ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ...

Στο παρόν άρθρο θα αναλύσουμε την προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού<<Τον Πάπα να καταράσθε>>και θα αναπτύξουμε πολλά πράγματα τόσο ιστορικά,όσο και μελλοντικά,αλλά και αυτά που ήδη ζούμε.Τεράστια λοιπόν προσοχή στους Αρχιερείς στις επαφές τους με τον Πάπα γιατί ο χαλασμός στον τόπο θα ξεκινήσει από αυτόν.Και μην ξεχνάμε την επικείμενη επίσκεψη του στο Φανάρι και την Κωνσταντινούπολη.Το Κείμενο είναι την Μοναχής Ευθυμίας ,Ηγουμένης στο Μοναστήρι του Αγίου Κοσμά στο Μεγαδένδριο Θέρμιου, Αιτωλοακαρνανίας.                                           

Ή προφητεία 41 Καντ-47 Καλ, της οποίας την έπαλήθευσι είδαμε σε διάφορα Ιστορικά γεγονότα φυσιολογικά, μας οδηγεί στην έξέτασι μιας άλλης προφητείας τοϋ άγιου Κοσμά:

«Τόν Πάπα νά τον καταριέστε, γιατί αυτός θά εΐναι αίτιος τοϋ χαλασμού τοϋ τόπου» [6(h) Άλβ].

«Τόν Πάπαν νά καταράσθε, διότι αυτός θά εΐναι ή αιτία» (90 Καντ). Έδώ βλέπομε πώς πρόκειται γιά μία προφητεία με δύο παραλλαγές. Ή 6 (δ) Άλβ είναι ολοκληρωμένη προφητεία. Ή 90 Καντ εχει ανάγκη νά συμπληρωθή νοηματικά από την 6 (δ) Άλβ.

Ή 90 Καντ λέγει πώς ό Πάπας θά είναι ή αιτία, χωρίς νά άναφέρη ποίου τράγματος αιτία θά είναι.

Ή λέξι «καταράσθε» φανερώνει ότι θά είναι αιτία κακοΰ. Ή προφητεία 6 (δ) Άλβ προχωρεί περισσότερο: «αίτιος τοϋ χαλασμού τοϋ τόπου».

Άρα συμπληρώνεται τό κενό της 90 Καντ, με την 6 (δ) Άλβ. Τό κακό είναι ό χαλασμός του τόπου.

Ή προφητεία δεν κάνει συγκεκριμένο τόν τόπο. Όπωσδήποτε όμως πρόκειται γιά τόν ελληνικό χώρο, στόν οποίον απευθύνονται οί περισσό­τερες προφητείες.

Λέγοντας «τόπο» δεν διευκρινίζει αν πρόκειται γιά τόπο-χώρο εθνικό η έκκλησιαστικό-θρησκευτικό.

Δεδομένου όμως Οτι μέχρι σήμερα υπάρχει εστω τυπική, εξωτερική ενό­της μεταξύ Εκκλησίας καί Πολιτείας^:, νομίζω ότι συμπεριλαμβάνει καί τά δύο, διότι εάν γίνη «χαλασμός» στόν εκκλησιαστικό χώρο, θά άκολουθήση καί ό εθνικός. Αυτό έχει αποδείξει ή Ιστορία της ρωμιοσύνης.

Ή πίστι συνέχει τόν λαό μας καί συγκρατεί τήν εθνικότητα μας.

Άλλά γιατί ό άγιος Κοσμάς είναι τόσο ακάθεκτος εναντίον τοϋ Πάπα, ώστε νά μάς δίδη εντολή νά καταριώμαστε αυτόν;

Εΐναι πολύ χαρακτηριστική μιά άλλη προφητεία τοϋ αγίου Κοσμά γιά τόν Πάπα, πού είναι ενταγμένη μέσα στήν Η' Διδαχή του:

« Ό "Αντίχριστος είναι' ο ενας είναι ο Πάπας και ό έτερος είναι αυτός είναι εις τό κεφάλι μας, χωρίς νά ειπώ τό δνομά του τό καταλαβαίνε μά λυπηρόν είναι νά σας τό ειπώ, διότι αυτοί οι αντίχριστοι είναι εις την ' λειαν, καθώς τό έχουν...»

Ό άγιος αποκαλεί τόν Πάπα αντίχριστο, καθώς καί τόν Μωάμεθ, με τήν έννοια τοϋ Αντίχριστου των έσχατων χρόνων, αλλά ώς Ενα «τ^ τοΰ Αντίχριστου.

Γιά τόν Αντίχριστο υπάρχουν διάφορες προφητείες στην Αγία Γραφή: Είναι πολύ γνωστή ή προφητεία τοΰ αγίου Εύαγγελιστοΰ Ιωάννου στην Άποκάλυψη γιά τήν δράσι τοΰ Αντίχριστου. Ό απόστολος Παΰλος Β' Θεσσ. β', προφητεύει γιά τόν Αντίχριστο καί τήν εποχή του.

Λέγει πώς θά ώριμάση ή ανομία καί υστέρα θά ερθη ό Άντίχριστος·.-Γιατί ή ανομία θά είναι τό κλίμα μέσα στό όποιο θά ευδοκίμηση τό τοΰτο της ανομίας. Γι' αυτό τόν αποκαλεί άνομο (στ. 8). θά προηγηθεί η αποστασία (στ. 3) πολλών χριστιανών από τήν ορθόδοξη πίστι τους καί τόν νόμο τοΰ Θεοΰ. Θά ακολουθήσουν αντίθετα ρεύματα καί συστήματα; Παγκοσμιοποίησι ώστε νά ύπαρξη εύκρατο κλίμα γιά τήν δρασι του Αντιχρίστου. Ό απόστολος Παΰλος μας δίδει τά χαρακτηριστικά του: κείμενος καί ύπεραιρόμενος εναντίον τοΰ Θεοΰ, αλλά καί κάθε θρησκείας  (στ. 4).

Θά αύτοθεοποιηθή καί θά ένθρονιστή στόν ναό τοΰ Σολομώντος . ώστε νά αποδείξει ότι είναι ό Θεός (στ. 4), ό αναμενόμενος «Μεσσίας» και να προσκυνηθή από τούς ανθρώπους.

Γιά νά κατανοήσωμε τήν προφητεία της Η' Διδαχής τοΰ αγίου Κοσμά  πρέπει νά δοΰμε ποιες ομοιότητες παρουσιάζει ό Πάπας πρός τά χαρακτη ριστικά τοΰ Αντίχριστου, πού μας δίδει ό απόστολος Παΰλος.

Ό Πάπας κατώρθωσε μέ διαφόρους τρόπους, νά άποδεχθή ό παπισμός τήν αΐρεσι (πλην των άλλων) τοΰ Πρωτείου καί τοϋ αλάθητου του καί νά τά δογματίσουν οί Βατικάνιες Σύνοδοι (δύο), οί όποιες μεταξύ των άλλων διετύπωσαν τά έξης:

«Ό Πάπας... είναι ανθρώπινος Θεός... ή δέ εξουσία του είναι απεριό­ριστη... (ή οποία), εκτείνεται στα ουράνια, τά γήινα καί τά καταχθόνια...

Ό Πάπας εΐναι αλάθητος όπως ό Θεός καί εχει τή δύναμη νά κάνει κα­θετί πού ο Θεός κάνει. Νά πράξει καθετί πού τοΰ είναι αρεστό...

Τοποτηρητής τοΰ Θεοΰ^……

Νά εχει αντιρρήσεις έναντι των αποστόλων καί των εντολών πού οί από­στολοι μετέδωσαν. 'Έχει τό δικαίωμα καί τήν εξουσία νά διορθώνει κα­θετί, τό όποιο θεωρεί αναγκαίο μέσα στήν Καινή Διαθήκη, δύναται νά με­ταβάλλει τά ίδια τά Μυστήρια πού έχουν οριστεί καί θεσπιστεί από τόν Ίησοϋ Χριστό. Ό Πάπας εΐναι πιό φηλά άπ' όλους τούς νόμους. "Αν ό Πάπας αποφασίσει ενάντια στήν κρίση τοϋ Θεοΰ τότε ή κρίση τοΰ Θεοΰ πρέπει νά διορθωθή και νά μεταβληθή.  

Ό Πάπας εΐναι τό φως της αλήθειας καί ανταύγεια της. Ό Πάπας είναι τό πάν επί πάντων καί πάντα δύναται...».

Ρίχνοντας μια ματιά στό κείμενο της Β' Θεσσ. β' καί στό κείμενο του  βλέπουμε κοινά χαρακτηριστικά Άντιχρίστου-Πάπα:

Αύτοθεοποίησι: ένθρόνισι τοΰ Αντίχριστου στον ναό τοΰ Σολομώντος, ένθρόνισι τοΰ Πάπα στό Βατικανό.

Άντί Χρίστου (Μεσσίου) αποδοχή τοϋ Αντίχριστου από τούς ανθρώ­πους καί προσκύνησί του.

Άντί Χρίστου αποδοχή τοΰ Πάπα από τούς παπικούς.

Οίκειοποίησι ιδιοτήτων τοΰ Θεοΰ καί της θεότητός Του από τόν Αντί­χριστο. — Τό ϊδιο κάνει καί ό Πάπας.

Αντικείμενος ό Αντίχριστος προς τόν Χριστό. Αντικείμενος ό Πάπας προς τόν Χριστό: Διορθώνει Μυστήρια, Κ. Διαθήκη, Αποστόλους. Ύπεραιρόμενος ό Αντίχριστος. Ύπεραιρόμενος ό Πάπας.

Αδιαφορεί γιά τήν κρίσι τοϋ Θεοϋ ό Αντίχριστος — Αδιαφορεί γιά τήν κρίσι τοϋ Θεοϋ ό Πάπας. Πρέπει ό Θεός νά διόρθωση τήν κρίσι Του, αν είναι αντίθετη από τήν κρίσι τοϋ Πάπα!

Κι αν έπιμείνωμε, θά δοϋμε πλείστες άλλες ομοιότητες των δύο.

Ό άγιος Κοσμάς έζησε πρίν άπό τήν Α' Βατικανή Σύνοδο, ή οποία έψήφισε τίς πιό μεγάλες πλάνες καί αιρέσεις τοϋ παπισμοϋ.

Πλήν της ιστορίας τοϋ μέχρι τότε παπισμοϋ, πού γνώριζε καλά ό "Αγιος, τό προφητικό του μάτι μέ πόνο ατένισε καί τίς χειρότερες πλάνες. Τελει­ώνει τήν προφητεία του μέ τήν απώλεια τοϋ Πάπα, καθώς καί ό απόστο­λος Παϋλος τελειώνει τήν δική του προφητεία γιά τόν Αντίχριστο μέ τήν απώλεια τοϋ Αντίχριστου, «'όν  Κύριος αναλώσει τω πνεύματι τοϋ στό­ματος αύτοϋ καί καταργήσει τη επιφάνεια της παρουσίας αύτοΰ» (Β' Θεσσ.

β'8).

Είναι χαρακτηριστική μιά σχετική διδασκαλία τοϋ αγίου Κοσμά, πού βρίσκεται στή Γ' διδαχή του:

«Ό Θεός... έφερε τόν Τοΰρκον καί τοϋ τό έδωσε [τό βασίλειον] διά το ίδικόν μας καλόν καί τό εχει ό Τούρκος τριακόσιους είκοσι χρόνους. Κ: διατί εφερεν ό Θεός τόν Τοΰρκον καί δεν έφερεν άλλο γένος;... Διότι τά άλλα έθνη [ εννοεί τά Δυτικά, τά κρατούμενα υπό τήν αϊρεσι τοϋ Πάπα] θά μας έβλαπταν εις τήν πίστιν».

Καί συνεχίζει πώς ό Τοϋρκος θέλει χρήματα, δόστα καί σέ αφήνει ήσυχο.

Ό λόγος αυτός πού είπε ό Κοσμάς είναι παράλληλος πρός τούς λόγου: πού είπε ό μέγας δούξ Λουκάς Νοταράς  πρός τόν αυτοκράτορα τίς παρα­μονές της  Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως:

«Κρειττότερον εστίν είδέναι εν μίση πόλει φακιόλιον βασιλεϋον Τούρ­κων ή καλύπτραν λατινικήν»^.

Τόν λόγον τοϋτον ερμηνεύουν οί πιό πάνω λόγοι τοΰ άγιου Κοσμά -«διότι τα άλλα έθνη θά μας έβλαπταν στην πίστι».

Ό άγιος Κοσμάς γνωρίζει καλά τήν "Ιστορία. Ξέρει πώς διά την καθυπόταξι της Όρθοδοξίας στίς αιρέσεις τοϋ παπισμού, ό Πάπας έχει κάνει πεισμώδη μάχη καί διά διωγμών τών Όρθοδόξων εις κρατούμενα άπό «λατίνους» ελληνικά εδάφη. Τόν μεγαλύτερο πόλεμο, τους χειρότερους ζαυγμούς είχαν τά νησιά. Ή Κρήτη έδεινοπάθησε στην άντίστασι εναντίον τοΰ έκκαθολικισμοΰ. Τά Επτάνησα δέχτηκαν πολλές πιέσεις. Άλλ' όταν είδε ό Πάπας ότι δεν κερδίζει πολλά διά τών πιέσεων, χρησιμοποίησε δόλο. Ώργάνωσε ιεραποστολικά τάγματα μοναχών «πρός διάδοσιν της πίστεως» καί έδημιούργησαν πολλά σχολεία. Αυτός ήταν ό πιό μεγάλος κίνδυ­νος. Έκεί έδιδάσκοντο μαζί με τά άλλα μαθήματα καί οί πλάνες τών Λατ.ίνων. Έτσι ό Πάπας σ' αυτόν τόν τομέα είχε κέρδη. Μεγάλη πείρα έπ' ζύτοΰ είχε ό άγιος Χρύσανθος, ό αδελφός τοΰ αγίου Κοσμά, ό όποιος ίδρυσε σχολεΐο στήν Νάξο γιά νά προφύλαξη τά παιδιά άπό τόν έκλατινισμό, γιά τό όποιο μάλιστα αντέδρασαν οί Λατίνοι. Στά φραγκοκρατούμενα μέρη προ­σπάθησε ό κατακτητής νά καταβάλη καί τήν ελληνική γλώσσα, γιατί έφερνε σε άμεση επαφή τόν "Ελληνα μέ τήν πηγή της θρησκείας του καί τοΰ πολιτισμοΰ του.

Ή άλλη δολιότης είναι ή φιλανθρωπία."Ιδρυσαν όχι μόνο σχολεία στήν χώρα μας, άλλά καί νοσοκομεία...

Ή Ούνία ήταν τό άκρον άωτον της δολιότητος.

Ό άγιος Κοσμάς τά γνώριζε όλα αυτά^- τήν ιστορία τοΰ παρελθόντος άλλά καί τοΰ μέλλοντος: ότι ό Πάπας θά είναι ή καταστροφή τοΰ τόπου μιλάει δηλ. γιά μέλλον... Τί τάχα θά άποτελέση τόν χαλασμό τοΰ τόπου;

Κι επανέρχομαι στό ερώτημα: ποιος είναι ό τόπος;

Θά γίνη χαλασμός στόν χώρο της Εκκλησίας;

Βέβαια «πύλαι άδου ού χατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ις'18). Δέν έπε­ται όμως ότι ό διάβολος δέν θά προσπαθήση νά κάνη τήν Εκκλησία ποταμοοφόρητον (Άπ. ιβ' 15), γιά νά τήν πνίξη στά θολά νερά τών αιρέσεων καί στά κοσμικά φρονήματα τοΰ αιώνος τούτου καί στήν παγκοσμιοποίησι της Αντιχριστιανικής μονοκρατορίας καί στό Νεοταξικό ρυθμό πού ξερνά άπό τό στόμα του. Καί μή ξεχνάμε πώς θάρθη ή ώρα μιας φαινομενικής ΰπερισχύσεως  τοΰ έχθροΰ καί καταβολής τών πιστών (Άποκ. ιγ' 7). Σύμπτυξι δυνάμεων.

Κάνει μεγάλη έντύπωσι τό πρώτο μέρος της προφητείας «Τόν Πάπα νά τόν καταριέστε...».

"Ενας πού καταριέται καλωσορίζει; Μήπως τόν επαινεί; Μήπως τόν συναναστρέφεται; Τοΰ είναι ευχάριστος;

Ευχάριστοι μας είναι όσοι μας προξενούν καλό καί είναι φίλοι μας...

"Οποιον καταριόμαστε, δέν είναι φίλος καί αδελφός, αλλά κάποιος πού μας έβλαψε καί τόν αποστρεφόμαστε.

«Τον Πάπαν να καταράσθε» έχει κι άλλη σημασία: Πολλοί ενοχλούνται από τά αναθέματα της Εκκλησίας γιά τους αιρετικούς, παρά τό γεγονός ότι ή κατεύθυνσι των αποστολικών οδηγιών είναι αύτη^. Τό «καταράσθε» έχει ισοδύναμη έννοια μέ τό «αναθεματίζετε». Δηλαδή μας λέγει ό άγιος Κοσμάς, μή σκέπτεσθε νά άρετε τίς κατάρες-άναθέματα εναντίον τοϋ Πάπα. γιατί δέν θά άλλάξη, ώστε νά τόν δεχθήτε στήν Εκκλησία ώς Όρθόδοξο. γιατί δέν θέλει. Είναι ψευδή όσα σάς παρουσιάζει. Προσέχετε, γιατί αυτός θά είναι ή αιτία «τοΰ χαλασμού» σας.

Ή τόσο σπουδαία αυτή προφητεία τοϋ αγίου Κοσμά, μέ τίς προειδο­ποιήσεις καί τίς νουθεσίες τοΰ Αγίου, ανήκει σ' αυτές τίς προφητείες, πού ακόμα δέν επαληθεύτηκαν μέσα στήν ιστορία της χώρας μας, «τοΰ τόπου»... Ειδικώς γι' αυτήν τήν προφητεία χρειάζεται νά είμαστε σέ διαρκή επιφυ­λακή. Γιατί μας προειδοποιεί πώς θά γίνη «χαλασμός» τοΰ τόπου (έκκλησίας-εθνους), ό όποιος θά προέλθη από τόν Πάπα.  

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ <<ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ>>

πηγή

Για τον Επίσκοπο ο οποίος άφησε τη θέση του και δούλευε εργάτης.

Διηγήθηκε κάποιος από τους πατέρες για έναν επίσκοπο ο οποίος άφησε την επισκοπή του και πήγε στη Θεούπολη και δούλευε βοηθώντας τους κτίστες.

Εκείνο τον καιρό ήταν κόμης της Ανατολής ο Εφραίμιος, άνδρας ελεήμων και πονόψυχος. Γι’ αυτό και ανοικοδομούνταν τα δημόσια κτίρια, επειδή είχε πέσει όλη η πόλη από το σεισμό.

Μια νύχτα λοιπόν βλέπει ο Εφραίμιος στον ύπνο του τον επίσκοπο να κοιμάται κι ένα στύλο πύρινο να κατεβαίνει πάνω του από τον ουρανό. Το είδε αυτό όχι μια και δυό, αλλά πολλές φορές κι έμεινε έκθαμβος. Γιατί το θαύμα ήταν φοβερό και σε γέμιζε έκπληξη.

Και συλλογιζόταν τί να είναι άραγε τούτο; Γιατί δεν ήξερε ο Εφραίμιος ότι ο εργάτης ήταν επίσκοπος. Και πώς ήταν δυνατό να το ξέρει ότι ήταν επίσκοπος, όταν έβλεπε μαλλιά άγρια και βρώμικα ρούχα και άνθρωπο ασήμαντο, φτωχό και ταλαιπωρημένο από την πολλή υπομονή, την άσκηση και εργασία κι από την εξάντληση που φέρνει ο κόπος ο πολύς;

Μια μέρα λοιπόν καλεί ο Εφραίμιος τον εργάτη, τον πρώην επίσκοπο, θέλοντας να μάθει από τον ίδιο το ποιός είναι• κι άρχισε να τον ρωτά ιδιαιτέρως από πού είναι και το όνομά του. Αυτός του λέει: «Εγώ είμαι κάποιος από τους φτωχούς αυτής της πόλεως και, μη έχοντας από πού να τραφώ, δουλεύω εργάτης και με τρέφει ο Θεός από τους κόπους μου». Παρακινημένος όμως από το Θεό ο Εφραίμιος αποκρίνεται και του λέει: «Σε βεβαιώνω ότι δεν θα σ’ αφήσω, μέχρι να μου πεις την αλήθεια για όλη τη ζωή σου». Επειδή δεν μπορούσε πια να κρυφτεί, του λέει: «Δώσε μου το λόγο σου ότι, όσο βρίσκομαι σ’ αυτήν τη ζωή, δεν θα αποκαλύψεις σε κανένα την ιστορία μου κι εγώ θα σου ανακοινώσω τα δικά μου, έκτος από το όνομά μου και την πόλη».

Τότε του ορκίστηκε ο θείος Εφραίμιος ότι «δεν θα πω τίποτε από τα δικά σου, μέχρι που θα θελήσει ο Θεός να σε πάρει απ’ αυτήν τη ζωή». Αυτός τότε του λέει: «Εγώ είμαι επίσκοπος και άφησα την επισκοπή μου για το Θεό κι ήρθα εδώ, στον άγνωστο τόπο, ταλαιπωρούμενος και δουλεύοντας εργάτης. Κι από τον κόπο μου εξοικονομώ το λίγο ψωμί μου. Εσύ όμως, όσο μπορείς, αύξανε την ελεημοσύνη. Γιατί, αυτές τις μέρες, ο Θεός σε ανεβάζει στον αποστολικό θρόνο αυτής της Εκκλησίας των Θεουπολιτών, για να ποιμάνεις το λαό Του, για τον οποίο φρόντισε με το ίδιο Του το αίμα ο Χριστός, ο αληθινός Θεός μας.

Όπως λοιπόν σας είπα, υπέρ της ελεημοσύνης και της Ορθοδοξίας αγωνιστείτε. «Τοιαύταις γαρ θυσίαις ευαρεστείται ο Θεός». Και σε λίγες μέρες έτσι έγινε. Όταν άκουσε αυτά ο Εφραίμιος, δόξασε το Θεό και είπε: «Πόσους κρυφούς δούλους έχει ο Θεός, οι οποίοι μόνο σ’ Αυτόν είναι γνώριμοι!».

(Ιωαν, Μόσχου «Λειμωνάριον», εκδ. Ι.Μ. Σταυρονικήτα, Αγ. Όρος)

πηγή

Η αγάπη μέσω της αρρώστιας

 Ένας φοιτητής κάθονταν στην καφετέρια της πανεπιστημιούπολης και μελετούσε όταν πρόσεξε δύο ηλικιωμένους άνδρες…
να πλησιάζουν και να κάθονται σε ένα κοντινό του τραπέζι. Τότε ο ένας από τους ηλικιωμένους άρχισε να μιλά για τη σύζυγό του.

Όταν τελείωσε την φράση του, ρώτησε τον άλλο άντρα να του μιλήσει για την δική του γυναίκα. Διαβάστε τη απάντηση του όπως ακριβώς την μετέφερε ο φοιτητής…




Ήμουν 21 χρονών όταν την γνώρισα. Μόλις την είδα να μπαίνει στην αίθουσα το κατάλαβα. Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσω ποια είναι. Σκέφτηκα «αυτή είναι η γυναίκα μου» ! Τα υπόλοιπα όλα είναι ιστορία.




Αυτή η γυναίκα ήταν το κάτι άλλο. Κάθε μέρα, έλειπα για 12 ώρες στη δουλειά και όταν γυρνούσα στο σπίτι υπήρχε πάντα φαγητό στο τραπέζι να με περιμένει. Όταν τα παιδιά έπεφταν για ύπνο, ήμασταν τόσο κουρασμένοι που πηγαίναμε κατευθείαν στο κρεβάτι και κρατιόμασταν αγκαλιασμένοι σφιχτά για λίγη ώρα, πριν κοιμηθούμε.




Ήταν από τις λίγες στιγμές της ημέρας που την ένιωθα τόσο κοντά μου, έστω και για τόσο λίγο. Αυτά τα λίγα λεπτά μου έδιναν τη δύναμη να συνεχίσω να δουλεύω για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μου. Της έλεγα ότι όσο ήταν αυτή εκεί να τη σφίγγω στην αγκαλιά μου, θα ήμουν για πάντα μια χαρά. Ήταν η βασίλισσα της ζωής μου.




Ήταν αυτή που με βοήθησε να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Ευγενικός με τους ανθρώπους και καλός πατέρας. Μπορείς να ρωτήσεις τα παιδιά μου για αυτό.




Μερικοί άνθρωποι ξέρουν πως να το κάνουν αυτό. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν πως να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.




Ήρθε κάποια μέρα όμως που αρρώστησε. Στην αρχή δεν ανησύχησα, άλλωστε όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Αλλά οι γιατροί φαίνονταν να πιστεύουν ότι δεν ήταν κάτι απλό. Έμοιαζαν να ανησυχούν και όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια είχαν δίκιο.

Όταν μας είπαν τα άσχημα νέα, η γυναίκα μου με ρώτησε αν θα ήθελα να παντρευτώ κάποια άλλη όταν πεθάνει. Ανησυχούσε. Δεν ήθελε να μείνω μόνος μου και να στεναχωριέμαι. Αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να με φανταστώ με άλλη. Μου φαίνονταν απίστευτο. Όταν της το είπα, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε: «Αφού σε ξέρω καλά. Είσαι το είδος του ανθρώπου που χρειάζεται μια γυναίκα στο πλευρό του. Δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι χαρούμενος μόνος σου».




Το αρνήθηκα, ξανά και ξανά και ξανά…




Μετά από ένα χρόνο που πάλευε με τη αρρώστια της, όλα είχαν αλλάξει στο σπίτι. Δεν υπήρχε πια φαγητό στο τραπέζι όταν γυρνούσα σπίτι από τη δουλειά. Η γυναίκα μου περνούσε τη μέρα της στο κρεβάτι και με περίμενε να επιστρέψω το βράδυ για να την σηκώσω και να την μεταφέρω στο τραπέζι.




Κάθονταν στην καρέκλα και με κοίταζε με εκείνα τα μεγάλα πράσινα μάτια της την ώρα που μαγείρευα κάτι για να φάμε. Μου έδινε οδηγίες χαμογελαστή και με μάλωνε αν έκανα κάτι λάθος, αν έριχνα περισσότερο αλάτι από όσο έπρεπε.




Ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ημέρας μου! Απλά ήμασταν ευτυχισμένοι που μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλο.




Στις πολύ άσχημες ημέρες της, δεν μπορούσε να φάει μόνη της και έπρεπε να την ταΐσω. Δεν το ήθελε, έκλαιγε και ζητούσε συγνώμη.




Την μάλωνα. Αφού το ήξερε, ότι και να γίνει θα είμαι πάντα εκεί δίπλα της. Ήταν ο άνθρωπος μου και ήμουν ο άνθρωπος της. Μέχρι το τέλος.
Τα πράγματα σιγά σιγά όμως χειροτέρεψαν. Έφτασε η μέρα που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μόνη της ενώ έπρεπε να παίρνει τα φάρμακα της κάθε 4 ώρες.




Σταμάτησα από την δουλειά για να μπορώ να είμαι συνέχεια δίπλα της και να την φροντίζω. Όταν την τάιζα, την έβαζα να ξαπλώσει στο κρεβάτι, έπεφτα και εγώ δίπλα της και την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Όπως παλιά. Τότε, αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας μου.




Υπήρξε μια μακρά σιωπή που κανείς από όλους όσους άκουγαν κρυφά τη διήγηση του άντρα, δεν τόλμησε να διακόψει. Ο ηλικιωμένος με κάποιο τρόπο βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει…
Αλλά πόσα μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο σώμα.




Χρειάστηκαν δυο ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει η αρρώστια να λυγίσει την γυναίκα μου. Αλλά τελικά τα κατάφερε.

Το είχα δει να έρχεται. Το ίδιο και εκείνη. Ξέραμε και οι δυο μας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να επανέλθει αλλά και πάλι. Ήταν σαν τη μια μέρα να την σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου και την επόμενη να έχει φύγει.




Στην αρχή με σκότωσε αλλά σε λίγο καιρό κατάλαβα ότι είναι καλύτερα εκεί που βρίσκεται τώρα. Δεν χρειάζεται πια να παίρνει αυτά τα τρομακτικά φάρμακα και δεν χρειάζεται πια να τρώει τα άθλια φαγητά μου.




Εκείνη είναι καλύτερα. Εγώ όμως δεν ξέρω τι να κάνω χωρίς αυτή. Για παράδειγμα δεν ξέρω τι να κάνω τα πράγματα της, τα ρούχα της. Δεν μπορώ να τα πετάξω. Δεν θέλω να το κάνω. Όλα τα ρούχα της είναι ακόμα στην ντουλάπα και παντού υπάρχουν οι φωτογραφίες της. Η πλευρά της στο κρεβάτι είναι ακριβώς όπως την άφησε. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα εδώ. Οι κόρες μου μου λένε να πουλήσω το σπίτι και να πάω σε ένα άλλο, αλλά πέρασα τη ζωή μου σε αυτό το σπίτι μαζί της. Είναι ακόμα το σπίτι μας, τουλάχιστον όσο ζω ακόμη σε αυτό.
Επικράτησε για μερικά λεπτά και πάλι σιωπή.

Ο φοιτητής δεν είχε ακούσει ποτέ κάποιον άνθρωπο να μιλάει για κάποιον άλλον με τόσο απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό. Ήταν φανερό ότι πραγματικά αγαπούσε και λάτρευε τη γυναίκα του και αυτό δεν επρόκειτο να αλλάξει τόσο εύκολα.

Ο άλλος ηλικιωμένος έσπασε τη σιωπή: «Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο πρέπει να σου ήταν να την φροντίζεις όλη μέρα. Να δίνεις τα πάντα για αυτή».Ο φοιτητής ορκίστηκε ότι ήταν η πρώτη φορά που είδε τον ηλικιωμένο με την τραγική ιστορία να χαμογελάει πλατιά:
«Καθόλου δύσκολο. Ήταν προνόμιο μου να μπορώ να μπορώ να την φροντίσω για όσο το έκανα. Ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου και θα το έκανα ξανά και ξανά αν χρειαζόταν. Ήταν και θα είναι για πάντα η βασίλισσα μου. Απλά μου λείπει τόσο η αγκαλιά της…
πηγή

Το είδαμε εδώ

Άρρωστος μια εβδομάδα με διακονητές αγγέλους και αγίους

 Ο Γέροντας Παΐσιος διηγήθηκε σε πνευματικό του τέκνο το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός, το οποίο συνέβη στον ίδιο. 
Κάποτε, όταν ήμουν στον Τίμιο Σταυρό, αρρώστησα βαριά. Ήταν χειμώνας βαρύς, είχε πέσει τόσο χιόνι που κανένα δέντρο δεν έμοιαζε για δέντρο. Όλα ήταν πνιγμένα στο λευκά, τα μονοπάτια είχαν χαθεί, τα πουλιά είχαν λουφάξει, τα σύννεφα και η ομίχλη σκέπαζαν τον Άθωνα. Δεν είχαν καμία επικοινωνία με το 

μοναστήρι του Σταυρονικήτα, μου ήταν αδύνατο να ζήσω περισσότερο από λίγες μέρες, γιατί η αρρώστια με είχε παραλύσει τελείως. Περίμενα τον Κύριο να μου πάρει την ψυχή και να την οδηγήσει στο έλεος της ευσπλαχνίας Του. Ούτε ένα τσάι δεν μπορούσα να φτιάξω, ούτε τη σόμπα να ανάψω, ούτε νερό να πιώ είχα. Η ζωή μου ήταν αφημένη στο έλεος τού Θεού. Έλεγα «Ιδού Κύριε, εις το έλεος Σου ελπίζω μη με εγκαταλείψεις!» 

Ύστερα από λίγη προσευχή που με πολύ κόπο ψέλλισα, είδα να εμφανίζονται στο κελί μου μέσα άγγελοι και άγιοι, απεσταλμένοι τού Θεού. Ταχύ με προκατάλαβε η Χάρη τού Θεού. Ευχαριστούσα και δοξολογούσα τον Σωτήρα μου. Δάκρυσα. Ένας από τους αγγέλους φρόντιζε για τη σόμπα, άλλος ετοίμαζε φαγητό ζεστό, φέρνανε και ευωδιαστά ψωμιά. Βρέθηκα στον Παράδεισο. Τι άλλο ήθελα. 
Οι άγιοι άρχισαν να με στηρίζουν με λόγους παρηγορίας και με παρακλήσεις. Και μόνο η θέα τους με ξεκούραζε, με ενίσχυε και μου έδινε ελπίδα. Καθίσανε μαζί μου ώσπου έγινα καλά και μπορούσα να οικονομήσω τον εαυτό μου. Μετά φύγανε. Μία βδομάδα καθίσανε. Όταν μετά από καιρό σηκώθηκα βγήκα από το κελί και κοίταξα γύρω τη φύση με διαφορετικό βλέμμα. Όλα έλαμπαν μέσα στο άκτιστο φώς της χάρης τού Αγίου Πνεύματος. Δεν ήμουν άξιος αλλά η άπειρη αγαθότητα τού Θεού 
και η αγάπη Του εκδηλώθηκαν με αυτό τον τρόπο. 
Πάντως ένοιωθα τόση χάρη να με πληρώνει εσωτερικά που έλεγα «Φτάνει Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο. Θα σκάσω. Ή πάρε με κοντά Σου ή λιγόστεψε τη χάρη που μού έδωσες. Αν τόση χάρη μου δίνεις τώρα, φαντάζομαι στον Παράδεισο τι θα γίνεται.» 
(η φωτογραφία από το κελί του Τιμίου Σταυρού όπου διέμειναν ο παπα Τύχωνας και ο γ. Παΐσιος)
ΠΗΓΗ
Το είδαμε εδώ

ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ Εδώ στην Αγία Γη άκουσα μιά αραβική παροιμία που μας δίνει εξίσου το ίδιο μήνυμα: "Κάλλιο αφέντης σε ένα καρβέλι ψωμί,παρά δούλος σε ένα φούρνο"!

Ακόμα κι αν έχεις δέκα χιλιάδες χωράφια,μπορείς να φας μόνο

ένα πιάτο ρύζι.Ακόμα κι αν έχει το σπίτι σου δέκα χιλάδες δωμάτια,μπορείς να χρησιμοποιήσεις μόνο ένα δωμάτιο το βράδυ για να κοιμηθείς", Κινέζικο ρητό.

Πολύ σημαντικό οπότε στη ζωή μας είναι η απλότητα και η λιτότητα.

Πολλά εμείς μπορεί να επιθυμούμε ,όμως είναι δυνατόν όλα να τα κατορθώσουμε;Ολα να τα έχουμε; Ολα να τα κατέχουμε;

Εδώ στην Αγία Γη άκουσα μιά αραβική παροιμία που μας δίνει εξίσου το ίδιο μήνυμα: "Κάλλιο αφέντης σε ένα καρβέλι ψωμί,παρά δούλος σε ένα φούρνο"!

Ας έχεις λίγα παιδί μου,μην λυπάσαι,να τα ορίζεις μόνον και να σου ανήκουν. Αν σου τα πάρουν κι αυτά,...τι θα γίνει;

Αν δεν έχεις τίποτα λόγω των καταστάσεων;

Δύσκολο ακούγεται πολύ,αλλά έχει ο Θεός!

Ακτημοσύνη!

Δόξαζε το Θεό.

Καλή σας νύχτα με ένα λιτό τοπίο από τα νερά της Νεκράς Θαλάσσης

κάτω στην Ιεριχώ.

Καληνύχτα

Πηγή

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ-Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.(Άπό μιά μόνο σκοπιά εξεταζόμενος.) Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ-Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.(Άπό μιά μόνο σκοπιά εξεταζόμενος.)

Συνεχείζουμε τις αποκαλύψεις για την σημερινή κατάσταση μέσα από τα γραφόμενα του Ιερομόναχου Χριστόδουλου Αγγελόγλου και το βιβλίο <<ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ .>>Βλέπουμε και εδώ σύμφωνα με τα γραφόμενα περί κομμουνισμού ότι δεν αποκλείεται να γνωρίσουμε αριστερή κυβέρνηση!

"Ενα άλλο θέμα πού πρέπει νά προσέξουμε πάρα πολύ εϊναι ό ρόλος πού παίζουν τά μέσα μαζικής ενημέρωσης σήμερα. Μιά μέρα ό γέροντας Παΐσιος μου είπε:

-Πές, πάτερ μου, στόν ηγούμενο δτι υπάρχει τό εξής σχέ­διο, τό όποιο έχουν αναθέσει στήν τηλεόραση. Επειδή θέλουν νά στρέψουν τό λαό εναντίον τής Εκκλησίας, θά κάνουν ό,τι έ­καναν καί στή Ρωσσία γιά νά επιβάλουν εκεί τόν κομμουνισμό. Τί έκαναν λοιπόν εκεί; Άφοΰ προσχώρησαν μερικοί όχι σωστοί ιερείς καί θεολόγοι στό κόμμα τους - καί «ήταν, πλέον, ένα μ' αυτούς» - τούς

έβαζαν νά κατηγορούν τήν Εκκλησία καί νά μι­λάνε εναντίον της συνεχώς. Δηλητηρίαζαν έτσι τό λαό, γιατί δέν μπορούσαν νά καταλάβουν τό ρόλο αυτών τών θεολόγων. "Ε­παιρναν μετά έναν άπό τούς
δικούς τους ιερείς, ό όποιος λόγω α­σθενείας ήταν πάρα πολύ παχύς, έψαχναν μήνες νά βρουν κά­ποιο παιδάκι σκελετωμένο, τούς έβαζαν καί τούς δυό σέ μιά αφί­σα κι έγραφαν άπό κάτω: Ιδού πώς περνά ή Εκκλησία καί πώς λιμοκτονεί ό λαός. "Επαιρναν επίσης φωτογραφία άπό ένα πα­τριαρχικό σαλόνι πού ήταν στρωμένο μέ χαλιά, επιπλωμένο κ.λ.π. καί τοποθετούσαν δίπλα καί μιά παράγκα κανενός πά­μπτωχου Ρώσου (όπως οί δικοί μας οί τσιγκάνοι) κι έλεγαν: Κοιτάξτε τή χλιδή τών παπάδων καί πώς διαβιώνει ό Ρώσος πο­λίτης! "Ετσι κατάφεραν σιγά - σιγά νά δηλητηριάσουν τό λαό καί νά του «χαλάσουν τό λογισμό». Κι άφου ό λαός άλληλοφαγώθηκε, μπήκαν τότε εκείνοι επάνω καί, όπως όλοι μας ξέρουμε, πήγαν τή Ρωσία 500 χρόνια πίσω καί τήν άφησαν πρίν λίγο ε­τοιμοθάνατη, αφού σκότωσαν εκατομμύρια Ρώσους Χριστιανούς καί μή. Γι' αυτό πές στόν ηγούμενο νά μή δέχεται τούς δημοσιο­γράφους πού θέλουν νά καταγράψουν τή ζωή τοϋ μοναστηρίου, δήθεν γιά νά τήν προβάλουν στόν κόσμο  γιατί αυτοί στό τέλος θά βγάλουν τέτοια «πλάνα» καί θά κάνουν τέτοια «μοντάζ», έτσι ώστε νά πάνε τό θέμα εκεί πού αυτοί θέλουν.

Αυτά μοΰ είχε πει ό Γέροντας Παΐσιος γύρω στό 1988, σέ ε­ρώτηση μου αν πρέπει νά απαντήσουμε θετικά στήν αίτηση πού μας είχε κάνει ένα κανάλι, γιά νά έρθει νά μαγνητοσκοπήσει τή Μονή.

Μετά από λίγα χρόνια, σήμερα δηλαδή, βλέπουμε ότι «τό πανηγύρι έχει αρχίσει» καί κάθονται οί αγαθοί καί απλοί αδελ­φοί μας καί άκοΰν όλα αυτά πού τόσο πομπωδώς καί σε στυλ «σόου» παρουσιάζουν, προβάλλοντας τα φυσικά μέσα από μεγε­θυντικό φακό πού τά δεκαπλασιάζει. Προσέξτε, αδελφοί, αυτό πού θά σας ποΰμε καί πού πρέπει όλοι ανεξαιρέτως οί Έλληνες νά συνειδητοποιήσουμε.

Τό τάδε κανάλι της τηλεόρασης βρήκε έναν άρρωστο αδελφό, (είχε πάρει. άδεια από τό ψυχιατρείο γιά νά πάει εκεί καί από τά πολλά ψυχοφάρμακα δυ­σκολευόταν ό καημένος ακόμα καί νά μιλήσει) ό όποιος κατηγόρησε κάχοιο 

γέροντα ότι δήθεν έκανε ανήθικες χειρονομίες κι έτσι, πρίν τήν εκπομπή, «πολυδιαφημίστηκε ή υπόθεση καί τήν έκαναν «σόου». Ποιοί; Έδώ είναι το» σπουδαίο, στό όποιο πρέπει νά σταθεί καί νά προσέξει ή αγάπη σας.

Αγαπητοί αδελφοί, πρέπει νά καταλάβουμε καλά, ότι διά μέσου των περισσοτέρων εκπομπών της τηλεοράσεως (ευτυχώς, βέβαια, πού υπάρχουν ακόμη οί εξαιρέσεις στόν κανόνα) επι­τυγχάνεται τό καταστροφικό έργο του δηλητηριασμού της κοι­νωνίας μας. "Αν μέ προσοχή εξετάσετε βάσει ποιών προγραμμά­των κινείται, θά δείτε ότι κατά κόρον προβάλλονται τρία πράγ­ματα: πρώτον ή άνηθικότητα καί ή πορνεία. Χωρίς ντροπή παρουσιάζονται εικόνες μέ εντελώς γυμνούς τούς άνδρες καί τις γυναίκες, καί άλλα γιά τά όποια «αισχρόν εστί και λέγειν» καί γιά τά όποια φρίττει κάθε σώφρων άνθρωπος" όσο περνά ό και­ρός, τόσο χειρότερα προγράμματα ανήθικου περιεχομένου προ­βάλλονται. Καταλάβετε το, αδελφοί, πολύ καλά οί σκοτενές δυνάμεις έχουν ως σκοπό τήν προώθηση της ανηθικοτητας Προσέξτε όμως ότι όλη αυτή τή μεγάλη διαστροφή, τήν σπάθειά τους γιά αποσύνθεση της κοινωνίας μας, τή δια τών οικογενειών κ.λ.π. τά προβάλλουν σ' εσάς σάν φυσικά γεγονότα, ενώ τή μικρή πτώση κάποιου Χριστιανού τήν μεγαλοποιούν, γιά νά σκανδαλίσουν τίς άπλες ψυχές" έδώ ακριβώς φαρμόζεται τό ευαγγελικό ρητό «οί διυλίζοντες τόν κώι τήν δέ κάμηλο καταπίνοντες». Γιά όνομα του Θεού, δέν κατα βαίνετε, αδελφοί, τί προσπαθούν νά πετύχουν; Μήν ξεχνάτε  τό «έν πάση απάτη».

Τό δεύτερο πού προβάλλεται είναι τό έγκλημα, ή κλεψιά και οι φόνοι ακόμα καί στίς ειδήσεις έκαναν πλέον τό φόνο «σόου» και γενικά εξοικειώνουν τόν κόσμο μέ τό έγκλημα. Όλες οι  ταινίες, πού προβάλλονται, είναι φρικιαστικού περιεχομένου

Γιά νά πεισθείτε, αδελφοί, γιά τίς φρικτές μεθόδους απάτης καί ψευδών, πού χρησιμοποιούν θά σας αναφέρουμε, μέ δυό παραδείγματα, τό πώς συγκά­λυψαν καί «ωραιοποίησαν» ακόμη καί αυτό τόν φόνο! Τό ένα παράδειγμα ά­φορα στην νομιμοποίηση τών αμβλώσεων καί τό άλλο στήν προσπάθεια νομι­μοποιήσεως της ονομαζόμενης «ευθανασίας». Στήν περίπτωση τών αμβλώσε­ων δέν ονομάζουν τό ανθρώπινο κύημα «έμβρυο», ζωντανό δηλαδή άνθρωπο, αλλά «προϊόν συλλήψεως», τό όποιο μεταχειρίζονται κατά τήν επιθυμία της μητέρας του ή τήν δική τους* έτσι τόν φόνο του εμβρύου τόν ονομάζουν «διακοπή της εγκυμοσύνης» καί «εκβολή του προϊόντος της συλλήψεως». Σκεφθείτε, λοιπόν, ότι έπεισαν τόν κόσμο νά θεωρεί όλη αυτή τήν τραγωδία (φόνο τελούμενο κάτω άπό τίς πλέον ειδεχθείς συνθήκες) νόμιμη καί αποδε­κτή! Όσον άφορα στήν «ευθανασία» (πού είναι στήν πραγματικότητα φόνος ή αυτοκτονία, ανάλογα μέ τίς περιστάσεις), έπεισαν τούς μή σκεπτόμενους συ­νανθρώπους μας ότι κύριος της ζωής και τοϋ θανάτου είναι πλέον όχι ό Θεός άλλά ό άνθρωπος" αυτός ό αυτονομημένος, πλέον άνθρωπος μπορεί άπό «κοι­νωνική αλληλεγγύη» νά σκοτώνει τούς συνανθρώπους του μέ τήν «ευθανα­σία», άφοΰ προηγουμένως προσπάθησε νά πείσει τήν κοινωνία ότι ή πολύ βα­ριά βλάβη του εγκεφάλου («εγκεφαλικός θάνατος») ισοδυναμεί μέ τόν βιολο­γικό θάνατο! Μέ τόν τρόπο αυτό τούς μέν πάσχοντες «απαλλάσσει άπό τόν πόνο» (ό όποιος γι' αυτούς δέν έχει νόημα) ενώ συγχρόνως «δωρίζει» τά ξένα δώρα (όργανα τοΰ σώματος του ζώντος ακόμη συνανθρώπου μας) χωρίς νά ε­ρωτήσει τόν Δωρεοδότη, τόν όποιον έχει αρνηθεί! Αυτό πού είναι ακόμη φρι­κτότερο  

είναι ότι μερικοί υπέρμαχοι της «ευθανασίας» υποστηρίζουν ότι αυτή ή «ευθανασία» είναι αυτό πού έννοεϊ ή Εκκλησία μας όταν εύχεται: «.... τά τέ­λη της ζωής ημών ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά...... Είδατε τό μέγεθος

της διαστροφής καί της υπερηφάνειας, αδελφοί; Ή Εκκλησία μας εύχεται στόν Θεό, εάν είναι πρός τό συμφέρον μας, νά οικονομήσει Εκείνος νά είναι τά τέλη της ζωής μας ανώδυνα" οί άνθρωποι όμως οικειοποιούνται τό αποκλει­στικό δικαίωμα τοϋ Θεοΰ σκοτώνοντας τούς συνανθρώπους τους. Καί τό χει­ρότερο όλων είναι ότι θέλουν νά νομιμοποιήσουν μέ εύσχημο τρόπο καί μέ τήν μέθοδο της άπατης τόν φόνο, γιά νά καταργήσουν έτσι καί αυτήν τήν ε­ντολή του Νομοθέτου «ου φονεύσεις».

Τό τρίτο, θά έχετε δει, είναι ή προβολή της αστρολογίας. «Καινούργιο φρούτο» αυτό! Σε κάθε εκπομπή φέρνουν καί άπό εναν αστρολόγο, γιά νά πει τή μοΐρα καί τό μέλλον τών ανθρώ­πων (τό όποιο φρόντισαν νά καταστήσουν εκ τών προτέρων α­βέβαιο)" όταν δέ κάποιος σέ μιά εκπομπή αναφέρει κάποιο ρητό άπό τούς Άγιους Προφήτες μας, γιά μελλοντικά γεγονότα, τόν περιγελούν καί τόν βγάζουν ψυχασθενή. Αδελφοί, μήπως σας λέει τίποτα τό «καί ου μετενόησαν εκ τών φόνων αυτών ούτε εκ τών φαρμακειών αυτών ούτε εκ της πορνείας αυτών...»; (Άποκ. Θ', 21)Ή κατάσταση πού προαναφέρθηκε, εξελισσόμενη συνεχώς πρός τό χειρότερο μέ την ολοκλήρωση της μεθοδευμένης «αποστασίας», θά δημιουργή­σει τόσο συγκεχυμένη καί αποπνικτική ατμόσφαιρα, ώστε οί περισσότεροι θα αναζητούν μέ αγωνία από κάπου τή «σωτηρία». Τότε ακριβώς θά εμφανιστεί ό «άνομος» «ό ύπεραιρόμενος υπέρ πάντα Θεόν ή σέβασμα», ό όποιος θά υποσχεθεΐ στό λαό δικαιοσύνη, σταμάτημα των πολέμων, ανακατανομή τοϋ παγκό­σμιου εισοδήματος καί άλλα παρόμοια, γιά νά εξαπατήσει τόν κόσμο, έν·

συγχρόνως θά κάνει καί ψεύτικα θαύματα. «................. κακεΐνον λήψονταυ* όσοι

«τήν άγάπην της αληθείας ουκ έδέξαντο είς τό σωθήναι αύτούς' καί διά να πέμψει ό Θεός ένέργειαν πλάνης είς τό πιστεΰσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες οίμή πιστεύσαντες τή αλήθεια, άλλ' εύδοκήσαντες έν τη αδικώ». (Β'Θεσσ. Β', 10-12)

Τό ανησυχητικό στήν όλη ιστορία, λυπούμεθα πού θά τό ποΰμε, αλλά εΐναι παράπονο παιδιού πρός τή μάνα: Ένώ αυτή ή εξουσία των μέσων μαζικής ενημέρωσης αποδέχεται «ελαφρά τή καρδία», ώς αληθινή τήν κατηγορία ενός ψυχασθενούς έναντίον κάποιου αδελφού καί διασύρει δλη τήν Εκκλησία καί δη­λητηριάζει τό λαό - μέ τό νά τόν βάζει αντιμέτωπο μέ τήν 'Έκκλησία - οί πνευματικοί άνθρωποι δέν συνειδητοποιούν τόν κίν­δυνο γιά δλη αυτή τή σκευωρία εναντίον της χριστιανικής μας πίστης, δέν βλέπουν δτι κάποιοι προσπαθούν νά δηλητηριά­σουν τό λαό, πού τούς ένεπιστεύθη ό Χριστός;

Οί εχθροί της πίστης μας έχουν πονηρά σχέδια εναντίον όλων των μοι­χών, μοναζουσών, μοναστηριών, ιερέων, επισκόπων, της Εκκλησίας μας" είναι ζήτημα χρόνου, γιά νά θέσουν σέ εφαρμογή όλο τους τό σχέδιο" όλα είναι  έτοιμα. "Ολη ή συνταγματική προστασία εριήλθε πλέον στό «Κοινοτικό Δίκαιο» (πές καλύτερα «Κοινοτικό άδικο»). Εκείνο πού απομένει είναι ή τελεία αποδυνάμωση της Εκκλησίας άπό κάθε πλευρά" αυτό θά γίνει άφοΰ «χαλά­σουν τό λογισμό» τοΰ λαοΰ καταπιέζοντας τον ασφυκτικά, οικονομικά, με την ανάλογη προπαγάνδα τών μέσων μαζικής ενημέρωσης" άπό τή μιά θά προβάλ­λουν τό κατάντημα τοϋ λαοΰ, τό όποιο  

τεχνηέντως τοΰ επέβαλαν καί αχό την  άλλη τούς θησαυρούς τοΰ Αγίου Όρους, τήν εκκλησιαστική περιουσία κ.λ.π., τά όποια θά θελήσουν νά οίκειοποιηθοΰν, γιά νά λύσουν τό οίκονομικό πρόβλημα!

Αδελφοί, νομίζουμε δτι καταλάβατε τί θέλουμε νά σας πούμε. Ό "Αγιος Κοσμάς ό Αιτωλός είχε προφητεύσει: «Θά 'ρθεϊ καιρός πού θά 'χει ό διάβολος τό καβούκι του μέσα στά σπίτια τών ανθρώπων καί τά κέρατα του στίς ταράτσες.»

Νομίζουμε δτι όλοι καταλαβαίνουμε τόν "Αγιο καθαρά. Α­δελφοί, πρέπει νά γνωρίζουμε ότι ή πλειονότητα τών μέσων μαζικής ενημέρωσης δέν αγαπά τό Χριστό μας κι έχει ώς σκοπό νά γκρεμίζει ό,τι Εκείνος μέ τή σταυρική Του θυσία προοπάθησε νά κτίσει. Είναι, λοιπόν, καθαρά εχθροί της πίστης μας, της Εκκλησίας μας καί του "Εθνους μας καί ώς τέτοιους οφείλουμε νά τούς αποβάλουμε καί νά μή συναναστρεφόμαστε μαζί τους. Μή δίνετε τήν αποκλειστικά Θεϊκή αρμοδιότητα της κρίσεως ε­νός ανθρώπου στήν τηλεόραση" κανείς δεν μπορεί ουτε νά κρί­νει οΰτε νά καταδικάσει «πρό καιρού». Έμεϊς είμαστε υποχρεω­μένοι νά σκεπάζουμε τόν κάθε αδελφό - διότι «ή αγάπη πάντα σκέπει» καί νά «διορθώνουμε καί τό χαλασμένο λογισμό» των συνανθρώπων μας, εάν φυσικά επιθυμούμε νά μας σκεπάζει κι ε­μάς ή Χάρη του Χρίστου μας* άλλωστε ή Εκκλησία γνωρίζει ν' αποκαθιστά τήν τάξη χωρίς νά δημιουργεί προβλήματα.

Έδώ θ' αναφέρουμε ένα αγιορείτικο περιστατικό άπό τό όποιο διδασκό­μαστε δτι δεν πρέπει ποτέ νά κρίνουμε κανέναν. Πρίν λίγα χρόνια ζοΰσε στό "Αγιον Όρος ένας γέροντας, πού κάπνιζε τσιγάρα, έπινε πολύ κρασί καί γύρ­ναγε μέσα στά ρουμάνια κυνηγώντας αγριογούρουνα. Όλοι τόν κατέκριναν και ιδίως οί κοσμικοί πού έπισκεπτόντουσαν τό Περιβόλι της Παναγίας. Με­ταξύ αυτών πού τόν κατέκρινε ήταν κι ό αγροτικός γιατρός τών Καρυών. Μιά μέρα ό γέροντας εκείνος έπαθε ειλεό. Βρισκόταν στό κελί του έξω άπό τίς Κα­ρυές καί ή κοιλιά του άρχισε νά πρήζεται επικίνδυνα" έφτασε σ' ένα σημείο πού πήγαινε νά «σκάσει»" τότε πήγε τό αυτοκίνητο της αστυνομίας, τόν πήρε καί τόν κατέβασε στό ιατρείο. Όταν τόν εξέτασε ό γιατρός, ό όποιος μέχρι τότε τόν κατέκρινε γιά τή ζωή του, τοΰ είπε δτι έπρεπε νά φύγει αμέσως γιά τή Δάφνη κι άπό 'κεϊ μέ ταχύπλοο γιά τήν Ούρανούπολη' έκεϊ θά τόν περίμε­νε ασθενοφόρο γιά νά τόν μεταφέρει στό πλησιέστερο νοσοκομείο, γιατί κιν­δύνευε άμεσα ή ζωή του. Τότε τό γεροντάκι τοΰ είπε:

-Γιατρέ, πρέπει πρώτα νά πάω στό κελί μου νά φορέσω τό ζωστικό μου (ένδυμα τών μοναχών), γιατί δέν τό φορούσε.

Ό γιατρός τοΰ απάντησε:

-Γέροντα, σοϋ τό λέω καθαρά, κάθε στιγμή καθυστέρησης μπορεί νά σοΰ κοστίσει τή ζωή. Διάλεξε, λοιπόν, ή τό ζωστικό ή τή ζωή σου.

Τό γεροντάκι προτίμησε τό ζωστικό κι όταν τόν πήγαν στό κελί του, γιά νά τό φορέσει, έκεϊ «κοιμήθηκε», προτιμώντας περισσότερο άπό τή ζωή του τό μοναχικό του ένδυμα. Ό γιατρός δέν μπορούσε «νά τό χωνέψει» καί, ελεγ­χόμενος άπό τή συνείδηση του, συνεχώς έλεγε:

-Έγώ τόν κατέκρινα γιά δλα δσα έβλεπα κι αυτός έγινε μάρτυρας καί μά­λιστα γιά δχι σοβαρά θέματα πίστεως, πού θά τοΰ έζητεϊτο λόγος από τό Θεό, άλλά γιά ένα ασήμαντο θέμα πού δέν θά τοΰ έζητεϊτο ποτέ λόγος" καί έδειξε έ­τσι ό γέροντας δτι δχι μόνο τό Χριστό αγαπούσε, άλλά καί ότι προτίμησε τό μοναχικό του ένδυμα άπό τή ζωή του!

Ό γέροντας Παΐσιος, αδελφοί, είπε κάποτε:

-Προσπαθούν νά γκρεμίσουν τό οικοδόμημα της πίστης μας, γι' αυτό αφαιρούν σιγά - σιγά κι άπό μιά πέτρα άπό τόν 

τοίχο. Όλοι μας θά έχουμε μερίδιο ευθύνης στό γκρέμισμα^- καί αυτοί πού, μεθοδικά καί ύποχθόνια, αφαιρώντας πέτρες γκρεμί­ζουν, άλλά καί δσοι βλέπουν νά γκρεμίζεται καί δέν κάνουν φι­λότιμη προσπάθεια ύποστηλώνοντας τό ετοιμόρροπο οικοδόμη­μα.

Έάν από φιλότιμο δε συνέλθουμε, σύντομα θά ακουστεί ή φωνή της Ευσπλαχνίας νά λέει: Ελλάδα, Ελλάδα «ποσάκις η­θέλησα έπισυναγαγεΐν τά τέκνα σου όν τρόπον όρνις τήν εαυ­τής νοσσιάν υπό τάς πτέρυγας, καί ούκ ήθελήσατε! ιδού άφίεται ύμΐν ό οίκος υμών έρημος». (Λουκ. ΙΓ', 34-35)

Είναι ίσως η πρώτη φορά που το κείμενο βγαίνει στο ίντερνετ και θα συνεχίσουμε με ένα ακόμα άρθρο που αφορά αυτά που θα συμβούν προσεχώς.
πηγή

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ)

῾Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπε ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος...᾽ (῾Εβρ. ζ´ 26 )

α. ῾Η ᾽Εκκλησία μας ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν μεγάλων αὐτῆς Πατέρων καί Διδασκάλων ἁγίων ἀρχιερέων ἔχει ἐπιλέξει ἐκεῖνο τό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός ῾Εβραίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τό ὁποῖο κάνει λόγο γιά τήν ἀρχιερωσύνη τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, προκειμένου δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου νά φανερώσει ὅτι οἱ ἅγιοι αὐτοί Πατέρες ἔζησαν τήν ἐπί γῆς ζωή τους κατά τόν τρόπο τοῦ Κυρίου. ῞Οπως δηλαδή ὁ Κύριος ὑπῆρξε ὁ κατεξοχήν ἀρχιερεύς ἐπειδή θυσιάστηκε ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς, κατά τόν ἴδιο τρόπο καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μετέχοντας στήν ἀρχιερωσύνη αὐτή τοῦ Κυρίου ἔζησαν τή ζωή τους ἀντιστοίχως: μέ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ τους ὑπέρ τοῦ ποιμνίου τους καί ὑπέρ τῆς ᾽Εκκλησίας, μέ ὁσιότητα καί ἀκακία. Αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ τή σημερινή ἑορτή τοῦ μεγάλου Πατρός καί Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου ἁγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

β. 1. Καί θά πρέπει νά θυμίσουμε καταρχάς ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτέλεσε τό ἀπολυτρωτικό Του ἔργο καί μέ τό κήρυγμα καί τά θαύματά Του φανερώνοντας τό προφητικό λεγόμενο ἀξίωμά Του, καί μέ τήν παντοδυναμία Του ὡς Θεός μέ τήν ᾽Ανάσταση, τήν ᾽Ανάληψη, τήν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καθέδρα Του, τήν ἀποστολή τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἵδρυση τῆς ᾽Εκκλησίας Του φανερώνοντας τό βασιλικό ἀξίωμά Του, καί προπαντός μέ τήν ὅλη ἐν Πάθει ζωή Του ἀποκορύφωμα τῆς ὁποίας ἦταν ὁ Σταυρός φανερώνοντας τό ἀρχιερατικό ἀξίωμά Του. ῾Η ἀρχιερωσύνη ἰδίως τοῦ Κυρίου ἦταν αὐτή πού ἐπέφερε τό ἀποφασιστικό πλῆγμα κατά τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, συνεπῶς καί τοῦ ἀποτελέσματός της τοῦ θανάτου, ἀφοῦ ὁ Κύριος ἐπάνω στόν Σταυρό βεβαιώνει τόν θυσιαστικό χαρακτήρα τῆς ἱερωσύνης, ῾αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου᾽ καί καταργώντας ῾τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστιν τόν διάβολον᾽. Γι᾽ αὐτό καί ῾ἔδει παθεῖν  τόν Χριστόν᾽, κατά τόν προφητικό καί εὐαγγελικό λόγο.

2. Σ᾽ αὐτήν τήν ἀληθινή ἀρχιερωσύνη τοῦ Κυρίου, τύπος τῆς ὁποίας ἦταν ἡ ἱερωσύνη στήν Παλαιά Διαθήκη, μετέχουν ὅλοι οἱ ἐν Χριστῷ βαπτισμένοι στήν ᾽Εκκλησία – πρόκειται γιά τήν πνευματική λεγόμενη ἱερωσύνη, τό ῾βασίλειον ἱεράτευμα᾽ κατά τόν ἀπόστολο - ἰδίως δέ οἱ ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς κατά ῾προσθήκην Πνεύματος᾽ (ἱ. Χρυσόστομος)  μέ τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης - ἡ λεγόμενη εἰδική ἤ χειροτονημένη ἱερωσύνη. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί, λαϊκοί καί κυρίως κληρικοί, ἔχουν δεχθεῖ τή χάρη τῆς θυσίας ὡς μέλη Χριστοῦ. Κι ὅταν λέμε χάρη θυσίας ἐννοοῦμε τή χάρη τῆς ἐν ἀγάπῃ διακονίας πρός χάρη τῶν ἀδελφῶν καί ὅλου τοῦ κόσμου πού φθάνει μέχρι τοῦ βαθμοῦ τῆς πλήρους παραθεώρησης τῶν προσωπικῶν συμφερόντων ὑπέρ τῶν συνανθρώπων τους. ῾Αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς. Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ᾽ (ὁ Κύριος).

῎Αν τήν ἱερωσύνη δέν τήν κατανοήσει κανείς κατ᾽ αὐτό τό πρότυπο τοῦ Κυρίου καί τῶν ἀποστόλων Του -  τό ξαναλέμε: ὡς θυσιαστική ἐν ἀγάπῃ διακονία τοῦ συνανθρώπου – τότε δυστυχῶς διαστρέφεται καί ἐκφυλίζεται σέ κοσμικοῦ τύπου ἐξάσκησή της, ἡ ὁποία ἐλέγχθηκε καί καταδικάστηκε  ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο: ῾Οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν καί κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ἡμῖν, ἀλλ᾽ ὅστις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔστω πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος᾽. ῾Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι᾽. ῾᾽Εγώ εἰμι ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν᾽. ῞Ολοι λοιπόν οἱ πιστοί, κατεξοχήν οἱ κληρικοί, ἔχουμε τή δυναμική τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ὅταν ἐπιβεβαιώνεται  διά τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς μᾶς κάνει ἀληθινά μετόχους τῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, μᾶς κάνει δηλαδή ὄντως ἱερεῖς. Αὐτή εἶναι καί ἡ πραγματική ἔννοια πού δίνει καί ὁ Κύριος γιά τόν ποιμένα. ᾽Αληθινός ποιμένας εἶναι αὐτός πού θυσιάζεται γιά τό ποίμνιό του καί πού βρίσκεται σέ ἑτοιμότητα πάντοτε νά σκύβει ἐν ἀγάπῃ πρός τά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων γινόμενος ῾τοῖς πᾶσι τά πάντα᾽. ῾᾽Εγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός. ῾Ο ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων᾽.

3. Τέτοιος ἱερέας καί ἀρχιερέας καί τέτοιος ποιμένας κατά τό πρότυπο τοῦ Κυρίου ὑπῆρξε καί ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος. ῞Ολη του ἡ ζωή ἦταν μία ἀδιάκοπη δοξολογία τοῦ Κυρίου καί μία ἀέναη διακονία τῶν συνανθρώπων του. Καί πρό τῆς χειροτονίας του σέ κληρικό, κατεξοχήν ὅμως μετά ἀπό αὐτήν, ἰδίως ἀφότου ἀνῆλθε στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ προσωπική του ζωή ἦταν ἡ ζωή τῶν ἄλλων. ῎Εχοντας καθαρίσει διά τῆς ἀσκητικῆς του διαγωγῆς ὅσο ἦταν δυνατόν στόν ἄνθρωπο τήν καρδιά του ἀπό τά ψεκτά πάθη – τή φιληδονία, τή φιλαργυρία, τη φιλοδοξία – δέχτηκε τίς φωτιστικές ἀκτίνες τοῦ Πνεύματος καί βίωσε τήν ἀληθινή ἀγάπη. Συνεπῶς ἡ ἀναφορά του διαρκῶς ἦταν ὁ Θεός καί ὁ συνάνθρωπος. Καί μάλιστα εἶχε κατανοήσει στόν ἀπόλυτο βαθμό ὅτι τόν Θεό Τόν συναντᾶ κανείς στό πρόσωπο καί τοῦ πιό ἐλάχιστου ἀδελφοῦ. Τό ῾ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε᾽ τοῦ Κυρίου τό εἶχε ὡς τό στημόνι τῆς ἁγιασμένης βιοτῆς του.

 Οἱ βιογράφοι του ἐπισημαίνουν τήν παραπάνω ἀλήθεια λέγοντας ὅτι ὁ καθένας τόν τραβοῦσε πρός τή μεριά του γιά τή λύση τοῦ προβλήματός του: ὁ πτωχός γιά τήν τροφή του, ὁ κυνηγημένος γιά τήν κάλυψή του, ὁ ἀδικημένος γιά τήν ὑπεράσπισή του, ὁ ἄστεγος γιά τό κατάλυμά του. Θά ἔλεγε κανείς χωρίς ὑπερβολή πώς ὅ,τι βλέπουμε στή Θεία Εὐχαριστία: τόν ἴδιο τόν Κύριο νά κομματιάζεται καί νά προσφέρεται σέ ὅλους, τό ἴδιο βλέπουμε καί στή ζωή τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου. Μέ τά ἴδια τά λόγια τοῦ ἁγίου: ῾Παῦλος πανταχοῦ παραινεῖ: μή τό ἑαυτοῦ ζητεῖν, ἀλλά τό τοῦ πλησίον ἕκαστον᾽(῾Ο Παῦλος παντοῦ συμβουλεύει: νά μή ζητάει ὁ καθένας τό δικό του, ἀλλά τό τοῦ πλησίον του). ῾Καί γάρ ἀρχή καί τέλος ἀρετῆς ἁπάσης ἡ ἀγάπη᾽ (Γιατί ἀρχή καί τέλος κάθε ἀρετῆς εἶναι ἡ ἀγάπη).

4. Κι εἶναι εὐνόητο γιά τόν λόγο αὐτό καί τό γιατί συγκρούστηκε μέ ὅλες τίς ἐξουσίες τῆς ἐποχῆς, ἐκκλησιαστικές καί πολιτικές: διότι κριτήριό του ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι κάποια ἀνθρώπινα συμφέροντα. Κι εἶναι γνωστό ὅτι ὅποιος ἀκολουθεῖ μέ συνέπεια ῾τό εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ᾽ θά ὑποστεῖ διωγμούς. ῾Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διωχθήσονται᾽. ῾Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν᾽. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ὑπῆρξε καί μέγας μάρτυρας, ἀφοῦ τελικῶς ἄφησε τήν τελευταία πνοή σέ μακρινά μέρη ἐξορίας λόγω τῆς πιστότητάς του στή φωτισμένη ἀπό τόν λόγο τοῦ Κυρίου συνείδησή του.

γ. ῾Η ὁσιότητα καί ἡ ἀκακία τοῦ Κυρίου ὡς ἀρχιερέως εἶναι δεδομένο ὅτι ἔγινε ὁσιότητα καί ἀκακία ὅλων τῶν ἁγίων Του, ὅπως τοῦ σήμερα ἑορταζομένου ἁγίου Χρυσοστόμου, καί ἀποτελεῖ ὅριο πρός τό ὁποῖο καλούμαστε νά πορευτοῦμε ὅλοι οἱ ἐν Χριστῷ βαπτισμένοι. Κληρικοί καί λαϊκοί δηλαδή χρειάζεται νά ἐνεργοποιοῦμε καθημερινά στή ζωή μας τήν ἱερωσύνη πού λάβαμε ὡς μέλη Χριστοῦ, πού σημαίνει, καθώς εἴπαμε, νά ζοῦμε ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ. ᾽Αγάπη καί ἀλήθεια ὅμως ἔχουν ὡς ῾δομικό᾽ στοιχεῖο τους τή θυσία, τό προσωπικό κόστος. Πόσο εὔκολο ἄραγε εἶναι νά ῾ξεβολευτοῦμε᾽ ἀπό  ἕναν ἴσως ἰδεολογοποιημένο χριστιανισμό μας; 

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Παραβολὴ τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη (Λουκ ι, 25-37) Anthony Bloom

 

 

Κήρυγμα στὶς 30/11/1997

 

Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.


Ἐν συντομίᾳ, τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἐμπεριέχει ὅλα ὅσα ἀποτελοῦν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ.

Ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, μὲ ὅλη μας τὴ διάνοια, μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας καὶ τὸν πλησίον μας ὡς τὸν ἑαυτὸν μας. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε σημαίνει νὰ προτιμοῦμε ὅλα ὅσα εἶναι ἀγαπητὰ στὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο, ἀπ’ αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀγαπητὰ σέ μᾶς. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ζήσουμε, καὶ νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ ἔτσι ὥστε Αὐτὸς νὰ μπορεῖ νὰ εἶναι εὐχαριστημένος ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτα ξένο σὲ Αὐτὸν στὶς ζωές μας.

Καὶ τότε ἔρχεται ἡ δεύτερη ἐντολή, τὴν ὁποία δὲν κατανοοῦσε ὁ νομικός: ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Νὰ ξανα-ἀγαπήσουμε τὸν πλησίον μας, ξεχνώντας τὸν ἑαυτό μας. Πολὺ συχνὰ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε ἄξιοι χριστιανοί, ἂν αἰσθανόμαστε μία ζεστασιὰ στὴν καρδιά μας, νομίζουμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὸ Θεό. Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι ἀρκετό. Ἡ δοκιμασία αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ μοιρασιὰ τῆς μοναδικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν καθένα ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας.

Θυμᾶμαι μιὰ θλιβερὴ στιγμὴ στὴ ζωή, ὅταν ὁ πατέρας μου μὲ ρώτησε ποιὸ εἶναι τὸ ὄνειρο τῆς ζωῆς μου, ἤμουν νέος τότε, κι ἐγὼ εἶπα: «Νὰ εἶμαι μόνο μὲ τὸ Θεό», καὶ αὐτὸς μὲ κοίταξε λυπημένα καὶ μοῦ εἶπε: Δὲν ἔχεις ἀρχίσει ἀκόμη νὰ γίνεσαι χριστιανός. Ἐπειδὴ ἂν ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ πρέπει νὰ μοιραζόμαστε μαζί του ὅλες τὶς φροντίδες του γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ γιὰ κάθε πρόσωπο ξεχωριστὰ σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο.

Ἂς λάβουμε ὑπόψη μας λοιπὸν σὰν γνώμονα αὐτὸ τὸ σύντομο γεγονὸς στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν παραβολή. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε ποτὲ πόσο πολὺ ἀγαπᾶμε τὸ Χριστό. Εἶναι δύσκολο, γιατί εἶναι τόσο εὔκολο νὰ ξεγελάσεις κάποιον. Ἀκόμα κι ὅταν λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε κάποιον, μπορεῖ νὰ ἔρθει μία στιγμὴ ἐγωισμοῦ, διαφωνίας, ἕνας καυγᾶς μπορεῖ νὰ τελειώσει, τουλάχιστον γιὰ λίγο, μία κοινή μας φιλία καὶ ζεστασιὰ.

Ὑπάρχει ὡστόσο ἕνα ἀντικειμενικὸ κριτήριο. Πῶς συμπεριφέρεσαι στὸν πλησίον; Τί σημαίνει αὐτὸς γιὰ σένα; Ἂν δὲν σημαίνει τίποτα, ἂν εἶναι ἕνας περαστικός, ἂν εἶναι ἁπλὰ κάποιος στὸ δρόμο σου, ἢ ἂν εἶναι κάποιος ποὺ μπορεῖ νὰ τραβήξει τὴν προσοχή σου, ὅταν ἐσὺ εἶσαι σὲ καλὴ διάθεση, τότε δὲν ἀρχίσαμε ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ καὶ τὸν κόσμο μαζὶ μ’ Αὐτόν.

Ἂς τὸ ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, ἂς κάνουμε στοὺς ἑαυτοὺς μας σχετικὲς ἐρωτήσεις, καὶ ἂς διορθώσουμε τὴ ζωή μας. Ἀμήν.

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. ι΄ 25-37)

 

14 Νοεμβρίου 1965

Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς διδάσκει σήμερα στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον καὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ τὸν πλησίον. Καὶ γιὰ νὰ μᾶς διδάξη αὐτό, εἶπε μία παραβολή, τὴν παραβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν. Ἂς ἀκούσουμε στὴ δική μας ἁπλὴ γλώσσα τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ κάποιος νομικὸς πλησίασε τὸν Ἰησοῦ πειράζοντάς τον καὶ λέγοντας. Διδάσκαλε, τί ἂν θὰ κάμω θὰ κληρονομήσω αἰώνιο ζωή; Κι ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε· Τί εἶναι γραμμένο στὸ Νόμο; Πῶς διαβάζεις; Κι ὁ νομικὸς ἀποκρίθηκε καὶ εἶπε· Θὰ ἀγαπήσης τὸν Κύριο ποὺ εἶν' ὁ Θεός σου μὲ ὅλη σου τὴν καρδιὰ καὶ μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλη σου τὴ δύναμη καὶ μὲ ὅλη σου τὴν σκέψη καὶ τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτό σου. Τότε τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς· ὀρθὰ ἀποκρίθηκες· αὐτὸ νὰ κάνης καὶ θὰ ζήσης. Μὰ ὁ νομικός, θέλοντας νὰ δείξη πὼς καταλαβαίνει εἶπε στὸν Ἰησοῦ· καὶ ποιὸς εἶναι πλησίον μου; Τότε παίρνοντας τὸ λόγο ὁ Ἰησοῦς εἶπε. Ἕνας ἄνθρωπος κατέβαινε ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Ἱεριχώ, κι ἔπεσε στὰ χέρια ληστῶν· οἱ ληστὲς ἀφοῦ τὸν ἔγδυσαν καὶ τὸν ἔδειραν, ἔφυγαν καὶ τὸν ἀφῆκαν μισοπεθαμένο. Ἔτυχε τότε καὶ κατέβαινε στὸ δρόμο ἐκεῖνο ἕνας ἱερέας ποὺ τὸν εἶδε καὶ προσπέρασε· τὸ ἴδιο κι ἕνας λεβίτης, ποὺ βρέθηκε σ' ἐκεῖνο τὸν τόπο, ἦλθε, εἶδε καὶ προσπέρασε. Καὶ κάποιος Σαμαρείτης, ποὺ ὡδοιποροῦσε ἦλθε πρὸς τὰ κεῖ κι ὅταν τὸν εἶδε πόνεσε μέσα του· κι ἀφοῦ πλησίασε τοῦ ἔδεσε καλὰ τὰ τραύματα πλένοντάς τα μὲ κρασὶ καὶ βάζοντας ἐπάνω λάδι· κι ἀφοῦ τὸν ἀνέβασε στὸ ζῶο του τὸν ἔφερε στὸ πανδοχεῖο καὶ τὸν φρόντισε. Καὶ τὴν ἄλλη μέρα ποὺ ἔφυγε ἔβγαλε κι ἔδωκε δύο δηνάρια στὸν πανδοχέα καὶ τοῦ εἶπε· φρόντισέ τονε κι ἂν τύχη καὶ ξοδέψης κάτι παραπάνω, ἐγὼ στὸ γυρισμό μου θὰ στὸ πληρώσω. Ποιὸς λοιπόν σοῦ φαίνεται πὼς ἀπ' αὐτοὺς τοὺς τρεῖς ἔγινε πλησίον σ' ἐκεῖνον ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν; Κι ὁ νομικὸς εἶπε· ἐκεῖνος ποὺ τὸν πόνεσε καὶ τὸν κοίταξε. Τοῦ εἶπε λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς· πήγαινε καὶ κᾶνε καὶ σὺ τὸ ἴδιο.

Αὐτὸς ὁ νομικός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ποὺ πλησίασε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν ρώτησε τάχατες τί νὰ κάμη γιὰ νὰ κληρονομήση τὴν αἰώνιο ζωή, αὐτὸς λοιπὸν δὲν ρωτοῦσε γιὰ νὰ μάθη, μὰ ἤθελε νὰ πειράξη τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς ἦταν διαβασμένος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς του μελετοῦσε κι ἐξηγοῦσε τὸ Νόμο καὶ θὰ μποροῦσε νὰ μπλέξη τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ σὲ καμμιὰ συζήτηση. Μὰ πῆρε τὸ μάθημα ποὺ τοῦ χρειαζότανε. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τοῦ 'δωσε καὶ κατάλαβε πὼς ἄλλο νὰ 'σαι τάχα διαβασμένος καὶ νὰ κάνης τὸν ἔξυπνο κι ἄλλο νὰ 'σαι καλὸς καὶ χρήσιμος ἄνθρωπος. Σοφία δὲν εἶναι νὰ ξέρης ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον, μὰ νὰ ξέρης τί πρέπει νὰ κάνης γιὰ τὸν πλησίον. Ὅλοι ξέρουνε καὶ λένε πολλά, μὰ λίγοι κάνουνε ὅ,τι πρέπει. Γι' αὐτὸ βλέπουμε στὴν παραβολὴ πὼς ἀλλιῶς ρωτᾶ ὁ νομικὸς κι ἀλλιῶς τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Χριστός. Ὁ νομικὸς ρωτᾶ· «Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μου;». Κι ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπαντᾶ· «Πήγαινε καὶ κάνε καὶ σὺ τὸ ἴδιο». Ὁ νομικὸς ρωτᾶ γιὰ νὰ μάθη τάχα ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον κι ὁ Χριστὸς τὸν στέλνει νὰ πάη νὰ δείξη τὴν ἀγάπη του σὲ κάθε ἄνθρωπο. Γιατί κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλησίον. Δὲν τοῦ λέει πὼς πλησίον εἶναι κάθε ἄνθρωπος, μὰ τί πρέπει νὰ κάνη γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ποὺ 'ναι ὁ πλησίον. Κι αὐτὸ εἶναι, χριστιανοί μου, ποὺ μᾶς χρειάζεται κάθε φορά· ὄχι νὰ ξέρουμε πολλὰ καὶ νὰ 'μαστε σοφοί, μὰ νὰ 'χουμε ἀγάπη καὶ νὰ κάνουμ' ἐκεῖνα ποὺ πρέπει.

Πολλοὶ τώρα τελευταία, ποὺ δὲν εἶναι δὰ καὶ σοφοί, κάθουνται μέρα νύχτα στὸ καφενεῖο καὶ λένε λόγια· λένε γιὰ δικαιοσύνη, γιὰ ἰσότητα, γιὰ εἰρήνη, γιὰ δημοκρατία καὶ γιὰ ἄλλα τέτοια πολλά. Ὁ Χριστὸς θὰ τοὺς πῆ. Πᾶτε νὰ ἐργασθῆτε, γιατί ἐκεῖνο ποὺ σᾶς λείπει δὲν εἶναι τὰ λόγια, μὰ ἡ ἐργασία καὶ ἡ νοικοκυροσύνη. Πᾶτε λοιπὸν νὰ ἐργασθῆτε αὐτὰ ποὺ λέτε καὶ νὰ δείξετε στὴν πράξη καὶ τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἰσότητα καὶ τὴν εἰρήνη καὶ τὴ δημοκρατία ποὺ φωνάζετε. Στὸ δάσκαλο, ποὺ ἄλλα λέει καὶ ἄλλα κάνει, οἱ ἄλλοι θὰ τοῦ ποῦνε καὶ θὰ γελάσουνε μαζὶ του· «Δάσκαλε, ποὺ δίδασκες...».

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σ' αὐτὴ τὴν παραβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν, μᾶς δίδαξε κάτι καινούργιο, ποὺ δὲν τὸ 'ξερε ὥς τὰ τότε ὁ κόσμος. Μᾶς δίδαξε τί θὰ πῆ πλησίον, τί θὰ πῆ ἕνας ἄνθρωπος. Καὶ μᾶς εἶπε πὼς πλησίον εἶναι ὄχι μόνο ὁ κάθε ἄνθρωπος, μὰ πὼς πλησίον εἶναι κάθε φορὰ ὁ ἕνας ἄνθρωπος. Στὸν καιρὸ μας ὅλα εἶναι γεμάτα ὑποκρισία· μᾶς πῆρε ὁ πόνος γιὰ τὸ τί γίνεται στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου, φωνάζουμε γιὰ σκλάβους ποὺ δὲν τοὺς εἴδαμε, σκοτωνόμαστε γιὰ λαοὺς ποὺ δὲν τοὺς ξέρουμε, ὅταν τὴν ἴδια στιγμὴ μπροστὰ στὰ μάτια μας εἶναι κάθε φορὰ ὁ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ περιμένει ἀπό μᾶς. Φωνάζουμε γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ξεχνοῦμε τὸν ἄνθρωπο· σκοτωνόμαστε γιὰ ξένους λαοὺς καὶ ρημάζουμε τὸν τόπο μας· θέλουμε ἰσότητα κι ὅσοι εἶναι στὴ δούλεψή μας τοὺς ἔχουμε γιὰ δούλους· τάχα ζητοῦμε δικαιοσύνη καὶ τρῶμε τὸν κόπο τοῦ ἐργάτη μας· κηρύττουμε δημοκρατία κι εἴμαστε τυραννικοὶ στοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ μας. Ὅλα ἐτοῦτα γίνονται, γιατί ξεκινοῦμε ἀνάποδα· ἀφίνουμε τὰ κοντινά μας καὶ πᾶμε στὰ μακρινὰ· βάζουμε σκοπό μας τὴν ἀνθρωπότητα κι ἀφίνουμε τὸν ἄνθρωπο· ἀγνοοῦμε τὸν πλησίον καὶ γνοιαζόμαστε γιὰ κεῖνον ποὺ 'ναι μακρυά. Στ' ἀλήθεια δὲ γνοιαζόμαστε γιὰ τίποτα καὶ τὸ βρήκαμ' ἔξυπνο καὶ βολικὸ νὰ φωνάζουμε γιὰ ἰδεολογίες καὶ νὰ κάνουμε τὴ δουλειά μας. Μὰ ὁ Χριστὸς δὲ μᾶς θέλει ἰδεολόγους, μὰ πιστούς· δὲ μᾶς θέλει νὰ φωνάζουμε γιὰ δικαιοσύνη, μὰ νὰ 'μαστε δίκαιοι· δὲ μᾶς στέλνει νὰ βροῦμε κείνους ποὺ εἶναι μακρυά, μὰ νὰ κοιτάξουμε αὐτοὺς ποὺ εἶναι κοντά μας. Ὁ Χριστὸς δὲν ξέρη τί θὰ πῆ ἀνθρωπότης, ξέρει ποιὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος κι ὁ πλησίον· κι ἀκόμη πιὸ ἁπλὰ καὶ πιὸ πρακτικὰ ξέρει τί θέλει ὁ ἄνθρωπος κι ὁ πλησίον. Γι' αὐτὸ στὸν καθένα, ποὺ ὑποκριτικὰ ρωτᾶ σὰν τὸν νομικό, τὸν στέλνει, ὄχι μόνο γιὰ νὰ μάθη ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον, μὰ καὶ γιὰ νὰ πράξη ὅ,τι χρειάζεται ὁ πλησίον. Ἄκουε, χριστιανέ μου, ἐκεῖνο πού σοῦ λέει ὁ Χριστός, κάνε ὅ,τι ἔκαναν μέχρι τώρα κι οἱ πατέρες σου. Ψέματα δὲ μᾶς εἶπε ὁ Χριστὸς κι οἱ πατέρες μας, ἂς μὴν ἤξεραν πολλά, ὅμως εἶχαν πρακτικὴ σοφία· πίστευαν στὸ Θεό, σέβονταν τὴν Ἐκκλησία, ἀγαποῦσαν τὸν τόπο τους, κοίταζαν τὴ δουλειά τους καὶ δὲν ἤξεραν ἀπὸ ἰδεολογίες.


Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ἂς μὴν πηγαίνουμε μακρυὰ κι ἂς μὴ χανώμαστε σὲ λόγια. Κοντὰ μας εἶναι ὁ πλησίον καὶ μπρὸς στὰ μάτια μας εἶναι οἱ ἀνάγκες του. Ἂς κάνουμε ὁ καθένας μάς ὅ,τι μποροῦμε, ὄχι γιὰ νὰ μάθουμε τάχα ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον μὰ γιὰ νὰ βοηθοῦμε στ' ἀλήθεια τὸν πλησίον. Τότε νιώθουμε καλὰ τὸν ἑαυτό μας, ὅταν αἰσθανώμαστε κοντά μας τὸν πλησίον. Κι ἡ ἐντολὴ εἶναι ν' ἀγαποῦμε τὸν πλησίον σὰν τὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ 'χουμε ζωὴ αἰώνιο. Ἀμήν.

Τό Τζάκ-πότ τῆς εὐτυχίας... Oἱ ἄνθρωποι καί δή οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μένουν ἀγκυλωμένοι στούς ψευτο-θησαυρούς τῶν αὐτόκλητων σωτήρων τῆς πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς κοινωνικῆς ἐλίτ!

Εἶναι ἡλίου φαεινότερο ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἐξαρτᾶ τήν εὐτυχία ἀπό τήν οἰκονομική κατάσταση! Ἔτσι λογίζεται εὐτυχισμένος ὁ οἰκονομικά εὐκατάστατος... Ὡστόσο, ἄν ρίξει κανείς μία ματιά στήν κοινωνία εὔκολα μπορεῖ νά διαπιστώσει ὅτι ἡ οἰκονομική ἄνεση δέν φέρνει τελικά τήν εὐτυχία, ὅπως πολλοί νομίζουν! Ἡ ἀπορία ὡστόσο, πού γεννᾶται εἶναι γιατί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐνῶ μποροῦν νά διακρίνουν ὅτι τό ἄφθονο χρῆμα μόνο προβλήματα δημιουργεῖ συνεχίζουν νά ζοῦν μ’ αὐτή τήν ψευδαίσθηση! Μάλιστα οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν ὀνειρεύονται νά ἀποκτήσουν τόν εὔκολο, δηλαδή τόν χωρίς κόπο, πλοῦτο. Καί γι’ αὐτό κάνουν οὐρές ἔξω ἀπό τά καταστήματα τυχερῶν παιχνιδιῶν γιά νά ρίξουν δελτία τοῦ Τζόκερ ἤ νά στοιχηματίζουν καί νά γίνουν οἱ νικητές τοῦ τζάκ -πότ τοῦ στημένου χοροῦ τῶν ἑκατομμυρίων... 
Δυστυχῶς ἡ δαιμονική αὐτή ψευδαίσθηση καλλιεργεῖται συστηματικά ἀπό τούς κάθε λογῆς αὐτόκλητους σωτῆρες, οἱ ὁποῖοι τάζουν λαγούς μέ πετραχήλια, χρησιμοποιοῦν τό ψεῦδος ἀσύστολα, ἐνδύονται συνειδητά τήν ὑποκρισία... Καί μέ τό «λουκουμάκι» τοῦ πλουτισμοῦ, πού κρεμοῦν μπροστά στούς πολίτες -θύματά τους, τούς κάνουν νά λειτουργοῦν σάν τά χάμστερ (εἶδος ποντικιῶν) στό ἀντίστοιχο πείραμα... γιά νά ἐξυπηρετοῦν τά προσωπικά τους συμφέροντα ἀλλά καί τίς κάθε λογῆς σκοπιμότητες τῶν ἀφεντικῶν τους, δηλαδή τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Ἔτσι, ὁδηγοῦν τούς λαούς τους σέ μία εἰκονική εὐδαιμονία πίσω ἀπό τήν ὁποία κρύβεται ἡ δυστυχία, ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀνασφάλεια, ὁ φόβος... Τά συναισθήματα αὐτά εἶναι τά ἴδια καί σέ πλουσίους καί σέ φτωχούς. Θά ὑποστήριζα μάλιστα ὅτι πιό ἔντονα εἶναι στούς πλουσίους, οἱ ὁποῖοι προσλαμβάνουν φρουρά προστασίας, τοποθετοῦν συστήματα ἀσφαλείας, θωρακίζουν τά αὐτοκίνητά τους, φοβοῦνται ἀκόμη καί τή σκιά τους κ.ο.κ.
Κατόπιν αὐτῶν εὔλογα θά μποροῦσε κάποιος νά ἐπισημάνει. Καλά εἶναι ὅλα αὐτά πού γράφεις ἀλλά γιά πές μας, πῶς θά πληρώσει ὁ ἄνεργος πατέρας δύο παιδιῶν τό λογαριασμό τῆς ΔΕΗ ἤ τό φροντιστήριο τῶν παιδιῶν; Πῶς ὁ συνταξιοῦχος πού εἶδε τά τελευταῖα χρόνια τή σύνταξή του νά μειώνεται θά καταφέρει νά ἐξασφαλίσει τά ἀπαραίτητα πρός τό ζῆν ἤ νά πληρώσει τά φάρμακά του; Πῶς, πῶς, πῶς χωρίς ...ἀνάπτυξη θά βγεῖ ὁ τόπος ἀπό τά ἀδιέξοδα, ὅπως εἶπε καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος κατά τήν εἰσήγησή του στήν Ἱεραρχία;
Μά ὁ θησαυρός καλοί μου Χριστιανοί πού λύνει ὅλα, μά ὅλα τά προβλήματα, εἶναι δίπλα μας καί ὄχι μόνο λύνει τά προβλήματα μέ ἐξαίσιο καί θαυμαστό τρόπο ἀλλά δημιουργεῖ καί μία θωράκιση, ἡ ὁποία διαλύει κάθε φόβο καί κάθε ἀνασφάλεια. Μάλιστα ἐμπειρικά σᾶς ὑπογραμμίζω πῶς γνωρίζω ἀρκετούς πού τόν ἀνακάλυψαν καί ἔγιναν σήμερα, δηλαδή σέ περίοδο οἰκονομικῆς κρίσης ζάμπλουτοι. Καί ὁ πλοῦτος πού ἀπέκτησαν ἐντελῶς ξαφνικά καί ἀπροσδόκητα ξεπέρασε κάθε προσδοκία τους καί τούς ἔκανε ὄχι μόνο νά βαδίζουν μέ σταθερά βήματα καί νά ξέρουν πού πατοῦν ἀλλά ἐπιπλέον νά ἔχουν σιγουριά, αὐτοπεποίθηση, τόλμη, θάρρος καί ἀγάπη γιά ὅτι κάνουν. Καί τό πιό σπουδαῖο εἶναι ὅτι μετά τήν ἀνακάλυψη τοῦ πλούτου αὐτοῦ, ὅτι πιάνουν γίνεται ... Χριστός. Ναί, καλά διαβάσατε! Ὅτι πιάνουν στά χέρια τους δέν γίνεται χρυσός, ὅπως λέει ἡ λαϊκή φράση ἀλλά Χριστός. Γιατί ὁ θησαυρός πού ἀνακάλυψαν καί ἔλυσαν ὅλα, μά ὅλα τά προβλήματά τους, εἶναι ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς Χριστός.
Δυστυχῶς ὅμως κατά ἕναν ἀνεξήγητο θά ἔλεγα τρόπο οἱ ἄνθρωποι καί δή οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μένουν ἀγκυλωμένοι στούς ψευτο-θησαυρούς τῶν αὐτόκλητων σωτήρων τῆς πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς κοινωνικῆς ἐλίτ.
Δέν ἔχω καλοί μου Χριστιανοί τήν πρόθεση νά σᾶς κάνω κήρυγμα εὐσεβείας, γιατί δέν εἶμαι παπάς ἀλλά δημοσιογράφος! Ἁπλά προσπαθῶ νά σᾶς παρουσιάσω τήν πραγματικότητα! Κι γι’ αὐτό θά σᾶς ἀναφέρω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα γιά νά κατανοήσετε πώς λειτουργεῖ ὁ θησαυρός πού λέγεται Χριστός καί ὀρθόδοξη πίστη.
Τό πρῶτο παράδειγμα ἔχει νά κάνει μέ ἕναν γνωστό μου, ἑκατομμυριοῦχο κατ’ ἄλλους δισεκατομμυριούχου. Ὅτι ἤθελε τό εἶχε, ἀκριβά αὐτοκίνητα, πολυτελῆ ροῦχα, κότερα... Ὡστόσο ἦταν πολύ δυστυχισμένος γιατί διέλυσε τήν οἰκογένειά του. Χώρισε τή γυναίκα του καί ἀπομακρύνθηκε ἀπό τά παιδιά του. Πρίν καί μετά τό διαζύγιο ἄλλαζε τίς γυναῖκες σάν τά πουκάμισα. Πίστευε πώς ὁ δρόμος πού ἐπέλεξε νά βαδίσει θά τόν ἔκανε εὐτυχισμένο. Ἔφθασε στό σημεῖο νά μιλᾶ ἀκόμη καί μέ προέδρους καί πρωθυπουργούς μέ τήν ἄνεση τοῦ χρήματος. Ἐπί δύο χρόνια, ἀπό τότε δηλαδή πού πῆρε τό διαζύγιο δέν εἶχε καμιά ἐπαφή μέ τήν γυναίκα του καί διέθετε πολύ λίγο χρόνο γιά τά δύο ἀνήλικα παιδιά του. Μόνο χρήματα ἔστελνε, τά ὁποῖα θεωροῦσε πώς μποροῦν νά φέρουν τήν εὐτυχία. Ξεγελάστηκε ὅμως, γιατί ἔπεσε σέ βαριά ἀνεξήγητη κατάθλιψη, τήν ὁποία δέν μποροῦσε νά ἐξηγήσει οὔτε ὁ ἴδιος οὔτε οἱ γιατροί. Ἀντί τῆς εὐτυχίας στό διάβα του συναντοῦσε μόνο τή δυστυχία. Δέν τόν ἱκανοποιοῦσε ἀπολύτως τίποτε.
Παραξενευόταν μάλιστα γιά τήν εὐτυχία τοῦ ἀδελφοῦ του, ὁ ὁποῖος σέ ἀντίθεση μ’ αὐτόν εἶχε τραβήξει ἄλλο δρόμο. Ἀρχικά τόν ἐνέπαιζε ἐπειδή ἐπέλεξε τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Τόν κορόιδευε γιά τά συχνά ταξίδια του στό Ἅγιο Ὄρος, γιά τόν τακτικό ἐκκλησιασμό του, γιά τίς ἐλεημοσύνες του, γιά τή συμμετοχή του στή Θεία Εὐχαριστία. Διέκρινε πώς ὁ ἀδελφός του δέν ἦταν ἀγκιστρωμένος στίς μπίζνες καί στήν αὔξηση τοῦ πλούτου. Σ’ ἀντίθεση μ’ αὐτόν εἶχε κάνει κέντρο τῆς ζωῆς του καί τῆς οἰκογένειάς του τόν Χριστό.
Τό περασμένο καλοκαίρι λοιπόν ὁ ἀδελφός του βλέποντάς του νά ὑποφέρει τοῦ πρότεινε νά τόν συνοδεύσει στό Ἅγιο Ὄρος! Ἐντελῶς ἀπρόσμενα ἐκεῖνος -ἴσως καί ἀπό περιέργεια- ἀπάντησε καταφατικά. Κατά τήν παραμονή του στό Ἅγιο Ὄρος, ἐπηρεασμένος καί ἀπό τόν ἀδελφό του, ζήτησε νά ἐξομολογηθεῖ. Ἐκεῖ τόν περίμενε μία ἔκπληξη. Ὁ γέροντας, ἔμπειρος πνευματικός ξεκλείδωσε τήν καρδιά του. Αὐτό ἦταν! Ὁ ζάμπλουτος κατά κόσμον νεαρός ἀνακάλυψε γιά πρώτη φορά τόν καρδιακό πλοῦτο, τόν κρυμμένο θησαυρό, τόν Χριστό.
-Γέροντα, θέλω νά διορθώσω τά σφάλματα. Θέλω νά ἐπιστρέψω στήν γυναίκα καί τά παιδιά μου. Ἀλλά αὐτό εἶναι ἀδύνατο. Ἡ γυναίκα μου ἔχει σοβαρό δεσμό μέ κάποιον ἄλλο...
- Ἄς παρακαλέσουμε τήν Παναγία μας νά κάνει τό θαῦμα της, εἶπε τότε ὁ ταπεινός λευίτης.
-Ἐάν γίνει αὐτό τό θαῦμα ὑπόσχομαι στό Θεό, ὅτι δέν θά τήν ξανά-ἀπατήσω καί θά μείνω πιστός μέχρι τέλους.
- Θά δοῦμε τί θά μᾶς πεῖ ἡ Παναγία μας, εἶπε ὁ γέροντας χαμογελώντας.
Τήν ἑπόμενη ἡμέρα καθώς εἶχαν πάρει τό καράβι τῆς ἐπιστροφῆς ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος ὁ νεαρός δέχθηκε τηλεφώνημα ἀπό τή γυναίκα του. Τοῦ εἶπε πώς εἶναι μέ τούς γονεῖς της καί τά παιδιά καί σκέφτηκαν πώς θά ἦταν καλό νά περάσουν μία ἑβδομάδα διακοπῶν μαζί του, κάνοντας μία μικρή κρουαζιέρα στά νησιά μέ τό πολυτελές κότερό του. Μετά χαρᾶς ἐκεῖνος δέχθηκε. Κατά τήν διάρκεια τῶν διακοπῶν, ὁ νεαρός τῆς ζήτησε συγνώμη καί τήν παρακάλεσε νά τόν δεχθεῖ καί νά ξαναφτιάξουν τήν οἰκογένειά τους. Ἐκείνη τό δέχθηκε. Τά παιδιά ὅταν εἶδαν καί πάλι τούς γονεῖς νά ἀγκαλιάζονται κυριολεκτικά πανηγύριζαν. Ἡ Παναγία ἔκανε τό θαῦμα της. Ὁ νεαρός πλέον ἄρχισε νά κατανοεῖ πώς πολύ περισσότερο ἀπό τό χρῆμα ἀξίζει ὁ θησαυρός πού λέγεται Χριστός, γιατί Ἐκεῖνος φέρνει τήν πραγματική εὐτυχία.
Τό δεύτερο παράδειγμα ἀφορᾶ μία πάμφτωχη οἰκογένεια, ἡ ὁποία ζοῦσε ἀπό τά συσσίτια τῆς ἐνορίας καί τίς προσφορές τῶν Χριστιανῶν σέ ροῦχα καί τρόφιμα. Ὁ πατέρας ἦταν ἐπί σειρά ἐτῶν -σχεδόν μία δεκαετία- ἄνεργος! Ἡ μητέρα ψευτο-δούλευε καθαρίζοντας σπίτια. Εἶχαν τρία παιδιά. Ἔστω καί δύσκολα πλήρωναν τούς λογαριασμούς καί τό ἐνοίκιο, σέ ἕνα παλιό δυάρι διαμέρισμα πού ἔμεναν. Μέ τήν οἰκονομική κρίση λιγόστεψε ἡ δουλειά γιά τή γυναίκα καί ἄρχισαν τά προβλήματα καί οἱ γκρίνιες. Ὁ σύζυγός της ἦταν σέ ἡλικία τέτοια, πού κανείς δέν τόν ἔπαιρνε γιά δουλειά. Ζοῦσαν λοιπόν χάρη στή βοήθεια τῆς ἐνορίας καί τῶν γειτόνων. Δέν εἶχαν ὅμως καμιά σχέση μέ τόν Χριστό πέραν τῶν τυπικῶν ἐπισκέψεων Χριστούγεννα καί Πάσχα στήν Ἐκκλησία. Μία ἡμέρα σέ μία τσάντα μέ τρόφιμα μία Χριστιανή ἔβαλε καί ἕνα χριστιανικό βιβλίο. Ἐκεῖνος ἀπό περιέργεια τό διάβασε. Αὐτό ἦταν. Πῆρε τήν ἀπόφαση καί γονάτισε καί παρακάλεσε τόν Χριστό νά δώσει λύση στά προβλήματά του καί νά τοῦ φανερώσει ἕναν καλό πνευματικό. Μέσα σέ μία ἑβδομάδα εἶχαν ἔρθει τά πάνω -κάτω! Βρῆκε μαζί μέ τόν πνευματικό καί δουλειά ὁ ἴδιος καί ἡ γυναίκα του σέ μία ἐταιρία μέ θαυμαστό τρόπο. Ἄλλαξε ἡ ζωή του κατά θαυμαστό τρόπο ὅταν ἐγκατέστησε τόν Χριστό κέντρο καί κολώνα τῆς καρδιᾶς καί τοῦ σπιτιοῦ του.
Μὴν ἐξαρτᾶμε λοιπόν, τὴν εὐτυχία μας ἀπὸ τὸν χρηματικό μας πλοῦτο, ὅπως λέειὁσυνεργάτηςμαςκαίκαλόςφίλοςΧαραλάμπηςΜπούσιας, ἀφοῦ ὑπάρχει ὁ καρδιακὸς πλοῦτος τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς ἀνθρωπιᾶς. Οὔτε πάλι ἀπὸ τοὺς δῆθεν σωτῆρες μας, ποὺ τὸ μόνο ποὺ θέλουν εἶναι ἡ δυστυχία μας, ὁ ἀφανισμός μας, ἡ δουλεία μας, ἀφοῦ δὲν μᾶς προσφέρουν Χριστὸ καὶ μᾶς κλέβουν καὶ τοῦ ἱδρώτα μας τὸ χρυσό.«Μή πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὔκ ἔστι σωτηρία», μᾶς λέει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός (Ψαλμ. 145, 3). Ὑπάρχει καὶ στὴ φτώχεια εὐτυχία, ὅταν εἴμαστε ὀλιγαρκεῖς. «Ἔχοντες τροφήν καί σκεπάσματα, τούτοις ἁρκεσθησόμεθα» (Α΄ Τιμοθ. στ΄ 8), μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις ἂς ζητήσουμε τὸ θέλημα τοῦ οὐρανοῦ. Μόνον ὁ Χριστός μας μπορεῖ νὰ μᾶς ποτίσει μὲ τὰ νάματα τῆς εὐτυχίας, νὰ μᾶς χαρίσει ζωὴ εὐλογημένη, χαρούμενη καὶ εἰρηνική. Εὐτυχεῖς καὶ ἐπιτυχημένοι εἴμαστε πάντοτε δίπλα στὸ Χριστό μας.
Καλοί μου Χριστιανοί, δυστυχισμένοι καί ἀποτυχημένοι θά εἴμαστε μόνιμα, ὅταν ψάχνουμε νά βροῦμε τήν εὐτυχία, τή χαρά, τήν ἀληθινή προκοπή μακριά ἀπό τό Χριστό καί τή μόνη πηγή σωτηρίας μας, τήν ἁγία μας μία ἀποστολική καί καθολική Ἐκκλησία.
Σήμερα λείπει ο Χριστός από την κοινωνία μας και γι αυτό υποφέρουμε ως πρόσωπα, ως οικογένειες, ως λαός. Λείπει ο Χριστός από την κοινωνία μας γι’ αυτό βασιλεύουν τα μίση, οι συκοφαντίες, οι θλίψεις. Γι’ αυτό έχουν εξελιχθεί σε ανήμερα θεριά η απελπισία, η απογοήτευση, η ανασφάλεια, ο φόβος. Και ξέρετε κάτι! Για την κατάσταση που βιώνουμε εμείς είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι, κανένας άλλος. Επιλέξαμε συνειδητά να υποφέρουμε. Διώξαμε τον Χριστό από τις καρδιές μας και προτιμήσαμε στη θέση του να βάλουμε τιποτένιους σωτήρες που άλλα μας λένε και άλλα τελικά κάνουν. Προσφάτως λοιπόν κατά την εισηγήσή του στην Ιεραρχία ο μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος μίλησε για την ανάγκη ενότητας και σταθερότητας του πολιτικού συστήματος γιατί όπως είπε έρχονται δύσκολες ημέρες. Ας μου επιτρέψει να διαφωνήσω μαζί του. Ένα σαθρό και νοσηρό πολιτικό σύστημα, ένα πολιτικό σύστημα που από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά έχουν μύχιο στόχο και σκοπό να εκδιώξουν κάθε τι που θυμίζει Χριστό δεν πρόκειται ποτέ να είναι σταθερό. Θα κλονίζεται στο πρώτο φύσημα του ανέμου. το υπάρχον πολιτικό σύστημα καλοί μου Χριστιανοί πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν εργάζεται για την ευτυχία του ελληνικού λαού αλλά κοπιάζει για τη δυστυχία του. Ναι καλά ακούσατε. Δεν χρειάζεται να κάνετε ιδιαίτερη έρευνα για να κατανοήσετε τη θέση μου αυτή. Ρίξτε μία ματιά στους γύρω σας. Εύκολα θα διαπιστώσετε τον γεωμετρικά αυξανόμενο γογγυσμό και τον αναδυόμενο πόνο, το βαρύ σταυρό που καλούνται να σηκώσουν επειδή οι πολιτικοί μας άρχοντες είχαν μακρύ χέρι, επειδή οι πολιτικοί μας άρχοντες έχουν βαλθεί με οιανδήποτε τίμημα να κάνουν ευτυχισμένους τα παραγματικά αφεντικά τους, που κρύβονται πίσω από τις μιαρές λέσχες και τις κάθε λογής μασονικές στοές.
Χριστιανοί μου γυρίστε τους την πλάτη και αφήστε τους μόνος να συνεχίσουν τον ολισθηρό δρόμο που τις τελευταίες δεκαετίες έχουν χαράξει και ακολουθούν. Δώστε το χέρι στον Χριστό για να δείτε άσπρη μέρα στα σπιτικά σας. Ανοίξτε την καρδιά σας στον Αναστάντα Κύριο για να διώξετε μία για πάντα τους όποιους φόβους που σας κρατούν καθηλωμένους στα δίκτυα της αράχνης της ανομίας. Πάρτε εδώ και τώρα την απόφαση επιστροφής στα νάματα της Ορθοδοξίας και αφεθείτε εξ ολοκλήρου και χωρίς κουτοπονηριές στα χέρια του Χριστού. Αν το κάνετε αυτό και δεν δείτε και δεν βιώσετε το θαύμα τότε ευχαρίστως να ρθείτε να μου τρυπήσετε τη μύτη. Μη διστάζετε καλοί μου Χριστιανοί. Τολμήστε το για να δείτε να διαλύονται τα σίδερα της φυλακής μέσα στα οποία μας τοποθέτησαν εντέχνως κάποιοι για να μας ελέγχουν. Γιατί μας έχουν φυλακίσει στους φόβους που εντέχνως οι Κασσάνδρες τους προαναγγέλουν, όπως λ. χ. θα κοπούν οι συντάξεις, θα αυξηθεί η ανεργία, θα κοπούν οι μισθοί και άλλα τέτοια συναφή... Γυρίστε στον Χριστό για να είστε ευτυχείς ανεξαρτήτως της κατάστασης που επικρατεί, γυρίστε στον Χριστό για να σωθείτε από τον κατακλυσμό που προκαλείται από τους ανόμους... Η επιστροφή στον Χριστό έχει ένα και μόνο κωδικό όνομα «Μόνιμη ΕΥΤΥΧΙΑ»! Το εύχομαι στον καθένα σας προσωπικά, στις οικογένειες σας, στους φίλους και τους εχθρούς και σ’όλο τον ελληνικό λαό.

 Σ.Ο.

Συντάκτης: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 160) ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014