ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ. Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ: Πότε και πού οι Μάγοι βρήκαν τον γεννηθέντα Χριστό; «Πού εστίν ο βασιλεύς των Ιουδαί­ων; Είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ». (Ματθ. Κεφ. 2, 2).

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ.
Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ:

Πότε και πού οι Μάγοι βρήκαν τον γεννηθέντα Χριστό;

«Πού εστίν ο βασιλεύς των Ιουδαί­ων; Είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ». (Ματθ. Κεφ. 2, 2).
Ο ερχομός του «ουράνιου αν­θρώπου», του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού στον κόσμο και η Γέννησή Του μέσα σε ένα στάβλο αλόγων ζώων είναι ένα γεγονός ιστορικά ε­ξακριβωμένο. Και μόνον η συνάντη­ση και συζήτηση του βασιλιά Η­ρώδη με το Εβραϊκόν ιερατείο, σε θρησκευτικο-ιστορική βάση, απο­δεικνύουν του λόγου του αληθές. «Και συναγαγών (ο Ηρώδης) πάντας τους αρχιερείς και γραμματείς του λαού επυνθάνετο, που ο Χριστός γεννάται. Οι δε είπον αυτώ· εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας· ούτω γαρ γέγραπται…» (Ματθ. Κεφ. 2, 5-6).
Εκεί λοιπόν γεννήθηκε ο Χριστός, στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, και οι πρώτοι που τον επισκέφτηκαν «εν τη φάτνη των αλόγων» ήσαν οι ποιμένες, όπως ακριβώς τους είχε πληροφορήσει ο άγγελος Κυρίου· «και ποιμένες ήσαν εν τη χώρα τη αυτή… φυλάσσοντες την ποίμνην αυτών. Και ιδού άγγελος Κυρίου επέστη αυτοίς… και είπεν… ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην… ότι ετέχθη υμίν σήμε­ρον σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος… και τούτο το σημείον· ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον κείμενον εν φάτνη… (και) οι ποιμένες είπον προς αλλήλους· διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο… και ήλθον σπεύσαντες και ανεύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη» (Λου­κά, κεφ. 2, 8-18).
Οι ποιμένες λοιπόν αυθημερόν, τις πρώτες ώρες της γέννησης, πήγαν και είδαν πρώτοι τον σπαργανωμένο Χριστό στην φάτνη των αλόγων ζώων, όπως τους ενημέρωσε ο άγγελος Κυρίου και το ερώτημα που γεννάται είναι τούτο:
Πότε και που οι «εξ ανατολών Μάγοι (= αστρονόμοι, ειδωλολάτρες)» βρήκαν και προσκύνησαν τον Χριστό; Κατά τα λεγόμενα της Γραφής, μάλλον, θα πρέπει να τον βρήκαν με τη βοήθεια του «φαινομένου αστέρος» πάνω από έξι μήνες και ολιγότερον του ενός έτους μετά την γέννησή Του σε κάποιο σπίτι της Βηθλεέμ.
Για να δούμε πώς ακριβώς έχουν τα ιστορικά γεγονότα και κατά πόσον τα λεγό­μενά μας αυτά ανταποκρίνονται στην αλήθεια.
1. Η απόσταση μεταξύ Βαβυλώνας και Ιερουσαλήμ είναι 900 μίλια συν την απόσταση Ιερουσαλήμ – Βηθλεέμ. Την απόσταση αυτή ο διακεκριμένος Ιουδαίος ιε­ρέας και μεγάλης υπόληψης γραμματέας βασιλικής Περσικής αυλής Έσδρας, οοποίος οδήγησε τους Ισραηλίτες από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ, την κάλυψεσε χρόνο πέραν των πέντε μηνών (Μάρτιος – Αύγουστος)· «Εν μία του μηνός τουπρώτου (Μάρτιος), αυτός εθεμελίωσε την ανάβασιν την από Βαβυλώνος, εν δε τηπρώτη του μηνός του πέμπτου ήλθοσαν εις Ιερουσαλήμ»· (Β΄ Έσδρας κεφ. 7, 9).
2. Οι Μάγοι, οι οποίοι ξεκίνησαν μετά τον «φανέντα αστέρα» και ύστερα απόκάποια οπωσδήποτε καθυστέρηση λόγω συνεννόησης και προετοιμασίας για τοταξίδι, κάλυψαν την ίδια απόσταση σε χρονικό διάστημα πέραν των έξι μηνών. Τούτο εξάγεται και από τα εξής λεγόμενα της Γραφής σχετικά με την προσκύνηση των Μάγων:
α) Όταν ερώτησαν οι Μάγοι, που έφτασαν στην Ιερουσαλήμ, πού εγεννήθη «ο βασιλεύς των Ιουδαίων», ο βασιλιάς Ηρώδης, πέραν από την ταραχή του και την ακριβή πληροφόρηση περί του τόπου της γέννησης του Χριστού, σε όλως τυπική και ίσως σκηνοθετημένη όπως φαίνεται πράξη, κάλεσε κρυφά τους Μάγους σε τιμητική δήθεν δεξίωση, όπου και εξακρίβωσε τον χρόνο που φάνηκε το αστέρι· «Τότε ο Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους ηκρίβωσε παρ’ αυτών τον χρόνο του φαινομένου αστέρος, και πέμψας αυτούς εις Βηθλεέμ είπε· πορευθέντες ακρι­βώς εξετάσετε περί του παιδιού, επάν δε εύρητε, απαγγείλατέ μοι, όπως κ’ αγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ» (Ματθ. Κεφ. 2, 7-9) και ο χρόνος αυτός, σύμφωνα με τα ως άνω δεδομένα, δεν πρέπει να υπολογίστηκε από τον Ηρώδη πέραν του έτους.
β) Ο Ηρώδης όταν διαπίστωσε πως εξαπατήθηκε από τους Μάγους, οι οποίοι «χρηματισθέντες κατ’ όναρ μη ανακάμψαι προς Ηρώδην δι’ άλλης οδού ανεχώρησαν», πήρε την απόφαση να φονεύσει όλα τα παιδιά και πέραν ακόμη από τα όρια της Βηθλεέμ· «Τότε Ηρώδης ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων εθυμώθη λίαν, και αποστείλας ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω κατά τον χρόνον ον ηκρίβωσε παρά των μάγων» (Ματθ. Κεφ. 2, 16).
Δηλαδή, συνοψίζοντας τα ως άνω αναφερόμενα χρονικά διαστήματα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι Μάγοι βρήκαν και προσκύνησαν το Χριστό σε λιγό­τερο από ένα χρόνο και τούτο είναι αληθές από τον ακριβή χρόνο που ορίζει ο βασιλιάς Ηρώδης για την θανάτωση των νηπίων «από διετούς και κατωτέρω» γνωστού όντως, ότι ο αιμοβόρος Ηρώδης συγχρόνως με τον διπλασιασμό των τοπι­κών ορίων της Βηθλεέμ όπου γεννήθηκε ο Χριστός, διπλασίασε και τον χρόνο της γέννησής Του, ώστε να είναι βέβαιος, ότι και σε χώρο, αλλά και σε χρόνο θα εξασφάλιζε, οπωσδήποτε, τον βέβαιο θάνατο του γεννηθέντος Χριστού.
Ύστερα από τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω η απάντηση στην ερώτησή μας, «πότε και πού οι Μάγοι βρήκαν και προσκύνησαν τον Ιησού Χριστό», είναι προφανής. Τον βρήκαν προς το τέλος του έτους από τη γέννησή Του και βεβαίως όχι στη «φάτνη των αλόγων ζώων», αλλά σε κάποιο σπίτι της Βηθλεέμ, γιατί μετά την ευλογία του Ιησού Χριστού από τον Συμεών την όγδοη ημέρα στον ναό του Σολομώντος, επέστρεψαν πάλι στη Βηθλεέμ και είτε ο Ιωσήφ βρήκε σπίτι, είτε εφιλοξενούντο σε κάποιο σπίτι. Η Γραφή στο σημείον αυτό είναι λίαν σαφής· «Και ιδού ο αστήρ, ον είδον εν τη ανατολή, προήγεν αυτούς, (τους Μάγους), έως ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον… Και ελθόντες (οι Μάγοι) εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού». Ο Ιωσήφ ίσως, για την κάλυψη κάποιας οικογε­νειακής ανάγκης, να απουσίαζε εκείνες τις ώρες (Ματθ. Κεφ. 2, 9-10).
Επομένως, Ορθόδοξες εικόνες με επιλόχεια αντικείμενα και τους Μάγους να παρουσιάζονται στη φάτνη της γέννησης, αλλά και εορταστικές ακόμη παραστά­σεις που παρουσιάζουν την προσκύνηση των Μάγων στη φάτνη αλόγων ζώων, ουδόλως ανταποκρίνονται στην αγιογραφική ιστορική αλήθεια. Εκεί, στην φάτνη των αλόγων ζώων μόνον οι τσοπάνηδες πήγαν και από Ορθοδόξου πλευράς μόνον αυτοί πρέπει να παρουσιάζονται, και μάλιστα χωρίς κανένα απολύτως δώρον.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2004.
Πρεσβ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος
Εκπρόσωπος του Δ.Σ. του Ι.Σ.Κ.Ε.
επί Νομο-Κανονικών θεμάτων
Περιοδικό Ενορία 20/12/04
Αριθμός φύλλου 983.

πηγή

Πολύτιμοι μαργαρίτες Γέροντος Γερβάσιου Παρασκευόπουλου

"Ὁ πατήρ μου ἔως ἄρτι ἐργάζετιαι...", ἀλλά μήπως ὁ διάβολος κάμνει διακοπάς; Ἄν μπορούσαμε τουλάχιστον νά τόν κλείναμε σ' ἕνα πιθάρι κατά τούς θερινούς μῆνας, τότε καί ἡμεῖς θά ἡσυχάζαμε. Ἀκριβῶς τό καλοκαίρι εἶναι πού κινεῖται καί ἐργάζεται περισσότερον κι οὔτε στιγμή κάνει ἀνακωχή. Δέν εἴδατε τί γίνεται καί πῶς μᾶς ξεγυμνώνει ὅλους μέ τή ζέστη, μέ πρόφαση ὅτι ζεσταινόμαστε; δέν βλέπετε τί γίνεται στούς δρόμους, στίς παραλίες, Ἔ, λοιπόν κι ἡμεῖς δέν ἔχομεν καιρό γιά χάσιμο, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ἐργαζώμερθα ἐκ παραλλήλλου πρός ἀντιπερασπασμόν, στόν δικό μας στίβο νά προφυλάξωμε τά πρόβατα ἀπ' τόν λύκο. Πῶς θά τ' ἀφήσουμε χωρίς ποιμένα, ἔρμαια στά νύχια του; Θά δώσω λόγο. Ὁ Κύριος ἔχυσε γι' αὐτά τό Αἷμα Του.

"Δός τε μου μητέρες". Καί ἐάν τά πάντα καταλυθοῦν, παραμείνει ὅμως ἀλώβητος ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας, μή φοβᾶσθε. Καί ἡ θρησκεία θά ἀναζήσει καί τά πάντα θά διατηρηθοῦν καί πρό παντός ὁ ἐθνισμός ( πατριωτισμός ), πού ἔχει τά θεμέλιά του, τίς ρίζες του στήν οἰκογένεια.

"Ὅλα, τά παιδιά μου, πρέπει ν' ἀνάγωνται, νά κατευθύνωνται πρός τόν Ὕψιστον".

Νά καταλήγουν ὡς σκοπός εἰς τόν Κύριον καί τήν δόξαν του καί ἀπ' Αὐτόν νά ἐμπνέωνται καί νά κατευθύνωνται αἱ σκέφεις μας, οἱ πόθοι μας, τά ἔργα μας, ἐκεῖ καί μόνον ν' ἀποβλέπουν, αὐτόν καί μόνον τόν σκοπόν νά ἐπιδιώκωμεν. Προσέχετε, παιδιά μου, νά μή νοθεύωμεν τά καλά ἔργα, τούς πόθους τούς σκοπούς μας μέ ἰδιοτελεῖς ὑστεροβούλους, ἐγωϊστικάς ἐπιδιώξεις· ἁγνά τά ἐλατήρια, ἀγνά τά μέσα, ἁγνός καί ἅγιος ὁ σκοπός κάθε ἐνέργειάς μας. Ἀγἀπη μέ ὅλας τάς δυνάμεις μας, ψυχικάς, διανοητικάς, σωματικάς πρός τόν Κύριον καί πρός τόν οἱονδήποτε συνάνθρωπόν μας ( ἐκτός τῆς κακίας του ), πρός σωτηρίαν του καί δόξαν τοῦ Ὑψίστου. Καί ὁ ἀσφαλέστερος δρόμος καί τό εὐγλωττότερον κήρυγμα εἶναι ἡ ζωή, τό παράδειγμά μας. "Οὔτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα, καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν, τόν ἐν  τοῖς οῦρανοῖς", εἶπε ὁ Κύριος. Ἔτσι ἑλκύονται καί σώζωνται οἰ μακράν τοῦ Θεοῦ ζῶντες καί δοξάζεται τό ὑπερύμνητον και δοξασμένον ὄνομα τοῦ ἐν Οὐρανοῖς Πατρός μας, μεταξύ ἀνρθώπων.

πηγή

ΕΚΠΤΩΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ;

ΕΚΠΤΩΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ;

Τὸν τελευταῖον καιρὸν προβληματίζεται ἐντόνως ὁ πιστὸς λαός, ἀπὸ θέσεις, ἀπόψεις ἀλλὰ καὶ τὴν στάσιν Ἱεραρχῶν ἀλλὰ καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Πλέον συγκεκριμένως:

1ον) Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν ἀναγνωρίζει τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν Παπικῶν, ἀλλὰ ὁμιλεῖ διὰ κανονικὴν «Ἐκκλησίαν», ἡ ὁποία εἶναι ἁπλῶς διηρημένη μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅταν ὁ Πατριάρχης διδάσκη τοιαῦτα πράγματα πῶς νὰ τὸν ἐμπιστευθῆ ὁ πιστὸς λαὸς ὡς Ὀρθόδοξον κεφαλὴν καὶ νὰ πιστεύση τὰς διαβεβαιώσεις του ὅτι δὲν προδίδει τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους;

2ον) Εἰς τὸ Πουσὰν τῆς Νοτίου Κορέας, εἰς τὸ ὁποῖον συνῆλθε τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων οἱ Ὀρθόδοξοι ἀνεγνώρισαν ὅλας τὰς αἱρετικὰς χριστιανικὰς «Ἐκκλησίας» ὡς κανονικὰς καὶ ἰσοκύρουςμὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Τι θὰ συμβῆ ἆραγε, ἐὰν ἕνα τμῆμα τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου εὕρη καταφύγιον εἰς τὰς «Ἐκκλησίας» καὶ εἰς τὰ «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν χριστιανικῶν «Ἐκκλησιῶν»; Πῶς θὰ ἐπαναφέρουν τὸν κόσμον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Σεβ. Μητροπολῖται καὶ Θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι τὸν παρέσυραν εἰς τὴν πλάνην;

3ον) Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος τὴν 30ὴν Σεπτεμβρίου, μετὰ τὴν συνάντησίν του μὲ τὸν Πάπαν κ. Φραγκίσκον ἐδήλωσε: «Οἱ δύο Ἐκκλησίες, ἡ Ἀλεξανδρινὴ καὶ Ρωμαϊκή, ἀνήκουμε ἱστορικῶς καὶ παραδοσιακῶς στὶς ἀρχαῖες Ἐκκλησίες. Ἀνήκουμε στὶς Ἐκκλησίες, ποὺ ἀμέσως μετὰ τὴν Πεντηκοστή, συνέστησαν τὴν ἀφετηρία τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας». Οὐδεὶς ἠμπορεῖ νὰ γνωρίζη, ἐὰν μὲ τὴν δήλωσιν αὐτὴν ζητῆ συγγνώμην ἀπὸ τοὺς παπικοὺς διὰ τοὺς ἀντιπαπικοὺς ἀγῶνας τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

4ον) Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης, ἐπισκεπτόμενος τὸν Πάπαν (28ην Σεπτεμβρίου) ἐζήτησενἀπὸ τὸν Πάπαν: «Νὰ μᾶς ἔχετε στὶς προσευχές σας». Ἐζήτησε τὴν προσευχὴν τοῦ Πάπα, ὅταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐκήρυττεν ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι πειθήνια ὄργανα τοῦ διαβόλου.

5ον) Ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος εἰς ὁμιλίαν του διά τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον διεκήρυξεν ὅτι οἱ Παπικοὶ δὲν περιλαμβάνονται εἰς τὰς αἱρέσεις καὶ ὅτι εἶναι κανονικὴ Ἐκκλησία. Βεβαίως εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι Μητροπολῖται μὲ τὰς ἀπόψεις τοῦ Δημητριάδος. Ἀλλὰ φροντίζουν νὰ ἐλίσσωνται ἢ καὶ νὰ κρύβωνται.

6ον) Μητροπολίτης τῆς Βορείου Ἑλλάδος εἰς ἰδιωτικὰς συζητήσεις μὲ πιστοὺς καὶ κληρικοὺς ὑποστηρίζει ὅτι αἱ συμπροσευχαὶ μετὰτῶν Παπικῶν εἶναι «κανονικαί», διότι καὶ οἱ Παπικοὶ εἶναι… Ὀρθόδοξοι. Ὑπογραμμίζεται ὅτι οἱ Ἀναρχικοὶ τῶν Ἐξαρχείων καὶ οἱ Ἕλληνες διανοούμενοι τῶν Παρισίων ὑπερασπίζονται τὴν Ὀρθοδοξίαν, γνωρίζουν ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεσις, γνωρίζουν τοὺς ἀντιπαπικοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, γνωρίζουν τὰ ἐγκλήματα τοῦ παπισμοῦ διεθνῶς. Κάποιοι δὲ ἐξ αὐτῶν εἶχον συγκρουσθῆ μετὰ τοῦ Κορνηλίου Καστοριάδη διὰ θέματα Ὀρθοδοξίας.

7ον) Ἀρχιμανδρίτης, ὑποψήφιος Μητροπολίτης, ὁ ὁποῖος κατέχει νευραλγικὴν θέσιν εἰς Ἱερὰν Μητρόπολιν, εἶναι ὑπέρμαχος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Παπισμοῦ, καθὼς ἐπίσης πιστεύει ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι Ὀρθόδοξοι. Οὗτος εὐελπισθῆ νὰ γίνη Μητροπολίτης καὶ νὰ ποιμάνη Ὀρθόδοξον λαόν. Ἀλλοίμονον εἰς τὸν ἔντιμον κλῆρον καὶ τοὺς Καθηγουμένους τῶν Ἱερῶν Μονῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ὑποχρεώνων- ται νὰ τὸν ὑποδέχωνται ὡς Ὀρθόδοξον Ποιμενάρχην.

8ον) Καθημερινῶς στοιχεῖα προερχόμενα ἀπὸ Ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας ἀποκαλύπτουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει διαβρωθῆ ἀπὸ τὴν Μασονίαν. Τὸ περίεργον εἶναι ὅτι ἀκόμη καὶ ἁπλοὶ κληρικοὶ δραστηριοποιοῦνται εἰς τοὺς κόλπους της. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀρνεῖται νὰ ἐπαναβεβαιώση παλαιοτέρας ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας, συμφώνως πρὸς τὰς ὁποίας ἡ ἰδιότης τοῦ Ὀρθοδόξου εἶναι ἀσυμβίβαστος μὲ αὐτὴν τοῦ μέλους τῆς Μασονίας. Ὅταν πρὸ πολλῶν ἀπεκαλύψαμεν τὴν παραχώρησιν ἱστορικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Κερκύρας, ὑπὸ τοῦ ὑπουργείου πολιτισμοῦ εἰς τὴν Μασωνίαν, διὰ νὰ πραγματοποιηθῆ μου σικὴ ἐκδήλωσις (ὑπὸ τῶν Μασώνων), ὁ Σεβ. Κερκύρας μᾶς ἀπέστειλεν ἐπιστολὴν εἰς τὴν ὁποίαν, ἀφοῦ ἐτόνιζεν ὅτι δὲν εἶναι Μασόνος ὑπέσχετονὰ φέρη τὸ θέμα τῆς Μασονίας εἰς τὴν ΔΙΣ. Ἕως σήμερον ἀπόφασις δὲν ἔχει ἐκδοθῆ. Ἐκτὸς κι ἂν ὑπάρχη καὶ δὲν τὴν γνωρίζομεν. Ἐὰν ὑπάρχη, ὅμως, ἂς ἀποσταλῆ εἰς τὸν «Ο.Τ.».

9ον) Πολὺς θόρυβος ἔγινε διὰ τὴν δυναμικὴν στάσιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἔναντι τῶν κυβερνητικῶν σχεδίων διὰ νομιμοποίησιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἐχλευάσθη, ἐπροπηλακίσθη λεκτικῶς, ἀλλὰ ἐπέτυχε πρὸς τὸ παρὸν τὴν ματαίωσιν τῶν Κυβερνητικῶν σχεδίων. Οὐσιαστικῶς ἡ δυναμικὴ στάσις ἑνὸς Μητροπολίτου ἐτάραξε τὸ πολιτικὸν καὶ δημοσιογραφικὸν κατεστημένον καὶ τὸ πανικόβαλε. Ἐὰν τὴν ἰδίαν στάσιν ἐτήρουν δημοσίως (διότι παρασκηνιακῶς τὴν τηροῦν) πολλοὶ Μητροπολῖται, ἡ κατάστασις τῆς Χώρας θὰ ἦτο ἄλλη. Τὸ ζήτημα, ὅμως εἶναι τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ὁ Πειραιῶς καὶ δύο τρεῖς ἄλλοι Μητροπολῖται ἀντέδρασαν δυναμικῶς. Ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν ἔχει ὑποχρέωσιν εἰς τὴν ἔκδοσιν μίας ἀποφάσεως, ἡ ὁποία νὰ διακηρύσση ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀντίθετος πρὸς τὴν νομιμοποίησιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας, διότι ὁ Χριστὸς ἐκήρυξε μεταξύ ἄλλων, ὅτι οἱ ἀρσενοκοῖται δὲν ἔχουν θέσιν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν; Ἢ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπενθυμίση τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διὰ τοὺς κατεχομένους ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ἀτιμίας; Διατὶ φοβεῖται νὰ ἐπαναλάβη δημοσίως τὰς θέσεις τοῦ Κυρίου μας, τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀλλὰ καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τὴν ὁμοφυλοφιλίαν θανάσιμον ἁμάρτημα.

Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Ορθόδοξος Τύπος, 13/12/2013

πηγή

Ένοχη σιωπή των ΜΜΕ για τις διαψεύσεις των ισχυρισμών Μιχαλολιάκου από Μητροπολίτες

Βρήκαν ευκαιρία τα ΜΜΕ να στραφούν εναντίον παραδοσιακών και αγωνιστών Μητροπολιτών δημοσιεύοντας βιντεοσκοπημένες αναφορές του αρχηγού της «Χρυσής Αυγής» Νίκου Μιχαλολιάκου στα πρόσωπά τους. Εκ του πονηρού η διαρροή και δημοσίευση του συγκεκριμένου βίντεο. Ευθύς στόχος να πληγεί το κύρος καταξιωμένων στη συνείδηση των πιστών επισκόπων. Αμέσως η είδηση έγινε «πρωτοσέλιδο» στις ιστοσελίδες μεγάλων εφημερίδων και εκδοτικών οργανισμών.

Άμεσα και τα αντανακλαστικά των «θιγόμενων» επισκόπων. Με σαφείς και ξεκάθαρες δηλώσεις διέψευσαν τους ισχυρισμούς του Νίκου Μιχαλολιάκου.

Οι πρόθυμοι διαφημιστές των απόψεων Μιχαλολιάκου δημοσιογράφοι δεν βρήκαν λίγο χώρο ή χρόνο να δημοσιεύσουν τις δηλώσεις των Μητροπολιτών. Κι αν κάποιοι το έκαναν, δεν έδωσαν στις δηλώσεις αυτές την πρώτη θέση που είχαν δώσει στη δήλωση Μιχαλολιάκου. Λογικό για εκείνους. Οι δηλώσεις των Μητροπολιτών τους «χάλασαν» το πρωτοσέλιδο της μεγάλης «αποκάλυψης» στενών σχέσεων Μητροπολιτών με τη «Χρυσή Αυγή»!

Αλλά γιατί να θαυμάζει κανείς με την τακτική των παραπάνω δημοσιογράφων;  Χειρότερη στάση τήρησαν κάποιοι  θεολόγοι. Η δήλωση Μιχαλολιάκου τόσο τους «εξόργισε» ώστε να ζητούν επιτακτικά, μέσω των ιστολογίων τους, αν αυτή είναι αλήθεια…να παραιτηθούν οι αναφερόμενοι Μητροπολίτες, αφού μάλιστα ζητήσουν συγγνώμη! Τόνιζαν μάλιστα προς τους Μητροπολίτες ότι «οφείλουν να απαντήσουν». Μόνο που όταν απάντησαν οι Μητροπολίτες και απεδείχθη ότι δεν ήταν αληθείς οι δηλώσεις Μιχαλολιάκου, οι θεολόγοι εκείνοι δεν βρήκαν λίγο χώρο για να δημοσιεύσουν τις διαψεύσεις… 

πηγή

Ιδού τα 30 AUDI A8 που εφθασαν στο λιμάνι σε ζελατίνα... με προορισμό την Προεδρία

πηγή

30 Audi Α8 για... την Προεδρία της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση  στο λιμάνι της Πάτρας! Αυτό τουλάχιστον έλεγαν τα συνοδευτικά χαρτιά των ολοκαίνουργιων αυτοκινήτων. Ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα του και φυτοζωεί και η χώρας μα φαίνεται πως έχει αγοράσει .... 30 τέτοια αυτοκίνητα και μάλιστα... σε ζελατίνα!

Αγνωστο το πόσο τα πληρώσαμε, σίγουρα όμως... εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Το θέμα έχει ήδη συζητηθεί στο λιμάνι της Πάτρας και έχει προκληθεί σάλος. Προφανώς με αυτά τα γεμρανικά αυτοκινητα θα μεταφέρονται οι πρωθυπουργοί των κρατών μελών της Ευρωπαίκης Ενωσης για όσο χρονικο διαστημα η χώρα μας εχει την Προεδρία.

Ἁγιορείτικες ἐμπειρίες

Ὁ κ. Τζὼν Κίττμερ, πρεσβευτὴς τῆς Βρετανίας στὴν Ἑλλάδα, διηγεῖται προσωπικὲς ἐμπειρίες ἀπὸ πρόσφατη ἐπίσκεψή του στὸ Ἅγιο Ὄρος: «Ἤμουν 19 χρονῶν, ὅταν προσπάθησα γιὰ πρώτη φορὰ νὰ πάρω διαμονητήριο γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Εἶμαι πιστὸς ἀγγλικανός, καὶ ἐνδιαφέρομαι ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια γιὰ τὸ μοναχισμὸ καὶ τὴν πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸ 1987 ἡ αἴτησή μου δὲν ἔγινε δεκτὴ καὶ ἀποκαρδιώθηκα λίγο. Ἔτσι χρειάστηκε νὰ περιμένω 25 καὶ πλέον χρόνια (...). Τὴν περασμένη βδομάδα, ἀφοῦ ἀπέκτησα ἐπιτέλους καὶ χωρὶς πρόβλημα (χάρη στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀρχές) τὴν ἀπαραίτητη ἄδεια, ταξίδεψα βόρεια μόνος μου, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀστυνομική μου συνοδεία, μὲ σκοπὸ νὰ περάσω τρεῖς νύχτες στὸν Ἄθω. Ἤμουνα ἀποφασισμένος νὰ περιηγηθῶ ὡς προσκυνητής, μὲ τὴ λιγότερη δυνατὴ ἐθιμοτυπία». Στὴ συνέχεια ἐκφράζει τὸν θαυμασμό του γιὰ τὶς φυσικὲς καλλονὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ συνεχίζει: «Ἀλλὰ γιὰ μένα, ἡ κύρια ἐμπειρία τοῦ Ἄθω δὲν εἶναι τόσο ἡ φυσικὴ ὀμορφιὰ τοῦ παρθενικοῦ τοπίου, ὅσο ἡ ἐμβάπτιση τοῦ πιστοῦ στοὺς ρυθμοὺς καὶ τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ μοναστικοῦ βίου (...). Ἀγαπῶ τὴν ὀρθόδοξη λειτουργία καὶ ἔχω παρευρεθεῖ σὲ πολλὲς ὑπέροχες λειτουργίες. Ἀλλὰ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων, τὴ Σταυρονικήτα καὶ τὴν Ξενοφῶντος εἶχα γιὰ πρώτη φορὰ τὴν αἴσθηση ὅτι ἡ λειτουργία ἄνοιγε πραγματικὰ τὸ δρόμο πρὸς τὶς βαθύτατες πνευματικὲς ἀλήθειες καὶ ἐξέθετε τὴν ψυχὴ στὴν πιὸ βαθειά της ἀναζήτηση. Στὴ θεία Λειτουργία τῆς Ἰβήρων καὶ στὸν Ἑσπερινὸ τῆς Ξενοφῶντος ντράπηκα γιὰ τὰ δάκρυα στὸ πρόσωπό μου. Ἀλλά, κοιτώντας γύρω μου, κατάλαβα ὅτι δὲν ἤμουνα ὁ μόνος. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς συγκινηθήκαμε ἐμφανῶς ἀπὸ τὴ θαυμάσια ἁρμονία τῆς μουσικῆς, τῆς ἀρχιτεκτονικῆς καὶ τῆς τέχνης, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸν μεστὸ λόγο τῆς λειτουργίας καὶ τὴ σταθερή της προτροπὴ σὲ μιὰ πορεία μετάνοιας καὶ ἐλέους» (agiooros.net 10-10-2013). Πολὺ εὐχάριστη ἔκπληξη προξενεῖ στὸν Ὀρθόδοξο ἀναγνώστη ὁ ἐξομολογητικὸς τόνος στὴ διήγηση τοῦ ἑτεροδόξου ἀξιωματούχου, ἀλλὰ καὶ ἡ πετυχημένη ἐμβάθυνσή του στὰ οὐράνια μηνύματα, τὰ ὁποῖα ἀπευθύνονται σὲ κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο ποὺ προσέρχεται ὡς εὐλαβὴς προσκυνητὴς στὸ Ἁγιώνυμο Ὄρος. Ἐπιπλέον ἰδιαίτερη ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ θαρραλέα ὁμολογία τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητος ἀπὸ ἕνα μάλιστα ἐπίσημο πρόσωπο βρετανικῆς καταγωγῆς. Αὐτὸς εἶναι ὁ μυστικὸς πλοῦτος τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν ὁποῖο δυστυχῶς πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς δὲν ἔχουμε ἐκτιμήσει ὅσο πρέπει. Ἂς διδαχθοῦμε λοιπὸν ἀπὸ τὸ φωτεινὸ παράδειγμα τῆς ἀγάπης στὸν Θεὸ καὶ στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία ἀπὸ ἕναν εἰλικρινὴ ἀναζητητὴ τῆς ἀλήθειας.

πηγή

Αφιέρωμα στα Χριστούγεννα π. Χρίστος Πιτυρίνης

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος μικροί και μεγάλοι περιμένουν με χαρά τον ερχομό των Χριστουγέννων για να ζήσουν όμορφες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα μέσα σε ένα γιορτινό κλίμα. Ωστόσο, όσο αυτονόητη  και αν είναι αυτή η προσμονή, όλοι συνειδητοποιούμε ότι τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι για κάποιους πιο δύσκολα.

Εν μέσω της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα μας, μεγάλο μέρος του πληθυσμού λαμβάνει μικρότερα εισοδήματα ή αντιμετωπίζει προβλήματα ανεργίας με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταποκριθεί εύκολα στις διάφορες καθημερινές, ή μη,  υποχρεώσεις. Μια από αυτές είναι και η γιορτή των Χριστουγέννων που-εσφαλμένα κατά τη γνώμη μου- έχει συνδεθεί με διάφορα έξοδα και γενικότερα με την απαραίτητη ύπαρξη χρημάτων ώστε να είναι να γίνουμε πιο χαρούμενοι.

Έτσι όταν πλησιάζει η μεγάλη αυτή γιορτή είναι απαραίτητο να αγοράσουμε ένα δέντρο ,αν δεν διαθέτουμε, απαραίτητα στολίδια για να το διακοσμήσουμε, διάφορα μέσα φωτισμού για το σπίτι και δη για το μπαλκόνι μας, γλυκά για να είμαστε στο χριστουγεννιάτικο κλίμα, δώρα για όλους τους αγαπημένους καθώς και να κάνουμε εξόδους για ποτό ή φαγητό ως αφορμή για να βρεθούμε με καλή παρέα. Όταν όμως δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε όλα τα παραπάνω τι κάνουμε;

Η απάντηση εδώ είναι απλή και εύλογη. Φυσικά και δεν απαρνούμαστε τα Χριστούγεννα επειδή δεν έχουμε χρήματα. Γιατί είναι αρκετά πιθανό  εμείς να έχουμε  επιτρέψει να είναι μια χριστιανική γιορτή αφορμή για έξοδα και όχι για ουσιαστική  επικοινωνία και έκφραση συναισθημάτων.

Μπορούμε  λοιπόν να βιώσουμε πολύ όμορφα τα Χριστούγεννα χωρίς να χρειαστεί να πάρουμε εορτοδάνειο και να αισθανθούμε υποδεέστεροι των άλλων. Έτσι,  αν θέλουμε να στολίσουμε χριστουγεννιάτικο  δέντρο και δεν διαθέτουμε ένα, μπορούμε  να αγοράσουμε ένα αρκετά φθηνό ,και όχι απαραίτητα  αλπικού μεγέθους , αφού δεν υπάρχει ιδιαίτερο νόημα στο να ξοδέψουμε μια περιουσία σε κάτι που έχει διάρκεια ζωής στο χώρο μας λιγότερο από ένα μήνα. Εάν πάλι δεν καταφέρουμε να πάρουμε δέντρο, κανένα πρόβλημα! Η παράδοση της Ελλάδας επιβάλλει καραβάκι. Είναι αρκετά όμορφο, διαφορετικό από τα καθιερωμένα αμερικάνικα πρότυπα και με πολύ χαμηλό κόστος.

Στη συνέχεια, μπορεί να έχουμε το αγαπητό δέντρο και να θέλουμε έναν ωραίο και διαφορετικό στολισμό. Αν όμως δεν έχουμε χρήματα αυτό είναι αδύνατο. Εκτός από λίγες περιπτώσεις τα στολίδια δέντρου είναι ακριβά και έχουν επίσης περιορισμένο χρόνο ζωής και χρήσης. Συνεπώς είτε κρατάμε τα όμορφα στολίδια που είχαμε και πέρυσι, είτε κάτι ακόμα πιο έξυπνο: φτιάχνουμε δικά μας. Ναι εννοώ με τα χεράκια μας. Σε μαγαζιά με είδη hobby  ή art shops  μπορούμε να βρούμε κορδέλες σε πολλά μεγέθη και χρώματα και να φτιάξουμε όμορφους φιόγκους ενώ υπάρχουν και μέσα διακόσμησης χριστουγεννιάτικης μπάλας και στολιδιών

Το άλλο φλέγον θέμα των Χριστουγέννων είναι τα δημοφιλή δώρα. Όλοι έχουμε ταυτίσει τη γιορτή αυτή με την αγορά δώρων με τα οποία εκφράζουμε τα συναισθήματα μας. Όμως όταν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα και δεν μπορούμε να κάνουμε όσα δώρα θέλαμε ή όσο ακριβά θέλαμε δεν υπάρχει λόγος να πτοηθούμε. Το δώρο, πέρα από αυτό που εκφράζει, δε παύει να είναι υλικό αγαθό που σημαίνει ότι δεν προσφέρει τίποτα άλλο παρά στιγμιαία χαρά. Φέτος λοιπόν, αν δεν μπορούμε να ξοδευτούμε υπάρχουν λύσεις. Είτε στρεφόμαστε σε μικρά ουσιαστικά δώρα που δεν έχουν μεγάλο κόστος,  είτε μπορούμε να φτιάξουμε εμείς αυτό που πιστεύουμε ότι θα χαροποιήσει τους ανθρώπους μας. Αλλά ακόμα και να μην τα καταφέρουμε, ας μην ξεχνάμε ότι αυτοί που είναι γύρω μας δεν περιμένουν το πιο ακριβό δώρο για να μας αγαπάνε, αρκεί να τους εκφράζουμε τα συναισθήματα μας.

Τέλος αν φέτος δεν καταφέρουμε να κάνουμε τις ίδιες εξόδους όπως άλλες χρονιές ή να δειπνήσουμε σε αγαπημένα μέρη, μικρό το κακό νομίζω. Αν τα Χριστούγεννα σημαίνουν κάτι είναι η επαφή των ανθρώπων και η εκδήλωση αγάπης και αλληλεγγύης. Έτσι αν οργανώσουμε όμορφες συναντήσεις σε σπίτια, με καλό κρασί και σπιτικά εδέσματα τα Χριστούγεννα αποκτούν ουσιαστικό νόημα και γίνονται πιο ανθρώπινα.

Πρέπει οι άνθρωποι να σταματήσουν κάποτε αυτή τη μανία κατανάλωσης  των Χριστουγέννων. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε αλλά τίποτα από αυτά που αγοράζονται δεν μας κάνουν κατά βάση καλύτερους ανθρώπους ή ανώτερους από άλλους που δεν έχουν την δυνατότητα να τα αποκτήσουν. Ίσως όντως αυτή η οικονομική κατάσταση που βιώνουμε να μας κάνει να στραφούμε λίγο περισσότερο στο νόημα παρά στο περιτύλιγμα. Τα Χριστούγεννα είναι στη καρδιά και όχι στη τσέπη μας.

π.Χρίστος Πιτυρίνης

Τα Άγια Χριστούγεννα π.Χρίστος Πιτυρίνης

Ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια τα Χριστούγεννα μας θυμίζουν ένα μεγάλο παζάρι. Δίνουμε και παίρνουμε δώρα, πηγαίνουμε σε ρεβεγιόν, διακοπές, ξεκούραση, ταξίδια, βόλτες, ταινίες, τραγούδια και ότι άλλο το καταναλωτικό μυαλό μας σκέφτεται. Η Εκκλησία μπορεί να φωνάζει ότι Χριστούγεννα χωρίς Χριστό δεν έχουν νόημα, ωστόσο περισσότερο βλέπουμε το Χριστό της φάτνης ή τραγουδάμε το Χριστό της Άγιας Νύχτας και ελάχιστα ζούμε το Χριστό της πίστης, το Χριστό ως Σωτήρα μας.

Αναρωτιέμαι τι σημαίνει Χριστός – Σωτήρας. Δεν ξέρω αν είμαστε πολλοί αυτοί που το ψάχνουμε. Για να υπάρξει Σωτήρας, χρειάζεται να θέλουμε να σωθούμε από κάτι και να διαλέξουμε Κάποιον να μας σώσει. Η Εκκλησία λέει ότι έχουμε ανάγκη να σωθούμε από το θάνατο, το κακό, την αμαρτία. Τίποτε από αυτά δεν βλέπω να αγγίζει τη ζωή μας.

Ο θάνατος για σας τους νέους είναι πολύ μακριά ή έτσι τουλάχιστον θέλετε να πιστεύετε. Άλλωστε, έχετε όνειρα, θέλετε να χαρείτε τη ζωή σας, αρκετά τα βάσανα του σχολείου, που σας ταλαιπωρούν διότι δε σας δίνουν και κανένα ουσιαστικό νόημα.

Το κακό είναι σχετικό. Ξέρουμε ότι το έχουν οι μεγάλοι, όταν καταστρέφουν το περιβάλλον, όταν κάνουν πολέμους, όταν λένε ψέματα, όταν δε ρωτάνε τη γνώμη σας, όταν είναι υποκριτές. Όσο για τους γονείς σας, αυτοί σας δίνουν χρήματα για να μη μας λείψει τίποτα και σας αγοράζουν ότι η καταναλωτική μας κοινωνία προσφέρει, για να μη αισθάνεστε μειονεκτικά. Η αμαρτία είναι παλιομοδίτικη αντίληψη περί ηθικής. Άλλωστε, το βλέπετε στην τηλεόραση και το ακούτε από κάποιους καθηγητές σας ότι αυτοί που μιλούν για ηθική, δηλαδή οι Ιερείς, είναι χειρότεροι υποκριτές από όλους. Άλλωστε, «ουδείς αναμάρτητος» και έχετε χρόνο γι’ αυτά.

Δίκαια ρωτάτε, από τι να σωθούμε λοιπόν, αφού δεν μας λείπει τίποτα;

Σωτήρες υπάρχουν σήμερα πολλοί. Είναι οι ωραίες ιδέες, είναι οι ήρωες των περιπετειών στον κινηματογράφο, είναι ο φίλος που θα με βοηθήσει να αντιγράψω στο μάθημα που δεν ξέρω, είναι εκείνος που θα μ’ ακούσει στο καρδιοχτύπι μου ή όταν γευτώ το πούλημα από τον «δικό» μου τον «κολλητό» μου, αυτός που θα δώσει κέφι στη ζωή μου με το τραγούδι του, την ομορφιά του, είναι ο πρόεδρος που θα κάνει τη μεγάλη μεταγραφή και η ομαδάρα θα πατήσει τους αντιπάλους.

Ωραία και τα χριστουγεννιάτικα έθιμα και οι γιορτές γενικά. Μας φέρνουν πιο κοντά στους γονείς, στ’ αδέρφια, στους φίλους, μοιραζόμαστε δώρα, καταναλώνουμε. Ξεχνάμε το κενό μέσα μας. Ξεχνάμε όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που μας κάνουν να μελαγχολούμε ή να φοβόμαστε. Έστω και για λίγο, μπορούμε να επιδείξουμε τα ρούχα μας, τα αρώματά μας, τη μάσκα που κρύβει το αληθινό μας πρόσωπο. Γι’ αυτό και λυπόμαστε όταν ξαναγυρίζουμε στο πρόγραμμα, στη ρουτίνα, όταν το δέντρο ξεστολίζεται κι όταν οι μάσκες ξαναμπαίνουν στο κουτί μαζί με τα φώτα και τα στολίδια.

Τελικά, κάτι μας λείπει.

Άμα το ψάξουμε, θα δούμε ότι από τα Χριστούγεννα λείπει η πραγματική αγάπη. Λείπει το νόημα που θα μας κάνει να νιώσουμε ότι αξίζει η ζωή μας κάτι παραπάνω από μια επιθυμία, ένα δώρο. Λείπει η χαρά που θα κρατήσει παραπάνω από μια γιορτή. Λείπει εκείνη η σχέση που δεν θα είναι για μια νύχτα ή ένα μήνα, αλλά θα με ανεχτεί για μια ζωή, θα μ’ αγαπήσει και θα μου απλώσει το χέρι ώστε να μην πέσουν τίτλοι τέλους. Λείπει εκείνη η παρέα που δε θα την ενώνει το πρόσκαιρο του σχολείου, του έρωτα, της διασκέδασης, αλλά θα μένει ζωντανή όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Η Εκκλησία λέει ότι ο Χριστός είναι Εκείνος που μου τα δίνει όλα αυτά. Ο Χριστός που κοινωνώ στη λειτουργία των Χριστουγέννων αλλά και κάθε Κυριακή. Ο Χριστός που μας συγχωρεί για όλες τις αμαρτίες μας, για όλα τα ελαττώματά μας, για όλες μας τις αποτυχίες. Ο Χριστός που μας σώζει από το να υπάρχουμε μόνο για να καταναλώνουμε και μας κάνει να υπάρχουμε για να αγαπούμε.

Ο Χριστός είναι Αυτός που γεννήθηκε για μένα και για σένα. Ας Τον ψάξουμε λοιπόν στη ζωή της Εκκλησίας. Ας τολμήσουμε να Τον γνωρίσουμε. Κι ας είναι η φετινή Γέννα Του μια καινούρια αρχή στη ζωή μας. Μαζί και μαζί Του!

π.Χρίστος Πιτυρίνης

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

α. Ένα παράδοξο ευαγγελικό ανάγνωσμα, στο μεγαλύτερο τμήμα του, είναι το σημερινό της Κυριακής προ της Χριστού Γεννήσεως. Μία πληθύς ονομάτων, ένα γενεαλογικό δένδρο, από τον Αβραάμ μέχρι και τον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Γιατί αυτό; Γιατί η Εκκλησία μας δεν χρησιμοποίησε μόνο τα σχετικά με τη Γέννηση του Κυρίου, ή, ακόμη πιο πίσω, γιατί ο Ευαγγελιστής θεώρησε αναγκαία την προ του Ιησού Χριστού καταγραφή της γενεαλογίας Του; Κι η απάντηση βεβαίως είναι ότι αφενός διά της καταγραφής αυτής τονίζεται με σαφήνεια ότι ο Κύριος Ιησούς  Χριστός δεν ήλθε ως «από μηχανής Θεός», αλλά ως Εκείνος που είναι κανονικότατος άνθρωπος, «τέλειος άνθρωπος» εκτός από Θεός βεβαίως, άρα έχει συγκεκριμένη ανθρώπινη καταγωγή, και μάλιστα ιουδαϊκή, αφετέρου μαρτυρείται η προετοιμασία που ο Τριαδικός Θεός έκανε μέχρι να έρθει ο Υιός και Λόγος του Θεού ως άνθρωπος στον κόσμο. Απαρχής δηλαδή ο Θεός προφήτεψε τον ερχομό Του στον κόσμο, ήδη μετά την πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία διά του λεγομένου Πρωτευαγγελίου, κάτι που διαρκώς ανανέωνε με την αποστολή των προφητών και την επιλογή ανά γενεές εκείνων που θα κρατούσαν αυτήν την υπόσχεση. Και ο ερχομός Του αυτός θα σήμαινε την απαλλαγή των ανθρώπων από την αιτία της απομάκρυνσής τους από Εκείνον, την ίδια την αμαρτία: ό,τι ο άγγελος Κυρίου αναφέρει με τον λόγο του: «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών».

β. 1. Η αναφορά στην αμαρτία, από την οποία θα απάλλασσε τον λαό Του ο Ιησούς, δεν είναι ως έννοια κάτι το απλό. Υπάρχουν άνθρωποι, και χριστιανοί ακόμη, που ως αμαρτία εννοούν απλώς μία παράβαση ενός νόμου, μία απόκλιση από κάτι που θεωρείται ως απλός κανόνας, αλλά που δεν συνιστά κάτι σοβαρό και δεν αλλοιώνει αυτό που είναι ο άνθρωπος. Υπάρχουν άλλοι, οι οποίοι προεκτείνουν την παραπάνω θεώρηση, ισχυριζόμενοι ότι με την απόκλιση αυτή ο άνθρωπος αποδεικνύει την ελευθερία και την «βέβαιη» περπατησιά του στον κόσμο, διότι ακριβώς αυτός καθορίζει την πορεία του, έχοντας και την ευθύνη της πορείας του σ’  αυτόν, λοιπόν μπορεί και να υπερηφανευτεί για το πόσος ανεξάρτητος είναι. Και βεβαίως υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι διακωμωδούν την έννοια της αμαρτίας, διότι πιστεύουν αφενός ότι αυτή είναι κατασκεύασμα των παπάδων, αφετέρου ότι οι ίδιοι είναι εκείνοι που θα κρίνουν το σωστό ή το λάθος, θεωρώντας ασφαλώς ως σωστό αυτό που θα ικανοποιεί τις επιθυμίες και τις ορέξεις τους. Σ’ αυτήν την περίπτωση το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» είναι το σύνθημα της ζωής τους.

2. Δεν πρόκειται να κρίνουμε τις αντιλήψεις αυτές, διότι ενώ υφίστανται, φανερώνουν ότι αυτοί που τις αποδέχονται δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση με την πίστη του Χριστού και της Εκκλησίας. Πρόκειται για αντιλήψεις που κυμαίνονται μεταξύ της ιουδαϊκής θεώρησης των πραγμάτων μέχρι και της ίδιας της αθεΐας. Για τους χριστιανούς όμως, που έχουν στοιχειώδη επίγνωση της πίστεώς τους, η έννοια της αμαρτίας έχει ένα τεράστιο βάθος, ανάλογο με την εικόνα που έχει κανείς και για τον Θεό, κάτι που σημαίνει ότι και η κατανόησή της δεν εκλαμβάνεται κατά τρόπο στατικό, αλλά βαίνει αυξομειούμενη: μικρή επίγνωση του Θεού και σχέση μαζί Του, μικρή αίσθηση και της αμαρτίας∙ μεγαλύτερη επίγνωση του Θεού, μεγαλύτερη και η αίσθηση αυτής. Αυτό συμβαίνει διότι Θεός και αμαρτία βρίσκονται σε αντιθετική κατάσταση – «ουδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν» - συνεπώς η στροφή προς τον Θεό δημιουργεί και την αποστροφή από την αμαρτία, όπως και η στροφή προς την αμαρτία και το φρόνημα του κόσμου δημιουργεί και την αποστροφή από τον Θεό και το άγιο θέλημά Του. Από την άποψη αυτή είναι ευνόητο γιατί πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν τον Θεό στη ζωή τους: διότι έχουν «αγκαλιάσει» καρδιακά την αμαρτία, δηλαδή τα πάθη τους, οπότε σπεύδουν να διαγράψουν τον Θεό, για να μην υπάρχει κανείς έλεγχος στις πονηρές πράξεις τους. Ώστε η αθεΐα έχει στην πραγματικότητα πρακτικό χαρακτήρα: η ίδια η ζωή φανερώνει ή όχι την ύπαρξή της. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι παραπάνω από σαφής στη διευκρίνιση της αλήθειας αυτής. «Εις τα ίδια ήλθεν (ο Λόγος του Θεού) και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον. Ήν γαρ πονηρά αυτών τα έργα».

3. Η αμαρτία έτσι, ως ουσιαστική διαγραφή του Θεού, λειτουργεί ως διαστροφή του ανθρώπου, ψυχικά και σωματικά. Αν ο Θεός είναι η ζωή του ανθρώπου, όπως πράγματι είναι -  «Εγώ ειμι ο Ων», λέει η Αποκάλυψη του Θεού – απομάκρυνση από Αυτόν σημαίνει μετάβαση προς τον θάνατο. Και όντως: ο λόγος της Γραφής με αυτόν τον τρόπο κατανοεί αυτό που συνέβη στον άνθρωπο με την επανάστασή του κατά του Δημιουργού του: ο άνθρωπος διαστράφηκε και αλλοιώθηκε, γέμισε σκοτάδι η εικόνα του Θεού μέσα του και έχασε την προοπτική του: το καθ’ ομοίωσιν, να γίνει και αυτός ένας μικρός Θεός. Διότι μην ξεχνάμε ότι ο Θεός τον άνθρωπο τον δημιούργησε "κατ’ εικόνα και καθ’  ομοίωσιν» Αυτού. Δηλαδή να έχει χαρίσματα δικά Του, ώστε καλλιεργώντας αυτά εν υπακοή προς Εκείνον, να αναπτυσσόταν προς το καθ’  ομοίωσιν. Δεν το έκανε ο άνθρωπος, αλλοιώθηκε έτσι η εικόνα του Θεού σ’ αυτόν, έχασε την προοπτική και τον προορισμό του. Η αμαρτία συνεπώς δεν είναι μία απλή παράβαση ούτε και «παιχνίδι» για να γελά ο άφρων και μωρός άνθρωπος. Όπως μπορούμε να γελάμε με εκείνον που ενώ ήταν πολύ όμορφος στα χαρακτηριστικά του προσώπου του, η ομορφιά του χάθηκε εντελώς  από μία πυρκαγιά ή ένα μεγάλο τραυματισμό, άλλο τόσο και περισσότερο μπορούμε να «γελάμε» με την όποια αμαρτία μας.

4. Σ’ αυτήν την αλλοιωμένη από πλευράς πνευματικής κατάσταση της αμαρτίας, με τα γνωρίσματα της φθοράς και του θανάτου, όπως και της βαθειάς θλίψης και μελαγχολίας που την συνοδεύουν – δεν είναι τυχαίο ότι η έρευνα των αρχαιοελληνικών κειμένων έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτά διαπνέονται στο βάθος τους από μία πράγματι μελαγχολία και θλίψη, αφού κυριαρχούνται από την εξουσία του θανάτου – έρχεται ο Χριστός. Το μήνυμα του αγγέλου ότι «Αυτός θα σώσει τον λαό Του από τις αμαρτίες τους» είναι ό,τι πιο παρήγορο είχε και έχει ακουστεί  ποτέ στην ανθρωπότητα. Ο Χριστός είναι ο Ιησούς, ο Σωτήρας των ανθρώπων, Αυτός που  είχε προαναγγελθεί από τους προφήτες, ακριβώς για να αποκαταστήσει τον άνθρωπο από την πτώση του, με όλα τα αρνητικά αποτελέσματά της, τη φθορά, όπως είπαμε, και τον θάνατο. Κι Αυτός ο Χριστός δεν ήταν ένας κοινός άνθρωπος, αλλά ο Ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο ένας της Τριάδος, που με την κοινή ενέργεια Αυτής, σαρκώνεται, ενανθρωπίζεται, γίνεται ένας από εμάς. «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος…Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Με τον ερχομό Του προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, γενόμενος ο «Εμμανουήλ, ο εστιν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός», την κανονική και αναμάρτητη όμως, την μη αλλοιωμένη από την αμαρτία – «τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος χωρίς αμαρτίας», κατά τη διατύπωση της Οικουμενικής Συνόδου – ώστε καθένας που θα εντασσόταν σε Αυτόν διά της πίστεως να επανερχόταν στα φυσιολογικά του πλαίσια, δηλαδή να καθαριζόταν από την αμαρτία, να εύρισκε τον φωτισμό της εικόνας του Θεού μέσα του και να ανοιγόταν γι’ αυτόν και πάλι η χαμένη προοπτική: το καθ’  ομοίωσιν. Και αυτό ξεκίνησε με τη Γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού και  αποκορυφώθηκε με τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Πάνω στον Σταυρό ιδίως ο Χριστός «κατήργησε το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς εις την αμαρτίαν». Κι η Ανάστασή Του το διατράνωσε, ως νίκη πια απέναντι στον θάνατο.

Από την άποψη αυτή η Γέννηση του Χριστού έχει άμεση αναφορά στο Πάθος και την Ανάστασή Του, γι’ αυτό και η Γέννα Του συνιστά την απαρχή του Πάθους, κάτι που φαίνεται εποπτικά και στη βυζαντινή εικόνα της Γεννήσεως, όπου ο Κύριος ως βρέφος είναι τοποθετημένος πάνω σε λάρνακα αντί φάτνης, όπως και στην εικόνα της Παναγιάς του Χάρου, κατά την οποία η Παναγία κρατά αντί του μικρού Χριστού έναν μικρό Εσταυρωμένο.

5. Διατυπώνοντας τα παραπάνω και πάλι: αφενός ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό: «άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον άνθρωπον απεργάσηται» - ό,τι, όπως είπαμε, ήταν η απαρχής προοπτική του – αφετέρου καταργηθείσης της αμαρτίας καταργήθηκε και το αποτέλεσμά της, ο θάνατος, πνευματικός και σωματικός, όπως και εκείνος που συνέτεινε στην απομάκρυνση από τον Θεό, ο διάβολος. Η σωτηρία με άλλα λόγια που έφερε ο Χριστός ήταν και είναι σωτηρία ναι μεν από την αμαρτία, αλλά και από τον θάνατο και τον διάβολο. Και μπορεί βεβαίως να συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε, μπορεί να πεθαίνουμε σωματικά, μπορεί να δρα και να μας επηρεάζει ο διάβολος, όμως στην ουσία όλα αυτά έχουν ξεπεραστεί και ηττηθεί: και η αμαρτία δεν λειτουργεί αναγκαστικά, όπως πριν – αμαρτάνουμε πια, γιατί εμείς, οι βαπτισμένοι και ενωμένοι εννοείται με τον Χριστό, θέλουμε να αμαρτάνουμε – και ο θάνατος υφίσταται ακόμη, αλλά προσωρινά – η ανά πάσα στιγμή έλευση του Χριστού θα σημάνει την ανάσταση των σωμάτων – και ο διάβολος ενεργεί, γιατί εμείς χαλαρώνοντας πνευματικά του δίνουμε δίοδο επιρροής επάνω μας.

γ. Τα Χριστούγεννα ουσιαστικά έφτασαν. Η παρηγοριά που δίνει η Γέννηση του Χριστού, με τον τρόπο που είπαμε, είναι πραγματική και προσιτή στον καθένα. Το μόνο που απαιτείται για να νιώσει κανείς την προσφορά αυτή του Θεού είναι η εν πίστει μετάνοιά του. Το απλωμένο χέρι του Θεού ζητεί και τη δική μας ανταπόκριση. Και μετάνοια σημαίνει να πιστέψουμε ότι η αγάπη Του είναι μεγαλύτερη από τις αμαρτίες μας, να δεχτούμε ότι η ζωή μαζί Του είναι απείρως καλύτερη από αυτήν που ζούμε χωρίς Αυτόν. Η κατάθεση των αμαρτιών μας, η εξομολόγησή μας στο μυστήριο της μετανοίας, εκεί που προσφέρεται η βαριά και βρώμικη καρδιά μας σ’ Εκείνον, ώστε να την πάρει και να την ξεπλύνει, κάτι που κατεξοχήν ολοκληρώνεται στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, θα είναι το ωραιότερο δώρο που μπορούμε  να Του προσφέρουμε για ό,τι Εκείνος έκανε και κάνει για εμάς. Θα έχουμε το κουράγιο να Του προσφέρουμε

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως – Η χαρά των Χριστουγέννων

Η ΧΑΡΆ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ

Η Χάρις του Θεού μάς αξιώνει και φέτος, αδελφοί μου, να προσεγγίσουμε το γεγονός της Ενανθρώπισης του Κυρίου Ιησού Χριστού, το οποίο επαναλαμβάνεται και «σήμερον» μέσα στην Εκκλησία, κάνοντάς μας μετόχους της ίδιας χαράς και ευδαιμονίας, σαν κι εκείνη που βίωσαν οι απλοί βοσκοί της Βηθλεέμ, οι σοφοί Μάγοι εξ Ανατολών, σαν κι εκείνη που διαλάλησαν οι Αγγελικές δυνάμεις, ψάλλοντας το Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία.1

Πρόκειται για την ίδια χαρά που βιώνουν μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και πτωχοί, ημεδαποί και αλλοδαποί, συμμετέχοντας, με διαφορετικές, πολλές φορές, προϋποθέσεις, στο γεγονός της αναγέννησης της χαμένης ελπίδας και αισιοδοξίας, που προσωποποιείται στο πρόσωπο Εκείνου που φόρεσε το ανθρώπινο σαρκίο και ενδύθηκε τον δερμάτινο χιτώνα για την  αγάπη του κόσμου. Αυτό το βίωμα είναι που μάς κάνει να αφήνουμε για λίγο στην άκρη τα προβλήματα, να παραβλέπουμε τις ελλείψεις, να διασκορπίζουμε τις θλίψεις και να ονειρευόμαστε ξανά, μετέχοντας, με προσωπικό τρόπο, στο «Μέγα Μυστήριον».

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι το πνεύμα του κόσμου στις μέρες μας, οι ρυθμοί της επιβαλλόμενης επικαιρότητας, επιχειρούν να πλήξουν και να νοθεύσουν τη συμμετοχή στη χαρά του Μυστηρίου. Προσπαθούν να δημιουργήσουν γύρω μας μια ατμόσφαιρα σήψης και αποφοράς, ένα περιβάλλον γενικής ανέχειας και δυσπραγίας, να μάς πείσουν ότι η μιζέρια και η απογοήτευση είναι αυτές που μάς αξίζουν. Θέλουν να μάς πείσουν ότι η ευτυχία μας εξαρτάται από την ευημερία των χρηματοοικονομικών δεικτών και όχι από την δική μας δύναμη και τον προσωπικό μας αγώνα. Θέλουν να μάς πείσουν ότι η χαρά μας μπορεί να γίνει περιφερόμενο αντικείμενο, θυσία στον βωμό ανομολόγητων συμφερόντων και ιδιοτελών σκοπιμοτήτων. Λες και δεν είμαστε εμείς που μπορούμε να θέσουμε τους κανόνες και να καθορίσουμε τους όρους του παιχνιδιού. Κι, όμως, κατάφεραν να μάς πείσουν ότι δεν είμαστε. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μας.

Ο Χριστός γεννήθηκε και γι’ αυτό. Για να μάς πείσει ότι άξιζε ο κόπος, η οικειοθελής κένωση, η εκούσια συνύπαρξη, το μαρτύριο και η ολόθυμη θυσία. Άξιζε γιατί είμαστε εικόνες Του, πλασμένοι για τον κόσμο της χαράς και της αισιοδοξίας, της ελπίδας και του ονείρου. Αρκεί να το πιστέψουμε. Να μην αφήσουμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς. Να μην επιτρέπουμε αλλότρια συμφέροντα να καθορίζουν τις σκέψεις και να χαράζουν τους δρόμους της ζωής μας. Να μην λαθεύουμε ζητώντας περισσότερα από όσα έχουμε, ζηλοφθονώντας εκείνους που έχουν περισσότερα από εμάς. Να μην επιτρέπουμε τον κλονισμό της πίστης μας σε Εκείνον, παρασυρόμενοι από το ρεύμα της στιγμής, από τις εντυπώσεις της νοθευμένης επικαιρότητας. Να μην είμαστε εύκολοι στις κρίσεις και επικρίσεις προς τους αδελφούς, τη στιγμή που αδυνατούμε να καθαρίσουμε τους «σπίλους» που χτίσαμε μέσα μας.

Η χαρά της Ενανθρώπισης του Ιησού είναι προσωπική μας υπόθεση, αλλά ταυτόχρονα και υπόθεση όλου του κόσμου. Μη ζητάμε, όμως, να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος έτσι ξαφνικά και μαγικά. Ο καθένας μας στην προσωπική μας πορεία, στο οικογενειακό μας περιβάλλον, στον εργασιακό μας χώρο, οφείλουμε να χτίσουμε λιθάρι το λιθάρι, το οικοδόμημα της χαράς του Χριστού, που και πάλι, «σήμερον», γεννιέται στον κόσμο. Είναι αυτός ο Χριστός που εγγυάται την αληθινή ευτυχία και ευδαιμονία μας, πέρα από συμφέροντα και ιδιοτέλειες, γιατί είναι ο μόνος που μάς αγαπά. Είναι ο μόνος που δε θα μάς προδώσει ποτέ!

Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα!

Αρχιμ. Ε.Ο. - Μητρόπολη Δημητριάδος

1 «Και νυν» των Αίνων εορτής των Χριστουγέννων