«ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ» μήνυμα καλόγερου προς τον Ελληνισμό για το ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ - Μητρ. Μόρφου Νεόφυτος.

«ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ» μήνυμα καλόγερου προς τον Ελληνισμό για το ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ & τους ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ

Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος προσκεκλημένος στη Δεξαμενή Σκέψης της Ενορίας Αγίου Νικολάου Λεμεσού στις 23 Μαρτίου 2016, ολοκληρώνοντας την ομιλία του, έκανε μια συγκλονιστική αποκάλυψη. Αναφέρθηκε στο πρόσωπο ενός Ελλαδίτη καλόγερου, Άγιου, που τους συνδέουν πολλά & που βρίσκεται εν ζωή σήμερα…, στον οποίο έχει δοθεί χάρισμα από τον Θεό, σαν & αυτό του Πορφυρίου, του Παϊσίου, του Ιακώβου & μπορεί & βλέπει…. Σε μια πρόσφατη συζήτηση τους, ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, του είπε πως θα πάει να μιλήσει σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Κύπρου, στην Λεμεσό & τον ρώτησε:

- τι νομίζεις να τους πω; 

Ιδού λοιπόν το μήνυμα που ζήτησε ο καλός αυτός άνθρωπος του Θεού, να το μεταφέρει ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος στην ομιλία του:


- Στην αναμπουμπούλα που έρχεται, θα σκοτωθούν πολλοί Τούρκοι, είναι άνθρωποι & αυτοί, θέλω να τους δω όλους στον Παράδεισο, όλους τους ανθρώπους. Θα σκοτωθούν & μερικοί Έλληνες, αλλά ελάχιστοι!!! Μη φοβάστε τους πρόσφυγες, κάποιοι θα απορροφηθούν από την ρωμιοσύνη (ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ) & κάποιοι άλλοι από αυτούς θα φύγουν. Να βλέπατε τι ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ έχει ξεκινήσει για την προστασία μας, υπάρχουν βέβαια & οι εγκάθετοι τζιχαντιστές που θα δημιουργήσουν προβλήματα, κάποιοι θα μαρτυρήσουν από αυτούς, όμως οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι καλοπροαίρετοι, να δείξουμε αγάπη, έτσι θα έρθει η ευλογία του Θεού…

- Εσείς οι Κύπριοι & εμείς εδώ οι Ελλαδίτες εάν βλέπαμε πόσο μας φροντίζει αυτές τις μέρες & αυτούς τους μήνες που θα έρθουν η Θεοτόκος, η μητέρα του Φωτός…, όχι απλά θα την προσκυνούσαμε, αλλά θα πέφταμε πάνω στην εικόνα της και δεν θα ξεκολλούσαμε από το αίσθημα ευχαριστίας προς αυτήν που τόση αγάπη δείχνει στο γένος μας…

Αν βλέπαμε πως θα μας φροντίζει η Θεοτόκος τους μήνες που θα έρθουν θα πέφταμε πάνω στην εικόνα της και δεν θα ξεκολλούσαμε...

Χρειάζεται να οργανωθούμε σαν κοινωνία για αυτά που θα έρθουν!

Το πιο ζωντανό κύτταρο είναι η ενορία, η γειτονιά.
…όσοι έχετε γη εκτός πόλεως πρέπει οπωσδήποτε να την καλλιεργήσετε και να μάθετε τα μυστικά της...

Μόρφου Νεόφυτος

πηγή
το ειδαμε εδώ

Μόρφου Νεόφυτος: «Υπάρχει προφητεία ότι η Ελλάδα θα βγει από την Ευρώπη»

«Η Ενωμένη Ευρώπη θα διαλυθεί, η οποία τώρα είναι ανακατεμένη Ευρώπη! Ενώ οι μετανάστες - οι στρατευμένοι μετανάστες - θα παίξουν τον δικό τους ρόλο» ανέφερε μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, μιλώντας πριν λίγες ημέρες στο MEGA Κύπρου. Επίσης ο Μητροπολίτης Μόρφου υπογραμμίζει ότι οι πρόσφυγες είναι ένα σχέδιο, το οποίο είναι για να λυγίσει την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. «Η Μέρκελ είναι γονατιστή στον Ερντογάν και του λέει: να χαρείς μην μας στέλνεις άλλους πρόσφυγες» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Νεόφυτος. Σε άλλο σημείο ο Πανιερώτατος δήλωσε: «Υπάρχει προφητεία ενός αγίου ανθρώπου η οποία λέει: Η Ελλάδα θα βγει εκούσια από την Ευρώπη και θα κόψει την δική της δραχμή, το δικό της νόμισμα…» ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

 πηγή:romfea
το είδαμε εδώ

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Τὰ γεγονότα ποὺ ἀκολουθοῦν κατὰ τοὺς γέροντες τῆς Ὀρθοδοξίας

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου στὶς 20-2-16 σὲ Κυπριακὴ ἐκπομπὴ μὲ θέμα τὰ κρίσιμα γεγονότα τοῦ πλανήτη καὶ τὰ ὅσα θὰ γίνουν βάσει τῶν λεγομένων τῶν Γερόντων Παϊσίου, Πορφύριου καὶ Ἰάκωβου.

πηγή

Μητροπολίτης Αποκαλύπτει τα Γεγονότα που Ακολουθούν: «Θα κατέβουν οι Ρώσοι εδώ, Κύπρος και Ελλάδα στην Εντατική…» (ΒΙΝΤΕΟ)

Γενναίος Μητροπολίτης Αποκαλύπτει: «Σιωνιστικό Σχέδιο η Λαθρομετανάστευση – Παράγραφος του Γ’ Παγκόσμιου το Μεταναστευτικό»

Μόρφου Νεόφυτος ομιλία για τα γεγονότα που ακολουθούν και ποιός θα είναι ο ρόλος του Ελληνισμού σε αυτά!

Θα κατέβουν οι Ρώσοι εδώ (για να τραβήξουν πίσω τους Τούρκους), όπως κατέβηκαν στην Συρία …

Θα «τσουρουφλιστεί» ο Λίβανος, δεν θα καεί όμως…

Το γήπεδο του μεγάλου πολέμου θα είναι η Συρία και το Ιράκ και στην συνέχεια η Τουρκία και ίσως η μισή Βουλγαρία…

Κατά έναν παράδοξο τρόπο η Κύπρος και η Ελλάδα θα έχουν έναν περίεργο καθεστώς ουδετερότητας, όχι επειδή έχουμε επιδέξιους πολιτικούς…. αλλά όταν είσαι στην «εντατική» δεν πας εις τον «χορό» (εννοεί την κατάσταση που βρίσκεται ο Ελληνισμός τώρα και που θα δυσκολέψει περισσότερο).

Εμείς το πολύ πολύ να βγούμε στο «μπαλκόνι» να δούμε τι γίνετε (στα γύρω κράτη)…

Εμείς θα έχουμε τις δικές μας πληγές, είτε έλλειψη αγαθών, είτε αγωνίες, στεναχώριες, θλίψεις…

Όταν ακούσουμε ότι διαλύεται η Τουρκία και ιδρύεται μια καινούρια χώρα που θα ονομαστεί Κουρδία τότε θα ελευθερωθεί η Κύπρος (χωρίς πόλεμο)!

Η Παναγία θα διαφυλάξει τον Ελληνισμό για έναν λόγο, γιατί μετά το τέλος των πολέμων ο Ελληνισμός θα κληθεί να διδάξει στα έθνη για τον Χριστό!

πηγή

Η Πίστη ως Στήριγμα στα Γεγονότα που Έρχονται.

πηγή

Ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ στοὺς χρόνους ποὺ διανύουμε

«Η ζωή του πιστού στους χρόνους που διανύουμε»
Ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος μιλά για τον σύγχρονο άνθρωπο και το πνεύμα του κόσμου που τον περιβάλλει, την εκκοσμίκευση της Δύσης και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό της Ανατολής, τη μετάνοια, τα πάθη, τις ψυχοσωματικές ασθένειες, τον διάβολο κ.ά., στηριζόμενος στην παράδοση των αγίων της Εκκλησίας μας και ιδιαιτέρως στους σύγχρονους αγίους Πορφύριο και Παΐσιο, κι απαντά σε ερωτήματα ακροατών.

Διοργανωτής, Φιλανθρωπικός και Ιεραποστολικός Όμιλος «Απόστολος Βαρνάβας» της Ιεράς Μητροπόλεως Ταμασού και Ορεινής 23.1.15πηγή

Η μάνα του Δεσπότη

Μεταβαίνει σήμερον «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» ὁ πλέον δικός μας ἄνθρωπος: ἡ μάνα μας! 
Γιὰ τὸν καθένα ἡ μάνα εἶναι «μάννα» καί, βεβαίως, καὶ ἡ Μηλιὰ γιὰ μένα. Ἡ Μηλιὰ τοῦ Θεοχάρη Ἀκρίτα, τῆς Μυροφόρας τοῦ Πρωτόπαπα καὶ τῶν Πρωτοπαπάδων. Ἡ Μηλιὰ ὕστερα τοῦ Νικόλα τοῦ Μασοῦρα, τοῦ ἀλετράρη, ποὺ τὴ νυμφεύθηκε μετὰ τὴν πρόωρη χηρεία του. 
Πρὶν πῶ ὁτιδήποτε γιὰ τὴ μάνα μας, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπόψη μας, ὅτι ἡ Μηλιὰ ἦταν κόρη τῆς Μυροφόρας, ποὺ προαναφέραμε, τῆς γνωστῆς ὡς Θεοχάραινας τῆς Κάτω Ζώδειας. Καὶ τοῦτο, γιατί ἡ γιαγιά μου Μυροφόρα ἄφησε μνήμη ὁσίας γυναικός. Καί, ὅπως ἡ ἴδια εἶπε στὴν ἀδελφή της Μάρθα (σήμερα 99 ἐτῶν!), σὲ μεταθανάτια ὁλοφώτεινη ἐμφάνισή της σ᾽αυτήν· «Ὁ Χριστὸς μὲ κατέταξε μὲ τὶς παρθένες, κι ἃς ἔκαμα τέσσερα παιδιά. Ἡ παρθενία δὲν εἶναι αὐτό, ποὺ νομίζετε! Ἔγκειται στὸν νού!  Κι ἐγὼ πρόσεχα τὸν νού μου ἀπὸ τὰ 33 μου χρόνια, ὁπόταν ἔχασα τὸν ἄνδρα μου.»
Ἡ μάνα μου, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ εἰσῆλθε στὸ σπίτι τοῦ μακαριστοῦ πατέρα μας, ἔμελλε νὰ γίνει μητέρα, μητέρα τῶν δύο ὀρφανῶν παιδιῶν του, τοῦ Ἀνδρέα μας καὶ τοῦ Μιχάλη μας.
 Μιὰ λεπτομέρεια, τὴν ὁποία εἶναι καλὰ νὰ τὴν ἔχουν ὑπόψη τους οἱ σύγχρονες γυναῖκες τῆς Κύπρου. Ἡ μάνα μου δὲν εἶχε μόνο νὰ ἀναθρέψει τὰ παιδιὰ τοῦ πατέρα μου ἀπὸ τὸν πρῶτο του γάμο καὶ τὸν πενθερό του. Στὸ σπίτι μέσα βρῆκε καὶ τὴν πενθερὰ τοῦ πατέρα μου ἀπὸ τὸν πρῶτο του γάμο καὶ τὸν πενθερό του. Ὅταν τὰ πενθερικὰ τοῦ πατέρα μου εἶδαν πόσο καλὸς ἄνθρωπος, πόσο καλὴ χριστιανὴ ἦταν ἡ Μηλιά, ἄνκαι εἶχαν κόρες, εἶπαν, καλύτερα στὴν Μηλιὰ νὰ μείνουμε· καὶ ἔτσι τοὺς γηροκόμησε καὶ αὐτούς.
 Ὅταν κάποτε πῆγα νὰ ἐξομολογηθῶ, νέος διάκος τότε, στὸν Γέροντα τοῦ Σταυροβουνίου, π. Ἀθανάσιο, μὲ ρώτησε: «Ἀπὸ ποῦ εἶσαι, γυιέ μου;» «Ἀπὸ τὴν Πάνω Ζώδεια», τοῦ ἀπάντησα. «Ἀπὸ τὴν Πάνω Ζώδεια», μοῦ εἶπε τότε, «γνώρισα μιὰ γυναίκα, ποὺ ἔκανε κάτι τὸ σπάνιο: μεγάλωσε, ὄχι μόνο τὰ δικά της παιδιά, ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ ἄνδρα της ἀπὸ τὸν πρῶτο του γάμο καὶ γηροκόμησε καὶ τὰ πενθερικά της!» Χαμογέλασα, καὶ τοῦ λέω· «Ἡ μάνα μου εἶναι αὐτή, Γέροντα!» «Εἶσαι εὐλογημένος, ποὺ ἔχεις αὐτὴ τὴ μάνα», μοῦ εἶπε. «Πρόσεχε, γιατί εὐλογημένες μάνες, σημαίνει εὐλογημένες ὑποχρεώσεις.»
Μεγαλώσαμε κι ἐμεῖς ἀπὸ αὐτὴ τὴ γυναίκα. 
Αἰσθάνομαι, ὅτι ἡ μεγαλύτερη προίκα, ποὺ ἔδωσε στὰ παιδιά της, στὰ ἐγγόνια της, στὰ δισέγγονα καὶ στὰ τρισέγγονά της, εἶναι ἡ πίστη. Μᾶς ἔδωσε πίστη βαθιά, ποὺ νὰ μὴν στερεύει ποτὲ ἐνώπιον ὁποιασδήποτε δυσκολίας.
 Καὶ δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία ἀπὸ τὸν θάνατο!
 Καὶ τὸν γεύτηκε ἡ Μηλιὰ τὸν θάνατο ἀπὸ τὰ παιδικά της χρόνια μέχρι τὰ ὕστερά της, ὅταν πρῶτα, στὰ ἑφτὰ τῆς χρόνια, κήδευσε τὸν πατέρα της, στὰ πενήντα της τὸν ἄνδρα της Νικόλα, ὕστερα τὸν γυιό της Πέτρο, 24 ἐτῶν, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς, καὶ κατόπιν τὸν πλέον ἀγαπημένο της «γυιό», ποὺ γι᾽ αὐτὴν δὲν ἦταν κατὰ σάρκα γυιός της, τὸν ἀγαπημένο μας γαμπρὸ Ἀνδρέα. 
Ἀλλά, μάνα, σημαίνει νὰ ἔχεις παιδιά, τὰ ὁποῖα ἀντέχουν αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ ἑτοιμάζονται γιὰ τὴν αἰώνια ζωή· δὲν τὴν ἀπολυτοποιούν αὐτὴ τὴ ζωή, ἀλλὰ τὴν ἐξασκοῦν ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ. Αὐτὸ ἔζησε, αὐτὸ μᾶς μετέδωσε ἡ μάνα μας.
.....................................................................................................
Ὅταν τῆς εἶπα κάποτε, «Μάνα, ἡ Στέλλα ἀγάπησε τὸν Ἀνδρέα καὶ παντρεύτηκαν, ὁ Χάρης ἀγάπησε τὴν Εὐδοκία καὶ παντρεύτηκαν», τότε ἐκείνη μοῦ λέει· «Ἀγάπησες κι ἐσὺ καμμιάν, γυιέ μου; Πές μου το, καὶ εἶναι καλὸ πράμα!» 
Τῆς λέω· «Ἀγάπησα τὴν πιὸ ὄμορφη, τὴν Ἐκκλησία!»
«Μά, θὰ γίνεις μοναχός;» Τῆς λέω, «Ναί». 
Δὲν μοῦ ἔφερε καμμιὰ ἀντίδραση κοσμική. Ἡ ἀντίδρασή της ἦταν πνευματικοῦ χαρακτήρα. Μοῦ εἶπε μόνο· «Ξέρεις, ἐσὺ ὁ ἐνθουσιώδης, τί σημαίνει μοναχός; Καὶ μάλιστα καλὸς μονάχος;»
Τὴν ἐρωτῶ· «Ἐσὺ ξέρεις;»
 Μοῦ λέει· «Ξέρω, ὅτι ὁ καλὸς μοναχός, γυιέ μου, μέχρι νὰ πεθάνει εἶναι τσακωμένος μὲ τὸ κορμί του. Εἶσαι διατεθειμένος γι᾽ αὐτὸ τὸν καβγὰ ἢ τελικὰ θὰ μᾶς προσβάλεις;» 
Θυμήθηκα τότε τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, περὶ τοῦ τί ἐστὶ μοναχός· «Μοναχὸς ἐστι, βία φύσεως διηνεκὴς καὶ φυλακὴ αἰσθήσεων ἀνελλιπὴς» (Κλῖμάξ, Λόγος Α´, ι´).
 Ἡ Μηλιὰ ἀπὸ ποῦ τὸ ἔμαθε αὐτό; Ποιὰ ἄνωθεν σοφία τὴ φώτιζε; 
Ἀπὸ τότε δὲν τὴν ξαναφώναξα μάνα. Τὴ φώναζα, εἴτε γερόντισσα, εἴτε σκέτα, Μηλιά. 
Αἰσθανόμουν, ὅτι δὲν μοῦ ἀνήκει ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, ποὺ κουβαλοῦσε τὴ σοφία ἀρχαίων χρόνων. 
Θὰ μοῦ πεῖτε, μέχρι ποὺ φτάνουν αὐτοὶ οἱ χρόνοι; Μέχρι τοὺς πρώτους χρόνους τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἐποχὴ τῶν ἁγίων ἀποστόλων! Διότι, ἂν δοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ πρώτη λαϊκὴ εὐσέβεια, εἶναι ἡ λαϊκὴ εὐσέβεια αὐτῶν τῶν ἁπλοϊκῶν καὶ ἀγραμμάτων ψαράδων τῆς Τιβεριάδος. 
Καὶ ἀπὸ τότε οἱ ἄνθρωποι τὴ διαδέχονται, τὴν παραλαμβάνουν καὶ τὴν παραδίδουν ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά.
................................................................................................ Ἀργότερα, εἶπα στὴ μάνα μου· «Νὰ μοῦ δώσεις τὴν εὐχή σου, νὰ πάω νὰ γίνω μοναχός!» «Ἅ!», μοῦ λέει, «δὲν θὰ σοῦ δώσω τὴν εὐχή μου νὰ γίνεις μοναχός, ἐὰν δὲν δῶ πρῶτα τὸν δάσκαλό σου.» 
Τὸν Γέροντά μας, ἐννοοῦσε! Ὅταν τὴν πῆγα στὸν π. Συμεὼν καὶ τὸν πρωτοεῖδε, μοῦ εἶπε, πρὶν ἀκόμα τῆς μιλήσει:
 «Ὁ δάσκαλός σου εἶναι τοῦτος ὁ παστὸς (=αδύνατος);» «Ναί», τῆς λέω. 
Μοῦ λέει τότε· «Νὰ ἔχεις τὴν εὐχή μου, γυιέ μου. Τουλάχιστον ξέρεις νὰ διαλέγεις δασκάλους!»
 Τί ἔκαμε νομίζετε κατόπιν, ὡς πρώτη της κίνηση; Ἐγκατέλειψε τὸν καλὸ τῆς ἐδῶ Πνευματικό, τὸν π. Σωτήριο ἀπὸ τὴν Ἄσσια, καὶ ἔκαμε Πνευματικό της τὸν π. Συμεών. Τῆς εἶπα τότε· «Γιατί ἔκαμες Πνευματικὸ τὸν π. Συμεών;» «Γιὰ νὰ σὲ κατηγορῶ», μοῦ λέει, «καὶ νὰ βοηθήσω ἔτσι αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ νὰ σὲ καταλάβει μιὰν ὥρα γρηγορότερα, γιὰ νὰ συνεργαζόμαστε μαζί του γιὰ τὴ σωτηρία σου.» 
Τέτοιος ἄνθρωπος ἦταν ἡ Μηλιά! Σπάνια μᾶς ἐπαινοῦσε! Πολὺ πιὸ σπάνια μᾶς χάιδευε! 
Παρόλο τοῦτο, ὅλοι μας, καὶ παιδιά της καὶ ἐγγόνια της καὶ δισέγγονα καὶ τρισέγγονά της καὶ ὅλοι ὅσοι τὴν πλησίαζαν, αἰσθανόμαστε τὴν πνευματικὴ ἀγάπη της, νὰ χαϊδεύει τὴν καρδιά μας καὶ ὅλο μας τὸ εἶναι.
 Ἡ μάνα μας δὲν ἦταν ἄνθρωπος τοῦ γλυκοῦ λόγου. Ἐνίοτε αὐτὸς γινόταν καὶ πικρός.
 Ὅταν κάποτε τῆς εἶπα· «Μάνα, ὅλοι μοῦ λένε ὅτι εἶμαι ἀπότομος! Ὁ πατέρας μου ἦταν γλυκύς, ἐσὺ δὲν εἶσαι ἀπότομη. Ἀπὸ ποιὸν πῆρα;» Δαχτυλόδειξε τότε μὲ μιὰ μεγαλοπρέπεια τὸν ἑαυτό της καὶ εἶπε· «Ἀπὸ μένα πῆρες!» 
«Μά, δὲν εἶσαι ἀπότομη!» 
Μοῦ λέει· «Ἤμουν, γυιέ μου, μέχρι τὰ πενήντα μου! Μετὰ μὲ ἐπισκέφθηκε ὁ θάνατος, καὶ κατάλαβα, ὅτι τὸ νὰ ἐπιβάλλω τὴ γνώμη μου μὲ τὸ ἔξυπνο μυαλό μου, ποὺ κληρονόμησα ἀπὸ τὴ γενιὰ τῶν Ἀκριτῶν, δὲν εἶναι εὐλογημένο ἀπὸ τὸν Θεό. Καλύτερα νὰ τοὺς φωτίζει ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους, παρὰ νὰ τοὺς ἐπιβάλλουμε ἐμεῖς τὴν ἄποψή μας.» 
Τέτοιος ἄνθρωπος ἦταν ἡ μάνα μας!
Νὰ σᾶς πῶ ἀκόμη γιὰ τὶς ἐπισκέψεις, ποὺ εἶχε ἀπὸ ἁγίους σὲ δύσκολες ὧρες τῶν παιδιῶν της: Ὅταν ἦταν νὰ γεννήσει ἐμένα, εἶδε τὸν ἀπόστολο Ἀνδρέα. 
Ὅταν θὰ γινόμουν μοναχός, τὴν ἔπεισε γιὰ τὴν ἐπιλογή μου ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας, ποὺ συνομίλησε μαζί της.
 Ὅταν κινδύνευσε ὁ ἀδελφός μου Χάρης μὲ δύσκολη ἀσθένεια, κι ἐμεῖς τῆς κρύβαμε τὴν ἀσθένειά του, τῆς τὴν ἀποκάλυψε ἕνας ἅγιος! 
Μοῦ εἶπε μιὰ μέρα· «Δεσπότη, μὰ ὁ ἅγιος Νικήτας ἦταν ξανθός;» Τῆς λέω, «Ναί. Ἦταν Γότθος. Ἡ πατρίδα του ἦταν ἐκεῖ, ποὺ σήμερα εἶναι ἡ Ρουμανία. Ἀλλά, γιατί μὲ ἐρωτᾶς;» «Τὸν εἶδα», μοῦ λέει «ὅταν πῆγα νὰ προσκυνήσω ἕνα ἀπόγευμα, καὶ μοῦ εἶπε· ‘’Να μὴν στεναχωριέσαι γιὰ τὸν Χάρη! Αὐτὴ ἡ ἀσθένεια οὐ πρὸς θάνατον, ἀλλὰ παιδαγωγία Χριστοῦ’’. Τί σημαίνει ὅμως αὐτὸ τὸ τελευταῖο;» «Εἶναι γιὰ νὰ τὸν φέρει κοντά του ὁ Χριστός, μάνα.» Τότε ἀναφώνησε· «Δόξα σοι, ὁ Θεός! Νὰ μᾶς δώσει ὅ,τι δοκιμασία θέλει! Φτάνει νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν Χριστό!» Καὶ τῆς λέω· «Γιατί, μάνα, νὰ νιώθουμε τόσην ἀγάπη, ὅταν εἴμαστε κοντὰ στὸν Χριστό;» «Εἶσαι Δεσπότης, γυιέ μου, καὶ μ᾽ ἐρωτᾶς ἐμένα; Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωὴ ἡ αἰώνιος· τὰ ἄλλα ὅλα εἶναι προσωρινά!» 
Νὰ ἀναφέρω ἀκόμη γιὰ τὴν αἴσθηση τῶν ἁγίων Μυστηρίων, ποὺ εἶχε, ὅταν συμμετεῖχε σ᾽ αὐτά. Πόση σοβαρότητα καὶ εὐλάβεια αἰσθανόταν ἀπέναντι στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας!
Καὶ ἕνα τελευταῖο: Μὲ εἶδε μιὰ φορὰ νὰ γογγύζω καὶ νὰ ἔχω θυμό, ἐπιστρέφοντας ἀπὸ μιὰ περιπετειώδη Σύνοδο, ποὺ εἴχαμε. Καί, τί νομίζετε μοῦ εἶπε, ὅταν μὲ εἶδε στὴ Μητρόπολη ἐκνευρισμένο; «Μά, εἶσαι ἐκνευρισμένος;» Τῆς λέω, «Ναί, ἀπὸ ὁρισμένα διατρέξαντα στὴ Σύνοδο, ποὺ εἴχαμε.» «Δὲν μοῦ λές, παιδί μου, ὅταν εἶσαι ἐπάνω στὸν θρόνο καὶ σὲ θυμιατίζουν δύο διάκοι κι ἐσὺ καμαρώνεις, σοῦ ἀρέσει;» Τῆς λέω, «Ναί, μοῦ ἀρέσει!» «Κι ὅταν σὲ μνημονεύουν συνεχῶς στὸν ναὸ καὶ λένε· ‘‘υπὲρ τοῦ πατρὸς καὶ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν Νεοφύτου’’, κι ἐσὺ εὐλογὰς καμαρωτός, σοῦ ἀρέσει;» Τῆς λέω, «Μοῦ ἀρέσει.» «Κι ὅταν προσκυνὰ τὸ χέρι σου ὁ λαός, σοῦ ἀρέσει;» Τῆς λέω καὶ πάλιν, «Ναί, μοῦ ἀρέσει!» 
«Ἔ, λοιπόν! Τὰ καλὰ δεχούμενα, τὰ κακὰ οὐχί; Αὐτὸ σὲ μάθαμε;»
Πρὶν τέσσερα χρόνια, ἀντιλήφθηκα ὅτι ἡ μνήμη τῆς μάνας μας ἄρχισε νὰ ἀδυνατίζει. Τὴ ρώτησα· «Ἔζησες πολλοὺς πόνους στὴ ζωή σου. Ποιὸς ἦταν ὁ πιὸ μεγάλος πόνος;» 
Μοῦ ἀπάντησε· «Ὅταν κατέβασα τὸν γυιό μου τὸν Πέτρο στὸν τάφο. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερος πόνος ἡ μάνα νὰ θάβει τὸ σπλάχνο της!» 
Ἀμέσως ὅμως μετά, γιὰ νὰ μὴν τὴ νικήσει ἡ θλίψη, πρόσθεσε μὲ βιασύνη «Ἀλλά, δόξα σοι, ὁ Θεός· δόξα σοι, ὁ Θεός! Ὁ Θεὸς ξέρει τὸ γιατί!»
 Ὕστερα, τῆς ζήτησα νὰ μοῦ δώσει μιὰ νουθεσία, δίκην παρακαταθήκης, τί νὰ προσέξω στὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου μου. 
Καὶ μοῦ ἀπάντησε· «Ὁ Θεὸς σὲ ἀνέβασε πολὺ ψηλά. Πρόσεχε, νὰ μὴ ‘‘γείρει’’ ὁ νούς σου!»
 Ἐννοοῦσε, νὰ μὴν μὲ κυριεύσει ἡ ὑπερηφάνεια. Ὅλος ὁ ἀγώνας τῆς μάνας μας ἦταν νὰ μᾶς μάθει τὴν ταπείνωση, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός!

Απόσπασμα του λόγου, με τον οποίο προέπεμψε στην αιωνιότητα την κατά σάρκα μητέρα του ο Μητροπολίτης Μόρφου π.Νεόφυτος

πηγή

Ἄρθρο πού μᾶς ἀφορᾶ ὅλους! "Ἡ προσωπική μετάνοια ὠφελεῖ τήν ἐθνική μετάνοια καί ἡ ἐθνική ἐμπνέει τήν προσωπική"

Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου

Στις μέρες μας επικρατεί μεγάλη αναστάτωση σε όλο τον κόσμο, και καθημερινά είμαστε μάρτυρες άτεγκτων πολιτικών, οικονομικών, πολεμικών κι άλλων αποφάσεων, που λαμβάνονται από διάφορα κέντρα εξουσίας, οι οποίες οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους στην προσφυγιά, στη μετανάστευση, στη φτώχεια, στην ανεργία και πολλούς στην απελπισία, όπως προφήτεψε προ πολλών ετών κι ένας σύγχρονος Γέροντας της Κύπρου.

Όλο αυτό το ανασφαλές κι αγωνιώδες κλίμα, όχι μόνο το εισπράττουμε, αλλά και το βλέπουμε ζωγραφισμένο στα πρόσωπα πολλών συμπατριωτών μας, οι οποίοι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν κάτω από τις σημερινές πολύ δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, που έχουν διαμορφωθεί στο νησί μας.

Είναι ολοφάνερο πια, ότι καλούμαστε να ζήσουμε περισσότερο λιτά, περισσότερο μετρημένα και προσγειωμένα και με σωστότερη ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας. Ηθελημένα η αθέλητα, επενδύσαμε πάρα πολύ στον εύκολο τρόπο ζωής που είχαμε μέχρι πρόσφατα, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι όλα αυτά μια μέρα μπορεί να καταρρεύσουν, κι από πλούσιοι να γίνουμε φτωχοί και να πεινάσουμε, όπως το ακούμε να ψάλλεται στην εκκλησία σε ήχο βαρύ στον Εσπερινό, τον στίχο δηλ. από τον 33ο Ψαλμό του βασιλέα Δαβίδ: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού». Δηλαδή, δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο στην ιστορία του κόσμου οι πλούσιοι να φτωχαίνουν· και η Εκκλησία, που δεν είναι εκτός πραγματικότητας, μας λέει: «Ενώ οι πλούσιοι φτωχαίνουν και πεινούν, αυτοί που έχουν έγνοια και πρώτο τους μέλημα ν’ αναζητούν τον Κύριο, τον Θεό της ζωής και του θανάτου, δεν θα ελαττωθούν κανενός αγαθού. Τίποτα, δηλαδή, δεν θα τους λείψει.»

Οι μεν πρώτοι, που ο νους τους προσκολλάται στη σύγχρονη ειδωλολατρία του χρήματος και την ψεύτικη χαρά που προσφέρει, πέφτουν και δεν έχουν να πιαστούν από πουθενά. Ενώ οι δεύτεροι, που έχουν έγνοια τον Κύριο, πλουτίζουν. Διότι ο Θεός προνοεί γι’ αυτούς, προτού οι ίδιοι σκεφτούν. Κι αυτό ισχύει πάντοτε! Και πολλές φορές μέσα στη ζωή μας είμαστε μάρτυρες της πρόνοιας του Θεού, που μας κρατά με τα λίγα, τα ελάχιστα. Όταν ο άνθρωπος εγκλωβιστεί στη λογική του σύγχρονου τρόπου ζωής, για συνεχή μέριμνα και φροντίδα μόνο, με στόχο την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας και της καλοπέρασής του, δεν συνειδητοποιεί εύκολα, ότι όλη αυτή η δραστηριότητα τον απομακρύνει από τα ουσιώδη της ζωής και τον μετατρέπει σε μανιώδη καταναλωτή του τώρα, σπρώχνοντάς τον σ’ ένα ανεξέλεγκτο κυνήγι επιθυμιών κι απολαύσεων, που κορεσμό δεν έχουν. Αυτή η στάση ζωής συνιστά ηθική κατάπτωση του σύγχρονου ανθρώπου, επειδή μέσω της γίνεται δούλος των επιθυμιών του, και δυσκολεύεται πάρα πολύ να εφαρμόσει στη ζωή του τις κύριες εντολές του Ευαγγελίου, τις εντολές της διπλής αγάπης, του Θεού και του πλησίον: «Αγαπήσεις Κυριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν.»

Είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε, σε συνεργασία με τον Χριστό, ένα νου, που να εξετάζει συνεχώς την ποιότητα των αισθημάτων, των επιθυμιών και των λογισμών μας. Να έχουμε στο μυαλό μας αυτό, που λέει μία προσευχή της Εκκλησίας μας στο Απόδειπνο: «Και δώρησαι ημίν, ο Θεός, γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν…». 

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας είναι, ότι ο άνθρωπος έχασε την εκκλησιαστική αγωγή της καλλιέργειας του νου, ούτως ώστε να μάθει πρώτα και κύρια να μετανοεί καθημερινά.Ν’ αρχίσει να ελέγχει τις επιθυμίες και τις σκέψεις του, τους λογισμούς και τα πάθη του. Γιατί, στο μέτρο που ταπεινώνει τον νου του ο άνθρωπος, του δωρίζεται και το χάρισμα να εξετάζει τον εαυτό του και ν’ αξιολογεί τη σχέση του με τον Θεό και τον συνάνθρωπό του, με τρόπο πνευματικό και ταπεινό, χωρίς ταπεινολογίες, αυταρέσκεια κι εγωισμό. 

Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε: «Μπορεί κάποιος να μιλάει για τις αμαρτίες του και να είναι υπερήφανος, κι άλλος να μιλάει για τις αρετές του και να είναι ταπεινός. Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε. Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, που φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού.»1 Κι ο μακαριστός Γέροντας Ευμένιος, με τη σειρά του, έλεγε: «Να βλέπουμε τα προτερήματα των άλλων ανθρώπων και να βλέπουμε τα ελαττώματα τα δικά μας. Όταν ο άνθρωπος νιώθει τα αμαρτήματά του, είναι πιο καλά· όταν νομίζει ότι έχει αρετές, δεν είναι καλά.»2 

Αυτό, που λένε αυτοί οι σύγχρονοι άγιοι Γέροντες, πρέπει να το προσέξουμε πολύ, επειδή όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί, κινδυνεύουμε από την ταπεινολογία, η οποία μας παρασέρνει και μας κάνει πολλές φορές να νομίζουμε ότι εμάς δεν μας αφορούν οι αμαρτίες, που βλέπουμε πάνω σε άλλους ανθρώπους, διότι τις έχουμε τάχα ξεπεράσει η ελέγξει! Έχει μεγάλη σημασία η αυτοκριτική, να κρίνουμε τον εαυτό μας, κι όχι τους άλλους. Για να το επιτύχουμε, θα πρέπει να ζητάμε ειλικρινά από τον Θεό να μας δώσει απλότητα, ταπείνωση και μετάνοια, αλλά και συντριβή για τα λάθη μας. Διότι μόνο αν υπάρχει πόνος για μια αμαρτία που κάνουμε, σιγά σιγά θα έρθει η ώρα που ο Θεός θα μας δώσει τη δύναμη να τη διαχειριστούμε, να την ελαττώσουμε και να τη σταματήσουμε. Εάν δεν υπάρχει πόνος, θα πέφτουμε όλο και πιο χαμηλά, μέχρις ότου έλθουμε σε συναίσθηση. Κι αυτός είναι ένας τρόπος ελέους του Θεού, ίσως και πούμε το ήμαρτον, γιατί χωρίς μετάνοια, δεν υπάρχει αγιασμός. Δεν μετανοούμε για να γίνουμε καλύτεροι η ηθικότεροι άνθρωποι, αυτό είναι ευσεβισμός. Μετανοούμε γιατί ανήκουμε στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, που είναι άγιο. 

«Η αληθινή μετάνοια», έλεγε ο Γέρoντας Πορφύριος, «θα φέρει τον αγιασμό. Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα απ' αυτό, που λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση. Αυτό το Μυστήριο είναι η προσφορά της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο. Η αγάπη του Θεού θα κάνει το παν. Μπορεί να μεταχειριστεί κάτι –μια ασθένεια η κάτι άλλο, εξαρτάται-για να φέρει τον άνθρωπο σε μετάνοια. Απλά και απαλά εμείς θα κάνουμε μία κίνηση προς τον Θεό, κι από ᾽κει και πέρα έρχεται η χάρις. Δεν μπορούμε να μετανοήσουμε, αν ο Κύριος δεν μας δώσει μετάνοια. Και αυτό ισχύει για τα πάντα. Δηλαδή ισχύει το Γραφικό, αυτό, που λέγει ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιο: ‘‘Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν’’. Αν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις, για να εγκύψει μέσα μας ο Χριστός, μετάνοια δεν έρχεται. Οι προϋποθέσεις είναι η ταπείνωση, η αγάπη, η προσευχή, ο κόπος για τον Χριστό και τον πλησίον. Αν δεν είναι το συναίσθημα αγνό, αν δεν υπάρχει απλότητα, αν η ψυχή έχει ιδιοτέλεια, δεν έρχεται η θεία Χάρις. Συμβαίνει τότε να πηγαίνουμε να εξομολογούμαστε, αλλά να μην αισθανόμαστε ανακούφιση. Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Η μετάνοια μας αγιάζει.»3

Το μεγαλύτερο θαύμα είναι η μετάνοια. Η μετάνοια είναι εντολή του Προδρόμου αρχικά, και, προπάντων, του Κυρίου. Η παρακίνηση σε μετάνοια αποτελεί το πρώτο κήρυγμα του Χριστού μας. Ο Κύριός μας, και μαζί ο τίμιος Πρόδρομος, μας λένε δύο χιλιάδες χρόνια τώρα: «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών». Η «Βασιλεία των Ουρανών», που έφτασε, είναι η λυτρωτική παρουσία του Θεανθρώπου στη γη, και που βιώνεται κατεξοχήν στη Θεία Λειτουργία, την «ευλογημένη βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Προσωπικά, παρακαλώ τον μεγάλο δάσκαλο της μετανοίας: «Βαπτιστά του Χριστού, δίδαξόν με την μετάνοιαν εν Πνεύματι Αγίω.» 

Άρα, θα πρέπει να νοιαζόμαστε, για το πότε θα αρχίσει η συντριβή της ψυχής μας, η επίγνωση κι ο πόνος, ούτως ώστε το Άγιο Πνεύμα να άρχίσει να φωτίζει τις σκοτεινές σπηλιές της καρδίας μας. Η μετάνοια αφορά όλους, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε τάξεις και ιδιότητες, αλλά μαθαίνει σε όλους να μετανοούν με τον ίδιο τρόπο, που η ζωντανή εκκλησιαστική εμπειρία φανερώνει μέχρι τις μέρες μας. 

Προσέξτε όμως, τι λένε οι άγιοί μας: Ο άνθρωπος μόνο μέσα στην Εκκλησία, δια των Μυστηρίων της, μπορεί να μάθει να μετανοεί. Η Εκκλησία σιγά σιγά μαθαίνει τον πιστό να είναι σε εγρήγορση, να συγχωρεί, και στα ύστερα του βίου του μαθαίνει και την αγάπη. Να μην λέμε μεγάλα λόγια, όπως λ.χ. νομίζαμε στα παιδικά μας χρόνια, ότι η αγάπη είναι μια καρδούλα. Όχι, η αγάπη είναι πολλή υπομονή, είναι πολλή προσευχή, είναι πολλή εγρήγορση. Η αγάπη είναι πολλή μετάνοια για τα προσωπικά μας λάθη κι ανοχή για τα λάθη του διπλανού μας, του πλησίον μου, όπως λέει το Ευαγγέλιο. Κι όλα αυτά έρχονται να μας τα διδάξουν οι ιερές Ακολουθίες και, πάνω απ’ όλα, η Θεία Λειτουργία.

Επομένως, θα πρέπει να μας προβληματίζει, τι είδους μετάνοια έχουμε. Πως καλλιεργούμε τον νου μας; Πόσο εκκλησιαστικοί άνθρωποι είμαστε; Πόσο συγχωρούμε; Πως κοινωνούμε; Πως επικοινωνούμε με τον Θεό, τους ανθρώπους και τον εαυτό μας;

Όταν ο άνθρωπος βάζει αυτά τα ερωτήματα, κι αγωνίζεται να έχει μία ενσυνείδητη πνευματική ζωή εν μετανοία, τότε ο νους του αρχίζει να καθαρίζει. Κι όταν καθαρίσει ο νους, καθαρίζει και η καρδία, που είναι ο θρόνος του νου, κατά τους Πατέρες. Και τότε φωτίζεται ο άνθρωπος από το Άγιο Πνεύμα. Ύστερα, σιγά σιγά αγιάζεται. Έτσι φωτίσθηκαν, έτσι αγιάσθηκαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι!

Καμμιά φορά νομίζουμε, ότι η αγιότητα είναι κάτι πολύ μακρινό, που δεν μας αφορά, που δεν κατορθώνεται στην εποχή μας. Αλλά και σήμερα, ανάμεσά μας, υπάρχουν άγιοι άνθρωποι, με φως, με καθαρότητα, με προσευχή δυνατή. Είναι αυτοί, που κρατούν την Κύπρο, αυτοί, που κρατούν τον κόσμο! Είναι αυτοί, που θα μας ελευθερώσουν. Ούτε πολιτικοί, ούτε οικονομολόγοι! Ας μην επενδύουμε πολλά στις ανθρώπινές μας δυνάμεις, αλλά σ’ Αυτόν, που είναι ο αιώνιος Πατέρας της κτίσης όλης. Στον Πατέρα των Φώτων, στον Τριαδικό Θεό μας, να επενδύουμε, να αποθέτουμε όλες τις ελπίδες μας. Να λέμε στην αρχή και στο τέλος της προσευχής μας: «Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός. Τριας Αγία, δόξα σοι. Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον· Τριας Αγία, δόξα σοι!» 

Έχω γνωρίσει στο νησί μας ευρύτερα, αλλά και στη μητροπολιτική περιφέρειά μας ειδικώτερα, κληρικούς και λαϊκούς, που χρόνια τώρα μετανοούν αληθινά και προσεύχονται. Έγγαμοι άνθρωποι με παιδιά, κι άλλοι με εγγόνια, οι οποίοι έχουν μεγάλη μετάνοια, ταπείνωση κι απλότητα, που πορεύονται έτσι ένα δρομολόγιο προς την αγιότητα με δορυφόρο! Άνθρωποι αφανείς, που καθημερινά σηκώνονται προτού ξημερώσει και προσεύχονται. Κι όταν ρώτησα μερικούς, ποιό τυπικό, ποιά τάξη προσευχής έχουν, όλοι μου απάντησαν ότι, αφού πουν τις διατεταγμένες προσευχές της Εκκλησίας, κάνουν λίγο κομποσχοίνι, και μετά ανοίγουν την καρδιά τους κι αρχίζουν να μιλούν στον Θεό σε πρώτο πρόσωπο. Προσεύχονται για την οικογένειά τους, τους συγγενείς τους, τους γείτονες τους, για όσους αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα, για τους ασθενείς, το αφεντικό τους, τους συγχωριανούς τους, τους άνθρώπους που δυσκολεύονται οι ίδιοι να ανεχτούν και να αγαπήσουν! Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, να προσεύχεσαι για τους άλλους. 

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μάθει ν’ αναλύουμε ο,τι μας συμβαίνει και να αιτιολογούμε τα λάθη μας, λέγοντας φταίει ο ένας η ο άλλος, φταίει ο αδελφός μου, ο Πνευματικός μου, ο Γέροντάς μου, ο πατέρας και η μητέρα μου που ήταν δύσκολοι άνθρωποι, ο άντρας μου, η γυναίκα μου κι αρχίζουμε τους γογγυσμούς, τις δικαιολογίες, τις γκρίνιες, τα μικροπαράπονα, τις ζήλειες, τις συγκρίσεις και μπερδεύουμε τόσο πολύ την ψυχή μας, για να καταφύγουμε τελικά στην αυτοδικαίωση, την κοιτίδα της αμετανοησίας.

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι, που, όχι μόνο καλλιεργούν την αυτομεμψία, το να κατηγορούν δηλ. τον εαυτό τους και μόνο, αλλά και που με αγάπη δικαιολογούν τα σφάλματα και τις αδυναμίες των άλλων. Οι άνθρωποι αυτοί μετανοούν πραγματικά, γιατί κατάφεραν να εντοπίσουν αυτό, που κατά βάθος τους ενοχλεί, το κυριώτερο πάθος τους, και να το κάνουν καθημερινή προσευχή. Κατάφεραν να έχουν προσωπική σχέση με τον Θεό και να μιλούν μαζί Του, όπως μιλούν μ’ ένα φίλο τους. Καθαρά και συγκεκριμένα, χωρίς γενικότητες, αοριστολογίες και πολύπλοκες σκέψεις. Κάτι, που όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί, πρέπει να κάνουμε. Δηλαδή, να μιλάμε καθημερινά στον Θεό, κι όχι όταν βρεθούμε σε αδιέξοδο, όταν έχουμε ανάγκη από υγεία η χρήματα, κι άμα γίνει και κανένα θαύμα, τότε να θεωρούμε τους εαυτούς μας δίκαιους και να το λέμε σε όλους. Αυτό δεν είναι μετάνοια, γιατί ο άνθρωπος που αρχίζει να γεύεται τη μετάνοια, νιώθει ότι είναι ένα τίποτα και δεν επιδιώκει τίποτα άλλο, παρά μόνο τη συγχώρεση και το έλεος του Θεού! 

Είναι πολύ σημαντικό, να ζητάμε από τον Θεό μετάνοια, ταπείνωση κι απλότητα. Κι όταν μας δωρηθεί η μετάνοια, καλό είναι να βρούμε έναν έμπειρο πνευματικά ιερέα η και λαϊκό, που ζει τη μετάνοια, για να βοηθηθούμε από αυτόν. Ίσως να ακούγεται τολμηρό, αλλά είναι μια μεγάλη αλήθεια μέσα στη ζωή της Εκκλησίας: Άλλο ο Εξομολόγος, κι άλλο ο Πνευματικός! Ο Εξομολόγος είναι ο ιερέας, που εξομολογεί, κι έχουμε πολλούς Εξομολόγους, αλλά λίγους Πνευματικούς. Το ιδανικότερο θα ήτανε, ο Εξομολόγος να είναι και Πνευματικός, να έχει δηλαδή τη δωρεά της μετάνοιας από τον άγιο Θεό μας, για να μπορεί να καθοδηγεί σωστά τον άνθρωπο, που μετανοεί. Επομένως, όλοι μας, θα πρέπει να έχουμε αυτή την καλή αγωνία και τη διάθεση, να παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα, λέγοντάς Του: «Βασιλεύ Ουράνιε, στείλε μου έναν άνθρωπο, να με καθοδηγήσει, να μου γνωρίσει τη μετάνοια, να του καταθέσω την απειρία μου, την αναπηρία μου…». 

Αλλά, κι εμείς, οι Εξομολόγοι, θα πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στη μετάνοια και να θυμόμαστε αυτό, που ο Κύριος είπε μόλις εμφανίστηκε ενώπιον των αποστόλων μετά την Ανάστασή Του, χορηγώντας σ᾽αυτούς την εξουσία να συγχωρούν τις αμαρτίες των άλλων: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφιένται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιωάν.20, 22). Δηλαδή, όποιων ανθρώπων συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα είναι συγχωρεμένες. Εκείνων, όμως, που δεν θα συγχωρήσετε τις αμαρτίες, διότι διακρίνατε να μην έχουν ειλικρινή μετάνοια, θα μείνουν ασυγχώρητες κι άλυτες. 

Είναι πολύ σημαντικό οι Εξομολόγοι να ζητάνε από τον Θεό να τους βοηθήσει να διακρίνουν, αν ο άνθρωπος, που βρίσκεται ενώπιόν τους, έχει μετάνοια. Γιατί, διαφορετικά, δεν καθοδηγούμε σωστά τους ανθρώπους, με το να διαβάζουμε σε όλους αδιάκριτα τη συγχωρητική ευχή. Δεν τους οδηγούμε σε επίγνωση μετανοίας και πραγματικής συνειδητοποίησης της αμαρτίας τους. Πρέπει να καταλάβουμε, ότι έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντι στους άνθρώπους, που έρχονται σ᾽εμάς για να τους βοηθήσουμε να μετανοήσουν. Χρειάζεται να έχουμε προσωπική μετάνοια, κι όταν εξομολογούμε, να λέμε του Χριστού μας, «φώτισέ με, τι να πω σ᾽αυτό τον άνθρωπο». 

Αναμφίβολα, η οικονομική κρίση θα δημιουργήσει μεγάλους πειρασμούς, όχι μόνο στους λαϊκούς, αλλά και σ᾽εμάς τους επισκόπους και τους κληρικούς. Επαφίεται στον καθένα μας, να αξιοποιήσει αυτή την κρίση, και να εντείνει τον πνευματικό του αγώνα, με μετάνοια και προσευχή. Γιατί στην ουσία, κάθε γεγονός, που δημιουργεί στον άνθρωπο αγωνία και ανασφάλεια για το μέλλον του, τον φέρνει αντιμέτωπο με την πίστη του. Όσο μεγαλύτερο είναι το βίωμα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, άλλο τόσο είναι ελλειμματική η πίστη του. Αν νιώσουμε μέσα μας ολιγοπιστία, έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό, αυτό είναι μια μεγάλη ευκαιρία να την αρπάξουμε και να την καταθέσουμε ως μετάνοια, ζητώντας από τον Κύριο καθημερινά, να ενδυναμώσει την πίστη μας προς Αυτόν. Κάθε εμπόδιο, που συναντάμε στη ζωή, είναι μια ευκαιρία για δοκιμασία της πίστης και της πνευματικής ανδρείας μας. Οι δοκιμασίες μας δίνουν την ευκαιρία, να αποβάλουμε την ντροπή από πάνω μας, και με γενναιότητα να σταθούμε απέναντι στο πάθος που μας ταλαιπωρεί, ψάχνοντας με ειλικρίνεια, ποιές πνευματικές ελλείψεις έχουμε κάθε φορά, που στη ζωή μας έρχεται μια δυσκολία. 

Τώρα ο Θεός θέλει να βρούμε το πνευματικό ανάστημα, που θα μας βοηθήσει να σταθούμε απέναντι σ᾽αυτή την επιβαλλόμενη φτώχεια. Ειδικώτερα εμείς οι ιερείς, θα πρέπει να δώσουμε αυτό το πνεύμα της ζώσας πίστης και εν μετανοία ελπίδας στους ανθρώπους, γιατί ο κόσμος νιώθει ότι όλοι τον έχουν διαψεύσει, κι από εμάς δεν ζητά μόνο τρόφιμα και συσσίτια, αλλά, κυρίως, ένα λόγο βαθύτερο, λόγο μετανοίας, πίστης κι ελπίδας. Να προσέξουμε μην καταντήσει η Εκκλησία Γραφείο Ευημερίας, παρέχοντας στον κόσμο μόνο υλικά αγαθά. Το κυριώτερο, που έχουμε να δώσουμε στον άνθρωπο, είναι η Θεία Λειτουργία, και το να μάθει να μετανοεί, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό και εθνικό. Γιατί, η προσωπική μετάνοια ωφελεί την εθνική μετάνοια και η εθνική εμπνέει την προσωπική. Και για το σύνολο των Ορθοδόξων έρχονται μεγάλες μέρες δοκιμασίας, αλλά και δόξας και μετάδοσης της Ορθοδόξου πίστεώς μας στην Οικουμένη. 

Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου

1.Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο, εκδ. Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήναι 1995. 

2.Από ηχητικό ντοκουμέντο πνευματικής ίδιοκτησίας του καθηγητή Μιχαήλ Χατζηγεωργίου, ο οποίος συνομιλεί με τον Γέροντα Ευμένιο τη δεκαετία του 1980.

3.Γέροντος Πορφυρίου Kαυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, εκδ. Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά 2003.

Το κείμενο είναι δημοσιευμένο στο Εορτολογίο του 2014, της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου

πηγή

Η Δύναμη της Αγιότητας στα Γεγονότα που Έρχονται

Μια συγκλονιστική εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε σε κυπριακή τηλεοπτική εκπομπή ο Μητροπολίτης Μόρφου π.Νεόφυτος. 

 Ο Μητροπολίτης Νεόφυτος αναφέρεται στις τελευταίες εξελίξεις της επικαιρότητας και μιλά για την πολιτική κρίση στην Τουρκία, για το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με του Τουρκοκυπρίους και οι θέση του είναι ξεκάθαρη. 
Οι Τούρκοι και η Τουρκία είναι καταδικασμένοι σε διάλυση και δεν υπάρχει κανένας λόγος για τους Ελληνοκύπριους να σπαταλούν χρόνο και ενέργεια σε αδιέξοδες διαπραγματεύσεις: Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να περιμένουν να διαλυθεί η Τουρκία από μόνη της!
Μιλά επίσης για την παραμελημένη πνευματική και ηθική πλευρά της κρίσης που ταλαιπωρεί την Ελλάδα και την Κύπρο, αναφέρεται στις προφητείες των σύγχρονων Γερόντων της Ορθοδοξίας για τα επερχόμενα 
και δίνει αποκλειστική μαρτυρία για προφητεία που είχε εμπιστευθεί στον ίδιο το Μητροπολίτη Νεόφυτο ο πρόσφατα αγιοποιηθείς Όσιος Γέροντας Πορφύριος.

πηγή

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ: ''ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΥΛΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΜΕΡΚΕΛ''

Με τολμηρό λόγο μιλά για την παρούσα οικονομική κρίση στην Κύπρο και τη στάση της Εκκλησίας ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, του οποίου μεγάλο μέρος της Επισκοπής του, όπου και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Μάμα, βρίσκεται στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.
Στην αποκλειστική συνέντευξη του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Μόρφου Νεόφυτος αναφέρει ότι ο λαός περιμένει τον πνευματικό λόγο, την αιτία και το νόημα της ζωής και του θανάτου. «Αν δεν του τα δώσουμε αυτά και ένα τρόπο μετανοίας, τότε (οι Ιεράρχες) θα κριθούμε πολύ πιο αυστηρά από τους πολιτικούς», τονίζει. 
Προειδοποιεί ότι η Εκκλησία, αν δεν ερμηνεύσει πνευματικά την κρίση, «τότε θα περιθωριοποιηθεί».

Σε άλλο σημεία της συνέντευξης ο Μόρφου Νεόφυτος σημειώνει: «Πρέπει οι επενδύσεις που κάνει η Εκκλησία να είναι για να δίνουν στο λαό. Να μην είναι επενδύσεις για χλιδή και για πολυτέλεια. Εάν υπάρχει χλιδή και πολυτέλεια, και όντως υπάρχει και έχουμε περιπέσει σε αυτόν τον πειρασμό, τότε χρειάζεται θεραπεία».
«Για να αποκτήσεις το Άγιο Πνεύμα, θέλει θυσία, θέλει κόπο και θέλει και μία λιτότητα. «Άγιο Πνεύμα μαζί με χλιδή, δεν πάει. Άρα πρέπει να μπούμε σε μία ασκητική ζωή».
«Ζούμε την ευρωκρατία με την βούλα της κυρίας Μέρκελ».

Ο Μόρφου Νεόφυτος γεννήθηκε το 1962 στο χωριό Κάτω Ζώδια της Μόρφου. Το 1974 μαζί με την οικογένεια του, όπως και οι άλλοι Μορφίτες, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρογονική εστία και να ζήσει σε προσφυγικό συνοικισμό στην Λευκωσία. Σπούδασε Νομική και Θεολογία. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της αποκλειστικής συνέντευξης στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:

- Πόσο διαφορετική ήταν η καταστάση το 1974 από τη σημερινή;

- Κατ' αρχήν η Κύπρος τότε ήταν χώρα αγροτική, είχε προηγηθεί μια εμφύλια διαμάχη, γριβικοί-μακαριακοί. Τότε τεχνολογικά ζούσαμε την εποχή του τρακτέρ, τώρα ζούμε στην εποχή του διαδικτύου. Όμως είναι αλήθεια ότι σ' αυτές τις δύσκολες ώρες, που περνάμε τώρα η γεννιά η δική μου και η παλιότερη, η ανάμνηση και μόνο του 1974 είναι πηγή παρηγοριάς, ελπίδας και δύναμης.

Τότε, το 1974 βρήκαμε τα πόδια μας, πρόσφυγες, κατατρεγμένοι, πάμπτωχοι με τη βοήθεια του Θεού σπουδάσαμε, νοικοκυρευτήκαμε και στήσαμε από την αρχή το κράτος μας. Συνεπώς το 1974 έχει κάποιες ομοιότητες, έχει και κάποιες διαφορές.
Το σημαντικό είναι ότι η μετάβαση από 1974 στο σήμερα είναι πηγή παρηγοριάς και έμπνευσης για να διαχειριστούμε τη σημερινή κατάσταση. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι τότε είχαμε να κάνουμε με μία μεγάλη δύναμη, την Τουρκία. Τώρα έχουμε να κάνουμε με πολλές ισχυρές και κρυφές δυνάμεις, που με μία λέξη θα τις έλεγα, παγκοσμιοποίηση. Αυτό είναι μεγάλη διαφορά.

-Σας έχει πικράνει η στάση η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ότι δεν εκδηλώθηκε έμπρακτα η κοινοτική αλληλεγγύη;

-Με έχει επιβεβαιώσει, δεν με πίκρανε. Διότι ποτέ δεν ήμουν γοητευμένος και ποτέ δεν υπήρξα ευρωπαϊστής. Μονίμως μιλώ για προσανατολισμό πνευματικό και πολιτιστικό. Για να απογοητευτείς από κάτι πρέπει πρώτα να γοητευτείς. Για να πικραθείς πρέπει να έχεις γλυκαθεί. Αλλά εμένα ποτέ δε με γλύκανε η Ευρώπη.
Μελετώ την Ιστορία του τόπου μας και μονίμως αυτοί οι άνθρωποι μας δημιουργούν προβλήματα. Να σας φέρω για παράδειγμα το 1204 τις Σταυροφορίες στην Κωνσταντινούπολη. Τα ενετικά βασίλεια, που έφτιαξαν εδώ. Σιγά-σιγά αυτοί αντιλαμβάνονται την επαφή μαζί μας ως υποταγή. Δεν μπορούν να υποτάξουν λαούς, που μεταφέρουν τόση ιστορία, όπως οι Έλληνες. Παγκοσμιοποίηση σημαίνει υποταγή πρώτα με οικονομικούς όρους, και ήδη το ζούμε, και δεύτερο, με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους, και στο τέλος, με πνευματικούς όρους και αυτό σημαίνει πολλά.

-Ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός, για τον οποίο μιλήσατε;

-Όταν μιλώ για προσανατολισμό δεν αναφέρομαι σε ένα πολιτικό μόρφωμα, που θα είναι αντίβαρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ισχυρίζονται μερικοί ότι πρέπει να γίνουμε Ρωσόφιλοι και να τα επενδύσουμε όλα στο «ξανθό γένος». Δεν είμαι πολιτικός, υποστηρίζω ότι μπορεί η Κύπρος και λόγω της θέσης της να έχει μία πολυδιάστατη πολιτική και οικονομία, ή να επιλέξει κάποιους φίλους χωρίς να σημαίνει και ένταξη σε κάποια ένωση.

-Ο κόσμος είναι βαθειά απογοητευμένος από τους πολιτικούς. Είναι απογοητευμένος και από την Εκκλησία;

-Από την Εκκλησία δεν είναι απογοητευμένος. Από την Εκκλησία περιμένει πολλά. Περιμένει τον πνευματικό λόγο, την αιτία και το νόημα της ζωής και του θανάτου. Διότι και ο θάνατος έχει νόημα. Αν δεν του τα δώσουμε αυτά και ένα τρόπο μετανοίας, τότε θα κριθούμε πολύ πιο αυστηρά από τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί ήδη κρίθηκαν. Τώρα είναι η ώρα που θα κριθούμε εμείς, οι Ιεράρχες. Οι πολιτικοί έδειξαν ελάχιστο επαγγελματισμό. Και οι δημοσιογράφοι κρίθηκαν και βρέθηκαν εκτεθειμένοι οι περισσότεροι. Ο κόσμος θέλει πνεύμα Άγιο, αυτό σημαίνει πνευματική ζωή.

-Εσείς έχετε επικοινωνία με πάρα πολύ κόσμο και ως Επίσκοπος και ως πνευματικός. Τι σας λέει ο κόσμος; Τι νουθεσίες σας ζητά;

-Ο κόσμος έχει δύο μεγάλες ανάγκες από μας. Υπάρχουν αυτοί που μας λένε: «Θέλω γάλα για τα παιδιά μου, θέλω χρήματα για να πληρώσω τον ηλεκτρισμό που μας έκοψαν, το νοίκι μου», ή ο γονιός να στείλει χρήματα στο παιδί του που σπουδάζει στο εξωτερικό. Είναι λοιπόν οι βιοτικές ανάγκες. Υπάρχει όμως και μια άλλη μερίδα, μεγαλύτερη της πρώτης, που δε μας βλέπει ως υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, αλλά μας βλέπει με αυτό, που κατά κύριο λόγο πρέπει να είμαστε, και ζητά, το επαναλαμβάνω, μια ερμηνεία των γεγονότων και ένα νόημα ορθόδοξης ύπαρξης σε αυτό το νησί. Αυτό είναι διαχρονικό, αλλά η περίοδος αυτή το επιτείνει.

- Η Εκκλησία από πέρυσι είχε αρχίσει να στέλλει βοήθεια σε τρόφιμα και άλλα είδη στην Ελλάδα και στη συνέχεια δημιούργησε στην Κύπρο κοινωνικά παντοπωλεία. Όμως υπάρχει η εντύπωση ότι η Εκκλησία έμεινε μόνο σε αυτό και ότι δεν διαμόρφωσε, ενώ έβλεπε την πορεία των πραγμάτων, μια ποιμαντική για αντιμετώπιση της κρίσης;

- Μεθαύριο Τρίτη συνέρχεται σε έκτατη συνεδρίαση η Ιερά Σύνοδος για να εξετάσει την κατάσταση, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί. Αλλά και σε προηγούμενες τακτικές Συνόδους, με πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου αφιερωνόταν αρκετός χρόνος για να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη κρίση. Δυστυχώς, οι πολιτικοί για προεκλογικούς λόγους κοίμιζαν διάφορες πτυχές της κρίσης. Εμείς δεν μπορέσαμε να αρθρώσουμε ένα λόγο, οποίος να ήταν πέραν της προεκλογικής εκστρατείας. Επειδή είναι παράδοση στα εκκλησιαστικά πράγματα της Κύπρου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η διοικούσα Εκκλησία αναμειγνύεται στις προεκλογικές διαδικασίες. Όπως λοιπόν έγινε με τα κόμματα, το ίδιο έπαθε και η Εκκλησία. Την δυσκόλεψε να πάρει πιο σωστές αποφάσεις για την κρίση που ερχόταν, ασχολούμενη με τα προεκλογικά.

- Δηλαδή εσείς θεωρείτε ότι είναι ανάγκη να διαμορφωθεί μια ποιμαντική για τη σημερινή κρίση;

-Η ερμηνεία που κάνω είναι ήδη μια τοποθέτηση. Όταν λέω ότι έχουμε ανάγκη προσανατολισμού, έχουμε ανάγκη να επιτείνουμε την απογοήτευση προς την Ευρώπη. Ήδη οι νουνεχείς δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου προς τα εκεί κατατείνουν. Όμως λέει τα πράγματα, όχι με τόσο εκκλησιαστικούς όρους.

- Οι δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου είναι λίγο αντιφατικές. Επαίνεσε τους βουλευτές, που καταψήφισαν την πρώτη απόφαση της Ευρωομάδας (Eurogroup) και εξέφρασε ικανοποίηση για τη δεύτερη απόφαση, που είναι χειρότερη. Επίσης, έθεσε το θέμα της διάθεσης της ακίνητης περιουσίας της Αρχιεπισκοπής στο κράτος, πράγμα που έκανε μεγάλη εντύπωση και σχολιάστηκε ευμενώς, κυρίως στην Ελλάδα, αλλά ορισμένοι υποστηρίζουν ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του είναι το θέμα του φυσικού αερίου. Ποιά είναι τα σχόλια σας;

-Γιατί να μην είναι; Απαντώ εγώ πολύ πιο τολμηρά από την τολμηρή ερώτησή σας. Αν δηλαδή φτάσουμε στην εξόρυξη του φυσικού αερίου, θα ήταν κακό και η Εκκλησία Κύπρου να συμμετέχει τη στιγμή που είναι ταυτισμένη με τις ανάγκες του λαού; Ο σημαντικότερος αρωγός της Ελληνικής Κοινωνίας πέρυσι ήταν η Εκκλησία Κύπρου και αυτό ουδείς πρέπει να το ξεχνά. Άρα, η Εκκλησία για να προσφέρει, πρέπει να έχει δικούς της πόρους. Πρέπει να επενδύει. Η Εκκλησία Κύπρου είναι διαχωρισμένη από το κράτος και γι' αυτό πρέπει να έχει δικά της οικονομικά. Εάν μπορούμε να αξιοποιήσουμε ακόμα κι αυτές τις δύσκολες στιγμές και να έχουμε κάποια ωφέλεια στο θέμα της ενέργειας, σας λέω εγώ, που είμαι από τους πλέον καλογερικούς Επισκόπους, ότι είναι πολύ σωστό. Υπογραμμίζω όμως ότι πρέπει οι επενδύσεις, που κάνει η Εκκλησία, να γίνονται για να δίνουν στο λαό. Να μην είναι επενδύσεις για χλιδή και για πολυτέλεια. Εάν υπάρχει χλιδή και πολυτέλεια, και όντως υπάρχει και έχουμε περιπέσει σε αυτόν τον πειρασμό, τότε χρειάζεται θεραπεία.

-Πότε η Εκκλησία είπε ότι η αποθέωση του χρήματος είναι λάθος δρόμος; Και ίσως να είναι και η ώρα να κάνει και η Εκκλησία της Κύπρου τη δική της αυτοκριτική, γιατί επιδόθηκε σε πλουτισμό και χλιδή.

-Το παράδοξο με την Εκκλησία της Κύπρου είναι ότι ήταν κομμάτι αυτής της καταναλωτικότητας των Κυπρίων και της χλιδής, αλλά την ίδια ώρα μοιραζόταν τη χλιδή, τον πλούτο της, με το λαό της. Δεν ήταν η τσαρική Εκκλησία της Ρωσίας, που έλεγε κάτω οι προλετάριοι και εμείς οι διοικούντες να περνούμε ως τσάροι και αυτοκράτορες. Δεν ήταν η Εκκλησία της Κύπρου ποτέ αυτό το πράγμα, ούτε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ούτε στα χρόνια της Αγγλοκρατίας, ούτε και τώρα, το επισημαίνω, στα χρόνια της Ευρωκρατίας με την βούλα της κυρίας Μέρκελ. Εισήλθαμε στην Ευρωκρατία με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο.

- Η παρούσα πρόκληση που έχει δημιουργηθεί με τη σημερινή κατάσταση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι κυρίως ηθική και πνευματική;

-Πάντοτε η οικονομία ως φαινόμενο και η κοινωνία είναι επιφαινόμενα πνευματικών προϋποθέσεων. Αυτό που θέλει ο λαός της Κύπρου από την Εκκλησία και πριν την κρίση και τώρα, που η κρίση έχει γίνει πυρκαγιά, είναι ερμηνεία πνευματική. Η Εκκλησία πρέπει να το κάνει. Αν δεν το κάνει, θα περιθωριοποιηθεί. Δεν έχω αμφιβολία ότι η Αρχιεπισκοπή και οι μητροπόλεις θα ανταποκριθούν στις πρακτικές ανάγκες του λαού. Αυτό είναι το εύκολο. Η πνευματική όμως ερμηνεία, ενώ θα έπρεπε να είναι το πιο εύκολο για μας, είναι το πιο δύσκολο. Πρώτα εμείς οι Ιεράρχες οφείλουμε να μετανοήσουμε για να μπορέσουμε να διδάξουμε τους κληρικούς και οι κληρικοί το λαό. Τώρα είναι ώρα για μετάνοια. Πού αστοχήσαμε στα όσα λέει το Ευαγγέλιο και πώς μπορούμε να επανέλθουμε; Η μετάνοια είναι το κέρδος των χριστιανών. Αν αυτό το κέρδος το χάσουμε, δεν έχει νόημα να είμαστε βαπτισμένοι. 'Άρα, αυτά τα πνευματικά, που θεωρούνται αυτονόητα, αποδεικνύονται ότι θέλουν κόπο, πόνο, θλίψη και μετάνοια. Αυτό πρώτοι πρέπει να το μετέλθουμε εμείς οι Ιεράρχες.

-Στη Βασιλική του Αγίου Αυξιβίου στους Κατεχόμενους σήμερα Σόλους, ο οποίος ήταν ο πρώτος Επίσκοπος της Μόρφου, υπάρχει μία επιγραφή του 655 μ.Χ. στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Πολλή του φιλανθρώπου Θεού η χρηστότης... Ούτε γάρ η κρίσις ανέλεος, ούτε ο έλεος άκριτος». Είναι αυτό επίκαιρο σήμερα;

-Βεβαίως και είναι. Αυτό σημαίνει ότι η κρίσις δεν έρχεται χωρίς έλεος από το Θεό. Δηλαδή, ο Θεός θα μας ελεήσει μετά από αυτή την κρίση, εάν ζητήσουμε τη μετάνοια. Αλλά και το έλεος δεν είναι άκριτο. Δηλαδή, αυτούς τους δυνατούς της γης, αν εμείς μετανοήσουμε πραγματικά, θα τους κρίνει αυστηρά. Και να σας θυμίσω και ένα άλλο στίχο από τον Δαυίδ, που ακούμε αυτή την περίοδο: «πρόσθες αυτοίς κακά Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά, τοις ενδόξοις της γης». Και αυτοί οι μεγάλοι του κόσμου πρέπει να προσέχουν, διότι η εκμετάλλευση των λαών και η τάχα επιλεκτική δικαιοσύνη και το οικονομικό νοικοκυριό μόνο στους Κυπρίους, θα το πληρώσουν κάποια στιγμή, όχι από τους λαούς μας τους φτωχούς και ταπεινούς, αλλά από άλλες πληγές, που θα έλθουν. 


πηγή

ΤΟ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ Κ. ΝΕΟΦΥΤΟΣ.

πηγή