Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 07, 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδοςς κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ


Μέσα στόν κόσμο πού ζοῦμε, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, εἶναι πα­ρα­τη­ρημένο, ὅτι δέν ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τήν ἴδια ἀντίληψη, τήν ἴδια ἀπο­­δοτικότητα, τήν ἴδια ἱκανότητα. Ἐκεῖ ὅπου ὁ ἕνας ὑστε­ρεῖ, ὁ ἄλλος ὑπε­ρέχει. Ὁ ἕνας εἶναι πλούσιος σέ ταλέντα καί χαρί­σμα­τα, ὁ ἄλλος εἶναι πτωχός. Ὅλοι ὅμως ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε λάβει ἀπό τό Θεό, «τά­­λα­ντα» τά ὁποῖα κατά τόν τρόπο πού ἔχουν δοθεῖ, ἐξυπηρετοῦν μία με­γά­λη σκοπιμότητα, κρατοῦν σέ ἰσορ­ρο­πία τήν κοινωνία καί βοηθοῦν τήν ὁμαλή λειτουργία τοῦ κοινωνι­κοῦ σώματος. Οἱ ταλαντοῦχοι εἶναι σπάνιες ἐξαιρέσεις. Οἱ πιό πολ­λοί εἴμαστε μετριότητες. Μποροῦμε ὅμως μέ τήν καλ­λιέρ­γεια τῶν ταλάντων πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός νά ἀποκτήσουμε τά χαρί­σμα­τα τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί νά γίνουμε ἄνθρωποι χαριτω­με­νοι. Ἀπα­ραί­­τητη προϋπόθεση γιά τήν αὔξηση τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ προ­­σωπικός ἀγώνας.
Ὁ ἀνθρωπος πού πρίν τήν ἀποδημία του ἐμπιστεύθηκε στούς δού­λους του «τά ὑπάρχοντα αὐτοῦ» εἶναι ὁ Θεός. Οἱ τρεῖς δοῦλοι εἶναι τρεῖς κα­τη­γορίες ἀνθρώπων, πού παίρνουν ἀπό τό Θεό διάφο­ρα «τάλαντα» γιά νά τά αὐξήσουν καί τά ἐπιστρέψουν κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Θεοῦ, δηλ. τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, κατά τήν ὁποία καθένας θά λογο­δο­τή­σει γιά τό πῶς χρησιμοποίησε τά τάλαντα καί τίς ἱκανότητές του. Ὅταν θά ἔλθει ἡ φοβερά ἡμέρα τῆς κρίσεως, ἄλλοι θά ἔχουν χρησιμοποιήσει τά τα­λέ­ντα τους πρός δόξαν Θεοῦ. Αὐτούς θά τούς ἀμείψει ὁ Θεός, γιατί φά­νη­καν ἄνθρωποι, μέ ἀνθρώ­πι­νη συνείδηση. Τούς ἄλλους ὅμως πού εἶχαν θέσει σάν στόχο τῆς ζωῆς τους τήν ἱκανοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ τους μόνο καί δέν καλλιέργη­σαν χάριν τοῦ συνόλου τά τάλαντα τοῦ Θεοῦ θά τιμωρήσει μέ τήν αἰώνια καταισχύνη.
Ὅσο κι ἄν θέλουμε νά πιστέψουμε στήν ἰδέα τῆς ἰσότητος τῶν ἀν­θρώ­πων μερικές φορές βρισκόμαστε μπροστά στήν ὠμή πραγματι­κό­τητα πού μᾶς ἀνατρέπει τούς ὁραματισμούς. Γιατί, ναί μέν μπροστά στό Θεό ε{ιμαστε ὅλοι ἴσοι, θνητοί καί ἀδύναμοι, ἀλλά μέσα στήν κοι­νωνία ζοῦμε διαφορετικά. Θά ἦταν φύσει ἀδύνατο νά λειτουρ­γή­σει κοινωνία ἀνθρώ­πων, ἄν ὅλοι εἶχαν στόν ἴδιο βαθμό καί στό ἴδιο εἶδος τίς ἱκανότητες καί τίς δωρεές. Ὅπως ἀκριβῶς δέν εἶναι δυνα­τόν ὅλο τό σῶμα νά εἶναι μόνο μά­τια ἡ μόνο χέρια, οὔτε ὁ στρατός ν΄ἀποτελεῖται μόνο ἀπό στρατηγούς, ἔτσι καί στήν κοινωνία δέν μπο­ροῦν νά εἶναι ὅλοι ἴσοι. Ἄνιση εἶναι ἡ δια­νομή ἀλλά ὄχι ἄδικη. Τάλαντο παίρνει καί ὁ πλούσιος καί ὁ πτωχός καί ὁ σοφός καί ὁ ἄσημος. Κανείς δέν μένει χωρίς τάλαντο. Κι ἄν κανείς νο­μί­ζει ὅτι δέν ἔχει τίποτα ἀλλο, πάντως ἔχει τήν ἀθάνατη ψυχή, πού ἀξίζει πε­ρισ­σότερο ἀπ΄ὅλο τόν κόσμο.
Μέσα στήν κοινωνία λοιπόν ὑπάρχουν ἀπό τή μιά πλευρά οἱ τα­λα­­ντοῦχοι, οἱ προικισμένοι μέ ἰδιαίτερες ἱκανότητες κι ἀπό τήν ἄλλη οἱ με­τριό­τητες. Κι ἀπό τήν ἄνιση αὐτή διανομή, ἄν λείπει ὁ συν­δετικός κρῖκος τῆς ἀγάπης, ἀνοίγεται μεγάλο χάσμα πού συνεχῶς ἀπομακρύνει τούς μέν ἀ­πό τούς δέ. Οἱ πρῶτοι μέ τό αἴσθημα τῆς ὑπεροχῆς βλέπουν τούς ἄλλους ἐγωϊ­στικά, ἀνθρώπους δεύτερης ἐπι­λο­γῆς. Οἱ δεύτεροι μέ τό κόμπλεξ τῆς κα­τωτερότητος δέν ἀνέχονται τήν παρουσία τῶν πρώτων, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπι­κρατεῖ στήν κοινωνία κλῖμα ἀκήρυκτου πολέμου ἀλληλοεξοντώ­σεως. Ἐ­κεῖ φθάνει ὁ ἄνθρω­πος πού ἀγνοεῖ ὅτι ὁ Θεός «νέμει τοῖς δούλοις τόν πλοῦτον» τῶν ταλάντων.
Μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλα ἐναρμονίζονται ἀρκεῖ μόνο καί «οἱ τά πέ­ντε τάλαντα λαβόντες» καί οἱ «τό ἕν τάλαντον» νά ἔχουν τή διά­θε­ση τῆς ἀ­γω­νιστικότητος καί νά διακρίνονται γιά τά αἰσθήματα ἀν­θρω­πισμοῦ καί κα­λω­σύνης. Καί ἀκόμα νά προσπαθήσουν τά τάλαντα νά μεταποιήσουν σέ χα­ρί­σματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς λογοδοσίας ὁ Θεός θά ζητήσει πολλά ἀπό ἐκεί­­νους στούς ὁποίους ἔδωσε πολλά καί λίγα ἀπό ἐκείνους στούς ὁποίους ἔδω­σε λίγα. Τούς καλούς καί φρονίμους οἰκονόμους θά ἀμείψει μέ ἔπαινο καί τιμή, ἐνῶ τούς πονηρούς καί ὀκνηρούς μέ καται­σχύνη. Τούς ἐργάτες τοῦ καλοῦ θά δεχθεῖ στή Βασιλεία του συν­δαι­τημόνες τῆς θεϊκῆς δόξης του, ἐνῶ τούς «ἀχρείους δούλους» θά καταδικάσει «εἰς τό σκότος τό ἐξώ­τε­ρον». Θά τούς τιμωρήσει ὄχι γιατί ἔπραξαν τό κακό, ἀλλά διότι δέν ἐργά­σθη­καν τό ἀγαθό. Τό συμπέ­ρασμα τῆς σημερινῆς παραβολῆς εἶναι ὅτι θά τι­μωρηθεῖ σάν κακο­ποιός καθένας πού δέν προσπάθησε νά γίνει ἀγα­θο­ποιός.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί!
Ὁ Θεός ἐπροίκησε τόν καθένα μας μέ τάλαντα πολλά. Ἄς μή τά κρύ­ψουμε γιά τή δική μας μόνο εὐτυ­χία. Ἄς ἀνοίξουμε τό θησαυ­ρο­φυ­λά­κιο τῆς καρδιᾶς μας κι ἄς δώ­σου­με μέ ἀπλοχεριά σ΄ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. Ἄς διαθέσουμε τήν ὑγεία μας γιά τή δική τους ἀρρώστια, τόν πλοῦτο μας γιά τήν φτώ­χεια τους, τήν ἐξυπνάδα μας γιά τή φιλομάθειά τους, τή δύ­να­μη τοῦ ἀξιώ­ματός μας γιά τήν ἐξυπη­ρέ­τηση τῶν ἀναγκῶν τους. Ἄν ἔτσι δια­χει­ρισθοῦμε τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ θ΄ ἀκούσουμε κατά τήν φρικτή ἡμέ­ρα τῆς κρίσεως τήν παρή­γο­ρη φωνή τοῦ δικαιοκρίτου: «Εὖ, δοῦλε ἀγα­θέ καί πιστέ εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...