Απόστολος Κυριακής Δ Νηστειών Ιωάννου της Κλίμακος: Εβρ. ς’ 13-20

Ἀδελφοί, τῷ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ’ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ’ ἑαυτοῦ, 14 λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε· 15 καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας. 16 ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· 17 ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, 18 ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχομεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· 19 ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, 20 ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν  Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης ο συγγραφέας της Κλίμακος του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ

Η Δ΄ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη σε μια μεγάλη ασκητική, πατερική  και πνευματική μορφή της Εκκλησίας μας, στον άγιο Ιωάννη το Σιναΐτη, ο οποίος μας είναι καλλίτερα γνωστός ως άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, από το ομώνυμο περισπούδαστο σύγγραμμά του. Η προβολή και η τιμή του αγίου αυτού άνδρα κατά την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή κρίθηκε επιβεβλημένη από τους Πατέρες. Το περίφημο σύγγραμμά του, θεωρήθηκε ως εξαιρετικό μέσο πνευματικής καθοδήγησης για τους αγωνιζόμενους πιστούς. Αλλά και η οσιακή του μορφή αποτελεί παράδειγμα αγώνα κατά των ψυχοκτόνων  παθών μας αυτή την ιερή περίοδο.   
Γεννήθηκε στην Παλαιστίνη, κατ’ άλλους στη Συρία, περί το 523 από πλούσια, ευγενή και ευσεβή οικογένεια. Οι γονείς του φρόντισαν να του δώσουν σπουδαία εκπαίδευση. Περισσότερο όμως φρόντισαν να του μεταδώσουν τη δική τους ευσέβεια και πίστη στο Θεό. Κοντά σε πνευματικούς δασκάλους σπούδασε σε βάθος τη θεολογία της Εκκλησίας μας. Του άρεσε να μελετά με πάθος τις άγιες Γραφές και τα συγγράμματα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας.  Από πολύ μικρός αγαπούσε την άσκηση και γι’ αυτό νέος όντας αποσύρθηκε στην έρημο του Σινά, κοντά στον φημισμένο ερημίτη και πνευματικό δάσκαλο Μαρτύριο και εκάρη μοναχός. 

Έζησε κοντά στον άγιο ασκητή τέσσερα χρόνια διδασκόμενος τις αρετές και τους τρόπους επίτευξης της προσωπικής κάθαρσης, σημειώνοντας τεράστια πνευματική πρόοδο. Η φήμη του δεν άργησε να διαδοθεί ώστε στο ερημητήριό του έτρεχε πλήθος μοναχών και λαϊκών να τον συμβουλευθούν. Μάλιστα είχε αποκτήσει και τη φήμη του θαυματουργού, ο οποίος με την προσευχή του έκανε πολλά θαύματα. Εκεί έζησε για δεκαεννιά χρόνια. Κατόπιν εγκαταβίωσε στη Μονή του Θωλά. Όταν κοιμήθηκε ο ηγούμενος της σεβάσμιας Μονής της Αγίας Αικατερίνης Σινά, οι μοναχοί τον ανάδειξαν ηγούμενο, όπου τους ποίμανε για λίγα χρόνια και γι’ αυτό πήρε και την ονομασία Σιναΐτης. Η νοσταλγία όμως της ερημικής ζωής τον οδήγησε να αφήσει την Μονή και να φύγει ξανά στην έρημο, όπου έμεινε ως την κοίμησή του, ασκούμενος, προσευχόμενος και συγγράφοντας τα περισπούδαστα βιβλία του «Κλίμαξ» και «Λόγος προς τον Ποιμένα». Κοιμήθηκε το 606 και η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 30 Μαρτίου, ημέρα της κοίμησής του και ιδιαιτέρως την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών.   
Ήταν σοφός άνθρωπος και προπαντός μεγάλος ασκητής, εφάμιλλος του μεγάλου Αντωνίου, αγίου Ευθυμίου και αγίου Σάββα. Γύρω από τον μεγάλο αυτό δάσκαλο ασκητή συγκεντρώθηκαν πολλές χιλιάδες μοναχοί, παίρνοντας από αυτόν μαθήματα πνευματικού αγώνα. Για να μπορούν οι μοναχοί να έχουν καταγραμμένες τις σοφές διδαχές και παραινέσεις του, τις κατέγραψε στα προαναφερόμενα συγγράμματά του.
Η «Κλίμαξ», που σημαίνει σκάλα, είναι το πρώτο και σπουδαίο σύγγραμμά του, διότι το περιεχόμενό του, ως νοητή σκάλα, ανεβάζει κλιμακωτά τον ασκούμενο άνθρωπο στην κορυφή των αρετών. Περιέχει τριάντα λόγους σε αντίστοιχες αρετές. Αρχίζει από τις αρετές, οι οποίες εύκολα αποκτώνται και έχουν κυρίως πρακτικό χαρακτήρα, και προχωρεί στις δύσκολες και υψηλές αρετές, οι οποίες έχουν θεωρητικό χαρακτήρα. Ο άγιος Ιωάννης αποδεικνύεται βαθύτατος γνώστης της ανθρώπινης ψυχής, όταν η επιστήμη της ψυχολογίας ήταν άγνωστη και ως έννοια. Με θαυμαστό τρόπο, ανατέμνει την ανθρώπινη ψυχή και προσπαθεί να εντοπίσει τις αμαρτωλές έξεις της και τις καταβολές, ώστε να την θεραπεύσει και να τη θωρακίσει από την ψυχοκτόνο δράση της αμαρτίας και του κακού. Γνωρίζει πως στην ανθρώπινη ψυχή υπάρχουν βαθμίδες κάθαρσης από τα πάθη και επίσης βαθμίδες απόκτησης των αρετών. Γι’ αυτό και ιεραρχεί με καταπληκτικό τρόπο την κάθαρση
και την απόκτηση αρετών, ώστε να γίνεται με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. Έστω για παράδειγμα: αρχίζει με τις αρετές της μετάνοιας, της υπακοής, της μνήμης του θανάτου, για να αποκολλήσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και προχωρεί σε υψηλές αρετές, όπως τις διακρίσεως, της ησυχίας, της απάθειας, της ταπεινοφροσύνης κλπ. Οι απόκτηση των αρετών είναι έτσι ταξινομημένες στο ιερό σύγγραμμα, ώστε η κάθε αρετή να προϋποθέτει την προηγούμενη και αυτή να είναι προϋπόθεση για την επόμενη! Μεγαλύτερη ηθική τελειότητα από αυτή δεν έχει γραφεί ακόμη ως τώρα!
Η «Κλίμαξ» είναι γραμμένη σε υπέροχη λόγια και κομψή ελληνική γλώσσα, καλοδουλεμένη και με μελωδικότητα. Έχει διαύγεια σκέψεων, γλαφυρότητα, παραστατικότητα, πλούτο εκφράσεων, επιτυχημένες παρομοιώσεις, ζωηρές εικόνες, ώστε να παρουσιάζει τον ιερό συγγραφέα της ως έναν σπάνιο χειριστή της ελληνικής γλώσσας και σκέψεως.
 Αλλά και το δεύτερο μικρό του σύγγραμμα «Λόγος  προς τον Ποιμένα», είναι μια βαθυστόχαστη πραγματεία – οδηγό για όσους έχουν επωμισθεί την ευθύνη να ποιμαίνουν ανθρώπινες ψυχές.        
Τα υπέροχα κεφάλαια του βιβλίου της «Κλίμακος» είναι ένα από τα προσφιλή και ωφέλημα αναγνώσματα των πιστών αυτή την κατανυκτική περίοδο. Ανήκει στα λεγόμενα νηπτικά κείμενα και απευθύνεται τόσο στους μοναχούς, όσο και στους κοσμικούς και συμπληρώνει τον θαυμαστό πλούτο της εκκλησιαστικής μας γραμματείας. Όσοι αισθανόμαστε την ανάγκη να αγωνιστούμε κατά των παθών μας, την κάθαρση του κακού εαυτού μας και την πνευματική μας πρόοδο, είναι ενδεδειγμένο να εντάξουμε τα συγγράμματα του αγίου Ιωάννου στα αναγνώσματά μας. Οι σοφές παραινέσεις του μεγάλου πνευματικού δασκάλου θα αποτελέσουν πολύτιμο πνευματικό οδηγό για κλιμακωτή κατάκτηση αρετών, ώστε να αξιωθούμε να υποδεχτούμε τον Αναστάντα Κύριο, καθαροί από τους ρύπους της αμαρτίας και τη φθορά του κακού.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

 

Ὅσιε Πάτερ τῆς φωνῆς τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ Κυρίου ἀκούσας, τὸν Κόσμον κατέλιπες, τὸν πλοῦτον καὶ τὴν δόξαν εἰς οὐδὲν λογισάμενος· ὅθεν πᾶσιν ἐβόας· Ἀγαπήσατε τὸν Θεὸν καὶ εὑρήσετε χάριν αἰώνιον, μηδὲν προτιμήσητε τῆς ἀγάπης αὐτοῦ, ἵνα ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ εὑρήσητε ἀνάπαυσιν μετὰ πάντων τῶν Ἁγιων, ὧν ταίς ἱκεσίαις Χριστὲ φύλαξον, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. 

 Δοξαστικό του Εσπερινού της Κυριακής Δ'  Νηστειών σε ήχο πλ.α'.

 Ακούστε αποσπάσματα από την ακολουθία του Εσπερινού της Κυριακής Δ' Νηστειών, 

σε ζωντανή ηχογράφηση από την Μητρόπολη Αθηνών το 1973. 

πηγή

Κυριακή δ΄ Νηστειών (Ιωάννου της Κλίμακος) «Φέρετε αὐτόν πρός με» π. Χρίστος Πιτυρίνης

«Φέρετε αὐτόν πρός με»

Στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο ένας δυστυχισμένος πα­τέρας φέρνει το άρρωστο παιδί του στο Χριστό και με δάκρυα παρακαλεί να τον θεραπεύσει. Με λόγια πού ρα­γίζουν κάθε ανθρώπινη καρδιά περιγράφει το δράμα του. Το παιδί του είχε «πνεῦμα ἄλαλο». 'Όσες φορές κατα­λαμβανόταν απ' αυτό έπεφτε κάτω, άφριζε, έτριζε τα δόντια του και ξεραινόταν σαν νεκρός. Ή ζωή του ήταν μαρτυρική. Από τα παιδικά του χρόνια βασανιζόταν από το δαιμόνιο. Μόνη του ελπίδα ήταν ό Χριστός. Γι' αυτό έφερε το παιδί του και ικέτευε. Κι ο Ιησούς αφού πρώ­τα δοκίμασε την πίστη του με τον παντοκρατορικό του λόγο «ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ», απάλλαξε τον νέο από το τυραννικό δαιμόνιο και τον παρέδωσε στον πατέρα του υγιή.  

Έχασα το παιδί μου Πολλοί γονείς σαν τον δυστυχισμένο πατέρα τού ση­μερινού Ευαγγελίου με το δράμα τού παιδιού τους να τους καίει στην καρδιά έρχονται στους ιερείς και πνευμα­τικούς και περιγράφουν τον πόνο τους. Ζητούν τη βοή­θεια και τη δύναμη της Εκκλησίας για τη σωτηρία του παιδιού τους. Με δάκρυα μάς εξομολογούνται το δράμα τους: «έχασα το παιδί μου, έμπλεξε με παλιοπαρέες κι άλλαξε χαρακτήρα και συμπεριφορά. Πριν ήταν καλό, μάς συμπονούσε, ήταν ευγενικό απέναντί μας, είχε φιλό­τιμο. Τώρα έχει γίνει θηρίο. Βλαστημάει, γυρίζει σπίτι τα ξημερώματα. Δεν θέλει να ακούσει για εκκλησία. Όταν ήταν παιδί πριν τα δέκα επτά του ήταν τακτικό στην εξομολόγηση, στην Θεία Κοινωνία. Τώρα τα ειρωνεύεται όλα. Έχει γίνει σωστός αντίχριστος. Δεν έχει όρεξη για δουλειά. Σπαταλά χρήματα πολλά. Έχει απαιτήσεις. Δεν μπορούμε να τον συγκρατήσουμε. Βοηθείστε μας να σώ­σουμε το παιδί μας».  

Ποτέ κατά το παρελθόν ή νεολαία δεν είχε περάσει τόσο μεγάλη κρίση. Τα επανα­στατημένα νιάτα ζητούν ένα καινούργιο τρόπο ζωής. Κα­τάλυση τού κατεστημένου, απελευθέρωση από τούς θε­σμούς και τα ταμπού. Με βίαιο τρόπο ζητούν να εγκαθι­δρύσουν ένα νέο τύπο ανθρώπου, πού δεν δέχεται φρα­γμούς, περιορισμούς και απαγορεύσεις. Μια μεγάλη μερί­δα νέων μας αρνείται την παράδοση, τη θρησκεία και ζεί χωρίς στόχους μέσα σ' ένα περιβάλλον συνεχούς αισθη­σιακής μαστιγώσεως, η οποία φυσικό είναι να θολώνει την κρίση της και να αμβλύνει τη δύναμη αντιστάσεώς της στα ένστικτα και στις κοινωνικές πιέσεις. Μέσα στην άστατη ζωή τα παιδιά δεν βρίσκουν τη χαρά, γρήγορα απογοητεύονται, βυθίζονται για να καταλήξουν στα ναρκωτικά και στην αυτο­κτονία. Και ενώ θα περίμενε κανείς τα σημερινά νιάτα, έχοντας στη διάθεσή τους όλες τις ανέσεις και τις ευκο­λίες που στερήθηκαν οι μεγαλύτεροί τους, να χαίρονται και να απολαμβάνουν τη ζωή, τα βλέπει κανείς να μαραζώνουν, να μελαγχολούν, να γερνούν πριν ασπρίσουν τα μαλλιά τους, να πέφτουν σε κατάθλιψη, με μια λέξη, να είναι πρόσωπα δυστυχισμένα. Φταίνε πολλοί και για πολλά.

Τα παιδιά μας είναι δε­μένα στο άρμα της εποχής που εμείς οι μεγαλύτεροι κι­νούμε και μορφοποιούμε. Οι δικές μας αστοχίες και πα­ραλείψεις, τα δικά μας πάθη και ελαττώματα έχουν τραγι­κές προεκτάσεις στις καθαρές και ασυμβίβαστες ψυχές τους.Η Εκκλησία και ή Πολιτεία δεν έπραξαν όσο έπρεπε το καθήκον τους απέναντι στη νεολαία. Ή Εκκλησία και δέν ενοώ τη διοίκηση της Εκκλησίας αλλά όλους μας, κλήρο και λαό πού αποτελουμε το Μυστικό Σώμα του Χριστού παράλληλα με τις ικετήριες κραυγές της προς τον Κύριο για τη σωτηρία της νεολαίας, έπρε­πε να δραστηριοποιηθεί με σύγχρονες μεθόδους για την πνευματική τροφοδοσία των νέων. Είναι βέβαια τα πε­ρισσότερα παιδιά ατίθασα, έχουν περίεργες ιδέες, θέτουν την Εκκλησία υπό κρίση και δοκιμασία.

Είναι όμως παιδιά του Θεού κι έχουν ανάγκη από στοργή και καθοδήγηση. Η Πολιτεία με το πρόσχημα της δημοκρατικής διακι­νήσεως των ιδεών άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της σε κάθε ιδεολογία άφησε ελεύθερη την πορνογραφία δεν εμποδίζει πια την προβολή αντιθρησκευτικών ταινιών στην τηλεόραση και στους κινηματογράφους ανέχεται την κυκλοφορία ιδεών πού κλονίζουν την πίστη τού λαού στην 'Εκκλησία με αποτέλεσμα τον αποπροσανατο­λισμό της νεολαίας και την πνευματική της αποβλάκωση. Τί πρέπει να γίνει για να σωθούν τα παιδιά μας;Μια μόνο ελπίδα υπάρχει: Το φως τού Χριστού. Aς οδηγή­σουμε τα παιδιά μας στο Χριστό, όπως έπραξε ό σημερι­νός πατέρας τού Ευαγγελίου. Aς τους μιλήσουμε για το Χριστό κυρίως με το παράδειγμά μας.

Ας τα εμπνεύσου­με με το πνεύμα τού Χριστού. Aς προσευχηθούμε γι' αυ­τά περισσότερο.. Παράλληλα ας τούς δείξουμε στοργή και ανοχή. Aς μην είμαστε εγωϊστικοί απέναντί τους, ας γίνουμε ταπεινοί και συζητήσιμοι. Τα λόγια μας και οι προσευχές μας δεν θα πάνε χαμένα. Μπορεί τα παιδιά μας να παραστρατήσουν, κάποτε όμως θα θυμηθούν και θα γυρίσουν όπως ό άσωτος υιός της παραβολής. Γονείς πού αγωνιάτε για την τύχη των παιδιών σας. Πριν θρηνήσετε τον πνευματικό τους θάνατο οδηγείστε τα από την παιδική τους ηλικία στην Εκκλησία χωρίς καταναγκασμό, αλλά με πειθώ και προ παντός με τό δι­κό σας παράδειγμα. Θεμελιώστε στην ψυχή τους το Ναό του Θεού και να είστε βέβαιοι ότι καμιά καταιγίδα δεν θα μπορέσει ποτέ να τα γκρεμίσει. ΑΜΗΝ

π.Χρίστος Πιτυρίνης

Νηστεία αληθινή!!! Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Η Ευαγγελική περικοπή της Δ' Κυριακής της Tεσσαρακοστής μας δίνει αφορμή να μιλήσουμε για την νηστεία. Ο Χριστός μας με το αδιάψευστο στόμα Του αναφέρει ότι το κακό  μπορεί να  νικηθεί  μόνο με προσευχή και νηστεία. Ο λόγος αυτός ειπώθηκε μετά την θεραπεία ενός δαιμονισμένου νέου που οι μαθητές του Χριστού δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν. Η Τεσσαρακοστή είναι η κατ' εξοχήν περίοδος που καλούμαστε για εντονότερη πνευματική εργασία, για πιο πολλή προσευχή και για ουσιαστική νηστεία.

  Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι νηστεία είναι μόνο η αποφυγή κάποιων τροφών, δηλαδή περιορίζουμε την νηστεία στο να μην καταναλώνουμε το κρέας, το γάλα και κάποια άλλα προϊόντα. Λησμονούμε όμως ότι νηστεία είναι πρωτίστως  η αποφυγή της αμαρτίας . Λησμονούμε ότι είναι απαραίτητο να νηστέψουμε όλα εκείνα που μας χωρίζουν από την αγάπη του θεού και μας απομακρύνουν από την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Νηστεύω σημαίνει ότι προσέχω τί λέω, τί βλέπω, τι ακούω, τί διαλογίζομαι. Νηστεύω σημαίνει δεν εκνευρίζομαι, δεν ειρωνεύομαι, δεν αφήνω να κυριεύσει την ψυχή και το νου μου το κακό. Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός, δεν πρέπει να γίνεται μηχανικά, ούτε επίσης αναγκαστικά. Πρέπει να αγαπήσουμε την άσκηση. Να νηστέψουμε συνειδητοποιημένα, με χαρά και ζωντάνια, όχι μίζερα και καταναγκαστικά. Πολλοί νηστεύουν γιατί έτσι πρέπει και άλλοι από φόβο. Νομίζω όμως αγαπητοί μου ότι πιο ουσιαστικό είναι να κάνω τη νηστεία από αγάπη και με πλήρη ελευθερία.

Ας προσέξουμε αδελφοί μου να έχουμε ταπεινό φρόνιμα όταν νηστεύουμε και να μην κατακρίνουμε όσους δεν νηστεύουν. Η νηστεία δεν αποτελεί μέσο επίδειξης του βαθμού της πνευματικότητος μας, αλλά ένας τρόπος, ένα γύμνασμα, να καθαρίσει η ψυχή και το σώμα μας, ώστε να προετοιμαστούμε καλύτερα  για να βιώσουμε αληθινά, πνευματικά το μεγάλο γεγονός  της Αναστάσεως του Κυρίου μας.

  Η σύνεση πρέπει να μας συντροφεύει στο ταξίδι της νηστείας. Η  υπερηφάνεια και ο εγωισμός πρέπει να εκμηδενιστούν μέσω της νηστείας . Προσοχή όμως: υπάρχει ο κίνδυνος από ζήλο, χωρίς επίγνωση, να  << νηστέψουμε >> και στα συναισθήματα. Πολλοί όταν νηστεύουν γίνονται απόμακροι, αντικοινωνικοί. Αισθάνονται έτσι πιο άνετα με τον εαυτό τους. Φοβούνται ότι διαφορετικά θα αμαρτήσουν και έτσι βάζουν φραγμούς και στήνουν τοίχους στην επικοινωνία με τους αδελφούς τους. Αρρωστημένες καταστάσεις . Αντί να ωφελούν, δυσκολεύουν. Αντί να αναπαύουν, μπερδεύουν. Αντί να είναι φωτεινά παραδείγματα του Χριστού, καταλήγουν να γίνονται σκοτεινές και απόμακρες οντότητες, που καμία σχέση δεν έχουν με το ουσιαστικό νόημα του Λόγου του Κυρίου μας.

  Είναι σημαντικό να νηστεύουμε ουσιαστικά και αληθινά. Επειδή στασιμότητα στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει και η μοναδικότητα της σχέσης αυτής είναι απεριόριστη, απύθμενη και αιώνια , θα ανακαλύπτουμε στην καθημερινότητά μας οφέλη πνευματικά και σωματικά.  Άλλωστε, εκείνα που η Εκκλησία μας και οι Θείοι Πατέρες όρισαν αιώνες πριν, έρχονται τώρα να επιβεβαιώσουν και να επικυρώσουν οι διάφοροι ειδικοί που ασχολούνται με  θέματα υγείας και διατροφής.

Καλή και ευλογημένη νηστεία με επίγνωση και αγάπη.

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Δ' Κυριακή των Νηστειών

Ἡ Δ' Κυριακή τῶν Νηστειῶν σήμερα καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει τήν ἀσκητική μορφή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, συγγραφέως τῆς Κλίμακος.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης σέ ἡλικία  16 περίπου ἐτῶν προσέφερε τόν ἑαυτό του στόν Χριστό ὡς «θυσίαν εὐάρεστον καί δεκτήν», μέ τό νά εἰσέλθῃ στόν ζυγό τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας στό ὄρος Σινᾶ.

Ὑποτάχθηκε καί ἐμπιστεύθηκε τήν ψυχή του σέ ἕνα ἄριστο κυβερνήτη, ἕναν ἅγιο Γέροντα ἀσκητή, καί ἔτσι ἀκίνδυνα ἐταξίδευε τό μεγάλο, ἐπικίνδυνο καί τρικυμιῶδες ταξείδι τῆς παρούσης ζωῆς μέ θαυμαστή ἄσκησι καί αὐταπάρνησι.

Ἀφοῦ λοιπόν ἔτσι πολιτεύθηκε ἐπί 19 χρόνια καί στολίσθηκε μέ τά κατορθώματα τῆς μακαρίας ὑποταγῆς, ὅταν πιά ὁ ἅγιος Γέροντας πού τόν ἐπαιδαγώγησε εἶχε φύγει ἀπό αὐτή τή ζωή, τότε ἀποδύθηκε καί ὁ ἴδιος στόν ἀγῶνα τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς, κρατῶντας στά χέρια του σάν ὅπλα δυνατά τίς ἱερές εὐχές τοῦ Γέροντά του, γιά νά καταρρίψη μέ αὐτές τά ὀχυρώματα τοῦ σατανᾶ.

Σέ ἕνα ἐρημητήριο, πού ἀπεῖχε 8 χιλ. ἀπό τό Μοναστῆρι τοῦ Σινᾶ διαβίωσε 40 ὁλόκληρα χρόνια, χωρίς ὀκνηρία καί ἀμέλεια, πυρπολούμενος πάντοτε ἀπό τόν διακαῆ ἔρωτα καί τήν φλόγα τῆς θείας ἀγάπης.

Ἔτρωγε ἀπ' ὅλα ὅσα ἐπιτρέπονται στούς Μοναχούς, πολύ λίγο ὅμως. Ἔτσι ὥστε μέ μεγάλη σοφία νικοῦσε συγχρόνως τό κέρας τῆς ἀλαζονείας καί τῆς οἰήσεως. Διότι μέ τήν λίγη τροφή συνέθλιβε μέ κάθε τρόπο τήν κοιλία, τήν μανιώδη καί ἄπληστη αὐτή δέσποινα. Καί μέ τό ὅτι ἔτρωγε λίγο καί ἀπ' ὅλα τά φαγητά νικοῦσε καί ὑποδούλωνε τήν τυραννία τῆς κενοδοξίας.      Μέ ἀνδρεία ὁ ἀνδρεῖος ἀπέφυγε, μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν μόνωσί του καί τήν στέρησι τῶν ἀναγκαίων γιά τή συντήρησί του, τήν προσκύνησι τῶν εἰδώλων (δηλ. τήν φιλαργυρία καί τήν προσκόλλησι στά ὑλικά) καί τίς σαρκικές ἐπιθυμίες.

Τήν ψυχή του τήν ἀνέστησε ἀπό τόν θάνατο πού τήν ἀπειλοῦσε κάθε στιγμή, δηλ. ἀπό τήν ἀκηδία καί τήν ἀδράνεια, κεντρίζοντάς την μέ τό κεντρί τῆς μνήμης τοῦ θανάτου. Ἐνωρίτερα δέ εἶχε θανατώσει μέ τό ξίφος τῆς ὑπακοῆς, τήν τυραννική ὀργή καί μέ τήν σιωπή του τήν κενοδοξία καί τήν ἀντίθεο ὑπερηφάνεια.

Ἀλλά, τί νά ποῦμε καί γιά τό μεγάλο χάρισμα τῆς πηγῆς τῶν δακρύων τοῦ Ὁσίου; Χάρισμα πού δέν βρίσκεται σέ πολλούς. Τῶν δακρύων αὐτῶν τό ἀπόκρυφο ἐργαστήριο σώζεται ἀκόμη μέχρι σήμερα καί εἶναι ἕνα πολύ μικρό σπήλαιο ... Ὁ ὕπνος πού ἔπαιρνε ἦταν τόσος, ὅσος χρειάζονταν γιά νά μή βλαφθῆ τό μυαλό του ἀπό τήν ἀγρυπνία. Ὅλη ἡ πορεία τῆς ζωῆς του ἦταν προσευχή ἀένναος καί ἔρωτας ἀνέκφραστος πρός τόν Θεόν.

Ἦταν ἀκόμη καί ἰατρός τῶν κρυφῶν παθῶν ὁ ἄνθρωπος αὐτός τοῦ Θεοῦ.

Γιά νά κόψη τήν ἀφορμή «τῶν ζητούντων ἀφορμήν», ἐσιώπησε γιά ὡρισμένο διάστημα καί σταμάτησε τό μελιστάλακτο ῥεῖθρο τοῦ διδασκαλικοῦ του λόγου. Ὅταν, ἀργότερα, ἄρχισαν νά τόν ἱκετεύουν καί νά τόν παρακαλοῦν νά συνεχίση τόν λόγο τῆς διδαχῆς του, ὑπεχώρησε ἀμέσως αὐτός πού δέν εἶχε μάθε νά ἀντιλέγη καί συνέχισε πάλι τήν προηγούμενη τακτική του.

Ἐπειδή λοιπόν τόσο  πολύ τόν ἐθαύμαζαν, διότι ὑπερτεροῦσε ὅλων σέ ὅλα, ὅλοι μαζί οἱ Μοναχοί σάν ἕνα νέο Μωϋσῆ τόν ἀνέβασαν μέ τήν βία στόν ἡγουμενικό θρόνο.

Καί ὡς ὑποτακτικός, καί ὡς ἐρημίτης, ἀλλά καί τέλος ὡς Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ ὑπῆρξε ὁ ἀφιερωμένος καί ἀφοσιωμένος στόν Κύριο ἄνθρωπος, ἕνας ἐπίγειος Ἄγγελος καί οὐράνιος ἄνθρωπος.

Νά ἔχωμε τίς θεοπειθεῖς ἅγιες εὐχές καί πρεσβεῖες του καί πρωτίστως τήν Χάρι καί τήν εὐλογία Του.Ἀμήν.-

Κυριακή Δ Νηστειών Ο Αβραάμ και οι δύο επαγγελίες Εβρ. ς’ 13-20

Οι υποσχέσεις του Θεού

Το αποστολικό Ανάγνωσμα μας μεταφέρει στη συγκλονιστική εκείνη στιγμή που ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη έδωσε τις μεγάλες υποσχέσεις του στον Αβραάμ και του είπε: Θα σε ευλογήσω πλούσια και θα σου δώσω πάρα πολλούς απογόνους. Και ο Αβραάμ αφού περίμενε υπομονετικά πάρα πολλά χρόνια, πέτυχε την εκπλήρωση της ευλογίας που του υποσχέθηκε ο Θεός. Απέκτησε δηλαδή παιδί από τη Σάρρα, τον Ισαάκ. Κι απ’ αυτόν πληθύνθηκαν οι απόγονοί του σε μεγάλο έθνος. Για να τον βεβαιώσει όμως ο Θεός γι’ αυτές τις επαγγελίες, έδωσε όρκο ότι θα τις πραγματοποιήσει. Κι επειδή δεν υπήρχε τίποτε μεγαλύτερο στο οποίο να ορκισθεί, ορκίσθηκε στον εαυτό του.

Ο Αβραάμ λοιπόν δέχθηκε ένορκη υπόσχεση του Θεού. Την αποδέχθηκε, την πίστεψε, αλλά πραγματοποίηση δεν έβλεπε! Πόσα χρόνια περίμενε; Πόσες φορές δοκιμάστηκε η πίστη του; Του μίλησε ο Θεός για απογόνους, κι αυτός είχε μία γυναίκα στείρα. Του είπε για μεγάλο έθνος που θα δημιουργούσε, κι αυτός γέρασε και παιδί δεν είχε από τη Σάρρα! Όλα φαίνονταν αντίξοα, αντίθετα με την υπόσχεση του Θεού! Όλα έμοιαζαν ουτοπικά και απραγματοποίητα. Ο Αβραάμ όμως δεν έχασε την πίστη του. Κι όταν χάθηκε κάθε ελπίδα, τότε ήλθε η απάντηση του Θεού.

Τι έχει να πει αυτό για μας; Έχει να πει ότι  ο Θεός δεν αναιρεί τις υποσχέσεις του. Δεν τις αλλάζει. Μας αφήνει όμως να περιμένουμε και να δοκιμαζόμαστε. Αυτή η περίοδος της προσμονής βέβαια μας φαίνεται συχνά πως είναι ένα μαρτύριο. Ζητούμε από τον Θεό να φέρει στη ζωή μας αυτό που ποθούμε, κι αντί για απάντηση κάποιες φορές τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Γιατί άραγε; Διότι κατά την περίοδο της προσμονής εξαγιαζόμαστε, εξαγνιζόμαστε, πλουτίζουμε σε αρετές. Μαθαίνουμε να εξαρτιόμαστε από τον Θεό. Μαθαίνουμε στην πράξη τι θα πει πίστη και δοκιμασία. Κάποτε φαίνεται ότι ο Θεός αργεί πολύ, κι εμείς κουραζόμαστε. Όσο όμως περισσότερο αργεί ο Θεός, τόσο μεγαλύτερες ευλογίες μας ετοιμάζει. Αρκεί εμείς να πιστεύουμε, να ελπίζουμε, να περιμένουμε, να προσευχόμαστε.

Η ελπίδα μας

Ο θείος Παύλος στη συνέχεια μας λέει ότι οι υποσχέσεις του Θεού δεν δόθηκαν μόνο στον Αβραάμ και στους απογόνους του, τους Ισραηλίτες, αλλά και στον νέο Ισραήλ, σ’ όλους δηλαδή τους Χριστιανούς. Κληρονόμοι της υποσχέσεως του Θεού ήταν για τα επίγεια ο λαός του Ισραήλ, όμως για τα επουράνια και τα αιώνια ο νέος Ισραήλ, η Εκκλησία του Χριστού. Σ’ όλους λοιπόν τους πιστούς που θα κληρονομήσουμε τις θείες επαγγελίες ο Θεός ήθελε να δείξει καθαρά και με μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι ήταν αμετάκλητη η απόφασή του να εκτελέσει όσα υποσχέθηκε. Έτσι ώστε όλοι οι πιστοί να έχουμε μεγάλη ενθάρρυνση για να κρατούμε την ελπίδα που βρίσκεται μπροστά μας. Αυτήν την ελπίδα ο απόστολος Παύλος την παρομοιάζει με άγκυρα της ψυχής μας. Και λέει ότι αυτή μας ασφαλίζει από τους πνευματικούς κινδύνους επειδή είναι αμετακίνητη. Κι αυτό διότι δεν αγκυροβολεί στη θάλασσα αλλά στον ουρανό, στα Άγια των Αγίων· εκεί στο θρόνο του Θεού, όπου μπήκε ο Κύριός μας πριν από μας και για χάρη μας ως πρόδρομος, για να μας ανοίξει το δρόμο και να μας ετοιμάσει τόπο. Κι έτσι αναδείχθηκε Αρχιερέας αιώνιος κατά την τάξη του Μελχισεδέκ.

Πόσο παραστατική, αλήθεια, είναι η εικόνα που μας παρουσιάζει εδώ ο απόστολος Παύλος! Παρομοιάζει την ελπίδα μας προς τον Κύριο με μία άγκυρα. Μια άγκυρα όμως που δεν βυθίζεται στον πυθμένα κάποιας θάλασσας αλλά στον ιερότερο μέρος του σύμπαντος, στον ουρανό, στα επουράνια Άγια των Αγίων, στο θρόνο του Θεού. Κι εμείς οδοιπόροι και ουρανοδρόμοι, πορευόμαστε καθημερινά με το πλοίο της ζωής μας και οραματιζόμαστε τον προορισμό μας. Οι τρικυμίες πολλές, οι ανεμοθύελλες, οι πειρασμοί. Τα κύματα ορμητικά παλεύουν να μας αφανίσουν, να μας οδηγήσουν στο ναυάγιο αυτής της ζωής και στο σκοτάδι της άλλης. Ο αιώνιος εχθρός μας καιροφυλακτεί να βουλιάξει το πλοιάριο της ζωής μας. Κι εμείς παλεύουμε, αντιστεκόμαστε, προχωρούμε. Δεν απογοητευόμαστε. Διότι μπορεί να μην έχουμε φτάσει ακόμη στον προορισμό μας, έχουμε όμως εκεί κάτι δικό μας. Έχουμε εκεί αγκυροβολημένη την ελπίδα μας. Γύρω μας όλα μας απογοητεύουν, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, οι πειρασμοί, οι δυσκολίες. Όλα μας απελπίζουν και θέλουν να μας κάνουν να λιγοψυχούμε. Εμείς όμως οι πιστοί, λέει ο απόστολος Παύλος, δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας. Διότι όλη μας τη ζωή και την ελπίδα μας την έχουμε εμπιστευθεί στον Κύριό μας. Αυτός κρατά γερά στα παντοδύναμα χέρια του την άγκυρα της ελπίδας μας. Αυτός είναι η ίδια η ελπίδα μας. Η προσδοκία μας, αυτός είναι η χαρά μας και η ζωή μας. Μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ. Αυτός μόνο μας απομένει στο ταξίδι της ζωής αμετακίνητος σύντροφος και συμπαραστάτης.

Περιοδικό “Ο Σωτήρ” , αριθ. 1996

Κυριακή Δ΄τῶν Νηστειῶν «Τό ἀμετάθετον τῆς βουλῆς (τοῦ Θεοῦ)»

Στήν ταραγμένη ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου άδελφοί, χάνουν ὅλο καί περισσότερο τό αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Γι’αὐτό θέλουν κάπου νά ἀκουμπήσουν, κάπου νά στηρίξουν τή ζωή τους γιά ν’ἀσφαλισθοῦν. Τά ἀνθρώπινα ὅμως μέτρα ἀσφαλείας ἀποδεικνύονται συνήθως ἀνίσχυρα, χωρίς καμμιά ἤ σχεδόν καμμιά ἀποτελεσματικότητα. Καί διερωτᾶται κανείς ἄν ὑπάρχη κανένας τρόπος πραγματικῆς ἀσφαλίσεως τῆς ζωῆς μας... Ὑπάρχει! ἀπαντᾶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή καί, συγχρόνως, ὑποδεικνύει δύο σταθερές ἐγγυήσεις ἐξασφαλίσεως τῆς ζωῆς. 

Ἡ πρώτη ἐγγύηση εἶναι ἡ πιστότης τοῦ Θεοῦ στήν ἐκπλήρωσι τῶν ὑποσχέσεών Του. Στόν Ἀβραάμ, λέει ὁ Ἀπόστολος, εἶχε δώσει ὁ Θεός μιά μεγάλη ὑπόσχεσι. «Θά σέ γεμίσω μέ πλούσιες εὐλογίες καί θά σοῦ χαρίσω ἀναρίθμητους ἀπογόνους». Καί μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς «ὑπέγραψε» ἕνα συμβόλαιο, τό ὁποῖο τήρησε κατά γράμμα. Γιατί, πραγματικά, οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ πλήθυναν καί ἔγιναν ἔθνος μεγάλο. Ἔτσι ἔδειξε ὁ Θεός ὅτι οἱ ὑποσχέσεις Του δέν διαψεύδονται ποτέ! 

Ὅταν, λοιπόν, μᾶς πιέζουν οἰκονομικές δυσκολίες ۠ ὅταν ἡ ἀδικία, ἡ συκοφαντία, τό ψέμμα μᾶς ἀπειλοῦν, ἄς κτυπᾶμε τήν πόρτα τοῦ οὐράνιου Πατέρα πού μᾶς ὑποσχέθηκε: «αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καί εὑρήσετε, κρούετε καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ζ΄7). Δέν μπορεῖ νά μήν τηρήσει τήν ὑπόσχεσί Του ὁ Θεός. «Ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν», μᾶς τονίζει σἠμερα ὁ Ἀπόστολος. Γύρω μας μπορεῖ τά πάντα νά κλονίζωνται, νά γκρεμίζωνται, νά γίνωνται στάχτη καί καπνός. Ἕνα μόνο μένει σταθερό καί ἀμετακίνητο: Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ δεύτερη ἀκλόνητη ἐγγύησις ἐξασφαλίσεως τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἄγκυρα τῆς ἐλπίδος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λέγει στή συνέχεια τῆς περικοπῆς, ὅτι ὅσοι πιστεύουν στόν Θεό ἔχουν «τήν ἐλπίδα σάν ἄγκυρα τῆς ζωῆς, πού ἐξασφαλίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κίνδυνο». 

Πῶς ἀσφαλίζεται τό πλοῖο ἀπ’ τούς κλυδωνισμούς καί τήν καταστροφή πού μπορεῖ νά προκαλέσουν οἱ δυνατοί ἄνεμοι, τά πελώρια κύματα, ἡ ἄγρια τρικυμία; Ρίχνει τήν ἄγκυρα στό βυθό, πού εἶναι σταθερός καί ἀμετακίνητος. Ἐκεῖ ἡ ἄγκυρα γαντζώνεται γερά καί τό πλοῖο, πού βρίσκεται στήν τρικυμισμένη ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας, μένει σταθερό καί ἀσάλευτο. Ὅσο καί νά τό κτυποῦν οἱ ἄνεμοι δέν πρόκειται νά τό μετακινήσουν. Καί τά κύματα πού θά πέφτουν ἐπάνω του θά συντρίβωνται καί θά μεταβάλλωνται σέ ἀφρούς... 

Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ μπορεῖ νά μοιάζει πολλές φορές μέ τήν τρικυμισμένη θάλασσα. Μπορεῖ νά τήν κτυποῦν οἱ ἄνεμοι τῶν δοκιμασιῶν καί τά κύματα ἀναρίθμητων δυσκολιῶν. Στόν οὐρανό ὅμως, ἐκεῖ πού βρίσκεται ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής μας, ὁ Θεός μας, ἐκεῖ ἐπικρατεῖ ἡ σταθερότητα, ἡ γαλήνη καί ἡ ἠρεμία. Ὁ χριστιανός, λοιπόν, ἔχοντας τήν ἐλπίδα του στόν Θεό ρίχνει ἄγκυρα καί γαντζώνεται στό ἀσάλευτο βασίλειο τοῦ Θεοῦ καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἐξασφαλίζει στή ζωή του τή σταθερότητα καί τήν εἰρήνη. 

Ὅσοι ζητοῦν νά ἐξασφαλισθοῦν στόν κόσμο τοῦτο, λησμονοῦν τή ρευστότητα καί τήν ἀστάθεια πού τόν χαρακτηρίζουν. Τά δύο αὐτά στοιχεῖα ἀποκλείουν κάθε δυνατότητα γιά μόνιμη καί σταθερή ἐξασφάλισι τῆς ζωῆς. Ἑπομένως ἡ «ἀσφάλεια τῆς ζωῆς» πρέπει νά ἀναζητηθῆ σέ ἄλλο ἐπίπεδο. 

Ὄχι στό ἐπίπεδο τοῦ χρήματος, τῆς δυνάμεως, τῶν ἀνακαλύψεων τῆς ἐπιστήμης κ.λ.π., ἀλλά στό ἐπίπεδο τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος. Στήν πραγματικότητα ὁ μόνος ἀσφαλής εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στήν αἰωνιότητα καί ἐλπίζει νά τήν ἀπολαύση. Γιατί ἡ αἰωνιότητα εἶναι ἡ μόνη σταθερή καί ἀμετακίνητη πραγματικότητα ζωῆς, ὅπως μᾶς τήν ἔχει περιγράψει ὁ Κύριος καί ὅπως μᾶς τήν ὑπόσχεται ὁ ἀψευδής Θεός. Καί ὅποιος ζῆ μέ τήν ἐλπίδα στήν αἰώνια αὐτή πραγματικότητα, μοιάζει μέ πλοῖο πού ἔχει ρίξει δύο ἄγκυρες. Γιατί ὁ πιστός ἔχει ἐγγυημένη ἀσφάλεια ζωῆς στόν κόσμο αὐτό καί, ἐπίσης, ἐγγυημένη τήν ζωή τῆς αἰωνιότητας, τήν ὁποία ἐλπίζει νά τοῦ χαρίσει τό ἄπειρο ἔλεος καί ἡ ἀμετάκλητη ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ μας. ΑΜΗΝ! 

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρκ. Θ΄ 17-31) Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρκ. Θ΄ 17-31)

 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

   Δεν υφίσταται χειρότερη τυραννία, από αυτή που επιφέρει ο εχθρός, ο διάβολος, στα θύματά του.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αφέλεια, από το να ισχυρίζεται κανείς ότι δεν υπάρχει διάβολος.

Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα, του φοβερού μίσους του εχθρού μας, αλλά και την αντιμετώπιση αυτού, βλέπουμε στην Ευαγγελική περικοπή της Δ΄ Κυριακής των νηστειών.

Ο τραγικός πατέρας, απελπισμένος από την ανίατη κατάσταση και τον δαιμονικό βασανισμό του τέκνου του, προστρέχει στους μαθητές του Χριστού. Αυτοί όμως, οι μαθητές, παρά την προσπάθεια τους, δεν κατόρθωσαν να εκβάλουν τον φοβερό δαιμόνιο από την ταλαίπωρη νεανική ύπαρξη, και τελικώς η θεραπεία επέρχεται από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού.

Να σταθούμε για λίγο αδελφοί μου, στο μεγάλο θέμα του δαιμονισμού. Της τυραννίας δηλαδή που επιβάλει ο εχθρός, όταν για διαφόρους λόγους, κατορθώσει να κυριεύσει την ανθρωπίνη ύπαρξη.

Όντως, δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερος βασανισμός για έναν άνθρωπο, από το να πέσει στα νύχια του διαβόλου, και το ακάθαρτο ή τα ακάθαρτα πνεύματα να κυριεύουν το σώμα.

Όσοι δε έχουν γνώση και εμπειρία τέτοιων φρικτών καταστάσεων, ομολογούν ότι ο άνθρωπος κατά τις στιγμές της δαιμονικής κρίσεως, στην κυριολεξία υφίσταται μαρτύριο.

Και είναι αλήθεια η γνώμη των Αγίων της Εκκλησίας μας, ότι εάν ο άνθρωπος που υφίσταται τον δαιμονικό βασανισμό, έχει πίστη και κάνει υπομονή (όταν βεβαίως βρίσκεται σε ηρεμία και νηφαλιότητα) , ο Θεός, αυτόν τον βασανισμό που προκαλούν τα ακάθαρτα πνεύματα, τον εκλαμβάνει ως μαρτύριο!

Αλλ’ όσο κι αν ακούγεται παράδοξος ο λόγος μας, εκτός αυτού του ακουσίου δαιμονισμού, υφίστανται και δύο άλλες περιπτώσεις, εκουσίου, δυστυχώς, δαιμονισμού!

Υπάρχουν δηλ. οι περιπτώσεις κατά τις οποίες, ο ίδιος ο άνθρωπος, με την θέλησή του υποτάσσεται στο θέλημα του εχθρού, και έτσι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στις περιπτώσεις αυτές, ο δαιμονισμός είναι χειρότερος από την πρώτη περίπτωση, έστω και αν ο άνθρωπος φαίνεται ήρεμος και ήσυχος ή συμπεριφέρεται με κατά κόσμον, άψογη συμπεριφορά.

Με το δίκιο του τώρα, ο καθένας θα ρωτήσει, ποιες ακριβώς είναι οι μορφές αυτές του δαιμονισμού στις οποίες αναφερόμαστε.

          Α) Είναι, όταν ο άνθρωπος, με τη θέλησή του ξεπέφτει στα πάθη της ατιμίας και στα αμαρτήματα, που μετά βεβαιώτητος, οδηγούν τον άνθρωπο στην απώλεια.

Όταν ο άνθρωπος, ενώ γνωρίζει ότι ως πιστός Χριστιανός, θα πρέπει να αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της πίστεως και της αρετής, αυτός ολισθαίνει σε πάθη που αποδιώκουν την χάρη του Θεού,  τότε περιέρχεται σε κατάσταση εκκουσίου δαιμονισμού. Το αποτέλεσμα βεβαίως, κάποιες φορές, είναι, αυτός ο κακός δρόμος να καταντά τον άνθρωπο, όπως και στην πρώτη περίπτωση. Δηλ. στον καθ’ αυτό δαιμονισμό της όλης υπάρξεως.

Είναι οι περιπτώσεις που ο άνθρωπος παίζει με την αμαρτία, όπως ακριβώς και το μικρό παιδί που βάζει το σύρμα μέσα στην ηλεκτρική πρίζα, με αποτέλεσμα φυσικά τραγικό.

Έτσι λοιπόν χαλαρώνει ο άνθρωπος και νομίζει ότι τα πάθη και η αμαρτία είναι μια «απόλαυση».

Το αποτέλεσμα δε αυτής της ζοφερής καταστάσεως, προϊόντως του χρόνου, είναι να δένεται η ύπαρξη ολοένα και περισσότερο, με τελικό αποτέλεσμα, να χάνει ο άνθρωπος την ψυχή του. Να «κερδίζει» δηλ. τελικώς αυτό το οποίο ο ίδιος εντελώς ελεύθερα επέλεξε. Να «απολαμβάνει» τα πάθη και την αμαρτία στον χώρο της αιωνιότητας. Πράγμα το οποίο συνεπάγεται την αιώνια, αλλοίμονο, κόλαση.

Αλλ’ εκτός της περιπτώσεως αυτής που ήδη αναφέραμε, υπάρχει και μία άλλη κατάσταση δαιμονισμού, περισσότερο τραγική. Και ποια είναι τώρα αυτή;

Β) Είναι η περίπτωση κατά την οποία ο άνθρωπος, ο βαπτισμένος Χριστιανός, αυτός που έχει γνώση όλου του φάσματος, τόσο των θετικών, όσο και των αρνητικών δυνάμεων, επιλέγει συνειδητά να πέσει από την Κιβωτό της Σωτηρίας (την Ορθόδοξη Εκκλησία), και να καταποντιστεί στα μανιασμένα κύματα των αιρέσεων και της παραθρησκείας, και ιδίως να συνθλιβεί μέσα στα γρανάζια των μυστικιστικών οργανώσεων. Των οργανώσεων αυτών που υπόσχονται στον άνθρωπο, δόξα και πλούτο. Των φοβερών δηλ. αυτών καταστάσεων που συνεπάγονται τον τρίτο πειρασμό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην έρημο.(Λουκά Δ΄5-8).

Πόσοι αλήθεια, Ορθόδοξοι αδελφοί μας, μάλλον πρώην Ορθόδοξοι, υπέκυψαν τελικώς στον φοβερό αυτόν πειρασμό, για να λάβουν δήθεν κάποιο αξίωμα στην υπηρεσία τους ή οπουδήποτε αλλού; Πόσοι, στην κυριολεξία αφελείς, για να κερδίσουν τον χρυσό, αρνούνται τον Χριστό; 

Πόσοι και πόσοι δένουν την όλη ύπαρξή τους με φρικτούς όρκους, υπογράφοντας στην κυριολεξία με το ίδιο τους το αίμα, στον ίδιο τον διάβολο, για να πετύχουν οι ταλαίπωροι, μια δήθεν κοινωνική καταξίωση; Ομολογουμένως, οι καταστάσεις αυτές, αποτελούν την χειρότερη περίπτωση του δαιμονισμού. Και τούτο, διότι συνειδητά πλέον ο άνθρωπος, αρνείται, προδίδει και ξανασταυρώνει τον Χριστό, για πρόσκαιρες απολαύσεις που κάνουν το θύμα τους να προγεύεται την κόλαση...

Αδελφοί μου. Εάν δεν είμαστε στην πρώτη περίπτωση, δηλ. στην δαιμονοπληξία που κατασπαράσσει στην κυριολεξία τον άνθρωπο, εάν, Θεός φυλάξοι, δεν ανήκουμε στις ακραίες και στις ποικίλες στοές με τα πολύπλοκα παρακλάδια τους, εάν αποφεύγουμε τα θανάσημα και φρικτά αμρτήματα, ελλοχεύει όμως μεγάλος, θανάσιμος θα λέγαμε κίνδυνος, δίχως βεβαίως να το συνειδητοποιούμε τις περισσότερες φορές, να βρισκόμαστε ήδη στην πλέον ύπουλη παγίδα του εχθρού. Στην παγίδα που ονομάζεται χλιαρότητα, με αποτέλεσμα σιγά σιγά να απομακρυνόμαστε από τα σωστικά μυστήρια της εκκλησίας μας και γενικώς από την ορθόδοξη βιωτή που εκφράζεται με το ορθό δόγμα και το ακέραιο χριστιανικό ήθος.

Κι ας μιλήσουμε με δύο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα, που φωτογραφίζουν την εποχή μας και αποδεικνύουν το που μπορεί να καταντήσει ο άνθρωπος όταν σιγά-σιγά, αφήνει να ψυχρανθεί η αγάπη του προς τον Θεάνθρωπο Ιησού. Τι μεγαλύτερη πτώση, από το να αρνείται κανείς το ευλογημένο μυστήριο του Γάμου της Εκκλησίας μας, και να συζεί παράνομα με τον λεγόμενο “πολιτικό γάμο”; Ή τι πνευματική διαστροφή, από το να αρνούνται ορισμένοι νέοι γονείς, να βαπτίσουν τα τέκνα τους, διότι δήθεν τους στερούν την ελευθερία; Όντως,οι παγίδες αυτές των δαιμόνων τρελαίνουν στην κυριολεξία τον άνθρωπο και τον κάνουν έρμαιο των παθών και των διαφόρων πλανών που καθημερινώς βλέπουμε να αυξάνουν στην αλλοπρόσαλλη κοινωνία μας, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά κοινωνία αποστασίας, ηθικού εκτραχηλισμού και τέλος δαιμονισμού.

Και τώρα, ποιόν να πονέσει αλήθεια, κανείς πιο πολύ, και για ποιόν να θρηνήσει περισσότερο; Γι αυτόν που ενοχλείται από τα ακάθαρτα πνεύματα, αλλά αγωνίζεται να τα αποδιώξει με την δύναμη του Χριστού από την ύπαρξή του, ή γι αυτόν που συνειδητά ανοίγει την πόρτα στον εχθρό και με τον τρόπο ζωής του οδηγείται στο “πυρ το αιώνιον  τω ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού»(Ματθ. ΚΕ΄ 41).

Αγαπητοί μου. Ο λόγος του Κυρίου μας είναι ξεκάθαρος: «τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Μαρκ. Θ΄ 29). Δηλ. Αυτό το είδος του δαιμονίου, δεν βγαίνει με τίποτε άλλο παρά με προσευχή που συνοδεύεται με νηστεία.

Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μας χαλυβδώνει στον αγώνα μας εναντίον του εχθρού, μας προφυλάσσει από τον μακρά του Θεού κόσμο, και κυρίως μας ενδυναμώνει στον αγώνα εναντίον του κακού εαυτού μας.

Εάν όντως θέλουμε, και πράγματι θέλουμε να βγούμε νικητές, καθίσταται ανάγκη, επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε τι εστί Ορθόδοξη Πνευματικότητα. Ταυτοχρόνως δε, αφού αρνηθούμε οποιονδήποτε συμβιβασμό, να συνεχίσουμε τον ευλογημένο μας αγώνα, γνωρίζοντας ότι ο Θεός τελικώς ευλογεί τις προσπάθειες και μας χαρίζει τη Νίκη.

Και ας μη λησμονούμε: «Κανένας δεν αγωνίστηκε τόσο πολύ, ώστε να μη μπορεί να αγωνιστεί περισσότερο».

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Τη σημερινή Κυριακή διαβάζεται η περικοπή που αναφέρεται στη θεραπεία του σεληνιαζιομένου νέου. Το αναφερόμενο περιστατικό του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος έγινε λίγο μετά τη θεία Μεταμόρφωση του Κυρίου και διασώζεται και από τους τρεις συνοπτικούς Ευαγγελιστές.

          Ο πατέρας του νέου μέσα στην απελπισία του οδηγεί το παιδί του στον Χριστό, την έσχατη ελπίδα του, αποζητώντας τη λύση στο δράμα που ζούσε αυτός και μαζί η οικογένειά του.

          Όμως, ο Χριστός τη στιγμή εκείνη απουσίαζε από τη συνοδεία του. Οι μαθητές που βρέθηκαν εκεί στάθηκαν ανήμποροι να κάνουν κάτι. Τι κι αν ανήκαν στο στενό κύκλο των δώδεκα μαθητών; Δεν είχαν τη δύναμη να προβούν στη λύση της τραγωδίας που διαδραματίζονταν μπροστά τους, να αποτρέψουν τη δαιμονική επιρροή που σπάραζε το νεαρό παλικάρι. Μπορεί εύκολα κανείς να αντιληφθεί τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν.

          Ο Χριστός απουσιάζει. Όλοι και όλα βρέθηκαν σε αδυναμία και αδιέξοδο.

        Η απουσία του Χριστού είναι μια θέση ζωής, που παίρνει ο άνθρωπος στην προσπάθεια αυτονομήσεως, φανταζόμενος πως έτσι είναι ελεύθερος από κηδεμονίες και δεσμεύσεις. Την ίδια όμως ώρα χαλκεύει δεσμά ανελευθερίας.

          Στο περιστατικό που αναφέρει το Ευαγγέλιο σήμερα, ο Χριστός δεν απουσιάζει γιατί κάποιος τον έδιωξε. Έχει ανέβει στο όρος Θαβώρ. Εκεί πραγματοποιείται ένα εξαίσιο γεγονός. Μια θεοφάνεια. Έδειξε στους τρεις μαθητές, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, το φως της δόξης Του . Τα χοϊκά μάτια δεν μπορούσαν να δουν σε πληρότητα το . Κάποια λίγα αντιλαμβάνονται και πέφτουν καταγής .

          Εντυπωσιασμένοι, μέσα στο δέος που τους περιβάλλει, οι τρεις μαθητές, ζητούν την παραμονή σ’ αυτήν τη μοναδική κατάσταση που γεύονται, . Ασφαλώς δεν τους άρεσε το ύψος του βουνού, ή η ομορφιά του τοπίου. Δεν ζουν ένα εξωτερικό ερέθισμα. Ζουν μια άλλη εμπειρία η οποία σημαδεύει την καρδιά, τον έσω άνθρωπο, που υφίσταται την . Απολαμβάνουν μια διαφορετική εμπειρία, που τους προξενήθηκε από τη βίωση ενός γεγονότος ξένου και διαφορετικού με τις μέχρι τότε εμπειρίες της καθημερινότητας τους.

        Και ενώ στο όρος συμβαίνει η φωτοχυσία, στους πρόποδες του Θαβώρ κυριαρχεί η απελπισία. Ζητείται θαύμα και αυτό δεν γίνεται. Λείπει ο Χριστός.

          Η παρουσία του Χριστού στη ζωή κάνει να γεμίζει με φως και χαρά η ανθρώπινη ύπαρξη. (Άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής).

          Η παρουσία του Χριστού την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή δίνει νόημα και προοπτική, γιατί ανοίγει νέες καταστάσεις, εμπειρίες που δίχως αυτή την παρουσία δεν αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος του αισθησιασμού και της νοησιαρχίας. , δίδασκε ο όσιος των ημερών μας γέροντας Πορφύριος, .

          Αντίθετα η απουσία της παρουσίας Του κάνει τραγική τη ζωή μας, χωρίς προοπτικές, με την απελπισία να είναι ο αχώριστος σύντροφος μας.

          Η απουσία του Χριστού προξενεί στασιμότητα ζωής και παρά τις φαινομενικές μας επιτυχίες, παραμένουμε χωρίς ελπίδα στην μοναξιά του κόσμου αυτού. Ζούμε όλοι μια κατάσταση που οι αρμόδιοι τη βάπτισαν . Η κρίση όμως, υπάρχει γιατί βρίσκεται σε κρίση ο ίδιος ο άνθρωπος. ,

          Όταν ο Χριστός δεν υπάρχει στη ζωή μας τότε χάνουμε την πορεία και τον προσανατολισμό μας. Το δαιμονικό στοιχείο στις ποικίλες του εκφάνσεις ταλαιπωρεί και αδειάζει την καρδιά μας. Είναι θέμα αδιαφορίας, απιστίας;

\