Γέροντας Γερβάσιος Παρασκευόπουλος: «ΚΑΙ ΚΑΛΕΣΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ ΙΗΣΟΥΝ»

«Και καλέσεις το όνομα αυτού  Ιησούν», λέει ο άγγελος προς τον Ιωσήφ, το Μνήστορα, διότι «Αυτός σώσει τον λαόν Αυτού από των αμαρτιών αυτών». Και δικαίως ονομάστηκε έτσι, διότι «Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασε» κατα τον Προφήτη Ησαϊαν, διότι «ούτος εστιν ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, ο Αμνός του Θεού» κατά τον Πρόδρομο Ιωάννη, διότι «Αυτός ιλασμός εστι περί των αμαρτιών ημών, ου περί των ημετέρων μόνον, αλλά και περί όλου του κόσμου» κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, διότι αυτός εστιν «ον απέσταλκε σωτήρα του κόσμου ο Πατήρ» κατά τον ίδιο Ευαγγελιστή, διότι «ουτος εστιν αληθώς ο Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός» κατά την ομολογία και μαρτυρία των Σαμαρειτών. Τέλος, διότι Αυτός είναι « ον προέθετο ο Θεός ιλαστήριον δια της πίστεως εν των Αίματι Αυτού» κατά τον Απόστολον Παύλο.

Όλα αυτά βεβαιώνει και μαρτυρεί και η ιστορία δύο χιλιάδων και πλέον ετών…ο Ιησούς δεν σώζει αναπτύσσοντας θεωρίες, αλλά σώζει παρέχοντας τον ίδιο Του τον εαυτό στους ανθρώπους…σώζει πραγματοποιώντας και εφαρμόζοντας τη διδασκαλία Του. Η αγία του Ιησού διδασκαλία και η ζωή, των υπερ των πασχόντων ενδιαφέρον Του , η προς τους αμαρτωλούς συμπάθεια και αγάπη Του, η προς τις πόρνες άκρως συγκατάβασίς Του, η προς τους τελώνες και ληστές επιείκειά Του και ευσπλαχνία, η  υπερ των υπο πνευμάτων ακαθάρτων οχλουμένων ενέργειά Του και μέριμνα, ο υπέρ των πενθούντων πόνος Του και η συμπάθειά Του προς τους λεπρούς και τυφλούς, η υπερ των παιδιών και βρεφών απλότητα και στοργή Του, τέλος, η εν τω σπηλαίω ταπεινή  -χαριν των αμαρτωλών – Γέννησίς Του και όλα τα άλλα, μαρτυρούν και διακυρήσσουν , αποδεικνύουν και βεβαιώνουν ότι ο Ιησούς είναι τω όντι ο σώζων «τον λαόν Αυτού από των αμαρτιών αυτών». Ο Ιησούς από της Βηθλεέμ μέχρι του Γολγοθά, από του Γολγοθά μέχρι των κατωτάτων του άδου και από του άδου μέχρι της εκ δεξιών Καθέδρας, είναι «ο σώζων και αεί εντυγχάνων υπέρ ημών, ινα σώσει τον λαόν Αυτού». Να λοιπόν, η όλη έννοια του ονόματος Ιησούς, που εδόθηκε σε εμάς σήμερα ως Υιός και Βρέφος – για να έχουμε αύριο Αυτό ως  «Θεού δύναμιν και Θεού Σοφίαν». Είναι όνομα πλήρες σοφίας και δυνάμεως, στο άκουσμα και μόνο του οποίου «κάμπτει γόνυ παν γένος επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων». Όνομα δια μέσου αυτού παράλυτοι σηκώνονται, νεκροί ανασταίνονται και δαίμονες απελαύνονται. Όνομα το οποίο δικαίως συγκινεί σήμερα κάθε πονεμένη καρδιά, κάθε θλιμμένη ψυχή και όλο το γένος των ανθρώπων που αισθάνεται την ανάγκη ενός αληθινού Λυτρωτή.

Ας είναι ευλογημένο το όνομα Τούτο στα χείλη όλων εκείνων που γνώρισαν και αισθάνθηκαν τη δύναμή Του, την αγάπη Του και σοφία. Και είναι και θα είναι, διότι το όνομα Τούτο ανέδειξε  ήρωας – αγίους σε κάθε περίσταση και ανάγκη, ελπίδα στους κινδύνους, ασπίδα εναντίον κάθε προσβολής και «Θεός εν ανθρώποις». Για αυτό «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και των εν Σπηλαίω τεχθέντι και εν τη φάτνη των αλόγων ανακλιθέντι».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : “ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΜΕΛΕΤΑΙ…” ΑΡΧ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΧΑΡ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Απόδοση στη νεοελληνικη: Χάδλα Παναγιώτα, Μορ.Βιολόγος, MSc

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον πνευματικό μου πατέρα Πρωτ. Παναγιώτη Δ. Ρούβαλη για τη δωρεά του ψυχωφελούς αυτού βιβλίου

πηγή

Πολύτιμοι μαργαρίτες Γέροντος Γερβάσιου Παρασκευόπουλου

"Ὁ πατήρ μου ἔως ἄρτι ἐργάζετιαι...", ἀλλά μήπως ὁ διάβολος κάμνει διακοπάς; Ἄν μπορούσαμε τουλάχιστον νά τόν κλείναμε σ' ἕνα πιθάρι κατά τούς θερινούς μῆνας, τότε καί ἡμεῖς θά ἡσυχάζαμε. Ἀκριβῶς τό καλοκαίρι εἶναι πού κινεῖται καί ἐργάζεται περισσότερον κι οὔτε στιγμή κάνει ἀνακωχή. Δέν εἴδατε τί γίνεται καί πῶς μᾶς ξεγυμνώνει ὅλους μέ τή ζέστη, μέ πρόφαση ὅτι ζεσταινόμαστε; δέν βλέπετε τί γίνεται στούς δρόμους, στίς παραλίες, Ἔ, λοιπόν κι ἡμεῖς δέν ἔχομεν καιρό γιά χάσιμο, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ἐργαζώμερθα ἐκ παραλλήλλου πρός ἀντιπερασπασμόν, στόν δικό μας στίβο νά προφυλάξωμε τά πρόβατα ἀπ' τόν λύκο. Πῶς θά τ' ἀφήσουμε χωρίς ποιμένα, ἔρμαια στά νύχια του; Θά δώσω λόγο. Ὁ Κύριος ἔχυσε γι' αὐτά τό Αἷμα Του.

"Δός τε μου μητέρες". Καί ἐάν τά πάντα καταλυθοῦν, παραμείνει ὅμως ἀλώβητος ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας, μή φοβᾶσθε. Καί ἡ θρησκεία θά ἀναζήσει καί τά πάντα θά διατηρηθοῦν καί πρό παντός ὁ ἐθνισμός ( πατριωτισμός ), πού ἔχει τά θεμέλιά του, τίς ρίζες του στήν οἰκογένεια.

"Ὅλα, τά παιδιά μου, πρέπει ν' ἀνάγωνται, νά κατευθύνωνται πρός τόν Ὕψιστον".

Νά καταλήγουν ὡς σκοπός εἰς τόν Κύριον καί τήν δόξαν του καί ἀπ' Αὐτόν νά ἐμπνέωνται καί νά κατευθύνωνται αἱ σκέφεις μας, οἱ πόθοι μας, τά ἔργα μας, ἐκεῖ καί μόνον ν' ἀποβλέπουν, αὐτόν καί μόνον τόν σκοπόν νά ἐπιδιώκωμεν. Προσέχετε, παιδιά μου, νά μή νοθεύωμεν τά καλά ἔργα, τούς πόθους τούς σκοπούς μας μέ ἰδιοτελεῖς ὑστεροβούλους, ἐγωϊστικάς ἐπιδιώξεις· ἁγνά τά ἐλατήρια, ἀγνά τά μέσα, ἁγνός καί ἅγιος ὁ σκοπός κάθε ἐνέργειάς μας. Ἀγἀπη μέ ὅλας τάς δυνάμεις μας, ψυχικάς, διανοητικάς, σωματικάς πρός τόν Κύριον καί πρός τόν οἱονδήποτε συνάνθρωπόν μας ( ἐκτός τῆς κακίας του ), πρός σωτηρίαν του καί δόξαν τοῦ Ὑψίστου. Καί ὁ ἀσφαλέστερος δρόμος καί τό εὐγλωττότερον κήρυγμα εἶναι ἡ ζωή, τό παράδειγμά μας. "Οὔτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα, καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν, τόν ἐν  τοῖς οῦρανοῖς", εἶπε ὁ Κύριος. Ἔτσι ἑλκύονται καί σώζωνται οἰ μακράν τοῦ Θεοῦ ζῶντες καί δοξάζεται τό ὑπερύμνητον και δοξασμένον ὄνομα τοῦ ἐν Οὐρανοῖς Πατρός μας, μεταξύ ἀνρθώπων.

πηγή

π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος: Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ!

Ο άνθρωπος συνήθως διαμορφώνει γνώμη για τους άλλους από εξωτερικά φαινόμενα, τα οποία θεωρεί ως αληθείς εκδηλώσεις της εσωτερικής ζωής των ανθρώπων, και αυτό διότι στερείται της χάριτος ή της δυνάμεως να διεισδύσει στα βάθη της καρδιάς των συνανθρώπων του. Είναι σύνηθες οι κρίνοντες τις πράξεις των άλλων να ανήκουν στους κύκλους των θρησκευόντων  ή των δικαίων ή τιμίων ή μορφωμένων, οι οποίοι δεν ανέχονται τις παραβάσεις ή παρεκτροπές των άλλων, αλλά συχνά και τις αγαθές και καλές πράξεις των άλλων , αφού και αυτές τους πειράζουν.  Πόσοι όμως από αυτούς που σχολιάζουν και επικρίνουν και ξεσκονίζουν  τις πράξεις, κινήσεις ή λόγια των υπολοίπων ανθρώπων δεν καλύπτουν το πραγματικό τους προσωπείο με ευλογοφανείς δικαιολογίες και αγανακτήσεις; Προσποιούνται θεοσέβεια ή δικαιοσύνη; Δεν υποκρίνονται; Πόσοι από αυτούς δεν αντιγράφουν τον ευσεβή και ευσχήμονα αρχισυνάγωγο της Καπερναούμ του οποίου τις πονηρές διαθέσεις και υποκρισίες  δημόσια σήμερα έλεγξε ο Σωτήρ;;;

...

Υποκριτής! Ο πραγματικός εχθρός και ο μεγαλύτερος κίνδυνος κάθε κοινωνίας και κάθε συνεργασίας! Και πολλές φορές αποδεικνύεται τέτοιος ο φίλος που μεταμορφώνεται και εις άγγελο φωτός ώστε να επιφέρει ευκολότερα και ταχύτερα την καταστροφή και τον όλεθρο!  Τέτοιος εμφανίζεται, παρουσιάζεται  ή αποκαλύπτεται και ο οικογενειακός φίλος, ο άνθρωπος του σπιτιού μας, της απολύτου εμπιστοσύνης μας. Και τέτοιος εκδηλώνεται με το προσωπείο του ενδιαφερόμενου και εκείνος που ομιλεί περί ηθικής, περί δικαιοσύνης και αρετής περί αληθείας και ζωής αιωνίου, ο οποίος -  όχι σπάνια και μέσω του προσωπείου του πλατωνικού έρωτος ή της ειλικρινούς φιλίας -  χωρεί ασφαλώς και αθορύβως εις το απροχώρητο! Ναι τέτοιος και χειρότερος ευρίσκεται εκείνος  για τον οποίον και την τιμιότητά του " και το κεφάλι μας θα εκόβαμε"!!! Υποκριτά άκουσε!!! Για κανέναν αμαρτωλό ο Σωτήρας δεν αγανάκτησε και δεν οργίστηκε όσο για σενα! Θυμήσου το οκταπλό "ουαί" με το οποίο σε εταλάνισε αλλά και τον αποτροπιασμό που αισθάνθηκε όταν σε αντίκρυσε. Σύνελθε παρακαλώ και μετανόησε, διότι και το προσωπείο σου θα αποκαλυφθει και φοβερά τιμωρία σε περιμένει. σε περιμένει η ίδια τιμωρία που περιμένει και τον διδάσκαλόν σου διάβολον που πλανά με την υποκρισία τους ανθρώπους, βληθήσεται ώς και σύ " εις την λίμνην του πυρός και του θείου" όπου θα βασανίζεσαι μετ αυτού "ημέρας και νυκτός εις αιώνας αιώνων".

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: "ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΜΕΛΕΤΑΙ..." ΑΡΧ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΧΑΡ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Αποδοση στη νεοελληνική: Χάδλα Παναγιώτα, Μορ.Βιολόγος, ΜSc

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον πνευματικό μου πατέρα Πρωτ. Παναγιώτη Δ. Ρούβαλη για τη δωρεά του ψυχωφελούς τούτου βιβλιου

πηγή

Γέροντας Γερβάσιος Παρασκευόπουλος: «ΕΜΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΙΑ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΗ ΤΙΣ ΤΩΝ ΙΗΣΟΥΝ»

Σε απλή γλώσσα αλλά και πολύ διδακτική, το Ιερό Ευαγγέλιο της ημέρας, ιστορεί πώς ο τυφλός της Ιεριχούς, υπερνίκησε πολλά εμπόδια, για να πετύχει το σκοπό του, που ήταν να πλησιάσει τον Ιησού. Πριν εισέλθουμε στο κυρίως μέρος του θέματος ας αφηγηθούμε συντόμως τα ιστορούμενα. Ο Κύριος Ιησούς , συνοδευόμενος από τους μαθητές του και πλήθος λαού πλησιάζει την θορυβώδη, εμπορική πόλη Ιεριχώ, κτισμένη στη δεξιά όχθη του Ιορδάνη ποταμού. Από το πλήθος του κόσμου που τον περίμεναν εκεί και αυτών που τον ακολουθούσαν  ήταν πολύ δύσκολο να ακουστεί ευδιακρίτως φωνή ή λόγος. Στα όρια της πόλης αυτής  καθόταν ένας τυφλός  που ζητούσε ελεημοσύνη. Ακούγοντας ότι διέρχεται ο Ιησούς, με φωνή μεγάλη, ελεεινώς και συγκινητικώς έκραζε: "Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησόν με!" Η θερμή αυτή παράκληση, η έκκληση αυτή αντί να συγκινήσει τους ακούοντας, αλλούς τους ερέθιζε, πολλούς τους σκανδάλιζε και σε άλλους προκαλούσε το φθόνο και την αγανάκτηση. Αλλά γιατί;

Μήπως η προσθήκη της φράσεως, εις την παράκλησή του : "Υιέ Δαβίδ"! Ναι! Διότι η δισύλλαβος αυτή φράση ενείχε βαρεια΄έννοια, μεγάλη σημασία και τρανή ομολογία ότι ο Ιησούς είναι εκείνος που θα αναστήσει την "πεπτωκυιαν σκηνήν του Δαβίδ". Είναι ο Μεσσίας! Αλλά την ομολογία αυτή δεν ανέχοντο να ακούσουν για τον Ιησού οι Φαρισσαίοι ούτε οι Γραμματείς, ούτε οι Αρχιερείς και το Μέγα Συνέδριο. Ακριβώς για αυτό το λόγο εμποδίζουν με θορύβους και άλλες φωνές να φθάσει μέχρι τον Ιησού η παράκληση αυτή του ελεεινώς κράζοντος τυφλού. Και την εμποδίζουν , γιατί εγνώριζαν ότι αν φθάσει μέχρι τον Ιησού η φωνή της εκκλήσεώς του, ο Ιησούς θα θεραπεύσει αυτόν και δια μέσου της θεραπείας θα επικυρώσει την πίστη και ομολογία του τυφλού. Αλλά ο τυφλός άνθρωπος με την ισχυρή θέληση και τη βαθειά πίστη, άνθρωπος με αρχές και πεποιθήσεις, άνθρωπος με χαρακτήρα , κράζει ακόμα ισχυρότερα, τονίζοντας περισσότερο το "Υιέ Δαβίδ", η φωνή του υπερισχύει, η δέησή του εισακούεται και βρίσκεται μπροστά από το Μεσσία του, προσκεκλημμένος και για την πίστη του λαμβάνει ότι ποθούσε και ζητούσε. Και κάτι περισσότερο: το φως της αλήθειας και τη χαρά του να βλέπει "ον επεθύμησαν ο Αβραάμ και οι Προφήται". Εχουμε μπροστά μας ζωντανή την εικόνα της δυνάμεως της πίστεως , της ισχυράς θελήσεως και της αποφασιστικότητας, που σημαίνει ότι: όλα τα εμπόδια θραύονται και συντρίβονται ή και υπερπηδώνται όταν ο άνθρωπος έχει σταθερή θέληση και βέβαιη πίστη...όποιος θελήσει να πλησιάσει τον Ιησού, να γνωρίζει ότι σε κάθε βήμα του θα ορθώνονται ογκόλιθοι και θα σηκώνονται μανιώδη κύματα και τείχη. Διότι δυστυχώς και σήμερα ο Ιησούς εξακολουθεί να είναι "σημείον αντιλεγώμενον" ....Και πώς θα υπερπηδήσει τα εμπόδια που υψώνονται σήμερα μπροστά του;;;

Πρέπει να καταπολεμά οτιδήποτε απειλεί να εξασθενήσει ή κατασβέσει το πυρ της πίστεως. Να εργάζεται εντατικά, με πίστη και θέληση "πεφωτισμένη άνωθεν" ώστε να ταπεινώσει το μέγιστο εχθρό το ίδιο το εγώ του και την φιλαυτία του στην οποία φωλιάζει η φιλαρέσκεια και η ανθρωπαρέσκεια. Να κωφεύει προς κάθε διεστραμμένη ιδέα, κατήγορον της κατά Χριστόν ζωής και του λόγου του Θεού, που είναι ρήματα ζωής αιωνίου. Να ενισχύει τη θέλησή του σε αγαθά έργα εν Χριστώ Ιησού "πληρών και εκπληρών πάσαν Κυριακήν εντολήν και μισών πάσαν ραθυμίαν". Τέλος δε να μνημονεύει πάντοτε ότι ο θρίαμβος και η νίκη ανήκει εις τον νικήσαντα τον κόσμον, τον και δόντα ημίν την νίκην κατά πάσης προσβολής του εχθρού δια της προς τον Νικητήν πίστεως.

"Τεκνία - λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης- νενικήκατε τον πονηρόν", εν Χριστώ Ιησού. Οθεν θαρσείτε.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΜΕΛΕΤΑΙ..." ΑΡΧ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΧΑΡ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Απόδοση: Χάδλα Παναγιώτα, Μορ. Βιολόγος, MSc

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον πνευματικό μου πατέρα Πρωτ. Παναγιώτη Δ. Ρούβαλη για τη δωρεά του ψυχωφελούς αυτού βιβλιου

 πηγή

Γέροντας Γερβάσιος Παρασκευόπουλος: «ΜΕΓΑ ΕΜΠΟΔΙΟ ΠΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ Η ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟΝ»

Και πάλι ο πλούσιος είναι το θέμα του σημερινού Ευαγγελίου, αλλά πλούσιος όχι άφρων και ασεβής, αντιθέτως μάλιστα  αυστηρός  και ακριβής τηρητής των δέκα εντολών του Μωσαϊκού νόμου και άνθρωπος που φρόντιζε για την ψυχική του σωτηρία. Πλούσιος, που δεν δυσκολεύθηκε γονυπετής να ρωτήσει τον Ιησού για την αιώνια ζωή. Πλούσιος, αλλά εν μέσω του πλούτου του και των επίγειων αγαθών και παρ'όλη του τη νεότητα - εκ νεότητός του εφύλαξε όλες ανεξαιρέτως τις εντολές του Θεού. Μακαριστός ο πλούσιος τούτος για όλα αυτά, αξιολύπητος όμως , διότι ενώ είχε επιβληθεί για όλα αυτά στον εαυτό του, ώστε να είναι και να γίνει ανώτερος των παθών και αδυναμιών του - όσες κατατρέχουν και μαστίζουν τις σημερινές κοινωνίες και μάλιστα την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει - ήταν παρόλα αυτά υποδουλωμένος  εις τα χρήματά του και τα κτήματά του. Πλούσιος που ενώ νίκησε το μέγιστο εχθρό της νεότητος και κάθε ηλικίας, τη σάρκα, ηττήθηκε από το χρυσό και το χώμα των κτημάτων και χρημάτων του. Τέλος, πλούσιος που ενώ εθριάμβευσε κατά πάσης κατεύθυνσης σαρκικών απολαύσεων και νίκησε την ομορφιά της επιθυμίας και τα θέλγητρα, αλλοίμονο! ηττήθηκε από τους φθαρτούς θησαυρούς του!

Η προσκόλληση και προσήλωση του ανθρώπου στα υλικά αγαθά, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο της σωτηρίας της ψυχής. Έχουν τόση ελκυστική δύναμη ο πλούτος, τα χρήματα, τα υλικά αγαθά, τα κτήματα ώστε σχεδόν πάντοτε - διότι υπάρχουν και εξαιρέσεις - να ελκύουν αυτόν που επιθυμεί να τα αποκτήσει και να αφοσιωθεί σε αυτά, ώστε οι άνθρωποι αυτοί να αφομοιώνονται, να συνδέονται τόσο στενά και ισχυρά σε αυτά και να είναι ευκολότερο να αποσπάσει κανείς τη ζωή από τον άνθρωπο αυτό, παρά τα πλούτη του! Τούτο το μαρτυρεί η ιστορία, το βεβαιώνει η καθημερινή πείρα, το επισφραγίζει σήμερα το ιερό Ευαγγέλιο. Πόσες φορές δεν είδαμε ανθρώπους να πεθαίνουν για τις ιδιοκτησίες τους; Πόσες φορές δεν είδαμε πλουσίους να παρακολουθούν τους άπιστους και φυγάδες φίλους τους, να αυτοκτονούν αφαιρώντας τη ζωή τους, μόνο διότι εγκαταλήφθησαν από τον πλούτο; Πόσες φορές δεν είδαμε τη ζωή να δίνεται για το χρήμα;
Δυστυχώς αυτός είναι ο πλούτος και ακριβέστερα η προσκόλληση και η επ' αυτού ελπίδα. Όταν ο πλούτος και η ελπίδα σε αυτόν προσπαθούν να χωρίσουν τον άνθρωπο από την αιώνια ζωή, από την αληθινή και πραγματική ζωή, οφείλει ο άνθρωπος να απέρχεται λυπούμενος όχι από την αιώνια ζωή αλλά από τους θησαυρούς του, διότι και η απόκτηση της αιωνίου ζωής έχει δικαιώματα και απαιτεί θυσίες και ζητεί και αξίζει να προτιμάται του πλούτου.
Ο σημερινός νεαρός άρχοντας, καλώς κατανόησε τι είναι αιώνια ζωή και ποια η αξία αυτής και για αυτό ζητεί να μάθει, τι πρέπει να κάνει τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Αλλά όταν λαμβάνει την κατάλληλη απάντηση, να θυσιάσει δηλαδή τον πλούτο του, το φθαρτό και άστατο για χάρη της αιωνίου ζωής, αυτός προτιμά τον πλούτο και υποτιμά την αιώνια ζωή και όχι μόνο τούτο αλλά απέρχεται λυπούμενος, διότι ήταν πολύ πλούσιος, το οποίο σημαίνει ότι πολύ δύσκολα εισέρχονται στη Βασιλεία του Θεού αυτοί που κατέχουν χρήματα-πλούτο. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνουν που υπάρχει το αληθινό συμφέρον τους, αλλά διότι δεν μπορούν να λυθούν από τα δεσμά του επίγειου πλούτου. Προσκολλημένοι στα επί της γης και για τη γη! Σπάστε σας παρακαλώ τις αλυσίδες της δουλείας αυτής. Καταργήστε την λατρεία της ύλης και των θησαυρών αυτής. Υψωθείτε υπεράνω αυτών για την αληθινή ζωή. Ναι! Χάρη της αιωνίου ζωής, χάρη της άνω ζωής και πλούτος και χρήματα, θησαυροί και κτήματα "ες κόρακας". Και σε εκκλησιαστικότερο και ευπρεπέστερο λόγο: "το αργύριο" μαζί με τις απολαύσεις του "ας χαθεί" για χάρη του μόνου αγαθού!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : "ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΜΕΛΕΤΑΙ..." του π. Γερβασίου Χαρ. Παρασκευοπούλου
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον πνευματικό μου πατέρα Πρωτ. Παναγιώτη Δ. Ρούβαλη, για τη δωρεά του ψυχωφελούς αυτού βιβλίου
Απόδοση στη νεοελληνική: Χάδλα Παναγιώτα, Μορ.Βιολόγος, ΜSc

 πηγή

Αρχ. Γερβασίου Παρασκευοπουλου:«Αγιασμός και σωτηρία είναι το Θείον κήρυγμα...»

«ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΑΣ ΕΔΙΔΑΣΚΕΝ ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ»

ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΔΙΑΦΩΤΙΖΕΙ, ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΝ...

Ναι! Καθίσας ο Κύριος, εδίδασκεν από του πλοίου τους όχλους, διότι ο λαός υπέφερεν από λιμόν λόγου Θεού, διότι ήσαν εκλελυμένοι, ελλείψει πνευματικής τροφής. "ήσαν - ως λέγει χαρακτηριστικώς έτερος Ευαγγελιστής- εκλελυμένοι και απερριμμένοι ωσεί πρόβατα, μη έχοντα ποιμένα". Πράγματι, πάντοτε, ως και επί των ημερών μας, δια τον "χυδην" λαόν σπανίως λαμβάνεται πρόνοια και φροντίς, όπως και ούτον τρέφεται δια καταλλήλου και υγιούς πνευματικής τροφής, αφού και ούτος είναι ουχί σαρξ και αίμα , αλλά και κυρίως πνεύμα. τω λόγω τούτο ο Σωτήρ ημών, ως κύριόν Του μέλημα και πρώτιστον καθήκον εθεώρει το κηρύσσειν και διδάσκειν ιδία και μάλιστα τους όχλους "τα ρήματα της αιωνίου ζωής" ίνα δια τούτων διαφωτίζεται, καθαρίζεται και αγιάζεται ο λαός. τούτων ούτως εχόντων, φέρε ίδωμεν, εξετάσωμεν και μελετήσωμεν πώς ο άνθρωπος και ιδία ο χριστιανός διαφωτίζεται, καθαρίζεται και αγιάζεται μόνον δια του Θείου κηρύγματος, του λόγου του Θεού.

Διαφωτίζεται! εάν επάναγκες κρίνεται ίνα είς πάσαν στιγμήν του βίου και καθ εκάστην ημέραν και πολλάκις της ημέρας διαφωτίζεται ο πας άνθρωπος -πρόχειρον δε τούτου παράδειγμα έστωσαν τα κατά διαφόρους ώρας της ημέρας δια των ραδιοφωνικών σταθμών ανακοινούμενα : ειδήσεις, ανακοινωνθέντα, εξαγγέλματα ή μηνύματα καθώς και αλλεπάλληλοι εκδόσεις των εφημερίδων κλπ και πάντα ταύτα και πολλά όμοια προς διαφώτισιν του κοινού - πόσο μαλλον αναγκαίος είναι ο διαφωτισμός του λογικού ανθρώπου επί πνευματικών ζητημάτων, κατά των οποίων νυχθημερόν, συνεχώς και αδιαλείπτως βάλλει όχι μόνον ο κόσμος της αμαρτίας, αλλά και μάλιστα ο ασταθής λογισμός και ο διά του λογισμού τεχνικώτατα και επιτηδειότατα και δολερώτατα δρων και εργαζόμενος διάβολος, ο πονηρός δαίμων;....δύναται λέγω,  η Εκκλησία να αδρανή, αφού ο Αρχηγός της και Δομήτωρ αυτής είναι " το φως το αληθινόν, το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον"; Βεβαίως όχι.

Καθαρίζει! Καθαρίζει πάντα άνθρωπον η Θεία διδασκαλία, διότι αυτή διαλύει τας πλάνας, ξεσκοτίζει το νουν, θερμαίνει και καθαίρει την καρδίαν , ποιεί τους ανθρώπους νηφαλίους. Εξευγενίζει και απλοποιεί τον οικογενειακόν βίον, εξημερώνει την κοινωνικήν ζωήν, εμφυσά το ζωογόνον πνεύμα της φιλαλληλίας και ευποιϊας μεταξύ των ανθρώπων. κατακοσμεί τα ήθη, ενισχύει τους ηθικούς θεσμούς και στερεώνει...Μη πλανώμεθα: Ηθική και κοινωνική πρόοδος άνευ θρησκείας καθαράς, δεν είναι δυνατή. Θρησκευτική δε ζωή και αμίαντος, άνευ Θείου κηρύγματος είναι αδύνατος.

Αγιάζει ο λόγος του Θεού πάντα άνθρωπον επιγνώσκοντα τον ίδιον αυτού προορισμόν. Αγιάζει τον χριστιανόν δια των Θείων Μυστηρίων, ερμηνευομένων δια της Θείας διδασκαλίας. Αγιάζει τον άνθρωπον ο λόγος του Θεού, διότι κατά τη διδασκαλίαν του Κυρίου " τα ρήματα α εγώ λαλώ πνεύμα εστι και ζωή εστιν", άρα αγιασμός και σωτηρία είναι το Θείον κήρυγμα....το Θείον κήρυγμα και ο λόγος του  Θεού είναι πλέον χρήσιμα και αναγκαία ή ο επιούσιος άρτος της εφημέρου ζωής.

Απόσπασμα από το βιβλιο :ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΜΕΛΕΤΑΙ ΕΠΙ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΩΝ... Αρχ. Γερβασίου Χαρ.Παρασκευοπουλου

πηγή

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΓΕΡΒΑΣΙΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ 49 ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ…

Ο Αστήρ έδυσεν Ιούνιος 1964.

Έφθασεν ο καιρός να αναπαυθή από τους ατρύτους κόπους ο εργάτης του Ευαγγελίου. Την 30ήν Ιουνίου 1964, εορτήν των 12 Αποστόλων, ο Κύριος εκάλει πλησίον Του τον νεώτερον Απόστολο της πόλεως Πατρών. Ο π. Γερβάσιος τας πρωινάς ώρας της ημέρας ταύτης εκοιμήθη εν Κυρίω.Ο αστήρ, όστις επί 50 και πλέον έτη εφώτιζε την πόλιν των Πατρών, έδυσεν ίνα ανατείλη εις τον άλλον εκείνον κόσμον, τον οποίον τόσον ηγάπησεν. 

Όλη η πόλις εσείσθη εκ της ειδήσεως του θανάτου του. Χιλιάδες λαού, όστις τον εγνώρισεν ως πιστόν δούλον του Κυρίου, συνέρρευσεν εις τον Ι.Ναόν του Αγίου Δημητρίου, κέντρον της Ιεραποστολικής δράσεως του και με εκδηλώσεις βαθυτάτου σεβασμού ησπάζετο το ιερόν σκήνωμα.  

Ο γράφων τας γραμμάς ταύτας, όστις ηυτύχησε να παρεβρεθή εις την κηδείαν και να προσφωνήση και αυτός δι’ ολίγων τον νεκρόν, θα ενθυμήται πάντοτε τας αυθορμήτους εκείνας εκδηλώσεις του ευσεβούς λαού υπέρ της μνήμης του αοιδίμου εργάτου του Ευαγγελίου. Ο ταπεινός Πρεσβύτερος Γερβάσιος ετάφη με τιμάς Πατριάρχου, αληθινού Πατριάρχου. Και ενώ η μνήμη των αρχιερέων και αρχιεπισκόπων συντόμως εξαλείφεται, η μνήμη του πατρός Γερβασίου δεν πρόκειται να λησμονηθή. Διότι εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος. Και εκ των δικαίων ήτο ο π. Γερβάσιος…”

Ο Φλωρίνης Αυγουστίνος

Ένας επιπλέον άγιος
“…Όσον δια τον αείμνηστον π. Γερβάσιον ευρίσκομαι εις δίλημμα περί του πρακτέου. Να συλλυπηθώ Υμάς δια την απώλειαν ενός τοιούτου πνευματικού τροφοδότου του Ποιμνίου Σας ή να συγχαρώ και πάλιν δια την τελείωσιν και συνεπώς απόκτησιν ενός επί πλέον αγίου; Ας είναι η αγία του ψυχή εις τα δεξιά του Κυρίου δεομένη και υπέρ ημών των υπολειπομένων και εν τη πάλη της αμαρτίας ευρισκομένων φίλων και γνωστών του”.

Αρχιμ. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος Ιεραπόστολος Αφρικής

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ 1994
Ι.Μ. ΥΔΡΑΣ ΣΠΕΤΣΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΝΗΣ
Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΙΓΙΝΗΣ
Επιμέλεια: π. Παναγιώτης Ρούβαλης – Χάδλα Παναγιώτα, Μορ.Βιολόγος, MSc Ιατρικής ΠΠ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ
ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Δ. ΡΟΥΒΑΛΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΙΜΟΥ ΥΛΙΚΟΥ 
πηγή

Αρχιμ. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος: Ένας οραματιστής κληρικός» Toυ Iεροδιακόνου π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

«Αρχιμ. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος:

Ένας οραματιστής κληρικός»

Toυ Iεροδιακόνου π.  Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

30.06.2013

  Είναι αλήθεια πως ο χρόνος αν και αδυσώπητος στο πέρασμά του, παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, ωστόσο υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να διαγράψει μονομιάς, αλλά παλεύει μαζί του να νικήσει. Θα απορείς με τι αντιμάχεται ο χρόνος; Με την ιστορική μνήμη, με την αλήθεια των γεγονότων, με την μοναδικότητα των προσωπικοτήτων, με την αξία των ανθρώπων, με την ποιότητα των οραμάτων.

    Την παραπάνω διαπίστωση την διακρίνει κανείς αν ξεφυλλίσει τις πολύτιμες δέλτους της ιστορίας  και σταθεί εκεί, σε σημαντικές ημερομηνίες, σε ορόσημα ιστορικών γεγονότων και παρουσίας ανθρώπων, που σημάδεψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την εποχή τους.

    Το ίδιο θέλουμε και εμείς να επιχειρήσουμε με αυτή την επί του χάρτου αναφορά μας, να αγγίξουμε για λίγο το παρελθόν και να το νοιώσουμε σαν να είναι παρών, μιλώντας πάλιν και πολλάκις για μια από τις μεγαλύτερες εκκλησιαστικές μορφές, των τελευταίων ετών, της Εκκλησίας της Ελλάδος, για τον Αρχιμ. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο.

   Δεν είχαμε την ευλογία, βεβαίως, να ζήσουμε κοντά του, να αφουγκραστούμε την αγωνία του για το μέλλον της χρυσής ελπίδας της πατρίδος μας, της νεολαίας μας , να μαθητεύσουμε παρά τους πόδας ενός γνησίου Λευίτη του θυσιαστηρίου, να φιλήσουμε το χέρι του, να τον ζήσουμε ως τον δικός μας πνευματικό πατέρα.

   Ωστόσο, είχαμε το δώρο του Θεού στη ζωή μας, να τον γνωρίσουμε μέσα από το πρίσμα της ποιμαντικής του διακονίας, από την καρποφορία του πρωτοποριακού για την εποχή του, έργου.

   49 ολόκληρα χρόνια μετά, και εμπνεόμαστε από το όραμα εκείνου, για μια Εκκλησία, που μοιάζει ή καλύτερα είναι, μια μεγάλη αγκαλιά, μια στοργική μάνα που ξέρει να προστατεύει τα παιδιά της, την ώρα που παλεύουν με τα κύματα της ζωής.

  49 ολόκληρα χρόνια μετά, και δεν δύναται να σβήσει η μορφή του π. Γερβασίου, από την θύμησή μας, μιας και πάντοτε θα προβάλλει ενώπιον μας, ο ζήλος του για το εκκλησιαστικό έργο, η αγωνία του για την πρόοδο την ιεραποστολικής  προσπάθειας, ο πόθος του για το «ίνα πάντες εν ώσιν».

    Ένας, ξεχωριστός, ιδιαίτερος μα και με ζήλο Θεού εμφορούμενος, ιερεύς,  ήταν ο π. Γερβάσιος. Στην εποχή του ο κόσμος τον αγάπησε μα και αρκετοί τον πολέμησαν. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά. Ήταν μεγάλος ο παππούλης! Του άρεσε το καλό, το αυθεντικό, το εκκλησιαστικό, το παραδοσιακό. Ήθελε τα πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν να γίνονται. Επιθυμούσε την τελειότητα και γι’ αυτό στο πρόσωπό του επαληθεύτηκε αυτό που εύστοχα λέχθηκε:

« Τους επιθυμητάς της τελειότητος  ο κόσμος τους μισεί γιατί διαρκώς αναταράσσουν τα νερά. Όταν όμως τους χάσει, τους αναζητεί γιατί έχει γίνει φτωχότερος και αυτό πλήρως το αντιλαμβάνεται και το κατανοεί».

      Όλα τα παραπάνω τα επιβεβαιώνει πολύ χαρακτηριστικά η παρακάτω εικόνα:

   « Ο μικρός Γεώργιος, (κατόπιν Αρχιμ. Γερβάσιος), για πρώτη φορά εισέρχεται στο καθολικό της Μονής Κερνίτσης. Η καρδιά του χτυπά δυνατά, ο νους του ταξιδεύει μέσα στα χρώματα των παλαιών τοιχογραφιών του καθολικού, τα μάτια του βουρκωμένα σταματούν και κεντρίζουν στις συγκλονιστικές, αγνές, μορφές των ασκητών αγίων της Εκκλησίας. Μα είναι τόσο ζωντανές! Του μιλούν. Αισθάνεται τα χνώτα της δικής τους αγιότητας, να ποτίζουν το είναι του, να του δείχνουν το δρόμο. Δειλά, μα και θαρρετά κοιτάζει, θέλει να πει, να μιλήσει, μα η φωνή του δεν βγαίνει… Ένας κόμπος στο λαιμό του, στέκεται. Το δάκρυ όμως αβίαστα κυλά από το μάτια του, η σιωπή λύνεται, η καρδιά ξεσπά και με φωνή καθάρια, γεμάτη όραμα και πόθο, ομολογεί:

Θέλω και εγώ να κολλήσω στον τοίχο! 

Θέλω να γίνω Άγιος!»

  Συνοψίζοντας, είναι αλήθεια τελικά,  ότι ο μακαριστός π. Γερβάσιος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, «προκάλεσε» με την διακονία του. Και αυτό είναι φυσικό, από τη στιγμή που δεν δίστασε να ταράξει τις εφησυχάζουσες συνειδήσεις και να θέσει την εκκλησιαστική, και όχι μόνο, κοινότητα αντιμέτωπη με κρίσιμα και οριακά διλήμματα. Η τελική αποτίμηση της ιερατικής του διακονίας ανήκει, στην κρίση της Ιστορίας, η οποία δεν μπορεί παρά να λάβει υπόψη της και την αίσθηση που έχει διαμορφώσει συνολικώς και η εκκλησιαστική συνείδηση. Εκείνο πάντως που πρέπει, δίχως αμφιβολία, να του αναγνωριστεί είναι, ενόψει και των ανωτέρω, ότι διέθετε όραμα για την Εκκλησία, το οποίο αγωνίστηκε να το καταστήσει πραγματικότητα. ("Χριστόδουλος: ένας Οραματιστής Ιεράρχης" Του Γ. Ι. ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ Δικηγόρου – Λέκτορος του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών)

πηγή

Ο Φάρος της Πάτρας ο Αρχιμανδρίτης π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος

Το ιστολόγιο μας, συνεχίζει το αφιέρωμα τιμής στους κληρικούς που ποτέ δεν εμφανίστηκαν με την αλαζονεία της αρετής αλλά απόμειναν μέσα στην ταπείνωση της αμαρτολότητας που όλοι μας σέρνουμε πίσω μας. Και στάθηκαν δίπλα στο Λαό του Θεού και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο. Το αφιέρωμα μας σήμερα είναι στον Π.Γερβάσιο Παρασκευόπουλο.

    
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Παρασκευόπουλος, υιός του Χαραλάμπους και της Βασιλικής, γεννήθηκε στη Νυμφασιά (Γρανίτσα) Γορτυνίας. Πολύ πτωχός, εστερείτο και των στοιχειωδών μέσων για τη φοίτησή του στο Δημοτικό Σχολείο. Σε ηλικία 13 ετών, κινούμενος από θείο έρωτα, κατέφυγε στη Μονή Κερνίτσης και διακονούσε εκεί. Ποθώντας όμως τη μόρφωση σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε με τα πόδια για το Μ. Σπήλαιο για να εγγραφεί στο Σχολαρχείο της Μονής. Επειδή σε βρήκες την παραμικρή στοργή έφυγε για τη Μ. Ταξιαρχών Αιγιάλειας και εγράφη στο εκεί Σχολαρχείο. Η επίδοσή του στα μαθήματα προκάλεσε το φθόνο και αναγκάστηκε να φύγει και από εκεί.

Η πνευματική ακτινοβολία του Πατρών Ιεροθέου, ο οποίος περιβαλλόταν από πλήθος εμπνευσμένων ανδρών (Ευσέβιος Ματθόπουλος, Ηλίας Βλαχόπουλος, Παν. Λουληγέρης, Γαβρ. Φραγκούλης, κ.ά.) τον προσήλωσε και "εστράφη βαθύτερον εις την αχαϊκήν γην". Ο άγιος εκείνος ιεράρχης, με τη γνωριμία του, τον επηρέασε βαθύτατα.

Μετά τη στρατιωτική του θητεία, επανήλθε θερμότερος στον εκκλησιαστικό περίβολο. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1903 από τον Μητροπολίτη Άρτης Γεννάδιο και του δόθηκε το όνομα Γερβάσιος. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Ριζάρειο Σχολή επί σχολαρχίας του Αγίου Νεκταρίου Κεφαλά. Ήταν ο δεύτερος μέγας ιεράρχης, ο οποίος εκτιμούσε ιδιαίτερα το νεαρό τότε διάκονο.

Διακρινόμενος πάντοτε για την επίδοσή του στα γράμματα έλαβε υποτροφία και εισήλθε στο Πανεπιστήμιο. Όταν πήρε το πτυχίο του, τοποθετήθηκε από τον μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο στην υπεύθυνη διακονία του πρωτεκδίκου.

Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1912 από τον μητροπολίτη Πατρών Αντώνιο. Στη θρυλική εξόρμηση του 1912-16 συμμετείχε ως ιερεύς του Α' ευζωνικού Συντάγματος, επανειλημμένως διακριθείς και παρασημοφορηθείς από τους διοικητές του. Μετά το 1917, ο π. Γερβάσιος εισήλθε στην εποχή των ειρηνικών αγώνων του. Έμενε μόνιμα στην Πάτρα. Άρχισε εντός της πόλεως πλέον και στις φτωχότερες συνοικίες της να κρούει το "τάλαντον" και "εκ νυκτός ορθρίζων προς τον Κύριον...". Υπηρέτησε ως εφημέριος των ναών Αγ. Παρασκευής και Αγ. Δημητρίου και στη συνέχεια, χωρίς εφημερία ανέλαβε μια άλλη "πορεία" γνήσια αποστολική μέχρι το θάνατό του.

Προ και μετά το 1930 άσκησε ευδοκίμως τα καθήκοντα του πρωτοσυγκέλλου της Μητροπόλεως Πατρών. Και όταν, τέλος, το 1939 ανέλαβε τα καθήκοντα του μεγάλου πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών "διοικήσας της πρωτοσυγκελλίαν της Αρχιεπισκοπής εν δυνάμει και ζήλω Ηλιού και καταλιπών ευαγγελικώς ωραίαν, αγίαν εποχήν..." (Μητροπολίτης Πειραιώς Χρυσόστομος, Ανάπλασις, Ιούνιος 1965). Η πρώτη του μέριμνα ήταν το παιδί. Είναι ο πρώτος ιδρυτής στην Ελλάδα οργανωμένων Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Σχολείων και από το 1923 ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της συστάσεως Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Νηπιαγωγείων.

Δεν ασχολήθηκε συστηματικά με τη συγγραφή, "παρά το εύχυμον εις τούτο τάλαντόν του". Προτιμούσε να ομιλεί, παρά να γράφει. Εδημοσίευε ανελλιπώς σε εφημερίδες και περιοδικά -των Πατρών και των Αθηνών- άρθρα επί θεμάτων "αμέσως ενδιαφερόντων τον ευαγγελισμόν του λαού". Συλλογές τέτοιων άρθρων αποτελούν τα εκδοθέντα βιβλία του "Θρησκευτικαί μελέται" (1945), "Επίκαιρα προβλήματα" (1948) και "Ερμηνευτική επιστασία επί της Θείας Λειτουργίας" (1958). Δεν αξιώθηκε να επεξεργασθεί πλουσιώτατη ύλη κατηχητικών μαθημάτων του για την κατήχηση των Ελληνοπαίδων.

Εις τα "παιδία του" αυτά αφιέρωσε τις ύστατες σκέψεις του και τους παλμούς των τελευταίων του ημερών. Κρατώντας το "ιστορικό" ραβδί του, με το οποίο επί 50 έτη εποίμανε τα πρόβατα του αρχιποίμενος Χριστού και το οποίο εφάνταζε στα παιδικά μάτια "ως άλλη ράβδος Μωυσέως", έλεγε λίγο πριν την αποστολική ημέρα της 30ης Ιουνίου 1964, κατά της οποίαν εξεδέμησε προς Κύριον: "Σας εμπιστεύομαι τα παιδία μου, τα νήπιά μου, το αύριον του Έθνους, τας χρυσάς ελπίδας του αιωνίου μέλλοντός μου...".

Υπομνήσεις από την πορεία του Παππούλη

1877: Γέννηση Νυμφασία Γορτυνίας. Ο μικρός Γεώργιος σε ηλικία 3 ετών έμεινε ορφανός από μητέρα. Η αγάπη του προς την εκκλησιαστική ζωή και τα γράμματα τον οδήγησαν σε διάφορα μοναστήρια: Ι.Μ. Κερνίτσης Γορτυνίας, Ι.Μ. Μεγάλου Σπηλαίου, Ι.Μ. Ταξιαρχών Αιγίου, Ι.Μ. Γηροκομείου Πατρών όπου ασκείτο στον αγγελικό βίο και παράλληλα σπούδαζε.

1896: Υπηρέτησε δύο χρόνια την στρατιωτική θητεία. Αργότερα το 1912-1913 εθελοντικά ζήτησε και υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή στη στρατιά των ευζώνων ως στρατιωτικός ιερεύς.

Πνευματικός δεσμούς είχε: Με τον Μητροπολίτη Πατρών και Ηλείας Ιερόθεο (Μητρόπουλο) τη φωτεινή αυτή προσωπικότητα, με τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Άγιο Νεκτάριο (υπήρξε μαθητής του Αγίου στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή στην Αθήνα). Αυτοί σημάδευσαν την πνευματική του πορεία. Συνεδέετο επίσης με μεγάλες Εκκλησιαστικές προσωπικότητες; Τον Επίσκοπο Αργολίδας Ιωάννη (Παπασαράντου), τον γέροντα Γαβριήλ Ι.Μ. Γηροκομείου, τους καθηγητές Πανεπιστημίου της Θεολογικής Σχολής Παναγιώτη Τρεμπέλα, Παν. Μπρατσιώτη, Ανδρέα Παπαγεωργόπουλο.

1903: Χειροτονήθη διάκονος και έλαβε το όνομα Γερβάσιος ,από τον επίσκοπο Άρτης Γεννάδιο (13/9/1903)

1910: Χειροτονήθη πρεσβύτερος (13/9/1910)

1914: Έλαβε το πτυχίο του με άριστα και διδακτορικό δίπλωμα από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το έτος αυτό έλαβε και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου(19/9/1914)

1915: Διορίστηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο της Σύρου. Το ίδιο έτος (4/12/1915)του ανετέθησαν και τα καθήκοντα του Ηγούμενου της Ι.Μ.Γηροκομείου Πατρών

1919:Διορίστηκε εφημέριος στον Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής Πατρών και από τις 4/8/1919 τακτικός εφημέριος-προϊστάμενος του ιστορικού Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Πατρών. Με τις κατανυκτικές θείες λειτουργίες ιδίως τις νυκτερινές για τους εργαζομένους, με τα εν δυνάμει Ηλιού κηρύγματα, με τα Κατηχητικά σχολεία εις τον Άγιο Δημήτριο και Αγία Αικατερίνη αποτύπωσε τα ίχνη αγίου ανδρός.

1923: Ίδρυση Κατηχητικών Σχολείων Αγίου Δημητρίου (Κ.Σ.Α.Δ.) για όλες τις ηλικίες από νήπια, παιδία (αγόρια-κορίτσια), ενήλικες. Από τότε άρχεται η ιστορία της Αναπλαστικής Σχολής Θηλέων«Αγία Ταβιθά» (Ιωνίας 47, Πάτρα). Το 1931 αποτελεί χρονολογική αφετηρία με τη Σχολή «Χειροτεχνίας» κτλ. Τα εγκαίνια του Ι.Ν.έγιναν στις 7/6/1963. Συλλειτούργησαν ο Γέροντας, ο τότε πρωτοσύγγελος αρχιμ. της Ι.Μ. Πατρών και μετέπειτα μητροπολίτης Ύδρας –Σπετσών και Αιγίνης κ. Ιερόθεος (Τσαντίλης) και ο ιερεύς π. Θεοφάνης Τερζής.

1940-41: Κατά τη δύσκολο εκείνη εποχή για την πατρίδα μας είχε κληθεί και υπηρετούσε ως Πρωτοσύγγελος στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών πλησίον της μεγάλης εκείνης εκκλησιαστικής προσωπικότητας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσάνθου, είχε υπηρετήσει και ως «πρωτέκδικος» της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

1950: Ίδρυση Παιδικής εξοχής «Η Αγία Παρασκευή» εις Συχαινά Πατρών. Τα εγκαίνια του ναού της Αγίας Παρασκευής έγιναν 5/8/1956

1960: Έυρεση σε κορμό δέντρου 20/7/1960, εορτή του προφήτου Ηλία, Αχειροποιήτου Τιμίου Σταυρού (είχε φυτευθεί στον Προφήτη Ηλία 17/2//1929).

1964: Εκοιμήθη οσιακά σε ηλικία 87 ετών (στις 29/6/64) στην Αναπλαστική Σχολή Θηλέων Πατρών που με πολλούς κόπους είχε ιδρύσει. Η εξόδιος ακολουθία του έγινε στις 30/6/64 στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Πατρών ,όπου τα κατάμεστα πλήθη λαού τον κατευόδωσαν με τις επεφημίες «Άγιος». Αναπαύεται όπισθεν του ιερού του Ι.Ν. της Αγίας Παρασκευής στην Παιδική Εξοχή στα Συχαινά Πατρών που ο ίδιος (από το 1950) από μεγάλη αγάπη για τα παιδιά είχε ιδρύσει.

Ο ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ

Η φύτευσις των δενδρυλίων πεύκης από όπου και αποτυπώθη ο Τίμιος Σταυρός, έγινε από τον παππούλη και τα Κατηχητικοπαίδια του εις τον περίβολο της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού Πατρών το έτος 1929

Για όσους δεν γνωρίζουν τον μακαριστό γέροντα π. Γερβάσιο και την πραγματικά ουράνια παρουσία του εδώ στη γη σας αναφέρουμε δύο μόνο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωής του.

Η πρώτη του μέριμνα ήταν το παιδί. Είναι ο πρώτος ιδρυτής στην Ελλάδα οργανωμένων Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Σχολείων και από το 1923 ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της συστάσεως Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Νηπιαγωγείων.

Χαρακτηριστικά ένας Άγιος της Εκκλησίας μας είχε πει: «Εις το πρόσωπόν του βλέπω τον αυριανόν "ταγόν" της Εκκλησίας μας, τον γνήσιον ποιμένα του χριστεπωνύμου πληρώματος...» (Άγιος Νεκτάριος Κεφαλάς, Επίσκοπος Πενταπόλεως)

Ο Αχειροποίητος Σταυρός του π. Γερβασίου

Τον Φεβρουάριο του 1929 στις 17 του μηνός ο π. Γερβάσιος μαζί με τους μαθητές των κατηχητικών σχολείων εφύτευσαν στον περίβολο του Προφήτου Ηλιού όπου κατ' αρχήν ελειτούργουν οι παιδικαί κατασκηνώσεις αφού ανεγνώσθη ειδική ευχή, κορμούς δένδρων (πεύκων). Όταν το καλοκαίρι όμως του 1960 χρειάστηκαν ξύλα για τις κατασκηνώσεις που πλέον είχαν μεταφερθεί σε προάστιο των Πατρών, στα Συχαινά, ο κορμός εκείνος του δένδρου αποκόπηκε για να χρησιμοποιηθεί ως καυσόξυλα. Και ω του Θαύματος!!! Καθώς το έκοβαν βρήκαν μέσα στους κορμούς του δένδρου να αποτυπώνεται ένας αχειροποίητος Τίμιος Σταυρός. Την εόρτια εκδήλωση που επακολούθησε τον Σεπτέμβριο του 1960 ηγήθη ο τότε Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κυρός Κωνσταντίνος.

ΣΤΗΝ ΕΥΛΑΒΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΕΠΙ ΤΗ ΑΝΕΥΡΕΣΕΙ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΣ ΚΟΡΜΟΝ ΠΕΥΚΗΣ ΠΛΗΘΗ ΠΙΣΤΩΝ ΣΥΝΕΡΡΕΥΣΑΝ ΕΙΣ ΣΥΧΑΙΝΑ 
Κατόπιν πρωτοβουλίας τότε του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών Κωνσταντίνου, ετελέσθη το απόγευμα της Κυριακής ειδική εορτή εις την Αγίαν Παρασκευήν Συχαινών, όπου λειτουργούν αι κατασκηνώσεις του π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, επί τη ανευρέσει, θαυματουργικώς απετυπωμένου, του Τιμίου Σταυρού επί κορμού δένδρου πεύκου εις τον περίβολον του προφήτου Ηλιού, όπου κατ' αρχήν ελειτούργουν αι εν λόγω παιδικαί κατασκηνώσεις.

Παρ' όλον τον καύσωνα και παρά την έλλειψιν συγκοινωνίας μέχρι των κατασκηνώσεων, συνέρρευσαν δια να παρακολουθήσουν την εορτήν πλήθη πιστών.

Ο Σεβασμιώτατος, συνοδευόμενος υπό του πρωτοσυγκέλλου, πανοσ. αρχιμ. Ιεροθέου Τσαντίλη, έφθασεν εις τα Συχαινά την 6ην μ.μ. γενόμενος δεκτός υπό του π. Γερβασίου και πολλών ιερέων, ενώ οι κατηχητόπαιδες έψαλλον εκκλησιαστικά άσματα. Ο Μητροπολίτης προσεκόμισεν, εντός ειδικώς κατασκευασμένου πλαισίου, το τεμάχιον του κορμού του δένδρου, εφ ου έχει αποτυπωθή, κατά τρόπον πράγματι θαυματουργικόν, ο Τίμιος Σταυρός. Το τεμάχιον τούτο φυλάσσεται σήμερα εις τον ναόν της Αγίας Παρασκευής Συχαινών.

Άμα τη αφίξει του Σεβασμιωτάτου, ετελέσθη υπό του ηγουμένου της Ι. Μονής Γηροκομείου, πανοσ. αρχιμ. Αρτεμίου Δρόσου Εσπερινός, κατά την διάρκειαν του οποίου ωμίλησεν ο π. Γερβάσιος, ειπών μεταξύ άλλων ότι: η πεύκη, εις τον κορμόν της οποίας ανευρέθη θαυματουργικώς απετυπωμένος ο Τίμιος Σταυρός, είχε φυτευθή υπό μαθητών του κατηχητικού σχολείου του προφήτου Ηλιού την 17ην Φεβρουαρίου 1929,αφού ανεγνώσθη ειδική ευχή και απεκόπη προ ενός και πλέον μηνός δια να χρησιμοποιηθή ως καυσόξυλα εις την κατασκήνωσιν Συχαινών.

Μετά τον Εσπερινόν, ο Σεβασμιώτατος ανέγνωσε τους ειδικούς χαιρετισμούς, μεστούς υψηλών εννοιών και βαθυστοχάστων φράσεων, προς τον ζωοποιόν Σταυρόν, ενώ τα πλήθη παρηκολούθουν εν ζωηρά κατανύξει και συγκινήσει. Τέλος ωμίλησεν ο Σεβασμιώτατος, τονίσας ότι: η ανεύρεσις εις τον κορμόν του δένδρου του Τιμίου Σταυρού προβάλλει μίαν ακόμη θαυματουργικήν εκδήλωσιν της θείας Δυνάμεως, ενισχύει και ενδυναμώνει την πίστιν των Χριστιανών και επιβραβεύει το πολυετές ιεραποστολικόν έργον του πατρός Γερβασίου, ο οποίος, παρά την προκεχωρημένην ηλικίαν του, εξακολουθεί αόκνως και μετά ζήλου αμειώτου να εργάζεται δια την ηθικήν ανάπλασιν της κοινωνίας.

Κατόπιν, τα πλήθη ησπάσθησαν το ξύλον του Σταυρού, τεμάχιον του οποίου, σημειωτέον, φυλάσσεται και εις τον ναόν της Ιεράς Μονής προφήτου Ηλιού, όπου εκεί είχε γίνει και η δεντροφύτευση του συγκεκριμένου πεύκου.

πηγή

Ανέκδοτη Προσευχή του πατρός Γερβασίου Παρασκευόπουλου

(Διαβάζεται στο «εξαιρέτως της Παναγιας Αχράντου...»)
Που να προσφύγω η τρισάλθια, που να ελπίσω η ταπεινή, που η δόλια να ικετεύσω, που να κλίνω την κεφαλή. Δεν έχω άλλο θερμό προστάτη, δεν έχω άλλη καταφυγή, δεν έχω άλλη παρηγοριά, πλην μόνο εσένα την άσπιλο και αγνή. Υπό τη σκεπή σου καταφεύγω και σωτηρία επιζητώ. Αγνή Παρθένε βοήθησε με και μη με αφήνεις να στερηθώ. Ελπίς του κόσμου, παρηγοριά απεγνωσμένων, καταφυγή τυφλών και ξένων. Η βακτηρία και τεθλιμμένων η πανδοχή. Πρόφθασον τώρα να μεσιτεύσεις προς τον υιό σου και ποθητόν, καθώς μου πρέπει  να μη με κρίνει, αλλά ως εύσπλαχνος να με δεχθεί, να αστοχήσει τα κρίματά μου, να παραβλέψει ως αγαθός και να με σώσει εκ των δεινών μου ως ευεργέτης και Θεός. Ένα βλέμμα γλυκύ να ρίξεις σε μένα την άμοιρη και φτωχή. Φως θεϊκό ακτής να λάμψει στη σκοτεινή μου σκληρά ψυχή. Αν Παρθένα μου δεν με ακούσεις, αν Παρθένα μου δεν με λυπηθείς, αν δεν δεις τη συμφορά μου και σαν μητέρα μου να με σπλαχνισθεις. Ποιος θα μου δώσει καταφυγή; Ποιος από το σκότος θα καταλάμψει τη σκοτεινή μου σκληρά ψυχή; Όποιος σε σένα έρχεται και σε επικαλείται από κινδύνους σώζεται και θάνατο δεν φοβήται...

 πηγή

Ο π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ

π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος  (+ 30 Ιουνίου 1964)

π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ:

«ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, ΠΟΥ ΑΠΟ ΕΛΑΤΗΡΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΦΙΛΟΔΟΞΙΩΝ ΠΑΡΕΣΥΡΑΝ ΤΟΣΑ ΠΛΗΘΗ ΑΠΛΟΪΚΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΣΕ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΕΣ»

 «…ου μόνον άκυρα θεωρούσι (τα μυστήρια) αλλά δυστυχώς προβαίνουν και εις πράξεις αι οποίαι εάν κριθούν Κανονικώς είναι πράξεις αιρέσεως»

  

   ΚΑΘΕ Xριστιανός πρέπει να αισθάνεται πολύ θλίψη για το ημερολογιακό σχίσμα στους κόλπους της αγίας Εκκλησίας μας και μαζί με τις άλλες φροντίδες του για το κοινό καλό θα πρέπει να συμβάλλει, κατά δύναμη, για την άρση του θλιβερού αυτού φαινομένου, έστω και μόνη την προσευχή.

Εάν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην πιο κρίσιμη ώρα της επιγείας ζωής Του παρεκάλεσε τον ουράνιο Πατέρα Του για την εν αγάπη και αληθεία ενότητα των τέκνων Του - "ίνα ώσιν εν"- αντιλαμβάνεται κανείς πόσο μεγάλη αμαρτία είναι η διάσπαση της ενότητος και το σχίσμα.

Τίποτα το άτοπο δεν υπάρχει στο άλμα των 13 ημερών παρά μόνον ο άστοχος τρόπος. Στην ουσία τίποτε δεν μετεβλήθη στην Ορθοδοξία. Γι’ αυτό «μείζων κρίμα λήψονται» οι ηγέτες του σχίσματος, που από ελατήριο προσωπικών φιλοδοξιών παρέσυραν τόσα πλήθη απλοϊκών αδελφών σε παρασυναγωγές.

Ήδη παριστάμεθα μάρτυρες άφωνοι της έριδος μεταξύ των σχισματικών επισκόπων τους για πρωτοκαθεδρίες, από ταπεινά πάθη και από την σύντροφον άγνοια που έχουν για το πολίτευμα της Εκκλησίας. Μια τελευταία είδηση που μετέδωσε ο Τύπος είναι οι αθρόες αλληλοκαθαιρέσεις της μιας μόνο αποχρώσεως. Γιατί αλληλοκαθαιρέσεις μεταξύ διαφόρου χρώματος ομάδων έχουν γίνει προ χρόνων.

Η είδηση αναφέρει σε δέκα νέες χειροτονίες σε επισκόπους, πράγμα που προκάλεσε την μήνιν της ομάδος του αρχιεπισκόπου των και ακολούθησαν οι αλληλοκαθαιρέσεις.  Κατά μετριωτάτους λοιπόν υπολογισμούς ο αριθμός των ψευδεπισκόπων ανέρχεται τώρα σε …σαράντα! Πλην των τριών αρχιεπισκόπων Αθηνών και πάσης Ελλάδος!

Τυφλωμένοι οι δυστυχείς από φανατισμό και παχυλή αμάθεια, άνθρωποι του δημοτικού σχολείου, ασκούντες προηγουμένως «βάναυσα» επαγγέλματα, ασχημονούν εις βάρος της απλοϊκής ευσέβειας γινόμενοι αθεόφοβα επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι. Σαράντα τον αριθμό σε ένα λαό που ακολουθεί το Παλαιό σ’ όλη την Ελλάδα που δεν υπερβαίνει τις 50.000, και η Ελλαδική Εκκλησία για να καλύψει ποιμαντικά τα 9.000.000 πιστών έχει μονάχα 75 Επισκόπους. Έτσι αποδεικνύεται ότι δεν αρκούνται μόνο στον «πορισμό από την ευσέβεια» αλλά η ευσέβεια γίνεται και πηγή εγκοσμίου μεγαλείου, για να διακωμωδείται έτσι η αρχιερωσύνη.

Τα δε περί ακριβείας στην πίστη και περί εκτροπής της Ορθοδοξίας, αν δεν είναι προπέτασμα καπνού, αποτελεί παχυλή αγνωσία ανθρώπων αθεοφόβων, που σχίζουν την Εκκλησία «ταπεινού κέρδους χάριν». Πότε έλειψαν οι αφελείς και οι αλαζόνες από την Εκκλησία; Ήδη στη Ρωσία από αιώνες υπάρχουν επάνω από τριάντα ορθοδοξογενείς αιρέσεις σχίσματα και παρασυναγωγές, που ισχυρίζονται κάθε μια ότι αυτή είναι η αληθινή Εκκλησία! Αλλά ευτυχώς ότι εξασθενούν. Έχουμε ξαναγράψει , στηριζόμενοι σε θετικές πληροφορίες ότι οι εμφανισθέντες ως παλαιοημερολογίτες τρεις επίσκοποι το 1935 δεν είχον αγνά ελατήρια, αλλ΄αντιδικία με τον τότε αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο. Παραθέτω μια επιστολή του μακαριστού Γερβασίου Παρασκευοπούλου, με την οποία βεβεούται του λόγου το ασφαλές.

Όσοι παλαιοημερολογίτες, που ανήκουν στις διάφορες φατριές διατηρούν λίγο φως διακρίσεως, ας προβληματισθούν και μη παίζουν με την αιώνια σωτηρία τους. Το σχίσμα αφού θα κάμει τον κύκλο του, όπως οι λοιμώδεις νόσοι, θα εξαφανισθεί, όπως συνέβη με όλες τις μορφές των σχισμάτων. Γι’ αυτό, «πάσα φυτεία ην ουκ εφύτυσεν ο πατήρ μου ο ουράνιος, εκριζωθήσεται» (Ματθ.ιε’,13).

  θ.μ.δ  Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης

Πάτραι τη 6/7/57 Περισπούδαστε εν Χριστώ αδελφέ και τιμιώτατέ μοι Πάτερ Θεόκλητε.     Επίτρεψόν μοι ν’απασχολήσω την λογιωτάτην αγάπην σου επί του βαθυνουστάτου άρθρου σου «Ημερολογιακών παραλειπόμενα». Πριν ή όμως εισέλθω εις τα καθέκαστα, οφείλω να προσεπιδηλώσω τη αγάπη σου ότι είμαι ίσως ο μόνος κατώτερος κληρικός - ως θέλουν να μας ονομάζουν οι άγιοι αρχιερείς - όστις, ότε μετά την εισαγωγήν του Νέου Ημερολογίου, το μεν εν δημοσίω θείω Κηρύγματι από του άμβωνος του Ιερού ναού αγ. Δημητρίου Πατρών διεκήρυξα ότι, υποτάσσομαι μεν εις την απόφασιν της Ιεραρχίας της Ελλαδικής Εκκλησίας, ίνα μη σχίσωμεν τον άρραφον χιτώνα του Κυρίου μας, θεωρώ όμως την πράξιν της Ιεραρχίας μας ως βεβιασμένην. Το δε, ότε μετά τινα χρόνον από της εφαρμογής του νέου Ημερολογίου ηδυνήθην να ίδω προσωπικώς τον τότε Αρχιεπίσκοπον Αθηνών κυρόν Χρυσόστομον δεν εδίστασα να είπω προς αυτόν σεμνώς και ταπεινώς ότι εβιάσθη η Εκκλησία κλπ. Η απάντησίς του εξυπακούεται. Κατ΄ακολουθίαν θεωρώ την πράξιν της Ελλαδικής Εκκλησίας ως μη στοιχούσαν προς την ιεράν Παράδοσιν τοσούτω μάλλον όσον αυτή δεν ήτο πανορθόδοξος απόφασις.     Τούτων ούτως εχόντων συμπίπτει η πίστις μου προς την της υμετέρας αγάπης ως προς το ημερολογιακόν ζήτημα. Διίσταμαι όμως απολύτως προς όσα συνετέλεσαν εις το διανοιγέν ρήγμα ή σχίσμα, τας βαρυτέρας των ευθυνών επιρρίπτων εις τους λεγομένους παλαιοημερολογίτας. Και επιρρίπτω τας βαρυτέρας των ευθυνών διότι οι ηγηθέντες της κινήσεως ταύτης ουχί εκ λόγων σεβασμού προς την ιεράν παράδοσιν ωρμήθησαν, αλλά εξ ελατηρίων ταπεινών.    Γνωρίζω τους λόγους καλώς δι’ ους εγένετο παλαιοημερολογίτης -επιτραπήτω η φράσις- ο τότε επίσκοπος Βόλου Γερμανός ως και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος καθώς και ο Φλωρίνης. Εάν δε εις τούτους προσθέσω και πλειάδα των κατόπιν χειροτονηθέντων υπ’ αυτών, πιστεύω ότι ουχί λόγοι πίστεως ήγαγον αυτούς κ.τ.λ, άλλως τε και η μετά ταύτα μεταπήδησις εξ αυτών εις τον νεοημερολογιτισμόν υπό τον όρον της αναγνωρίσεως εις αυτούς του Επισκοπικού αξιώματος με άγει εις το ασφαλές συμπέρασμα ότι πάντες ούτοι ωςυπαίτιοι βαρυτάτου σχίσματος είναι υπόδικοι ενώπιον των ιερών Κανόνων.     Επίσης τιμιώτατέ μοι Πάτερ, αδυνατώ ν’αναγνωρίσω ως γνήσια τέκνα της αγιωτάτης ημών Πίστεως κληρικούς ή και λαϊκούς οι οποίοι τα μυστήρια της «μήπω» καταδικασθείσης Ελλαδικής Εκκλησίας αλλά αδελφής περισπουδάστου θεωρουμένης, οι εμμένοντες εις το παλαιόν εορτολόγιον ου μόνον άκυρα θεωρούσι αλλά δυστυχώς προβαίνουν και εις πράξεις αι οποίαι εάν κριθούν Κανονικώς είναι πράξεις αιρέσεως π.χ εις του αναβαπτισμού κτλ. Επίσης αδυνατώ δια τους αυτούς λόγους να δεχθώ ότι υπείκοντες ούτοι εις θέμα «σχετιζόμενον με την θρησκευτικήν των συνείδησιν» εμμένουν εις ό,τι εφαρμόζουν εν τη πράξει.     Και συνοψίζων τα ανωτέρω, υιμιώτατέ μοι πάτερ, ζητώ από την υμετέραν αγάπην τον αυτόν έλεγχον και προς τους αυτοτιτλοφορούμενους «γνησίους ορθοδόξους» διότι ελπίζω ότι τότε μόνον είναι δυνατόν τα διηρημένα να συναχθώσιν εις εν.     Αδελφέ μου. Επιθυμώ την επιστολήν ταύτην να θεωρήσης όχι ως επιστολήν ελέγχου αξιοσπουδάστου άρθρου, μαρτυρούντος σεβασμόν και προσκόλλησιν προς την ιεράν μας Παράδοσιν, αλλ’ ως αφορμάς χορηγούσαν βαθυτέρας ερεύνης των αιτιών του θλιβερού τούτου θέματος, την ευθύνην επί του οποίου φέρουσιν οι ηγήτορες εκατέρων των μερίδων. Δέξου παρακαλώ φίλημα άγιον και προσκυνητόν ασπασμόν εις την σοφήν και πατερικήν γραφίδα σου Ελάχιστος μοναχός Γερβάσιος Παρασκευόπουλος Αρχιμανδρίτης

• Το άρθρο και η επιστολή υπάρχει στο περιοδικό «ΑΘΩΝΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ» (Αγιορειτικό Περιοδικό του μακαριστού π.Θεοκλήτου Διονυσιάτου) στο διπλό τεύχος 61-62 έτους 1979. Η δακτυλογράφηση έγινε από το Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον.
• Η φωτογραφία του μακαριστού γέροντος είναι από την ΑΝΑΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΠΑΤΡΩΝ

πηγή Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com