Κυριακή της Τυρινής εβδομάδας: Έφθασεν Καιρός...!

Ἔφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή, ἡ κατὰ τῶν δαιμόνων νίκη, ἡ πάνοπλος ἐγκράτεια, ἡ τῶν Ἀγγέλων εὐπρέπεια, ἡ πρὸς Θεὸν παρρησία· δι' αὐτῆς γὰρ Μωϋσῆς, γέγονε τῷ Κτίστῃ συνόμιλος, καὶ φωνὴν ἀοράτως, ἐν ταῖς ἀκοαῖς ὑπεδέξατο· Κύριε, δι' αὐτῆς ἀξίωσον καὶ ἡμᾶς, προσκυνῆσαί σου τὰ Πάθη καὶ τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν, ὡς φιλάνθρωπος.


Κυριακή της Τυρινής. Έφθασεν Καιρός! Ένα πνευματικό προσκλητήριο σε καιρούς αλλοπρόσαλους και κρίσιμους. Η Εκκλησία επιμένει στον εορτολογικό της κύκλο και στις μεγάλες επαναλαμβανόμενες και εξ ίσου ανεπανάληπτες ευκαιρίες να αγιάσει τον άνθρωπο. Πρόθυρα αγίας Τεσσαρακοστής. Αρχή των Αγίων Νηστειών. Εποχή της εγκρατείας και των παλαισμάτων! Νηστεία η πάνοπλος, η κατά των δαιμόνων νίκη, η των Αγγέλων ευπρέπεια, η προς Θεόν παρρησία, η θύρα προς τον δρόμο τον μέγα, για να βιώσουμε το πάσχα το σταυρώσιμο και αυτό της Αναστάσεως του Κυρίου μας.

Έφθασεν καιρός! Βιβλικά τα παραδείγματα πού μας θέτει η σημερινή ημέρα και η προκείμενη εβδομάδα. Πρώτον ,αυτό της τραγικής εξορίας του Αδάμ.Αποτέλεσμα της παρακοής, της αλαζονείας και της υπερηφάνειας. Έξω και μακράν του Θεού δεν ζεί ο άνθρωπος. Εν αυτώ γαρ και εσμέν και κινούμεθα. Η παρακοή είχε ως καρπό την εξορία, την αποξένωση, τον κόπο, τους βασάνους, τον θάνατο. Η πράξη του Αδάμ δεν είχε ως κέντρο απλά την αποφυγή εγκρατείας από κάποιον καρπό, την βρώση ενός αρτυσίμου καρπού. Είχε ως κέντρο την παρακοή προς τον Θεό, την αυτονόμηση του ανθρώπου, την προσβολή πού φέρνει η βδελυρή υπερηφάνεια, την ανταρσία. Ο άνθρωπος καλείται την αγία Τεσσαρακοστή, αν θέλει να επανεύρει τον χαμένο παράδεισο, όχι μόνο να υποτάξει την σάρκα στην εγκράτεια από τις τροφές, αλλά κύρια το θέλημα στο θέλημα του Θεού. Να τον επαναζητήσει και να αποκαταστήσει την σχέση μαζί Του, διά της ορθοδόξου ασκητικής.Αυτή είναι η αληθής και ουσιαστική Νηστεία.

Δεύτερη, βιβλική αναφορά οι Προφήτες. Ο Μωϋσής διά της νηστείας παρέλαβε τον Νόμο. Ο Ηλίας ο νηστευτής απέκλεισε τους ουρανούς και έδωσε σημεία και τέρατα εν τω λαώ. Έπειτα ανελήφθη σαν ουράνιος άνθρωπος και ένσαρκος άγγελος. Ο προφήτης Δανιήλ φίμωσε τα στόματα των θηρίων,οι τρείς παιδες νίκησαν το καμίνι της φωτιάς.Ο Πρόδρομος είδε το Άγιον Πνεύμα καταβαίνον επί τον Χριστόν. Ο ίδιος ο Κύριος διά της νηστείας έδωσε το υπόδειγμα μιας καινής ζωής,χωρίς εξαρτήσεις και με θριάμβους κατά των πειρασμών. Αλλά και νηστεύοντας στην έρημο, προσείλκυσε την διακονία των Αγγέλων και την διατριβή την ειρηνική προκάλεσε μετά των θηρίων, όπως μας πληροφορεί ο θεηγόρος Μάρκος.Αυτό πού έχασε ο Αδάμ και έγινε ξένος όχι μόνον προς τον Πλάστη του, αλλά και προς την κτίση, το επανάφερε ο ίδιος ο Χριστός. Μια αποκατάσταση αρμονίας με τον Δημιουργό και την δημιουργία, για λογαριασμό του ανθρώπου.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, ορίζουν την νηστεία, ως αποχή μεν από τις λιπαρές τροφές και την χορτασία , αλλά και στις καίριες, τις ουσιαστικές, τις πνευματικές διαστάσεις. Αποφυγή κατάκρισης. Αποκοπή θελήματος. Πάλαισμα με τα πάθη, τα κοινά σε κάθε άνθρωπο, αλλά και αυτά πού ξεχωριστά τυρρανούν τον καθένα μας. Συγχωρητικότητα και καταλλαγή. Ελεημοσύνη πλέρια και διακονία των εμπερίστατων θυσιαστική. Διανομή του περισσέματος από την εγκράτεια στους φτωχούς.Σιωπή ευεργετική πού οδηγεί στην ταπείνωση και την αποφυγή αμαρτίας. Λιτότητα και απλότητα στην εμφάνιση και τον δημόσιο βίο. Αποφυγή κάθε αδίκου συγγραφής και συναλλαγής. Αποκατάσταση αδικίας και δικαίωση του πτωχού και του πένητος. Προσευχητικός βίος και συχνή καταφυγή στα ιερά μυστήρια της Εξομολόγησης και Θείας Κοινωνίας. Εντριβή στις εκκλησιαστικές ακολουθίες και συχνότητα επίσκεψης στον Ναό. Πνευματικές μελέτες. Αγρυπνία με προσευχή και μελέτη. Ικανοποίηση και ευγένεια στους υφισταμένους. Διακονία και θυσία. Συνδιαλλαγή με πνευματικούς ανθρώπους , από τους οποίους ωφελούμαστε.Αποφυγή καθε αμαρτίας, αλλά και κάθε ούδέτερου πράγματος πού δεν βλάπτει, αλλά ούτε και ωφελεί. Ο χριστιανός δηλαδή μέσα στο κλίμα των αγίων νηστειών, πρέπει να έχει την συνείδηση πώς ιερουργεί ο ίδιος την κάθε στιγμή και ώρα σε μια μυστική θεία λειτουργία, πού αφορά όλο το πλαίσιο των ευαγγελικών και πατερικών εντολών και συμβουλών. Να δρα , να σκέφτεται και να ζεί ως ναός του Θεού και μέσα σε έναν οικουμενικό ναό της δόξας και του ελέους του Θεού.

Μεγάλη η ευκαιρία, προκείμενον το αγώνισμα, βραβείο η μετοχή στο σταυροαναστάσιμο πάσχα! Ιδού καιρός ήγγικεν της σωτηρίας ημών! Ας μην εκλάβουμε ως τυπική συμμετοχή και ενέργεια την σαρακοστινή περίοδο, αλλά ως ανανέωση όρκου βαπτίσματος, ως ενέργεια του Ιερού Χρισματος και για τους πιό καταβεβλημένους, ως ακόμα μια ευκαιρία ανόρθωσης, καταλλαγής, επιστροφής και γνωριμιας με τον Θεό μας. Τον Θεό των νηστευτών και των μετανοημένων. Ας έχουμε ένα ευλογημένο και απρόσκοπτο στάδιο. Καλή πρόοδο. Καλή δύναμη. Καλόν Αγώνα!

ππκ 19-2-2015

πηγή

Σήμερα, δυστυχώς έχουμε εκλογικεύσει τα πάντα.

Σήμερα, δυστυχώς έχουμε εκλογικεύσει τα πάντα. 

Ο χριστιανισμός μας έγινε σωματειακός, πελατειακός, ακτιβιστικός, κοινωνικός, ακαδημαϊκός. 

Λείπει το υπερφυσικό και η παιδικότητα στην αρχαία πίστη, από την πνευματική ζωή μας. 

Ποιά πνευματική ζωή μας; 

Πώς να μιλήσεις για κόλλυβα, λειτουργιές, μετάνοιες,καντήλια, θαύματα και οράματα; 

Όλα τα κρίνουμε με μια ψυχρή πάγια λογική ματιά, με ύφος σπουδαίο. Σμικραίνουμε τον Θεό στις διαστάσεις ενός συμβόλου, με τίτλο τον φιλανθρωπικό ακτιβισμό, τον κηρυγματισμό, την ηθικοπλασία, την γραφειοκρατική διεκπεραίωση πνευματικών ζητημάτων, την αποΙεροποίηση και σχετικόποιηση κάθε μυστηρίου. 

Η Εκκλησία σήμερα είναι ένα κοσμικό ίδρυμα, πού εγκαλείται από όλους τους σπουδαίους και τους ευαίσθητους όταν δεν συμβαδίζει με κοσμικότητες και όταν δεν ασχολείται με ακτιβισμούς και με κοινά. Και όταν συμβαίνει αυτό απολογείται στους άγευστους του Χριστού, σαν να ήταν παραβάτις υψηλών νόμων και δούλος τους πού αποστάτησε.

Πού πήγε η παλιά ευλάβεια, η πίστη στις αρχαίες παραδόσεις, το βίωμα του θαύματος στην καθημερινότητα, η ιερότητα κάθε στιγμής και η μοναδικότητα κάθε στιγμής μέσα από μάτια έκπληκτα, σεβαστικά, κατανυκτικά, ταπεινά, δοξολογικά! 

 Φάγαμε τον καρπό της Εδέμ και αντί να γίνουμε θεοί, κλειδώσαμε τον Θεό στις κρύες καρδιές μας και τον ξεκλειδώνουμε για να τον χρησιμοποιήσουμε σαν σύνθημα ή σαν πρόφαση ζωής. 

Ευτυχώς πού υπάρχουν ακόμα άπλαστοι αγνοί άνθρωποι και κρατάνε αυτόν τον κόσμο. Άλλοι από την φύση τους, άλλοι υποτάσσοντας την φύση τους στο άπλαστο και το ιερό.Πάντα θα υπάρχει μαγιά και προζύμι για να ανεβαίνει η καλή ζύμη και να πλαταίνει μυρίζοντας όλο τον κόσμο!

 π. Παντελεήμων Κρούσκος

ΠΡΟΚΑΘΑΡΩΜΕΝ ΕΑΥΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΙ- Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ

"Προκαθάρωμεν ἑαυτούς, ἀδελφοί, τῇ βασιλίδι τῶν ἀρετῶν· ἰδοὺ γὰρ παραγέγονε, πλοῦτον ἡμῖν ἀγαθῶν κομίζουσα, τῶν παθῶν κατευνάζει τὰ οἰδήματα, καὶ τῷ Δεσπότῃ καταλλάττει τοὺς πταίσαντας· διὸ μετ' εὐφροσύνης ταύτην ὑποδεξώμεθα, βοῶντες Χριστῷ τῷ Θεῷ, ὁ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, ἀκατακρίτους ἡμᾶς διαφύλαξον, δοξολογοῦντάς σε τὸν μόνον ἀναμάρτητον".

Οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θεοφόροι Πατέρες, όρισαν να εισοδεύουμε στο της Νηστείας μέγα πέλαγος σταδιακά και όχι απότομα, για να μην αποκάμουμε ψυχικά και σωματικά.

Έτσι την προηγούμενη εβδομάδα, την λεγόμενη "Απολυτή" δεν κρατήσαμε νηστεία, ούτε καν Τετάρτη και Παρασκευή, αλλά είχαμε κατάλυσις εις πάντα και τις επτά ημέρες.

Αυτήν την εβδομάδα, από την Κυριακή του Ασώτου έως και την Κυριακή της Απόκρεω, κάνουμε κατάλυση Κρέατος, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής,για τελευταία φορά πριν την μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γι αυτό και η εβδομάδα πού διανύουμε λέγεται Απόκρεως Εβδομάδα.Μάλιστα, ο λαός μας την ενδιάμεση αυτή Πέμπτη, μεταξύ των δύο νηστησίμων Τετάρτης και Παρασκευής, την ονομάζει χαρακτηριστικά "Τσικνοπέμπτη" και την τιμά με την τελευταία μεγάλη κρεωφαγία, αποδεικνύοντας πώς Ιερά Παράδοση με ελληνική λαϊκή παράδοση, πολλές φορές ταυτίζονται και συμβαδίζουν.

Η επομένη εβδομάδα, η λεγόμενη Τυροφάγος, άρχεται από Δευτέρας της Τυρινής και καταλήγει την Κυριακή της Συγχωρήσεως. Κατ αυτήν καταλύουμε τυρί, αυγά και ψάρια και τις επτά ημέρες, όχι όμως και κρέας, όπως δυστυχώς συνηθίζουν πολλοί χριστιανοί στις μέρες μας, ποιώντας την Τυροφάγο Αποκριά και την Αποκριά κοινή εβδομάδα.

Όλα τα αγαθά και αυτό της Νηστείας τα έχει διατάξει σοφά, με μέτρο και φροντίδα η Εκκλησία μας, για δική μας προκοπή πνευματική και ωφέλεια. Δεν πρέπει να φανούμε αυτοποιμαινόμενοι και καταφρονητές.

Με αυτά τα σοφά μέτρα της Εκκλησίας μας, όταν μπουμε στην τελεία νηστεία και μάλιστα ασιτία του πρώτου τριημέρου, πού τηρούν πολλοί ευλαβείς χριστιανοί, θα έχουμε παιδαγωγήσει κατάλληλα το σώμα μας, ώστε να αποδεχτεί ευκολότερα κάθε στέρηση και έλλειψη ανάπαυσης και ηδονής . Επιπλέον , θα έχουμε επιδείξει την αρμόζουσα υπακοή στην Εκκλησία μας, πού θα καλλιεργήσει την ταπείνωση την γνήσια και θα υποτάξει το θέλημα μας, στο θέλημα του Θεού! 

Περί νηστείας και Προφάσεων

Μην γελιέστε και μην ξεγελιέστε από προφάσεις, πού επιδεικνύουν κάποιοι εντός και εκτός εκκλησίας, περί "εισερχομένων και εξερχομένων", κυρίως για να κάνουν ένα "μοντέρνο άνοιγμα της Εκκλησίας προς τον κόσμο".Αυτοί είναι δούλοι της "παμφήμου δεσποίνης γαστρός", πού λέει και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας. Βέβαια, η νηστεία των τροφών ΔΕΝ ΣΩΖΕΙ, αλλά είναι ΣΩΣΤΙΚΟ ΜΕΣΟ. Δηλαδή δεν είναι σκοπός, αλλά απαραίτητο μέσο. Και βεβαια αποκτά νόημα όταν συνοδεύεται από ελεημοσύνη, προσευχή και αποφυγή κάθε κατάκρισης.Δεν είναι αρετή, αλλά τις αρετές στηρίζει!Και πάνω απ όλα είναι και αυτό το πλέον σημαντικό: η υπακοή στις διατάξεις της Εκκλησίας. Ο άνθρωπος πού τις χλευάζει και τις παίρνει για αστεία και ασημαντότητες, "αφού άλλα έχουν σημασία και όχι αυτά", επιδεικνύει μια αρρωστημένη υπερηφάνεια. Ξέρει καλά αυτός, αλλά όχι το άγιον Πνεύμα πού όρισε τις διατεταγμένες νηστείες! Καταλαβαίνετε την πλάνη! Είναι αποδεδειγμένο πώς όποιος δεν μπορεί να στερηθεί τα μικρά: το ψωμί, το νερό, τον ύπνο και το κρέας, ούτε τα μεγάλα στερείται: την υπερηφάνεια, την κατάκριση, την συνήθεια και την ασχημοσύνη.Έπειτα, η νηστεία είναι μικρή θυσία πού δείχνει τεράστια πρόθεση και άθλημα ωραίο και ανδρείο πού χαλιναγωγεί κάθε αλλότρια έξη. Αν η νηστεία ήταν πράγμα μικρό και ασήμαντο δεν θα νήστευε ο Κύριος, οι άγιοι και οι προφήτες. Υπόδειγμα μας έδωσε και μας χάραξε τον δρόμο. Ρωτήστε έναν νηστευτή άξιο να σας πεί για την εμπειρία της χαράς , πού γεννάει η μεγάλη θλίψη, μετά από πολύ λίγο. Ας κοιτάξουμε και τον εαυτό μας εν μέσω ακρασίας, τί θλίψη, ατονία και ραθυμία δοκιμάζουμε. Και θα καταλάβουμε πολλά.Τέλος, είναι η νηστεία στην ζωή μας η μεγαλύτερη απόδειξη φιλοτίμου: Ο αδελφός μου δεν έχει να φάει και εγώ σκέφτομαι να στερηθώ. Να στερηθώ βέβαια. Και αυτό πού περισσεύω να το διανείμω!Ο αδελφός μου πεινάει και εγώ νηστεύω και αδιαφορώ!Νηστεύω όχι για να ευφρανθώ με τα νηστήσιμα, αλλά για τον παραπάνω λόγο.Ο αδελφός μου πεινάει κι εγώ περί καταλυσίμων και νηστησίμων διαλέγομαι. Αν είχα φιλότιμο θα ήταν η ζωή μου μια διαρκής νηστεία για να φτάσουν ΟΛΑ για ΟΛΟΥΣ!

 πηγή

20

Κυριακή του Ασώτου ή του Εύσπλαχνου Πατέρα

Κυριακή της επιστροφής του άσωτου γιού.Κυριακή της αγάπης του σπλαχνικού Πατέρα. Δεύτερη στο Τριώδιο, αλλά πρώτη στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων πνευματικών. Η συναίσθηση, η μετάνοια, η απόφαση, η χαρά!

 

Η δύναμη της μετανοίας! Η αγιοποίηση των αμαρτωλών. Στην ορθοδοξία μιλάμε για άγιους τελώνες και μακαρίες πόρνες και ασώτους σεσωσμένους. Είναι η μοναδική πίστη στον κόσμο πού αναγνωρίζει σε έναν μετανοημένο άνθρωπο, όχι μόνο σωτηρία, αλλά και αγιότητα, πού σημαίνει θέωση. Ο υμνωδός αναφέρεται στην αγία Μαρία την πρώην πόρνη από την Αίγυπτο, ως αγγελική παρουσία στον κόσμο. Ενώ οι δύο κορυφαίοι απόστολοι είναι ένας αρνητής και ένας διώκτης. Ο δε Χρυσόστομος επιμένει να ονομάζει "μακαρία πόρνη" την αλείψασα με μύρο τον Κύριο, δηλαδή αγία, κατακτήτρια της μακαριότητας.Kαι πρώτος γευσάμενος τον παράδεισο, ο Ληστής! Ο μετανοημένος( ο πάντα μετανοημένος) Ληστής!

Σε καμιά χριστιανική ή χριστιανίζουσα πίστη ή ιδέα δεν υπάρχει αυτό το θαυμαστό. Και αν εξαίρεται η μετάνοια και τα αποτελέσματα της, αυτή προβάλεται ως ένα ηθικό εκφοβιστικό παράδειγμα, χωρίς να απέχουν όλα αυτά από μια συναισθηματολογία και έναν διδακτισμό. Στην ορθοδοξία όμως , ο μετανοημένος αμαρτωλός που αγιάζει, δεν είναι απλά ένα ηθικό πρότυπο, πού γλύτωσε τις κολάσεις και την καταδίκη. Είναι ένας πνευματικός πατέρας ή μητέρα πού βρήκε τον παράδεισο. Και μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά του στον παράδεισο αυτόν. Όχι μόνο ως μοντέλο ηθικής και μεταστροφής. Αλλά με όλες τις χάριτες του αγίου Πνεύματος. Δεν είναι ένας άνθρωπος πού κατάκτησε την άφεση και προχώρησε, ούτε σέρνει την άφεση και την πρότερη ζωή του μέχρι το τέλος, για να παραδειγματίζει ή να βρίσκεται σε διαρκή απελπισία.Αυτή δεν υπάρχει ως παλιά κατάσταση, γιατί μεταβλήθηκε σε κάτι άλλο. Είναι ένας άνθρωπος πού ξεπέρασε την 'αφεση ως σταθμό απαραίτητο στην ζωή του, προχώρησε σε αγιότητα, προέκοψε στον Θεό, ξεπέρασε τους αγγέλους και έφτασε ως τον θεωμένο άνθρωπο. Καινός άνθρωπος!

Η κοινωνία μας είναι ασφυκτικά ηθικολόγα. Δεν συγχωρεί εύκολα, δεν κατανοεί την αδυναμία του ανθρώπου, αν και αποτελείται από ομοιοπαθείς καθ΄ολα μα καθ΄ολα ανθρώπους! Ειδικά τα θρησκευτικά περιβάλλοντα βρίθουν από τέτοιες συμπεριφορές. Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει ο άνθρωπος μεταξύ της άρνησης και καταδίκης του Κακού, από την άρνηση και την καταδίκη  του κακού αδελφού του. Και πιό δύσκολο είναι για τον καθένα χωριστά και για όλους εμάς μαζί να δούμε κατάματα τις ελλείψεις, τις πτώσεις, τα λάθη μας και να τα αντιμετωπίσουμε. Για να σωθούμε βέβαια, να γιατρευτούμε. Πάσχουμε τον φαρισαϊσμό και την αγανάκτιση του μεγαλύτερου αδελφού. Ψάχνουμε σαν σύνολο, αλλά και σαν οντότητες τον εξορκισμένο αποδιοπομπαίο τράγο , στον οποίο εναποθέτουμε με ασφάλεια και ανακούφιση όλες τις αμαρτίες του κόσμου, την ενοχή για το Κακό στον κόσμο, για το οποίο ηθικά υπεύθυνοι είμαστε τις περισσότερες φορές όλοι μας.

Πίστη δυνατή στην παντοδυναμία και την αθωότητα του Θεού χρειάζεται. Ο Δημιουργός μας δεν ευθύνεται για ένα τόσο ευμετάβλητο και ευπαθές δημιούργημα, αφού Αυτός μας έπλασε τέλειους και εμείς αποστατήσαμε ελεύθερα. Κάθε γογγυσμός εναντίον του αμαρτωλού, είναι μια προσβολή, μια κατηγορία στον Θεό για το ηθικό κακό πού επικρατεί στον κόσμο. Αντί να μεταστραφούμε, να νιώσουμε την ανάγκη ιατρείας, να αποδεχτούμε την συλλογική και ατομική ευθύνη σε όλα τα δεινά πού γίνονται πλάι μας, γύρω μας, απανταχού της οικουμένης, ψάχνουμε τον αίτιο και τον φταίχτη έξω από μας.Ο κατήγορος είναι και βλάσφημος. Ο αμετανόητος πνευματικός αυτόχειρας. Ο συκοφάντης επιδεικνύει την μεγαλύτερη ασπλαχνία. Ο ηθικολόγος πέφτει στην δεινότερη αίρεση της αθεΐας.

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι μια ευκαιρία επανεξέτασης της οπτικής μας για τον Θεό, τον κόσμο, τον αδελφό, επαναπροσδιορισμού της αποστολής και του έργου μας σε αυτήν την γη, θαυμάσια ευκαιρία έμπρακτης φιλοσοφίας πάνω σε ότι αφορά την σωτηρία και τελείωση μας. Διότι τους "βάλτους" δεν τους αγαπάει ο Θεός. Μας έπλασε για να κινούμαστε διαρκώς προς την τελείωση, την μεγάλη επιστροφή στην μακαριότητα. 

Την ευχόμαστε για όλους μας!

ππκ 3-2-2015

 πηγή

Τριώδιο σημαίνει ευσπλαχνία

Oυσιαστικά οι τέσσερις αυτές Κυριακές προετοιμασίας μας πριν την Σαρακοστή, έχουν το ένα και το αυτό νόημα:  

η μύηση στην ε υ σ π λ α χ ν ί α. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη γνησιότητας ορθοδοξίας από την ευσπλαχνία.

Ο Κύριος είπε: Να είστε σπλαχνικοί, γιατί ο Ουράνιος Πατέρας σας είναι σπλαχνικός. 

Η ευσπλαχνία είναι η αληθινή νηστεία, είναι το νόημα και το κέντρο της τεσσαρακοστής. Χωρίς σπλάχνος και αγάπη χανόμαστε στο αχανές της νηστείας πέλαγος.

Άσπλαχνος ο Φαρισαίος μπροστά στον τελώνη και τους άλλους, εγωκεντρικός, αυτοαναφερόμενος, προδικάζει την τύχη όλων των αμαρτωλών.

Άσπλαχνος και σκανδαλισμένος ο πρεσβύτερος υιός της παραβολής του Ασώτου, απέναντι στον ίδιο τον αδελφό του, τον πρώην νεκρό και χαμένο, δεν του χαλαλίζει την αγάπη του πατέρα.

Άσπλαχνοι οι εξ ευωνύμων της παραβολής της Κρίσης καταλογίζουν στους πεινασμένους, στους διψώντες, τους ξένους, τους γυμνούς, τους ασθενείς, τους φυλακισμένους δίκαια καταδίκη στην πενία και την ανέχεια για τις πιθανές αμαρτίες τους και τους καταδικάζουν στο περιθώριο της αδιαφορίας και της εκδίκησης.

Άσπλαχνοι όσοι δεν συγχωρούν και μνησικακούν και δεν υπακούουν στις ευαγγελικές εντολές της Κυριακής της Συγχώρησης.

Πρωταγωνιστές λοιπόν αυτής της περιόδου είναι οι άσπλαχνοι.

Το Τριώδιο μας φέρνει προ τρομακτικών ευθυνών, μας αποκαλύπτει και μας ξεγυμνώνει για την πιθανή ασπλαχνία μας, την αποξένωση μας από το πραγματικό νόημα της αγάπης πού είναι η συγχώρηση: να χωράμε τους πάντες.

Ουδείς αγεωμέτρητος εισίτω στην παλαίστρα της αγάπης. Αν δεν συγχωρείς μην προχωρείς.

Το Πάσχα κατακτάται μόνο από τους εύσπλαχνους, από αυτούς πού ζηλώνουν τον Πατέρα τους τον Ουράνιο.

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Ζ΄ Κυριακή του Λουκά: Σιωπηλή ευγένεια

Στην ιστορία την τραγική των ανθρώπων αναφέρονται κάποια πλάσματα, ευαίσθητα και ταπεινά, με την χριστιανική έννοια της λαθότητας και της καρτερίας, που υποφέρουν για χρόνια πειρασμούς και δοκιμασίες. 

Υποφέρουν την αναλγησία και εκμετάλλευση των ασυνειδήτων ανθρώπων για την κατάσταση τους, η οποία μπορεί να είναι μια ασθένεια σωματική , μια κοινωνικη απαξίωση, ένας στιγματισμός, μια περιθωριοποίηση, ο χειρισμός τους εις όφελος τρίτων. Και αυτοί οι άνθρωποι, αντί να γογγύζουν,να εξεγείρονται, να επαναστατούν, ζούν καρτερικά μέσα στην εύγλωττη σιωπή τους και την μακαρία ταπείνωση τους, πού είναι τόσο ηρωϊκή όσο και η σπαραχτική άμυνα ενός και μόνου μαχητή έναντι ενός στρατεύματος.

Οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, η απαξίωση των γύρω, ο πόνος σωματικός και ψυχικός, καταβάλλουν τον άνθρωπο. Τον οδηγούν στο να μισήσει τον κόσμο, τον αδελφό και τέλος τον Θεό τον ίδιο. Μέσα στο καμίνι των θλίψεων πλάθεται μία εικόνα θεού σαδιστή και απάνθρωπου, πού διασκεδάζει την μεγαλειότητα Του με τον αργό θάνατο των πλασμάτων του. Και τότε ο άνθρωπος δαιμονοποιείται, αποκτηνωνεται, οικοδομεί κόλαση επί κολάσεως. 

Και όμως! Υπάρχουν άνθρωποι πού αντιστέκονται και δεν μισούν ανθρώπους και Θεό! Πού οι δοκιμασίες και οι θλίψεις χαλυβδώνουν την πίστη τους και την αγάπη τους και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον προσωπικό και πανανθρώπινο. Τέτοιου είδους ηρωΐδα είναι και η αιμορροούσα της αυριανής περικοπής.Τέτοιος, επίσης και ο ήρωας της υπομονής και της συγχωρητικότητας άγιος Νεκτάριος. Τέτοιοι οι πολύτλες μάρτυρες της συνειδήσεως, πού κοσμούν το συναξάρι της εκκλησίας και οι ανώνυμοι και άγνωστοι σε μας αγωνιστές, πού όμως είναι γραμμένοι στο συναξάρι του Θεού!

Η αιμορροούσα έχει να αντιπαλέψει με την νόσο και την μάστιγα. Έχει να αντιμετωπίσει επί δώδεκα χρόνια τον κατασπαραγμό και την κοροϊδία από τους επιτήδειους θεραπευτές, πού την άφησαν χωρίς περιουσία, αλλά και χωρίς ίαση. Έχει να αντιπαλέψει με έναν κόσμο θρησκευτικά και πολιτιστικά ασφυκτικό, τον στενόμυαλο ιουδαϊσμό πού την αντιμετωπίζει ως παρία και ως κατά τεκμήριον αμαρτωλή και βδελυρή. Διότι οι ασθένειες εκλαμβάνονται ως θεία τιμωρία. Και όμως δεν χάνει την ευγένεια της ψυχής της, δεν επιτρέπει στο μίσος και την αγανάκτηση να εισέλθουν στα έγκατα της ψυχής της. Δεν στέκει ενώπιον του Χριστού με βοή, θόρυβο και απαίτηση. Δεν ζητά την θεραπεία ως αποκατάσταση της αδικίας πού της γίνεται από τον Θεό, τον κόσμο, την ζωή την ίδια.Αλλά ταπεινά, σιωπηλά , με θαυμαστή ταπείνωση , λεπτότητα, εσωτερική συνείδηση ίσως ότι δικαίως πάσχει και περιθωριοποιείται, Τον πλησιάζει από πίσω και είναι ασφαλέστατα σίγουρη, πώς και μόνο η αφή του ιματίου Του θα της φέρει την γιατρειά. Όχι εναγκαλισμός, όχι επαφή βίαια και αδιάκριτη, αλλά αφή του κρασπέδου, καθώς ο Ιατρός περνάει . Θαυμαστή ευγένεια, διακριτικότητα, πίστη!

Και αυτή η ταπείνωση δικαιώνεται! Αυτή η πίστη διατρανώνεται! Αυτή η ευαισθησία μακαρίζεται! Ενώπιον όλων ο Χριστός δικαιώνει και μακαρίζει το ήθος και την στάση της. Μεγάλη η πίστη της και για αυτό τεράστια και τα ωφέλη πού αποκομίζει! Καθιερώνεται ως γίγαντας από το στόμα όχι των ανθρώπων πού μισουν, αποστρέφονται, αρέσκονται σε κρίσεις και ετικέτες , αλλά από το στόμα του Θεού, πού δεν ψεύδεται και δεν προσωποληπτεί και δεν ματαιολογεί!

Μεσα από την ευλογημένη σιωπή, εκεί που η αγάπη και η πίστη οικοδομείται σιγά σιγά και σταδιακά με ανεκλάλητες κραυγές και σιωπηρά δάκρυα, στην ταπείνωση νου και καρδίας, στην ευλογημένη ησυχία πού είναι το κουκούλι του ανθρώπου πού θέλει να δεί και να συναντήσει τον Θεό, οικοδομείται αυτή η συνάντηση, η ευλογία , η ίαση, η δικαίωση. 

Σε έναν κόσμο κραυγων και συνθημάτων, όπου ο καθένας επιθυμεί να κυριαρχήσει φωνασκόντας και ασχημονώντας, η σιωπή της αιμορροούσας διδάσκει και παραδειγματίζει. Μόνο μέσα στην ησυχία και την άκρα ταπείνωση συναντά κανείς το άκρον της ησυχίας και της πιό ταπεινης σιωπής και ευγενικής διακριτικότητας: τον Θεό. Και τότε ταπεινά και ήσυχα Τον κρύπτει εντός της καρδίας. Αν η ομορφιά, όπως διατείνονται οι λογοτέχνες, θα σώσει τον κόσμο, το γεγονός της παρουσίας τέτοιας ποιότητας ανθρώπων ανάμεσα στους ανθρώπους, τον συντηρεί ακόμα στην ύπαρξη, εξασφαλίζει ακόμα την θεϊκή ευμένεια και γεμίζει φως το σκοτάδι της απελπισίας μας.

Ας μιμηθούμε την σιωπηλή ευγένεια της αιμορροούσας.

 π. Παντελεήμων Κρούσκος

Καριέρες ανθρωπισμού!

Έρχονται εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι οι πρόσφυγες από τις εμπόλεμες χώρες τους και κάποιοι στήνουν καριέρες ανθρωπισμού, ιδεολογικά μοντέλα, στάσεις ζωής, διοικητικές θέσεις πάνω στην εξαθλίωση τους. 

Στο σημείο αυτό η υπόθεση μοιάζει με αυτήν των ναρκομανών. Όλοι κόπτονται με περισσή ευαισθησία για την περίπτωση τους, αλλά και όλοι αυτοί από τον δικαστικό, τον χωροφύλακα και τον κοινωνικό λειτουργό, έως τον δικηγόρο και τον θεραπευτή προσεύχονται στον χαμωθεό τους να διαρκέσει διηνεκώς αυτή η κατάσταση για να έχουνε ψωμί να τρώνε, αν δεν συμβάλουν και από πάνω στο διηνεκές της περιπτωσεως.

Η προστυχιά δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, γιατί όταν ο άλλος χρησιμοποιεί συγκινητικές ανθρωπιστικές εκφράσεις βίου και λόγου, το πόπολο τις εισπράττει για φτερούγες αγγέλων . Ενώ ο ρατσιστής και ο τραμπούκος λόγω ακροτήτων γίνονται άμεσα ορατοί και μισητοί.

Αυτούς πάντως τους θεωρώ χυδαιότερους από τον ρατσιστή. Γιατί ο ρατσιστής έχει έλλειψη παιδείας συνήθως, προέρχεται από τα κατώτερα στρώματα, έχει επίσης ψυχολογικά θέματα πολλές φορές. Ενώ αυτοί οι κύριοι έχουν ένα κάποιο μορφωτικό επίπεδο και προέρχονται συνήθως από την κοινότυπη αθλιότητα που λέγεται μικροαστική τάξη. Ναι, λέγω αθλιότητα, γιατί  στο σημείο αυτό είμαι και εγώ ρατσιστής απέναντι τους. Με αυτούς τους αρχοντοχωριάτες υποκριτές.Και πιό πολύ με εξοργίζει πώς αυτοί οι υποκριτές, έχουν και ένα πατερναλιστικό ύφος ξερόλα και εξουσιαστικού σνομπιστή και έναν ευερέθιστο ψυχισμό απέναντι σε όλους τους άλλους, πού σπάει κόκκαλα.

Σαφώς και τους απεχθάνομαι. 

Τον ρατσιστή μπορεί να τον λυπηθώ ακόμα. Αυτούς όχι. 

Με εξοργίζουν. Με εξοργίζει πώς ο επαγγελματικός ανθρωπισμός και καριερίστικος αντιρατσισμός εκτονώνει την φιλάνθρωπη ασέλγεια του πάνω στα πτώματα των προσφύγων με κάθε νόμιμο και ηθικό τρόπο. 

Αυτό δεν μπορώ να το ανεκτώ , ούτε σαν χριστιανός, ούτε σαν άνθρωπος.

Η υποκρισία δεν άφησε αδιάφορο τον ίδιο τον Χριστό ακόμα, πού ήταν ευσπλαχνικός απέναντι στους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Αγίους αμαρτωλούς θα έλεγα, γιατί η εμπάθεια τους είχε τουλάχιστον  μια ταπείνωση και ανθρωπινότητα. 

Αυτοί όχι. Είναι συνειδητά χυδαίοι!

πηγή

Κυριακή της Δ΄Οικουμενικής Συνόδου: Ο Χριστιανισμός είναι πράξη! π. Παντελεήμων Κρούσκος

Η Εκκλησία μας εορτάζει την Κυριακή αυτή, την μνήμη των εξακοσίων πενήντα θεοφόρων πατέρων της τέταρτης οικουμενικής συνόδου, πού συνήλθε στην Χαλκηδόνα το 451 και κατεδίκασε τον μονοφυσιτισμό, δογμάτισε δε τον Ιησού Χριστό "εν δύο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως γνωριζόμενον", θεϊκή και ανθρωπίνη σε ένα πρόσωπο εκφραζόμενες.

Το δόγμα της Εκκλησίας μας είναι πραγματικότητα ζωντανή και ζωοποιός. Δεν είναι ξερό και κενό θεωρητικό γράμμα, ακόμα και αν εκφράζεται βραχύ ρήματι και με απόλυτο τρόπο, αλλά εκφράζει την ζωντανή παράδοση, το ζην και το υπάρχειν της Εκκλησίας, του εκκλησιαστικού ανθρώπου. Το δόγμα έχει ζωντανή εφαρμογή στην ζωή και την πολιτεία, στην θεώρηση και την πράξη του χριστιανού. Βιώνοντας σήμερα μια τεράστια ηθική και οικονομική κρίση δεν έχουμε την εγκληματική πολυτέλεια να θεωρητικολογούμε ως χριστιανοί ορθόδοξοι, υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες του κόσμου τούτου, στον οποίο κληθήκαμε να κάνουμε χρήση βιώματος και πράξης της βασιλείας του Θεού.

Ας επεκτείνουμε τον όρο της Χαλκηδόνας στα κοινωνικά πράγματα.Είναι ανάγκη και υποχρέωση!Ζούμε σε εποχή καταδυνάστευσης και άφρονης σατανικής καταναγκαστικής εξουσίας του ανθρώπου. Ναί μεν του αποστάτη ανθρώπου, αλλά πάντα του ανθρώπου, ον προσέλαβε, και ον προσεκάλεσε και δι'ον έπαθε ο Θεός!

Η Δ Οικουμενική σύνοδος δογματίζει πώς ο Χριστός αγίασε το πρόσωπο, το ανθρώπινο πρόσωπο, κατήλθε και όχι μόνο κατήλθε αλλά εκενώθη(!) στον υλικό κόσμο, τον κόσμο του βδελύγματος για την ανθρώπινη φιλοσοφία. Πόσο σεβασμό αποτίουν οι έμποροι των εθνών σε αυτό το πρόσωπο; Πώς ο άνθρωπος έγινε άτομο της μάζας,οικονομικό ψηφίο, αμελητέα ποσότητα; Πώς ο ανεπανάληπτος και μοναδικός αδελφός έγινε εχθρός, ξένος, αμελητέος, άγνωστος, μηδαμινός, σχετικός, εκμεταλλεύσιμο προϊόν, ψυχή ανθρώπου εμπορεύσιμη στο παζάρι μιας αποκαλυπτικής Βαβυλώνας; Ο αντίχριστος ζεί ανάμεσα μας. Είναι αυτός πού καταργεί το πρόσωπο, την αγία σάρκωση του Χριστού, την μοναδικότητα του ανθρώπου.Ο θεολόγος και ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει πώς αντίχριστος είναι πας οστις δεν ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα. Εν σαρκί. Απτό, ψηλαφητό, θεατό.Αρα ο δυνάμει αντίχριστος είναι ο άσπλαχνος, ο πλουτοκράτης, ο δυνάστης, ο αδικητής, ο υπηρέτης της δαιμονοκρατίας, της εκμετάλλευσης, ο σκληρός Φαραώ πού ήλθε να δοκιμάσει τον λαό του Θεού και τα έθνη και λέγεται νεοφιλελευθερισμός, νέα τάξη πραγμάτων, άναρχος καπιταλισμός, κερδοσκοπία χωρίς όρια ηθικά και υλικά, αποκτήνωση του ανθρώπου, δυναστεία σατανική και απάνθρωπη.

Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό έχουμε και την παραχριστιανική, την λανθασμένη εκκλησιαστική αντίληψη και νοοτροπία για την θεώρηση του κόσμου.Παπαγαλίζουμε άκριτα και αποφθεγματικά, γεμάτοι στωϊκή εγκαρτέρηση για την μοίρα των άλλων: "ουκ επ αρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος", την ώρα πού οι αδελφοί μας λιμοκτονούν και στερούνται! Τί βολική πνευματικότης!Τί βολική πίστη.Ως νεφελοβάτες και ομφαλόψυχοι, στυγνοί υποκριτές θα λέγαμε, οι επικριτές της Εκκλησίας, αλλά και - φευ!- οι χαλαρότεροι των χριστιανών απαιτούν μια Εκκλησία πνευματική, με αφηρημένες θεωρίες, με πουριτανικό ασκητισμό, με περιορισμό σε πνευματικές αφηρημένες αναζητήσεις, δόγματα γραμμένα σε κώδικες και βιβλία, πού δεν έχουν αντίκρυσμα στην πρακτική ζωή, αλλά αφορούν τους δικαίους φιλοσόφους, τους ειδλολάτρες του πνεύματος και της ηθικής. Μισούν την ύλη. Φθονούν το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας. Συκοφαντούν τους εράνους. Αποστρέφονται τα συσσίτια πού ελέγχουν την δική τους ολιγωρία.Απαιτούν από την Εκκλησία μηδαμινή κατοχή, διαχείριση και χρήση οποιασδήποτε περιουσίας. Κλέβουν και αρνούνται το ψωμί και το ρούχο πού διανέμεται στον φτωχό, με τον πονηρό οφαλμό και την απάνθρωπη άρνηση τους. Κατηγορούν πουριτανικά και πρόστυχα τον αδικημένο και αναγκεμένο ως τεμπέλη, αχαΐρευτο, βάρος της κοινωνίας. Διασύρουν συλλογικά την Ελλάδα ως χώρα εκμεταλλευτών, παρανόμως πλουτιζόντων, οκνηρών. Παραδιδουν ευκόλως τους αυτόχειρες στην κόλαση, παραθεωρώντας την πείνα και την ντροπή πού τους έφτασε ως εκεί.Θέλουν την Εκκλησία σαν έναν χώρο ασκητιστών, νευρωτικών ανθρώπων, πού μέσα σε υλικά και άυλα θυμιάματα θα νεφελοβατούν προς έναν αφηρημένο Θεό και θα αποστρέφονται μετά βδελυγμίας την αμαρτωλή ύλη με τον πιό σκληρό πλατωνικό τρόπο.

Χριστιανοί και άθεοι πού παραβλέπουν πώς η Εκκλησία είναι πίστη πρακτική. Πώς η διανομή του άρτου είναι πνευματικότητα, η διανομή του ιματίου είναι πνευματικότητα, ο παρακλητικός λόγος είναι πνευματικότητα, η στέγαση του απόρου και του διωγμένου είναι πνευματικότητα, η περίθαλψη του ασθενούς,του ξένου, του εγκληματία, του περιθωριακού, του πονεμένου πάνω απ'όλα ανθρώπου δεν είναι ακτιβισμός πουριτανικός και διαφημιστικός, είναι πνευματικότητα. Η αγάπη και η ελεημοσύνη είναι το κέντρο και της ηθικής και της πίστης του χριστιανού ορθοδόξου.

Ας κοιτάξουμε τον κόσμο γύρω μας με προοπτικές θεϊκές. "Ειδες τον αδελφό σου είδες τον Θεό σου", επιγραμματικά εκφράζονται οι υπερασκητικοί πατέρες, πού δεν εμίσησαν αλλά καθυπέταξαν και σοφώς εχρησιμοποίησαν την ύλη, χωρις φθονερούς εγκρατιτισμούς και υποκρισίες πνευματιστικές.

Ο Σεβασμός αυτού πού δεν βδελύχθηκε ο αναφής Θεός είναι και δική μας ευθύνη. Έμπρακτη ευθύνη!Αυτή είναι και η πίστη των πατέρων μέσα σε κοινωνικά πλαίσια. Και αυτή η ευθύνη πολιτείας και πράξης του ορθοδόξως υγιή χριστιανού.

Εις τους πρωτοκορυφαίους Πέτρον και Παύλον

Εμείς οι σύγχρονοι χριστιανοί, αδελφοί μου, παρασυρμένοι από το πνεύμα και τα ρεύματα της εποχής, έχουμε μιαν έφεση, ωσάν να είμασταν δούλοι και κοσμικοί άνθρωποι, να ηρωοποιούμε και να ειδωλοποιούμε, τους επιφανείς των καιρών, δηλαδή όσους η δημοσιότητα προβάλει ως ήρωες και είδωλα ανθρώπων, ως καθηγιασμένα πρότυπα ζωής, φθαρτούς και πολύ συχνά αμαρτωλούς ανθρώπους. Αποκομένοι από την Παράδοση και την ζωή της μητέρας Εκκλησίας, επιχειρούμε να χορτάσουμε με ξυλοκέρατα, αρεσκόμαστε να στήνουμε εικονικούς ανδριάντες στους σπουδαίους του κόσμου και ψάχνουμε εναγωνίως στάσεις και πρότυπα ζωής εκτός του Ευαγγελίου. Η πρώτη μας αγάπη ψυχράνθηκε. Τώρα είμαστε μιμητές της αμαρτίας και δούλοι σε παιδάρια και γύναια και στους καταδυνάστες του πνεύματος και του σώματος.

Όμως σε πείσμα των καιρών, η Εκκλησία που υπέρκειται καιρών και διαστάσεων, αγιοποιεί και ουσιοποιεί το καθ'ημέραν με τις μνήμες των αγίων της. Αυτών που ξεχώρισαν από τον κόσμο, αυτών που δεν τους ετύφλωνε πάθος κανένα και αγάπη ουδεμία, αλλά μόνο ο βαθύς και μονότροπος έρως της Εκκλησίας και του Νυμφίου Χριστού. Και ανάμεσα στους αγίους, τους φιλτάτους του Χριστού, οι οποίοι πήραν αντίστροφη πορεία απ'αυτόν τον κόσμο, που πορεύεται προς τας πύλας του Άδου, υπήρξαν οι πλέον αγαπητοί του, οι πρωτοκορυφαίοι των Αποστόλων, Πέτρος και Παύλος. Αυτά τα νοητά ύψη και τα τόσο κοντινά στις καρδιές μας, προβάλει η Εκκλησία πρώτον τιμητικώς και κατά χρέος, τον μεν Πέτρο τιμώντας ὡς τῶν ἀποστόλων προεξάρχοντα, τὸν δὲ Παύλο ὡς ὑπὲρ τοὺς ἄλλους κοπιάσαντα, όπως μας λέγει το τροπάρι του Εσπερινού. Και δεύτερον τους ανυψοί και τους προβάλει μέσα στο χάος το πνευματικό του κόσμου, ως αστέρια που δεν πλανώνται και ως στύλους του Χριστού πού δεν σείονται, όχι μόνο πρότυπα ηθικά και αναστήματα αποστολικά, αλλά ως τεθεωμένους και χαριτωμένους ανθρώπους, στους οποίους εντός ζούσε ο Χριστός, ως φίλους και ανθρώπους του Θεού, νηπτικούς και υψιπέτεις και καθηγιασμένους ναούς του αγίου Πνεύματος, που ελέγχουν με την παρουσία τους, όλη την ανοησία και αναξιότητα και ματαιότητα και φθαρτότητα και το θανατερό του κόσμου.

Με ποιά στέμματα λοιπόν λόγων επευφημίας να τους εγκωμιάσουμε, κατά το τροπάριο του εσπερινού; Ο Πέτρος, ο πρώτος και κορυφαίος των δώδεκα. Από την πρώτη εκκλησία ο προεξάρχων, ο μετά τον Κύριο Ιησού πατέρας των αποστόλων και της πρώτης Εκκλησίας. Εκεί όπου ξαπόσταιναν όλοι οι διωγμένοι από την ιουδαϊκή και ειδωλολατρική μανία. Αυτός που αξιώθηκε να παραστεί στην μεταμόρφωση του Χριστού και να νιώσει αμύητος ακόμα, την χαρά και την χάρη της παρουσίας του ακτίστου φωτός, ώστε να γίνει ο ίδιος θαβώριον όρος θεολογίας και φωτεινή λαμπάδα της διδασκαλίας. Ο Σίμων Πέτρος, ο ψαράς που άκουσε από τον Κύριο "και ποιήσω σε αλιέαν ανθρώπων", που κατέβηκε ως τον απελπιστικό άδη με την φοβερή αυτή άρνηση του Χριστού και υψώθηκε ως τον ουρανό με βαθιά και κατανυκτική μετάνοια. Ηταν αυτός που εκ μέρους των 12 έλαβε την αποστολική χάρη να κρατά τας κλείς της βασιλείας και σε βαθιά γεράματα αξιώθηκε του σταυρικού θανάτου για να ακολουθήσει τον Κύριο Του ακόμα και στον τρόπο μαρτυρίου με πόθο και χαρά μίμησης.

Ο μακάριος Παύλος, αυτός που έφτασε, ακόμα εν ζωή έως τρίτου ουρανού και άκουσε τα άρρητα ρήματα και τις θεϊκές αποκαλύψεις. Αυτός που από λυσσαλέος διώκτης έγινε ένθερμος απόστολος, ζηλωτής απόστολος, αυτός που ξεπέρασε σε ζήλο και σε έργο και αυτούς τους 12. Ποιά Εκκλησία ανά την οικουμένην δεν καυχάται για τον Παύλο, ως ιδρυτή και στύλο της και ποιός τόπος μέσα στην Μεσόγειο δεν έχει να επιδείξει κάποιον τόπο στον οποίο εμαρτύρησε ή διώχτηκε για το Ευαγγέλιο και την αγάπη του Χριστού; Ο Παύλος "το στόμα του Χριστού", τον οποίο Παύλο οι άγιοι αγάπησαν με αγάπη μανική και οι άθεοι εμίσησαν με μίσος άσβεστο. Η φωτεινή στήλη της αλήθειας πού άλλους τους μαγνητίζει και τους φωτίζει χαρμόσυνα και άλλους εκθαμβωτική και εκτυφλωτική ως Αλήθεια τους απωθεί και τους τυφλώνει και τους τρέπει προς φυγή ή κατηγορία.

Δεν μπορουμε να πούμε κάτι άλλο για τους δύο κορυφαίους των αποστόλων, όχι γιατί θα ήταν ανάξιο ή αταίριαστο, αλλά θα μας έπαιρνε ώρα πολλή να αναφερθούμε στο πνευματικό τους ύψος και στα πνευματικά τους κατορθώματα. Ας κλείσουμε, όπως αρχίσαμε. Ναι. Ας το παραδεχτούμε, χωρίς διάθεση υποκριτικού ελέγχου ή ηθικολογικής διδασκαλίας που λέγεται μόνο για να λέγεται: Η αγάπη μας η πρώτη ψυχράνθηκε. Κάνουμε λάθος επενδύσεις ζωής και ακολουθούμε σημαίες βλασφημίας, πορευόμαστε οπίσω των Βααλείμ, των ειδωλολατρικών θεοτήτων, του κέρδους, της αθεΐας, του φανταστικού, της εύκολης συγκινήσεως, του υπολογισμού, της φανταχτερής αλλά φθαρτής δόξας. Αυτή η ζωή μας σέρνει από την μύτη και δεν έχουμε διάθεση να την κερδήσουμε για τον Χριστό. Για όσους απο μάς χάσαμε τον δρόμο, για οσους ζούμε μέσα στην απελπισία και την άρνηση και την πνοή του θανάτου και της απιστίας, υπάρχουν δύο μεγάλα πρότυπα, δύο μεγάλοι ταπεινοί και εσταυρωμένοι δια Χριστόν υπερήρωες: Ένας που αρνήθηκε τον Χριστό για να ξαναγυρίσει με την μετάνοια ως Κορυφαίος: ο Πέτρος. Και ένας που μέχρι τα μέσα της ζωής του Τον κηνύγησε και τον εδίωξε: ο Παύλος. Ένας πρώην αρνητής και προδότης, ένας πρώην σταυρωτής και διώκτης. Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στις δύο αυτές εικόνες, στον πρότερο βίο των αποστόλων; Αν ναι επιστροφή υπάρχει και όχι μόνο επιστροφή και μετάνοια, αλλά και σωτηρία και δόξα και μόρφωση εν ημίν Χριστού του Θεού.

Ας επιστρέψουμε στην αρχαία αγάπη. Οι άγιοι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι μας έδειξαν τον δρόμο...π.Παντελεήμων Κρούσκος

Όταν ο ιερέας ψυχανεμίζεται ότι το παιδί δεν θέλει να βαφτιστεί...Για γέλια και για κλάματα!

Όταν ο ιερέας ψυχανεμίζεται

ότι το παιδί δεν θέλει να βαφτιστεί...(β)

Κυκλοφορεί ένα βίντεο με τίτλο: ιερέας ρωτά τρίχρονο παιδί αν θέλει να βαπτιστεί και δεν προχωρά στην βάπτιση. Είναι ένα video πού μας δείχνει προφανώς ένα παιδάκι φοβισμένο, πού ο φυσικός του φόβος ερμηνεύτηκε σαν συνειδητή άρνηση από τον ιερέα εντελώς καταχρηστικά και αυθαίρετα. Δεν τον γνωρίζω τον παπά, αλλά ούτε έχει σημασία.Κάποια στιγμή επιτέλους πρέπει να αποκτήσουμε θεολογική παιδεία και εκκλησιαστικό ήθος. Τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικά ορθού πού έχουν άριστη εφαρμογή στα κοινωνικά πράγματα δεν έχουν εφαρμογή η συμβατότητα σε μια αρχαία πρακτική όπως ο νηπιοβαπτισμός ή σε κάτι τόσο μοναδικό όσο η εκκλησιαστική εμπειρία.
 Βάπτιση σημαίνει αναγέννηση. Αν νομίζουμε πώς είναι μια απλή μύηση σε ένα κλαμπ όπου τα διακυβευόμενα ειναι η συναίνεση λες και πρόκειται για εγγραφή σε κάποιο σωματειο, μάλλον είμαστε σε λάθος θεση. 
Επιτέλους απομοντερνοποίηση,αποπροτεσταντοποίηση, απενοχοποίηση της Εκκλησίας. Δεν είναι δυνατόν να συμπορευόμαστε με τις προλήψεις και τις εφαρμογες του κόσμου. Με την ίδια λογική υπάρχουν αιτήματα φεμινιστικού ρόλου για την ιερωσύνη των γυναικών και άλλα που προσπαθούν να κάνουν την εκκλησιαστική υπαρξη εξάρτημα του κόσμου.Αν η εκκλησια ξεφύγει από το σκάνδαλο της μοναδικότητας της χάνει την αξία της. Αυτά βέβαια είναι ψιλά γραμματα. Εμείς είμαστε μοντέρνοι δεν τα καταλαβαίνουμε. Τα πειράματα σας οχι στην Εκκλησία. Η Εκκλησία διαμορφώνει δεν διαμορφώνεται.Κάποτε έκανα μια προσωπική έρευνα για την κατανόηση της λειτουργικής γλώσσας και βρήκα το εξης καταπληκτικό και φοβερό: Την σχέση των νηπίων με το θείο.Λοιπον αυτό που η ψυχολογία ονομάζει συναισθηματική νοημοσύνη το βρήκα στους πατερες. Τα νήπια έχουν επίπεδο συνείδησης και συνειδητότητας από την κοιλιά της μάνας τους. Ενω δεν μπορούν να εκφράσουν ρασιοναλιστικά και ορθολογικά κάτι το συνειδητό και κατασταλαγμένο, βιώνουν την πραγματικότητα στην ουσια της! Μυστήριο ο άνθρωπος. Δεν μπορείς να το στερήσεις αυτό εφ οσον υπαρχει κάτι τόσο βαθύ. Προσεξτε πώς ένα παιδί με μηδενική θρησκευτική παιδεία και παραστάσεις έχει φυσικές ροπές προς το ιερό και το θείο. Εμείς πάμε όλα να τα εξορθολογίσουμε.Νομίζω πώς είναι σταυρός να είσαι ορθόδοξος ιερέας. Κάθε μέρα δίνεις εξετάσεις και κάθε ώρα κρίνεσαι...

πηγή:π. Παντελεήμων Κρούσκος

το είδαμε εδώ

Ο Κύριος πρόκειται να επιλέξει τους στενούς συνεργάτες Του (Ματθ. δ' 18-23)

Ὅλοι μποροῦμε νὰ διακονήσουμε μέσα στὸ σωτήριο σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ἁπλοὶ καὶ συνηθισμένοι κι ἂν εἴμαστε. Τὰ ἁπλὰ μεταμορφώνονται ἐν Χριστῷ μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Χρησιμοποιεῖ παραστάσεις ἀπὸ τὸν κόσμο τους. Τὸ μελλοντικό, στὸ ὁποῖο τοὺς καλεῖ, τὸ συνδέει μὲ τὸ παρελθόν. Αὐτὸ ποὺ θὰ γίνουν μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἀπὸ ἁπλοὶ «ἁλιεῖς» θὰ γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Στὸ μέλλον θὰ ἀσχολοῦνται πιὰ μὲ ἀνθρώπους. Ὄχι ἄλλο μὲ τὸ θάνατο τῶν ψαριῶν ἀλλὰ μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ συχνὰ χτυπητὲς ἀντιθέσεις γιὰ νὰ γίνεται πιὸ παραστατικός. 

Ὅταν οἱ ἀκροατές Του σκέφτονται τὸν θερισμό, τοὺς μιλάει γιὰ τὸν Σπορέα καὶ τὸν πνευματικὸ θερισμό. Ὅταν ἀπευθύνεται σὲ ποιμένες, τοὺς κάνει λόγο γιὰ τὴν ποίμνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν Καλὸ Ποιμένα. Κοντὰ στὸ πηγάδι κάνει λόγο στὴ Σαμαρείτιδα γιὰ τὸ τρεχούμενο νερό, τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν». Παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ ἐνδιαφέροντα τοῦ καθενὸς καὶ τὰ προσανατολίζει σὲ πνευματικὲς διαστάσεις. «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». 

Χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «ἁλιεῖς», γιατὶ ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἀπασχόλησή τους θὰ πρέπει νὰ ἀξιοποιηθεῖ ἡ πεῖρα καὶ τὸ ἦθος τοῦ ἁλιέως. Ὁ καλὸς ψαρὰς ἔχει χαρακτηριστικὰ καὶ γνώσεις, ποὺ πρέπει νὰ διατηρήσει ὁ «ἁλιεὺς τῶν ἀνθρώπων».Διαθέτει ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή. Ξέρει νὰ περιμένει. Δὲν ἀδημονεῖ γιὰ γρήγορα ἀποτελέσματα. Δὲν ἀπογοητεύεται ἀπὸ τὴν ἀποτυχία τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης προσπάθειας. Ξαναδοκιμάζει. Ἔτσι κι ὁ ἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου καὶ ὁ παιδαγωγός. Διαθέτει καρτερία καὶ ἀντοχή. Τὰ νερὰ δὲν εἶναι πάντα ἥσυχα. Κι ὅταν θυμώνουν, δημιουργοῦν τρομερὸ κίνδυνο. Τὰ πλοῖα, τὰ δίκτυα, τὰ ξενύχτια, οἱ τρικυμιές θέλουν γερὰ κορμιά, γερὰ νεῦρα, ψυχραιμία καὶ καρτερικότητα καὶ ἀντοχή. 

Κυριακή Β’ Ματθαίου

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων…»

Ὁ Κύριος πρόκειται νὰ ἐπιλέξει τοὺς στενοὺς συνεργάτες Του γιὰ τὸ τεράστιο ἔργο τῆς ἀλλαγῆς, τῆς μεταμορφώσεως καὶ ἀνακαινίσεως τοῦ κόσμου. Δὲν κατευθύνεται ὅμως γι’ αὐτὴ τὴν ἐκλογὴ στὰ Ἰεροσόλυμα, στοὺς κύκλους τῶν πλουσίων, τῶν πολιτικὰ ἰσχυρῶν, τῶν ἐντυπωσιακὰ εὐσεβῶν, ἀλλὰ τοὺς ἀναζητάει μὲσα σ’ ἕνα περιβάλλον ἁπλό, «παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας».

Τὶ εἴδους ἀνθρώπους καλεῖ ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὴν ὑπόθεση τῆς βασιλείας του; 

Οἱ πρῶτοι στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται εἶναι ἄνθρωποι ἐργατικοὶ, θετικοὶ καὶ δραστήριοι. «Ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς», ψαράδες ποὺ πάλευαν μὲ τὰ δίκτυα τους. Στὴν ἐργασία τους τοὺς συναντᾶ καὶ τοὺς προσκαλεῖ. Πρόκειται νὰ τοὺς ἀναθέσει ἕνα ἔργο μὲ ἀπαιτήσεις, καὶ πρέπει νὰ εἶναι ψημένοι καὶ ἐργατικοί. Ὅσοι ἀγωνίζονται μὲ τὸ ἀβέβαιο καὶ ἀνήσυχο στοιχεῖο τοῦ νεροῦ, χρειάζονται τόλμη. 

Καὶ οἱ τέσσερεις πρῶτοι μαθητές, ποὺ κάλεσε ὁ Ἰησοῦς στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας, ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως: «οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἐνθουσιώδεις καὶ τολμηροί. Καταλαβαίνουν πολλὰ καὶ διαισθάνονται περισσότερα πίσω ἀπὸ τὰ λίγα λόγια. 

Ἀναγνωρίζουν τὸν ἡγέτη, τὸν ἐμπιστεύονται καὶ τὸν ἀκολουθοῦν. Οἱ Δώδεκα μαθητὲς δὲν ἦταν πανομοιότυποι. Εἶχε ὁ καθένας τὴν ἰδιοσυγκρασία του. Ὁ Ἀνδρέας νηφάλιος, ἥσυχος. Ὁ Πέτρος αὐθόρμητος καὶ ὁρμητικός. Ὁ Ἰωάννης στοχαστικός, ὁ Θωμᾶς κριτικὸς κλπ. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀναζήτησε ἀποκλειστικὰ ἕναν ὁρισμένο ἀνθρώπινο τύπο, δὲν ἐνοχλήθηκε ἀπὸ τὶς ἰδιαιτερότητες καὶ τὴν ποικιλία χαρακτήρων τῶν μαθητῶν Του, δὲν θέλησε νὰ τὶς καταργήσει. 

Τοὺς κάλεσε ὅπως ἦταν καὶ τοὺς ἀξιοποίησε τὸν καθένα μὲ τὸν χαρακτήρα του. Κι αὐτοὶ συγκεντρώθηκαν σταθερὰ γύρω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, «ἵνα ὦσι μετ’ αὐτοῦ». Αὐτὸ τοὺς ἔκανε νὰ γίνουν οὐσιαστικὰ κάτι ἄλλο. Μετὰ ἀπὸ συνεχὴ μαθητεία καὶ συμπόρευση μὲ τὸν Κύριο, καὶ κυρίως μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστή, ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀλλαγή. 
Τὸ ἴδιο καὶ στὴν ὑπόθεση τῆς διακονίας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀναπτύσσει τὴν αἴσθηση τῆς καταλληλότητας τοῦ χρόνου. Δὲν εἶναι ὅλες οἱ ὧρες τὸ ἴδιο κατάλληλες γιὰ ψάρεμα. Εἶναι σημαντικὸ γιὰ ὅποιον εὐαγγελίζεται τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ διακρίνει σωστὰ πότε πρέπει νὰ μιλᾶ, πότε νὰ ἐνεργεῖ καὶ πότε νὰ σιωπᾶ.
Ὅσο γιὰ τὴ μέθοδο προσεγγίσεως, ὁ «ἁλιεὺς» ξέρει ὅτι πρέπει νὰ κρατᾶ τὸν ἑαυτό του ὅσο γίνεται ἀθέατο. Ἀποφεύγει νὰ προβάλλει τὸ ἄτομό του. Στοὺς ἀνθρώπους δὲν παρουσιάζει τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν Θεό.

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ὅσοι ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ στὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ κόσμου (καὶ σ’ αὐτὸ ἔχουν κληθεῖ ὄχι μόνο οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ θεολόγοι, ἀλλὰ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅλοι οἱ πιστοί), ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ἐργασίες μας πρέπει στὸ ἑξῆς νὰ βλέπουμε σὰν βασικὸ θέμα καὶ ἐνδιαφέρον μας τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἔμφαση δὲν βρίσκεται τὸσο στὸ «ἁλιεῖς», ὅσο στὸ «ἀνθρώπων». Ἀπὸ τὴν ἐπαγγελματική μας γνώση καὶ πεῖρα ἂς κρατήσουμε ὅ,τι πιὸ θετικὸ ὑπάρχει: μὲ τελικὸ πάντοτε στόχο, νὰ ὁδηγήσουμε τὸν ἄνθρωπο (τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους) στὸν Θεάνθρωπο!

π. Παντελεήμον Κρούσκος

Κυριακή των Βαΐων: "και ου θέλετε ελθείν πρός με ίνα ζωήν έχητε..."

"και ου θέλετε ελθείν πρός με ίνα ζωήν έχητε..." (Ιω ε΄40)

Ίσως , αγαπητοί μου αδελφοί ξενίζεστε και ξαφνιάζεστε, πού ο φτωχός αυτός ιερέας πού έχετε εμπρός σας, διάλεξε την πανηγυρική και βαϊφόρο και εύσημη αυτή ημέρα, να μνημονεύσει τα μεστά πίκρας μεγάλης λόγια του Κυρίου μας, πού προφέρθηκαν μάλιστα σε μια ανύποπτη και άσχετη με την ημέρα στιγμή: " Και δεν θέλετε να έρθετε προς Εμένα , για να έχετε την αιώνιο Ζωή"!



Αυτή είναι όμως θα τολμούσαμε να πούμε η ψυχολογία, η ψυχοσύνθεση του δακρυσμένου Νυμφίου της Εκκλησίας, του ερχομένου προς το εκούσιον Πάθος Κυρίου μας, σήμερον που εισοδεύει στην Ιερά Πόλη, αυτήν που σκοτώνει τους προφήτες και εξουθενώνει τους αποστόλους του Θεού. Διότι, ο μυστικός καημός και πόνος αγάπης του Χριστού να περισυλλέξει κάτω από την σταυρώσιμη αγκαλιά Του, τις χαμένες ψυχές των συγχρόνων Του, αλλά και των ανθρώπων όλων των επερχομένων γενεών, χαρακτηρίζει και σφραγίζει όλη την μεγαλοβδομάδα, όλη αυτή την περίοδο της βαθιάς και λυτρωτικής οδύνης.



Ιδού λοιπόν πού ο βασιλεύς του Ισραήλ εισοδεύει στην πόλη της θυσίας και του Πάθους, ιδού πού προσέρχεται ο μέγας Αρχιερέας στο μεγάλο βωμό του Σταυρού για να σφαγιαστεί και να δοθεί εις βρώσιν σωτηρίας πιστών και απίστων. Και Τον περιβάλλουν απόστολοι με ασύνειδο ηθικό, ιουδαίοι με κοσμικές προσδοκίες, γραμματείς και φαρισαίοι με μοχθηρία και πνεύμα συνωμοτικό, έθνη με εμπαικτική διάθεση και κρυφό αίσθημα τρόμου, ότι απώλεται η βασιλεία του κοσμοκράτορα διαβόλου. Και όλοι αυτοί δεν πλαισιώνουν την Ζωή και αυτοζωία Χριστόν, ίνα ζωήν έχωσιν αλλά ή για να Τον εκμεταλλευτούν και να δικαιωθούν εθνικά και κοσμικά ή για να εξαφανίσουν διά διωγμών και θανάτου το μνημόσυνον Αυτού από της γης. Διότι σε όλους διαφεύγει η μεγάλη και επίσημος στιγμή της παρουσίας του ιδίου του Κυρίου των προφητών στην πόλη της δόξας Του και της αποκατάστασης της πνευματικής του Ισραήλ μέσα στην ιστορία των ανθρώπων. Μέγα σκότος καλύπτει την συνείδηση των ανθρώπων, διότι δεν κατανόησαν και δεν εννόησαν την ημέρα πού τους επισκέφθηκε ο Κύριος, γι'αυτό και καταλειφθήσεται ο οίκος τους έρημος, δηλ η ψυχή τους αλύτρωτη και άσωτη, γιατί δεν αναγνώρισαν την Ζωή και σωτηρία.



Όμως, ο ταπεινός αναβάτης του πώλου, ο την αλογία των εθνών διασκεδάζων και την ιουδαίων πλάνην ελέγχων, είναι ο Κύριος και δεσπότης μας, δικός μας είναι του νέου Ισραήλ της Εκκλησίας, ο βασιλιάς. Σιγησάτω πάσα σαρξ και βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου και ας αναλογιστεί το περιεχόμενο και τον σκοπό αυτής της μεγάλης και επιφανούς επισκέψεως: Έρχεται ο Ταπεινός τον σταυρό της ζωής φέροντας επ' ώμων και την ανάστασιν αφειδώς και καθολικώς προσφέρων. Άραγε θα εννοήσουμε την στιγμή; Άραγε θα θελήσουμε να πάμε προς Αυτόν για να αποκτήσουμε Ζωή; Άραγε θα επωμιστούμε τον σταυρό Του και θα ακολουθήσουμε τα αιματωμένα Του ίχνη, σε μια ζωή θυσίας, προσφοράς και εκούσιας ταπείνωσης; Άραγε θα εμπιστευτούμε σε Εκείνον την ιστορική μας πορεία και μοίρα μέσα σε έναν κόσμο πολλών πυξίδων και φανταχτερών πειρασμών; Άραγε ο λύχνος της ψυχής μας έχει έλαιον, ώστε τώρα πού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός του σκότους της αμαρτίας, να φωτιστούμε και να δούμε και να εννοήσουμε την μεγάλη ευκαιρία, την χρυσή ευκαιρία κι διάκριση; Άραγε θα ακολουθήσουμε το αιώνιο Πάσχα Χριστόν στην μυστική Του διάβαση από του θανατου εις την ζωήν, από την γη στον ουρανό ή θα παραμείνουμε στυγνοί εορταστές της συνηθείας, σκοτισμένοι από την πλάνη και φαντασία του κόσμου, την κακία και την αηδία της ημέρας, την ψευδώνυμο τρυφή και ηδονή της αμαρτίας, που αποπνέει ήττα, απελπισία, άδη και θάνατο;



Είμαστε στο μεταίχμιο της κρίσεως και της δοκιμασίας, αδερφοί μου! Βαϊφόροι και πιστεύοντες ας τρέξουμε προς τον Ερχόμενον εν ονόματι Κυρίου Μεσσία, ίνα ζωήν έχομεν και περισσόν έχομεν.

Καλή μεγαλοβδομάδα! Καλή ανάσταση!
  π. Παντελεήμων Κρούσκος

Μείνον Κύριε μεθ ' ημών ότι προς εσπέραν εστίν και κέκλικεν η ημέρα...

Είναι έντονα φορτισμένη η ώρα η αποδειπνή.
Και τί δεν θυμόμαστε;! Και τί δεν αισθανόμαστε!

Δοξολογία στον Θεό πού είδαμε την εσπέρα και την νέα εκκλησιαστική ημέρα.
Ανασκόπηση της ημέρας και έλεγχο αμαρτιών.
Υπενθύμιση της ημέρας Κυρίου πού έρχεται σαν κλέφτης στην νύχτα και φως στο σκοτάδι του κόσμου.
Ο ύπνος φέρνει στον νού τον αιώνιο ύπνο. Η κοίμηση τον πνευματικό θάνατο.
Φόβος και ανασφάλεια για όλα όσα παραμονεύουν στο σκοτάδι.
Παράθεση πνεύματος και σώματος και ψυχής στα χέρια και στις πτέρυγες του Θεού.
Θλίψη για το ψηλαφητό σκοτάδι του κόσμου.
Ομολογία για την παντοδυναμία και την αρμοδιότητα του Κυρίου των Δυνάμεων πάνω στην εξουσία του σκότους.
Αναμονή για την ανέσπερη μέρα.
Αναζήτηση του αιωνίου φωτός.

Η ακολουθία και η ώρα του Αποδείπνου μου φέρνει πάντα στην θύμηση τους στίχους του
μεγάλου Αλεξανδρινού.
Την νύκτα, Δέσποτα Χριστέ μου,
τον νου και την ψυχή μου φύλαττέ μου
σαν γύρω μου αρχινούν και περπατούνε

Όντα και Πράγματα που όνομα δεν έχουν

και τ’ άσαρκα ποδάρια των στην κάμαρή μου τρέχουν

και κάμνουν στο κρεββάτι μου κύκλο για να με διούνε —

και με κυττάζουν σαν να με γνωρίζουν

σαν να καγχάζουν άφωνα που τώρα με φοβίζουν.

Το ξέρω, ναι, με καρτερούνε

σαν βδελυρούς καιρούς να μελετούνε

οπόταν ίσως σέρνομουν μαζύ των — μες στο σκότος

με τα όντα και τα πράγματα αυτά ανακατευμένος.

Κι αποφρενιάζουν ο καιρός να ξαναρθή ο πρώτος.

Μα δεν θα νάρθη πια ποτέ· γιατί είμαι εγώ σωμένος,

εις του Χριστού τ’ όνομα βαπτισμένος.

Τρέμω σαν αισθανθώ το βράδυ

σαν νοιώσω που μες στο βαθύ σκοτάδι

επάνω μου είναι μάτια καρφωμένα....

Κρύψε με από την όρασί των, Δέσποτά μου.

Και σαν μιλούν ή τρίζουνε, μη αφίσεις ώς τ’ αυτιά μου

κανέν’ από τα λόγια των ναρθή τα αφορεσμένα,

μην τύχη και μες στην ψυχή μου φέρουν

καμμιά φρικώδη ανάμνησι απ’ τα κρυφά που ξέρουν.

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Ησυχασμός ή υποχωρητικότητα;

H αυριανή ημέρα διαπραγματεύεται την ιερότητα του ανθρωπίνου σώματος. Πρώτον, με την μνήμη του αγίου Γρηγορίου προβάλλεται το μεθεκτόν του Θεού από τον άνθρωπο. Δευτερον με την περικοπή του παραλυτικού τονίζεται πώς η πνευματική ασθένεια της αμαρτίας έχει άμεσο αντίκτυπο και στο σώμα και τις ασθένειες του . Η νηστεία είναι οδηγός και μέσον στην διαφύλαξη της ιερότητας του ναού του αγίου Πνεύματος , που λέγεται σώμα. Ο άνθρωπος χαριτώνεται και σώζεται ψυχοσωματικά και όχι σε ένα αφηρημένο διανοητικό ή πνευματικό επίπεδο.

Πολλοί κατηγορούν τον ορθόδοξο ησυχασμό, ως ξένο με τον κοσμικό πόνο και προβληματισμό. Λένε τους ησυχαστές ακοινώνητους και αδιάφορους για την πολιτικοκοινωνική ζωή. Ενώ κάποιος πού πρεσβεύει ησυχασμό θεωρεί αυτονόητο πώς δεν πρέπει να ασχολείται με την κοινωνική και οικονομική κρίση και να σιγά στα πολιτικά.

Το θεωρώ υπεραπλούστευση του ησυχαστικού ήθους και πονηρή

 πρόφαση για αλαλία. 

Αν ο ησυχασμός πρεσβεύει πώς η ύλη μετέχει στην χάρη του Θεού,

 και άρα στην ιερότητα της ας αναρωτηθούμε ΠΟΣΟ ΑΣΧΕΤΟΣ

 ΕΙΝΑΙ Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ

 ΣΤΟΝ ΑΡΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ..ΕΙΝΑΙ; 

Ή ΜΗΠΩΣ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤ ΕΞΟΧΗΝ

 ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ;

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΣ ΤΟ ΑΓΓΕΙΟ, ΤΟΝ ΒΩΜΟ, 

ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΕΛΘΕΙ Η ΑΧΡΑΝΤΗ ΧΑΡΗ; 

Στον συντετριμμένο άνθρωπο του πόνου και του φθόνου; 

Της εξαθλίωσης και της απελπισίας; Πού είναι έρμαιο των

 πειρασμών και της δοκιμασίας; Πού αμαρτάνει επειδή

 στερείται ή μάλλον επειδή δεν επέλεξε την εκούσια

 στέρηση; Πού τον εξουθενώνουν και τον εξαθλιώνουν

 σωματικά και ηθικά οι εκλεκτοί των θεών του κόσμου; 

Ο φτωχός δεν θέλει να ακούσει για Θεό, 

όταν στερείται τον υλικό άρτο. 

Εμείς έχουμε εξιδανικεύσει την πενία ως υπέρτατο αγαθό. 

Δεν είμαστε κυνικοί όμως, αλλά χριστιανοί. 

Δεν μιλάω για νηστεία, εγκράτεια, εκούσια φτώχεια,

 ταπείνωση, αλλά για εξύψωση της αθλιότητας και της μιζέριας.

 Ο φτωχός άνθρωπος όλη την ημέρα αμαρτάνει ακούσια

 και εκούσια:φθονεί, μισεί, καταριέται τον δυνάστη του,

 απομακρύνεται από την ελπίδα και την πίστη ύπαρξης του 

Θεού και εξαθλιώνεται πέφτοντας σε υποκατάστατα 

και ζωή φτηνών ηδονών και ψεύτικων παραδείσων.

 Και επιπλέον ακούει και από εκπροσώπους της θρησκείας, 

πώς οφείλει να υπακούει στην τάξη του κόσμου, πού

 είναι θεόσδοτη και ορισμένη από τον φιλοφεουδάρχη Θεό.

 Δηλαδή όλη η παπική προπαγάνδα αναπτύσσεται 

και στον ορθόδοξο κόσμο ως υψηλή και μάλιστα

 ησυχαστική θεολογία!
 
Η ενασχόληση διαρκώς μετα πνευματικά και

 τα ...νεφελώματα του ουρανού είναι ο αντιησυχασμός.

Γιατί η αδιαφορία ομολογεί έναν θεό ξένο και απόμακρο 

και έναν άνθρωπο υποδουλωμένο και άξιο της μοίρας του.

Και όσοι  διακονούν τον θεό ή τους θεούς του κόσμου είναι 

οι απόγονοι του Καλαβρού. 

Οχι άλλο κάρβουνο. Όχι άλλο ψέμα!

πηγή