16 Μαρτίου 1921:Ο ελληνικός στρατός απελευθερώνει το Αφιόν Καραχισάρ(Νικόπολις) στη Μικρά Ασία

Η μάχη του Αφιόν Καραχισάρ εντάσσεται στις επιθετικές επιχειρήσεις, της Στρατιάς Μικράς Ασίας κατά τον Μάρτιο του 1921. Σύμφωνα με το ελληνικό σχέδιο το Γ΄ Σώμα Στρατού ξεκινώντας από την Προύσα θα προήλαυνε προς το Εσκί – Σεχίρ, και το Α΄ Σώμα Στρατού ξεκινώντας από το Ουσάκ θα προήλαυνε προς Αφιόν Καραχισάρ.......

Στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ οι Τούρκοι διέθεταν το 12ο Σώμα Στρατού με 5 Μεραρχίες Πεζικού και δύο Μεραρχίες Ιππικού. Η συνολική δύναμη των τουρκικών στρατευμάτων ανέρχονταν σε 23.000 άνδρες. Το Ελληνικό Σώμα Στρατού διέθετε 3 Μεραρχίες, συνολικής δύναμης 16.000 ανδρών.

Το πρωί της 14ης Μαρτίου 1921 το Α΄ Σώμα Στρατού εκτόξευσε επίθεση για την διάσπαση της εχθρικής τοποθεσίας με τις 2η και 13η Μεραρχίες. Η επίθεση έγινε με τις δύο μεραρχίες συμπαραταγμένες και όριο ανάμεσά τους την γραμμή Μπουλτζά – Ακσίν. Η δύναμη των επιτιθέμενων ελληνικών τμημάτων ανέρχονταν σε 5.240 άνδρες. Η δύναμη των αμυνόμενων τουρκικών δυνάμεων ήταν 14.000 άνδρες.

Η 2η Μεραρχία επιτέθηκε από τις 06:00 το πρωί, για την κατάληψη των υψωμάτων βόρεια και νοτιοδυτικά του Κιοπρουλού. Η τουρκική αντίσταση ήταν ισχυρή και υποστηρίζονταν από πυκνά πυρά πυροβολικού. Μέχρι το απόγευμα, τα τμήματα της μεραρχίας μετά από σφοδρό αγώνα, και αφού αντιμετώπισαν με επιτυχία όλες τις τουρκικές αντεπιθέσεις, εγκαταστάθηκαν στην γραμμή Αραπλί Τσιφλίκ – Σιπσίν – Ακσίν. Οι αμυνόμενες τουρκικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν ανατολικότερα.

Η 13η Μεραρχία, επιτέθηκε στις 05:30 το πρωί, μόνο με το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων, εναντίον της τοποθεσίας Αφιόν Καραχισάρ. Ένα τάγμα των ευζώνων, αφού προωθήθηκε προς τα υψώματα νοτιοδυτικά του Αφιόν Καραχισάρ, επιτέθηκε στις 07:00, αιφνιδιαστικά εναντίον του αριστερού πλευρού των Τούρκων.

Στις 09:00, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων εκτόξευσε γενική επίθεση, αναγκάζοντας τα τουρκικά τμήματα να συμπτυχθούν νοτιοανατολικά. Μέχρι τις 1500 το μεσημέρι το ελληνικό σύνταγμα κατέλαβε το Αφιόν Καραχισάρ. Τα τμήματα της 13ης Μεραρχίας εγκαταστάθηκαν στην γραμμή Ακσίν – Αφιόν Καραχισάρ – Ντεπέρ.

Στην μάχη του Αφιόν Καραχισάρ, παρά την τουρκική αριθμητική υπεροχή, ο ελληνικός στρατός ήταν κυρίαρχος στο πεδίο της μάχης. Τα ελληνικά τμήματα επιδεικνύοντας επιθετικό πνεύμα, αποφασιστικότητα, τόλμη και ηρωισμό, πέτυχαν μια αποφασιστικής σημασίας νίκη για τη συνέχιση των επιχειρήσεων στην Μικρά Ασία.

Οι απώλειες του ελληνικού στρατού στη μάχη του Αφιόν Καραχισάρ ανήλθαν, σε 11 αξιωματικούς και 21 οπλίτες νεκρούς και σε 83 οπλίτες τραυματίες.

 πηγή

Ο ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΑΡΟΥΛΙΑ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑΜΕ «Τι να κάνουμε για να σωθούμε;»

Στα ιερά, τα ασκητικά Καρούλια, έζησε ο Γέρων Φιλάρετος. Ασκητής, ανυπόδητος περπατούσε στους δρόμους. Τον ρωτήσαμε: «Τι να κάνουμε για να σωθούμε;» Εκείνος ταπεινά και σεμνά έβαλε την παλάμη του, το χέρι του πάνω απ' το κεφάλι του και είπε: «Να τους έχουμε όλους εδώ, πάνω από μας»! δηλαδή να μην καταφρονούμε κανέναν άνθρωπο και να μην έχουμε τον εαυτό μας ανώτερο από κανέναν άλλο άνθρωπο. Έλεγε επίσης: «Οι φίλοι σας και οι άνθρωποι τους οποίους συναναστρέφεσαι να είναι καλύτεροι από  σένα, έτσι ώστε να ακούσεις κάτι καλό, κάτι πνευματικό, κάτι ωφέλιμο»! Ακριβώς αυτό που έλεγε ο Άγιος Απόστολος Παύλος: 

«Ομιλίαι κακαί φθειρουσι ήθη χρηστά». Δηλαδή, οι κακές συναναστροφές φθείρουν τα καλά στοιχεία ενός ανθρώπου. Και κατά το γραφικόν που βρίσκεται εις την Παλαιοθήκη: «Ανήρ ασύμβουλος, καθ' εαυτού πολέμιος». Αυτός δηλαδή ο οποίος  δεν συμβουλεύεται' έχει έχει εχθρό  τον εαυτό του• «Όταν τρώμε το φαγητό μας», έλεγε ο  Γέρων, «αρκεί να χορτάσουμε ανθρώπινα. Το τι θα φάμε δεν έχει πολύ σημασία. Δεν έχει παράθυρα η κοιλία μας», έλεγε, «να βλέπουν οι άνθρωποι τι έχουμε φάει. Και μάλιστα μπορεί κανείς και από το δόντι του να κάνει οικονομία, εξαρτάται από εμάς η οικονομία, από το τι θα φάμε».

Έλεγε επίσης ο Γέρων, για να δείξει την απερισκεψία και την επιπολαιότητα ημών των ανθρώπων, ότι κάποτε μια νεαρή κοπέλα, νέα νοικοκυρά, δεν ήξερε να μαγειρεύει, αλλά δεν το έλεγε. Πήγαινε στη γειτόνισσα και έλεγε: «Πώς γίνεται το τάδε φαγητό;» Απαντούσε η γειτόνισσα: «Έτσι κι έτσι». «Α,το ήξερα,το ήξερα», απαντούσε αυτή. Μετά από λίγες μέρες ξαναπήγαινε στη γειτόνισσα: «Πώς γίνεται το τάδε φαγητό;» «Έτσι κι έτσι», έλεγε τη συνταγή η γειτόνισσα. «Α, το ήξερα, το ήξερα». Αυτό επαναλαμβανόταν πολλές φορές, μέχρι κάποια στιγμή που η σοφή εκείνη γειτόνισσα θέλησε να επαναφέρει τη νεαρή κοπέλα στη σωστή πορεία. Όταν, λοιπόν, εκείνη τη ρώτησε, «πώς γίνονται τα σαλιγκάρια;» αυτή απάντησε: «Θα τα χτυπήσεις στο γουδί και μετά θα τα μαγειρέψεις». Πράγματι, η κοπέλα μαγείρεψε τα σαλιγκάρια χτυπώντας τα στο γουδί. Όταν ήρθε ο άντρας της το μεσημέρι και πήγε να φάει, δεν μπορούσε να φάει το κέλυφος απ' τα σαλιγκάρια και είπε: «Τι φαγητό είναι αυτό;» Και η νεαρή κοπέλα είπε: 

«Η γειτόνισσα μου το είπε». Όταν ρώτησε ο άντρας τη γειτόνισσα, «τι συνταγή είναι αυτή;» εξήγησε εκείνη ότι, επί τόσο καιρό, για όλες τις συνταγές που έλεγε στη σύζυγο του, αυτή έλεγε: «Το ήξερα, το ήξερα». Και για να φανεί ότι είναι υπερήφανη κι επιπόλαιη, της είπε κι αυτή να κάνει φαγητό χτυπώντας τα σαλιγκάρια στο γουδί.

Για όλους τους ανθρώπους, Μοναχούς και λαϊκούς, ο σεβάσμιος Γέροντας έλεγε: «Η υπομονή κερδίζει το βασίλειο». Και για να επαινέσει για μια φορά ακόμα το ευλογημένο αυτό έντομο, τις μέλισσες, ότι είναι φίλεργες κι εργατικές, όπως είναι μερικοί άνθρωποι που έχουν χάρισμα να είναι εργατικοί  και προοδευτικοί, έλεγε την εξής φράση: «Αν όλες οι μέλισσες έκαναν μέλι θα  έτρωγαν και οι κατσίβελοι». 

Εννοούσε τους γύφτους, τους παρακατίανους, ανθρώπους. Δηλαδή, θέλει να πει, ότι μερικοί άνθρωποι που κοπίασαν αγωνίστηκαν κι έμαθαν, θα αποδώσουν. Δεν μπορεί να αποδίδει κανείς ^αν είναι ράθυμος και οκνηρός. Επίσης, ο Παππούς έλεγε: «Απ' τα εκατό που  ακούς, το ένα να πιστεύεις. Επίσης από αυτά που βλέπεις, να πιστεύεις τα  μισά και από αυτά που ακούς, τίποτα». Γιατί πολλές φορές, παρασυρμένοι από τα πάθη μας, βλέπουμε άλλα αντί άλλων, δεν βλέπουμε τα πράγματα στη σωστή τους μορφή. Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχια.

Έλεγε ο ερημίτης Γέρων Φιλάρετος:

«Ο διάβολος παρουσιάζει όνειρα και φαντασίες στη διάρκεια του ύπνου. Με τη χάρη του Θεού μπορώ να ελέγχω τις εικόνες και τις πονηρές ενέργειες του και να τις διώχνω με τη μονολόγιστη ευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησαν με". Με αυτό τον τρόπο ο εχθρός αποκαλύπτεται πώς ενεργεί, σκοτεινά, στο σκοτάδι της νύκτας».

Η πνευματική κατάσταση του Γέροντα είναι εμπειρία όλων των Αγίων, που την εκφράζει παραστατικά το Άσμα Ασμάτων: «Εγώ καθεύδω και η και καρδία μου αγρυπνεί».

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ./ ΠΗΓΗ

Ειρηναίος Α' Πατριάρχης Ιεροσολύμων, 11 χρόνια μετά...

Ήταν πάλι Δευτέρα στις 13 Αυγούστου του 2001, όταν οι καμπάνες του Ναού της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα ήχησαν χαρμόσυνα αναγγελώντας στον κόσμο το όνομα του 140ου Πατριάρχου της Αγίας Πόλεως: ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ Α΄, κατά κόσμον Ειρηναίος Σκοπελίτης μέχρι τότε Μητροπολίτης Ιεραπόλεως και Έξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα για 20 χρόνια. 8 μήνες συνωμοσιών, εμπλοκών πανίσχυρων κρατών και των μυστικών τους υπηρεσιών, όργιο αυθαιρεσιών από την μεριά του Ισραήλ αλλά δυστυχώς και της Ελλάδος, τέλειωναν με την ετυμηγορία των μελών της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου: Ειρηναίος Ιεραπόλεως ψήφοι 7, Τιμόθεος Βόστρων ψήφοι 5, Κορνήλιος Πέτρας ψήφοι 5. 

To ΒΡΩΜΙΚΟ 2005 και το γνωστό σε όλους πλέον παρασκήνιο οδήγησε τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στο θάνατο, τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ Α' στην "καθαίρεση" και από τις 11 Φεβρουαρίου του 2008, λίγες μέρες δηλαδή μετά τον θάνατο του Χριστοδούλου, σε ιδιότυπη φυλάκιση ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗ στο Πατριαρχείο, στερούμενος ακόμη και των βασικών, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τον τρίτο "εμπλεκόμενο" στην υπόθεση τον Απόστολο Βαβύλη στην πλήρη οικονομική καταστροφή, τον κοινωνικό διασυρμό και την πλήρη "αχρήστευσή του" τουλάχιστον σε ότι αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα. Τώρα το ότι ο άνθρωπος αθωώθηκε και αντί για 70 πρωτοσέλιδα γράφηκαν 3-4 αρθράκια μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν. Τώρα το ότι ένα ανθρωπόμορφο κτήνος στην Πάρο λειώνει το κεφάλι μιας 15 χρονης στα βράχια και την βιάζει και η ΕΛ.ΑΣ; η Εισαγγελία; του φοράνε full-faceκουκούλα και ΒΕΒΑΙΩΣ δεν λένε πουθενά το όνομά του, αλλά για τον Βαβύλη ξέρουμε τα πάντα εξ' αρχής και η φωτογραφία του με ή χωρίς χειροπέδες θα μείνει στο ιντερνετ αιωνίως μαζί με τα άθλια ρυπαρογραφήματα εις βάρος του φαίνεται ότι επίσης δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Ανακάλυψα λοιπόν δύο πολύ ενδιαφέρονται πράγματα στο ιντερνετ:

Ένα άρθρο στο έγκυρο ιστολόγιο ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, παραθέτω ένα ενδιαφέρον απόσπασμα:

"...Ήδη όμως το 1993 εκτιμήθηκε ότι υπήρχε ζήτημα άμεσης εξεύρεσης εναλλακτικής λύσεως για τον Οικουμενικό Θρόνο αφενός διότι είχαν περιέλθει αρκετές πληροφορίες στις υπηρεσίες πληροφοριών της Χώρας μας σχετικά με απειλές κατά της ζωής του Πατριάρχη, αφετέρου άνοιγε μέτωπο και κατά του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων (από άλλο Κράτος και άλλες Υπηρεσίες πληροφοριών) όπου εκεί μάλιστα ο μετέπειτα σχεδιασμός και εκτέλεση της αποστολής προστασίας του, αντιμετώπισαν υπονομευτικές διαρροές που συνετέλεσαν δυστυχώς στην απόλυτη επιτυχία των επιχειρήσεων οργάνων των ξένων Υπηρεσιών. (Πολύ αργότερα ένα αξιόλογο στέλεχος των Ελληνικών Υπηρεσιών ο γνωστός Βαβύλης αποκαλύφθηκε από ξένες επιχειρήσεις αντιπληροφοριών και η όλη Ελληνική αποστολή θεωρήθηκε ως ένα ακόμη σκάνδαλο, όπως σήμερα το αντίστοιχο του Βατοπεδίου που ακόμα θεωρείται από μερικούς σκάνδαλο)."

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2010/09/blog-post_1034.html#.UCi7wcVmJK8

Την ΜΟΝΑΔΙΚΗ συνέντευξη που έδωσε ο Βαβύλης σε Μ.Μ.Ε. μετά την αποφυλάκισή του στο ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

http://www.youtube.com/watch?v=K8O2G98pxRo

Στο μεταξύ "γέμισε" πια το ιντερνετ με άρθρα που παρουσιάζουν την αθωότητα του Πατριάρχου Ειρηναίου από κάθε υποτιθέμενη ευθύνη για τα "σκάνδαλα" που εφηύραν οι "τηλεορασάνθρωποι" με σημαντικότερο το άρθρο: http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-ierosolimon/13438-kamia-efthini-irineos-paron

Αναρωτιόμαστε λοιπόν: Μετά την απόφαση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους της Ελληνικής Δημοκρατίας και την τόσο έντονη και εμπεριστατωμένη διαμαρτυρία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. Αμβροσίου που μάλιστα σε τελευταίο του άρθρο εγκαλεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο ότι θέλει να γίνει ο χωροφύλακας της Ορθοδοξίας, θα συγκινηθεί κανένας σ' αυτή την δύσμοιρη χώρα να κάνει το προφανές;http://mkka.blogspot.gr/2012/08/blog-post_13.html

http://mkka.blogspot.gr/2012/07/blog-post_30.html

http://romfea.gr/diafora-ekklisiastika/13323-kalavriton-oikoumenikos-xorofilakas-tis-orthodoxias

Δικάστε τον και αν τον βρείτε ένοχο να μην βγει από την φυλακή, αν όμως είναι αθώος που αυτό προκύπτει τόσο από το πόρισμα των Παλαιστινίων όσο και από το πρόσφατο του ελληνικού νομικού συμβουλίου,

Α Π Ο Κ Α Τ Α Σ Τ Η Σ Τ Ε ΤΟΝ..!!!

πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ

- Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πως θα βρω παρηγοριά;

- Να καταφύγεις στην προσευχή. Καί μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσεις σε μία εικόνα, θα βρείς  παρηγοριά.Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκεις μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.
- Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;
- Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζόμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε , να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους. 


Μία χρονιά, στις 26 Μαρτίου, που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Γιά μία στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησε με». Καί, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μία έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με επίασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και.... ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!

- Γέροντα, όταν προσεύχομαι, βοηθάει να φέρω στον νού μου την εικόνα του Χριστού;

- Κοίταξε, όταν προσεύχεσαι μπροστά σε μία εικόνα, η εικόνα βοηθάει, γιατί από την εικόνα περνάς στο εικονιζόμενο πρόσωπο . Όταν όμως προσεύχεσαι νοερώς και είσαι σκυμμένη με κλειστά τα μάτια, δεν πρέπει να φέρνης στην φαντασία σου εικόνες, γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθή το ταγκαλάκι και να σού τα παρουσιάση σαν οράματα, για να σε πλανήση και να σού κάνει κακό.

Ιδίως η ευχή καλά είναι να γίνεται με καθαρό νού, χωρίς λογισμούς η παραστάσεις, έστω κι αν αυτές είναι εικόνες του Χριστού η παραστάσεις από την Αγία Γραφή, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο, ιδιαίτερα για όσους έχουν πολλή φαντασία και υπερηφάνεια. Μόνον όταν έρχονται ρυπαροί η βλάσφημοι λογισμοί , μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις από την Αγία Γραφή. Η καλύτερη όμως «παράσταση» είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας και της αχαριστίας μας.

*Από το βιβλίο "Γέροντος Παισίου Αγιορείτου- Λόγοι ΣΤ΄ Περί Προσευχής" 

«Να πανδρευτείς έναν άπιστο;»

Μερικές ορθόδοξες γυναίκες, πού σκοπεύουν να παντρευτούν άπιστους, θεωρούν, ότι αυτό καθόλου δεν θα βλάψει την πίστη τους.


Δυστυχώς, ή πραγματικότητα, την οποία αντιμετωπίζει ό ιερέας, διαφέρει πολύ από αυτές τις προσδοκίες. Τις περισσότερες φορές, οι γυναίκες και οι άντρες, πού έχουν εισέλθει σέ μία τέτοια συμβίωση, πολύ γρήγορα αποκλίνουν από την αληθινή πίστη, ό ζήλος για την σωτηρία αντικαθίσταται από την προσαρμοστικότητα, και συχνά συμβαίνει και άμεση αποστασία. Αντί των Κυριακάτικων λειτουργιών, οι σύζυγοι αυτοί αρχίζουν να πηγαίνουν στα θέατρα και σέ μοντέρνες «συγκεντρώσεις», μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν το δεύτερο ήμισυ τους.


Τα παιδιά σέ αυτούς τούς γονείς εξελίσσονται σέ κυνικούς πού δεν πιστεύουν σέ τίποτα. Αυτό όμως είναι κατανοητό, γιατί έχουν το ζωντανό παράδειγμα της υποκρισίας στα μάτια τους! 


Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μόνον αυτής της διεφθαρμένης εποχής. 


Το ίδιο είχε παρατηρήσει ακόμη και τον Γ' αιώνα ό Άγιος μεγαλομάρτυρας Κυπριανός της Καρχηδόνας, όταν στο βιβλίο του «Περί πεσόντων» έγραφε, ότι ή αιτία του μεγάλου αριθμού των αποστατών ήταν το ότι, «εισέρχονται σέ γάμο με άπιστους, τα μέλη του Χριστού προσφέρουν σέ ειδωλολάτρες».


Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως ή Ορθόδοξη πίστη είναι ποιό αδύναμη, από την απιστία ή από οποιαδήποτε ψευδή θρησκεία, αφού ό γάμος πού έχει συναφθεί με έναν άπιστο, οδηγεί σέ τέτοια καταστροφικά αποτελέσματα; Ή απάντηση είναι, ότι ό Θεός δεν βοηθά εκείνους, πού άμεσα παραβιάζουν το θέλημα Του.




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΒ ΝΑ ΛΑΜΠΕΙΣ ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ



ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΙΕΡΕΩΣ ΔΑΝΙΗΛ ΣΙΣΟΕΒ +2009 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

πηγή το είδαμε εδώ

Μερικές σκέψεις για το όνομα «Ορθοδοξία», επιγραμματικά και χωρίς πολλές αναλύσεις.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι (και) ιστορικά, η Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός. Αυτό, αποδεικνύεται από τους Επισκοπικούς καταλόγους των Πατριαρχείων (Βλέπε Εκκλησιαστική Ιστορία Β. Στεφανίδη, 6^η Έκδοση, σελ. 796-804). Αποστολική Διαδοχή σημαίνει δύο πράγματα, τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους· την μετοχή στην ίδια αποκαλυπτική αλήθεια, και την ιστορική συνέχεια.

Ο Χριστός, έδωσε υπόσχεση ότι θα είναι μαζί «πάσας τας ημέρας», από το 33 μ Χ μέχρι την συντέλεια, κατά την Β’ Παρουσία Του. «Πύλες του Άδη», δεν θα την νικήσουν (Κατά Ματθαίον, 28:20, 16:18). 

Κατά τους Πατέρες, οι «Πύλες του Άδη», είναι οι αιρέσεις που επιχείρησαν να καταπνίξουν, ανεπιτυχώς βέβαια, την Ορθόδοξη πίστη όλους αυτούς τους αιώνες. 

Μερικά παραδείγματα, για το που ανιχνεύεται η ονομασία «Ορθοδοξία» και τα παραπλήσια ονόματα.

Ο απόστολος Παύλος, στην πρώτη επιστολή του προς τον Επίσκοπο Τιμόθεο, του παραγγέλλει «τισί μη ετεροδιδασκαλείν» (Α Τιμοθέου, 1:3). Δηλαδή, να παραγγείλει σε κάποιους να μην ετεροδιδασκαλούν, να μην έχουν διδασκαλία διαφορετική από το σώμα της Εκκλησίας. Αν μιλάει για «ετεροδιδασκαλία», σημαίνει ότι η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι «ορθή», και η Εκκλησία που την πρεσβεύει, είναι «Ορθόδοξη».

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, ο οποίος ήταν άμεσος διάδοχος των αποστόλων, ονομάζει«ετεροδοξούντας», όσους δεν πίστευαν ότι ο άρτος και ο οίνος της Θείας Ευχαριστίας είναι πραγματικό Σώμα και αίμα Χριστού (Προς Σμυρναίους, 6:2). Συνεπώς, η άρνηση αυτή είναι ετεροδοξία, η οποία αντιτάσσεται προς την αποκαλυμμένη αλήθεια, που είναι η «ορθοδοξία». 

Ο Ευσέβιος Καισαρείας (250-339 μ Χ), στο τρίτο βιβλίο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, αναφέρει για τον άγιο Ειρηναίο, που έζησε τον δεύτερο με τρίτο αιώνα,  ως «πρεσβεύοντα ορθοδοξίαν». Συνεπώς, η Εκκλησία που ανήκε ο άγιος Ειρηναίος, είναι η Ορθοδοξία, και ο ίδιος, ορθόδοξος.

Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος (306-373 μ Χ), αναφέρει τον σταυρό ως «ακαταμάχητον των Ορθοδόξων τείχος».

Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου (310-402 μ Χ), αναφέρει τον Μ. Αθανάσιο «πατέρα της Ορθοδοξίας».

Ο Μ Βασίλειος (330-378 μ Χ), στην επιστολή 258, αναφέρει· «Τέτμηται μεν η αίρεσις προς την ορθοδοξίαν, τέτμηται δε αυτή προς εαυτήν η ορθότης». Στην επιστολή 265, αναγνωρίζει Ορθοδοξία στο δόγμα που διετυπώθη ως σύμβολο Πίστεως στην Νίκαια, αναγνωρίζει Ορθοδοξία στην Ανατολή αλλά και στην Δύση. 

 Ο Σωκράτης ο ιστορικός, που έγραψε την εκκλησιαστική του Ιστορία περίπου το 439 μ Χ και περιγράφει γεγονότα από το 305 μέχρι το 439, αναφέρει τις κακοδοξίες του Μανιχαίου και σημειώνει ότι ‘’άπερ πάντα αλλότρια της Ορθοδόξου εκκλησίας καθέστηκεν’’(Πρώτο βιβλίο, 22).

Ο τελευταίος ορθόδοξος Πάπας, ο Λέων ο 3ος, πριν το σχίσμα το 1054 μ Χ, διαμαρτυρήθηκε για τις αλλαγές που ήθελαν να επιβάλλουν οι Φράγκοι στο Σύμβολο της Πίστεως, ανυψώνοντας μία επιγραφή στην Εκκλησία του αγίου Πέτρου που έλεγε ‘’HAEC LEO POSUI AMORE ET CAUTELA ORTHODOXAE FIDEI», δηλαδή, «Εγώ, ο Λέων βάζω εδώ (τις πλάκες)για την αγάπη και την προστασία τηςΟρθόδοξης Πίστης» (Πρβ. Εκκλησιαστική Ιστορία, Βλ. Φειδά, Β’ τόμος, σελ. 97). 

Ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, πίστη «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν, και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

Κλείνω, με απόσπασμα από τον ιερό Χρυσόστομο:

«[..] έτσι έκαμε ο Χριστός. Αφού επέτρεψε την Εκκλησία Του να φέρεται στην οικουμένη σαν ένα πλοίο σε θάλασσα, δεν σταμάτησε την τρικυμία, αλλά την απέσπασε από την τρικυμία, δεν γαλήνεψε την θάλασσα, αλλά ασφάλισε το πλοίο. Και ενώ ξεσηκώνονταν παντού  οι λαοί, σαν κύματα άγρια, και ενώ την κτυπούσαν τα πονηρά πνεύματα σαν φοβεροί άνεμοι, και από παντού σηκωνόταν η θύελλα, παρείχε μεγάλη γαλήνη στην εκκλησία. Και το πιο θαυμαστό είναι ότι όχι μόνο η θύελλα δεν διέλυσε το πλοίο, αλλά ότι το πλοίο διέλυσε την θύελλα. Γιατί  οι αδιάκοποι διωγμοί, όχι μόνο δεν καταπόντισαν τη Εκκλησία αλλά και διαλύθηκαν από την Εκκλησία. Πως  και με ποιο τρόπο και από πού; Από απόφαση εκείνη που λέγει,  ‘’οι πύλες του Άδη δεν θα την κατανικήσουν’’. Πόσα έκαμαν οι ειδωλολάτρες για να εξαλείψουν το λόγο αυτό, για να ακυρώσουν την απόφαση και δεν μπόρεσαν να την καταργήσουν; Γιατί η απόφαση ήταν του Θεού». 

πηγή

Ο Χριστός μας ελευθέρωσε από τους μύθους (Άγιος Νικόδημος)

Τι κάνεις, ασύνετε Χριστιανέ, όποιος και αν είσαι εσύ που κάθεσαι και λες τέτοιες μυθολογίες; Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο και εξαφάνισε τους μύθους και τα ψέματα και εσύ ανακαινίζεις πάλι εκείνα που ο Χριστός τα κατάργησε; Ο Χριστός σε ελευθέρωσε από τις μυθολογίες και εσύ υποδουλώνεσαι πάλι σε αυτές; Ο Χριστός σε έφερε στην αλήθεια και σε αναγέννησε με το λόγο της αληθείας, όπως λέει ο αδελφόθεος Ιάκωβος· «Επειδή εκείνος το θέλησε, μας έφερε στην καινούρια ζωή με το λόγο της αληθείας» (Ιακώβου 1:18), και εσύ  γυρίζεις πάλι στο ψέμα και στην απάτη; Ο Χριστός σε έφερε στο θαυμάσιο φως της θεότητάς του και εσύ αγαπάς το σκοτάδι και τις φαντασίες των ανόητων ανθρώπων; Ο Χριστός σου έδειξε τον ίσιο και απλανή δρόμο της σωτηρίας και εσύ θέλεις να τρέχεις στους μύθους, οι οποίοι σε οδηγούν στην πλάνη και στην απώλεια; 

Ω, της αγνωσίας! Ένα από τα δύο πρέπει να κάνεις, αν πιστεύεις πως ο Χριστός, ο δάσκαλός σου και αρχηγός και τελειωτής της σωτηρίας σου είναι η αλήθεια, όπως είπε μόνος του· «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, και η ζωή» (Ιωάννης 14:6), πρέπει, για να μη αναφέρεις στο στόμα σου μυθολογίες και ψέματα ούτε να τις σκέφτεσαι ούτε να τις διαβάζεις ποτέ, αλλά πάντοτε να λες αληθινά και θεϊκά λόγια και αυτά να σκέφτεσαι και να διαβάζεις, όπως σε προστάζει ο μακάριος Παύλος· «Τέλος, αδελφοί μου, ό,τι είναι αληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, αξιαγάπητο, καλόφημο, ό,τι έχει σχέση και είναι άξιο επαίνου, αυτά να έχετε στο μυαλό σας» (Φιλιππισίους 4:8), αλλά εάν δεν πιστεύεις πως ο Χριστός είναι η μόνη αλήθεια, δεν είσαι λοιπόν ούτε Χριστιανός, ούτε πρέπει να ονομάζεσαι με το όνομα του Χριστού.

Ο Απόστολος Παύλος γνωρίζοντας πόση βλάβη προξενούν στις ψυχές εκείνων που προσέχουν ή διηγούνται τους ακαθάρτους μύθους και τα πλανεμένα και γραώδη παραμύθια των Εθνικών, σε πολλά μέρη παραγγέλλει οι Χριστιανοί να αποστρέφονται αυτές τις μυθολογίες και μόνο να γυμνάζονται και να ασχολούνται στα θεία λόγια της ευσέβειας και του Ευαγγελίου. Για αυτό στον μεν Τιμόθεο γράφει· «Κόψε κάθε σχέση με τους ανίερους μύθους, που είναι για γριούλες. Εσύ να γυμνάζεσαι στην ευσέβεια» (Ά Τιμοθέου 4:7), και πάλι του λέει να παραγγέλλει στους πιστούς να μην προσέχουν στις μυθολογίες και στις μακρές γενεαλογίες, οι οποίες δεν προξενούν καμία οικοδομή και ωφέλεια στην πίστη· «Όπως σε παρακάλεσα, όταν έφευγα για την Μακεδονία, το ίδιο σε παρακαλώ και τώρα να μείνεις στην Έφεσο, για να παραγγέλλεις σε μερικούς να μην διαδίδουν αιρετικές διδασκαλίες, ούτε να ασχολούνται με μύθους και με απέραντες γενεαλογίες. Αυτά φέρνουν περισσότερο εριστικές συζητήσεις, παρά την εκπλήρωση του σχεδίου του Θεού, σύμφωνα με την πίστη μας» (Ά Τιμοθέου 1:3). Στον Τίτο γράφει να ελέγχει αυστηρά τους Χριστιανούς στην Κρήτη, για να μην προσέχουν στους Ιουδαϊκούς μύθους και σε εντολές ανθρώπων, που αποστρέφονται την αλήθεια. (Προς Τίτο 1:13). Γιατί λέω για τον Παύλο; Και αυτός ακόμα ο Σολομώντας γνωρίζοντας πόσο βλαβεροί είναι οι μύθοι και οι ψευδολογίες, παρακαλούσε τον Θεό να τον λυτρώσει από αυτούς· γι’ αυτό και έλεγε· «Φύλαξέ με από το να χρησιμοποιήσω δόλο ή ψευτιά» (Παροιμίες 30:8).

Οι σημερινοί Χριστιανοί όμως είναι κουφοί και δεν ακούν αυτές τις παραγγελίες του αποστόλου, ούτε τα λόγια του Σολομώντα· αλλά, τα άγια και αληθινά λόγια του Αγίου Πνεύματος και των θείων Γραφών, ούτε στο χέρι δεν θέλουν να τα πιάσουν και να τα διαβάσουν, ενώ τους μολυσμένους και ψεύτικους και διαβολικούς μύθους προσπαθούν να τους διαβάζουν κάθε μέρα και να τους διηγούνται στους άλλους με μεγάλη ηδονή και ευχαρίστηση. Πολλοί από τους Χριστιανούς γνωρίζουν από στήθους όλες τις αραβικές μυθολογίες της Χαλιμάς και ένα ρητό από το άγιο Ευαγγέλιο δεν ξέρουν. Πολλοί από τους Χριστιανούς, εάν ρωτηθούν για τους μύθους, των Ιουδαίων και των Εθνικών, είναι έτοιμοι να απαντούν με ελευθεροστομία· και αν τους ρωτήσει κάποιος τι πιστεύουν, πόσα είναι τα άρθρα της πίστεως, πόσα τα μυστήρια της Εκκλησίας, πόσες οι εντολές, τι είναι ο Χριστός, τι είναι το μυστήριο της θεολογίας, τι είναι το μυστήριο της ένσαρκης οικονομίας, πόσα είναι τα Ευαγγέλια, πόσες είναι οι επιστολές του αποστόλου Παύλου, εάν, λέω, τους ρωτήσει κανείς αυτά και άλλα παρόμοια, τα οποία είναι αναγκαία να τα γνωρίζει κάθε Χριστιανός, που αγαπά να σωθεί, τότε σιωπούν, βουβαίνονται και δεν γνωρίζουν να αποκριθούν καθόλου. Ω! και ποιος να μην κλάψει για την ελεεινή κατάσταση των σημερινών Χριστιανών; Ω και ποιος να μην θρηνήσει γι’ αυτήν την μεγάλη πλάνη του διαβόλου, η οποία κυρίευσε τους σημερινούς Χριστιανούς; Για αυτό λοιπόν είχε δίκιο και ο Χρυσορρήμων να απορεί για αυτούς τους Χριστιανούς και να λέει· «Τι χριστιανοί είναι αυτοί, που προσέχουν στα ιουδαϊκά και εθνικά παραμύθια και γενεαλογίες;» (Λόγος περί ψευδοπροφητών).

 

Οι Χριστιανοί έχουν υποχρέωση να είναι έτοιμοι να απολογούνται για την πίστη τους, όπως παραγγέλλει ο Απόστολος και κορυφαίος Πέτρος· «Να είστε πάντοτε έτοιμοι να δώσετε την σωστή απάντηση σε όλους όσοι ζητούν να τους δικαιολογήσετε την χριστιανική σας ελπίδα» (Ά Πέτρου 3:15), και οι σημερινοί Χριστιανοί θεωρούν ως χρέος τους το να γνωρίζουν να δίνουν απόκριση για τους μύθους και τις ψευδολογίες. Στους Χριστιανούς πρέπει να κατοικεί πλούσιος ο λόγος και η σοφία του Χριστού, όπως γράφει ο Παύλος· «Ο λόγος του Χριστού, με όλο του τον πλούτο, ας μένει μόνιμα ανάμεσά σας» (Προς Κολοσσαείς 3:16), και στους σημερινούς Χριστιανούς κατοικεί πλουσιότατος ο λόγος και η σοφία των αραβικών μυθολογιών. Οι Χριστιανοί πρέπει πάντοτε να έχουν όλη την μελέτη και την ανάγνωσή τους στον νόμο του Κυρίου, όπως λέει ο Δαβίδ· «Αντίθετα στο νόμο του Κυρίου θα εντρυφήσει μέρα και νύχτα» (Ψαλμός 1:2)· και οι σημερινοί Χριστιανοί έχουν ηδονική μελέτη και ανάγνωσή τους τα μυθολογικά βιβλία. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να διηγούνται κάτι άλλο παρά θεϊκά διηγήματα και τα θαυμάσια και τις ιστορίες του νόμου του Θεού, όπως προστάζει ο σοφός Σειράχ· «Κάθε σου διήγησις , ας αναφέρεται στον νόμο του Υψίστου»(Σοφία Σειράχ 9:20)· και οι Χριστιανοί αυτού του καιρού διηγούνται με κάθε ευχαρίστηση τις απέραντες γενεαλογίες των Ιουδαίων, τις δευτερώσεις των ραββίνων, τα πλάσματα τωνΚαβαλλιστών και τα μυθάρια των Χαλδαίων.

(Απόσπασμα από το «Χρηστοήθεια Χριστιανών», λόγος έβδομος).

πηγή

Ὑπέροχος Ὕμνος τῆς Ἀγάπης Α´ ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους (ιβ´ 27 - ιγ´ 13)

Ἀδελφοὶ, ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὔς μὲν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα· καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὀδὸν ὑμῖν δείκνυμι.	Αδέλφια μου, εσείς όλοι αποτελείτε το σώμα του Χριστού και είσθε μέλη του, όπου ο καθένας έχει τη δική του θέση. Και πρώτα μεν ετοποθέτησε ο Θεός τους αποστόλους, σε δεύτερη θέση τους προφήτες, σε τρίτη θέση οι διδάσκαλοι. Έπειτα ο Θεός άλλους έθεσε να ποιούν θαύματα, άλλους θεραπείες, άλλους να προστατεύουν τους αδυνάμους και ασθενείς, σε άλλους έδωσε χαρίσματα κυβερνήσεως και σε άλλους χαρίσματα ξένων γλωσσών. Δεν είναι όλοι απόστολοι, ούτε όλοι προφήτες, ούτε όλοι διδάσκαλοι. Δεν είναι όλοι θαυματουργοί, ούτε όλοι θεραπευτές, ούτε όλοι ομιλούν και διερμηνεύουν ξένες γλώσσες. Εσείς επιδιώκετε με ζήλο τα καλύτερα χαρίσματα, και για τούτο το λόγο σας δεικνύω μία οδό ανώτερη:
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.	Εάν υποθέσομε ότι ομιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπη, οι λόγοι μου ακούονται ως χάλκινος κώδωνας ή αλαλαγμός κυμβάλου. Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια του Θεού και όλη τη γνώση, και εάν ακόμη έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ όρη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και εάν διαθέσω τα υπάρχοντά μου στους πτωχούς, και εάν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτε από αυτές τις θυσίες.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.	Εκείνος ο οποίος αγαπάει είναι μακρόθυμος κι ανεκτικός, είναι καλωσυνάτος, ευργετικός και ωφέλιμος, δε ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια, δεν πράττει άσχημα, δε ζητεί τα δικά του συμφέροντα, δε ερεθίζεται από θυμό και οργή, δε σκέπτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν. Δεν χαίρεται όταν βλέπει να γίνεται αδικία, χαίρεται όμως όταν βλέπει την αλήθεια να επικρατεί. Η αγάπη τα πάντα ανέχεται, στα πάντα εμπιστεύεται, για πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει.
Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.	Η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει αλλά μένει πάντοτε ισχυρή: τα χαρίσματα είτε είναι προφητείες θα καταργηθούν, είτε είναι ξένες γλώσσες θα παύσουν, είτε είναι γνώση θα καταργηθεί και αυτή. Διότι τώρα εν μέρει και όχι τέλεια γνωρίζουμε και προφητεύουμε, όταν όμως έλθει το τέλειον, τότε το μερικό και ατελές θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, ως νήπιο μιλούσα, ως νήπιο σκεπτόμουν, ως νήπιο συλλογιζόμουν. Όταν όμως έγινα άνδρας, κατήργησα πλέον εκείνα τα νηπιώδη. Διότι τώρα βλέπομε όπως σε ένα κάτοπτρο θαμπά και μας μένουν ανεξήγητα αινίγματα. Όταν όμως έλθει το τέλειο, θα ιδούμε φανερά και καθαρά, όπως πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνον ένα μέρος της αλήθειας, τότε όμως θα λάβω τόσο τέλεια γνώση, όσο με γνωρίζει ο Παντογνώστης.
νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.	Αυτά θα γίνουν, τώρα δε μένουν η πίστις, η ελπίς, η αγάπη, αυτά τα τρία: μεγαλύτερη δε από αυτά είναι η αγάπη.

---

Ἀπανθίσματα τῆς Ἀγάπης

κατὰ Ματθαῖον, ε´ 44	.
... ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῦς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκώντων ὑμᾶς...	... ἐγὼ δὲ σᾶς λέγω, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, εὔχεσθε πρὸς Θεὸν ἀγαθὰ δι᾿ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι σᾶς καταρῶνται, εὐεργετεῖτε ἐκείνους ποὺ σᾶς μισοῦν καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι σᾶς μεταχειρίζονται ὑβριστικῶς καὶ περιφρονητικῶς καὶ σᾶς καταδιώκουν ἀδίκως...
κατὰ Μάρκον, ιβ´ 30-31	.
... καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου, αὕτη πρώτη ἐντολή. καὶ δευτέρα ἐντολὴ αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι.	... καὶ ὀφείλεις νὰ ἀγαπήσῃς Κύριον τὸν Θεόν σου μὲ ὅλην τὴν καρδία σου καὶ μὲ ὅλην τὴν ψυχή σου καὶ μὲ ὅλον τὸν νοῦ σου καὶ μὲ ὅλη τὴν ἰσχύ σου, αὑτὴ εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή. καὶ δευτέρα ἐντολὴ εἶναι αὑτή· νὰ ἀγαπήσῃς τὸν πλησίον σου ὡς τὸν ἑαυτόν σου. Μεγαλύτερη ἐντολὴ ἀπὸ αὐτὲς δὲν ὑπάρχει.
κατὰ Λουκᾶν, στ´ 35	.
... ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε ὑιοὶ Ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστὸς ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηροὺς.	... νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε, χωρὶς νὰ ἐπίζετε σὲ ἀναπόδοση· καὶ θὰ εἶναι πολλὴ ἡ ἀνταμοιβή σας ἀπὸ τὸν Θεόν· θὰ εἶσθε τέκνα τοῦ Ὑψίστου κατὰ χάρη καὶ θὰ τοῦ ὁμοιάζετε, ἀφοῦ καὶ αὐτὸς εἶναι εὐεργετικὸς πρὸς τοὺς ἀχάριστους καὶ πονηρούς.
Κατὰ Ἰωάννην, ιγ´ 34-35	.
ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾱτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾱς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἔν ἀλλήλοις.	Σᾶς δίδω νέα ἐντολή· νὰ ἀγαπᾶτε δηλαδὴ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως ἐγὼ ἠγάπησα ἐσᾶς, ἔτσι καὶ ἐσεῖςνὰ ἀγαπᾶσθε μεταξύ σας. Ἔτσι, θὰ μάθουν ὅλοι, ὅτι εἶστε μαθητές δικοί μου, ἐὰν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας.
Παύλου πρὸς Ρωμαίους, ιβ´ 18-21	.
εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες. μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες, ἀγαπητοί, ἀλλὰ δότε τόπον τῇ ὀργῇ· γέγραπται γάρ· ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος. Ἐὰν οὖν πεινᾷ ὁ ἐχθρός σου, ψώμιζε αὐτόν· ἐὰν διψᾷ, πότιζε αὐτόν· τοῦτο γὰρ ποιῶν ἄνθρακας πυρὸς σωρεύσεις ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. μὴ νικῷ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν.	Ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπὸ σᾶς, προσπαθεῖτε νὰ ἔχετε εἰρηνικὲς σχέσεις μὲ ὅλους. Μὴ ζητῆτε, ἀγαπητοί, νὰ ὑπερασπίζετε τὸν ἑαυτόν σας μὲ ἐκδίκηση, ἀλλὰ δότε τόπο στὴν ὀργή. διότι, καθὼς εἶναι γραμμένο τὴν ἀνταπόδωση θὰ τὴν δώσει ὁ Κύριος. Ἐὰν λοιπὸν πεινᾶ ὁ ἐχθρός σου, τάιζέ τον· ἐὰν διψᾶ, πότισέ τον· διότι, ἔτσι θὰ μαζεύσης στὴν κεφαλή του τύψεις καὶ ντροπὴ πολλή, ὡς κάρβουνα ἀναμμένα. Μὴ νικᾶσαι ἀπὸ τὸ κακό, ὥστε νὰ παρασύρεσαι σὲ ἐκδίκηση, ἀλλὰ νίκα τὸ κακό μὲ τἠν ἀγαθοεργία σου.
Α´ Πέτρου, δ´ 8-9	.
πρὸ πάντων δὲ εἰς τὴν εἰς ἑαυτοὺς ἀγάπην ἐκτενῆ ἔχοντες, ὅτι ἡ ἀγάπη καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν· φιλόξενοι εἰς ἀλλήλους ἄνευ γογγυσμῶν·	ἐπάνω δὲ ἀπὸ ὅλα, φροντίσατε νὰ ἔχετε μεταξὺ σας ἀγάπη διαρκῆ καὶ θερμή, διότι ἔτσι ἡ άγάπη θὰ σκεπάσει καὶ θα συγχωρήσει ὅλες τὶς ἁμαρτίες σας· νὰ γίνετε φιλόξενοι, χωρὶς νὰ γογγύζετε.
Α´ Ἰωάννου, δ´ 16	.
Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ.	Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀσκεῖ συνεχῶς τὴν ἀγάπη, μένει μὲ τὸ Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς μὲνει μὲ αὐτόν.

---

Σχόλια στὸν ὕμνο τῆς ἀγάπης

«Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔχει μέσα του τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἶναι χαρακτηριστικὰ ὑπέροχη. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ, δὲ ζηλεύει, δὲ φουσκώνει ἀπὸ ἐγωισμό, δὲ θυμώνει, δὲ ζητεῖ τὸ δικό του συμφέρον, δὲ σκέπτεται κακὸ γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἡ ἀγάπη δὲν ξεπέφτει ποτέ, ἀλλὰ θὰ ἰσχύει πάντοτε. Ἡ ἀγάπη θὰ γεμίζει τὶς καρδιές ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὴν παραδέχθηκαν καὶ τὴν ἐφάρμοσαν στὴ ζωή τους. Ἔτσι, ἡ μακαριότητα καὶ ἡ χαρά θὰ εἶναι τὰ σημάδια τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ μέσα στοὺς ἀπέραντους αἰῶνες τῶν αἰώνων.» (ἀπὸ τὸ σχολικὸ ἐγχειρίδιο «Εὐαγγελικὲς Περικοπὲς» τοῦ Κωνσταντίνου Γρηγοριάδου, σελ. 201, Ἔκδοση 1989, ΟΕΔΒ, Ἀθήνα)
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ θαυμαστὰ κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης. Εἶναι ἕνας ὑπέροχος ὕμνος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιὰ τὴν ἀγάπη. Εἶναι ἕνα ἄριστο ποίημα. Περιέχει καταπληκτικὲς ἀλήθειες, ποὺ φωτίζουν καὶ ἐξυψώνουν τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Μόνο ἕνας ἄνθρωπος φωτισμένος ἀπὸ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, μποροῦσε νὰ γράψῃ ἕναν ὕμνο ποὺ περιέχει τέτοιες ἐξαίσιες καὶ σημαντικὲς γιὰ τὴ ζωή μας ἀλήθειες. Ἑμεῖς ἐδῶ θὰ ὑπογραμμίσουμε μόνο μερικές. Ἡ ἀγάπη εἶναι θεῖο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός φανερώνει τὴν ἀγάπη Του, στέλντοντας στὸν κόσμο τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Χωρὶς λοιπὸν τὴν ἀγάπη, δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε, οὕτε νὰ ἐφαρμόσουμε καμία ἄλλη ἀρετή. Στοὺς πρώτους στίχους τοῦ κειμένου ὁ Παῦλος, ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, τονίζει ὅτι μπορεῖ κάποιος νὰ ἔχει ὅλα τὰ προσόντα καὶ τὶς ἰκανότητες· ἂν ὁμως τοῦ λείπει ἡ άγάπη, τότε εἶναι ἕνα τίποτε!     
 πηγή

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ και η ορθόδοξη μυστική παράδοση

Oρθοδοξίας ό φωστήρ, Εκκλησίας το στήριγμα και διδάσκαλε, των μοναστών ή καλλονή, των θεολόγων υπέρμαχος άπροσμάχητος, Γρηγόριε, θαυματουργέ,Θεσσαλονίκης το καύχημα,κύρηξ της χάριτος ικέτευε δια παντός σωθήναι τας ψυχάς ημών

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ό ύμνος αυτός στον άγιο Γρηγόριο Παλαμά ψάλλεται από την "Ορθόδοξη Εκκλησία στη λειτουργία της Δεύτερης εβδομάδας της Μεγάλης Σαρακοστής. Εξυμνεί αυτόν που κατόρθωσε να συνοψίσει, μερικές δεκαετίες πριν από την πτώση του Βυζαντίου, σε δογματική σύνθεση την αιωνόβια παράδοση του θεωρητικού μοναχικού βίου της χριστιανικής Ανατολής, πού είναι γνωστός με το όνομα του «ήσυχασμοΰ».Ό ήσυχασμός είναι μοναχική κίνηση πού οί ρίζες της ανεβαίνουν ως τους πατέρες της Έρημου. Δεν μπορεί σίγουρα να προβάλει την απαίτηση πώς αντιπροσωπεύει μόνος του την «ορθόδοξη μυστική» πού γνώρισε καί γνωρίζει ακόμη καί σήμερα διαφορετικές μορφές. Ό Παλαμάς, ιδιαίτερα, μπορεί να παρουσιαστεί ως δάσκαλος «ορθόδοξης μυστικής» στο μέτρο πού ξεπερνάει τα πλαίσια μιας πνευματικής σχολής καί κάνει να ξαναζήσει στο έργο του ή ϊδια ή ουσία του Χριστιανικού Μυστηρίου.

Στήν Παλαμική εποχή, ό ανατολικός μοναχισμός είχε ήδη μακριά ιστορία. Οί μεγάλοι δάσκαλοι του είχαν κληροδοτήσει τεράστια φιλολογία. Είχε γνωρίσει τους πειρασμούς του. Διέθετε απεριόριστη δύναμη επιβολής πάνω στους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Ό Παλαμάς δέχτηκε ανεπιφύλακτα όλη αυτή την κατάκτηση του παρελθόντος. Ό ρόλος του έγκειται ωστόσο στο ότι ανέσυρε άπ' το παρελθόν αυτό ένα μόνιμο δογματικό και πνευματικό στοιχείο. Κι αυτό το έκανε σε μια εποχή πού είχε αρχίσει να πνέει στο Βυζάντιο το πνεύμα της "Αναγέννησης και τη στιγμή πού ή χριστιανική Δύση ύφΐστατο έναν από τους πιο ριζικούς μετασχηματισμούς της ιστορίας της. Οί Μοντέρνοι Καιροί, παρασύροντας σε τελειωτική ερείπωση τόσες αξίες πού είχε άπολυτοποιήσει ό Μεσαίωνας, θά έφθαναν ως στο σημείο ν' αποσαθρώσουν την ουσία του Χριστιανισμού; Ή νέα πολιτεία, άφοΰ κατόρθωσε να κατακτήσει την αυτονομία του όρθού λόγου και της δημιουργίας, θα παραχωρούσε θέση στην υπερφυσική ζωή, πού ό Χριστός είχε προσφέρει ανεξάρτητα από όλα τα καθαρώς ανθρώπινα επιτεύγματα;

Το έργο του Παλαμά δίνει θετικές απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα. Να γιατί ό δογματικός θρίαμβός του στο Βυζάντιο του 14ου αιώνα θεωρήθηκε από την Ανατολική Εκκλησία όχι ως ό θρίαμβος μιας ιδιαίτερης μυστικής, αλλά ως ό θρίαμβος της ίδιας της Όρθοδοξίας. Ή εκκλησιαστική αυτή επιδοκιμασία ανέδειξε έτσι ό,τι παντοτεινό καί παγκόσμιο βρισκόταν σε μια καθαρώς μοναχική παράδοση.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ του Jean Meyendorff-Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ και η Ορθόδοξη Μυστική παράδοση

πηγή

Κυριακή Β΄ Νηστειῶν -Ἀθεΐα ἡ σιωπή γιά τήν πίστη- Στέργιος Ν. Σάκκος

Ἡ σιγή, λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, σέ θέματα πίστεως εἶναι τρίτο εἶδος ἀθεΐας μετά ἀπό τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀπόρριψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

  Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σ᾿ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς.  Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα» τίς δογματικές διαφορές. Ὡστόσο, εἶναι λάθος καί παράπτωμα πνευματικό νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά δόγματα· νά τά θεωροῦμε σχολαστική ἐνασχόληση τῶν θεολόγων, ἀνούσιο καί ἐνοχλητικό πονοκέφαλο γιά μᾶς τούς «ἁπλούς χριστιανούς».   Τήν θεμελιακή σημασία τοῦ δόγματος καί τήν στενή σχέση του μέ τήν καθημερινή μας ζωή ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία μας ποικιλοτρόπως, ἀκόμη καί μέ τήν διάταξη τῶν πέντε πρώτων Κυριακῶν τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, στήν ὁποία ἤδη εἰσερχόμαστε τόν μήνα αὐτό. Οἱ δύο πρῶτες Κυριακές, τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, διατρανώνουν τό ὀρθόδοξο δόγμα καί τήν κυριαρχία του ἀπό τά χρόνια τῆς εἰκονομαχίας μέχρι τόν καιρό τῶν παπικῶν αὐθαιρεσιῶν. Ἡ τέταρτη Κυριακή καί ἡ πέμπτη, ὅπου προβάλλονται ἀντίστοιχα οἱ μορφές τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, «δοτοῦ τῷ Κυρίῳ ἐκ κοιλίας μητρός», καί τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἐξαγνισμένης μέ τήν συγκλονιστική της μετάνοια καί μέ τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, παρουσιάζουν τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Κι ἀνάμεσα στίς δύο δυάδες, ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, δείχνει πῶς ὁ σταυρός, σύμβολο καί χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας, συμπλέκει καί ἑνώνει τό δόγμα μέ τήν ζωή, τήν ἀγάπη μέ τήν ἀλήθεια. Τό κατακόρυφο δοκάρι του ἑνώνει τόν οὐρανό μέ τήν γῆ ἀποκαλύπτοντας τήν μοναδική ἀλήθεια, τήν πίστη πού ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό· τό ὁριζόντιο συνάζει ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς ἐφαρμόζοντας τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Ἄν εἶναι ἀδύνατο νά σταθεῖ ὁ σταυρός χωρίς τό κατακόρυφο δοκάρι του, εἶναι ἐξίσου ἀκατόρθωτο νά ὑπάρξει στόν κόσμο ἀγάπη πραγματική χωρίς πίστη ἀληθινή.  Παράγγελμα καί ἀπαίτηση τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διαφύλαξη τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἀπό κάθε παραχάραξη καί μάλιστα ἀπό τήν παπική κακοδοξία, τήν τόσο ἔντονη στίς μέρες μας. Αὐτό ἐπισημαίνουν πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στούς ἕνδεκα αἰῶνες πού μεσολάβησαν ἀπό τήν ἀπόσχιση τῶν παπικῶν μέχρι σήμερα. Χωρίς ἐμπάθεια καί κακία ἀλλά μέ σεμνότητα καί παρρησία καταδικάζουν τήν παπική αἵρεση. Ἔχω γράψει γι᾿ αὐτό παλαιότερα. Ἐδῶ θά σταθῶ μόνο στό ὄνομα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.   Μέ σθένος ὁ Παλαμᾶς ξεσκέπασε τόν φιλοπαπικό θεολόγο Βαρλαάμ τόν Καλαβρό, ἕνα εἶδος οὐνίτη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Φαινόταν δεινός θεολόγος ὁ Βαρλαάμ. Εἶχε θαμπώσει καί εἶχε καταστήσει θαυμαστές του διακεκριμένους θεολόγους τῆς Ἀνατολῆς. Κατόρθωσε μάλιστα νά ἀναλάβει αὐτός τή διαχείριση τῶν συζητήσεων μέ τήν παπική Δύση κι ἐνῶ προωθοῦσε τά παπικά συμφέροντα, εἶχε κερδίσει τήν συμπάθεια ἀκόμη καί τοῦ αὐτοκράτορα καί αὐτοῦ τοῦ Πατριάρχη. Δέν ἦταν λίγοι οὔτε ἄσημοι ἐκεῖνοι πού ἐπηρεασμένοι ἀπό τόν Βαρλαάμ στράφηκαν ἐναντίον τοῦ ἁγίου Γρηγορίου. Ἀσυμβίβαστος καί ἀκαταγώνιστος ἐκεῖνος, καταδικάζει ἔντονα τήν «ἔκφυλον προσθήκην» τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Ἀποδοκιμάζει τίς παπικές κακοδοξίες καί καλεῖ ὅλους τούς πιστούς νά ἐπαγρυπνοῦν στά θέματα τῆς πίστεως. Δέν δικαιολογεῖται ἀδιαφορία ἤ σιωπή ὅταν «πίστις τό κινδυνευόμενον». Ἡ σιγή, λέγει, σέ θέματα πίστεως εἶναι τρίτο εἶδος ἀθεΐας μετά ἀπό τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀπόρριψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Ποιά ἀπήχηση εἶχε στήν ζωή καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀγώνας τοῦ ἁγίου Γρηγορίου φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, ἡ Ἐκκλησία θέσπισε νά τιμᾶται ἡ μνήμη του ὄχι μόνο κατά τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του, 14 Νοεμβρίου, ἀλλά καί κατά τήν δεύτερη Κυριακή τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Κι ἐνῶ τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τήν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων ἡ Ἐκκλησία πανηγυρίζει τήν νίκη της ἐναντίον τῶν αἱρέσεων τῶν ὀκτώ πρώτων αἰώνων, τήν Κυριακή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ γιορτάζει τήν κατατρόπωση τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ, πού πάσχισε νά στηλώσει τήν εἰκόνα τοῦ πάπα-πλανητάρχη. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι τήν μεγάλη αὐτή ἡμέρα δέν τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία κάποιον ἀπό τούς ἀρχαίους μεγάλους πατέρες καί θεολόγους της, ὅπως Μ. Ἀθανάσιο, Μ. Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο κ.ἄ., διότι στήν δική τους ἐποχή δέν εἶχε ἀποσκιρτήσει ἀκόμη ἡ Δύση, ἀνῆκε στήν μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀργότερα οἱ παπικοί προσπαθώντας νά στηρίξουν τό θεμελιῶδες καί κυρίαρχο δόγμα τους περί πρωτείου τοῦ πάπα, πού πρόβαλε σάν ἀθεμελίωτος ἑτοιμόρροπος μιναρές, προσκόλλησαν σ᾿ αὐτό σάν ἀντερείσματα ἕναν ὁλόκληρο «ἀστερισμό» αἱρετικῶν δογμάτων. Ἔτσι ἀποστασιοποιήθηκαν καί ἀποκόπηκαν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία.  Τιμᾶται, λοιπόν, ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς ὡς ἐκφραστής καί ἐνσαρκωτής τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι κατατρόπωσε τόν παπισμό, πού ἐκείνη τήν ἐποχή εἶχε ἤδη διαμορφώσει τίς αἱρετικές του πλάνες. Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἔμμεσα ὁ Παλαμᾶς καταδίκασε καί κατατρόπωσε καί τίς πολυάριθμες· παραφυάδες τοῦ προτεσταντισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς ἀντίδραση πρός τόν παπισμό ἀναφάνηκε στό προσκήνιο τῆς ἱστορίας. Ἄν θέλουμε, λοιπόν, σήμερα νά ἀναγνωρίζουμε στόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ καί γενικά στούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τήν θέση πού τούς ἀνήκει, ὀφείλουμε νά κρατοῦμε καί νά διακηρύττουμε τήν δική τους πίστη. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κρατᾶ ἀκέραια καί ἀνόθευτη τήν διδασκαλία καί τόν τρόπο τῆς σωτηρίας. Τά ἄλλα χριστιανικά συστήματα καί οἱ ἄλλες λεγόμενες χριστιανικές ὁμολογίες ὅσο ποσοστό ἀλήθειας καί ἄν διατηροῦν, ἐφόσον δέν συνδέονται ὀργανικά μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι πλάνες. Ἀδικοῦμε τήν Ὀρθοδοξία καί προσβάλλουμε τήν ἀλήθεια ὅταν ἀνομάζουμε «ἀδελφές Ἐκκλησίες» τίς ποικιλώνυμες χριστιανικές ὁμολογίες. Ἀλλά καί τούς ἴδιους τούς αἱρετικούς βλάπτουμε καί ἀδικοῦμε ὅταν τούς δημιουργοῦμε τήν ἐντύπωση ὅτι βρίσκονται στήν ἀλήθεια, ἐνῶ εἶναι ἐκτός Ὀρθοδοξίας.  Ἐπίκαιρο καί διαχρονικό τό μήνυμα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου ἠχεῖ ὡς ἐγερτήριο σάλπισμα ἐπισημαίνοντας τά τρία εἴδη ἀθεΐας πού μᾶς ἀπειλοῦν καί σήμερα: Εἶναι ἀθεΐα νά ἀρνεῖσαι τόν Θεό. Ἀθεΐα νά μήν πιστεύεις ὀρθόδοξα τόν Ἰησοῦ Χριστό, νά εἶσαι αἱρετικός. Ἀθεΐα νά εἶσαι ὀρθόδοξος καί νά μήν ἀγωνίζεσαι γιά τά ὀρθόδοξα δόγματα.

Στέργιος Ν. Σάκκος

πηγή