Ελληνικά και Ορθόδοξα

Κυριακή, Νοεμβρίου 20, 2011

Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου)-π. Χερουβείμ Βελέντζας

Εορτάζει σήμερα και πανηγυρίζει η Εκκλησία μας την είσοδο της Παναγίας Παρθένου στο Ναό του Σολομώντος, όταν τριετές νήπιο την αφιέρωσαν στον Θεό οι άγιοι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα. Το γεγονός αυτό δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια, αποτελεί όμως από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια στοιχείο της ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας μας και περιγράφεται στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα η διήγηση αυτή, αλλά και η υμνολογία και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας διασώζουν, τόσο η γέννηση της Θεοτόκου όσο και ο βίος της μέχρι που γέννησε τον Χριστό ορίζονται από μια σειρά θαυμαστών γεγονότων.
Ο Ιωακείμ και η Άννα, γέροντες στην ηλικία και άτεκνοι, δέχονται από τον αρχάγγελο Γαβριήλ την είδηση ότι η Άννα θα γεννήσει παιδί. Και όντως, λύνεται η στείρωση της Άννας και αποκτούν την Μαρία. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, κάθε πρωτότοκο αγόρι έπρεπε να το αφιερώσουν οι γονείς του στο Ναό του Σολομώντα, μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών. Μη έχοντας άλλο παιδί, και θέλοντας να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Θεό, ο Ιωακείμ και η Άννα αποφάσισαν να αφιερώσουν την Παναγία. Όταν λοιπόν έγινε τριών ετών, προσήλθαν στο Ναό και προσέφεραν την Μαρία στο Θεό. Ο Αρχιερέας, έπειτα από θεϊκή υπόδειξη, την εισήγαγε στα Άγια των Αγίων, όπου μόνος αυτός μία φορά το χρόνο επιτρεπόταν να εισέλθει για να θυμιάσει την Κιβωτό της Διαθήκης. Εκεί η Παναγία μας έζησε μέχρι που έγινε δώδεκα ετών, ενώ καθημερινά άγγελος Κυρίου της έφερνε τροφή και την διακονούσε.

Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, η είσοδος της Παρθένου Μαρίας στα Άγια των Αγίων και η εκεί διαμονή της μέχρι την ώρα που την μνηστεύθηκε ο Ιωσήφ, αποτελεί μέρος του σχεδίου του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων. Ο Θεός δηλαδή, θέλοντας να προστατέψει και να διατηρήσει αγνή και αμόλυντο την μέλλουσα να γίνει Μητέρα του Υιού Του, την δέχεται στα άδυτα του Ναού, και την σκεπάζει και την γαλουχεί με την διαρκή παρουσία Του και αποστέλλει άγγελο να διακονεί την Παναγία. Μέσα στο πλέον άγιο επί της γης περιβάλλον, δεν μπορεί να γνωρίσει η Μαρία την κακία του κόσμου, ούτε την αμαρτία, ούτε την αλλοίωση που επιφέρει στον άνθρωπο ο εγωισμός, η κενοδοξία και τα άλλα πάθη. Παραμένει λοιπόν καθαρή από κάθε πνευματικό ρύπο και γνωρίζει σε βάθος την αγάπη του Θεού, και την διαρκή παρουσία Του στη ζωή της.

Και όταν έλθει ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της μεταφέρει την πρόσκληση του Θεού να γίνει Μητέρα του Θεανθρώπου Χριστού, τότε εκείνη όχι μόνο θα συναινέσει με ταπείνωση και συστολή στο θέλημα του Θεού, αλλά και θα προσφέρει την αμόλυντη ανθρώπινη φύση της για να την προσλάβει και να γεννηθεί ο Υιός και Λόγος του Θεού, τέλειος Θεός, γεννηθείς αχρόνως εκ της ουσίας του Πατρός, και τέλειος άνθρωπος, γεννηθείς εν χρόνω εκ των παρθενικών αιμάτων της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Χαιρόμαστε λοιπόν σήμερα και πανηγυρίζουμε, μαζί με τις λαμπαδηφόρες παρθένες που συνοδεύουν την Παναγία μας στα Άγια των Αγίων. Χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε μαζί με τους αγίους γονείς της, που έφεραν στον κόσμο και είδαν με τα μάτια τους την Θεομήτορα Μαριάμ. Χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε και δοξάζουμε τον Θεό, που με τρόπο μυστικό και θαυμαστό προστάτεψε και ανέθρεψε την Παναγία μας, ώστε να έλθει στην τελειότητα και στο κάλλος το πνευματικό που απαιτούσε η μεγάλη της αποστολή και προσφορά στον κόσμο. Δοξάζουμε τον Θεό για την ανεξιχνίαστη πρόνοιά Του και για την άπειρη αγάπη Του για τον άνθρωπο, και υμνούμε και μεγαλύνουμε την Παναγία μας, που ολόκληρη η ζωή της ήταν ένα θαύμα με σκοπό τη δική μας σωτηρία και απολύτρωση. Την δοξάζουμε και την προσκυνούμε, όχι μόνο γιατί έγινε η Μήτηρ της Ζωής, αλλά και επειδή αποτελεί την Μητέρα όλου του κόσμου και το υπέρτατο παράδειγμα ανθρώπου που έχει αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό.

Χαιρόμαστε λοιπόν και πανηγυρίζουμε σήμερα, μαζί με τους Προφήτες και τους Αγγέλους και τους αγίους και τους υμνογράφους της Εκκλησίας μας, και ψάλλουμε:

“Σήμερον τῷ Ναῷ προσάγεται, ἡ Πανάμωμος Παρθένος, εἰς κατοικητήριον τοῦ παντάνακτος Θεοῦ, καὶ πάσης τῆς ζωῆς ἡμῶν τροφοῦ. Σήμερον τὸ καθαρώτατον ἁγίασμα, ὡς τριετίζουσα δάμαλις, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων εἰσάγεται· Tαύτῃ ἐκβοήσωμεν, ὡς ὁ Ἄγγελος· Χαῖρε μόνη ἐν γυναιξὶν εὐλογημένη”1.

1Δοξαστικό των Αίνων της εορτής.

Πρωτότυπο κείμενο από Απλά & Ορθόδοξα - π. Χερουβείμ Βελέτζας: http://xerouveim.blogspot.com/2009/11/21-11-09.html#ixzz1eB7ESphI

Καταφύγιο αστέγων τα νοσοκομεία - Οι σύγχρονοι "Άθλιοι"

Τραγική η κατάσταση

Όταν πέφτει η νύχτα και η υγρασία τρυπάει τα κόκαλα, τους βλέπεις να βγαίνουν μέσα από τις φυλλωσιές και να γλιστρούν σαν σκιές στα νοσοκομεία (των μεγάλων πόλεων) που εφημερεύουν.Αυτά είναι τώρα πια τα μοναδικά καταφύγια εκατοντάδων αστέγων, που μπαίνουν σαν τους κλέφτες στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών και προσποιούνται τους ασθενείς, με την ελπίδα ότι οι γιατροί θα τους επιτρέψουν να περάσουν άλλη μια παγωμένη νύχτα στα ράντσα των διαδρόμων, για να μην πεθάνουν από το κρύο σε κάποιο παγκάκι.

Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι φορές που οι πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι συνάνθρωποί μας (ηλικίας από 40 έως και 70 ετών) δεν διστάζουν να κατεβαίνουν στα υπόγεια των δημόσιων νοσοκομείων, όπου συνήθως βρίσκονται τα μαγειρεία, με σκοπό να «κλέψουν» μια φέτα ψωμί, ένα μήλο, ένα γιαούρτι ή, αν είναι τυχεροί, και μια ολόκληρη μερίδα με ζεστό φαγητό!

Οι σύγχρονοι Άθλιοι

Η νέα φτώχεια έχει οδηγήσει στον δρόμο χιλιάδες Έλληνες, που έχασαν μέσα σε δύο χρόνια τη δουλειά τους, το σπίτι τους και έμειναν μόνοι, αφού ακόμα και οι συγγενείς τους (που έχουν τα δικά τους προβλήματα) τούς γύρισαν την πλάτη.

Σύμφωνα με τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Κλίμακα», υπολογίζεται ότι οι άνθρωποι που ζουν στους δρόμους τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας είναι από 17.000 έως 20.000. Επιπλέον, το λουκέτο που έχει μπει σε πολλά ιδρύματα και ξενώνες, λόγω της οικονομικής κρίσης, έχει επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Ήταν θέμα χρόνου, λοιπόν, να εμφανιστεί το φαινόμενο των αστέγων που αναζητούν καταφύγιο στα δημόσια νοσοκομεία, φαινόμενο το οποίο ξεκίνησε πέρυσι τον χειμώνα.

Φέτος όμως, που η ανεργία έχει χτυπήσει «κόκκινο», με σχεδόν 1.000.000 ανθρώπους χωρίς εργασία, η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι σαν φάρσα, αλλά ως τραγωδία, ενώ τα επόμενα χρόνια, και για όσο διαρκέσει αυτός ο φαύλος κύκλος, αναμένεται να κορυφωθεί, όπως είπαν στη «δημοκρατία» γιατροί και εκπρόσωποι εργαζομένων πέντε μεγάλων νοσοκομείων της χώρας.

Έρχονται εδώ για να φάνε

Το φαινόμενο έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις στο Νοσοκομείο Βόλου, όπου δεκάδες άστεγοι βρίσκουν καταφύγιο στο δημόσιο θεραπευτήριο, όπως λέει ο Παναγιώτης Μοσχοτζόπουλος, χειρουργός – ωτορινολαρυγγολόγος στο Αχιλλοπούλειο Γενικό Νοσοκομείο Βόλου και εκπρόσωπος του Συλλόγου Εργαζομένων Γιατρών.

«Δεν πρόκειται πλέον μόνο για περιθωριακά άτομα. Αυτά πάντα υπήρχαν. Δυστυχώς από πέρυσι βλέπουμε δεκάδες Έλληνες από 40 έως και 70 ετών, ανέργους και χαμηλοσυνταξιούχους, που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι. Επειδή στον Βόλο δεν υπάρχουν δομές και ξενώνες, έρχονται εδώ για να φάνε και να νιώσουν για λίγο κανονικοί άνθρωποι. Μάλιστα, πολλοί κατεβαίνουν μέσα στο σκοτάδι στο υπόγειο, που είναι τα μαγειρεία, μήπως βρουν κάτι να φάνε. Και εμείς τι να κάνουμε, να τους πετάξουμε στον δρόμο να πεθάνουν από το κρύο;» αναρωτιέται προβληματισμένος

Παπάς παληκάρι δολοφονείται στην Εκκλησία

Συγκλονιστικές λεπτομέρειες από τη ζωή και τις τελευταίες στιγμές του ιερομάρτυρος Daniil Sisoev (+19-11-2009)

Μιλάει ο φίλος του και στενός συνεργάτης π.Iurii Maximov

- Τον π. Δανιήλ τον γνώριζα 10 χρόνια -από τον Οκτώβριο του 1999.Σ΄ αυτά τα δέκα χρόνια τον άκουσα πολλές φορές να λέει ότι επιθυμεί να πεθάνει σαν μάρτυρας. Φοβάμαι ότι αυτό από τα χείλη μου ακούγεται πολύ διαφορετικά από ότι θα ακουγόταν από τα δικά του. Όταν μιλούσε γι' αυτό, έτσι απλά και χαμογελαστά, αισθανόμουν το ίδιο ξάφνιασμα και την ίδια απορία που είχα όταν διάβαζα τις επιστολές του Αγ. Μάρτυρος Ιγνατίου, όπου εξέφραζε την επιθυμία του να υποφέρει για το Χριστό. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση δεν τους πολυκαταλάβαινα.

Θυμάμαι ότι πριν από μερικά χρόνια ταξιδέψαμε στα Σκόπια, στην αρχαία πόλη Βίτολα. Εκεί επισκεφτήκαμε ένα αρχαίο αμφιθέατρο όπου κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους προς τέρψιν των ειδωλολατρών έριχναν τους Χριστιανούς στα θηρία. Διατηρούνται δύο μικρά δωμάτια όπου κρατούσαν τα θηρία πριν τ΄ αμολήσουν στην αρένα, ενώ στο κέντρο υπάρχει ένα κελάκι στο ύψος του ανθρώπου όπου κρατούσαν τους Χριστιανούς πριν τους ρίξουν στα θηρία. Σ' αυτό το αμφιθέατρο πέθαναν κάποιοι από τους πρώτους μάρτυρες της εκκλησίας. Τότε είπα στον π. Δανιήλ: «Μπορείτε να μπείτε εκεί που στέκονταν οι μάρτυρες πριν τους ρίξουν στα θηρία». Και μπήκε σ' αυτό το κελί. Θυμάμαι πως στεκόταν εκεί και κοίταζε προς τον ουρανό. Πιθανόν, το ίδιο ήρεμα να κοίταξε τον δολοφόνο του.Πρέπει ν΄ αναγνωρίσω ότι πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη πως πρέπει να φοβήθηκε στις τελευταίες του στιγμές, γι' αυτό ρώτησα τον μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα του φόνου: τι έκανε ο π. Δανιήλ όταν βγήκε από το Άγιο Βήμα, όταν είδε τον μασκοφόρο με το πιστόλι στο χέρι; Μου απάντησε: «πήγε κατευθείαν επάνω του». Ο ιερέας Δανιήλ Σισόεβ γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1974. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του για κάθε συμβουλή που του έδιναν οι γονείς του, ζητούσε αιτιολόγηση από την Αγία Γραφή. Εάν αυτό γινόταν εκπλήρωνε ότι του ζητούσαν οι γονείς του χωρίς δεύτερη κουβέντα. Σ' αυτό φαίνεται ότι από τότε επιθυμούσε παντού και πάντοτε να εκπληρώνει το θέλημα του Θεού.

Γνωρίζω πολλούς καλούς ιερείς στη Ρωσία, αλλά ποτέ δεν συνάντησα έναν άνθρωπο που ν' αγαπά τόσο πολύ και με τόση αφοσίωση το Θεό όπως ο π. Δανιήλ. Λίγο καιρό πριν το θάνατό του, παρευρισκόμενος σε μια ομιλία του, σκεφτόμουν ότι μόνο ένα πρόσωπο που αγαπάει βαθιά μπορεί να μιλάει για το Θεό και μόνο για το Θεό δυόμισι ώρες, καθηλώνοντας το ακροατήριο.

Ο π. Δανιήλ τιμούσε πολύ τον προστάτη άγιό του, τον προφήτη Δανιήλ, από τον οποίο εμπνεύστηκε τον ιεραποστολικό του ζήλο, όπως ο ίδιος έλεγε.

Μία φορά, διαβάζοντας το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ τού τράβηξαν την προσοχή τα ακόλουθα λόγια: «και οι συνιέντες εκλάμψουσιν ως η λαμπρότης του στερεώματος και από των δικαίων των πολλών ως οι αστέρες εις τους αιώνας» (Δαν.12:3) ¨Και σκέφτηκα - έλεγε - τι ωραία ακούγεται: να λάμψεις σαν ένας αστέρας.¨

Βάπτισε περισσότερους από 80 μουσουλμάνους και έφερε στην ορθόδοξη πίστη περίπου 500 προτεστάντες.

Ο π. Δανιήλ πήγαινε στις νεοπροτεσταντικές συνάξεις και βασιζόμενος στη Βίβλο κήρυττε την ορθόδοξη πίστη, συμμετείχε σε ανοικτές συζητήσεις με τους νεοειδωλολάτρες, αλλά πάνω απ' όλα απέκτησε τη φήμη του ως ιεραπόστολος μεταξύ των μουσουλμάνων.

Λάμβανε από του μουσουλμάνους απειλητικά τηλέφωνα και γράμματα. Ενάμιση χρόνο πριν τη δολοφονία του η μουσουλμάνα δημοσιογράφος H.Homidulina ζήτησε εισαγγελική δίωξη εναντίον του για υποκίνηση θρησκευτικού μίσους πράγμα που η εισαγγελία απέρριψε. Από τότε όμως άρχισε μια πραγματική καμπάνια δυσφήμησης του π. Δανιήλ, πράγμα που οι ορθόδοξοι δε γνωρίζουν αφού δεν είναι εξοικειωμένοι με τα μουσουλμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τρεις μόνο μέρες πριν τη δολοφονία, ο π. Δανιήλ με έφερε σπίτι με το αυτοκίνητο. Γελώντας, θυμόμασταν τα περασμένα. Μου έλεγε ότι από όλες τις θρησκείες η λιγότερο ενδιαφέρουσα γι' αυτόν ήταν η μουσουλμανική και δεν είχε σκοπό ν' ασχοληθεί. Θυμηθήκαμε μια συζήτηση που είχαμε παλιά, όταν ήμασταν στο Κρουτσίτκι, για το πόσο είχε χαρεί όταν έμαθε ότι έγραψα απολογητικά άρθρα απαντώντας στη μουσουλμανική κριτική: «Αυτό είναι καλό, δε θα χρειαστεί ν' ασχοληθώ εγώ μ' αυτό». Όμως τελικά, κατά Θείο θέλημα, χρειάστηκε ν' ασχοληθεί με τους μουσουλμάνους. Ο π. Δανιήλ ακολούθησε την οδό του Κυρίου και γι' αυτόν αυτό ήταν το πιο σημαντικό.

ΒΙΒΛΙΑ & ΑΛΛΑ

Έγραψε μια σειρά βιβλίων όπως: ''Ένας περίπατος στην Ορθόδοξη εκκλησία με ένα προτεστάντη'', όπου με βάση τη βίβλο εξηγεί τη δομή της ορθόδοξης λατρείας και ''Το χρονικό της αρχής'' ή ''Ποιός είναι ο Θεός και πόσο κράτησε η Δημιουργία'' όπου εξηγει γιατί οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν μπορούν να πιστέψουν στη θεωρία της εξέλιξης ["Νεκρός": αν κάποιος ενοχλείται από αυτό, ας δει και την άλλη άποψη]. Το βίβλιο "Γάμος με έναν μουσουλμάνο'' αναφέρεται στα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει μια χριστιανή που παντρεύτηκε μ' έναν μουσουλμάνο. Ο π.Δανιήλ έλάβε χιλιαδες γράμματα από νεαρές που σκεφτόνταν να παντρευτούν με μουσουλμάνο ρωτώντας εάν είναι πρέπον και ποιά είναι η γνώμη της εκκλησίας,αλλά και από ρωσίδες που είχαν απαρνηθεί το Χριστο για να παντρευτούν έναν μουσουλμάνο και τώρα αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα. Πολλες γυναίκες με τη βοήθειά του μετανόησαν και επέστρεψαν στην εκκλησία του Χριστού.
Επίσης έγραψε τα βιβλία ''Γιατί δεν είσαι ακόμη βαπτισμένος''όπου καταρρίπτει τα επιχειρήματα αυτών που δεν θέλουν να βαπτιστούν,και το ''Γιατί πρέπει να πηγαίνουμε στην εκκλησία''και αναφέρεται στους βαπτισμένους που δεν εκκλησιάζονται''
Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το "Οδηγίες για αθανάτους ή τι να κανετε εαν ήδη πεθάνατε''. Σε αυτό το βιβλίο αναφέρει τα ακόλουθα:«Σίγουρα ο καλύτερος θάνατος για έναν χριστιανό είναι να πεθάνεις ως μάρτυρας για το Χριστό.Όταν σκότωσαν τους τρεις μοναχούς στην Οπτινα (Εδώ) κάποιοι έστελναν συλλυπητήρια, αλλά για έναν χριστιανό αυτή είναι η πιο μεγάλη χαρά. Στην πρώτη εκκλησία ποτέ δεν έστελναν συλλυπητήρια για το θάνατο κάποιου που είχαν σκοτώσει.Όλες οι εκκλησίες έστελναν αμέσως συγχαρητήρια. Συγχαρητήρια για το ότι είχαν έναν νέο προστάτη στους ουρανούς! Ο μαρτυρικός θάνατος ξεπλένει όλες τις αμαρτίες, εκτός από την αίρεση και το σχίσμα».
Λίγες μέρες μετά την κηδεία μού τηλεφώνησε ένας φίλος ιερέας και μου είπε πόσο τον είχαν εντυπωσιάσει οι φωτογραφίες που δείχνουν τον π.Δανιήλ μόνο του να μιλάει σ'ένα ακροατήριο γεμάτο μουσουλμάνους και με χαρά να μιλάει για το Χριστό και για το ότι το Ισλάμ που απορρίπτει το Χριστό δεν μπορεί να είναι μια αληθινή θρησκεία. «Δε μπορώ να κατανοήσω -μου είπε ο συνομιλητής μου- τι ψυχή πρέπει να έχεις για να σταθείς ανάμεσα τους να μιλήσεις». Καποιοι χριστιανοί δεν ήταν ευχαριστημένοι που συμμετείχε σ'αυτές τις συναντήσεις, όμως η πρόσκληση και η πρωτοβουλία ανήκε στους μουσουλμάνους και πώς μπορούσε ένας μάρτυρας του Χριστού ν'αρνηθεί να μιλήσει για την ελπίδα; Η άρνησή του να συμμετάσχει θα ήταν ένα επιχείρημα υπέρ του ισλαμισμού.
Αργότερα,ο π.Δανιήλ μου είπε ότι μετά από την πρώτη δημόσια αντιπαραθέση με τους μουσουλμάνους ήταν σίγουρος ότι θα τον σκοτώσουν και αισθανόνταν μια ανησυχία.Την νύχτα εκείνη είδε ένα όνειρο.Είδε ότι στεκόταν όρθιος μπροστά σ'έναν πλακόστρωτο λαβύρινθο.Κάποια στιγμή φτάνει στο κέντρο του λαβυρίνθου όπου βρισκόνταν ένα αλτάριο και πάνω του ήταν τοποθετημένη μια θυσία, η οποία είχε πρόσφατα βασανιστεί και δολοφονηθεί.Τότε κατάλαβε ότι βρίσκεται στο αλτάριο του σατανά και ότι αυτή η θυσία προσφέρθηκε σ'αυτόν. Ο π.Δανιήλ γεμάτος οργή γκρέμισε το αλτάριο με μια κλωτσιά.Τότε εμφανίστηκε ο σατανάς με την μορφή ενός τζόκερ, όπως τον βλέπουμε στα τραπουλόχαρτα.Με απύθμενο μίσος στα μάτια κατευθύνθηκε προς τον π.Δανιήλ. Ο ιερέας άρχισε να προσεύχεται λέγοντας:«Θεοτόκε Παρθένε, προστάτεψέ με, Άγιε Νικόλαε, βοήθησέ με!». Τότε μπροστά στον πατέρα Δανιήλ σαν να υψώθηκε ένα αόρατο τείχος και ο σατανάς όσο και να επιτίθετο προσέκρουε σ'αυτό το τοίχος. Βλέποντας το αυτό ο π.Δανιήλ έκανε μερικές σκέψεις ματαιοδοξίας και υπερηφάνειας.Τη στιγμή εκείνη ο σατανάς κατάφερε να να περάσει το αόρατο τοίχος και να τον πιάσει από τον λαιμό. Ο π.Δανιήλ προσευχήθηκε:«Υπεραγία Θεοτόκε, συγχώρεσέ με, αμάρτησα, γλύτωσέ με απ'αυτόν!». Τότε ο σατανάς εξαφανίστηκε λέγοντας στον π.Δανιήλ:«Ούτε θα νικήσεις,ούτε θα χάσεις».
Από τη στιγμή εκείνη σταμάτησα να φοβάμαι τους μουσουλμάνους και τις απειλές τους, επειδή βλέποντας την αδυναμία του σατανά μπροστά στο Θεό, καμιά ανθρώπινη κακία, η οποία είναι κατώτερη απο την κακία του σατανά, δεν μου έκανε πια εντύπωση.
Ημουν μεταξύ των ακροατών της δεύτερης δημόσιας αντιπαράθεσεις με τους μουσουλμάνους και πιστεύω ότι πήγε καλά (ίσως θα μπορούσε και καλύτερα).Πάντως στο τέλος ενας από τους μουσουλμάνους οργανωτές της συζήτησης έγινε ορθόδοξος.
Με πολύ μεγάλη επιτυχία κήρυξε και μεταξύ των προτεσταντών.Με την ευλογία του μητροπολίτου Βλαδιμήρου πήγε στο Κιργιστάν και κήρυξε σε συνάξεις προτεσταντών με μεγάλη επιτυχία,αφού κάποιοι από τα μέλη των τοπικών αιρέσεων,ακόμη και μερικοί πάστορες έγιναν ορθόδοξοι.Τοση ήταν η επιτυχία του που η ηγεσία των τοπικών αιρέσεων απαγόρευσε τις συνάξεις όσον καιρό θα βρισκόνταν εκεί ο π.Δανιήλ, προσπάθωντας έτσι να τον εμποδίσουν από το να τους μιλήσει ο π.Δανιήλ.
Έκανε ιεραποστολή σ'όλον τον κόσμο.Δυό φορές πήγαμε μαζί στα Σκόπια όπου μίλησε στους σχισματικούς,ενώ έψαχνε κάποιες ευκαιρίες για να μπορέσει να μιλήσει σε καθολικούς της Δυτικής Ευρώπης και της Νοτίου Αμερικής. Όντας ο ίδιος ιεραπόστολος, αγαπούσε πολύ αυτούς που κήρυτταν τον Χριστό. Είχε βοηθήσει στην κατασκευή ενός ναού στην Ινδονησία,στην μόρφωση ορθοδόξων παιδιών από φτωχές οικογένειες της Ζιμπάμπουε και είχε φιλοξενήσει ορθοδόξους κινέζους, ταϋλανδέζους και ινδούς.

Κι όμως τίποτα απ'όλα αυτά δεν τον επηρέαζαν στην ποιμαντική του δραστηριότητα.Το 2001 χειροτονήθηκε ιερέας και το 2006 έχτισε στη νότια Μόσχα έναν ναό προς τιμήν του Αγ. Αποστόλου Θωμά.Στα σχέδιά του ήταν να χτίσει έναν μεγάλο ναό προς τιμήν του Προφήτου Δανιήλ.
Ένας φίλος μου, ο οποίος τον βοηθούσε στο Άγιο Βήμα, μου εξομολογήθηκε λίγο καιρό πριν από το θάνατό του,ότι αναρωτιόνταν με εκπληξη πώς ο πατήρ έδινε όλο του το είναι στους άλλους-κυρίως στους ενορίτες του-χωρίς έλεος για τον εαυτό του.
Πραγματικά, ποτέ δεν παραπονιόνταν.Θυμάμαι μια φορά που είχε σπάσει το πόδι του και δεν είχε καταφέρει να βρει αντικαταστάτη πήγε να λειτουργήσει χωρίς να υπολογίζει τους πόνους.Όλοι οι ενορίτες του τον θυμούνται ως έναν άνθρωπο εύθυμο και γεμάτο ζωή,λίγοι όμως ξέρουν ότι υπέφερε από δυνατούς πονοκεφάλους, χωρίς όμως ποτέ να παραπονείται.
Ποτέ του δεν επέβαλε τη γνώμη του δικτατορικά και πάντα άκουγε την αντίθετη γνώμη.Συχνά καλούσε εμένα και μερικούς άλλους συνεργάτες να συζητήσουμε.Εαν καταλάβαινε ότι έχει κάνει λάθος υποχωρούσε.Ηταν ένας άνθρωπος τίμιος και ήξερες από πριν ότι, εάν του ζητήσεις μια βοήθεια, θα σου τη δώσει.Για μένα ήταν ένας ιερέας-παράδειγμα.Ότι έκανε το έκανε για το Χριστό.
Επίσης θυμάμαι τα ταξίδια μας και κυρίως το τελευταίο στη Σερβία απ'όπου γυρίσαμε μια εβδομάδα πριν από τη δολοφονία του. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού μού ομολόγησε ότι όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες και οι περιστάσεις της ζωής γίνονται πιεστικές, αισθάνεται πάντοτε ότι βρίσκεται μέσα σ'ένα τεράστιο χέρι τον οποίο τον οδηγεί.
Η τελευταία μέρα της επίγειας ζωής του ξεκίνησε με τη Θεία Λειτουργία.Την ίδια μέρα βάπτισε ένα παιδί και έφερε στην αγκαλιά της εκκλησίας ένεν νέο τον οποίο γλύτωσε από τον αποκρυφισμό.Λίγες ώρες πιο αργά άρχισε-ως συνήθως-τις ομιλίες του με βάση την Αγ.Γραφή και έμεινε εως αργά στον ναό συζητώντας με τους ενορίτες διάφορα προβλήματα.Όταν πια έμεινε μόνος στον ναό πήγε στο Άγ.Βήμα για να προσευχηθεί.Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο ναό ο δολοφόνος ο οποίος αρχισε να πυροβολεί και να φωνάζει:''Πού είναι ο Sisoev'';.Ο π.Δανιήλ βγήκε από το Άγ.Βήμα με θάρρος και κατευθύνθηκε προς το δολοφόνο λαμβάνοντας έτσι μαρτυρικό θάνατο.
Τον θυμάμαι πολλές φορές να λέει ότι οι ευαγγελικές περικοπές της ημέρας δεν είναι τυχαίες και συνήθως συμπίπτουν με κάποιες καταστάσεις.Την ημέρα του θανάτου του η ευαγγελική περικοπή που είχε διαβαστει περιείχε τα ακόλουθα λόγια του Κυρίου:«και μη φοβηθείτε από των αποκτεννόντων το σώμα,την δε ψυχήν μή δυναμένων αποκτείναι (...) πάς ούν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» [δηλ. μη φοβάστε εκείνους που σκοτώνουον το σώμα αλλά δε μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή ... Όποιον με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους (δηλ. παραδεχτεί ότι με πιστεύει), θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου].

Πηγή-Serbskie besedi:poslednee interviu otta Daniila
Eπιμέλεια -Μετάφραση - www.proskynitis.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: -Απόσπασμα συνέντευξης του ιεραπόστολου και ομολογητού π.Daniil Sisoev
-Ένα γράμμα της συζύγου του νέου ιερομάρτυρος Δανιήλ που δολοφονήθηκε στη Μόσχα
- Βιογραφικά στοιχεία του ιερομάρτυρός Daniil Sisoev(Το Ισλάμ χωρίς μάσκα)

"Νεκρός για τον κόσμο":
Το παραπάνω αφιέρωμα είναι από το blog του Προσκυνητή.
Από εδώ ανεβάζω ένα ιδιωτικό τροπάριο, αφιερωμένο στον π. Δανιήλ. Ο ανώνυμος συντάκτης, πολύ σοφά, δεν τον χαρακτηρίζει "άγιο", αν και είναι φανερό ότι τον δέχεται ως τέτοιο.

Απολυτίκιον. Τον συνάναρχον Λόγον. Ήχος πλ. α΄.

Των αρχαίων μαρτύρων οδόν ηγάπησας, ευαγγελίζεσθαι τρέχων τους εν Ρωσσία λαούς, αληθείας θησαυρούς παρέχων άπασιν. Όθεν, Χριστώ τω Λυτρωτή υπέρ ποίμνης εξ εθνών δεδώρισαι την ψυχήν σου, πάτερ Δανιήλ Συσόυεφ, πάντας ημάς καλείς προς μίμησιν.

Και κλείνω με ένα σύντομο βίντεο, που με συγκίνησε όταν το πρωτο-είδα, από εδώ. Την ευχή του νά 'χουμε, αδέρφια. Και στα δικά μας, να μας αξιώσει ο Κύριος.

πηγή

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Εγκύκλιος περί ενοριακής ζωής & ενοριακής συνειδήσεως των πιστών

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
(ὑπ΄ἀριθ. 85/2011)

Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά∙

Εἰσήλθαμε μέ τήν Χάρι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τό ἄπειρο ἔλεός Του εἰς τήν ἁγία περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων. Ἡ εἴσοδος τῆς Παναγίας μας εἰς τόν Ναό τοῦ Θεοῦ, πού θά ἑορτάσωμε, προμηνύει τήν Μεγάλη Εἴσοδο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στόν κόσμο, τήν Μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, γιά τήν ὁποία καί προετοιμαζόμαστε μέ τήν νηστεία καί τήν γενικότερη πνευματική ἄσκησι.

Ἐν ἀναμονῇ, λοιπόν, καί ἐν ὄψει αὐτοῦ τοῦ τρισμεγίστου κοσμοσωτηρίου Γεγονότος τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ὅλης ψυχοσωματικῆς μας προετοιμασίας, θέλω νά καταθέσω εἰς τήν ἀγάπην σας ὡρισμένες βοηθητικές σκέψεις καί συστάσεις, πού εὐελπιστῶ ὅτι θά συντελέσουν σέ μία καλύτερη καί πιό συνειδητή συμμετοχή εἰς τήν Θεία Λατρεία καί τήν ἐν γένει πνευματική ζωή. Ἄλλωστε ἡ ἐκκλησιαστική αὐτή χρονιά ἔχει ὁρισθῆ ὡς ἔτος θερμοτέρας Λατρευτικῆς ζωῆς καί λειτουργικῆς ἀναγεννήσεως.

1. Ἡ ἐνοριακή συνείδησις καί ζωή τοῦ χριστιανοῦ.

Ἀνήκουμε, ὡς γνωστόν, εἰς τήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία καθορίζει τό Ἱερό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας. Κατά συνέπεια ἀποτελοῦμε τό πλήρωμα τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, ἡ ὁποία ὑπάγεται εἰς τήν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν. Ἡ κάθε Ἐκκλησιαστική Ἐπαρχία - Ἱερά Μητρόπολις ἀποτελεῖται ἀπό τό σύνολο τῶν ἐνοριῶν καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς πνευματικῆς της δικαιοδοσίας.

Ὁ Ἐπίσκοπος καί οἱ Ἱερεῖς, οἱ Ἱεροψάλτες καί οἱ Ἀναγνῶστες, πού εἶναι κατώτεροι κληρικοί, οἱ Ἐπίτροποι καί ὁ λαός, ὅλοι μαζί ἀποτελοῦμε τήν Τοπική μας Ἐκκλησία, ἡ ὁποία, παρότι ἀνήκει εἰς τήν Μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐν τούτοις, ἐφ' ὅσον εὑρίσκεται σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί της, δέν παύει καί ἀφ' ἑαυτοῦ της νά ἀποτελῇ τήν Ἐκκλησία.

Ὁ Ἀρχιερεύς μιᾶς Μητροπολιτικῆς περιφέρειας, πού εἶναι «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ» καί ἔχει τό πλήρωμα τῆς Ἱερωσύνης, ἐκχωρεῖ εἰς τούς Ἱερεῖς, μέ τήν Χειροτονία τους, τήν ἱερατική καί ποιμαντική διακονία.

2. Ὁ Ἱερεύς - Ἐφημέριος καί οἱ ἐνορίτες του.

Ὁ Ἱερεύς, μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου, τελεῖ τήν Θεία Λειτουργία καί τά ἄλλα ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τόν ἁγιασμό τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στήν ἐνορία του, ἤ καί σέ περισσότερες, ἐάν ὑπάρχῃ ἀνάγκη.

Οἱ ἐνορίες ἀποτελοῦν καί πρέπει νά εἶναι τά ζωντανά κύτταρα τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐνῷ τά Ἱερά Μοναστήρια καί Προσκυνήματα, πού εἶναι, κατ' ἐξοχήν, τόποι γαλήνης, ἡσυχαστικῆς Θείας Λατρείας, μετανοίας, περισυλλογῆς καί ἱερᾶς κατανύξεως, εἶναι πνεύμονες πνευματικῆς ζωῆς.

Ὁ Ἱερεύς μιᾶς ἐνορίας ἔχει τήν ποιμαντική εὐθύνη ὅλων τῶν ἐνοριτῶν. Φροντίζει δι' ὅλους, μικρούς καί μεγάλους, παιδιά, συζύγους καί γέροντες. Ἐνδιαφέρεται γιά τήν πνευματική πρόοδο καί προκοπή τῶν οἰκογενειῶν τῆς ἐνορίας του, ἀλλά καί γιά τίς ὑλικές καί βιοτικές τους ἀνάγκες, σέ συνεργασία μέ τόν Ἐπίσκοπο καί τήν Τοπική μας Ἐκκλησία, στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων της. Μεριμνᾶ γιά τήν ψυχική ὑγεία καί ὠφέλεια, γιά τήν πνευματική καλλιέργεια, τήν μυστηριακή ζωή καί τήν σωτηρία τοῦ ποιμνίου του.

Ὁ κάθε χριστιανός πρέπει νά γνωρίζῃ τήν ἐνορία του, τόν Ἱερέα - Πνευματικό του Πατέρα καί νά ἔχῃ πνευματική σχέσι μαζί τους καί ἐνοριακή συνείδησι. Νά ἔχῃ, δηλαδή, συνείδησι ὅτι, πέραν τοῦ ὅτι εἶναι μέλος τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας ὑπό τήν γενική ποιμαντική φροντίδα τοῦ Ἐπισκόπου, ἀνήκει στή συγκεκριμένη ἐνορία καί μαζί μέ τούς ἄλλους ἐνορίτας ἀποτελοῦν τά μέλη καί τόν πυρῆνα της, τήν μεγάλη Ἐνοριακή Οἰκογένεια.

3. Κέντρο τῆς ζωῆς μας ἡ Ἐνορία μας.

Τό πρῶτο καί κύριο καθῆκον μας εἶναι νά ἐκκλησιαζόμαστε στήν ἐνορία μας. Ὀλίγοι οἱ ἐνορίτες τῶν μικρῶν ἀριθμητικά ἐνοριῶν τῶν νησιῶν μας. Ὅμως, δέν παύουν νά εἶναι οἱ θύλακες τῆς πνευματικῆς - ἐνοριακῆς μας ζωῆς. Ὁ Ἱερεύς, ὁ ψάλτης καί οἱ ὀλιγάριθμοι κάτοικοι τῆς ἐνορίας μας ἀποτελοῦμε μιά πνευματική μονάδα ὑγείας καί ψυχικῆς σωτηρίας.

Στήν ἐνορία μας μοιραζόμαστε τίς πνευματικές, ἀλλά καί τίς βιοτικές χαρές καί λύπες. Μέ κέντρο τήν Θεία Λατρεία ἐπικοινωνοῦμε μέ τούς συνενορίτες μας ἀδελφούς, συμπνευματιζόμαστε, προσεύχεται ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο καί γιά ὅλους τούς ὑπόλοιπους καί ἀγωνιζόμαστε ὅλοι μαζί μέσα στόν πνευματικό στίβο τῶν ἀρετῶν καί τῆς κατά Χριστόν χαριτώσεώς μας.

Ἡ ἐνορία μας, συνεπῶς, πρέπει νά εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς μας. Ἐκεῖ τό βρέφος τῶν 40 ἡμερῶν «σαραντίζει» καί ἐκκλησιάζεται γιά πρώτη φορά. Στήν κολυμβήθρα τῆς ἐνορίας μας δέχεται τό Ἅγιο Βάπτισμα. Στόν Ἐνοριακό μας Ναό κοινωνεῖ τακτικά τό νήπιο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Ἐκεῖ, μεγαλώνοντας ἐκκλησιάζεται, αὐξάνεται εἰς Χριστόν καί ἀποκτᾶ ἐνοριακή χριστοκεντρική ζωή καί συνείδησι. Ὁ πνευματικός σύνδεσμος μέ τούς ἄλλους ἐνορίτες δημιουργεῖ ἱερούς δεσμούς καί τήν κοινή ἀγάπη καί φροντίδα γιά τήν ἐνορία καί τόν ἐνοριακό μας Ναό.

Στήν ἐνορία μας, ἀκόμη, βιώνουμε καί μοιραζόμαστε μέ τούς ἄλλους ἐνορίτες τήν κορυφαία χαρά τῆς ζωῆς μας, τήν τέλεσι τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, τήν εὐλογία τῆς συζυγικῆς σχέσεως καί τήν θεμελίωσι μιᾶς νέας οἰκογένειας. Χρόνια πολλά μετά ὁ κάθε χριστιανός ἀνακαλεῖ στή μνήμη του καί ἀναπολεῖ τίς μεγάλες αὐτές χαρές λέγοντας : Στόν ἐνοριακό μου αὐτό Ναό βαπτίσθηκα, ἐδῶ στεφανώθηκα μέ τό Ἱερό Μυστήριο τοῦ Γάμου, ἐδῶ μέσα στήν ἅγια θαλπωρή του βάπτισα τά παιδιά μου, ἀλλά καί ἀπό τόν Ἱερό αὐτό Ναό τῆς ἐνορίας μου προέπεμψα γιά τό ταξίδι τῆς αἰωνιότητος τούς ἀγαπημένους μου γονεῖς καί τά ἀγαπημένα μου πρόσωπα.

4. Τό ξαναζωντάνεμα τῆς ἐνορίας μας καί τῶν ἐνοριακῶν μας σχέσεων.

Εὐχῆς ἔργον καί χαρά Θεοῦ θά εἶναι ἡ ἀναζωογόνησις τῶν Ἐνοριῶν μας, τῆς Ἐνορίας τοῦ καθενός ἀπό μᾶς. Βέβαια, σήμερα ἀραίωσε ὁ πληθυσμός τοῦ νησιοῦ μας καί οἱ μεγάλες ἐνορίες ἔγιναν ὀλιγομελεῖς. Ὡστόσο, ὅμως, τό χρέος μας ὡς χριστιανῶν εἶναι νά τίς ζωντανεύουμε μέ τήν παρουσία καί τήν συμμετοχή μας στήν ἐνοριακή ζωή.

Εἶναι ἀνάγκη νά τό κατανοήσωμε, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Κυριακάτικος ἐκκλησιασμός εἶναι ἀναγκαῖος καί ἀπαραίτητος. Ὄχι γιά νά κάνωμε τό «χατῆρι» τοῦ Ἱερέα, τοῦ ψάλτη ἤ τοῦ Ἐπιτρόπου, ἀλλά γιά τή γαλήνη καί τήν πνευματική μας τροφοδοσία καί ἀναγέννησι. Νά μήν τόν παραμελοῦμε χάριν τοῦ ὕπνου, ἐπειδή, ἴσως, τό Σαββατόβραδο ξενυχτίσαμε στό τραπέζι ἑνός γάμου ἤ μέ μιά φιλική συντροφιά. Τήν ὥρα τῆς Κυριακάτικης Θείας Λατρείας νά μήν τήν διαθέτουμε γιά κανένα ἄλλο σκοπό (γεωργικές καί σπιτικές ἀπασχολήσεις, τηλεόρασι, παζάρια καί ἐκδρομές). Χάνουμε πολλά ἔτσι καί ζημιωνόμαστε πνευματικά.

Γεγονός εἶναι ὅτι ἀπό πολλά χρόνια οἱ ἐνορίες μας δέν ἔχουν τήν δυνατότητα νά λειτουργοῦνται κάθε Κυριακή, λόγῳ τῆς συρρικνώσεως τοῦ πληθυσμοῦ καί τῆς ἐλλείψεως Ἱερέων. Ὁ κάθε Ἱερεύς λειτουργεῖ σέ δυό - τρεῖς μικρότερες ἐνορίες, γειτονικές πρός τήν κεντρική του ἐνορία. Ἐλπίζουμε ὅτι σύντομα, Θεοῦ θέλοντος, θά στελεχώσουν τόν Ἱερό Κλῆρο μας νεώτεροι Ἱερεῖς ἐντόπιοι καί μή. Πρός τό παρόν, ὅμως, ἐάν δέν λειτουργήσῃ ἡ Ἐνορία μας μιά Κυριακή, θά λειτουργήσῃ ἡ διπλανή πού ἔχει τόν ἴδιο Ἱερέα καί πνευματικό ποιμένα μας. Δόξα τῷ Θεῷ ἔχουμε σήμερα μεταφορικά μέσα. Καί, ὅταν δέν γίνεται κοντά μας ἡ Θεία Λειτουργία, ἀσφαλῶς ἔχουμε τήν ἰδιαίτερη εὐλογία νά γίνεται κάθε Κυριακή καί ἑορτή ἡ Θεία Λειτουργία στό Ἱερό Μοναστῆρι τῆς Παναγίας μας τῆς Μυρτιδιώτισσας, ὅπου ταπεινά φρονῶ ὅτι εἶναι τό πρῶτο Ἱερό Θυσιαστήριο τοῦ νησιοῦ μας, ἡ πνευματική μας Ἀκρόπολις, καί

5. Ἡ ζωντανή παρουσία μας στήν Ἐνορία μας.

Νά ἐνισχύσωμε, λοιπόν, καί νά δυναμώσωμε μέ τήν προσωπική καί οἰκογενειακή μας παρουσία τίς Ἐνορίες καί τήν ἐνοριακή μας ζωή. Μέχρι τίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ χίλια ἐννιακόσια ὀγδόντα ἡ ἐνοριακή ζωή τῶν νησιῶν μας ἦταν, ὁμολογουμένως, ἀνεπτυγμένη. Ὅπως ἀναφέραμε καί πιό πάνω, ἡ ἐνορία ἦταν τό κέντρο τῆς ζωῆς τοῦ λαοῦ μας. Ὁ Ἐκκλησιασμός, ἡ συμμετοχή στή λατρευτική ζωή καί ἡ τέλεσις στίς ἐνορίες Ἱερῶν Μυστηρίων καί μάλιστα τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, ἀφοῦ μέχρι τότε (ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ὀγδόντα) δέν ἐτελοῦντο καθόλου Γάμοι στα Μυρτίδια, στό Μοναστῆρι τῆς Παναγίας μας τῆς Μυρτιδιώτισσας καί τά ἄλλα Μοναστήρια καί Ἱερά Προσκυνήματα τῆς νήσου μας, ἦσαν τά χαρακτηριστικά τῆς μέχρι τότε ἐκκλησιαστικῆς περιόδου. Μετά, ὅμως, ἀπό μία ὑποχώρησι, κατόπιν ἐπιμόνων πιέσεων, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἔγινε ὁ πρῶτος γάμος στά Μυρτίδια καί ἔκτοτε ἄνοιξαν «οἱ ἀσκοί τοῦ Αἰόλου». Καί τό ἀποτέλεσμα ἦτο νά ἐρημωθοῦν, σχεδόν, μέχρι πρό τινος οἱ ἐνορίες τοῦ νησιοῦ μας χωρίς τήν τελεσιουργία τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Γάμου καί νά γίνωνται μόνο κηδεῖες καί ἱερά μνημόσυνα. Ἐφθάσαμε, ἀπό τό ἕνα ἄκρο στό ἄλλο, ἀπό τήν ἀνατολή στή δύσι.

Ὅμως, ἡ ἀνάκαμψις, πού παρατηρεῖται τά τελευταῖα χρόνια, εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀντίστροφος κίνησις, προκειμένου νά ἐπανέλθωμε στήν ὀρθόδοξη παράδοσί μας, στήν κανονική πορεία τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Τό θέμα δέν εἶναι οἰκονομικό, ἀλλά ἐκκλησιολογικό καί κανονικό. Τά ἱερά Μοναστήρια καί Προσκυνήματα, πού ὅπως εἴπαμε εἶναι κατ' ἐξοχήν τόποι γαλήνης καί Θείας Λατρείας, μετανοίας, περισυλλογῆς καί ἱερᾶς κατανύξεως, ἔχουν μιά ξεχωριστή ἱερότητα καί δέν πρέπει ποτέ νά μεταβληθοῦν γιά οἰκονομικούς λόγους σέ τόπους «βιομηχανίας μυστηρίων» καί κοσμικῶν ἐπιδείξεων.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά∙

Ἡ κατάθεσις τῶν ἀνωτέρω σκέψεων καί συστάσεων ἔγινε μέ γνώμονα τό πνευματικό συμφέρον, τήν ψυχική καλλιέργεια καί τήν θεάρεστη ἐξύψωσι τοῦ Χριστεπωνύμου Πληρώματος τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ.

Εὐελπιστῶν ὅτι καί ἡ προσπάθεια αὐτή θά συντελέσῃ, σύν Θεῷ, στήν λατρευτική ἀγωγή καί τήν λειτουργική ἀναγέννησι τῶν ἀγαπητῶν Κυθηρίων καί Ἀντικυθηρίων ἀδελφῶν μας καί εὐχόμενος πάλιν καλή καί Εὐλογημένη Τεσσαρακοστή, διατελῶ

Μέ πατρικές εὐχές καί ἀγάπηὉ Μητροπολίτης
+ Ο Κυθήρων Σεραφείμ.

Κυριακή Θ’ Λουκά – Η παραβολή του άφρονος πλουσίου

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· 17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; 18 καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, 19 καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. 20 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; 21 οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

O ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ (20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

«Ο όσιος Γρηγόριος ήταν από τη Δεκάπολη της Ισαυρίας, υιός του Σεργίου και της Μακαρίας, κατά τους χρόνους των δυσσεβών εικονομάχων. Στα οκτώ του χρόνια αρχίζει την εκπαίδευση στα ιερά γράμματα. Κι όταν τελείωσε αυτές τις σπουδές, περνούσε όλον τον καιρό του στις Εκκλησίες. Στην κορύφωση της εφηβείας του οι γονείς του άρχισαν να τον ετοιμάζουν για γάμο. Αυτός όμως έφυγε κρυφά, και μάλιστα λόγω της επικρατούσας τότε αίρεσης των εικονομάχων, περιερχόταν από τόπου σε τόπο, κατασπαζόμενος τους μάρτυρες και θησαυρίζοντας για τον εαυτό του την ωφέλεια που προέκυπτε από τη συνάντησή του με αυτούς. Ζώντας με μεγάλη εγκράτεια και σκληραγωγία, πάλεψε με πολλές επιθέσεις και μάλιστα των δαιμόνων, γι’ αυτό και αναδείχτηκε σε μεγάλο θαυματουργό. Ο Γρηγόριος πήγε και στην Ασία και έφθασε και στο Βυζάντιο, έχοντας την επιθυμία να πετύχει τη μαρτυρική ομολογία του για τον Χριστό. Από εκεί απέπλευσε προς τη Ρώμη, κι αφού γύρισε όλη τη Δύση και κατέπληξε πολλούς με τα θαύματα και τα σημεία που επιτελούσε, ξαναγύρισε στο Βυζάντιο. Έπειτα προχώρησε προς το μέρος του Ολύμπου και ανέβηκε πάνω στο όρος. Και τόσο αποξηράθηκε το σώμα του εκεί από την άσκηση, ώστε αυτοί που τον γνώριζαν, τον αναγνώριζαν μόνον από τη φωνή. Πάλι λοιπόν κατέβηκε από το όρος και ήλθε στη Θεσσαλονίκη. Κι από εκεί πήγε στο Βυζάντιο, οπότε αφού βρήκε φυλακισμένο για χάρη των αγίων εικόνων τον Συμεών τον ομολογητή και θεοφόρο και τον ικέτεψε επί πολύ και τον προσκύνησε, εκοιμήθη εν ειρήνη, θεραπεύοντας προηγουμένως πολλά και διάφορα νοσήματα των ανθρώπων».

Ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος είναι αυτή τη φορά ο συνθέτης του κανόνα του οσίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου. Χρησιμοποιεί πολλές εικόνες και ποιητικά σχήματα, προκειμένου να προβάλει την οσιότητα εκ παιδός του Γρηγορίου, σε σημείο που δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοδιαλέξει. Η κατά Χριστόν ζωή πάντως του οσίου μοιάζει, για τον υμνογράφο μας, με εκείνο το κατάκαρπο αμπέλι, από το οποίο βγαίνει ένα πολύ ωραίο κρασί, που όταν το πίνει ο πιστός, ευφραίνει την καρδιά του. «Άμπελος κατάκαρπος εδείχθης, όσιε, αρετών πεπείρους και μεγίστους προσφέρουσα βότρυας, σωτηρίας οίνον πνευματικόν βλύζοντας, Πάτερ, και πιστών τας καρδίας ευφραίνοντα». Αλλού ο άγιος Ιωσήφ επισημαίνει ότι ασκητής από νεαρό παλληκάρι ο όσιος Γρηγόριος, απέφυγε μεν να οδηγηθεί σε γάμο, όμως τελικώς συζεύχθηκε, έκανε τέκνα, κι αυτά τα τέκνα του τον ανέδειξαν σε τέκνο του Θεού. Τι εννοεί; Συζεύχθηκε, λέει, την αγνότητα κι έκανε τέκνα με αυτήν τις αρετές. «Σεαυτώ, μάκαρ, εμνηστεύσω σύζυγον αγνείαν, εξ ης τέκνα σοι εγεννήθησαν πάσαι αι αρεταί, παναοίδιμε, τέκνον σε Θεού εργασάμεναι». Πράγματι, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας επισημαίνουν ότι η κατά Χριστόν αγνότητα είναι ο πιο εύκολος δρόμος που οδηγεί χωρίς παρεκκλίσεις τον πιστό στον Ουρανό.

Ο εκκλησιαστικός μας ποιητής δανείζεται λόγια του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, που με τη σειρά του κι αυτός χρησιμοποιεί το παράδειγμα του πατριάρχη της Παλαιάς Διαθήκης Μωυσή, για να παρουσιάσει τον όσιο ως ανελθόντα στο όρος των αρετών και συνεπώς εισελθόντα στο «φωτεινό σκοτάδι», «τον γνόφον της θεωρίας» του Θεού. Ο Μωυσής ανήλθε στο όρος Σινά και «είδε» τον Θεό. Ο άγιος Γρηγόριος Θεολόγος ανέβηκε κι αυτός στο πνευματικό Σινά και μυήθηκε στα του Πνεύματος του Θεού. Το ίδιο και ο όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης: με την άσκηση των αρετών έφθασε κι αυτός στη θεωρία του Θεού. «Αρετών εν τω όρει αναδραμών, όσιε, γνόφον θεωρίας υπήλθες, και κατενόησας, όσον εχώρησας, τον ακατάληπτον φύσει, φωτισμού ανάπλεως, Πάτερ, γενόμενος». (Ανέβηκες στο όρος των αρετών, όσιε, μπήκες στον γνόφο της θεωρίας, και κατανόησες, όσο μπόρεσες, τον ακατανόητο ως προς τη φύση Του Θεό. Έτσι, πάτερ, έγινες γεμάτος από φωτισμό).

Σε όλη αυτήν τη διαδικασία της διά των αρετών ανόδου του οσίου στη θέα του Θεού, ο υμνογράφος καταγράφει θεοπτικές εμπειρίες του οσίου ασκητή. Γνωρίζουμε από την ασκητική παράδοση των οσίων μας ότι όσο κανείς ασκείται «νομίμως», δηλαδή μέσα σε εκκλησιαστικά πλαίσια, με ταπείνωση και αγάπη, τόσο και ο Θεός αποκαλύπτεται και ενισχύει τον ασκούμενο. Έτσι και ο όσιος Γρηγόριος: δέχτηκε φως σαν τον απόστολο Παύλο, όσο ασκείτο μέσα σ’ ένα σπήλαιο («πάλαι σε σπηλαίω ενδιαιτώμενον, φέγγει κατήστραψεν επουρανίω ως Παύλον»)∙ στον ύπνο του κάποια φορά του εμφανίστηκε άγγελος, δίδοντάς του φλογίνη μάχαιρα, για να βγάλει τα πάθη από την καρδιά του («νυκτός γαρ καθεύδοντι, επιφανείς σοι άγγελος, μάχαιραν φλογίνην επιδίδωσι πάθη εκτέμνουσαν καρδίας»)∙ άκουσε αγγελική υμνωδία, ενώ ακόμη ήταν στο θνητό του σώμα («αγγελικής ακήκοας υμνωδίας, Γρηγόριε, έτι ενδημών εν τω θνητώ σου σώματι»)∙ δέχτηκε επίσκεψη της ίδιας της Υπεραγίας Θεοτόκου, που τον ενίσχυσε, όταν υφίστατο δαιμονικές προσβολές («η ουράνιος πύλη, η του Χριστού άχραντος Μήτηρ, προσβολαίς σε δαιμόνων περικυκλούμενον, πάτερ, επτέρωσε και δυνατόν εν ισχύι κατ’ αυτών ειργάσατο»).

Είπαμε όμως ότι ο όσιος Γρηγόριος αφιερώθηκε από νεαρή ηλικία στον Θεό. Στράφηκε ολοκληρωτικά σ’ Εκείνον και με αυτή τη στροφή του, με τον έρωτά του για τον Θεό, μπόρεσε με τη βοήθειά Του να ξεπεράσει τη νεανική πύρωση της σάρκας. «Έρωτι θείω της σαρκός τους έρωτας εναπεμάρανας». Γι’ αυτό και στην εποχή μας θεωρείται κατεξοχήν επίκαιρη η προβολή του. Σε μια εποχή δηλαδή σαν τη δική μας, που οι σαρκικοί έρωτες και οι προκλήσεις των επιγείων ηδονών είναι στην καθημερινή διάταξη, το παράδειγμα του οσίου Γρηγορίου είναι πολύ βοηθητικό. Κι αυτός υπήρξε νέος. Κι αυτός δέχτηκε ποικίλους πειρασμούς, πάνω μάλιστα στα θέματα των ηδονών του σώματος. Μπόρεσε όμως να αναδειχτεί νικητής, γιατί κατάλαβε αυτό που ως μέθοδος ήταν γνωστό ήδη από την αρχαιότητα: «ήλω ήλον εκκρούειν». Το καρφί το κτυπά κανείς με το καρφί. Δηλαδή, η σαρκική ηδονή αντιμετωπίζεται όταν στη θέση της βάλλει κανείς την πνευματική ηδονή. Ο μη έννομος, ο εκτός του θελήματος του Θεού σαρκικός έρωτας, αντιμετωπίζεται, όταν μπει στη θέση του ο θεϊκός έρωτας. Αυτό απαιτεί βεβαίως γενναιότητα ψυχής, αλλά είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί, ειδικά τον νέο, στη λήψη του αγίου Πνεύματος. «Κατακρατήσας ηδονών του σώματος, νου γενναιότητι, εκ νεαράς, πάτερ, ηλικίας, όργανον του Πνεύματος γεγένησαι, τας αυτού ενεργείας περιφανώς εισδεχόμενος και θεοειδής γνωριζόμενος». (Κυριάρχησες στις ηδονές του σώματος, με γενναιότητα νου, από νεαρή, πάτερ, ηλικία, κι έγινες όργανο του αγίου Πνεύματος, δεχόμενος στην καρδιά σου με λαμπρό τρόπο τις ενέργειές Του και γινόμενος γι’ αυτό θεοειδής).

Συναξαριστής 20 Νοεμβρίου

Προεόρτια Είσοδείων Τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χαρὰν προμνηστεύεται, πᾶσιν ἡ Ἄννα νυνί, τῆς λύπης ἀντίθετον, καρπὸν βλαστήσασα, τὴν μόνην Ἀειπάρθενον· ἥν περ δὴ καὶ προσάγει, τὰς εὐχὰς ἐκπληροῦσα, σήμερον γηθομένη, ἐν Ναῷ τοῦ Κυρίου, ὡς ὄντως Ναὸν τοῦ Θεοῦ Λόγου, καὶ Μητέρα ἁγνήν.

Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Εὐφροσύνης σήμερον, ἡ οἰκουμένη, ἐπληρώθη ἅπασα, ἐν τῇ εὐσήμῳ Ἑορτῇ, τῆς Θεοτόκου κραυγάζουσα, κραυγάζουσα· Αὕτη ὑπάρχει, σκηνὴ ἐπουράνιος.

Ὁ Οἶκος Ὁ τῶν ἁπάντων Ποιητής, ὁ Πλάστης καὶ Δεσπότης, ἀρρήτῳ εὐσπλαγχνίᾳ καμπτόμενος, καὶ μόνῃ φιλανθρωπίᾳ τῇ αὐτοῦ, ὅν περ ταῖς οἰκείαις κατεσκεύασε χερσίν, ἰδὼν πεσόντα ᾤκτειρε, καὶ ἀναστῆναι τοῦτον εὐδόκησε, πλάσει θειοτέρᾳ, καὶ κενώσει τῇ ἰδίᾳ, ὡς ἀγαθὸς φύσει καὶ ἐλεήμων. Διὸ τὴν Μαριὰμ μεσίτιν λαμβάνει, ὡς παρθένον καὶ ἁγνήν, τοῦ μυστηρίου, ἐκ ταύτης τὸ ἡμῶν φορέσαι ὡς ἠβουλήθη· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Αἰνέσατε παρθένοι, καὶ Μητέρες ὑμνήσατε, λαοὶ δοξολογεῖτε, ἱερεῖς εὐλογήσατε, τὴν ἄχραντον Μητέρα τοῦ Θεοῦ· σαρκὶ γὰρ νηπιάζουσα Ναῷ, τῷ τοῦ Νόμου προσηνέχθη, ὥσπερ ναὸς Κυρίου ἁγιώτατος. Διὸ ἑορτὴν πνευματικήν, τελοῦντες ἀνακράξωμεν· Χαῖρε Παρθένε δόξα, τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Δαυῒδ προοδοποίησον, ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Θεοῦ, καὶ χαίρων ὑπόδεξαι τὴν Βασιλίδα ἡμῶν, καὶ ταύτῃ ἐκβόησον. Εἴσελθε ἡ Κυρία, εἰς ναὸν Βασιλέως, εἴσελθε, ἧς ἡ δόξα, κεκρυμμένως νοεῖται, ἐξ ἧς μέλι καὶ γάλα μέλλει πηγάσειν, πᾶσι τὸ φῶς ὁ Χριστός.

Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Δεκαπολίτης

Ἔζησε τὸν 9ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Εἰρηνόπολη τῆς Δεκαπόλεως. Τὴ χριστιανικὴ ἀνατροφή του ὄφειλε πρῶτα στὴ μητέρα του Μαρία, ἡ ὁποία, μὲ τὴν ζωντανή της πίστη στὸ Χριστό, ἀνέθρεψε τὸ γιό της σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὁ Γρηγόριος ἔγινε μοναχὸς καὶ ἀγωνιζόταν ἔντονα γιὰ ἠθικὴ τελειοποίηση. Ἐκεῖνο ποὺ ἰδιαίτερα τὸν διέκρινε ἦταν ἡ καλλιέργεια τῆς ἐγκράτειας στὸν ἑαυτό του. Τὴ θεωροῦσε ἀπαραίτητη γιὰ τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ καὶ τὴν ἠθικὴ κυριαρχία στὴ σάρκα.

Καὶ σὲ ὅσους τὸν ῥωτοῦσαν γιατί δίνει ἱδιαίτερη βαρύτητα σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀρετή, ἀπαντοῦσε μὲ τὸν αἰώνιο λόγο τῆς ἁγίας Γραφῆς: «Πᾷς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μὲν οὖν ἵνα φθαρτὸν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δὲ ἄφθαρτον». Καθένας, δηλαδή, ποὺ ἀγωνίζεται, ἐγκρατεύεται σὲ ὅλα, ἀκόμα καὶ στὴν τροφὴ καὶ στὸ ποτό. Καὶ ἐκεῖνοι μέν, οἱ ἀθλητὲς τοῦ κόσμου, ἀγωνίζονται καὶ ἐγκρατεύονται γιὰ νὰ πάρουν στεφάνι ποὺ φθείρεται. Ἐμεῖς ὅμως, oι ἀθλητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνιζόμαστε γιὰ ἄφθαρτο στεφάνι.

Ὁ Γρηγόριος ὅμως δὲν ἀρκέσθηκε μόνο στὴ μοναχικὴ ζωή. Μετεῖχε ἀπὸ κοντὰ στοὺς σκληροὺς ἀγῶνες κατὰ τῶν εἰκονομάχων βασιλέων. Ἔκανε πολλὰ ταξίδια καὶ τελικὰ ἐγκαταστάθηκε στὴ Θεσσαλονίκη, στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μηνᾷ. Ἐπιδόθηκε σὲ συγγραφὲς καὶ πέθανε ἀπὸ βαρειὰ ἀῤῥώστια στὴν Κωνσταντινούπολη (τὸ 816 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Λυχνία ὡς δίπυρσος τῶν θεϊκῶν δωρεῶν, ἀκτῖσι τῆς χάριτος φωταγωγοῦσιν ἡμᾶς πατέρες οἱ ἔνθεοι, Πρόκλος τοῦ Βυζαντίου, ὁ σοφὸς ποιμενάρχης, Γρηγόριος ὁ θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος· διὸ μετὰ προθυμίας τούτοις προσέλθωμεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’.
Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ᾽ ἡμῶν, κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ᾽ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τῇ θείᾳ λαμπρότητι, καταυγαζόμενος, τὸ σκότος ἐδίωξας, τῶν ψυχοφθόρων παθῶν, Γρηγόριε ἀοίδιμε, ἤρθης πρὸς ἀπαθείας, καθαρώτατον ὕψος, ἤστραψας παραδόξως, ἰαμάτων ἀκτῖνας, σκηνώσας εἰς ἄδυτον φῶς, τῆς βασιλείας Χριστοῦ.

Ὁ Ἅγιος Πρόκλος ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ὑπῆρξε ἄξιος μαθητὴς τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ὁ Πατριάρχης Ἀττικὸς (406-425) τὸν ἔκανε διάκονο καὶ κατόπιν πρεσβύτερο.

Ἐπειδὴ διακρινόταν γιὰ τὴν παιδεία, τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν διδακτική του ἱκανότητα, ἀγαπήθηκε θερμὰ ἀπ᾿ ὅλους τοὺς θαυμαστὲς τοῦ ἀξέχαστου διδασκάλου του καὶ ὑποστηριζόταν ἀπ᾿ αὐτοὺς γιὰ τὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀλλ᾿ ἡ ἀντίδραση τοῦ διεφθαρμένου κατεστημένου ναυάγισε τὴν ὑποψηφιότητά του.

Ἀργότερα ὁ Πατρ. Σισίνιος, τὸ ἔτος 425, χειροτόνησε τὸν Πρόκλο ἐπίσκοπο Κυζίκου. Λόγω ὅμως τῶν ἀνωμαλιῶν τῆς ἐπαρχίας, τὴν ἐπισκοπὴ κατέλαβε κάποιος Δαλμάτιος.

Ἀλλ᾿ ὁ Πρόκλος, χωρὶς νὰ στεναχωρηθεῖ, ἐξακολούθησε τὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου στὴν Κωνσταντινούπολη.

Ὅταν πέθανε ὁ Πατριάρχης Μαξιμιανὸς (434) καὶ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Θεοδόσιος ὁ Β´, στὸ θρόνο ἀνέβηκε πανηγυρικὰ ὁ Πρόκλος καὶ μάλιστα πρὶν ἀκόμα θάψουν τὸν Μαξιμιανό.

Ἡ πρώτη φροντίδα τοῦ Πρόκλου ἦταν ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπὸ τὰ Κόμανα στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐπίσης, ἐπὶ τοῦ Πατριάρχου αὐτοῦ καθιερώθηκε καὶ ὁ τρισάγιος ὕμνος στὶς ἐκκλησίες.
Πατριάρχευσε δώδεκα χρόνια καὶ τρεῖς μῆνες. Πέθανε τό 447.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Λυχνία ὡς δίπυρσος τῶν θεϊκῶν δωρεῶν, ἀκτῖσι τῆς χάριτος φωταγωγοῦσιν ἡμᾶς πατέρες οἱ ἔνθεοι, Πρόκλος τοῦ Βυζαντίου, ὁ σοφὸς ποιμενάρχης, Γρηγόριος ὁ θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος· διὸ μετὰ προθυμίας τούτοις προσέλθωμεν.

Ὁ Ἅγιος Δάσιος ποὺ μαρτύρησε στὸ Δορύστολο

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Διοκλητιανοῦ στὰ τέλη τοῦ 3ου αἰῶνα μετὰ Χριστὸν (298) καὶ μαρτύρησε στὴν πόλη Δορύστολο, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸν Ἴστρο (Δούναβη) ποταμό.

Ὁ Δάσιος ἀνῆκε στὶς στρατιωτικὲς τάξεις καὶ τὸν διέκρινε θερμότατη πίστη στὸ Χριστό. Καταγγέλθηκε γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν δέχτηκε καμία δελεαστικὴ ὑπόσχεση οὔτε φοβήθηκε καμιὰ ἀπειλή. Μετὰ ἀπὸ διαταγὴ τοῦ διοικητῆ του, βασανίστηκε σκληρά. Στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν.

Οἱ Ἅγιοι Νιρσᾶς ὁ Ἐπίσκοπος, Ἰωσὴφ ὁ μαθητής του καὶ Ἐπίσκοπος καὶ ἄλλοι Μάρτυρες ποὺ μαρτύρησαν στὴν Περσία

Ὅλοι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου στὴν Περσία.

Ἀπ᾿ αὐτοὺς ὁ Νιρσᾶς ἦταν Ἐπίσκοπος, γέροντας σχεδὸν 80 χρονῶν.

Ὁ δὲ μαθητής του καὶ Ἐπίσκοπος Ἰωσήφ, ἔφτασε τὰ 89 χρόνια.

Μαζὶ μ᾿ αὐτοὺς ἦταν καὶ ἄλλοι Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς, λαϊκοί, γυναῖκες παρθένες καὶ ἀσκήτριες.

Αὐτοὶ λοιπόν, κατὰ τῶν διωγμὸ ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, ποὺ κίνησε ὁ βασιλιὰς Σαπὼρ ὁ Β´, βασανίστηκαν ἀπὸ τοὺς Πέρσες μὲ διάφορα σκληρὰ βασανιστήρια. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τους, ὅλοι ἀποκεφαλίστηκαν.

Οἱ Ἅγιοι Ἰσαάκιος, Ἰωάννης, Σαβώριος, Ὠνάμ, Παππίας καὶ (ἄλλος) Ἰσαάκιος

Οἱ τρεῖς πρῶτοι μαρτύρησαν διὰ λιθοβολισμοῦ (τὸ 343 μ.Χ.), μαζὶ μὲ τὸν ἀσκητὴ Ὠνάμ, ἀπὸ τὸν βασιλιὰ τῶν Περσῶν. Οἱ δὲ ἑπόμενοι δυό με ἀποκεφαλισμό. Στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578 καὶ 1624 λέγονται ἐπίσκοποι.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης

Ἦταν ἀσκητὴς στὸ ὄρος τῆς Νιτρίας. Μὲ ὁσιότητα βίου ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Τὰ περὶ τῆς ζωῆς του, ποὺ ἀναφέρονται στὸ Λαυσαϊκό, ἀνήκουν στὴ σφαῖρα τῆς φαντασίας καὶ δὲν ἀνταποκρίνονται στὴν πραγματικότητα.

Οἱ Ἅγιοι Γεϊδαζέτ (ἢ Γαϊσαδὲτ ἢ Βοηθαζάτ) ὁ εὐνοῦχος, Σασάνης (ἢ Σωσάννης), Νοηλμάρης καὶ Ζαρουαντίνης

Οἱ μάρτυρες αὐτοί, ἐπειδὴ δὲν θυσίασαν στὸν Θεὸ Ἥλιο τῶν Περσῶν, θανατώθηκαν ὅλοι διὰ λογχισμοῦ.

Οἱ Ἁγίες παρθένες Θέκλα, Βαουθᾶ, Δεναχίς (ἢ Δινάχ), Τεντοῦς, Μάμα, Μαλοχία, Ἄννα, Νανά, Ἀστή καὶ Μαλάχ

Αὐτὲς ἦταν ἀσκήτριες χριστιανὲς γυναῖκες ἀπὸ τὴν Περσία. Διατάχθηκαν ἀπὸ τὸν βασιλιὰ τῶν Περσῶν νὰ προσκυνήσουν τὴν φωτιὰ καὶ ἐπειδὴ δὲν δέχτηκαν, τεμαχίστηκαν ὅλες με τὰ ξίφη τῶν στρατιωτῶν.

Οἱ Ἅγιοι Εὐστάθιος, Θεσπέσιος καὶ Ἀνατόλιος

Ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μαξιμιανοῦ τὸ ἔτος 300 μ.Χ. Αὐτοὶ ἦταν ἀδέλφια μεταξύ τους καὶ πατρίδα εἶχαν τὴν Γάγγρα τῆς Μ. Ἀσίας. Οἱ γονεῖς τους ἦταν εἰδωλολάτρες καὶ ὀνομαζόταν Φιλόθεος καὶ Εὐσεβία.

Ἀπὸ τοὺς τρεῖς, ὁ μὲν Εὐστάθιος ἀσχολεῖτο μὲ τὰ γράμματα, οἱ δὲ δυὸ ἄλλοι ἀδελφοὶ μὲ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ πατέρα τους (πώληση φορεμάτων).

Στὴ χριστιανικὴ πίστη τοὺς ἔφερε ὁ πρεσβύτερος Ἀντιοχείας Λουκιανός, ἀφοῦ εἶχε συναντήσει τὸν Φιλόθεο καὶ τὸν Ἀνατόλιο σ᾿ ἕνα ταξίδι στὴν Ἀνατολή.

Τοὺς κατήχησε καὶ ὅταν ἔφτασαν στὴ Νικομήδεια βαπτίστηκαν ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Νικομήδειας Ἄνθιμο, ὁ ὁποῖος τὸν μὲν Φιλόθεο χειροτόνησε πρεσβύτερο, τὸ δὲ Εὐστάθιο διάκονο. Μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονέων τους, καταγγέλθηκαν στὸν Μαξιμιανὸ καὶ ἀφοῦ ὑπέστησαν φρικτὰ βασανιστήρια, τελικὰ ἀποκεφαλίστηκαν.

Ὁ Ἅγιος Θεόκτιστος ὁ Ὁμολογητής

Ἔζησε τὸν 9ο αἰῶνα μ.Χ. Ὑπέστη πολλὰ ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους γιὰ τοὺς ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλ᾿ ἐπὶ βασιλίσσης Θεοδώρας ἀναδείχτηκε Πατρίκιος καὶ τιμήθηκε μὲ πολλὲς ἄλλες διακρίσεις.

Ὁ Ἅγιος Βάσσος καὶ οἱ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν μαρτυρήσαντες 42 Μάρτυρες στὴν Ἡράκλεια τῆς Θρᾴκης

Ὁ Ἅγιος Edmund (Βρετανός)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Απο παντου ερχονται μηνυματα ξεσηκωμου

Οι πολίτες σε όλη την Ελλάδα αυτοοργανώνονται και δημιουργούν θύλακες αντίστασης

Είναι αλήθεια ότι δεν είχαμε δώσει την σημασία που πρέπει σε δεκάδες e-mail που μας έστειλαν άγνωστοι σε μας σύλλογοι και οργανώσεις πολιτών.
Ίσως να είχαμε μερικές επιφυλάξεις για το «τι καπνό φουμάρουν» και ποιές είναι οι ρίζες τους.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν.
Σε λίγες ώρες η «Ύπατη αρμοστεία» των δανειστών και τοκογλύφων, δηλαδή αυτό που ονόμασαν τα τρία προδοτικά κόμματα «μεταβατική κυβέρνηση», θα άρχίσει να τεμαχίζει τις σάρκες των Ελλήνων για να χορτάσει τα πεινασμένα στόματα των ντόπιων και των ξένων αρπακτικών.
Μέχρι χθές είχαμε να κάνουμε μόνο με «εισερχόμενα πυρά» απο το «πυροβολικό» της Τρόϊκας και του ΔΝΤ. Απο τις 11 του Νοέμβρη οι κατοχικές δυνάμεις εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και σε λίγες ώρες θα καμαρώνουν στην βουλή πατώντας πάνω στο πτώμα της δημοκρατίας την οποία σκότωσε εν ψυχρώ η τρικομματική αντιπροσωπεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Το μέτωπο δεν βρίσκεται πλέον στα επιβλεπόμενα απο τους τροϊκανούς υπουργεία, αλλά μπροστά στα σπίτια μας , στους δρόμους , στις πλατείες , στα σχολεία , στις δουλειές μας , παντού.
Κάτω απο αυτές τις συνθήκες δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να ψάξουμε με επιμέλεια απο «που βαστάει η σκούφια» του καθε ενός που βγαίνει στην αντίσταση.
Θα πολεμήσουμε μαζί του και αν στην πορεία διαπιστώσουμε ότι είναι πεμπτοφαλαγγίτης ή μουλωχτός ψευτοπατριώτης απο εκείνους που σκεπάζουν την μαυρίλα τους με την ελληνική σημαία , τότε να είστε σίγουροι ότι δεν θα διστάσουμε να τον ξεσκεπάσουμε και να τον εξοστρακίσουμε.
Σε αυτόν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα όλοι οι Έλληνες πρέπει να είμαστε μαζί, δεν περισσεύει κανένας παρά μόνο τα «φίδια» που παριστάνουν τους αγωνιστές και τα οποία αργά ή γρήγορα θα έχουν την ίδια τύχη με όσους πρόδωσαν αυτόν τον τόπο.

Γιὰ ὅσους ἀπογοητεύονται...

Ἕνα μήνυμα γιὰ ὅσους ἀγαπημένους μου ἀδερφοὺς συμπατριῶτες μου ἀπογοητεύονται καὶ δυσκολεύονται νὰ τὰ βγάλουν πέρα στοὺς χαλεποὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε: Οἱ Ἕλληνες πάντοτε περνούσαμε δύσκολα. Οἱ παπποῦδες μας καὶ οἱ γονεῖς μᾶς εἶχαν γνωρίσει φτώχεια καὶ ξέρουν νὰ ζοῦν μὲ λίγα. Ἐμεῖς εἴμαστε λίγο κακομαθημένοι! Δικαιολογημένο ἀφοῦ τὰ βρησκαμε μέχρι τώρα ὅλα ἕτοιμα ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας. Θὰ πρέπει νὰ ζοριστοῦμε τώρα καὶ νὰ παλέψουμε γιὰ τὸ ψωμί μας. Καὶ θὰ τὸ κάνουμε! Οἱ κυρίαρχοί του κόσμου μᾶς θέλουν πεινασμένους καὶ θὰ πεινάσουμε! Ὅπως τὸ 40-45 καὶ τὸ 67-74 ὁπού σκέφτηκαν νὰ μᾶς ὑποδουλώσουν καὶ ἀπέτυχαν! Τώρα τὸ κάνουν μὲ πιὸ ἔξυπνο τρόπο! Δὲν ἔφεραν στρατὸ ἢ ὄπλα, ἔφεραν κάτι μικρότερης ἀξίας: κάτι χαρτάκια ποὺ λέγονται Εὐρώ. Καὶ νομίζουν ὅτι ἔτσι θὰ τὰ καταφέρουν. Καὶ ξέρετε κάτι; Εἶναι πολὺ καλὸ τὸ σχέδιό τους. Ἁπλὰ κάνουν πάλι τὸ ἴδιο ἱστορικὸ λάθος. Τὰ βάζουν πάλι μὲ τοὺς Ἕλληνες. Ξέρετε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴμαστε τέλειοι σὲ ἕνα πράγμα. Τοὺς δίνουμε πάντοτε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἴμαστε διχασμένοι (ποὺ ἰσχύει), ὅτι κοιτάει ὁ καθένας τὸ συμφέρον του (ποὺ ἰσχύει), ὅτι δὲν ἀγαπᾶμε τὸ κράτος μας (ποὺ ἰσχύει) καὶ ὅτι εἴμαστε εὔκολη τροφὴ στὰ νυχιὰ τῶν κάθε λογης ἁρπακτικῶν. Τὸ λάθος τοὺς ὅμως τὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνουν συνέχεια εἶναι ὅτι μπορεῖ νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸ κράτος μας ἀλλὰ...

ἀγαπᾶμε τὴν πατρίδα μας καὶ τὴν οἰκογένειά μας. Νὰ ξέρετε λοιπὸν ἀπελπισμένοι μου συμπατριῶτες ὅτι ὅταν θὰ φτάσει τὸ μαχαίρι στὸ κοκκαλο θὰ τὸ καταλάβουμε ὅλοι! Τότε ποὺ θὰ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ! Καὶ τότε τὸ πλῆθος ὅπως αὐτὸ παρακάτω δὲν θὰ τὸ σταματήσει τίποτα!

Ο εξαφανιζόμενος χριστιανισμός

εξαφΟανιζόμενος χριστιανισμός

Οι διώξεις των χριστιανών, τις οποίες σήμερα

μπορεί να παρακολουθεί κανείς σε πολλές χώρες,

αποκτούν απειλητικές διαστάσεις.

Σύμφωνα με τα δεδομένα της οργάνωσης προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Open Doors, οι οπαδοί της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού είναι η μεγαλύτερη ομάδα θυμάτων των διώξεων για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των οργανώσεων προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε διώξεις υποβάλλονται πάνω από 100 εκατομμύρια χριστιανοί.

Η νέα ετήσια έκθεση της Оpen Doors έχει ακριβώς τον τίτλο «Μάρτυρες του 2011 – βιβλίο για τις διώξεις των χριστιανών σήμερα». Ως οι πιό διαδεδομένες περιπτώσεις δίωξης αναφέρονται οι διακρίσεις για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις – απώλεια δουλειάς, κατοικίας, δυνατότητας συνέχισης της μόρφωσης, συγκέντρωσης για προσευχή, απόρριψη αίτησης για την κατασκευή ναού, εγγραφή θρησκευτικής οργάνωσης. Υπάρχουν και πιό βάναυσα παραδείγματα διώξεων. Π.χ., κράτηση σε φυλακή για θρησκευτικές πεποιθήσεις, βασανιστήρια και ακόμα και φόνοι. Ανάμεσα στις χώρες, στις οποίες οι διώξεις των χριστιανών ήδη αποτελούν συνηθισμένη πραγματικότητα, στην έκθεση αναφέρονται οι ακόλουθες: Ερυθραία, Νιγηρία, Ινδία, Μαλαισία, οι χώρες του Μαγκρέμπ και της περιοχής της Μέσης Ανατολής..

Για το γεγονός ότι στο σύγχρονο κόσμο αρχίζει η εποχή του δεύτερου κύματος διώξεων των χριστιανών, στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία κάνουν δηλώσεις εδώ και μερικά χρόνια. Από το 2009 η Ρωσική Εκκλησία πρότεινε στον ΟΗΕ να εισαγάγει στη διεθνή νομική κυκλοφορία εξίσου με τις έννοιες ρατσισμός και αντισημιτισμός και την έννοια χριστιανοφοβία. Εφόσον οι διώξεις για θρησκευτικούς λόγους δεν πραγματοποιούνται μόνο στις χώρες, όπου οι χριστιανοί αποτελούν μειονότητα, αλλά ακόμα και στις ιστορικά φιλοχριστιανικές χώρες, λέει ο Διευθυντής του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων:

- Υπάρχουν δυνάμεις, όπως στον πολιτικό κόσμο, έτσι και στην κοινωνική συνείδηση, οι οποίες προσπαθούν να σβήσουν από τη μνήμη των ευρωπαίων τη μακραίωνη χριστιανική ιστορία τους. Π.χ., στη Μ. Βρετανία, η οποία, μπορούμε να πούμε, κατέχει την 1η θέση στην πολιτική δεοντολογία ανάμεσα στις δυτικές χώρες, σήμερα δεν θα βρείτε σε ελεύθερη πώληση, Χριστουγεννιάτικες κάρτες. Υπάρχουν κάρτες με πρωτοχρονιάτικες ευχές, όμως οποιαδήποτε αναφορά στα Χριστούγεννα θεωρείται εκτός πλαισίων πολιτικής δεοντολογίας. Υπήρξε περίπτωση, στην οποία σε υπάλληλο βρετανικής αεροπορικής γραμμής απαγορεύθηκε να φέρει σταυρό. Τα χριστιανικά σύμβολα εκδιώκονται από τα σχολεία δήθεν, για να μην προσβάλλονται τα αισθήματα των αλλοφρόνων ή των αθεϊστών.

Το Μάιο του 2011 στη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας υιοθετήθηκε ειδικό έγγραφο, στο οποίο η Ρωσική Εκκλησία όχι μόνο καταδίκασε τις διώξεις των χριστιανών, αλλά και κάλεσε την παγκόσμια κοινή γνώμη να προσέξει ιδιαίτερα αυτό το πρόβλημα και να εκπονηθούν από κοινού μέτρα για την καταπολέμηση της χριστιανοφοβίας. Πηγή: http://greek.ruvr.ru/2011/11/17/60551390.html

Και από: http://exagorefsis.blogspot.com/2011/11/blog-post_378.html

Και από: http://aktines.blogspot.com/2011/11/blog-post_7046.html

Επιχειρούν να «σπάσουν» τις ρίζες των Ελλήνων...του Αθανασίου Δέμου

Επιχειρούν να «σπάσουν» τις ρίζες των Ελλήνων...

του Αθανασίου Δέμου

Από την εφημερίδα «Πρωινός Λόγος», 18/11/2011

Δύο σχεδόν δεκαετίες τώρα γίνεται συχνά λόγος για το σχέδιο (δόγμα) Κίσινγκερ, το οποίο ανάμεσα στα άλλα προτείνει: Για να συνετιστούν οι Έλληνες πρέπει να τους πλήξουμε στη Γλώσσα, στη Θρησκεία, στα Πολιτιστικά και Ιστορικά τους αποθέματα...

Στα χρόνια που ακολούθησαν βλέπουμε κατά διαστήματα να γίνεται λόγος για κάποια από αυτά που αναφέρονται στο σχέδιο αυτό. Και γίνονται μάλιστα με τέτοιον τρόπο, ώστε να μη συνειδητοποιεί ο λαός την προέλευσή τους.

Έτσι, βλέπουμε συχνά να προβάλλονται «ριζοσπαστικές ιδέες...» χωρίς να μας λένε ποιες ρίζες ονειρεύονται να σπάσουν. Εμείς όμως διαπιστώνουμε ότι όλοι αυτοί σπάνε μόνον τις ρίζες του Έθνους μας, δηλαδή ό,τι μας συνέχει ως Έλληνες!...

Όλοι αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» κατά έναν περίεργο τρόπο κατά μία προκλητική κάθε φορά σύμπτωση, είχαν σκόπιμα παρωπίδες και δεν έβλεπαν τίποτε σχετικό με τα ανθελληνικά σχέδια των νεοταξιτών και των οργάνων τους.

Με την πάροδο του χρόνου άρχισαν να επαληθεύονται οι «οδηγίες» Κίσινγκερ. Άρχισαν να αποδομούνται αυτά που ο Ηρόδοτος θεωρούσε ως χαρακτηριστικά του ελληνικού έθνους. Στον Ηρόδοτο (Βιβλίο «Ουρανία» 144, 14-16) αναφέρεται «αύρις δε το Ελληνικόν, εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα»! Τα συνεκτικά στοιχεία, λοιπόν, του έθνους είναι «το όμαιμον, το ομόγλωσσον, η κοινή λατρεία και τα ομότροπα ήθη».

Κι όμως αποτολμήθηκε από κάποιους νάνους της «προοδευτικιάς διανόησης» η θεωρία ότι «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ον αιώνα...». Οι πρόγονοί μας του 1821, τα ακρόπρωρα των πλοίων τους τα στόλιζαν με ξύλινες προτομές του Θεμιστοκλή, του Περικλή και άλλων και εν ονόματι της αρχαίας Ελλάδος, εν ονόματι των αρχαίων Ελλήνων έγινε η επανάσταση του 1821!

Η συνοχή της Ελληνικής φυλής από τα παμπάλαια, τα Ωγύγια χρόνια, μέχρι σήμερα είναι αδιαίρετη, είναι ενιαία. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ξεκίνησε η κατιούσα με την κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών και την καθιέρωση της διδασκαλίας από μεταφράσεις. Ακολούθησε η επιβολή του μονοτονικού.

Παράλληλα, η ταυτόχρονη κατάργηση διαχρονικών συνεκτικών δομικών κανόνων ορθογραφίας και Γραμματικής οδηγούν στην καταστροφή της ελληνικής γλώσσας. Παρά τις επισημάνσεις μεγάλων πνευματικών μορφών. Ένας από αυτούς είναι και ο μεγάλος Ολλανδός ουμανιστής και θερμός Ελληνιστής Έρασμος, που έλεγε για την γλώσσα των Ελλήνων: «Αν εξαφανιστεί η Ελληνική Γλώσσα θα φτωχύνει η παγκόσμια διανόηση».

Ακολούθησε ο πόλεμος κατά της θρησκείας. Ξεκίνησε με την υποτίμηση της Ορθοδοξίας. Ακολούθησε η ασέβεια και οι φραστικές επιθέσεις από πολιτικούς και κόμματα προς τους ιερείς κάθε φορά που δίνονταν ευκαιρία και κατέληξε στην κατάργηση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Αλλά δεν σταμάτησαν εδώ. Συνήθως τις ημέρες των μεγάλων εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα εμφανίζονταν κάποια θεωρία υβριστική για την Ορθοδοξία. Άλλοτε παρουσίαζαν το «Ευαγγέλιο του Ιούδα», άλλοτε τον «Κώδικα Νταβίντσι». Στις 28-3-2011 δημοσίευσαν μια εικόνα «αναπαράσταση», δήθεν, της μορφής του Ιησού Χριστού, που είχε τη μορφή κακούργου... Το 2006 πλημμύρισαν οι δρόμοι της πρωτεύουσας με αφίσες θορυβοποιού ζωγράφου, που παρουσίαζαν την Παναγία σαν κότα και τον Χριστό σαν αυγό...

Αυτά είναι μερικά από όσα είδαμε και ακούσαμε τα τελευταία χρόνια. Αλλά και τα σχολικά εγχειρίδια των θρησκευτικών μοιάζουν περισσότερο με κοινωνιολογία παρά με μάθημα θρησκευτικών.

Μετά ήλθε η σειρά της Ιστορίας. Εμφανίζεται η κ. Ρεπούση συγγραφέας του σχολικού εγχειριδίου που μας πληροφορούσε ότι το 1922 οι Έλληνες της Ιωνίας (Μ. Ασίας) «συνωστίζονταν» στο λιμάνι της Σμύρνης να μπουν στα καράβια, για να προλάβουν να πάνε για τουρισμό στην Ελλάδα! Τι σημασία έχει, αν ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζορτζ Χόρτον έγραφε: «Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος...».

Η ιστορία διαστρεβλώνεται ή περιορίζεται σε γενικούς και αόριστους αφορισμούς. Εξωραΐζουν τις θηριωδίες και τις γενοκτονίες των Τούρκων και προετοιμάζουν το έδαφος για το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας γενιάς, το οποίο θα ταυτίζεται με αυτό της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, γραμμένα δυστυχώς, από Έλληνες.

Μεγάλο εμπόδιο στα σχέδιά τους ήταν η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Κων. Παπαρρηγοπούλου. Είναι κλασικό έργο αναμφισβητήτου εγκυρότητας. Έπρεπε να «διαβρωθεί». Έπρεπε να ευρεθεί τρόπος να μειωθεί η εγκυρότητά του. Αυτό και για έναν άλλο λόγο: Διότι απέδειξε το ψέμα του Φαλμεράϋερ. Απέδειξε με ατράνταχτα επιχειρήματα πόσο ψευδής ήταν η θεωρία του ανθέλληνα Γερμανού Φαλμεράϋερ.

Με το πρόσχημα να καταστήσουν κατανοητή την ιστορία στα παιδιά και στον απλό πολίτη, χρηματοδότησαν την μεταγλώττιση του έργου στην δημοτική. Όμως, φρόντισαν παράλληλα να περιλάβουν στην έκδοση και κεφάλαια με «νεώτερες προσθήκες». Έπρεπε να γίνει, λένε, διότι από την εποχή του Παπαρρηγόπουλου και μετά έχουν ευρεθεί νέα επιστημονικά δεδομένα. Και τα πρόσθεσαν αυτά οι «διορθωτές» μέσα στο κείμενο του Παπαρρηγόπουλου, για να δημιουργήσουν σύγχυση στους αναγνώστες. Τα νέα δεδομένα γράφονται σε νέο σύγγραμμα και δεν νοθεύεται το ξένο κείμενο...

Για να αποκρύψουν τη συνοχή της ελληνικής φυλής, φονεύουν διά της σιωπής (όπως έλεγε ο καθηγητής Ανδρέας Παναγόπουλος) τις άκρως επιστημονικές έρευνες DNA, έρευνες 28 Πανεπιστημίων της Ευρώπης υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που αποδεικνύουν ότι το 70% του μιτοχονδριακού DNA των Ελλήνων ανάγεται σε αυτόχθονες πληθυσμούς της παλαιολιθικής εποχής (Καθημερινή, 8 Δεκεμβρίου 2000).

Η εθνική παιδεία έπαψε να υπάρχει ως θεσμός. Το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων διέγραψε το «Εθνικής». Και αυτό παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμα άρθρο 16 παρ. 2 τονίζει «...την ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης...».

Η ανεξέλεγκτη εισροή στην Ελλάδα χιλιάδων παράνομων μεταναστών οδηγεί στην πληθυσμιακή ανατροπή. Έτσι, οι Έλληνες μια μέρα θα είναι μειονότητα στον τόπο τους. Ονόμασαν μάλιστα την Ελλάδα «χώρα υποδοχής». Στην Ευρώπη, όμως, ισχύει η ποσόστωση. Αν περάσεις παράνομα τα σύνορα στις ΗΠΑ θα φας το ξύλο της χρονιάς σου από την τοπική Αστυνομία. Στην Κίνα δεν θα σε βρουν ποτέ. Στην Τουρκία τιμωρούν όποιον θα σου νοικιάσει σπίτι, γι’ αυτό θα πληρώσεις κάτι για να σε περάσουν απέναντι, στη Νότια Κύπρο ή στην Ελλάδα...

Αν περάσεις παράνομα τα σύνορα της Ελλάδας, θα βρεις δουλειά, θα βγάλεις δίπλωμα οδήγησης, βιβλιάριο ασθενείας, θα έχεις σύνταξη, κουπόνια φαγητού, πιστωτικές κάρτες, επιχορηγούμενο ενοίκιο, δάνειο για σπίτι, δωρεάν ιατρική περίθαλψη κλπ.

Σκάβουμε μόνοι μας το λάκκο να πέσουμε!..

πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/2011/11/blog-post_4580.html