Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΠΑΥΛΟΣ Ο ΑΠΛΟΥΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

«Αυτός ο εν αγίοις Πατήρ ημών Παύλος, που προσαγορεύτηκε και απλός, ήταν γεωργός και άξεστος υπερβολικά, άκακος όμως και απονήρευτος, όσο κανείς άλλος. Είχε και γυναίκα δύστροπη και μοιχαλίδα, χωρίς να το ξέρει ο δίκαιος για μεγάλο διάστημα. Μία ημέρα λοιπόν που ήλθε από τον αγρό ξαφνικά, παρά τη συνηθισμένη ώρα, όπως ήταν φυσικό να συμβαίνει βρήκε την ομόζυγό του να μοιχεύεται στο σπίτι του. Γέλασε σεμνά και τους λέγει: Καλά, καλά, δεν με νοιάζει, μα τον Ιησού. Εγώ από τώρα και εξής δεν πρόκειται να την δω στα μάτια μου. Κράτα την λοιπόν, αυτήν και τα παιδιά της, κι εγώ φεύγω και θα γίνω μοναχός.

Κι αμέσως άφησε τα πάντα, αφού τα οικονόμησε καλά, κι απήλθε προς τον Μακάριο Αντώνιο. Κτύπησε τη θύρα και βγήκε ο μακάριος Αντώνιος και του λέγει: Ποιος είσαι, αδελφέ; Και τι ζητάς εδώ; Αυτός τότε: Ξένος είμαι, είπε, και ήλθα σε σένα να γίνω μοναχός. Ο άγιος τότε του λέει: είσαι εξήντα ετών γέρος, γι’ αυτό δεν μπορείς να γίνεις μοναχός ούτε και να υπομείνεις τις θλίψεις και τη δυσκολία του όρους. Πήγαινε καλύτερα σε Κοινόβιο, για να βρεις άφθονα τα σωματικά και να ζήσεις εκεί άκοπα μαζί με τους αδελφούς. Διότι οι αδελφοί θα σε βοηθήσουν στην αδυναμία σου. Κι αυτό γιατί εγώ κάθομαι μόνος εδώ και τρώω ανά πέντε ημέρες κι αυτό πολύ λίγο. Αυτός δε δεν ανεχόταν να ακούει τον Γέροντα, αλλά τον πίεζε να μείνει μαζί του. Επειδή δεν μπόρεσε ο άγιος να τον απομακρύνει, έκλεισε τη θύρα του κελλιού και τον άφησε έξω. Ο Παύλος τότε έμεινε νηστικός και δεν έφυγε. Την τέταρτη ημέρα, λόγω επείγουσας ανάγκης, άνοιξε ο άγιος το κελλί, βρήκε τον Παύλο και του λέει: Φύγε, γέρο, από εδώ, μη με αναγκάζεις, δεν μπορείς να είσαι μαζί μου. Ο Παύλος του λέει: Είναι αδύνατο να πάω αλλού.

Τότε είδε ο άγιος ότι αυτός δεν είχε ούτε σακούλι ούτε ψωμί ούτε νερό ούτε κάτι άλλο και του λέει: εάν έχεις υπακοή και ό,τι ακούσεις από εμένα το κάνεις πρόθυμα και αγόγγυστα, μπορείς να σωθείς και εδώ. Αν όμως δεν μπορείς αυτά, γιατί κουράζεσαι άδικα και δεν γυρίζεις εκεί από όπου ήρθες; Αποκρίθηκε ο Παύλος και του λέει: Όσα μου πεις θα τα κάνω όλα πρόθυμα. Και ο άγιος: Στάσου λοιπόν και προσευχήσου, μέχρις ότου βγω πάλι και θα σου δώσω εργασία. Μπήκε λοιπόν στη σπηλιά ο μακάριος και τον πρόσεχε από ένα μικρό άνοιγμα, να στέκεται ακίνητος στην προσευχή επί μία εβδομάδα, και να ψήνεται κάτω από τον καυτό ήλιο.

Μετά από αυτά βγήκε ο άγιος, έλαβε από τους φοίνικες και του λέει: Πάρε και πλέξε σειρά, όπως βλέπεις εμένα να πλέκω. Έπλεξε ο γέρων μέχρι την ενάτη ώρα (τρεις το απόγευμα), δεκαπέντε οργιές με μεγάλο κόπο. Και λέει ο άγιος: Άσχημα την έπλεξες. Λύσε την και πλέξε την από την αρχή. Ήταν δε νηστικός επτά ημέρες. Τα έκανε αυτά ο άγιος, για να δυσφορήσει ο Παύλος και να φύγει από αυτόν. Ο Παύλος όμως με μακροθυμία και ζήλο απέπλεξε τη σειρά, και πάλι αγόγγυστα και ήρεμα την έπλεξε με πολλή τάξη, τόσο που εξέπληξε τον άγιο. Γι’ αυτό και κατανύχτηκε, κι όταν έδυσε ο ήλιος του λέει: Παππούλη, θέλεις να φάμε λίγο ψωμί; Κι ο Παύλος: όπως νομίζεις, πάτερ. Αυτό πάλι έκαμψε τον Γέροντα, κι αφού παρέθεσε τράπεζα, έβαλε τέσσερα κομμάτια ψωμί, βρέχοντας το ένα για τον εαυτό του και τρία για τον γέροντα Παύλο. Άρχισε τότε ο Αντώνιος να ψέλνει ψαλμό, για να δοκιμάσει και μ’ αυτό τον Παύλο, και μάλιστα είπε δύο φορές τον ίδιο ψαλμό. Ο δε Παύλος προσευχόταν με μεγάλη προθυμία μαζί με τον άγιο. Και λέει ο Γέρων στον Παύλο: Κάθισε στο τραπέζι και μην αγγίξεις από τα παρατιθέμενα. Όταν έκανε αυτό που του πρόσταξε, λέει ο άγιος: Σήκω, προσευχήσου και κοιμήσου. Αυτός δε, χωρίς να έχει γευτεί καθόλου τροφή, έκανε έτσι. Περί δε το μεσονύχτιο, σηκώθηκε ο Αντώνιος για προσευχή και σήκωσε και τον Παύλο, οπότε και παρέτεινε τις προσευχές μέχρι της ενάτης ώρας της ημέρας.

Όταν σουρούπωσε αρκετά, έφαγε ο Αντώνιος τον ένα άρτο, χωρίς να αγγίξει άλλον. Ο δε Παύλος που έτρωγε πιο αργά, είχε ακόμη τον άρτο από τον οποίο έτρωγε. Κι όταν πια τον τελείωσε, λέει ο Αντώνιος: Παππούλη, φάε και άλλον άρτο. Λέει ο Παύλος: Εάν φας κι εσύ θα φάω κι εγώ. Λέει ο Αντώνιος: Για μένα είναι αρκετός, γιατί είμαι μοναχός. Και ο Παύλος: Λοιπόν, επειδή κι εγώ μοναχός θα γίνω, αρκεί και σ’ εμένα. Σηκώθηκαν λοιπόν και έψαλλαν. Κι αφού κοιμήθηκαν για λίγο, πάλι σηκώθηκαν κι άρχισαν να ψάλλουν. Όταν ξημέρωσε, τον έστειλε να γυρίζει στην έρημο και μετά από τρεις ημέρες να επιστρέψει. Έγινε κι αυτό, οπότε ήλθαν αδελφοί προς τον Γέροντα. Και πρόσεχε ο Παύλος τι όφειλε να κάνει. Και ο άγιος του λέει: Να διακονείς τους αδελφούς σιωπηρά, χωρίς να γευτείς τίποτε μέχρι να φύγουν. Και έως την τρίτη ημέρα, ο Παύλος δεν γεύτηκε τίποτε. Οι δε αδελφοί τον ρωτούσαν: Για ποιο λόγο είσαι σιωπηλός; Επειδή αυτός δεν αποκρινόταν, λέει ο άγιος προς αυτόν: Μίλησε στους αδελφούς, οπότε άρχισε να ομιλεί.

Κάποια μέρα έφερε κάποιος στον μακάριο Αντώνιο ένα δοχείο από μέλι και το έχυνε στη γη. Όταν έγινε αυτό, λέει ο Γέρων στον Παύλο: παιδάκι, μάζεψε το μέλι και πρόσεξε μη τυχόν κάτι από αυτό αχρηστευθεί. Έγινε κι αυτό χωρίς καθόλου να ταραχτεί ή να αλλοιωθεί. Σε άλλο δε καιρό, προστάχτηκε να αντλεί νερό και όλη την ημέρα να το χύνει χωρίς λόγο. Κι άλλοτε έσχισε το ιμάτιό του και τον πρόσταξε να το ράψει με επιμέλεια. Όταν λοιπόν τον είδε ο άγιος να κάνει ό,τι του πρόσταζε αγόγγυστα και ανεμπόδιστα, του λέει: Λοιπόν, αδελφέ. Εάν μπορείς να κάνεις έτσι κάθε ημέρα, να μείνεις μαζί μου. Αν δεν μπορείς όμως, πήγαινε από εκεί που ήλθες. Ο δε Παύλος του λέει: Εάν έχεις να μου δείξεις κάτι περισσότερο, δείξε μου, επειδή όσα είδα μέχρι τώρα, τα κάνω όλα εύκολα.

Τέτοια και τόσο μεγάλη υπακοή και ταπείνωση απέκτησε ο μακάριος, ώστε να λάβει χάρισμα κατά των δαιμόνων και να τους διώχνει. Πληροφορήθηκε λοιπόν από τον Θεό ο Αντώνιος και τον είχε μαζί του για κάποιο διάστημα. Έπειτα, του κατασκεύασε κελλί και τον έβαλε να κάθεται εκεί, ώστε να μάθει και τις πανουργίες εκείνων και να τους πολεμά. Κάθισε ένα χρόνο μόνος του ο Παύλος και αναδείχτηκε σε θαυματουργό. Κι αφού υπηρέτησε τον Θεό άξια, απήλθε προς τις ουράνιες μονές».

Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ημέρες, που εορτάσαμε τον εν αγίοις πατέρα ημών Νικόλα Πλανά (2 Μαρτίου). Και να σήμερα που η Εκκλησία μας εορτάζει έναν επίσης άγιο, με το ίδιο χάρισμα αγιότητας, την κατά Θεόν απλότητα. Η απλότητα ανέδειξε τον Παύλο σε μεγάλο όσιο, η απλότητα ανέδειξε επίσης σε μεγάλο άγιο τον παπα Νικόλα Πλανά. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν προτείνει ορισμένοι με την ίδια προσαγόρευση με τον όσιο Παύλο να προσαγορεύεται και ο παπα Νικόλας: ο απλός. Ο μακαριστός Γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ο υμνογράφος του οσίου Παύλου, αυτό επισημαίνει ως πρώτο από όλα για τον όσιο Παύλο: «Έκανες ωραίο, όσιε, τον εαυτόν σου με τους τρόπους της απλότητας κι αναδείχτηκες απλός και πράος και ήσυχος, Παύλε μακάριε, κι έγινες γνήσιος υπηρέτης του Παντοκράτορα Θεού με τον λαμπρό βίο σου» («Απλότητος τρόποις σεαυτόν ωραϊσας, όσιε, απλούς και πράος και μέτριος, Παύλε μακάριε, αληθώς εδείχθης, και θεράπων γνήσιος εγένου διά βίου λαμπρότητος, του Παντοκράτορος») (στιχηρό εσπερινού). Αιτία για την ανάδειξη σε άγιο εκείνου που έχει την κατά Θεόν απλότητα είναι ότι η αρετή αυτή φανερώνει τη μεγίστη όλων των αρετών, την ταπείνωση.  Όπου δηλαδή απλότητα, εκεί και ταπείνωση. Κι όπου ταπείνωση, εκεί κι η χάρη κι η αγάπη του Θεού. Διότι «ταπεινοίς ο Θεός δίδωσι χάριν». «Μόνος εσύ ανάμεσα στους μαθητές του Χριστού κλήθηκες απλός, Παύλε, ως τύπος της ταπεινοφροσύνης και μυρίπνοη μυροθήκη της απλότητας» («Μόνος εν μαθηταίς απλούς εκλήθης, Παύλε, ως ταπεινοφροσύνης τύπος και μυροθήκη απλότητος μυρίπνοος») (στιχηρό εσπερινού). «Αληθινά, Παύλε, φάνηκες μέγας ανάμεσα στους ασκητές, γιατί είχες ως κόσμημά σου την ταπείνωση, και δέχτηκες γι’ αυτό τη λαμπρότητα των μεγάλων χαρίτων του Θεού» («Μέγας εν ασκηταίς ταπεινώσει κοσμούμενος, ως αληθώς, Παύλε, ώφθης, και μεγάλων χαρίτων εδέξω την λαμπρότητα») (ωδή ε΄). «Γέμισες από το άυλο θεϊκό φως, επειδή ήσουν πράος, ταπεινός και γεμάτος από απλότητα» («ως πράος, ταπεινός και πλήρης απλότητος, φωτός επλήσθης αϋλου») (ωδή ς΄).

Ο άγιος Γέρων Γεράσιμος δεν μπορεί παρά να επικεντρώσει σε μεγάλο βαθμό την προσοχή του στη στάση του αγίου και μεγάλου Αντωνίου, του καθηγητή της ερήμου. Μπροστά στο «φαινόμενο» Παύλο, ακόμη κι αυτός ο αυστηρότατος ασκητής, υποκλίνεται. Τον θαυμάζει και τον κάνει μέτοχο και της δικής του ζωής, ώστε τελικώς βλέποντας τον όσιο Παύλο τον όσιο Αντώνιο ταυτοχρόνως να βλέπουμε και να ευφημούμε, σαν ένα είδος «εκμαγείου» του. «Αναδείχτηκες θεοειδής μύστης του θείου Αντωνίου, Παύλε θεοφόρε, και μιμητής του και όργανο της απάθειας» («Μύστης θεοειδής του θείου Αντωνίου και μιμητής εδείχθης, ω Παύλε θεοφόρε, και απαθείας όργανον») (στιχηρό εσπερινού). «Πραγματικά θαύμασε ο μέγας Αντώνιος τον θερμό πόθο της ψυχής σου και τη σταθερότητα του νου σου και το ανυποχώρητο φρόνημά σου για τα ανώτερα. Διότι έγινες, Παύλε, μιμητής του και ίδιος με τους τρόπους της ζωής του κι αξιώθηκες με τους αγώνες της άσκησής σου πλούσια χαρίσματα» («Ψυχής σου τον πόθον τον θερμόν, και νοός το άτρεπτον και το ανένδοτον φρόνημα επί τα κρείττονα, ο μέγας ηγάσθη αληθώς Αντώνιος∙ αυτού γαρ μιμητής και ομότροπος, Παύλε, γενόμενος, τοις αγώσι της ασκήσεως χαρισμάτων πλουσίων ηξίωσαι») (στιχηρό εσπερινού).

Ο Γέρων υμνογράφος αποπειράται να εξηγήσει το παράδοξο πράγματι γεγονός, του πώς ένας προχωρημένης ηλικίας άνθρωπος και άγευστος ασκητικών αγώνων μπόρεσε να ακολουθήσει την αυστηρή ασκητική διαγωγή του οσίου Αντωνίου σαν να ήταν η διασκέδασή του, η τρυφή και η χαρά του. Κι η εξήγηση που δίνει είναι μία: η βαθιά αγάπη προς τον Θεό, η καύση της καρδιάς του για Εκείνον. «Τους κόπους της ασκητικής ζωής τους θεώρησες σαν διασκέδαση, όσιε, γιατί ήσουν πυρπολημένος από τη θεία αγάπη» («Ασκητικής πολιτείας τους πόνους, ως τρυφάς ηγήσω, τω πυρί της θείας αγάπης πυρπολούμενος, όσιε») (λιτή). Κι ακριβώς αυτό τον κάνει να θαυμάσει το άλλο παράδοξο: πώς ένας μεγάλος άνθρωπος παρουσίασε ένα φρόνημα κυριολεκτικά νεανικό. Ακριβώς όμως για να επιβεβαιωθεί η αλήθεια ότι όπου υπάρχει η αγάπη προς τον Θεό, εκεί η καρδιά του ανθρώπου παραμένει πάντοτε νέα και γεμάτη δύναμη. «Εκπαιδεύτηκες καλά στα χέρια του μεγάλου Αντωνίου και επέδειξες προς τους αγώνες της άσκησης νεανικό φρόνημα κατά το γήρας» («Ταις χερσί γαρ Αντωνίου του πάνυ καλώς εκπαιδευθείς, νεάζον φρόνημα εν γήρατι προς τους αγώνας επεδείξω») (δοξαστικό εσπερινού). Κι αλλού, σ’ ένα τροπάρι της λιτής: «Σήκωσες στους ώμους σου τον σταυρό και περιφρόνησες  την ηλικία του γήρατος, γι’ αυτό και έγινες δούλος του Σωτήρα, κατά τον θείο Παύλο, ζώντας τον καινούργιο τρόπο της ζωής που έφερε ο Χριστός» («Τον σταυρόν επ’ ώμων άρας, ηλικίαν γήρως υπερείδες, και εν καινότητι ζωής, κατά Παύλον τον θείον, τω Σωτήρι εδούλευσας»).

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ-- +Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης,

Όπως ημπορεί ο Ορθόδοξος να είπη: «εμνήσθην του Θεού και ηυφράνθην», «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου», έτσι δύναται να είπη «εμνήσθην της Κυριακής της Ορθοδοξίας και ηγαλλιάσατο το πνεύμα μου»…                                                          
Διότι η μνήμη της είναι γλυκεία, πάμφωτος, ζωογόνος, θεία… Και μας στερεώνει εις την πίστιν και μας αγιάζει την καρδίαν, και μας υψώνει τους διαλογισμούς και μας ανανεώνει «ως αετού την νεότητα» της ψυχής μας… Και «βεβαιώνει εν χάριτι τας καρδίας»…      Τι είναι η «Κυριακή της Ορθοδοξίας»; Εορτασμός είναι και θρίαμβος της αληθείας. Μία εορτή, τα επινίκια της Εκκλησίας, κατά τα οποία ανακεφαλαιώνει, εν αναμνήσει, τους αγώνας, τους κατά του σατάν και κατά των «κεκαυτηριασμένων την συνείδησιν». Ακτινοβολία είναι υπερκοσμίου κάλλους, ακτίστου φωτός, θείων αληθειών… Παρεμβολή Κυρίου Παντικράτορος…                                 

Η «Κυριακή της Ορθοδοξίας» αποτελεί μίαν υπόμνησιν θαρραλέα, νευρώδη, νεανικήν των αγώνων και των νικών της Εκκλησίας… Διότι η Εκκλησία μόνον νίκας γνωρίζει. Ουδέποτε ηττάται. Πάντοτε θριαμβεύει. Πάντοτε ζη. Πάντοτε στρατεύεται. «Θλίβεται, αλλ΄ου στενοχωρείται. Απορείται, αλλ’ ουκ εξαπορείται. Διώκεται, αλλ’ ουκ εγκαταλείπεται. Καταβάλλεται, αλλ’ ουκ απόλλυται». Και ταύτα προς καιρόν. Προς παιδαγωγίαν και όπως αναφανή πιστή και μετά τους αγώνας ηγνισμένη και λαμπροτέρα. Και «ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται». Η Εκκλησία του Χριστού θριαμβεύει εις τους αιώνας. Δια να ακτινοβολή εις όλον τον κόσμον—ευηγγελισμένον και ανευαγγέλιστον—το φως της, την ελπίδα της, την χαράν της, την εν Κυρίω ελευθερίαν της, την πνευματικότητά της, τον έρωτα του Θεού, την αμώμητον Ορθοδοξίαν της!...                                                                                                    

Εάν υπάρχη μία πνευματική περιοχή, όπου η σκέψις είναι βεβαία, σταθερά, ασφαλής, και μεταβάλλεται εις νόησιν καθαράν και εις ιεράν θεωρίαν, υψουμένην εις την «εν μυστηρίω» γνώσιν, αυτή η περιοχή είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία…                                        
Εις την πάμφωτον Ορθοδοξίαν ο άνθρωπος γίνεται «ωραίον χρήμα», εξανθρωπίζεται, θεούται… Διατί; Διότι εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία μόνον συντρέχουν όλοι εκείνοι οι παράγοντες, που μεταμορφώνουν και μεταστοιχειώνουν τον άνθρωπον. Και Μυστήρια Θεοπαράδοτα και Πνεύματος Αγίου χαρίσματα, εμπειρίαι θείων ανδρών εν Πνεύματι Αγίω και θεοφύτευτος πνευματική παράδοσις και θαύματα και ασκητισμός και αγνότης και συντήρησις της αδιαλείπτου μυστικής ενώσεως με τον Νυμφίον Χριστόν…                       
Και δια τούτο, μη καταποθείσα υπό του «κόσμου», διέρχεται τον χρόνον της ενταύθα παροικίας της «εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, άδουσα και ψάλλουσα» τω Λυτρωτή. Τω μόνω Θεώ, τω μόνως υφ’ ημών ορθοδόξως λατρευομένω…                   

Και διέρχεται τον χρόνον της ατενίζουσα προς τα αιώνια αγαθά. Και λυτρούται. Και χαίρει «χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη». Και ευαγγελίζεται εις τους λαούς το ορθοδόξως ερμηνευθέν Ευαγγέλιον της σωτηρίας και προς τους ανευαγγελίστους και προς τους διαστρέψαντας τον λόγον του Θεού…  Εις Καθολικούς, λεγομένους, εις Προτεστάντας, προς πάντας αιρετικούς, οδηγουμένους εις απώλειαν… Αυτά τα υπέρτιμα και θεοδώρητα αγαθά της ασπίλου και αμώμου και αχράντου Ορθοδοξίας μας, δεν τα ευρίσκει κανείς ούτε εις τον Καθολικισμόν ούτε εις τον Προτεσταντισμόν. Διότι και ο ένας και ο άλλος, αφού παρεξέκλιναν από την μοναδικήν βασιλικήν οδόν, ενέπεσαν εις ληστάς: «Οι και εκδύσαντες αυτούς—της χάριτος—και πληγάς επιθέντες—αμφιβολίας και άγχους—απήλθον αφέντες ημιθανείς τυγχάνοντας—εν απιστία!»… Και λησταί είναι η φιλοσοφία και ο ορθολογισμός. Πουθενά δεν υπάρχει τόση ταραχή, τόση σύγχυσις, τόση αβεβαιότης, όσον εις τας ταλαιπώρους αυτάς, πάλαι ποτέ, αδελφάς Εκκλησίας… Το άγχος, όπερ κατεκάλυψεν όλον τον δωδέκατον αιώνα, εκαλλιέργησεν επιμελώς ο Λατινισμός…                      

Ο Μοναχισμός των, εις μεν τον Προτεσταντισμόν κατηργήθη ως άχρηστος! Εις δε τον Καθολικισμόν μετεβλήθη εις τάγματα δράσεως, σαρκικά, υλιστικά, υπηρετούντα τους εγκοσμίους σκοπούς του Παπισμού, προς καθυπόταξιν των πάντων υπό τους αγίους του πόδας…. Τι σημαίνουν όλα αυτά, αν όχι σκότος διανοίας και ψυχής, αξιοθρήνητον κατολίσθησιν, έξαρσιν της σαρκιλής ζωής, λήθην των άνω, αγάπην των κάτω, αναισθησίαν προς παν θείον, απιστίαν, νεκρότητα;… Και το τραγικώτερον. Υπάρχει τόση άγνοια δια την συμφοράν των, ώστε όχι μόνον να μη την υποψιάζωνται, αλλά και θρασέως να αξιούν όχι απλώς φιλίαν μεθ’ ημών, Ορθοδόξων όντων, αλλά και συμμόρφωσιν προς την νεκράν των ζωήν, αλλά και αναγνώρισιν της υπεροχής των, αλλά και ενσωμάτωσιν προς αφομοίωσιν και τελείαν εξαφάνισίν μας!....                                                                                                                           

 Και οι Λατίνοι μεν ούτως. Αλλ’ έχομεν και τον κίνδυνον εκ των ιδικών μας «λατίνων» ή λατινοφρόνων—η διαστολή καθίσταται δυσδιάκριτος. Οι οποίοι τελευταίως αναφανδόν κηρύσσονται υπέρ των «επαφών», υπέρ της «φιλίας», υπέρ της «ενότητος» και μάλιστα καθ’ ον χρόνον οι αντίπερα Λατίνοι δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν, ότι είμεθα απεσχισμένοι και ότι πρέπει να το πάρωμεν απόφασιν, αναμένουν την εξ ημών αναγνώρισιν του….θείου Πάπα!... Και οι ημέτεροι λατινίζοντες είναι πολλοί, δυστυχώς!... Κληρικοί και λαϊκοί. Με αξιώματα υψηλότατα και θέσεις περιόπτους. Και περιάγουν ξηράν και θάλασσαν, δια να ετοιμάσουν την άλωσιν της Ορθοδοξίας, «δοκούντες, τάχα, λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ»! Τούτο μόνον δεν γνωρίζομεν. Διότι πρόκειται περί ποικιλίας τύπων και με ελατήρια διαφέροντα. Άλλοι είναι χρονίως νοσούντες από «αγάπην», άλλοι είναι καιροσκόποι, θεωρούντες την υπερθεμάτισιν εις το λατινισμόν ως ευκαιρίαν άγρας ευαρεσκειών «υψηλών» τινών, υψηλότατα ισταμένων, άλλοι είναι δειλοί, φοβούμενοι, όπως νομίζουν, το γένειόν των ή την θέσιν των, άλλοι είναι εκ πεποιθήσεως φιλοπαπικοί, άλλοι αποτίνουν φόρον δια παροχάς, δοθείσας ή ελπιζομένας, άλλοι δια να μη υστερήσουν εις την ενωτικήν πλειοδοσίαν, άλλοι…, αλλά πάντες είναι πεπτωκότες!... Και πράγματι. «Ο πίπτων ηθικώς εκπίπτει και κατά τας ιδέας» και το φρόνημα—της ηθικής νοουμένης υπό την ευρείαν έννοιαν…. Αλλά εις όλους αυτούς έχομεν να συστήσωμεν την Εκκλησιαστικήν ιστορίαν, ως διδάσκαλόν των. Ας την μελετήσουν εις όλας τας εκδοχάς και συνεπείας της… Και ας μη χαίρουν δια την τόσην πρόοδον και εξάπλωσιν, δίκην λοιμικής νόσου, της λατινοφιλίας, εν τω χώρω της Ελληνικής Ορθοδοξίας…

Παρά την επιδείνωσιν της Εκκλησιαστικής κρίσεως, την οποίαν βλέπομεν ερχομένην, οραματιζόμεθα την αυγήν μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη…

πηγή

"Μη κλίνετε γόνυ εις τον αντίχριστον Πάπα"

Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου

* ...Πιστεύω και ελπίζω ότι ο ιδρυτής της Εκκλησίας, ο Αρχηγός της σωτηρίας ημών, ο κραταιός και δυνατός εν πολέμοις, πάντας τους πολεμούντας την Νύμφην Αυτού Εκκλησίαν, την καθαράν και άσπιλον, την οποίαν περιποιήσατο με το Τίμιον Αίμα Του, θα τους σύντριψη ως σκεύη κεραμέως και θα διαφύλαξη και διάσωση Αυ­τήν καθαράν. 

Υμείς δε οι εναπολειφθέντες στήτε καλώς, στήτε μετά φόβου, στήτε ανδρείως και μη κλίνετε γόνυ εις τον αντίχριστον Πάπα και εις τους οπαδούς αυτού φιλοπαπιστάς Οικουμενιστάς, και λοιπούς δειλούς και προδότας.
Στήτε μέχρι τέλους, μέχρι θανάτου, δια να λά­βετε τον άφθαρτον στέφανον εις τους ουρανούς....

Κρατείτε την πίστιν στερεάν.

* Αφήνω συμβουλήν εις τους πιστούς και πνευματικά μου τέκνα να ακολουθούν την Εκκλησίαν...

Εάν ενω­θούν, τότε, να χωρήσουν, να αποχωρήσουν τελείως ακολουθούντες εκείνο το οποίον παρελάβομεν και τους αγίους Πατέρας.

* Εάν ο ποιμήν είναι αληθής, οφείλετε να ακολουθήτε τον αληθή ποιμένα.
Εάν δεν είναι αληθής, ακολουθήτε τον Χριστόν, ο Οποίος είναι αληθής.

* Οι Άγιοι Πατέρες δεν επλανήθησαν διότι είχον ταπείνωσιν, είχον το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον τους ωδήγει και δεν τους άφηνε να πλανηθούν.

* Πως είναι δυνατόν, να τιμήση κάποιος τους τοιού­τους (νεωτεριστάς Αρχιερείς), οι οποίοι συνετάραξαν την Εκκλησίαν, εκλόνισαν τας πεποιθήσεις των Ορθοδόξων Χριστιανών, και να υπακούση εις αυτούς, όταν αυτοί με πλατύ το στόμα κηρύττουν εναντίον των Αγίων Αποστόλων;....

* Ως γέρων πνευματικός λέγω εις τα πρόβατα του Χριστού προσέξατε, μη δεχθήτε φιλίαν και ένωσιν με τον Πάπαν, διότι ο Πάπας, εάν και την όψιν του προσώ­που του άλλαξε εναντίον της εντολής του Θεού (Λευϊτ. Α'9)..., εάν και ήλλαξε την μορφήν του σώματος και μετεμορφώθη εις γυναίκα, την γνώμην του δεν την άλλαξε.

* Δια να γίνη ένωσις με τους παπιστάς και τον Πάπα, πρέπει ο Πάπας να μετανοήση και να επιστρέψη εις την μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν, την οποίαν μας παρέδωκε ο Χριστός, δια των Αγίων Απο­στόλων και των Αγίων Πατέρων των επτά Οικουμενι­κών Αγίων Συνόδων.

Ο Πάπας απεσχίσθη και οφείλει να επιστρέψη εις την μίαν πίστιν, την οποίαν παραχάρα­ξαν εις το εν βάπτισμα, το όποιον κατήργησαν και το α­ντικατέστησαν με ράντισμα και επίχυσιν ύδατος, και εις τα δόγματα και ιεράς παραδόσεις, τας οποίας τελείως κατεφρόνησαν. 

Και εάν θέλουν διάλογους και συζητή­σεις αυτά πρέπει να γίνουν επάνω εις το σύμβολον της πίστεως εις δέκα λεπτά της ώρας.
Συμφωνείτε; 

Αποπτύετε την πλάνην και τας αιρέσεις σας; Επιστρέφετε εις τον Θεόν και την Αγίαν Εκκλησίαν; Σας δεχόμαστε.
Δεν δέχεσθε;
Πηγαίνετε εκεί που σας στέλλουν οι Άγιοι Από­στολοι, οι Άγιοι Πατέρες και αι επτά Οικουμ. Σύνοδοι, εις το ανάθεμα....

* Εάν ημείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εφυλάττωμεν ό­σα η Πίστις ημών υπαγορεύει, όλα τα έθνη, ως λέγει ο θείος Χρυσόστομος, θα εγένοντο Χριστιανοί. 

Διότι ο­ποία πίστις ανέδειξεν Αποστόλους, Μάρτυρας, Ομολογητάς, Οσίους και δικαίους;
Η Ορθόδοξος.
Οποία πίστις ετέλεσε μεγάλα ένδοξα και θαυμαστά σημεία;
Η Ορθόδοξος.
Δίκαιον είναι να είπωμεν: τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών και οποία πίστις ως η ημετέρα πίστις, η Ορθόδοξος;....

Τίποτε δεν είναι ισάξιο της Ορθοδοξίας.

* Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει να διακρατή απαραχάρακτα όσα ο Κύριος έδωσε, οι Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν.
Όποιος αποκόπτεται από αυτά δεν μπορεί να λέγεται Χριστιανός.

* Είναι προδοσία της αληθείας το να αποδεχόμεθα αι­ρετικές διδασκαλίες και να μη ομολογούμε με ακρίβεια όσα διδαχθήκαμε από τους θεοφόρους Αγίους Πατέρας της Εκκλησίας μας. 

Καλούμεθα να αρέσουμε όχι εις τον κόσμον αλλά εις τον Κύριον και να συμφωνούμε με τις άγιες Γραφές και με όσους δεν αντιμάχονται με όσα μας λέγουν οι Πατέρες.

* Ο Χριστός, δεν θα αφήση την Εκκλησίαν Του, αλ­λά και εμείς ότι μπορούμε να κάνουμε. 

Μακάριοι εκεί­νοι οι όποιοι μέχρι θανάτου θα μείνουν πιστοί εις την ορθόδοξον πίστιν και ομολογίαν... 

Να αγωνισθήτε κατά των θεοκαπήλων προδοτών της Ορθοδοξίας και των πα­τρικών παραδόσεων.

Γνώρισε το μεγαλείο της Ορθοδοξίας 

Αγιογραφικές και Πατερικές μαρτυρίες

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Θεσσαλονίκη

πηγή

Αυτός που φοβάται δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα.

Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι ένα λαμπρό και φαιδρό στάδιο των αρετών το οποίο η Εκκλησία μας ανοίγει και μας καλεί όλους με πολλή χαρά και προθυμία να εισέλθουμε, για να αγωνιστούμε περισσότερο και να προσφέρουμε τον χρόνο μας ως δώρο στον Θεό διά της μετανοίας και του πνευματικού αγώνος.

«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας», όπως ακούγεται στην κατανυκτική ακολουθία του εσπερινού. Τώρα λοιπόν, είναι καιρός ευπρόσδεκτος εις τον Θεό, καιρός σωτηρίας και καιρός μετανοίας.

Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή χαρακτηρίζεται για αυτή τη χάρη της μετανοίας, η οποία ελκύει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος στις καρδιές των ανθρώπων.

Γι’ αυτό από την πρώτη ημέρα της Αγίας Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας θέτει ως θεμέλιο τη μεταξύ μας συγχώρηση και ο κατανυκτικός εσπερινός λέγεται εσπερινός της συγχωρήσεως. «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος τα παραπτώματα υμών», όπως ο Χριστός μας είπε. Γιατί κάθε αγώνας πνευματικός έχει ανάγκη της παρουσίας της Θείας χάριτος. Γιατί δεν είναι ένας αγώνας ανθρώπινος. 
Ο αγώνας των αγίων νηστειών δεν είναι, μία δίαιτα σωματική, την οποία κάνει ο άνθρωπος για την υγεία του και με μόνη τη σωματική του δύναμη και το διατεταγμένο πρόγραμμα που έχει. Η Αγία Τεσσαρακοστή έχει ένα άλλο νόημα. Το νόημα της ελεύσεως της χάριτος στην καρδιά του ανθρώπου, της αποφυγής της αμαρτίας, του να σκοτώσει τα πάθη που σκοτώνουν την ψυχή του και να βρει τον φωτισμό του Θεού και να οδηγηθεί στη Βασιλεία του Θεού.

Γι’ αυτό λοιπόν μαζί με τους σωματικούς αγώνες, μαζί με τον κόπο και τον αγώνα της νηστείας χρειάζεται να έχει την ενίσχυση του Θεού και την παρουσία του Θεού. Γι’ αυτό μεταξύ μας λαμβάνομε συγχώρηση, ώστε διά της συγχωρήσεως και μετανοίας το Πνεύμα το Άγιο να έρθει στις καρδιές μας και να ανοίξει τα μάτια μας, για να οδηγηθούμε εις επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας και να στραφούμε στον Θεό και να ζητήσουμε την άφεση των δικών μας αμαρτιών.

Γιατί αν όλος αυτός ο αγώνας δεν καταλήξει εις εκζήτηση αφέσεως αμαρτιών και εις την ευλογημένη κατάσταση της μετανοίας, τότε δυστυχώς παραμένει άκαρπος. Εκείνο το οποίο ουσιαστικά καθαρίζει την ψυχή του ανθρώπου και την καλλιεργεί είναι η μετάνοια. Είναι η αίσθηση της μετανοίας η οποία είναι με πόνο που γίνεται στην καρδιά μας και με πένθος και δάκρυα και αγωνία πολλή. Έχει όμως γλυκείς καρπούς, αφού αίρει από εμάς τον βαρύ κλοιό της αμαρτίας.

Και μας επισκέπτεται ξανά η χάρις του Θεού, η οποία μας ανακαινίζει, μας ελαφρύνει και μας δίνει την πρώτη εκείνη ωραιότητα και το κάλλος της δημιουργηθείσης εικόνος του Θεού εις τον εαυτό μας. Αυτό είναι ο αγώνας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αγώνας μετανοίας.

Η νηστεία, οι αγρυπνίες, οι πολλές ακολουθίες, οι γονυκλισίες, οι ορθοστασίες, οι αναγνώσεις, σκοπό έχουν να κατανύξουν την καρδιά μας. Είναι σαν βαριά πλήγματα, που επιφέρει ο άνθρωπος πάνω στη σκληρή καρδιά του. Αυτή η πέτρινη καρδιά, η οποία έγινε σκληρή από την αμαρτία και δεν βγάζει ίχνος δακρύων για το πλήθος των αμαρτιών της και δεν πονά γιατί απομακρύνθηκε από τον Θεό, με όλη την ασκητική αγωγή της Εκκλησίας σπάζει και χάνει τη σκληρότητά της. Απ’αυτή τη θραύση εκπηδούν τα δάκρυα της μετανοίας που μας καθαρίζουν, μας ανακαινίζουν και μας φωτίζουν. Και ενώ στην αρχή είναι σαν πύρ που φλέγει, στη συνέχεια είναι φως που φωτίζει τον άνθρωπο, τον γλυκαίνει και τον πληροφορεί ότι Χριστός ο Κύριος υπέρ πάσαν άλλην γλυκύτητα του κόσμου τούτου. Γι’ αυτό ας ξεκινήσουμε αυτό το στάδιο με πολλή προθυμία όχι με δειλία. Αυτός που φοβάται δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα. Γιατί ο δειλός δεν έχει μέρος εις τη Βασιλεία του Θεού, γιατί νομίζει ότι εξαρτάται η πορεία του μέσα από τις δικές του δυνάμεις. Ξεχνά τη δύναμη του Θεού, ξεχνά αυτό που ο Απόστολος Παύλος έλεγε: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» Μπορώ να κάνω τα πάντα, όχι μόνος μου βέβαια, όχι με τις δυνάμεις μου, αλλά με τον Χριστό που με δυναμώνει.

Έτσι πρέπει να εισερχόμαστε στο ευλογημένο αυτό στάδιο μετά χαράς, όπως έλεγε ο Άγιος Χρυσόστομος και σαν λιοντάρια γεμάτα δύναμη και ορμή να μη φοβηθούμε ούτε να έχουμε σκέψεις ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Ο Θεός είναι μαζί μας, δεν θα μας αφήσει, θα μας ενδυναμώσει. Δώσε στον Θεό την πρόθεσή σου και θα πάρεις από τον Θεό τη δύναμη να επιτελέσεις το έργο αυτό της σωτηρίας σου. Και δεν είναι μόνο έργο νηστείας. Αν δεν καταφέρουμε να νηστεύσουμε όπως η Εκκλησία μας ορίζει, και κάνουμε, κατόπιν ευλογίας του πνευματικού μας πατρός, οικονομία για τη σωματική ασθένεια και σωματική αδυναμία, αυτό δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Αλλά ποιός είναι αυτός που μας εμποδίζει να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε; Δεν χρειάζονται σωματικές δυνάμεις, να είσαι νέος και ακμαίος, για να έχεις ταπεινό φρόνημα και να μην αμαρτάνεις και να έχεις την καρδιά σου συντετριμμένη. Οι πάντες, νέοι και γέροι, υγιείς και ασθενείς, δυνατοί και αδύνατοι μπορούμε αυτή τη χάρη της μετάνοιας, που γεννάται μέσα από την ταπείνωση, να την έχουμε στην καρδιά μας. Αυτό είναι που θέλει ο Θεός από μας, τη δική μας καρδιά. Θα το καταφέρουμε αυτό, αν απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τα δεσμά των παθών.

Η νηστεία είναι το πρώτο σκαλοπάτι, το οποίο μας οδηγεί σ’ αυτή την ανδρεία κατάσταση, που κόβει τα δεσμά των παθών. Και στη συνέχεια να προχωρήσουμε με περισσότερο θάρρος στον πνευματικό αγώνα, να αποβάλουμε την κακία, την πονηριά και όλα όσα αμαυρώνουν την εικόνα του Θεού. Και προπάντων ας εγκολπωθούμε την αγία ταπείνωση. Ο ταπεινός μπορεί να μετανοήσει, να προσευχηθεί, να αποκτήσει υγεία ψυχής και σώματος. Ο υπερήφανος δεν μπορεί να μετανοήσει, δεν μπορεί να καταλάβει την πραγματικότητά του, αφού αισθάνεται ότι δεν έχει ανάγκη από τον Θεό και από κανένα, δεν αισθάνεται ποτέ ένοχος. Πάντοτε έχει δίκαιο, δεν ζητά συγγνώμη και πάντοτε βρίσκεται μέσα στη δικαίωση του εαυτού του. Αλλά δυστυχώς πάντοτε βρίσκεται μέσα στο σκότος της απουσίας του Χριστού, γιατί ο Θεός κατοικεί σε αμαρτωλές καρδιές, που είναι ταπεινές και μετανοούν αλλά ποτέ σε υπερήφανες καρδιές. Στους υπερηφάνους αντιτάσσεται.

Ας λάβουμε λοιπόν την απόφαση σ’ αυτή την ευλογημένη περίοδο, μαζί με τη σωματική άσκηση των αγίων νηστειών να αγωνιστούμε περισσότερο στη μετάνοια. Να βρούμε την ευλογημένη κατάσταση της μετανοίας, να κλάψουμε μπροστά στον Θεό, να ζητούμε τον Θεό τον ίδιο και βλέποντας πόσο ο Θεός μας αγάπησε και πόσο εμείς είμαστε μακριά Του, να πονούμε. Αυτή η απόσταση η δική μας από τον Θεό να είναι για μας πόνος, δάκρυ, αγωνία προσευχής, ώστε να ζητούμε τον Θεό Πατέρα μας μέσα στην καρδιά μας. Και να είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός θα έρθει στην καρδιά μας, να μας παρηγορήσει και να μας πληροφορήσει για τη δική Του αγάπη και τη δική μας σωτηρία.

Μέσα στην Εκκλησία δεν ζούμε με ψέματα και ουτοπίες, δεν ζούμε με ηθικιστικές ευσέβειες, αλλά ζούμε την εμπειρία του Θεού. Ο Θεός είναι παρών και ο άνθρωπος καλείται να ζήσει τον Θεό ως τη μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής του. Απόδειξη όλοι οι Άγιοι που βίωσαν την παρουσία του Θεού. Έτσι θα είμαστε πραγματικά χριστιανοί, όπου το Ευαγγέλιο δούλεψε μέσα μας και έδωσε καρπούς και μεταμόρφωσε την ύπαρξή μας και την έκανε ναό του Αγίου Πνεύματος και σκεύος εκλογής του Θεού.(Απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας)
Περιοδικό «Παράκληση», Ι. Μητροπόλεως Λεμεσού

 Πηγή  Το είδαμε εδώ

Ο Αγιορείτης μοναχός Παΐσιος για την αναλαμπή της Ορθοδοξίας

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απάντηση του μοναχού Παϊσίου από την Καψάλα του Αγίου Όρους στο: Η Μεγάλη πλάνη της «Αναλαμπής»;

Θα θελα να ζήσω λίγα χρόνια ακόμη, να δω τη δόξα της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας (Γέρων Παΐσιος)

Ο πατέρας Μάξιμος εκτός από τα άλλα κακόδοξα , όπως χαρακτήρισε η Ιερά Σύνοδος τα βιβλία του, έγραψε και για τις προφητείες της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης και για την αναλαμπή της Ορθοδοξίας και έβαλε κάτω την τετράγωνη λογική του, τη μαθηματική θεολογία του και αφού έκανε τις αλγεβρικές εξισώσεις του, έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο Θεός του που τον έχει μετατρέψει σε αριθμομηχανή είναι αδύνατον να κάνει κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν οι αριθμητικές του πράξεις και δυστυχώς παρασύρει και άλλους που φθάνουν στο σημείο να υβρίζουν τους Αγίους που χαρίτωσε ο Θεός και να λένε ότι δεν έβγαλαν το δημοτικό, γι αυτό παρασύρθηκαν από τις ψευδοπροφητείες, δηλαδή οι Άγιοι Απόστολοι που δεν πήγαν καν στο δημοτικό πλανήθηκαν περισσότερο;

Αλλά ας δώσουμε λίγες από τις πολλές απαντήσεις. Όταν ο Ναβουχοδονόσορας είδε το όνειρο με το άγαλμα που ο προφήτης Δανιήλ του ερμήνευσε ότι δήλωνε τις αυτοκρατορίες που πέρασαν από τον κόσμο και ότι ένας λίθος το συνέτριψε και ο λίθος ήταν ο Χριστός που έκανε το δικό Του Βασίλειο, που δεν θα έχει τέλος και αυτό είναι το χριστιανικό βασίλειο που ίδρυσε ο Μ. Κωνσταντίνος με πρωτεύουσα την Κων/πολη, που οι Αγιοι Πατέρες είπαν ότι κάποτε θα σκλαβωθεί αλλά πάλι θα ελευθερωθεί. αυτό είναι πλάνη; Ποιος περίμενε να ελευθερωθεί η Ελλάδα, κι όμως ελευθερώθηκε.
Ο Χριστός όταν απάντησε στους Αποστόλους στην ερώτηση πότε θα έρθει ο αντίχριστος και ποιο είναι το σημάδι και είπε όταν θα κηρυχθεί παντού το Ευαγγέλιο (το ορθόδοξο), είχε πέσει σε πλάνη; Αυτό θα γίνει όταν θα σβήσουν οι αιρετικές εκκλησίες (παπισμός και προτεσταντισμός) δηλαδή όταν λάμψει η Ορθοδοξία.

Η αποκάλυψη δεν λέει ότι θα πιστέψει το μεγαλύτερο μέρος των εβραίων; Κι αυτό πλάνη; Πώς θα γίνει αν δεν λάμψει η Ορθοδοξία και πως θα λάμψει η Ορθοδοξία αν δεν γίνει ισχυρό το κατεξοχήν Ορθόδοξο κράτος, η Ελλάδα κι αν δεν φύγει το ψευτορωμαίικο δηλαδή οι ανάξιοι κυβερνήτες, τα πειθήνια όργανα της Μασονίας και του Σιωνισμού;

Αν τις προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού τις έγραψαν γριούλες, πώς τότε βγήκαν αληθινές και επαληθεύονται στις μέρες μας; Το ρώσικο χιλιάρμενο γέμισε το Αιγαίο, τα εξαμίλια έγιναν ζήτημα πολέμου με τους Τούρκους, οι θησαυροί της γης στην Ελλάδα αποκαλύφθηκαν, τα πετρέλαια και το αέριο οι Τούρκοι τα διεκδικούν, οι Ρώσοι άσχετα αν έχουν συμφέρον, μας υποστηρίζουν, η Ελλάδα όπως το είπε ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπεδινός, πάει πρόσω ολοταχώς για ακυβερνησία, η Εγνατία οδός κατασκευάστηκε απ όπου θα περάσουν τα 3.000.000 στρατού των 18 κρατών του ΝΑΤΟ για να διεκδικήσουν την Κωνσταντινούπολη από τους Ρώσους και μετά από ΄φοβερό πόλεμο θα αναγκαστούν να την δώσουν στους ουδέτερους Έλληνες.
Ποιος το περίμενε να βάλλουν φόρο στα παράθυρα, δηλαδή στα σπίτια που μένουμε; Οι γριούλες τα γράψανε; Ο Αγιος είπε θα βάλλουν δυσβάστακτο φόρο, αλλά δεν θα προφθάσουν. Αυτό περιμένουμε και ελπίζουμε.

Αν οι παλαιές προφητείες των αγίων γράφτηκαν αργότερα από ψευδοπροφήτες, αυτά που μας τα είπαν σύγχρονοι Γέροντες χαρισματούχοι και τα ακούσαμε οι ίδιοι από το στόμα τους και αυτοί ψευδοπροφήτες είναι;

Ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας είπε ότι ο Μητροπολίτης Ιερόθεος Μιλητουπόλεως που τον χειροτόνησε, του αποκάλυψε ότι είδε τον κοιμώμενο Βασιλέα Ιωάννη. Ο Γέροντας Παΐσιος μίλησε με πάσαν λεπτομέρεια για την Κωνσταντινούπολη.
Για να δεχθούμε τις απόψεις του πατρός Μαξίμου που απέρριψε η Ιερά Σύνοδος και να θεωρήσουμε πλανεμένους τους Γέροντες που ο Θεός τους προίκισε με ατελείωτα χαρίσματα;

Χθες η Εκκλησία μας αγιοποιησε τον Γερ. Πορφύριο, αύριο τον Γερ. Παϊσιο, μήπως πλανήθηκε και η Εκκλησία ή μήπως είστε εκτός Εκκλησίας όσοι τα λέτε αυτά και απορρίπτετε την παράδοση της Εκκλησίας;

Εύχομαι ο Θεός να μας φωτίσει αυτές τις κρίσιμες ώρες να αγωνιστούμε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος με πίστη και ελπίδα στον Θεό, εκζητώντας το μέγα έλεος του Θεού, διότι είπε: ” ιδου εγω μεθ υμων ειμί πάσας τάς ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν”
Και να μην ξεχνουμε να ικετεύουμε την ακαταίσχυντη ελπίδα μας την Υπεραγία Θεοτόκο που δεν εκγαταλείπει ποτε΄αυτούς που την επικαλούνται

Παϊσιος Μοναχός Καψάλα Αγίου Όρους

πηγή

"99 ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΗΝ ΠΕΝΑ" (ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ)

ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε, Η ΠΛΗΡΗ ΡΗΞΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ !!! 

"ΤΟΝ ΟΓΔΟ ΑΙΩΝΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ" (ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ)
ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΣΑΣΜΟ ΤΟΥ ΟΓΔΟΟΥ ΑΙΩΝΑ ΠΟΥ ΗΔΗ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΑΜΕ !!! 

ΜΗ ΞΕΧΝΑΤΕ: (ΑΠΟ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ)

"ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΘΑ ΥΠΟΚΙΝΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΕΝΤΟΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ...

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΚΑΙ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΕΝΑΕΡΙΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ...

ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ...

ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΟΥΣ ΟΥΚΡΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΕΚΤΟΙ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ...

ΕΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ (ΑΕΡΟΜΑΧΙΕΣ) ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΟΥΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ...

ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑ.(ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ)"

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε (12.30 ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ) ΟΠΟΥ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΡΩΣΙΑΣ - ΗΠΑ ... 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΣΤΕΙΛΕΙ ΤΑ F16 ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΝΑ ΣΤΑΣΗ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΚΑΤΑ ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΗΣ "ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ" ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Ν.Δ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ ...

ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΑΥΞΗΘΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΥΡΕΣΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ ΘΑ ΕΞΑΝΕΜΙΣΤΟΥΝ ...

ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΟΙ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΑΠΕΙΛΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΔΙΑΤΑΞΕΩΣ, ΕΝΩ Η ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΙΣΒΟΛΗ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ ΤΗΣ ΦΙΛΟΔΥΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΠΟΛΛΩΝ ΟΥΚΡΑΝΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΘΑ ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΣΕ 

ΣΥΡΙΑ - ΛΙΒΥΗ ...

ΟΣΟ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΠΥΚΝΩΝΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΗΣ ΕΜΠΛΟΚΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΟΛΩΝ, ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΘΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΝΕΑ ΜΕΤΩΠΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΟΡΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΘΕΙ Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΙ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ ΘΑ ΣΥΡΘΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΟ ΑΝΕΙΠΩΤΟ ...

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΤΗΝ ΠΑΝΤΕΛΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ...

"99 ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ", ΠΡΟΛΑΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΤΗ ΠΡΟΟΡΗΣΗ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΟΥΝ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ...

ΠΡΟΣΟΧΗ

ΔΕΝ ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΤΙΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΒΑΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΕ ΠΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ...

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΡΟΛΕΓΟΥΝ !!!

Πηγή

                                                                                                                                   .. 

Ο πόνος μέσα από τον πόνο

Τα «γιατί» του όποιου πόνου μας φαίνεται πως θα μένουν αναπάντητα, όσο προσπαθούμε να δούμε την αιτία έξω από τον εαυτό μας. Για όσους, με καλή διάθεση, κάνουν το δικηγόρο του Θεού, φαίνεται πως δεν θα αποδεικτούν καλοί δικηγόροι, μια και η λογική Του δεν συμβαδίζει με τη δική μας.

Θάθελα σ’ αυτό το σημείωμα να εντοπίσω μια αιτία που γίνεται κάποτε ο λόγος του δικού μας πόνου. Είναι εκείνη που προκαλούμε εμείς τον πόνο του άλλου, εκούσια ή ακούσια

Ζώντας με ανθρώπους, αναπόφευκτα, συγκρουόμαστε, ψυχραινόμαστε, προκαλούμε και δεχόμαστε πόνο. Η ατέλειά μας, όπως και των γύρω μας, είναι δεδομένη και η μη συνειδητοποίησή της θα μας προκαλεί συχνά απογοήτευση και απαίτηση , είτε από τον εαυτό μας είτε από τους άλλους.Όμως, εκείνες οι φορές που ο λόγος μας ή η σιωπή μας ως αδιαφορία, πλήγωσε τον πλησίον μας, μένουν στη ζωή μας ως αμετανόητες αμαρτίες. Δεν μπορείς να δικαιολογηθείς και να καλύψεις τη συνείδησή σου! Χρειάζεται να περάσεις τον πόνο της μετάνοιας, που συντρίβει την έπαρση και την αυτάρκεια μέχρις «Άδου κατωτάτου» και φτάνεις στην ανάστασή σου. «Ο πόνος της μετάνοιας», κατά τον όσιο Γέροντα της Κύπρου, Παναή τον εκ Λύσης, «είναι ο μεγαλύτερος πόνος στον άνθρωπο». Όταν, βέβαια, είναι αληθινή μετάνοια, η οποία και δίνει την εμπειρία της νεκρανάστασης.

Αν αυτή η μετάνοια δεν υπάρξει, τότε λειτουργεί ο πνευματικός νόμος που θα φέρει πόνο από τον πόνο που προκαλέσαμε εμείς στον άλλο. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για ν’ απαλλαγούμε από το βάρος της αμαρτίας μας, παρά να δεκτούμε το φάρμακο του πόνου. Είτε μέσω της μετάνοιας είτε μέσω του ακούσιου πόνου των θλίψεων.Πώς να καλυφτούν οι «μικρές» αμαρτίες μας έναντι των συνανθρώπων μας; Πώς να παραθεωρηθούν οι κρυφοί βαθιοί αναστεναγμοί τους; Πώς να αδιαφορήσεις για τον καρδιακό τους πόνο; Είναι εκεί, αναμένοντας την καρδιακή μας συγγνώμη για να εξαλειφτούν και να θεωρηθούν «ως μη γενόμενες». Κι αν αυτό δεν γίνει, τότε ο καλός Θεός αφήνει να πειρακτούμε, να δοκιμαστούμε, να συντριβούμε, για να λυτρωθούμε. Δεν είναι αυτό έκφραση της αγάπης Του;

Τα χρόνια που ζούμε έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι το μόνο σίγουρο για τον καθένα μας. ΄Ετσι η αναβολή για την τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μας είναι επιπολαιότητα που στοιχίζει. Οι έξυπνοι, ως ξύπνοι ευρισκόμενοι εν εγρηγόρση, δεν περιμένουν την τελευταία στιγμή για ν’ απαλλαγούν από τα βάρη της συνείδησης. Τακτοποιούν τις σχέσεις τους, ελευθερώνονται και πορεύονται προς συνάντηση του Κυρίου τους με τη χαρά των αγίων Του.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους  

πηγή

"Θεέ μου, πάρε με!"

(παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία)

Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε! Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού. Το ακόλουθο όμως περιστατικό , το βεβαιώνει ξεκάθαρα. 
Το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα. Είπε: «Εγώ, αφ' ότου έγινα ιερέας , με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο) . Πότε με τον έναν τρόπο , πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα , που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: "Θεέ μου, πάρε με!". Και τελικά , με πήρε!...".
"Όσοι τον άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι να τον κοιτούν , σκεπτόμενοι πόση ενοχή έχουν όσοι κατηγορούν, ιδίως τους ιερωμένους... Πόση αμαρτία συσσωρεύουν στην ψυχή τους, ιδίως όταν σπρώχνουν σε απελπισία τις ψυχές που κατηγορούν! Λες και τους εξουσιοδότησε ο Θεός να κρίνουν τον κόσμο...
Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας:
"'Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: "Δε γίνεται τίποτα με τον παππούλη∙ πάρτε τον στο νεκροτομείο!".
Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ' αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει κι να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν . Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής:
- Πού τον πας; Αυτό; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του...! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε:
- Αυτό δεν είναι αλήθεια! Τα χρήματα που είχε ήταν του Μοναστηριού και τα διαχειριζόταν.
Τελικά φθάσαμε σ' ένα μέρος που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο που έκανε ο Άγγελός μου με την Υπεραγία Θεοτόκο. Άκουσα μάλιστα και τη γλυκύτατη , αλλά κάπως αυστηρή φωνή Της. Ο Άγγελός μου έλεγε:
- Υπεραγία Θεοτόκε, να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού Σου;
Εκείνη απάντησε:
- Όχι! Γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία.
- Τί αμαρτία, Δέσποινά μου; Ο παππούλης ήταν καλός (άρχισε να με υπερασπίζει, ενώ ένιωθα τα δάκρυά του να πέφτουν ζεστά πάνω στον τράχηλό μου! ) , έχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχές να σωθούν...
- Αυτό είναι αλήθεια, απάντησε η Θεοτόκος. Αλλά, δεν έκανε υπομονή στον αγώνα που είχε, κι έλεγε στον Υιό μου πάρε με και πάρε με. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου.
Καθώς γυρίζαμε με τον άγιο Άγγελο, είδα τον Παράδεισο και την Κόλαση. Αυτά που γράφουν τα βιβλία του Θεού, είναι αλήθεια! Τα είδα με τα μάτια μου!...
Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο , με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Έκανα οκτώ ώρες για να κινήσω τις πρώτες κλειδώσεις των δαχτύλων των χεριών μου! Απ' το παίξιμο των βλεφάρων μου αντιλήφτηκε τη νεκρανάστασή μου πρώτη η αδελφή μου, κι αναστατώθηκε όλο το νοσοκομείο.
Σιγά-σιγά συνήλθα κι από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού. Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο , αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!"
Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ' τη συγκίνηση...

πηγή

Μακάριος ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό (του Αγίου Νεκταρίου)

Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάν­θρωπο Θεό.

Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος. Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά! Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα. Το στόμα του ωραίο, αναπέμπει αίνους στον Θεό, τα χείλη του, πιο γλυκά από μέλι και κερί σαν ανοίγουν για να ψάλλουν στον Θεό· η δε γλώσ­σα του γεμάτη χάρη, κινείται προς δοξολογία Θεού.

Η καρδιά του είναι έτοιμη να Τον επικαλεσθεί, η διάνοια του έτοιμη να ανυψωθεί προς Αυτόν, η ψυχή του είναι προ­σηλωμένη στον Θεό και «η δεξιά του Κυρίου αντελάβετο αυτού». «Εν τω Κυρίω επαινεθήσεται η ψυχή αυτού». Ζητά και λαμβάνει από τον Θεό αυτό που ζητά η καρδιά του. Ζητά και βρίσκει όσα ποθεί. Κρούει και του ανοίγονται οι θύρες του ελέους.

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο επαναπαύεται σε ήσυχα νερά. Ο δε Κύριος του δίνει πλούσια τα ελέη του. Η δεξιά του Κυρίου κατευθύνει την πορεία του και δάκτυλος Κυρί­ου τον καθοδηγεί στους δρόμους του.

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο δεν αστοχεί. Η ελπί­δα του δεν πεθαίνει ποτέ. Ο Θεός είναι η προσδοκία του, η ακρότατη επιθυμία της καρδιάς του. Προς Αυτόν στε­νάζει η καρδιά του όλη την ημέρα: «Κύριε μην αργήσεις, σήκω, κάνε γρήγορα, έλα και απομάκρυνε από την ψυχή μου κάθε ανάγκη, εξάγαγε εκ φυλακής την ψυχή μου! Θα σε δοξολογήσω με όλη μου την καρδιά Κύριε. Σε Σένα θα απευθύνεται κάθε λόγος που θα βγαίνει απ’ το στόμα μου».

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, ευλογεί τον Ύψιστο, τον λυτρωτή του και αγιάζει «το όνομα το άγιον αυτού». Ελπί­ζει και από τα βάθη της καρδιάς του κραυγάζει προς τον Θεό: «Κύριε πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω σου;».

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, θα επικαλεσθεί τον Ύψιστο για να εισέλθει στο αγιαστήριό Του, για να δει και να χαρεί τα θαυμάσια Του· και ο Κύριος θα ακούσει τη φωνή της δέησής του.

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, απολαμβάνει άκρα ειρή­νη· γαλήνη επικρατεί στην καρδιά του και στην ψυχή του βασιλεύει πλήρης αταραξία. Όταν έχει βοηθό του τον Θεό, από τί να φοβηθεί; Από τί να δειλιάσει; Αν ξεσηκωθεί ενα­ντίον του πόλεμος, δεν πτοείται, γιατί ελπίζει στον Κύριο. Αν τον καταδιώξουν πονηροί δεν φοβάται, γιατί ξέρει ότι όλα είναι υπό τον έλεγχο του Κυρίου. Δεν ελπίζει στο τόξο του ούτε στη φαρέτρα του· ούτε εξαρτά τη σωτηρία του από τη ρομφαία, αλλά από τον Κύριο και Θεό του, που μπορεί να τον γλιτώσει από τα χέρια αυτών που τον πολεμούν, από την παγίδα του αμαρτωλού και από την καταιγίδα. Είναι πεπεισμένος για τη δύναμη του Κυρίου και «επί τον βραχί­ονα τον υψηλόν αυτού και ο Κύριος σώσει αυτόν».

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, βαδίζει ήρεμος στον αγώνα της ζωής του και διανύει τον δρόμο αυτό δίχως το άγχος των μερίμνων. Εργάζεται ακατάπαυστα το αγαθό, το ευάρεστο και τέλειο, τα δε έργα του τα ευλογεί ο Θεός. Σπέρνει ευλογημένα και λαμβάνει πλούσιους τους καρπούς των κόπων του. Έχει θάρρος στον Κύριο και δεν παρεκτρέπεται από τους πειρασμούς που τον κυκλώνουν. Στις δοκιμασίες της ζωής δεν παραιτείται, αλλά ελπίζει, δι­ότι εκεί που τα πράγματα φαίνονται αδύνατα, ο Θεός φα­νερώνει τη διέξοδο. Μέσω της πίστης προσδοκά και την ελπίδα της δικαιοσύνης.

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο δεν ελπίζει σε χρήματα, ούτε στο μέγεθος της δύναμής του, αλλά επαναπαύεται στη βοήθεια που θα του παράσχει ο Θεός.

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι γεμάτος πίστη και αγάπη προς τον Θεό, ζει έχοντας θάρρος στην αγαθή του συνείδηση, εμφανίζεται με την παρρησία γιου απέναντι στον ουράνιο Πατέρα του και Τον επικαλείται για να έλθει η βασιλεία Του στη γη και το θέλημά Του να πραγματώνε­ται στη γη όπως και στον ουρανό.

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι αφοσιωμένος ολο­κληρωτικά σ’ Εκείνον και υψώνει την καρδιά του στον αγαθό και αθάνατο Θεό. Ζητά απ’ Αυτόν το ύψιστο αγαθό και την αθανασία στη βασιλεία των Ουρανών, και ο Θεός τον εισακούει.

Μακάριος ο άνθρωπος που ελπίζει στον Κύριο!

πηγή

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΝΗΣΤΕΙΑ

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΝΗΣΤΕΙΑ

θερμές ευχαριστίες στους πνευματικούς αδερφούς Φ. και Π. που το έστειλαν



Σε ένα από τα τροπάρια του εσπερινού ο ιερός υμνογράφος τονίζει πώς πρέπει να αναλάβουμε την πνευματική νηστεία. Ποια είναι η πνευματική νηστεία; Να μη λαλούμε δόλια κατά του πλησίον, να μη σκανδαλίζουμε τον αδελφό μας, αλλά να φαιδρύνουμε με την μετάνοια την λαμπάδα της ψυχής μας και με δάκρυα να βοήσουμε στον Θεό: «Άφες ημίν τα παραπτώματα ημών, ως φιλάνθρωπος». Ας εξετάσουμε την πνευματική νηστεία και πώς την επεξηγούν πλατύτερα οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Για τη νηστεία από τις τροφές πολλές φορές έχουμε ακούσει. Η σωματική νηστεία είναι ένα μέσο, για να πολεμήσουμε τα πάθη μας. Για παράδειγμα, η δαιμονική ενέργεια δεν φεύγει από τον άνθρωπο, «ει μη εν προσευχή και νηστεία». Κανείς από τους αγίους δεν αρίστευσε παρά μέσα στην προσευχή και τη νηστεία. «Συνηλικιώτες εστι της ανθρωπότητος, νηστεία εν τω παραδείσω ενομοθετήθη», γράφει ο Μέγας Βασίλειος. Η νηστεία σαν να είναι «πατρώος κλήρος», πατρική κληρονομιά, μεταδίδεται από γενεά σε γενεά μέχρι σήμερα. «Νηστεία προφήτας γεννά, δυνατούς ρώννυσι, νηστεία νομοθέτας σοφίζει, ψυχής αγαθόν φυλακτήριον, σώματος σύνοικος ασφαλής, όπλον αριστεύουσι αθληταίς γυμνάσιον. Τούτο πειρασμούς αποκρούεται, τούτο αλείφει προς ευσέβειαν, νήψεως σύνοικος, ευφροσύνης δημιουργός», θα προσθέσει.

Η αληθινή όμως και πνευματική νηστεία είναι ανώτερη από την σωματική. Είναι η αλλοτρίωση των κακών, είναι η λύση κάθε συνδέσμου αδικίας, είναι η συγχώρηση του πλησίον. Πώς είναι δυνατό να νηστεύει κανείς από κρέατα και να κατατρώγει τον αδελφό του με δόλια χείλη; «Οίνου απέχεις, αλλ’ ύβρεων ου κρατείς; Την εσπέραν αναμένεις εις μετάληψιν, αλλά δαπανείς την ημέραν εις δικαστήρια;»
Νηστεία είναι το κατά Θεόν πένθος. Το μεγαλύτερο αγαθό που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι ο Θεός. Η επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό είναι το ύψιστο αγαθό. Ο Θεός είναι η μακαριότητα, η χαρά, το φως, η ζωή, η αλήθεια. Ό,τι είναι ο Θεός σε απόλυτο βαθμό, είναι και η εικόνα του Θεού σε σχετικό. Στον Παράδεισο είχαμε ό,τι είχε ο Θεός, αλλά σε σχετικό βαθμό. Όταν λοιπόν συγκρίνει κανείς τη ζωή του Παραδείσου με τη ζωή την άθλια και γεμάτη αμαρτίες που περνάμε σήμερα, είναι δυνατό να μη νηστεύει και να μην πενθεί συνέχεια; Από μικρόθεοι γίναμε δούλοι των παθών. Ορθώς ο υμνογράφος λέγει πως με δάκρυα κραυγάζουμε στον Χριστό. «Άφες ημίν τα παραπτώματα ημών ως φιλάνθρωπος». Η νηστεία μας υπενθυμίζει τα αγαθά που έχουμε χάσει. Είναι μια ένδειξη ότι προσδοκούμε και πάλι τον Παράδεισο.

Ο Ευθύμιος Ζηγαβινός λέγει πως πρέπει να ελέγχουμε με ακρίβεια τη διάνοιά μας. Να ψάχνουμε μήπως έχουμε πέσει σε διάφορα παραπτώματα, κατακρίσεις, διαβολές και συκοφαντίες. Να ποια είναι η πνευματική νηστεία.
Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει: «Να ξεπλύνεις την ψυχή σου από τα αμαρτήματα. Να χρησθείς με το μύρο του Χριστού. Αντί να επιδεικνύεις την σωματική νηστεία, φρόντισε μαζί με αυτήν να απαλλαγείς και από τα αμαρτήματά σου». Προσθέτει επίσης ότι υπάρχουν άγγελοι του Θεού που απογράφουν τους νηστευτές.
Δυστυχώς πολλοί χριστιανοί νηστεύουν την πρώτη και την τελευταία εβδομάδα των νηστειών. Αυτή η συνήθεια υπάρχει από παλιά. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος ο 1000 μ.Χ. την ονόμασε ενέργεια του διαβόλου υποδεικνύοντας ότι ο διάβολος προτρέπει σ’ αυτήν την κακή συνήθεια. Ο άγιος συνιστά να νηστεύουμε όπως την πρώτη, έτσι και την δεύτερη εβδομάδα, «και κάθεξής ομού και τας λοιπάς», δηλαδή να νηστεύουμε με τον ίδιο τρόπο όλες τις εβδομάδες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Μαζί όμως με τα σωματικά θα πρέπει να προσέχουμε και τα πνευματικά. Να ελέγξουμε την ακράτεια της γλώσσας μας, τους πονηρούς οφθαλμούς μας, τους απρεπείς λογισμούς, τα πονηρά μας έργα. Όταν νηστεύουμε μόνον από τροφή, εύκολα υπερηφανευόμαστε, ενώ όταν νηστεύουμε σωματικά και πνευματικά, αξιωνόμαστε την χάρη του Θεού.


Ας αγωνισθούμε τον καλό αυτόν αγώνα, για να ζήσουμε με τον Θεό. Αμήν

ΠΗΓΗ  το βρήκαμε εδώ