Κυριακή Γ' Νηστειών τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ὑψηλές ἀλήθειες μᾶς ἀποκαλύπτει καί ἑρμηνεύει στή σημερινή περικοπή, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὁ ἀπ. Παῦλος

Μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν Ἀρ­χιερωσύνη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μᾶς παρακαλεῖ, ἐπειδή «πολύς ἡμῖν ὁ λόγος καί δυσερμήνευτος» (Ἑβρ. 5,11) νά ἀποβάλουμε τή νωθρότητα τῆς ἀκοῆς καί νά ἐμβαθύνουμε στά θεῖα λόγια. Ἡ διδασκαλία αὐτή εἶναι μιά πολύτιμη παρηγοριά, διότι μᾶς βεβαιώνει ὅτι κύριο γνώρισμα τοῦ Σω­τῆ­ρος καί Λυτρωτοῦ μας εἶναι ἡ συμπάθεια πρός τούς ἀνθρώπους. Ὁ Χρι­στός εἶναι ὁ πραγματικός καί αἰώνιος Ἀρχιερεύς τῶν ἀνθρώπων, ὁ ὁποῖος ἔ­χει πειρασθεῖ μέ ὅλους τούς τρόπους, ὅμοια μέ ἐμᾶς χωρίς ὅμως νά ὑπο­πέ­σει σέ καμιά ἁμαρτία. Πρός αὐτόν τόν Ἀρχιερέα πλησιάζουμε μέ θάρ­ρος καί ἄφοβη πεποίθηση, γιατί ἀπό τό θρόνο του ἐκπηγάζει ἡ Χάρη, ἡ ὁ­ποία στήν ὥρα τῶν πειρασμῶν μᾶς δίνει βοήθεια.

Ἐνώπιόν μας σήμερα προβάλλει ὁ θρόνος τοῦ μαρτυρίου τοῦ με­γά­λου Ἀρχιερέως Χριστοῦ, ὁ Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός, τόν ὁποῖο ἡ Ἐκ­κλη­σία προσκυνεῖ καί ὑψώνει γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει αὐτές τίς ἀλήθειες, τίς ὁποῖες ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπογραμ­μί­ζει.

Ὁ μέγας Ἀρχιερεύς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ἁπλός ἄνθρω­πος διαλεγμένος ἀπό τόν ποιμενόμενο λαό, ὅπως συνέβαινε μέ τούς ἀρχιε­ρεῖς τῶν Ἑβραίων ἀλλά Θεός ἐνανθρωπήσας, ἄναρχος καί αἰώνιος, «κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ» (Ἑβρ. 5,10). Στήν Παλαιά Διαθήκη ἡ παρουσία τοῦ Μελ­χισεδέκ προεικονίζει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε «ἐκ τοῦ Πα­τρός πρό πάντων τῶν αἰώνων». Ἔτσι καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν Ἀνά­στα­σή Του πέρασε τούς οὐρανούς καί εἰσῆλθε στήν αἰώνια κατάπαυση. Ὁ θάνατος δέν τόν κράτησε. Μέ τόν δικό του θάνατο νίκησε τό θάνατο. Τό ἀρχιερατικό του ἔργο δέ θά παύσει ποτέ. «Καί τῆς Βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.

Ὁ μέγας Ἀρχιερεύς εἶναι «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρ­τω­λῶν καί ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν» (Ἑβρ. 7,26). Ὡς ἄν­θρω­πος εἶναι ἀφοσιω­μέ­νος στό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Εἶναι ἀπαλ­λαγ­μέ­νος ἀπό κάθε κακία καί ἀμόλυντος ἀπό κά­θε ἁμαρτία. Εἶναι ἀκόμα ἀνώ­τε­ρος καί ἀπό αὐτά τά οὐράνια πνεύματα. Γεύ­θη­κε τό πι­κρό ποτήρι τῆς δο­κι­μασίας ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά δέν ἁμάρ­τη­σε. Φάνηκε πι­στός. Ἄν καί ἦ­ταν Υἱός τοῦ Θεοῦ «ἔμαθεν ἀφ΄ ὧν ἔπαθε τήν ὑπακοήν» (Ἑβρ. 5,8) καί ἀπο­­δεί­χθη­κε τέλειος καί ἔγινε σέ ὅλους ὅσοι τόν ὑπακούουν «αἴτιος σωτη­ρίας αἰω­νίου».

Κύριο ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἔ­γι­νε ἄνθρωπος γιά νά θεώσει τόν ἐκπεσόντα ἄνθρωπο. Κήρυξε τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλή­θειας καί φώτισε τούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου κα­θη­μένους» (Λουκ. 1,79). Θαυ­μα­τούρ­γησε καί δώρησε τή ζωή καί τήν ἴα­ση στούς πονεμένους. Τέλος, ἔπαθε, σταυ­ρώ­θη­κε καί τάφηκε «γενόμενος ὑ­πή­κοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. 2,8) γιά νά λυ­τρώ­σει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου. Ἡ ἐπί τοῦ Σταυροῦ θυ­σία Του ἀποκαλύπτει τό μέγεθος τῆς ἀγάπης Του. Ἔδωσε τή δική Του ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν. 15,14). Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀπο­κα­τέ­στη­σε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Μέ τό αἷμα Του καθάρισε τή συνείδησή μας ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ θυσία Του ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι θυσία τοῦ ἐναν­θρωπήσαντος Θεοῦ, ἔχει αἰώνια ἰσχύ καί κύρος. Ἡ δύναμη τῆς ἀγά­πης τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσο μεγάλη ὥστε εἶναι ἱκανή νά ἐξαλείψει τίς ἁμαρ­τίες ὁλόκληρου τοῦ κόσμου.

Ἡ θυσία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό βασικώτερο χαρα­κτη­ρι­στι­κό γνώρισμα τῆς ἀρχιερατικῆς μεσιτείας του. Μέσα στήν Ἐκκλησία λαμ­βάνει ὑπερχρονική διάσταση διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας στό ὁποῖο πάλι ὁ Χριστός θυσιάζεται «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σω­τη­ρίας». Γιά νά γίνουμε μέτοχοι τῶν ἀγαθῶν τῆς ἀρχιερω­σύ­νης του καί γιά νά ἔχου­με ζωντανή πάντοτε τήν ἐνθύμηση τῆς θυσίας του πρέπει νά ζοῦμε τό γε­γο­νός τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Μόνο ἔτσι γι­νό­μα­στε κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του.

Τό μεγαλεῖο τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος τοῦ Χριστοῦ δέν τόν καθι­στᾶ ἀπρόσιτο, ἀλλά δημιουργεῖ στίς καρδιές τῶν ἁμαρτωλῶν τήν πεποίθηση τῆς σωτηρίας καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀφέσεως. Ὁ Χριστός εἶναι παρών καί στήν σημερινή πραγματικότητα «μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καί πλανωμένοις» (Ἑβρ. 5,2), δηλαδή, εἶναι σέ θέση νά δείχνει ἀνοχή σ΄ ὅ­σους ζοῦν στήν ἄγνοια καί τήν πλάνη. Ἀπό τότε πού ὁ Λόγος φανε­ρώ­θη­κε στόν κόσμο, βρίσκεται στήν καρδιά τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας καί ἀντί τῆς ἑβραϊκῆς δικαιοσύνης δίνει τή διάσταση τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης. Μο­να­δικός φίλος πού συμπαθεῖ, καλύπτει, ἀνέχεται, συγχωρεῖ καί ἀγαπᾶ γνή­σια κάθε ἄνθρωπο εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτή τήν πίστη ἄς κρατήσουμε στα­θερά. Εἶναι ἡ μοναδική δύναμη πού μπορεῖ νά μᾶς κρατήσει ἀπό τόν ὁρ­μη­τικό χείμαρο τῆς κακίας καί νά μᾶς εἰσαγάγει στή χώρα τῆς ἀτε­λευ­τή­του χαρᾶς. Ἀπό ἐμᾶς ἐπιζητεῖ τήν ὑπακοή καί τήν πίστη, γιά νά κατα­πέμ­ψει τήν ἄφεση καί τό ἔλεος.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Μέ τίς ἁμαρτίες μας ἀνασταυρώνουμε πάλι τό Χριστό καί διακόπτουμε κάθε σχέση μέ τό μέγα Ἀρχιερέα. Εἶναι εὐ­και­ρία καθώς σήμερα ἀτενίζουμε τόν «δι΄ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους» ἑκου­σίως σταυ­ρωθέντα Κύριο καί προσκυ­νοῦ­με τόν ἁγιότερο ἀρχιερατικό θρόνο τῆς χάρι­τος, δηλαδή τόν Ζωοποιό Σταυρό, νά ἐνι­σχύσουμε τούς δεσμούς τῆς ἀγάπης μέ τόν Σωτήρα μας, γιά νά ἐλπίζουμε, ὅτι θά λά­βουμε ἔλεος καί χάρη. Στήν ἀπελπισία τοῦ κόσμου ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἐπ΄ αὐτοῦ Ἑσταυρωμένος μέγας Ἀρχιερεύς εἶναι ὁ φάρος τῆς ἐλπίδος. Ἐ­κεῖνος εἶ­ναι «ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος», «ὁ προσδεχόμενος» κάθε ἄν­θρω­πο μέ συμπάθεια καί «διαδιδόμενος» στόν καθένα γιά νά ζήσει.