Ἡ Παναγία Μητέρα μας..Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

Η Παναγία μητέρα μας
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός 
Όλα τα κτίσματα έχουν προσφέρει, το κάθε ένα με τη σειρά του, τον τρόπο της εξυπηρετήσεως τους στο -θέμα της σαρκώσεως του Θεού Λόγου. Εκείνο δε πού προσφέραμε εμείς, η ανθρώπινη φύση, ως αντιπροσφορά για το μέγιστο δώρο της θείας κενώσεως του Ιησού μας, το κατ’ εξοχήν τελειότατον των δώρων, είναι η Παναγία μητέρα Του και μητέρα όλων μας.






Έτσι εδώ έγινε κάτι το απερίγραπτο. Πώς ευρέθη η ικανότητα σε αυτήν την Κόρη, ούτως ώστε να μπορέσει να εξυπηρέτηση έναν τέτοιο σκοπό, όπου όλα τα υπόλοιπα κτίσματα δεν ήσαν πλέον ικανά να προσφέρουν αυτό πού έλειπε; Εάν ο άνθρωπος δεν είχε την δυνατότητα να προσφέρη την Παναγία ως δώρο, τότε θα μπορούσε να πή κανείς ότι εματαιώνετο το θέμα της θείας οικονομίας, έτσι η σωτηρία του ανθρώπου, η επιστροφή και επαναφορά των κτισμάτων στην θέση τους και η αποκατάσταση στην ισορροπία της διεφθαρμένης κτίσεως, δεν θα εγίνετο.


Αυτό το επίτευγμα πού η ανθρώπινη φύση κατόρθωσε, είναι το μεγαλύτερο πού έγινε και δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθή. Διεθέσαμε αυτό το μεγάλο δώρο στο να κολακεύσωμε, τρόπον τινά, την θείαν αγάπη για να μας πλησίαση.

Άπαξ δοθείσα η χαριτωμένη αυτή Κόρη, η οποία τώρα είναι Θεοτόκος, μένει πλέον στο διηνεκές να έχη ιδιαιτέραν θέση έναντι στον Θεό και σε μας. Μέσω της δικής της μεσολαβήσεως ο Υιός του Θεού απέκτησε την ανθρωπινή φύση και έγινε ταυτοχρόνως Θεάνθρωπος. Ότι είχε, αυτή του το έδωσε όλο, αφού του πρόσφερε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση της. Έτσι και Αυτός με την σειρά Του της μετέδωσε την θέωση, όσο μπορεί βέβαια να χωρέση η ανθρώπινη φύση. Διότι να την μεταβολή σε κατά φύσιν Θεόν ήταν αδύνατο. Κατά Χάριν όμως την εθέωσε στο σημείο εκείνο πού, κατά τους θεολόγους της Εκκλησίας, να μην της λείπη τίποτα.

Με την προσφορά μας αυτή κατορθώσαμε και ανεβήκαμε και εμείς και πλησιάσαμε τον Θεό. Διότι έχομε από την δική μας φύση πλέον, τέτοιας μορφής συγγένεια, μέσω αυτής της Κόρης, πού απεκτήσαμε τον θεανθρωπισμό σε τέτοιο αναφαίρετο και πλούσιο σημείο, ώστε να είμεθα όντως «κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Υιού Αυτού».

Γι΄ αυτό και η Εκκλησία μας μετά τα Χριστούγεννα, πού εορτάζει την εξ αυτής άσπορο Γέννηση του Θεού Λόγου, εορτάζει την Σύναξή της. Την παρουσιάζει στην θέση της μητρότητας πλέον και τιμά την προσφορά της, πού συνήργησε σαν κανένας άλλος στο υπέρτατον αυτό μυστήριο.

Κοιτάξετε με ποια σοφία η Θεία Πρόνοια αναμόρφωσε την «παλαιωθείσαν» εικόνα! Ο διάβολος κατόρθωσε να πλανέση το ένα εκ των δύο όντων πού εδημιούργησε ο Θεός. Επλάνεσε την γυναίκα και την έκανε όργανο απάτης και αφορμή καταστροφής. Η Θεία Πρόνοια οικονόμησε να συγκεντρωθή σ’ αυτή την αγνή Κόρη ολόκληρη η αρετή της ανθρώπινης τελειότητας, ούτως ώστε το όργανο της απώλειας και της απάτης να γίνη τώρα όργανο σωτηρίας και επιστροφής. Και όχι μόνο να γίνη, αλλά να παραμείνη στον αιώνα.

Στην θέση πού ευρίσκεται τώρα η Δέσποινα μας Θεοτόκος, θεωθείσα πλέον, απέκτησε και ολόκληρη την μητρότητα, διότι είναι η πηγή της πραγματικής και αδιάφθορου μητρότητος. Η πρώτη Εύα, σαν πρώτη μητέρα, απώλεσε την αξία της μητρότητος, εφ’ όσον μαζί με μας γέννησε και τον θάνατο και μαζί του την έχθρα, το μίσος, την φθορά, την καταστροφή. Δεν είχε πλέον προσωπικότητα μητρότητος. Η Δέσποινα μας Θεοτόκος με το αδιάφθορον της αγνότητας της, ολοκλήρωσε την μητρότητα στην εντέλεια. Όπως στον Θεό Πατέρα ευρίσκεται ολόκληρος η πατρική στοργή, ώστε «ουδέ του ιδίου Υιού να φεισθή», αλλά «υπέρ πάντων ημών» να παραδώση Αυτόν, έτσι και τώρα στα σπλάχνα της Δέσποινας μας Θεοτόκου, της Θεωθείσης αυτής Κόρης, ευρίσκεται ολόκληρος η προσωπικότης, ολόκληρος η θέση της τελείας μητρότητος.

Και τώρα μετά παρρησίας προσερχόμεθα σ’ αυτόν τον θρόνον της Χάριτος της μητρότητος και σαν υιοί προς την μανούλα μας την ικετεύαμε και είναι αδύνατο να μην μας ακούση. Είναι αδύνατον διότι πώς γίνεται στην τελειότητα της μητρότητος να κλείσουν τα σπλάχνα, όταν φωνάζουν και ζητούν τα παιδιά;

Δεν είναι δύσκολο να δανεισθούμε από την οικογενειακή μας πείρα, ζωντανά παραδείγματα της μητρικής ιδιότητος. Αντικρίσαμε κάποτε να μεταβάλλεται η στοργή και η αγάπη της μητέρας εξ αιτίας της αταξίας και σκληρότητας του παιδιού, ώστε να πάρη την θέση της αγάπης η απειλή. Όταν όμως το παιδί πόνεσε, ταπεινώθηκε και έκλαψε, μεταβλήθη αμέσως η οργή της μητέρας σε συμπάθεια και φίλτρο και όλο το δυσάρεστο το αντικατέστησε η μητρική αγκάλη. Εάν αυτά υπάρχουν μέσα στην ευτελή, την ατελή, την διαβεβλημένη, την ασθενή ανθρώπινη φύση, σε πόση έκταση ευρίσκονται αυτά μέσα στην τελειότητα της πνευματικής, της θεοπρεπούς μητρότητος;

Έχοντες αυτήν την μητέρα σαν εχέγγυο και ισταμένην μεταξύ ημών και του Θεού, έχομε την τελεία ελπίδα ότι καμμιά προσδοκία μας, καμμιά επιθυμία μας εν Θεώ, κανένα αίτημα μας, αλλά και καμμιά ανάγκη τωρινή και μέλλουσα είναι δυνατόν να μην ικανοποιηθούν. Διότι, όταν τρέχωμε στην μητρικήν της αγάπη, δεν μπορεί να αρνηθή, δεν θέλει να το κάνη. Αρκεί φυσικά από μέρους μας να γίνεται ή ελαχίστη προσπάθεια, να στεκώμεθα σαν λογικά όντα πάνω στην βάση του προορισμού μας. Και έτσι, έχοντας την Δέσποινα μας Θεοτόκο σαν εγγύηση, καθ’ ότι έγινε αφορμή της σωτηρίας μας, λύνομε κάθε πρόβλημα μας και στο παρόν και στο μέλλον.

Άρα λοιπόν τί απόκειται σε μας; Να ερευνήσωμε βαθύτερα την υίική μας πλέον κατάσταση απέναντι της, να την αγαπήσωμε ειλικρινέστερα, πιστότερα, υπολογίζοντες την πραγματική της θέση και να είμεθα βέβαιοι ότι το θέμα όλων μας των προβλημάτων είναι ήδη λελυμένο διότι, είναι μεσίτης μεταξύ ημών και του Υιού της, διότι, πλέον γι΄ αυτήν ο Θεός, ο Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός, δεν είναι Κύριος και Θεός μόνον, αλλά είναι και ο κατά φύσιν Υιός της. Και δεν είναι δυνατόν, όπως έχομε πείρα, να πλησίαση η ιδανική μητέρα τον ιδανικόν υιόν ζητώντας του κάποια χάρη και αυτός να της αρνηθή. Αυτό δεν γίνεται.

Εκείνο το όποιο απομένει σε μας είναι να ερεθίσωμε μέσα μας ο,τιδήποτε υπάρχει έναντι της μητρικής της αγάπης και ο,τιδήποτε άφορα αυτό, στην υμνολογία της, στην ευχαριστία της, στην δοξολογία της, στην παράκληση της, στην επίκληση της, ακόμα και σε κάθε άλλο το όποιον ευρίσκεται και αρμόζει στον θεοπρεπή χαρακτήρα της.

Αυτή είναι κατάφορτη με όλες τις αρετές. Ιδιαίτερα όμως περισσεύει η ταπεινοφροσύνη και η αγνότης, γι’ αυτό λέγεται Αειπάρθενος. Δεν είναι μόνο Αειπάρθενος στο ότι πράγματι ήταν Παρθένος και δεν εγνώρισε ούτε καν την έννοια του ανδρός, αλλά και μέσα στην αγνότατη της ύπαρξη δεν συνελήφθη η αμαρτία ούτε κατά διάνοιαν. Ούτε στον αγνό ψυχικό της κόσμο εισήλθε η φθορά και η αμαρτία. Και έτσι ακριβώς είναι και μένει Παναγία και Αειπάρθενος.

Στους νέους, στους αγάμους, στους μοναχούς, πού το κέντρο της ιδιότητος τους είναι η παρθενία απευθύνομαι. Όποιος θέλει να την τίμηση, ας κάνη περισσότερη προσφορά κρατώντας την αγνότητα του. Να πώς δοξάζεται αυτή.

Το δεύτερο στοιχείο πού την χαρακτηρίζει – αν και είναι πλήρης από αρετές – είναι ειδικά η ταπεινοφροσύνη. Όταν ήλθε ο Αρχάγγελος και της είπε καθαρά: «Χαίρε, Μαρία, ευρήκες χάριν από τον Θεό και συ θα γίνης μητέρα του Θεού», δεν υπερηφανεύθη και να σκεφθή, «ώστε λοιπόν, εγώ θα είμαι πλέον μητέρα του Θεού;» Άλλα απάντησε ταπεινά. «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Αρπάζει την πρακτική ταπείνωση, ονομάζοντας τον εαυτό της «δούλην Κυρίου» και προσφέρει την απόλυτη υποταγή, «γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». «Αμέσως τώρα, τί προστάζεις, Κύριε μου; Έτοιμη είμαι».

Βλέπετε με ποιο χειρισμό; Με δυο άπλες λέξεις, με δυο άπλες κινήσεις αυτό το τρυφερό κοριτσάκι, όπως ήτο τότε, προσέφερε όλη την δύναμη της τελειότητας της αρετής. Ταπείνωση και υποταγή. Αυτές οι αρετές είναι και για μας οι βάσεις. Διότι αυτές συγκροτούν το κεφάλαιο της ιδιότητος μας της πρακτικής – για μας τουλάχιστον τους μοναχούς – μέσω του οποίου και προσωπικά θα κρατήσωμε την μοναχική μας ιδιότητα, αλλά και στους συνανθρώπους μας και στην Εκκλησία θα φανούμε ποίοι είμεθα και θα δώσωμε το παράδειγμα και την γραμμή πλεύσεως στο υπόλοιπο χριστεπώνυμο πλήρωμα.

Όποιος λοιπόν θέλει να τίμηση την Πανάχραντο μας Δέσποινα και να την προκαλέση να σκορπίση πάνω του την μητρική της στοργή, θα καλλιεργήση αυτές τις αρετές, την ταπείνωση και την υποταγή. Όσο για την αγνότητα, δεν θα μιλήσω, διότι αλοίμονο αν δεν υπάρχη στον μοναχό αγνότης! Τότε χάθηκαν όλα τα κεφάλαια!

Και σεις λοιπόν, εκεί πού ευρίσκεσθε, μπορείτε να πήτε έναν δικό της ύμνο. Ψάλλετε ένα τροπάριο δικό της. Φέρτε στα χείλη σας την ευωδιά του ονόματος της.

Είδατε τί είπε μόνη της; Μόλις επλήσθη Πνεύματος Αγίου, άρχισε να προφητεύη για τον εαυτό της, ότι: «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί».

Αυτό της το φανέρωσε η Χάρις του Αγίου Πνεύματος πού κατοίκησε μέσα της μόνιμα. Την ανάγκασε να το πη. Εδανείσθη τα χείλη της η ενοικούσα σε αυτήν Χάρις του Αγίου Πνεύματος, σαν ένας μουσουργός πού κινεί τις χορδές για να παραγάγη μέλος. Και άρχισε να λέη μέσα της ταπεινά: «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί, ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός».

Βέβαια μεγαλεία! Εφ’ όσον κατοίκησε μέσα της ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς, τί άλλο μπορούσε να γίνη; Μία ακτίνα Χάριτος, μία μόνον ακτίνα εάν επιλάμψη σε ολόκληρη την κτίση, είναι ικανή αυτή και μόνη να την μεταφέρη σε θέση θεότητος, κατά Χάριν. Εδώ όμως, σ’ αυτήν δεν πήγε απλώς ακτίνα Χάριτος. Κατοίκησε μέσα της ολόκληρο το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς.

Αυτά ήθελα να ενθυμίσω σήμερα στην αγάπη σας και να σας κάνω θερμούς και φλογερούς απέναντι της δικής της αγάπης. Διότι έχομε και ένα ζωντανό παράδειγμα, του αειμνήστου μας Γέροντα, πού τόσο πολύ τον αγαπούσε, γιατί και αυτός την αγάπησε. Ήταν αδύνατον, αν ήταν εδώ ο αείμνηστος και άκουγε αυτά, να μην χύση άφθονα δάκρυα. Μόνο πού άκουγε το όνομα της, σκιρτούσε σαν μωρό! Άλλα του έδειξε τόσες φορές την αγάπη της αισθητά και τον αξίωσε να φυγή την ήμερα πού και αυτή έφυγε οπό τον κόσμον αυτόν.

Η Χάρις της και οι πρεσβείες της και πάντων των αγίων να ενισχύουν και μας. Αμήν.
ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ

Στην κορυφή του Άθω...

Από αιώνες, κάθε χρόνο, την παραμονή της Μεταμορφώσεως, αρκετοί Μοναχοί αναχωρούν από την Μεγίστη Λαύρα με ζώα φορτωμένα με τρόφιμα, σκεπάσματα και λειτουργικά σκεύη και ανεβαίνουν προς
την «Αγίαν κορυφήν» του Άθωνας, σε ύψος 2,033 μέτρων, επάνω από τα σύννεφα, όπου βρίσκεται ένα μικρό παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Εκεί, την άλλη μέρα το βράδυ, θα κάνουν την
ολονύχτιον αγρυπνίαν με τρόπο παρόμοιο προς όλα τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους. Ανεβαίνοντας σιγά-σιγά, όπως τότε, οι Απόστολοι ανέβαιναν με τον Ιησούν «εις όρος υψηλόν» (Ματθ. 17, 1),
ψάλλουν τους προεόρτιους ύμνους στο ρυθμό των κωδωνίσκων των μουλαριών: «Δεύτε συνανέλθωμεν τω Ιησού αναβαίνοντι εις το όρος το άγιον…».

Στον δρόμο, Μοναχοί από διάφορα μέρη του Όρους και προσκυνηταί ποικίλων εθνοτήτων, συνάπτονται μαζί τους, και αυτή η πομπή που συναποτελείται ομοιάζει τότε με τους Εβραίους που
συγκεντρώνονταν από όλα τα μέρη της Παλαιστίνης μαζί με τους προσήλυτους για να εορτάσουν εις τον οίκον Κυρίου εις την Σιών (βλ. Β΄ Παραλ, 30,25). «Εκεί γαρ ανέβησαν αι ψυλαί, φυλαί Κυρίου,
μαρτυρίου τω Ισραήλ, του εξομολογήσασθαι τω ονόματι Κυρίου» (Ψ. 121,4).

Αυτή η «Αγία Κορυφή», η οποία τακτικά ενδύεται με λαμπρό χιόνι, που άλλοτε αντανακλά τις ακτίνες του ηλίου και άλλοτε κρύβεται υπό την νεφέλη, ήταν προορισμένη να γίνη «Όρος του φωτός» διότι η
αρχαία λέξις «αίθων» σημαίνει: πυρώδης, αναλαμπών, αστράπτων… Η κορυφή κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των Αγιορειτών. Βλέπουν αυτό το όρος σαν τον άξονα του κόσμου, που ενώνει τον
ουρανό και την γη, σαν τον στύλον διά του οποίου οι προσευχές τους αναβαίνουν προς τον Θεόν, σαν το υποπόδιον του Θεού, σαν την εκλεκτήν κατοικίαν της Παντανάσσης, της «Μητρός του Φωτός».

Αναρίθμητες εικόνες ή χαλκογραφίες δείχνουν την Παναγίαν στον ουρανό, πάνω από την χιονισμένη κορυφή του Άθωνος, που εξαπλώνει στον κόσμο το Μαφορίον της, την «αγίαν Σκέπην» της προσευχής
της.

Εκεί επίσης, κατά μια αρχαία και αδιάρρηκτη παράδοση, οι Μοναχοί αναβαίνουν μερικές φορές για ένα προσωπικό προσκύνημα, για να προσευχηθούν πλησιέστερα προς τον ουρανό και για να λάβουν από
τον θεόν μια πληροφορία για τις αποφασιστικές στιγμές της ζωής τους. 

Εκεί, στον δέκατο αιώνα, εν ημέρα Μεταμορφώσεως, ο κτίτωρ της μονής των Ιβήρων, όσιος Ευθύμιος, είδε το φως του Θεού να εξαστράπτει ως πυρ φλέγων ενώ λειτουργούσε: «αίφνης φως αμέτρητον
περιήστραψεν άπαντας και σεισμός εγένετο και όλοι έπεσαν πρυνείς κατά γης. Μόνος δε ο μακάριος Ευθύμιος ίστατο, φαινόμενος ως στύλος πυρός και μένων ακίνητος προ του ιερού θυσιαστηρίου».

Τέσσερεις αιώνες αργότερα, η Παναγία εμφανίστηκε στον άγιον Μάξιμον τον Καυσοκαλυβίτην μέσα σε άφθονο θείο φως και αρώματα, κρατώντας στην αγκαλιά της τον Κύριον, που ευλόγησε τον άγιον και τον γέμισε με θείαν αγαλλίασιν. Εκεί ακόμα, υστέρα από αιώνες τέτοιων γεγονότων που έμειναν κρυφά, ο Γέρων Ιωσήφ (+ 1959), ο μέγας ησυχαστής και πραγματικός πατήρ της σημερινής αναγεννήσεως της παραδόσεως της νοερός προσευχής στο Άγιον Όρος, συνάντησε τον συνασκητή του, τον Γέροντα Αρσένιον (+1983) και άρχισε την ζωή σκληρού αγώνος και περιπλανήσεως στις κλιτύς του Άθωνος. Και από
την κορυφήν αυτήν, μία μέρα, που είχε φθάσει στην απελπισία, μια λαμπρή ακτίνα φωτός εξήστραψε και μπήκε στην καρδιά του. Και από τότε, όπως σ’ ένα Θαβώρ, ο νους του δεν σταμάτησε να μένει
διαρκώς με τον Ιησούν ενωμένο μέσα στην καρδία του.

Υπάρχει επίσης η διήγησις ότι επτά ασκηταί ζουν σ’ αυτά τα ύψη γυμνοί και άγνωστοι και διατηρούν διά μέσου των αιώνων, από γενεά σε γενεά, την μυστική παράδοση της ασκήσεως και της θεωρίας.

Μύθος ή αλήθεια η διήγησις αυτή δείχνει ακριβώς πόσο κεντρική είναι η θέσις της «Αγίας Κορυφής» στην συνείδηση και στην ζωή των Αγιορειτών. Γι’ αυτό το μικρό παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως και
δίπλα του ο πελώριος σιδερένιος σταυρός, που στέκονται σ’ αυτόν τον στενό βράχο, έχουν μια ιδιαίτερη συμβολική αξία και δείχνουν, σαν δυό σημεία, στον ουρανό και στον κάτω κόσμο, τα δυό
χαρακτηριστικά της μοναστικής πολιτείας, η οποία είναι βίωσις του σταυρού, εκουσία και αδιάλειπτη συμμετοχή στο πάθος του Κυρίου, και είναι ταυτόχρονα η οδός της θεώσεως, μια ζωή μέσα στο φως της
εσχατολογικής δόξης, που απεκάλυψε ο Χριστός, για μια στιγμή, στους Αποστόλους του, πάνω στο όρος Θαβώρ. Όπως ο Κύριος ανέβηκε στο όρος «κατ’ ιδίαν» με τους εκλεκτούς Μαθητές για να
προσευχηθεί (Λουκ. 9, 28), έτσι και οι Μοναχοί, απαρνούμενοι τον κόσμο, ζουν στον Άθωνα «εν ησυχία και προσευχή», ζουν εδώ και τώρα, μέσα στο φως της Μεταμορφώσεως. Ο Άθως είναι για αυτούς...

πηγή  



    πηγή  / αντιγραφή

ΔΙΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ ΤΗΣ.*

ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΠΟΛΙΤΟΥ  (1004 μ. Χ.)

Πέρασα πρῶτα στὴν Κύπρο ἀναζητώντας τὴν Τύρο. Ἀπὸ τὴν Τύρο δέ, περπατώντας ὀκτὼ ἡμέρες νότια, εἶναι ἡ Ἁγία Πόλη. Στὴ μέση τῆς Ἁγίας Πόλεως βρίσκεται ὁ Ἅγιος Τάφος τοῦ Κυρίου, καὶ κοντὰ σὲ αὐτόν, βρίσκεται ὁ τόπος τοῦ Κρανίου, ὅπου σταυρώθηκε  ὁ Χριστός, μὲ ὕψος 18 μέτρα καὶ σκαλιὰ 36. Κάτω ἀπὸ τὸν τόπο τῆς Σταυρώσεως βρίσκεται τὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Ἀδὰμ καθὼς καὶ ὁ τάφος του. Καὶ μέσα σὲ αὐτὸ βρίσκεται ὁ κῆπος τοῦ Ἰωσήφ. Στὴ βόρεια μεριὰ τοῦ κήπου βρίσκεται ἡ φυλακή, ὅπου ἦταν ὁ Χριστὸς κλεισμένος καθὼς καὶ ὁ Βαραβᾶς. Ἀνάμεσα στὴ φυλακὴ καὶ τοῦ τόπου τῆς Σταυρώσεως, ὑπάρχει ἡ πύλη τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, ὅπου βρέθηκαν καὶ οἱ τρεῖς σταυροί. Στὴν πύλη ὑπάρχει ἕνα ἱερό, στὸ ὁποῖο βρίσκεται τὸ ποτήρι, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἤπιε ὁ Χριστὸς ξύδι καὶ χολή. Αὐτὸ εἶναι σὰν πράσινο βότσαλο καλυμμένο μὲ ἀσήμι. Σὲ αὐτὸ τὸ μέρος βρίσκεται καὶ ἡ λεκάνη στὴν ὁποία ἔπλυνε ὁ Χριστὸς τὰ πόδια τῶν μαθητῶν Του καὶ εἶναι μαρμάρινη. Ἐκεῖ βρίσκεται τὸ σφουγγάρι, τὸ καλάμι, τὸ ἀγκάθινο στεφάνι καὶ ἡ καθαρὴ σινδόνη, σὰν τὸν τύπο τῆς σινδόνης ποὺ εἶδε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στὸν οὐρανό, ἡ ὁποία ἱστοροῦσε ὅλα τὰ ζῶα. Στὸ ἕνα μέρος τὰ «δαπανώμενα» καὶ στὸ ἄλλο μέρος τὰ «μὴ δαπανώμενα», κάθε τι κοινὸ ἢ ἀκάθαρτο, ποὺ λέγεται ὅτι ἔδειξε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Κοντὰ σὲ αὐτὴ βρίσκεται τὸ Πατριαρχεῖο. Στὸ κάτω μέρος τοῦ Πατριαρχείου ὑπάρχει ἐκκλησία ποὺ δὲν ἔχει ἐγκαινιασθεῖ. Μελλοντικὰ θὰ ἐγκαινιασθεῖ ἀπὸ τὴ σύνοδο, κατὰ τὸν διωγμὸ τῶν Σαρακηνῶν.

Καὶ στὸ  ἀριστερὸ μέρος τῶν Ἁγίου Κωνσταντίνου ὑπάρχει ἡ εἰκόνα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία ἐμποδίζει τὴν ὁσία Μαρία νὰ μπεῖ στὸν ναὸ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς  Ὑψώσεως. Ἐκεῖ ἔδωσε καὶ τὴν ὑπόσχεσή της. Καὶ στὸ ἀριστερὸ μέρος βρίσκεται τὸ σπίτι τοῦ Ἰωσήφ. Κάτω ἀπὸ τὸ σπίτι ὑπάρχει  ”τετρακιόνιν” [1]ναός, μέσα στὸν ὁποῖο συνάντησε ἡ ἁγία Ἑλένη τὸ πτῶμα τῆς κόρης καὶ ἀκουμπώντας τοὺς τρεῖς σταυρούς, μίλησε ἡ κόρη στὸν Δεσποτικὸ Σταυρό.

Ἀνατολικὰ αὐτοῦ βρίσκεται ἡ Προβατικὴ κολυμβήθρα, ἡ ὁποία ἔχει πέντε  θολωτά ὑπόστεγα[2] τὶς λεγόμενες στοές. Κοντὰ σὲ αὐτὴν βρίσκονται τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἐκεῖ ὅπου τὸ αἷμα τοῦ Ζαχαρία πάγωσε, καθὼς καὶ ὁ λίθος ὁ  κρεμάμενος[3] και ὁ ναὸς τοῦ Σολομώντα μὲ τὰ τείχη του.

Καὶ στὴ δυτικὴ πύλη τῆς ἁγίας πόλεως, βρίσκεται ὁ πύργος τοῦ Δαυίδ, ὅπου καὶ κάθισε πάνω στὴν τέφρα καὶ ἔγραψε τὸ Ψαλτήριο.

Δεξιά τοῦ πύργου εἶναι τὸ λιθόστρωτο, μικρὴ ἐκκλησία, ὅπου καὶ ἐκεῖ παρέδωσε ὁ Ἰούδας τὸν Κύριο.

Δεξιά του λιθόστρωτου εἶναι ἡ Ἅγια Σιών, ὁ οἶκος  τοῦ Θεοῦ. Καὶ στὴ μεγάλη πύλη ἀριστερά, εἶναι ὁ τόπος ὅπου ἔλουσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο μετὰ τὸν θάνατό της. Καὶ στὸ δεξὶ μέρος αὐτῆς τῆς πύλης εἶναι ἡ κόλαση. Καὶ κοντὰ σὲ αὐτὴν στέκεται ὁ λίθος, στὸν ὁποῖον φραγγέλωσαν τὸν Χριστὸ καὶ Θεὸ ἡμῶν. Καὶ στὶς ἅγιες ὀπὲς τοῦ θυσιαστηρίου εἶναι τὰ ἴχνη τοῦ Χριστοῦ, ὅπου στεκόταν κρινόμενος ἀπὸ τὸν Πιλάτο. Στὸ δεξὶ μέρος τοῦ θυσιαστηρίου τὸ Ὑπερῶο, ποὺ δείπνησε ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς μαθητές του. Καὶ στὸ μέρος αὐτὸ ὁ ἐξιστορημένος Φαρισαῖος καυχιόταν καὶ ὁ Τελώνης ταπείνωνε τὸν ἑαυτό του. Καὶ στὴν κόγχη τῆς Ἁγίας Σιὼν πρὶν ἀπὸ τὸ πραιτώριο ὑπάρχει μικρὸς ναός. Ἐκεῖ ἔκαιγε φωτιά, στὸν τόπο ποὺ ρωτήθηκε ὁ ἅγιος Πέτρος ἀπὸ τὴν παιδούλα καὶ ἀρνήθηκε τρεῖς φορὲς τὸν Χριστὸ καὶ ἀμέσως ὁ κόκορας λάλησε. Καὶ στὸν τόπο αὐτὸ εἶναι τὸ σπίτι τοῦ Πιλάτου καὶ τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα καὶ τοῦ Καίσαρα.

Ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη στὰ  δεξιὰ κοντὰ στὸ τοῖχος εἶναι ἡ ἐκκλησία, ὅπου βγαίνοντας ὁ Πέτρος ἔκλαψε πικρὰ. Καὶ δεξιὰ τῆς  ἐκκλησίας σαγιτοβόλων[4] τριῶν εἶναι ἡ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, ὅπου πλύθηκε ὁ τυφλὸς καὶ ξαναεῖδε καὶ δεξιὰ αὐτῆς εἶναι ὁ ἀγρὸς τοῦ Κεραμέως, ποὺ γιὰ αὐτὸ δόθηκαν τὰ χρήματα τῆς προδοσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐκεῖ θάπτονται οἱ νεκροὶ ἕως σήμερα. Καὶ δεξιὰ αὐτοῦ εἶναι τὸ μέρος ὅπου οἱ τύψεις ἅρπαξαν τὸν Ἰούδα.

            Καὶ στὸ νότιο μέρος τῆς ἁγίας πόλεως μετὰ ἀπὸ δυὸ μίλια δίπλα στὸν δρόμο εἶναι τῆς Ραχὴλ ὁ τάφος καὶ μετὰ ἀπὸ μίλια μακριὰ εἶναι ἡ ἁγία Βηθλεέμ, ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἐκκλησία πολὺ μεγάλη, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Καὶ κάτω ἀπὸ τὴν τράπεζα, εἶναι τὸ διπλὸ σπήλαιο καὶ στὸ μὲν ἀνατολικὸ μέρος γεννήθηκε ὁ Χριστὸς στὸ δὲ δυτικὸ εἶναι ἡ ἁγία φάτνη, τὰ δυὸ σπήλαια μαζί. Εἶναι περιχρυσωμένα καὶ εἰκονισμένα ὅπως ὅλα ἔγιναν. Καὶ στὸ βόρειο μέρος τοῦ σπηλαίου ὑπάρχει  πηγάδι χωρὶς νερὸ καὶ στὸ νερὸ τοῦ πηγαδιοῦ εἶναι τὸ ἀστέρι, ὁ συνοδοιπόρος τῶν μάγων. Καὶ στὸ ἀριστερὸ μέρος αὐτῆς τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὰ πατρικὰ τοῦ Δαυὶδ καὶ ἀνατολικὰ τῆς  Βηθλεὲμ  εἶναι τὸ μοναστήρι τὸ λεγόμενο «τῶν Ποιμένων», ὅπου ἐμφανίστηκε ἄγγελος στοὺς ποιμένες καὶ εἶπε σὲ αὐτοὺς: «Παύσασθε ἀγραυλοῦντες, κράξατε ἀνυμνοῦντες . Καὶ νότια τῆς  Βηθλεὲμ εἶναι τὰ δυὸ μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Σάββα καὶ τοῦ Ἁγίου Χαρίτωνα. Καὶ νοτιότερα αὐτῶν τῶν μοναστηριῶν , μέχρι δυὸ μιλίων κατοικοῦν ἄλλοι δυὸπατέρες, ὁ Διονύσιος καὶ Θεοδόσιος.

Καὶ κοντὰ στὸ δυτικὸ μέρος τῆς ἁγίας πόλεως εἶναι δυὸ σπήλαια, ποὺ ἔχουν τὰ λείψανα τῶν ἁγίων Νηπίων, ποὺ σφαγιάσθηκαν ἀπὸ τὸν Ἡρώδη.  Καὶ δυτικὰ αὐτῶν μέχρι ἕξι μίλια εἶναι τὸ Καρμήλιο Ὄρος, ἡκαταγωγὴ τοῦ Προδρόμου. Καὶ 18 μίλια δυτικὰ τοῦ Καρμηλίου Ὄρους εἶναι ἡ Ἐμμαούς. Ἐκεῖ περπάτησε ὁΚλεόπας μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ δὲν τὸν ἀναγνώρισε. Πάλι ἀπὸ τὸ μέρος αὐτὸ καὶ μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ μίλια εἶναι τὸ Ράμλε καὶ κοντὰ σὲ αὐτὸ εἶναι ἕνα χωριὸ ἡ Διάπολις. Ἐκεῖ εἶναι ὁ Ἅγιος Γεώργιος, πάρα πολὺμεγάλη ἐκκλησία, ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ λείψανο τοῦ μεγαλομάρτυρα ἁγίου Γεωργίου. Καὶ στὴν τράπεζά της, κείτεται ὁ τροχός. Στὸ δεξὶ μέρος τοῦ ναοῦ στέκεται ἕνας κίονας, στὸν ὁποῖο δέθηκε ὁ τροχὸς  καὶ στὴ μνήμη του τρέχει τὸ αἷμα τρεῖς ὧρες.

Σὲ αὐτὸν τὸν κίονα ὑπάρχει τρυπημένο μάρμαρο, ποὺ κάνει θαύματα.  Ὅταν ἐκμυστηρευθεῖ κανεὶς τὴνἐπιθυμία του προσευχόμενος, καταφέρνει νὰ περάσει εὔκολα καὶ ἀνεμπόδιστα. Ὅταν ὅμως  δὲνἐκμυστηρευθεῖ κανεὶς προσευχόμενος τότε δὲν μπορεῖ νὰ περάσει. Καὶ  τέσσερα μίλια δυτικὰ τοῦ ἁγίου Γεωργίου, εἶναι τὸ «ὕδωρ τῆς ἐλέγξεως» καὶ οἱ «ἀτόκιοι λίθοι»,  γιὰ τοὺς ὁποίους ἔλεγαν οἱ προφῆτες «ὅτεἐμεῖς σιωπήσομεν , οἱ λίθοι οὗτοι κράξονται».

Δυτικά, μετὰ ἀπὸ μία μέρα διαδρομή, εἶναι τὸ κάστρο τῆς Ἀσκαλῶν, ὅπου κείτονται οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι, Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός. Ἐκεῖ εἶναι ὅπου ὁ Ἰωσὴφ συνάντησε τὸν πατέρα του καὶ προσκύνησε τὴν ἄκρη τῆς ράβδου αὐτοῦ καὶ τὸν φίλησε. Καὶ στὸν τόπο αὐτὸ ἔφαγε  ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸν υἱό Της στὸ κάστρο Φαρμὰ στὴν ἀρχὴ τῆς Αἰγύπτου.

Καὶ δυὸ μέρες δυτικὰ εἶναι τὸ Ταμιάθιν, μεγάλο κάστρο, ἡ ἐξορία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ δυτικὰ αὐτοῦ τέσσερις μέρες εἶναι ἡ πόλη Ἀλεξάνδρεια ὅπου κείτονται ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστής, ὁἈθανάσιος ὁ μέγας, ὁ ὅσιος Τρώιλος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων, ὁ ἅγιος Πέτρος, τὸ τέλος τῶν μαρτύρων, ὁὅσιος Ἀπολινάριος ὁ ὀρθόδοξος καὶ  ὁ ὅσιος Βιτάλιος. Καὶ οἱ πέντε παρθένοι παρακαλοῦσαν νὰ γίνουν σὰν τί πέντε φρόνιμες παρθένες.

Στὸ λιμάνι τῆς Ἀλεξάνδρειας ὑπάρχει τὸ πρῶτο θαῦμα, ὁ λεγόμενος πύργος Φάρος. Εἶναι λοιπὸν κατασκευασμένος ἀπὸ γυαλὶ καὶ μόλυβδο καὶ ἔχει ὕψος 306 γυάρδες . Ἐννέα μίλια δυτικὰ τῆςἈλεξάνδρειας κείτεται ὁ ἅγιος Μηνᾶς καὶ μετὰ ἄλλα ἐννέα μίλια κείτεται ἡ ἁγία Θεοδώρα, ἡ ὁποία μετονομάσθηκε Θεόδωρος καὶ κατηγορήθηκε. Ἐννέα μέρες νότια τῆς Ἀλεξάνδρειας κείτεται ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ μέγας, ὁ ὁποῖος πλησίασε τὸν Παράδεισο. Ἔχει ἡ μονή του χίλιους ἀββάδες καὶ χίλια κελλιὰκαὶ εἶναι ἡ ἴδια κάστρο. Καὶ τέσσερις μέρες ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, εἶναι οἱ τριάντα ἕξι ἀποθῆκες τοῦἸωσήφ. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ  μέρος περνᾶς τὸν ποταμὸ Φισὼν[5] ἀπὸ γέφυρα στηριζόμενης σὲ ὀγδόντα καραβόσκοινα.

Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ εἰσέρχεται κανεὶς στὴ μεγάλη Βαβυλώνα, στὸ βασίλειο τοῦ Φαραώ. Καὶ ἕξι μίλια ἀνατολικὰτῆς Βαβυλώνας, κείτεται ὁ ἅγιος μέγας Ἀρσένιος καὶ τέσσερις ἡμέρες ἀνατολικότερα κείτεται ὁ ἅγιοςἈντώνιος. Δυὸ μέρες ἀπὸ τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου εἶναι ἡ Ἐρυθρὰ θάλασσα καὶ ἡ πέτρα, ἐκεῖ εἶναι ὁ Μωυσῆς ποὺ σφράγισε τὴ θάλασσα, ἡ ὁποία χωρίστηκε σὲ δώδεκα τμήματα κατὰ φυλὴ καὶ πέρασε μὲ τὸν λαό του. Τὸπέρασμα ἦταν δεκαοκτὼ μίλια. Ἐκεῖ κοντὰ στὴν πέτρα ὅπου ἦταν ὁ Μωυσῆς τρέχει πετρέλαιο.

Βγαίνοντας ἀπὸ ἐκεῖ κατέληξαν στὴ Ραϊθὼ ὅπου σφαγιάσθηκαν οἱ ἑπτακόσιοι πατέρες ἀπὸ τοὺς βάρβαρους. Στὸν τόπο ἐκεῖνο εἶναι καὶ ἡ ἀσύμμετρη πέτρα ποὺ πέταξε ὁ Μωυσῆς καὶ χωρίστηκαν τὰ ὕδατα. Καὶ πέντε μέρες ἀπὸ τὸν τόπο αὐτὸ εἶναι τὸ Ὄρος Σινᾶ ὅπου μίλησε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ καὶ εἶδε αὐτὸς τὸπίσω μέρος του. Κοντὰ σὲ αὐτὸ εἶναι τὸ μοναστήρι ὁ ἅγιος Βάθος καὶ ἡ πέτρα (τὸ στήριγμα) ἐκεῖ εἶναι ὁΜωυσῆς, ὅπου εἶδε τὴν καιόμενη βάτο, ἡ ὁποία δὲν καιγόταν. Καὶ κοντὰ στὸ μοναστήρι εἶναι ἡ κάμινος, ὅπουἔλιωσαν τὸν χρυσὸ καὶ τὸ ἀσήμι καὶ  ἔφτιαξαν τὸ «βοόκρανων»[6] , τὸ ὁποῖο πίστεψαν σὰν θεό. Καὶ σὲ αὐτὸτὸ μέρος εἶναι οἱ τάφοι τῶν ἑξακοσίων ὀγδόντα χιλιάδων Ἑβραίων.

Καὶ κοντὰ στὸ μοναστήρι παρεμβάλλει  ἡ σκάλα τοῦ Ὄρους Σινᾶ, ἡ ὁποία ἔχει ἑπτὰ  ἐπίπεδα (σκαλιά). Καὶ ἐκεῖ βρίσκεται καὶ τὸ σπήλαιο, ὅπου ὁ Προφήτης Ἠλίας νήστεψε σαράντα ἡμέρες, ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰεσάβελ.  Καὶ στὸ μοναστήρι  κείτεται ὁ ἅγιος πατέρας μας καὶ διδάσκαλος τῆς Κλίμακος. Καὶ κοντὰ στὸ μοναστήρι ἔγινε τὸ θαῦμα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ στὸν τόπο αὐτό.  Μετὰ ἀπὸ δυὸ μίλια πρὸς τὸ Ὄρος Σινᾶ, εἰσερχόμενοι στὸν ἄλλο βωμό, ἔθαψε ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἀαρὼν  τὴν κιβωτό, ὅπου ὁδήγησε τοὺς Ἑβραίους.   Ταξιδεύοντας δὲ ἀπὸ τὸ Ὄρος Σινᾶ ὀκτὼ ἡμέρες καὶ μπαίνοντας στὴ Θηβαΐδα, ἐκεῖ κείτεται ὁ Ἀββᾶς Ποιμὴν καὶ ὁ ἀδερφός του καὶ πολλοὶ ἄλλοι μακάριοι καὶ ἅγιοι πατέρες . Ἀπὸ τὴν Θηβαΐδα ,ταξιδεύοντας δεκαέξι ἡμέρες ἐπιστρέφεις πάλι στὴν ἁγία πόλη.

Ἀνατολικά τῆς  ἁγίας πόλεως καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πύλη βρίσκεται ναός, ὅπου ὁ Ἰεφωνίας ἀγγίζοντας τὸ κρεβάτι τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, δὲν πίστεψε ὅτι εἶναι ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου, καὶ κόπηκαν τὰ χέρια του. Καὶ ἀφοῦ πίστεψε  ξανά, θεραπεύτηκαν τὰ χέρια του. Καὶ κοντὰ σὲ αὐτήν, ἀνατολικά, εἶναι ἡ ἁγία Γεσθημανή, ὁ τάφος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὑπάρχει δὲ πολὺ ὡραία ἐκκλησία. Καὶ κοντὰ σὲ αὐτὴν εἶναι τὸ ἅγιο σπήλαιο, ὅπου κατέφυγε ὁ Κύριος  μὲ τοὺς μαθητές Του. Καὶ  μέσα στὸ σπήλαιο εἶναι ὁ θρόνος τοῦ  Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν δώδεκα Ἀποστόλων Του, ὅπου πρόκειται νὰ  καθίσει καὶ νὰ κρίνει τὶς δώδεκα φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ. Στὴν κεφαλὴ τοῦ δεσποτικοῦ θρόνου ὑπάρχει μικρὸ ἄνοιγμα, στὸ βάθος ἀφανὲς καὶ ἐξέρχεται ἀπὸ αὐτὸ ρυσμός[7], μεγάλη κραυγή. Καὶ  πρόκειται νὰ λέει  ὅτι εἶναι οἱ ψυχές. Καὶ στὸ μέρος αὐτὸ εἶναι ἑκατὸ ἔγκλειστες, σὰν τὶς Μυροφόρες καὶ τὶς καθοδηγεῖ ἕνας Στυλίτης ἀπὸ τὴν  παραπόρτα/παράθυρο. Καὶ κοντὰ σὲ αὐτὸ εἶναι τὸ  μάγγανον[8] ἡ πέτρα  ὅπου κατακόπηκε ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος. Ὅλα αὐτὰ εἶναι στὴν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος. Στὸν τόπο αὐτὸν εἶναι καὶ ὁ χείμαρρος τῶν Κέδρων καὶ ἡ κοιλάδα τοῦ Ἰωσαφὰτ καὶ ὁ κῆπος ὅπου παραδόθηκε ὁ Χριστός. Εἶναι καὶ τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ὅπου καὶ ἀνελήφθη. Ἐκεῖ   βρίσκονται κίονες  κυκλοειδῶς  καὶ στὴ μέση τράπεζα. Ἐξωτερικὰ τῶν κιόνων ὑπάρχει μαρμάρινη αὐλή. Ἀνατολικὰ τῶν κιόνων μετὰ ἀπὸ λίγο διάστημα ἀπόσταση ὑπάρχει ἐσοχὴ καὶ ὑπάρχει τράπεζα ὅπου λειτουργεῖ ὁ Πατριάρχης κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως.

Ἐκεῖ πάλι μετὰ ἀπὸ ἕνα μίλι εἶναι τὸ μέρος, ὅπου ὁ Χριστὸς κάθισε πάνω σὲ γαϊδουράκι. Στὸν τόπο αὐτὸν ὑπάρχει ἐλιά, ὅπου κατὰ αὐτὸν ἔκοψε ἕνα κλαδί, δίνοντας τὸ ἀντίτιμο γιὰ αὐτὸ καὶ ταπεινά μπῆκαν στὴν πόλη τῆς Ἱερουσαλὴμ τὴν ἡμέρα τῶν Βαΐων. Ἀπὸ  τὴν ἐλιὰ αὐτὴ προχωρώντας/κατηφορώντας  ἕνα μίλι  βρίσκεις τὴν Βηθανία, τὸν τάφο τοῦ Λαζάρου.

Ἡ κατάβαση  τῆς ἁγίας Πόλεως μέχρι τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου, ὅπου βαπτίσθηκε ὁ Κύριός μας εἶναι εἴκοσι τέσσερα μίλια. Ὑπάρχει κατήφορος, στὸν ὁποῖον ὑπάρχει καὶ ἡ πηγὴ τῆς Μερᾶς. Τρία χιλιόμετρα πέρα ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη εἶναι τὸ σπήλαιο ποὺ κατοικοῦσε ὁ Πρόδρομος. Ὑπάρχει λοιπὸν τὸ κρεβάτι του καὶ τὸ κάθισμα, ποὺ προϋπῆρχε ἀπὸ τὴν πέτρα τοῦ σπηλαίου, ὅπου καὶ ἀναπαυόταν καθὼς καὶ μικρὴ αἴθουσα.

Ὑπάρχει δὲ βρύση μέσα στὸ σπήλαιο  καὶ μέσα στὴν αἴθουσα ὑπάρχει πηγή, στὴν ὁποία βάπτιζε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Ἐκεῖ ὑπάρχει τὸ χωρίο Καπερναοὺμ ὅπου κατοικεῖ ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας. Ὑπάρχει ἐκεῖ τὸ σπίτι τοῦ Θεολόγου, ὅπου ἔγινε τὸ θαῦμα τοῦ ἑκατόνταρχου. Ἐκεῖ  ἐσχάλασαν καὶ τὸν παράλυτο μαζὶ μὲ τὸ κρεβάτι του ἀπὸ τὴν στέγη. Καὶ πάλι μετὰ ἀπὸ ἕνα μίλι  ὑπάρχει πέτρα μὲ μορφὴ σταυροῦ. Ἐκεῖ θεράπευσε τὴν αἱμορραγοῦσα. Καὶ πάλι μετὰ ἀπὸ ἕνα μίλι  βρίσκει κανεὶς  κάστρο, μέσα στὸ ὁποῖο ὑπάρχει μεγάλη ἐκκλησία καὶ ὀνομάζεται Ἑπτάπηγον, στὸ ὁποῖο ἔκανε τὸ θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δυὸ ἰχθύων. Καὶ πάλι μετὰ ἀπὸ δυὸ μίλια ὑπάρχει ἐκκλησία, ποὺ εἶναι τὸ σπίτι τῆς Μαγδαληνῆς, σὲ μέρος ποὺ ὀνομάζεται Μαγδαλᾶ, ὅπου καὶ τὴν θεράπευσε ὁ Κύριος. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα εἰσέρχεται κανεὶς στὴν πόλη τῆς Τιβεριάδας. Διέρχεται κανεὶς στὸ μέσο τοῦ κάστρου καὶ περπατᾶ δεκαέξι μίλια, βρίσκει κανεὶς βρύση μὲ νερό, στὴν ὁποία κατελήφθησαν οἱ ἐννέα μαθητές. Ἐκεῖ εἶναι ὁ τόπος στὸν ὁποῖο εὐλόγησε ὁ Μελχισεδὲκ τὸν Ἀβραάμ. Καὶ ἀνέρχεται κανεὶς δυὸ μίλια καὶ βρίσκει τὴ Ναζαρέτ. Καὶ σὰν βολὴ τόξου εἶναι ἡ συκή, ποὺ καταράστηκε ὁ Χριστός, ἐκεῖ ὅπου ὁ Ναθαναὴλ φώναξε στὸν Φίλιππο τὸ «ἐκ Ναζαρὲτ δύναται τι ἀγαθὸν εἶναι;». Ἀνατολικὰ αὐτῶν ὑπάρχουν βτμ΄ σκαλιὰ καὶ ἀνέρχεται κανεὶς στὸ διδασκαλεῖο, στὸ ὁποῖο δίδασκε ὁ Χριστὸς τοὺς Ἀποστόλους λέγοντας: «Ἐγὼ ὑπάγωἀναληφθῆναι. Ἀπέλθετε καὶ ὑμεῖς, καὶ διδάξατε ἅπερ ἐδίδαξα ὑμᾶς.» Βόρεια κοντὰ στὸ διδασκαλεῖο εἶναι ἡ ἐκκλησία. Μέσα στὴν ἐκκλησία βρίσκεται λίθος, πάνω σὲ αὐτὸ ἦταν ὁ Χριστὸς καὶ ἀναλήφθηκε. Λέγεται μάλιστα ἅγιος λίθος. Βόρεια τῆς  κορυφῆς τοῦ Ὄρους τῶν   Ἐλαιῶν, μετὰ ἀπὸ διάστημα δεκαέξι μιλίων κείτεται ὁ ἅγιος Σαμουὴλ ὁ μέγας καὶ ἀνατολικὰ τοῦ Ὄρους  μετὰ ἀπὸ ἕνα μίλι εἶναι ἡ Βηθανία, ὅπου ἀνέστησε τὸν Λάζαρο ὁ Χριστός. Ἀνατολικότερα τῆς Βηθανίας κείτεται ὁ ἅγιος Εὐθύμιος ὁ μέγας. Καὶ ἀνατολικὰ μετὰ ἀπὸ δώδεκα μίλια εἶναι ἐκκλησία, ὅπου κάθισε ὁ Ἀδὰμ καὶ ἔκλαψε ἀπέναντι στὸν παράδεισο. Κοντὰ σὲ αὐτὴν τὴν  ἐκκλησία εἶναι τὸ σπίτι τοῦ Ἰωακείμ, μοναστήρι. Μετὰ ἀπὸ τέσσερα μίλια, ἀνατολικὰ δὲ τοῦ μοναστηρίου, εἶναι ἡ Ἱεριχὼ καὶ βόρεια τῆς  Ἱεριχοῦς μετὰ ἀπὸ ἕξι μίλια εἶναι ἡ Ἔδεσσα, ὅπου κείτεται ὁ Κύρος καὶ ὁ Ἰωάννης.  Ἀνατολικὰ δὲ τῆς Ἱεριχοῦς, μετὰ ἀπὸ τρία μίλια, κείτεται ὁ ἅγιος Γεράσιμος μέσα σὲ κάστρο. Καὶ μετὰ ἀπὸ δυὸ μίλια εἶναι τὸ μοναστήρι τοῦ ὁσίου Ζωσιμᾶ τοῦ μεγάλου, ὅπου κείτεται κοντά του καὶ ὁ ἅγιος Ἄνθιμος. Καὶ ἀνατολικά τῆς  Ἱεριχοῦς, μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ μίλια, εἶναι ὁ Ἰορδάνης. Ὑπάρχει ἐκεῖ καὶ κάστρο μικρό, ποὺ ἔχει μεγάλη ἐκκλησία, τὴν Ἁγία Τριάδα. Καὶ στὴν ἀκτὴ τοῦ ποταμοῦ εἶναι ἡ ἐκκλησία τοῦ Προδρόμου. Καὶ στὴ γωνία αὐτῆς βρίσκεται ὁ λίθος ἐν ᾧ ἵστη  ὁ Πρόδρομος· ἐκεῖ βάπτισε  τὸν Χριστό. Καὶ μετὰ ἀπὸ ἕνα μίλι εἶναι τὸ σπήλαιο τοῦ Προδρόμου. Καὶ  δυὸ μίλια νότια τοῦ σπηλαίου, στέκεται ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ,  στήλη ἅλατος, βλέποντας πρὸς τὰ πίσω. Καὶ ἀνατολικὰ αὐτῆς εἶναι ἄνοιγμα, ποὺ βγάζει καπνὸ καὶ ἐξέρχεται φωνὴ ἀπὸ τὸ ἄνοιγμα, λέγοντας «Οὐαί» τὰ Σόδομα. Καὶ φέρεται ὁ λόγος  ὅτι εἶναι ἡ ἀναπνοὴ τοῦ Ἅδη, ἐκεῖ εἶναι συνδεδεμένοι.

Ἀπὸ τῆς βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ μετὰ ἀπὸ τέσσερις ἡμέρες φθάνει κανεὶς στὴν πόλη Τιβεριάδα στὴν παραλία τῆς λίμνης, ἀπ’ ὅπου ἐξέρχεται ὁ Ἰορδάνης, ὅπου καὶ οἱ Ἀπόστολοι ψάρεψαν. Ἀπὸ τῆς Τιβεριάδας μέχρι τὸ Ὄρος Θαβὼρ εἶναι διάστημα μίας ἡμέρας . Ὑπάρχουν κατὰ τὴν ἀνάβαση τοῦ Ὄρους τέσσερις χιλιάδες τριακόσια σαράντα. Ὑπάρχει δὲ Λαύρα, ἀββάδες δώδεκα. Καὶ ἀπὸ τὸ Θαβὼρ εἶναι δρόμος μίας ἡμέρας μέχρι τὴν πόλη τῆς μεγάλης Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ὅπου ἔγινε ὁ γάμος , ὅπου καὶ ἔκανε ὁ Χριστὸς τὸ νερὸ κρασί. Ὑπάρχει δὲ μοναστήρι, ὅπου ἔγινε τὸ θαῦμα.

            Καὶ  μέχρι ἕξι ὦρες δυτικὰ τῆς Γαλιλαίας, φθάνει κανεὶς στὸ λιβάδι, ὅπου ἀνεκλίθη ὁ λαός, καὶ ἔδωσε ὁ Χριστὸς τοὺς πέντε ἄρτους. Τὸ λιβάδι εἶναι ἀνάμεσα στὴ λίμνη Γενησαρὲτ καὶ τῆς θάλασσας τῆς Τιβεριάδας. Καὶ δυτικὰ αὐτοῦ τοῦ λιβαδιοῦ ὑπάρχει μοναστήρι, στὸ ὁποῖο μέρος μίλησε ὁ Χριστὸς στὴ Σαμαρείτιδα. Καὶ σὲ αὐτὴν τὴ θάλασσα, στὴν ἀκτὴ ὑπάρχει  ἐκκλησία, στὴν ὁποία στέκεται ὁ Χριστός,  σ΄αὐτὸ καὶ ἡ φωτιὰ καὶ τὸ ψάρι. Σὲ αὐτὸν τὸν τόπο περπατώντας ὁ Πέτρος στὴ θάλασσα ἦρθε πρὸς τὸν Χριστό.

Καὶ δυτικά, μία μέρα δρόμο, εἶναι ἡ Ναζαρέτ. Ἀπὸ τὴν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας κατεβαίνει κανεὶς στὴν ἁγία πόλη τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ μπαίνοντας στὸ πλοῖο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ πίστη καὶ προθυμία πολλὴ βγαίνει κανεὶς στὴν Ἑλλάδα. Αὐτοὶ ποὺ θὰ τύχει νὰ δοῦν τὸ γραπτὸ τοῦ ἐλαχίστου Ἐπιφανίου μοναχοῦ, νὰ εὔχεσθε γιὰ ἐμένα στὸν Κύριο. Ἔγραψα ὅλη τὴν ἀλήθεια, ἀφοῦ περιηγήθηκα καὶ  εἶδα μὲ τὰ μάτια μου.  Ὁ δὲ αὐτὸς ποὺ διηγεῖται ἄλλα, ἐξαπατᾶ τὸν ἑαυτό του καὶ δὲν καταλαβαίνει τὴν ἀλήθεια.

Χάρη δὲ στὸν Θεό, ποὺ ἐνδυναμώνει τοὺς δούλους Του πρὸς τὸν δρόμο αὐτὸν καὶ θεωρία, ὅτι  Αὐτῷ πρέπει δόξα σὺν τῷ ἀνάρχῳ Πατρὶ καὶ ζωοποιῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Θ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2012

---

[1] Πρόκειται γιὰ ἀρχιτεκτονικὸ τύπο ναοῦ ὁ λεγόμενος «σταυροειδὴς ἐγγεγραμμένος μὲ τροῦλο», ὁ ὁποῖος διακρίνεται σὲ : α) σύνθετο σταυροειδῆ ἐγγεγραμμένο μὲ τροῦλο (κωνσταντινοπολίτικος τύπος),

β) ἡμισύνθετο σταυροειδῆ ἐγγεγραμμένο μὲ τροῦλο,

γ) ἁπλὸ τετρακιόνιο (ἢ τετράστυλο) σταυροειδῆ ἐγγεγραμμένο μὲ τροῦλο,

δ) δικιόνιο (ἢ δίστυλο) σταυροειδῆ ἐγγεγραμμένο μὲ τροῦλο

[2] Πέντε Βήματα

[3] «ἀκρογωνιαῖος λίθος»

[4] Ξαφνικά

[5] Ἁντιστοιχεῖ στὸν ποταμὸ Φάση

[6] Χρυσὸ Εἴδωλο Μόσχου

[7] (ψυχική κατάσταση)

[8] Κυλινδρικό πιεστήριο

 πηγή

Έξω από τους ναούς, έξω από την ζωή μας (επιτέλους!)

Είναι άθεοι. 
Υπηρέτες των παγκοσμιοποιητών οι οποίοι με την ψήφο τους για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, βάλουν ευθέως κατά του θεσμού της οικογένειεας και της πρωτογενούς επιχειρηματικότητας.
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς υπήρξε λάβρος εναντίον τους και υιοθετεί μία πολύ καλή ιδέα: Απαγορεύει, στο εξής, την είσοδο στις Εκκλησίες της Μητρόπολής του στους υποκριτές βουλευτές που ψήφισαν το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. 
Το ίδιο δε πρέπει να κάνουν και όλοι οι μητροπολίτες και καλά θα κάνει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος να βγάλει σχετική ανακοίνωση για απαγόρευση εισόδου στους ναούς και στις Εκκλησίες όλων των αθέων και εχθρών της Ορθοδοξίας.
Όλα αυτά τα πολιτικά υποκείμενα, δολιοφθορείς της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας έρχονται στις εκκλησίες μόνο προς άγραν ψήφων. 
Για τίποτε περισσότερο.  
Από 'κει και πέρα ρίχνουν στιλέτο σε βάρος του χριστιανισμού.
Είναι άθεοι και επικίνδυνοι. 
Να μην επιτραπεί λοιπόν η είσοδος στους ναούς, στους 52 βουλευτές που επέβαλαν το σχέδιο των παγκοσμιοποιητών σε βάρος της Ορθοδοξίας μας και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ
Μετά το άρθρο μας Ακου κυρ Σκορδά, ακούστε όλοι.... διαβάσαμε ότι ο σχετικός νόμος τροποποιήθηκε και τα καταστήματα θα ανοίγουν την Κυριακή, στις 11 το πρωί έως τις 8 το βράδυ.
Δεν αλλάζουν πολλά πράγματα και βέβαια παραμένει ορατή η πρόθεσή τους να ξεριζώσουν το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού.
Απλά σκιάχτηκαν από την κατακραυγή του κόσμου αλλά και φοβήθηκαν μήπως οι παπάδες, με αιχμή του δόρατος την Κυριακάτικη αργία, συσπειρώσουν τους πιστούς εναντίον τους και το παίζουν "ανοίγουμε μετά την λειτουργία"......
Ωστόσο "ξεχνούν" ότι ναι μεν το "δυνατό" σημείο της Κυριακής είναι η θεία λειτουργία αλλά όλη η μέρα είναι αφιερωμένη στον Κύριο και όχι στον μαμωνά!
Τα τερτίπια τους και οι ευσεβοφανείς -δήθεν- αλλαγές ,δεν μας παραμυθιάζουν.
Έξω από τους ναούς, έξω από την ζωή μας (επιτέλους!)
πηγή

Η Μεταμόρφωση του Κυρίου (Ματθ. 17,1-9) Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Η Μεταμόρφωση του Κυρίου (Ματθ. 17,1-9)
Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου



Το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Ιησού αναφέρεται ήδη στην Β΄ Πέτρου Καθολική επιστολή (γράφτηκε 60-67 μ.Χ.), όπου διαβεβαιώνεται ότι η θεϊκή δύναμη του Ιησού Χριστού και η μεγαλειότητά Του γνωστοποιήθηκε στους αποστόλους όχι διανοητικά ή μυθολογικά, αλλά αφού με τα μάτια τους είδαν -ήσαν αυτόπτες μάρτυρες- τη μεγαλοπρεπή Του δόξα και άκουσαν τη φωνή του Θεού Πατέρα να έρχεται από τον Ουρανό, όσο βρισκόντουσαν μαζί με τον Ιησού στο όρος το άγιο (1,16-18). Άλλωστε δεν υπήρξε κανένα συγκεκριμένο περιστατικό στην Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.), ούτε στη ζωή του Μωυσέως, ούτε στη ζωή του Ιησού που να θυμίζει κάτι παρόμοιο, και επομένως θεωρείται καθαρά ιστορικό γεγονός που σχολιάζουν θεολογικά και οι τρεις Συνοπτικοί, λόγω της μεγάλης του σπουδαιότητας.

Έξι ημέρες μετά, από τότε που είχε αποκαλύψει ο Ιησούς στους μαθητές Του ότι θα πάθει, θα θανατωθεί και θα αναστηθεί (Ματθ. 16,21), -για να γίνει απολύτως πιστευτός στη διδασκαλία Του, αλλά και για να προγευτούν τη δόξα Του και το ποιος πραγματικά είναι- παίρνει μαζί Του τρεις μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη -οι οποίοι εθεωρούντο στύλοι της πρώτης Εκκλησίας και υπερείχαν των άλλων στη θερμότητα της πίστεως- και τους ανεβάζει σε ένα ψηλότερο -σε σχέση με τα άλλα- βουνό (πιθανότερα στο όρος Θαβώρ στη Ναζαρέτ). Εκεί μεταμορφώθηκε μπροστά τους. Άλλαξε η όψη Του, καταλαμπρύνθηκε το πρόσωπό Του σαν τον ήλιο, και τα ενδύματά Του έγιναν φωτοειδή και παντελώς άσπρα. Έδειξε δηλαδή στους τρεις αυτούς μαθητές [τρεις ήταν ο καλύτερος αριθμός καί για να υπάρχει η μετέπειτα μαρτυρία για το γεγονός, καί για να μην μαθευτεί γρήγορα, όπως τους υπέδειξε] τη δόξα της θεότητάς Του, μέρος μόνο βέβαια του θείου και απορρήτου κάλλους Του. 

Αμέσως μετά τη μοναδική αυτή θέα, οι μαθητές πρόσεξαν δύο -τις μεγαλύτερες- μορφές της Π.Δ. να συνομιλούν με τον δοξασμένο Ιησού: Τον εις τον υπέρφωτο θείο γνόφο εισελθών Μωυσή και τον πύρινο προφήτη Ηλία. Πώς αναγνώρισαν τους δύο αυτούς παλαιοδιαθηκικούς άντρες; Από ορισμένες χαρακτηριστικές ιδιότητές τους, που προ-εικονίζουν την επενέργεια της ακτίστου θείας Χάριτος στους αγίους των χρόνων της Εκκλησίας: (α) Το δέρμα δηλαδή του προσώπου του Μωυσή που ακτινοβολούσε -μετά την κάθοδό του από το όρος Σινά με τις πλάκες του Νόμου στα χέρια του, οπότε και χρησιμοποιούσε ένα κάλυμμα στις καθημερινές του σχέσεις (Εξόδου 34,29-35)- και (β) από το άρμα από φωτιά και τον πύρινο ανεμοστρόβιλο, δια των οποίων αναλήφθηκε ο προφήτης Ηλίας στον ουρανό (Βασιλ. Δ΄ 2,11). Ο Μωυσής είναι ο εκπρόσωπος του Νόμου και ο Ηλίας των προφητών. Φαίνεται έτσι –και φάνηκε και τότε στους μαθητές- πόσο υπέρτερος σε αξία είναι ο Ιησούς, αφού γι’ αυτόν εξάλλου οι προφήτες προείπαν -όλος δηλαδή ο Νόμος και οι προφήτες της Π.Δ. στον Χριστό καταλήγουν- και τον ευχαριστούσαν για τη θυσία Του, στην οποία επρόκειτο Αυτός οικειοθελώς να οδηγηθεί, υπέρ της σωτηρίας του κόσμου. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μάς αποκαλύπτει ότι μιλούσαν για το θάνατό Του, που έμελλε να πραγματοποιηθεί στην Ιερουσαλήμ (9,31). Είναι επομένως ο Χριστός κύριος της ζωής και του θανάτου, αφού: (α) καταδεικνύεται στην παρούσα ευαγγελική διήγηση πως επειδή ως Θεός θέλει –και μόνο- οδηγείται στο Σταυρό, αλλά και (β) επειδή αποδεικνύεται δια του ανωτέρω διαλόγου η αθανασία των ψυχών (των προ πολλού τεθνεώτων δηλαδή συγκεκριμένων προφητών, που διελέγοντο όμως μετά του Ιησού) και ότι η συνείδηση δεν εξαλείφεται μετά θάνατον. 

Τότε έλαβε το λόγο ο Πέτρος και είπε στον Ιησού: «Κύριε, καλό είναι να μείνουμε εδώ (αφού έχουμε μαζί μας ως ασφάλεια καί τον νικήσαντα τη δύναμη των Αιγυπτίων Μωυσή, καί τον εξ ουρανού πυρ καταγαγών Ηλία). Αν εσύ θέλεις (διορθώνει την προηγούμενη ατομική του αυθαιρεσία και υπόδειξη), ας κάνουμε εδώ τρεις σκηνές (χάριν των υψηλών επισκεπτών, σύμφωνα με τις επικρατούσες συνήθειες), μια για σένα, μια για τον Μωυσή, και μια για τον Ηλία» -Μην υπάγεις επομένως, στην ουσία του λέγει, στα Ιεροσόλυμα, όπου και θα πάθεις, όπως πολλές φορές μάς έχεις διαβεβαιώσει (βλ. και Μάρκ. 8,33). Αλλά και για άλλο, πολύ σοβαρό λόγο, ο Πέτρος ζήτησε την παραμονή όλων εκεί. Διότι ευρέθησαν οι μαθητές μέσα στην άκτιστη δόξα του Θεού (“καθώς ηδύναντο”) και η ενεργειακώς αισθητή Χάρη και δύναμη του Θεανθρώπου ήτο μοναδική, και ανεπανάληπτη γι’ αυτούς, προς στιγμήν. Και λέμε ‘προς στιγμήν’, αφού μόνο κατά την Πεντηκοστή (και στο εξής) δοκίμασαν εκ νέου οι μαθητές του Κυρίου μια τέτοια θεία εμπειρία, που τους συνόδευε πλέον στη ζωή και το έργο τους.

Ενώ δε ο Πέτρος ακόμη μιλούσε, ένα σύννεφο φωτεινό -σημάδι θείας παρουσίας και δόξας του Θεού: Άλλωστε, δεν μπορεί να αντέξει ακάλυπτα τις Θεοφάνειες ο αδύναμος άνθρωπος- τούς εσκίασε (τον Ιησού και τους συνομιλούντες μαζί Του). Και μια φωνή από το σύννεφο (ώστε δια της νεφέλης και της φωνής να βεβαιωθούν ότι μιλάει ο Θεός) έλεγε: «Αυτός είναι Ο Υιός μου ο αγαπητός (ενάρθρως, ο Μονογενής δηλαδή κατά τη θεία φύση Του, όχι όπως εμείς με ηθική μόνο έννοια), ο εκλεκτός μου, και στον οποίον ευαρεστήθηκα (στον οποίον αναπαύομαι κατά την επί γης παρουσία και το έργο Του). Αυτόν να ακούτε». Επαναλαμβάνονται, μετ’ εμφάσεως, τα λόγια του Θεού Πατέρα κατά τη Βάπτιση του Λυτρωτή, προστιθεμένου μόνο τού: “Αυτού ακούετε” (δηλαδή ο Χριστός συμπληρώνει και τελειοποιεί τη διδασκαλία του Μωυσή, είναι το πλήρωμα πλέον του Νόμου και των Προφητών, αφού και η διδασκαλία ολόκληρης εξάλλου της Π.Δ. δεν είναι παρά παιδαγωγός εις Χριστόν και προετοιμάζουσα τον δρόμον Αυτού. 

Και όταν άκουσαν οι μαθητές τη φωνή, και είδαν και τη νεφέλη, έπεσαν με το πρόσωπο στη γη και φοβήθηκαν πολύ. Φοβήθηκαν και προσκύνησαν ταυτόχρονα τον Πατέρα και τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό, όταν διαπίστωσαν ότι δεν είχε μόνο ανθρώπινο, αλλά και θείο και ένδοξο μεγαλείο. Και αφού τους πλησίασε ο Ιησούς, τους άγγιξε (διαλύοντας με την ψαύση την φοβική τους έκπληξη) και είπε: «Σηκωθείτε και μη φοβάστε». Όταν δε σήκωσαν τα μάτια τους, δεν είδαν κανένα, παρά μόνο τον Ιησού. Κατάλαβαν επομένως ότι ο Ιησούς είναι ο περί ου ο λόγος Μεσσίας και όχι ο Μωυσής ή ο Ηλίας. Και ότι όχι μόνο έπρεπε να τον ακούνε, αλλά και ότι όντως είχε δίκιο όταν έλεγε πως επρόκειτο να πάθει και να πεθάνει παίρνοντας πάνω Του τις αμαρτίες του κόσμου. Ότι θα κρυβόταν από τα μάτια των πολλών η δόξα Του, κατά το πάθος Του. Και ότι πολλοί, άγευστοι από το σχέδιο του Θεού άνθρωποι, θα τον θεωρούσαν –όπως και τον θεωρούν- έναν απλό κατάδικο επί του σταυρού, ίσως επαναστάτη φιλόσοφο, σοφό εκ του λαού, ή ζηλωτή ηθικοθρησκευτικό εβραίο και τίποτε παραπάνω. Και όλα αυτά συνέβαιναν στις καρδιές των τριών κορυφαίων αποστόλων, ενόσω τα άστατα πνευματικά σημεία των καιρών ανέτειλαν από μακριά και η σατανική καταιγίδα άρχιζε να απειλεί, με την προετοιμαζόμενη σύλληψη και το θείο πάθος Του, το έργο του Κυρίου και των αποστόλων. 

Και ενώ κατέβαιναν από το βουνό, ο Ιησούς τούς πρόσταξε: «Μην πείτε σε κανέναν (ούτε στους υπολοίπους μαθητές) για το όραμα αυτό (εδώ με την έννοια του θεάματος δια των οφθαλμών, του πιστοποιημένου δια της οράσεως), ΕΩΣ ΟΤΟΥ ο Υιός του ανθρώπου αναστηθεί εκ των νεκρών» [Υπήρχε ο φόβος μήπως παρεξηγήσει ο λαός τον Ιησού, ήτοι: οι πιστοί σ’ Αυτόν να τον θεωρήσουν ως κοσμικό Μεσσία και πολιτικό απελευθερωτή από τους Ρωμαίους, ενώ οι άπιστοι να αποθηριωθούν εναντίον Του]. Μιλώντας έτσι ο Ιησούς, εννοούσε ότι οι μαθητές Του όφειλαν, ΜΕΤΑ την ανάστασή Του, να διαδώσουν το γεγονός και την εμπειρία τους από τη Μεταμόρφωση, ώστε να καταλάβουν οι ακροατές του κηρύγματός των πως, ο εκτελεσθείς δια του σταυρού Ιησούς, πράγματι ήταν και είναι ο Υιός του Θεού και, έχοντες ακράδαντη πίστη σ’ Αυτόν, ακολουθούντες δε τις εντολές Του, εύρουν το μέγα έλεος και κερδίσουν την υπεσχημένη απ’ Αυτόν αιώνια ζωή. 

Άλλωστε το κήρυγμα, και η μοναδική σε ποιότητα και θείο σθένος διδασκαλία των αποστόλων, συνοδευόταν, δια του Πνεύματος του Αγίου, από θαύματα και σημεία πρωτάκουστα και δυναμικά, δια των οποίων, το σκάνδαλο το δια του Σταυρού, ερμηνευόταν ως αναγκαίο και απολύτως ζωτικό για το μεσιακό έργο του Θεανθρώπου και τη λύτρωση των ανθρώπων.


ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Αποστολικής Διακονίας, 2009
ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, Π. Ν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο ΣΩΤΗΡ, Αθ. 1989
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ, Βαρθολομαίου Γεωργιάδου, επισκόπου Κορίνθου, εκδ. ‘Δημιουργία’, Αθ. 1992
ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, Ιωάννη Δ. Καραβιδόπουλου, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλ. 1988
Εικόνα από: agiosharalabos.blogspot.com
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ


πηγή

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Εορτής της Μεταμορφώσεως

Β Πε. 1,10	διὸ μᾶλλον, ἀδελφοί, σπουδάσατε βεβαίαν ὑμῶν τὴν κλῆσιν καὶ ἐκλογὴν ποιεῖσθαι· ταῦτα γὰρ ποιοῦντες οὐ μὴ πταίσητέ ποτε.
Β Πε. 1,10	Δια τούτο, αδελφοί, αναπτύξατε ακόμη μεγαλυτέραν δραστηριότητα και επιμέλειαν και εργασθήτε περισσότερον, δια να κάμετε σταθεράν και ακλόνητον πραγματικότητα την κλήσιν και την εκλογήν σας με τας αρετάς, που σας είπα. Διότι, όταν εφαρμόζετε αυτά, τότε δεν θα προσκόψετε ποτέ εις τίποτε και δεν θα πέσετε.
Β Πε. 1,11	οὕτω γὰρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Β Πε. 1,11	Επειδή έτσι θα χορηγηθή εις σας τελείως ελευθέρα και ανεμπόδιστος η είσοδος εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.
Β Πε. 1,12	Διὸ οὐκ ἀμελήσω ἀεὶ ὑμᾶς ὑπομιμνήσκειν περὶ τούτων, καίπερ εἰδότας καὶ ἐστηριγμένους ἐν τῇ παρούσῃ ἀληθείᾳ.
Β Πε. 1,12	Δι' αυτό και εγώ δεν θα παραμελήσω να σας υπενθυμίζω αυτά, δια τα οποία σας έγραψα, αν και γνωρίζετε καλά και είσθε στηριγμένοι εις την χριστιανικήν αλήθειαν, που είναι φανερά και παρούσα εις σας.
Β Πε. 1,13	δίκαιον δὲ ἡγοῦμαι, ἐφ᾿ ὅσον εἰμὶ ἐν τούτῳ τῷ σκηνώματι, διεγείρειν ὑμᾶς ἐν ὑπομνήσει,
Β Πε. 1,13	Νομίζω δε, ότι είναι ορθόν και δίκαιον, εφ' οσον υπάρχω και ζω ακόμη στο σώμα τούτο, στο επίγειον αυτό σκήνωμα, να σας εξυπνώ και να σας κρατώ προσεκτικούς και προθύμους με την υπόμνησιν και ανάμνησις αυτών των αληθειών.
Β Πε. 1,14	εἰδὼς ὅτι ταχινή ἐστιν ἡ ἀπόθεσις τοῦ σκηνώματός μου, καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐδήλωσέ μοι.
Β Πε. 1,14	Τοσούτω μάλλον, καθ' όσον γνωρίζω ότι, όπως μου εφανέρωσε ο Κυριος ημών Ιησούς Χριστός, είναι σύντομος και πολύ προσεχής η εκδημία μου εκ του κόσμου τούτου και η απόθεσις του σώματός μου στον τάφον.
Β Πε. 1,15	σπουδάσω δὲ καὶ ἑκάστοτε ἔχειν ὑμᾶς μετὰ τὴν ἐμὴν ἔξοδον τὴν τούτων μνήμην ποιεῖσθαι.
Β Πε. 1,15	Θα φροντίσω δε με τα θεόπνευστα κείμενα, που σας αφίνω, να διατηρήτε πάντοτε την ανάμνησιν των αληθειών αυτών και μετά την εκ του κόσμου τούτου εκδημίαν μου.
Β Πε. 1,16	οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν, ἀλλ᾿ ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος.
Β Πε. 1,16	Διότι ημείς οι Απόστολοι δεν κατεστήσαμεν εις σας γνωστήν την άπειρον δύναμιν και την ένδοξον Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ακολουθήσαντες μύθους φκιασμένους με τέχνην και επιτηδειότητα, αλλά σας εδιδάξαμεν τας μεγάλας αυτάς αληθείας, επειδή είδαμεν με τα ίδια μας τα μάτια την μεγαλειότητα Εκείνου κατά την ένδοξον μεταμόρφωσίν του.
Β Πε. 1,17	λαβὼν γὰρ παρὰ Θεοῦ πατρὸς τιμὴν καὶ δόξαν φωνῆς ἐνεχθείσης αὐτῷ τοιᾶσδε ὑπὸ τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης, οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς ὃν ἐγὼ εὐδόκησα, -
Β Πε. 1,17	Διότι κατά την μεταμόρφωσιν έλαβεν από τον Θεόν Πατέρα ο Χριστός τιμήν και δόξαν, όταν ηκούσθη δι' αυτόν από την μεγαλοπρεπή δόξαν του Θεού, τέτοια φωνή· “αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίον εγώ έχω ευαρεστηθη”.
Β Πε. 1,18	καὶ ταύτην τὴν φωνὴν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, σὺν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ.
Β Πε. 1,18	Και αυτήν την φωνήν ημείς, που ήμεθα μαζή του στο άγιον εκείνο όρος της μεταμορφώσεώς του, την ηκούσαμεν να βγαίνη και να έρχεται από τον ουρανόν.
Β Πε. 1,19	καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον, ᾧ καλῶς ποιεῖτε προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ, ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν,
Β Πε. 1,19	Και έπειτα από την επίσημον αυτήν μαρτυρίαν του Πατρός έχομεν τώρα περισσότερον σταθεράν και ασφαλή την πεποίθησίν μας εις τας προφητείας της Π.Διαθήκης περί του Ιησού Χριστού. Εις αυτούς δε τους προφητικούς λόγους καλά κάμνετε, που προσέχετε, σαν εις ένα λύχνον, που φωτίζει εις σκοτεινόν και δύσβατον τόπον, μέχρις ότου ολοκάθαρον πλέον το φως του Ευαγγελίου λάμψη, σαν εις πλήρη ημέραν και ολόλαμπρος ανατείλη εις τας καρδίας σας ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, ο Κυριος ημών Ιησούς Χριστός.

Το Ευαγγέλιο της Εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

                                      

Ματθ. 17,1	Καὶ μεθ᾿ ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ᾿ ἰδίαν·
Ματθ. 17,1	Επειτα δε από εξ ημέρας επήρε μαζή του ο Ιησούς τον Πετρον και τον Ιάκωβον και τον αδελφόν αυτού Ιωάννην και ανέβηκε με αυτούς μόνον εις υψηλόν όρος.
Ματθ. 17,2	καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς.
Ματθ. 17,2	Και μετεμορφώθη εμπρός εις αυτούς, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού όπως ο ήλιος, τα δε ενδύματά του έγιναν λευκά όπως το φως.
Ματθ. 17,3	καὶ ἰδοὺ ὤφθησαν αὐτοῖς Μωσῆς καὶ Ἠλίας μετ᾿ αὐτοῦ συλλαλοῦντες.
Ματθ. 17,3	Και ιδού, εφάνησαν εις αυτούς ο Μωϋσής και ο Ηλίας, οι οποίοι συνωμιλούσαν μαζή του.
Ματθ. 17,4	ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Πέτρος εἶπε τῷ Ἰησοῦ· Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· εἰ θέλεις, ποιήσωμεν ὧδε τρεῖς σκηνάς, σοὶ μίαν καὶ Μωσεῖ μίαν καὶ μίαν Ἠλίᾳ.
Ματθ. 17,4	(Συνεπαρμένος ο Πετρος από το μεγαλειώδες εκείνο θέαμα έλαβε τον λόγον και είπεν στον Ιησούν)· “Κυριε καλά είναι να μείνωμεν ημείς εδώ· εάν θέλης, ας κάμωμεν εδώ τρεις σκηνάς, μίαν για σένα, μίαν για τον Μωϋσέα και μίαν για τον Ηλίαν”.
Ματθ. 17,5	ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε·
Ματθ. 17,5	Ενώ δε ακόμη αυτός ωμιλούσε, ιδού ολόφωτος νεφέλη εσκίασεν αυτούς και ιδού ακούσθηκε φωνή από την νεφέλη, η οποία έλεγεν· “αυτός είναι ο μονογενής υιός μου ο αγαπητός, στον οποίον δια την απόλυτον αυτού αναμαρτησίαν και αγιότητα έχω ευαρεστηθή. Εις αυτόν να υπακούετε”.
Ματθ. 17,6	καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα.
Ματθ. 17,6	Οταν οι μαθηταί ήκουσαν αυτήν την φωνήν έπεσαν στο χώμα πρηνείς και εφοβήθησαν πάρα πολύ.
Ματθ. 17,7	καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἥψατο αὐτῶν καὶ εἶπεν· ἐγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε.
Ματθ. 17,7	Προσήλθεν όμως ο Ιησούς, τους ήγγισε και είπε· “σηκωθήτε, μη φοβείσθε”.
Ματθ. 17,8	ἐπάραντες δὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν οὐδένα εἶδον εἰ μὴ τὸν Ἰησοῦν μόνον.
Ματθ. 17,8	Υψωσαν εκείνοι τα μάτια των και δε είδαν κανένα παρά μόνον τον Ιησούν. (Και τότε ενόησαν καλύτερα ότι περί αυτού έγινε η φωνή εκείνη του Θεού από την νεφέλην).
Ματθ. 17,9	καὶ καταβαινόντων αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ὄρους ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· μηδενὶ εἴπητε τὸ ὅραμα ἕως οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ.
Ματθ. 17,9	Και όταν κατέβαιναν από το όρος, έδωσεν εις αυτούς εντολήν ο Ιησούς και τους είπε· “να μη πήτε εις κανένα αυτό το όραμα, έως ότου ο υιός του ανθρώπου αναστηθή εκ νεκρών”.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

Σπυρίδωνος ιερέως, Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος (1693, Ζάκυνθος) [πηγή εικόνας]

Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, 12ος αι. (όρος Σινά) [πηγή εικόνας]

Εικόνα από εδώ

πηγή

Συναξαριστής της 6ης Αυγούστου

Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

 

Κατὰ τὴν διήγηση τῶν Εὐαγγελιστῶν, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς πῆρε ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τὸν Πέτρο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Ἰάκωβο καὶ ἀνέβηκε στὸ ὄρος Θαβὼρ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ.

Οἱ τρεῖς μαθητές Του, ὅπως ἦταν κουρασμένοι ἀπὸ τὴ δύσκολη ἀνάβαση στὸ Θαβὼρ καὶ ἐνῷ κάθισαν νὰ ξεκουραστοῦν, ἔπεσαν σὲ βαθὺ ὕπνο. Ὅταν, ὅμως, ξύπνησαν, ἀντίκρισαν ἀπροσδόκητο καὶ ἐξαίσιο θέαμα.

Τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἄστραφτε σὰν τὸν ἥλιο, καὶ τὰ φορέματά Του ἦταν λευκὰ σὰν τὸ φῶς. Τὸν περιστοίχιζαν δὲ καὶ συνομιλοῦσαν μαζί Του δυὸ ἄνδρες, ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας. Ἀφοῦ οἱ μαθητὲς συνῆλθαν κάπως ἀπὸ τὴν ἔκπληξη, ὁ πάντα ἐνθουσιώδης, Πέτρος, θέλοντας νὰ διατηρηθεῖ αὐτὴ ἡ ἁγία μέθη ποὺ προκαλοῦσε ἡ ἀκτινοβολία τοῦ Κυρίου, ἱκετευτικὰ εἶπε νὰ στήσουν τρεῖς σκηνές. Μία γιὰ τὸν Κύριο, μία γιὰ τὸ Μωϋσῆ καὶ μία γιὰ τὸν Ἠλία.

Πρὶν προλάβει, ὅμως, νὰ τελειώσει τὴν φράση του, ἦλθε σύννεφο ποὺ τοὺς σκέπασε καὶ μέσα ἀπ᾿ αὐτὸ ἀκούστηκε φωνὴ ποὺ ἔλεγε: «Οὗτος ἐστὶν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε». Δηλαδή, Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ποὺ τὸν ἔστειλα γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος. Αὐτὸν νὰ ἀκοῦτε.

Ὀφείλουμε, λοιπόν, καὶ ἐμεῖς ὄχι μόνο νὰ Τὸν ἀκοῦμε, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν ὑπακοῦμε. Σὲ ὁποιοδήποτε δρόμο μᾶς φέρει, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ πειθαρχοῦμε.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος βαρύς.
Μεταμορφώθης ἐν τῷ ὄρει, Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου, τὴν δόξαν σου καθὼς ἠδύναντο· λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Φωτοδότα δόξα σοι.

Κοντάκιον
Αὐτόμελον. Ἦχος βαρύς.
Ἐπὶ τοῦ ὄρους μεταμορφώθης, καὶ ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί σου, τὴν δόξαν σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐθεάσαντο· ἵνα ὅταν σὲ ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δὲ κόσμω κηρύξωσιν, ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.

Μεγαλυνάριον
Θέλων ἐπιδεῖξαι τοῖς Μαθηταῖς, δύναμιν ἐξ ὕψους, καὶ σοφίαν παρὰ Πατρός, ἐν ὄρει ἀνῆλθες, Χριστὲ τῷ Θαβωρίῳ, καὶ λάμψας ὡς Δεσπότης, τούτους ἐφώτισας.

 

---

 

Ἀνάμνηση ὀπτασίας Σοφιανῆς

Ποὺ μετονομάστηκε σὲ Σωφρονία Μοναχή, ἐν Ἀβύδῳ Βυζαντίου (1607).

 

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀββακούμ ὁ Νεομάρτυρας

Γιὰ τὸν νεομάρτυρα αὐτὸν δὲν ἔχουμε πολλὲς πληροφορίες γιὰ τὴν ζωή του. Τὸ Νέο Μαρτυρολόγιο καὶ οἱ Συναξαριστὲς δὲν τὸν ἀναφέρουν.

Μόνο στὸν Κώδικα Ω 89, φ. 155 τῆς Λαύρας, ἀναφέρονται ὅτι, στὶς 6 Αὐγούστου 1628 μαρτύρησε ὁ Ὅσιος καὶ νέος μάρτυρας Ἀββακούμ στὴ μεγαλούπολη Θεσσαλονίκη, εἰς δόξαν καὶ καύχημα τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν.

Στὸ ἡμερολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ μάλιστα στὴν τοπικὴ ἁγιολογία τῆς Θεσσαλονίκης, δὲν ἀναφέρεται τίποτα γι᾿ αὐτὸν τὸν μάρτυρα.

Στὸ Μικρὸ Εὐχολόγιο ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ ἀναφέρεται στὶς 6 Αὐγούστου. (Ἐπειδὴ ὅμως ἡ μνήμη του συμπίπτει μὲ τὴν γιορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως, ὁ Νεομάρτυρας αὐτὸς γιορτάζεται ἄλλοτε τὴν 5η καὶ ἄλλοτε τὴν 7η Αὐγούστου).