Στον «αέρα» η Πανορθόδοξη Σύνοδος λίγες ημέρες πριν την έναρξη των διεργασιών!!!

Με μία επιστολή που έστειλε ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ.κ.ΚΥΡΙΛΛΟΣ (Διαβάστε Ε Δ Ω) , στο Οικουμενικό Πατριαρχείο λίγο πριν την έναρξη των διεργασιών της λεγομένης Πανορθοδόξου Συνόδου της Κρήτης, ζητάει άμεσα αλλαγές ούτως ώστε η παρουσία του να διευκολυνθεί, αλλέως δεν θα μπορέσει να λάβει μέρος.

Ο Πατριάρχης ΚΥΡΙΛΛΟΣ κατακεραυνώνει τον κ.Βαρθολομαίο, κατηγορώντας τον ξεκάθαρα ότι βαρύνετε η πλευρά του Φαναρίου, με ενέργειες ύποπτες και  με αλλαγές που  προκλήθηκαν στα συμφωνηθέντα μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά  και προσέγγιση των αλλαγών που πραγματοποίησε το Φανάρι στα Ρωμαιοκαθολικά πρότυπα.  Συγκεκριμένα:

–   «Οι Προκαθήμενοι δεν παρακάθηνται ημικυκλικώς, αλλά εις δύο παραλλήλους γραμμάς, παρακαθήμενοι ο εις έναντι του άλλου και οι πάντες με το πλευρόν αυτών προς τον Πρόεδρον (…). Επιπλέον εις το παρουσιασθέν σχεδιάγραμμα οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών ούτε εις ίδιον τραπέζιον παρακάθηνται, αλλά εις θέσιν ιδιαιτέραν έκαστος και εξ αποστάσεως ο εις εκ των αδελφών αυτού, κεχωρισμένοι όντες, ούτε λέξιν ανταλλάξαι δυνάμενοι με τον πλησίον αυτών. Η κατάταξις των τραπεζιών τούτων είναι τοιαύτη, ώστε ούτε καν προσφέρει τη δυνατότητα εις τα διεθνή ΜΜΕ, όπως προβάλουν εις το διεθνές ακροατήριον πάντας τους συνελθόντας Προκαθημένους των Αγίων του Θεού Εκκλησιών ταυτοχρόνως. Ούτως διαλύεται μια συνολική εικών της Συνόδου». «Εκείνο το οποίον βλέπομεν», δηλώνει ο Πατριάρχης Μόσχας «εις το σχεδιάγραμμα τούτο διαφέρει ριζικώς των υφ’ ημών συζητηθέντων εις τας Συνάξεις των Προκαθημένων και όσων βλέπομεν εις τας εικόνας των Οικουμενικών Συνόδων». Και απευθύνοντας μήνυμα προς τον κ.κ. Βαρθολομαίο σημειώνει «η προτεινόμενη κατάταξις, ως μη ανταποκρινομένη εις την καθ΄ ημάς Ορθόδοξον εκκλησιολογίαν, προσεγγίζει επικινδύνως τα Ρωμαιοκαθολικά πρότυπα».

Μάλιστα ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Μόσχας ζητάει όλοι οι Πατριάρχες και οι Αρχιεπίσκοποι να πάρουν θέση στο ζήτημα και, αφού προτείνει να κάθονται όλοι στο ίδιο ημικυκλικό τραπέζι στη συνέχεια υπογραμμίζει ότι την κεντρική θέση, «ως Προεδρεύων, φυσικώς, να καταλαμβάνει η Υμετέρα Παναγιότης». Στόχος του λέει ο κ. Κύριλλος είναι να προβληθεί «εις ολόκληρον τον κόσμον η πιστή εικόνα της ενότητος και της συνοδικότητος». Οποιαδήποτε άλλη πρότασις, δηλώνει, δεν ημπορεί να γίνει αποδεκτή υπό της καθ΄ημάς Εκκλησίας, δεν θα γίνει κατανοητή υπό του λαού του Θεού και θα αποτελεί εν ανυπέρβλητο κώλυμα δια την συμμετοχήν ημών εις τας συνοδικάς συνεδριάσεις».

Επιπλέον ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ.κ.ΚΥΡΙΛΛΟΣ «ραπίζει» το Φανάρι εκεί που πραγματικά πονάει, δηλ. στις σχέσεις του με τον Οικουμενισμό. Αρνείται ο Πατριάρχης ΚΥΡΙΛΛΟΣ να παρευρεθεί σε μία Σύνοδο όπου οι εκπρόσωποι των άλλων – λεγομένων – χριστιανικών δογμάτων, οι ετερόδοξοι, θα παρευρίσκονται σε θέσεις επίσημες και πλησίον των Ορθοδόξων Αρχιερέων, ωσάν να συμμετέχουν και εκείνοι στην Σύνοδο ως κανονικά μέλη. Συγκεκριμένα:

–      Το δεύτερο θέμα που θέτει ο Πατριάρχης Μόσχας προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη είναι το σημείο που θα καταλάβουν οι ετερόδοξοι, όπως τους χαρακτηρίζει. «Στους ετερόδοξους παρατηρητάς προβλέπονται επίσημοι θέσεις όπισθεν των  Προκαθημένων. Κατ’ αυτόν τον ακριβώς τρόπον, προσθέτει, θα εκληφθή η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος υπό εκείνης της μερίδος των ημετέρων πιστών, οι οποίοι από τώρα διαμαρτύρονται εναντίον της  ως «οικουμενιστική» και ουχί Ορθόδοξος. Διό φρονώ ότι οι παρατηρηταί εκ των ετεροδόξων εκκλησιών (sic) δέον να παρακάθηνται εν αποστάσει εκ των μελών της Συνόδου, ώστε να μην περιληφτούν εις τον φακόν και να μην να αποτελούν μέρος της κοινής εικόνος της Συνόδου».

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν αποδέχεται τον όρο ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ αφού θεωρεί ότι δεν υφίστανται λόγοι χωρισμού με τους Παπικούς κ.α. διό και πραγματοποιούνται οι συμπροσευχές κ.τ.λ.

Ο Πατριάρχης ΚΥΡΙΛΛΟΣ ο οποίος κατά το πρόσφατο ταξίδι του στην Ελλάδα και το Άγιον Όρος έγινε δέκτης εντόνων διαμαρτυριών από την πλευρά  των Ορθοδόξων Μοναχών οι οποίοι αντιδρούν στην πραγματοποίηση της Πανορθοδόξου Συνόδου, επιπλέον είναι γνώστης της μεγάλης αντίδρασης που επικρατεί σε όλον τον ορθόδοξο κόσμο και εσωτερικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας, έστω την ύστατη στιγμή, ενεργεί προς το συμφέρον και την διατήρηση της ενότητας στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο Πατριάρχης ΚΥΡΙΛΛΟΣ με την πράξη αυτή, ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να γίνει «παίγνιο»  της Οικουμενιστικής Φαναριώτικης Διπλωματίας, αλλά ούτε και να συναινέσει σε Συνοδικές Πράξεις που θα εκτροχιάσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία από τις Παραδόσεις, την ορθή και διαχρονική πορεία της, εντός της Ορθοδόξου Ομολογίας και Εκκλησιολογίας.

Πληροφορίες του Dioptra-News αναφέρουν ότι τα τεκταινόμενα εν Αγίω Όρει, τα οποία διαδραματίστηκαν εις το παρασκήνιο κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Πατριάρχη ΚΥΡΙΛΛΟΥ, δυστυχώς έχουν δημιουργήσει ένα βαρύ κλίμα ανάμεσα στους δύο Προκαθημένους.

Επομένως, αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον την απάντηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την εξέλιξη του προβλήματος που ανέκυψε, ολίγες ημέρες μετά την ιστορική επίσκεψη του Πατριάρχη ΚΥΡΙΛΛΟΥ και του Προέδρου Πούτιν στο Άγιον Όρος. Ήδη στο Φανάρι επικρατεί πλήρης αμηχανία αντιλαμβανόμενοι οι ένοικοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου ότι οι επόμενες ημέρες θα είναι πολύ δύσκολες….

το είδαμε εδώ

"Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΔΕΣΤΟΣ (ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ) ΡΩΤΑΕΙ ΕΡΗΜΙΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΠΠ"

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Πηγή

Σάββας Ηλιάδης, Το όνομα προσελκύει και τη χάρη

Το όνομα προσελκύει και τη χάρη

«Όποιος έχει τ` όνομα θα` χει και τη χάρη». (Λαϊκό απόφθεγμα)

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

Όταν τα καθημερινά πράγματα της ζωής προσπαθεί να τα βλέπει ο καθείς κάτω από το φως της πάτριας ρωμαίικης Παράδοσής μας, τότε, χωρίς να διαθέτει ιδιαίτερη παρατηρητικότητα, υποπίπτουν στην αντίληψή του, «οι αποκλίσεις», «οι εκτροπές», «τα κενά», από το γνήσιο, το παραδεδομένο. Λίγη παιδεία και εντρύφηση στο πνεύμα αυτό, μέσα από τη γνώση της ιστορίας (εθνικής και εκκλησιαστικής), που  πάντα προσφερόταν «ανάπηρη» από το σχολείο, αλλά και από την ανατροφή που παρέχεται από την οικογένεια, η οποία, δυστυχώς  «απορροφήθηκε» κι αυτή, χωρίς αντιστάσεις, από την κοσμική δυτικόφερτη νοοτροπία, θα ήταν αρκετή να κρατήσει ζωντανό το αισθητήριο και να ακολουθηθεί η μέση οδός, σύμφωνα με τα δεδομένα της τρέχουσας πραγματικότητας.

Υπάρχουν ονοματοδοσίες και τίτλοι και ταμπέλες και «σήματα κατατεθέντα» και γραπτά αναρτημένα σε δημόσιο χώρο, έχονταςδιατυπωμένο το σημαίνον (τον τίτλο, την ταμπέλα) ελλιπές ή αποκλίνον ελαφρώς ή και πλήρως, ως προς τον προσδιορισμό του σημαινομένου (αυτού που θέλει να πει, να ορίσει επί της ουσίας του πράγματος). Με απλά λόγια, αυτό που γράφεται, να μην είναι ικανό και αρκετό να εκφράσει το έργο που θα τελεσθεί αντίστοιχα στο ονοματοδοτούμενο.

Δεν θα αναφερθούμε σε υβριστικά και αισχρά και τα προσβάλλοντα «τη δημοσία αιδώ», διότι θα περιοριστούμε στον ιερό στίβο της Παιδείας και των  κάθε είδους ευαγών, φιλανθρωπικών και λοιπών παρόμοιων ιδρυμάτων, τα οποία δεν έχουν σχέση μ` αυτά.  Γενικά, οι δημόσιες επιγραφές και εικόνες, θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτυπώνουν με έμμεσο τρόπο, αλλά καθοριστικό, το ποιόν της κοινωνίας και τον ηθικό και πνευματικό προσανατολισμό της. Αλλά ερχόμαστε στο προκείμενο.

Θα θέλαμε, λοιπόν, να κάνουμε καλοπροαίρετα μια πρόταση για τις ονομασίες των κοινωφελών και ευαγών αλλά και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, παίρνοντας αφορμή από τους παιδικούς σταθμούς, χωρίς βέβαια, επαναλαμβάνουμε, να εννοούμε, επ` ουδενί, πως υπάρχει σχέση ή μπορεί να γίνει σύγκριση με τα αγοραία φαινόμενα.  Ξέρουμε τη σοβαρότητα του έργου τους, αφού ασχολούνται με παιδιά. Μια γνώμη για το καλό των παιδιών και του μέλλοντος της πατρίδας μας.

Περιερχόμενοι το διαδίκτυο, είδαμε τις ονομασίες πολλών απ` αυτούς: ΚΑΡΑΜΕΛΙΤΣΑ, BALLON LAND, ΤΟ ΡΟΖ ΜΠΑΛΟΝΙ, ΤΟ ΡΟΔΙ, ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ, ΚΑΡΑΜΕΛΕΝΙΑ, ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ, ΜΑΓΙΚΟ ΠΑΛΑΤΙ, ΤΑ ΖΑΒΟΛΑΚΙΑ. Παρακάτω σπουργιτάκια, μελισσάκια κ.λπ. Αυτές ήταν μερικές από τις αμέτρητες παρόμοιες.

Ελάχιστοι είχαν ονομασία με αναφορά σε κάποιο πρόσωπο ή γεγονός σημαντικό. Κάποιον, που υπηρέτησε την ανθρωπότητα και ιδιαίτερα τα παιδιά. Κάποιον μεγάλο παιδαγωγό. Κάποιον ήρωα, που έσωσε παιδιά σε καιρό πολέμου ή σε επέλαση βαριάς θεομηνίας. Κάποιον γιατρό, που ανακάλυψε θεραπεία σε παιδική ασθένεια. Κάποιον μικρό σε ηλικία άγιο ή κάποια αγία, που ήταν μητέρα μικρού αγίου. Κάποιον δάσκαλο, που έδειξε θυσιαστική αγάπη στα παιδιά ή βρήκε μια μέθοδο, ας πούμε, για τα  παιδιά με ειδικές ανάγκες.  Κάποιο παιδί, που έκανε κάτι αξιοθαύμαστο σε σχέση με την ηλικία του. Κάποιο ιστορικό γεγονός, όπου αγωνίστηκαν παιδιά ή έδωσαν παράδειγμα αγάπης και αυτοθυσίας. Κάποιον τόπο, που έχει σχέση πάλι με ανάλογα γεγονότα και πρόσωπα.

Απλοϊκό το επόμενο ερώτημα: Είναι δυνατό να δώσουμε όνομα σε ένα στρατόπεδο: «Ο χαρτοπόλεμος» ή το χειρότερο: «Ο Πήλιος Γούσης»; Σε ένα νοσοκομείο: «Θεραπευτήριο η Φαντασία» ή το χειρότερο: «Οι Κομπογιαννίτες»; Σε ένα γηροκομείο: «Τα παιδία παίζει»; Σε ένα ορφανοτροφείο: «Η Ινώ»; Ακραία τα παραδείγματα, θα πει κάποιος.

Αν είναι ακραία τα παραδείγματα, που πράγματι είναι, ας φέρουμε τότε για παράδειγμα έναν παιδικό σταθμό, που ξέρουμε πως έχει το όνομα «Θεοτόκος». Ναι, «Θεοτόκος»! Το κυρίως όνομα, που ταιριάζει σε παιδικό σταθμό! Κι εδώ ακραίο; Καθόλου! Το καταλληλότερο όνομα, όχι μόνο για παιδικό σταθμό αλλά και για οποιοδήποτε  ίδρυμα, που εργάζεται στην υπηρεσία του ανθρώπου. Το όνομα της Παναγίας, που κρατά στην αγκαλιά της όχι μόνο τα παιδιά, αλλά όλον τον κόσμο.

Απλώς το αναφέρουμε, για να δούμε πως υπάρχει πολύς χώρος και πολύ υλικό στην παράδοσή μας, να δράσουμε για την ωφέλεια των παιδιών. Το ίδιο, αναλόγως,  εννοείται πως αφορά και σε άλλα διάφορα ιδρύματα υψηλότερης βαθμίδας. Τι γίνεται λοιπόν;

Θα πει κάποιος, τι καταλαβαίνουν τα παιδιά από αυτά; Αυτό ακριβώς θέλουμε να ρωτήσουμε κι εμείς. Μήπως η ονομασία στους παιδικούς σταθμούς μπαίνει για τα παιδιά; Τάχα τα παιδιά δύο, τριών, τεσσάρων, πέντε χρονών έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το νόημα της ονομασίας του σχολείου τους; Όχι. Μπαίνει με τη δική μας ψευδαίσθηση, πως περνάει σαν εικόνα εντυπωσιασμού προς τα έξω (γονείς κ.ά) από γνωστά παραμύθια και παιχνίδια, αλλά νομίζουμε πως δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Βάζοντας ένα όνομα όπως είπαμε παραπάνω, ορίζουμε άμεσα και ξεκάθαρα μαζί τις ευθύνες όλων. Και των γονέων και των νηπιαγωγών (των δασκάλων) και του εγγύς περιβάλλοντος και ανεβάζουμε αυτήν την αίσθηση της ευθύνης, τον πήχη όπως θα λέγαμε, στη συνείδησή μας. Προβληματίζουμε τους πάντες, προβληματιζόμαστε κι εμείς. Μας ωθεί, από τη μια, η ονομασία να την τιμήσουμε, εργαζόμαστε κι εμείς, από την άλλη, με το φιλότιμο (που ούτως ή άλλως υπάρχει)και γίνεται το καλύτερο ανθρωπίνως.

Στη συνέχεια, σιγά σιγά και με απλοϊκό τρόπο και  σε παιγνιώδη μορφή και με κάθε μέσο που η διδακτική παρέχει, δίνουμε και στα παιδιά την ευκαιρία να γνωρίσουν το πρόσωπο, το γεγονός, τον τόπο, που μπορεί να σταθεί σταθμός στη ζωή τους, σημείο αναφοράς διά βίου, να ρωτήσουν περαιτέρω, να το συζητήσουν με τους γονείς τους. Εκείνοι αφορμώμενοι από αυτό, να πάνε παρακάτω και να αξιοποιήσουν όποια γνώση σχετική και να της δώσουν πολλές προεκτάσεις. Να δουν τελικά τα παιδιά, μεγαλώνοντας, πως κι αυτά ίσως μια μέρα, αν κληθούν να εργαστούν, να επιδιώξουν «το άριστον», να προσφέρουν από τον εαυτό τους, έχουν να μοιάσουν κάποιους που τα έκαναν νωρίτερα. Να καμαρώνουν για τα πρότυπά τους.

Αστείο θα πείτε. Καθόλου! Καταλαβαίνουν. Προσλαμβάνουν. Εμείς δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να το παραδεχθούμε. Το γιατί; Ο καθένας ας εξετάσει τον εαυτό του. Σ` αυτά τα θέματα δεν έχουμε δικαίωμα για παραχωρήσεις.

Τελειώνουμε με ένα μέρος από το Δοξαστικό του αγίου Γεωργίου, όπου φαίνεται καθαρά η σχέση του ονόματος με την αντιδιδόμενη χάρη, κάτι που επισημαίνεται συχνά στην υμνολογία της Εκκλησίας με τα ονόματα των αγίων και σύμφωνα βέβαια και με τον τίτλο του άρθου. Θα το γράψουμε σε ελεύθερη μετάφραση:

«Αντάξια του ονόματός σου έζησες και εργάστηκες, στρατιώτη Γεώργιε. Διότι αφού πήρες στην πλάτη το σταυρό του Χριστού,καλλιέργησες πνευματικά τη γη, η οποία εκχερσώθηκε από την διαβολική πλάνη. Και αφού ξερίζωσες την αγκαθερή θρησκεία των ειδώλων, ρίζωσες βαθιά το κλήμα της ορθόδοξης πίστης». Αν προσέξουμε, θα δούμε πως το όνομα του αγίου, Γεώργιος, έφερε αποτελέσματα ανάλογα του σημαίνοντός του, δηλαδή, του γεωργού.

Δράττουμε κυριολεκτικά τις ευκαιρίες, αν θέλουμε πραγματικά να αναθρέψουμε - δυστυχώς τώρα μόνοι, χωρίς τη βοήθεια του κράτους – αληθινά Ελληνόπουλα και να βλέπουμε και να απολαμβάνουμε «τά έκγονα φέροντα, κλάδους αγαθοεργίας».

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 31--5-2016

πηγή

O AΓΙΟΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ...

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ

Ακούστε τι λένε οι ίδιοι….

Στην αρχή της ομιλίας υπάρχει ένας πολύ μικρός πρόλογος του επισκόπου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Έγινε στον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου Φλωρίνης, τις 5-5-1975.

_________

____________

  Αν σήμερα η Ελλάδα είχε αληθινούς επισκόπους, δεν θα εύρισκαν δικαιολογία τ΄ ανθελληνικά άθεα καθάρματα, να βγάλουν αντιρατσιστικούς νόμους και να σκλαβώσουν τους Έλληνες! Τώρα, με τους δήθεν αντιρατσιστικούς νόμους, οι ρομά (τσιγγάνοι) της Ελλάδος διώκονται από τις μπαράγκες τους, όπως είδαμε πρόσφατα στην Αθήνα! Λές και αυτοί δεν είναι άνθρωποι και δεν έχουν ανθρώπινη ψυχή!

Ψεύτες της παγκοσμιοποίησης, οι μεγαλύτεροι ρατσιστές είστε εσείς και οι στοές σας. Θέλετε να διαλύσετε όλα τα έθνη και να ζήσετε μόνον εσείς!!! Αλλά δεν θα ξεφύγετε  από τη δικαιοσύνη του Θεού. Θα πληρώσετε με τόκο και επιτόκιο τα εγκλήματά σας. Η Αποκάλυψη του Ιωάννου μιλά για  σας και το τέλος σας. 

Θέλετε να αλώσετε την Ελλάδα και να εξαφανίσετε τους Ελληνες και βγάζετε δήθεν νόμους! Ακούστε το καλά· Μόνο όταν εφαρμοστεί το Ευαγγέλιο θα εξαφανιστεί ο ρατσισμός, όλα τα άλλα είναι παραμύθια δικά σας. Οι μεγαλύτεροι ρατσισταί είστε εσείς, που βγάζετε αντιρατσιστικούς νόμους και τους χρησιμοποιείται εκεί που σας βολεύει!!!!!!

"...Ο πατήρ Αυγουστίνος εξεπολίτισεν και αθιγγάνους και τους μετέτρεψεν εις πρότυπα τάξεως, πειθαρχίας και καθαριότητας, νομιμοφροσύνης, ευπρεπείας και ευποιΐας. Διέθετε τα πάντα, ακόμη και τον μισθόν του προς τούτο. Δεν εκρατούσεν ποτέ χρήματα δια τον εαυτόν του.". (Σελίδα 3 από το περιοδικό "Φωτεινή Γραμμή", τεύχος 44, Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2010).

το είδαμε εδώ

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. " Ότι στο μελλοντικό πόλεμο θα υποφέρουν πιο πολύ οι λαοί πού θα βρεθούν μέ μεγαλύτερη υπερηφάνεια έναντι του Θεού."ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Μέ ρωτάτε, στρατηγέ, ποιος λαός είναι τέτοιος στην Ευρώπη ή την Αμερική;

Ανάμεσα στούς μικρούς λαούς πριν τον Πόλεμο, ιδιαίτερα ανάμεσα στούς υπόδουλους και βασανισμένους αγροτικούς λαούς, θα μπορούσατε ακόμα να βρείτε τέτοιο λαό. Όμως δε βλέπετε πώς οι λαοί μετά τον Πόλεμο άρχισαν να συντάσσονται μέ το κακό; Ή απιστία και ή σύγχρονη ειδωλολατρία ξεκίνησε από τούς μεγάλους λαούς των λευκών κι απλώθηκε ως πύρινος ποταμός στις τέσσερις πλευρές του κόσμου, διεισδύοντας όχι μόνο στις πατριαρχικούς και μικρούς λαούς τών λευκών, αλλά και στην Ασία, την Αφρική και σ’ όλα τα γνωστά νησιά πού κατέλαβαν.

«Πολιτισμός τών πιθήκων και τών δύσοσμων αερίων» έτσι αποκαλέστηκε από τούς εκπροσώπους τών στοχαστών της Ασίας, πού μέχρι σήμερα ήταν τόσο μισητός και χλευάστηκε από τούς λαούς τών άλλων πολιτισμών, τώρα τον υιοθετούν. 

Γιατί όμως οι λαοί τών υπόλοιπων λιγότερο εγωιστικών και πιο φιλειρηνικών πολιτισμών υιοθετούν τον Εύρωαμερικανικό πολιτισμό, αφού τον μισούν και τον χλευάζουν; Για τον ίδιο λόγο, στρατηγέ, πού ό Δαυίδ μη έχοντας δικό του σπαθί, τράβηξε το σπαθί του Γολιάθ και τον έσφαξε. Οι λαοί τών μη ευρωπαϊκών πολιτισμών άρχισαν εσπευσμένα να εξοπλίζονται μέ τον ευρωπαϊκό πολιτισμό για να μπορέσουν να αμυνθούν από την Ευρώπη και ακόμα - πράγμα πού επιθυμούν ειλικρινώς - δοθείσης ευκαιρίας μέ τά ίδια του τά όπλα να τον αποκεφαλίσουν. Όσο όμως μέσω τών μεγάλων τους τέκνων αντιστέκονταν στην Ινδία, στην Ιαπωνία, στην Κίνα και στην Αίγυπτο τόσο αποφασιστικότερη ήταν ή καταδίκη τού ευρωπαϊκού πολιτισμού. Γιατί τότε αυτοί οι λαοί έσπευσαν να υιοθετήσουν τον πολεμοχαρή ευρωπαϊκό πολιτισμό αναρωτιόμαστε και πάλι; Για να πολεμήσουν ενάντια στην Ευρώπη, να εκδικηθούν την Ευρώπη. Αυτή είναι ή μοναδική απάντηση.

Βέβαια αυταπατώνται όταν νομίζουν ότι ό ευρωπαϊκός πολιτισμός αποτελεί καλύτερη εγγύηση για τη νίκη στον πόλεμο απ’ ότι ό δικός τους πολιτισμός. Αφού σκεπτόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπο ξεχνούν - αν ποτέ το γνώριζαν αυτό - ότι δε νικά ό πολιτισμός, ούτε αυτός ούτε ό άλλος, αλλά ή αλήθεια και το δίκαιο. Κι αυτοί δεν υπολογίζουν εκείνον τον Τρίτο, Αόρατο Αποφασιστικό Παράγοντα. Καλά, και τί θα συμβεί αν καθόλα εξευρωπαϊστούν και νικήσουν την Ευρώπη; Σ’ αυτήν την περίπτωση άραγε δε θα αφανιστεί από τον πλανήτη μία μικρή Ευρώπη και θα παραμείνει μία μεγαλύτερη; Τί θα κερδίσουν μ’ αυτό; Εγώ, νομίζω πώς θα χάσουν και δε θα κερδίσουν. Αλλά ποιος είναι σε θέση τώρα να σωφρονίσει τούς αδελφούς μας από την Ασία και να τούς πείσει ότι γι’ αυτούς είναι καλύτερα να υπομείνουν την τυραννία της Ευρώπης παρά να γίνουν οι ίδιοι τύραννοι; Πώς θα μπορέσουν ν’ ακούσουν το λόγο μας, όταν παραμελούν ν’ ακούν τον ταυτόσημο λόγο από τούς δικούς τους πνευματικούς και ηθικούς νομοθέτες, τον Κρίσνα, το Βούδα, τον Κομφούκιο και το Λάο Τσε;

Παίρνουμε έδώ υπόψη και την Ασία, επειδή ό Θεός μπορεί ενδεχομένως να λάβει αυτή υπόψη του κατά την ανάθεση της μελλοντικής νίκης. Ποιό ξεκάθαρα: αν ό Θεός δε βρει ούτε έναν λαό στην Ευρώπη και την Αμερική ό όποιος θα άξιζε τη νίκη (στον πόλεμο μεταξύ των λευκών φυλών) θα καλέσει έναν ή περισσότερους λαούς από την Ασία και θα τούς χαρίσει τη νίκη. Θυμηθείτε και πάλι τη Βίβλο. Όταν ό Ιούδας αμάρτανε, ό Ισραήλ τού επιτιθόταν και τον νικούσε. Όταν ό Ισραήλ αμάρτανε, ό Ιούδας τού επιτιθόταν και τον νικούσε. Όταν και τά δύο αυτά κρατίδια Απομακρύνθηκαν εξίσου από το Θεό, τον Έναν και Ζώντα ξεπέφτοντας στην ειδωλολατρία, τότε ό Θεός κάλεσε από μακριά τον Άσσύριο βασιλιά Σαλμανασάρ και τον βασιλιά της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ - τον δούλο του Ναβουχοδονόσορ - και παρέδωσε στα χέρια τους και τά δύο εβραϊκά βασίλεια.

Οι μέχρι σήμερα σχέσεις των ευρωπαϊκών λαών είναι σχεδόν παρόμοια μέ τη σχέση τού Ιούδα και τού Ισραήλ. Τη μία περίοδο έπαιρνε τη νίκη ό ένας πάνω στον άλλον, την άλλη ό δεύτερος πάνω στον πρώτο, μέχρι πού φθάσαμε στον τελευταίο Πόλεμο όπου κανείς δε γνωρίζει ποιος από τά μεγάλα κράτη είναι πραγματικά ό νικημένος και ποιος είναι πραγματικά ό νικητής. Περισσότερο μοιάζουν για νικητές οι πιο μικρές χώρες όπως ή Σερβία, ή Ρουμανία, ή Τσεχία και ή Πολωνία. Δηλαδή οι απελευθερωμένοι σκλάβοι μοιάζουν περισσότερο μέ νικητές. Αλλά επειδή και αυτοί οι πρώην σκλάβοι πού θα έπρεπε να είναι οι πλέον ευγνώμονες και οι πλέον αφοσιωμένοι στο Θεό, μέ κωμικοτραγική βιασύνη άρχισαν να ενσωματώνονται στον ευρωπαϊκό οργανισμό της απιστίας και της ειδωλολατρίας, πραγματικά θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν στην Ευρώπη καθαρά χέρια, για να παραλάβουν από τά χέρια τού Θεού τη νίκη.

Γιατί θα είναι παράξενο τότε αν ό Θεός ενόψει της επερχόμενης σύγκρουσης των χριστιανικών λαών οδηγήσει, ας πούμε τούς δούλους Του Κινέζους, για να τιμωρήσει το χριστιανικό Ιούδα και Ισραήλ , δηλαδή την Ευρώπη και την Αμερική;

Όλα αυτά όμως δεν εξαρτώνται μόνον από τούς ανθρώπους, αλλά και από τον ίδιο το Θεό. Ή νίκη στο μελλοντικό πόλεμο εξαρτάται και από τη μετάνοια. Εκείνος ό λαός πού θα μετανοήσει νωρίτερα, θα διορθωθεί και θα επικαλεστεί το Θεό, αν καν μπει στον πόλεμο κατά την Πρόνοια του Θεού, θα νικήσει. Και αυτός δεν είναι απαραίτητο να είναι ένας από τούς μεγάλους λαούς. Αυτός μπορεί να είναι κι ένας μικρός λαός, πού για τη μικρότητα και το απολίτιστο (μέ την ευρωπαϊκή έννοια φυσικά) μπορεί να περιγελούν οι μεγάλοι και πολιτισμένοι. Και τί θα γίνει, μέ ρωτάτε, αν όλοι οι χριστιανικοί λαοί μετανοήσουν; Ποιος τότε θα είναι ό νικητής; Τότε, στρατηγέ, όλοι θα νικούσαν. Όλοι θα πετύχαιναν την πιο λαμπρή νίκη, αφού σε μία τέτοια περίπτωση δε θα έφταναν καν ως τον πόλεμο. Όπως ή ποιότητα τού πνεύματος και τού ανθρώπινου χαρακτήρα θεμελιώνει τη νίκη, κατά τον ίδιο τρόπο ή ποιότητα τού πνεύματος και ό χαρακτήρας τού ανθρώπου θεμελιώνει και τον ίδιο τον πόλεμο. Ώ, μακάρι για το ανθρώπινο γένος, να μετανοήσουν όλοι και να γίνουν όλοι νικητές! Αλλά όμως αν και τίποτα από αυτό δεν είναι ευκολότερο και σωτήριο, οι σημερινοί άνθρωποι σε κάθε περίπτωση θα επέλεγαν εκείνο πού είναι δυσκολότερο και πιο θανάσιμο.

Και θα έρθει, στρατηγέ μου, το πιο δύσκολο και πιο θανατηφόρο, κι εσείς έχετε αρκετούς λόγος να ανησυχείτε για την πατρίδα σας, αν και όχι λιγότερους απ’ ότι έχουμε οι υπόλοιποι για τις δικές μας. Αφού ό λαός στην Αμερική έχει μεγάλη έπαρση για τη νίκη στον Παγκόσμιο Πόλεμο και άρχισε να κοιτάζει την Ευρώπη όχι μέ συμπόνια, αλλά μέ περιφρόνηση. Και την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Και αυτοί πού είναι περιφρονημένοι συνήθως νικούν αυτούς πού τούς περιφρονούν.

Και ενώ στούς υπόλοιπους νικητές τού πολέμου ή έπαρση τού νικητή μαλάκωσε μέ τη φτώχια, στην Αμερική ή έπαρση για τη νίκη δυνάμωσε τον πλούτο. Αλλά όταν το μπουλντόκ δαγκώνει το βουβάλι, το βουβάλι θα πέσει έξαλλο από την πληγή. Ό πόλεμος δεν είναι αναγκαίο να ξεκινήσει από εκεί πού προς στιγμή πιστεύουν οι άνθρωποι ότι θα ξεκινήσει. Πολλά παλιά ηφαίστεια μόνο καπνίζουν, κάποια νέα απότομα εμφανίζονται. Πριν αρχίσει ή γενικευμένη πυρκαγιά τού πολέμου θα υπάρξουν μερικές φοβερές μονομαχίες ή και τριπλές μάχες ανάμεσα στούς λαούς. Αλλά πολλές από αυτές τις νίκες θα είναι πύρρειος νίκη, εντελώς όμοιες μέ τις ήττες, όταν υπολογιστούν όλες οι συνέπειες τους.

Απ’ όλα όσα εκθέσαμε είναι ξεκάθαρη ή διδασκαλία:

α. Ότι στο μελλοντικό πόλεμο θα υποφέρουν πιο πολύ οι λαοί πού θα βρεθούν μέ μεγαλύτερη υπερηφάνεια έναντι του Θεού.

β. Ότι ή νίκη στο μελλοντικό πόλεμο θα κατοχυρωθεί μέ τη μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό.

γ. Ότι αν ούτε ένας χριστιανικός λαός δε μετανοήσει και δεν επιστρέψει στο Χριστό ως κέντρο της ψυχής του και της ζωής του, ή νίκη θα δοθεί από το Θεό στους ασιατικούς και μη χριστιανικούς λαούς.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.  ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑ

πηγή 

Η ελπίδα στο εφήμερο γεννήτρα της κατά κόσμον λύπης και φονεύτρα της κατά Θεόν χαράς.

Ηλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

 Φυλακισμένοι οικειοθελώς σ' έναν πλασματικό κόσμο, ανύπαρκτο, βιολογικώς αναπνέοντες, πνευματικώς νεκροί, μακρυά από τον Δημιουργό Θεό, αναγεννάμε καθημερινώς την εσωτερική μας κατάθλιψη.

Επιστήμονες γιατροί, παιδαγωγοί, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι εργάζονται και παλεύουν, για να ανακουφίσουν τον άνθρωπο από την ψυχοφθόρα λύπη. Ποιητές και λογοτέχνες και άλλοι άνθρωποι της τέχνης επίσης, ασχολούνται με το θέμα, προσπαθώντας να την προσεγγίσουν εικαστικά. Τη λύπη, που, όταν θρονιάζει στα έγκατα της ψυχής, γίνεται κολαστήριο εργαλείο και την συγκλονίζει, την παραμορφώνει και καθιστά τον άνθρωπο «άλλον εαυτόν». Όλοι προβληματίζονται και προβληματίζουν, αναρωτιούνται, επιρρίπτουν ευθύνες, προτείνουν λύσεις, καταριούνται την «τύχη», αλλά αυτή, παρόλο που μπορεί να κατασταλεί προσωρινά, παραμένει ανίκητη, συνεχίζοντας να παίζει το παιχνίδι της. Να φυτεύει στην ψυχή την απόγνωση και να την οδηγεί σε αδιέξοδα. Χωρίς να ξεχωρίζει πρόσωπα. Χωρίς να κάνει διακρίσεις. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, του χτυπάει την πόρτα της καρδιάς και την ροκανίζει με το σαράκι της. Πού να βρίσκεται άραγε το φάρμακο της θεραπείας της; Στο βιβλίο με τίτλο: «Ωδή στο εφήμερο – Η λύπη κατά τους Πατέρες», από τις εκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Καρέα, γίνεται λόγος για το ουσιώδες και βασανιστικό αυτό θέμα της ζωής. Διαβάσαμε τον πρόλογο του βιβλίου και θεωρήσαμε επείγουσα και επιβεβλημένη την υποχρέωση να τον μοιραστούμε με τους αναγνώστες. Φαίνεται καθαρά πως διά των αγίων Πατέρων και της ορθής ερμηνείας της Αγίας Γραφής υπάρχει απάντηση. Καταργούνται τα σταυροδρόμια και τα αδιέξοδα. 

Γράφει η εκδότρια Μονή: «Εκφράζουν (οι Πατέρες) τη συμπάθειά τους προς τον πάσχοντα, χωρίς όμως αυτή η στάση τους να μειώνει στη συνείδηση των λυπημένων τη σημασία του πάθους της λύπης και την ανάγκη αποκοπής τους απ’ αυτό… «Το χαροποιόν πένθος» οδηγεί, κατά τον Απόστολο (Παύλο), στη σωτηρία, ενώ η λύπη του κόσμου προετοιμάζει και συντηρεί το θάνατο. Προσπαθούμε να προσφέρουμε στους εν Χριστώ αδελφούς μας, ως συνδρομή και υποστήριξη στον αγώνα τους κατά της εμπαθούς λύπης, που συνεχώς γεμίζει το ποτήρι της ζωής μας και μας στερεί τη χαρά «των τέκνων του Θεού…». 

Αντιγράφουμε τη συνέχεια από τον πρόλογο, συστήνοντας προκαταβολικά το βιβλίο ως επένδυση πνευματική: 

«Πράγματι, αν ερευνήσει κανείς κατά βάθος τα αίτια της λύπης, θα διαπιστώσει ότι αυτή είναι απόλυτα συσχετισμένη με ό,τι αφορά στα αγαθά και τις απολαβές του κόσμου τούτου. Ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές πάσχει από τη φιλαυτία του και εξαιτίας αυτής πρέπει, αν θέλει την ελευθερία του, να παλέψει, για να αποκτήσει πάλι «τον χαμένο θησαυρό του». Η κολοκυθιά του Προφήτη Ιωνά, όσο και αν δόθηκε φιλάνθρωπα από τον Θεό, για να καλυφθεί μια συγκεκριμένη και πρόσκαιρη ανάγκη του Προφήτη, δεν θα έπρεπε, για κανένα λόγο, να γίνει διαχωριστικό τείχος και να σκιάσει τη θέα του Θεού στην ψυχή του. Γι’ αυτό, όταν ο Ιωνάς «βολεύθηκε» κάτω από τη σκιά του υλικού αυτού υποκατάστατου της παρουσίας του Θεού, θεώρησε την ανάπαυση που του πρόσφερε η κολοκυθιά ως ευχάριστο αντίδοτο κατά της λύπης του και ως συμπλήρωμα του κενού της ψυχής του. Αλλά η σκιά της κολοκυθιάς δεν ήταν πηγή αληθινής χαράς και ανάπαυσης. Ήταν μονάχα ένα εφήμερο είδωλο ευτυχίας, στο οποίο ο Ιωνάς στήριξε τόσο απερίσκεπτα την ελπίδα της ανάπαυσης και της πληρότητάς του. Η απερισκεψία αυτή του Ιωνά προκάλεσε τη φιλάνθρωπη και πάνσοφη επέμβαση του Θεού, ο Οποίος πρόσταξε την κολοκυθιά να ξεραθεί κι αμέσως αυτή, μέσα σε μια νύχτα, ξεράθηκε. Η υπερβολική λύπη του Ιωνά, η οποία επακολούθησε, άφησε να φανεί ο ειδωλικός χαρακτήρας, τον οποίο είχε προσλάβει το εφήμερο αυτό κτίσμα στην ψυχή του Προφήτη. Καθένας μας, βέβαια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διατηρούμε κρυφά ή φανερά κάποια «κολοκυθιά», στην ύπαρξη της οποίας έχουμε στηρίξει τις προσδοκίες, τα αισθήματα και τις επιδιώξεις μας. Εκεί απολαμβάνουμε νοσηρά τον ψυχοφθόρο ύπνο, που μας χαρίζει «η πυκνή και πανόλεθρη σκιά της». Ο Πανοικτίρμονας Θεός όμως, ο Οποίος θέλει όλοι να σωθούν και να έλθουν «εις επίγνωσιν της αληθείας», επιτρέπει κάποια στιγμή να «ξεραθεί» η ειδωλική αυτή χαρά μας και να χαθούν για πάντα τα ψεύτικα στηρίγματά μας. Εξαιτίας λοιπόν της λύπης, η οποία θα πλημμυρίσει στη συνέχεια την ψυχή μας, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το ότι ποικίλες «κολοκυθιές» έχουν οικειοποιηθεί τη θέση του Θεού και έχουν εκβάλει την ελπίδα Του από την ψυχή μας. Θα αντιληφθούμε δηλαδή ότι η αγαπητική δύναμη, η οποία θα έπρεπε να λειτουργείται μέσα μας «Θεοπρεπώς» και η οποία όφειλε να στρέφεται πάντα, καθώς Εκείνος έχει ορίσει, προς τον Θεό και τον αδελφό, διοχετεύεται άσκοπα σε αλλότριους τόπους και έχει εντελώς εκτραπεί από την πορεία της προς το «καθ’ ομοίωσιν». Έχει, μ’ άλλα λόγια κάνει αντικείμενο και αποδέκτη της την εφήμερη ύλη, τις αθέμιτες σχέσεις με το παρόν και με την άκρατη φιλαυτία. Αυτά όμως, καθώς θα μας εξηγήσουν στη συνέχεια οι Πατέρες μας, είναι εκείνα για τα οποία δεν μας επιτρέπεται να τρέφουμε ελπίδες και να χαιρόμαστε. Είναι «οι κολοκυθιές μας», των οποίων τη σκιά επέτρεψε βέβαια, προς καιρόν, ο Θεός – για να μας προσφέρουν κάποια ανακούφιση και να μας προστατεύσουν, «ως δερμάτινοι χιτώνες», από τις συνέπειες της πτώσης μας – αλλά αυτές τις τρώει εύκολα κάποια στιγμή ένα σκουλήκι και έτσι μένουμε εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι «στον καύσωνα της ημέρας». Αλλά γι’ αυτού του είδους τις αναπαύσεις θα πρέπει να λυπούμαστε συνεχώς και να μετανοούμε ενώπιον του Θεού. Γιατί, καθώς λέει ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, «θα μας ζητηθεί λόγος από το Θεό, όχι γιατί δεν θαυματουργήσαμε ούτε γιατί δεν θεολογήσαμε ούτε επίσης γιατί δεν φθάσαμε στη θεωρία των αθεάτων, αλλά θα δώσουμε λόγο, γιατί δεν κλαύσαμε και δεν μετανοούσαμε συνεχώς». Ευχή και προσευχή μας για τον καθένα μας είναι να μην επενδύουμε πλέον στη σκιά που μας προσφέρουν οι «κολοκυθιές» μας, αλλά να βιασθούμε να απαλλαγούμε από τέτοια αβέβαια υποστυλώματα, ώστε να μη βρίσκει η λύπη στην ψυχή μας αντικείμενο, για να τρέφεται και να συντηρείται». 

Αυτά από τον πρόλογο του βιβλίου. 

Πώς οι πρόγονοί μας πορεύτηκαν αιώνες τώρα και αντιστάθηκαν σε τόσους «καύσωνες» χωρίς να λυγίσουν; Μήπως στηριζόμενοι σε εγκόσμια «παρασόλια» και σε ξένες της παραδόσεώς μας βακτηρίες; Πώς ανέδειξε το Γένος τόσους ήρωες και αγίους; Μήπως με τα πλούτη και τα θέλγητρα του κόσμου; Όχι. Αλλά με την απάρνηση των «ωραίων» του κόσμου και του εγώ, που ήταν γέννημα της προσήλωσης στο κοινό πνεύμα, στην κοινή πίστη στο ίδιο Πρόσωπο, αυτό του Χριστού, με τη βεβαιότητα του προορισμού στην αιωνιότητα. 
Ο Φώτης Κόντογλου, στο βιβλίο «Μυστικά άνθη», σ` ένα κείμενο με τίτλο «Η χαρμολύπη ή το χαροποιόν πένθος» με απλό, χαριτωμένο και λογοτεχνικό ύφος, γράφει: «Ο πόνος κατά τη χριστιανική θρησκεία είναι δύο λογιών, πόνος κατά Θεόν και πόνος κατά κόσμον. Ο πρώτος είναι ο πόνος που νοιώθει ο πνευματικός άνθρωπος, δηλαδή εκείνος που έχει πίστη στο Θεό, ενώ ο δεύτερος είναι ο πόνος που νοιώθει ο σαρκικός άνθρωπος που δεν έχει πίστη. Ο πρώτος είναι που τον γλυκαίνει η ελπίδα, ο δεύτερος είναι ο πόνος που τον κάνει ανυπόφερτον η απελπισία. Ο πρώτος κάνει τον άνθρωπο να ταπεινωθεί, να φχαριστήσει και να μαζευτεί στο βυθό του εαυτού του, ενώ ο δεύτερος τον κάνει να επαναστατήσει και να βλαστημήσει… Από τούτη τη λύπη που νοιώθει η ψυχή που πιστεύει στο Θεό γερά, βγαίνει η παρηγοριά, η «παράκλησις» που λένε τα βιβλία της θρησκείας και γίνεται το λεγόμενο «χαροποιόν πένθος» ή η «χαρμολύπη», που λένε οι άγιοι Πατέρες… 

Στη συνέχεια φέρνει ως παράδειγμα, που εφαρμόστηκε στην πράξη αυτή η ζωντανή ελπίδα και αγιοπνευματική χαρά το δικό μας Γένος. Η καταφρόνηση του θανάτου από το Γένος των Ελλήνων, που ήταν βασισμένη στο ευαγγελικό: «τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;» (Ματθ. 16, 26) και «μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ.10, 28)… 

Τον καιρό που πλάκωσε το γένος μας η μαύρη σκλαβιά του Τούρκου κι υποφέρνανε βασανιστήρια οι πατεράδες μας, η θρησκεία τους έδωσε αυτήν την αφοβία και τα αγιασμένα αισθήματα που είπαμε, ανεβήκανε στην καρδιά τους, χαρίζοντάς τους την ειρήνη του Χριστού και τη μακάρια ελπίδα του. Ο πόνος έκανε την καρδιά τους σαν κάποια ουράνια κιθάρα που άγγιζε τις κορδές (χορδές) της ένα μυστικό χέρι. Και γινήκανε ποιητές οι τσομπάνηδες, ψαλτάδες κι άγιοι οι χωριάτες, ζωγράφοι κι υμνογράφοι οι καλόγεροι κι οι ασκητάδες, μοιρολογήστρες και κεντήστρες οι γυναίκες. Ολάκερη η φυλή άγιασε και βούιζε σαν βλογημένο μελισσολόγι, που χαιρότανε πετώντας γύρω από τα πνευματικά άνθη, που φυτρώνανε στο ματωμένο χώμα. Ο πόνος μετάλλαζε σε χαρά, η σκλαβιά σε ξεπέταγμα, το ξόδι σε ψαλμό αθανασίας… Τότε ήτανε που τρέχανε να μαρτυρήσουνε για την πίστη του Χριστού τα παλληκάρια απάνω στ’ άνθος τους, χιλιάδες αδάμαστες ψυχές, κράζοντας στον άγριο σφάχτη τους: «Χτύπα για την πίστη!». 

Κι εμείς διδασκόμενοι απ’ αυτούς, αισθανόμαστε βαθιά ευγνωμοσύνη, και οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι να τους μιμηθούμε, αν ο καιρός το καλέσει. Ιδιαίτερα σήμερα, που οι ημέρες είναι πονηρές και οι εχθροί της πίστης μας κατεργάζονται καταφανώς και αδιστάκτως το κακό. 

Κιλκίς, 24-5-2016 

Πηγή: alopsis.gr

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου

Αὐγουστίνου Καντιώτη

Ἑξαιρετικὴ τιμὴ ἀπονέμει ἡ ἐκκλησία μας στὴν Θεοτόκο. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι τὴν ὀνομαζει Παναγία. Ἀλλὰ ἐνῷ οἱ ἥρωες τῆς πίστεως ἔχουν τὴν ὀνομασία ἅγιος (ἅγιος Δημήτριος, ἅγιος Νικόλαος…καὶ οἱ γυναῖκες ἁγία Βαρβάρα, ἁγία Αἰκατερίνη…), τὴν κυρία Θεοτόκο τὴ λέμε Παναγία! Τοὺς αἱρετικούς, κάτι χιλιαστὰς καὶ προτεστάντες, αὐτὸ τοὺς σκανδαλίζει. Μπά, ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, μᾶς λένε, τὴ μητέρα τοῦ Χριστοῦ τὴ θεοποιήσατε. Ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν κάνει γυναῖκες θεὲς καὶ τὶς λάτρευαν, ἔτσι καὶ ἐσεῖς τὴ Μαρία τὴν κάνατε θεά. Ὄχι.

Παναγία ἡ Ἐλεοῦσα. Ἱ. Μ. Παναγίας Ἀμιρούς, Λεμεσός.

Ὅταν λέμε Παναγία, μὲ τὴ λέξη αὐτὴ δὲν θεοποιοῦμε τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Διότι Πανάγιος, Ἅγιος σὲ ἀπόλυτο βαθμό, εἶναι μόνο ὁ Θεός, ἡ Ἁγία Τριάς. Γι’ αυτὸ στὴν ἐκκλησία, σὲ κάθε λειτουργία, ψάλλουμε τὸν τρισάγιο ὕμνο «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρος, Ἅγιος ἀθανατος, ἐλέησον ἡμᾶς». Ἅγιος λοιπὸν σὲ ἀπόλυτη ἔννοια εἶναι ὁ Θεός. Τὴν κυρία Θεοτόκο τὴ λέμε Παναγία σὲ σχετικὸ βαθμό. Ὕστερα ἀπὸ τὸ Θεό, ὕστερα ἀπὸ τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστόν, ἔρχεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Ὑψώθηκε σὲ τέτοιο σημεῖο ἁγιότητος ποὺ δὲν ὑψώθηκε ἄλλος. Εἶναι παραπάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς ἁγίους Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, παραπάνω καὶ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Μὲ ἕνα λόγο, ἡ Παναγία μας εἶναι τὸ κορυφαῖο πρότυπο ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν ἀνδρῶν ἀκόμη, ἀλλὰ κατεξοχὴν εἶναι πρότυπο τοῦ γυναικείου φύλου. Πρότυπο ἀρετῆς, λοιπόν, εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Περικλείει ὅλες τὶς ἀρετές. Πρῶτα-πρῶτα ἡ Παναγία μας εἶναι πρὸτυπο ἐργατικότητος. Δὲν ἦταν σὰν μὶα μαλθακὴ κοπέλα τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ τὸ πρωὶ κοιμᾶται, κι ὅταν ξυπνήσει δὲν κάνει καμμία δουλειά, ἀλλὰ βάφεται στὸν καθρέφτη καὶ περιποιεῖται τὸν ἐαυτό της, γιὰ νὰ βγεῖ τὸ βράδυ νὰ ἐπιδεικνύεται. Δὲν ἦταν ἂπραγο κορίτσι ἡ Παναγία. Σηκωνόταν πρωί, πήγαινε στὴ βρὺση, γέμιζε τὴ στὰμνα νερό, γύριζε σπὶτι, ἔπλενε, καθάριζε, μαγείρευε, τὸν ὑπόλοιπο καιρὸ δούλευε στὸν ἀργαλειό. Λένε, ὅτι τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσε ὁ Χριστὸς τὰ ὕφαναν τὰ χέρια Της, καὶ μάλιστα τὸν χιτῶνα ποὺ ἔβαλαν σὲ κλῆρο οἱ στρατιῶτες στὴ Σταὺρωση. Ἀκόμη, ἡ Παναγία μας ἦταν πρὸτυπο μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ παράδοσις λέει ὅτι ὅταν ὁ ἀρχάγγελος τῆς μετέδωσε τὸ οὐράνιο μὴνυμα ὅτι θὰ γεννήσει τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τὴ βρῆκε νὰ ἔχει μπροστά της ἀνοιγμένη τὴ Γραφή, ἔτσι τὴν εἰκονιζουν οἱ ἀρχαῖες εἰκόνες. Ἦταν ἀκόμη πρότυπο προσευχῆς. Προσευχόταν ἡ Παναγία. Ἡ προσευχή της ἦταν ἄλλοτε δοξολογία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ ἅπειρο μεγαλεῖο Του, ἄλλοτε εὐχαριστία γιὰ τὶς μεγάλες εὐεργεσίες του, καὶ ἄλλοτε δὲησις γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καὶ γιὰ τὸ σκλαβωμένο στοὺς Ρωμαίους ἔθνος της. Ἡ προσευχή της ἦταν πεζὸς ἀλλὰ καὶ ποιητικὸς λὸγος, τραγούδι. Καθὼς ἐργαζόταν, ἔψαλλε. Ὄπως κάθε ἄνθρωπος ποὺ εἶναι ἐρωτευμένος, ἄντρας ἢ γυναῖκα, ψάλλει τὴν ἀγάπη του, ἔτσι ἐκείνη ἔψαλλε τὴν ἀγάπη της πρὸς τὸ Θεό. Ποῦ εἶναι τὸ ἒξοχο αὐτὸ τραγούδι τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου; Ἡ ἀρχὴ του εἶναι «μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κυριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμα μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτηρί μου…» καὶ τὸ ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (Λουκ. 1,47), ὀνομάζεται ὠδὴ τῆς Θεοτόκου, θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ξέραμε ὅλο καὶ νὰ τὸ λὲμε.

Εἶναι ἀκόμη πρότυπο ὑπομονῆς. Καμμία γυναίκα δὲν πόνεσε ὅσο ἐκείνη. Σὰν μὰνα ποὺ εἶδε τὸν Υἱὸ Της νὰ πάσχει πάνω στὸν Σταυρό, ἔνιωσε τὴ θλὶψη σὰν δὶκοπο μαχαίρι νὰ Τῆς διαπερνᾷ τὴν καρδιά. Ἡ Παναγία μας εἶναι προπαντὸς πρότυπο παρθενίας. Γι΄ αὐτὸ ἂνθρωποι καὶ ἄγγελοι τῆς ψάλλουν «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου…».

Τὲλος εἶναι πρότυπο ταπεινώσεως. Παραπάνω ἀπὸ τὴν ἐργατικότητα, τὴ μελέτη, τὴν προσευχή, τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν παρθενία, παραπάνω ἀπὸ κὰθε ἂλλη ἀρετὴ της Παναγίας, σὰν ἄστρο καὶ ἥλιος φωτίζει ἡ ταπείνωση της, μὶα ἀρετὴ ποὺ εἶναι ἡ ρίζα κὰθε ἄλλης ἀρετής. Ταπείνωση ἔδειξε ὅταν εἶπε «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου» (Λουκ. 1,38). Δεῖξτε μου μὶα γυναῖκα ταπεινὴ ἢ ἕνα κορί- τσι ταπεινὸ σὰν τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, εἶναι σὰν νὰ βλέπεις ἂγγελο. Ἐνῷ ἡ ὑπερήφανη γυναῖκα καὶ τὸ ὑπερήφανο κορίτσι, ποὺ καυχᾶται κι ἐπιδεικνύεται, δὲ μοιάζει στὴν Παναγία, δὲν εἶναι Χριστιανή. Κατὰ περίεργο τρόπο οἱ γυναῖκες ὑπερηφανεύονται περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄντρες, τὸ μικρόβιο τῆς ὑπερηφάνειας ὑπάρχει συχνὰ στὶς καρδιές τους. Τὸ θεραπευτικὸ φὰρμακο τῆς ὑπερηφανείας εἶναι ἡ ταπείνωση ποὺ εἶχε ἡ Παναγία μας. Αὐτὴ ἦταν ἡ Παναγία, τὸ πρότυπο ποὺ ἀξίζει νὰ μιμεῖται ὁ γυναικεῖος κὸσμος. Κὰθε γυναῖκα νὰ ἔχει ἕνα ἀντίγραφο τῆς Παναγίας, μὶα μικρὰ Παναγία μέσα στὸν κόσμο αὐτὸ τῆς φθορᾶς, τῆς ἀκολασίας καὶ τῆς ἀπιστίας.

† Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης

πηγή

«Αρετή είναι η αίσθηση του Θεού»

Ο Αρχιμ. Ζαχαρίας Ζάχαρου μιλάει για τα πάθη ως φθορά και αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου και για τις αρετές ως την αίσθηση του Θεού στην ανθρώπινη καρδιά.

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ
το είδαμε εδώ

Tο πρόβλημα της κοινωνικής συνοχής

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς 
Κ​​ανένα κόμμα από όσα κυβέρνησαν την Eλλάδα στα τελευταία σαράντα δύο χρόνια και καμιά κυβέρνηση συνεργασίας κομμάτων δεν απασχολήθηκε με το πρόβλημα της κοινωνικής συνοχής στη χώρα.

Tο θέμα αγνοήθηκε ολοκληρωτικά για μισό περίπου αιώνα, με αποτέλεσμα να απαιτούνται σήμερα στοιχειώδεις εξηγήσεις, τουλάχιστον για τη σημασία των λέξεων:

Tι θα πει «κοινωνική συνοχή»; H έκφραση ηχεί στις μέρες μας μάλλον σαν ηθικολογικό αιτούμενο ή σαν αμυντική της συλλογικότητας σκοπιμότητα: Aν χρειαστεί να αποτρέψουμε την εδαφική συρρίκνωση της κρατικής μας οντότητας, δηλαδή αν χρειαστεί να πολεμήσουμε ιταμούς εισβολείς, θα το κάνουμε γιατί; Για να διασώσουμε ένα κράτος που το ζούμε καθημερινά σαν εχθρό και μισητό αντίπαλο; Kράτος που χαρατσώνει ληστρικά το εξωφρενικά μεγαλύτερο ποσοστό των εισοδημάτων του μόχθου μας; Kράτος που κλέβει σαν κοινός λωποδύτης την αποταμιευμένη εγγύηση αξιοπρέπειας των γηρατειών ή της αρρώστιας μας; Θα θυσιάσουμε τη ζωή μας για ένα κράτος διεφθαρμένο και σάπιο ώς το μεδούλι, ταυτισμένο με τους αργόμισθους της κομματικής πελατείας, έρμαιο της εκμετάλλευσης μιας σπείρας «νταβατζήδων»;

H γελοιωδώς μεταπρατική, κυριολεκτικά τζουτζέδικη «προοδευτική» μας διανόηση υπαγορεύει πολιτική στις κυβερνήσεις της χώρας μας, όλων των κομματικών αποχρώσεων, τα τελευταία σαράντα δύο χρόνια. Mε έναν άξονα: τον ατομοκεντρισμό των δικαιωμάτων και «συνεκτικό άξονα» της συλλογικότητας: τον ορθό λόγο. Φυσικά, γελάνε οι όπου γης ιστοριογνώστες – με την επαρχιώτικη μικρονοϊκή ξιπασιά μας. Διότι ο ατομοκεντρισμός των δυτικών κοινωνικών μας ινδαλμάτων έχει ρίζες εθισμού αιώνων στον θρησκευτικό νομικισμό και ηθικισμό. Oταν απελάκτισαν τον θρησκευτικό ζυγό αρκούσε για τη συνοχή της συλλογικότητας να στεγάσουν τα μακραίωνα αντανακλαστικά του νομικισμού και ηθικισμού κάτω από την ορθολογική «εγκυρότητα» της χρησιμοθηρίας.

Aγνοεί όμως η μυωπική και μεταπρατική «προοδευτική» μας διανόηση ότι η περίπτωση των Eλλήνων διαφέρει ριζικά από τη μετα-ρωμαϊκή Δύση: Oι Eλληνες δεν ήταν ποτέ ένας ατομοκεντρικά θρησκευόμενος λαός, ήταν πάντοτε λαός εγρήγορος στην κοινωνούμενη μεταφυσική αναζήτηση. H πρόσβαση στη μεταφυσική αλήθεια ήταν πάντοτε «κοινόν άθλημα» – γεγονός κοινωνίας σχέσεων: «εκκλησίας του δήμου» ή «εκκλησίας των πιστών» (των όσων εμπιστεύονταν τη δυναμική της σχέσης ως μετοχή στην αλήθεια).

Mε μοναδικό άξονα συνοχής του συλλογικού βίου τον ατομοκεντρισμό της νομικής εξασφάλισης «δικαιωμάτων», το νεοελληνικό ελλαδικό κρατίδιο είχε καταγωγικά ναρκοθετήσει την ιστορική του ύπαρξη: Aπό την πρώτη στιγμή και νομοτελειακά κατ’ εξακολούθηση, βυθίστηκε σε σπαραγμούς διχασμών, φανατισμένων ρήξεων, κομματικών διενέξεων, εμφύλιων αλληλεξοντώσεων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ώς το 1974 (συμβατικό χρονικό οροθέσιο) λειτούργησε ως παράγων κάποιας κοινωνικής συνοχής μια ψυχολογικού - συναισθηματικού χαρακτήρα και κενόλογης ρητορικής «ελληνικότητα»: Kαύχηση για τη γλώσσα μας, για τους αρχαίους προγόνους μας, για τον ένδοθεν εξελληνισμό της Pωμαϊκής Aυτοκρατορίας, τον πολιτισμό της οικουμενικής Pωμιοσύνης.

Πρέπει βέβαια να ομολογηθεί ότι χάρη σε αυτή την κενολόγο, ψυχολογική, ρητορική «ελληνικότητα», η κοινωνία του ελλαδικού κρατιδίου μπόρεσε να διπλασιάσει τα γεωγραφικά του σύνορα με τους πολέμους του 1912-13. Aντεξε τη Mικρασιατική Kαταστροφή: το οριστικό ιστορικό τέλος της ελληνικής οικουμενικότητας, την καταδίκη να μεταβληθεί ο Eλληνισμός σε μόνιμης καχεξίας βαλκανική επαρχία. Aνέβηκε στα βουνά της Πίνδου και νίκησε την ιταλική αυτοκρατορία. Eξουδετέρωσε, με θυσίες τρομακτικές και αίμα πολύ, την απειλή να υποταγεί στον εφιαλτικό ολοκληρωτισμό του μπολσεβικισμού.

Oλα αυτά ώς το 1974. Tότε, με το σύνθημα της χούντας «Eλλάς Eλλήνων Xριστιανών», η φενάκη της ιδεολογικοποιημένης «ελληνικότητας» και του θρησκειοποιημένου Xριστιανισμού εξανεμίστηκε μέσα στον πάνδημο χλευασμό. Kαι ευτυχώς, γιατί κάθε φενάκη, έστω παρηγορητική, έστω τροφός συγκινήσεων και ενθουσιασμών, είναι παραχώρηση στην πλαστογράφηση της ζωής και των αναγκών της.

Tο τραγικό και καταστροφικό ήταν ότι στη θέση του πλασματικού και προσχηματικού δεν μπήκε το αυθεντικό, το γνήσιο. Aπό το ’74 ώς το ’81 κυβερνούσε την Eλλάδα ο «συντηρητικός» (υποτίθεται) «εθνάρχης» Kαραμανλής, αλλά, ώς την πιο ασήμαντη πολίχνη και το έσχατο ψαροχώρι, «κυρίαρχη ιδεολογία» ήταν ένας παλαιομοδίτικος μαρξισμός, που διαφημιζόταν σαν η πιο «μοδέρνα» έκφανση του «εκσυγχρονισμού» και της «προόδου». Tο πολιτικό ταλέντο του Kαραμανλή ήταν πάντοτε παγιδευμένο στη χρησιμοθηρία και στον μιμητισμό – δεν είχε ποτέ να προσφέρει άξονα κοινωνικής συνοχής, στόχους επικαιροποιημένης ελληνικής ιδιαιτερότητας, ενεργητικής συμβολής για την αποτροπή της διολίσθησης στην πολτώδη ομοιομορφοποίηση, την «ευρωμαρμελάδα».

Eτσι, εκ των πραγμάτων, νομοτελειακά, το κενό που δημιούργησε η κατάρρευση της πλασματικής και προσχηματικής ελληνικότητας, ήρθε να το καλύψει, χάρη στο ηροστράτειο «ταλέντο» του Aνδρέα και στα γαλαντόμα «πακέτα» των Eυρωπαίων, η ελληνικότητα ως ατσιδοσύνη. Oλόκληρη η χώρα μετατράπηκε σε ένα υστερικό, ξέφρενο διαγούμισμα, όχι μόνο της ευρωπαϊκής βοήθειας, αλλά και του κρατικού ταμείου και της τσέπης του συναλλασσόμενου με το κράτος συμπολίτη και, τελικά, των εξωφρενικών δανείων που με εγκληματική ασυνειδησία φόρτωναν στη χώρα αμοραλιστές πολιτικοί.

Oφείλουμε τίμια να παραδεχθούμε ότι σήμερα πια άξονας κοινωνικής συνοχής στην Eλλάδα δεν υπάρχει, κυρίαρχη πραγματικότητα είναι η ζούγκλα του ατομοκεντρισμού, κυριολεκτικά ο πρωτογονισμός. Mοναδική χαρά ζωής, μοναδικό νόημα ύπαρξης, μέτρο ευτυχίας και στόχος κάθε επιδίωξης, είναι μόνο η καταναλωτική ευχέρεια – μόνο και αποκλειστικά αυτή. Πραγματική χαρά δεν δίνει στον Eλληνα σήμερα ούτε η γλώσσα του ούτε η ιστορική του συνείδηση ούτε η καλλιέργεια ούτε η φήμη, το «καλό όνομα», η ποιότητα στο κάθε τι, ούτε η φιλία. Yπαρκτική δικαίωση και ρεαλιστική ευεξία δίνει μόνο η εγγυημένη καταναλωτική ευχέρεια.

H αναζήτηση άξονα κοινωνικής συνοχής έφτασε να είναι το πρώτο και μέγιστο πολιτικό μας πρόβλημα.

Πηγή "Καθημερινή"
το είδαμε εδώ

Εν όψει της Μεγάλης Συνόδου

Κατηγορούν κάποιοι μεγαλόσχημοι τους κληρικούς και λαϊκούς εκείνους που έχουν κάποιες επιφυλάξεις για την επικείμενη Μεγάλη Σύνοδο, ότι δεν κάνουν υπακοή στην Εκκλησία και δεν δείχνουν πειθαρχία. Και όταν λέγουν Εκκλησία εννοούν αυτάρεσκα και αταπείνωτα τον εαυτό τους ή κάποια εκκλησιαστικά κέντρα αποφάσεων και κάποια πρόσωπα υψηλά ιστάμενα στην ορθόδοξη εκκλησιαστική ιεραρχία.

Δεν υπάρχει όμως χειρότερο επιχείρημα μέσα στην ιστορία της Πίστεως από το να χρησιμοποιείται η αρετή της υπακοής και η ανάγκη της ενότητος για την αναίρεση του θεόσδοτου δώρου της ελευθερίας και της λογικής και μάλιστα με αποτέλεσμα την παραχάραξη της Αλήθειας.

«Αυτού ακούετε» φωνάζει ο Άγιος Θεός από το ύψος του θαβωρίου όρους της Μεταμορφώσεως. Ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «ποίησον φίλους διά τον Χριστόν και εχθρούς διά τον Χριστόν». Δεν υπηρετούμε λοιπόν πρόσωπα ούτε κολακεύουμε και χαϊδεύουμε αξιώματα και θρόνους χάριν του οποιουδήποτε δικού μας συμφέροντος και σε βάρος της αλήθειας. Την Αλήθεια και τον Χριστό υπηρετούμε «πάση θυσία».

Δηλαδή, «ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία» επικριτές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, τι έπρεπε να κάνει ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός στη ψευδοσύνοδο της Φερράρας Φλωρεντίας σύμφωνα με τη δική σας σκέψη; Να υπακούσει στον πατριάρχη και στο βασιλιά σε βάρος της αλήθειας και να υπογράψει την υποταγή στον Πάπα; Μα ακριβώς αυτή η στάση του, αυτό το ΟΧΙ, ευλογήθηκε από το Θεό και επαινέθηκε από το λαό και παραμένει μέχρι σήμερα ο «Άτλας της Ορθοδοξίας».

Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία λοιπόν τίποτε δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Τι σημαίνει ότι κάποιος είναι Πατριάρχης ή Επίσκοπος ή Θεολόγος; Πόσους τέτοιους έχει καταδικάσει και αναθεματίσει η συνείδηση της Εκκλησίας ως αιρετικούς; Ακόμη και πολυπληθείς συνόδους ανακήρυξε ληστρικές. Όλοι κρίνονται στην Ορθοδοξία.

Πρωτίστως πρέπει να πούμε ότι Εκκλησία είμαστε όλοι. Κλήρος και λαός. Είμαστε «ο Χριστός και εμείς μέσα στους αιώνες» όπως λέγει ο ιερός Αυγουστίνος. Εκκλησία είναι Ο Χριστός, Το Ευαγγέλιο, Η Αλήθεια, ο Επίσκοπος, Το Ιερατείο, Το Θυσιαστήριο και Ο πιστός Λαός. Όλα μαζί. Όχι λαοκρατία ούτε όμως και κληρικοκρατία. Όχι αναρχία ούτε όμως και ισοπεδωτική ομοιομορφία. Συνοδικότητα και Ομοφωνία. Το τεκμήριο της Αλήθειας τελικά βρίσκεται στον πιστό λαό. Το είπαν αυτό οι Πατριάρχες της Ανατολής στον Πάπα το 1848.

«...Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες...».

Ο Χριστός μας επίσης όταν απέστειλε τους μαθητές Του στα έθνη, τους είπε «διδάσκοντες αυτούς πάντα όσα ενετειλάμην υμίν», δηλαδή : «δε θα λέτε άλλα αντ΄ άλλων και δικά σας πράγματα, αλλά μόνο όλα όσα σας έδωσα Εγώ ως εντολές».

Λοιπόν, δεν έχουμε το δικαίωμα να διαβάζουμε και να κρίνουμε, αν αυτά που ετοιμάζονται στη Μεγάλη Σύνοδο είναι μέσα στην Αλήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας; Δεν κατακρίνουμε πρόσωπα, κείμενα κρίνονται με βάση το Ευαγγέλιο και την ιερά Παράδοση.

Έλεος ! Και αυτό το πανανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψεως και του λόγου θα το στερήσουν οι αρνητές της πολυφωνίας και της συνοδικότητος; Δηλαδή δεν πρέπει να εκφράσουν τη γνώμη τους κληρικοί, θεολόγοι, επίσκοποι, άγιο Όρος, αδελφότητες; Ακόμη και τα κοσμικά νομοσχέδια τίθενται σε ανοιχτή διαβούλευση. Χειρότεροι και από τους κοσμικούς θα γίνουν οι εκκλησιαστικοί άρχοντες;

Θεολογικά κείμενα κρίνονται λοιπόν, καθώς πρέπει να γίνεται, από τον συμμετέχοντα ευσεβή λαό, ο οποίος δεν είναι υποδεέστερος στην έρευνα και αποτίμηση της αλήθειας του Χριστού. Δεν είναι τυφλά ποντίκια οι άνθρωποι ούτε ζαλισμένο κοπάδι οι Χριστιανοί.

Που φτάσαμε επιτέλους; Να αντιγράφωνται στην Εκκλησιαστική ζωή παπικές ισοπεδωτικές πρακτικές και να μιμείται η ανελεύθερη κομματική πειθαρχία των πολιτικών σχηματισμών; Δυστυχώς.

Ασφαλώς και δεν θα τους ακολουθήσει σε αυτό το δρόμο ο Πιστός Λαός ούτε θα αυτοκαταργηθεί επειδή το θέλουν μερικοί. 

Χριστιανική Εστία Λαμίας

ΠΗΓΗ

το είδαμε εδώ