Χριστούγεννα και καθημερινή νεο-ειδωλολατρία

 Τηλεοπτικές περσόνες, προύχοντες ευχέτες, πολιτικοί και πολιτευτές επαναλαμβανολογούν αυτές τις ημέρες για το «μήνυμα των Χριστουγέννων» και το «μήνυμα της Γέννησης του Θεανθρώπου», ευχόμενοι τα βέλτιστα. Οι πιο ελεήμονες από τους ευχομένους θεωρούν αυτονόητο, δεδομένο το περιεχόμενο του «μηνύματος» και δεν επεκτείνονται, οι πιο ανηλεείς και ανάλγητοι προχωρούν σε επίπονες επεξηγήσεις: η Γέννηση φέρνει «αισιοδοξία», «χαρά», «καλωσύνη», «απαλύνει τον πόνο», υπενθυμίζει «αξίες» και «αρχές». Η «γιορτή» των «Χριστουγέννων» παραπέμπει σε μιαν αόριστη και νεφελώδη «θαλπωρή», μιαν «οικογενειακή σύναξη», μιαν αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα που βρίσκει τον φυσικό της χώρο στα λαμπιόνια των εκτάκτως ανοιχτών εμπορικών κέντρων. Θα γίνεις «η πιο γλυκιά μαμά» αν αγοράσεις το πιο ακριβό δώρο, το ενδεχόμενο να τυγχάνεις «ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου» είναι άμεση και ανηλεής συνάρτηση της τιμής του δωρήματος συν ΦΠΑ. Ο Άγιος Βασίλης που έρχεται από την Καισαρεία, δεν έρχεται από την Καισαρεία αλλά από τον Βόρειο Πόλο, χορηγίαις της Coca-Cola Ελλάδος και πάσης υφηλίου – και εσύ δεν είσαι πλέον αρχόντισσα κυρία, αλλά desperate housewife σε μια πολυκατοικία στο Αιγάλεω.

Μα, αν ο Θεός ήθελε να γεννήσει στις καρδιές μας αυτά τα αισθήματα, δεν θα ενσαρκωνόταν. Θα σκηνοθετούσε το Love Actually. Και το «μήνυμα των Χριστουγέννων» δεν θα ήταν η τομή της εισόδου του στην Ιστορία, αλλά κάτι σαν το ετήσιο τηλεοπτικό μήνυμα της βασίλισσας Ελισάβετ μέσα από θεϊκές γιγαντοοθόνες.

Σε μια κοινωνία νεο-ειδωλολατρική, που έχει αντικαταστήσει την αναφορά της σε ένα ζείδωρο επέκεινα με νέα είδωλα, τοτέμ και ξόανα, είτε αυτά παίρνουν την μορφή υλικών αγαθών και εξουσιών είτε την μορφή της μίμησης και του θαυμασμού «επωνύμων» ανθρώπων σε μια θάλασσα ανωνυμίας είτε την μορφή «ηθικών αξιών», «ιδεών» και «ιδεολογιών», η γιορτή των Χριστουγέννων συνιστά μια συμπαθή υποσημείωση-μετωνυμία, άσχετη με την ζωή, και η μετοχή σε αυτήν αφορά μόνο μια μικρή μειονότητα μετεχόντων σε σώμα εκκλησίας, μέσα σε μια θάλασσα επωνύμως «χριστιανών», ακόμα δε και «φανατικών ελληνορθοδόξων» που δε σηκώνουν μύγα στο ευσεβές σπαθί τους, καίτοι ριζικά άσχετοι με την «σύναξη επί το αυτό».

Για την ακρίβεια, για την ελληνική κοινωνία τα Χριστούγεννα δεν είναι καν «γιορτή»: πανηγύρι, πρόξενος ενθουσιασμού εορταζόντων, είναι αυτήν την περίοδο μόνο η «Πρωτοχρονιά», δηλαδή η αλλαγή της συμβατικής, απλώς κοινά αποφασισμένης αρίθμησης της αρχής και τέλους του ημερολογιακού έτους που δεν μετρά τίποτε άλλο παρά μόνον την ολοένα και μεγαλύτερη προσέγγισή μας στην φθορά και τον θάνατο.

Μια «ηθική» κατανόηση -για την ακρίβεια, μια οποιαδήποτε «κατανόηση»- της Γεννήσεως συνιστά την ακύρωσή της· πόσω δε μάλλον μια «συναισθηματική αγαλλίαση». Αναφερθήκαμε με παλαιότερη αφορμή σε «μια μαρτυρία που βάζει φωτιά στα τόπια: ο άκτιστος, απεριόριστος, άχρονος Θεός μαρτυρείται γεννημένος ως άνθρωπος σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ένα μωρό που κλαίει στην φάτνη. Επωνύμως: Ιησούς ο από Ναζαρέτ, ο επιλεγόμενος Χριστός. Δεν μαρτυρείται ούτε ‘ψευδο-ενσαρκωμένος’, μια απλή θεοφάνεια, ούτε ‘ημίθεος’, έχοντας χάσει την θεία άκτιστη φύση του: μαρτυρείται πλήρως Θεός και πλήρως άνθρωπος. Υπόκειται στους περιορισμούς της αποκτηθείσας ανθρώπινης φύσης: πεθαίνει στον σταυρό. Καθορίζεται από την θεία του ύπαρξη: ανασταίνεται εκ των νεκρών. Η μαρτυρία δηλώνει ότι η Πρώτη Αιτία των υπαρκτών δεν ‘είναι ανάγκη’ να είναι το οτιδήποτε ορίζει η ανθρώπινη αντίληψη των πραγμάτων: ο Θεός μπορεί ελεύθερα να γίνει άνθρωπος, ‘αυτο-ακυρωνόμενος’ όπως θα έλεγε η ανθρώπινη λογική. Γεφυρώνοντας το αδιανόητο: την άβυσσο μεταξύ του Κτιστού και του Ακτίστου. Και εγκαινιάζοντας την δυνατότητα να μετάσχει, κατά χάριν, ο κτιστός άνθρωπος στην άκτιστη θεότητα. Απ’ ότι φαίνεται, το θαύμα και θάμβος της ύπαρξης δεν περιορίζεται στην ανθρώπινη ερμηνεία του: η πραγματική πραγματικότητα είναι larger than life». Αν η Γέννηση είναι γεμάτη από ωραίους «συμβολισμούς», τότε είναι απολύτως κενή και δεν αφορά κανέναν, παρά μόνο τους εμπόρους μιας ελπίδας την οποία δεν αντιλαμβάνονται καν οι ίδιοι οι εμπορευόμενοι. Αν συγκροτεί γεγονός συνάντησης με τον νηπιάζοντα Χριστό, τότε αλλάζει το πράγμα.

Αυτή όμως η συνάντηση δεν γίνεται επί τη βάσει της αποδοχής κάποιων «πεποιθήσεων», έστω κάποιας ατομικής «ομολογίας πίστεως» ή «ψυχωφελών» αναγνωσμάτων, δηλαδή με τον τρόπο που ευδοκιμούν οι ιδεολογίες. Δεν ασπάζεσαι κάποιες «ιδέες», «αντιλήψεις», «δόγματα» ή «πεποιθήσεων»· ασπάζεσαι, δηλαδή φιλάς, ένα πρόσωπο, «ενώπιος ενωπίω ως ει τις λαλήσει προς τον εαυτού φίλον». Τον συναντάς στον χώρο και στο λαϊκό γεγονός (δεν το οργανώνει κανένα… υπουργείο, κι όμως λαμβάνει χώρα δυο χιλιάδες χρόνια τώρα) που τον συγκροτεί σε Σώμα – εκκλησιαστική κοινότητα. Εκεί, στη σύναξη της λειτουργικής πράξης, διαπιστώνεις ότι «τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται», «ότι Παρθένος άχρονον Υιόν χρόνω εγέννησε». Απορεί το σώμα της Εκκλησίας, «ο αχώρητος παντί, πως εχωρήθη εν γαστρί;» αφού «νικάται φύσεως τάξις» και ψέλνει «μυστήριον ξένον, ορώ και παράδοξον! ουρανόν το Σπήλαιον, θρόνον Χερουβικόν την Παρθένον, την φάτνην χωρίον εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος». Συνοψίζει αυτό που θεωρούν «αυτονόητο» και μη χρήζον αναφοράς οι εγγαστρίμυθοι του δημοσίου λόγου: ότι «άσαρκος γαρ ων, εσαρκώθη εκών, και γέγονεν ο Ων, ο ουκ ην δι’ ημάς· και μη εκστάς της φύσεως, μετέσχε του ημετέρου φυράματος». «Εξήλθε Λόγος εις ανάπλασιν λαών». Και κυριολεκτικά, τον μεταλαμβάνουν με το κουταλάκι. Πράξη, όχι θεωρία, όχι ιδέες, όχι ηθικά διδάγματα, όχι σύμβολα. Ψωμί και κρασί. Σώμα και Αίμα. Σάρκωση Θεού. Ανάσταση ανθρώπου.

Και τότε είναι όλα πρωτοφανέρωτα – όπως την πρώτη φορά που ο Θεός αντίκρυσε με μάτια ανθρώπινα την πλάση του μέσα από έναν στάβλο.

Η εμπειρία του λειτουργικού χώρου της εκκλησίας ως απελευθερωμένου από χρόνο και χώρο, όπου εδώ και «σήμερον η Παρθένος τον υπερούσιον τίκτει», όχι αναδιήγηση ενός «κάποτε» και «κάπου», η εμπειρία της συγκεφαλαίωσης των πιστών σε εκκλησία Χριστού και της παρουσίας του, καθώς και η εμπειρία της παρουσίας του ανθρώπου παγγενή, ζώντων, τεθνεώτων και αγέννητων, δεν μεταφέρεται λεκτικά, δεν διατυπώνεται στη γλώσσα και «ουκ έρχεται μετά παρατηρήσεως». Κερδίζεται (ή και χάνεται) στην σχέση με τον Παρόντα της σχέσης, που «κλίνας ουρανούς κατέρχεται» και φανερώνεται ή κρύβεται σε όλα αυτά που καθιστούν ανεπαισθήτως την σύναξη (πάντοτε «επί το αυτό») αμαρτωλών, φθαρτών, βροτών, άλλοτε μοχθηρών, ενίοτε ψευδομένων και συχνά αδικούντων ανθρώπων σώμα Χριστού και Θεού, Εκκλησία που φανερώνει την παρουσία του.

Για όσους «σκοταδιστές» πιστεύουν σε τέτοια «παραμυθάκια», η σχέση με πρόσωπο Άκτιστο δίνει στις λέξεις νέο νόημα και περιεχόμενο: οι λέξεις «ελπίδα», «φως», «αγάπη», «λόγος», «ζωή»,«περισσόν ζωής», η αχρονία της παρουσίας σε «ζωήν αιώνιον» πλέον σημαίνουν-παραπέμπουν σε άλλες πραγματικότητες, πέρα από «αξίες», «νοήματα» και «συμβολισμούς», σε αυτές που αναγνωρίζουν στην ύπαρξη την σχέση και τον έρωτα πλάσης/πλάσματος και Πλάστη, κτίσης/κτίσματος και Κτίστη, και όχι μόνον πλίνθους κεράμους ατάκτως ερριμένους, που αρχίζουν και τελειώνουν στην κενότητα της αναίτιας ύπαρξής τους.

Και τότε καθίσταται σαφές το τί σημαίνει η αναμονή της εκπλήρωσης της υπόσχεσης για «ζωήν» και «περισσόν ζωής».

Ευλογημένα Χριστούγεννα – με υγιεία και πληρότητα. Και του χρόνου πάλι, με το καλό…

 

Σωτήρης Μητραλέξης

πηγή

Ο ταπεινός και ανεξίκακος επίσκοπος Τριμυθούντος ~ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Τίποτα δεν μπορεί να μας βοηθήσει, αν δεν είμαστε επιεικείς προς τους ανθρώπους και αν δεν συγχω­ρούμε τις αδυναμίες τους! Διότι πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι ο Θεός θα μας συγχωρήσει, εάν εμείς πρώτοι δεν συγχωρούμε άλλους;

Κάποτε, ο άγιος Σπυρίδων πούλησε εκατό κατσίκια σε έναν ζωέμπορο σε μια τιμή που συμφώνησαν και ο άγιος είπε στον αγοραστή να του δώσει τα χρήματα. Εκείνος, γνωρίζοντας ότι ο Σπυρίδων ποτέ δεν μετρούσε χρήματα, του έδωσε ικανό ποσόν για ενενήντα εννέα κατσίκια και έκρυψε τα χρήματα για το ένα, το εκατοστό.

Ο άγιος μέτρησε εκατό κατσίκια και του τα έδωσε. Όταν όμως ο έμπορος και οι υπηρέτες του οδήγησαν έξω το κοπάδι, ένα απ’ τα ζώα, βελάζοντας γύρισε πίσω. Αυτός το έδιωχνε αλλά εκείνο επέστρεφε. Όσο το έδιωχνε ξανά και ξανά, εκείνο γύριζε πάλι, μη θέλοντας να πάει μαζί με τα άλλα κατσίκια.

Ο άγιος τότε πλησίασε τον έμπορο και ψιθύρισε στο αυτί του: «Κοίταξε, παιδί μου, το ζωντανό δεν το κάνει τυχαία αυτό. Μήπως τυχόν παρακράτησες την άξια του;». Ο έμπορος ντράπηκε και ομολόγησε την αμαρτία του. Μόλις πλήρωσε την ανάλογη τιμή που παρακράτησε, το κατσικάκι έφυγε αμέσως και πήγε μαζί με τα άλλα ζώα του κοπαδιού.

Σε άλλη περίπτωση, συνέβη κάποτε να μπουν κλέφτες μέσα στο μαντρί του αγίου Σπυρίδωνα. Αφού άρπαξαν όσα πρόβατα μπορούσαν, γύρισαν κι έκαναν να φύγουν, αλλά μια αόρατη δύναμη τους κρατούσε, σαν καρφωμένους, στο ίδιο σημείο, και ήταν αδύνατον να κινηθούν.

Την αυγή ήλθε ο επίσκοπος να δει το κοπάδι του. Βρίσκοντας εκεί τους κλέφτες, τους επέπληξε με ήπιο τρόπο και τους συμβούλευσε στο εξής να πασχίζουν να ζουν με τους δικούς τους κόπους και όχι με κλοπές. Πήρε μετά ένα πρόβατο και τους είπε: «Πάρτε αυτό για τον κόπο σας, για να μην πάει χαμένη η ολονύχτια αγρυπνία σας»· και έτσι τους απέλυσε εν ειρήνη.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Δεκέμβριος, εκδ. Άθως, σ.118-119)

Από διήγηση του π. Γερασίμου Φωκά

Ξέρετε, μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι άγαμοι βρίσκονται υψηλότερα στην κλίμακα της αγάπης του Θεού.

Δίπλα μου ήταν ένα βιβλίο για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα, και σκεπτόμενος τον Άγιο έγγαμο, πάλι αυτός ο λογισμός πήρε θέση στη σκέψη μου, οπότε νιώθω ένα χαστούκι στο μάγουλο.

Σηκώνω τα μάτια και τότε βλέπω τον Άγιο Σπυρίδωνα ζωντανό και θυμωμένο μπροστά μου, αυστηρά να με ρωτάει πώς και το πιστεύω αυτό;

Ο ίδιος δεν ήταν έγγαμος, ο Απόστολος Ανδρέας δεν ήταν έγγαμος; Ο Απόστολος Πέτρος δεν ήταν έγγαμος;

Όταν συνήλθα από αυτή την ψυχρολουσία, άνοιξα το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα. Έφτασα στο σημείο που έλεγε ότι ο Άγιος πάντα είχε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια στους αμαρτωλούς.

Όταν κάποιοι κλέφτες πήγανε μία νύχτα να κλέψουνε πρόβατα απὸ τη μάνδρα του, που τη συντηρούσε για να βοηθά τους πεινασμένους, τυφλωθήκανε και δεν μπορούσανε να φύγουνε, και πιάσανε και φωνάζανε να τους ελεήσει και ο Άγιος, όχι μόνο τους ξανάδωσε το φως τους, αλλὰ τους χάρισε κ᾿ ένα κριάρι, γιατί, όπως τους είπε, είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύχτα. Και τελικά, αφού τους νουθέτησε νάναι καλοὶ άνθρωποι, τους έστειλε στα σπίτια τους, χωρὶς να μάθει τίποτα η εξουσία για την κλεψιὰ που θέλανε να κάνουνε.

“Αποκλείεται, δεν το πιστεύω”, είπα. “Μα να τους χαρίσει και κριάρι, γιατί είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύκτα”;

 

Άφησα το βιβλίο και ανέβηκα στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου. Εκεί μια σπουδαία μοναχή, η Βερονίκη, που για χρόνια είχε δουλέψει ως νοσοκόμα στην κλινική Αλεβιζάτου στην Ομόνοια, όπου εφημέριος ήταν ο Γέροντας Πορφύριος, μου πρότεινε να περπατήσουμε λίγο. Ήταν η εποχή που τα γύρω αμπέλια του μοναστηριού έγερναν γεμάτα ώριμα σταφύλια, έτοιμα για τρύγο.

“Σκύψε, Γεράσιμε, σκύψε, να μην αναστατώσουμε τους ανθρώπους”, μου λέει.

Γυρίζω και βλέπω δύο χωρικούς να κλέβουν σταφύλια από το αμπέλι του μοναστηριού.

Η Βερονίκη δεν φώναξε, δεν πρόσβαλε, δεν έδιωξε τους κλέφτες, αλλά μου είπε να σκύψω να μην μας δουν και αναστατωθούν... (...)

Από τη Βερονίκη μού ήρθε λοιπόν απάντηση πώς φέρονται οι άνθρωποι του Θεού. Πριν λήξει η μέρα, η αμφισβήτησή μου για ό,τι έπραξε ο Άγιος Σπυρίδωνας με τους κλέφτες διαλύθηκε.

πηγή

Ευχή κατά της Βασκανίας

 

νίας

Κύριε ο Θεός ημών, ο Βασιλεύς των αιώνων, ο παντοκράτωρ και παντοδύναμος, ο ποιών πάντα και μετασκευάζων μόνω τω βούλεσθαι, ο την επταπλάσιον κάμινον και την φλόγα την εν Βαβυλώνι εις δρόσον μεταβαλών και τους αγίους σου τρείς Παίδας σώους διαφυλάξας^. ο ιατρός και θεραπευτής των ψυχών ημών, η ασφάλεια των εις σε ελπιζόντων, σου δεόμεθα και σε παρακαλούμεν, απόστησον, φυγάδευσον και απέλασον πάσαν διαβολικήν ενέργειαν, πάσαν σατανικήν έφοδον και πάσαν επιβουλήν, περιέργειάν τε πονηράν και βλάβην και οφθαλμών βασκανίαν των κακοποιών και πονηρών ανθρώπων από του δούλου σου ( τούδε) και ή υπό ωραιότητος ή ανδρείας ή ευτυχίας ή ζήλου και φθόνου ή βασκανίας συνέβη, αυτός, φιλάνθρωπε Δέσποτα, έκτεινον την κραταίαν σου χείρα και τον βραχίονά σου τον ισχυρόν και ύψιστον και επισκοπών επισκόπησον το πλάσμα σου τούτο και κατάπεμψον αυτώ Άγγελον ειρηνικόν, κραταιόν, ψυχής και σώματος φύλακα, ός επιτιμήσει και απελάσει απ΄αυτού πάσαν πάσαν πονηράν βουλήν, πάσαν φαρμακείαν και βασκανίαν των φθοροποιών και φθονερών ανθρώπων^. ίνα υπό σου ο σός ικέτης φρουρούμενος, μετ΄ευχαριστίας ψάλλη σοί^. «Κύριος εμοί βοηθός και ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωπος»^. και πάλιν^. «Ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ΄ εμού ει^. ότι συ εί ο Θεός, κραταίωμά μου, ισχυρός εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος». Ναι, Κύριε ο Θεός ημών, φείσαι του πλάσματός σου και σώσον τον δούλον σου από πάσης βλάβης και επηρείας της εκ βασκανίας γινομένης, και ανώτερον αυτόν παντός κακού διαφύλαξον^. πρεσβείαις της υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, των φωτοειδών Αρχαγγέλων και πάντων σου των Αγίων. Αμήν

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος, o θαυματουργός πολύπαθος άνθρωπος του Θεού

 

«Πλήρης χαρίτων ὁ αἰχμάλωτος ὤφθη∙
Αἰχμαλωτίσας τοῦ σκότους τὸν προστάτῃν»

Η εμφάνιση αγίων στην Εκκλησία μας σε κάθε εποχή είναι το μόνιμο θαύμα. Ουδέποτε υπήρξε εποχή στη δισχιλιόχρονη πορεία της Εκκλησίας μας που να μην έχει εμφανιστεί άγιος. Όπως σε κάθε εποχή, έτσι και στους νεώτερους και σύγχρονους καιρούς αναδεικνύει ο Θεός αγίους για τη δόξα τη δική Του και τον αγιασμό και την αρωγή των πιστών. Ένας από τους νέους λαοφιλείς αγίους της Εκκλησίας μας είναι και ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος.

Ήταν Ρώσσος στην καταγωγή και είχε γεννηθεί στη Νότιο Ρωσία, τη σημερινή Ουκρανία, στα 1690 από ευσεβή οικογένεια. Κατατάχτηκε στον ρωσικό στρατό να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, όταν η πατρίδα του βρισκόταν σε πόλεμο με την Τουρκία (1711-1718). Ο νεαρός Ιωάννης πολεμούσε με ηρωισμό στον αυτοκρατορικό στρατό, ο οποίος είχε υποστεί ταπεινωτικές ήττες από τα ακατάβλητα τουρκικά στρατεύματα. Στη μάχη ανακατάληψης του Αζώφ πιάστηκε αιχμάλωτος, μαζί με χιλιάδες άλλους συμμαχητές του και οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, εν μέσω εξευτελισμών. Από εκεί προωθήθηκε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, στο χωριό Προκόπιο, όπου δόθηκε στην κατοχή ενός Αγά, ο οποίος ηγείτο στρατοπέδου Γενιτσάρων. Εν μέσω πρωτοφανών εξευτελισμών και σκληρών βασανιστηρίων του ανατέθηκε να περιποιείται τα ζώα και να μένει μαζί τους στους βρώμικους από τις κοπριές στάβλους.

Ο ίδιος, έχοντας ακράδαντη πίστη στο Χριστό, θεωρούσε την παραμονή του στο στάβλο ως ευλογία, ενθυμούμενος ότι και ο Λυτρωτής μας γεννήθηκε σε στάβλο. Επίσης δεχόταν με πλήρη ανεξικακία τις ταπεινώσεις και τα βασανιστήρια των βαρβάρων αλλοθρήσκων. Πρότυπό του ο Χριστός, ο οποίος συγχώρησε τους σταυρωτές Του! Όταν τον ξυλοκοπούσαν, τον άφηναν νηστικό για μέρες και τον ταπείνωναν, ψιθύριζε τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «Ποιος μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;» (Ρωμ. 8,35). Εκτελούσε με πρωτοφανή προθυμία τις αγγαρείες στις οποίες τον υπέβαλλαν οι απάνθρωποι εργάτες του Αγά. Απορούσαν όλοι με την υπομονή, την καλοσύνη και την ανεξικακία του και γι’ αυτό άρχισαν να μαλακώνουν την θηριωδία τους, να του δείχνουν μια κάποια συμπάθεια και να τον αποκαλούν «βελή», δηλαδή άγιο! Μάλιστα επέτρεψε ο Θεός να δείξει την εύνοιά Του προς τον ευσεβή Ιωάννη με ένα ασυνήθιστο θαύμα.

Κάποτε ο Αγάς αφέντης του είχε ταξιδέψει στη Μέκκα της Αραβίας για προσκύνημα. Εκεί έλαβε ανεξήγητα ζεστό φαγητό σε ένα πιάτο που έφερε το οικόσημό του. Όταν επέστρεψε στο Προκόπιο εξέτασε την υπόθεση και αποκαλύφτηκε ότι του το έστειλε θαυματουργικά ο Ιωάννης!

Από τότε σταμάτησαν τα βασανιστήρια. Του προτάθηκε να φύγει από τον στάβλο, αλλά εκείνος αρνήθηκε και παρέμεινε εκεί προσευχόμενος μέρα και νύχτα. Ζητούσε κρυφά και κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Στις 27 Μαΐου του 1730 έστειλε μήνυμα στον ιερέα του χωριού να τον κοινωνήσει. Ο ιερέας του έστειλε τη Θεία Κοινωνία κρυμμένη σε ένα μήλο, που είχε κουφώσει, φοβούμενος τους Τούρκους. Κοινώνησε και παρέδωσε ήρεμα το πνεύμα του στον Χριστό, που τόσο είχε αγαπήσει και μιμηθεί στη σύντομη ζωή του.

Οι Χριστιανοί του Προκοπίου ζήτησαν το σώμα του αγίου και το έθαψαν με μεγάλες τιμές. Στην κηδεία του έλαβαν μέρος και πολλοί Αρμένιοι και Τούρκοι, οι οποίοι είχαν μάθει για την αγία ζωή του.

Το 1733 ο ευλαβής ιερέας που κοινωνούσε τον άγιο Ιωάννη και ήξερε για τα μαρτύριά του, τον είδε στον ύπνο του, ο οποίος του αποκάλυψε πως το σώμα του δεν υπέστη φθορά και του ζήτησε να κάνουν εκταφή και να το έχουν μαζί τους στους αιώνες για ευλογία και προστασία. Ο ιερέας δίστασε και τότε ένα ουράνιο φως είχε καλύψει τον τάφο και μια πύρινη στήλη ανέβαινε στον ουρανό. Οι πιστοί άνοιξαν τον τάφο και βρήκαν όντως απόλυτα άφθορο το σώμα του Ιωάννη, αν και είχαν περάσει τριάμισι χρόνια από την ταφή του, να ευωδιάζει! Το μετέφεραν με ευλάβεια και τιμές στο ναό τους χωριού, όπου άρχισαν νε επιτελούνται θαύματα σε Χριστιανούς και αλλοθρήσκους.

Λίγο αργότερα σε σύρραξη του σουλτάνου με τον πασά της Αιγύπτου Ιμπραήμ, ο απεσταλμένος του σουλτάνου πασάς Οσμάν έδωσε διαταγή να καεί το ιερό λείψανο. Οι πιστοί με δάκρυα στα μάτια έβλεπαν να κατατρώνε οι φλόγες το θεοφόρο σώμα. Αλλά την άλλη μέρα, και ενώ είχε «χωνέψει» η φωτιά, βρήκαν το τίμιο λείψανο και πάλι άφθορο, απλά μαυρισμένο! Οι φλόγες το σεβάστηκαν! Το τοποθέτησαν σε αργυρή λάρνακα και εκείνο άρχισε και πάλι να κάνει θαύματα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους!

Κατά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922 οι ευσεβείς κάτοικοι του Προκοπίου πήραν μαζί τους το ιερό λείψανο και το μετέφεραν με μύριους κινδύνους και περιπέτειες στην Ελλάδα. Από το λιμάνι της Μερσίνας μεταφέρθηκε στη Χαλκίδα, με έξοδα της ευσεβούς οικογένειας Παπαδοπούλου. Έμεινε εκεί ως το 1925, οπότε μεταφέρθηκε οριστικά στο Νέο Προκόπιο της Εύβοιας. Το 1930 θεμελιώθηκε περικαλλής ναός προς τιμήν του. Εκεί παραμένει το τίμιο σκήνωμα του Αγίου μέχρι σήμερα, σε βαρύτιμη λάρνακα και μαρμάρινη περίτεχνη θολωτή βάση.

Το Νέο Προκόπιο Ευβοίας είναι ένα από τους πλέον δημοφιλείς προορισμούς χιλιάδων πιστών από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, και αυτό διότι μαρτυρούνται άπειρα θαύματα από τον άγιο Ιωάννη. Πλήθη προσκυνητών καταφθάνουν καθημερινά, να περάσουν μπροστά από τη λάρνακα του αγίου. Να τον προσκυνήσουν. Να τον παρακαλέσουν για τα προβλήματά τους ή να τον ευχαριστήσουν για τα επιτελούμενα θαύματά του!

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) (Ἦχος δ’ – Ταχύ προκατάλαβε)
Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε πρὸς οὐρανίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον τὸ σκῆνός σου ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσία ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ὠκειώθης τῷ Χριστῷ Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον (Ἦχος δ’ – Επεφἆνης σἦμερον)
Τῶν λαμπρῶν ἀγώνων σου, Ὅσιε Πάτερ, ἡ ἁγία σήμερον, ἐπέστη μνήμη τὰς ψυχάς, τῶν εὐσεβῶν κατευφραίνουσα, ὧ Ἰωάννη τῶν πίστει τιμώντων σε.

Ὁ Οἶκος
Πῶς ἐπαινέσω τοὺς σοὺς ἀγῶνας ὁ τάλας, Ὅσιε Πάτερ; τῶν δακρύων δέ, πῶς τὸ πέλαγος ἐξερεύξομαι; Σὺ γὰρ τῷ βίῳ ἐνδιαπρέπων, τῶν Ἀγγέλων κατέλαβες χορείαν, τὰ πάθη ἐγκρατείᾳ νεκρώσας σοφὲ, καὶ σάρκα δουλαγωγήσας παθυπέταξας τῷ πνεύματι, καὶ τὸν τοῦ σκότους προτάτην κατῄσχυνας. Διὸ καὶ νῦν, τῷ θρόνῳ τοῦ Δεσπότου παριστάμενος, ὦ Ἰωάννη∙ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων σε.

Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς (Ἦχος α’)
Εὗφραίνου ἐν Κυρίῳ, πόλις ἡ Προκοπέων, ἀγάλλου παὶ χόρευε, πίστει λαμπροφοροῦσα, Ἰωάννην τὸν τῆς Ρωσσίας γόνον, κόλποις σου κατέχουσα, ὡς θησαυρὸν ἀπόλαυε τῶν Θαυμάτων αὑτοῦ τὰς ἰάσεις καθορῶσα, καὶ εὐχαρὶστως τῷ Σωτῆρι βόησον∙ Φιλάνθρωπε Κύριε δόξα σοι.

Έτερον Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς (Ἦχος β’.
᾽Η τῶν τιμίων σου λειψάνων θεία λάρναξ ἰάματα πηγάζει τοῖς πιστοῖς, χαριτώνυμε Ὅσιε, Πάτερ∙ καὶ ἡ ἁγία σου ψυχῆ Ἀγγέλοις συνοῦσα, ἀξίως ἐπαγάλλεται∙ ἔχων οὖν πρὸς Κύριον σοφὲ τὴν παρρησίαν, καὶ σὺν τοῖς Ὁσίοις χορεύων ἐν οὐρανοῖς, ἱκέτευε ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν πιστῶς ἐκτελούντων τὴν μνήμην σου.

Έτερον Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς (Ἦχος γ’)
Ἄπας τῶν συναθροισθέντων δῆμος ἱερός, ἐπὶ τῇ τοῦ Ὁσίου μνήμῃ τῇ φαιδρᾷ ὁμοφώνως συγχάρητε κράζοντες∙ Χαίροις, τὸ τῆς Ρωσσίας κάλλιστον θρέμμα, καὶ τῶν πιστῶν ἁπάντων τὸ σεμνολόγημα∙ Χαίροις, ὁ δυσήνιον σάρκα, καθυποτάξας τῷ πνεύματι, καὶ τὰς ὁρμάς ἀμβλύνας τῶν παθῶν, τῇ ροῇ τῶν δακρύων σου, ὧ Ἰωάννη∙ Χαίροις, τὸ ἡμέρον καύχημα, καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῶν πιστῶν τὸ ἀγαλλίαμα.

Έτερον Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς (Ἦχος δ’)
Φερωνύμως ἡ κλῆσίς σου γέγονε χαριτώνυμος, Ὅσιε Πάτερ∙ ὡς γὰρ ὁ θεῖος Βαπτιστής, μεταξὺ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ ἐχαριτώθη, καὶ παρὰ Χριστοῦ σαφῶς ἐμαρτυρήθη, οὕτω καὶ σὺ ὁ ὁμώνυμος αὐτοῦ καὶ μιμητής, μεταξὺ τοῦ ματαιόφρονος λαοῦ, χάριν οὐρανόθεν εἴληφας, τῇ θεαρέστῳ πολιτείᾳ σου, ὦ Ἰωάννη∙ διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων ὑπὲρ ἡμῶν τῶν πιστῶς ἐπιτελούντων, τὴν ἁγίαν σου σοφὲ πανήγυριν.

Πηγή: Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος, σε: simeiakairwn.wordpress.com

πηγή μας  εδώ

Κυριακή του Τυφλού

 

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός…». «…ἵνα οἱ μή βλέποντες, βλέπωσι καί οἱ βλέποντες, τυφλοί γένωνται». Οἱ θέλοντες πιστεῦσαι, ὁμολογοῦν τόν Κύριον Ἰησοῦν, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ·

ἀπαλλάσσονται ἀπό τό κρῖμα τῆς ἀπιστίας καί τοῦ σκότους· ὅπως ὁ τυφλός σήμερα πού τόν κήρυξε Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου καί Τόν προσκύνησε.

Ἐντούτοις οἱ μή θέλοντες, ἀδιάκριτα, ἐμπαθεῖς ὄντες, λέγουσιν ὅτι βλέπουν, ἐνῶ εἶναι τυφλοί στήν ψυχή. Συνεπῶς ἡ ἁμαρτία μένει ἐπάνω σ’ αὐτούς πού δικαιώνουν ἑαυτούς, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καί ἔτσι καταντοῦν αὐτοκατάκριτοι, ἐπικατάρατοι. Πολλές φορές, ἀδελφοί μου, χρειάζεται ἤ ἐπιτρέπει ὁ Θεός στούς φίλους Του, νά περνοῦν δύσκολες δοκιμασίες γιά νά δοξαστεῖ ὁ Θεός, μέσα ἀπό τίς ἀρετές αὐτῶν τῶν δικῶν Του πιστῶν (Ἰώβ, Τυφλός) καί νά παραδειγματίζονται οἱ ἄλλοι οἱ ἀκούοντες, ὥστε νά μή γογγύζουν στούς πειρασμούς.

Ἔτσι περισσότεροι ἄνθρωποι Τόν ἀναζητοῦν, Τόν εὑρίσκουν, Τόν ὁμολογοῦν, ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, γεμίζουν φῶς καί εἰρήνη καί ἀνοίγονται, πρός ἄλλης βιοτῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν· δοξολογοῦντες τόν Αἴτιον. Ἀντιγράφουν τά πάθη Του, τή ζωή Του καί γίνονται παράδειγμα πρός ὅλους, ἀποδεικνύοντας ἐν τοῖς πράγμασι, ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός εἶναι καί σήμερα ἐφικτός· εἶναι κάθε ὥρα ὁρατή πραγματικότης καί ἐφαρμοσμένη ἀλήθεια, σέ κάθε στιγμή.

Μάρτυρες ἀψευδεῖς οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πρίν καί τώρα καί αὔριο· σύν Θεῷ καί πάντοτε. Ἀλήθεια πού δέν ἔγκειται στά ἐξωτερικά καί στούς τύπους, ἀλλά στή γνώση καί στή μετοχή, στό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, στό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, στή γνώση τοῦ μυστικοῦ καί μυστηριακοῦ σώματος τοῦ Σωτῆρος· δηλαδή τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του. Σ’ἐκείνους πού ὑπάρχουν καί φαίνονται τά σημάδια τοῦ Ἀγίου Πνεύματος· σ’ αὐτούς πού κατοικεῖ ὁ Θεός καί ἀναβρύζει ἡ καθαρή πηγή τοῦ λόγου, μέ σοφία καί γνώση, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα, στήν Εὐαγγελική περικοπή τόν πρώην τυφλό καί νῦν φωτισμένο καί ὑγιή, ἐνώπιον τοῦ πονηροῦ καί γεμάτο δόλο συνεδρίου τῶν Ἰουδαίων καί Φαρισαίων.

Εἴδαμε σ’ αὐτούς, τούς Ἰουδαίους, στό συνέδριο, τά σημάδια τοῦ πονηροῦ πνεύματος, σημάδια ἄγνοιας, σκότους καί ραδιουργίας, ὥστε μέ εὐσεβοφάνεια νά προσπαθοῦν νά κάνουν τό ἄσπρο, μαῦρο, τό θαῦμα σάν ἁμαρτία καί τόν Χριστόν, σάν τάχα παραβάτην τοῦ νόμου καί ὑβριστήν τοῦ Θεοῦ.

Δηλαδή, τόν Πανάγιον Θεόν, νά Τόν ὑβρίζουν σάν ἁμαρτωλό πού δέν τηρεῖ τό Σάββατο!! Ἡ φωτισμένη ὅμως ψυχή τοῦ εὐεργετηθέντος, πρώην τυφλοῦ, τούς κατετρόπωσε· αὐτός μόνος ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου, παρατημένος καί ἀπό τούς γονεῖς πού τόν ἐγέννησαν, λόγω φόβου, τούς διεκήρυξε μέ ἀνδρεία καί θάρρος ἀπαράμιλλο, ὅτι ἡ ἀλήθεια βρίσκεται στόν Ἰησοῦ Χριστό καί ὄχι σ’ αὐτούς τούς ἀμαθεῖς καί ὑβριστάς.

Τούς ἔδειξε τό ἀληθινό, διακριτό γνώρισμα τοῦ Ἰησοῦ· τό Φῶς πού μεταδίδει στίς ψυχές καί στά σώματα· στίς καρδιές πού καθίστανται μέ τή θεία δύναμή Του, πιστές ἄχρι θανάτου. Χαριτωμένες, τεταπεινωμένες καί ἀναπαυμένες πού μάχονται γιά τήν δικαιοσύνη καί ἀγωνίζονται κατά τοῦ ψεύδους, ἀπ’ ὅπου αὐτό κι ἄν προέρχεται καί μέ ὅποιο κόστος. Ἐσωτερικά, στήν καρδιά, ἀποβλέπουν στήν ἀλήθεια τοῦ θείου νόμου, μέ μετριοφροσύνη, ταπείνωση καί ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τόν Χριστόν· μάλιστα καυχῶνται στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ· ὅπως ἔκαναν καί κάμνουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Οἱ Ἅγιοι πού ἔφτασαν στήν καθαρότητα καί θεωροῦν ὅτι ἡ γνώση τῆς ἀλήθειας εἶναι κυρίως ἡ αἴσθηση τῆς θείας Χάριτος.

Ὁ σημερινός ἥρωας, σεβαστή γερόντισσα, ἀντελήφθη  τό διεφθαρμένο, ὑλικό καί φλύαρο πνεῦμα τοῦ συνεδρίου. Τό φρόνημα δηλαδή, τῆς δῆθεν σοφίας τοῦ κόσμου τούτου πού συνοικεῖ μέ τούς ὑπερήφανους· ἐμποδίζοντάς τους ἀπό τήν Ἐνυπόστατη Σοφία τοῦ Θεοῦ, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί οἱ τάχα βλέποντες, τυφλοί γένονται ἐξαιτίας τῆς κακίας καί ἀμέλειάς τους. Ἀναίσθητοι κατά τόν νοῦ, εἶναι ὅμοιοι μέ νεκρούς· καί οἱ τυφλοί κατά τήν ψυχή εἶναι ὅμοιοι μέ τούς σωματικά τυφλούς. Μόνο πού οἱ τελευταῖοι, οἱ μή βλέποντες, βλέπωσι μέ τήν δύναμη τῆς πίστεως, ἐν Χάριτι Θεοῦ. Ὅπως τά αἰσθητά μάτια, βλέπουν τά γράμματα καί ἀπό αὐτά παίρνουν τά αἰσθητά νοήματα, ἔτσι καί ὁ νοῦς, ὅταν καθαρθεῖ καί ἡ καρδιά φωτισθεῖ, βλέπει τόν Θεόν καί ἀπ’ Αὐτόν, παίρνει τά θεῖα νοήματα.

Συνεπῶς καί ὁ ἰαθείς τυφλός ρωτᾶ σήμερα τόν Χριστό: «Καί τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;». Καί ὁ Ἰησοῦς εἶπε: «καί ἑώρακας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ ἐκεῖνος ἐστιν». Ἀποκάλυψις τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας, ἀπό τόν Ἴδιο τόν Μεσσία, ἀδελφοί μου. Θεώρησις τῆς ἄμεσης πίστης, πού ἐκδηλώνει τήν ἐνέργειά της στήν καρδιά. Γνῶσις ἐν Χριστῷ, τῆς Τριάδος καί τῆς Δυάδος· Τήν μέν Ἁγία Τριάδα, μονάδα κατά φύσιν, τήν δέ δυάδα τῶν φύσεων τοῦ Χριστοῦ, ἑνωμένη σέ μία Ὑπόσταση. Ὦ, θεία Ἀγάπη!! Προϋπόθεση Ὀρθοδοξίας εἶναι νά δεῖ καί νά γνωρίσει κανείς, ἀπό καθαρότητα, τά δύο αὐτά δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τῆς θείας Ἀποκαλύψεως.

Ἄμεσο ἀποτέλεσμα, ἡ ὁμολογία: «ὁ δέ ἔφη: Πιστεύω Κύριε· καί προσεκύνησεν αὐτῷ».

Σήμερα λοιπόν καί μεῖς ἀδελφοί μου, ὁμολογοῦμε: «Κύριε, φώτισόν μου τό σκότος»· ὅπως, ἐν Χάριτι Θεοῦ ὑμνῶ τά μεγαλεῖα Σου· «μεγαλύνω τά πάθη σου, ὑμνολογῶ τήν ταφή σου, σύν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζω, Κύριε, δόξα σοι».

Στό προσκυνητόν Πανάγιον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἁρμόζει ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Πηγή

«Ἀναστήτω ὁ Θεός καὶ διασκορπισθήτωσαν» versus «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός»;

 Με μεγάλη χαρά ακούσαμε και συνεχίζουμε να ακούμε όλοι μας αυτή την, ως μία ημέρα θεωρούμενη, εβδομάδα, πολλές φορές το άγγελμα της Αναστάσεως μέσα από τους ύμνους και τα τροπάρια. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει το γνωστότατο και ιδιαίτερα ευφρόσυνο «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν . . .» το οποίο αποκαλύπτει την εγκαθίδρυση μίας νέας πραγματικότητας στον ταλαιπωρημένο κόσμο μας, αυτήν της Αναστάσεως του Κυρίου.

Χρόνια πολλά το ακούμε συνοδευόμενο από τους ωραιότατους παλαιοδιαθηκικούς στίχους, του 67ου Ψαλμού του βασιλιά Δαβίδ, ο οποίος με πόνο ψυχής, πίστη και αγάπη προς τον Κύριό του, εκφράζει εντονώτατη επιθυμία να δει, να ζήσει την Ανάσταση.
Αυτή την έντονη επιθυμία την εκφράζει με τη χρήση προστακτικής, η οποία, σαφέστατα δεν προστάζει τον Κύριο να αναστηθεί, αλλά φανερώνει τα έντονα συναισθήματα που τον διακατέχουν, τα οποία φρονούμε ότι θα μπορούσαμε να αποδώσουμε καλύτερα και ακριβέστερα στην νέα ελληνική με τη χρήση του μορίου «ας», το οποίο εκφράζει ευχή και προτροπή από το «να», το οποίο εκφράζει εντονώτερα την επιθυμία μας, τη βούλησή μας. Η προστακτική ίσως θα ταίριαζε ακριβέστερα στην προστακτική του κειμένου της μεταφράσεως των Εβδομήκοντα που χρησιμοποιείται από την Εκκλησία. Στην πρώτη περίπτωση θα είχαμε τη μετάφραση «ας αναστηθεί» και στη δεύτερη «να αναστηθεί» ο Θεός.
Η συνέχεια του ψαλμικού στίχου θα μπορούσε να παραξενεύσει τον ακροατή ή τον αναγνώστη, καθώς παρουσιάζεται ο βασιλιάς Δαβίδ να εύχεται την καταστροφή, την απώλεια, τη φυγή από μπροστά του των εχθρών του Θεού και αυτών που τον μισούν.
Όπως ήδη σημειώσαμε ο προφήτης Δαβίδ δεν είναι δυνατό να προστάζει τον Θεό να αναστηθεί. Με την χρήση της προστακτικής «ἀναστήτω» εκφράζει την επιθυμία του να έλθει η ώρα της αναστάσεως. Το κέντρο βάρους του χωρίου και της ευχής του δεν πρέπει να εντοπιστεί στο «διασκορπισθήτωσαν» ή στο «φυγέτωσαν» ή στο «ἐκλειπέτωσαν» που ακολουθεί, αλλά στο «ἀναστήτω», το οποίο όταν πραγματοποιηθεί θα ανατρέψει τα κοσμικά και ιστορικά δεδομένα. Ο θάνατος, ο δυνάστης και εχθρός του ανθρώπου, θα πάψει να ασκεί ασφυκτική την εξουσία του σε αυτόν. Ότιδήποτε ακολουθεί το αρχικό «ἀναστήτω» περιγράφει τις ευεργετικές συνέπειες της Αναστάσεως στον κόσμο μας. Οι εχθροί του Θεού θα νικηθούν, θα λιώσουν, θα διασκορπιστούν, θα σβύσουν και μαζί τους «ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος» (Α´ Κορινθίους 15:26).
Μα θα αναρωτηθεί κάποιος: μήπως αυτή η περικοπή κρύβει στοιχεία κακίας και εμπάθειας;
Η απάντηση φρονούμε ότι πρέπει να εστιάσει στο ότι ο προφήτης περιγράφει την κατάσταση που θα επικρατήσει στη δημιουργία μετά την Ανάσταση και δεν απευθύνεται συγκεκριμένα σε κάποιον από τους εχθρούς και τους μισούντες τον Θεό. Μιλά γενικά. Δεν προσωποποιεί. Δεν στηλιτεύει. Δεν επιτίθεται.
Ο κάθε άνθρωπος που έχει νου και γνώση, και στοιχειωδώς εξετάζει με ειλικρίνεια τον εαυτό του, μπορεί να τοποθετηθεί είτε ανάμεσα στους φίλους είτε ανάμεσα στους εχθρούς του Θεού. Ο προφήτης πάντως δεν αναλαμβάνει αυτό το έργο: να πει εσύ είσαι εχθρός εσύ φίλος. Ίσως σε άλλες περιπτώσεις, καταγεγραμμένες ή μη, να το είχε κάνει, εδώ πάντως, αν και είναι βέβαιο ότι θα είχε υπόψη του κάποιους ανθρώπους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως εχθροί του Θεού δεν προβαίνει σε παρόμοιο προσδιορισμό.
Φρονώ ότι ο 67ος Ψαλμός πρέπει να αναγνωστεί παράλληλα με το χωρίο 18:23 του προφήτη Ἰεζεκιήλ, το οποίο λέγει τα εξής: «μὴ θελήσει θελήσω τὸν θάνατον τοῦ ἀνόμου λέγει Κύριος ὡς τὸ ἀποστρέψει αὐτὸν ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πονηρᾶς καὶ ζῆν αὐτόν». Σε αυτό διακρίνεται ξεκάθαρα η επιθυμία του Θεού για τη σωτηρία και όχι την απώλεια του ανόμου και του αμαρτωλού. Επιθυμία του δεν είναι να τιμωρηθεί, να ασθενήσει ή να υποστεί αλλοίωση του σώματός του, αλλά να αλλάξει τον διεστραμμένο δρόμο του, να αλλάξει πορεία στη ζωή του, να στραφεί προς τη χάρη του Θεού και εν τέλει να σωθεί.
Με πολύ χαρά διαπιστώνει ο πιστός ότι, ευτυχώς για όλους μας, στο χώρο της Εκκλησίας δεν υπάρχει θέση για μίσος. Όπου η Εκκλησία γίνεται πιο αυστηρή το κάνει για παιδαγωγικούς λόγους διατηρώντας την αγάπη της και αποφεύγοντας χαρακτηρισμούς που ίσως υποκρύπτουν, ή θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι υποκρύπτουν, εμπάθεια και αντί να οικοδομούν γκρεμίζουν.
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να διατηρήσω την εντύπωση ότι το «ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτου» και οι υπόλοιποι θαυμάσιοι στίχοι του 67ου Ψαλμοῦ ποὺ πλαισιώνουν το τροπάριο που ξεκινά με τα λόγια «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν» όχι μόνο δεν εκφράζουν την επιθυμία της Εκκλησίας να χαθούν οι ασεβείς, αλλά αντιθέτως διακηρύττουν την πίστη της στην Ανάσταση και την καταλυτικά ευεργετική παρουσία του γεγονότος αυτού στον κόσμο μας. Για το λόγο αυτό οι στίχοι αυτοί αρμόζουν τέλεια με το «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτὸς» του αναστάσιμου κανόνα που συνεπαρμένοι από τη λαμπροφόρο Ανάσταση ψάλλουμε κατά τη διάρκεια του πασχάλιου όρθρου.
Χριστός ανέστη!

πηγή