π. Φιλοθέου Φάρου
Πρόσωπο θλίψεως κι αφόρητου
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
Μὲ τὴ σημερινὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ Χριστὸς μᾶς πληροφορεῖ πὼς ἡ ἀρρώστια ἀποτελεῖ κληρονομιὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία δηλαδὴ φέρνει τὴν ἀρρώστια καὶ ἡ ἀρρώστια τελικὰ τὸ θάνατο. Τὸ ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, τὸ διαπιστώνουμε καθημερινὰ στὴ ζωή μας.
Ὁ παραλυτικὸς λοιπὸν ἦταν κι αὐτὸς ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ποὺ ἡ ἁμαρτία τοῦ εἶχε ἀφήσει κληρονομιὰ τὴν ἀρρώστια του. Τὸ διαβεβαιώνει ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὅταν τοῦ λέγει μετὰ τὴ γιατρειά του: «κοίταξε, ἔγινες καλά, μὴν ἁμαρτάνεις πιά, γιὰ νὰ μὴ σοῦ συμβεῖ τίποτε χειρότερο...».Ἐτούτη δὲ τὴ στενὴ σχέση τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀρρώστια, μερικοὶ δὲν τὴ δέχονται, ἐνῶ ἄλλοι τὴν χλευάζουν, ὅτι τάχατες αὐτοὶ τὰ γνωρίζουν ὅλα.Μά, ἂν καλοεξετάσουμε, θὰ διαπιστώσουμε πὼς καὶ ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς. Καὶ σὰν ἀρρωσταίνει ἡ ψυχή, τότε καὶ τὸ σῶμα ὑποφέρει. Μιὰ τέτοια ὅμως κατάσταση δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τὴν ἀποδεχθοῦμε. Ἀπεναντίας, ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε, γιὰ νὰ ἐξασφαλίζουμε τὴν ὑγεία τοῦ σώματός μας.
Γι᾿ αὐτό, κάθε τι ἐνάντιο καὶ ἐπιζήμιο γιὰ τὴν ὑγεία μας, πρέπει νὰ τὸ ἀπορρίπτουμε. Παρεκτροπὲς ἐπικίνδυνες, καταχρήσεις ἄστοχες, ταλαιπωρίες ἄσκοπες, ἐκθέτουν τὸ σῶμα μας στὸν κίνδυνο τῆς ἀρρώστιας. Καὶ τελικὰ ἀρκετὲς φορές, παραδομένο στὴ φθορά, καταλήγει στὸ θάνατο. Μὰ ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε μὲ τὸ σῶμα μας, αὐτὸ τὸ γήϊνο στοιχεῖο, καὶ μᾶς εἶπε νὰ τὸ φροντίζουμε καὶ νὰ τὸ σεβόμαστε. Ἐτούτη δὲ ἡ φροντίδα δὲν σταματάει στὴν ἐξωτερικὴ ἔνδυση καὶ τὸν στολισμό, ἀλλὰ προεκτείνεται καὶ στὴν καθαρότητα καὶ τὴν εὐρωστία. «Χωρὶς γερὸ σῶμα, χωρὶς ὑγεία, εἴμαστε ἄχρηστοι γιὰ ἐργασία καὶ μισοὶ ἄνθρωποι στὴ ζωή».
Τώρα, ἂν ἔρθει ἡ ἀρρώστια καὶ εἶναι ἀπὸ τὸ Θεό, ἂς εἶναι καλοδεχούμενη, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ δίκαιος Ἰώβ. Ἐὰν ὅμως ἡ ἀρρώστια εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μας ἀσωτείας ἢ καταστροφῆς καὶ μόλυνσης τῆς ζωῆς, «τότε τί λόγο θὰ δώσουμε στὸ Θεὸ καὶ τί δικαιολογία θὰ βροῦμε στὸν ἑαυτό μας;».
Τελικὰ δέ, ἐπειδὴ εἴμαστε ἄνθρωποι, ἄρα θνητοὶ καὶ φθαρτοί, ἡ ἀρρώστια εἶναι ἡ κληρονομιά μας καὶ θά ᾿ρθει ἀργὰ ἢ γρήγορα. Ἔ! Τότε ἂς εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε μὲ ὑπομονή, καρτερία καὶ προπάντων ἐλπίδα πρὸς τὸ Θεό.Σὰν θά ᾿ρθει λοιπὸν ἡ ἀρρώστια, νὰ μὴ τὰ χάσουμε· νὰ μὴν ἀπελπιστοῦμε. Θὰ καλέσουμε βεβαίως τὸ γιατρό· θὰ πᾶμε ἴσως ἂν χρειασθεῖ καὶ στὸ νοσοκομεῖο, μὰ πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα νὰ ἀπευθυνθοῦμε στὸ μεγάλο γιατρό, τὸν Χριστό, καὶ νὰ προσευχηθοῦμε θερμὰ νὰ σταθεῖ κοντά μας καὶ νὰ μᾶς χαρίσει τὴ γιατρειά Του.Νὰ μοιάσουμε δηλαδὴ τοῦ παραλυτικοῦ μὲ τὴν ὑπομονὴ τῶν τριανταοχτὼ χρόνων, τὴν μνημειώδη καρτερία του καὶ τὴ μεγάλη ἐλπίδα, ὁ ὁποῖος στὸ τέλος κέρδισε. Αὐτὸ ποὺ ἐνδόμυχα ἤλπιζε καὶ πίστευε, τὸ πῆρε καὶ πῆγε πιὰ εὐτυχισμένος στὸ σπίτι του, κουβαλῶντας καὶ τὸ κρεββάτι του.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἐὰν δὲν καταλάβουμε πὼς ἡ ἀρρώστια εἶναι κληρονομιὰ τῆς ἁμαρτίας, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἰσορροπήσουμε μὲ τὸν ἑαυτό μας. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ τὰ βροῦμε μαζί του.Ἐὰν δὲν πολεμήσουμε τὸ κακὸ ποὺ κρύβουμε μέσα μας, δὲν θὰ βροῦμε ἠρεμία στὴ ζωή μας. Καὶ ἔτσι τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, δὲν θὰ περάσει μέσα μας, γιὰ νὰ σβήσει τὴ σκοτεινιά μας.Καὶ ἐὰν περιμένουμε νὰ τακτοποιήσουμε τὰ πράγματα μὲ τὸν ἑαυτό μας αὔριο καὶ ὄχι τώρα, σήμερα, ἔχουμε χάσει καὶ ἔχουμε ἀποτύχει. Γιατὶ ἐτοῦτο τὸ αὔριο καὶ ἀβέβαιο εἶναι, καὶ δὲν μᾶς ἀνήκει, ἀφοῦ ἄλλος τὸ χορηγεῖ. Ἔτσι λοιπόν, γιὰ νὰ ἔχουμε ὑγεία σωματικὴ καὶ ψυχική, ὀφείλουμε νὰ ξεφορτωθοῦμε τὸ βαρὺ φορτίο τῆς ἁμαρτίας. Εἰδεμή, κοροϊδεύουμε τὸν ἑαυτό μας.
Ὅμως ἕνα πρᾶγμα νὰ ἔχουμε ὑπόψη καὶ νὰ μὴ τὸ ξεχνοῦμε ποτέ· ὅτι μπορεῖ τὸν ἑαυτό μας νὰ τὸν ξεγελᾶμε· μπορεῖ καὶ τοὺς ἄλλους· μὰ τὸν Θεὸ δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ Τὸν ξεγελάσουμε.
Ι.Μ Μ κ.Λ
|
 |  |
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
(3-5-2015)
ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, χριστιανοί μου, καί πίσω ἀπό τή θεραπεία τοῦ γιά 38 ἔτη παραλυτικοῦ κρύβεται ἡ εἰκόνα τῆς κοινωνίας τότε καί σήμερα. Τῆς κοινωνίας πού ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό Θεό μέ συνέπεια ὁ ἄνθρωπος νά ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό συνάνθρωπό του.
Τά τραγικά λόγια τοῦ παραλυτικοῦ «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» δείχνουν τή φθορά μιᾶς ξεπεσμένης κοινωνίας, ἐνῶ ἡ παραδείσια εἰκόνα βρίσκεται στά λόγια τοῦ Δημιουργοῦ «οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον». Ἔτσι οἱ πρωτόπλαστοι πρό τῆς ἁμαρτίας ζοῦσαν ἁρμονικά, συντροφικά, συνεργατικά.
Ὅταν ὅμως ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ ἐπῆλθε ἡ ἁμαρτία ἐπῆλθε καί ἡ ρήξη στίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί ἄρχισε ὁ καθένας νά ὑπερασπίζεται τόν ἑαυτό του καί νά λειτουργεῖ μέ κέντρο τόν ἑαυτό του. Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας ἀπό τό Θεό ἀπομακρύνει καί τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους μέ ἀποτέλεσμα ὁ κάθε ἄνθρωπος νά βιώνει μία ἀπέραντη μοναξιά πού στήν περίπτωση τῆς ἀσθένειας γίνεται τραγική.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει : «Θέλουμε οἱ ἄνθρωποι νά γίνουμε δυνατοί γιά νά μήν ἔχουμε ἀνάγκη κανένα. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ὅταν νομίζει ὅτι εἶναι αὐτάρκης ὁδηγεῖται στήν ἔπαρση, στήν ἀπομόνωση καί στή μοναξιά».
Καί κάτι ἄλλο μᾶς δίνει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Στά 38 χρόνια ἀσφαλῶς ὁ παραλυτικός θά εἶχε προσπαθήσει πολλές φορές νά μπεῖ πρῶτος στήν κολυμβήθρα μετά τήν ταραχή τοῦ ὕδατος ἀπό τόν ἄγγελο. Ὅμως κάθε φορά κάποιος λιγότερο ἄρρωστος ἀπ᾽ αὐτόν προλάβαινε. Καί βέβαια ὁ καθένας θά προσπαθοῦσε νά παραγκωνίσει τόν ἄλλο γιά νά βρεῖ πιό γρήγορα τήν ἴασή του. Καί αὐτό εἶναι δεῖγμα μιᾶς ἁμαρτωλῆς, ξεπεσμένης κοινωνίας, ὅπου ὁ καθένας προσπαθεῖ νά παραγκωνίσει κάποιον ἄλλο γιά νά πάρει μιά καλύτερη θέση (βρώμικο παιχνίδι).
Κάποτε περίπου στή δεκαετία τοῦ 1920 ἕνας νέος εἶχε πεῖ «Δέ θέλω νά ζήσω σ᾽ ἕνα κόσμο πού ὅλοι παίζουν ἕνα βρώμικο παιχνίδι». Σήμερα πολλοί εἶναι αὐτοί πού προσπαθοῦν νά μποῦν σ᾽ αὐτό τό παιχνίδι γιά νά ἐπιτύχουν.
Ἀπ᾽ αὐτά τά ἀδιέξοδα, χριστιανοί μου, ἦρθε νά μᾶς βγάλει ὁ Χριστός. Γι᾽ αὐτό γεννήθηκε, γι᾽ αὐτό κήρυξε καί θαυματούργησε, γι᾽ αὐτό σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε, γιά νά γίνει ὁ δικός μας ἄνθρωπος. Καί μᾶς ἔδειξε ἕναν ἄλλο τρόπο σωτηρίας πού δέν χρειάζεται νά παραγκωνίσουμε κανέναν, ἀλλά μαζί μέ τό συνάνθρωπό μας ἑνωμένοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διά τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας ὁδηγούμαστε στήν ἴασή μας.
«Ἕνα πρόσωπο ὑπάρχει», λέει ἕνας σύγχρονος θεολόγος, «ὅταν ξεπερνᾶ τόν ἐγωϊσμό του. Αὐτό σημαίνει πώς τά μάτια του κοιτάζουν μέ στοργή καί ἀγάπη τά μάτια τοῦ ἄλλου» καί ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας λέει «ἄν θέλεις νά ζεῖς νά κάνεις πράξη τό λόγο τοῦ Κυρίου, δηλ. νά ὑπομένεις τήν καταφρόνια ν᾽ ἀγαπᾶς αὐτούς πού σέ κακομεταχειρίζονται νά μήν κρίνεις κανένα μέσα στήν καρδιά σου». ΑΜΗΝ.-
Πρωτ.π. Παν. Μεγαλοκονόμος
|
Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...
