Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Σάββατο, Μαρτίου 15, 2014

Δύο φοβερά οράματα τού γέροντος Αντωνίου...

Κάθε χρόνος  που περνάει, ο αριθμός τών  καταστροφών από τεχνικά αίτια, αλλά και των φυσικών συμφορών, αυξάνεται σε όλο τον κόσμο με τρόπο βαθειά ανησυχητικό... 
Επομένως, δεν είναι άξιο απορίας ότι ανάμεσα στους Ορθοδόξους πιστούς στη χώραμας υπάρχει μία έξαρση αληθινά Αποκαλυπτικών συναισθημάτων, τα οποία διεγέρθηκαν περισσότερο από το πρόσφατα δημοσιευμένο στην Ουκρανία βιβλίο, από τον Ορθόδοξο κληρικό π. Αλέξανδρο Κρασνώφ: «Πνευματικές συζητήσεις και Διδαχές του Γέροντος Αντωνίου».
Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλλερ στη Ρωσία, γεμίζοντας με κατήφεια πολλούςανθρώπους, αναγκάζοντάς τους να εξετάσουν με μεγάλη ανησυχία την σημερινή πραγματικότητα, και να κάνουν την αναφορά τους και πάλι στην Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. 

==================

  

Ο πατέρας Αλέξανδρος στο βιβλίο του, περιγράφει τις συναντήσεις του με ένα ορισμένο γέροντα, ονόματι Αντώνιο. Ο Κύριος προίκισε αυτόν τον ζηλωτή γέροντα με 2 προφητικά οράματα, ο οποίος, με την σειρά του τα αφηγήθηκε στον κληρικό, λίγο καιρό πρίν πεθάνει... 
Επειδή αυτά τα προφητικά οράματα δεν αφορούν μόνο την Ρωσία αλλά και ολόκληροτον κόσμο, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να σας τα γνωστοποιήσουμε. Σας δίνουμε ένα απόσπασμα από το προαναφερθέν βιβλίο του πατρός Αλεξάνδρου, όπου ο γέροντας Αντώνιος μιλάει για τα οράματα του.   


ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΡΑΜΑ  ΤΟΥ πατρός  ΑΝΤΩΝΙΟΥ...


"...Κάποια στιγμή, 
στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κατά τη Θεία Λειτουργία, είδα τοπρώτο όραμά μου

Έβλεπα ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, να κυλάει προς τα εμπρός μου ( σάν κινηματογραφική ταινία... ) , σαν να εσύρετο από κάποια αόρατη δύναμη. Καί καθώς βρίσκονταν σ΄ αυτή τη συνεχή κίνηση, έβλεπα μερικοί νά γλεντούν, κάποιοι νάμοιχεύουν, ενώ άλλοι νά συνωμοτούν εναντίον τών συνανθρώπων τους... 
Οι άνθρωποι πού έβλεπα ήσαν όλοι, πολύ διαφορετικοί: υπήρχαν λαϊκοί, κληρικοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί - οποιοιδήποτε. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων έσπρωχνε  βίαια, απλώς και μόνο για να ανοίξει δρόμο προς τα εμπρός, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τους άλλους, ενώ ένα ελάχιστο μέρος προχωρούσε με ηρεμία... 
Μια άβυσσος, που προκαλεί δέος, απλωνόταν μπροστά που οδηγούσε στην Κόλαση. Η πλειοψηφία του κόσμου μόλις τήν έφθανε, πέφτοντας κάτω βυθιζότανε μέσα της...Επί πλέον, όχι μόνο οι πλούσιοι, αλλά και οι άνθρωποι που στερούνται πόρους, οί φτωχοί, εκσφενδονίζονταν κι΄ αυτοί κάτω στην Κόλαση...
( Καί γινότανε φαίνεται  αυτό, γιατί καί οί φτωχοί μοιράζονται ένα κοινό είδωλο, πού έχει σχέση μέ  τις επιθυμίες του κόσμου τούτου...)
Υπήρχαν και άλλοι που δεν ορμούσαν προς τα κάτω αλλά κατέβαιναν αργά, για να ανυψωθούν μετά από ορισμένα φωτισμένα άτομα ( προφανώς άγγελοι ) που τους βοηθούσανε σ΄ αυτό. Ενώ επίσης άλλοι διέσχιζαν ήρεμα, ή ακόμα καλύτερα, πετούσανε πάνω από την άβυσσο, χωρίς τα πόδια τους να αγγίζουν το έδαφος... 
Ήταν φοβερό !
Γιατί, δεν ήταν τόσο το βογγητό, που ερχόταν μέσα απ΄ αυτή τήν άβυσσο σαν ένα τρομερό ουρλιαχτό  μαζί  με μια απεχθή βρώμα...  
Ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή αποκρουστική οσμή. Ήταν μια δυσωδία, με πρόσθετα τα αισθήματα του τρόμου και του αμετάκλητου, ( τού αιώνιου δηλαδή μαρτυρίου πού συνέβαινε εκεί, χωρίς νά έχει καί ένα τέλος...) 
Σ’ εκείνα τα χρόνια της φαινομενικής Ρωσικής ευημερίας ήταν δύσκολο για μένα νααξιολογήσω την προειδοποίηση του οράματος εκείνου. Σήμερα, είναι κάτι τελείως διαφορετικό...

Το δεύτερο όραμα ήταν διαφορετικής φύσεως...


Μου δόθηκε, με την χάρη του Θεού, ένα όραμα το οποίο αφορούσε κάτι που οι άνθρωποι 
μου ζητούσαν...  

Εάν το πρώτο όραμα μπορούσε να περιγραφεί με περισσότερη ή λιγότερη ακρίβεια, είναι πρακτικά αδύνατο να συμβεί το ίδιο καί για το δεύτερο... 
Έτσι θα προσπαθήσω να το αφηγηθώ με κάποιο λογικό ειρμό, και όχι ακριβώς όπως μου δόθηκε. 
Για να είναι πιο εύκολο για σας, για να καταλάβετε αυτά που ακολουθούν, επιτρέψετε μου να ξεκινήσω λέγοντας κάποια πράγματα για την δημιουργία του Σύμπαντος. 
Ο Κύριος δημιούργησε όλα τα ζωντανά όντα με τη σειρά τους, σύμφωνα μ΄ ένασυγκεκριμένο σύστημα, όπου οι ενέργειες, ακόμη και του παραμικρότερου από αυτά, να έχει αντίκτυπο στη ζωή ολοκλήρου του Σύμπαντος... 
Οι δράσεις των αλόγων θηρίων δεν μπορούν να προκαλέσουν βλάβες στο Σύμπαν. 
Περιορίζονται από τα ένστικτά τους και την αυτο-ρύθμιση των ιδιοτήτων τής ίδιας της Φύσης, λειτουργούσα σαν φρένο σ΄ αυτά. 
Αλλά με τον άνθρωπο, που δημιουργήθηκε από τον Θεό σαν εικόνα και ομοίωσή Του, ισχύει κάτι διαφορετικό. 
Γιατί, όχι μόνο οι πράξεις αλλά και οι ίδιες οι σκέψεις τού ανθρώπου, επιδρούν στον περιβάλλοντα χώρο, σε όλο το Σύμπαν... 
Και τώρα, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο όραμα, αυτού πού, αλλοίμονο μάς περιμένει στο όχι καί τόσο μακρινό μέλλον. Εξάλλου, κάποια πράγματα τα οποία είδα στο όραμά μου έχουν λάβει χώρα στο παρόν, έχουν δηλαδή γίνει... 

Λοιπόν αυτό είναι το όραμα το οποίο μου επέτρεψε ο Θεός να δω: 


Πρώτα απ’ όλα, 
το υπάρχον τεχνικό σύστημα που δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο είναι πράγματι σατανικό, καθώς εναντιώνεται σε όλους τους νόμους του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο θ’ αρχίσει να αποτυγχάνει... 

Θά έλθει λοιπόν εποχή πού θά βλέπουμε πολύ συχνά  αεροπλάνα να πέφτουν από τους ουρανούς, πλοία να βουλιάζουν, πυρηνικοί σταθμοί και χημικά εργοστάσια να ανατινάζονται... 
Όλα αυτά θα λάβουν χώρα ανάμεσα σέ τρομερές  φυσικές καταστροφές που θα χτυπήσουν όλες τις χώρες του κόσμου, με πρώτη και καλύτερη όμως την Αμερική. 
Αυτές θα είναι: καταιγίδες ανήκουστης δύναμης, σεισμοί, έντονες ξηρασίες και αληθινοί κατακλυσμοί... 
Στην πραγματικότητα, θα είναι δύσκολο να βρεθεί ένα μέρος στη γη που να μην έχειχτυπηθεί από αυτές τις καταστροφές, ένα μέρος που ο άνθρωπος θα βρει ένα ασφαλές καταφύγιο. 
Η ειρήνη καί ησυχία του ανθρώπου θα είναι μόνο στα χέρια του Θεού, καί στην πίστη του για την καλή θέληση καί Πρόνοια Του Κυρίου, επειδή η μητέρα Γη δεν θα μπορεί πιά να προσφέρει αυτό το καταφύγιο... 
Οι  πολιτείες θα είναι αυτές που θα χτυπηθούν περισσότερο από την οργισμένη Φύση,καθώς θα έχουν κόψει εντελώς τους δεσμούς μαζί της... 
Μόνο μια καταστροφή ενός πολυώροφου κορυφαίας τεχνολογίας Πύργου, θά απειλεί εκατοντάδες ψυχές με θάψιμο κάτω από τα ερείπια, χωρίς την δυνατότητα για Θεία Κοινωνία και μετάνοια... 
Αυτές οι μοντέρνες κατοικίες ( πολυκατοικίες ), κατασκευασμένες σε στίβες η μία πάνω στήν άλλη, καί σε σειρές ( διαμερίσματα ) μεταξύ τους, ( θά εκτιναχθούν ) διαπερνώντας τό έδαφος τής Γής σαν βέλος κατευθείαν κάτω, προς το πυρ της Κολάσεως, καί θα φέρνουν στους ανθρώπους ένα κακό θάνατο κάτω από τα συντρίμμια... 
Εκείνοι που θα επιζήσουν, θα ζηλεύουν αυτούς που ευλογήθηκαν μ΄ ένα γρήγοροθάνατο, καθώς η μοίρα τους θα είναι τρομερή: ένας αργός μαρτυρικός θάνατος από πείνα και ασφυξία ( μέσα στα χαλάσματα...) 


Οι πόλεις θα γίνουν πραγματικά ένα φρικιαστικό θέαμα...


Ακόμα και αυτές οί πολυκατοικίες καί κατοικίες που θα 
κατορθώσουν να γλυτώσουν από την καταστροφή, στερημένες από ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, θέρμανση και τροφή,θα μοιάζουν με τεράστιους πέτρινους τάφους, καθώς τόσοι πολλοί άνθρωποι θα πεθαίνουν εκεί μέσα... 

Συμμορίες ληστών θα περιπλανιούνται στους δρόμους, καί τα εγκλήματά τους θαπαραμένουν ατιμώρητα. 
Ακόμα και η ημέρα δεν θα φέρνει ειρήνη και ασφάλεια στη πόλη, ενώ την νύχτα οι άνθρωποι θα συγκεντρώνονται σε μεγάλες ομάδες, ψάχνοντας γιά ασφάλεια όλοι μαζί για να επιβιώσουν ως την αυγή. 
Αλλά, αλλοίμονο, η ανατολή δεν θα αναγγέλλει μια καινούργια ευτυχισμένη μέρα, αλλά θα σημαίνει την αρχή περισσοτέρων οδυνών στην προσπάθεια επιβίωσης για μια ακόμα ημέρα... 
Δεν πρέπει να νομίζετε ότι στά χωριά, καί στίς αγροτικές περιοχές θα είναι καλύτερα. 
Οι αγροί, μολυσμένοι από τις τοξικές βροχές και ταλαιπωρημένοι από ξηρασία δεν θα αποδίδουν καθόλου σοδειές. Τεράστιο πλήθος βοοειδών θα πεθαίνει, και οι άνθρωποι ανήμποροι να θάψουν όλα τα νεκρά ζώα, θα τα αφήσουν να κείτονται και να σαπίζουν εκεί, δηλητηριάζοντας τον αέρα με μια μπόχα αποσύνθεσης... 
Οι χωρικοί θα υφίστανται επιδρομές από τους ανθρώπους της πόλης, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να σκοτώσουν ακόμα και για μια φέτα ψωμί! 
Ναι ακριβώς, αυτή η φέτα ψωμιού που σου φαίνεται ( τώρα ) άνοστη, εκείνες τις μέρες χωρίς σάλτσες και μπαχαρικά, θα προκαλεί τους ανθρώπους να χύσουν αίμα γι’ αυτήν, ( ...γιά μιά φέτα ψωμί ) . 
Για τους χωρικούς, ακριβώς όπως και για τους κατοίκους της πόλης, η νύχτα θα είναιγεμάτη με τρόμους, καθώς θα φέρνει μαζί της λεηλασίες και ληστείες.  
Για τους αγρότες, θα είναι επιτακτικό να διατηρήσουν τον εξοπλισμό των αγροκτημάτων τους, διότι χωρίς αυτόν δεν θα μπορούν να κάνουν καμία δουλειά, βρίσκοντας έτσι σίγουρο θάνατο από πείνα.
Έτσι, και στις πόλεις όχι μόνο η τροφή, η ιδιοκτησία, αλλά και οι ίδιοι άνθρωποι θα είναι κυνηγημένοι...


Ο κανιβαλισμός θα γίνει ένα σύνηθες φαινόμενο !


Όλοι οι νόμοι της ηθικής θα ποδοπατηθούν. Αυτή η ίδια η ύπαρξη της ανθρωπότητας και η ουσία της θα κατευθυνθεί προς την απόρριψη της Πρόνοιας του Κυρίου και της Χάρης του. 

Ενώ οι Εντολές που δόθηκαν στους ανθρώπους από τον Κύριο δεν είναι τίποτε άλλο από ένας δρόμος προς μια γαλήνια και ευτυχισμένη ζωή με ειρήνη και αρμονία με τον Κύριο. 
Όλα τα υπόλοιπα που παραβιάζουν τις εντολές, είναι επιζήμια για τον κόσμο και για όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτόν και εξαρτώνται απ’ αυτόν. 
Όλα ξεκινούν από μικροπράγματα: 
έκλυτο ντύσιμο και ήθη, κοινή διαπαιδαγώγηση αγοριών και κοριτσιών και όχι κάτω από την καθοδήγηση της εκκλησίας αλλά ενός λαϊκού ατόμου. Από κάτι τέτοια μικροπράγματα είναι που αναφύονται τα μεγαλύτερα κακά... 
Πολλές φορές ο Σατανάς προσπάθησε να καταστήσει την ηθική εξαθλίωση παγκόσμια, πανδημική, αλλά πάντα εύρισκε μπροστά του την τρομακτική καταγγελία της Εκκλησίας. Διότι τα πνεύματα του σκότους αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο απ’ όλα: 
την καταγγελία. 
Γι’ αυτό όταν το φως της Αλήθειας σβήνει, τότε οι κακές, διαβολικές υποκινήσεις γίνονται πολύ πιο δυνατές. 
Ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την συσκότιση (της λογικής) που προκαλεί η υπεραφθονία μιας δωδεκάδας «αναπτυγμένων» χωρών, όπως αποκαλούνται, τις οποίες ο εχθρός της ανθρωπότητας έχει επιλέξει για να γίνουν όργανα στην αποχαύνωση όλου του κόσμου. 
Το πρωταρχικό όπλο σκανδαλισμού εδώ είναι το σλόγκαν της Ελευθερίας! Τόσο πολύ αίμα έχει χυθεί σε όλες τις επαναστάσεις και πραξικοπήματα, κοινωνικές και ψευδο-θρησκευτικές εκδηλώσεις, πολιτική και με μυστικότητα διαμάχη, - όλα τοποθετημένα στο βωμό του δαίμονα της ελευθερίας! Ναι, αυτός που επαναστάτησε κατά του Θεού, και ρίχθηκε κάτω (από τον Ουρανό), το μαμούνι που προσπάθησε να ιδιοποιηθεί την θέση του Κυρίου - αυτός είναι αναζητητής της «ελευθερίας»! 
Η ελευθερία του δεν είναι η ικανότητα που δόθηκε στον άνθρωπο από τον Κύριο για να αναζητάει την τελειότητα της ηθικής. Η «ελευθερία» του, είναι ένας ζυγός, μέσω του οποίου ο άνθρωπος στερείται την δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα στο καλό και το κακό, αφήνοντάς του μόνο τη δυνατότητα να βαδίσει κατευθείαν στην κόλαση. 
Αυτή είναι η ελευθερία που θα βασιλέψει !
Είδα ότι το παγκόσμιο κακό είναι προετοιμασμένο να κάνει τα πάντα για να δυσφημήσει την Αγία Εκκλησία, το άμωμο σώμα του Χριστού! 
Πρώτα απ’ όλα, θα της εκσφενδονίσουν προσβολές σε όλα τα μέσα ενημέρωσης: εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα χλευαστούν και θα γελοιοποιηθούν, όπως και οι ιεροτελεστίες τους, οι νηστείες και όλος ο Χριστιανικός τρόπος ζωής - όλα όσα αποτελούσαν την βάση της ζωτικότητας του ανθρώπου. 
Χιλιάδες και χιλιάδες καταστροφείς της Ορθοδοξίας θα διεισδύσουν στην Εκκλησία ανάμεσα στους κληρικούς.  
Παρόλη την γενική εξωτερική ευσέβεια, το πνεύμα τους θα είναι εχθρικό, αντιχριστιανικό, και οι άνθρωποι θα απομακρυνθούν από τις εκκλησίες όπου αυτοί οι αντιπρόσωποι του κλήρου θα διοικούν. Έτσι οι ανακαινισμένες και οι καινουργιο-κτισμένες εκκλησίες θα είναι άδειες. 
Ωστόσο, το φως της αληθινής αγιότητας θα συνεχίσει σποραδικά να αναλάμπει, σε κάποια μέρη. Αυτός που αναζητεί ευρίσκει... Κανένας δεν μπορεί να απαλλαχθεί λέγοντας: 
«Κύριε έψαξα αλλά δεν βρήκα...» Μέσα στο ζόφο της ολοκληρωτικής έλλειψης της Πίστης και της Θεοσέβειας, τα φώτα της Αλήθειας θα τρεμοπαίζουν σε όλη τη Γη... 
Επί πλέον ο αληθινός κλήρος θα καταδιωχθεί, θα κυνηγηθεί, και θα του φερθούν υποτιμητικά. Οι μπράβοι του δαίμονα δεν θα σταματήσουν μπροστά στο φόνο, αν ο Κύριος δει ότι είναι έτοιμοι οι ευσεβείς να δεχτούν το φωτοστέφανο του μάρτυρα... Θα υπάρξουν πολλοί τέτοιοι ευσεβείς μάρτυρες εκείνη την εποχή! 
Μια από τις ελευθερίες την οποία οι μπράβοι του δαίμονα θα προσπαθήσουν να εδραιώσουν στους ανθρώπους με οποιοδήποτε τίμημα θα είναι η ελευθερία της ηθικής ακολασίας.  
Αλλοίμονο, οι άνθρωποι την έχουν ήδη δεχτεί και την έχουν κάνει ένα αναμφισβήτητο κομμάτι της σύγχρονης ζωής. Η μοιχεία δεν θα χαρακτηρίζεται έτσι, αλλά θα θεωρείται σεξουαλική ελευθερία. 
Η διαφθορά θα επιβάλλεται από την μικρή ηλικία στην μορφή της παιδείας, της σεξουαλικής κουλτούρας και συμπεριφοράς των φύλων. Θα δείχνουν στα παιδιά γυμνά σώματα, την σεξουαλική πράξη - όλα σε μια απόπειρα να πυροδοτήσουν λάγνα πάθη, τα οποία θα αναφέρουν ως φυσιολογικά ένστικτα. Ο τύπος και η τηλεόραση θα πλημμυρίσουν με γυμνά κορμιά και απαίσιες σκηνές πορνείας. 
Η γύμνια στο σημερινό ένδυμα θα είναι μόνο η αρχή.  
Ο τελικός σκοπός θα είναι πολύ πιο τρομερός, η γιορτή της Αστάρτης και του Βάαλ, όπου εκατοντάδες εκατοντάδων ειδωλολατρών θα πορνεύουν, αποχαυνωμένοι με αλκοόλ και ναρκωτικά. 
Εκεί θα σύρουν την ανθρωπότητα οι υποστηρικτές της σεξουαλικής ελευθερίας - να λατρεύουν τους δαίμονες της πορνείας.  
Σκλάβος γίνεται ο ηττημένος στον πόλεμο, αλλά οι άνθρωποι θα παρασυρθούν από αυτήν τη σκλαβιά που έρχεται τυλιγμένη σαν δώρο… 
Εντούτοις, ακόμα και η κοινή αμαρτία της πορνείας δεν είναι αρκετή για τους δαίμονες: 
Ο  σοδομισμός και η παιδεραστία θα δοθούν απλόχερα ως υπέρτατες εκδηλώσεις της ελευθερίας 
Η προπαγάνδα αυτών των απαίσιων αμαρτιών θα αποκτήσει απίστευτη δύναμη - ακόμα πιο ισχυρή από την ίδια τη σεξουαλική ακολασία. Περιπτώσεις ομοφυλοφιλικών γάμων θα παίρνουν τέτοια προβολή όσο και η ανακάλυψη των αντιβιοτικών στην εποχή τους. 
Η σοδομική αμαρτία θα εξαπλωθεί αισθητά: αρχικά ανάμεσα στους καλλιτέχνες και στους πολιτικούς. 
Η σοδομική αμαρτία θα γίνει το χαρακτηριστικό σήμα του μέλλοντος.  
Ήδη τώρα, αυτές οι αχαλίνωτες ακολασίες λαμβάνουν χώρα υπό την μορφή ετήσιων καρναβαλιών των ομοφυλοφίλων στην Αμερική! Όλα αυτά θα αποτελέσουν επίσης κομμάτι της Ρωσικής σκηνής, κάτι όχι λιγότερο από μια άσχημη εκδήλωση... 
Όλοι όσοι αντιστέκονται σε αυτές τις δαιμονικές εφορμήσεις θα θεωρηθούν ότι καταπατούν την ελευθερία των άλλων, ως αφάνταστα αμαθείς ή ακόμα και εχθροί του κράτους και των συμφερόντων του, καθώς όλα τα κράτη θα έχουν ως απώτερο σκοπό τους την διαφύλαξη των δαιμονικών ελευθεριών αντί των ηθικών αξιών. 
Πράγματι, είναι δαιμονικά, γιατί ακόμα και σήμερα δεν θα συναντήσετε πουθενά ένα Ορθόδοξο άρθρο εκτός και αν είναι έκδοση της Εκκλησίας. Τι ανοησίες λέγονται και γράφονται! 
Παρόλα αυτά δεν υπάρχει αντιπαράθεση στις απόψεις και τις διαφορετικές θεωρήσεις στη ζωή. Αυτή λοιπόν είναι η ελευθερία: όταν σε κάποιον επιτρέπεται μόνο να ρίξει λάσπη στην ιερότητα και στην αγνότητα! Κάθε τι άλλο είναι απαγορευμένο - ταμπού. 
Όλα αυτά ξεκίνησαν με ασήμαντα πράγματα, πριν από πολύ καιρό. Ξεκίνησαν πολύ πριν την επανάσταση (των μπολσεβίκων το 1917), όταν τα ενοριακά σχολεία μεταφέρθηκαν στην κοσμική αρχή. Και έτσι ο άθεος ξεκίνησε να διδάσκει και να εκπαιδεύει το επιτελείο του για την επανάσταση του 1917. 
Είχα με την χάρη του Θεού ένα όραμα για το πώς τα νιάτα, κάτω από την ισχυρότατη γοητεία του σατανά, εξαιτίας της πληθώρας των αμαρτιών, και μεθυσμένα από το ποτό και τα ναρκωτικά είναι αβοήθητα, μπροστά στο τελικό κάλεσμα της κόλασης και θα οδηγηθούν σε αυτοκτονία!  
Θα υπάρξει ένα καταστροφικό ξέσπασμα στον αριθμό των αυτοκτονιών.  
Σε τέτοιο βαθμό, ώστε στο τέλος δεν θα εκπλήσσει κανένα πλέον. Θα γίνει ο κανόνας, κάτι σαν δεδομένο... 
Ακόμα περισσότερο καθώς ο αριθμός των ανθρώπων που θα χτυπηθούν από τρομερές αρρώστιες, σεξουαλικά μεταδιδόμενες, θα είναι τόσο μεγάλος και οι πόνοι των θυμάτων θα είναι τόσο απαίσιοι, ώστε η κοινωνία τελικά θα δεχτεί την αυτοκτονία σαν μια ανάπαυλα, σαν πράξη ελέους. Οι αρχές θα φτάσουν ακόμα και στο σημείο να εξωθούν τους ανθρώπους να το κάνουν... 
Τα πάντα θα στοχεύουν στην καταστροφή των ψυχών αυτών που πλανήθηκαν. 
Μια ακόμα φριχτή δαιμονική παγίδα θα παρακινεί τους ανθρώπους να αυξήσουν τα κέρδη τους, να επιζητούν πλούτη ως ύψιστο σκοπό της ζωής.  
Το ίδιο το πάθος της αντιζηλίας (του πλούτου των άλλων) από μόνο του είναι επιζήμιο, όπως όλα τα πράγματα που γίνονται χωρίς μέτρο. Και η υπερβολή οδηγεί στη καταστροφή της φύσης. 
Το δεύτερο μέρος αυτής της παγίδας εντοπίζεται στον τρόπο με τον οποίοχρησιμοποιείται αυτός ο πλούτος.  
Τι είναι τα σημερινά χρήματα; Ένα φάντασμα, μια ψευδαίσθηση, όπως όλα τα «θαύματα» του διαβόλου. 
Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων βρίσκεται στις τράπεζες ή σε ομόλογα. 
Αυτές οι τράπεζες θα πτωχεύσουν και οι άνθρωποι θα γονατίσουν! Αυτό μπορεί να γίνει αστραπιαία... 
Έχουν ήδη γίνει αναρίθμητες και επιτυχημένες πρόβες αυτού του πράγματος. Η βιομηχανία θα παραλύσει εξαιτίας φυσικών συμφορών και πολέμων. Επομένως με τι θα μείνει ο άνθρωπος; Με μια μάζα από άχρηστα πράγματα, για την συγκέντρωση των οποίων ξόδεψε χρόνια από την ζωή του. 
Τώρα βλέπει ότι η αξία τους είναι εντελώς σχετική, ακόμη και σε ένα ασφαλή και ευτυχισμένο κόσμο, και βεβαίως τίποτε δε θα αξίζουν σε ένα κόσμο καταστροφής και αφανισμού. 
Τώρα, φανταστείτε ότι ο ηλεκτρισμός και το νερό έχουν κοπεί, ότι δεν υπάρχει θέρμανση… 
Ο καθένας αμέσως θα έδινε ότι είχε και δεν είχε για ένα πριόνι, ένα τσεκούρι μία σόμπα… όταν κάποιοι ελάχιστοι θα είχαν στην κατοχή τους αυτά τα πράγματα, από τους εκατό ο ένας, ή τόσο... 
Ξέρω ότι σας έχω φοβίσει υπέρμετρα με τις αφηγήσεις μου. Αλλά πιστέψτε με ότι είναιακόμα πιο τρομερά να τα βλέπεις! 
Αυτό που είδα είναι ακόμα πιο άσχημο και απαίσιο από αυτό που θα μπορούσα να σας περιγράψω με λόγια. Ωστόσο, δεν μπορώ να σας τα πω όλα, καθώς δεν πρέπει να σας προκαλέσω κατάθλιψη και να πέσει στο παρόν το ηθικό σας, με τα οράματα μου για το μέλλον..." 
Αυτό ήταν ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ορθοδόξου κληρικού π. Αλεξάντερ Κρασνώφ «Πνευματικές συζητήσεις και Διδαχές του γέροντος Αντωνίου».

Ελπίζουμε ότι η εξιστόρησή μας αυτή δε θα σας αφήσει να πέσετε σε απελπισία, αλλά αντιθέτως, θα σας εμπνεύσει ώστε να γίνετε πιο ζηλωτές στην εκπλήρωση των εντολών του Κυρίου, διότι εκεί βρίσκεται ο δρόμος της Σωτηρίας, όπως υποσχέθηκε ο Κύριος σε όλους τους πιστούς Χριστιανούς. 

Πηγή: «Η Φωνή της Ρωσίας» 
http://www.vor.ru/English/Christian_Message/program.phtml?act=60 
Σημείωση Λεοντίου Μοναχού: 
Με την φροντίδα της Tatyana Shvetsova, από την «Φωνή της Ρωσίας» στα Αγγλικά.
πηγή   το είδαμε εδώ

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή Β΄ Νηστειών

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Ο παράλυτος της ευαγγελικής περικοπής, όπως μάς την αφηγείται ο Ευαγγελιστής Μάρκος, έλαβε από τον Κύριο μια ανεκτίμητη δωρεά, μια ύψιστη ευεργεσία. Ο παράλυτος παρακάλεσε τέσσερεις καλοπροαίρετους ανθρώπους να τον μεταφέρουν κατάκοιτο, όπως ήταν, μπροστά στον Κύριο που δίδασκε, για να ζητήσει με πίστη την θεραπεία του από την ασθένεια που τον βασάνιζε, να παρακαλέσει για την υγεία του σώματός του. Η σωματική υγεία είναι μεγάλο αγαθό, αλλά ασύγκριτα μεγαλύτερο αγαθό, ανυπολόγιστης αξίας είναι η υγεία της ψυχής, η απαλλαγή από τη φοβερή ασθένεια που λέγεται αμαρτία, από την αβάστακτη κατάθλιψη που δημιουργεί η ενοχή, η οποία έχει πολλές φορές, αντίκτυπο και στην υγεία του σώματος. Και ο παραλυτικός, χάρις στην πίστη του, πήρε από τον Κύριο, όχι μόνο τη θεραπεία του σώματος αλλά και της ψυχής. «Τέκνον, του είπε ο Κύριος με στοργή, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Πολλοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι πόθησαν και λαχτάρησαν αυτή τη θεραπεία, την άφεση των αμαρτιών, την απαλλαγή από την εφιαλτική κατάσταση της ενοχής. Πόσες δεήσεις δεν απηύθυναν, πόσες και πόσες θυσίες δεν πρόσφεραν στους θεούς ή στον Θεό τους, για να πάρουν αυτό το μεγάλο αγαθό. Πίστευαν ότι όσο πλουσιότερες και δαπανηρές είναι οι θυσίες τους, τόσο ευκολότερα θα εκδυσωπούσαν τους θεούς τους για να βρουν έλεος, για να πάρουν την άφεση, την λύτρωση.
Όμως κάποια εσωτερική φωνή τους πληροφορούσε ότι και άλλες τόσες, άπειρες φορές, αν προσέφεραν, δεν θα έπαιρναν την άφεση, δεν θα εκδυσωπούσαν τον Θεό να φανεί ίλεως προς αυτούς. Σωστά, βέβαια, κατέφευγαν στο θείο, γιατί πίστευαν ότι κανένας άνθρωπος, όσο ισχυρός, σοφός και ενάρετος αν ήταν, κανένα δημιούργημα του ουρανού και της γης, όσο μεγάλο κι αν ήταν, δεν είχε την δυνατότητα να συγχωρήσει αμαρτίες. Πανανθρώπινη ήταν η πίστη, ότι «οὐδείς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας, εἰ μή εἷς ὁ Θεός».
Οι Εβραίοι είχαν διδαχθεί από τους προφήτες τους και οι άλλοι άνθρωποι το αισθανόταν σαν μαρτυρία της συνειδήσεώς τους εκείνο, που είχε διακηρύξει ο Θεός. Είχε πεί, με το στόμα του Προφήτη Ησαΐα: «Ἐγώ εἰμι, ἐγώ εἰμι, ὁ ἐξαλείφων τάς ἀνομίας σου ἓνεκεν ἐμοῦ» . Εγώ είμαι, εγώ είμαι ο μόνος, ο οποίος σβήνω τις αμαρτίες σου λόγω της αγαθότητάς μου. Και ο προφήτης Μιχαίας διακήρυσσε σε όλες τις γενεές των ανθρώπων: «Ὁ Θεός ἐπιστρέψει καί ἐλεήσει ἡμᾶς, καταδύσει τάς ἀδικίας ἡμῶν καί ἀπορριφήσονται εἰς τά βάθη τῆς θαλάσσης, πάσας τάς ἁμαρτίας ἡμῶν» . Θα έλθει σ’ εμάς ο Θεός και θα μάς ελεήσει. Αυτός θα μάς δώσει την άφεση. Θα εξαλείψει και θα καταποντίσει στα απύθμενα βάθη των ωκεανών τις αμαρτίες μας. Και έτσι η ποθούμενη άφεση των αμαρτιών ήταν τότε ένα προσδοκώμενο αγαθό.
Και το ανεκτίμητο αυτό αγαθό έγινε πραγματικότητα όταν ο απειροτέλειος Θεός, ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος και πρόσφερε την απείρου αξίας λυτρωτική θυσία, όταν καρφωμένος πάνω στον Σταυρό του μαρτυρίου έχυσε το πάντιμο αίμα του για να αποπλύνει τον ρύπο των αμαρτιών μας, για να μάς δώσει πλήρη και τέλεια άφεση, για να μάς απαλλάξει από το άγχος της ενοχής. Αυτή την αλήθεια προείπαν οι προφήτες ως βέβαιη και ακαταίσχυντη ελπίδα. Αυτή παραδίδει σε όλες τις σελίδες της η Καινή Διαθήκη. Αυτή παρέλαβε, διδάσκει και θα διδάσκει μέχρι συντελείας των αιώνων η Αγία μας Εκκλησία.
Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει: «Ἀδελφοί, τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διά Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτόν προσήνεγκεν ἂμωμοντῷ Θεῷ, καθαριεῖ τήν συνείδησιν ὑμῶν ἀπό νεκρῶν ἒργων» . Αδελφοί, λέει ο Παύλος, δεν πήρε ποτέ στο παρελθόν κανείς άνθρωπος την συγχώρηση από τις αιματηρές θυσίες των διαφόρων ζώων. Αλλά από εδώ και μετά παίρνομε όλοι οι πιστοί την άφεση με τη θυσία του Χριστού. Διότι μόνο το αίμα του Χριστού, ο οποίος προσέφερε τον εαυτό του θυσία, τον μόνο τελείως καθαρό και αμόλυντο κι από την πιο μικρή αμαρτία, προς τον Θεό. Αυτό ακριβώς το πάντιμο αίμα του θα καθαρίσει την ψυχή σας και θα απαλλάξει την συνείδησή σας από τα έργα της αμαρτίας, που οδηγούν στον αιώνιο θάνατο.
Την παλαιότερη εποχή οδηγούσαν με τη βία τα ζώα και τα πρόσφεραν θυσία στους βωμούς, χωρίς αυτά να έχουν καμία επίγνωση και χωρίς καμία αξία ενώπιον του Θεού. Ο ενανθρωπήσας όμως Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, εκουσίως και με πλήρη επίγνωση πρόσφερε τον εαυτό του θυσία για τη δική μας λύτρωση. Έγινε ο ίδιος θύτης και θύμα. Ήταν ο προσφέρων και ο προσδεχόμενος την θυσία. Μεγάλο μυστήριο αυτό, της λυτρώσεώς μας. Λέει ο Απόστολος Πέτρος: Αγαπητοί, ξέρετε καλά τι πληρώθηκε ως αντάλλαγμα για να απελευθερωθείτε από τον μάταιο αυτό τρόπο ζωής, που κληρονομήσατε από τους προπάτορές σας. Δεν δόθηκε ως αντάλλαγμα κάτι που φθείρεται, όπως το ασήμι ή το χρυσάφι, αλλά το ανεκτίμητο αίμα του Χριστού, ο οποίος θυσιάστηκε σαν άσπιλος και άμωμος αμνός .
Βρισκόμαστε ήδη στην δεύτερη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τέρμα της θα είναι το πάθος του Κυρίου, η σταυρική θυσία για τη λύτρωσή μας, για την άφεση των αμαρτιών, για την δικαίωση μας ενώπιον του Θεού. Με θερμή και ακλόνητη πίστη, με ευγνώμονα και ευλαβή την καρδιά ας αντικρύσουμε τον Κύριο πάνω στον Σταυρό. Ας του ζητήσουμε με ταπείνωση την άφεση, ώστε να ακούσει ο καθένας μας από το άγιο στόμα του, αυτό που άκουσε ο παράλυτος· «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Αμήν.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΙΑ

ΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Μέ μυστικό και αόρατο χέρι πολεμά ο Κύριος
Εάν θέλης να νικάς τους εχθρούς σου πιο γρήγορα και εύκολα, είναι ανάγκη να πολεμάς, αδελφέ και για πάντα και γενναία, εναντίον όλων σου των παθών, περισσότερο όμως και ειδικά εναντίον της φιλαυτίας σου, δηλαδή της υπερβολικής αγάπης του εαυτού σου, συνηθίζοντας να έχης για φίλους σου αγαπητούς τις περιφρονήσεις και τις θλίψεις, που μπορεί ποτέ να σου δώση ο κόσμος;
γιατί, με το να μη γνωρίζει κάποιος αυτόν τον πόλεμο του εαυτού του και με το να τον υπολογίζη λίγο, συνέβηκε και συμβαίνει πάντα να είναι οι νίκες δύσκολες, σπάνιες, ατελείς και ανύπαρκτες.
Λοιπόν, αυτός ο πόλεμος πρέπει να γίνεται πάντοτε, ασταμάτητα, δηλαδή συνεχώς, ως την ώρα του θανάτου σου και με γενναία ψυχή, την οποία εύκολα θα αποκτήσης εάν την ζητήσης από τον Θεό? εάν όμως σκεφθής την μανιασμένη ορμή και το παντοτεινό μίσος, που έχουν εναντίον σου οι εχθροί δαίμονες και το μεγάλο πλήθος των παρατάξεων και στρατευμάτων του, σκέψου όμως από την άλλη πλευρά και ότι είναι πολύ μεγαλύτερη η δύναμι του Θεού και η αγάπη που σου έχει και ότι πολλοί περισσότεροι είναι οι Άγγελοι του ουρανού και οι προσευχές των Αγίων, που πολεμούν κρυφά με το μέρος μας, όπως γράφτηκε για τον Αμαλήκ?«Μέ μυστικό και αόρατο χέρι πολεμά ο Κύριος» (Έξοδ. 17,16). Γι αυτό και από αυτήν την σκέψι παρακινήθηκαν τόσες γυναίκες και τόσα ανήλικα παιδιά και κατέκτησαν και νίκησαν όλη τη δύναμι και σοφία του κόσμου, όλες τις προσβολές του εχθρού διαβόλου και όλη τη μανία του.
Οπότε, δεν πρέπει να φοβηθής ποτέ, αν και σου φαίνεται ότι ο πόλεμος των εχθρών είναι δυνατός κατά πολύ, ότι θα παραμείνη για όλη σου την ζωή και ας σε φοβερίζη με πτώσεις από διάφορα μέρη. Γιατί, κάθε δύναμι και γνώσι των εχθρών μας, βρίσκεται στα χέρια του θείου μας Αρχιστρατήγου Ιησού Χριστού, για του οποίου την τιμή πολεμείσαι. Ο οποίος, επειδή μόνος του σε προσκαλεί με πίεσι στον πόλεμο, είναι φανερό, ότι όχι μόνο δεν θα αφήση ποτέ να υπάρξει σε βάρους σου κάποια εξουσία και νίκη από τους εχθρούς (γιατί αυτό το θεωρεί ως προσβολή του)? αλλά πολεμώντας αυτός για σένα, θα τους δώση στα χέρια σου νικημένους, όταν του φανή ευχάριστο, όπως γράφτηκε «Ο Κύριος ο Θεός σου πηγαινοέρχεται μέσα στο στρατόπεδό σου για να σε προστατεύση και για να συλλάβη τους εχθρούς σου και να τους παραδώση στα χέρια σου». (Δευτερ. 23,14).
Εάν όμως και αυτός αργοπορήση μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής σου, να κάνης αυτή την νίκη , αυτό θα είναι για μεγαλύτερο κέρδος σου? μόνον εσύ, αυτό πρέπει να κάνης, το να πολεμάς μεγαλόψυχα? και αν πολλές φορές μείνης πληγωμένος στον πόλεμο, μην αφήσης ποτέ σου τα όπλα, ούτε να φύγης? τέλος πάντων, για να παρακινήσαι να πολεμάς γενναία, πρέπει να γνωρίζης, ότι αυτόν τον πόλεμο δεν μπορεί να τον αποφύγη κανένας άνθρωπος, είτε στη ζωή είτε στο θάνατο? και όποιος δεν πολεμάει για να νικήση τα πάθη και τους εχθρούς του, αναγκαστικά πρέπει να συλληφθή από εδώ ή από εκεί και να πεθάνη.
Γι αυτό, πρέπει να πολεμάμε γενναία και πάντα, γιατί έχουμε να κάνουμε με τέτοιους εχθρούς, οι οποίοι τόσο πολύ μας μισούν, που δεν είναι δυνατόν να ελπίζουμε ποτέ από αυτούς ούτε ειρήνη, ούτε διωρία ή καμμία ανακωχή και κατάπαυσι του πολέμου. Γιατί καλό ήταν από την αρχή να μην ανοίξουμε πόρτα και να βάλουμε τους εχθρούς και τα πάθη μέσα στην ψυχή και καρδιά μας? αφού όμως τους βάλαμε μία φορά, δεν μπορούμε πια να αδιαφορήσουμε, αλλά πρέπει να πολεμάμε για να τους βγάλουμε, επειδή αυτοί είναι αναιδείς και αδιάντροποι, δεν βγαίνουν με άλλον τρόπο παρά με τον πόλεμο. 

Η πορεία της μετάνοιας ( Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ )


 
Στην αρχή της μετάνοιας επικρατεί θλίψη, σύντομα όμως διαπιστώνουμε ότι μπαίνει μέσα μας ενέργεια νέας ζωής, που προκαλεί θαυμαστή αλλοίωση του νου. Αυτή η κίνηση προς μετάνοια εμφανίζεται ως ανεύρεση του Θεού της αγάπης. Ενώπιον του πνεύματος μας διαγράφεται ευκρινέστερα η μεγαλοπρεπής εικόνα του Πρωτοπλάστου Ανθρώπου. 
Ατενίζοντας αυτή την ωραιότητα ανακαλύπτουμε ποιά φοβερή διαστροφή έπαθε μέσα μας η πρωταρχική ιδέα του Δημιουργού για μας. Η χάρη της μετάνοιας μας αποκαλύπτει την εικόνα του Υιού του Θεού. Ω, πόσο οδυνηρή είναι η πορεία αυτή! Φλογερή ρομφαία διαπερνά την καρδιά μας. 

Και πώς να μιλήσουμε για τη φρίκη, που νοιώθουμε τότε; Και πώς να περιγράψουμε την πράξη αυτή της αναπλάσεώς μας από το Θεό; Η εικόνα του «Μονογενούς και ομοουσίου τω Πατρί Υιού και Λόγου» ανάβει μέσα μας δυνατό πόθο να ομοιωθούμε με Αυτόν σε όλα. Και βρισκόμαστε ξανά στη παράδοξη θέση: Πάσχουμε, αλλά με άλλο πόνο, που πριν μας ήταν άγνωστος. Είναι πόνος που μας εμπνέει, δεν σκοτώνει. Σ’ αυτόν συνυπάρχει άκτιστη δύναμη. Μπαίνουμε στην θεία απειρότητα. Μένουμε εκστατικοί με όσα γεγονότα μας συμβαίνουν. Το μεγαλείο Του μας υπερβαίνει. 
Σμικρυνόμαστε όταν το συνειδητοποιήσουμε, συγχρόνως δε έρχεται ο Θεός να μας αγκαλιάσει, όπως ο Πατέρας της ευαγγελικής περικοπής. Ο φόβος και ο τρόμος αποχωρούν δίνοντας τη θέση τους στην παρουσία του Θεού. Ο Πατέρας, μας ντύνει με πολύτιμα ρούχα, μας στολίζει με ουράνιες δωρεές, καλύτερη των οποίων είναι η αγάπη που όλα τα σκεπάζει. Ο πρώτος πόνος της μετάνοιάς μας, μεταβάλλεται σε χαρά και γλυκύτητα αγάπης. Τώρα η αγάπη παίρνει νέα μορφή: την ευσπλαχνία σε κάθε κτίσμα που στερείται το θείο Φως. 
Ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος, και ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι αρχίζουμε να κατανοούμε το θέλημα του Θεού, βλέπουμε τους εαυτούς μας στο δρόμο της δημιουργικής πορείας του Ίδιου του Θεού. Συνεργασθήκαμε μαζί Του για την ανόρθωσή μας από την πτώση και την παραμόρφωση και να μας κάνει συνεργάτες Του, «εις το Αυτού γεώργιον». Αυτή είναι η πορεία της «εν Πνεύματι» αναγεννήσεώς μας με την μετάνοια.

Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ 

πηγή

Περί Αντιχρίστου: «Δεν με προσκυνάς; Θα σε πεθάνω λοιπόν της πείνας…»

daniil sisoev


Εδώ μέ τήν πρεσβυτέρα του, σε μία οικογενειακή φωτογραφία λίγο πρίν την δολοφονία του...






Πατήρ Δανιήλ: «…Πολλοί άνθρωποι για κάποιο λόγο πιστεύουν oτι 
ό Αντίχριστος δεν θα είναι σε θέση χωρίς την σφραγίδα του να αναγνωρίσει έναν άνθρωπο…
Αλλ΄ όμως, μέσα στον Αντίχριστο θα ζει ό ίδιος ο Σατανάς, όπως αναφέρεται στην Επιστολή προς τούς Θεσσαλονικείς…
Τα πονηρά πνεύματα έτσι και αλλιώς όλο μάς ακολουθούν, και έχουν ενοχοποιητικά στοιχεία για μας. Όπως περιγράφεται μάλιστα και στην δοκιμασία της μακάριας Θεοδώρας, αυτοί καταγράφουν κάθε κακή πράξη πού κάνουμε.
Στ’ αλήθεια λοιπόν, θα είναι άραγε δύσκολο 
στον Αντίχριστο να καλέσει το πονηρό πνεύμα ( πού έχει υπό παρακολούθηση τον άνθρωπο ) και να ζητήσει να του πεί, πού βρίσκεται κανείς;
Ναι, θα είναι εύκολο για αυτόν να το ρωτήσει. Και για αυτό δεν του χρειάζεται να μάς καταδιώξει...


Στον Αντίχριστο θα είναι σημαντικό να γνωρίζει, όχι, το πού βρίσκεται ό άνθρωπος, ή με τί ασχολείται καί  τί εμπορεύεται.

Για αυτόν θα είναι σημαντικό ό άνθρωπος να έχει «υπογράψει» συμβόλαιο μαζί του. Να έχει κάνει συμμαχία μαζί του. Αλλά θα του κάνει εκβιασμό χρησιμοποιώντας την πείνα.

Γι’ αυτό είναι ή απαγόρευση για το εμπόριο ( οπότε ) και ό κανόνας θα είναι απλός. Δέν με προσκυνάς, θα σέ πεθάνω λοιπόν της πείνας !
Αυτή είναι ή όλη λογική, το καταλαβαίνετε;…

Και για ποιό λόγο ό Σατανάς εξαπλώνει όλα αυτά; Για τον λόγο, ότι, όταν εμφανισθεί ό πραγματικός Αντίχριστος, όλοι αυτοί οι άνθρωποι πού φοβούνται να πάρουν την σφραγίδα, όλοι θα πάρουν με επιτυχία την πραγματική.

Επειδή θα ψάχνουν την σφραγίδα, όχι εκεί πού θα βρίσκεται. Αυτοί θα την ψάχνουν σέ κάποια τεχνικά μέσα τα οποία στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται στον Αντίχριστο. Ό διάβολος θέλει να μάθει στους ανθρώπους, όταν θα έρθει ό αληθινός εχθρός, αυτοί να μην τον φοβούνται πλέον.

Αλλά ό άγιος Ιππόλυτος λέει το έξης: «Τί θα λέει ό άνθρωπος, λαμβάνοντας την σφραγίδα του Αντίχριστου; Θα πει: αποτάσσομαι τον Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης, τον Μοναδικό Του Υιό τον Ιησού Χριστό, το Άγιο Πνεύμα, την Αγία Εκκλησία και παραδίνομαι σέ σένα μόνος μου».

Κοιτάξτε ό άγιος Ιππόλυτος είχε δίκιο. Το βασικό σήμερα, το οποίο ό Αντίχριστος παίρνει για δικό του, είναι ή απάρνηση της δημιουργίας του σύμπαντος. Ή εξέλιξη, αυτό δεν είναι ή προετοιμασία του ερχομού του Αντίχριστου; Και βέβαια είναι ή προετοιμασία, ή θεϊστική εξέλιξη ιδιαίτερα.

Όταν ισχυρίζονται ότι ό Θεός δημιουργούσε τον κόσμο με τη βοήθεια του κακού, και του θανάτου, αυτό οδηγεί στον Αντίχριστο.

Ό ισχυρισμός ότι ό Χριστός δεν είναι ό μοναδικός δρόμος για τον Θεό, αυτός είναι ό δρόμος για τον Αντίχριστο.
Ό ισχυρισμός ότι υπάρχει σωτηρία έκτος της Εκκλησίας, αυτός είναι ό δρόμος για τον Αντίχριστο.
Ό ισχυρισμός ότι εμείς πρέπει να βολευόμαστε εδώ στην γη.
Και όπως ό Απόστολος Παύλος λέει: « όταν θα λένε ότι τώρα έχουμε ειρήνη και ασφάλεια, τότε έρχεται ή καταστροφή !»
Ό δρόμος λοιπόν για τον Αντίχριστο βρίσκεται στην ιδεολογία, στα πιστεύω μας, και όχι στην τεχνική. Με την πνευματική έννοια, πολλοί άνθρωποι σήμερα ήδη έχουν υιοθετήσει τις ιδέες του Αντίχριστου, και συμμερίζονται τις ιδέες του Αντίχριστου.
Ή ιδέα, για το ότι ό Θεός είναι ένας, αλλά οι δρόμοι είναι πολλοί, αυτή είναι ιδέα του Αντίχριστου. Αλλά κανείς δεν γράφει ενάντια σέ αυτό.

Ενάντια σέ αυτό δεν πολεμάνε. Καταπολεμάνε ενάντια σέ αυτά τα πράγματα, τα όποια εδώ και πολύ καιρό παλιώσανε….

Προσέξτε, oσο περισσότερο ό άνθρωπος άρχιζε να ασχολείται με την καταπολέμηση του ΑΦΜ, ή των Βιομετρικών διαβατηρίων, τόσο περισσότερο αγχώδης γίνεται, γίνεται εκνευρισμένος, οργισμένος, επιθετικός...
Μήπως αυτό είναι από το Άγιο Πνεύμα; Μήπως το Άγιο Πνεύμα είναι ό Θεός της σύγχυσης, της ακαταστασίας; Όπως είπε ό Απόστολος Παύλος «ό Θεός δεν είναι Θεός ακαταστασίας, αλλά ειρήνης» (Α’Κορινθ. 14, 33).
Άλλ’ εγώ δεν έχω δει ακόμη έναν ήσυχο και ήρεμο άνθρωπο πού θα συμμετάσχει ενεργά στην καταπολέμηση του ΑΦΜ. Όλοι τους είναι υστερικοί…
Εμείς είχαμε έναν Αρχιμανδρίτη με κύρος, σέ ένα μεγάλο μοναστήρι, δεν θα αναφέρω το όνομα του, ώστε να μην τον προσβάλω, αυτός καταπολεμούσε ενεργά το ΑΦΜ και ως αποτέλεσμα είχε τρελαθεί. Στην πραγματική έννοια της λέξης. Άρχισε να τρέχει γυμνός γύρω από το μοναστήρι, ουρλιάζοντας μέ διάφορους παραλογισμούς, και κατέληξε σέ ένα ψυχιατρείο. Τέτοια πνευματική σύγχυση, ή οποία έβλαψε τον άνθρωπο ολοκληρωτικά.
Ό λαός μας άρχισε να καταφεύγει στις σπηλιές. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του ίδιου πειρασμού. Είναι αυτό από το Θεό;
Όχι, αυτό είναι από τον Σατανά ! Και αυτό είναι από τον Σατανά, ακριβώς, γιατί ό διάβολος θέλει τούς ανθρώπους να τούς φέρει σέ σύγχυση. Τούς σύγχυσε ακόμα και με αυτό, έτσι πού αυτοί ξέχασαν τον Χριστό και θυμούνται μόνο το διάβολο.
Μιλήσατε για τον πατέρα Παΐσιο, και εγώ θυμήθηκα μία ιστορία την οποία γνωρίζω από πρώτο χέρι.
Το 1980 στον γέροντα Παΐσιο τον ‘Αγιορείτη ήρθαν κάποιοι προσκυνητές και άρχισαν να ρωτάνε, πότε θα έρθει ό Αντίχριστος.
Και εκείνος τούς ρώτησε: «Γιατί ( είστε τόσο ανυπόμονοι ; ), εσείς τον περιμένετε πολύ ;»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΒ «ΝΑ ΛΑΜΠΕΙΣ ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ»
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΙΕΡΕΩΣ ΔΑΝΙΗΛ ΣΙΣΟΕΒ +2009
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
πηγή  το είδαμε εδώ

Ο «Ζητιάνος του Θεού» ΝΤΟΜΠΡΗ ΝΤΟΜΠΡΕΦ

5

Γέροντας Ντόμπρη Ντόμπρεφ. «Αγιος, ασκητής, αγωνιστής, άγγελος, μαχητής, απεσταλμένος του Θεού, οδοιπόρος, ταξιδευτής από το παρελθόν, ζητιάνος…». Φέτος συμπληρώνει τα 99 του χρόνια και συνεχίζει να βοηθάει τους ανθρώπους μοιράζοντάς τους τη μοναδική του περιουσία… την καλοσύνη και την ανθρωπιά.

O Ντόμπρι Ντόμπρεφ είναι ένας άνθρωπος που περνά την ημέρα του μπροστά στον ιερό ναό των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου. Δεν επαιτεί αλλά αναζητά ανθρώπους να τον βοηθήσουν στο θεάρεστό έργο του.

Παρόλο που οι περισσότεροι πίστευαν ότι πρόκειται για έναν συνηθισμένο ζητιάνο, πρόσφατα έγινε γνωστό ότι τα χρήματα που κέρδισε όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία υπολογίζονται γύρω στα 40.000 ευρώ, τα έδινε για την αποκατάσταση μοναστηριών, εκκλησιών αλλά και για την ενίσχυση ορφανοτροφείων, γηροκομείων και φτωχών οικογενειών.




Ο γέροντας Ντόμπρι είναι η απόδειξη ότι σε αυτήν τη σκληρή και άδικη κοινωνία υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που νοιάζονται για το κοινό καλό και σέβονται τους συνανθρώπους τους.

Για τη ζωή του γνωρίζουμε ελάχιστα καθώς ο ίδιος δεν επιθυμεί την δημοσιότητα και δεν αναφέρεται ποτέ στο παρελθόν.

Ο άνθρωπος με την χρυσή καρδιά, όπως τον αποκαλούν, γεννήθηκε το 1914 στο Μπάηλοβο. Έχασε το μεγαλύτερο μέρος της ακοής του στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ύστερα από έκρηξη βλήματος.

Ο γέροντας δεν κρύβει την δυσαρέσκειά του για τις φήμες, πως ξεπούλησε τα πάντα, δώρισε τα χρήματα στην Εκκλησία, αφήνοντας τα τέσσερα παιδιά του χωρίς καμία απολύτως κληρονομιά.

Η τωρινή του κατοικία είναι ένα δωμάτιο στην αυλή του ναού. Παρόλο που διαθέτει κρεβάτι, προτιμά να κοιμάται στο πάτωμα, αρνούμενος πεισματικά τις ανέσεις της σύγχρονης κοινωνίας.



Ο Γέροντας Ντόμπρη τα πρωινά μεταφέρει υλικά στην αυλή της εκκλησίας, 
δίπλα σε εργαλεία και ξύλα ενώ ανοίγει το ναό το πρωί και τον κλειδώνει το βράδυ.

Με τα σκισμένα του ρούχα και παπούτσια, τα μακριά του άσπρα μαλλιά και γένια, ο γέροντας φαντάζει για πολλούς, οδοιπόρος από το παρελθόν, θυμίζοντας τον Άγιο Ιβάν Ρίλσκη, και εποχές που η πίστη, η καλοσύνη, η αγάπη αποτελούσαν βασικές, αληθινές αξίες.




πηγή

Ο ΤΕΚΤΟΝΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣΟΦΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ Νομικός με σπουδές Φιλοσοφίας-Θεολογίας και συγγραφέας Η Μεταφυσική της Ανταρσίας Από την πλευρά των μελετητών τώρα, και πέρα από φανατισμούς, ενώ ο Κα­ζαντζάκης αναγνωρίζεται ως «διανοού­μενος που θεολογεί περισσότερο από ό­λους τους Έλληνες διανοούμενους» (Μ. Αυγέρης), «μοναδικός Έλληνας λογο­τέχνης που έδωσε στο έργο του τόση θέ­ση στον Θεό και τον Χριστό που ούτε ο Παπαδιαμάντης δεν έδωσε» (Π. Χάρης) και «ο θρησκευτικώτερος όλων των συγγραφέων» (Κ. Τσάτσος), ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί με τους επί μέρους φι­λοσοφικούς και μεταφυσικούς προβλη­ματισμούς του, όπως η ιδέα της επικρά­τησης του κοινωνικού Χριστιανισμού, το πρόβλημα συνύπαρξης καλού και κακού, η αλληλενέργεια Θεού και κό­σμου, το πρόβλημα της θεοδικίας κ.ά. Οι περισσότεροι ασχολήθηκαν κυρίως με τη χριστολογία του Καζαντζάκη, ο­ίκος αυτή εμφανίζεται στα μυθιστορήματά του, είτε για να την επικρίνουν εί­τε για να την επικροτήσουν. Ακόμη περισσότερο, λίγοι έκαναν τον κόπο να μπουν πιο βαθιά και να αναζητήσουν τις ρίζες των θρησκευτικών του ιδεών που αντανακλώνται στα έργα του. Βέ­βαια, η θρησκευτική εικονοκλασία του, ο αντικληρικαλισμός ή η μετα-χριστιανικότητα του Καζαντζάκη, όπως τη χαρακτήρισαν μερικοί, έχουν ήδη επισημανθεί από πολλούς, όπως επίσης οι επιδράσεις που δέχτηκε από το έργο του Δαρβίνου, του Φρόιντ, του Μπερξόν και φυσικά του Νίτσε, που οι σκέψεις τους χάραξαν βαθιά τη ζωή του. Έλληνες μελετητές του έργου του, όπως ο Ν. Ματσούκας (Η Ελληνική Παρόδους τον Καζαντζάκη, 1989) και ο Θ. Δετοράκης (Ο Καζαντζάκης και το Βυζάντιο, περιο­δικό Παλίμψηστο τ. 4) ορθά επεσήμαναν ότι στα βιβλία του παρουσιάζονται πολλά στοιχεία της ελληνορθόδοξης παράδοσης, ενώ ξένοι όπως οι D. Middleton και P. Bien (God’s Struggler: Religion in the Writings of N. Kazantzakis, 1996) έχουν να πουν ίσως περισσότερα αφενός για τη θρησκευτικότητά του και τη «θεολογία της πάλης», αφετέρου για το θρησκευτικό αντικομφορμισμό και τη «μεταφυσική της ανταρσίας», όπως χαρακτηρίζουν τη σκέψη του. Ωστόσο, οι μέχρι σήμερα μελέτες γενι­κά είναι ανεπαρκείς, γιατί δεν εξηγούν από πού αντλεί ο Καζαντζάκης ένα με­γάλο μέρος των ετερόκλητων και φαι­νομενικά αντιφατικών και προκλητι­κών ιδεών του. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι καθαρά «καζαντζικής» προέλευσης, δηλαδή προσωπικές πεποιθήσεις. Και πράγμα­τι είναι. Η μεταφυσική του σχεδία είναι πολυφωνική αλλά οι ρίζες των ιδεών του θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού και κυ­ρίως στις επιδράσεις που δέχτηκε από την ένταξή του στον Ελευθεροτεκτονισμό και τις μελέτες του στη Θεοσοφία, ένα πεδίο που, όπως ορθά επισημαίνει ο μελετητής του έργου του Βρασίδας Καραλής, παραμένει μέχρι σήμερα ανεξε­ρεύνητο. Η Επαφή με τον Τεκτονισμό Η φιλοσοφική αναζήτηση του Καζαντζάκη ξεκίνησε πολύ νωρίς, όταν σε η­λικία 26 ετών, έχοντας πάρει το πτυχίο της Νομικής Σχολής, φεύγει από την Ελλάδα και πηγαίνει στο Παρίσι, το 1907, για να παρακολουθήσει μαθήμα­τα φιλοσοφίας από τον Μπερξόν. Ταυ­τόχρονα μελετά το έργο του Νίτσε και λίγα χρόνια μετά γράφει τη διδακτορι­κή του διατριβή Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη φιλοσοφία τον Δικαίου και της Πολιτείας, για να ονομαστεί υφηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην έδρα της Φιλοσο­φίας του Δικαίου. Στο Παρίσι μένει μέχρι το 1909 και στη συνέχεια επιστρέφει στην Ελλάδα. Εδώ ξεκινάει μια περιπλάνηση με σκοπό να γνωρίσει όλες τις γωνιές της ελληνικής γης και το 1914 επισκέπτεται με τον Άγγελο Σικελιανό το Άγιον Όρος. Η γνωριμία του με τον Σικελιανό θα στα­θεί καθοριστική, αφού έτσι έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τις θεοσοφικές ιδέες, που είχαν μεγάλη απήχηση σε πολ­λούς διανοούμενους εκείνης της εποχής. Μέσα από το Σικελιανό, που ήταν βαθύς γνώστης της Θεοσοφίας, ο Καζαντζάκης ανακαλύπτει έναν καινούριο κόσμο, νέες ιδέες (κυρίως το θεοσοφικό συγκρητισμό), οι οποίες και είχαν άμεση επίδραση στο έργο του. Έτσι, το 1921 πηγαίνει στη Βιέννη και μελετά τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου και ιδιαίτερα το Βουδισμό. Η ενασχόλησή του αυτή, σε συνδυασμό με τη γνωριμία του με τον Κομμουνισμό, την περίοδο 1922-24 που Βρισκόταν στο Βερολίνο, είχε ως αποτέλεσμα η μέχρι τότε ιδεο­λογία του, που ήταν κατά βάση ελληνο­κεντρική, να αποκτήσει πλέον έναν πιο οικουμενικό χαρακτήρα. Σ’ αυτό το κλίμα αναζήτησης το 1926 ε­πισκέπτεται τους μοναχούς του Σινά και του Θιβέτ, όπως επίσης την Κίνα και την Ιαπωνία, για να γνωρίσει από κο­ντά αυτούς τους μεγάλους πανάρχαιους πολιτισμούς. Την ίδια περίοδο πηγαίνει για λίγο στη Γαλλία και σύμφωνα με ορισμένα στοι­χεία μυείται στον Τεκτονισμό. Το ότι ο Καζαντζάκης υπήρξε τέκτονας είναι γνωστό από τα λεγόμενα του φίλου του, συγγραφέα Παντελή Πρεβελάκη, ο ο­ποίος όμως λανθασμένα αναφέρει ότι ο Καζαντζάκης είχε μυηθεί σε Στοά της Αθήνας το 1907. Την ίδια πληροφορία μεταφέρει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης (Ο Καζαντζάκης μιλεί για τον Θεό, σελ. 53) με την παρατήρηση ότι «δεν γνωρίζου­με τίποτε άλλο για την τεκτονική του σταδιοδρομία, αν ανέβηκε σε ανώτερα δηλαδή στάδια και αν παρακολουθούσε τεκτονικές εργασίες για πολλά χρόνια». Για το ίδιο θέμα, η Έλλη Αλεξίου μνη­μονεύει τις τρεις τελείες στην υπογρα­φή του Καζαντζάκη στο γνωστό της βι­βλίο Για να Γίνει Μεγάλος. Επίσης είναι γνωστό ότι σε επιστολόχαρτά του ο Καζαντζάκης είχε τυπώσει τον ουροβόρο όφι, ένα από τα σύμβολα της Θεοσοφίας και μέσα στον κύκλο το ψευδώνυμό του Πέτρος Ψηλορείτης με τη φράση «εν το παν», ενώ στην Οδύσσειά του (Β' στιχ. 811-813) μνημονεύει τη σβάστικα, γνωστό αποκρυφιστικό σύμβολο που έ­χει την καταγωγή της στην αρχαία ινδι­κή θρησκεία. Τη δεκαετία του ’30, ενώ βρισκόταν στην Ελλάδα, ο Καζαντζάκης υπέβαλε αίτηση μύησης στη Στοά της Θεσσαλο­νίκης Μέγας Αλέξανδρος, η οποία όμως απορρίφθηκε, γιατί ο ίδιος δήλωνε άθεος, κάτι που αντιβαίνει μια από τις θεμε­λιώδεις αρχές του Τεκτονισμού, που εί­ναι η πίστη στον Θεό. Βέβαια, η άποψή του αυτή δεν είχε αποτελέσει εμπόδιο για την ένταξή του πριν λίγα χρόνια σε γαλλική Στοά, γιατί ο γαλλικός Τεκτο­νισμός στη συντριπτική του πλειοψηφία έχει διαγράψει από τις βασικές του αρχές την πίστη στον Θεό. Το γεγονός αυτό είχε -από πολύ παλιά- ως αποτέλεσμα οι τεκτονικές δυνάμεις των άλλων κρατών να μην αναγνωρί­ζουν πλέον το γαλλικό δόγμα και να θεωρούν τις Στοές που εργάζονται υπό την αιγίδα του όχι κανονικές αλλά «άτα­κτες», δηλαδή εκτός κανονικής τάξης. Έτσι εξηγείται γιατί δεν αναγνώρισε η ελληνική Στοά την τεκτονική ιδιότητα του Καζαντζάκη που είχε αποκτήσει στη Γαλλία και φυσικά ο λόγος που αρνήθηκε να τον δεχθεί έστω εξαρχής, ως νέο μέλος, λόγω των πεποιθήσεών του. Παρά τη μικρή του εμπλοκή με τον Τε­κτονισμό -δεν πρέπει να ξεπέρασε το βαθμό του Εταίρου- οι ιδέες του Τεκτο­νισμού και κυρίως ο ουμανιστικός του χαρακτήρας επηρέασαν βαθιά τη ζωή και το έργο του Καζαντζάκη. ...η Έλλη Αλεξίου μνη­μονεύει τις τρεις τελείες στην υπογρα­φή του Καζαντζάκη... Η Επίδραση της Θεοσοφίας Τι αποκόμισε λοιπόν ο Καζαντζάκης από τη θητεία του στον Τεκτονισμό και το συγχρωτισμό του με τη θεοσοφική σκέψη; Πρώτα απ’ όλα την τάση του για το θρησκευτικό συγκρητισμό, όπως φαί­νεται στην Ασκητική, αλλά κυρίως την αντί­ληψη ότι ο Θεός εμφα­νίζεται με διάφορα πρόσωπα, ανάλογα τις τοποχρονικές συνθή­κες, άλλοτε ως Αλλάχ, άλλοτε ως Βούδας, Θεός, Βράχμα, Ρα, Διόνυ­σος, Δίας, Γιαχβέ κ.ά., όπως και τον παρου­σιάζει στα βιβλία του. Για τον Καζαντζάκη δεν έχει σημασία η μορφή αλλά το ότι υπάρχει Θεός και εμφανίζεται με διάφορα πρόσωπα. Ακόμη, για τον ίδιο, Θεός είναι η ζωτική ορ­μή του Ηράκλειτου ή το elan vital του Μπερξόν. Ο Θεός βρίσκεται μέσα στη ζωή, στον άνθρωπο, και μάχεται για τη δική του σωτηρία. Η σχέση του με τη θεοσοφία τον οδήγη­σε στη μελέτη του Βουδισμού και των ανατολικών θρησκειών. Χαρακτηριστικό αυτής της επίδρασης είναι το γεγονός πως δημοσίευσε το πρωτόλειο έργο του Όφις και Κρίνος με το ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβαμή, όπου σύμφωνα με την ινδουιστική παράδοση Κάρμα είναι ο νόμος της σχέσης του αιτίου και του αιτιατού (ό,τι σπέρνει ο άνθρωπος αυτό θερίζει) και Νιρβάνα η κατάσταση της απόλυτης ανά­παυσης στην οποία φθάνει ο άνθρωπος ύστερα από συνεχείς μετενσαρκώσεις με σκοπό την τελειοποίησή του. Επίσης στα μυθιστορήματά του συχνά παρεμβάλει μικρές ιστορίες και παραμύθια ανατο­λίτικης προέλευσης, στα οποία μάλιστα φαίνεται και η υιοθέτηση κάποιων από­ψεων σούφικης προέλευσης. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι σι αντιλήψεις του περί καλού και κακού και για τα στάδια ενοποίησης και συγ­χώνευσης καλού-κακού. Το κακό, όπως συνήθως το εννοούμε, δεν υπάρχει. Για την άποψή του αυτή είναι χαρακτηρι­στικό το εξής απόσπασμα από την Ασκητική: «Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, ανεμικιά, ουδέ­τερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη. Αφήνουμε τη θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία». Πίστευε ότι ο άνθρωπος αγωνιζόμενος μεταστοιχειώνει την ύλη σε πνεύμα και αυτομυούμενος φτάνει στο ανώτατο σημείο τελειοποίησης. Συχνή είναι η α­ναφορά στα έργα του της φράσης: «Θεέ μου, κάνε με Θεό» (Οδύσσεια Ξ' στιχ. 210-212, Συμπόσιο σελ. 48, Ο Τελευταίος Πειρασμός σελ. 152,273). Όπως και οι θεοσοφιστές, αρνιόταν να δεχτεί ότι υπάρχει κόλαση, άσχετα αν τη μνημονεύει συχνά στα μυθιστομήματά του, βάζοντας τους ήρωές του να λένε φράσεις για τον παράδεισο και την κόλαση. Παράλληλα ο Καζαντζάκης πίστευε ότι ο Θεός «κρατάει σφουγγάρι και ότι όλοι οι αμαρτωλοί θα σωθούν και ο Σατανάς ο ίδιος» (Ο Φτωχούλης τον Θεού, σελ. 318). Από γράμμα του Νίκου Καζαντζάκη στον Π. Τζελέπη, όπου διακρίνονται οι τρεις τεκτονικές τελείες κάτω από τη λέξη «Θεός». Ο Ιούδας και οι Άλλοι Αντιήρωες Μια αξιοσημείωτη παράμετρος στο έρ­γο του είναι ότι πρόσωπα ανταρτών και επαναστατών τα παρουσιάζει ως ήρωες ή άγιους, κάτι που και η Θεοσοφία ανα­γνωρίζει σε μυθικές μορφές όπως ο Δαθάν, ο Αβιρών, ο Κάιν, ο Ιούδας κ.ά. Ειδικά τον Κάιν, ο Καζαντζάκης, όπως και ο πολύ παλαιότερός του Λόρδος Μπάιρον, τον εκθειάζει: «Ο Κάιν, αυτός ο απελπισμένος και περήφανος. Τον αγαπώ, ως αγαπούμε ό,τι μας μοιάζει» (Ε. Αλεξίου, Για να Γίνει Μεγάλος, σελ. 138). Όσον αφορά τον Ιούδα, είναι γνωστό ότι παίζει ηγεμονικό ρόλο στα μυ­θιστορήματά του και ιδι­αίτερα στον Τελευταίο Πειρασμό. Όπως και οι αρχαίοι Γνωστικοί, ο Κα­ζαντζάκης ισχυρίζεται ό­τι η προδοσία του Ιούδα είναι μια θεϊκή αποστολή. Τον θεωρεί συνεργάτη του Ιησού στη σωτηρία του κόσμου και εμ­φανίζει τον Χριστό να παρακαλεί τον Ιούδα να πάει στους Φαρισαίους να τον προδώσει, έργο που για τον συγγραφέα είναι πολύ βαρύτερο από τη σταύρωση του ίδιου του Ιησού (Ο Τελευταίος Πειρα­σμός, σελ. 423. 437). Από επιστολή του Νίκου Καζαντζάκη. Πάνω δεξιά υπάρχει τυπωμένο το ταοϊστικό σύμβολο Γιν-Γιανγκ με τις γραμμές ακτινωτά του Ι-Τσινγκ. Όπως και η ιδρύτρια της Θεοσοφίας Ε. Μπλαβάτσκι, ο Καζαντζάκης πίστευε ότι τα Ευαγγέλια είναι παραποιημένα και έπρεπε κάποιος να τα αποκαταστήσει. Ο ίδιος έγραφε ότι προσπαθούσε «να ξανασαρκώσει την ουσία του Χρι­στού, παραμερίζοντας τις σκουριές, τις ψευτιές και τις μικρότητες που τον φόρτωσαν και τον παραμόρφωσαν όλες οι Εκκλησίες και όλοι οι ρασοφόροι της Χριστιανοσύνης». Στην προσπάθειά του αυτή μελέτησε πολλά απόκρυφα Βιβλία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, απ' όπου άντλησε πολ­λά στοιχεία που τα θεωρούσε αν όχι πε­ρισσότερο, τουλάχιστον εξίσου αξιόπι­στα με αυτά της Βίβλου. Για τον Τελευταίο Πειρασμό, το πολύκροτο αυτό έργο, η σύζυγός του Ελένη Καζαντζάκη σε συ­νέντευξή της στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (21.1.96) αναφέρει ότι ο Καζαντζάκης άντλησε το υλικό του από τα Απόκρυφα Ευαγγέλια. Ο Καζαντζάκης ασπαζόταν την άποψη -διαδεδομένη στους κύκλους των τε­κτόνων και θεοσοφιστών- ότι ο Ιησούς είχε μαθητεύσει κοντά στους Εσσαίους. Τέλος, πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος που είχε μέσα του τον Θεό, ακριβώς όπως όλοι οι άνθρωποι. Για τον Καζαντζάκη όλοι είμαστε εν δυνάμει θεάνθρωποι, όλοι έχουμε μέσα μας το θείο και με τον αγώνα και την προσωπική άσκηση υπάρχει η δυνατό­τητα να αποκτήσουμε ίσως κάποτε τη θεία υπόσταση του Χριστού και να φτάσουμε στη θέωση. Την ίδια άποψη υπογραμμίζει και ο Ρούντολφ Στάινερ, ο ιδρυτής της Ανθρωποσοφίας, που α­ναφέρει: «Για εκείνους που έχουν ανα­γνωρίσει τη θεία τους φύση, ο Ιησούς και ο Βούδας είναι μυημένοι με την πλέον υψηλή έννοια. Ο Ιησούς είναι έ­νας μυημένος μέσω της εγκατοίκησης της ύπαρξης του Χριστού μέσα του...» (Αρχαία Σοφία και Χριστιανισμός, σελ. 108-110). Έτσι και στον Καζαντζάκη. Ο άνθρω­πος έχει μέσα του τον Θεό αλλά πρέπει να αγωνιστεί για να τον σώσει. Ο ίδιος ο Θεός χρειάζεται βοήθεια. Γι' αυτό και η Ασκητική του έχει τον υπότιτλο Salvatores Dei, δηλαδή Σωτήρες του Θεού. Απόσπασμα από το άρθρο «Ο Τέκτονας και Θεόσοφος ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ» του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ στο περιοδικό ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ τεύχος 1ο






Η Μεταφυσική της Ανταρσίας 
   Από την πλευρά των μελετητών τώρα, και πέρα από φανατισμούς, ενώ ο Κα­ζαντζάκης αναγνωρίζεται ως «διανοού­μενος που θεολογεί περισσότερο από ό­λους τους Έλληνες διανοούμενους» (Μ. Αυγέρης), «μοναδικός Έλληνας λογο­τέχνης που έδωσε στο έργο του τόση θέ­ση στον Θεό και τον Χριστό που ούτε ο Παπαδιαμάντης δεν έδωσε» (Π. Χάρης) και «ο θρησκευτικώτερος όλων των συγγραφέων» (Κ. Τσάτσος), ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί με τους επί μέρους φι­λοσοφικούς και μεταφυσικούς προβλη­ματισμούς του, όπως η ιδέα της επικρά­τησης του κοινωνικού Χριστιανισμού, το πρόβλημα συνύπαρξης καλού και κακού, η αλληλενέργεια Θεού και κό­σμου, το πρόβλημα της θεοδικίας κ.ά. Οι περισσότεροι ασχολήθηκαν κυρίως με τη χριστολογία του Καζαντζάκη, ο­ίκος αυτή εμφανίζεται στα μυθιστορήματά του, είτε για να την επικρίνουν εί­τε για να την επικροτήσουν. Ακόμη περισσότερο, λίγοι έκαναν τον κόπο να μπουν πιο βαθιά και να αναζητήσουν τις ρίζες των θρησκευτικών του ιδεών που αντανακλώνται στα έργα του. Βέ­βαια, η θρησκευτική εικονοκλασία του, ο αντικληρικαλισμός ή η μετα-χριστιανικότητα του Καζαντζάκη, όπως τη χαρακτήρισαν μερικοί, έχουν ήδη επισημανθεί από πολλούς, όπως επίσης οι επιδράσεις που δέχτηκε από το έργο του Δαρβίνου, του Φρόιντ, του Μπερξόν και φυσικά του Νίτσε, που οι σκέψεις τους χάραξαν βαθιά τη ζωή του.
Έλληνες μελετητές του έργου του, όπως ο Ν. Ματσούκας (Η Ελληνική Παρόδους τον Καζαντζάκη, 1989) και ο Θ. Δετοράκης (Ο Καζαντζάκης και το Βυζάντιο, περιο­δικό Παλίμψηστο τ. 4) ορθά επεσήμαναν ότι στα βιβλία του παρουσιάζονται πολλά στοιχεία της ελληνορθόδοξης παράδοσης, ενώ ξένοι όπως οι D. Middleton και P. Bien (Gods StrugglerReligion in the Writings of N.Kazantzakis1996) έχουν να πουν ίσως περισσότερα αφενός για τη θρησκευτικότητά του και τη «θεολογία της πάλης», αφετέρου για το θρησκευτικό αντικομφορμισμό και τη «μεταφυσική της ανταρσίας», όπως χαρακτηρίζουν τη σκέψη του.
Ωστόσο, οι μέχρι σήμερα μελέτες γενι­κά είναι ανεπαρκείς, γιατί δεν εξηγούναπό πού αντλεί ο Καζαντζάκης ένα με­γάλο μέρος των ετερόκλητων και φαι­νομενικά αντιφατικών και προκλητι­κών ιδεών του. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι καθαρά «καζαντζικής» προέλευσης, δηλαδή προσωπικές πεποιθήσεις. Και πράγμα­τι είναι.
Η μεταφυσική του σχεδία είναι πολυφωνική αλλά οι ρίζες των ιδεών του θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού και κυ­ρίως στις επιδράσεις που δέχτηκε από την ένταξή του στον Ελευθεροτεκτονισμό και τις μελέτες του στη Θεοσοφία, ένα πεδίο που, όπως ορθά επισημαίνει ο μελετητής του έργου του Βρασίδας Καραλής, παραμένει μέχρι σήμερα ανεξε­ρεύνητο.
Η Επαφή με τον Τεκτονισμό 
Η φιλοσοφική αναζήτηση του Καζαντζάκη ξεκίνησε πολύ νωρίς, όταν σε η­λικία 26 ετών, έχοντας πάρει το πτυχίο της Νομικής Σχολής, φεύγει από την Ελλάδα και πηγαίνει στο Παρίσι, το 1907, για να παρακολουθήσει μαθήμα­τα φιλοσοφίας από τον Μπερξόν. Ταυ­τόχρονα μελετά το έργο του Νίτσε και λίγα χρόνια μετά γράφει τη διδακτορι­κή του διατριβή Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη φιλοσοφία τον Δικαίου και της Πολιτείας, για να ονομαστεί υφηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην έδρα της Φιλοσο­φίας του Δικαίου.
Στο Παρίσι μένει μέχρι το 1909 και στη συνέχεια επιστρέφει στην Ελλάδα. Εδώ ξεκινάει μια περιπλάνηση με σκοπό να γνωρίσει όλες τις γωνιές της ελληνικής γης και το 1914 επισκέπτεται με τον Άγγελο Σικελιανό το Άγιον Όρος. Η γνωριμία του με τον Σικελιανό θα στα­θεί καθοριστική, αφού έτσι έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τιςθεοσοφικές ιδέες, που είχαν μεγάλη απήχηση σε πολ­λούς διανοούμενους εκείνης της εποχής. Μέσα από το Σικελιανό, που ήταν βαθύς γνώστης της Θεοσοφίας, ο Καζαντζάκης ανακαλύπτει έναν καινούριο κόσμο, νέες ιδέες (κυρίως το θεοσοφικό συγκρητισμό), οι οποίες και είχαν άμεση επίδραση στο έργο του. Έτσι, το 1921 πηγαίνει στη Βιέννη και μελετά τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου και ιδιαίτερα το Βουδισμό. Η ενασχόλησή του αυτή, σε συνδυασμό με τη γνωριμία του με τον Κομμουνισμό, την περίοδο 1922-24 που Βρισκόταν στο Βερολίνο, είχε ως αποτέλεσμα η μέχρι τότε ιδεο­λογία του, που ήταν κατά βάση ελληνο­κεντρική, να αποκτήσει πλέον έναν πιο οικουμενικό χαρακτήρα.
Σ’ αυτό το κλίμα αναζήτησης το 1926 ε­πισκέπτεται τους μοναχούς του Σινά και του Θιβέτ, όπως επίσης την Κίνα και την Ιαπωνία, για να γνωρίσει από κο­ντά αυτούς τους μεγάλους πανάρχαιους πολιτισμούς.
Την ίδια περίοδο πηγαίνει για λίγο στη Γαλλία και σύμφωνα με ορισμένα στοι­χείαμυείται στον Τεκτονισμό. Το ότι ο Καζαντζάκης υπήρξε τέκτονας είναι γνωστό από τα λεγόμενα του φίλου του, συγγραφέα Παντελή Πρεβελάκη, ο ο­ποίος όμως λανθασμένα αναφέρει ότι ο Καζαντζάκης είχε μυηθεί σε Στοά της Αθήνας το 1907. Την ίδια πληροφορία μεταφέρει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης (Ο Καζαντζάκης μιλεί για τον Θεό, σελ. 53) με την παρατήρηση ότι «δεν γνωρίζου­με τίποτε άλλο για την τεκτονική του σταδιοδρομία, αν ανέβηκε σε ανώτερα δηλαδή στάδια και αν παρακολουθούσε τεκτονικές εργασίες για πολλά χρόνια». Για το ίδιο θέμα, η Έλλη Αλεξίου μνη­μονεύει τις τρεις τελείες στην υπογρα­φή του Καζαντζάκη στο γνωστό της βι­βλίο Για να Γίνει Μεγάλος. Επίσης είναι γνωστό ότι σε επιστολόχαρτά του ο Καζαντζάκης είχε τυπώσει τον ουροβόρο όφι, ένα από τα σύμβολα της Θεοσοφίας και μέσα στον κύκλο το ψευδώνυμό του Πέτρος Ψηλορείτης με τη φράση «εν το παν», ενώ στην Οδύσσειά του (Β' στιχ. 811-813) μνημονεύει τη σβάστικα, γνωστό αποκρυφιστικό σύμβολο που έ­χει την καταγωγή της στην αρχαία ινδι­κή θρησκεία.
Τη δεκαετία του ’30, ενώ βρισκόταν στην Ελλάδα, ο Καζαντζάκης υπέβαλε αίτηση μύησης στη Στοά της Θεσσαλο­νίκης Μέγας Αλέξανδρος, η οποία όμως απορρίφθηκε, γιατί ο ίδιος δήλωνε άθεος, κάτι που αντιβαίνει μια από τις θεμε­λιώδεις αρχές του Τεκτονισμού, που εί­ναι η πίστη στον Θεό. Βέβαια, η άποψή του αυτή δεν είχε αποτελέσει εμπόδιο για την ένταξή του πριν λίγα χρόνια σε γαλλική Στοά, γιατί ο γαλλικός Τεκτο­νισμός στη συντριπτική του πλειοψηφία έχει διαγράψει από τις βασικές του αρχές την πίστη στον Θεό.
Το γεγονός αυτό είχε -από πολύ παλιά- ως αποτέλεσμα οι τεκτονικές δυνάμεις των άλλων κρατών να μην αναγνωρί­ζουν πλέον το γαλλικό δόγμα και να θεωρούν τις Στοές που εργάζονται υπό την αιγίδα του όχι κανονικές αλλά «άτα­κτες», δηλαδή εκτός κανονικής τάξης. Έτσι εξηγείται γιατί δεν αναγνώρισε η ελληνική Στοά την τεκτονική ιδιότητα του Καζαντζάκη που είχε αποκτήσει στη Γαλλία και φυσικά ο λόγος που αρνήθηκε να τον δεχθεί έστω εξαρχής, ως νέο μέλος, λόγω των πεποιθήσεών του. Παρά τη μικρή του εμπλοκή με τον Τε­κτονισμό -δεν πρέπει να ξεπέρασε το βαθμό του Εταίρου- οι ιδέες του Τεκτο­νισμού και κυρίως ο ουμανιστικός του χαρακτήρας επηρέασαν βαθιά τη ζωή και το έργο του Καζαντζάκη.
...η Έλλη Αλεξίου μνη­μονεύει τις τρεις τελείες στην υπογρα­φή του Καζαντζάκη...
Η Επίδραση της Θεοσοφίας 
Τι αποκόμισε λοιπόν ο Καζαντζάκης από τη θητεία του στον Τεκτονισμό και το συγχρωτισμό του με τη θεοσοφική σκέψη;
Πρώτα απ’ όλα την τάση του για το θρησκευτικό συγκρητισμό, όπως φαί­νεται στην Ασκητική, αλλά κυρίως την αντί­ληψη ότι ο Θεός εμφα­νίζεται με διάφορα πρόσωπα, ανάλογα τις τοποχρονικές συνθή­κες, άλλοτε ως Αλλάχ, άλλοτε ως Βούδας, Θεός, Βράχμα, Ρα, Διόνυ­σος, Δίας, Γιαχβέ κ.ά., όπως και τον παρου­σιάζει στα βιβλία του. Για τον Καζαντζάκη δεν έχει σημασία η μορφή αλλά το ότι υπάρχει Θεός και εμφανίζεται με διάφορα πρόσωπα. Ακόμη, για τον ίδιο, Θεός είναι η ζωτική ορ­μή του Ηράκλειτου ή το elan vital του Μπερξόν. Ο Θεός βρίσκεται μέσα στη ζωή, στον άνθρωπο, και μάχεται για τη δική του σωτηρία.
Η σχέση του με τη θεοσοφία τον οδήγη­σε στη μελέτη του Βουδισμού και των ανατολικών θρησκειών. Χαρακτηριστικό αυτής της επίδρασης είναι το γεγονός πως δημοσίευσε το πρωτόλειο έργο του Όφις και Κρίνος με το ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβαμή, όπου σύμφωνα με την ινδουιστική παράδοσηΚάρμα είναι ο νόμος της σχέσης του αιτίου και του αιτιατού (ό,τι σπέρνει ο άνθρωπος αυτό θερίζει) και Νιρβάνα η κατάσταση της απόλυτης ανά­παυσης στην οποία φθάνει ο άνθρωπος ύστερα από συνεχείς μετενσαρκώσεις με σκοπό την τελειοποίησή του. Επίσης στα μυθιστορήματά του συχνά παρεμβάλει μικρές ιστορίες και παραμύθια ανατο­λίτικης προέλευσης, στα οποία μάλιστα φαίνεται και η υιοθέτηση κάποιων από­ψεων σούφικης προέλευσης.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι σι αντιλήψεις του περί καλού και κακού και για τα στάδια ενοποίησης και συγ­χώνευσης καλού-κακού. Το κακό, όπως συνήθως το εννοούμε, δεν υπάρχει. Για την άποψή του αυτή είναι χαρακτηρι­στικό το εξής απόσπασμα από την Ασκητική: «Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, ανεμικιά, ουδέ­τερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη. Αφήνουμε τη θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία». Πίστευε ότι ο άνθρωπος αγωνιζόμενος μεταστοιχειώνει την ύλη σε πνεύμα και αυτομυούμενος φτάνει στο ανώτατο σημείο τελειοποίησης. Συχνή είναι η α­ναφορά στα έργα του της φράσης: «Θεέ μου, κάνε με Θεό» (Οδύσσεια Ξ' στιχ. 210-212, Συμπόσιο σελ. 48, Ο Τελευταίος Πειρασμός σελ. 152,273).
Όπως και οι θεοσοφιστές, αρνιόταν να δεχτεί ότι υπάρχει κόλαση, άσχετα αν τη μνημονεύει συχνά στα μυθιστομήματά του, βάζοντας τους ήρωές του να λένε φράσεις για τον παράδεισο και την κόλαση. Παράλληλα ο Καζαντζάκης πίστευε ότι ο Θεός «κρατάει σφουγγάρι και ότι όλοι οι αμαρτωλοί θα σωθούν και ο Σατανάς ο ίδιος» (Ο Φτωχούλης τον Θεού, σελ. 318).
Από γράμμα του Νίκου Καζαντζάκη στον Π. Τζελέπη, όπου διακρίνονται οι τρεις τεκτονικές τελείες κάτω από τη λέξη «Θεός».
Ο Ιούδας και οι Άλλοι Αντιήρωες 
Μια αξιοσημείωτη παράμετρος στο έρ­γο του είναι ότι πρόσωπα ανταρτών και επαναστατών τα παρουσιάζει ως ήρωες ή άγιους, κάτι που και η Θεοσοφία ανα­γνωρίζει σε μυθικές μορφές όπως ο Δαθάν, ο Αβιρών, ο Κάιν, ο Ιούδας κ.ά.Ειδικά τον Κάιν, ο Καζαντζάκης, όπως και ο πολύ παλαιότερός του Λόρδος Μπάιρον, τον εκθειάζει: «Ο Κάιν, αυτός ο απελπισμένος και περήφανος. Τον αγαπώ, ως αγαπούμε ό,τι μας μοιάζει» (Ε. Αλεξίου, Για να Γίνει Μεγάλος, σελ. 138). Όσον αφορά τον Ιούδα, είναι γνωστό ότι παίζει ηγεμονικό ρόλο στα μυ­θιστορήματά του και ιδι­αίτερα στον Τελευταίο Πειρασμό. Όπως και οι αρχαίοιΓνωστικοί, ο Κα­ζαντζάκης ισχυρίζεται ό­τι η προδοσία του Ιούδα είναι μια θεϊκή αποστολή. Τον θεωρεί συνεργάτη του Ιησού στη σωτηρία του κόσμου και εμ­φανίζει τον Χριστό να παρακαλεί τον Ιούδα να πάει στους Φαρισαίους να τον προδώσει, έργο που για τον συγγραφέα είναι πολύ βαρύτερο από τη σταύρωση του ίδιου του Ιησού (Ο Τελευταίος Πειρα­σμός, σελ. 423. 437).
Από επιστολή του Νίκου Καζαντζάκη. Πάνω δεξιά υπάρχει τυπωμένο το ταοϊστικό σύμβολο Γιν-Γιανγκ με τις γραμμές ακτινωτά του Ι-Τσινγκ.
Όπως και η ιδρύτρια της Θεοσοφίας Ε. Μπλαβάτσκι, ο Καζαντζάκης πίστευε ότι τα Ευαγγέλια είναι παραποιημένα και έπρεπε κάποιος να τα αποκαταστήσει. Ο ίδιος έγραφε ότι προσπαθούσε «να ξανασαρκώσει την ουσία του Χρι­στού, παραμερίζοντας τις σκουριές, τις ψευτιές και τις μικρότητες που τον φόρτωσαν και τον παραμόρφωσαν όλες οι Εκκλησίες και όλοι οι ρασοφόροι της Χριστιανοσύνης».
Στην προσπάθειά του αυτή μελέτησε πολλά απόκρυφα Βιβλία της Παλαιάς καιΚαινής Διαθήκης, απ' όπου άντλησε πολ­λά στοιχεία που τα θεωρούσε αν όχι πε­ρισσότερο, τουλάχιστον εξίσου αξιόπι­στα με αυτά της Βίβλου. Για τον Τελευταίο Πειρασμό, το πολύκροτο αυτό έργο, η σύζυγός του Ελένη Καζαντζάκη σε συ­νέντευξή της στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (21.1.96) αναφέρει ότι ο Καζαντζάκης άντλησε το υλικό του από τα Απόκρυφα Ευαγγέλια.
Ο Καζαντζάκης ασπαζόταν την άποψη -διαδεδομένη στους κύκλους των τε­κτόνων και θεοσοφιστών- ότι ο Ιησούς είχε μαθητεύσει κοντά στουςΕσσαίους. Τέλος, πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος που είχε μέσα του τον Θεό, ακριβώς όπως όλοι οι άνθρωποι.
Για τον Καζαντζάκη όλοι είμαστε εν δυνάμει θεάνθρωποι, όλοι έχουμε μέσα μας το θείο και με τον αγώνα και την προσωπική άσκηση υπάρχει η δυνατό­τητα να αποκτήσουμε ίσως κάποτε τη θεία υπόσταση του Χριστού και να φτάσουμε στη θέωση. Την ίδια άποψη υπογραμμίζει και ο Ρούντολφ Στάινερ, ο ιδρυτής της Ανθρωποσοφίας, που α­ναφέρει: «Για εκείνους που έχουν ανα­γνωρίσει τη θεία τους φύση, ο Ιησούς και ο Βούδας είναι μυημένοι με την πλέον υψηλή έννοια. Ο Ιησούς είναι έ­νας μυημένος μέσω της εγκατοίκησης της ύπαρξης του Χριστού μέσα του...» (Αρχαία Σοφία και Χριστιανισμός, σελ. 108-110).
Έτσι και στον Καζαντζάκη. Ο άνθρω­πος έχει μέσα του τον Θεό αλλά πρέπει να αγωνιστεί για να τον σώσει. Ο ίδιος ο Θεός χρειάζεται βοήθεια. Γι' αυτό και η Ασκητική του έχει τον υπότιτλο Salvatores Dei, δηλαδή Σωτήρες του Θεού.


Απόσπασμα από το άρθρο «Ο Τέκτονας και Θεόσοφος ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ»  του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ στο περιοδικό ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ τεύχος 1ο

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...