Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

(Μάρκος η΄34 - θ΄1)

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι».
Όποιος θέλει ελεύθερα, όχι πιεστικά, αλλά θεληματικά και συνειδητά είναι προσκεκλημένος του Ιησού Χριστού.
Η άρνηση του εαυτού μας ανοίγει τη δυνατότητα της αποδοχής του άλλου, ενώ η άρση του σταυρού είναι η παραδοχή και η συμμετοχή στα παθήματα των άλλων.

Πιο απλά η πρόσκληση ξέρετε τι λέει; Θέλετε να έρθετε μαζί μου, κοιτάξτε γύρω σας, δείτε τους συνανθρώπους σας και μπείτε ανάμεσα στη ζωή τους και προσπαθήσετε να κάνετε πιο άνετη τη ζωή τους. Ασχοληθείτε μαζί τους. Πρόσκληση ζωής, αγώνα και αγωνίας για τους άλλους. Δε λέει ο Χριστός ελάτε μαζί μου στους ουρανούς να σας κατατάξω εν χώρα ζώντων. Η πρόσκληση είναι σαφής και κατηγορηματική. Μαζί με τους άλλους βρίσκεται ο Χριστός. Στους πονεμένους, στους περιφρονεμένους, στους φτωχούς, στους αδυνάτους.

Ο πιστός τα δίνει όλα για τους άλλους. Δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό του. Για τον ίδιο έχει ο Θεός. Φυσικά αυτό είναι το χρέος μας. Να βγούμε από τη λογική τη δική μας και να μπούμε στη λογική του Θεού. Δηλαδή να κάνουμε αυτό που κάνει ο Χριστός. Να θυσιαζόμαστε καθημερινά για τους άλλους. Να μπούμε στις δυσκολίες της ζωής των άλλων. Αυτό θέλει δύναμη. Θέλει γερά κόκαλα. Όμως δεν είναι αδύνατο . Αν το θελήσουμε το μπορούμε και όπου δυσκολευόμαστε ο Θεός είναι μαζί μας. Θα μας στηρίξει στον αγώνα της αλήθειας και της ζωής. «Ος γαρ αν θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι απολέσει αυτήν». Στην αρχή ο Χριστός μας λέει θα με βρείτε εδώ, εκεί. Ελάτε. Αφήστε όλα τα άλλα και ελάτε να ζήσετε. Εδώ μας βάζει στην τάξη των προχωρημένων. Όποιος θέλει να βρει την πηγή της ζωής, δηλ. το Θεό, πρέπει να μη λυπάται τη δική του ζωή. Κόπους και μόχθους. Όλα για το Θεό. Όλα ή τίποτα. Να ξοδέψουμε όλη την επίγεια πρόσκαιρη ζωή μας για να βρούμε την αιώνια ζωή, τη Θεοζωή.

Τα όργανα, ο χορός το πανηγύρι της Θεϊκής πρόσκλησης σε μας, μας δίνει τη δυνατότητα να διασκεδάζουμε την προσκαιρότητα, με την αιωνιότητα. Να χάνουμε τη γη και να κερδίζουμε τον ουρανό. Δίνουμε το πρόσκαιρο και λαμβάνουμε το αιώνιο. Δίνουμε το ανθρώπινο και κερδίζουμε το Θεϊκό. Καταθέτουμε τις αδυναμίες μας στο πανηγύρι του Θεού και το χάρισμα που κερδίζουμε είναι δυνατό, άφθαρτο εις ζωήν αιωνιον.

Η επιλογή της προσωπικής μας συμμετοχής ανήκει σε μας. «Όστις θέλει…»

Το πρόβλημα και η αμαρτία μας ξέρετε ποιο είναι; Ότι κανένας δε λειτουργεί με δικαιοσύνη, με έλεος, με φιλανθρωπία. Γιατί αυτά είναι χαρακτηριστικά του Θεού. Εμείς λειτουργούμε μακριά ή χωρίς το Θεό. Τα χαρακτηριστικά του μας μάραναν; Το σημερινό ευαγγέλιο συνολικά είναι μια πρόσκληση μετάνοιας και επιστροφή μας στο Θεό και την κατά Θεό ζωή. Η ζωή του Θεού είναι η πρώτη και μεγαλύτερη ανάγκη του κόσμου, του ανθρώπου, των καιρών και των περιστάσεων. Για την Ειρήνη και τη δικαιοσύνη.

Για την ανθρωπιά και τον πολιτισμό.
Για τα έθνη και τους λαούς.
Για τους άρχοντες και τους αρχόμενους.
Για τη φύση και κτήση και πάντα τα «εν αυτοίς».

Η αγάπη, η καταλλαγή, η ενότητα, η επικοινωνία, η αλληλεγγύη, η αλληλοκατανόηση, η αδελφοσύνη είναι στοιχεία χαράς , προόδου και ζωής. Είναι στοιχεία με θετική καταβολή ανθρωπιάς και αληθινού πολιτισμού.

πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης

Κήρυγμα εις την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού Ιερά ΜΗτρόπολις Κυδωνίας και Αποκορώνου

(Ἰωάννης ιθ’ 6-11,13-20,25-28,30)

Χαρμόσυνα χτύπησαν πάλι οἱ καμπάνες προσκαλώντας μας στὴ μεγάλη αὐτὴ Ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ἐμεῖς ἀνταποκριθήκαμε, γιατί θελήσαμε νὰ ξαναζήσουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας ποὺ ἐμάτωσε γιὰ ἐμᾶς ἐπάνω στὸν Σταυρό Του, γιὰ νὰ ἔχουμε ἔτσι τὰ ὑπέροχα δῶρα της, τὴν λύτρωση καὶ αἰωνία ζωή.

Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς συγκινήθηκαν ἀπὸ τὸ δράμα τοῦ Γολγοθὰ καὶ ἴσως μάλιστα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς νὰ βγῆκε ἕνα θερμό: «Εὐχαριστῶ Κύριε γιὰ τὴν ἀγάπη Σου αὐτή», γιατί ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου πάντα μας συγκινεῖ καὶ θὰ μᾶς συγκινεῖ.

Ἀδελφοί μου,

Ἀπὸ τότε ποὺ φορτώθηκε ὁ Κύριος τὸν σταυρόν, ὁ ὁποῖος προκαλοῦσε τὴν φρίκη σὲ ὅσους τὸν ἔβλεπαν γιατί ἐπάνω τοῦ πέθαιναν οἱ ἐγκληματίες, ἀπὸ τότε καὶ ἔπειτα προκαλεῖ τὴν συγκίνηση καὶ τὴν προσκύνηση ὅλων τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ πᾶνε ταπεινὰ καὶ σεμνὰ ἐναποθέτουν τὸ φιλὶ τοὺς ἐπάνω Του.

Μέχρι τὸν λόφο τοῦ Γολγοθὰ τὸν ἀνέβασε ὁ Κύριος, ἐπάνω σὲ αὐτὸν τὸν ἐξάπλωσαν καὶ πάνω σὲ αὐτὸν μὲ ἕνα βαρὺ σφυρὶ κάρφωσαν τὰ καρφιὰ στὸ Πανάγιο Σῶμα Του καὶ ἔτσι ἐβάφτηκε καὶ μὲ τὸ αἷμα Του.

Τρεῖς ὧρες κράτησε καρφωμένο καὶ ζωντανὸ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ λιγότερες τὸ κράτησε νεκρό! Ὅλο τὸ ξύλο τοῦ ποτίσθηκε μὲ τὸ ἄχραντο Αἷμα Του καὶ ἐγέμισε ἔτσι μὲ τὴν εὐλογία καὶ τὴν ἁγιωσύνη Του, γι’ αὐτὸ ὅπου φανεῖ τὰ ἁγιάζει ὅλα.

Ἔτσι μὲ τὴν Σταύρωση τὰ πράγματα ἄλλαξαν καὶ ἔγινε πλέον ὁ Σταυρὸς τὸ ἱερώτερο σύμβολο τῶν χριστιανῶν, τοὺς ὁποίους δὲν τρομάζει πιὰ ἡ ἁμαρτία γιατί τὸ αἷμα ποὺ χύθηκε ἐπάνω του τὸν κάνει γιὰ πάντα τὸ μέσον μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος σβήνει τὴν ἁμαρτία του.

Ναὶ αὐτὸ γίνεται, ἀδελφοί μου. Ἅς μᾶς πλανᾶ ὁ διάβολος, ἅς μᾶς σπρώχνει στὸν δρόμο του καὶ ἄς μᾶς κυλᾶ στὸν βοῦρκο. Ὁ καλός μας Θεὸς ἔβαλε μέσα μας τὴν φωνή Του καὶ μᾶς καλεῖ νὰ καταλάβουμε τὴν πτώση μας, νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ ζητοῦμε τὸ ἔλεος Του.

Καὶ Ἐκεῖνος πάντα, μᾶς πλύνει μὲ τὸ αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του καὶ ἔτσι ἀνεβαίνουμε σὲ ψηλότερο ἐπίπεδο. Ἄλλωστε, γι’ αὐτὸ τὸν ἔχουμε στὰ στήθια μας, γιὰ νὰ θυμόμεθα ὅτι ἐπάνω τοῦ ἔγινε ἡ θυσία γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ὁ σταυρὸς εἶναι τὸ σύμβολο τῆς θυσίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο.

Εἶναι ὅμως καὶ τὸ σύμβολο τοῦ πόνου τῆς ζωῆς, γιατί ἐπάνω τοῦ ἁπλώθηκε ὁ μεγαλύτερος πόνος, γι’ αὐτὸ καὶ ἐξαγιάζει τὸν πόνο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, λειαίνει τὶς καρδιὲς καὶ ἀρωματίζει τὴ ζωή.

Ἔτσι ὅσοι πονοῦν τὸν ἀγκαλιάζουν, τὸν σφίγγουν καὶ ζητοῦν τὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου ὁ Ὁποῖος γίνεται ὁ Κυρηναῖος καὶ βρίσκουν ἔτσι τὴ δύναμη νὰ σηκώσουν τὸν πόνο τους, γιατί ἔχει τὴν δύναμη νὰ βοηθήσει καὶ νὰ νικήσει κάθε κακό.

Ὁ Γέροντας Θεοδόσιος ἔλεγε: «θὰ ἔλθουν δύσκολες ἡμέρες. Ὅ,τι τρῶτε θὰ εἶναι ἐπικίνδυνο. Ἀκόμη καὶ τὸ νερὸ θὰ εἶναι γιὰ σᾶς ἐπικίνδυνο, γί’ αὐτὸ προτοῦ φᾶτε κάτι νὰ τὸ σταυρώνετε καὶ προτοῦ πίνετε νερὸ πάλι νὰ τὸ σταυρώνετε. Ὁ σταυρὸς σκοτώνει τὸ κακὸ ποὺ ὑπάρχει». Αὐτὸ κάνουν καὶ στὸ Ἅγιον Ὅρος.

Ἀλλὰ ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι μόνο τὸ Σύμβολο τῆς θυσίας καὶ τοῦ πόνου. Εἶναι ἀκόμη καὶ ὁ ἰατρὸς τῶν ἀρρώστων καὶ ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Πόσες φορὲς ἀλήθεια τὸ σταύρωμα ποῦ κάνει ὁ ἰερέας στὸν ἄρρωστό μας δὲν ἔχει θεραπεύσει.

Ὁ Γέροντας Εὐμένιος διαρκῶς ἐσταύρωνε καὶ ἔδινε ἔτσι τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν θεραπεία.

Ἀπὸ τὴν Ξάνθη εἶχε ἔλθει ἕνα ζευγάρι μαζὶ μὲ τὸ 14χρονο παιδί τους ποῦ ἦταν κωφάλαλο, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τοὺς ἰατρούς. «Γέροντα σὲ παρακαλοῦμε βοήθησε τὸ παιδί μας»: λέει ἡ πονεμένη μάνα. Καὶ ἐκεῖνος τοὺς λέει: «ἐλᾶτε στὴν Ἐκκλησία νὰ σταυρώσω τὸ παιδί».

Πράγματι σταυρώνει τὸ παιδί, τοῦ διαβάζει καὶ μία εὐχὴ καὶ τοὺς λέει: «Δὲν ἔχει τίποτα τὸ παιδί σας. Νὰ πᾶτε στὴν εὐχὴ τοῦ Θεοῦ».

Καθὼς ἔφευγαν καὶ εἶχαν φθάσει στὴν πόρτα τοῦ Μοναστηριοῦ, τὸ παιδὶ γυρίζει καὶ φωνάζει στὸν Γέροντα ποὺ τοὺς παρακολουθοῦσε: «Γέροντα, Γέροντα», τὸ παιδὶ εἶχε θεραπευθεῖ καὶ ἡ συγκίνηση ὅλων ποὺ ἦταν ἐκεῖ ὑπῆρξε μεγάλη.

Ἀδελφοί μου,

Εἴδαμε σήμερα τὸν Τίμιο Σταυρὸ στολισμένο μὲ εὐωδιασμένα λουλούδια καὶ ἀξιωθήκαμε γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ νὰ τὸν προσκυνήσουμε καὶ νὰ ἀνάψουμε τὸ κερί μας.

Ἃς πάρουμε λοιπὸν δύναμη ἀπὸ τὴν δύναμή του γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τοὺς πειρασμούς μας, τὰ πάθη μας καὶ τὸ κάθε κακὸ καθὼς θὰ πορευόμεθα μέσα στὴν ἐπίγεια αὐτὴ ζωή. Ἡ σωτηρία καὶ ἡ αἰώνια ζωή μας περιμένουν.

Χρόνια πολλὰ καὶ ἰδιαίτερα σὲ ὅσες καὶ ὅσους ἑορτάζουν.

Π.Β.Μ

Κυριακή πρό της Υψώσεως Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει οὐράνιες ἀλήθειες, τὶς ὁποῖες κανεὶς ἄνθρωπος παρὰ μόνον Αὐτός, ὁ Ὁποῖος μὲ τὴν ἐνανθρώπιση Του ἔγινε υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.

Ἔτσι ἀποκαλύπτει ὅτι ὅπως ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε χάλκινο φίδι στὴν ἔρημο γιὰ νὰ σώζεται ὅποιος Ἰσραηλίτης, τὸν ἔβλεπε ἔτσι πρέπει καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀνεβεῖ στὸν σταυρὸ γιὰ νὰ σώζεται καθένας ποὺ θὰ πιστεύει σὲ Αὐτόν, διότι τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο ὥστε δὲν δίστασε νὰ θυσιάσει τὸν Μονογενῆ Υἱό Του γιὰ νὰ ἔχει ὅποιος πιστεύει τὴν αἰωνία ζωή, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔστειλε τὸν Υἱό Του γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν σώσει.

Ἀδελφοί μου,

Ἐξαιρετικὰ λοιπὸν ἀποκαλυπτικὸ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Μᾶς ἀποκαλύπτει πόσο πολύ, ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο. Μία ἀγάπη ποὺ τὸν ὁδηγεῖ ἀκόμη καὶ στὴν θυσία τοῦ Υἱοῦ Του, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει: «ἂν ὁ Θεός, εἶχε κάτι πιὸ πολύτιμο ἀπὸ τὸν Υἱό Του δὲν θὰ δίσταζε νὰ τὸ θυσιάσει γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου».

Ἔτσι ὅμως μας ἀποκαλύπτει πόσο ἀσταμάτητο καὶ συνεχὲς εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον Του γιὰ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους γεγονὸς ποὺ ἀποστομώνει ὅλους ἐκείνους ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Θεὸς ἀφοῦ δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἐγκατάλειψε στὴν τύχη του.

Ὄχι. Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη, ὑπάρχει καὶ ἡ φροντίδα καὶ τὸ ἐνδιαφέρον καὶ αὐτὸ κανεί δὲν μπορεῖ νὰ τό ἀμφισβητήσει, γιατί ὅλοι ἔχομε ἐμπειρίες καὶ βιώματα αὐτῆς τῆς ἀλήθειας. Ὁ Θεὸς λοιπόν μας ἀγαπᾶ καὶ ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Τοῦ αὐτῆς εἶναι ἡ σταυρική Του θυσία. Εἶναι ἡ ἀγάπη ἐκείνη ποὺ δὲν διστάζει νὰ πεθάνει ἐπάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ νὰ δώσει ὄχι ἁπλὰ ζωὴ ἀλλὰ αἰώνια ζωή.

Ἴσως ὅμως κάποιος διερωτηθεῖ: «Καὶ ἡ δικαιοσύνη Του; Ποῦ εἶναι αὐτή;». Ὡραία ἐρώτηση. Ναὶ ὁ Θεὸς πεθαίνει ἀπὸ ἀγάπη σὰν ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὴν αἰώνια ζωή, «τὴν ὁποία μας προσφέρει χωρὶς ἐμεῖς νὰ προσφέρουμε τίποτα ἀπολύτως», λέει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Ὅμως ἡ ἀπόλαυση ἢ ὄχι αὐτῆς τῆς αἰώνιας ζωῆς εἶναι ἔργο δικό μας. Δηλαδὴ ἀπό μας ἐξαρτᾶται.

Ἐδῶ τώρα ἔχει θέση ἡ δικαιοσύνη Του. Ἐὰν φανοῦμε ἄξιοί της δωρεᾶς Του, καὶ ἡ ἀμοιβή μας θὰ εἶναι ἡ ἀπόλαυσή της, ἐὰν ὅμως δὲν εἴμεθα θὰ στερηθοῦμε τὴν ἀπόλαυση τῆς γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Πατέρες χαρακτηρίζουν τὸν Θεὸ ὡς μισθαποδότη ἢ καὶ ὡς ἀθλοθέτη τοῦ ὁποίου τὰ βραβεῖα εἶναι ἡ ποιοτικὴ καὶ ἡ ποσοτικὴ ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ἡ ἀγάπη Τοῦ προσφέρεται σὲ ὅλους τους ἀνθρώπους χωρὶς καμία ἀπολύτως διάκριση ἐνῶ ἡ δικαιοσύνη Τοῦ ἀπονέμει τὴν ἀπόλαυση ἢ ἐπιβάλλει τὴν στέρηση.

Τί πρέπει λοιπὸν νὰ κάνουμε;

Ὁ Θεὸς ἐπειδή μας ἀγαπᾶ ζητεῖ καὶ ἀπὸ ἐμᾶς τὴν ἀγάπη, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ κριτήριο μὲ τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς κρίνει εἶναι τὸ πόσο ἀγαπήσαμε τὸν Θεὸ στὰ πρόσωπα τῶν συνανθρώπων μας καὶ ἰδιαίτερα τῶν φτωχῶν, ὅπως ὁ Ἴδιος μας ἀποκαλύπτει: «ἀμὴν λέγω ἠμίν, ἐφ’ ὅσον τοῦτο ἐποιήσατε ἐνὶ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων … ἐμοὶ ἐποιήσατε». (Μάτθ. 25, 38-40).

Πιὸ ἁπλά, ὅπως Αὐτός μας ἀγαπᾶ ἔτσι κι ἐμεῖς νὰ Τὸν ἀγαποῦμε καὶ ἰδιαίτερα στὰ πρόσωπα ἐκείνων ποὺ ἔχουν ἀνάγκη.

Σὲ ἕνα ἀποκαλυπτικὸ ὅραμα τῆς εὐσεβὴς χριστιανῆς Σοφιανῆς, ἡ ἀλήθεια τοῦ ὁποίου ἐξακριβώθηκε ἀπὸ τὰ Πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἱεροσολύμων στὸ 1607, σὲ κρίση μίας ψυχῆς ὁ Θεὸς λέει: «Γιὰ τὶς εὐχὲς τῶν εὐσεβῶν Ἱερέων μου καὶ τῶν φτωχῶν ἀδελφῶν μου σοῦ συγχωρῶ τὶς ἁμαρτίες σου».

Ἡ Σοφιανὴ μετὰ τὸ ὅραμα ἐπώλησε τὴν περιουσία της, τὴν μοίρασε στοὺς φτωχοὺς καὶ μαζὶ μὲ τὸν σύζυγο τῆς ἔγιναν Μοναχοὶ σὲ Μοναστήρια στὴν Ἱερουσαλήμ.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας εἶναι τὸ ἀκατάλυτο σύμβολο τῆς ἀγάπης Του γιὰ μᾶς, ἐνῶ ἡ σωτηρία καὶ ἡ αἰώνια ζωὴ εἶναι οἱ αἰώνιοι καρποὶ ποὺ ἀναβλαστάνουν ἀπὸ τὸ «τρισμακάριστον ξύλον» καὶ περιμένουν ἐκείνους ποὺ θὰ στρέψουν τὸ πηδάλιο τῆς ζωῆς τοὺς πρὸς τὰ ἐκεῖ ποὺ δείχνουν τὰ ἁπλωμένα καὶ διάτρητα ἀπὸ τὰ καρφιὰ χέρια τοῦ Κυρίου μας.

Ἃς πορευόμαστε λοιπὸν στὸν δρόμο τῆς ἀγάπης.
Ὁ Κύριος μαζί σας.

Π.Β.Μ

Κυριακή ιγ' Ματθαίου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

(Ματθαίου κα΄ 33-42)

Μᾶς εἶπε σήμερα τό Εὐαγγέλιο μία ὄμορφη Παραβολή.

Ἕνας οἰκοδεσπότης, ἀφοῦ ἐφύτευσε ἀμπελώνα, τόν περιποιήθηκε, τόν προστάτευσε μέ πύργο καί τόν ἀνέθεσε στούς γεωργούς, ἔφυγε γιά ἄλλη χώρα.

Ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα τῆς συγκομιδῆς, ἔστειλε δούλους γιά νά παραλάβουν τούς καρπούς ἀλλά οἱ γεωργοί, ἀφοῦ τούς συνέλαβαν, ἄλλους ἔδειραν, ἄλλους ἐφόνευσαν καί ἄλλους ἐλιθοβόλησαν. Στέλνει ἄλλους δούλους, περισσότερους, μά καί αὐτοί εἶχαν τήν ἴδια τύχη.

Τότε ἀποφασίζει νά στείλει τόν υἱό του μέ τήν σκέψη ὅτι αὐτόν θά τόν ντραποῦν. Ἀλλά οἱ γεωργοί, βλέποντας τόν κληρονόμο τοῦ ἀμπελῶνος, τόν συνέλαβαν καί τόν σκότωσαν καί αὐτόν. - «Ὅταν λοιπόν ἔλθει ὁ οἰκοδεσπότης», ἐρωτᾶ ὁ Ἰησοῦς «τί θά κάνει στούς γεωργούς;» Οἱ Φαρισαῖοι ἀπαντοῦν: «Θά διώξει τούς κακούς καί θά δώσει τόν ἀμπελώνα σέ ἄλλους πού θά ἀποδίδουν τούς καρπούς». Τούς ἁπαντά ὁ Ἰησοῦς: «δέν γνωρίζετε τίς γραφές. Τόν λίθον πού ἀπέρριψαν, αὐτός ἔγινε ὁ ἀκρογωνιαῖος καί θεμέλιος λίθος σέ ἄλλη οἰκοδομὴ».

Ἀδελφοί μου,

Ἐξαιρετική σημασία καί σπουδαιότητα ἔχει ἡ σημερινή Εὐαγγελική Περικοπή γιά μας, γιατί μᾶς ἀποκαλύπτει ποιά θά εἶναι ἡ τύχή ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τόν Ἰησοῦ ὡς Κύριον καί Θεό τους. Ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν ἤ θά πολεμήσουν τό ἔργο Του.

Τό ἔργο τό ὁποῖο ὁ Κύριος οἰκοδόμησε εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, τῆς ὁποίας εἶναι κεφαλή καί ἀκρογωνιαῖος λίθος. Ὁμοιάζει μέ σπίτι πού εἶναι κτισμένο ὄχι στήν ἄμμο ἀλλά σέ βράχο καί ἔτσι δέν φοβᾶται οὔτε κύματα, οὔτε πλημμύρες οὔτε ἀνέμους. Ὅτι πράγματι δέν φοβᾶται τίποτα ἀποδεικνύεται ἀπό τήν ἱστορία της. Αὐτοκράτορες, βασιλεῖς δυνάστες, ἰσχυροί καί συστήματα ἐπετέθησαν ἐναντίον της, ἀλλά δέν κατόρθωσαν τίποτε ἄλλο παρά μόνο ὅτι ἐκόσμισαν τήν ἱστορία της μέ τούς Μάρτυρές της, οἱ μορφές τῶν ὁποίων στολίζουν σήμερα τούς Ναούς μας.

Οἱ ἐχθροί της ἔγιναν σκόνη πού ὁ χρόνος τήν διασκόρπισε σάν τόν ἄνεμο στά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία διαρκῶς καί διευρύνεται γιατί ὁμοιάζει μέ δένδρο πού μπορεῖ νά φυτευθεῖ καί νά ἀναπτυχθεῖ σέ κάθε κλίμα καί σέ κάθε γεωγραφικό μῆκος καί πλάτος.

Καί σήμερα ἀκόμα τό ἔργο αὐτό τοῦ Κυρίου ἀντιμετωπίζει ἐχθρούς πολλούς καί διαφόρους, διότι πάντα θά ὑπάρχουν ἐκεῖνοι πού θά Τόν δέχονται καί ἐκεῖνοι πού θά Τόν ἀρνοῦνται.

Τούς βλέπουμε, τούς ἀκοῦμε καί τοὺς διαβάζουμε σέ καθημερινή βάση. Ὁμοιάζουν μέ ἀλλεπάλληλα κύματα, τό ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου πού μέ ὁρμή τήν κτυποῦν. Ὅμως ἔχουν τήν ἴδια τύχη, πού ἔχουν τά κύματα τῆς θάλασσας ποὺ πέφτουν πάνω σέ βράχο, σπάζουν καί γίνονται ὅλα ἀφροί.

Ναί, ὅσον πολεμεῖται τό Ἔργο τοῦ Κυρίου μας τόσο καί ἡ πίστη μας δυναμώνει. Γίνεται πιό δυνατή, πιό ἀληθινή καί μᾶς φέρνει πιό κοντά στόν Κύριό μας γιατί μᾶς κάνει ἀληθινούς πιστούς Του ποὺ δέν διστάζουν νά Τόν ὁμολογοῦν καί δημόσια. Ἔτσι ἡ ἱστορία ἐπιβεβαιώνει τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Τούς ἐπιβεβαιώνει καί πρέπει νά τούς ἐπιβεβαιώνει καί ἡ δική μας ζωή ποὺ πορεύεται, ὅπως ἀκριβῶς πορεύεται μέσα στή νύκτα ἕνα πλοῖο ἀπό τόν φάρο, γιατί ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ Φάρος πού δείχνει τήν πορεία ποὺ πρέπει νά ἔχουμε στό τρικυμισμένο πέλαγος τῆς ζωῆς.

Ἀδελφοί μου,

Ἕνα καραβάνι διασχίζοντας τήν ἔρημο ἔμεινε ἀπό νερό. Τό μαρτύριο τῆς δίψας ἐβασάνιζε τούς ὁδοιπόρους του καί τούς ἔκανε νά βλέπουν ποτάμια καί λίμνες, γι’ αὐτό ἔτρεχαν νά ξεδιψάσουν, μάταια ὅμως, γιατί ἦταν ὀφθαλμαπάτη. Καί ἐφώναζε ὁ ὁδηγός τοῦ καραβανιοῦ μά δέν τόν ἄκουγαν. Σέ μία στιγμή μάλιστα ποὺ τούς δημιουργήθηκε ἡ ὑποψία ὅτι τούς ἐξαπατᾶ, τοῦ ἐπιτέθηκαν καί τόν αἱματοκύλισαν, χωρίς ἐκεῖνος νά τούς κρατήσει κακία.

Μάλιστα λίγο πρίν πεθάνει δείχνοντας μέ τό χέρι του ἕνα σημεῖο τοῦ ὁρίζοντα τούς εἶπε: «Ἀκολουθήσετε τό δρόμο ποὺ σᾶς δείχνω γιατί ἀλλιῶς εἶστε χαμένοι».

Τό γεγονός ὅτι ἐπισφράγισε μέ τό θάνατο του ὅ,τι τούς ἔλεγε, τούς ἔπεισε ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή πορεία. Ἀκολούθησαν λοιπόν τήν πορεία ποὺ τούς ἔδειξε καί ἔτσι ἐσώθηκαν.

Ἔτσι καί ἐμεῖς σάν ὁδοιπόροι τῆς ζωῆς στρέφουμε τήν πορεία μας πρός ἐκεῖ ποὺ δείχνουν τά ἁπλωμένα στό σταυρό χέρια τοῦ Κυρίου μας καί βαδίζουμε πρός τήν σωτηρία καί τήν αἰώνια ζωή.

Καλή πορεία νά ἔχουμε ἀδελφοί μου.

Ὁ Θεός μαζί σας.

Π.Β.Μ.

Κυριακή ιβ' Ματθαίου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Ἀδελφοί μου,

O Κύριος διδάσκει καὶ σὲ κάποια στιγμή ἕνας πλούσιος νέος τὸν ἐρωτᾶ: «Κύριε τὶ θὰ πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κερδίσω τὴν αἰώνια ζωή;»

- «Νὰ ἐφαρμόσεις τὶς ἐντολές πού λέει ὁ Νόμος».

Ὁ νέος ἀπαντᾶ:
- «Τό κάνω ἀπὸ μικρό παιδί».

- «Τότε νὰ πουλήσεις τά ὑπάρχοντά σου, νὰ τά μοιράσεις στοὺς φτωχούς καὶ θὰ ἔχεις θησαυρό στόν οὐρανό».

Ὁ νέος στενοχωρήθηκε γιατί ἦταν πολύ πλούσιος καὶ ἔφυγε χωρίς νὰ δώσει ἀπάντηση. Τότε ὁ Κύριος εἶπε ὅτι: «Εἶναι πολύ δύσκολο σὲ ἕνα πλούσιο νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Καὶ ἐπειδή τά λόγια του αὐτά προκάλεσαν ἀπορίες καὶ ἔκπληξη στοὺς ἀκροατές τοὺς εἶπε:

- «Ἐκεῖ πού φαίνονται τά πάντα δύσκολα καὶ ἀδύνατα, ὁ Θεός μπορεῖ νὰ τά κάνει δυνατά γιατί λύνει τό δέσιμο τῆς ψυχῆς μέ τά πλούτη, ἐάν ὁ ἄνθρωπος θελήσει».

Ἀδελφοί μου,

Τό σημερινό Εὐαγγέλιο μᾶς ἀποκάλυψε σήμερα μία μεγάλη ἀλήθεια, πού ἴσως πολλοί ἀπὸ ἐμᾶς ἀγνοοῦμε. Ποιά εἶναι αὐτή;
Ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά, ὅσα καὶ ἄν ἔχουμε δέν ἱκανοποιοῦν τὴν λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας, ἕνα ἀσίγαστο πόθο της νὰ ζήσει αἰώνια.
Ναὶ αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς γιὰ αἰωνιότητα, τὴν ὁποία ἀδυνατοῦν νὰ ἱκανοποιήσουν τά ὑλικά ἀγαθά καὶ αὐτὸ γιατί εἴμαστε πλασμένοι κατὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού σημαίνει ὅτι ἔχουμε μέσα μας κάτι πού θέλει νὰ ζεῖ αἰώνια καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ψυχή μας.

Ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς μεγάλης λαχτάρας γιὰ αἰώνια ζωή εἶναι οἱ προσπάθειες πού κάνει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχει ὅσο γίνεται, ἡ ζωή του μεγαλύτερη διάρκεια, γι’ αὐτὸ καὶ προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νὰ δαμάσει τὸν χρόνο ὥστε τό πέρασμά του νὰ μήν φαίνεται π.χ. στό πρόσωπο του ὅπου προσπαθεῖ νὰ ἐξαλείψει τά ἴχνη τοῦ χρόνου.
Αὐτὴ λοιπόν ἡ λαχτάρα γιὰ αἰώνια ζωή δέν ἱκανοποιεῖται μέ ὅλα τά πλούτη τοῦ κόσμου, γιατί δέν μποροῦν οὔτε νὰ δαμάσουν, οὔτε νὰ σταματήσουν τὸν χρόνο καὶ ἔτσι νὰ ἐμποδίσουν τὸν θάνατο. Ὁ θάνατος εἴτε πτωχός, εἴτε πλούσιος εἶναι ὁ ἄνθρωπος θὰ σφραγίσει τὴ ζωή του.

Ὅταν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος κυρίευσε τὴν Ἀθήνα ἀναζήτησε τὸν σπουδαῖο φιλόσοφο τὸν Διογένη, τὸν βρῆκε λοιπόν νὰ εἶναι μέ ἕνα σωρό ἀπὸ ἀνθρώπινα κρανία. Περίεργος ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος τὸν ἐρώτησε: «Φιλόσοφε, τὶ ψάχνεις αὐτοῦ;»

Καί ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: «Ψάχνω νὰ βρῶ τό κρανίο τοῦ βασιλιᾶ Φιλίππου μά δέν τό βρίσκω». Ἤθελε νὰ τοῦ πεῖ ἔτσι ὅτι ὁ θάνατος δέν κάνει διακρίσεις ἀλλά ὅλους τους σφραγίζει.

Νά γιατί ὁ πλούσιος νέος τοῦ Εὐαγγελίου δέν νιώθει ἱκανοποιημένος. Δέν ἱκανοποιεῖται ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς του γιὰ αἰώνια ζωή μέ ὅλα αὐτά τά πλούτη πού ἔχει, γι’ αὐτὸ καὶ ἐρωτᾶ τὸν Κύριο πώς θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή.

Ὅλοι θέλουμε νὰ ζοῦμε αἰώνια, πῶς ὅμως θὰ ζήσουμε ὅταν τό σῶμα μας εἶναι φθαρτό καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στόν θάνατο;

Δέν μποροῦμε λοιπόν μέ αὐτὸ τό σῶμα, γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ θάνατος ἀργά ἤ γρήγορα, δέν ξέρομε πότε, θὰ ἔλθει καὶ γιὰ μᾶς. Ἄν συνειδητοποιήσουμε αὐτήν τὴν ἀλήθεια τότε θὰ φθάσουμε σὲ μία ἄλλη συνειδητοποίηση, στὴν ὕπαρξη τῆς αἰώνιας ζωῆς τὴν ὁποία λαχταρᾶ ἡ ψυχή μας καὶ αὐτή ἡ δεύτερη συνειδητοποίηση θὰ μᾶς ὁδηγήσει στό ἐρώτημα πού ἀπασχολοῦσε τὸν πλούσιο νέο, πῶς θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή.

Ἀδελφοί μου,

Μία Χριστιανή γυναίκα εἶχε διαπράξει μία μεγάλη ἁμαρτία πού τὴν βάραινε γι’ αὐτὸ καὶ ἐπισκέφθηκε τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα. Ὅμως ἡ ντροπή της δέν τὴν ἄφηνε νὰ ἐξομολογηθεῖ, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος τῆς εἶπε: «Ἀφοῦ ντρέπεσαι νὰ μοῦ τὴν πεῖς, γράψε τὴν σὲ ἕνα χαρτί».

Ἔτσι καὶ ἔκανε, καὶ τοῦ ἔδωσε τό γράμμα της. Μετά ἀπὸ πέντε ὅμως ἡμέρες ὁ Ἅγιος κοιμήθηκε καὶ μία ἀγωνία τρομερή γεννήθηκε στὴν ψυχή της. Τὶ νὰ ἔκανε ἄραγε τό γράμμα ὁ Ἅγιος; Πῶς θὰ κυκλοφοροῦσε ἔξω ἄν εἶχε πέσει σὲ ξένα χέρια; τὶ θὰ γινόταν αὐτή;
Ἐπῆγε λοιπόν στό τάφο τοῦ Ἁγίου, ὅπου γιὰ τρία ἡμερόνυχτα ἔκλαιγε καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ τῆς πεῖ ποῦ εἶναι τό γράμμα της;

Τό τρίτο βράδυ ἐμφανίζεται ὁ Ἅγιος μαζί μέ ἕναν Ἐπίσκοπο καὶ τῆς δίνει τό γράμμα της λέγοντας:
- «Πάρε τό γράμμα σου. Τό ἀναγνωρίζεις ὅτι εἶναι δικό σου; Ἄνοιξέ το».

Ἡ γυναίκα ἔκπληκτη τό ἀνοίγει καὶ βλέπει τά δικά της γράμματα σβησμένα καὶ στὴ θέση τοὺς ἐδιάβασε: «Διά τῶν εὐχῶν τοῦ δούλου μου Ἰωάννη σου συγχώρεσα τὴν μεγάλη σου ἁμαρτία».

Ὑπάρχει λοιπόν ἀδελφοί μου ἡ αἰώνια ζωή καὶ τό εἰσιτήριο γι’ αὐτήν εἶναι ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς μας ἡ ὁποία ὑπάρχει ὅταν ἡ ζωή μας εἶναι σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτὸ ὅταν θὰ ἁμαρτάνουμε μή διστάζουμε νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό νὰ μᾶς συγχωρέσει.

Ἔτσι θὰ κερδίσουμε τὴν αἰώνια ζωή, ζώντας ὅπως μᾶς ζητᾶ ὁ Κύριος, γι’ αὐτὸ μή καθυστεροῦμε τὸν ἀγώνα μας γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν αἰώνια ζωή.

Καλό ἀγώνα καὶ καλά ἀποτελέσματα νὰ ἔχουμε.

Ὁ Θεός μαζί σας.

Π.Β.Μ.

Κυριακή ΙΑ' Ματθαίου (Ματθ., ΙΗ' 23 – 35) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

«Ἕνας βασιλέας ζήτησε ἀπό τούς ἀνθρώπους του νά ἐξοφλήσουν τά χρέη πού τοῦ ὄφειλαν! Ἕνας ὀφειλέτης του ὅμως δέν εἶχε νά τοῦ ἐπιστρέψει τό χρέος του πού ἦταν μάλιστα πολύ μεγάλο. Ἔτσι κινδύνευε αὐτός μέν νά φυλακισθεῖ, ἡ δέ οἰκογένειά του νά πουληθοῦν ὡς δοῦλοι, γι’ αὐτό μέ δάκρυα τόν παρακάλεσε νά τοῦ δώσει λίγο χρόνο ἀκόμη γιά τήν ἐξόφληση.

Ὁ βασιλιάς τόν λυπήθηκε καί τοῦ ἔδωσε τόν χρόνο πού ἤθελε. Ἐκεῖνος φεύγοντας συνάντησε ἕνα συνάδελφο του δοῦλο ὁ ὁποῖος ἐνῶ χρωστοῦσε ἕνα πολύ μικρό ποσό ἑννενήντα χρυσές δραχμές καί τοῦ τό ἐζήτησε.

Αὐτός ὅμως ἐπειδή δέν εἶχε τόν παρακάλεσε νά τοῦ δώσει λίγο χρόνο ἀκόμη. Τότε ἐκεῖνος ὄχι μόνο δέν τοῦ ἔδωσε τόν χρόνο ἀλλά τόν κατήγγειλε καί στόν δικαστή ὁ ὁποῖος τόν ἔβαλε στή φυλακή.

Οἱ ἄλλοι δοῦλοι βλέποντας τήν σκληρότητα καί τήν ἀδικία του, τόν κατήγγειλαν στόν βασιλιά, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τοῦ ὑπενθύμισε ὅτι αὐτός τόν εἶχε λυπηθεῖ ἄν καί αὐτός ὄφειλε πολύ μεγάλο ποσό διέταξε νά τόν φυλακίσουν γιά τήν σκληρότητα του μέχρι νά ἐξοφλήσει τό χρέος».

Ἀδελφοί μου,
Μέ αὐτή τήν εἰκόνα ὁ Κύριός μας μίλησε σήμερα γιά τό χρέος πού ἔχουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπέναντί Του καί τό ὁποῖο σέ ἄλλους εἶναι μεγάλο καί σέ ἄλλους μικρό, ἀνάλογα μέ τίς ἁμαρτίες μας. Εἶναι τό χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Χρεωστοῦμε στόν Κύριό μας, γιατί ἁμαρτάνουμε ἀπέναντί Του. Καί Ἐκεῖνος, ἐπειδή μας συγχωρεῖ, μᾶς ζητεῖ νά συγχωροῦμε κι ἐμεῖς ἐκείνους πού ἁμαρτάνουν ἀπέναντί μας, δηλαδή μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς ὑβρίζουν, μᾶς ἐκμεταλλεύονται καί μᾶς συκοφαντοῦν.

Ἴσως ὅμως κάποιος ἀπό σᾶς διερωτηθεῖ: Μά πῶς μπορεῖ νά γίνει αὐτό;

Ἀνθρωπίνως βέβαια φαίνεται παράλογο, γιατί ὁ ἀνθρώπινος νοῦς ζητεῖ δικαιοσύνη. Ἀλίμονο ἐάν δέν τιμωροῦνται ὅσοι βλάπτουν τούς ἄλλους. Γι’ αὐτό καί ἔχει θεσπίσει νόμους πού ἀπαγορεύουν καί τιμωροῦν τούς παραβάτες.

Αὐτό λοιπόν πού ὁ Θεός ζητεῖ ἀπό μας νά συγχωροῦμε εἶναι μέν παράλογο γιά μᾶς, ἀλλά δίκαιο γιά Ἐκεῖνον, γιατί Αὐτός ἀντί νά μᾶς τιμωρεῖ, ὅπως θά ἔπρεπε, μᾶς συγχωρεῖ γιά τίς ἁμαρτίες μας δίδοντάς μας ἔτσι τήν εὐκαιρία νά γίνομε καλύτεροι.

Ἑπομένως εἶναι καί φυσικό καί δίκαιο γιά Ἐκεῖνον νά μᾶς ζητεῖ νά κάνομε τό ἴδιο.

Νά συγχωροῦμε ἐκείνους πού μᾶς βλάπτουν.

Ἴσως κάποιος σκεφθεῖ: Γιά νά γίνει αὐτό πρέπει νά εἴμαστε ἅγιοι καί ἐμεῖς δέν εἴμαστε.

Ἔχει δίκιο. Ναί εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί ὄχι ἅγιοι. Μά γι’ αὐτό ἀκριβῶς μᾶς τό ζητεῖ ὁ Θεός, γιά νά γίνομε ἅγιοι ἀκολουθώντας τό δικό Του παράδειγμα πού πάνω στό σταυρό Του τήν ὥρα τοῦ μεγάλου μαρτυρίου Του συγχώρεσε τούς σταυρωτές Του. «Πατέρα συγχώρεσέ τους».

Ἀδελφοί μου,
Ἕνας Χριστιανός ἐξομολογεῖται στόν Γέροντα Σιλουανό, ὅτι ἕνας χωριανός του, τόν ὑβρίζει, τόν συκοφαντεῖ, τοῦ κλέβει σιγά – σιγά γῆ ἀπό τά χωράφια του καί τελευταῖα ἀπειλεῖ καί αὐτόν καί τήν οἰκογένειά του. Λέει λοιπόν:

«Σκέπτομαι νά πάω στόν Δικαστή καί νά τόν καταγγείλω. Πιστεύω ὅτι ἔτσι θά τόν βοηθήσω καί θά σωθεῖ ἡ ψυχή του».

Ὁ Γέροντας τοῦ ἁπαντά: «Κάνε ὅ,τι νομίζεις. Μόνο ἔλα νά προσευχηθοῦμε στόν Θεό νά σέ βοηθήσει στό διάβημά σου».
Γονατίζουν λοιπόν καί ἄρχισε νά λέει τό «Πάτερ ἠμῶν». Ὅταν ὅμως ἔφθασαν στήν φράση: «καί ἅφες ἠμίν τά ὀφελήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν ταίς ὀφειλέταις ἠμῶν» λέει ὁ Γέροντας: «Καί μήν συγχωρέσεις τά ὀφελήματα ἠμῶν ὅπως καί ἠμεῖς δέν συγχωροῦμε ταῖς ὀφελέταις ἠμῶν».

Τότε ὁ Χριστιανός τοῦ λέει: «Γέροντα δέν εἶναι ἔτσι τό «Πάτερ ἠμῶν». Παίρνει τήν ἀπάντηση: «Ἀφοῦ ἐσύ δέν συγχωρεῖς τόν συγχωριανό σου, ἔτσι πρέπει νά προσευχηθοῦμε». Τότε ἐκεῖνος κατάλαβε τό λάθος του, ἐζήτησε νά τόν συγχωρέσει καί δέν πῆγε στόν Δικαστή.

Πολύ ὄμορφη καί διδακτική αὐτή ἡ ἱστορία ἀπό τή ζωή τῶν Ἁγίων μας. Ἄν λοιπόν ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς συγχωρέσει γιά τίς ἁμαρτίες μας, τίς ἀναρίθμητες πρέπει νά μάθουμε νά συγχωροῦμε καί ἐκείνους πού μᾶς πειράζουν.

Πολύ μεγάλη ὑπόθεση ἡ ἀγάπη στή ζωή μας. Ὅπου δέν ὑπάρχει αὐτή, δέν ὑπάρχει καί ἡ συγχώρεση.

Εἶναι παράλογος λοιπόν ὁ Θεός μας; Ἀσφαλῶς ὄχι, γιατί ὄχι μόνο δέν εἶναι παράλογη ἡ ἀγάπη ἀλλά καί ἀναγκαία. Τήν ἔλλειψή της στή ζωή μας τήν ζοῦμε μέ τραγικό τρόπο.

Ἄς προσπαθήσομε λοιπόν νά μάθουμε νά ἀγαποῦμε καί νά συγχωροῦμε.

Νά εἶστε εὐλογημένοι ἀδελφοί μου.

Π.Β.Μ.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Ἀπό χθές τό ἀπόγευμα, πού ἐκτύπησαν οἱ καμπάνες, χιλιάδες πιστοί, ἄνδρες, γυναῖκες, νέοι καί παιδιά πῆραν τούς δρόμους πού ὁδηγοῦν στίς Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀφιερωμένες στήν Παναγία μας καί τίς γέμισαν.

Ἄναψαν τό κερί τους καί τή λαμπάδα τους, μέ τρεμάμενα ἴσως χέρια καί μέ δακρυσμένα μάτια καί καθώς ἀκουμποῦσαν εὐλαβικά τά χείλη τους στήν ΄Ἅγια Εἰκόνα τῆς μία θερμή παράκληση βγῆκε μέσα ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς τους: «Παναγία μου βοήθησε μέ» ἤ «Παναγία μου βοήθησε τό παιδί μου».

Ἀναρίθμητες εἶναι ἀλήθεια οἱ παρακλήσεις μας πρός Ἐκείνη, τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί Βασίλισσα τῶν οὐρανῶν καί δέν ὑπάρχει πιστός πού νά μή εὔχεται νά φθάσει ἡ παράκληση τοῦ ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν Της.

Ὅλοι πιστεύουμε πώς ἔτσι γίνεται, γι’ αὐτό πλημμυρίζουμε τίς Ἐκκλησίες της καί γι’ αὐτό ἐμφανίζεται μέσα μας ἡ ἐλπίδα πού ζεσταίνει τήν ψυχή μας ὅτι Ἐκεῖνος θά μᾶς ἀκούσει. Καί αὐτή τή στιγμή χιλιάδες ψυχές τήν παρακαλοῦν νά τούς βοηθήσει καί βοηθεῖ, γιατί εἶναι μεγάλη ἡ Χάρη Της, γι’ αὐτό καί τήν ὀνομάζουμε Μεγαλόχαρη.

Κι ἐμεῖς, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὄχι μόνο τώρα πού ἑορτάζει μά καί κάθε δύσκολη στιγμή τῆς ζωῆς μας τήν φωνάζουμε: «Παναγία μου βοήθησε μέ». Ἀλήθεια, πόσες φορές τά μάτια κάθε μάνας δέν ἔχουν γεμίσει ἀπό δάκρυα καθώς στάθηκε μπροστά στό Εἰκόνισμά της πού ἔχει στό σπίτι καί τήν παρακάλεσε γιά τό παιδί της;

Ἡ πόσες φορές νεανικά μάτια δέν ἔχουν γεμίσει ἀπό δάκρυα καθώς μέ σεβασμό ἀλλά καί μέ πίστη κοιτάζοντας τήν Εἰκόνα της, δέν τήν ἔχουν παρακαλέσει γιά τό ἀγαπημένο τούς πρόσωπο;
΄Ἡ πόσες φορές, ὅταν ἡ ἀρρώστια μας ἔχει ρίξει στό κρεβάτι δέν τήν ἔχουμε παρακαλέσει νά μᾶς ἀνακουφίσει ἀπό τούς πόνους καί νά μᾶς θεραπεύσει; Ἀλήθεια, εἶναι ἀναρίθμητες οἱ φορές πού ἔχομε φωνάξει: «Παναγία μου».

Ἕνας Ἀσκητής τήν ὥρα τῆς προσευχῆς του σέ ἁρπαγή τοῦ νοός ἐρώτησε Ἄγγελον:

- «Ποῦ εἶναι ἡ Παναγία» καί ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε: «Εἶναι στή γῆ γιά νά βοηθήσει τούς ἀνθρώπους γιατί συνέχεια τήν φωνάζουν».

Αὐτό πιστεύουν καί στό Ἅγιον Ὅρος: «Ἡ Παναγία εἶναι ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους γιά νά τούς βοηθεῖ». Καί αὐτό πραγματικά ἀποτελεῖ μεγάλη ἀλήθεια.

Σέ ἕνα χωριό τῆς Κρήτης μας μία γυναίκα πού ἀντιμετώπιζε ἕνα ἀπό τά παιδιά τῆς σοβαρό πρόβλημα, μετά ἀπό ὑπόδειξη τοῦ Ἱερέα, κλείνεται μέσα στήν Ἐκκλησία καί γονατισμένη μπροστά στήν εἰκόνα τῆς τήν παρακαλεῖ ἐνῶ τά δάκρυα τρέχουν ἀπό τά μάτια της.

Καί τό θαῦμα γίνεται. Ἡ Παναγία ἐμφανίζεται μπροστά της καί τῆς λέει:

- «Πάντα σέ βοηθοῦσα. Θά σέ βοηθήσω καί τώρα». Ἔτσι καί ἔγινε. Κατά τήν μάνα αὐτή ὑπάρχουν ἑκατοντάδες ἄλλες μανάδες πού εἶδαν τό θαῦμα ἀπό τήν Παναγία καί αὐτό θά γίνεται μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία.

Ἀποδεικνύονται ἔτσι ἀληθινά τά λόγια του Κυρίου μας πού ἀκούσαμε σήμερα στό Ἱερόν Εὐαγγέλιο: «Μακαρία εἶναι ἡ μητέρα μου» καί πρόσθεσε κατόπιν «ἀλλά μακάριοι θά εἶσθε καί ὅσοι ἀπό σας ἀκοῦτε τόν λόγον μου καί τόν ἐφαρμόζετε στή ζωή σας».

Ἀδελφοί μου,
Ναί! Αὐτό ζητᾶ ὁ Κύριος ἀπό μας, αὐτό καί ἡ Παναγία μας. Νά ἀκοῦμε τήν διδασκαλία Του καί νά τήν ἐφαρμόζουμε ὅσο μποροῦμε περισσότερο στή ζωή μας καί τότε χαράς σέ μας.

Ἡ Παναγία θά παίρνει τήν προσευχή μας ἤ ὡς θυμίαμα ἤ ὡς ἕνα μπουκέτο ἀπό λουλούδια θά τήν φέρνει ἐνώπιον τοῦ Υἱοῦ της ἤ ἡ ἴδια θά μᾶς ἀξιώνει μέ τήν Χάρη της.

Μακάριοι λοιπόν ὅσοι ἐφαρμόζουν στήν ζωή τούς τόν λόγο τοῦ Κυρίου, γιατί ἡ Παναγία μας θά εἶναι πάντοτε ἕτοιμη νά τούς βοηθήσει.

Γι’ αὐτό σήμερα πού ἑορτάζουμε τήν ἄνοδό της στόν οὐρανό γιά νά εἶναι δίπλα στόν θρόνο τοῦ Υἱοῦ Τῆς ἅς ὑποσχεθεῖ ὁ καθένας μας ὅτι θά προσπαθήσομε νά τιμοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τόν Υἱόν τῆς ἐφαρμόζοντας τό Ἅγιο θέλημά Του στή ζωή μας.

Ἰδιαίτερα μάλιστα σεῖς οἱ μανάδες δῶστε τήν ὑπόσχεση ὅτι θά καλλιεργεῖτε τίς ψυχές τῶν παιδιῶν Σας μέ ἱστορίες τοῦ Κυρίου μας καί τῆς Παναγίας μας καί τῶν Ἁγίων μας. Κάνετε τίς ψυχές τους τοπίο παρουσίας τοῦ Κυρίου μας. Θά ἔχετε βοηθό σας τήν Παναγία μας.

Χρόνια σας πολλά καί ἰδιαίτερα σέ ὅσους καί ὅσους ἑορτάζουν.

Κυριακή ι' Ματθαίου «Πιστεύω κύριε, βοήθει μοι τη απιστία» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Πιστεύω Κύριε, βοήθησέ με μη χάσω την πίστη μου.

Αυτό μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή. «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέσει». Να έχουμε έγνοια για την πίστη μας και η έγνοια με το ενδιαφέρον μας να φτάνει ως αυτό το ακρότατο όριο, να παρακαλούμε το Χριστό να μη χάσουμε την πίστη μας.

Ο άνθρωπος πήγε το δαιμονισμένο παιδί του στους μαθητές του Χριστού. Ο Χριστός δεν ήταν εκεί αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή. Οι μαθητές προσπάθησαν να το θεραπεύσουν και ασφαλώς το ήθελαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ο Χριστός έρχεται, η απελευθέρωση του δαιμονισμένου είναι άμεση πραγματικότητα.

Η ουσία ποια είναι; Ότι χωρίς το Χριστό δε μπορούν να κάνουν τίποτα. Μαζί με το Χριστό τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Η πίστη, η προσευχή, η νηστεία, η τήρηση των εντολών είναι δυνάμεις συνεκτικές  που μας κρατούν κοντά στο Χριστό.

«Χωρίς εμού ου δύνασθαι ποιείν ουδέν».

Δε μπορούμε να κάνουμε τους Χριστιανούς χωρίς το Χριστό. Εμείς δεν έχουμε την Θεοεμπειρία των μαθητών και όσο και αν το θέλουμε δεν είμαστε τόσο κοντά στο Χριστό όσον εκείνοι. Για τούτο λέμε πίστη σημαίνει ζωή μαζί με το Χριστό. Να μην τον αποχωριζόμαστε. Ή να ζούμε όπως ο Παύλος «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί  Χριστός».

Η πίστη στο Θεό δεν είναι ιδεολόγημα. Πίστη δεν είναι να έχω καλή ιδέα για το Θεό ή για την Εκκλησία. Πίστη σημαίνει να αγωνίζομαι νύκτα και ημέρα με όλα τα εφικτά μέσα να ζω μαζί με το Χριστό και εν Πνεύματι Αγίω.

Μετέχω στη ζωή του Χριστού, σημαίνει ότι αποδέχομαι στον απόλυτο βαθμό όλο το ανθρώπινο γιατί ο Χριστός είναι τέλειος Θεός εκ Θεού αληθινού, αλλά και τέλειος άνθρωπος «εκ Παρθένου Μαρίας γεννηθέντος». Με τη σημασία αυτή η πίστη στο Χριστό είναι δυναμικό άνοιγμα του ανθρώπου προς το Θεό τον ίδιο, αλλά και προς τον ίδιο τον άνθρωπο, την κοινωνία. Ο Χριστιανός διακονεί και προάγει την κοινωνία των προσώπων, δηλ. την εναρμόνιση της ζωής.

Το άγιο ευαγγελικό ανάγνωσμα δίνει με σαφήνεια και καθαρότητα το στίγμα της ασφάλειας για την πορεία της ζωής και της πολιτείας μας.

Η πατρότητα του ανθρώπου στη γη κατανοείται ως μικρογραφία της ουράνιας πατρότητας του Θεού για τη δημιουργία και τα πλάσματά του.

Η στοργή είναι στοιχείο ζωής, αναγκαιότητα για τη συγκρότηση και τη λειτουργία της κοινωνίας.

Υπάρχει άνθρωπος που να μην αποζητά στοργή και αγάπη;
Η ανάπτυξη της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό όπως λειτουργείται στην αποκάλυψη. Ο Θεός κάνει πάντοτε το πρώτο βήμα και μένει να κάνουμε εμείς τα δικά μας έστω μικρά βήματα προς το Χριστό.

Έστω να αγγίξουμε την άκρη του κρασπέδου των ιματίων του. Αυτό αρκεί για να νοιώσει η καρδιά μας και να κτυπήσει για μας, να μας ζωογονήσει. Να ζήσουμε την ανεκλάλητη χαρά της του Κυρίου παρουσίας στο πρόσωπο και τη ζωή μας.

Να ζήσουμε τη χαρά του πατέρα που έφερε το  δαιμονισμένο παιδί του στο Χριστό και το πήρε ελευθερωμένο από το δαιμόνιο .

Να τραγουδούμε μαζί με εκείνο τον πατέρα την πίστη μας και την αφοσίωσή μας στον Ιησού Χριστό: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία».

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης

Κυριακή θ΄ Ματθαίου «Μη φοβείσθε, εγώ ειμί» Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Το πλοίο βρίσκεται μαζί με τους μαθητές του Χριστού στη μέση της θάλασσας «βασανιζόμενον υπό των κυμάτων ην γαρ εναντίος ο άνεμος». Οι μαθητές φαίνεται να περνούν ώρες κρίσιμες. Ο Χριστός τους υποχρέωσε λίγο πριν να μπουν στο πλοίο χωρίς οι ίδιοι να το θέλουν τώρα καταποντίζονται. Ποιοι διαλογισμοί ταράσσουν και συγκλονίζουν την καρδιά τους. Ο δάσκαλός τους ήθελε να τους πνίξει; Είναι βέβαιο ότι παρά την καθαρότητα της ψυχής των και την απλότητα τους και την πίστη τους, τα πράγματα τους σπρώχνουν σε ακραίες σκέψεις γιατί όχι και μη αγαθούς λογισμούς.

Την προηγούμενη μέρα στην έρημο, εκεί που δεν περίμεναν πέρασαν καλά με το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων. Στη θάλασσα της Γαλιλαίας που τη γνωρίζουν καλά κινδυνεύουν να καταποντισθούν. Γιατί να μην πέρασε από το νου τους έστω και για μια στιγμή ότι τους εγκατέλειψε ο Θεός. Είναι απίθανα βιώματα αυτά για όλους μας. Πολλές φορές όμως συμβαίνει κι αυτό. Μέσα στη βεβαιότητα μας να νοιώθουμε ότι ο Θεός μας εγκαταλείπει ή νοιώθουμε κάποια οργή του Θεού για μας , όλα αυτά είναι λάθος μας. Γιατί ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Εμείς αρνούμαστε το Θεό. Ο Θεός δεν μας αρνείτε ποτέ. Ο Θεός δεν οργίζεται εναντίον μας και δεν μπορούμε να του αποδίδουμε ανθρώπινες αδυναμίες. Ο Θεός μας αγαπά. Δεν έχει καμιά από τις αδυναμίες μας. Δεν εκδικείται. Δεν τιμωρεί. Είναι στοργή και αγάπη. Είμαστε η αγάπη Του.

Για τούτο μη φοβείσθε.

«Τετάρτη φυλακή της νυκτός», μέσα στα άγρια μεσάνυχτα έρχεται ο Ιησούς προς τους μαθητές του περπατώντας πάνω στα μανιασμένα κύματα όπου κλυδωνίζεται η βάρκα των μαθητών και οι ίδιοι τρέμουν βλέποντας από στιγμή σε στιγμή να καταποντίζονται. Περπατεί ο Χριστός, δεν τρέχει, δεν έρχεται άμεσα όπως θα μπορούσε. Ο Χριστός κάνει τον περίπατό του.

Δεν βιάζεται ο Θεός. Έρχεται. Με την αίσθηση αυτή οικοδομείται η γενναία υπομονή. Η σταθερή προσήλωση. Η τυφλή εμπιστοσύνη. Ο Χριστός περπατεί πάνω στα κύματα. Τον βλέπουν οι μαθητές του. Ο Δαβίδ τον βλέπει να περιπατεί «επί πτερύγων ανέμων».

Και εμείς λέμε δεν υπάρχουν φραγμοί στη στράτα του Θεού. Κανένα εμπόδιο δεν υπάρχει που να μπορεί να ανακόψει την πορεία του Θεού προς τον άνθρωπο. Στο υπερώο των Ιεροσολύμων εισήλθεν «των θυρών κεκλεισμένων». Όλη η φύση και η κτήση βρίσκεται κάτω από την απόλυτη εξουσία του Θεού και όλα τα χρησιμοποιεί για τον άνθρωπο.

«Και ιδόντες αυτόν οι μαθητές επί την θάλασσαν περιπατούντα εταράχθησαν» και δικαιολογημένα.

Η νύκτα, το σκοτάδι, η θαλασσοταραχή, ο φόβος, όλα αυτά αυξάνουν την αγωνία των μαθητών  μάλιστα όταν βλέπουν το Δάσκαλό τους να κάνει βόλτες πάνω στα κύματα.
Είναι σημάδι που προαναγγέλλει τον πνιγμό τους;
Πέθανε ο Χριστός και βλέπουν το πνεύμα του;
Γι’ αυτό και κραυγάζουν κραυγές φόβου, βοήθεια, πνιγόμαστε.

Για να τους έλθει η ηρωική απάντηση.
«Μη φοβείσθε, εγώ ειμί».
Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Οι μαθητές αναγνωρίζουν το δάσκαλο, προπάντων όμως αναγνωρίζουν ότι είναι Υιός του Θεού.

Αυτός είναι ο στόχος του Ιησού. Να πείσει τους μαθητές του για τη θεότητα του. Ένα θαύμα μέσα στα άγρια μεσάνυκτα κάνει φωτεινότερη και από την ημέρα τη Θεϊκή παρουσία. Το μήνυμα είναι σαφές και κρυστάλλινο. Στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε φουρτούνες και καταιγίδες και δεχόμαστε κτυπήματα.
Κάποιες στιγμές νοιώθουμε να καταποντιζόμαστε, να χανόμαστε, να χάνουμε το έδαφος ή το νερό κάτω από τα πόδια μας και ότι δεν μας μένει τίποτα άλλο από το θάνατο.

Σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε να ξέρουμε και να είμαστε βέβαιοι ότι ο Χριστός έρχεται, ο Θεός έρχεται. Πάντοτε υπάρχει ελπίδα.

Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας.
Να μην την χάνουμε.
Και οι χειρότερες δοκιμασίες μαζί με το Θεό έχουν κι αυτές τη γλύκα και την ομορφιά τους.

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης

Κυριακή η΄ Ματθαίου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Το να αφήσει κάποιος το σπίτι του και τις εργασίες του και να τρέξει να βρει τον Ιησού Χριστό είναι ενδεικτικό βαθύτατης πίστης. Και κάτι άλλο ακόμα. Το να κάθονται άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες από το πρωί ως το βράδυ να ακούουν τη διδασκαλία του Ιησού είναι πράξη επίσης ενδεικτική πίστεως και αφοσίωσης μεγάλης. Ο ήλιος κοντεύει να βασιλέψει και οι μαθητές προειδοποιούν τον Κύριο να αφήσει τους ανθρώπους να φύγουν να αγοράσουν τροφές γιατί εδώ που βρίσκονται ο τόπος είναι έρημος.

Το να ξεχαστεί όμως κανείς ακούοντας μια διδαχή όλη την ημέρα σημαίνει ότι η διδαχή αυτή είναι πιο σημαντική και από το φαγητό και από τις άλλες οικογενειακές των υποχρεώσεις και φαίνεται ότι αυτό είναι αλήθεια. Γιατί η διδασκαλία του Ιησού έχει πληρότητα ζωής και σωτηρίας.

Ο τόπος είναι έρημος, αλλά «ο τρέφων την οικουμένην παρέστιν». Ο Χριστός που είναι εκείνος που τρέφει και συντηρεί τα σύμπαντα δεν μπορεί να χορτάσει τους ανθρώπους που κρέμονται όλη μέρα από τα χείλη του;

Για τούτο και προστάζει τους μαθητές του να προσφέρουν ότι έχουν να φάνε οι άνθρωποι. Οι μαθητές του έχουν 5 ψωμιά και δυο ψάρια. Ο Χριστός τα ευλογεί, οι μαθητές τα μοιράζουν στα πλήθη όλοι κάθονται καταγής και έφαγαν πάντες και εχορτάσθηκαν και περισσεύουν 12 κοφίνια πλήρης τεμάχια άρτων.

Να κάνουμε δυο τρεις παρατηρήσεις ή εκτιμήσεις:

1) Όποιος είναι χορτασμένος πνευματικά χορταίνει και σωματικά με οποιαδήποτε τροφή: κυρίαρχο είναι το πρώτο. Η πνευματική πληρότητα, ο πνευματικός χορτασμός, που είναι ταυτόχρονα και υγεία και χαρά και ευχαρίστηση.

2) Δεν περισσεύουν ολόκληροι άρτοι αλλά τεμάχια που έμειναν από τους άρτους που έφαγαν πεινασμένοι, γεγονός που επιβεβαιώνεται το θαύμα του χορτασμού των 5000 ανδρών.

3) Η περισυλλογή των τεμαχίων για μελλοντική χρήση που γίνεται με παραγγελία του Ιησού είναι πράξη κατά της σπατάλης.

4)Δώδεκα κοφίνια, ένα για κάθε μαθητή για να διακονήσουν εξίσου και όλοι το θαύμα με τη μεταφορά των τεμαχίων, κατάλοιπα του θαύματος. Και μια τελευταία παρατήρηση.

Χόρτασαν χιλιάδες ανδρών, γυναικών και παιδιών, που δείχνει το γενικό ενδιαφέρον όλων να δουν, να γνωρίσουν, να ακούσουν, να δεκτούν την θεραπευτική ευλογία του Ιησού Χριστού.

Ο άγιος ευαγγελικός λόγος είναι πάντοτε λόγος πνοής και ζωής, λόγος σοβαρός και πειστικός, ευλογημένος και θαυματουργός. Αυτό επιβεβαιώνεται ποικιλότροπα από το θαύμα του πολλαπλασιασμού των 5 άρτων και τον χορτασμό των χιλιάδων ακροατών του Ιησού καθώς και όλων των άλλων που είχαν προστρέξει κοντά του πάσχοντες από διάφορες ασθένειες οι οποίοι μόλις αντίκριζαν τον Ιησού εθεραπεύονταν.

Ο λόγος του Θεός, δυνατός, παντοδύναμος πληρώνει τις δικές, ανθρώπινες αδυναμίες και συμβάλλει στο ξεπέρασμα των δυσκολιών της καθημερινότητας στην οικογένεια και στον χώρο της εργασίας μας, στις διακοπές και στις όποιες άλλες ευκαιρίες επικοινωνίας έχουμε. Μπορεί να υπάρχουν τριβές στην καθημερινότητα μας με τη χάρη και την ευλογία του Θεού αποφεύγονται οι εντάσεις, το κλίμα γίνεται ηπιότερο, η ανεκτικότητα συλλειτουργεί, η αλληλοκατανόηση ανταποκρίνεται, η ειρήνη επικρατεί, τα πρόσωπα γαληνεύουν, τα μάτια γελούν, η ζωή είναι χαρά και ευχαρίστηση. «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο από του νυν και έως του αιώνος».

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης

Κυριακή ζ΄ Ματθαίου «Ελέησον ημάς υιέ Δαβίδ» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Πρόκειται για μία παρακλητική κραυγή λαϊκού χαρακτήρα, που απευθύνεται, όχι σε κανένα ξένο, αλλά στον απόγονό του Δαβίδ, δηλ. τον εθνικό μεσσία του Ισραήλ.

Ο χαρακτηρισμός υιέ Δαβίδ, κάνει το κραυγαλέο αίτημα ακόμα περισσότερον τολμηρό, αλλά και αποκαλυπτικό της πίστης των στον ερχόμενο μεσσία, τον μέλλοντα λυτρούσθαι τον Ισραήλ. Αυτοί που κραυγάζουν είναι δυό άνθρωποι τυφλοί, οι οποίοι ένεκα τούτου βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας και καθημερινά εισπράττουν μαζί με την ελεημοσύνη και τον γενικό αποτροπιασμό των συμπολιτών τους, δεδομένου μάλιστα ότι όλες οι ανίατες ασθένειες θεωρούνται από την Ιουδαϊκή κοινωνία ως τιμωρία του Θεού.

Στο αντίκρισμα του Ιησού, Μεσσία, υιού του Δαβίδ, οι δυό αυτοί δυστυχισμένοι άνθρωποι ανασάνουν ίσως για πρώτη φορά αισιόδοξα. Ίσως για πρώτη φορά να ένοιωσαν ως άνθρωποι που έχουν δικαιώματα στη ζωή και τον κόσμο. Ο Μεσσίας ως ενθικός λυτρωτής, αλλά και ως ελπίδα, ως η ανάσα των κάθε λογής καταπιεζομένων και κοινωνικά αποδιωγμένων.

Ο εθνικός Μεσσίας του Ισραήλ είναι ο μεσσίας και λυτρωτής του πανανθρώπινου. Αυτό δε λέγεται αυθαίρετα, επιβεβαιώνεται πολλές φορές από τον ίδιο. Με τον όρο Ισραήλ δε νοείται το έθνος της Παλαιστίνης, αλλά το έθνος, γένος το ανθρώπινο, που αναγνωρίζει το μεσσία, ως λυτρωτή και απεσταλμένο του Θεού, «Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού». Ο όρος Ισραήλ είναι εβραϊκός διεθνοποιημένος όρος που σημαίνει τον πιστό του Θεού, τον άνθρωπο του Θεού, τον άγιο. Όποιος χρησιμοποιεί τον όρο αυτό με άλλη σημασία κάνει πράξη φαλκίδευσης, υπονόμευσης του ονόματος του Θεού ως Θεού άγιου, ως Θεού αγάπης, ως Θεού ειρήνης. Και ο διάβολος μπορεί να αυτοαναγορεύεται Ισραήλ, αλλά ο λόγος από την πράξη απέχει:

«Ελέησον ημάς υιέ Δαβίδ». Η εναγώνια κραυγή σωτηρίας από τους δυό τυφλούς διαταράσσει τη γαλήνη της πορείας του Ιησού και των ανθρώπων εκείνων που τον ακολουθούν. Οι τυφλοί τρέχουν κοντά του, τον ακολουθούν, δε θέλουν να τον χάσουν. Ώσπου μία στιγμή βρέθηκαν απέναντι στο Χριστό μέσα σε ένα σπίτι που φιλοξενείται και εκεί τους ερωτά στα ίσια, «πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι»;

Ναι Κύριε, απαντούν ομόφωνα οι τυφλοί. Απάντηση άμεσης και ευθείας αναγνώρισης της κυριότητας του Ιησού πάνω στη ζωή. Λευκή επιταγή της Θεότητας του Χριστού. Καμία επιφύλαξη. Καμία αμφιβολία δεν έχουν οι τυφλοί. Με τα μάτια της ψυχής των βλέπουν μπροστά τους τον ίδιο το Θεό εν Χριστώ Ιησού. Και το θαύμα ως παιδί της πίστης επιβεβαιώνεται ακόμα μία φορά στο δικό τους το πρόσωπο.

Ο Χριστός αγγίζει με το χέρι του το σημείο του πόνου, τα τυφλά μάτια των ανθρώπων αυτών, τους δίνει την ευλογία και το έλεος του Θεού πράξη που δείχνει πέρα από την ευαισθησία του Θεού στον πόνο του ανθρώπου, τη θέληση του Θεού να πάρει πάνω του τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων. Μία συμπεριφορά Θεϊκής καταγωγής που οφείλει να βρίσκει ανθρώπινη εφαρμογή εκμηδένισης της απόστασης από κάθε εστία πόνου και δυστυχίας του συνανθρώπου μας. Άλλο να μιλήσεις στον πάσχοντα και άλλο να καθαρίσεις τις πληγές του με τα χέρια σου. Ο πόνος δε μοιράζεται με λόγια έστω και καλά λόγια, μοιράζεται με έργα, με πράξη συμπόνιας, οίκτου, αγάπης. Τα μηνύματα του σημερινού αγίου ευαγγελίου είναι πολλά και ζωτικά. Η λύτρωση βρίσκεται στην πηγή της ζωής, τον ίδιο τον ζωοδότη Κύριο. Η αναζήτηση του είναι δική μας ευθύνη και δική μας δυνατότητα.

Να τον αναζητήσουμε στους δρόμους και στις γειτονιές, παντού όπου υπάρχει πόνος, όπου υπάρχει πένθος, όπου υπάρχει θλίψη, όπου υπάρχει δυστυχία.

Να τον αναζητήσουμε στη χαροκαμένη μάνα που έχασε το παιδί της σε ατύχημα, στην οικογένεια που ζει το δράμα του ναρκομανή, του εξαρτημένου από οτιδήποτε άλλες εξαρτησιογόνες ουσίες. Στο κρεβάτι του πόνου του καρκινοπαθή, του παράλυτου, του αδυνάτου.

Ο Χριστός υπάρχει παντού, ανήκει σε μας η ευθύνη να τον αναζητούμε, να τον βρίσκουμε, να τον λειτουργούμε. Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων υμών. 

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης

Κυριακή Ε Ματθαίου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Τό ἅγιο εὐαγγέλιό μας μιλεῖ σήμερα γιά τό θαῦμα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν δυό δαιμονισμένων τῶν Γεργεσηνῶν ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ. Μέχρι τώρα γνωρίζουμε τόν Κύριο νά κάνει θαύματα πάνω σέ φυσικές δυνάμεις, νά θεραπεύει ἀσθενεῖς, νά χορταίνει πεινασμένους, νά γαληνεύει τήν θάλασσα κ.λ.π.

Μέ τό σημερινό θαῦμα φαίνεται ἡ κυριαρχικότητα τοῦ πάνω στίς πνευματικές δυνάμεις γιά νά ἐπιβεβαιωθεῖ ἀκόμα μία φορᾶ ὅτι εἶναι γενάρχης καί δημιουργός «πάντων ἀοράτων τέ καί ἀοράτων» μάλιστα μέ ἀπόλυτη κυριαρχία σέ αὐτά.

Τό θαῦμα πού συζητοῦμε, ὄχι μόνο δέν ἀφήνει καμιά ἀμφιβολία ἀλλά καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστός ἄνθρωπος εἶναι καί ὅλος Θεός καί ἔχει ὅλη τή δύναμη τοῦ Θεοῦ πάνω στά αἰσθητά καί τά ὑπεραισθητά καί δέν ὑπάρχει δύναμη ἤ δυνάμεις ὑπέρτερες ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό μέσα στό σύμπαν.

Ὁ ἀντίχριστος εἶναι ἐφεύρεση τοῦ ἴδιου του πονηροῦ, ξέρετε γιατί; Γιατί δέν ὑπάρχει τό ἀντί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ δαίμονας δέν εἶναι ὄντως ὄν, αὐτοοντότητα, ὅπως εἶναι ὁ Θεός, εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἄρα κάτω ἀπό τήν ἀπόλυτη, θεϊκή ἐξουσία.

Σαφῶς καί ἀναντίλεκτα ὑπονομεύει τό ἔργο τοῦ Θεοῦ καί ὑποβλέπει τό πρόγραμμά της σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, ἐκμεταλλευόμενος τήν ἐλευθερία πού ὁ Θεός ἔχει δώσει στά πλάσματά του καί «χοροπηδᾶ».

Ὁ ἴδιος γνωρίζει τή μικρότητα τοῦ μπροστά στό Θεό γιά τοῦτο καί φρίσσει ἐνώπιόν του καί παρακαλεῖ ὅπως ἀκούσαμε τό ἅγιο εὐαγγέλιο «μή μας βασανίσεις».

Ὁ ἅγιος Θεός εἶναι καί «ἰσχυρός καί ἀθάνατος, ληπτός καί ἀπερίληπτος, γραπτός καί ἀπερίγραπτος».

Τήν καραμέλα τοῦ ἀντίχριστου, τῆς τρομοκρατικῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ δέν τή γλύφουν οἱ πιστοί του Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξ ἄλλου αὐτό ἦταν ἀπ’ ἀρχῆς τό ὄνειρο τοῦ σατανᾶ, νά ἀνεβεῖ πάνω ἀπό τό Θεό, ὅμως ἀντί νά βγεῖ ἀπό πάνω πέφτει πρός τά κάτω καί μάλιστα μέ ταχύτητα μεγαλύτερη ἀπό τήν ταχύτητα τοῦ φωτός: «εἶδον τόν σατανᾶ ὡς ἀστραπή πεσόντα».

Ὁ δαίμονας ὄχι μόνο δέ βρίσκεται πάνω ἀπό τό Θεό, ὄχι μόνον βρίσκεται πολύ κάτω ἀπό τό Θεό, βρίσκεται ἀκόμα πιό κάτω καί ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἐμεῖς μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐξουσιάζουμε τό δαίμονα.

«Ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ» εἶναι θριαμβευτικός ὕμνος νίκης τοῦ ἀνθρώπου πάνω στό πονηρό, τό κακό, τό διάβολο.
Ὁ Θεός τή δύναμη δέν τήν κρατᾶ γιά τόν ἑαυτό του, τή δίνει σέ μας. Ὅτι θέλουμε τό ἔχουμε ἀπό τό Θεό. Μέ τό Θεό εἴμαστε παντοδύναμοι, τροπαιοῦχοι, δέ φοβούμαστε τό κακό. Τό θαῦμα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν δαιμονισμένων τῶν Γεργεσηνῶν ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ ἀποτελεῖ μία νότα αἰσιοδοξίας καί ἀνάσας γιά μας. ἅ) Εἴμαστε κυρίαρχοί της ζωῆς καί τῆς κοινωνίας. Ἔχουμε λόγο ὑπάρξεως καί λειτουργίας. Ἔχουμε παρόν καί μέλλον. β) Εἶναι ὤρα νά ἀναγνώσουμε καί νά συνειδητοποιήσουμε τήν ταυτότητά μας. Εἴμαστε ταμιοῦχοι τῆς θείας χάρης, τῆς θεϊκῆς δύναμης. Ἡ ἐγκατάλειψη στή μοίρα μας, ἡ παράδοσή μας ἄνευ ὅρων στό πονηρό, τήν ἁμαρτία καί τό κακό εἶναι ὄχι μόνο ἀνεπίτρεπτα, προσβάλλουν τό πρόσωπο καί τραυματίζουν ἀνήκεστα τήν ὕπαρξή μας καί γ) φτάξαμε τή στιγμή νά βγοῦμε ἀπό τό φόβο τοῦ πονηροῦ καί νά περάσουμε στήν ὀντολογική διάσταση τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, τόν φόβο δηλαδή νά μήν χάσουμε τήν πίστη μας στό Θεό καί χαθοῦμε καί οἱ ἴδιοι μακριά ἀπό τό Θεϊκό προσανατολισμό. Μέ κίνδυνο νά Θεοποιήσουμε ὅτι βρίσκουμε μπροστά μας, ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας ὡς τά τελευταία πράγματα τοῦ κόσμου.

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης

Κυριακή γ' Ματθαίου

Ἀδελφοί μου,
Ὁ Διδάσκαλος καί Κύριός μας, διδάσκει τούς μαθητές του πού τόν ἀκοῦν προσηλωμένοι:

«Ἐάν ἡ ψυχή σας ἀνήκει στόν Θεό μή μεριμνᾶτε τί θά φάγετε, τί θά πιεῖτε καί μέ τί θά ντύσετε τό σῶμα σας. Δέν ἀξίζει ἄραγε ἡ ψυχή περισσότερο ἀπό τό σῶμα;

Κοιτάξετε τά πτηνά πώς τρέφονται. Οὔτε σπέρνουν οὔτε θερίζουν οὔτε ἀποθηκεύουν. Ὁ οὐράνιος πατέρας φροντίζει γι’ αὐτά. Σεῖς δέν ἀξίζετε περισσότερο ἀπό αὐτά;

Μέ τήν μέριμνα ποῦ ἔχετε μπορεῖτε νά αὐξήσετε λίγο τό σῶμα σας;  Ὄχι, τί κατορθώνετε λοιπόν μέ τήν μέριμνά σας;

Κοιτάξετε τά λουλούδια τοῦ ἀγροῦ πώς μεγαλώνουν, τί ἄνθη δίνουν. Ἐάν φροντίζει ὁ Θεός γι’ αὐτά, δέν θά φροντίσει γιά σᾶς;

Γιατί εἶσθε ὀλιγόπιστοι;
Αὐτά ζητοῦν μόνο οἱ εἰδωλολάτρες γιατί γι’ αὐτούς αὐτά  μόνο ἔχουν ἄξια. Ὁ οὐράνιος Πατέρας γνωρίζει τίς ἀνάγκες σας, γι’ αὐτό ζητεῖτε τήν ἀπόκτηση τῶν ἀγαθῶν τῆς βασιλείας Του μέ τίς ἀρετές τίς ὁποῖες ζητεῖ ὁ Θεός ἀπό σᾶς γιά νά σᾶς χαρίσει τά ἀγαθά του».

Ὄμορφη αὐτή ἡ εἰκόνα τοῦ μεν Κυρίου μας νά διδάσκει, τῶν δέ μαθητῶν νά ἀκοῦν μέ προσοχή. Καί πώς νά μήν ἀκοῦν μέ προσοχή ἀφοῦ τούς ἀποκαλύπτει τήν μεγάλη φροντίδα τοῦ Θεοῦ γιά τούς ἀνθρώπους καί τήν ἀξία πού ἔχει ἡ ἀνθρώπινη ψυχή.
Μία φροντίδα πού πρέπει νά μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τόν βρόγχο τῆς ἀνασφάλειας ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἰδιαίτερο γνώρισμά μας.

Θά μπορούσαμε μάλιστα νά ποῦμε ὅτι ὁμοιάζουμε μέ τά ὄστρακα πού σέρνονται στό βυθό τῆς θάλασσας γιά νά βροῦν κάποιο βράχο νά κολλήσουν ἐπάνω τοῦ γιά νά νιώσουν ἀσφάλεια. Ἔτσι καί ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά νιώσουμε ἀσφάλεια στό βράχο εἴτε τοῦ ἀξιώματος, εἴτε τῆς θέσεως, εἴτε τῶν χρημάτων.

Ὅμως δέν νιώθουμε αὐτή τήν ἀσφάλεια γιατί εἴτε τά ἔχουμε σήμερα καί αὔριο τά χάνομε, εἴτε γιατί δέν μποροῦν νά μᾶς τήν δώσουν. Ἔτσι νιώθουμε ἀνασφάλεια καί αὐτή ἀκριβῶς μας δείχνει τό λάθος πού κάνουμε. Τόν ἀναζητοῦμε ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει.

Ποῦ ὀφείλεται ὅμως τό λάθος μας;

Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος λέει ὅτι: «ὅταν ὁ ἄνθρωπος στρέφεται πρός τά πράγματα τοῦ κόσμου, τότε ἔχει μέσα τοῦ τό λόγο τοῦ κόσμου», πού σημαίνει ὅτι ἐγκλωβίζεται μέσα στόν κόσμο αἰχμαλωτίζεται. Ἡ ἀπόλαυση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν αἰχμαλωτίζει τήν ψυχή, τήν φυλακίζει.

Ἔτσι κάνει ὁ κόσμος ἐκεῖνο πού κάνει μία ἀράχνη τῆς Ἰαβας. Αὐτή ἐκκρίει ἕνα εὔοσμο ὑγρό πάνω στόν ἱστό της πού ἑλκύει τά ἔντομα καί ἔτσι τά πιάνει.  Ἔτσι ὁ κόσμος ἑλκύει μέ τήν ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν του καί μᾶς αἰχμαλωτίζει μέ ἀποτέλεσμα νά ἀδιαφοροῦμε γιά τήν ψυχή μας.

Γι’ αὐτήν ὅμως ἐνδιαφέρεται ὁ Θεός, γιατί αὐτή θέλει νά σώσει, γι’ αὐτό καί μᾶς λέει «δέν ἀξίζει ἄραγε ἡ ψυχή περισσότερο» καί σέ ἄλλη περίπτωση τονίζει τήν ἄξια της λέγοντας: «Ἐάν κερδίσετε ὅλο τόν κόσμο, χάσετε ὅμως τήν ψυχή σας, ποιό θά εἶναι τό κέρδος σας;»

Τί ζητεῖ λοιπόν ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς;

Ἕνας ἄνθρωπος ἀποφάσισε γιά νά σώσει τήν ψυχή του νά ἀσκητεύσει μέσα στήν ἔρημο. Εὐρῆκε λοιπόν στήν πλαγια του βουνοῦ μία σπηλιά πού μέ δυσκολία ἀνέβαινε κανείς ἐκεῖ καί ἀποφάσισε νά μείνει ἐκεῖ.

Νερό ὅμως δέν εἶχε «Κύριε βρῆκα πού θά μείνω, νερό ὅμως πού θά βρίσκω». Ἀκούει μία γλυκεία φωνή νά τοῦ λέει: «ἔχε μου ἐμπιστοσύνη».  Ἔτσι ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἐμπιστεύθηκε τό Θεό καί νερό εὕρισκε.

Μία μέρα λοιπόν τόν ἐπισκέφθηκαν δυό ἀδελφοί μοναχοί καί γιά νά τούς περιποιηθεῖ ἔβρασε μέ τό λίγο βραστό νερό πού εἶχε σπόρους.  Ἔτσι ὅμως δέν εἶχε νερό γιά νά πιοῦν.

Ἄρχισε λοιπόν νά πηγαινοερχερχεται μέχρι τήν ἄκρη τῆς σπηλιᾶς του καί νά μουρμουρίζει. Τότε ἕνας ἀπό τούς μοναχούς, τόν ἐρώτησε «ἀδελφέ τί ἔχεις καί μουρμουρίζεις;» καί ἀπαντᾶ: «Ὁ Θεός μου ἔδωσε μία ὑπόσχεση ὅτι θά μοῦ στέλνει νερό ὅταν δέν θά ἔχω. Τοῦ ὑπενθυμίζω λοιπόν τήν ὑπόσχεσή του».

Ἐκείνη τή στιγμή ὁ θεός τοῦ δείχνει τήν φροντίδα Του. Ὁ ἀέρας ἔσπρωξε μέχρι τήν σπηλιά ἕνα μικρό σύννεφο καί ἔβρεξε τόσο ὅσο ἤθελε νά γεμίσει ἕνα δοχεῖο πού εἶχε.

Νά λοιπόν τί ζητᾶ ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς. Νά τοῦ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη. Καί ἐμπιστεύομαι τόν Θεό σημαίνει ὅτι εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος ὅτι θά μέ βοηθήσει στό πρόβλημά μου γιατί ὑπάρχει ἡ φροντίδα του γιά μένα, φροντίζει νά εὐεργετεῖ τήν ψυχή μου.

Ἀδελφοί μου,
Ἔτσι εἶναι! Ὁ Θεός φροντίζει μέσα στη φτώχεια μας, γι’ αὐτό καί τήν ὑπομένουμε, φροντίζει μέσα στήν ἀρρώστια μας γιατί βλέπουμε τήν ἀδυναμία μας καί χάνουμε τόν ἐγωισμό μας, φροντίζει καί μέσα στό κακό γι’ αὐτό βλέπουμε τήν ἄξια του καλοῦ καί τό λαχταροῦμε. Φροντίζει καί μέσα στό θάνατο γιά νά τόν κάνει πέρασμα στήν αἰώνια ζωή, φροντίζει καί μέσα στό πόνο πού δημιουργεῖ ὁ θάνατος γιατί τόν πραΰνει καί τόν παρηγορεῖ μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀντάμωσης γι’ αὐτό καί οἱ Ἀσκητές ὅταν πεθαίνουν ἀποχαιρετοῦν τούς παρευρισκομενους ἀδελφούς τους μέ τήν φράση «καλή ἀντάμωση».

Ἄς ἔχομε λοιπόν ἐμπιστοσύνη στόν Κύριό μας, ὅπως μας ζητεῖ. Καί ἄν τήν ἔχομε τότε Ἐκεῖνος θά φροντίσει γιά τό κάθε τί· γιατί ἡ φροντίδα Τοῦ εἶναι ἡ σωτηρία μας.

Ὁ Θεός νά σᾶς ἔχει καλά.