Κυριακή των Μυροφόρων οῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

(Πράξ. στ΄. 1 - 7)

Ἐγνώριζαν καλά οἱ Ἀπόστολοι, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ποιοί ἀκριβῶς ἦταν ἄξιοι γιά τή διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί εἶχαν τήν τέλεια ἐξουσία γιά νά τούς ἐκλέξουν. Πλήν ὅμως γιά νά δείξουν στό λαό τοῦ Θεοῦ ὅτι εἶχε καί ἐκεῖνος λόγο, τούς ἐνεχείρισαν τό ἔργο τῆς ἐκλογῆς, ὑπογραμμίζοντας ποιά χαρίσματα πρέπει νά ἔχουν οἱ ὑποψήφιοι οἰκονόμοι τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ἐπι­τε­λέ­σουν μέ ἐπιτυχία καί πρός οἰκοδομή τῶν πιστῶν τήν ἱερή διακονία.

Ἡ ἐκλογή τῶν διακόνων τῶν ἱερῶν Μυστηρίων δέν εἶναι μικρή ὑπόθεση. Ἀ­παι­τεῖται πρός τοῦτο μεγάλη προσοχή καί ὑπευθυνότητα. Τό ἔργο τῶν κληρικῶν εἶναι ἔργο ψυχῶν. Ἀλίμονο ἄν ἡ ἐπιλογή τους γίνεται μέ προσωπικά, κοσμικά καί ἀδύνατα κρι­τήρια. «Οὐ γάρ βρωμάτων καί ποτῶν εἰσι διάκονοι, ἀλλ΄ Ἐκ­κλη­σίας Θεοῦ ὑπηρέται» (ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος).

Ἡ καλή μαρτυρία τοῦ λαοῦ εἶναι βασικό στοιχεῖο γιά μιά ἐπιτυχημένη ἐκλογή κληρικοῦ. Νά ἔχει ὁ ὑποψήφιος τήν ἐκτίμηση καί τήν γάπη τοῦ λαοῦ. Νά εἶναι ἀποδεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους στούς ὁποίους θά ὁρισθεῖ ἀπό τήν Ἐκ­κλησία νά γίνει φῶς καί πυξίδα γιά τήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Τό φῶς τῆς ἀρετῆς ἔχει δύναμη, ἡ ὁποία φωτίζει καί πείθει τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ἐνισχύει στήν ὑποδοχή καί ἀποδοχή τῶν διδασκομένων. Ἄν στό λαό ὑπάρχει ἐπιφύλαξη, καχυποψία καί δυσπιστία τότε καί τό ἔργο τοῦ Λειτουργοῦ δέν καρποφορεῖ καί δέν εὐοδώνεται. Ὁ ἐνάρετος ποιμήν, ὁ ταπεινός καί πράος κληρικός, ὁ ὑπά­κουος στά τῆς Ἐκκλησίας κελεύσματα, εἶναι φῶς πού ἀκτινοβολεῖ τῆς ἀρετῆς τήν ἐνέργεια καί χειραγωγεῖ τό λαό στῆς ἀρετῆς τά ἔργα.

Ἐκτός ἀπό τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία ἀπαιτεῖται καί οὐσιαστική ἐσωτερική πνευματικότης. «Πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί σοφίας» πρέπει νά εἶναι οἱ ἱερεῖς μας. Νά ἔχουν ἔργα πού νά δείχνουν ὅτι μέσα τους κατοικεῖ ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος. Νά διαθέτουν φρόνηση, προθυμία καί ἱκανότητα στή διοίκηση τῶν κοινῶν πραγμάτων. Τό ἱερατικό λειτούργημα εἶναι ὑψηλό καί ὑπεύθυνο, γι΄ αὐτό ἀπαιτεῖ ἀν­θρώ­πους λουσμένους μέ τήν ἀνακαινιστική χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἱκανούς νά καθοδη­γοῦν μέ σοφία καί σύνεση κάθε ἄνθρωπο στό δρόμο τῆς σωτηρίας. Μάλιστα στούς σημε­ρι­νούς χαλεπούς καιρούς ὅπου ἐπιχειρεῖται ἡ καθαίρεση κάθε ἀξίας καί ἡ ἰσοπέδωση κάθε ἰδανικοῦ, ὁ ρόλος τοῦ πνευματικοῦ ποιμένος εἶναι μέν δύσκολος, ἀλλά πολύ «χρηστός», ἀφοῦ ἀποτελεῖ τή μεγάλη ἐλπίδα γιά κάθε ἀπελπισμένο πολίτη τῆς ταλαι­πω­ρη­μένης κοινωνίας μας.

Ἡ διακονία τοῦ κληρικοῦ εἶναι φοβερή, ἀλλά καί συναρπαστική. Ἔχει τή μεγάλη τιμή κάθε ἱερεύς νά ἀναγάγει τόν ἄνθρωπο στήν ὑψίστη δημιουργία, στήν ἀσύγκριτη τιμή τῆς αἰωνιότητος. Ἔχει ὅμως καί τή μεγάλη εὐθύνη μήπως ἀπό ἀπροσεξία καί ἀνα­ξιό­τητα πλανήσει καί ὁδηγήσει σέ ἀβέβαιο δρόμο τόν πιστό.

Στήν ποιμαντική καθοδήγηση τῶν πιστῶν χρειάζεται ἐπιστήμη. Γιά νά μεταδοθεῖ ἡ ὀντο­λογική γνώση τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἡ ἀφηρημένη καί θεωρητική, ἀπαιτεῖται ἡ συνερ­γία τῆς χάριτος. Ἡ σοφία καί ἡ χάρη κατασκηνώνουν στόν ταπεινό καί ἐκζητητή τοῦ θείου φωτισμοῦ. Τά πτυχία ἄν δέν συνοδεύονται ἀπό προσωπική ζωή μετανοίας καί προσευχῆς, δέν φέρουν τό φῶς τῆς θεογνωσίας. Ἐ­ξαίσιο εἶναι τό θέαμα καί τό βίωμα ἀπό τήν ἐπικοινωνία μέ τόν ἱερέα τοῦ καθήκοντος καί τῆς ἀρετῆς. Οἰκτρό εἶναι τό θέαμα τοῦ προδότου κληρικοῦ, τοῦ ἀμετανοήτου διαχειριστοῦ τῶν θείων καί ἱερῶν Μυστηρίων. Ὑποκλίνονται ὅλοι μπροστά στήν ἁγιότητα τοῦ ἁγνοῦ ποιμένος παπα-Νικόλα Πλανᾶ. Δέν τόν ἐμπόδισε ἡ ταπεινή καταγωγή καί ἡ ἔλλειψη ἀνώτατης μορφώσεως νά καταταγεῖ στή χορεία τῶν Θεοφόρων. Μέ πόση θλίψη ἡ Ἐκκλησία μνη­μο­νεύει τά ὀνόματα τῶν «πεπτωκότων» λειτουργῶν της γιά τούς ὁποίους ἐκζητεῖ τό ἔλεος καί τή μακροθυμία τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ.

Ἡ ἐποχή τῆς μαζικῆς ἀποστασίας καθιστᾶ τήν ἱερατική διακονία πιό δύσκολη. Οἱ διά­κονοι καί «τῆς Ἐκκλησίας ὑπηρέται» διασύρονται, συκο­φα­ντοῦνται, ἐξευτελίζονται. Μέ μανία ἄνθρωποι «τοῦ σκότους» καί τοῦ παρασκηνίου με­θο­δεύουν τήν περιθωριο­ποίη­­σή τους. Οἱ ἀδυναμίες προβάλλονται καί μεγα­λο­ποιοῦ­νται, ἐνῶ οἱ ἀρετές καί οἱ ἐπι­­τυ­χίες ἀποσιωποῦνται καί παραθεωροῦνται. Βαρύς εἶναι ὁ σταυρός τῶν τιμίων ἱε­ρέων. Ὁ σκληροτράχηλος λαός ἐπιχαίρει γιά τά σκάνδαλα καί τό διασυρμό. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ πού γνωρίζει νά τιμᾶ, θλί­βε­ται γι΄ αὐτό τό κατάντημα τῆς χυδαιότητος. Ἐνα­γώ­νιο ἐρώτημα ἀνεβαίνει στά χείλη τῶν λογικῶν: Ἄν καί τό τελευταῖο ὀχυρό τῆς τιμίας ἱε­ρω­σύνης πέσει, τί θά ἀπο­μείνει σ΄ αὐτόν τόν τόπο; Εὐτυχῶς ὅμως πού ὑπάρχουν «προ­σκαρ­τεροῦντες ἐν τῷ ἱερῷ», ἄνθρωποι πού στηρίζουν τό μέλλον στήν προσευχή καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δέ θά πρέπει νά μᾶς ξενίζει τό φαινόμενο τῆς πολεμικῆς κατά τῶν ποιμένων. Τό προεῖπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν».

Μαζί μέ τό Δαβίδ πολλοί ἀπευθύνουν τό ἐρώτημα - παράπονο στό Θεό: «ἕως πό­τε ἁμαρτωλοί καυχήσονται, φθέγξονται καί λαλήσουσιν ἀδικίαν;» (Ψαλμ. 93, 3-4). Ἔ­χουν ἀγανακτήσει ἀπό τήν πνευματική ἀσυδοσία καί τή λασπολογία πού ἐξαπο­λύε­ται ἐνα­­ντίον εὐσεβῶν καί ἁγίων ἀνθρώπων τῆς πίστεως. Ἡ ἀπάντηση βρίσκε­ται στό λό­γο τοῦ Χριστοῦ πού ἀπηύθυνε στόν Πέτρο τήν ὥρα πού βυθιζόταν στά βαθιά νερά τῆς Γεν­νησαρέτ: «ὀλιγόπιστε! Εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ. 14,31). Εἶναι ὁ ἄνεμος ἰσχυρός. Ἰσχυ­­ρότερος ὅμως εἶναι ὁ κυβερνήτης τοῦ κόσμου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἄς πολεμοῦν, ἄς λα­­σπολογοῦν, ἄς εἰρωνεύονται κι ἄς καταδιώκουν τούς ποιμένες οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας. Στήν οὐσία τούς στεφανώνουν μέ στεφάνια τιμῆς καί ἀνα­γνω­ρίσεως.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Τό χρέος ὅλων μας εἶναι νά ἀφήσουμε τήν ὀκνηρία καί νά συστρατευθοῦμε μέ τήν Ἐκκλησία μας στόν ἀγώνα γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγ­γε­λίου. Στόν πόλεμο ἡ πίστη μας χρειάζεται καί τά δικά μας ὅπλα. Ἐπίκαιρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ προφήτου Μωϋσέως πού ἀπηύθυνε στίς φυλές Γάδ καί Ρουβήν: «Οἱ ἀδελφοί ὑμῶν πορεύονται εἰς πόλεμον καί ὑμεῖς καθήσεσθε αὐτοῦ;» (Ἀριθ. 32,6).

Κυριακή Γ' Νηστειών τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ὑψηλές ἀλήθειες μᾶς ἀποκαλύπτει καί ἑρμηνεύει στή σημερινή περικοπή, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὁ ἀπ. Παῦλος

Μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν Ἀρ­χιερωσύνη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μᾶς παρακαλεῖ, ἐπειδή «πολύς ἡμῖν ὁ λόγος καί δυσερμήνευτος» (Ἑβρ. 5,11) νά ἀποβάλουμε τή νωθρότητα τῆς ἀκοῆς καί νά ἐμβαθύνουμε στά θεῖα λόγια. Ἡ διδασκαλία αὐτή εἶναι μιά πολύτιμη παρηγοριά, διότι μᾶς βεβαιώνει ὅτι κύριο γνώρισμα τοῦ Σω­τῆ­ρος καί Λυτρωτοῦ μας εἶναι ἡ συμπάθεια πρός τούς ἀνθρώπους. Ὁ Χρι­στός εἶναι ὁ πραγματικός καί αἰώνιος Ἀρχιερεύς τῶν ἀνθρώπων, ὁ ὁποῖος ἔ­χει πειρασθεῖ μέ ὅλους τούς τρόπους, ὅμοια μέ ἐμᾶς χωρίς ὅμως νά ὑπο­πέ­σει σέ καμιά ἁμαρτία. Πρός αὐτόν τόν Ἀρχιερέα πλησιάζουμε μέ θάρ­ρος καί ἄφοβη πεποίθηση, γιατί ἀπό τό θρόνο του ἐκπηγάζει ἡ Χάρη, ἡ ὁ­ποία στήν ὥρα τῶν πειρασμῶν μᾶς δίνει βοήθεια.

Ἐνώπιόν μας σήμερα προβάλλει ὁ θρόνος τοῦ μαρτυρίου τοῦ με­γά­λου Ἀρχιερέως Χριστοῦ, ὁ Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός, τόν ὁποῖο ἡ Ἐκ­κλη­σία προσκυνεῖ καί ὑψώνει γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει αὐτές τίς ἀλήθειες, τίς ὁποῖες ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπογραμ­μί­ζει.

Ὁ μέγας Ἀρχιερεύς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ἁπλός ἄνθρω­πος διαλεγμένος ἀπό τόν ποιμενόμενο λαό, ὅπως συνέβαινε μέ τούς ἀρχιε­ρεῖς τῶν Ἑβραίων ἀλλά Θεός ἐνανθρωπήσας, ἄναρχος καί αἰώνιος, «κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ» (Ἑβρ. 5,10). Στήν Παλαιά Διαθήκη ἡ παρουσία τοῦ Μελ­χισεδέκ προεικονίζει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε «ἐκ τοῦ Πα­τρός πρό πάντων τῶν αἰώνων». Ἔτσι καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν Ἀνά­στα­σή Του πέρασε τούς οὐρανούς καί εἰσῆλθε στήν αἰώνια κατάπαυση. Ὁ θάνατος δέν τόν κράτησε. Μέ τόν δικό του θάνατο νίκησε τό θάνατο. Τό ἀρχιερατικό του ἔργο δέ θά παύσει ποτέ. «Καί τῆς Βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.

Ὁ μέγας Ἀρχιερεύς εἶναι «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρ­τω­λῶν καί ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν» (Ἑβρ. 7,26). Ὡς ἄν­θρω­πος εἶναι ἀφοσιω­μέ­νος στό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Εἶναι ἀπαλ­λαγ­μέ­νος ἀπό κάθε κακία καί ἀμόλυντος ἀπό κά­θε ἁμαρτία. Εἶναι ἀκόμα ἀνώ­τε­ρος καί ἀπό αὐτά τά οὐράνια πνεύματα. Γεύ­θη­κε τό πι­κρό ποτήρι τῆς δο­κι­μασίας ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά δέν ἁμάρ­τη­σε. Φάνηκε πι­στός. Ἄν καί ἦ­ταν Υἱός τοῦ Θεοῦ «ἔμαθεν ἀφ΄ ὧν ἔπαθε τήν ὑπακοήν» (Ἑβρ. 5,8) καί ἀπο­­δεί­χθη­κε τέλειος καί ἔγινε σέ ὅλους ὅσοι τόν ὑπακούουν «αἴτιος σωτη­ρίας αἰω­νίου».

Κύριο ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἔ­γι­νε ἄνθρωπος γιά νά θεώσει τόν ἐκπεσόντα ἄνθρωπο. Κήρυξε τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλή­θειας καί φώτισε τούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου κα­θη­μένους» (Λουκ. 1,79). Θαυ­μα­τούρ­γησε καί δώρησε τή ζωή καί τήν ἴα­ση στούς πονεμένους. Τέλος, ἔπαθε, σταυ­ρώ­θη­κε καί τάφηκε «γενόμενος ὑ­πή­κοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. 2,8) γιά νά λυ­τρώ­σει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου. Ἡ ἐπί τοῦ Σταυροῦ θυ­σία Του ἀποκαλύπτει τό μέγεθος τῆς ἀγάπης Του. Ἔδωσε τή δική Του ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν. 15,14). Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀπο­κα­τέ­στη­σε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Μέ τό αἷμα Του καθάρισε τή συνείδησή μας ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ θυσία Του ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι θυσία τοῦ ἐναν­θρωπήσαντος Θεοῦ, ἔχει αἰώνια ἰσχύ καί κύρος. Ἡ δύναμη τῆς ἀγά­πης τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσο μεγάλη ὥστε εἶναι ἱκανή νά ἐξαλείψει τίς ἁμαρ­τίες ὁλόκληρου τοῦ κόσμου.

Ἡ θυσία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό βασικώτερο χαρα­κτη­ρι­στι­κό γνώρισμα τῆς ἀρχιερατικῆς μεσιτείας του. Μέσα στήν Ἐκκλησία λαμ­βάνει ὑπερχρονική διάσταση διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας στό ὁποῖο πάλι ὁ Χριστός θυσιάζεται «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σω­τη­ρίας». Γιά νά γίνουμε μέτοχοι τῶν ἀγαθῶν τῆς ἀρχιερω­σύ­νης του καί γιά νά ἔχου­με ζωντανή πάντοτε τήν ἐνθύμηση τῆς θυσίας του πρέπει νά ζοῦμε τό γε­γο­νός τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Μόνο ἔτσι γι­νό­μα­στε κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του.

Τό μεγαλεῖο τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος τοῦ Χριστοῦ δέν τόν καθι­στᾶ ἀπρόσιτο, ἀλλά δημιουργεῖ στίς καρδιές τῶν ἁμαρτωλῶν τήν πεποίθηση τῆς σωτηρίας καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀφέσεως. Ὁ Χριστός εἶναι παρών καί στήν σημερινή πραγματικότητα «μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καί πλανωμένοις» (Ἑβρ. 5,2), δηλαδή, εἶναι σέ θέση νά δείχνει ἀνοχή σ΄ ὅ­σους ζοῦν στήν ἄγνοια καί τήν πλάνη. Ἀπό τότε πού ὁ Λόγος φανε­ρώ­θη­κε στόν κόσμο, βρίσκεται στήν καρδιά τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας καί ἀντί τῆς ἑβραϊκῆς δικαιοσύνης δίνει τή διάσταση τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης. Μο­να­δικός φίλος πού συμπαθεῖ, καλύπτει, ἀνέχεται, συγχωρεῖ καί ἀγαπᾶ γνή­σια κάθε ἄνθρωπο εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτή τήν πίστη ἄς κρατήσουμε στα­θερά. Εἶναι ἡ μοναδική δύναμη πού μπορεῖ νά μᾶς κρατήσει ἀπό τόν ὁρ­μη­τικό χείμαρο τῆς κακίας καί νά μᾶς εἰσαγάγει στή χώρα τῆς ἀτε­λευ­τή­του χαρᾶς. Ἀπό ἐμᾶς ἐπιζητεῖ τήν ὑπακοή καί τήν πίστη, γιά νά κατα­πέμ­ψει τήν ἄφεση καί τό ἔλεος.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Μέ τίς ἁμαρτίες μας ἀνασταυρώνουμε πάλι τό Χριστό καί διακόπτουμε κάθε σχέση μέ τό μέγα Ἀρχιερέα. Εἶναι εὐ­και­ρία καθώς σήμερα ἀτενίζουμε τόν «δι΄ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους» ἑκου­σίως σταυ­ρωθέντα Κύριο καί προσκυ­νοῦ­με τόν ἁγιότερο ἀρχιερατικό θρόνο τῆς χάρι­τος, δηλαδή τόν Ζωοποιό Σταυρό, νά ἐνι­σχύσουμε τούς δεσμούς τῆς ἀγάπης μέ τόν Σωτήρα μας, γιά νά ἐλπίζουμε, ὅτι θά λά­βουμε ἔλεος καί χάρη. Στήν ἀπελπισία τοῦ κόσμου ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἐπ΄ αὐτοῦ Ἑσταυρωμένος μέγας Ἀρχιερεύς εἶναι ὁ φάρος τῆς ἐλπίδος. Ἐ­κεῖνος εἶ­ναι «ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος», «ὁ προσδεχόμενος» κάθε ἄν­θρω­πο μέ συμπάθεια καί «διαδιδόμενος» στόν καθένα γιά νά ζήσει.

Κυριακή Β' Νηστειών Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ.Νικόλαου

(Ἑβρ. α,10-β,3)

Τό μεγάλο μυστικό τῆς ὑπακοῆς, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, εἶναι ἡ ἐλευθερία,
γιά τήν ὁποία πολλές φορές μᾶς μίλησε ὁ ἀπόστολος Παῦλος
καί ἡ ὁποία εἶναι ἡ βάση τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινίσεως

Ἄν ἡ ἐλευθερία μᾶς ὁδηγήσει σέ αὐτόβουλη ἐπιλογή τῆς ἐνθέου ζωῆς, τότε γίνεται βάση τῆς σωτηρίας μας. Ἄν ὅμως μᾶς ὁδηγήσει στή σαρκική ζωή τῶν ἀπολαύ­σεων, τότε μᾶς δίνει ὡς ἀμοιβή τήν περιπέτεια καί τόν θάνατο. Ἡ ὑπακοή μας στόν ἠθικό νόμο δέν εἶναι ἐξαναγκασμός, οὔτε παθητική ὑποταγή. Εἶναι ἐνεργητική ἀποδοχή τῆς θείας Οἰκονομίας. Εἶναι ἀμετάθετη πίστη στά σχέδια τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ὑπακοή προϋποθέτει τήν πίστη. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός γνωρίζει τήν πίστη τοῦ Ἀβραάμ, ἀλλά τήν δοκιμάζει μέ τήν ὑπακοή. Τόν προστάζει νά θυσιάσει τόν μονο­γε­νή του, γιά τόν ὁποῖο εἶχε δώσει τόσες ὑποσχέσεις. Καί ὅμως ὁ Ἀβραάμ παραδίνεται στό θεῖο θέλημα, τό ὁποῖο τοῦ ἐπιβάλλει νά βαδίζει στά τυφλά καί νά πράττει πράγματα τῶν ὁποίων ἀγνοεῖ τό νόημα. Ὅταν ἡ ψυχή ἀγαπᾶ τόν Θεό, τότε τόν ὑπακούει. Στόν Παράδεισο ἡ ἁρμονία στίς σχέσεις Θεοῦ καί ἀνθρώπου διαταράχθηκαν ἀπό τή στιγμή πού κλονίστηκε ὁ σύνδεσμος τῆς ἀφοσιώσεως καί τῆς ἀγά­πης. Ἡ ἀνυ­πα­κοή τοῦ Ἀδάμ ἔγινε πρόξενος πολλῶν κακῶν καί τῆς εἰσό­δου τῆς ἁμαρτίας στή ζωή. Ἔπρε­πε ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, νά ἐπανενώσει τά διεστῶτα μέ τή δική του «μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» ὑπακοή, γιά νά λυτρωθεῖ ἡ ἀνθρω­πό­τη­τα ἀπό τά δεινά τῆς πα­ρα­κοῆςž «ὥσπερ γάρ διά τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἁμαρ­τωλοί κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καί διά τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνός δίκαιοι κα­τα­στα­θήσονται οἱ πολλοί» (Ρωμ. 5,19). Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε μία συ­νε­χής προ­σή­λω­ση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἡ ὁποία πέρασε μέσα ἀπό μιά σειρά γε­γο­νότων, προ­σώ­πων, θεσμῶν, ἐξουσιῶν καί νομικῶν διατέξεων. Ἀποκο­ρύ­φω­μα τῆς ὑπα­κοῆς του ἦταν ἡ σταυρική θυ­σία μέ τήν ὁποία «ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν αὐτῷ πᾶ­σιν αἴτιος σω­τη­ρίας αἰωνίου» (Ἑβρ. 5,9).

Στόν ὑπάκουο ἐπιβλέπει ὁ Θεός μέ πατρική συμπάθεια. Σ΄ αὐτόν «ἡ ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ τετελείωται» (Α΄ Ἰωάν. 2,5). Χαριτωμένος εἶναι ὁ ἄνθρω­πος τῆς ὑπακοῆς καί ἀγα­πη­τός ἀπό ὅλους. Ἡ προσήλωσή του στό νόμο τοῦ Θεοῦ τόν ἑνώνει μέ τό Χριστό καί ὡς δῶ­ρο τοῦ προσκομίζει τόν ἁγιασμό καί τή θεία Χάρη. Ἀ­πεναντίας ὁ παραβάτης καί ἀπει­θής, ἄν καί νομίζει ὅτι ζεῖ ἐλεύθερα, στήν οὐσία εἶναι δοῦλος τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῆς ἁμαρτίας. Κατάληξη τῆς ἀπειθείας εἶναι ἡ περιπέτεια καί ὁ θάνατος. Σ΄ αὐτούς ἐνερ­­­γεῖ «ὁ ἄρχοντας τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος» (Ἐφεσ. 2,2), ὁ ὁποῖος τούς πα­ρα­κινεῖ νά πράτ­­τουν τό θέλημα τῆς σαρκός.

Πίστη τῶν ἀνθρώπων εἶναι, ὅτι κάθε παράβαση καί παρακοή πληρώ­νε­ται ἀκριβά. Τι­μωρός βέβαια δέν εἶναι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς μα­κρο­θυμίας, ἀλλά ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπό τή σφαίρα τῆς θεϊκῆς προστασίας, τόσο ἐκτίθεται σέ κινδύνους καί πειρασμούς. Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ ὅλους, σέβεται ὅμως τήν ἐλευθερία μας. Ἐκεῖ πού δέν τοῦ ἐπιτρέπουμε δέν εἰσέρχεται. Κρούει τή θύρα τῆς ψυ­χῆς μας καί περιμένει τή δική μας ἀνταπόκριση χωρίς νά παραβιάζει. Ἡ ἀθέ­τη­ση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται τήν ἀποστροφή τοῦ προσώπου του. Αὐτή εἶναι ἡ πιό δίκαιη ἀνταπόδοση καί τιμωρία.

Ὅταν ὁ Θεός ἀποσύρει τή Χάρη του, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπο­γυ­μνω­μέ­νος ἀπό τά «ὅπ­λα τῆς δικαιοσύνης» (Β΄ Κορ. 6,7) γίνεται ὑποχείριο τῶν ὀρ­γά­νων τῆς ἀνομίας. Τό βλέ­πουμε στήν καθημερινή πραγματικότητα. Τό δι­δα­σκόμαστε καί ἀπό τήν ἱστορία. Ὅ­σοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τό Θεό κα­τα­στράφηκαν. Ἡ ζωή τους κατάντησε ἕνα μαρ­τύ­­ριο χωρίς κατάληξη. Μέ αὐτή τήν ἔννοια πρέπει νά λάβουμε «τό κρῖμα τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 2,3). Ἡ ἀμετανοησία φέρνει τήν ὀργή. Ἡ ἐργασία τοῦ κακοῦ φέρνει τήν θλίψη καί τόν πόνο.

Χωρίς κανέναν δισταγμό μπορεῖ νά πεῖ κανείς ὅτι οἱ σημερινοί ἄνθρωποι εἶναι «τέ­κνα ὀργῆς» (Ἐφεσ. 2,3). Ἡ ἀπείθεια στό νόμο τοῦ Θεοῦ εἶναι τό κύριο χαρακτηρι­στι­κό τῆς ἐποχῆς μας. Ἔχουμε συμβιβαστεῖ μέ καινούργιες «θεότητες», πού κολακεύουν τή σάρκα καί τόν ἐγωισμό μας. Λησμονήσαμε τό χρέος μας ἀπέναντι στόν εὐεργέτη μας Θεό καί ἀγκαλιάσαμε ἐκεῖνον «τόν διάβολο» πού μέ ὕπουλο τρόπο ἀπεργάζεται τήν καταστροφή μας. Ἰσοπεδώσαμε τίς ἠθικές ἀξίες. Υἱοθετήσαμε νέα ἤθη καί νέα «ἰδα­νικά». Στρέψαμε τά νῶτα μας στό Θεό μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τόν προσανατο­λι­σμό μας. Διερωτᾶται κανείς: ποῦ ὀφείλονται ὅλα αὐτά τά φοβερά πού συμβαίνουν στόν κόσμο καθημερινά; Γιατί τόση βία, ἀπανθρω­πιά, ἀπάτη, διαφθορά, κακία; Γιατί τό­σες καταστροφές καί συμφορές; Τήν ἀπά­ντηση δίνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «ὁ μή ἔχων τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ τήν ζωήν οὐκ ἔχει» (Α΄ Ἰωάν. 5,12). Μακριά ἀπό τή ζωή τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει ζωή. Ἐκεῖνος δίνει νόημα καί περιεχόμενο στή ζωή μας. Ἡ ἁμαρτία «ἀποκύει θάνατον» (Ἰακ. 1,15).

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Νά ἐπιδιώκουμε οἱ σχέσεις μας μέ τό Θεό νά εἶναι σχέσεις τέκνων πρός πατέρα. Αὐτή ἡ συγγένεια θά μᾶς βοηθεῖ νά ἐπιστρέφουμε ὅταν ἀτακτοῦμε, καί νά μετανοοῦμε ὅταν ἁμαρτάνουμε. Κι ὅταν ὁ Θεός μᾶς παιδαγωγεῖ, νά γνωρίζουμε ὅτι μᾶς παιδεύει γιά τό συμ­φέ­ρον μαςž ποτέ δέν μᾶς ἐκδικεῖται.

Φθιώτιδος: Θέλουν να απαξιώσουν την Ελληνική Επανάσταση'

  Ανοησίες χαρακτηρίζει ο Μητροπολίτης Φθιώτιδoς κ. Νικόλαος τις εικασίες ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν ύψωσε το λάβαρο του '21. 

  Χαρακτηρίζει ύποπτη την στιγμή που κάποιοι επιχειρούν να απαξιώσουν την Ελληνική Επανάσταση.

  Υπάρχουν ντοκουμέντα λέει ο κ. Νικόλαος, που επιβεβαιώνουν τη σύναξη στην Αγία Λαύρα κατά την εκκίνηση της Επανάστασης, υπό τον Παλαιών Πατρών Γερμανό.

  Επιπλέον διερωτάται, εάν ο οποιοσδήποτε μπορεί να εισέρχεται στα σχολεία και να διδάσκει πράγματα αντίθετα από την διδακτέα ύλη.

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδοςς κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Μέσα στόν κόσμο πού ζοῦμε, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, εἶναι πα­ρα­τη­ρημένο, ὅτι δέν ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τήν ἴδια ἀντίληψη, τήν ἴδια ἀπο­­δοτικότητα, τήν ἴδια ἱκανότητα. Ἐκεῖ ὅπου ὁ ἕνας ὑστε­ρεῖ, ὁ ἄλλος ὑπε­ρέχει. Ὁ ἕνας εἶναι πλούσιος σέ ταλέντα καί χαρί­σμα­τα, ὁ ἄλλος εἶναι πτωχός. Ὅλοι ὅμως ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε λάβει ἀπό τό Θεό, «τά­­λα­ντα» τά ὁποῖα κατά τόν τρόπο πού ἔχουν δοθεῖ, ἐξυπηρετοῦν μία με­γά­λη σκοπιμότητα, κρατοῦν σέ ἰσορ­ρο­πία τήν κοινωνία καί βοηθοῦν τήν ὁμαλή λειτουργία τοῦ κοινωνι­κοῦ σώματος. Οἱ ταλαντοῦχοι εἶναι σπάνιες ἐξαιρέσεις. Οἱ πιό πολ­λοί εἴμαστε μετριότητες. Μποροῦμε ὅμως μέ τήν καλ­λιέρ­γεια τῶν ταλάντων πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός νά ἀποκτήσουμε τά χαρί­σμα­τα τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί νά γίνουμε ἄνθρωποι χαριτω­με­νοι. Ἀπα­ραί­­τητη προϋπόθεση γιά τήν αὔξηση τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ προ­­σωπικός ἀγώνας.

Ὁ ἀνθρωπος πού πρίν τήν ἀποδημία του ἐμπιστεύθηκε στούς δού­λους του «τά ὑπάρχοντα αὐτοῦ» εἶναι ὁ Θεός. Οἱ τρεῖς δοῦλοι εἶναι τρεῖς κα­τη­γορίες ἀνθρώπων, πού παίρνουν ἀπό τό Θεό διάφο­ρα «τάλαντα» γιά νά τά αὐξήσουν καί τά ἐπιστρέψουν κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Θεοῦ, δηλ. τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, κατά τήν ὁποία καθένας θά λογο­δο­τή­σει γιά τό πῶς χρησιμοποίησε τά τάλαντα καί τίς ἱκανότητές του. Ὅταν θά ἔλθει ἡ φοβερά ἡμέρα τῆς κρίσεως, ἄλλοι θά ἔχουν χρησιμοποιήσει τά τα­λέ­ντα τους πρός δόξαν Θεοῦ. Αὐτούς θά τούς ἀμείψει ὁ Θεός, γιατί φά­νη­καν ἄνθρωποι, μέ ἀνθρώ­πι­νη συνείδηση. Τούς ἄλλους ὅμως πού εἶχαν θέσει σάν στόχο τῆς ζωῆς τους τήν ἱκανοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ τους μόνο καί δέν καλλιέργη­σαν χάριν τοῦ συνόλου τά τάλαντα τοῦ Θεοῦ θά τιμωρήσει μέ τήν αἰώνια καταισχύνη.

Ὅσο κι ἄν θέλουμε νά πιστέψουμε στήν ἰδέα τῆς ἰσότητος τῶν ἀν­θρώ­πων μερικές φορές βρισκόμαστε μπροστά στήν ὠμή πραγματι­κό­τητα πού μᾶς ἀνατρέπει τούς ὁραματισμούς. Γιατί, ναί μέν μπροστά στό Θεό ε{ιμαστε ὅλοι ἴσοι, θνητοί καί ἀδύναμοι, ἀλλά μέσα στήν κοι­νωνία ζοῦμε διαφορετικά. Θά ἦταν φύσει ἀδύνατο νά λειτουρ­γή­σει κοινωνία ἀνθρώ­πων, ἄν ὅλοι εἶχαν στόν ἴδιο βαθμό καί στό ἴδιο εἶδος τίς ἱκανότητες καί τίς δωρεές. Ὅπως ἀκριβῶς δέν εἶναι δυνα­τόν ὅλο τό σῶμα νά εἶναι μόνο μά­τια ἡ μόνο χέρια, οὔτε ὁ στρατός ν΄ἀποτελεῖται μόνο ἀπό στρατηγούς, ἔτσι καί στήν κοινωνία δέν μπο­ροῦν νά εἶναι ὅλοι ἴσοι. Ἄνιση εἶναι ἡ δια­νομή ἀλλά ὄχι ἄδικη. Τάλαντο παίρνει καί ὁ πλούσιος καί ὁ πτωχός καί ὁ σοφός καί ὁ ἄσημος. Κανείς δέν μένει χωρίς τάλαντο. Κι ἄν κανείς νο­μί­ζει ὅτι δέν ἔχει τίποτα ἀλλο, πάντως ἔχει τήν ἀθάνατη ψυχή, πού ἀξίζει πε­ρισ­σότερο ἀπ΄ὅλο τόν κόσμο.

Μέσα στήν κοινωνία λοιπόν ὑπάρχουν ἀπό τή μιά πλευρά οἱ τα­λα­­ντοῦχοι, οἱ προικισμένοι μέ ἰδιαίτερες ἱκανότητες κι ἀπό τήν ἄλλη οἱ με­τριό­τητες. Κι ἀπό τήν ἄνιση αὐτή διανομή, ἄν λείπει ὁ συν­δετικός κρῖκος τῆς ἀγάπης, ἀνοίγεται μεγάλο χάσμα πού συνεχῶς ἀπομακρύνει τούς μέν ἀ­πό τούς δέ. Οἱ πρῶτοι μέ τό αἴσθημα τῆς ὑπεροχῆς βλέπουν τούς ἄλλους ἐγωϊ­στικά, ἀνθρώπους δεύτερης ἐπι­λο­γῆς. Οἱ δεύτεροι μέ τό κόμπλεξ τῆς κα­τωτερότητος δέν ἀνέχονται τήν παρουσία τῶν πρώτων, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπι­κρατεῖ στήν κοινωνία κλῖμα ἀκήρυκτου πολέμου ἀλληλοεξοντώ­σεως. Ἐ­κεῖ φθάνει ὁ ἄνθρω­πος πού ἀγνοεῖ ὅτι ὁ Θεός «νέμει τοῖς δούλοις τόν πλοῦτον» τῶν ταλάντων.

Μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλα ἐναρμονίζονται ἀρκεῖ μόνο καί «οἱ τά πέ­ντε τάλαντα λαβόντες» καί οἱ «τό ἕν τάλαντον» νά ἔχουν τή διά­θε­ση τῆς ἀ­γω­νιστικότητος καί νά διακρίνονται γιά τά αἰσθήματα ἀν­θρω­πισμοῦ καί κα­λω­σύνης. Καί ἀκόμα νά προσπαθήσουν τά τάλαντα νά μεταποιήσουν σέ χα­ρί­σματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς λογοδοσίας ὁ Θεός θά ζητήσει πολλά ἀπό ἐκεί­­νους στούς ὁποίους ἔδωσε πολλά καί λίγα ἀπό ἐκείνους στούς ὁποίους ἔδω­σε λίγα. Τούς καλούς καί φρονίμους οἰκονόμους θά ἀμείψει μέ ἔπαινο καί τιμή, ἐνῶ τούς πονηρούς καί ὀκνηρούς μέ καται­σχύνη. Τούς ἐργάτες τοῦ καλοῦ θά δεχθεῖ στή Βασιλεία του συν­δαι­τημόνες τῆς θεϊκῆς δόξης του, ἐνῶ τούς «ἀχρείους δούλους» θά καταδικάσει «εἰς τό σκότος τό ἐξώ­τε­ρον». Θά τούς τιμωρήσει ὄχι γιατί ἔπραξαν τό κακό, ἀλλά διότι δέν ἐργά­σθη­καν τό ἀγαθό. Τό συμπέ­ρασμα τῆς σημερινῆς παραβολῆς εἶναι ὅτι θά τι­μωρηθεῖ σάν κακο­ποιός καθένας πού δέν προσπάθησε νά γίνει ἀγα­θο­ποιός.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί!

Ὁ Θεός ἐπροίκησε τόν καθένα μας μέ τάλαντα πολλά. Ἄς μή τά κρύ­ψουμε γιά τή δική μας μόνο εὐτυ­χία. Ἄς ἀνοίξουμε τό θησαυ­ρο­φυ­λά­κιο τῆς καρδιᾶς μας κι ἄς δώ­σου­με μέ ἀπλοχεριά σ΄ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. Ἄς διαθέσουμε τήν ὑγεία μας γιά τή δική τους ἀρρώστια, τόν πλοῦτο μας γιά τήν φτώ­χεια τους, τήν ἐξυπνάδα μας γιά τή φιλομάθειά τους, τή δύ­να­μη τοῦ ἀξιώ­ματός μας γιά τήν ἐξυπη­ρέ­τηση τῶν ἀναγκῶν τους. Ἄν ἔτσι δια­χει­ρισθοῦμε τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ θ΄ ἀκούσουμε κατά τήν φρικτή ἡμέ­ρα τῆς κρίσεως τήν παρή­γο­ρη φωνή τοῦ δικαιοκρίτου: «Εὖ, δοῦλε ἀγα­θέ καί πιστέ εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἔχει ἀπόλυτη ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «ἦλθε γάρ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός». Ἡ ἔλευσή του στήν Ἱε­ρι­χώ εἶχε ἕνα καί μοναδικό σκοπό, δηλ. τήν ἀναζήτηση καί σωτηρία τοῦ Ζακχαίου. Ἦλθε στόν κόσμο γιά νά καλέσει τούς ἁμαρτωλούς σέ με­τάνοια: «οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετά­νοιαν».

Τή μετοχή στό Θεανθρώπινο σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν τήν ἐξασφα­λίζουν οἱ ἀρετές, ἀλλά ἡ μετάνοια. Χωρίς τήν καθημερινή θλίψη καί συντριβή γιά τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας οἱ ἀρετές ὄχι μόνο δέν βοη­θοῦν, ἀλλά δημιουργοῦν τήν ψευδαίσθηση τῆς εὐσεβείας καί μία ἐ­σφαλ­μένη πίστη γιά τή σωτηρία μας. Ὁ Ζακχαῖος μέ τή γνήσια με­τά­νοια σώθηκε καί μαζί του ὁλόκληρη ἡ οἰκο­γένειά του. Οἱ ἄλλοι, οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ ὁπαδοί τους «διε­γό­γ­γυζον λέγοντες ὅτι παρά ἁμαρ­τω­λῷ ἀνδρί εἰσῆλθε κατα­λῦ­σαι».

Ἦταν βέβαια ἁμαρτωλός ὁ ἀρχιτελώνης. Μέ τή μετάνοιά του ὅμως εἰσῆλθε στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἄφησε πίσω του τούς νομο­μα­θεῖς νά αὐτοκολακεύονται στήν παράδοση τῶν πατέρων τους. Οἱ ἀρε­τές μαζί μέ τήν μετάνοια ὁλοκληρώνουν τήν προσω­πι­κότητα τοῦ «ἐν Χρι­στῷ» ἀνα­γεν­νημένου ἀνθρώπου καί διατηροῦν καθαρή τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἡ μετά­νοια γιά τόν πλούσιο Ζακχαῖο ἦταν δεύτερη γέννη­ση, ἀφοῦ ἐκείνη τήν ἡμέρα ἐξῆλθε ἀπό τόν ἑαυτό του καί εἰσῆλθε σ΄ ἕνα καινούργιο κόσμο, στή βασιλεία τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιο­σύ­νης.

Ἡ ἀναζήτηση εἶναι τό πρῶτο χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς με­τα­νοίας τοῦ Ζακχαίου: «ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστι». Δέν ἔμενε ἱκανο­ποιη­μένος μέ τόν τρόπο ζωῆς του. Ζητοῦσε κάτι καλύτερο. Ζη­τοῦ­σε κάτι πού θά τόν ἀπελευθέρωνε ἀπό τίς ἐνοχές τῶν ἀδικιῶν καί τίς συνει­δη­σια­κές συγκρούσεις.

Ὅσο κι ἄν κανείς νομίζει, ὅτι ἔχει ξεπεράσει τό θέμα τῆς συ­νει­δή­σεως, πλανᾶται, γιατί ἀρκεῖ μιά στιγμή νά πυροδοτήσει τή σκε­πα­­σμένη φλό­γα τῆς συνειδήσεως γιά νά ἐκραγεῖ. Ἡ συ­νεί­­δη­ση ζεῖ καί ὑπάρχει ἀκό­μα καί στούς πιό στυγνούς ἐγκλη­­μα­τίες, γιατί εἶναι ἡ φω­νή τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ. Ἡ δύναμη τῆς συ­νει­δήσεως ὤθησε τόν Ζακ­­­χαῖο στήν ἀναζήτηση τοῦ Ἰησοῦ.

Ἡ ταπείνωση εἶναι τό θεμέλιο τῆς μετανοίας. Χωρίς τήν ταπεί­νω­ση ἡ μετάνοια δέν εἶναι γνήσια, εἶναι ὑποκριτική. Ὁ Ζακ­χαῖος τα­­πεινώθηκε καί ἐξευτελίσθηκε στά μάτια τοῦ κόσμου. Ὁ πό­θος τῆς συ­ναντήσεως τοῦ Ἰησοῦ τόν ἔκαμε νά μή ὑπολογίζει τά στό­μα­τα τῶν ἀνθρώπων. «Καί ἀνέ­βη ἐπί συκομορέαν ἵνα ἴδῃ αὐτόν».

Ἡ κλήση τοῦ Ἰησοῦ, «Ζακχαῖε σπεύσας κατάβηθι. Σήμερον γάρ ἐν τῷ οἶκῳ σου δεῖ με μεῖναι», ἦταν κάτι τό ἀπροσδόκητο. Κα­νείς, οὔτε φυσι­κά ὁ ἴδιος, δέν περίμενε, ὅτι ὁ Χριστός θά προ­τι­μοῦσε νά μείνει στό σπίτι του. Δώδεκα χιλιάδες ἱερεῖς, ἄνθρωποι τῆς ἀ­νω­τάτης ἑβραϊκῆς ἀριστοκρα­τίας διαβίωναν τότε στήν Ἱεριχώ καί ὁ Δι­δάσκαλος προτίμησε τή φιλο­ξε­νία τοῦ πιό ἁμαρτωλοῦ τελώνου! Ὁ Θεός ὅταν ἰδεῖ τήν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ πρῶτος ἀνοίγει τά σπλά­χνα τῶν οἰκτιρμῶν.

Ἡ μετάνοια, ὡς ἐσωτερικός σεισμός, τόν συγκλόνισε ὅταν εἶδε τό φωτεινό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου. Ὅπως μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ ἡλίου ἀνοίγονται τά μάτια μας καί βλέπουμε τόν ἑαυτό μας μέ ἀκρί­βεια, ἔτσι καί ἐκεῖνος ἀτενίζοντας τόν Ἰησοῦ διέκρινε τήν ἠθική του ἄβυσσο, εἶδε τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν του καί αἰσθάνθηκε ἀκατα­νί­κη­το πόθο σωτηρίας. «Τό ἀπολωλός πρόβατο ἀκολούθησε τόν καλό ποι­μέ­να».

Ἡ ἐπανόρθωση τῶν ἀδικιῶν εἶναι τό τελευταῖο καί ἀπαραίτητο στά­διο τῆς μετάνοιας. Ὁ Ζακχαῖος δημόσια ὁμολογεῖ τίς ἀδικίες πού διέπραξε καί ἐπανορθώνει. Μετάνοια χωρίς ἐπανόρθωση δέν νοεῖται.

Τό τέρμα τῆς πορεῖας εἶναι ἡ σωτηρία. Ἡ προσωπική καί οἰκο­γε­νειακή σωτηρία: «σήμερον σωτηρία τῷ οἶκῳ τούτῳ ἐγένετο», εἶπε ὁ Κύ­ριος στό Ζακχαῖο. Μαζί του σώθηκε κι ὁλόκληρη ἡ οἰκογένειά του. Ὅταν ἡ κεφαλή σωθεῖ, τότε σώζεται ὁλόκληρο τό σῶμα. Γιά τόν Ζακχαῖο ἀνέτειλε μιά νέα ζωή, τήν ὁποία κέρδισε μέ τή δύναμη τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί μέ τή δική του προσπάθεια.

Ἀδελφέ, Ὅταν διαπιστώσεις ὅτι ζεῖς μακρυά ἀπό τόν Θεό μή ἀπογοητευθεῖς, ἀλλά ἀναζήτησε Ἐκεῖνον πού ἦλθε στόν κόσμο γιά νά συναντήσει καί σώσει τούς ἁμαρτωλούς. Ὁπλίσου μέ ταπείνωση καί τόλμη. Ζήτησε ἀπό τήν καρδιά σου νά σοῦ ἐμφανισθεῖ ὁ Χρι­στός. Δέν θά ἀργήσει. Θά σοῦ μιλήσει μέ τή γλῶσσα πού ἐννοεῖς.  Θά σέ ἀπαλλάξει ἀπό τή δυστυχία τῶν παθῶν καί θά σέ εἰσαγάγει στή χαρά τῆς σωτηρίας. Μή λησμονεῖς ὅμως ὅτι πρέπει ἐσύ νά κάνεις τό πρῶτο βῆμα.

ὅ { � � 0� � � γιά τή δική τους ἀρρώστια, τόν πλοῦτο μας γιά τήν φτώ­χεια τους, τήν ἐξυπνάδα μας γιά τή φιλομάθειά τους, τή δύ­να­μη τοῦ ἀξιώ­ματός μας γιά τήν ἐξυπη­ρέ­τηση τῶν ἀναγκῶν τους. Ἄν ἔτσι δια­χει­ρισθοῦμε τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ θ΄ ἀκούσουμε κατά τήν φρικτή ἡμέ­ρα τῆς κρίσεως τήν παρή­γο­ρη φωνή τοῦ δικαιοκρίτου: «Εὖ, δοῦλε ἀγα­θέ καί πιστέ εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ ΛΟΥΚΑ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ὅπως ἕνα πτηνό, ὅταν εἶναι δεμένο, θέλει νά πετάξει καί δέν μπορεῖ, γιατί μόλις κάμει νά πετάξει πέφτει κάτω, ἑλκόμενο ἀπό τό δεσμό του, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, πού εἶναι δεμένος ἀπό τά πάθη.

Θέλει νά ὑψωθεῖ στό ὕψος τῆς ἀπάθειας, ἀλλά δέν μπορεῖ. Γι΄ αὐτό ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή μᾶς συμβουλεύει νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς ἁλυσίδες τῆς ἁμαρτίας καί νά ἀποβάλουμε κάθε τι πού βαραίνει τά φτερά τῆς ψυχῆς μας. Νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιό ἄνθρωπο τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν καί νά ἐνδυθοῦμε τό Χριστό.

Μέ τήν ἔννοια «παλαιός ἄνθρωπος» δηλώνει ἡ θεολογία μας τήν κατά­σταση τοῦ ἀνθρώπου μετά τήν εἴσοδο τῆς ἁμαρτίας στή ζωή του. Ἡ πτώ­ση τῶν πρωτοπλάστων ἐβύθισε τόν ἄνθρωπο μέσα στά πάθη καί διέκοψε τήν θεϊκή κοινωνία. Ἔφερε διεστραμμένες συνήθειες καί ξένη πρός τό μέτρο τῆς φύσεως ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ σώματος. Ἀπό τήν παρά­­χρηση τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς προῆλθαν τά βδελυρά καί ἀπεχθῆ πάθη. Ἡ προσκόληση στίς αἰσθήσεις ἐδημιούργησε «ἐμπαθή ἀγάπη» στό ἴδιο τό σῶμα, δηλαδή τό φρόνημα τῆς σαρκός. Τά πάθη εἶναι γνήσιοι καρποί διαστροφῆς. Τραυματίζουν καί βασανίζουν τήν ψυχή μέχρι θα­νά­του. Ἀποδιώχνουν τή θεία Χάρη καί σιγά σιγά ἐπιφέρουν τόν πνευματικό θάνατο. Ἡ τραγική κατάσταση τῶν παθῶν στήν ὁποία εὑρίσκονται πολλοί, δέν εἶναι συνέπεια κάποιας ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀποτέλεσμα τῆς ἐλεύ­θε­ρης ἐκλογῆς τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναι τιμωρία τοῦ Θεοῦ γιά τήν παρακοή. Εἶναι φυσική συνέπεια τῆς ἀπομα­κρύν­σεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς. Μακριά ἀπό τό Θεό ὑπάρχει φθορά, πικρή γεύση ζωῆς, νοητός θάνατος.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, βαθύς θεολόγος καί μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, λέγει ὅτι τά πάθη ἐπιστρατεύονται ὡς μηχανήματα ἀπό τήν ἁμαρτία, γιά νά διασπάσουν τήν ἁρμονική ἑνότητα τῆς ψυχῆς. Νά φέ­ρουν βλάσφημες σκέψεις στό νοῦ, νά ἀλλοτριώσουν τό συναίσθημα καί νά ἀπο­κτηνώσουν τίς ἐπιθυμίες. Μέ τή συγκατά­θε­ση τοῦ ἀνθρώπου στήν ἁμαρ­τία πρῶτος βάλλεται ὁ νοῦς. Γεμίζει ἀπό ἐμπαθεῖς σκέψεις. Περιερ­γά­ζεται ὅ,τι τοῦ ἀφαιρεῖ τή γαλήνη τῆς Χάριτος. Ὑποτάσσεται στήν ἐπι­θυ­μία καί γίνεται δοῦλος τῆς πιό βασανιστικῆς τυρανίας. Ἀπό τό νοῦ παρα­σύ­ρεται τό συναίσθημα στήν ἐπιθυμία τῶν παθῶν. Μόνη ἐπιδίωξη καθίσταται ἡ ἡδονή, ἡ ὁποία προκαλεῖ τό μίσος πρός τούς ἄλλους. Ἔτσι ἀπομονώνεται ὁ ἄνθρωπος στίς ἡδονές καί τά πάθη του, καί ζεῖ τήν ψευτοε­λευθερία του μέσα στήν προσωπική φυλακή του. Ἡ ἐπιθυμία ἀκο­λου­θεῖ τόν «ἀφη­νιά­σα­ντα» νοῦ καί τό ἡδονικό συναίσθημα. Ὑποτάσσεται στά πάθη καί θέτει τήν τελευταία σφραγίδα τῆς ἀκαθαρσίας στήν προσωπι­κό­τητα.

Ὁ ἴδιος ἅγιος Γρηγόριος ὀνομάζει τά πάθη «ὁδούς διεστραμμένας καί σκολιάς» καί ὑπογραμμίζει, ὅτι οἱ αἰτίες πού τά δημιουργοῦν εἶναι ἡ ἀμετρία καί ἡ παράχρηση. Ἡ ξένη πρός τό μέτρο τῆς φύσεως ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ σώματος γεννᾶ τά πάθη. Ἡ κατάχρηση στήν τροφή δη­μιουρ­γεῖ τό πάθος τῆς γαστριμαργίας, τῆς πολυπο­σίας, τῆς μέθης, τῆς ἀκολασίας. Ἡ παρά φύση ἀγάπη πρός τό σῶμα τά σωματικά - σαρκικά πο­νη­ρά πάθη. Ἡ κολακεία τῶν ἱκανοτήτων, τά πάθη τῆς ὑπερηφάνειας, κενο­δο­ξίας, φιληδονίας, φιλοϋλίας κ.λ.π.

Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι πλασμένος γιά τά πάθη, ἀλλά γιά τήν ἁγιό­τη­τα. Μπορεῖ ἡ πτώση νά τόν περιπλάνησε μακράν τοῦ Θεοῦ, δέν τοῦ ἀφήρεσε ὅμως τή δυνατότητα νά ποθεῖ τόν προορισμό του, πού εἶναι τό «καθ΄ ὁμοίωσιν». Κάτω ἀπό τό βάρος τῆς σήψεως καί τῶν παθῶν διατηρεῖται σέ κάθε ἄνθρωπο ἡ μικρή σπίθα τῆς ἐλπίδος γιά κάθαρση καί ἀπαλλαγή. Γιά τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη χρειάζεται μετάνοια, μέ τήν ὁποία θά ἔλθει στήν ψυχή τό νέο φρόνημα, ἡ καινούργια σκέψη, ἡ χριστια­νική νοοτρο­πία. Εἶναι ἀνάγκη νά νεκρώσουμε τήν παρά φύση κατάστα­ση τῶν παθῶν καί νά ἐπιστρέψουμε στή φυσική ζωή. Νά μισήσουμε τήν ἁμαρτία καί νά ἀγαπήσουμε τήν ἀρετή. Νά ἑτοιμασθοῦμε γιά πόλεμο πνευματικό κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ διαβόλου καί τοῦ κόσμου.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί.

Ὁ ἄνθρωπος τῶν παθῶν μπορεῖ ἐξωτερικά νά πλουτίζει, νά εὐημε­ρεῖ, νά προοδεύει, ἐσωτερικά ὅμως εἶναι δυστυχισμένος. Κατατρώγει τήν ὕπαρξή του καί δηλητηριάζει τή ζωή του. Ἀντί τῆς εὐλογίας ἔχει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία σάν κεραυνός ξεσπᾶ «ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας». Ἡ εὐτυχία τῆς εὐλογίας ὑπάρχει ἐκεῖ ὅπου κυβερνᾶ ὁ Χριστός. Ἄς ἐνδυθοῦμε τήν καθαρότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς κι ἄς Χρι­στο­ποιήσουμε τήν ὕπαρξή μας. Ἄς γίνουν «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός» στή ζωή μα

«Συνάντηση ενός ηλιθίου με μια ιδέα» Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου

Έχει διαπιστωθεί ότι τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο του φανατισμού παρουσιάζει επικίνδυνη έξαρση. Και δεν είναι μόνο ο χώρος του Ισλάμ που ως εκ φύσεώς του έχει ιδιαιτερότητα να εκτρέφει φανατισμένες συνειδήσεις, αλλά ακόμα και μέσα στο χώρο της ελευθερίας, στην Εκκλησία του Χριστού συναντά κανείς μικρόνοες που ζουν την εξαλλοσύνη του μεγαλείου μιας παραποιημένης ιδέας κι έχουν την ψευδαίσθηση ότι μ’ αυτό τον τρόπο, με τις ακρότητες και τη βία, επιτελούν έργο θεάρεστο.

Αιτία και πηγή φανατισμού είναι ο εγωισμός και η παράνοια.  Ο φανατικός επιζητεί να επιβάλει διαπαντός μέσου και τρόπου το δικό του πιστεύω αγνοώντας με τον τρόπο αυτό την ελευθερία των άλλων προσώπων. Η μεγαλομανία και ο εγωκεντρισμός τον οδηγούν σε κρίσεις και αντιθέσεις προς το περιβάλλον του. Η επιμονή που τον διακρίνει στην επιβουλή των ιδεών του δεν είναι ζήλος, αλλά έλλειψη του γνησίου χριστιανικού πνεύματος, που βασίζεται στη φράση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…» (Μαρκ. η΄ 34).

Βλέπει κανείς εκδηλώσεις φανατισμού και απορεί πως υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται κομβολόι στα χέρια των δημαγωγών, ποδοπατώντας έτσι το μεγάλο δώρο της ελευθερίας που τους έδωσε ο Θεός να σκέπτονται αβίαστα, αντικειμενικά, ήρεμα, και να αποφασίζουν ανεπηρέαστα. Το τραγικό δε σ’ αυτούς τους τύπους των ανθρώπων δεν είναι μόνο η επιμονή σε μια ιδέα, αλλά η επιβολή της στους άλλους με κάθε τρόπο ακόμα και με βία.

Ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός γι’ αυτούς είναι εκείνος που δίνει το παρακάτω απόφθεγμα: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δυστύχημα από τη συνάντηση ενός ηλιθίου με μια ιδέα».

Τελικά οι φανατικοί δεν είναι μόνο φαρισαίοι και εγωκεντρικοί, είναι και παρανοϊκοί. Ο Κικέρων τους φανατικούς ονομάζει δαιμονισμένους και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας «Ψευδοπροφήτες» Είναι μια αρρώστια της προσωπικότητας που αν δεν αντιμετωπισθεί με τα φάρμακα της αγάπης και της μακροθυμίας κινδυνεύει να προκαλέσει ανεπανόρθωτα τραύματα στο σώμα της κοινωνίας. Η Εκκλησία μας βλέπει με κατανόηση το απόστημα αυτό του μυστικού Σώματός της. Για την θεραπεία του δεν ακολουθεί τα άκρα, αλλά με σύνεση και μητρική κατανόηση ανέχεται και μακροθυμεί. Όπου δε επιβάλλεται, παίρνει τα απαραίτητα παιδαγωγικά μέτρα για τη διαφύλαξη του πληρώματός της από την επικίνδυνη αυτή υστερία.

Άλλωστε μόνος του ο οργανισμός της Εκκλησίας αποβάλλει κάθε περιττό που δεν ακολουθεί την όλη λειτουργία του. Στην Εκκλησία όλοι μαζί ενωμένοι με μια καρδιά και ένα πνεύμα πορευόμαστε το δρόμο του αγιασμού και της τελειώσεως. Κανείς δεν διεκδικεί το αλάθητο και το αναμάρτητο. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι μέσα από την αμαρτία μπορεί να ξεπηδήσει η αρετή και ότι μέσα από την φαινομενική αρετή μπορεί να ξεπηδήσει η διαφθορά. Εκείνος που ενεργεί τη σωτηρία της Εκκλησίας είναι ο Ιησούς Χριστός. Η αγωνιστικότητα και ο ένθεος ζήλος δεν αποκλείονται από την Εκκλησία όταν προέρχονται από ταπεινή και αγαπώσα καρδία.

Ο ζήλος και ο ενθουσιασμός ενός συνειδητού χριστιανού δεν έχουν καμία σχέση με το φανατισμό, διότι ο πιστός που εμφορείται από γνήσιο εκκλησιαστικό πνεύμα, γνωρίζει να υποχωρεί, να ταπεινώνεται και να υπακούει. Πάνω απ’ όλα δε να εμπιστεύεται τα πάντα στα χέρια του προνοητού Θεού, ο οποίος και «εκ των λίθων δύναται εγείραι τέκνα τω Αβραάμ» (Λουκ. γ΄ 8).

Ο θρησκευτικός φανατισμός σε τούτο διαφέρει και καθίσταται πιο επικίνδυνος από τους άλλους, πολιτικούς, φυλετικούς κ.λπ. φανατισμούς, ότι παρέχει την ψευδαίσθηση της νομιμότητας και της ηθικότητας, ότι δηλαδή ο αγώνας γίνεται για την αλήθεια και την ηθική.

Υπάρχει όμως αλήθεια και ηθική εκεί όπου δεν υπάρχει ταπείνωση και αγάπη; Ας προσέξουμε. Μην αφήσουμε το διάβολο να μας κτυπήσει εκ δεξιών. Αν υποκύψουμε, η πλάνη μας θα είναι μεγάλη.

Ο Θεός θέλει να συνοδεύονται ο ενθουσιασμός και ο ζήλος από την αγάπη και τη συναίσθηση ότι κι αν εμείς σήμερα στέκουμε, δεν αποκλείεται  αύριο να πέσουμε και να συντριβούμε.

Φθιώτιδος Νικόλαος: Περιμένοντας τα Χριστούγεννα

πηγή

Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα ένα ερώτημα πεισματικά βασανίζει το λογικό μας. Άραγε τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι μια ανιαρή επανάληψη ή ανάπλαση ζωής; 

Ο χριστιανικός κόσμος προσδοκά την ημέρα αυτή με λαχτάρα και ελπίζει στα θεία δώρα του τεχθέντος Θεανθρώπου. Διαποτισμένος από την Εκκλησιαστική θεολογική σκέψη πιστεύει τα Χριστούγεννα ως ημέρα ψυχοσωματικής ανακαινίσεως, ως ημέρα ελπίδος και ευλογίας. Και έτσι είναι.

Η ενανθρώπηση του ανάρχου και πανυπερτέλιου Θεού σημαίνει για τον κόσμο την ώρα της αναγεννήσεως. «Η αλήθεια ήλθεν, η σκιά παρέδραμε και Θεός ανθρώποις εκ Παρθένου πεφανέρωται». 

Το σκότος της αγνωσίας, η απόγνωση της κακίας, η απάτη της αμαρτίας διαλύονται με την ανατολή του Ηλίου της Δικαιοσύνης. Όλα αλλάζουν. Η ιστορία ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο. 
Η κτίση ξαναβρίσκει τη χαρά του Παραδείσου. Ο ουρανός αγκαλιάζει τη γη. Οι καρδιές γαληνεύουν. Η ανθρωπότητα, κουρασμένη από την περιπλάνηση συναντάται με τη Θεότητα και επανακτά την πρώτη, την Παραδεισιακή χαρά και ευφροσύνη.  
Η Γέννηση του Χριστού είναι και δική μας αναγέννηση.

Έτσι πιστεύει και έτσι ζει η Εκκλησία μας τα Χριστούγεννα. Και το ερώτημά μας είναι: Οι χριστιανοί θα ζήσουν έτσι τα Χριστούγεννα; Ή μήπως η μεγάλη ημέρα της του Χριστού Γεννήσεως θα είναι μια ανιαρή επανάληψη μιας ανούσιας, μιας τυπικής εορτής;
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι περιμένουν διαφορετικά τα Χριστούγεννα. Ως ημέρα ψυχαγωγίας, ως ευκαιρία ανάπαυλας από την καθημερινή ένταση, ως ημέρα επικοινωνίας, ως ημέρα εξόδου και διασκεδάσεως. Είναι και όλα αυτά τα Χριστούγεννα. Κυρίως όμως είναι ημέρα αναγεννήσεως. Πόσοι από εμάς με αυτόν τον πόθο της αναγεννήσεως περιμένουν τα φετινά Χριστούγεννα;

Η Γέννηση του Χριστού δεν είναι το «εφ’ άπαξ γεγονός», «εν ημέραις Ηρώδου του Βασιλέως». Είναι το καθημερινό γεγονός της Εκκλησίας μας. Με τρόπο θείο και μυστηριακό μέσα σε κάθε Θεία Λειτουργία ο Υιός και Λόγος προσλαμβάνει την ανθρωπότητα για να την αγιάσει και την θεώσει και να δώσει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να ενωθούμε μαζί του με τη θεία Κοινωνία. Μακριά από την Εκκλησία ή ακόμα και τυπικά μέσα σ’ αυτήν, τα Χριστούγεννα είναι δίχως Χριστό, εγωιστικά, ατομικά, παγερά, ανιαρά.

Μερικοί την αγία νύχτα ξημερώνονται «εν κραιπάλη και μέθη» και περνούν τις ανεπανάληπτες στιγμές του Μυστηρίου μέσα σε ατμόσφαιρα κοσμικής ηδονής και φιλοσαρκικής ευχαριστήσεως. Με τέτοιες προϋποθέσεις δεν έρχεται η Βασιλεία του Φωτός στη ζωή αλλά του σκότους και της πλάνης. Πώς να φέρουν χαρά στους ανθρώπους αυτούς τα Χριστούγεννα;

Η χαρά της εορτής βρίσκεται στην επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεάνθρωπο. Η συνάντηση αυτή γίνεται μόνο μέσα στο Μυστικό Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, η οποία ενδεδυμένη τον χαρμόσυνο μανδύα εκπέμπει φως στους αναζητητές της χαράς και δια του ιερού μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας επαναλαμβάνει τη θεία Γέννηση στη νοητή Βηθλεέμ, την Αγία Τράπεζα. Εδώ ο τεχθείς Βασιλεύς των Ουρανών δεν παίρνει σώμα. Δέχεται τις αμαρτίες μας και δωρίζει την αγάπη Του, η οποία αλλάζει τη ζωή μας, την κάνει ειρηνική, συνετή, αληθινή, δίκαιη, καθαρή.

Ίσως μας πείτε ότι τα λόγια αυτά είναι άσχετα με τα ενδιαφέροντα του σύγχρονου ανθρώπου που έχει μάθει και σκέπτεται με διαφορετικά κριτήρια. Σκεφτήκαμε όμως παράλληλα μήπως εξ αιτίας αυτής της διαφοροποιήσεως του προηγμένου ανθρώπου το όραμα της ειρήνης και της αγάπης γίνεται καθημερινά όλο και πιο μακρινό και απραγματοποίητο όνειρο; Γιατί ειρήνη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Αγάπη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Δικαιοσύνη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Αν κάπου δημιουργούν την ψευδαίσθηση της παρουσίας τους τούτο είναι εφήμερο και υποκριτικό.

Αν μπορούσε κανείς να υψώσει τη φωνή του για να ακουσθεί στα πέρατα του κόσμου και να καλέσει τους ισχυρούς της γης στην ταπεινή φάτνη της νέας Βηθλεέμ, της Εκκλησίας, και να πείσει τους ανθρώπους ότι εκείνο που ποθούν και αναζητούν υπάρχει μόνο στο Χριστό. Τότε μόνο τα Χριστούγεννα θα γινόταν εορτή νέας δημιουργίας και χαράς. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Τό μεγάλο δεῖπνο τοῦ Θεοῦ γιά τό ὁποῖο μᾶς μίλησε σήμερα τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί εἶναι μιά αἰωνία πνευματική εὐτυχία. Δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τίς παροδικές τέρψεις τῆς ἐπιγείου ζωῆς, οὔτε μέ τίς οἰνοποσίες πού προκαλοῦν ἐμετούς, οὔτε μέ τά σαρκικά ὀργια πού τσακίζουν τά νεῦρα καί μολύνουν τήν ψυχή. Εἶναι τό δεῖπνο τῆς Βασιλείας πού παραθέτει ὁ Θεός σ΄ ἐκείνους πού ἀποδέχτηκαν τήν πρό­σκλη­­σή του καί στό ὁποῖο ἐπιφυλάσσει τήν εὐφροσύνη τῆς συνδια­γω­γῆς μέ τήν Παναγία Τριάδα.

Οἱ σημερινοί καλεσμένοι ὅμως τούς ὁποίους διάλεξε ὁ Ἰησοῦς μεταξύ ὅ­λων τῶν ἀνθρώπων δέν ἀπάντησαν. Μέ ὑπεροψία ἀρνήθηκαν, γύρισαν τό κεφά­λι, προτίμησαν τίς πρόσκαιρες ἡδονές τῆς ζωῆς ἀπό τήν χαρά τῆς αἰωνιότητος. Τό­τε ὁ μεγάλος οἰκο­δε­σπό­της ἐκάλεσε πόρνες στή θέση τῶν σοφῶν, ζητιάνους στήν θέση τῶν πλουσίων, ἁμαρτωλούς στή θέση τῶν φαρισαίων καί ἐγέμισε τίς θέ­σεις τοῦ δείπνου.

Ἡ παραβολή τοῦ μεγάλου δείπνου δέν ἀφοροῦσε μόνο τούς ἀκροα­τάς τοῦ Ἰησοῦ πού μέ ψυχρότητα καί ὑπεροψία ἄκουγαν τήν πρόσκλησή του γιά σωτηρία. Ἀφορᾶ καί τούς σύγχρονους χριστιανούς, οἱ ὁποίοι κα­θη­μερινά δέχονται τήν πρόσκληση τῆς Ἐκ­κλη­σίας γιά σωτηρία καί συγκε­κριμένα γιά τή συμμετοχή τους στό μυστικό τραπέζι τῆς Θείας Εὐχα­ρι­στίας. Οἱ μέρες πού πλησιάζουν μᾶς καλοῦν νά παρακαθήσουμε στό δεῖπνο πού παραθέτει ὁ Κύριος, ἄν θέλουμε νά ζήσουμε τό πραγματικό νόημα τῶν Χριστουγέννων. Χριστούγεννα χωρίς Χριστό δέν νοοῦνται. Χριστούγεννα χωρίς Θεία Κοι­νω­νία δέν διαφέρουν ἀπό τίς ἄλλες μέρες τοῦ χρόνου. Δέν θά ζήσουμε τό νόη­μα τῶν Χριστουγέννων μέ τό στόλισμα τοῦ δένδρου, ἄν προηγουμένως δέν κοσμί­σουμε τήν ψυχή μας κι ἄν δέν τήν ἑτοιμάσουμε νά παρακαθήσει στό μεγάλο δεῖπνο τῆς Θείας Λειτουργίας. Καί ὄχι μόνο τίς ἡμέρες αὐτές, ἀλλά τακτικά κάθε Κυριακή καί σέ κάθε ἑορτή μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία στό Μυ­στή­ριο τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἐμεῖς τί ἀπάντηση δίνουμε στήν πρόσκλη­ση τοῦ Θεοῦ;

Οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους ἀρνήθηκαν τήν πρόσκληση τοῦ οἰκοδε­σπό­του οἱ ἄν­θρω­ποι τῆς παραβολῆς ἦσαν γελοῖοι. Καί οἱ τρεῖς πού περι­φρό­νη­σαν τή θεϊκή πρό­σκλη­ση ἦταν ἄνθρωποι μέ στενή καρδιά καί μικρό μυαλό. Ἔ­μειναν ἀλυσοδεμένοι στίς ψευ­το­χαρές τῆς ζωῆς καί ἀρνήθηκαν τήν αἰώνια χαρά, τήν ὁποία ἀπήλαυσαν «οἱ πτωχοί καί ἀνάπηροι καί χωλοί καί τυφλοί» πού στήν φωνή τοῦ Θεοῦ ὑπήκουσαν μέ ταπεινοφροσύνη.

Τό περίεργο εἶναι ὅτι καί στήν περίπτωση αὐτή ἀποκλείσθηκαν ἐκεῖ­νοι πού εἶχαν τίς προϋποθέσεις καί εἰσῆλθαν οἱ ἔσχατοι τῆς κοινωνίας. Τούς ἐμπό­δι­σε ἡ μωρία τῆς ὑπεροψίας.

Οἱ τρεῖς ἀρνητές ἔχουν καί στίς μέρες μας πολλούς μιμητές. Στήν πρόσκληση τῆς Κυριακάτικης καμπάνας μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀρνοῦνται ὅσοι δέν θέ­λουν νά παρα­κα­θή­σουν στό μυστικό τραπέζι πού παραθέτει ὁ Θεός στούς πι­στούς του. Χαρα­κτη­ριστικό γνώ­ρισμα ὅλων εἶναι ἡ ἀδιαφορία γιά ὅσα τελε­σιουρ­γοῦνται ἐκεῖ καί ἡ περι­φρόνηση τῆς προσκλήσεως τοῦ Θεοῦ.

Ἡ φράση «ἀγρόν ἠγόρασα» ἐπεκράτησε καί στήν καθημερινή φρασεο­λο­γία νά ση­μαίνει τήν ἀδιαφορία. Σέ δικούς τους κόσμους ζοῦν οἱ περισ­σότεροι ἀδελφοί μας χρι­στια­νοί. Κάθε Κυριακή δονεῖται ἡ ἀτμό­σφαι­ρα ἀπό τίς κωδω­νο­κρου­σίες τῶν Ἐκκλη­σιῶν, ἀντιλαλοῦν τά μεγάφωνα ἀπ΄ ἄκρου σ΄ ἄκρο τήν Θεία Λει­τουργία κι ἐκεῖνοι μακάρια ναρκωμένοι στό κρεβάτι ἀναπαύουν τήν κατα­πο­νε­μένη ἀπό τό γλέντι καί τήν οἰνοποσία σάρ­κα τους. Ἄλλοι τρέχουν μέ ἄγχος νά συνε­χίσουν τήν ἐργασία τους, ἄλ­λοι μέ τήν οἰκογένειά τους φεύγουν στήν ἐξοχή κι ἄν κανείς τούς ὑπεν­θυ­μί­σει τό χρέος τοῦ ἐκκλησιασμοῦ θά πάρει τήν ἴδια ἀπά­ντηση πού ἔδωσαν οἱ προσκεκλημένοι τῆς παραβολῆς: «ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρα­τημένον», «πα­ρά­τα με, ἄσε με ἥσυχο, μή μέ ζαλί­ζεις μ΄ αὐτά». Περι­φρο­νοῦν τήν Ἐκ­κλη­σία καί εἰρωνικά λένε, ὅτι εἶναι γιά τούς γέρους καί τούς ἀνά­πη­ρους και τούς καθυστερημένους. Δέν μποροῦν ποτέ νά πιστέψουν, ὅτι ἀνάπηροι στό πνεῦμα καί καθηστερημένοι εἶναι οἱ ἴδιο, πού δέν μποροῦν νά ἐννοή­σουν τό συμφέρον τους.

Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι μιά πράξη τοῦ λαοῦ καί τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἕνα ἔρ­γο, στό ὁποῖο συμμετέχει καί ὁ Θεός καί ὁ λαός. Μέσα στή Θεία Λειτουργία συ­νεχίζεται τό ἔρ­γο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ξα­να­γεννιέται, ξανα­σταυ­ρώ­νεται καί πάλι ἀνίσταται ὁ Ἰη­σοῦς Χριστός. Ὅπως στό Μυστικό Δεῖπνο ἔτσι κι ἐδῶ με­ταβάλλεται τό ψωμί σέ Σῶμα Χριστοῦ καί τό κρασί σέ αἷμα Χριστοῦ. Κατέρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως τήν Πεντηκοστή καί ἑνώνεται ἡ γῆ μέ τόν οὐρανό. Δίπλα μας στέ­κουν Ἄγγελοι καί μαζί μέ μᾶς διακονοῦν στό μυστήριο τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Λει­τουρ­γίας ἡ Ἐκκλησία γίνεται οὐρα­νός καί ἐμεῖς μέ τήν μετάληψη τῶν Ἀχρά­ντων Μυστηρίων γινόμαστε σύσ­σω­μοι καί σύναιμοι Χριστοῦ.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί.

Ἄν κανείς μᾶς ὑποδείξει ἕνα τρόπο νά μείνουμε ἀθάνατοι, πάντα χα­ρού­­με­νοι καί γαληνεμένοι δέν θά εἶναι ἀνοησία μας νά τόν ἀποποιη­θοῦ­με; Ἄν μᾶς προ­σφέρουν ἕνα φάρμακο πού μᾶς κάνει θεούς, δέν θά εἶναι μωρία νά τό πε­ρι­φρο­νήσουμε; Ὁ οἰκοδεσπότης τοῦ σύμπαντος μᾶς προσφέρει καί τόν τρόπο καί τό φάρμακο. Εἶναι τό μέγα Δεῖπνον, ἡ Θεία Λειτουργία, στό ἱερό τραπέζι τῆς ὁποίας παρατίθεται τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ «τό ὑπέρ ἡμῶν κλώμε­νον καί διαδιδόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρ­τιῶν».

Η ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΩΣ ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΣ

Δήλωση τοῦ Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου
γιὰ τὴν κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας

.           Στὸ γενικὸ πλαίσιο τῆς ἀποχριστιανοποιήσεως τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας ἐντάσσεται καὶ τὸ νέο μέτρο ποὺ ἔλαβε τὸ Ὑπουργεῖο Ἀνάπτυξης γιὰ τὴν κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας, μὲ πρόσχημα τὴν ἀνάπτυξη τῶν μικρῶν καταστημάτων. Ἕνας ἱερὸς θεσμὸς ποὺ ἐπὶ αἰῶνες περιφρουρήθηκε, ἀκόμα καὶ σὲ περιόδους σκλαβιᾶς, τώρα καταλύεται ἀπὸ χριστιανοὺς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι τάχα χάριν οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης ὄχι μόνο ἀποποιοῦνται τὴν χριστιανική τους ἰδιότητα, ἀλλὰ ὑποχρεώνουν καὶ τοὺς πολίτες νὰ καταργήσουν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, νὰ τὴν ἀντικαταστήσουν μὲ τὴν ἀργία τῆς Δευτέρας καὶ νὰ κόψουν κάθε σχέση μὲ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ τὴν ἱερότητα τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου.
.           Θέλουν νὰ ἀπελευθερώσουν τὴν ἀγορά, ὅπως διαμηνύουν. Στὴν οὐσία ὅμως περιορίζουν τὴν ἄσκηση τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος καὶ τὴν ἐνίσχυση τῶν οἰκογενειακῶν δεσμῶν. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα σχόλης ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων. Εἶναι ἡμέρα γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν οἰκογένεια. Μὲ τὴν κατάργησή της δὲν βοηθεῖται ὁ ἐργαζόμενος ἀλλὰ τὰ σχέδια ἐκείνων ποὺ σιγὰ-σιγὰ καθιερώνουν καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα τὸ ἄθρησκο Κράτος.
.           Συντάσσομαι μὲ τοὺς ἐμπόρους καὶ ἐμποροϋπαλλήλους τῆς Φθιώτιδος ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τῆς καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ἀργίας καὶ ἐντόνως διαμαρτύρομαι γιὰ τὸ ἀντιχριστιανικὸ καὶ ἀντικοινωνικὸ αὐτὸ μέτρο.

 ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος, "H πολιτικοποίηση ενός Ιερωμένου σημαίνει γι’ αυτόν μεγάλη αποτυχία"

"H πολιτικοποίηση ενός Ιερωμένου σημαίνει γι’ αυτόν μεγάλη αποτυχία"

 Συνέντευξη στον Δημοσιογράφο Σωτήρη Μπότσαρη για το περιοδικό «CRASH»

Ερωτήσεις:

-Αποτελεί μια πραγματικότητα η αλλαγή του κοινωνικοπολιτικού χάρτη της Ελλάδας, λόγω της τεράστιας κρίσης που πλήττει τους πολίτες της. Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος σε αυτή την τεράστια αλλαγή;

-Βλέπουμε, ότι η κρίση, ευνοεί κάποια κόμματα, που χαρακτηρίζονται ακραία. Πως βλέπετε την άνοδο των εν λόγω κομμάτων;

Απάντηση. 
Γεγονός είναι, ότι είχαμε εφησυχάσει μέσα σ’ ένα απατηλό κλίμα πνευματικής ευημερίας και η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα μας έχει συγκλονίσει. Οι ανατροπές σε όλα τα επίπεδα είναι καταιγιστικές, απρόσμενες και απροσδιόριστες. Η διασάλευση της κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής ισορροπίας είναι δεδομένη και συνεχώς αυξανόμενη, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε μετέωροι και να καταλαμβανόμαστε από κατάθλιψη. Πλήττονται βασικοί θεσμοί και κεντρικές δυνάμεις του ανθρώπου και της κοινωνίας. Έχουμε την αίσθηση, ότι η νέα εποχή εισέβαλε στον κόσμο σαν τσουνάμι, που θυμίζει τις βιβλικές καταστροφές. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ζει και η Εκκλησία και ως κοινωνία προσώπων βιώνει αυτό που ζει ολόκληρος ο κόσμος. Τα μέλη της Εκκλησίας όμως που ζουν την εν Χριστό ζωή, εισπράττουν μεν αυτή την τραγικότητα, έχουν όμως τον τρόπο να αντισταθούν σ’ αυτή τη λαίλαπα και κυρίως να την υπερβούν με τη δύναμη του χριστιανικού ήθους και την πρακτική της χριστιανικής αγάπης. Η πνευματική κρίση υπερνικάται με την πνευματική ζωή και η πενία με την αγάπη. Πίστη και αγάπη είναι τα δύο όπλα με τα οποία ειρηνικά αγωνίζεται ο πιστός και πάντα νικά.
Σ’ αυτή την τεράστια αλλαγή, η Εκκλησία έχει χρέος να μιλήσει στο λαό με τη γλώσσα της αλήθειας και να ηγηθεί πανστρατιάς αγάπης.

Ερώτηση:

-Πρόσφατα υπήρξαν δηλώσεις Ιεραρχών υπέρ της Χρυσής Αυγής. Ποια είναι η δική σας άποψη για το κόμμα του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου, το οποίο, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, παρουσιάζει ανοδικές τάσεις;

-Που πιστεύετε ότι οφείλεται η μεγάλη άνοδος της Χρυσής Αυγής;

Απάντηση:

Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ συχνά επαναλάμβανε προς εκείνους που τον ήθελαν να ανήκει στη μια η στην άλλη πολιτική παράταξη, ότι «η Εκκλησία ούτε συμπολιτεύεται ούτε αντιπολιτεύεται». Επί 25 χρόνια εκράτησε το σκάφος της Ελλαδικής Εκκλησίας μακριά από τα απόνερα της πολιτικής, παρ’ ότι έζησε ισχυρούς κλυδωνισμούς. Σεβόμεθα όλα τα πολιτικά κόμματα και μάλιστα εκείνα που είναι μέσα στη Βουλή. Είναι άστοχο εμείς οι εκκλησιαστικοί ή να επαινούμε ή να κατηγορούμε, διότι αυτομάτως διαχωρίζουμε τους οπαδούς τους από την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας. Άλλο να διαφωνώ με τις θεωρίες τους και άλλο να διαφωνώ μετά ψόγου. Είναι κρίμα στην κρίση απαξίωσης, που διέρχεται η πολιτική, να ρίπτουμε και εμείς τον λίθο του αναθέματος. Το κόμμα του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου φαίνεται, ότι ικανοποιεί ένα μεγάλο μέρος ταλαιπωρημένων και αγωνιώντων πολιτών. Ο κόσμος αναζητεί ασφάλεια, κοινωνική γαλήνη, πρόοδο και αξιοκρατία. Αν λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν και τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα τους πόθους και τις αναζητήσεις του λαού, τα πράγματα θα αλλάξουν.

Ερώτηση:

- Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η Εκκλησία σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, θα πρέπει να έχει πιο ενεργό ρόλο και λόγο στην πολιτική ζωή του τόπου.Ποιά είναι η άποψή σας;

Απάντηση:

Την διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων πρέπει να έχουν οι πολιτικοί. Αυτούς εξέλεξε ο λαός για να τον εκπροσωπούν. Οι ποιμένες της Εκκλησίας είναι πνευματικοί πατέρες που αγιάζουν, διδάσκουν και χειραγωγούν τον λαό. Ένας Αρχιερέας δεν μπορεί ποτέ να γίνει πολιτικός, γιατί πολιτική σημαίνει παρασκήνιο, διπλωματία, εκβιασμοί, ψεύτικες υποσχέσεις, μηχανορραφίες, ραδιουργίες κλπ. Στην Ελλάδα λόγω της επιρροής, που έχει η Εκκλησία στο λαό, υπήρξαν περιπτώσεις σε περιόδους εθνικής συμφοράς να χρησιμοποιηθούν από την πολιτεία εκκλησιαστικά πρόσωπα όπως ο Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλεύς Δαμασκηνός και τελευταία στην Κύπρο ο Εθνάρχης Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Το φαινόμενο αυτό έχει την αρχή του στα πρώτα χρόνια του νεοτεύκτου Ελληνικού κράτους, όπου μη υπαρχόντων των καταλλήλων προσώπων θέσεις υπουργών είχαν αναλάβει Επίσκοποι, όπως ο Βρεσθένης Θεοδώρητος, ο Ανδρούσης Ιωσήφ και ο πολύς Ταλαντίου Νεόφυτος.

Ο ρόλος της Εκκλησίας πρέπει να είναι διδακτικός και αφυπνιστικός. Αν υπάρχουν κίνδυνοι για τον λαό, ασφαλώς και πρέπει η Εκκλησία να υψώνει την φωνή της.

Ερώτηση:

Θεωρείτε ότι την παρούσα χρονική στιγμή, με τις πολλές δυσκολίες που υπάρχουν για τους Έλληνες, οι σχέσεις κράτους και Εκκλησίας θα έπρεπε να είναι πιο στενές και τι απαντάτε σε εκείνους που θέλουν τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας.

Απάντηση:

Προς αυτή την κατεύθυνση κινούμεθα όλοι οι Μητροπολίτες με πρώτο τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, ο οποίος όπου ευρεθεί επισημαίνει την ανάγκη συνεργασίας Εκκλησίας και πολιτείας. Στη Φθιώτιδα έχουμε επιτύχει να είμαστε όλοι μαζί σε όλα, γι’ αυτό και έχουμε επιτύχει πολλά. Σας θυμίζω, ότι το φονικό πέταλο του Μαλιακού στο οποίο κάθε μέρα εθυσιάζοντο ανθρώπινες ζωές κατασκευάσθηκε χάρις στη στενή συνεργασία Εκκλησίας και πολιτείας. Σε τοπικό επίπεδο αλλά και σε κεντρικό επίπεδο απαραίτητο στοιχείο για την υπέρβαση της κρίσεως είναι η ενότητα και η συμπόρευση. Η Εκκλησία αναζητεί την συνεργασία. Η πολιτεία την θέλει, διότι την εξυπηρετεί, αλλά μερικά πολιτικά πρόσωπα δεν έχουν πιστέψει στη  αναγκαιότητα της ειλικρινούς συνεργασίας. Πολλά προβλήματα τα αποσιωπούμε, για να μη οξύνουμε τις σχέσεις Εκκλησίας και πολιτείας. Είναι κρίμα όμως να προσπαθεί η Εκκλησία, να στηρίζει τον λαό εκεί που η πολιτεία αδυνατεί και από πάνω τεχνηέντως να κυκλοφορούν μερικοί τα περί αμυθήτου περιουσίας της Εκκλησίας και να δυσκολεύουν το έργο της, παραπέμποντας για την επίλυση διαφόρων θεμάτων από τον Άννα στον Καϊάφα και μετά στον Πόντιο Πιλάτο. Θέλουμε ειλικρίνεια από την πολιτεία. Γιατί δεν ανοίγει τον δρόμο για την αξιοποίηση της εναπομεινάσης Εκκλησιαστικής περιουσίας; Γιατί το Συνοδικό Μέγαρο, που θα δώσει πρόσωπο στην Εκκλησία της Ελλάδος και θα γίνει με αυτοχρηματοδότηση της Εκκλησίας δεν παίρνει άδεια ανοικοδομήσεως; Υπάρχουν πολλά «γιατί» που θολώνουν το τοπίο των σχέσεων επί ζημία και αυτού του ιδίου του κράτους. Ασφαλώς και βαίνουμε προς πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας.  Οι θιασώτες όμως του χωρισμού γνωρίζουν ότι μετά το διαζύγιο δικαιούται ο καθένας να πάρει τα δικά του και να πορευθεί. Υλικώς η Εκκλησία έχει τόσα να πάρει πίσω, ώστε να ζήσει και να μεγαλουργήσει χωρίς τα δεσμά της πολιτείας. Με έκπληξη διαβάσαμε, ότι το Κοινοβούλιο της Τσεχίας αποφάσισε την επιστροφή στην Εκκλησία της περιουσίας που είχε κατασχέσει το κομουνιστικό καθεστώς. Το πράγμα δε είναι απλό, όπως φαίνεται. Χρειάζεται βαθειά μελέτη, διασφάλιση των διακριτών ρόλων και εξασφάλιση της ειρηνικής εξελίξεως σε όλα τα επίπεδα.

Ερώτηση: Πως βλέπετε την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας. Θεωρείτε ότι αν γίνει τελικά Κυβέρνηση, θα προχωρήσει σε μια τέτοια κίνηση;

Απάντηση:

Και ένα άλλο κόμμα διεκήρυττε τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Στην πράξη όμως δεν απετόλμησε σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά. Θα περάσουν χρόνια και ο λαός μας θα εμμένει στις παραδόσεις και στις ρίζες του. Εάν κάποιο κόμμα θέλει τον χωρισμό να το πει καθαρά πριν τις εκλογές. Εάν ο λαός αποφανθεί, δεκτόν. Είναι όμως πολύ δύσκολο ο Ελληνικός λαός να αποστασιοποιηθεί από την Μητέρα και Τροφό του Ορθόδοξη Εκκλησία. Μας εντυπωσιάζουν αυτά που ορισμένοι προβάλλουν από τα Μέσα Ενημερώσεως και νομίζουμε ότι έτσι σκέπτεται ο λαός. Το δημοψήφισμα αυτού του είδους δίδεται τη Μεγάλη Εβδομάδα και σε κάθε εκδήλωση θρησκευτικού περιεχομένου, όπως πρόσφατα στο προσκύνημα του «Άξιον Εστί» στον Άγιο Δημήτριο της Θεσσαλονίκης. Με την προσπάθεια εγκαθιδρύσεως άθρησκου Κράτους στην Ελλάδα θα υπάρξουν κλυδωνισμοί. Εάν παρά ταύτα ο λαός επιλέξει τον χωρισμό η Εκκλησία θα δεχθεί την ετυμηγορία του και θα πορευθεί.

Ερώτηση:

-Αρχίζει να γίνεται λόγος για απομάκρυνση των Ιεραρχών και των ιερωμένων από τα παραδοσιακά κόμματα της χώρας μας, όπως τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και τη σταδιακή προσέγγιση των νέων κομμάτων που έρχονται στο προσκήνιο, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά της αριστεράς, και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες από τη λεγόμενη δεξιά και πιο δεξιά η Χρυσή Αυγή. Έχετε την αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο και πως αιτιολογείτε αυτή την «στροφή»;

-Έχετε εμπιστοσύνη στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας μας;

Απάντηση:

Με όσα έχουν γίνει, χάθηκε η εμπιστοσύνη στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Υπάρχουν βέβαια και οι φωτεινές εξαιρέσεις προσώπων που δυστυχώς όμως συμπνίγονται μέσα στο γενικό κλίμα της απαξιώσεως. Πρέπει οι πολιτικοί μας να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και να εγκαταλείψουν για πάντα την έπαρση της εξουσίας. Ποιος Ιεράρχης θα το διακινδυνεύσει να προσεγγίσει μια κατάσταση, την οποία ο λαός απωθεί και εγκαταλείπει; Άλλως τε η πολιτικοποίηση ενός Ιερωμένου σημαίνει γι’ αυτόν μεγάλη αποτυχία. Όταν επαινούμε κάτι καλό ενός κόμματος δεν σημαίνει, ότι ανήκουμε σ’ αυτό. Ή όταν εκφράζουμε την αντίθεση της Εκκλησίας με τις θέσεις κάποιου άλλου, δε σημαίνει ότι είμαστε πολέμιοι του. Είμαστε μέσα στον κόσμο αλλά δεν ανήκουμε στον κόσμο. Το δικό μας πολίτευμα είναι η Εκκλησία. Στη διαμορφούμενη νέα πολιτική κατάσταση με την ενίσχυση των άκρων ο δικός μας ρόλος είναι ενοποιητικός. Να έχει ο καθένας τις θέσεις του, αλλά όσα αφορούν στη δημοκρατία, στην παιδεία, στην εξωτερική πολιτική και στην Εκκλησία να είναι κοινά και απαρασάλευτα. Οι καιροί απαιτούν ενότητα και συνεργασία.

Ερωτήσεις:

-Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην περιοχή σας αναφορικά με την φτώχια που έφερε η κρίση και πως βοηθάει η Μητρόπολη;

-Ποιος είναι ο αριθμός των συσσιτίων που διανέμει καθημερινά η Μητρόπολη;

-Πιστεύετε ότι το κράτος βοηθάει όσο θα έπρεπε εκείνους που έχουν ανάγκη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς;

-Πολλοί ιεράρχες επισημαίνουν ότι το κράτος δεν ενισχύει όσο θα έπρεπε την Εκκλησία στο έργο που πραγματοποιεί. Ποια είναι η δική σας άποψη;

-Επίσης, πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι και η Εκκλησία δεν βοηθάει όσο μπορεί τους μη έχοντες. Ποια είναι η άποψή σας;

Απάντηση:

Η Φθιώτιδα σήμερα αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα με την ανεργία, την φτώχια, τους λαθρομετανάστες και την εγκληματικότητα. Παρ’ ότι είναι μια εύφορη περιοχή, με την ενσκύψασα κρίση περιήλθε σε δεινή θέση με το κλείσιμο πολλών εργοστασίων, την αδιάθετη ελαιοπαραγωγή και την αδυναμία καταβολής των δυσβάστακτων φόρων. Καθημερινά κατακλύζεται το γραφείο μας με ανθρώπους κάθε ηλικίας που ζητούν την βοήθεια της Εκκλησίας. Για την αντιμετώπιση αυτών των αναγκών έχουμε δραστηριοποιηθεί σε όλες τις Ενορίες και στα Μοναστήρια μας και έχουμε οργανώσει μια συστηματική  φιλανθρωπία. Λειτουργούμε τρία Γηροκομεία, εννέα Κέντρα Αγάπης με διανομή καθημερινά 500 μερίδων φαγητού, Κοινωνικό Ιατρείο με την συνεργασία του Ιατρικού Συλλόγου Φθιώτιδος και του Δήμου Λαμιέων, προσφέροντας Ιατρική περίθαλψη και φάρμακα τα οποία συγκεντρώνουν οι ενορίες. Διανέμουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα χιλιάδες, ναι χιλιάδες μεγάλες σακούλες τροφίμων σε άπορες οικογένειες, τις οποίες έχουμε καταγράψει σε όλη την έκταση της Μητροπόλεως. Προσφέρουμε ρουχισμό σε όσους έχουν ανάγκη. Λειτουργούμε Σχολείο ενισχυτικής διδασκαλίας στο οποίο εθελοντικά διδάσκουν 22 Εκπαιδευτικοί. Φιλοξενούμε δωρεάν απόρους φοιτητές στον ξενώνα του Πνευματικού Κέντρου. Ενισχύουμε εντοπίους σπουδαστές. Έχουμε 210 βιβλιάρια προικοδοτήσεων ορφανών κοριτσιών, τα οποία ενισχύονται οικονομικά κάθε χρόνο. Στη μέριμνά μας είναι οι Φυλακές Δομοκού, οι Τσιγγάνοι, οι άποροι νοσηλευόμενοι στα Νοσοκομεία της περιοχής μας και άλλα πολλά τα οποία ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.

Σύνθημά μας είναι «η Εκκλησία κοντά στον άνθρωπο». Ο λαός μας είναι φιλότιμος, ευγενής και φιλελεήμων και γι’ αυτό όλες τις φιλανθρωπικές δράσεις αυτός τις στηρίζει. Το κράτος φορολογεί τα φιλανθρωπικά της Ιδρύματα αντί να συμπαρίσταται και να βοηθάει. Λυπούμαι και αγανακτώ, όταν ακούω μερικούς πολιτικούς να λένε, ότι η Εκκλησία πρέπει να βοηθήσει. Μπορούν να μας πουν πόσο βοηθούν αυτοί και ποιος άλλος βοηθάει τόσο όσο η Εκκλησιά το φτωχό λαό; Φτάνει να σας πω, ότι έχουμε αιτήσεις από κρατικά ιδρύματα της περιοχής μας που ζητούν από την Μητρόπολη βοήθεια για να αντιμετωπίσουν άμεσες ανάγκες. Η Εκκλησία δεν μπορεί να βοηθήσει με την περιουσία που έχει, γιατί η πολιτεία την έχει δεσμευμένη. Έχει όμως μια άλλη περιουσία, που υπάρχει μέσα στη ψυχή του πιστού λαού. Με αυτή την ψυχική περιουσία που εφευρίσκει τρόπους να συγκεντρώνει αγαθά και να διακονεί τον πλησίον, επιτελεί η Εκκλησία μας το τεράστιο προνοιακό της έργο, το οποίο από ποιότητα παροχής υπηρεσιών και ποσότητα δε συγκρίνεται με το έργο της πολιτείας.

Στη Μητρόπολη Φθιώτιδος λειτουργούμε τα ιδρύματα, τα Κέντρα Αγάπης και όλες τις φιλανθρωπικές μας δραστηριότητες χωρίς καμιά επιχορήγηση και στήριξη του Κράτους, το οποίο φαινομενικά δεν έχει να προσφέρει, δαπανά όμως τεράστια ποσά για τον χορτασμό των αδηφάγων τρωκτικών με επίπλαστους τρόπους αναγκαιότητας.

Δόξα τω Θεώ οι αποθήκες των ιδρυμάτων μας είναι γεμάτες και ο λαός με εμπιστοσύνη συνεχίζει να προσφέρει, γιατί γνωρίζει που πάει η προσφορά του.

Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος

πηγή

Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος, “ Έρχεται βαρυχειμωνιά”

Ἀσφαλῶς δέν πρόκειται γιά τήν ἐποχή τοῦ χειμῶνος μέ τίς χαμηλές θερμοκρασίες, πού συνδυάζονται μέ βροχές, καταιγίδες καί χιόνι, ἀλλά γιά τήν βαρυχειμωνιά τῶν ψυχῶν, πού εἶναι πολύ χειρότερη ἀπό τόν χειμώνα τοῦ περιβάλλοντος. Ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν τήν τελευταία αὐτή περίοδο στήν πατρίδα μας προμηνύουν πρωτοφανή καί ἀνυπόφορο πνευματικό καί κοινωνικό χειμώνα, ὁ ὁποῖος δέν ἀντιμετωπίζεται εὔκολα. Ἡ κοινωνία μας ὁδηγεῖται σέ μεγάλες περιπέτειες ἐάν δέν ἐφοδιασθεῖ μέ αὐτά πού χρειάζονται γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ἄγριας καταιγίδας. Τό χειρότερο εἶναι, ὅτι ὁ λαός μας ἐν ὄψει τῶν κινδύνων δέν ἔχει κινητοποιήσει τούς ἐσωτερικούς καί ψυχικούς του μηχανισμούς, ἀλλά ἔχει περιπέσει σέ μιά κατάσταση ἔντονης συναισθηματικῆς ψυχρότητος πού τόν ἔχει ὁδηγήσει μοιραία στήν κατάθλιψη.

Ἡ βαρυχειμωνιά αὐτή εἴτε εἶναι μεθοδευμένη ἀπό τούς χρηματιστές καί τοκογλύφους, εἴτε εἶναι φυσικό ἐπακόλουθο τῆς ἀσωτείας μας ἀπό τήν ὁποία προκλήθηκε ἡ οἰκονομική κρίση, δέν θά εἶναι μόνιμη κατάσταση, Θά περάσει ὅπως περνάει κάθε χειμώνας, ὅσο βαρύς κι ἄν εἶναι. Χρέος μας εἶναι νά προετοιμασθοῦμε κατάλληλα μέ ψυχικά ἀποθέματα ὑπομονῆς καί καρτερίας. Νά θερμάνουμε τίς ψυχές μας μέ τήν θέρμη τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀδελφοσύνης. Νά ἀνασυγκροτήσουμε τούς πνευματικούς δεσμούς, πού σφυρηλατοῦν τόν χαρακτήρα μας.

Νά διατηρήσουμε τήν ἑνότητα καί τήν συνοχή τῶν ἰδανικῶν μας. Νά προγραμματίσουμε τή ζωή μας πιό λογικά καί πιό ὑπεύθυνα.

Κάθε χειμώνας μπορεῖ νά βάζει τόν ἄνθρωπο σέ δοκιμασία λόγῳ τῶν κακῶν καιρικῶν συνθηκῶν, ἀλλά καί σέ πολλά εἶναι εὐεργετικός γιά ὁλόκληρο τό οἰκοσύστημα.

Ποιός ξέρει; Ἴσως κι᾽ αὐτή ἡ βαρυχειμωνιά νά ἀποβεῖ φιλοσοφίας μήτηρ᾽ καί εὐεργετική γιά τό μέλλον τοῦ λαοῦ μας καί τῆς ἱστορίας μας.

Ι. Μ. Φθιώτιδος

πηγή

Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος, "Πόσο μας συγκινεί η 28η Οκτωβρίου;"

Τήν 28η Ὀκτωβρίου ὁ Ἑλληνισμός πανηγυρίζει τήν ἐπέτειο τοῦ ἱστορικοῦ ΟΧΙ, πού βροντοφώναξε διά στόματος τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ ὁλόκληρο τό Ἔθνος στόν ἀδίστακτο ἔχθρό. Ἡμέρα ἐθνικῆς μνήμης καί προβληματισμοῦ. Ἡμέρα πού μᾶς φέρνει καί πάλι μπροστά στην ἔνδοξη ἱστορία μας καί ξαναζωντανεύει τό προγονικό μας ἦθος.

Ὅσοι ἔζησαν τό ἐφιαλτικό ξύπνημα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 καί στή συνέχεια ὑπέστησαν ὅλα τά δεινά τῆς κατοχῆς καί τοῦ πολέμου, συγκλονίζονται σήμερα καί θαρροῦν πώς στ’ αὐτιά τους ἀκόμα ἀντηχοῦν τά λόγια τοῦ πρωθυπουργικοῦ διαγγέλματος. «Ἡ στιγμή ἐπέστη, πού θά ἀγωνισθῶμεν διά τήν ἀνεξαρτησίαν τῆς Ἑλλάδος, τήν ἀκεραιότητα καί τήν τιμή της. Ἡ Ἑλλάς δέν πολεμᾶ διά τήν νίκη. Πολεμᾶ διά τήν δόξαν καί τήν τιμήν της».

Τότε ἡ ἀδούλωτη ἑλληνική ψυχή ἀντιτάχθηκε σέ ὀκτώ ἑκατομμύρια λόγχες καί βγῆκε ἀλώβητη ἀνάμεσα ἀπό τή φωτιά καί τό θάνατο. Ἡ ἀθάνατη ἑλληνική δόξα φώτιζε τά μονοπάτια τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου καί ἡ Ἐλευθερώτρια Θεοτόκος σκέπαζε μέ τό πέπλο τῆς χάριτός της τόν ἀγωνιζόμενο λαό. «Τά θηρία τῆς ἀποκαλύψεως» ξερνοῦσαν φωτιά καί σίδερο γιά νά κάμψουν τήν ἀντίσταση τῆς γενναίας ἑλληνικῆς ψυχῆς, ἀλλ’ ἐκείνη γονατιστή μπροστά στόν Ἐλευθερωτή Χριστό ἔπαιρνε δύναμη και ἐλπίδα.

Τό θαῦμα τοῦ 40 ἦταν θαῦμα τῆς πίστεως καί τῆς ἐθνικῆς ὁμοψυχίας. Τό προγονικό ἐθνικό μεγαλεῖο ξαναβρῆκε τούς ἐκφραστές του. Ὁ Ἕλληνας στρατιώτης ἔγινε τότε σύμβολο ἡρωισμού καί αὐτοθυσίας. Ἡ φιλειρηνική Ἑλλάδα μέ τή γενναία ἀντίστασή της ἔριξε κεραυνούς καί ἐδίδαξε τούς λαούς πῶς πρέπει νά μάχονται γιά τά ἰδανικά.

Ἑβδομήντα δύο χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε καί ἡ ἐθνική ἐπέτειος ὑποτονικά ἑορτάζεται ἀπό ἕναν λαό πού περισσότερο ἐνδιαφέρεται γιά τό τί θά φάει καί τί θά πιεῖ καί λιγότερο ἀσχολεῖται μέ τίς ἱστορικές μνῆμες. Βέβαια τυπικά γίνονται οἱ δοξολογίες, οἱ παρελάσεις, οἱ ὁμιλίες στά σχολεῖα, ἀκούγονται τά μηνύματα τῶν πολιτικῶν μας ἡγετῶν, οὐσιαστικά ὅμως διεξάγονται μέσα σ’ ἕνα κλίμα ἐθνικῆς καί πνευματικῆς καταπτώσεως. Ὁ σημερινός Ἕλληνας –ἔτσι τουλάχιστον δείχνουν τα γεγονότα- φαίνεται ὅτι ἀπεργάζεται τήν αὐτοκαταστροφή του. Κρημνίζει σύμβολα, ἰσοπεδώνει τόν πολιτισμό του, καίει τό ἱστορικό του ἀρχεῖο, ἐκφυλίζεται πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις. Μέ ἀγωνία διαπιστώνουμε τή σήψη πού σιγά σιγά ἐπεκτείνεται σέ ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς κοινωνίας μας. Δέν εἶναι μόνο ἡ βία τῶν ἐγκληματιῶν, ἡ ἀντιεξουσιαστική μανία τῶν ἀναρχικῶν, τό ἐθνοκτόνο μικρόβιο τῆς διχόνοιας, ἡ σκοτεινή  δράση τῶν τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων, ἀλλά κυρίως εἶναι ἡ ἀδιαφορία τοῦ λαοῦ γιά ὅσα συμβαίνουν γύρω του, ἡ θανάσιμη ἀδιαφορία γιά μιά ἐπιδημία πού συνεχῶς ἐξαπλώνεται καί ἀπειλεί τήν ἴδια του τή ζωή. Αὐτό εἶναι τό πιό ἀνησυχητικό φαινόμενο τῆς συγχρόνου ἐκφυλισμένης ἑλληνικής πραγματικότητας.

Ἡ Ἑλλάδα σήμερα εἶναι ἀνοχύρωτη πνευματικά. Τά νεῦρα πού συγκρατοῦν τό σώμα της ὄρθιο παραλύουν. Οἱ ἐθνικοί κίνδυνοι μᾶς κυκλώνουν ἀπό τό Βορρᾶ καί τήν Ἀνατολή. Ἐξωτερικά ὑπάρχει ὁ φόβος καί ἐσωτερικά ἀλληλοσπαρασσόμαστε. Οἱ ἐχέφρονες Ἕλληνες ἀγωνιοῦν γιά τό μέλλον. Τί θά γίνει ἄν ξαφνικά κτυπήσει ὁ ἐχθρός; Μέ πιό σθένος θά πολεμήσει ἡ νεολαία μας; Ποίος θά βγάλει ἀπό τό λάκκο τῆς περιφρονήσεως καί τῆς χλεύης τά ἰδανικά; Θά ξαναβρεῖ τή δύναμη ἡ ἑλληνική ψυχή νά σηκώσει τό ἀνάστημα της ἤ μήπως ἔχει προχωρήσει τόσο ἡ σήψη, ὥστε νά ἔχει χαθεῖ κάθε ἐλπίδα;

Οἱ πρόγονοί μας πολέμησαν μέ πίστη καί ὁμοψυχία. Αὐτές οἱ δύο δυνάμεις δημιούργησαν τό ἔπος τῆς Ἀλβανίας. Ἐθνική ὁμοψυχία καί πίστη εἶναι τὀ μήνυμα τῆς σημερινῆς μεγάλης ἐθνικῆς ἐπετείου.

Νά παραμερίσουμε τίς διαφορές καί τίς ἀντιθέσεις καί μέ ἕνα φρόνημα νά βαδίσουμε τό δρόμου τοῦ ἐθνικοῦ μας μεγαλείου καί τῆς τιμῆς.

Τό ΟΧΙ τοῦ 1940 ὡς σύμβολο ἀντιστάσεως κατά παντός ἐχθροῦ ἄς γίνει φωτεινό ὁρόσημο πού θά καθοδηγεῖ τό λαό μας στό δρόμο τοῦ θριάμβου καί τῆς νίκης.