ΓΙΑΤΙ ΘΥΜΙΑΤΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Επιμέλεια : ''ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ''

ΘΥΜΙΑΤΗΡΙΟ - ΘΥΜΙΑΜΑ - ΚΑΡΒΟΥΝΑΚΙΑ

Αυτά τα ιερά αντικείμενα βρίσκονται στα περισσότερα Ορθόδοξα σπίτια.

Οι πιστοί όταν προσεύχονται, μαζί με το καντηλάκι που θα ανάψουν θυμιατίζουν το χώρο και τα εικονίσματα...

Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν έχουμε να κάνουμε με αιρετικούς οι οποίοι όταν μας ρωτούν για ποιό λόγο θυμιατίζουμε δεν γνωρίζουμε την σημασία του.

Δυστυχώς αρκετοί από τους πιστούς που προσφέρουν στον Κύριο επιμελώς και με ευλάβεια θυμίαμα, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με άνθρωπο αιρετικό, δεν γνωρίζουν τί να του απαντήσουν.

Αν παραδείγματι ένας αιρετικός μας ρωτήσει:

''Για ποιό λόγο θυμιατίζετε στην εκκλησία σας;

Είπε ο Χριστός να θυμιατίζουμε;

Γράφει πουθενά στη Γραφή ότι ο Χριστός θυμιάτιζε;''

Τί θα απαντήσουμε αλήθεια;

Όπως είναι γνωστό οι αιρετικοί δέχονται μόνο όσα γράφονται στην Αγία Γραφή.

Οτιδήποτε άλλο τους παρουσιάσετε ως επιχείρημα θα σας το απορρίψουν.

Για το λόγο αυτό, το σημερινό μας άρθρο απαντά στους αιρετικούς για το θυμίαμα μέσα από την Αγία Γραφή και επιπλέον διευρύνει τις γνώσεις των Ορθοδόξων σε ότι αφορά στη χρήση, τις κατασκευές και τους συμβολισμούς του θυμιατίσματος.

Το θυμιατήριο λοιπόν είναι ένα από τα αρχαιότερα σκεύη!

Είναι σε χρήση από την εποχή που ο Αδάμ δίδαξε στα παιδιά του να προσφέρουν θυσία στον Θεό.

Ο καπνός που ανεβαίνει προς τα επάνω, από τα γεννήματα ή από τα ζώα που καίονταν, γινόταν προσφορά στον Θεό.

Πλήρης περιγραφή για την κατασκευή του θυσιαστηρίου των θυμιαμάτων δίνεται στον προφήτη Μωϋσή από τον ίδιο τον Θεό.

''και ποιήσεις θυσιαστήριο θυμιάματος εκ ξύλων''

Παλαιά Διαθήκη Έξοδος Κεφ. 30, Στίχοι 1 - 10..

Διαβάζουμε στο βιβλίο του Λευϊτικού της Παλαιάς Διαθήκης:

''Εάν δε ψυχή προσφέρη δώρον θυσίαν τω Κυρίω, σεμίδαλις έσται το δώρον αυτού, και επιχεει επ΄ αυτό έλαιον και επιθέσει επ΄ αυτό λίβανον '  θυσία εστι,... θυσία, οσμή ευωδίας τω Κυρίω''

(Λευϊτ. Κεφ. 2, Στίχοι 1 - 2)

Αρχικά οι προσφορές του θυμιάματος γίνονταν σε κλίβανο, ''θυσίαν εψημένην εν κλιβάνω''

Παλαιά Διαθήκη Λευϊτικό Κεφ. 2, Στίχος 4..

Αυτός ο κλίβανος ήταν άλλοτε σταθερός και άλλοτε μετακινούμενος, φορητός.

Μέσα σε αυτόν έριχναν τα προσφερόμενα προς θυσία είδη.

Ήταν κατασκευασμένος από μάρμαρο, πηλό ή πολύτιμα μέταλλα:

Καινή Διαθήκη Προς Εβραίους Κεφ. 9, Στίχος 4..

''Eκεί υπήρχε ένα χρυσό θυμιατήρι..''

Το θυμιάμα χρησιμοποιούσαν για να θυμιάσουν την Σκηνή του Μαρτυρίου και τα Άγια των Αγίων.

Κατά Λουκά Κεφ. 1, Στίχος 9..

''σύμφωνα με τη συνήθεια του ιερατείου, έπεσε σ’ αυτόν ο κλήρος να μπει στο ναό του Kυρίου για να θυμιατίσει''.

Τα φορητά τα κρατούσαν από τη βάση ή είχαν κάποια λαβή ή ήταν κρεμασμένα από αλυσίδες με μεταλλικά ελάσματα.

Η χρήση των θυμιατών και του θυμιάματος στα χριστιανικά χρόνια γενικεύτηκε.

Εκτός από το Ιερό Θυσιαστήριο, θυμιάζουμε τις εικόνες, τα ιερά αντικείμενα, τα ιερά λείψανα, ακόμη και πρόσωπα προς ένδειξη τιμής.

Τον συμβολικό χαρακτήρα του θυμιάματος τον αποτυπώνει στην Αποκάλυψη του ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος:

''Kι ο καπνός, μαζί με τις προσευχές των πιστών, ανέβηκε από τα χέρια του αγγέλου μπροστά στον Θεό''.

Αποκάλυψη Κεφ. 8, Στίχος 4..

Αλλά τα θυμιάματα είναι και οι προσευχές των χριστιανών:

''Kι όταν πήρε το βιβλίο, τα τέσσερα όντα και οι εικοσιτέσσερις πρεσβύτεροι έπεσαν μπροστά στο Aρνί κρατώντας ο καθένας από μια κιθάρα και φιάλες χρυσές γεμάτες με θυμιάματα, που είναι οι προσευχές των πιστών''.

Αποκάλυψη Κεφ. 5, Στίχος 8..

Τα τρία στοιχεία από το κάρβουνο συμβολίζουν:

α) Η στάχτη, το Σώμα του Χριστού,

β) το κάρβουνο, την ψυχή του Χριστού και,

γ) το αναμμένο κάρβουνο, την Θεότητα του Χριστού.

Τα σκεύη στα οποία βάζουμε το θυμίαμα λέγονται θυΐσκες..

''και ποιήσεις και τας θυΐσκας..''

Π.Διαθήκη Έξοδος Κεφ. 25, Στίχος 28..

Σήμερα προς χρήση έχουμε: 

α) Το κρεμαστό θυμιατήρι, το οποίο κρέμεται από αλυσίδες που έχουν επάνω κουδουνάκια.

Όταν είναι δώδεκα , συμβολίζουν τους Αποστόλους και το κήρυγμά τους.

Όταν είναι τέσσερα τους Ευαγγελιστές.

Το πάνω μέρος όταν έχει σχήμα θόλου, συμβολίζει τον ουρανό και όταν έχει σχήμα ναού, συμβολίζει την θριαμβεύουσα Εκκλησία ή την άνω Ιερουσαλήμ.

Η βάση όπου τοποθετούνται τα κάρβουνα, συμβολίζει τον επίγειο κόσμο, που δια των προσφορών των θυμιαμάτων ανεβάζει τις προσευχές και τα δίκαια αιτήματα προς τον Θεό.

''Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου''

Παλαιά Διαθήκη Ψαλμός 140, Στίχος 2..

Το κρεμαστό θυμιατό με τα κουδουνάκια το χρησιμοποιούν οι κληρικοί των τριών βαθμίδων, επίσκοπος, πρεσβύτερος, διάκονος, οι οποίοι έχουν το λειτουργικό και κηρυκτικό προνόμιο.

β) Το κατζίο είναι φορητό και χρησιμοποιείται στις λατρευτικές συνάξεις εντός του Ναού όταν ψάλλονται ύμνοι από την Παλαιά Διαθήκη ή αναγινώσκονται οι Μεγάλες Ώρες.

Το χρησιμοποιούν οι μοναχοί που έχουν το διακόνημα του εκκλησιαστικού.

Είναι μεταλλικό με μακριά χειρολαβή και κουδούνια, τα οποία συμβολίζουν τα βήματα του Θεού στον Παράδεισο και προτρέπουν τους μοναχούς σε εγρήγορση '

''Και άκουσαν τη φωνή του Κυρίου του Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό''

Παλαιά Διαθήκη Γένεση Κεφ. 3, Στίχος 8..

Όταν οι εκκλησιαστικοί θυμιάζουν με το κατζίο φέρουν στον ώμο τους ένα τετράγωνο ύφασμα που λέγεται ''αήρ'' ΄ συνήθως είναι χρυσοποίκιλτο και δηλώνει το αγγελικό τάγμα που εξέπεσε από τη πατρώα δόξα και που αντικαταστάθηκε από τους μοναχούς.

Ο εκκλησιαστικός κρατά το κατζίο με το ''χειρομανδήλιον'', το οποίο είναι μικρότερο από τον ''αέρα''.

Ο συμβολισμός του απορρέει από την απάντηση του Αναστημένου Κυρίου ''μη μου άπτου'' (μην με αγγίζεις), στην Μαρία την μυροφόρο, όταν αυτή από την χαρά της ήθελε να Τον αγγίξει.

Κατά Ιωάννη Κεφ. 20, Στίχος 17..

Επειδή το θυμιατήριο συμβολίζει τις δύο φύσεις, ανθρώπινη και θεϊκή, και τις τρείς υποστάσεις Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα  και επειδή ο εκκλησιαστικός δεν έχει ιεροσύνη, πιάνει το κατζίο με το ''χειρομάνδηλο'' από ευλάβεια και σεμνότητα.

γ) Το φορητό είναι το θυμιατό που χρησιμοποιείται εκτός του Ναού για το θύμιασμα των σπιτιών και των τάφων.

Χρησιμοποιείται από λαϊκούς και κληρικούς.

Στο μέγεθος είναι μικρό, χωρίς κουδούνια και ιδιαίτερες διακοσμήσεις και με μικρή χειρολαβή.

Συνήθως είναι μεταλλικό ή πήλινο.

δ) Το ιδιότυπο θυμιατήριο, το οποίο χρησιμοποιείται στα μνημεία των ηρώων, έχει ως βάση τρία όπλα και το στρατιωτικό κράνος, μέσα στο οποίο καίγεται το θυμίαμα, σε ένδειξη τιμής προς τους πεσόντες υπέρ πατρίδος.

ε) Τα τιμητικά θυμιατήρια, που τοποθετούνται μπροστά ή πλάγια στις ιερές εικόνες και στα ιερά λείψανα, είναι πάνω σε ορθοστάτες.

Το θυμιατήριο ονομάζεται και λιβανιστήρι από το λιβάνι, θυμίαμα, που καίγεται.

Την ονομασία αυτή την πήρε από ''τας κέδρους του Λιβάνου''.

Ο λίβανος είναι δέντρο που, όταν το χαράζουν, βγάζει ένα υγρό σαν το ρετσίνι, το λιβάνι.

Όταν μέσα σε αυτό προστεθούν αρωματικά έλαια, γίνεται το μοσχοθυμίαμα.

Ο ''ιερός λιβανωτός'', που περιγράφεται στο βιβλίο της Εξόδου της Παλαιάς Διαθήκης, γίνεται κατόπιν εντολής του Θεού προς τον Μωϋσή ΄

''λάβε σεαυτῷ ἡδύσματα, στακτήν, ὄνυχα, χαλβάνην ἡδυσμοῦ καὶ λίβανον διαφανῆ, ἴσον ἴσῳ ἔσται· καὶ ποιήσουσιν ἐν αὐτῷ θυμίαμα, μυρεψικὸν ἔργον μυρεψοῦ, μεμιγμένον, καθαρόν, ἔργον ἅγιον.

Έξοδος Κεφ. 30, Στίχοι 34 - 35..

Όπως είδαμε λοιπόν μόνον τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας χρησιμοποιεί το θυμίαμα.

Παρόλα αυτά, είναι πολύ δύσκολο να πείσει κανείς έναν αλλόθρησκο κι ας επιχειρηματολογεί μέσα από την Αγία Γραφή.

Όταν παρουσιάσαμε όλα αυτά τα επιχειρήματα σε έναν Πεντηκοστιανό, δεν δίστασε να μας πει ότι:

''τα χωρία τα οποία χρησιμοποιείτε είναι της Παλαιάς Διαθήκης και όχι της Καινής''.

Συμπεραίνουμε από αυτό ότι οι αιρέσεις χρησιμοποιούν την Παλαιά Διαθήκη μόνο όταν υπάρχει κάποιο εδάφιο που να βολεύει τις διαστρεβλώσεις τους.

Αν και του είχαμε παρουσιάσει επιχειρήματα και από την Καινή Διαθήκη, ισχυρίζονταν ότι παρερμηνεύουμε.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάνουμε το θάρρος μας.

Η γνώση στα πράγματα του Θεού, ωφελεί κυρίως εμάς τους ιδίους και ποτέ δεν ξέρει κανείς, ίσως οι γνώσεις αυτές κάποια στιγμή ωφελήσουν κάποιον από τους συνανθρώπους μας, ακόμη και αιρετικό.

Ο Θεός να μας προστατεύει από την πλάνη των αιρέσεων!

Πηγή Αρχιμανδρίτου Ισαάκ Τσάπογλου του Ιεροκήρυκος

Βιβλίο : Ηγάπησα, Κύριε, ευπρέπειαν οίκου σου...

Εικόνες : '' ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ''  

Επιμέλεια : '' ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ''.

 

πηγή

 

O Καρνάβαλος έρχεται και παρέρχεται. —Όμως, ο άλλος, ο Οικουμενιστικός Καρνάβαλος, που περνάει απαρατήρητος στους πολλούς, απλώνεται και μας κυκλώνει.

Πηγή: "Ἀκτίνες"

Κάθε χρόνο, κατά τή διάρκεια τῆς πιό κατανυκτικῆς ἐκκλησιαστικῆς περιόδου, τοῦ Τριωδίου, ὁ διάβολος μέ τό ἀντι-Τρι­ώδιό του, μέ τά καρνα­βάλια* πού κορυ­βαντιοῦν, προσπαθεῖ νά καλύψει τή φωνή τῆς Ἐκκλησίας.
 Εἶναι γνωστό ὅτι στήν ἀρχαιότητα, τότε πού οἱ πρόγονοί μας ἀγνοοῦσαν τόν ἀ­λη­θινό Θεό καί πορεύονταν στό σκοτάδι, ἐπιδίδονταν σέ ἀνάλογες ὀργιαστικές τε­λετές, κατά τίς ὁποῖες καταργοῦνταν κάθε ἔννοια ἠθικῆς.

Κατά τή διάρκεια τῶν διο­νυσιακῶν ἑορτῶν, οἱ ἑορταστές φοροῦ­σαν δέρματα ζώων, ἄλειφαν τό πρόσωπό τους μέ τήν τρυγία (κατακάθι τοῦ κρα­σιοῦ), κραύγαζαν, βωμολοχοῦσαν, χόρευ­αν, μεθοῦσαν, κυλιοῦνταν στούς δρόμους, ἀσχη­μο­νοῦσαν... Ἀργότερα, πα­ρό­μοιες λα­τρευτικές

τελετές ἔκα­ναν οἱ Ρω­μαῖοι πρός τιμήν τοῦ Κρό­νου, στά λεγόμενα Σατουρνάλια, ὅπως ἐπί­σης καί οἱ ἀρ­χαῖοι Αἰγύπτιοι κατά τόν ἑορτασμό τῆς Ἴ­σιδας!

Τά ἴδια φαινόμενα παρατηροῦνται καί σήμερα κατά τή διάρκεια τοῦ καρνάβα­λου: πολυποσία, πολυφαγία, χει­ρονο­μίες καί ἄσματα ἀπρεπῆ, κραιπάλη, μεταμφιέ­σεις κάθε εἴδους, πλειστάκις μέ ἀντιστρο­φή φύλου, ξετσίπωτα γλέντια, χοροί κάποτε -δυ­στυ­χῶς- καί στά σχολεῖα μέ λι­κνί­σματα πάσης φύσεως, μάσκες -κάποιοι τίς φοροῦν καθημερινά- πάρτυ μασκέ. Μέ τό προσωπεῖο ὅμως παύει ὁ ἄν­θρωπος νά εἶναι πρόσωπο καί μετα­βάλλεται σέ ἀ­πρόσωπο ὄν, κινούμενο μόνο ἀπό ἐμπα­θεῖς ὀρέξεις καί ἐπι­θυμίες.

Χαρα­κτηριστικός καί ἐπίκαι­ρος ὁ ψαλμικός λόγος· «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρα­συ­νεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοι­ώθη αὐτοῖς» (48,13). Δὲν εἶναι καθό­λου τυχαῖο πού οἱ νεοπαγανιστές στά ἔν­τυπά τους ἀναφέρουν ὅτι «οἱ Ἀπό­κριες παραμένουν ἡ μόνη μή χριστιανική γιορ­τή στή σύγχρονη Ἑλ­λάδα»! 

Συχνά καρναβαλιστές διαπο­μπεύ­ουν θρησκευτικά, ἐθνικά σύμβολα καί ἱερά πρόσωπα· διακωμωδοῦν ἀ­κόμη καί μυ­στή­ρια τῆς Ἐκκλησίας ἤ ἐμφανίζονται μέ ἀμ­φίεση κληρικῶν ἔχον­τας κρεμάσει στό στῆθος τους ἕνα ξύ­λινο σταυρό! Θά μπο­ροῦσαν, στ᾽ ἀλή­θεια, μέ τήν ἴδια εὐκολία νά διακωμωδήσουν μουσουλμάνους, Ἑ­βραί­­ους, παπικούς, κάποιον πρόε­δρο Δημοκρατίας;

Καί ἀναρωτιέται κανείς: Τέτοιες ἀπα­ρά­δεκτες ἀντιχριστιανικές καί αἰ­σχρές μεταμφιέσεις συνιστοῦν ψυχα­γωγία; Στήν Πάτρα π.χ. στά λεγόμενα «μπουρμπού­λια», ὅλοι μασκαρεμένοι ἐπιδίδονται σέ σεξουαλικά ὄργια, χωρίς νά γνωρίζουν ποιούς ἐρωτικούς συντρόφους ἐπιλέγουν! Κάποτε ἐκτυλίσσονται καί τραγωδίες αἱ­μομιξιῶν λόγῳ τῆς μάσκας· δέν εἶναι μάλιστα λίγες οἱ ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες πού καταλήγουν στήν ἔκτρωση.

Ἡ κα­τά­σταση αὐτή ὄχι μόνον προσβάλλει τήν δη­μόσια αἰδῶ, ἀλλά σκοτώνει τό πνεῦμα, τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ὁποία συνυφαίνεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἰσο­πε­δώνει τόν πολιτισμό μας καί δυναμιτίζει τά θεμέλια τῆς ἑλλη­νικῆς οἰκογένειας.

Ἀσφαλῶς εἶναι ἀφελές νά πιστεύ­ουμε ὅτι πρόκειται γιά ἕνα ἁπλό καί ἀθῶο ἔ­θι­μο. Ἐπιπλέον, ὅλες αὐτές τίς βδελυρές καί ἀκατανόμαστες πράξεις προσπαθοῦν νά τίς καθιερώσουν στή συνείδηση τοῦ λαοῦ μας, σέ ἕνα χῶρο πού ἀποπνέει ἄρωμα Ὀρθοδοξίας, ὡς πολιτιστικές ἐκδηλώσεις καί νά τίς παρουσιάσουν ὡς «παράδοση».

Τί νά ποῦμε γιά τή σπατάλη ὑπέ­ρογ­κων χρηματικῶν ποσῶν, ἀκόμα καί ἐν μέσῳ κρίσης, πού διατίθενται γιά τήν ἐπι­τυχημένη διεξαγωγή τῆς φιέστας αὐτῆς!  Ἕνα κράτος, πού συν­τηρεῖται ἀπό τά «φι­λάν­θρωπα αἰσθή­ματα» τῶν δανειστῶν, μέ τίς στρατιές τῶν ἀνέργων καί τῶν ἀστέγων, μέ τούς τόσους ἀπόρους πού ἐκλιπαροῦν γιά φάρμακα καί περίθαλψη, «ἔκαψε» καί «καί­ει» ἀμύθητα χρήματα γιά μάσκες, ἐν­δυ­μα­σί­ες, ὀρχῆστρες καί ποτά! Ἐπιπλέον, οἱ συ­νέ­πειες σέ πνευματικό ἐπίπεδο εἶναι ἀνυπο­λόγιστες, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος, ἡ κο­ρω­νίδα τῆς δημι­ουρ­γίας καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πέ­φτει τόσο χαμηλά καί κηλιδώνει τόν χιτώ­να τῆς ψυχῆς του!

Ἀλλά πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι κατη­γορηματικά οἱ 227 Πατέρες τῆς Ἐκκλη­σίας τῆς ἐν Τρούλλῳ Ἕκτης Οἰ­κουμενικῆς Συνόδου τοῦ 692 μέ τόν 62^ο κανόνα κα­ταδίκασαν τά ἔκ­τροπα πού συνέβαιναν σέ παρόμοιες καρναβαλικές ἑορτές τῆς ἐπο­χῆς τους. Πρόσθεταν μάλιστα: «Μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στο­λὴν ἐνδιδύσκεσθαι ἢ γυ­ναῖκα τὴν ἀνδράσιν ἁρμόδιον ἀλλὰ μήτε προσω­πεῖα κωμικὰ ἢ σατυρικὰ ἢ τρα­γικὰ ὑποδύεσθαι». Καί ὁ ἅγιος Ἰω­άν­νης ὁ Χρυσόστομος, ἀνασκευά­ζοντας τό ἐ­πιχείρημα ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ κό­σμος χαί­ρεται, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ χαρά καί ἡ εὐ­φροσύνη πρέπει νά συμβα­δί­ζουν μέ τήν ἠθική καί τήν εὐπρέπεια. «Πορνεῖον γέ­γονέ σου ἡ οἰκία, μανία καὶ οἶστρος, καὶ οὐκ αἰ­σχύνῃ ταῦτα ἡ­δονὴν καλῶν;». Πό­σο περισσότερο πρέπει νά ντρεπόμαστε σή­με­ρα, πού ὁλόκληρες πόλεις μεταβάλ­λον­ται σέ ἄντρα ἀκολασίας κατά τήν πε­ρίοδο τῆς Ἀποκριᾶς! 

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό βιβλίο του «Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν» γράφει σχετικά: «Κατ᾽ ἀλή­θειαν ἠ­μπορεῖ νά εἰπῇ τινάς, ὅτι τότε οἱ Χριστιανοί δαιμο­νίζονται ὅλοι· διό­τι χο­ρεύ­ουν, παίζουν, τραγουδοῦν ἀσυνειδήτως, ἕως καί αὐτοί οἱ πλέον γέροντες... τότε πανηγυρίζει ἡ ἀσέλγεια· ἑορτάζει ἡ ἀ­κο­λασία· εὐ­φραί­νε­ται ἡ μέθη· ἀγάλλεται ἡ τρυφή καί ἀσωτεία· χορεύει ὁ διάβολος... Ἀσυγ­κρίτως γάρ εἶναι μεγαλυτέρα ἡ βλά­βη, ὅπου προσλαμβάνουν εἰς τάς ἀπο­κρέ­ας, πάρεξ ἡ ὠφέλεια ὅπου λαμβάνουν ἀπό τήν ἐρ­χομένην Τεσσαρακοστήν». 

Ἀναμφισβήτητα, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, ἡ ζωή τῆς χαρμολύπης, ἡ σταυροαναστά­σιμη, εἶ­ναι ἡ στενή ὁδός, ἡ ὁποία ὡστόσο «ἀπάγει εἰς τὴν ζωήν» καί προσφέρει μία ἄλλου εἴδους ἀγαλλίαση καί εὐφροσύνη. Κι αὐτό μποροῦν νά τό καταθέσουν οἱ πιστοί οἱ ὁ­ποῖοι, ἐνῶ οἱ καρναβαλιστές ἐπι­δίδονται στά βακχικά σκιρτήματα, ἐκεῖ­νοι ὡς καλοί ἀθλητές συμπρο­σ­εύχον­ται καί προετοιμάζο­νται αὐτή τήν περίοδο νά ἀ­κού­σουν τό θεάρεστο παράγ­γελ­μα τῆς ἐκ­κίνησης: «Τό στά­διον τῶν ἀρετῶν ᾐ­νέ­ωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλ­θε­τε...».

* Ἡ λέξη «καρναβάλι» προέρχεται ἀπό τήν ἰταλική λέξη carnevale (carne=κρέας + vale = χαῖρε, ἔχε γειά)· εἶναι ταυτόσημη μέ τή δική μας «Ἀπόκρεω» (= ἀποχή ἀπό τό κρέας»), ὅπως ὀνομάσθηκε ἡ τελευταία ἡμέ­ρα τῆς κρεατοφαγίας.

το  είδαμε εδώ

Έρχονται πείνα και δεινά στον κόσμο +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

πηγή

Mόνο η ΠΑΝΑΓΙΑ ξέρει να σκουπίζει σ ύ ρ ι ζ α

Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Αρχαιοελληνική παροιμία. Και ο  Ηράκλειτος έλεγε, ¨Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί.¨ Ηράκλειτος, 544-484 π.Χ.
Με το που έγινε ο άνθρωπος άρχισαν να λειτουργούν και οι ¨πνευματικοί νόμοι¨
Τελικά ποιος θα ξεκαθαρίσει τους λογισμούς μας να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει  σε βάρος της πατρίδας εξ αιτίας  αποκαλυπτικών  δημοσιευμάτων που έρχονται στο φώς της επικαιρότητας τέτοιες κρίσιμες στιγμές;
 

Ο μνημονιακά χειμαζόμενος λαός περιμένει απαντήσεις.
Δεν μπορούν κάποιοι να παίζουν με το κατασκανδαλισμένο θυμικό του.

Τέτοια δημοσιεύματα μεταβάλλουν τον εξαθλιωμένο Έλληνα σε ¨συναισθηματική βόμβα¨
Ποιοι παίζουν μαζί του και ΠΟΙΟΣ θα  ξε-καθαρίσει το οπτικό  πεδίο του Έλληνα  εδώ και τώρα;
¨ Σε αποκαλύψεις-φωτιά για το παρασκήνιο του 2010, αλλά και τα ονόματα που περιλαμβάνονται στη γνωστή ως «λίστα Λαγκάρντ» των Ελλήνων και ξένων που «φυγάδευσαν» παράνομα τεράστια ποσά στην ελβετική τράπεζα HSBC, προχωρά το πρώην στέλεχος της τράπεζας Ερβέ Φαλτσιάνι σε βιβλίο του.
Σύμφωνα με τα αποσπάσματα που δημοσιεύει η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera, μεταξύ άλλων, ο Φαλτσιανί, από τον οποίο ξεκίνησε το «ταξίδι» με  το περιβόητο στικάκι και έφτασε στα χέρια της Κριστίν Λαγκάρντ..
Ο Φαλτσιανί υποστηρίζει ότι πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου έπεσε θύμα εκβιασμού του τότε Προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος τον ανάγκασε να δεχθεί να μπει στο ΔΝΤ και κατ” επέκταση υπό τον έλεγχο της Τρόικα με την απειλή ότι θα αποκάλυπτε πως το όνομα της μητέρας του, Μαργαρίτας, φιγουράριζε μαζί με αυτά που είχαν βγάλει παράνομα στο εξωτερικό τεράστια ποσά¨ http://www.iefimerida.gr/
¨Απάντηση και με επίσημη ανακοίνωση δίνει ο Γιώργος Παπανδρέου στα όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο Ερβέ Φαλτσιανί για τη λίστα Λαγκάντ, την Τρόικα και τον πρώην πρωθυπουργό.
Στην ανακοίνωση από το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών αναφέρεται ότι η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ έχει ερευνηθεί
Συγκεκριμένα και μεταξύ των άλλων  αναφέρει
«Κάποιοι παραμένουν αμετανόητοι ακόμη και ενώπιον της αλήθειας…
Χτίζουν καριέρες και περιουσίες, στις πλάτες άλλων.
Οικοδομούν συνεργασίες με πολιτικά κόμματα, δήθεν προοδευτικά και αριστερά, περιφέροντας τις… εκτιμήσεις τους, που αναγορεύονται σε θέσφατα.
Η αλητεία στο απόγειό της.
Όλα στην υπηρεσία σκοπιμοτήτων και βρώμικων πολιτικών παιχνιδιών.
Η υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ, όσον αφορά την Μαργαρίτα Παπανδρέου, ερευνήθηκε και υπάρχει το πόρισμα του ΣΔΟΕ.
Σύμφωνα με αυτό, η Μαργαρίτα Παπανδρέου, δεν υπάρχει στη Λίστα Λαγκάρντ, ούτε και σε οποιαδήποτε άλλη λίστα καταθετών.¨http://www.iefimerida.gr/
Αν με τα παραπάνω διαπομπεύεται η Πατρίδα μας ή άνθρωποι  πρέπει να μπει ένα τέλος .
Και το τέλος πρέπει να γίνει με ένα σκούπισμα καλό που να μαζέψει ΣΥΡΙΖΑ από το έδαφος όλα τα σκουπίδια που άφησε  η  μεταπολίτευση στο ψυχικό υπόβαθρο του Έλληνα
Αλλά χρειάζεται μεθοδικότητα και θάρρος  για να ξεμπλεχτούν τα κουβάρια.
Φυσικά τα σκουπίδια μπήκαν μέσα στις ζωές μας και τις έκαναν κουβάρια.
Να λοιπόν τι πρόκειται να ζήσουμε άμεσα …
Ακριβώς γιατί η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να πάει άλλο…
Ο  ίδιος  ο Όσιος Παίσιος ο Αγιορείτης  περιγράφει  το θαύμα:
¨Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολύ υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζονται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο.Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει.
Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ο Θεός!
Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβήρων κανένας μοναχός.
Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανάσταση. Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ο καημένος σκούπιζε και έλεγε
 ¨Παναγία μου, τι θα γίνει με  αυτήν την κατάσταση;¨.
Μία φορά που προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυναίκα – ήταν η Παναγία – πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε. Του παίρνει την σκούπα από το χέρι και του λέει:
«Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά• εγώ θα σκουπίσω».
Και άρχισε να σκουπίζει. Ύστερα εξαφανίσθηκε μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε η Παναγία.»
Αυτό μας λέει ο Όσιος Παίσιος ο Αγιορείτης ότι έρχονται μέρες που η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ θα ξαναπιάσει την σκούπα για να καθαρίσει σ ύ ρ ι ζα όλα τα σκουπίδια που άφησε στο έδαφος της ψυχής μας η   μεταπολίτευση και θα ξεμπλέξει τα κουβάρια για να δούμε ποιος είναι αθώος και ποιος φταίχτης;
Κωνσταντίνος Βαρδάκας

πηγή

Το είδαμε εδώ

«Ο Θεός δεν πρόκειται να αφήσει τέτοια ελεημοσύνη δίχως μετάνοια…»

 

 
«Θέλω να σας μιλήσω πάτερ για κάτι σοβαρό».
Η κοπέλα στεκόταν στην είσοδο του ιερατικού γραφείου, περιμένοντας την άδεια για να προχωρήσει. Δεν είχε παρουσιαστικό «θρησκευόμενου» ανθρώπου. Φορούσε κολλητό παντελόνι και ήταν βαμμένη έντονα.

Ο ηλικιωμένος ιερέας την κοίταξε με καλοσύνη. «Παρακαλώ. Ότι θέλετε!».
Η κοπέλα προχώρησε και κάθισε μπροστά στο γραφείο του ιερέα.
«Θέλω τη συμβουλή σας», είπε κοφτά και με αποφασιστικότητα. «Η μητέρα μου είναι στα τελευταία της. Έζησε μεγάλο μέρος της ζωή της δουλεύοντας τη νύχτα σε άσχημα μέρη… Ξέρω… Ίσως να σας σκανδαλίζω λίγο…». Δίστασε κοιτάζοντας τον ιερέα εξεταστικά αλλά με ειλικρίνεια στα μάτια της.
«Παρακαλώ, συνεχίστε».
«Η μητέρα μου με τα χρήματα που κέρδιζε κατάφερε να μεγαλώσει εμένα και τον αδερφό μου χωρίς να χρειαστεί να μας δώσει σε ξένα χέρια. Πατέρα δε γνωρίσαμε…
Αλλά δε μεγάλωσε μονάχα εμάς. Τα μισά της χρήματα και παραπάνω τα έδινε πάντα σε ελεημοσύνες. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν χάρη σ’ αυτή. Κάποια μάλιστα σπούδασαν κιόλας χάρη στη μητέρα μου. Σε όλη της τη ζωή, η ελεημοσύνη ήταν πρώτιστο καθήκον… Τώρα πεθαίνει. Με δυσκολία επικοινωνεί. Θα ήθελα να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει αλλά δεν ξέρω πώς να της το πω… Καταλαβαίνετε… δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία… Δεν ήταν τελείως αδιάφορη αλλά… καταλαβαίνετε…».
Ο ιερέας είχε το βλέμμα χαμηλωμένο και άκουγε με κατανόηση.
«Μη στενοχωριέστε», της είπε. «Κάνατε αυτό που έπρεπε. Τώρα θα κάνουμε και οι δυο προσευχή για τη μητέρα σας. Κι ο Θεός θα δείξει τον τρόπο. Πάντως όπως και να ’χει, να θυμάστε ότι ο Θεός δεν πρόκειται να αφήσει τέτοια ελεημοσύνη δίχως μετάνοια…».
Πέρασαν μέρες. Ο Ιερέας δεν είχε κανένα νέο από εκείνη την κοπέλα. Κι έξαφνα ένα πρωί είδε την αναγγελία θανάτου της μητέρας κολλημένη σε μια κολώνα, Πήρε απόφαση και πήγε στην κηδεία.
Στο τέλος της ακολουθίας τον πλησίασε η κοπέλα. Τον χαιρέτησε ευγενικά και τον ευχαρίστησε που ήρθε να τους συλλυπηθεί. Ήταν πολύ καταβεβλημένη.
«Στενοχωριέμαι πολύ για την ψυχή της μητέρας μου, πάτερ», του είπε.
«Να μη στενοχωριέστε. Σας είπα: αφού η μητέρα σας έδειξε στη ζωή της τέτοια ελεημοσύνη, ο Θεός αποκλείεται να την άφησε χωρίς μετάνοια και συγχώρηση. Αυτό μονάχα μπορώ να σας πω εγώ. Τα υπόλοιπα τα ξέρει μονάχα Εκείνος…».
Τους πλησίασε ένας νεαρός.
«Πάτερ, να σας γνωρίσω τον αδερφό μου». Ακολούθησαν συστάσεις. «Ο πάτερ από δω είναι στην αγία Φωτεινή… ξέρεις… λίγο πιο πάνω από το σπίτι της μαμάς…», είπε στον αδερφό. «Πάντως, πάτερ, δε σας το κρύβω πως λυπάμαι που έφυγε έτσι», ξαναστράφηκε στον ιερέα. «Ίσως έπρεπε να ήμαστε πιο επίμονοι. Δεν ξέρω… καταλαβαίνω τι μου λέτε αλλά δεν έχω τόση πίστη για να παρηγορηθώ από αυτό…».
«Τι συνέβη;», παρενέβη ο αδερφός.
«Να, είχα πάει πριν αρκετές μέρες στον πάτερ να του ζητήσω να έρθει να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τη μαμά αλλά διστάσαμε κάπως… δεν ξέραμε πώς θα το πάρει εκείνη… και να που τώρα δεν προλάβαμε…».
Ο αδερφός έδειξε να ξαφνιάζεται. Χαμογέλασε και είπε:
«Μη στενοχωριέσαι, προλάβαμε… Προχθές τo βράδυ που έλειπες, η μαμά σαν να ξύπνησε αίφνης από το λήθαργό της, γύρισε προς το μέρος μου και -λες και δεν ήταν άρρωστη- μου είπε: «Πήγαινε γρήγορα στον άγιο Δημήτριο και φέρε εδώ τον παπά»… Αρχικώς απόρησα. Δεν ήθελα να της χαλάσω το χατήρι αλλά δεν περίμενα και να βρω κανέναν εκείνη την ώρα στην Εκκλησία… Εντούτοις ο παπάς ήταν εκεί. Του εξήγησα και ήρθε χωρίς καθυστέρηση… Πού να φανταστώ ότι εσύ είχες έρθει σε επικοινωνία με τον ιερέα της αγίας Φωτεινής… Συγγνώμη που δε σου είπα τίποτα αλλά με την κηδεία και τις μέριμνες το παρέλειψα… ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα πώς θα το πάρεις κιόλας… Δε μου είχες πει ότι θα πας σε παπά… Πάντως κοινώνησε…».
Ο ιερέας χαμογέλασε. Τους χαιρέτησε ευγενικά και αποχώρησε. «Δεν αφήνει ο Θεός την ελεημοσύνη ασυνόδευτη από μετάνοια», έλεγε και ξανάλεγε μέσα του με συγκίνηση…
Απόσπασμα από το Μικρό Γεροντικό Πόλεων «Όσο μπορείς», του Βασίλη Αργυριάδη
πηγή

Κάντε μια προσευχή και όλα θα γίνουν

 

Η Ελπίδα σας στο Θεό! Έχουμε μεγάλο και σκληρό αγώνα, πρέπει να νικηθούν οι δαίμονες και πρέπει να νικήσει ο χριστιανισμός.

Να έχεις πίστη στο Θεό και να κάνεις προσευχή και ο Θεός θα βοηθήσει περισσότερο από δικηγόρους και περισσότερο από ανθρώπους. Του κόσμου τους ανθρώπους να έχεις, άμα ο Θεός δεν θέλει, δεν γίνεται τίποτα. Όσα και να πούμε, χιλιάδες κηρύγματα να ακούσετε, αν δεν έρθει το άγιο Πνεύμα για να μας στερεώσει, να μας στηρίξει και να μας βοηθήσει, αν δεν έρθει η χάρις του Θεού, τίποτε δεν κάνουμε.

 

Γι’ αυτό λέει ο απόστολος Παύλος· «Αυτός δε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ο Θεός και πατήρ ημών, ο αγαπήσας ημάς και δους παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθήν εν χάριτι, παρακαλέσαι υμών τάς καρδίας και στήριξαι υμάς εν παντί λόγω και έργω αγαθώ» (Β Θεσ. 2,16-17).

Σας τα είπα αυτά, λέει, και παρακαλώ το Θεό να σας στηρίξει, να σας δυναμώσει, να σας βοηθήσει για να μην πέσετε στην αμαρτία.

Πέτρος να είσαι, Παύλος να είσαι, ασκητής Αντώνιος να είσαι στα βουνά να πας, μην έχεις αυτοπεποίθηση. Να φοβάσαι τον εαυτό σου και να μην του έχεις εμπιστοσύνη. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Οι άλλοι δεν μπορούν τόσο να σε βλάψουν, όσο μπορείς να βλάψεις εσύ τον εαυτό σου, με τις βλακείες σου, με τις ανοησίες σου, με τα εγκλήματα σου, με τις απατεωνιές σου και με τα σφάλματά σου. Εσύ λοιπόν είσαι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού σου.

Να μην έχουμε ποτέ εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά να παρακαλούμε το Θεό για να μας στερεώσει στην πίστη. Γιατί αν έρθει κανένας διωγμός εδώ πέρα -και προφητεύω ότι θα έρθει-, θα γίνουν φοβερά πράγματα· τότε θα πέσει το κόσκινο το μεγάλο. Και θα είμεθα τότε ευτυχείς, αν μείνουν μέσα στην πόλη 100-200 Χριστιανοί.

Τους άλλους θα τους πάρει το ρεύμα. Θα τους σηκώσει ως άχυρο, που το φυσά το σηκώνει και το πετά ο άνεμος. Έτσι θα τους σηκώσει όλους αυτή η θύελλα του διαβόλου, αυτός ο άνεμος. Και θα μείνουν μόνο τα βράχια. Όσοι είναι σταθεροί, μόνο αυτοί θα μείνουν κοντά στο Θεό. Τους άλλους θα τους πάρει το ρεύμα του ποταμού και θα τους καταστρέψει και θα τους διαλύσει.

Η Προσευχή πανίσχυρο όπλο

Τι πρέπει να κάνουμε, ευρισκόμενοι σ’ αυτό τον αιώνα, σ’ αυτή τη γη, για να μείνουμε με το Χριστό; Ιδού τι μας συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος. Ένα όπλο πανίσχυρο, που πρέπει πάντοτε να έχουμε μαζί μας οι Χριστιανοί, είναι η προσευχή. Να μην είμαστε άοπλοι σ’ αυτή την σκληρά μάχη.

«Το λοιπόν προσεύχεσθε, αδελφοί, περί ημών» (Β Θεσ. 3,1). Σ’ αυτά τα χρόνια που ζούμε, σας παρακαλώ πολύ, λέει ο απόστολος, προσεύχεσθε για μένα. Ένας Παύλος παρακαλούσε τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης να προσεύχονται γι’ αυτόν! Το σκεφτήκατε αυτό; Αν ο Παύλος είχε ανάγκη από τις προσευχές των Χριστιανών, πόσο μάλλον εμείς;

Αλλά εμείς αυτή την προσευχή, που είναι όπλο ισχυρό - πανίσχυρο για όλες μας τις ανάγκες, υλικές και πνευματικές, την αμελούμε.

Έχουμε μεγάλο και σκληρό αγώνα. Πρέπει να νικηθούν οι δαίμονες. Και πρέπει να νικήσει ο χριστιανισμός. Βοηθήστε και εσείς οι Χριστιανοί. Και σήμερα, αν δεν έχουν επιτυχία οι επίσκοποι και οι ιεροκήρυκες, αιτία είναι ότι δεν προσεύχονται γι’ αυτούς οι Χριστιανοί.

Αν πίσω από κάθε επίσκοπο, πίσω από κάθε κήρυκα του ευαγγελίου, υπήρχαν δέκα άνθρωποι να προσεύχονται, για να τους δυναμώνει ο Θεός και να τους φωτίζει, θαύματα θα γίνονταν. Τώρα εμείς είμαστε θεομπαίκτες. Βλέπεις τον κήρυκα του ευαγγελίου να ανεβαίνει στον άμβωνα; Παρακάλεσε το Θεό να τον φωτίσει, για να πει πέντε λόγια σωστά. Βλέπεις τον ιερέα; Παρακάλεσε το Θεό να τον δυναμώσει στον σκληρό αυτό αγώνα που έχουμε.

Κάντε προσευχή και θα δείτε θαύματα

Το πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή; Ψάλλετε το Θεό; Προσευχή, παιδιά· «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α Θεσ. 5,17).

Θα δούμε θαύματα - θα δείτε θαύματα, παιδιά, στη ζωή σας. Τώρα στα γηρατειά μου, κάθομαι καμιά φορά και θυμούμαι τα θαύματα που έκανε ο Θεός στη ζωή μου και δακρύζω.

Θαύματα· μικρό παιδί πως εσώθηκα! Είχαμε ένα κήπο μικρό εκεί στο σπιτάκι και ήταν τότε τα πηγάδια ανοιχτά. Και εγώ μικρός ήμουν πολύ ζωηρός. Ξαφνικά, εκεί που έτρεχα, γλιστρώ και πέφτω κάτω στο στόμιο του πηγαδιού. Το σώμα μου το μισό σχεδόν κοιτούσε μέσα στο πηγάδι, ευτυχώς η ισορροπία του σώματος μου ήταν προς τα έξω. Λίγο τι και θα έπεφτα μέσα. Αφού έβλεπα σαν καθρέπτη το νερό. Μόλις κατόρθωσα και γλίτωσα. Αν έπεφτα μέσα, θα είχα πνιγεί. Κάποια προσευχή με έσωσε.

Έχω κι άλλες πολλές περιπτώσεις, μεγάλες. Βλέπει ο άνθρωπος θαύματα στην προσευχή. Λοιπόν έτσι να κάνετε και εσείς και ο Κύριος θα σας σώσει και από σωματικούς κινδύνους και από πνευματικούς κινδύνους· μεγάλα και θαυμαστά θα ποιήσει ο Κύριος. Μεγάλα εν Χριστώ. Όχι εμείς οι μικροί και ανάξιοι, αλλά η δύναμη του Κυρίου, «η Θεία χάρις η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλειπόντα αναπληρούσα» (ακολ. χειροτ.).

Ο Θεός θα δώσει τη χάρη, όταν υπάρχει ταπείνωση, αγάπη, συναίσθηση ότι είμεθα ένα μηδενικό. Και τα μηδενικά αξιοποιούνται. Διαβάστε το βιβλίο «Ακολούθει μοι». Εκεί στο τέλος γράφει· Τα μηδενικά αξιοποιούνται, όταν υπάρχει μπροστά η μονάδα.

Αν έχεις ένα μηδενικό, γίνεται δέκα· αν έχεις δύο μηδενικά, γίνεται εκατό· αν έχεις τρία μηδενικά γίνεται χίλια… Η συναίσθηση της μηδαμινότητος μας όταν έχουμε μπροστά τον Ένα. «Έν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν» (Ψαλμ. 59,14). Θα τα δούμε αυτά. Δεν είναι μύθος ο χριστιανισμός, αλλά είναι μία πραγματικότης την οποία την αισθανόμεθα και καθένας Χριστιανός είναι ένας μικρός Χριστός. Διαβάστε το βιβλίο που συνέστησα και στους ιερείς «Η ζωή Του ζωή μου».

Λοιπόν είμεθα σύμφωνοι; Πνευματικοί άνθρωποι να είστε, να προσεύχεστε και για μας και για την Εκκλησία ολόκληρον. Άντε στο καλό, στην ευχή του Χριστού· και δεν πειράζει, παιδάκι μου, θα τραβήξομε εμείς το δρόμο μας.

Ο Χριστός «Λοιδορούμενος ούκ αντελοιδόρει» (Α΄ Πετρ. 2,23) και οι απόστολοι έλεγαν «λοιδορούμενοι ευλογούμεν» (Α ΄ Κορ. 4,12).

Πηγή

Η Δύναμη του Θεάματος και η Εκκλησία

ΤΟ ΘΕΑΜΑ, ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΠΛΟ
Οι απόψεις του μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ για τη χρήση του θεάματος
εναντίον του εκκλησιασμού

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του περιώνυμου Ρώσου μπολσεβίκου και μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ  (1879-1940), ενός από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, δευτέρου μετά τον Βλαδίμηρο Λένιν, σχετικά με τη δύναμη του θεάματος (συγκεκριμένα του κινηματογράφου, τότε) ως μέσου απομάκρυνσης του λαού από τον εκκλησιασμό.
Το άρθρο αυτό, «Η βότκα, η Εκκλησία και ο κινηματογράφος»,πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 12 Ιουλίου του 1923. Εμείς το δημοσιεύουμε αποσπασματικώς από αγγλική μετάφρασή του στο Διαδίκτυο (http://www.marxists.org/archive/trotsky/women/life/23_07_12.htm).
Το άρθρο είναι ενδεικτικό πολλών πραγμάτων, για ένα προσεκτικό ερευνητή της Νέας αντιχρίστου Εποχής (που ήδη άρχιζε με την είσοδο του 20ού αι.), ενδεικτικό της νοοτροπίας αλλά και των συνωμοτικών διεργασιών των εκάστοτε κυβερνητών, οι οποίες αποσκοπούν στη χειραγώγηση των πληθυσμών, αλλ’ επίσης ενδεικτικό και της πολύ ρηχής κατανόησης της Εκκλησιαστικής Λατρείας από τους εχθρούς της Εκκλησίας· σφάλμα που στοίχισε στους Μπολσεβίκους την ήττα τους από την Ρωσική Ορθοδοξία, όπως αποδεικνύει περίτρανα τα 20 τελευταία έτη η πανηγυρική επιστροφή της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς του ρωσικού βίου.
Ο τηλεοπτικός «οχετός» στις μέρες μας, από τις χαμηλότερες εκφάνσεις του, την καλλιέργεια των σαρκικών και φονικών παθών, μέχρι και τις πλέον «ψυχικές» (Α΄ Κορ. 2,14) ή δαιμονικές, όπως είναι ο τυφλός ορθολογισμός και η μαγεία, επιβάλλει βαρύ φόρο ψυχικής απωλείας στην ανθρωπότητα. Γι αυτό δημοσιεύουμε το παρόν, προς γνώση και συναίσθηση του φοβερού κινδύνου και των μηχανισμών που όπισθεν της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, του διαδικτύου και όλων των λοιπών διαύλων του θεάματος οργανώνουν τη συστηματική κατεδάφιση των ανθρωπίνων αξιών και την καλλιέργεια όλης της υποκουλτούρας της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

«Το θέμα της ψυχαγωγίας, σε αυτή τη σύνδεση, αποκτά εξαιρετικά αυξημένη σπουδαιότητα, όσον αφορά στην κουλτούρα και την παιδεία. Ο χαρακτήρας ενός παιδιού αποκαλύπτεται και διαμορφώνεται στο παιχνίδι του. Ο χαρακτήρας ενός ενήλικος εκφαίνεται  καθαρά στο παιχνίδι και τις ψυχαγωγίες του. Αλλά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μιας ολόκληρης τάξης, όταν αυτή η τάξη είναι νεαρή και προοδεύει, όπως το προλεταριάτο, οι ψυχαγωγίες και το παιχνίδι πρέπει να κατέχουν διακεκριμένη θέση. Ο μεγάλος Γάλλος ουτοπικός μεταρρυθμιστής, ο Φουριέ, απορρίπτοντας τον χριστιανικό ασκητισμό και την καταπίεση κατά των φυσικών ενστίκτων, κατασκεύασε την “phalanstère” του (τις κοινότητες του μέλλοντος) επί της ορθής και λογικής αξιοποίησης και του συνδυασμού των ανθρωπίνων ενστίκτων και παθών. Αυτή είναι ιδέα βαθεία! Το κράτος της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε πνευματικό τάγμα ούτε μοναστήρι. Εκλαμβάνουμε τους ανθρώπους όπως έχουν κατασκευαστεί εκ φύσεως και όπως έχουν μερικώς εκπαιδευθεί και μερικώς παραμορφωθεί από την παλαιά τάξη. Αναζητούμε ένα σημείο υποστήριξης σε αυτό το ζων ανθρώπινο υλικό, για την εφαρμογή του μοχλού του κόμματός μας και του επαναστατικού κράτους μας. Η επιθυμία για ψυχαγωγία, διασκέδαση, ξενάγηση και γέλιο, είναι η πιο νόμιμη επιθυμία της ανθρώπινης φύσης. Είμαστε ικανοί, και πράγματι υποχρεωμένοι, να δώσουμε στην ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής μιαν υψηλότερη καλλιτεχνική ποιότητα, κάνοντας ταυτόχρονα την ψυχαγωγία ένα όπλο μαζικής εκπαίδευσης, απελευθερωμένο από την φρούρηση του παιδαγωγού και από την κουραστική συνήθεια να ηθικοποιεί.»
«Το πιο σημαντικό όπλο σχετικά, ένα όπλο που υπερέχει παντός άλλου, είναι σήμερα ο κινηματογράφος. Αυτός ο θαυμαστός νεωτερισμός του θεάματος, έχει  παρέμβει στην ανθρώπινη ζωή με μία επιτυχή ταχύτητα, που ποτέ δεν έχει μαρτυρηθεί στο παρελθόν. Στην καθημερινή ζωή των καπιταλιστικών πόλεων, ο κινηματογράφος έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όσο και το μπάνιο, η μπυραρία, η εκκλησία και άλλοι αναφαίρετοι θεσμοί, επαινετοί ή μη. Το πάθος για τον κινηματογράφο είναι ριζωμένο στην επιθυμία για διασκέδαση, στην επιθυμία να δεί κανείς κάτι νέο και απρόοπτο, να γελάσει και να κλαύσει με τις δυστυχίες των άλλων ανθρώπων, όχι τις δικές του. Ο κινηματογράφος ικανοποιεί αυτές τις απαιτήσεις με ένα πολύ άμεσο, οπτικό, γραφικό και ζωντανό τρόπο, χωρίς να απαιτεί τίποτε από τους θεατές. Δεν απαιτεί καν να είναι αυτοί μορφωμένοι. Γι’ αυτό οι θεατές τρέφουν μια τόσο μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο, αυτό το αστείρευτο σιντριβάνι εντυπώσεων και συναισθημάτων. Αυτό παρέχει ένα σημείο, και όχι απλώς ένα σημείο, αλλά μια τεράστια πλατεία, για την εφαρμογή των δικών μας σοσιαλιστικών εκπαιδευτικών ενεργειών».
«Το γεγονός ότι μέχρι τώρα, δηλαδή σε σχεδόν έξι χρόνια, δεν έχουμε αποκτήσει την κυριότητα του κινηματογράφου, δείχνει πόσο αργοί και απαίδευτοι είμαστε, για να μη πω ειλικρινά, ανόητοι. Αυτό το όπλο, που «κραυγάζει» για να χρησιμοποιηθεί, είναι το καλύτερο εργαλείο για προπαγάνδα: για τεχνική, εκπαιδευτική και βιομηχανική προπαγάνδα, προπαγάνδα κατά του αλκοόλ, υπέρ της υγιεινής, προπαγάνδα πολιτική, κάθε προπαγάνδα που θα θέλατε, μια προπαγάνδα που είναι προσβάσιμη στον καθένα, που είναι ελκυστική, που εισδύει στη μνήμη και μπορεί να γίνει πιθανή πηγή εισοδήματος».
« [...] Μπορούμε να εξασφαλίσουμε αυτό το ασύγκριτο όπλο; Γιατί όχι; Η κυβέρνηση του Τσάρου, μέσα σε λίγα χρόνια, οργάνωσε ένα περίπλοκο δίκτυο κρατικών μπάρ. Η επιχείρηση απέφερε ετήσιο εισόδημα σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου χρυσών ρουβλίων. Γιατί η κυβέρνηση των εργατών να μη ιδρύσει ένα δίκτυο κρατικών κινηματογράφων; Αυτός ο μηχανισμός ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης θα μπορούσε όλο και περισσότερο να εξελιχθεί σε αναφαίρετο κομμάτι του εθνικού βίου.Χρησιμοποιούμενο για την καταπολέμηση του αλκοολισμού, θα μπορούσε ταυτόχρονα να μετατραπεί και σε μία κερδοφόρο επιχείρηση. Είναι πρακτικό; Γιατί όχι; Φυσικά, δεν είναι εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν περισσότερο φυσικό και περισσότερο ταιριαστό με τις οργανωτικές ενέργειες και ικανότητες ενός κράτους εργατών, απ΄ ότι, ας πούμε, μια προσπάθεια να επανασυστήσουμε το μονοπώλιο της βότκα».
«Ο κινηματογράφος ανταγωνίζεται όχι μόνο την ταβέρνα, αλλά επίσης και την εκκλησία. Και αυτός ο ανταγωνισμός μπορεί να αποβεί θανάσιμος για την εκκλησία, αν αναπληρώσουμε τον χωρισμό της εκκλησίας από το σοσιαλιστικό κράτος, με την συγχώνευση του σοσιαλιστικού κράτους με τον κινηματογράφο».
«Η θρησκευτικότητα στις ρωσικές εργατικές τάξεις πρακτικά δεν υπάρχει. Ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν καθημερινό έθος και κυβερνητικός θεσμός. Ποτέ δεν ήταν επιτυχής στο να διεισύσει βαθειά μέσα στη συνείδηση των μαζών, ούτε στο να αναμείξει τα δόγματα και τους κανόνες της με τα εσωτερικά συναισθήματα του λαού. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ο ίδιος: η απολίτιστη κατάσταση της παλαιάς Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας της. Συνεπώς, όταν αφυπνισθεί πολιτιστικά, ο Ρώσος εργάτης εύκολα απορρίπτει την πτωχή εξωτερική του σχέση με την εκκλησία, μια σχέση που αναπτύχθηκε πάνω του από συνήθεια. Για τον χωρικό, σίγουρα, αυτό καθίσταται δυσκολότερο, όχι επειδή ο χωρικός έχει περισσότερο βαθειά και άμεσα εισέλθει στην εκκλησιαστική διδασκαλία – αυτό βεβαίως ποτέ δεν έγινε -  αλλ’ επειδή η αδράνεια και μονοτονία της ζωής του είναι στενά δεμένα με την αδράνεια και μονοτονία των εκκλησιαστικών πρακτικών».
Η σχέση του εργάτη με την εκκλησία (αναφέρομαι στον εκτός κόμματος εργάτη της μάζας) συγκρατιέται κυρίως από το νήμα της συνήθειας, ιδιαιτέρως της συνήθειας των γυναικών. Οι εικόνες ακόμη είναι κρεμασμένες στο σπίτι, επειδή υπάρχουν εκεί· οι εικόνες κοσμούν τους τοίχους· θα ήταν άδειο χωρίς αυτές· οι άνθρωποι δεν θα ήταν συνηθισμένοι σε αυτό. Ένας εργάτης δεν θα μπεί στον κόπο να αγοράσει καινούργιες εικόνες, αλλά δεν έχει και αρκετή θέληση να ξεφορτωθεί τις παλιές. Με ποιο τρόπο μπορεί να εορτασθεί η εορτή της άνοιξης παρά μόνο με Πασχάλιο γλυκό; Και το Πασχάλιο γλυκό πρέπει να ευλογηθεί από τον ιερέα, αλλιώς θα είναι απλά χωρίς νόημα. Ως προς τον εκκλησιασμό, οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν επειδή είναι θρησκευόμενοι· η εκκλησία είναι λαμπρά φωτισμένη, γεμάτη με άνδρες και γυναίκες ενδεδυμένους με τα καλύτερά τους ρούχα, η ψαλμωδία είναι καλή – ένα πεδίο κοινωνικο -αισθητικών έλξεων που δεν παρέχονται από το εργοστάσιο, την οικογένεια ή την καθημερινότητα του δρόμου. Πίστη δεν υπάρχει ή δεν υπάρχει καθόλου έμπρακτα. Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει σεβασμός για τον κλήρο ή πίστη στη μαγική δύναμη του τελετουργικού. Αλλά δεν υπάρχει ενεργής θέληση να το καταστρέψει ολικά. Τα στοιχεία της διασκέδασης, της ευχαρίστησης και της ψυχαγωγίας παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στα εκκλησιαστικά τελετουργικά. Με θεατρικές μεθόδους η εκκλησία ενεργεί πάνω στην όραση, την αίσθηση της όσφρησης (μέσω του θυμιάματος) και μέσω αυτών πάνω στην φαντασία. Η επιθυμία του ανθρώπου για το θεατρικό, επιθυμία να δεί και να ακούσει το ασύνηθες, το εκπληκτικό, η επιθυμία για ρήξη της συνήθους μονοτονίας της ζωής είναι μεγάλη και ανεξάλειπτη· επιμένει από την πρώιμη παιδική μέχρι την προχωρημένη γεροντική ηλικία. Αποσκοπώντας στην απελευθέρωση των κοινών μαζών από το τελετουργικό και τον εκκλησιαστικισμό, που αποκτήθηκαν από συνήθεια, δεν είναι αρκετή από μόνη της η αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Φυσικά, είναι αναγκαία· αλλ’ η άμεση πρακτική επίδρασή της περιορίζεται σε μια μικρή μειοψηφία όσων είναι περισσότερο γενναίοι στο πνεύμα. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν επηρεάζονται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα· αλλά αυτό δεν είναι επειδή η πνευματική τους σχέση με τη θρησκεία είναι τόσο βαθειά. Αντιθέτως, δεν υπάρχει καμμία πνευματική σχέση· υπάρχει μόνο μια άμορφη, νωθρή, μηχανιστική σχέση, η οποία δεν έχει περάσει μέσα από τη συνείδηση· μια σχέση σαν αυτή του ξεναγούμενου οδοιπόρου, ο οποίος περιστασιακά δεν αρνείται να συμμετάσχει σε μια λιτανεία ή σε μια πομπώδη τελετή ούτε να ακούσει την ψαλμωδία ή να κινεί τα χέρια του».
«Ένα τελετουργικό άνευ νοήματος, που κείται στη συνείδηση σαν αδρανές φορτίο, δεν μπορεί να καταστραφεί από μόνη την κριτική· μπορεί να αντικατασταθεί από νέες μορφές ζωής, νέες ψυχαγωγίες, νέα και πιο πολιτισμένα θέατρα. Και πάλιν εδώ, οι σκέψεις στρέφονται στο πιο δυνατό – επειδή είναι το πιο δημοκρατικό – όργανο του θεάτρου: στον κινηματογράφο. Χωρίς να απαιτεί κλήρο ενδεδυμένο στόφα κ.λπ. ο κινηματογράφος ξεδιπλώνει επί της λευκής οθόνης θεατικές εικόνες μεγαλύτερης αποδοχής από εκείνες που παρέχει η πλουσιότερη εκκλησία – που έχει γίνει σοφή μέσω εμπειρίας χιλίων ετών – ή ένα τζαμί ή μια συναγωγή. Στην εκκλησία μόνο ένα δράμα εκτελείται, και πάντοτε ένα και το αυτό, μπαίνει χρόνος, βγαίνει χρόνος. Αλλά στον κινηματογράφο της γειτονιάς θα σου δείξουν τα Πάσχα των εθνικών, των Ιουδαίων και των Χριστιανών στην ιστορική τους διαδοχή και με την ομοιότητα του τελετουργικού τους. Ο κινηματογράφος ψυχαγωγεί, μορφώνει, βάλλει τη φαντασία με εικόνες και σε απελευθερώνει από την ανάγκη να διασχίσεις την πόρτα της εκκλησίας. Ο κινηματογράφος είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής όχι μόνο της ταβέρνας, αλλά και της εκκλησίας. Ιδού ένα εργαλείο που πρέπει να εξασφαλίσουμε με οποιοδήποτε κόστος».
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ -Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ «’Οταν έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού...»

 

 Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 15 Φεβρουαρίου 2015.
Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, η παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως.

Ματθαίος κεφάλαιο, κε΄ στίχοι, 31-46

Σχόλια του Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Συμεών απο τον βιβλίο του Κηρύξατε. 

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

«’Οταν έλθη ο υιός του ανθρώπου
εν τη δόξη αυτού...»

ΕΡΩΤΗΜΑ κεφαλαιώδους σημασίας: Ή είναι αλήθεια το Ευαγγέλιο ή δεν είναι. Ή είναι ο λόγος του Θεού που δίνει απάντηση στα υπαρξιακά ερωτήματα μας – ποιοί είμαστε, από που προερχόμαστε, για που κατευθυνόμαστε – ή δεν είναι, οπότε μένουμε στο σκοτάδι και την αβεβαιότητα. Ή δεχόμαστε ολόκληρο το Ευαγγέλιο – όλη την αλήθεια του Χριστού – ή το αρνούμαστε και το απορρίπτουμε. Στο χώρο της χριστιανικής πίστεως το «διαλέγουμε και παίρνουμε» δεν έχει θέση. Το «άλλα δέχομαι και άλλα απορρίπτω» συνιστά βαριά πλάνη. Το «με όσα συμφωνώ, τ’ ακολουθώ, με όσα διαφωνώ τα αγνοώ» αποτελεί φρικτή αίρεση. Μια τέτοια αντίληψη οδηγεί τελικά στην ανατροπή ολόκληρου του Ευαγγελίου.
Το παραπάνω ερώτημα δεν αποτελεί ρητορικό σχήμα, αλλά πρόβλημα που το αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί χριστιανοί που υιοθετούν μια τέτοια στάση. Δέχονται και θαυμάζουν το Ευαγγέλιο για τη διδασκαλία του που αφορά την επίγεια ζωή μας και απορρίπτουν την εσχατολογική διδασκαλία του. Ισχυρίζονται πως είναι χριστιανοί. Όμως στην ουσία είναι υλιστές, αφού πιστεύουν πως όλα σταματούν στην ταφόπετρα του νεκροταφείου. Ακούνε για ουράνια Βασιλεία και μεταθανάτια ζωή; Αποφαίνονται ειρωνικά: «Παραμύθια!». Γίνεται λόγος για κόλαση και παράδεισο; Χαμογελούν με συγκατάβαση και απαντούν: «Εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος. Πέθανες ; Ξόφλησες!».
Τι, σε όλα αυτά, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε; Απάντηση μας δίνει ο ίδιος ο Κύριος. Το σημερινό ευαγγέλιο της κρίσεως.

Η δίψα του ανθρώπου για δικαιοσύνη

Ο ΚΥΡΙΟΣ αναφέρεται στα έσχατα. Στα τέλη του κόσμου και της ιστορίας. Στη μεγάλη και επιφανή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του πάνω στο πρόσωπο της γης. Ο Χριστός ήρθε την πρώτη φορά απλά και ταπεινά. Ήρθε για να μας αποκαλύψει την αλήθεια του Θεού και να απολυτρώσει το γένος μας με τη σταυρική Του θυσία. Όμως θα έλθει και πάλι, για δεύτερη φορά. Και τη φορά αυτή «εν δόξη», ως δίκαιος κριτής για να αποδώσει δικαιοσύνη και ν’ αποκαταστήσει την ηθική τάξη. Για να ανταμείψει τους πιστούς τηρητές των εντολών Του και να κατακρίνει εκείνους που τις περιφρόνησαν κι έζησαν αμετανόητα μακριά από το άγιο θέλημα Του.
Ο Κύριος, λοιπόν, θα έλθει και πάλι ως κριτής όλων μας, διότι είναι δίψα κι απαίτηση της ανθρώπινης ψυχής. Η ψυχή του ανθρώπου είναι ζυμωμένη με το αίσθημα της δικαιοσύνης. Ποθεί να βασιλεύει η δικαιοσύνη πάνω στο πρόσωπο της γης. Ανάμεσα στους ανθρώπους. Μεταξύ των λαών.
Ο πόθος αυτός γίνεται εντονότερος, όσο βλέπουμε να μην υπάρχει γύρω μας δικαιοσύνη. Και δεν υπάρχει, διότι πολλοί από τους ανθρώπους δεν θέλουν να αποδώσουν δικαιοσύνη. Διότι πολλοί – άτομα και έθνη – καταπατούν ενενδοίαστα το δίκαιο, καταπιέζουν τους αδυνάτους και σφετερίζονται τα δικαιώματα των φτωχών και των μικρών λαών. Έτσι ο αδικούμενος στρέφεται προς τον Θεό και με σπαραγμό ψυχής ερωτά: «Έως πότε ο Δεσπότης ο άγιος και αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γης;» (Αποκ. 6, 10).

Αίτημα και της δικαιοσύνης του Θεού

Η ΗΜΕΡΑ της κρίσεως θα έλθει όχι μόνο διότι το ποθεί η ανθρώπινη ψυχή, αλλά διότι το ζητά και η δικαιοσύνη του Θεού. Μας το αποκαλύπτει ο Κύριος στο σημερινό ευαγγέλιο κατά τρόπο συγκλονιστικό, που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Στην ένδοξη παρουσία Του όμως ο Χριστός αναφέρθηκε και άλλες φορές. Άλλοτε με παραβολές και άλλοτε ανοιχτά. Ας θυμηθούμε τα όσα σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης και τα οποία ακούμε στην ευαγγελική περικοπή της νεκρώσιμης Ακολουθίας: «Έρχεται ώρα εν η πάντες οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής αυτού, και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιω. 5, 28-29).
Ο Θεός είναι ο αιώνιος και υπέρτατος Νομοθέτης. Είναι ο φύλακας και ο επόπτης της ηθικής τάξεως μέσα στον κόσμο. Κάποτε, λοιπόν, θα ζητήσει λόγο για το πως ζήσαμε. Θα μας κρίνει για τα όσα πράξαμε είτε αγαθά είτε κακά. Διδάσκει ο απόστολος Παύλος: «Πάντας ημάς φανερωθήναι δει έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, ίνα κομίσηται έκαστος τα δια του σώματος προς ά έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν» (Β’ Κορ. 5, 10).
Ο φυσικός θάνατος δεν είναι το τέλος του ανθρώπου. Είναι το τέρμα της επίγειας ζωής και της πνευματικής τελειώσεως, μετά από το οποίο είναι λογικό και δίκαιο να επακολουθήσει, όπως για όλους τους αγώνες, η κρίση και η αμοιβή. «Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. 9, 27). Στη μέλλουσα κρίση με μεγαλειώδη τρόπο αναφέρεται και ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη του. «Και έδωκεν η θάλασσα τους νεκρούς τους εν αυτή και ο θάνατος και ο Άδης έδωκαν τους νεκρούς τους εν αυτή, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών» (Αποκ. 20, 13).

Διακηρυγμένη πίστη της Εκκλησίας

Ο ΘΕΟΣ, ΛΟΙΠΟΝ, «έστησεν ημέραν, εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη» (Πραξ. 17, 31). Πάνω στην ολοφάνερη αυτή διδασκαλία της Αγίας Γραφής στήριξε την πίστη και το κήρυγμα της η Εκκλησία. Όλοι οι χριστιανοί πιστεύουμε και ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως μας ότι ο Κύριος θα έλθει εκ νέου με δόξα θεϊκή για να κρίνει ζώντας και νεκρούς: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς».
Όλοι προσδοκούμε ότι μια μέρα θα αναστηθούμε. Το τελευταίο άρθρο του ιερού Συμβόλου διδάσκει: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Δεν υπάρχουν ως εκ τούτου περιθώρια να αμφιβάλλει κανείς ή να αρνηθεί την ένδοξη παρουσία του Κυρίου και τη γενική κρίση που θα ακολουθήσει. Για κείνους που αρνούνται τη θεμελιώδη αυτή διδασκαλία της πίστεως ο άγιος Πολύκαρπος γράφει: «Ός αν μεθοδεύη τα λόγια του Κυρίου προς τας ιδίας επιθυμίας και λέγη μήτε ανάστασιν μήτε κρίσιν, ούτος πρωτότοκος εστί του σατανά».

Το χρέος των πιστών

Ο ΥΙΟΣ του ανθρώπου, λοιπόν, θα έλθει οπωσδήποτε «εν τη δόξη αυτού» για να κρίνει τον κόσμο. Ποιό άραγε είναι το δικό μας χρέος ως χριστιανών απέναντι στη θεμελιώδη αυτή αλήθεια του Ευαγγελίου;
Πρώτον, η ακλόνητη πίστη και η σταθερή ελπίδα. Αν είναι το ευαγγέλιο η σώζουσα αλήθεια του Θεού, αλήθεια είναι ολόκληρο. Κάθε διδασκαλία του. Επομένως και τα όσα διδάσκει για το τέλος του κόσμου, την ένδοξη παρουσία του Χριστού μας, τη γενική κρίση και τη δικαιοσύνη του Θεού που θα λάμψει και θα επιβληθεί. Οφείλουμε, λοιπόν, να πιστεύουμε ακλόνητα και να ελπίζουμε σταθερά ότι η μέρα εκείνη θα έλθει.
Δεύτερον, η μετάνοια και η ετοιμασία. Η φοβερή εκείνη μέρα πρέπει να μας βρει έτοιμους. Ο Κύριος θα εμφανιστεί αιφνίδια. Θα έλθει απροειδοποίητα. Γι’ αυτό οφείλουμε να ζούμε εν μετανοία και να είμαστε πάντοτε έτοιμοι. «Γρηγορείτε – μας λέγει ο Κύριος -, ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος υμών έρχεται» (Ματθ. 24, 42). Βασική υποχρέωση μας η τήρηση του νόμου της αγάπης στα πρόσωπα των ελαχίστων αδελφών του Κυρίου.
Είθε η ώρα εκείνη να μας βρει έτοιμους. Και να ακούσουμε όλοι από τα χείλη του Κυρίου τον χαρμόσυνο λόγο: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου».
πηγή

Τo οiκονομικο δεν εινε το πρωτο προβλημα της Εκκλησιας. Δεν ειμεθα εμεις παιδια του Μαρξ, αλλα του Κυριου ημων Ιησου Χριστου + Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

ΓΑΖΟΦΥΛΑΚΙΟΝ

«Καὶ καθίσας ὁ Ἰησοῦς κατέναντι τοῦ γαζοφυλακίου ἐθεώρει πῶς ὁ ὄχλος βάλλει χαλκὸν εἰς τὸ γαζοφυλάκιον» (Μάρκ. 12, 41)

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ  Οκτώβριου-Νοέμβριου 1958, φ. 209-210, ε) Γαζοφυλάκιο

Ἐκκλησιαστικὰ

Ὁσάκις μεταξὺ τῶν ἐκκλησιαστικῶν κύκλων γίνεται συζήτησις περὶ τῶν προβλημάτων ἐπειγούσης φύσεως ποὺ πρέπει νʼ ἀπασχολήσουν τὴν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν, οἱ ὁμιληταὶ θέτουν εἰς τὴν κορυφὴν ὅλων τῶν προβλημάτων τὸ οἰκονομικόν. «Δεῖ δὴ χρημάτων καὶ ἄνευ τούτων οὐδὲν ἔστι γενέσθαι τῶν δεόντων» σοῦ λέγουν ἐπαναλαμβάνοντες τὸ ρητὸν τοῦ προχριστιανικοῦ ρήτορος Δημοσθένους. Ἀλλʼ ἡμεῖς χωρὶς νὰ ὑποτιμῶμεν τὴν σημασίαν τοῦ οἰκονομικοῦ παράγοντος φρονοῦμεν ὅτι τὸ οἰκονομικὸν δὲν εἶνε τὸ πρῶτον πρόβλημα ἐν τῆ Ἐκκλησία. Δὲν εἴμεθα ἡμεῖς παιδιὰ τοῦ Μάρξ, ἀλλὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Μὰρξ εἶπεν˙ ἐκ τοῦ οἰκονομικοῦ παράγοντος ἐξαρτῶνται ὅλα. Ὁ Κύριος ἐκήρυξεν˙ «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 6, 32). Δίδαγμα ἐκείνων˙ ἐκ τῆς ὕλης τὸ πνεῦμα. Δίδαγμα ἡμῶν˙ ἐκ τοῦ Πνεύματος, κατʼ ἐπιταγὴν τοῦ Πνεύματος ἡ ὕλη. Συνεπῶς πρωτίστως ἔχομεν ἀνάγκην τῆ ἄνωθεν ροπῆς, πνευματικῆς, ἁγίας ζωῆς, πόθων ἰσχυρῶν καὶ ἀκοιμήτων διὰ τὴν ἐπέκτασιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν ταῖς ἡμετέραις καρδίαις καὶ ἐν ταῖς καρδίαις τοῦ ποιμνίου. Καὶ ὅταν ὁ λαὸς ἴδη καὶ πεισθῆ ὅτι ἐν τῶ προσώπω ἑκάστου κληρικοῦ ὑπάρχει ζῶσα ἡ εἰκὼν τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτοῦ, τότε καὶ καρδίαι καὶ βαλάντια προθύμως θʼ ἀνοιχθοῦν διὰ νὰ ὑποστηρίξουν καὶ ὑλικῶς τὸ ἔργον εἰς τὸ ὁποῖον ἐξ ὁλοκλήρου εἶνε ἀφοσιωμένος ὁ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὅστις κατὰ Ἱ. Χρυσόστομον τὸν ὑλικὸν πλοῦτον εἰς πνευματικὸν πλοῦτον γνωρίζει νὰ μεταβάλλη.

Εἰς τὸν τομέα τοῦτον τῶν οἰκονομικῶν ἀναγκῶν πρέπει ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία νὰ μιμηθῆ τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου, ὅστις διὰ τὰς οἰκονομικὰς ἀνάγκας τῆς μικρῆς ὁμάδος τῶν μαθητῶν ἐπέτρεπε νὰ ὑπάρχη τὸ «γλωσσόκομον», κοινὸν δηλαδὴ ταμεῖον, ὅπερ ἐκράτει ὡρισμένος μαθητής. Τὸ κοινὸν τοῦτο ταμεῖον ἐδέχετο προσφορὰς εὐλαβῶν ψυχῶν, αἱ ὁποῖαι ἠκολούθουν τὸν Κύριον καὶ ἐθεώρουν καθῆκον ἵνα ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτῶν διακονοῦν Αὐτῶ καὶ τοῖς σὺν αὐτοῖς (Ματθ. 27, 55). Ἐξ αὐτοῦ ἠγοράζοντο αἱ τροφαὶ καὶ ὅ,τι ἄλλο ἐχρειάζοντο διὰ τὴν λιτὴν συντήρησιν τῆς ὁμάδος, ἀλλὰ καὶ ἐξ αὐτοῦ ἐδίδοντο βοηθήματα εἰς τοὺς πτωχούς (Ἰωάν. 12, 5 καὶ 13, 29). Τοιοῦτον κοινὸν ταμεῖον διὰ τὰς ἀνάγκας τῆς χριστιανικῆς κοινότητος εἶχον καὶ αἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίαι τῶν πρώτων αἰώνων, καὶ τὸ ἱερὸν χρῆμα μετὰ μεγάλης προσοχῆς ὑπὸ τιμίων ἀνδρῶν, «τῶν οἰκονόμων» καλουμένων, διεχειρίζετο καὶ ἐπήρκει ὄχι μόνον διὰ τὴν λιτὴν συντήρησιν τῶν στελεχῶν τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ διʼ ἄλλας ἀνάγκας, ὡς ἧτο ἡ βοήθεια ὀρφανῶν, χηρῶν καὶ ἡ φιλοξενία διερχομένων ἀδελφῶν. Διὰ τοιοῦτου ἱεροῦ χρήματος ἐκτίσθησαν οἱ ξενῶνες, τὰ ἄσυλα ἀνιάτων, οἱ περίφημοι Βασιλειάδες, ποὺ κατέπληξαν τὸν κόσμον. Ἡ Ἐκκλησία τῶν πρώτων αἰώνων καὶ ἀπὸ τῆς οἰκονομικῆς πλευρᾶς ἧτο αὐτοδύναμος ὀργανισμός, ὅστις οὐχὶ διʼ ἀναγκαστικῆς φορολογίας, ὡς πράττει τὸ Κράτος, ἀλλὰ διʼ ἐκουσίων εἰσφορῶν τῶν πιστῶν κατώρθωνε νὰ συγκεντρώνη τεράστια ποσὰ. Ἐν τῆ ἀκμῆ ἐκείνη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ἕκαστος ἱεράρχης ἠδύνατο νὰ λέγη ὅ,τι καὶ ὁ μακάριος Παῦλος ἔγραψε πρὸς Κορινθίους˙ «ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορινθ. 6, 10).

Σήμερον ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς παρακμῆς εἶνε τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία ἔπαυσε πλέον νὰ εἶνε αὐτάρκης καὶ αὐτοδύναμος οἰκονομικῶς καὶ διὰ τὴν συντήρησιν τῶν λειτουργῶν της ἐπὶ αἰῶνα καὶ πλέον τείνει εἰς τὸν Καίσαρα ἐπαίτιδα χεῖρα καὶ ζητεῖ τὴν οἰκονομικὴν βοήθειαν, ὁ δὲ Καίσαρ, τὸ Κράτος, ἐνῶ μεγάλα ποσὰ διαθέτει διὰ διαφόρους ἀνάγκας (καὶ μόνον διʼ ἀνάγκας;), διὰ τὴν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν μόλις καταδέχεται νὰ ρίψη ψυχία τινά. Ἡ ἐξευτελιστικὴ αὕτη κατάστασις πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ παύση, ἡ δὲ Ἐκκλησία μας νὰ ἐπανέλθη εἰς τὴν τροχιὰν τῆς ἀποστολικῆς ἐποχῆς καὶ νὰ γίνη πάλιν αὐτάρκης καὶ αὐτοδύναμος. Πῶς; Τὸ κοινὸν ταμεῖον, τὸ γλωσσοκόμον τῆς ἁγίας ὁμάδος τῶν πρώτων Μαθητῶν τοῦ Ἰησοῦ, τὸ γαζοφυλάκιον τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος πρέπει ἐν τῆ συγχρόνω Ἐκκλησία νὰ ἐμφανισθῆ ὑπὸ τὴν μορφὴν μιᾶς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ. Εἰς αὐτὴν ὡς εἰς δεξαμενὴν πρέπει νὰ εἰσρέουν πάσης φύσεως ἐκκλησιαστικὰ ἔσοδα Μητροπόλεων, Ἱ. Μονῶν, ἐνοριακῶν Ναῶν, Ἐξωκκλησίων, Προσκυνημάτων, προαιρετικῶν εἰσφορῶν καὶ δωρεῶν πιστῶν καὶ ὅλον τὸ ἱερὸν τοῦτο χρῆμα, ποὺ σήμερον οὐχὶ σπανίως κλέπτεται καὶ σπαταλᾶται τῆδε κακεῖσε, νὰ τεθῆ ὑπὸ αὐστηρὸν ἔλεγχον εὐσεβῶν ἀνδρῶν ποὺ κατέχουν τὴν Οἰκονομικὴν Ἐπιστήμην καὶ τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ ἐπιστρατεύση ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία καὶ νὰ χρησιμοποιήση ὡς διακόνους αὐτῆς, ὡς συνεργάτας ἐν τῆ σοφῆ διοργανώσει καὶ τιμία διαχειρίσει τοῦ κολοσσιαίου ἐκκλησιαστικοῦ πλούτου. Καὶ τότε ἐντὸς μιᾶς πενταετίας θὰ ἴδωμεν θαῦμα. Θὰ ἴδωμεν τὴν Ἐκκλησίαν μας ἱκανὴν ὄχι μόνον διὰ τὴν μισθοδότησιν τῶν στελεχῶν της – αὐτὸ θὰ εἶνε τὸ ἐλάχιστον – ἀλλʼ ἱκανὴν διὰ νὰ δράση κοινωνικῶς, διὰ νʼ ἀπλώση ὁλόκληρον δίκτυον φιλανθρωπίας καὶ νʼ ἀνακουφίση τὸν πάσχοντα λαόν μας καὶ μήτηρ φιλόστοργος αὐτοῦ ἀναδειχθῆ.

Οὐτοπίαν θεωρεῖτε τὰ ἀνωτέρω; Ἀλλʼ ἄς ρίψη ἡ συνερχομένη Ἱεραρχία μας ἕνα βλέμμα εἰς τὸ Βατικανόν, ποὺ κατʼ αὐτάς θρηνεῖ τὸν ἀποθανόντα ἀρχηγόν του, διὰ νὰ ἴδη κατὰ ποῖον τρόπον ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία ἔχει διοργανώσει τὰς οἰκονομικὰς αὐτὴς ὑπηρεσίας καὶ πῶς κατορθώνει νὰ ἐπαρκῆ εἰς τὰς ἀνάγκας αὐτῆς. Οὐδὲ εἶς ὀβολὸς Καίσαρος πίπτει εἰς τὸ γαζοφυλάκιον τοῦ Βατικανοῦ, εἰς τὰς ἐκκλησιαστικὰς Τραπέζας ποὺ ἔχει καὶ φέρουν διάφορα ὀνόματα. Οἰκονομικῶς ἀνεξάρτητος, δὲν ἐκλιπαρεῖ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς ἡμέρας, δὲν δέχεται παρʼ αὐτῶν κολάφους, ἀλλʼ ἐξασκεῖ τὸν ἔλεγχον τῆς ἰδιωτικῆς καὶ δημοσίας αὐτῶν ζωῆς καὶ κυριαρχεῖ πνευματικῶς ἑκατομμυρίων ψυχῶν καὶ διαθέτει, δυστυχῶς, τεράστια ποσὰ καὶ διὰ τὴν ἐξωτερικὴν αὐτῆς προπαγάνδαν μεταξὺ τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ. Περισπούδαστον ὑπῆρξε τὸ ἄρθρον περὶ τῆς οίκονομικῆς δυνάμεως τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας, ὅπερ ἐδημοσιεύθη περὶ τινων μηνῶν ἐν τῶν ἑβδομαδιαίω φύλλω τῶν Ἀθηνῶν «ὁ οἰκονομικὸς Ταχυδρόμος» (19 Ἰουνίου 1958). Ἀξίζει νὰ μελετηθῆ ἀπὸ κάθε Ἱεράρχην ποὺ πονεῖ διὰ τὸ κατάντημα τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία χρεωκοπήσασα οἰκονομικῶς τείνει χεῖρα ἐπαίτιδα, ἵνα λάβη κέρματά τινα ἐκ τοῦ δημοσίου ταμείου καὶ μὲ τὰ τριάκοντα ἀργύρια δεσμευθῆ ἀκόμη χειρότερον μὲ τὸ κράτος, ποὺ ἐπισεῖον τὴν διακοπὴν τῆς οἰκονομικῆς βοηθείας θὰ κρατῆ αὐτὴν ἐπὶ αἰῶνας ὑπόδουλον.

* * *

Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Ὑπάρχουν πολλοί, οἱ ὁποῖοι φρονοῦν, ὅτι ὡς ἔχουν παρʼ ἡμῖν τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα οὐδὲν γενναῖον καὶ ὑψηλὸν πρέπει νὰ προσδοκᾶται ἐκ τῆς συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας. Ἱεράρχης ἐρωτηθεὶς τὶ θὰ πράξουν 70 Ἱεράρχαι συναθροιζόμενοι ἐν τῆ Πρωτευούση τῆς Ἑλλάδος ἀπήντησεν˙ «Ἀπλούστατα! Θὰ βαττολογήσωμεν καὶ πάλιν θʼ ἀπέλθωμεν εἰς τὰς ἐπαρχίας, χωρὶς καμμία ἀπόφασις τῆς Ἱεραρχίας νὰ λάβη σάρκα καὶ ὀστᾶ». Κρίσις ἡ ὁποία ὑπενθυμίζει ἡμῖν τὴν ἐπιγραμματικὴν ἐκείνην περὶ Συνόδων φράσιν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου εἰπόντος, ὅτι «οὐδεμιᾶς Συνόδου τέλος εἶδον χρηστόν, μηδὲ λύσιν κακῶν, ἀλλὰ μᾶλλον προσθήκην κακών». Ἡμεῖς ὅμως δὲν θέλομεν νὰ πιστεύσωμεν ὅτι καὶ εἰς τὴν προκειμένην Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας θὰ ἔχη ἐφαρμογὴν ἡ αὐστηρὰ αὕτη κρίσις, ἀλλʼ ὅτι ἡ Ἱεραρχία ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ Μακαριωτάτου Θεοκλήτου Β΄, ἔστω καὶ τὴν ἐνδεκάτην ὥραν θʼ ἀρθῆ εἰς τὸ ὕψος τῆς α’ποστολῆς της ἐν τοιαύταις στιγμαῖς τοῦ ἔθνους καὶ τῆς ἀνθρωπότητος, καὶ μετὰ σπουδῆς θὰ ἐπιληφθῆ τῆς λύσεως ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων ποὺ ἀπʼ αἰῶνος ἐκκρεμοῦν ἐν τὴ ἡμετέρα Ἐκκλησία. Δόξα τῶ Θεῶ, ὑπάρχουν καὶ Ἱεράρχαι ἱκανοὶ νʼ ἀνάψουν φῶς ἐν μέσω βαθείας καὶ ἀσελήνου νυκτός. Εἴθε ἐκ τῶν συνεδριῶν τῆς Ἱεραρχίας νʼ ἀνακύψη λάμπουσα ἡ μορφὴ τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἵνα πρὸς πᾶν τέκνον αὐτῆς δυνηθῶμεν νὰ ἐπαναλάβωμεν τὴν φωνὴν τοῦ Ἱ. Χρυσοστόμου: «τέκνον, ἐν ὅλω σου τῶ βίω ἡ ἐλπίς σου ἡ Ἐκκλησία, ἡ καταφυγή σου ἡ Ἐκκλησία, ἡ ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΟΥ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ». Ποία ὅμως Ἐκκλησία; Η ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ.

πηγή

Το είδαμε  εδώ

Ἡ Δευτέρα Παρουσία!

Ο των όλων Θεός έρχεται κρίναι ζώντας και νεκρούς…

Και θα ανοιχθούν τα φοβερά εκείνα βιβλία, όπου είναι γραμμένα και τα έργα μας και λόγοι και οι πράξεις μας, τα οποία είπαμε και επράξαμε εις αυτήν την ζωήν, δηλαδή οι διαλογισμοί και τα ενθυμήματα, για τα οποία θα αποδώσουμε λόγον εις τον Κριτήν.

Τότε θα ζητηθή από τον καθένα μας η ομολογία της πίστεως και η συνταγή του βαπτίσματος, και την πίστι καθαρή από κάθε αίρεσι και την σφραγίδα άθραυστη και τον χιτώνα αμόλυντον...

Μετά την χάριν (του αγίου βαπτίσματος) ο ποιών τα πονηρά έργα, εξέπεσε της χάριτος, και ο Χριστός αυτόν εις τίποτε δεν θα ωφελήση, εάν επιμένη εις την αμαρτίαν. Διότι έχει γραφεί, ότι όλοι θα παρασταθούμε εμπρός εις το βήμα του Χριστού, διά να προσκομίση κάθε ένας όσα έπραξε με το σώμα του, είτε καλόν είτε κακόν (Β' Κορ. 5, 10).

Διότι όσοι έχουν τα καλά έργα και τους καλούς καρπούς χωρίζονται από τους ακάρπους και αμαρτωλούς, οι οποίοι και θα εκλάψουν, σαν τον ήλιον. Αυτοί είναι όσοι εφύλαξαν τις εντολές του Κυρίου, οι ελεήμονες, οι φιλόπτωχοι, οι φιλόρφανοι, οι ξενοδοχούντες, οι αντιλήπτορες των καταπονουμένων, οι επισκέπται των ασθενών, οι πενθήσαντες τώρα, καθώς είπεν ο Κύριος, οι πτωχεύσαντες τώρα διά τον πλούτον που ευρίσκεται εις τους ορφανούς, οι συγχωρούντες τα παραπτώματα των αδελφών, οι φυλάξαντες την σφραγίδα της πίστεως άθραυστον και αμόλυντον από πάθε αίρεσιν.

Οι ευρισκόμενοι πάλιν εξ αριστερών είναι οι άκαρποι, εκείνοι που έχουν παροξύνει τον Καλόν Ποιμένα, εκείνοι που τον καιρόν αυτόν της μετανοίας τον επέρασαν παίζοντες και τρυφώντες, οι οποίοι εδαπάνησαν σε ασωτεία, μέθη και ασπλαχνία όλον τον χρόνον της ζωής των, σαν εκείνον τον πλούσιον, που ποτέ δεν ελέησε τον πτωχόν Λάζαρον, δι' αυτό και κατεκρίθησαν, ως ανελεήμονες και άσπλαχνοι και μη έχοντες καρπούς μετανοίας, ούτε έλαιον εις τας λαμπάδας των.

Επειδή δεν ελεήσατε, έτσι και τώρα δεν θα ελεηθείτε, επειδή της φωνής μου δεν ακούσατε, έτσι ούτε εγώ τώρα θα ακούσω τους δικούς σας οδυρμούς. Διότι δεν διακονήσατε εμένα, ούτε με εθρέψατε πεινώντα, ούτε με εποτίσατε διψώντα, ούτε με εφιλοξενήσατε, ούτε γυμνητεύοντα με ενδύσατε, ούτε ασθενούντα με επισκεφθήκατε, ούτε όταν ήμουν εις την φυλακήν ήλθατε προς με. Άλλου Κυρίου εγίνατε εργάται και υπουργοί, δηλαδή του Διαβόλου...

Τότε θα στενάζουν άρχοντες και πλούσιοι άσπλαχνοι, και θα προσβλέπουν παντού στενοχωρούμενοι, και κανείς δεν θα υπάρχει να μπορή να βοηθήση. Ούτε ο πλούτος φαίνεται, ούτε οι κόλακες παρεβρίσκονται, ούτε θα εύρουν έλεος, διότι δεν ελέησαν, ούτε προαπέστειλαν, δια να εύρουν...η γαρ κρίσις ανίλεως τω μη πράξαντι έλεος.

Ας μη απιστήση κανείς, ότι είναι μόνον λόγια που λέγονται για την κρίσι. Αλλά με ακρίβεια και με ασφάλεια όλοι να πιστεύσουμε εις τον Κύριον, ότι υπάρχει ανάστασις νεκρών και κρίσις και ανταπόδοσις και των καλών και των κακών, κατά τις θείες Γραφές. Και παραβλέποντες όλα τα πρόσκαιρα, περιφρονούντες αυτά, να φροντίσουμε διά τα όσα αφορούν εις την απολογίαν και παράστασί μας εις το φοβερό βήμα, και την φρικτήν εκείνην ημέρα και φοβερήν ώραν...,η οποία θα δοκιμάση όλην την ζωήν.

Αλλοίμονον εις εκείνους που μολύνονται μετά των βλασφήμων αιρετικών. Αλλοίμονον εις εκείνους που χλευάζουν τας θείας Γραφάς. Αλλοίμονον εις όσους μιαίνουν την αγίαν πίστι με αιρέσεις, ή συγκαταβαίνουν στους αιρετικούς.

(Αγ. Εφραίμ ο Σύρος) Ορθόδοξος Φιλόθεος μαρτυρία Έκδοσις "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
πηγή