.

Για τούτο άλλωστε η πλειονότητα των εθνών προσπαθεί να θεσπίσει τέτοιες ημέρες εθνική μνήμης, σε μια προσπάθεια τόνωσης με υγιή τρόπο του εθνικού αισθήματος, αλλά και για να καλλιεργήσει την αναγκαιότητα της εγρήγορσης, στις ποικίλες εξωτερικές προκλήσεις. Για τους Έλληνες όμως οι προαναφερόμενες ηθικές παρακαταθήκες ενυπάρχουν σαν συστατικό στοιχείο, της τρεισχιλιάχρονης ιστορίας τους. Αλλά παραστατικά  της ουσίας, της ιερής εθνικής ιδέας, δεν είναι μόνον οι εορταστικές εκδηλώσεις, μα και τα σύμβολα και τα εθνικά εμβλήματα. Που δεν τα φθείρει ο πανδαμάτορας χρόνος, αφού δεν φθείρονται και οι αξίες που πρεσβεύουν. Αναφέροντας όμως με ψυχική παρρησία και εντιμότητα, την ζέση και το πάθος, με τα οποία πολέμησαν στον σκληρό αγώνα για την λευτεριά, όλοι ανεξαιρέτως οι αγωνιστές, δάσκαλοι έμποροι και σκαφτιάδες, δεν θα πρέπει με στρουθοκαμηλισμό να παρασιωπήσουμε, τον απαράδεκτο εκτροχιασμό τους,  στις δολερές προκλήσεις της διχόνοιας. Έτσι πολλές φορές το θείο δώρο της ενότητας, κατασπαταλήθηκε αστόχαστα, έστω και από ηρωικά χέρια, με κίνδυνο το έρεβος της δουλείας να σκεπάσει και πάλι την ψυχή του επαναστατημένου έθνους. Από αδελφικό  άλλωστε χέρι έφυγε το βόλι που σκότωσε τον γιό του γέρου του Μοριά, Πάνο Κολοκοτρώνη … Και  και στον ύστερο όμως βίο μας, τούτο το δολερό σαράκι όχι μια, όχι δυο, αλλά πολλές φορές ταλάνισε το έθνος. Με τον διχασμό Βενιζελικών και Βασιλικών και τον εμφύλιο του ’44, να έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην κατά τα άλλα λεβέντικη ελληνική ψυχή. Έτσι λοιπόν μετά τα πρώτα αποφασιστικά κτυπήματα στον κατακτητή, που σηματοδότησαν την ελευθερία, επεβάλλετο οι έλληνες να κατορθώσουν την νικηφόρα κάθοδό τους και στον δύσβατο πολιτικό στίβο. Να επιτύχουν την συγκρότησή τους σε ενιαίο κράτος, με αρχές δικαίου και ρυθμιστικούς κανόνες πολιτικής λειτουργίας, που θα διασφάλιζαν την συνοχή του. Τούτη η αναπόδραστη πρόκληση για τον αδούλωτο έλληνα, που για αιώνες είχε μάθει να ζεί άναρχα, αρνούμενος την κάθε μορφή πολιτικής εξουσίας, προϋπέθετε θυσίες και υπερβάσεις πολλές. Έπρεπε λοιπόν κοντά στα πολεμικά ανδραγαθήματα και μέσα στην μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαι-ρα της εποχής, να μάθει να ζει στην ομάδα με νόμους και αρχές. Να καθυποτάξει δηλαδή το πάθος της προσωπικής του ελευθερίας, στην σπουδαία για όλους υπόθεση, της πολιτικής ελευθερίας. Όμως διαμπνέονταν από την δογματική άρνηση της πολιτικής εξουσίας. Και ήταν τούτο σύμφυτο με την μέχρι τώρα κουλτούρα και νοοτροπία του, αφού αυτή εκφράζο-νταν από τον κατακτητή. Όταν όμως η πολιτική εξουσία περιήλθε στα ελληνικά χέρια, δεν αποβλήθηκε και η αρνητική ψυχολογία που τον διακατείχε απέναντί της μέχρι τώρα. Έτσι ο αγώνας για την εθνική ελευθερία υπονομευόταν απο τον αγώνα για την εξουσία, που η σαγήνη της, του έδινε φατριαστική μορφή. Με πολύμοχθη προσπάθεια, κάποτε όμως όχι με τους ορθολογικότερους τρόπους, εμπέδωσαν οι αγωνιστές την ανάγκη του σεβασμού και την στήριξη της πολιτικής εξουσίας, που διασφάλιζε την αρραγή ενότητα – έστω και με την ύπαρξη των καθόλα σεβαστών αντιθέσεων – του έθνους και την ομαλή του, στον ιστορικό ρού πορεία. Και απο το προσωπικό εγώ περάσαμε στο εμπνευσμένο Μακρυγιαννικό εμείς, απο το οποίο, ώ της ειρωνείας της τύχης  και αυτός ο απαράμιλλος αγωνιστής, πολλές φορές παρέκκλινε. Απελευθερωθήκαμε δηλαδή απο τα δεσμά των εγωκεντρικών συνδρό-μων, που υπονόμευαν την κοινή προσπάθεια για εθνική αναγέννηση και προκοπή. Γιατί αν το ατιθάσευτο εγώ υπήρξε ανεξάντλητη  πηγή της ποίησης, της φιλοσοφίας και της τέχνης, αν υπήρξε ο μοχλός για να αναδειχθούν οι πολύστροφοι και τολμηροί Έλληνες, στις θάλασ-σες της οικουμένης και τα εμπορεία της, υπήρξε συνάμα και η αιτία για να κατακερματιστεί το έθνος και να οδηγηθεί στην διασπορά και την δουλεία. Στην κατάρρευση και την αδυναμία να οδηγηθούμε στο υψηλό βάθρο που μας αρμόζει, προικοδοτημένοι για αιώνες, με τα χαρίσματα της θείας δύναμης. Στον αδυσώπητο βωμό της ικανοποίησής του, αυτο-τραυματιστήκαμε πολλές φορές και διατηρηθήκαμε αλώβητοι, χάρις στα τεράστια αποθέμα-τα των ηθικών μας αρετών.

Και αν μας ταλάνισε ο διχασμός και αν κλόνισε συθέμελα τον εθνικό κορμό ο εμφύλιος, παραμείναμε σώοι. Πορευόμενοι 150 ολόκληρα χρόνια μετά, το ίσιο μονοπάτι της προόδου και της δημιουργίας. Πιά όμως σαν έθνος, δεν είμαστε άνηβοι. Θωρακισμένοι με την πείρα ενάμισι αιώνος, που μας γαλούχησε στο «η ισχύς εν τη ενώσει» διασφαλίσαμε την ενότητα μας και είμαστε έτοιμοι να αποβάλλουμε έγκαιρα το σαράκι του διχασμού, όποτε αυτό πλανάται απειλητικά στο γαλάζιο ελληνικό ουρανό. Να προχωρήσουμε επιτυχώς με την λεβεντιά, το μυαλό και τη δύναμη της ελληνικής ψυχής, μαζί με άλλους ώριμα πολιτικά λαούς, που για αιώνες προβαδίσανε, τον δρόμο της ευημερίας. Έτοιμοι να αξιοποιήσουμε με το αδιαμφισβήτητο εργαλείο της παιδείας, τα χαρίσματα, τις αρετές μας, αλλά και τις χρυσές παρακαταθήκες όλων των μεγάλων Ελλήνων, που δημιουργοί και οικοδόμοι, αναμο-ρφώσανε και γονιμοποίησαν, την γή και τα πελάγη της ελληνικής πατρίδος. Γενναίοι να σταθούμε. Ακρίτες αληθινοί. Και να εργαστούμε σκληρά και ατέλευτα σε γή και σε θάλασ-σα, με το αλέτρι και τ’ αμόνι,  για να εμπλουτίσουμε την ένδοξη ιστορία μας. Προσφέροντας όπως πάντοτε στον παγκόσμιο πολιτισμό, δώρα ατίμητα, πνεύματος, ηθικής τάξης  και αρε-τής. Συμμετέχοντας ισότιμα στην παγκόσμια πνευματική εκπόρευση. Αλλά και διαφυλάσ-σοντας πιστά τις ιδέες, που μαζί με τον Προμηθέα και την Αφροδίτη, ανεδύθησαν απο τις θάλασσες και τα άγια χώματά μας, για να γονιμοποιήσουν ενισχυμένες με την ευλογία του Χριστού, την ενωμένη Ευρώπη. Το παρόν άρθρο έχει δημοσιευθεί και σε εφημερίδες της Ηλείας.

ΚΗΡΥΓΜΑ 25ης Μαρτίου, Εορτής Ευαγγελισμού της Παναγίας ητροπολίτης Zιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ

 Η σημερινή ημέρα είναι σημαντική τόσο από θρησκευτικής όσο κι από

 εθνικής πλευράς. Εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Παναγίας μας και

 την επέτειον της ενάρξεως του μεγάλου ξεσηκωμού του Έθνους

 το 1821 που οδήγησε στην ελευθερία μας και στην αξιοπρεπή 

παρουσία του Ελληνικού Κράτους στη σύγχρονη ιστορία της

 Παγκόσμιας Κοινωνίας.

Η σημερινή αποστολική περικοπή αναφέρεται στο σκοπό της ενανθρωπίσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, 

που είναι η σωτηρία του ανθρώπινου Γένους. Η Ευαγγελική Περικοπή αναφέρεται ακριβώς 

εις την ιστορική ημέρα της ανακοινώσεως της Καλής και σωτήριας αγγελίας εις την Παρθένον 

Μαρία για την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Γι’ αυτό στο σημερινό Απολυτίκιο 

της Εορτής του Ευαγγελισμού ψάλλουμε ότι «Σήμερον της Σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον, 

και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις, ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ 

την χάριν ευαγγελίζεται.

 Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου».

Αυτή λοιπόν την μεγάλη θρησκευτική εορτή που σχετίζεται με την σωτηρία του ανθρώπινου Γένους,

 επέλεξαν κι οι σκλάβοι προπάπποι μας να προτάξουν την αποφασιστικότητα τους να οργανώσουν

 το μεγάλο ξεσηκωμό εναντίον των βάρβαρων κατακτητών Τούρκων, για να ζήσουν τα παιδιά τους 

και εμείς ελεύθεροι. Οι προπάπποι μας αποφάσισαν να πεθάνουν εκείνοι για να ζήσουμε εμείς. 

Πρόβαλαν στο Ιστορικό Προσκήνιο με το γνωστό Διάγγελμα, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ».

 Με την απόφαση τους να είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για να ζήσουμε ελεύθεροι,

 άνοιξαν το δρόμο της ελευθερίας των σκλαβωμένων λαών.

Αυτό που έκανε τους προπάππους μας να γίνουν ήρωες και να θυσιασθούν για την Ελευθερία 

μας και την Ελευθερία των καταδυναστευμένων λαών, ήταν η βαθιά τους Ορθόδοξη πίστη.

 Γι’ αυτό επέλεξαν την ημέρα του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας και για το δικό τους ξεσηκωμό, 

γιατί πίστευαν ότι ήταν δίκαιο και θέλημα του Θεού ο εθνικός τους Αγώνας να δικαιωθεί, 

όπως και δικαιώθηκε. Ο Υψηλάντης, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος,

 ο Ανδρούτσος, ο Καπετάν Κανάρης, ο Μακρυγιάννης, η Μπουμπουλίνα και τόσοι άλλοι 

Μεγάλοι ήρωες της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, ήσαν άνθρωποι θεοφοβούμενοι, 

που πίστευαν στον Εθνικό Αγώνα γιατί είχαν μαζί τους την βοήθεια του Θεού. 

Η προτεραιότητα στην βαθιά Ορθόδοξη πίστη τους, βοήθησε τα μέγιστα να να

 διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού η υπόθεσις της εθνικής ενότητας για την επιτυχία 

του κοινού σκοπού της απελευθερώσεως του Έθνους.

Αυτή την βαθιά Ορθόδοξη πίστη χρειαζόμαστε και σήμερα στην καθημερινή ζωή  μας για 

να διαφυλάξουμε την ενότητα μας και για να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση των ποικίλων

 κοινωνικών προβλημάτων της ευρύτερης Κοινωνίας. Το πρόβλημα της φτώχειας, το πρόβλημα 

του έϊτς, το πρόβλημα της εγκληματικότητας, το πρόβλημα της ανεργίας, η καταστροφή του 

περιβάλλοντος είναι και δικά μας προβλήματα, γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν,

 θυμόμαστε όλους εκείνους τους προγόνους μας που υπόφεραν στα τετρακόσια χρόνια της 

σκλαβιάς από τους Τούρκους, θυμόμαστε τα όσα υποφέραμε στη Μικρασιατική καταστροφή

 από τους Τούρκους, όσα υποφέραμε από τους Γερμανούς κατακτητές κατά 

το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσα υποφέραμε στην Κύπρο, πρώτα από τους Άγγλου

ς Αποικιοκράτες και μετά το 1974 από τους βάρβαρους πάλι Τούρκους Ανατολίτες,

 που συνεχίζουν ακόμη να κατέχουν παράνομα μεγάλο μέρος του νησιού.

Μαζί με τον Μακαριώτατον Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόδωρον Β’, τους Αρχιερείς και τους κληρικούς 

του Πατριαρχείου μας, ας ενώσουμε  όλοι μας τις προσευχές μας για την αιώνια ανάπαυση των 

ηρώων του 1821 και όλων εκείνων που έχασαν άδικα και πρόωρα τη ζωή τους τόσο στον Ιστορικό 

βίο του Έθνους όσο και στη Χώρα που ζούμε, αλλά και για όλους εκείνους που θυσιάστηκαν για 

την προάσπιση του αγαθού της Ελευθερίας για όλους τους λαούς του κόσμου. 

Οι προσευχές μας ακόμη στρέφονται πρός όλους εκείνους τους ανθρώπους και τους λαούς 

που ακόμη υποφέρουν, προσευχόμενοι ότι με τη βοήθεια του Θεού και τη δική μας 

συμπαράσταση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τους κι η προσωπική και εθνική τους ελευθερία 

θα γίνουν σεβαστά από όλους. Χωρίς τον αλληλοσεβασμό μεταξύ των λαών και των Εθνών 

και των ανθρώπων, απειλείται ασφάλεια μας κι η ειρηνική συνύπαρξη μας.

Οι μεγάλοι ήρωες του 1821 εθυσιάσθηκαν για τα αγαθά της ελευθερίας και της παγκόσμιας

 ειρήνης και γενικότερα για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Την ίδια ευθύνη έχουμε όλοι μας για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο.

Ο θρύλος γίνεται Ιστορία Συγχορδία τιμής και θυσίας

Είναι μερικές ημερομηνίες, κρίσιμες για τα έθνη. Σηκώνονται βουνοκορφές στην μέση του δρόμου της ιστορίας τους και από εκεί κατεβαίνει το κάλεσμα για τα ύψη. Οι λαοί στέκονται με συγκίνηση, ακουμπούν στο ραβδί της πορείας και πάνω από τούτες τις πανύψηλες βίγλες αγναντεύουν με αναγάλλιασμα τα περασμένα, που ψηλώνουν την καρδιά τους για τα μελλούμενα.

Υπάρχουν λαοί, που τους λείπουν αυτοί οι εγκαρδιωτικοί σταθμοί του ύψους. Το περπάτημά τους, μέσα στον χωροχρόνο των αιώνων, ήταν πορεία στην έρημον. Εν άχαρο σαλάγημα κοπαδιού, που πηγαίνει σκυφτό, με σμιχτά τα κεφάλια, στο βόσκημα. Καμμιά ανάταση δεν έκαμε τους σπονδύλους του τραχήλου να σφίξουν και να πονέσουν, κανένα δράμα δεν ανασήκωσε από χάμου τα προβατίσια μάτια τους. Δεν ξέρουν καν το γαλάζιο χρώμα που παίρνουν τα βουνά, τα δάση, το στερέωμα, κοιταγμένα από ψηλά, σχεδιασμένα στους μακρινούς και φαρδείς ορίζοντες. Δεν υποπτεύονται τα σχήματα του ονείρου, που γράφουν τα σύννεφα των μεγάλων αποστάσεων.  Εμείς οι Έλληνες έχουμε μιαν ατέλειωτη σειράν από τέτοιες βίγλες, μέσα στην μακρινή διαδρομή της φυλής μας.

Σε κάθε λεύκα, στέκεται μια κοσμοϊστορική ημερομηνία, βουνό ολόκληρο. Θέλει κόπο ν’ ανεβείς, όπως γίνεται με την κάθε ανηφοριά. Όμως, από εκεί πάνω, το αγνάντεμα γίνεται λουτρό αρετής και φρονηματισμού. Κατεβαίνει κανείς με την χαρά του μεγάλου χρέους. Η χαρά αυτή είναι μεγάλη για τις αρσενικές καρδιές, για τις αρσενικές φυλές.

Τέτοια ημερομηνία είναι κι αυτή, της 25ης Μαρτίου. Ανατέλλει και πάλι χαρμόσυνο στους ουρανούς της ιστορικής αιωνιότητος, το άστρο της ελληνικής Ανεξαρτησίας. Ξεδιπλώνεται ανάμεσα στις πρώτες ανοιξιάτικες ριπές σαν σημαία. Υμνολογεί σήμερα ο Ρωμιός δύο έννοιες που εξιδανικεύουν την αποστολή του στον κόσμον: Την ηθική και εθνικήν ελευθερίαν. Ένας Θεός κατεβαίνει στην γη, να γίνει Άνθρωπος. Ένας λαός, ανεβαίνει στους ουρανούς, με την καθολική θυσία του στον βωμό της λευτεριάς.

Με το ανάλογο δέος σκύβουμε πάνω στην Μνήμη του ’21:

– Μα, ίσως αναρωτηθείτε, τι το νέο έχουμε πια να μάθουμε από την Επανάσταση, εκτός από το να θυμηθούμε; Όμως, πάντοτ’ έχουμε να μάθουμε από αυτά την γνώση που δεν τελειώνει ποτέ, από αυτόν τον άγνωστο που δεν θα τον κατακτήσουμε ίσως ποτέ: από τον εαυτό μας. Απ’ ό,τι μας συνθέτει ως άτομα και ως έθνος. Από τις απίθανες παρορμήσεις, πότε προς τα πάνω, πότε προς την άβυσσον, αυτές που γίνονται πότε μεγαλείο, πότε τραγωδία. Πολλά τα μεγάλα όσα τότε έγιναν, μα κι οι αδυναμίες μέσα στην έξαρση πολλές.

Σ’ αυτή την ανεμόδαρτη και θαλασσόδαρτη πετρογωνιά της Βαλκανικής, άναψε πριν 192 χρόνια η θρυαλίδα της Ανεξαρτησίας. Άνθρωποι του λαού, διανοούμενοι, γραφειοκράτες, μεταπράττες στα παζάρια Δύσης - Ανατολής, καραβοκύρηδες, κληρικοί, αγρότες, προύχοντες, έγιναν πολέμαρχοι, μάρτυρες, ποιητές, ήρωες, προτομές της ελληνικής Ιστορίας.

– Πως άραγε μπορεί να πλέξει κανείς στεφάνια για τις κεφαλές αυτές, που αγίασε του μπαρουτιού η φλόγα; Για πρόσωπα που έχουμε ήδη τοποθετήσει στο υπερώο της συνειδήσεώς μας; Γι’ ανθρώπους που έψαλλαν την ζωή και τον θάνατο στον ίδιο φθόγγο, τον προαιώνιο φθόγγο της Ελευθερίας, όταν «στα ολόασπρά της δεφτέρια γερμένη, πρωτοχάραξε η Ελλάδα το όνομά της»;! Είχαν σαν έπαλξη το σώμα τους, την καρδιά τους, τις πεδιάδες, τις βουνοκορφές, τ’ αρχαία μνημεία, την χριστιανική πίστη, τις βίγλες και τα μετερίζια, τα κύματα του Αιγαίου, τ’ άπαρτα κάστρα.

Ξεκινούν μόνοι, μέσα στους εναντίους ανέμους. Άντρες περήφανοι και αποφασισμένοι να πεθάνουν, για να ξαναζήσει η Ελλάδα. Λεγεώνα ηρωική.

Ξεχνούν τα πάντα. Ο Θούριος του Ρήγα είναι η τροφή τους, η Φιλική εταιρεία κατευθυντήρια γραμμή τους κι ο όρκος τους στον Σταυρό, κάτω από το πετραχήλι, η ματωμένη πορεία τους. Ορκίζονται θάνατο κι ο θάνατος είναι σκληρό νόμισμα που εξαγοράζει την ελευθερίαν. Αξίζει να σημειωθεί πως 450 Έλληνες ξεκίνησαν πεζοί απ’ τις Ινδίες να έλθουν στην πατρίδα να πολεμήσουν! Είχαν όλοι τους μια γενναιότητα εμπνευσμένη από την αρετή. Το εορτολόγιο της Νίκης χαλύβδωνε το όραμα της ελληνικής αιωνιότητας. Δεν είχαν δικαίωμα να ηττηθούν αν ήθελαν ν’ αναστηθεί από τις αρχαίες πέτρες της η Ελλάδα. Γνώριζαν πως η Επανάσταση ήταν ηθικό έργο κι είχαν μάθει από την Εκκλησία που άγγιζε τις πιο ευαίσθητες χορδές του υποδούλου πως «η επιτυχία κάθε ηθικού έργου δεν στηρίζεται σε αριθμούς». Πραγματικά! Το ’21 είναι η αποθέωση του παράτολμου ηρωισμού, απέναντι σε κάθε λογική πρόβλεψη. Δεν είναι χρονολογία η περίοδος, είναι η απάντηση στο 1453. Τα κατορθώματα των Αγωνιστών, δεν είναι δυνατό να γίνουν νοητά με την απλή λογικήν. Απαιτείται η ενδοστρέφεια, η επίγνωσις, η με δέος προσήλωση, το σεβαστικό αντίκρυσμα των ιερών σκιών των θανόντων. Η θέα του κόσμου του ’21 δεν μπορεί να είναι μόνον εξωτερική· προπάντων εσωτερική πρέπει να είναι. Γιατί το όνομα της Ελλάδος, αναστήθηκε με το πνεύμα της.

Ακατάλυτο εγώ και δεν πεθαίνω.

Το ανέσπερο είμαι Πνεύμα της φυλής.

Καιρούς και χρόνους μ’ έλεγες χαμένο.

Με γύρεψες; Στα στήθια σου με κλεις!

Η ιστορική αυτεπίγνωσις, η καλλιέργεια της εθνικής συνειδήσεως, η ιχνηλασία του παρελθόντος της φυλής, αποβαίνουν αιτήματα επιτακτικά. Πρέπει ν’ αντιληφθούμε σε όλη την έκταση κι ένταση, ότι το Γένος μας –Γένος ηρωισμών και ολοκαυτωμάτων– αποφάσισε να καταθέσει την ύπαρξή του, ενέχυρο της λευτεριάς. Η συνέχεια της Ιστορίας είναι ο δεσμός που μένει στο βάθος της εθνικής ζωής, όχι οι μορφές που παίρνει. Τις μορφές τις κουμαντάρει η εξέλιξη· Τους αρμούς η παράδοση. Μακάριοι οι λαοί που συνθέτουν και την παράδοση και την εξέλιξη σ’ ενότητα δημιουργίας.

Η αναδρομή μας στην Ιστορία της Παλιγγενεσίας, γίνεται όχι απλώς μία γνώση αλλά ένας δεσμός με το χώμα, με το παρελθόν, με την περηφάνεια του, με την καρτερία. Πουθενά αλλού στον κόσμο, το ταξίδι δεν είναι τόσον ουσιαστική κατάκτηση, όσο στην Ελλάδα του πάθους. Εδώ, όλα γίνονται συνείδηση, κάτι βαθύτερο και διαρκέστερον. Όλα, παρελθόν, η φύση, αιωνιότητα, γίνονται με τον πιο απροσδιόριστο τρόπον Ιδέα, ύλη γόνιμη, αίσθηση διαρκείας, πίστις. Η Επανάσταση υπήρξε το σημαντικότερο γεγονός του 19ου αιώνος. Ήταν ένας ολυμπιακός άθλος του ευρωπαϊκού πνεύματος, που λικνίσθηκε στην κλασσικήν Ελλάδα. Ένας θρίαμβος της ελευθερίας, στον δυσμενή συσχετισμό των δυνάμεων. Συγχορδία τιμής και θυσίας, ευγνωμοσύνης και λεβεντιάς. Μέσα σ’ επτά χρόνια, η Ιδέα της Ανεξαρτησίας δεν έσπασε μόνο τις κλειδώσεις και τα δεσμά, αλλά και το τείχος της Συμμαχίας. Οι Ευρωπαίοι παρηκολούθησαν στην αρχή με αδιαφορίαν, έπειτα με κατάπληξη κι επιτέλους με θαυμασμό την ανθρωποθυσία που από το 1821 μέχρι το ’28 είχε σαν αποτέλεσμα ν’ απωλεσθή στα πεδία των μαχών το 1/4 του ελληνικού πληθυσμού· Πάνω από 6.000 ήσαν μόνον οι κληρικοί που θυσιάσθηκαν. Όσοι απέμειναν ζωντανοί, δεν έμοιαζαν πια με ανθρώπους, αλλά με Ιδέες! Οι χορτασμένοι της Δύσης παραδέχθηκαν –είτε το ήθελαν είτε όχι– ότι το ’21 αξιολογείται σαν θρίαμβος όλης της ανθρωπότητος. Το νόημα στο μήνυμά του, συγκλόνισε ολόκληρη την οικουμένη και ανέστησε την εθνική συνείδηση των λαών. Ο αγώνας είναι απόλυτος και ζωηφόρος. Άρχισε την προπαρασκευή του στα 1453, με την υψηλοφάνταστη δημιουργία ενός θρύλου. Προκάλεσε την έκρηξή του στα 1821, με το ενθουσιαστικό σάλπισμα του Γερμανού. Ο θρύλος τώρα γίνεται Ιστορία.

Το πανάχραντο ’21 μας έδωσε βέβαια τον γλυκύ του καρπό, την ελευθερία. Δεν πρέπει όμως σαν άλλοι λωτοφάγοι να χάσουμε την ιστορική μνήμη και –το χειρότερο– ν’ ασεβήσουμε σ’ αυτή. Μεγαλύνουμε όσους έπεσαν στο πολύαθλο χρέος. Μνήμη άλλωστε κι ευγνωμοσύνη, είναι τα δείγματα ενός υπευθύνου, εν δόξου λαού και τα συστατικά του ιστορικού δυναμισμού του.

Γνήσια όμως γιορτάζουμε, αν η συγκίνησή μας είναι σεισμική! Μια τέτοια συγκίνηση πρέπει να μας αρπάζει με τα φτερά της, και να μας ξενοδοχεί στους ιερούς τόπους και χρόνους της Παλιγγενεσίας. Ψηλαφούμε έτσι την μεγαλωσύνη της κι επιψαύουμε τις αθλιότητες που απείλησαν θανάσιμα να την παγιδεύσουν. Αντλούμε βασικά υποδείγματα ηθικής στάσεως και ζωής και κοινωνούμε με τις πολύτιμες αξίες που κομίζει.

Αλλά το ύψιστο κριτήριο του γνησίου εορτασμού, είναι η επίγνωση της νεοελληνικής ευθύνης απέναντι στην αναστάσιμη εκείνην ημέρα, που θήλασε την αιμάσουσαν ελευθερία της από το προγονικό της παρελθόν, «απ’ τα κόκκαλα των Ελλήνων». Φοβερό, πράγματι, το ιστορικό βάρος με το οποίο φορτώνονται οι συνειδήσεις μας. Αν αστόχαστα εθελοτυφλούμε «σπερμολογώντας άρρητ’ αθέμιτα» για την Επανάσταση, διχάζουμε τον λαό και του ετοιμάζουμε το οστεοφυλάκιο στο κοιμητήριο της Ιστορίας.

Μόνον Έλληνες ανεξάρτητοι από τίτλους, αξιώματα, ταξικές κατατάξεις και κοινωνικές διακρίσεις, μπορούν να συλλάβουν την έννοια της Εθνεγερσίας που συνοψίζεται σε 12 λέξεις: «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Μόνον Έλληνες αποξενωμένοι από κάθε σφαλερή κοσμοπολίτικην ιδέαν, αποτοξινωμένοι από κάθε ψεύτικη κοινωνική κοσμοθεωρίαν, Έλληνες στην σκέψη και στην ψυχή, πρέπει να είν’ εκείνοι που θα συλλάβουν την ξέχωρη σημασία που προσπαθούν να κλονίσουν οι λογής-λογής παραχαράκτες. Αυτό, βεβαίως, ίσως φαίνεται ουτοπία. Μα η Ελλάς ξέρει και ουτοπίες να πραγματοποιεί! Ας μη λησμονούμε πως ο αγώνας για την ελευθερία δεν σταματά μονάχα όταν διώχνουμε τους κατακτητές από τους θαλασσόδαρτους βράχους μας και συνεχίζεται και σε καιρούς ειρηνικούς. Γιατί είναι αγώνας Αληθείας και Δικαιοσύνης. Το Έθνος αυτό που ζει κάτω από το μόνιμον αστερισμό του 1821, πρέπει να ετοιμάσει μία νέα γενιά ανθρώπων που πνευματοποιούν την ζωή... Έτσι, δίνει σε όλους τους Έλληνες την ευχάριστη αίσθηση της γνησιότητός τους, καθώς τους φέρνει σ’ επικοινωνίαν από την μία μεριά μ’ ένα πλήθος αναμνήσεων που δεν αποτελούν απλώς λαογραφικό υλικό, αλλά βιωμένες υπερήφανες καταστάσεις και από την άλλη, με μορφές που τις κατευθύνει η ίδια βασική θέληση, κάνοντάς τις να παίρνουν την ίδιαν ηρωική στάση σε όλες τις μεγάλες κρίσεις που αντιμετωπίζει ο αγώνας για την ελεύθερη ζωή. Με άλλα λόγια, το 1821 δένεται με τις ρίζες μας, ακουμπά στα θεμέλιά μας. Ιστορικώς τοποθετείται ανάμεσα στις αντιπροσωπευτικότερες, στις κατηγορηματικότερες ελληνικές βεβαιώσεις. Κρατά τον ιδιάζοντα τόνο τους, εκείνον που εξασφαλίζει την διάρκεια στο ασύγκριτο ελληνικό πνεύμα, που είναι ο αιώνιος, ο ακατανίκητος πόθος για την ελευθερία· πάντα γι’ αυτήν. Εκεί μέσα περιλαμβάνονται σε υψηλή παρότρυνση, σε ζωική ώθηση, όλα τα ιδιαίτερα συστατικά που διακρίνουν την ποιότητα της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας και ανανεώνουν τις πνευματικές διεκδικήσεις που εξευγενίζουν τον άνθρωπον.

Ας δούμε, λοιπόν, ξάστερα την ελληνική μνήμη που γονατίζει και πάλι ευλαβικά, κρατώντας το θυμιατήρι των ιερών αναμνήσεων και της ευγνωμοσύνης που καίει ακοίμητο, αναγνωρίζοντας δόξα και τιμή στο αιώνιο ελληνικό πνεύμα, το «ακούραστο και οιστρήλατο και πράο».

Ας αφουγκρασθούμε τον ποιητή, που δοκιμάζοντας την χαλύβδινα βελόνα του στις ραφές του κρανίου μας, απαγγέλει το τραγούδι των Ελλήνων:

Το δέντρο το βαθύρριζο αν ξεράθηκε,

πλήθος ξετίναξε καταβολάδες.

– Ποιός είπε την  Ελλάδα μας πως πέθανε;

Ζει και βασιλεύει στις πολλές Ελλάδες.

Κι έχει πολλές μαλαματένιες κάνουλες

η μαργαριταρένια κρήνη

και της Ελλάδας μία η βασίλισσα:

η Ρωμιοσύνη!

Το κριάρι σε βωμό θυσίας κι αν εσφάγηκεν,

έσπειρε της αρνάδας τις μανάδες.

– Ποιός είπε την Ελλάδα μας πως πέθανε;

Ζει και βασιλεύει στις πολλές Ελλάδες.

Στης καρυδιάς, πολλοί τ’ αγιόκλημα

χωρούν να κελαϊδήσουν σπίνοι.

Και της Ελλάδας δυο οι βασίλισσες:

Ορθοδοξία και Ρωμιοσύνη.

_______

 (manolismelinos@gmail.com)

Το είδαμε εδώ

25η Μαρτίου: Η γιορτή που ενοχλεί

Του Αρχιμανδρίτη Μελέτιου Βαρδαχάνη

Η 25η Μαρτίου είναι η ιστορική ημερομηνία με την οποία γιορτάζουμε την επέτειο της απελευθερώσεώς μας αλλά και την ίδρυση ουσιαστικά του Νεοελληνικού Κράτους. Είναι μια ημερομηνία που το νεοελληνικό κράτος αρχίζει να δημιουργείται στη Νότιο Ελλάδα μετά από 400 χρόνια δουλείας, και αργότερα, το 1912 και εξής, επεκτείνεται στην Βόρειο Ελλάδα όπου η δουλεία ήταν 500 χρόνια. Το νεοελληνικό όμως κράτος δεν μπόρεσε να ελευθερώσει τα υπόλοιπα αλύτρωτα εδάφη μας, όπου η δουλεία έφθασε μέχρι και 900 περίπου χρόνια, αφού με τη Μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 χάθηκε οριστικά η Καππαδοκία και οι γύρω της περιοχές. Το δε χειρότερο, το 1923, έσβησε κάθε ελπίδα για επανάκτηση των αλυτρώτων εδαφών μας, με την έξοδο των Ελλήνων μια για πάντα από τα εδάφη τους. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να ελευθερώσουμε και την πρωτεύουσά μας την Κων/πολη με μοιραίες συνέπειες για την μετέπειτα πορεία μας.

Είναι λοιπόν ότι πιο ιερό και ότι πιο σημαντικό για τη χώρα μας αυτή η επέτειος. Αν την καταργήσουμε ουσιαστικά καταργούμε το Νεοελληνικό Κράτος, την ταυτότητά μας, την ιστορία μας και βυθιζόμαστε στην λήθη και στην αγνωσία της κρατικής οντότητάς μας και της εθνικής αυτοσυνειδησίας μας.

Μετά την απελευθέρωση κάναμε ένα μεγάλο λάθος· δεν προσέξαμε κι ενώ διώξαμε τους Τούρκους βάλαμε στον τράχηλό μας τους Φράγκους. Για να ισχυροποιηθεί το νέο κράτος και να διασφαλιστεί οριστικά από την επιβουλή των Τούρκων, αγκαλιάσαμε τους Ευρωπαίους παράφορα και τους θεοποιήσαμε. Τον πρώτο ορθόδοξο, πατριώτη, μορφωμένο, ικανό και αφιλάργυρο ηγέτη μας, το Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος θέλησε να διασώσει την ιδιαιτερότητα και την ιδιοπροσωπία του νέου κράτους φροντίσαμε να τον ξαποστείλουμε. Και αρχίσαμε το μεγάλο έργο· το έργο που ήταν μεγαλύτερο και από την απελευθέρωσή μας. Να γίνουμε Ευρωπαίοι! Στα ήθη, στα έθιμα, στον πολιτισμό, στην θρησκεία. Αποκομμένοι πλέον από την καθ’ ημάς Ανατολή αρχίσαμε να καταστρέφουμε τα μοναστήρια μας, να θάβουμε την Ρωμιοσύνη, ν’ αρνούμαστε τον πολιτισμό και την πίστη μας και το σπουδαιότερο αρχίσαμε να δανειζόμαστε από τους μεγάλους ευεργέτες μας τους Φράγκους. Αυτό ήταν και το μόνιμο δηλητήριο που διαπότιζε έκτοτε τον εθνικό οργανισμό μας με αποτέλεσμα να πούμε πολλές φορές το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Κλαίει και οδύρεται ο Ιωάννης Μεταξάς, στο Ημερολόγιο του, διότι ενώ δίναμε στους Άγγλους τόκο 40% το 1936, γι’ αυτά που είχαμε δανεισθεί, και ενώ τους υποσχέθηκε ήδη από το 1939 ότι θα βγει στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μαζί τους, αυτοί παραμονές της εξόδου μας στον πόλεμο ζητούσαν αύξηση του επιτοκίου σε 65% και συγχρόνως λιγοστεύανε συνεχώς τις εισαγωγές προϊόντων από την Ελλάδα. Αρνήθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, απείλησε στον βασιλιά ότι θα παραιτηθεί αν τον πιέσουν και μεσούντος του πολέμου αναγκάσθηκε να τους δώσει 43%. Αυτή ήταν και είναι η αγάπη των Ευρωπαίων εταίρων μας. Να μη τα ξεχνάμε αυτά.

Το άλλο όμως που δεν προσέξαμε, το πιο σπουδαιότερο και σοβαρότερο, είναι ότι στην προσπάθειά μας να γίνουμε Ευρωπαίοι, για να ισχυροποιηθούμε και να προοδεύσουμε, αρχίσαμε να πτωχεύουμε και πνευματικά. Άρχισε η ψυχή μας σιγά-σιγά ν’ απομακρύνεται από τις εθνικές και ορθόδοξες παραδόσεις μας. Άρχισε να μπολιάζεται με αλλότρια ήθη και έθιμα. Άρχισε ο πολιτισμός μας να φραγκεύει και εμείς να χαιρόμαστε γι’ αυτό. Κι ενώ ξεπουλούσαμε τα τίμια και ιερά της φυλής μας γεμίζαμε αγαλλίαση και ευφροσύνη.

Έτσι, συνεχίζοντας την προσπάθεια μας να ενταχθούμε στη Δύση, το 1961 μπαίνουμε στο Ν.Α.Τ.Ο., το 1979 στην Ε.Ο.Κ. και το 2001 προσχωρούμε στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Απεμπολήσαμε στην προσπάθεια μας αυτή όλα τα πιστεύω μας και όλα τα δόγματα μας, κρατώντας μόνο ένα, το «ανήκουμε εις την Δύσιν».

Οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες κι αυτοί σιγά-σιγά προσχωρούν στη νέα ιδεολογία. Από το 1902 και κυρίως από το 1920, χάριν της επιδιωκομένης προσεγγίσεως με την Ευρώπη, οι αιρέσεις του παπισμού και του προτεσταντισμού καλούνται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο «μεγάλες του Χριστιανισμού αναδενδράδες». Παραβλέποντας το Πατριαρχείο όλα τα θεολογικά και ιστορικά δεδομένα όπως και τις αντιρρήσεις των άλλων πατριαρχείων και αυτοκεφάλων Εκκλησιών προσπαθεί να προσεγγίσει τους ετεροδόξους χριστιανούς της Δύσεως με κριτήρια καθαρά κοινωνικά, πολιτικά και ωφελιμιστικά. Το 1920 ο τοποτηρητής του Οικουμενικού Θρόνου Δωρόθεος προτείνει την ίδρυση «Κοινωνίας των Εκκλησιών» στα πρότυπα της «Κοινωνίας των Εθνών» που μόλις έχει ιδρυθεί. Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει θεολογική βάση ή εκκλησιαστική αναγκαιότητα. Απλώς για να αντιμετωπισθούν τα δεινά του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και φυσικά, εννοείται χωρίς να λέγεται, τα δεινά του Πατριαρχείου.

Η εκκοσμίκευση του Πατριαρχείου διαβρώνει και την Εκκλησία της Ελλάδος η οποία προσχωρεί σιγά-σιγά στον οικουμενισμό. Φθάνει στο ζενίθ το 2001, όταν η εκκλησία της Ελλάδος για να βοηθήσει το κράτος στον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, επί του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, υποδέχεται τον Πάπα σαν αρχηγό εκκλησίας και αναγνωρίζει τον παπισμό με όλες τις αιρέσεις του ως εκκλησία. Και το 2007 επίσης, όταν σε εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου επί τη επετείω της 25ης Μαρτίου η ένδοξη και εθνική και αγία επανάσταση της 25ης Μαρτίου συσχετίζεται με την ίδρυση της Ε.Ο.Κ. στις 25 Μαρτίου του 1957. Εμβρόντητοι έμειναν οι πάντες όταν άκουσαν την ημέρα της εθνικής και θρησκευτικής μας παλιγγενεσίας να υμνείται η Ε.Ο.Κ. και μάλιστα με εγκύκλιο της Συνόδου. O tempora o mores! Εις «οίους καιρούς τετήρηκας ημάς Κύριε»! Ο εκδυτικισμός της Ελλάδας να προωθείται εν τέλει από την ηγεσία της Εκκλησίας και μάλιστα από αρχιεπίσκοπο που έβαλε συνεχώς εναντίον των Ευρωλιγούρηδων!

Μη ξεχνάμε ότι και η μοιραία σύγκρουση Βαρθολομαίου-Χριστοδούλου ως βασική αιτία είχε ποιος θα εκπροσωπεί την Ορθοδοξία στην Ε.Ο.Κ. και φυσικά ποιος θα χειρίζεται τα εξ αυτής κονδύλια.

Παρόλη αυτή την κατάπτωσή μας και την Ευρωτρέλλα μας, η θρησκευτική και εθνική μας συνείδηση δεν έχει μαραθεί εντελώς. Τα σχολεία μας μέχρι και σήμερα είναι γεμάτα με εικόνες των ηρώων του 1821. Δοξολογίες και παρελάσεις συνεχίζουν να γίνονται και πανηγυρικοί να εκφωνούνται. Οι εθνικές ενδυμασίες μας έχουν την επίσημη παρουσία τους κατά τις μέρες αυτές. Οι υποθήκες των αγωνιστών του ’21 όπως και τα λάθη τους έρχονται να μας φρονηματίσουν και να μας διδάξουν. Το δηλητήριο του εκφραγκισμού μας όμως παραμένει και οι διεθνείς και εγχώριοι βάτραχοι του πλήρους εκδυτικισμού μας κοάζουν συνεχώς. Να καταργηθούν τα βιβλία της ιστορίας μας, οι παρελάσεις μας, οι σχέσεις του Έθνους μας με την Εκκλησία, να μεταρρυθμισθούν τα νεοελληνικά αναγνώσματά μας…

Και φθάσαμε στο σωτήριο έτος 2010. Για άλλη μια φορά ανακαλύψαμε ότι πτωχεύσαμε. Ότι είμαστε υπόδουλοι και εξαρτημένοι από τους Φράγκους αδελφούς της Ε.Ο.Κ. Και αρχίσαμε να προσπαθούμε, όχι πως θα γίνουμε οικονομικά ανεξάρτητοι, αλλά πως θ’ αποκτήσουμε ξανά την εμπιστοσύνη τους για να μας ξαναδανείσουν. Πως θα συνεχιστεί η υποδούλωσή μας. Και με ευκαιρία την πτώχευσή μας τα ξεπουλούμε όλα σε τιμή ευκαιρίας. Για πρώτη φορά τολμούν οι ιταμοί και αναίσχυντοι ηγέτες μας να καταργήσουν τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στις πρεσβείες και τις κοινότητες του εξωτερικού για…λόγους οικονομικούς. Για πρώτη φορά τολμούν να σταματήσουν τις παρελάσεις των μηχανοκινήτων τμημάτων του στρατού όπως και τις πτήσεις των αεροπλάνων για τον ίδιο λόγο. Για καρναβάλια, για πολιτιστικές εκδηλώσεις χαμηλού επιπέδου, για μεταδόσεις ολυμπιακών αγώνων, καλλιτεχνικού πατινάζ, για διαγωνισμούς τραγουδιών Γιουροβίσιον, για επιχορηγήσεις κομμάτων και πολιτικών, για γιορτές δημοκρατίας και δεν συμμαζεύεται ΕΧΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ οι αναίσχυντοι. Για την ημέρα της Εθνικής Εορτής μας δεν έχουν;

Αιδώς Έλληνες πολιτικοί! Και αιδώς Έλληνες που αφήνετε τους ηγέτες μας ν’ ασελγούν κατ’ αυτό τον αισχρό και ελεεινό τρόπο πάνω στο ιερό και όσιο και άχραντο Σώμα της πατρίδας μας.

το είδαμε εδώ

Ένα μικρό Αφιέρωμα στην 25η Μαρτίου του 1821

Αφιέρωμα στην 25η Μαρτίου του 1821

Το θρησκευτικό αίσθημα πηγή του αγώνος
Δ. Αινιάνoς, Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως

Η Φιλική Εταιρεία
Ι. Φιλήμονος, Δoκίμιoν ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως

«να υψώσωμεν το σημείον δι' ού πάντοτε νικώμεν, τον Σταυρόν!»
Προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη

Η ύψωση της σημαίας του Υψηλάντη
Ηλία Φωτεινού, Oι άθλοι της εν Βλαχία Ελληνικής Επαναστάσεως το 1821

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός
Ι. Φιλήμονος, Προλεγόμενα εις τήν α' έκδοσιν των Απομνημονευμάτων του Παλαιών Πατρών Γερμανού

Διάκος κι Επίσκοπος στην οδό του μαρτυρίου
Χριστοφόρου Περραιβού: Απσμνημονεύματα πολεμικά

Η ιερά σημαία του Σταυρού κυματίζει
Προκήρυξη των Μπότσαρη και Τζαβέλα

Σημαία Ελευθερίας και Σύμβολον Τιμίου Σταυρού
Προκήρυξη Οπλαρχηγών

Αόκνως ενθαρρύνων με την θείαν ελπίδα...
Αποδεικτικόν εις τον Επίσκοπον Ρωγών

Μέσα από το αποκλεισμένο Μεσολόγγι
Ιωάννου-Ιακώβου Μάγερ, Ημερολόγιον Πολιορκίας Μεσολογγίου

Ο παπάς στις ντάπιες
Ν.Δ. Μακρή, Ιστορία του Μεσολογγίου

Με τον Σταυρόν εμπρός
Ανακοινωθέν της Γ΄ Εθνικής Συνελεύσεως

Τις Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών!
Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος

δεν έλειψε προσφέρων πάντοτε ο ιερός κλήρος
Κ. Καστόρχης

Ελεύθεροι πολιορκημένοι
Διονυσίου Σολωμού

Σπυρίδων Τρικούπης  Λόγος

ἐπικήδειος εἰς τὸν Καραϊσκάκην

(Ἐξεφωνήθη ἀντίπερα τοῦ Πόρου τὴν 24 Ἀπριλίου 1827)

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

Λόγος προς τους νέους

Ο Λόγος στην Πνύκα

το είδαμε εδώ