Ανακοινωθέν Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 12ῃ Ἰουλίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

­

Ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Θεῖος Παῦλος ἀναφερόμενος στούς μακράν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εὑρισκομένους καί στερουμένους τῆς Θείας Χάριτος καί τοῦ Θείου φωτισμοῦ γράφει στήν πρός Ρωμαίους (1:22) ἐπιστολήν του «παρεδόθησαν εἰς ἀδόκιμον νοῦν. Καί φάσκοντες εἶναι σοφοί ἐμωράνθησαν». Ἡ οὐσιώδης αὐτή κρίσις ἁρμόζει ad hoc σέ ὅλους ἐκείνους πού μέ ἐμπάθεια, κακότητα καί μέ πρόδηλη φασιστική νοοτροπία ἀφοῦ μόνον ἡ δική τους «ἀλήθεια» πρέπει νά ὑπάρχει καί ἀπαγορεύεται ἐπί ποινῇ γελοιοποιήσεως, ἐξυβρίσεως καί εὐτελισμοῦ ἡ δημοκρατικά κατοχυρωμένη ἔκφρασις ἀντιθέτου γνώμης μεθοδευμένα ἐπεδόθησαν σέ συστηματική διαστρέβλωση τῶν θέσεών μου, μέ ἀφορμή τό πρόσφατο ἀνακοινωθέν μου γιά τήν «θεοποιημένη» ἐκτίμηση τῶν ἀποτελεσμάτων τοῦ πειράματος Cern, ὄχι ἀσφαλῶς σέ ἐπιστημονικό πεδίο ἀλλά σέ ἠθικό, ὑπαρξιακό, πνευματικό καί φιλοσοφικό. Ἡ ἐμπαιχτική ἀπομείωση τοῦ ἀνακοινωθέντος πού δέν ἐπετίθετο στήν ἐπιστήμη ὅπως κακεντρεχῶς καί ἀναληθῶς ἀνέφεραν οἱ ἐπικριτές μου διότι ἡ ἐπιστήμη ἀποτελεῖ ἔργο τῆς θεόσδοτης στόν ἄνθρωπο λογικῆς ἀφοῦ μόνο ὁ ἄνθρωπος ἀπό ὅλα τά ἔμβια ὄντα εἶναι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργημένος καί ὡς ἐκ τούτου κέκτηται τό «εἶναι» καί τό «συνειδέναι» καί ἑπομένως παρατηρεῖ καί πειραματίζεται καί ἀποπειρᾶται ἀπό τόν ἀβόλιστο ὠκεανό τῆς πανσοφίας καί παντοδυναμίας τοῦ Δημιουργοῦ νά ἀντλήσει μέ τό «κοχλιάριό» του μερικές σταγόνες, ἀλλά κατεδέικνυε τό σαθρό καί ἀπαράδεκτο νά προσδίδεται σέ μία ἄλογη καί ἀσυνείδητη ὑπομονάδα ἐνεργείας ἡ τελονομία, ἡ σκοπιμότης καί ἡ ἁρμονία τοῦ Σύμπαντος πού προϋποθέτει σκέψη καί ἀσφαλῶς νοῦν σκεπτόμενο.

Στούς ἐλλογιμωτάτους καί ἐντιμολογιωτάτους ἐπικριτάς καί ὑβριστάς μου πού ἐνσυνείδητα διεστρέβλωσαν τήν θέση μου γιά νά δικαιώσουν μέ κάθε ἀντιδημοκρατικό τρόπο τό ἀνύπαρκτο κοσμοείδωλό τους ἀφιερώνω μερικά ἐρωτήματα:

1.      Ἡ σύνθεσις τοῦ ἀτμοσφαιρικοῦ ἀέρα πού δέν τόν βλέπουμε, δέν τόν ἀκουμπᾶμε ἀλλά χωρίς αὐτόν πεθαίνουμε, μποροῦν νά μᾶς ἐξηγήσουν ποιός εἶναι ὁ χημικός πού ὥρισε τήν ἐκπληκτικῆς σοφίας χημική ποσόστοση ἀερίων, νά ἀπαρτίζεται δηλαδή ἀπό 78% ἄζωτο, 20,9% ὀξυγόνο, 00,10% διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος, 0,02% νέον, 0,0053 ἤλιο καί 0,001% κρυπτό; Ἐάν ὁ ἀέρας ἀποτελεῖτο ἀπό 100% ὀξυγόνο πού εἶναι τό ἀέριο τῆς ζωῆς, ὁ πλανήτης θά ἀνεφλέγετο σέ κλάσματα δευτερολέπτων. Αὐτή τή θαυμαστή χημική ποσόστοση ἀερίων μπορεῖ λογικός ἄνθρωπος νά τήν ἀποδόσει σέ ἄλογη καί ἀσυνείδητη μονάδα ἐνεργείας ἤ σέ ἄλογη καί ἀσυνείδητη φυσική ἐπιλογή;

2.      Τό θαλασσινό νερό πού ἀποτελεῖ τά 2/3 τοῦ πλανήτου μας ἔχει τίς ἰδιότητες νά μήν σαπίζει, νά μήν βρωμίζει καί νά συντηρεῖ ἑκατομμύρια εἰδῶν ζωῆς. Δέν εἶναι ὅμως μόνο Η2Ο ἀλλά τίς ἰδιότητες αὐτές τίς προσδίδει ἡ ἐκπληκτική χημική ποσόστοση διαλελυμένων σέ αὐτό ἁλάτων πού εἶναι τά ἀκόλουθα: Χλωριοῦχο Νάτριο (NaCI) 23,48, Χλωριοῦχο ἀσβέστιο (MgCI2) 4,98, Θειϊκό νάτριο (Νa2SO4) 3,92, Χλωριοῦχο ἀσβέστιο (CaCI2) 1,10, Χλωριοῦχο κάλιο (KCI) 0,66, Δισανθρακικό νάτριο (NaHCO3) 0,19, Βρωμιοῦχο κάλιο (KBr) 0,10, Βορικό ὀξύ (H3BO3) 0,03, Χλωριοῦχο στρώντιο (SrCL2) 0,02 Αὐτή τή θαυμαστή χημική ποσόστοση ἰχνοστοιχείων μπορεῖ λογικός ἄνθρωπος νά τήν ἀποδόσει σέ ἄλογη καί ἀσυνείδητη μονάδα ἐνεργείας ἤ σέ ἄλογη καί ἀσυνείδητη φυσική ἐπιλογή;

3.      Ὁ μικροσκοπικός ἀδένας τῆς ὑποφύσεως πού εὑρίσκεται στόν ἀνθρώπινο ἐγκέφαλο ἔχει 3 λωβούς, ὁ ἕνας λωβός ἐκκρίνει τήν σωματότροπο αὐξητική ὁρμόνη πού διαπλάθει τό σῶμα, ὁ δεύτερος λωβός ἐκκρίνει τίς γοναδοτροπίνες ὁρμόνες πού τρέπουν σέ λειτουργία τοῦ γεννητικούς ἀδένες οἱ ὁποίοι ἐκρίνουν τά ἀνδρογόνα ἤ τά οἰστρογόνα ἀναλόγως μέ τό φῦλο καί διαμορφώνονται ἔτσι τά δευτερογενῆ χαρακτηριστικά τοῦ φύλου καί ὁ τρίτος λωβός ἐκκρίνει τήν ὁρμόνη πού ἐλέγχει τήν λειτουργία τοῦ θυροειδοῦς ἀδένα ὁ ὁποῖος ἔχει τήν καθολική εὐθύνη τοῦ μεταβολισμοῦ στόν ὀργανισμό. Αὐτή τό θαυμαστό ἀδένα μέ τίς τρεῖς κεχωρισμένες καί διάφορες λειτουργίες μπορεῖ λογικός ἄνθρωπος νά τήν ἀποδόσει σέ ἄλογη καί ἀσυνείδητη μονάδα ἐνεργείας ἤ σέ ἄλογη καί ἀσυνείδητη φυσική ἐπιλογή;

4.      Πῶς ἡ διά διχοτομήσεως ἀναπαραγωγή τῶν πρώτων μονοκυττάρων ὀργανισμῶν μετεβλήθη καί διεμορφώθησαν πολυκύτταρα ὄντα ἰδιαίτερα συστήματα καί ὄργανα ζωῆς καί ἀναπαραγωγῆς στά ὁποῖα ἐξαστράπτει ἄπειρος σοφία, ἁρμονία, σκοπιμότης καί πρόνοια;

Πῶς τά ζῶα καί ὁ ἄνθρωπος στερήθηκαν τῆς εἰδικῆς ἱκανότητος τῆς μεταβολῆς ἀνοργάνων στοιχείων τήν ὁποίαν ἱκανότητα μέ τήν φωτοσύνθεση ἔχουν τά φυτά καί τά δένδρα;

Πῶς ὑπό τίς αὐτές συνθῆκες καί τίς αὐτές γεωλογικές περιόδους μερικά ἀπό τά ὄντα ἀνεπτύχθησαν σέ κολοσσούς (πανύψηλα δένδρα, φάλαινα, ἐλέφας) καί ἄλλα παρέμειναν νάνοι;

Πῶς προῆλθε ὁ ἀπ’ ἀρχῆς ἰσχῦον νόμος τῆς κληρονομικότητος καί πῶς χωρίσθησαν τά ἄτομα τοῦ ἰδίου εἴδους ἤ γένους μέ εἰδικά καί ἀναλλοίωτα ἕκαστο ἀπ’ ἀρχῆς ὄργανα ἀναπαραγωγῆς;

Πῶς ἡ χημική σύστασις τοῦ αἴματος διηρέθη σέ εἰδικές παραλλαγές γιά κάθε γένος ἀποκλειούσας τήν μετάγγιση ἀπό ἕνα γένος σέ ἄλλο καί πῶς τό αἵμα τοῦ ἀνθρώπου ἔγινε τελείως διάφορο τοῦ αἵματος ὅλων τῶν ἄλλων ζώων (μηδέ τοῦ τόσο ὑμνηθέντος πηθίκου ἐξαιρουμένου), ὥστε νά ἀποκλείεται ἡ μετάγγισις στόν ἄνθρωπο αἵματος οἱουδήποτε ζώου ἐπιφέρουσα ἀμέσως τόν θάνατο;

Πῶς ἀνεπτύχθησαν ἀπ’ ἀρχῆς τά ὑπέροχα ἔνστικτα ὁρισμένων ζώων, ἐντόμων κλπ καί ἰδιαίτερα στούς ἀπογόνους τους πού δέν γνωρίζουν τούς γεννήτορές τους ἀπό τῆς πρώτης ἐμφανίσεώς τους ἀναλλοίωτα μεταβιβαζόμενα;

Πῶς ἀνεπτύχθησαν οἱ αἰσθήσεις στά ἀνώτερα ὄντα πού δέν ὑπάρχουν στά μονοκύτταρα καί στά κατώτερα μέ τά ὑπέροχα συστήματα καί ὄργανα καί τά συναισθήματα χαρᾶς, λύπης, ἀγάπης, φόβου;

Πῶς ἔγινε ὁ χωρισμός τῶν μικροβίων σέ ὠφέλιμα καί ἐπιβλαβῆ, ὁ ἔμφυτος μεταξύ τους πόλεμος ἀλλά καί ἡ μυστηριωδῶς διατηρουμένη μεταξύ τους ἰσορροπία;

Πῶς στά αὐτά ἐδάφη χωρίζονται τά δένδρα σέ διαφορετικά εἴδη, καρποφόρα καί μή καί ἀναθάλλουν οἱ ὑπέροχοι ἰδιαίτεροι χρωματισμοί τῶν ἀνθέων καί ἡ ἰδιαίτερα εὔοσμη ἀπόπνοιά τους;

Πῶς οἱ σπόνδυλοι τῶν καλάμων τῶν σιτηρῶν κλπ καί τό κοῖλο κενό τοῦ ἐσωτερικοῦ τους γιά νά ἀντέχουν περισσότερο στό βάρος τῶν κορυφῶν καί στίς ταλαντεύσεις τοῦ ἀνέμου;

Ποιός διδάσκει τήν κοινωνική ζωή στά μυρμήγκια καί τίς μέλλισσες καί τό ἑξάγωνο τῆς κηρήθρας τῶν τελευταίων;

Πῶς προέκυψαν οἱ θαυμάσιοι χρωματισμοί τῶν δερμάτων καί τῶν τριχωμάτων τῶν χερσαίων καί ἐναλίων ζώων, οἱ ὑπέροχοι χρωματισμοί τῶν πτηνῶν καί ἰδιαίτερα τῶν παραδεισίων τήν ἐναρμόνιση καί διάταξη τῶν ὁποίων δέν εἶναι δυνατόν νά σκεφθεῖ καί ὁ καλύτερος καλλιτέχνης καί διακοσμητής;

Ὅλα τά ἀνεφερθέντα καί ἄπειρα ἄλλα, ἰδιαίτερα οἱ παγκόσμοι καί παγκρατεῖς νόμοι τοῦ σύμπαντος ἀποτελοῦν τυρρηνικές σάλπιγγες γιά τήν ἄπειρη σοφία, σκοπιμότητα, παντοδυναμία καί πάνσοφη πρόνοια τοῦ Δημιουργοῦ καί ὄχι ἀσφαλῶς κάποιας ἀσυνείδητης καί ἄλογης ὑπομονάδας ἐνεργείας. Τό νά διερευνᾶς αὐτήν τήν ἀπερινόητη σοφία ἔστω καί στό πολλοστημόριό της ἀσφαλῶς εἶναι ἀξιόλογο ἔργο καί ἐπαινετό, τό νά τήν ἀρνεῖσαι ὅμως καί νά τήν ἀποδίδεις στό τίποτα καί στόν κανένα στήν ἀσυνείδητη, ἀπρόσωπη καί ἄλογη ὕλη εἶναι ἀναισχυντία καί δαιμονισμός.

Καί τέλος ἀπαντᾶ στά ἐκκλησιαστικά πρόσωπα πού γιά προφανεῖς λόγους ἔσπευσαν νά συσχηματισθοῦν μέ τήν παράνοια τῆς ἀθεϊστικῆς προπαγάνδας ὁ  Κυριακός λόγος: «οὐαί ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ. 6:26). Διερωτῶμαι ἐννοοῦν ἆραγε αὐτό πού ἐκ καθήκοντος ψάλλουν πολλάκις καί στόν Κανόνα τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου: «οὐκ ἐλάτρευσαν τήν κτίσιν οἱ θεόφρονες παρά τόν κτίσαντα»;   

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς  Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

ΟΛΑ ΘΑ ΒΟΛΕΥΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΧΩΜΑ» Εὐλαβικὸ ἀφιέρωμα στὸν ἀσκητὴ τῆς Παναγούδας +12.07.1994

Τρίτη 12 Ἰουλίου 1994. Ὁ πατὴρ Παΐσιος περνᾶ στὴν αἰωνιότητα.
Εὐλαβικὸ ἀφιέρωμα στὸν ἀσκητὴ τῆς Παναγούδας

.         Ὁ Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας, στὴ Μικρὰ Ἀσία, στὶς 25 Ἰουλίου τοῦ 1924. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Πρόδρομος καὶ ἦταν πρόεδρος τῶν Φαράσων, ἐνῶ ἡ μητέρα του λεγόταν Εὐλαμπία. Ὁ Γέροντας εἶχε ἀκόμα 8 ἀδέλφια. Στὶς 7 Αὐγούστου τοῦ 1924, μία ἑβδομάδα πρὶν οἱ Φαρασιῶτες φύγουν γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ὁ Γέροντας βαφτίστηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο τὸν Καππαδόκη, ὁ ὁποῖος ἐπέμεινε καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ δικό του ὄνομα «γιὰ νὰ ἀφήσει καλόγερο στὸ πόδι του», ὅπως χαρακτηριστικὰ εἶχε πεῖ.
.         Πέντε ἑβδομάδες μετὰ τὴ βάπτιση τοῦ μικροῦ τότε Ἀρσένιου, στὶς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 1924 ἡ οἰκογένεια Ἐζνεπίδη, μαζὶ μὲ τὰ καραβάνια τῶν προσφύγων, ἔφτασε στὸν Ἅγιο Γεώργιο στὸν Πειραιὰ καὶ στὴ συνέχεια πῆγε στὴν Κέρκυρα, ὅπου καὶ τακτοποιήθηκε προσωρινὰ στὸ Κάστρο. Στὴν Κέρκυρα ἡ οἰκογένειά του ἔμεινε ἑνάμιση χρόνο. Ἐν συνεχείᾳ μεταφέρθηκε στὴν Ἠγουμενίτσα καὶ κατέληξε στὴν Κόνιτσα. Ἐκεῖ ὁ Ἀρσένιος τελείωσε τὸ δημοτικὸ σχολεῖο καὶ πῆρε τὸ ἀπολυτήριό του «μὲ βαθμὸ ὀκτὼ καὶ διαγωγὴ ἐξαίρετο». Ἀπὸ μικρὸς συνεχῶς εἶχε μαζί του ἕνα χαρτί, στὸ ὁποῖο σημείωνε τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου. Ἔδειχνε ἰδιαίτερη κλίση πρὸς τὸν μοναχισμὸ καὶ διακαῶς ἐπιθυμοῦσε νὰ μονάσει. Οἱ γονεῖς του χαριτολογώντας, τοῦ ἔλεγαν «βγάλε πρῶτα γένια καὶ μετὰ θὰ σὲ ἀφήσουμε».
.            Στὸ διάστημα ποὺ μεσολάβησε μέχρι νὰ ὑπηρετήσει στὸ στρατὸ ὁ Ἀρσένιος δούλεψε σὰν ξυλουργός. Ὅταν τοῦ παραγγελνόταν νὰ κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, ὁ ἴδιος συμμεριζόμενος τὴν θλίψη τῆς οἰκογένειας, ἀλλὰ καὶ τὴν φτώχεια τῆς ἐποχῆς, δὲν ζητοῦσε χρήματα.Τὸ 1945 ὁ Ἀρσένιος κατατάχτηκε στὸ στρατὸ καὶ ὑπηρέτησε σὰν ἀσυρματιστὴς κατὰ τὸν ἑλληνικὸ ἐμφύλιο. Ὅσο καιρὸ δὲν ἦταν ἀσυρματιστής, ζητοῦσε νὰ πολεμεῖ στὴν πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οἰκογενειάρχες, νὰ μὴ βλαφτοῦν. Τὸ μεγαλύτερο ὅμως διάστημα τῆς θητείας του τὸ ὑπηρέτησε μὲ τὴν εἰδικότητα τοῦ ἀσυρματιστῆ. Ἀπολύθηκε ἀπὸ τὸ στρατὸ τὸ 1949.
.         Ὁ πατὴρ Παΐσιος πρώτη φορὰ εἰσῆλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος γιὰ νὰ μονάσει τὸ 1949, ἀμέσως μετὰ τὴν ἀπόλυσή του ἀπὸ τὸ στρατό. Ὅμως ἐπέστρεψε στὰ κοσμικὰ γιὰ ἕνα χρόνο ἀκόμα, προκειμένου νὰ ἀποκαταστήσει τὶς ἀδελφές του. Ἔτσι τὸ 1950 πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἡ πρώτη μονὴ στὴν ὁποία κατευθύνθηκε καὶ παρέμεινε γιὰ ἕνα βράδυ ἦταν Μονὴ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὶς Καρυές. Ἐν συνεχείᾳ κατέλυσε στὴ σκήτη τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, στὸ κελὶ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Ἐκεῖ θὰ γνωρίσει τὸν πατέρα Κύριλλο ποὺ ἦταν ἡγούμενος στὴ μονὴ καὶ θὰ τὸν ἀκολουθήσει πιστά.
.         Λίγο ἀργότερα ἀποχώρησε ἀπὸ τὴν μονὴ καὶ κατευθύνθηκε στὴν Μονὴ Ἐσφιγμένου. Ἐκεῖ τελέσθηκε ἡ τελετὴ τῆς «ρασοευχῆς» καὶ πῆρε τὸ πρῶτο ὄνομά του ποὺ ἦταν Ἀβέρκιος. Καὶ ἐκεῖ ἀμέσως ξεχώρισε γιὰ τὴν ἐργατικότητά του, τὴν μεγάλη ἀγάπη καὶ κατανόηση ποὺ ἔδειχνε γιὰ τοὺς «ἀδελφούς» του, τὴν πιστὴ ὑπακοὴ στὸ γέροντά του, τὴν ταπεινοφροσύνη του, ἀφοῦ θεωροῦσε ἑαυτὸν κατώτερο ὅλων τῶν μοναχῶν στὴν πράξη. Προσευχόταν ἔντονα καὶ διάβαζε διαρκῶς, ἰδιαίτερα τὸν Ἀββᾶ Ἰσαάκ.
.         Τὸ 1954 ἔφυγε ἀπὸ τὴ μονὴ Ἐσφιγμένου καὶ κατευθύνθηκε πρὸς τὴν Μονὴ Φιλοθέου, ποὺ ἦταν Ἰδιόρυθμο μοναστήρι ὅπου μόναζε καὶ ἕνας θεῖος του. Ἡ συνάντησή του ὅμως μὲ τὸν Γέροντα Συμεὼν θὰ εἶναι καταλυτικὴ γιὰ τὴν πορεία καὶ διαμόρφωση τοῦ μοναχικοῦ χαρακτήρα τοῦ Παϊσίου. Μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια, τὸ 1956, χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» καὶ πῆρε τὸ «Μικρὸ Σχῆμα». Τότε ἦταν τελικὰ ποὺ ὀνομάστηκε καὶ «Παΐσιος», χάρη στὸ Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τὸν β΄, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ συμπατριώτης του. Ὁ Γέρων Αὐγουστίνος αὐτὴν τὴν περίοδο ἀπέκτησε στενὴ σχέση μὲ τὸν Παΐσιο.
.         Τὸ 1958, ὕστερα ἀπὸ «ἐσωτερικὴ πληροφόρηση», πῆγε στὸ Στόμιο Κονίτσης. Ἐκεῖ πραγματοποίησε ἔργο τὸ ὁποῖο ἀφοροῦσε στοὺς ἑτερόδοξους ἀλλὰ περιελάμβανε καὶ τὴν βοήθεια τῶν βασανισμένων καὶ φτωχῶν Ἑλλήνων, εἴτε μὲ φιλανθρωπίες, εἴτε παρηγορώντας τους καὶ στηρίζοντάς τους ψυχολογικά, μὲ αἰχμὴ τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐπὶ 4 ἔτη ἔμεινε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου στὸ Στόμιο, ὅπου ἀγαπήθηκε πολὺ ἀπὸ τὸν λαὸ τῆς περιοχῆς γιὰ τὴν προσφορὰ καὶ τὸν μετριοπαθῆ χαρακτήρα του. Ἀπὸ ἐκεῖ πῆγε στὸ Ὄρος Σινᾶ στὸ κελὶ τῶν Ἁγίων Γαλακτίωνος καὶ Ἐπιστήμης. Ὁ Γέροντας ἐργαζόταν ὡς ξυλουργὸς καὶ ὅ,τι κέρδιζε τὸ ἔδινε σὲ φιλανθρωπίες στοὺς Βεδουίνους, ἰδίως τρόφιμα καὶ φάρμακα.
.         Τὸ 1964 ἐπέστρεψε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀπὸ ὅπου δὲν ξαναέφυγε ποτέ. Ἡ σκήτη ἡ ὁποία τὸν φιλοξένησε ἦταν ἡ Ἰβήρων. Στὸ διάστημα ποὺ παρέμεινε ἐκεῖ, καὶ συγκεκριμένα τὸ 1966, ἀσθένησε σοβαρὰ καὶ εἰσήχθη στὸ Νοσοκομεῖο Παπανικολάου. Ὑποβλήθηκε σὲ ἐγχείρηση, μὲ ἀποτέλεσμα μερικὴ ἀφαίρεση τῶν πνευμόνων. Στὸ διάστημα μέχρι νὰ ἀναρρώσει καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὸ Ἅγιον Ὄρος φιλοξενήθηκε στὴν Μονὴ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου, στὴ Σουρωτή. Ἐπέστρεψε στὸ Ἅγιον Ὄρος μετὰ τὴν ἀνάρρωσή του καὶ τὸ 1967 μετακινήθηκε στὰ Κατουνάκια, καὶ συγκεκριμένα στὸ Λαυρεώτικο κελὶ τοῦ Ὑπάτου. Ἀπὸ τότε ἄρχισε νὰ δέχεται πολλὲς ἐπισκέψεις. Ἤδη τὸ ὄνομά του ἔχει ἀρχίσει νὰ γίνεται ἀρκετὰ γνωστὸ μακριὰ ἀπὸ τὸ Ὄρος καὶ κάθε λογῆς βασανισμένοι ἄνθρωποι ὁδηγοῦνταν σὲ αὐτόν, μαθαίνοντας γιὰ ἕνα χαρισματικὸ μοναχὸ ποὺ ὀνομάζεται Παΐσιος. Τὸ ἑπόμενο ἔτος μεταφέρεται στὴ Μονὴ Σταυρονικήτα. Βοηθάει σημαντικὰ σὲ χειρωνακτικὲς ἐργασίες, συνεισφέροντας στὴν ἀνακαίνιση τοῦ μοναστηριοῦ. Συχνὰ μάλιστα βοηθάει ὡς ψάλτης στὴν Σκήτη Τιμίου Προδρόμου τὸν Γέροντα Τύχωνα. Οἱ δύο γέροντες ἀνέπτυξαν δυνατὴ φιλία, ἡ ὁποία τερματίσθηκε μὲ τὴν κοίμηση τοῦ Γέροντος Τύχωνος τὸ 1968. Ὁ Παΐσιος ἔμεινε στὸ κελὶ τοῦ Γέροντος Τύχωνος γιὰ ἕνδεκα ἔτη μετὰ τὴν κοίμησή του, πράγμα ποὺ ἦταν ἐπιθυμία τοῦ φίλου του λίγο πρὶν πεθάνει.
.         Τὸ 1979 ἀποχώρησε ἀπὸ τὴν σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ κατευθύνθηκε πρὸς τὴν Μονὴ Κουτλουμουσίου. Ἐκεῖ εἰσχώρησε στὴ μοναχικὴ ἀδελφότητα ὡς ἑξαρτηματικὸς μοναχός. Ἡ Παναγούδα ἦταν μία σκήτη ἐγκαταλελειμμένη καὶ ὁ Παΐσιος ἐργάστηκε σκληρὰ γιὰ νὰ δημιουργήσει ἕνα κελὶ μὲ «ὁμόλογο», ὅπου καὶ ἔμεινε μέχρι καὶ τὸ τέλος τὴ ζωῆς του. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἐγκαταστάθηκε στὴν Παναγούδα πλῆθος λαοῦ τὸν ἐπισκεπτόταν. Ἦταν μάλιστα τόσο τὸ πλῆθος, ὥστε νὰ ὑπάρχουν καὶ εἰδικὲς σημάνσεις ποὺ ἐπεσήμαναν τὸν δρόμο πρὸς τὸ κελί του, ὥστε νὰ μὴν ἐνοχλοῦν οἱ ἐπισκέπτες τοὺς ὑπολοίπους μοναχούς. Ἐπίσης δεχόταν πάρα πολλὲς ἐπιστολές. Ὅπως ἔλεγε ὁ γέροντας, στενοχωρεῖτο πολύ, γιατί ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς μάθαινε μόνο γιὰ διαζύγια καὶ ἀσθένειες ψυχικὲς ἢ σωματικές. Παρὰ τὸ βεβαρυμένο πρόγραμμά του, συνέχιζε τὴν ἔντονη ἀσκητικὴ ζωή, σὲ σημεῖο νὰ ξεκουράζεται ἐλάχιστα, 2 μὲ 3 ὧρες τὴν ἡμέρα. Ἐξακολούθησε ὅμως νὰ δέχεται καὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ βοηθήσει τοὺς ἐπισκέπτες.
.         Συνήθιζε ἐπίσης νὰ φτιάχνει «σταμπωτὰ» εἰκονάκια τὰ ὁποῖα χάριζε στοὺς ἐπισκέπτες σὰν εὐλογία.
.         Τὸ 1966 ὁ γέροντας νοσηλεύθηκε στὸ Νοσοκομεῖο Παπανικολάου λόγῳ βρογχεκτασιῶν. Μετὰ τὴν ἐπέμβαση γιὰ τὴν ἀφαίρεσή τους καὶ λόγῳ τῆς χρήσης ἰσχυρῶν ἀντιβιοτικῶν ὁ γέροντας ἔπαθε ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα, ἡ ὁποία τοῦ ἄφησε μόνιμα δυσπεπτικὰ προβλήματα. Κάποια στιγμή, ἐνῶ ἐργαζόταν στὴν πρέσσα ποὺ εἶχε στὸ κελί του, ἔπαθε βουβωνοκήλη. Ἀρνήθηκε νὰ νοσηλευτεῖ καὶ ὑπέμεινε καρτερικὰ τὴν ἀσθένεια, ἡ ὁποία τοῦ ἔδινε φοβεροὺς πόνους γιὰ τέσσερα ἢ πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σὲ μία ἐπίσκεψή του στὴ Σουρωτή, κάποιοι γνωστοί του γιατροὶ κυριολεκτικὰ τὸν ἀπήγαγαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸ Θεαγένειο νοσοκομεῖο, ὅπου καὶ χειρουργήθηκε. Παρὰ τὴν ἀντίθεση τῶν γιατρῶν, ὁ γέροντας συνέχισε τὴ σκληρὴ ἀσκητικὴ ζωὴ καὶ τὶς χειρωνακτικὲς ἐργασίες κάτι ποὺ ἐπιδείνωσε καὶ ἄλλο τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας του.
.         Μετὰ τὸ 1993 ἄρχισε νὰ παρουσιάζει αἱμορραγίες γιὰ τὶς ὁποῖες ἀρνοῦνταν νὰ νοσηλευτεῖ λέγοντας χαρακτηριστικὰ ὅτι «ὅλα θὰ βολευτοῦν μὲ τὸ χῶμα». Τὸν Νοέμβριο τοῦ ἴδιου ἔτους ὁ Παΐσιος βγαίνει γιὰ τελευταία φορὰ ἀπὸ τὸ Ὄρος καὶ πηγαίνει στὴ Σουρωτή, στὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου γιὰ τὴν γιορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου (10 Νοεμβρίου). Ἐκεῖ μένει γιὰ λίγες μέρες καὶ ἐνῶ ἑτοιμάζεται νὰ φύγει ἀσθενεῖ καὶ μεταφέρεται στὸ Θεαγένειο, ὅπου τοῦ γίνεται διάγνωση γιὰ ὄγκο στὸ παχὺ ἔντερο. Στὶς 4 Φεβρουαρίου τοῦ 1994 ὁ γέροντας χειρουργεῖται.
.         Παρότι ἡ ἀσθένεια δὲν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στοὺς πνεύμονες καὶ στὸ ἧπαρ), ὁ γέροντας ἀνακοίνωσε τὴν ἐπιθυμία του νὰ ἐπιστρέψει στὸ Ἅγιον Ὄρος στὶς 13 Ἰουνίου. Ὁ ὑψηλὸς πυρετὸς ὅμως καὶ ἡ δύσπνοια τὸν ἀνάγκασαν νὰ παραμείνει.
.         Στὸ τέλος τοῦ Ἰουνίου οἱ γιατροὶ τοῦ ἀνακοινώνουν ὅτι τὰ περιθώρια ζωῆς τοῦ ἦταν δύο μὲ τρεῖς ἑβδομάδες τὸ πολύ. Τὴ Δευτέρα 11 Ἰουλίου (γιορτὴ τῆς Ἁγίας Εὐφημίας) ὁ γέροντας κοινώνησε γιὰ τελευταία φορὰ γονατιστὸς μπροστὰ στὸ κρεβάτι του. Τὶς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς του ἀποφάσισε νὰ μὴν παίρνει φάρμακα ἢ παυσίπονα, παρὰ τοὺς φρικτοὺς πόνους τῆς ἀσθένειάς του.
.         Τελικὰ τὴν Τρίτη 12 Ἰουλίου 1994  καὶ ὥρα 11:30 τὸ βράδυ τὴν ἡσυχία τάραξε μία δυνατὴ βροντή! Κατόπιν μὲ συνεχεῖς ἀστραπὲς φωτιζόταν ὅλο τὸ Ἅγιον Ὄρος.Τὸ ἀπόγευμα ἔγινε γνωστὸ ὅτι ὁ γέροντας εἶχε περάσει πιὰ στὴν αἰωνιότητα. Ἐνταφιάστηκε στὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου στὴ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης. Ἔκτοτε, κάθε χρόνο στὶς 11 πρὸς 12 Ἰουλίου, στὴν ἐπέτειο κοιμήσεως τοῦ Γέροντος, τελεῖται ἀγρυπνία στὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο, μὲ συμμετοχὴ χιλιάδων πιστῶν.
.         Πολλοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ γνώρισαν τὸ Γέροντα Παΐσιο. Καθένας ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ πεῖ μία ἱστορία γιὰ τὸ Γέροντα ἢ νὰ θυμηθεῖ τὴν ἁπλότητά του. Οἱ πιὸ κοντινοὶ στὸ Γέροντα Παΐσιο ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε σήμερα εἶναι: Ὁ πατὴρ Παΐσιος ὁ μαθηματικὸς ποὺ ζεῖ σὲ ἕνα κελλάκι κοντὰ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Αὐτὸς ἔλαβε τὸ ὄνομα τοῦ Γέροντα καὶ εἶναι ὁ πνευματικός τῆς Μονῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴ Σουρωτή. Ὁ ἱερομόναχος Ἀρσένιος καὶ ὁ μοναχὸς Ἠσαΐας ποὺ μένουν στὸ κελλάκι τῆς Παναγούδας ὅπως ὁ γέροντας Παΐσιος ἐπιθυμοῦσε. Οἱ δύο μοναχοὶ κρατοῦν τὸ κελλάκι ὅπως τὸ εἶχε ὁ γέροντας καὶ δέχονται μὲ μεγάλη χαρὰ ὅσους ἐπισκέπτονται τὸ σπιτάκι ποὺ ἔζησε ὁ γέροντας Παΐσιος.
.         Οἱ μοναχές τῆς Σουρωτῆς στὴ γυναικεία Ἱερὰ Μονὴ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου κατέχουν δύο πολύτιμους θησαυρούς: Τὰ λείψανα τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου καὶ τὸν τάφο τοῦ γέροντος Παισίου. Στὸ μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς καθημερινὰ συρρέουν πολλοὶ προσκυνητὲς ἀπὸ ὁλόκληρο τὸν κόσμο γιὰ νὰ προσκυνήσουν στὸν τάφο τοῦ γέροντος Παισίου.
.         Ὑπάρχουν βεβαίως καὶ πάρα πολλοὶ ἄλλοι ἄνθρωποι ποὺ γνώρισαν τὸ Γέροντα Παΐσιο, ἄκουσαν τὴν διδασκαλία του, διαπίστωσαν τὴν ἁγιότητά του, δέχτηκαν τὰ δῶρα τῆς προσευχῆς του. Ὅλοι αὐτοὶ ὁμολογοῦν πὼς ὁ γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ σημαντικοὺς ἁγίους ἀσκητὲς τοῦ 20^οῦ αἰώνα.Ὁ Γέρων Παΐσιος ἦταν ἕνας πολὺ ἁπλὸς ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος πίστευε στὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, κάνοντας τρόπο ζωῆς τὸν μοναστικὸ βίο καὶ τὶς διδαχὲς τῆς ὀρθόδοξης ἀσκητικῆς παράδοσης. Οἱ ἐγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στὸ ἐπίπεδο τοῦ δημοτικοῦ. Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ ξεχώριζε γιὰ τὴν «χαριτωμένη» ἁπλότητά του καὶ τὴν ἔντονη ἀγωνία ποὺ τὸν διακατεῖχε γιὰ τὴν βοήθεια τῶν συνανθρώπων του, ποὺ ἀναζητοῦσαν ἕνα πνευματικὸ καθοδηγητή. Ὁ ἴδιος ἀποτελοῦσε παράδειγμα ἀνθρώπου ἀφιερωμένου στὸν Θεό, ἀφαιρώντας τὶς προσωπικὲς ἐπιδίωξεις καὶ τὰ προσωπικὰ θελήματα. Ἡ ὑπακοή, ἡ ἄσκηση, ἡ ταπείνωση, ἡ εὐσέβεια, τὸ φιλότιμο καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα ἡ ἀγάπη καὶ ἡ μακροθυμία, ἀποτελοῦσαν τρόπο ζωῆς γιὰ τὸν ἴδιο, ἀλλὰ καὶ διδαχὲς γιὰ ὅσους ἀποζητοῦσαν ἕνα λόγο παρηγοριᾶς ἢ κάποια ἐπίλυση προσωπικοῦ προβλήματος.

πηγή

Τυπικόν της 13ης Ιουλίου 2012

Παρασκευή:  Ἡ σύναξις τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.  Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Στεφάνου τοῦ Σαββαΐτου.  Τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Γολινδούχ.

Ἀπόστολος:  Τοῦ Ἀρχαγγέλου· (Ἑβρ. β΄ 2-10), ζήτει τοῦτον τῇ 8ῃ Νοεμβρίου. Εὐαγγέλιον:  Τῆς ἡμέρας· Παρασκευῆς ς΄ ἑβδομάδος Ματθαίου (Ματθ. ιγ΄ 44-54).

Οι τελευταίες στιγμές του γέροντα Παίσίου (Μαρτυρία αυτόπτου μάρτυρα)

Ο Γέροντας Παίσιος τελικά προσβλήθηκε από καρκίνο, και νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης! Στο νοσοκομείο φρόντισαν το Γέροντα όσο μπορούσαν καλύτερα. Ο καρκίνος, όμως, προχώρησε τόσο, πού το τέλος ήταν πολύ ορατό. Η αναχώρησή του για τους ουρανούς ήταν ζήτημα χρόνου. Γι΄αύτη την αναχώρηση, για την οποία προετοιμαζόταν σε όλη του τη ζωή, ήθελε να αφιερώσει και τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής.
Ο μακαριστός Χριστόφορος Οικονόμου ήταν κοντά του και σε γράμμα του περιγράφει την αναχώρηση του Γέροντα από το Νοσοκομείο:
«Σήμερα έφυγε και ο π. Παΐσιος από το νοσοκομείο. Είχε πολύ κόσμο και μας είπαν ότι θα έβγαινε στο σαλόνι για να ευλογήσει. Τελικά, εκείνη την ώρα έφευγε από το νοσοκομείο. Ο κόσμος, οι γυναίκες, νοσοκόμες, γιατροί, άρρωστοι, συνωστίζονταν όλοι γύρω του. Ψήλωσε το χέρι του και από την πόρτα χαιρέτησε τους άρρωστους στους διπλανούς θαλάμους. Ένας άρρωστος στο διάδρομο πού είχε ορρούς στο χέρι πήγε να του φιλήσει το χέρι, αλλά ο π. Παΐσιος φίλησε το χέρι του ασθενούς.

Μπροστά από το ασανσέρ ψήλωσε το χέρι του και μας ευλόγησε όλους. Μπήκε στο ανσανσέρ να κατέβει κάτω στο δρόμο. Όλοι τρέξαμε από τις σκάλες να τον δούμε για τελευταία φορά. Χαιρετούσε τον κόσμο. Βγήκε έξω από το νοσοκομείο. Ο κόσμος τον περιτριγύρισε γύρω από το αυτοκίνητο, ενώ λεπτές νιφάδες χιονιού έπεφταν. Η νοσοκόμα φώναζε να τον αφήσει ο κόσμος να μπει μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί έκανε πολλή ψύχρα και ο άνθρωπος δεν μπορούσε. Μπήκε, τελικά, στο αυτοκίνητο, αφού έκανε το σταυρό του. Όλοι προσπαθούσαν να τον αγγίξουν· έπιαναν το χέρι του, άγγιζαν το τζάμι τοΰ αυτοκινήτου. 

Ξεκίνησε τελικά το αυτοκίνητο, αλλά προχωρούσε πολύ σιγά, λόγω της μεγάλης κυκλοφορίας. Γιάτραινες, νοσοκόμες, νοσοκόμοι, γιατροί, κατέβηκαν κάτω και όπως ήταν μέσα στο αυτοκίνητο άγγιζαν το τζάμι του αυτοκινήτου πού προχωρούσε αργά-αργά για να τον χαιρετήσουν. Το αυτοκίνητο πέρασε από το δρόμο πού βρίσκεται μπροστά από το σπίτι μου». 

Και συνεχίζει ο Χριστόφορος: 
«Τί ήταν το πέρασμα αυτού του ανθρώπου! Ο κόσμος τον ακολουθούσε σαν να ήταν ο Μεσσίας. Σκηνή σαν την Βαϊφόρο, μόνο πού αντί για γαϊίδουράκι τώρα ήταν ένα αυτοκινητάκι! Όλος ο κόσμος, οι περισσότερες γυναίκες, ήσαν συγκινημένοι, άλλες δάκρυζαν. Αλλά και ο ίδιος ήταν συγκινημένος με την αγάπη πού του έδειχνε ο κόσμος. Σαν να έλεγε πώς θα την ξεπληρώσει με πολλή προσευχή για τους συνανθρώπους του».

Και επιλέγει ο Χριστόφορος: 
«Αλλά μήπως είναι λίγα πού χρωστούμε η γενιά μας, στις ευχές και προσευχές αυτού του ανθρώπου. Ένας άγιος ανάμεσά μας. Η ενσάρκωση της εκπλήρωσης των Ευαγγελικών λόγων».
Ο Γέροντας Παΐσιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Ιουλίου 1994.
[Πηγή]: Από το τέλος του Γέροντα Παΐσιου Αγιορείτη, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 7, Ιούλιος 2008

http://gero-paisios.blogspot.com/

ΦΕΝΕΟΣ : Το Μοναστήρι των Νεομαρτύρων της Κατοχής

πηγή

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Για την περίοδο της Κατοχής όλοι έχουμε ακούσει πολλά. Οι μεγαλύτεροι μάλιστα έχουν βιώσει την εποχή εκείνη και έχουν μέσα τους ανάλογα πικρά αισθήματα αλλά και ηρωικές αναμνήσεις .Τα πρόσφατα γεγονότα που σχετίζονται με την οικονομική κρίση που βιώνουμε ως Λαός και την επαπειλούμενη πείνα και εξαθλίωση για μεγάλο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού επαναφέρουν εικόνες και σχήματα της περιόδου της Κατοχής.

Την περίοδο εκείνη πέραν από την σαφή καταδυνάστευση του Λαού μας από τους ξένους Κατακτητές (Γερμανούς ,Ιταλούς και Βουλγάρους )ξεκίνησε εκείνα τα χρόνια ο Διχασμός του Λαού μας που μετεξελίχθηκε σε μια πολεμική περιπέτεια που κράτησε ως το 1949.Μεγάλη ευθύνη για τον Διχασμό αυτόν φέρει ο Κομμουνισμός μέσα από την επίσημη έκφραση του (το ΚΚΕ)και τις οργανώσεις που δημιούργησε για να παγιδέψει τους Έλληνες υπό το εθνικό σύνθημα της Αντιστάσεως στους κατακτητές (όπως το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ). 

Την τελευταία χρονιά της Κατοχής,το 1944, οι Κομμουνιστές συνειδητοποιώντας ότι σε λίγο καιρό οι κατακτητές θα φύγουν από την Ελλάδα κάτω από το βάρος της Συμμαχικής πίεσης εφάρμοσαν ένα μεγάλο σχέδιο εξοντώσεως όσων Ελλήνων ήσαν εμπόδιο στον σκοπό τους (κάτι που εφάρμοσαν με επιτυχία οι ομοϊδεάτες τους στην Ανατολική Ευρώπη που υποδέχθηκαν τον Κόκκινο Στρατό ως απελευθερωτή και έριξαν τους Λαούς τους σε μια νέα σκλαβιά 40 και 50 ετών).Από το 1943 ως το1944 επιτέθηκαν και εξόντωσαν τις ανταρτικές μη εαμικές δυνάμεις (όπως τον ΕΣ στην Πελοπόννησο, τον ΕΔΕΣ στην Ήπειρο, την ΕΚΚΑ στην Στερεά).Δεν αρκέστηκαν όμως σε αυτό. Έφτασαν στο σημείο να δημιουργήσουν Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως σε πολλά μέρη της κατεχόμενης Ελλάδος ,για να απομονώσουν και να εξοντώσουν όσους θεωρούσαν αντίθετους τους.

Η ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΕΝΕΟΥ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ

Στην περιοχή της βορείου Πελοποννήσου είχαν μετατρέψει σε Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως και εξοντώσεως την Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου στον Φενεό της Κορινθίας . Πρόκειται για ένα ιστορικό μοναστήρι με προσφορά στον Ελληνισμό στα προεπαναστατικά χρόνια και το 1821 .

Στον Φενεό Κορινθίας δολοφονήθηκαν μαρτυρικά χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Βόρεια Πελοπόννησο. Μετά από κράτηση τους στη Μονή Αγ. Γεωργίου όπου βίωναν κάθε είδους εξευτελισμούς και μαρτύρια, σφάζονταν στις πέριξ της Μονής πλαγιές. Αργότερα, στο κοντινό Κακοβούνι ανακαλύφθηκε ένα πολύ βαθύ βάραθρο. Τότε το 1944, κάθε βράδυ δεκάδες κρατούμενοι έπαιρναν το δρόμο για τον φρικτό θάνατο. Με τα χέρια δεμένα πισώπλατα, δεχόταν τις μαχαιριές και τα χτυπήματα των αριστερών φονιάδων όπως οι Πισογιαννάκης, Πρόβας, Σερμπέτης κ.ά. και πετάγονταν, συχνά ημιθανείς, στο τρομερό βάραθρο. Όταν ανασύρθηκε μεγάλος αριθμός πτωμάτων, τα περισσότερα θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους γύρω από το βάραθρο. Πολλά ακόμη θύματα σε άλλες τοποθεσίες, κατασπαράχθηκαν από άγρια ζώα.

Τα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως της Κορινθίας και Αργολίδας τελούσαν υπό την εποπτεία του μπολσεβίκου κακούργου, Θεόδωρου Ζέγκου .

Η επιχείρηση γενοκτονίας κατά των Ελλήνων εκτυλίχθηκε από το καλοκαίρι του 1943, μέχρι τον Ιούλιο του 1944. Η έδρα των δολοφόνων ήταν στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου που ήταν τόπος φυλάκισης και βασανισμού των μελλοθανάτων.

Την μαύρη εκείνη περίοδο ο μηχανισμός του ΚΚΕ, αντί να πολεμά τον κατακτητή, προέβη σε σφαγές κατοίκων (όλων των ηλικιών, φύλων και τάξεων).

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟΝ ΦΕΝΕΟ

Παρών και δραστήριος πάντα στις εκδηλώσεις μνήμης ο τέως δήμαρχος Φενεού καθηγητής Κώστας Καπέλλος, ο οποίος έχασε τον πατέρα του και επιμελήθηκε και εξέδωσε από τις εκδόσεις Πελασγός την μαρτυρία της Άννας Σταματοπούλου, που φέρει τον τίτλο «Φενεός 1944, η γη της οδύνης».

Συγκλονίζει και η ιστορικη καταγραφή, «Βαλτέτσι 1944, Μαρτυρία»,του γιατρού Κώστα Αθανασίου Σαραντόπουλου, καθηγητού στην Ιατρική σχολή του North Eastern Ohio College of Medicine, που κυκλοφόρησε το 2003. Αυτόπτου μάρτυρος της θηριώδους σφαγής 102 Βαλτετσιωτών, μεταξύ των οποίων ο Πατέρας του και την πυρπόληση του χωριού στις 15/6/1944 από τούς αντάρτες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ. 

«..Πριν ανακαλύψουν το βάραθρο οι εκτελέσεις γινόντουσαν λίγο πιο έξω από το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στον Φενεό, με μαχαίρι και τα πτώματα έμεναν άταφα. Γρήγορα όμως λόγω της δυσοσμίας οι κάτοικοι του Φενεού και της Γκούρας, κατάλαβαν το έγκλημα που γίνονταν στην περιοχή τους... 

Σύμφωνα με μαρτυρικές καταθέσεις που έδωσαν οι αντάρτες της περιοχής μετά την διάλυση του ΕΑΜ, οι μελλοθάνατοι μεταφέρονταν την νύχτα καθ’ ομάδες. Τους σταματούσαν 150 μέτρα περίπου πριν από το βάραθρο που ήταν τότε μονοπάτι ενώ τώρα έχει κτιστεί το εκκλησάκι των Αγίων Πάντων στην μνήμη των εκτελεσθέντων. Από εκεί τους έφερναν ανά δύο στο στόμιο του βαράθρου, λέγοντας τους ότι τους πηγαίνουν για ανάκριση. Οι δήμιοι έβαζαν τα θύματα τους που τους είχαν δέσει τα χέρια πισθάγκωνα ,πάνω στην πέτρα, που είναι στο χείλος του βαράθρου και τα εκτελούσαν είτε με μαχαίρι είτε χτυπώντας τα στο κεφάλι με ένα γλωσσίδι καμπάνας » το κλαπατσίμπανο του Δεσπότη, όπως το έλεγαν κοροϊδευτικά οι Εαμοελασίτες δήμιοι ,«που το χρησιμοποιούσαν ως φονικό όπλο, και έπειτα τα έριχναν μέσα στο βάραθρο χωρίς να είναι βέβαιο ότι είχαν ξεψυχήσει. ..»

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ ΤΟΥ ΒΑΡΑΘΡΟΥ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ

Ο σπηλαιολόγος Νίκος. Α. Λελούδας, (στο Περιοδικό «Αίπυτος» του Σεπτεμβρίου 1996), εξιστορεί , ότι το 1945 ανεσύρθησαν από ειδικό συνεργείο του Αγγλικού στρατού, όσα πτώματα ήτο δυνατόν να αναγνωρισθούν από τους συγγενείς τους. Τα υπόλοιπα όμως, λόγω προχωρημένης αποσυνθέσεως παρέμειναν στο βάραθρο. Το 1991 ύστερα από παράκληση συγγενών, των θυμάτων πού δεν είχαν αναγνωρισθεί και δεν ανεσύρθησαν το 1945, οι σπηλαιολόγοι Σ. Παυλίδης και Ν. Λελούδας, μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, ανέσυραν από το βάραθρο τους σκελετούς 150 περίπου νεκρών. Εκτενής αναφορά έχει καταγραφεί και στο εξαίρετο, άκρως τεκμηριωμένο, πόνημα με τίτλο «Μετά τήν δόξα του 40» του Υποστρατήγου ε.α Γ. Μπερδεκλή, όπου μεταξύ άλλων καταγράφονται και οι εντυπώσεις του Υποστρατήγου-συγγραφέως, μετά την επίσκεψη του τον Αύγουστο του 2001, στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Φενεού 

«... Η εγκατάλειψη απο την Πολιτεία είναι φανερή..Ακόμη παρατήρησα ότι απέναντι από το Μοναστήρι, όπου υπάρχει η τρύπα χωνευτήρι των χιλιάδων αδικοσκοτωμένων και βασανισμένων αντιφρονούντων προς το ΚΚΕ Ελλήνων, δεν υπάρχει δρόμος και συνήθως δεν πραγματοποιείται επίσκεψη προσκύνημα στο σημείο μαρτυρικού θανάτου χιλιάδων αθώων Ελλήνων».

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012 ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΦΕΝΕΟ

Την 68η επέτειο από την σφαγή των Ελλήνων πατριωτών θα τιμήσει την ερχόμενη Κυριακή ο Σύλλογος θυμάτων Φενεού και η Οργανωτική Επιτροπή του Μνημοσύνου που κάθε χρόνο τιμούν τους Ήρωες Νεομάρτυρες σε συνεργασία με την Αδελφότητα της Ιεράς Μονής . «Το ετήσιο Μνημόσυνο για την ανάπαυση των ψυχών των αδίκως σφαγιασθέντων υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών πατέρων και αδελφών μας κατά την τραγικήν εποχήν 1943-1944 .

Παρακαλούμε τους συγγενείς ,φίλους ,τους γνωστούς να ενώσουν μαζί μας τις προσευχές τους .Το μνημόσυνο έχει θρησκευτικό χαρακτήρα και αποτελεί εθνικό χρέος όλων» .

Τα παραπάνω τονίζονται σε σχετική ανακοίνωση της Οργανωτικής Επιτροπής του Μνημοσύνου του Φενεού .Το Μνημόσυνο θα λάβει χώρα την Κυριακή 15 Ιουλίου 2012 στις 10.00πμ στον χώρο της Μονής στην ορεινή Κορινθία.

Ο κάθε διπλανός μας, ο κάθε πλησίον μας είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας» – Γέροντας Πορφύριος

Ο κάθε διπλανός μας, ο κάθε πλησίον μας είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας» (Πρβλ. Εφ. 5,30).

Μπορώ ν’ αδιαφορήσω γι’ αυτόν, μπορώ να τον πικράνω, μπορώ να τον μισήσω;

Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνουμε όλοι ένα εν Θεώ. Αν αυτό κάνουμε, γινόμαστε δικοί Του.

Τίποτα καλύτερο δεν υπάρχει απ’ αυτή την ενότητα. Αυτό είναι η Εκκλησία. Αυτό είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι ο Παράδεισος.

Ας διαβάσουμε απ’ τον Ευαγγελιστή Ιωάννη την Αρχιερατική Προσευχή. Προσέξτε τους στίχους: «ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς… ίνα πάντες εν ώσι, καθώς σύ, Πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοί… ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς έν εσμέν… ίνα ώσι τετελειωμένοι εις έν… ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού». (Ιω.17, 11-21-22-23-24)

Γέροντας Πορφύριος

πηγή

Η θέση και στάση του Γέροντος Παΐσίου έναντι του Οικουμενισμού

Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑÏΣΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
 πρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιώς
                                                                                                                   

Εν Πειραιεί  10-7-2012                                                                                              

Συμπληρώνονται φέτος 18 χρόνια από την κοίμηση του συγχρόνου οσίου Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου (12-7-1994). Πολλοί ισχυρίζονται, λανθασμένως βέβαια, ότι ο γέροντας ασχολήθηκε μόνο με τα μοναχικά του καθήκοντα, την άσκηση, την προσευχή, την κάθαρση από τα πάθη, την υπακοή, την ταπείνωση, την παρθενία, βοήθησε τους ανθρώπους με το προορατικό και διορατικό χάρισμά του, έκανε θαύματα, όμως δεν είχε εκφραστεί καθόλου περί πίστεως, τουλάχιστον δημόσια, επειδή στην εποχή του, όπως και σήμερα στη δική μας, η Εκκλησία αντιμετώπιζε τον κίνδυνο από τις αιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού, με την συνέναινεση και σύμπραξη του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα και ως εκ τούτου ήταν οικουμενιστής και συμφωνούσε με τις πράξεις του Αθηναγόρα.

Για τον λόγο αυτό, θα παρουσιάσουμε δύο επιστολές πόνου του Γέροντος Παϊσίου κατά των οικουμενιστών και των φιλενωτικών. Το θέμα και το μήνυμά τους είναι ιδιαίτερα επίκαιρα, καθώς ο οικουμενισμός Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων και θεολόγων έχει υπερβεί τα «εσκαμμένα» όρια και είναι όσο ποτέ άλλοτε ακραίος και επικίνδυνος.

Την πρώτη επιστολή ο Γέροντας Παΐσιος την έγραψε μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα στις 21-11-1968. Ανάμεσα στα άλλα λέγονται και τα εξής:

«‘Το νόμισμα της αγάπης’ που κυκλοφορεί μετά από το ‘κλείσιμο των δογμάτων’, η ‘επανίδρυσις της Μιάς... Εκκλησίας’ και τόσα άλλα είναι ακατανόητα και κυριολεκτικώς βλάσφημα διά την Ορθόδοξο Εκκλησία...

Η άρνησις προς τον Πατριάρχη (Αθηναγόρα) δεν είναι άρνησι προς την αγάπη ούτε προς την ενότητα. Είναι «όχι» προς το ψευδές και «ναι» προς την Αλήθεια, που κρύβει μέσα της η Εκκλησία.

Όταν οι πιστοί διακρίνουν διαφορές, που υπάρχουν μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων, δεν σημαίνει ότι επιθυμούν το σχίσμα και τη διαιώνισί του, αλλά ζητούν την αληθινή ενότητα, τη μόνη σωτήριο για όλους. Είναι άρα αυτό ένας σταυρός, που υποφέρουν από αγάπη για τους αδελφούς...

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή.

Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης»[1].

Αυτά συνυπογράφει ο Γέροντας Παΐσιος μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην πρώτη επιστολή.  
Την δεύτερή του επιστολή ο Γέροντας Παΐσιος την έγραψε κι αυτή στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα στις 23-1-1969. Γράφει ο ίδιος: «Επειδή βλέπω τον μεγάλο σάλο εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου (Αθηναγόρα) μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός Μοναχός), διά να χρησιμοποιηθεί κι αυτό, έστω για μια βελονιά, διά το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας... Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μιάν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική «Εκκλησία», διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Αλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν...

Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμο και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση, όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού.

Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου. Ας γνωρίζομεν ότι δεν υπάρχουν μόνο φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.

Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί˙ όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει... Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θα παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας».

Πιο κάτω ο Γέροντας Παΐσιος μιλά για τον ολέθριο κίνδυνο αποσχίσεως από την Εκκλησία και ιδρύσεως ιδίας Εκκλησίας, εξαιτίας των φιλενωτικών ανοιγμάτων, όπως έκαναν το 1924 οι σχισματικοί Γ.Ο.Χ., Ζηλωτές του παλαιού ημερολογίου. Λέει, λοιπόν:

«Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, Μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς αποσχισθή από αυτήν εξ αιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζόμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης˙ αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον.

Εάν διά την α’ ή β’ λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες – Θεός φυλάξοι! - , θα ξεπεράσωμε και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές «Εκκλησίες» στην εποχή μας.

Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη...».

Και καταλήγει ο γέροντας αυτή την δεύτερή του επιστολή ως εξής: «Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, διά να γίνει πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο Ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνη σκέψις διά την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα»[2].

Τελικά, όμως, ο Γέροντας Παΐσιος απαίτησε και επέβαλε τη διακοπή του πατριαρχικού «μνημοσύνου» και στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα. Αυτή τη θέση και στάση τήρησε ο Γέρων, μολονότι στην ανωτέρω επιστολή του δεν συνιστούσε στις αρχές του 1969, την διακοπή του «μνημοσύνου», αλλά τον ορθόδοξο αγώνα εντός της Εκκλησίας, για να μην επεκτείνονται τα ήδη ζηλωτικά σχίσματα.

Στο σημείο αυτό διαπιστώνουμε ότι ουδέποτε ο Γέρων Παΐσιος υποστήριξε τις αιρετικές και βλάσφημες «γνώμες» ότι δήθεν τα ιερά Μυστήρια είναι «άκυρα» χωρίς το επισκοπικό «μνημόσυνο», μάλιστα όταν ο Επίσκοπος κηρύττει αίρεση «γυμνή τη κεφαλή». Αντίθετα, γνώριζε και το γράμμα και το πνεύμα των Ιερών Κανόνων, όπως του λα΄ Αποστολικού και μάλιστα του ιε΄ της ΑΒ΄ Συνόδου επί Αγίου και Μεγάλου Φωτίου. Όπως ακόμη γνώριζε και τις θέσεις, στάσεις και πράξεις των μεγάλων αγίων Πατέρων έναντι των αιρετικών. Πολύ ορθά έπραξαν τόσο ο Γέρων Παΐσιος όσο και άλλοι Αγιορείτες Πατέρες και διέκοψαν τη μνημόνευση του μασώνου και μεγάλου οικουμενιστού πατριάρχου Αθηναγόρα την τριετία 1970-1973. Είχαν άλλωστε οδοδείκτες τις αντιπαπικές συνόδους, την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο επί Μ. Φωτίου και την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου Παλαμά, και τόσους αγίους Πατέρες. Εκτός από τους Αγιορείτες, το μνημόσυνο διέκοψαν τότε και τρεις Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος˙ ο Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και ο Παραμυθίας Παύλος. Το σημαντικό είναι ότι κανείς, απ’ όσους διέκοψαν και έπαυσαν τη μνημόνευση του πατριάρχη Αθηναγόρα, δεν αποκόπηκε είτε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο είτε από την Εκκλησία της Ελλάδος, ούτε επέβαλαν την διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου στους άλλους επισκόπους, καταδικάζοντάς τους ως αιρετικούς, ούτε διακόπηκε η εκκλησιαστική κοινωνία. Ήταν δηλ. υπέρ της δυνητικής και όχι υποχρεωτικής εφαρμογής του ιε΄ κανόνος της ΑΒ’.

Επίσης, μέγας ήταν ο πόνος του Γέροντος Παϊσίου, ο οποίος, όταν έλαβε γνώση της Ρωσικής προσκλήσεως για συμμετοχή στις εορτές του αγίου Σεργίου της Ιεράς Κοινότητος, αντιτάχθηκε σφόδρα. Μάλιστα έστειλε σε πνευματικά του τέκνα της Ιεράς Κοινότητος Ιερομόναχο και θεολόγο της Ι.Μ.Σταυρονικήτα με το μήνυμα να ματαιωθεί πάση θυσία η μετάβαση Ιεροκοινοτικών Αντιπροσώπων στη Μόσχα. Και αυτό να μη γίνει σιωπηρώς, αλλά με επίσημο γράμμα ομολογιακό και αποδοκιμαστικό της αντορθόδοξης ρωσικής ενέργειας της μεταδόσεως θείας Κοινωνίας στους αιρετικούς Παπικούς. Δόθηκε σκληρή μάχη για να κερδηθεί η πλειοψηφία της Ιεράς Κοινότητος, την οποία είχε παρασύρει και παραπείσει ομάδα Αντιπροσώπων νεωτεριζόντων. Όμως, η πρωτοβουλία, το όνομα και η ανυποχώρητη επίμονή του Γέροντος Παϊσίου, μαζί με τη δύναμη της προσευχής του, έφεραν το καλό αποτέλεσμα της συντάξεως και αποστολής του «αποκαλυπτικού γράμματος της Ιεράς Κοινότητος κατά της μεταδόσεως της θείας Κοινωνίας εις τους αιρετικούς Παπικούς από την Ρωσικήν Εκκλησίαν»[3] στις 27-2-1977.

Για να φανεί πόσο ευαίσθητος και προσεκτικός ήταν ο Γέροντας Παΐσιος σε θέματα επικοινωνίας και συμπροσευχής με αιρετικούς, μεταφέρουμε εδώ το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό :

«Κάποτε, διηγήθηκε ο Γέροντας, μου ήρθαν δύο παπικοί, λατίνοι... Μου λέει λοιπόν ο ένας – Έλα να πούμε το ‘Πάτερ ημών...’ – Για να το πούμε μαζί, του είπα, πρέπει να συμφωνούμε στο Δόγμα. Όμως μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστί. Ύστερα μου λέει : - Μόνο οι Ορθόδοξοι είναι κοντά στο Θεό και μόνο αυτοί θα σωθούνε; Ο Θεός είναι με όλο τον κόσμο. – Ναι, του είπα. Εσύ μπορείς να μου πης και πόσος κόσμος είναι κοντά στο Θεό; Έχουμε λοιπόν διαφορές. Είμαστε φυσικά παιδιά του ενός Πατέρα, αλλά μερικά μένουν στο σπίτι και μερικά γυρίζουν έξω. – Να δείξουμε αγάπη, μου λένε μετά. – Και η αμαρτία έγινε μόδα, τους λέω. – Και αυτό μέσα στην αγάπη είναι, μου λένε.              

–Όλοι μιλάνε για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, τους είπα στο τέλος, αλλά όλοι αυτοί είναι διχασμένοι και με τον εαυτό τους και με τους άλλους. Γι’ αυτό και ετοιμάζουν όλο και μεγαλύτερες βόμβες.

Πολλοί που μιλούν για αγάπη και ενότητα, οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με το Θεό, γιατί δεν τον έχουν αγαπήσει ούτε έχουν αληθινή αγάπη. Αγάπη αληθινή έχει εκείνος που έχει ορθή πίστη, ζη κοντά στο Θεό, και τότε ο Θεός ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και οι άλλοι βλέπουν στο πρόσωπό του τον Θεό.

Εύχομαι ο Θεός να φωτίση όλους τους ανθρώπους, με τους οποίους είμαστε κατά σάρκα αδέλφια – από τον Αδάμ και την Εύα - να έρθουν ‘εις επίγνωσιν αληθείας[4]’, για να γίνουν και πνευματικά μας αδέλφια. Αμήν»![5]

Χαρακτηριστικό είναι και το εξής περιστατικό: Ο τότε Πάπας, έχοντας ακούσει για την φήμη του Γέροντος Παϊσίου, έστειλε μερικούς καρδιναλίους στη καλύβη του γέροντος, για να του ανακοινώσουν ότι ο Πάπας τον προσκαλεί στη Ρώμη για να συζητήσουν περί δογματικών και εκκλησιατικών θεμάτων. Η απάντηση του γέροντα ήταν αποστομωτική: «Ο πάπας δεν είναι έτοιμος ακόμη για μια τέτοια συζήτηση. Πρέπει να αποβάλλει τον εγωϊσμό του».

Για τη θέση και τη στάση του Γέροντος Παϊσίου έναντι του Οικουμενισμού αντλούμε πληροφορίες και από δύο άλλα βιβλία. Το πρώτο είναι το βιβλίο «Επιστολές», που έγραψε ο ίδιος, και το δεύτερο το βιβλίο «Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο».

Στο βιβλίο του «Επιστολές» υπάρχουν σαφείς αναφορές για τις «αρρωστημένες πλάνες» των ετεροδόξων ή αιρετικών. Γράφει μεταξύ άλλων: «Στην εποχή μας, όμως, πολλοί από εμάς, επηρεαζόμενοι δυστυχώς από την κοσμική αγάπη, που δεν έχει πνευματικό αντίκρυσμα, πάμε δήθεν να κάνουμε καλό, να δώσουμε αίμα, ενώ το αίμα μας είναι γεμάτο από πνευματικά μικρόβια και βλάπτουμε περισσότερο. Εάν όμως ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγίεια, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Διότι τώρα δεν συγκινούνται από την Αγία μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να ιδούν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους Αγίους μας».

Πιο κάτω λέει: «... Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζη την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού...»[6].

Στο βιβλίο «Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» γράφονται τα εξής, τα οποία αποτελούν απάντηση στον διαθρησκειακό οικουμενισμό: «...Σήμερα δυστυχώς μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. ‘Μία θρησκεία, σου λένε, να υπάρχη’ και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν : Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό να κάνουμε μία θρησκεία’. ‘Τώρα είναι σα να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι (χαλκό) να τα κάνουμε ένα... Έγινε τόσος αγώνας για να λαμπικάρη το δόγμα’. Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: Όχι μόνο με αιρετικό, αλλά και με Βουδδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκωνται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία’. Τί παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά...»[7].

Εν κατακλείδι, από τα προαναφερθέντα, καθίσταται σαφές ότι ανέκαθεν ο Γέρων Παΐσιος ήταν κατά του Οικουμενισμού, όπως και κατά παντός μοντερνισμού ή «νεωτερισμού, ως υπαγορεύματος του διαβόλου». Ποτέ δεν έλεγε και δεν έγραψε ότι «είμαστε το ίδιο» με τους ετεροδόξους και όλα όσα ανιστόρητα και αντορθόδοξα και όντως «αρρωστημένα και πλανεμένα» έχουν πει και λένε και γράφουν οι παλαιότεροι και μάλιστα οι σημερινοί Οικουμενιστές και φιλενωτικοί.

Ας ευχηθούμε ο όσιος Γέρων Παΐσιος να στηρίζει με τις προσευχές του και την παρρησία του στον Κύριό μας την αγία μας Ορθοδοξία. Την ευχή του να έχουμε.

[1] Ορθόδοξος Τύπος, (1-3-1969) 4.
[2] Όσιος γέρων Παΐσιος Αγιορείτης μοναχός, «Άγνωστη επιστολή πόνου κατά οικουμενιστών και φιλενωτικών», Ορθόδοξος Τύπος  (9/16-3-2007) 1,5.
[3] Ορθόδοξος Τύπος  (30-3-2007) 1,5.
[4] Α΄ Τιμ. 2,4.
[5] Λόγοι Ε΄. Πάθη και αρετές, Σουρωτή Θεσ/κης 2006, σ. 285.
[6] Επιστολές, εκδ. 8η, 2004, σσ. 123, 149-150.
[7] Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Σουρωτή Θεσ/κης 2006, σ. 347.

πηγή

ΟΙ ΦΟΒΙΕΣ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

Εξήμισυ χιλιάδες φοβίες, δηλαδή παράλογοι και επιτεταμμένοι φόβοι,  έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα, πληροφορηθήκαμε προ καιρού από ιατρικό συνέδριο. Φοβίες που αναφέρονται σε πολυποίκιλα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής και που ταλαιπωρούν χιλιάδες συνανθρώπων μας. Από την πιο συνηθισμένη της αγοραφοβίας, της έκθεσής μας δηλαδή στον κόσμο, μέχρι και την πιο ίσως περιπτωσιακή, όπως τον τρόμο μπροστά σε μια λευκή σελίδα.

Η αναζήτηση των αιτίων, κατά τους ειδικούς, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μπορεί να αναζητηθούν σε φόβους της παιδικής ηλικίας, στην αγωγή που έδωσαν οι γονείς στα παιδιά τους, σε απωθημένες κατ᾽ άλλους επιθυμίες. Όποια κι αν είναι όμως τα αίτια, εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι οι φοβίες αποτελούν τροχοπέδη στη ζωή και δημιουργούν ένα αίσθημα κόλασης και μεγάλης ταλαιπωρίας. Διότι με τις φοβίες δεν βλέπει ο άνθρωπος στις ορθές διαστάσεις τα πράγματα της ζωής. Άλλα τα μεγαλοποιεί και τα κάνει θεόρατα, ενώ άλλα τα ελαχιστοποιεί. Κι εκείνο που συνήθως ελαχιστοποιεί είναι ο ίδιος ο εαυτός του και οι δυνατότητές του, με αποτέλεσμα να βουλιάζει μέσα στον εαυτό του, δημιουργώντας του ένα αίσθημα ανισορροπίας.

Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι από τους ασχολουμένους με το θέμα που βλέπουν και τη θετική διάσταση των φοβιών. Με τις φοβίες του ο άνθρωπος αναπτύσσεται κι αν δεν υπήρχαν αυτές στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος δεν θα είχε επιτύχει τόσα πράγματα στον τομέα της επιστήμης και γενικά του πολιτισμού. Οι φοβίες είναι συνεπώς δύναμη εξυψωτική και δεν πρέπει να τις βλέπουμε μόνον αρνητικά.

Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι είναι ευνόητο ότι έχουν προσπαθήσει και συνεχώς προσπαθούν να βρουν λύση και διέξοδο στη μάστιγα αυτή. Και ώς ένα σημείο η προσφορά τους είναι αρκετά θετική: και με φαρμακευτική αγωγή, κυρίως όμως με μεθόδους ψυχοθεραπείας. Πολλοί συνάνθρωποί μας με τη συμπαράσταση του ιατρού και του ψυχολόγου μπόρεσαν και επανεντάχτηκαν στην πορεία της ζωής, κάτι που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει.

Πιστεύουμε όμως ότι τη μεγαλύτερη βοήθεια για την υπέρβαση των φοβιών την προσφέρει η ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας και η ορθή ένταξη του ανθρώπου στο χώρο της Εκκλησίας. Και τούτο γιατί η χριστιανική πίστη και ζωή κάνει τον άνθρωπο να βλέπει τα πράγματα πάντοτε στις ορθές διαστάσεις, στις διαστάσεις δηλαδή που μας έδειξε ο ίδιος ο Δημιουργός μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ενώ παράλληλα τον θωρακίζει με δυνάμεις που λειτουργούν ως προστατευτική ασπίδα απέναντι σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο.

Και καταρχάς η χριστιανική πίστη δεν αμφισβητεί την ύπαρξη του φόβου στη ζωή του ανθρώπου. Τον αποδέχεται ως πραγματικότητα αλλά και τον ερμηνεύει. Κατ᾽ αυτήν ο φόβος είναι αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου στην αμαρτία. Ενώ πριν από την πτώση οι άνθρωποι ζούσαν με απόλυτη ισορροπία και αρμονία με τον Θεό και μεταξύ τους και με όλη τη φύση, μετά την πτώση τους λόγω της ανυπακοής τους οι ισορροπίες χάθηκαν: τον Θεό άρχισαν να Τον βιώνουν όχι ως τον φίλο και Πατέρα τους, αλλ᾽ ως απειλή και τιμωρία, τον συνάνθρωπο όχι ως τον σύντροφο και αδελφό αλλ᾽ ως σφετεριστή της ζωής τους και αντίπαλο, ενώ την αδελφή τους φύση την θεώρησαν ως ενάντια στην ίδια τους την ύπαρξη. Η αμαρτία λοιπόν του ανθρώπου τού άνοιξε τη δίοδο για κάθε είδους φόβο στη ζωή του και άρα για την τραγικότητα της επί γης πορείας του.

Έκτοτε ο άνθρωπος πορεύτηκε μαζί με τους φόβους και τις φοβίες του, μέχρις ότου ήλθε ο λυτρωτής του κόσμου, ο Χριστός, που σήκωσε πάνω Του το φράγμα της αμαρτίας και έδωσε την ουσιαστική και αποτελεσματική ώθηση για την υπέρβαση και των διαφόρων φοβιών. Εν Χριστώ ο άνθρωπος ξαναβρήκε την κανονική πορεία του και ένιωσε και πάλι ότι η αγάπη και η φιλία τον περιβάλλουν από παντού. Ο Χριστός έχυσε άπλετο φως στη ζωή του για να δει ότι ο Θεός είναι ακριβώς ο φίλος και ο Πατέρας του, ο συνάνθρωπος ο αδελφός του, η φύση η αδελφή του. Στην πραγματικότητα μετά τον ερχομό του Χριστού τίποτε δεν μπορεί να απειλήσει τη ζωή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος έγινε και γίνεται πάλι αυτό που ο Θεός τού έδωσε απαρχής: να είναι τέκνο Του, με όλες τις δυνάμεις Εκείνου. ῾Όσοι έλαβον Αυτόν (τον Χριστό) – μας λέει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του – έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι (1, 12). Κι αλλού, στην Α´ Καθολική επιστολή του, θα σημειώσει: ῾Νυν τέκνα Θεού εσμεν και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα᾽(3, 2). Είμαστε λοιπόν, γίναμε και πάλι, παιδιά του Θεού. Ο Χριστός μάς προσέλαβε στον εαυτό Του και έγινε το ένδυμά μας. ῾Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε᾽(Γαλ. 3, 27). Είμαστε καλυμμένοι και ασφαλισμένοι μέσα στον ίδιο τον παντοδύναμο και πανάγαθο Θεό. Αυτός αποτελεί το σπίτι μας, και της ψυχής και του σώματός μας. Κι ακόμη: γίνεται ο Ίδιος ο μυστικός ένοικος της ψυχής μας. Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα κατοικήσουμε μέσα Του κι Αυτός μέσα μας. ῾Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω᾽(πρβλ. Β´Κορ. 6, 16). ῾Ο  τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ᾽ (Ιωάν. 6, 56). ῾Ο τηρών τας εντολάς αυτού εν αυτώ μένει και αυτός εν αυτώ᾽ (Α´ Ιωάν. 3, 24).

Ο άγιος Χρυσόστομος με λυρισμό θα σημειώσει πάνω σ᾽ αυτό: ῾Εγώ πατήρ, φησίν ο Χριστός, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλοις εγώ...Εγώ φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ, πάντα εγώ. Μόνον οικείως έχε προς εμέ᾽.

Αν είχαμε πνευματικά μάτια ανοικτά θα βλέπαμε ότι πλημμυριζόμαστε διαρκώς από το φως, την αλήθεια, τη ζωή και την αγάπη. Θα βλέπαμε στον εαυτό μας, στον κάθε συνάνθρωπο, σε όλη τη δημιουργία την πανάγαθη παρουσία του Θεού! Κι όχι μόνον αυτό. Θα μπορούσαμε να νιώσουμε την ευεργετική παρουσία και στην ψυχή και στο σώμα μας του φύλακα αγγέλου μας. Γιατί ο Θεός μάς έθεσε προστάτη, από τη στιγμή που βαπτιστήκαμε, άγγελο φωτεινό να μας περιτειχίζει και να μας σκέπει. ῾Τείχισον ημάς αγίοις Σου αγγέλοις᾽, λέμε κάθε βράδυ στο απόδειπνο. ῾Άγιε άγγελε, ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής και ταλαιπώρου μου ζωής᾽ προχωρούμε παρακάτω στην ίδια προσευχή, και ῾ο φύλαξ και σκεπαστής της αθλίας μου ψυχής και του σώματος᾽. Γι᾽ αυτό και κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον Χριστιανό, είτε θηρίο είναι αυτό είτε πονηρός άνθρωπος είτε ο ίδιος ο αρχέκακος διάβολος. Γιατί προστάτη έχει όλον τον κόσμο των αγγέλων, κυρίως όμως τον Χριστό και τους αγίους Του. ῾Ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ᾽ ημών;᾽ θα φωνάξει ο απόστολος Παύλος (Ρωμ. 8, 31).

Δεν είναι υπερβολή λοιπόν αυτά που διαβάζουμε στους Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως για παράδειγμα στον άγιο Ισαάκ τον Σύρο:

῾Μην σε ταράξει καθόλου – γράφει στον τρίτο λόγο του – ο λογισμός του φόβου... αλλά μάλλον πίστευε ότι έχει φύλακα τον ίδιο τον Θεό που είναι μαζί σου, και την ακρίβεια γι᾽ αυτό ας σε πληροφορήσει η φρόνησή σου, ότι συ με όλη τη δημιουργία είστε δούλοι ενός και του ιδίου δεσπότη, ο Οποίος με ένα μόνο νεύμα Του κινεί και σαλεύει, και ημερώνει και οικονομεί τα πάντα, και κανείς δούλος δεν μπορεί να βλάψει κανέναν από τους σύνδουλούς του χωρίς να το παραχωρήσει Εκείνος που προνοεί και κυβερνά τα πάντα...Καθότι ούτε οι δαίμονες ούτε τα βλαπτικά θηρία ούτε οι κακοί άνθρωποι μπορούν να εκπληρώσουν το κακό τους θέλημα για αφανισμό και απώλεια του άλλου, όταν δεν θέλει ο κυβερνών τα πάντα Θεός. Αλλά και όταν θέλει, δίνει και όρια σ᾽ αυτό, κατά πόσο πρέπει να βλάψουν᾽.

Λοιπόν για τον Χριστιανό φόβος δεν υπάρχει. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αναπτυχθεί φοβία, παράλογος δηλαδή και επιτεταμμένος φόβος, όπως είπαμε. Εκτός κι αν δεν υπάρχει η προϋπόθεση της ζωής του, η πίστη στον Χριστό. Όλα τα παραπάνω που αναφέραμε για την υπέρβαση του φόβου και των φοβιών προϋποθέτουν τη μεγάλη και ζωντανή πίστη που πρέπει να έχει ο Χριστιανός. Ανάλογα μάλιστα μέ το ποσοστό της πίστης του αυτής απαλλάσσεται και από τους φόβους. Έτσι αν εξακολουθούμε και έχουμε φόβους ή φοβίες οι Χριστιανοί είναι γιατί είμαστε ολιγόπιστοι. Ολιγοπιστία και απιστία συνυπάρχουν πάντοτε με τον φόβο. Ο Χριστός το ξεκαθάρισε: το αντίδοτο του φόβου είναι η πίστη. ῾Μη φοβού, μόνον πίστευε᾽(Μάρκ. 5, 36) λέει στον καθένα μας μέχρι σήμερα. ῾Μη ταρασσέσθω ημών η καρδία μηδέ δειλιάτω. Πιστεύετε εις τον Θεόν και εις εμέ πιστεύετε᾽( Ιωάν. 14, 1.27).

Και μαζί με την πίστη βεβαίως πρέπει να συνυπάρχει η αγάπη. Γιατί μόνον τότε η πίστη είναι ζωντανή. ῾Πίστις δι᾽ αγάπης ενεργουμένη᾽ κατά τον απόστολο (Γαλ. 5,6). Άρα όσο πιστεύω και αγαπώ, τόσο και δεν φοβάμαι. ῾Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη᾽, θα πει και πάλι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ῾αλλ᾽ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον᾽ (Α´ Ιωάν. 4, 18).

Δεν έχουμε λοιπόν παρά να δοκιμάσουμε ήδη από σήμερα, για να το επιβεβαιώσουμε στη ζωή μας. Για σήμερα μόνο, ν᾽ αυξήσουμε την πίστη και την αγάπη μας. Αυτό που φοβόμαστε και μας διαλύει εσωτερικά, ας το δούμε μέσα στον Θεό και κάτω από το πατρικό Του βλέμμα. Αμέσως θα έρθει στις φυσιολογικές του διαστάσεις. Και στη συνέχεια ας το αγαπήσουμε. Η γερόντισσα Γαβριηλία σε κοριτσάκι που φοβόταν τα έντομα και τα ερπετά, είπε τα εξής χαριτωμένα και απλά, που το βοήθησαν να ξεπεράσει τον φόβο της: ῾Θα πηγαίνεις από πάνω τους και θα λες: Μηρμύγκι, σ᾽ αγαπώ...Αραχνίτσα, σ᾽ αγαπώ...αλλά δεν είμαστε από την ίδια οικογένεια...Και τότε θα δεις ότι θα φεύγουν μόνα τους᾽.  Η λύση τελικά στις φοβίες είναι να βάζουμε την καρδιά μας σε ό,τι λέμε και κάνουμε. Η διέξοδος είναι η πίστη και κυρίως η αγάπη.

πηγή

Σκεύος Εκλογής.

 
Επίγειος Άγγελος, που ζούσε στον κόσμο ανάμεσά μας. Από τους 100, που έμπαιναν στο Όρος κάθε μέρα, οι 99 πήγαιναν στον Γέροντα.

Πολλοί που τον γνώρισαν λένε,
ότι αυτό που τραβούσε όλον αυτόν τον κόσμο στην Παναγούδα, δεν ήταν ούτε οι γνώσεις, ούτε η μόρφωση, ούτε τα ωραία εντυπωσιακά λόγια, ούτε το όμορφο περιβάλλον, αλλά η μεγάλη και απερίγραπτη Αγάπη, που σε έκανε να θέλεις να πέσεις κάτω και να δακρύζεις συγκλονισμένος.

Ευλογημένοι όσοι τον γνωρίσατε! Αντικρίσατε σκεύος εκλογής πλημμυρισμένο από τον Κύριό μας και Θεό μας.

Κάθε χρόνο στο μνημόσυνό του χιλιάδες κόσμου σε ουρά χιλιομέτρων περιμένουν να προσκυνήσουν τον ταπεινό (σαν και την επίγεια ζωή του) τάφο του σαν ελάχιστο δείγμα της αγάπης τους.

Σχεδόν όλοι οι προσκυνητές γονατίζοντας πάνω από τον τάφο του παίρνουν με ευλάβεια μια χουφτίτσα από το χώμα του τάφου για ευλογία. Χωρίς υπερβολές για να αναπληρωθεί το χώμα από το τάφο, οι μοναχές της Σουρωτής φέρνουν φορτηγά με χώμα!

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών.

πηγή