Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Το κοντάκιο της εορτής των Χριστουγέννων, από τα γνωστότερα τροπάρια της Εκκλησίας μας, μας οδηγεί στην επισήμανση σημαντικών και καίριων διαστάσεων της εορτής.

«Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει, και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει∙ άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι∙ δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός».

(Η Παρθένος Μαριάμ σήμερα γεννά Αυτόν που είναι πάνω από κάθε κτιστή ουσία και η γη προσφέρει στον απρόσιτο αυτόν Θεό το σπήλαιο. Άγγελοι δοξολογούν το γεγονός μαζί με τους ποιμένες, ενώ οι μάγοι οδοιπορούν (προς τη Βηθλεέμ) με οδηγό το αστέρι. Διότι για εμάς και για τη σωτηρία μας γεννήθηκε ως βρέφος ο προαιώνιος Θεός).

1. Το μυστήριο της γεννήσεως του Κυρίου.

Το πρώτο που διαπιστώνει κανείς, όταν εμβαθύνει στα Χριστούγεννα, είναι ότι πρόκειται περί μεγάλου μυστηρίου∙ περί γεγονότος δηλαδή που υπερβαίνει την οποιαδήποτε αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου, αλλά και κάθε άλλη ικανότητά του. «Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον» κατά την έκφραση της υμνολογίας. Και τούτο γιατί μιλάει για τον Θεό που είναι πέρα από κάθε κτιστή, δημιουργημένη πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανείς αυτόνομος ανθρώπινος δρόμος κατανοήσεως του Θεού. Κάτι τέτοιο αν συνέβαινε, θα διέστρεφε την περί Θεού εικόνα, αφού θα υποβίβαζε κι Αυτόν σε κάτι το κτιστό. Στον Χριστιανισμό ο ίδιος ο Θεός φανερώνεται, ενώ ο μόνος δρόμος κατανοήσεώς Του είναι η από το Πνεύμα Του φωτισμένη πίστη.

Ο απόστολος Παύλος διακηρύσσει την παραπάνω αλήθεια. «Ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον∙ Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α΄Τιμ. 3, 16). Το μυστήριο ακριβώς αυτό επισημαίνει και το κοντάκιο των Χριστουγέννων, όταν μιλώντας για τον Θεό που γεννάται Τον χαρακτηρίζει «υπερούσιον» (πέρα από κάθε κτιστή ουσία), «απρόσιτον» (κανείς δεν μπορεί να Τον πλησιάσει από μόνος του), «προ αιώνων Θεόν» (αυτοζωή και πηγή της ζωής ως από πάντα υπάρχων).

Η επισήμανση του μυστηρίου μέσα από το κοντάκιο επιτείνεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι εκείνη που τίκτει τον υπερούσιο και απρόσιτο Θεό είναι μία απλή γυναίκα, και μάλιστα Παρθένος. Λογικά μία Παρθένος κόρη δεν στέκει να γεννά – τούτο προσκρούει στους ανθρώπινους φυσικούς νόμους. Πολύ περισσότερο δεν στέκει με τη λογική να γεννάται ως άνθρωπος ο Θεός. «Αναμφίβολα είναι φυσικός νόμος να γεννά η γυναίκα μόνον, όταν συνευρεθεί με άντρα∙ όταν όμως μία παρθένος που δεν γνώρισε άντρα γεννήσει και μετά τον τοκετό παραμείνει πάλι παρθένος, αυτό ξεπερνά τους φυσικούς νόμους» (ι. Χρυσόστομος).

Το λογικό όμως αδιέξοδο αίρεται από το γεγονός ότι όλα αυτά τα πέραν της λογικής πραγματοποιούνται όχι βεβαίως με την ανθρώπινη δύναμη, αλλά με τη δύναμη του Θεού. Διά Πνεύματος Αγίου γίνεται άνθρωπος ο Θεός και στον Θεό «ουκ αδυνατήσει παν ρήμα». Με σεβασμό, με πίστη και με ευλαβική σιωπή λοιπόν αποδεχόμαστε το γεγονός, διότι ο ίδιος ο Θεός ευδόκησε τούτο. «Ό,τι εμπίπτει στους φυσικούς νόμους αξίζει να ερευνάται, ό,τι όμως τους ξεπερνά πρέπει να περιβάλλεται με τιμητική σιωπή, όχι βέβαια επειδή του πρέπει απομόνωση, αλλ’ επειδή αξίζει να μένει μυστήριο και να τιμάται χωρίς πολυλογίες» (ι. Χρυσόστομος).

2. Τα Χριστούγεννα μηνύουν ποιος είναι ο Χριστός.

Με βάση τα παραπάνω, φανερώνεται καθαρά το ποιος είναι ο Χριστός. Γεννάται ως παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός, λοιπόν ο τεχθείς είναι ο αληθινός Θεός που έγινε αληθινός άνθρωπος. Με τα Χριστούγεννα δηλαδή διακηρύσσεται η θεμελιώδης πίστη της Εκκλησίας μας, ότι ο Χριστός έχει διπλή φύση, θεϊκή και ανθρώπινη. Ούτε μόνον Θεός είναι ο Χριστός (μονοφυσιτισμός) ούτε μόνον άνθρωπος (νεστοριανισμός). Είναι ο Θεός, το δεύτερο πρόσωπο της αγίας Τριάδος, που πήρε την ανθρώπινη φύση, σώμα και ψυχή, από το πανάχραντο σώμα της Θεοτόκου, χωρίς αμαρτία. Και η πρόσληψη αυτή της ανθρώπινης φύσης έγινε πραγματικά και αληθινά και όχι κατά φαντασία («κατά δόκησιν»), γι’ αυτό και μετά την Ανάληψή Του ο Κύριος συνεχίζει να κρατά, και μάλιστα αιωνίως, την ανθρωπότητά Του, δείχνοντας επιπροσθέτως τη μεγάλη αξία του να είναι κανείς άνθρωπος.

Το «χωρίς αμαρτίας» όμως που είπαμε, αφού γεννάται ο Χριστός εκ Πνεύματος Αγίου και άρα χωρίς να κληρονομήσει την προπατορική αμαρτία ως αναγκαστική ροπή προς την αμαρτία, σημαίνει ότι η αμαρτία δεν είναι φυσική κατάσταση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γίνεται πραγματικός και αληθινός άνθρωπος στον βαθμό που δεν αμαρτάνει, παίρνοντας τη δύναμη αυτή από την ενσωμάτωσή του στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, με το βάπτισμά του.

3. Συμμετοχή όλου του κόσμου στο μυστήριο.

Στην «εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου» Γέννηση του Χριστού δεν συμμετέχει μόνον η Παναγία. Συμμετέχουν ακόμη ο πνευματικός κόσμος των αγαθών αγγέλων, η άλογη φύση, καθώς και όλοι οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, είτε Ιουδαίοι είτε ειδωλολάτρες. «Η γη προσάγει το σπήλαιον», «οι άγγελοι δοξολογούσιν», οι ποιμένες και οι μάγοι προσέρχονται προς προσκύνηση. Με άλλα λόγια τα Χριστούγεννα αποτελούν ένα συμπαντικό πανηγύρι, το οποίο περικλείει τα πάντα. Διότι τα πάντα – άνθρωποι, άγγελοι, φύση - ανακαινίζονται εν Χριστώ. «Ιδού καινά ποιώ πάντα» κατά την έκφραση της Γραφής (Αποκ. 21, 5).

Ιδιαιτέρως όμως πρέπει να τονίσουμε την ανθρώπινη συμμετοχή. Ο Θεός έρχεται στον κόσμο δι’ ανθρώπου, της Παναγίας, μα και γίνεται αποδεκτός από τους ανθρώπους. Στα πρόσωπα των ποιμένων (των απλών και πιστών Ιουδαίων) και των μάγων (των καλοπροαιρέτων ειδωλολατρών) βλέπουμε τους ανθρώπινους τύπους που σε κάθε εποχή πιστεύουν στον Χριστό και Τον αποδέχονται. Πρόκειται για τους καλοπροαίρετους ανθρώπους, που η πονηρία δεν έχει διαβρώσει ακόμη την ψυχή και την καρδιά τους. Ο κάθε άνθρωπος, κάθε εποχής, έστω και ειδωλολάτρης, τελικώς θα κληθεί από τον Θεό για να πιστέψει στον Χριστό. Οι μόνοι που μένουν ξένοι προς τον ερχομό του Θεού είναι οι πονηροί εκείνοι, υποκριτές και εγωιστές, που δεμένοι παθολογικά με την αμαρτία του κόσμου δεν τολμούν το άλμα εκείνο, που θα τους ρίξει στην αγκαλιά του Θεού.

4. Ο σκοπός της Γεννήσεως του Χριστού.

Στο κοντάκιο επισημαίνεται, λιτά και επιγραμματικά ασφαλώς, και ο σκοπός της Γεννήσεως του Χριστού. Ο Θεός γεννάται «δι’ ημάς» τους ανθρώπους. Στο σύμβολο της πίστεως το «δι’ ημάς» αναλύεται περισσότερο: ο Χριστός «δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν» κατήλθε εκ των Ουρανών και σαρκώθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και από την Παρθένο Μαρία. Έτσι σκοπός της ενανθρωπήσεως του Θεού είναι, κατά το σύμβολο και το κοντάκιο, η σωτηρία των ανθρώπων. Σωτηρία όμως από τι; Από την καταδυνάστευση της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου. Κι αυτή η σωτηρία επιτυγχάνεται κατά τρόπο κυρίως θετικό: ο Χριστός μάς σώζει από την άρνηση στον βαθμό που μας ενώνει με τον Εαυτό Του και διά του Εαυτού Του με τον Θεόν Πατέρα. «Εγώ ειμι η θύρα. Δι’ εμού εάν τις εισέλθη σωθήσεται» (Ιωάν. 10,9).

Έτσι με την ενανθρώπηση του Θεού ανοίγεται και πάλι για τον άνθρωπο η βασιλεία του Θεού και μπορεί να επιτευχθεί από αυτόν ο αρχικός του προορισμός: το «καθ’ ομοίωσιν», η θέωση. «Ο του Θεού Λόγος ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). Ο προορισμός αυτός, που είχε δοθεί ως δυνατότητα στον άνθρωπο απαρχής της δημιουργίας του, αν καλλιεργούσε σε υπακοή προς τον Θεό τα χαρίσματα του «κατ’ εικόνα», χάθηκε με την πτώση του στην αμαρτία. Το προπατορικό λεγόμενο αμάρτημα, η ανυπακοή δηλαδή που έδειξαν οι πρωτόπλαστοι στον Θεό Πατέρα, σκοτείνιασε, «εζόφωσε», το κατ’ εικόνα και κατάφερε καίριο πλήγμα στο καθ’ ομοίωσιν. Ο ερχομός όμως του Χριστού καθάρισε και πάλι το κατ’ εικόνα και άνοιξε εκ νέου την αρχική προοπτική: το καθ’ ομοίωσιν. Με τη Γέννηση του Χριστού ο άνθρωπος άρχισε και πάλι να νιώθει τη θέρμη της αγκαλιάς του Θεού∙ να βιώνει τη βασιλεία Του ως την αληθινή πατρίδα και ως το πατρικό του σπίτι.

Τις δωρεές αυτές του ερχομού του Χριστού, που τις ξεκίνησε με τη Γέννησή Του και τις ολοκλήρωσε με όλη τη ζωή Του και μάλιστα τον Σταυρό και την Ανάστασή Του, καθώς και με την αποστολή του Πνεύματός Του την ημέρα της Πεντηκοστής, τις απολαμβάνει ο κάθε πιστός μέσα στην Εκκλησία, το ζωντανό σώμα του Χριστού. Ιδιαιτέρως στην εν μετανοία συμμετοχή στο σώμα και το αίμα του Χριστού γεύεται ο πιστός τις θεοποιές ενέργειες Εκείνου, που τον καθαρίζουν από κάθε αμαρτία και τον ενισχύουν δραστικά στην πορεία του προς τη θέωση. Έτσι η Γέννηση του Χριστού προεκτείνεται στον χρόνο μέσα από το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Στη Θεία Ευχαριστία, το κέντρο της Εκκλησίας, η ενσάρκωση του Χριστού βρίσκει την πληρότητά της. Κατά συνέπεια Χριστιανός που δεν κοινωνεί εν μετανοία το σώμα και το αίμα του Χριστού, ιδίως τα Χριστούγεννα, δεν υπάρχει.

5. Το άστρο των Χριστουγέννων.

Στο κοντάκιο μνημονεύεται και ο αστέρας της Βηθλεέμ. «Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι». Τι ήταν όμως αυτό το άστρο; Επρόκειτο για κάποια φυσική, έστω και με την επέμβαση του Θεού, πραγματικότητα ή για κάτι διαφορετικό; Κι είναι αλήθεια, πολλές προσπάθειες καταβλήθηκαν στο παρελθόν – που προεκτείνονται μέχρι και σήμερα ακόμη – με σκοπό να εξιχνιάσουν οι αστρονόμοι το φαινόμενο. Μα, ίσως, προκειμένου για το άστρο, να πρέπει να κινηθούμε περισσότερο πάνω στη γραμμή των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Κι εκείνοι από αυτούς που ασχολήθηκαν με τον αστέρα της Γεννήσεως, όπως ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, ερμήνευσαν την εμφάνισή του σε σχέση με τους αγγέλους. Λέγει συγκεκριμένα ο άγιος Χρυσόστομος ότι ο αστέρας αυτός δεν είναι κάτι το φυσικό: ένα φαινόμενο του ουρανού, αλλά πρόκειται μάλλον περί αγγέλου του Θεού, ο οποίος παρουσιάστηκε με τέτοια φωτεινότητα, ώστε να κινήσει το ενδιαφέρον των μάγων-αστρονόμων της μακρινής Περσίας – ανθρώπων καλοπροαιρέτων, όπως είπαμε – και να τους καθοδηγήσει στο δρόμο τους για να βρουν τον γεννημένο πια Μεσσία. Διότι αν επρόκειτο περί φυσικού αστέρος δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί το γεγονός να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται, όποτε ήθελε. Μη ξεχνάμε ότι στα Ιεροσόλυμα χάθηκε το αστέρι, ενώ και πάλι εμφανίστηκε, όταν κίνησαν οι μάγοι προς τη Βηθλεέμ.

Έτσι κι αλλιώς, στη Γέννηση του Χριστού κινούμαστε πάντα σε επίπεδο διπλό: πατάμε σε έδαφος ιστορικό, φυσικό, αλλά τα διαδραματιζόμενα είναι θεϊκά, υπερφυσικά.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΙΑΤΙΚΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

	Η εκ παρθένου γέννηση του Ιησού Χριστού
	Ο απροσδόκητος Σωτήρας
	Αξίζει να περιμένω τον Θεό; (ή, Χριστιανισμός και SMS)
	Για τον Θεό τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!
	Ο Θαυμαστός Θεός μας!
	Τα Χριστούγεννα και η αλήθεια
	Ο Χριστός, σημείο αντιλεγόμενο
	Ήρθαμε να Τον προσκυνήσουμε
	Χριστούγεννα: η αρχή του τέλους της 'Ιστορίας'
	Έξι "Χριστουγεννιάτικες" αλήθειες
	Μαθήματα από την υπακοή ενός δίκαιου ανθρώπου (Ματθαίος 1:19,24-25)
	Ειδωλολάτρες λατρεύουν το Χριστό (Ματθαίος 2:1 - 12)

Η Γέννησις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. β’ 1 – 12

«Ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου»

Το πλήρωμα του χρόνου. Από τη στιγμή που οι πρώτοι άνθρωποι έχασαν την ευκαίρια ζωής στον παράδεισο, αγαπητοί μου αδελφοί, άρχισε και η αγωνιώδης ανησυχία, για το πότε θα φτάσει η ευλογημένη ώρα της αποκατάστασής τους. Το προπατορικό αμάρτημα και η συνέπεια της απομάκρυνσης από την τήρηση των εντολών του Θεού, συνόδευε και χαρακτήρισε την ζωή τους. Αναζητούσαν να δουν να πραγματώνεται η υπόσχεση σωτηρίας που έδωσε ο Θεός στους πρωτόπλαστους. Θεόπνευστοι προφήτες αλλά και φωτισμένοι σοφοί προανήγγειλαν και παρουσίασαν με εκπληκτικές λεπτομέρειες την έλευση του Θεανθρώπου. Προειδοποίησαν τον κόσμο ότι θα παραμείνει στην άγνοια και την αμαρτία, αν ο Θεός, που τους φροντίζει και τους αγαπά, δεν τους λυπηθεί και στείλει κάποιον να τους σώσει. Οι Προφήτες του Ιουδαϊκού λαού, που γι αυτό θεωρήθηκε ο περιούσιος λαός του Κυρίου, ήταν τόσο ακριβείς στις περιγραφές τους, όσο και εκείνοι που έζησαν μετά την γέννηση του Σωτήρος. Προσπάθησαν να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους να απομακρυνθούν από την αμαρτία. Να γυρίσουν στον Θεό - Πατέρα. Να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τον Δημιουργό τους. Τους καλούσαν να ζήσουν σαν παιδιά Του αγαπημένα, σύμφωνα με το θέλημά Του. Όλοι αυτοί, σοφοί και θεόπνευστοι, ήθελαν, εκτελώντας εντολή του Θεού, να προετοιμάσουν τους ανθρώπους να ζήσουν την εποχή της χάριτός Του. Να τους προετοιμάσουν να ακολουθήσουν ως καθοδηγό στη ζωή τους, τον Σωτήρα Χριστό. Να απολαύσουν την υιοθεσία, να δεχτούν τον προ αιώνων αναμενόμενο Μεσσία.

Και η παρουσία του ίδιου του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους, ήταν μια τρανή ένδειξη, η μοναδικής σημασίας αποδεικτική αξία της υπερβολικής αγάπης του Θεού για τα πλάσματά Του.

Ωστόσο, αγαπητοί μου αδελφοί, λίγοι μόνον μπόρεσαν να αντιληφθούν την διδασκαλία των Προφητών. Οι πολλοί συνέχισαν να ζουν και να κινούνται στον ολισθηρό δρόμο της αμαρτίας, αγνοώντας τις θείες επιταγές. Έπρεπε, λοιπόν, να σταματήσει ο θανατηφόρος κατήφορος της αμαρτίας. Είχε φτάσει, πια ο χρόνος να στείλει ο Θεός τον μονογενή του Υιό για να διδάξει και να σώσει τους ανθρώπους, τα αγαπητά Του δημιουργήματα. Συμπληρώθηκε ο χρόνος που είχε προαναγγείλλει ο Θεός για τη σωτηρία μας. «Ήλθε το πλήρωμα του χρόνου». Είναι γεγονός ότι μετά την έλευση του Θεανθρώπου, το κήρυγμα Του χρωμάτισε την ζωή, τις συνήθειες και τις απόψεις, αλλά και τη φιλοσοφία του κόσμου. Και όχι μόνο των πιστών, των χριστιανών. Είναι βαθιά η επίδραση που άμεσα ή έμμεσα κατευθύνει, θεληματικα ή και άθελα, τον τρόπο της ζωής όλων μετά τη διδασκαλία του Σωτήρος Χριστού. Δύσκολα μπορούμε να αγνοήσουμε βασικές επιταγές του χριστιανισμού, όταν λαμβάνουμε σημαντικές αποφάσεις, ακόμη και σε άσχετες, εκτός ηθικής, αξίες και αποφάσεις. Η χριστιανική ηθική και κάποτε και αυτούσια η διδασκαλία του ευαγγελίου χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα αποφάσεων και εφαρμογής του δικαίου στις σχέσεις μας και ακόμη από ανθρώπους που δεν έχουν στη ζωή τους βασικό κριτήριο το ευαγγέλιο και το θέλημα του Θεού.

Είναι λοιπόν το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας της ανθρωπότητας. Μοίρασε την χρονολογική μας ιστορία σε περίοδο πρό και μετά Χριστόν. Αλλά είναι άραγε επίκαιρο το θέμα της ενανθρώπισης του Χριστού στην εποχή μας; «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός», σημειώνει ένθεος ο ψαλμωδός. Αλλά πολύ περισσότερο είναι η αρχή της διακηρυγμένης από τον Θεό, σωτηρίας μας. Είναι η εποχή της χάριτος. Αναμφισβήτητα, ωστόσο, αγαπητοί μου, ζούμε και σήμερα χωρίς να υπολογίζουμε τις εντολές του Θεού. Και όμως Τον έχουμε τόση ανάγκη. Έχουμε ανάγκη της ειρήνης που έφερε μαζί Του. Είναι ο «Ἐπί γῆς εἰρήνη». Επί γης, και στην ψυχή μας ειρήνη. Στην ψυχή μας η ειρήνη με μόνιμο κάτοικό της τον Χριστό. Αλλά και η ειρήνη με τους γύρω μας, φίλους και εχθρούς. Κι όμως πολλές φορές ξεχνούμε ή αγνοούμε την ανάγκη της συνεχούς παρουσίας Του στη ζωή μας. Προσπαθούμε να δώσουμε λύσεις σε προβλήματα που μας απασχολούν, με τις λιγοστές δυνάμεις μας. Δεν φροντίζουμε για την καθαρότητα της ψυχής μας. Γινόμαστε απρόσεχτα άδικοι στους γύρω μας. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, πράττουμε πράξεις που προσβάλλουν τον Θεό – Πατέρα μας. Είναι λοιπόν ανάγκη να δούμε αυτή την ημέρα σαν μια υπόμνηση και ευκαιρία. Να δεχτούμε τη σωτηρία που μας προσφέρεται. Να κάνουμε μια ενδοσκόπηση στα βάθη της ψυχής μας. Να μελετήσουμε τον δρόμο που ακολουθούμε και να διορθώσουμε ό,τι διαπιστώσουμε ότι δεν συμφωνεί με τον νόμο του Θεού μας. Να φέρουμε την ειρήνη του Θεού στη ζωή μας. Να εκμεταλλευτούμε την σημερινή ευκαιρία. Ο Θεός μας περιμένει. Η αγάπη Του φανερώθηκε όταν έστειλε το Γιο Του, όταν επέστρεψε να πάθει και να σταυρωθεί για τις αμαρτίες μας, για τα απλά ή και τα σοβαρά μας λάθη. Είναι έτοιμος να μας δεχτεί όλους με απόλυτη αγάπη και κατανόηση. Θα κλείσουμε τα αυτιά μας στο κάλεσμά Του; Ασφαλώς όχι! «Χριστός γεννᾶται, αδελφοί μου, χαρείτε, δοξάσατε», με τη ζωή μας, με τις πράξεις μας.

Δ.Γ.Σ.- Μητρόπολη Πάφου

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ

ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 2011

Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα.
Αυτή τη μέρα τη χαρμόσυνη, τη μέρα την ελπιδοφόρα, βρισκόμαστε ξανά εδώ συγκεντρωμένοι, για να διακηρύξουμε μέχρι τα πέρατα της οικουμένης και μέχρι τα βάθη της καρδιάς μας, πως ο Χριστός, «ως βρέφος εν φάτνη ανακλινόμενος», κρατάει ζωντανή την ελπίδα μίας φωτεινότερης ζωής και μίας καλύτερης κοινωνίας.
Είναι αλήθεια, πως ο φετινός ερχομός του νεογέννητου Σωτήρα βρίσκει την πατρίδα μας, αλλά και όλη την ανθρωπότητα, βυθισμένες στην αγωνία, την ανέχεια και την κατάρρευση. Εξ ίσου αλήθεια είναι, όμως, πως οι συνθήκες αυτές δεν διαφέρουν και πολύ από τα χρόνια που Εκείνος επέλεξε να φανερωθεί «εν σαρκί».
Τα αδιέξοδα, οι δυσκολίες και η αδικία δεν έλειψαν ποτέ από την ανθρώπινη ιστορία. Γι' αυτό και ποτέ δεν θα λείψει ο Χριστός από τη ζωή των ανθρώπων. Η πορεία από τη Βηθλεέμ μέχρι το κενό μνημείο θα είναι για όλες τις γενεές, παρούσες και ερχόμενες, η υπενθύμιση πως για εκείνες τις ψυχές, για εκείνες τις κοινωνίες που θα επιλέξουν να συμπορευτούν μαζί Του, οι ανηφοριές και τα κακοτράχαλα μονοπάτια δεν θα λείψουν, στο τέλος, όμως, της διαδρομής, αναμένουν η γαλήνη και η δικαίωση.
Το ξεκίνημα μίας τέτοιας διαδρομής, μάς συγκεντρώνει και σήμερα εδώ. Οι στολισμοί, το οικογενειακό τραπέζι, οι μουσικές και η εορταστική ξεγνοιασιά - όση οι περιστάσεις μάς επιτρέπουν - είναι απαραίτητα και ποτέ δεν πρέπει να λείψουν. Κάτι, όμως, πολύ σημαντικότερο μάς ενώνει την ώρα αυτή. Μία νέα προοπτική, μία νέα ευκαιρία φωτίζει με ένα υπερκόσμιο φως τη σκοτεινή νύχτα των ημερών μας, ίδια με την νύχτα εκείνη, που λούστηκε από το φως του υπέρλαμπρου άστρου. Τη νύχτα εκείνη τη Χριστουγεννιάτικη, ένα θεϊκό, ένα υπέροχο «ΜΑΖΙ» γεννήθηκε στο περιφρονημένο σπήλαιο, ένα «ΜΑΖΙ», που ένωσε τον Θεό με τους ανθρώπους, αλλά και τους ανθρώπους μεταξύ τους. Είναι η νύχτα που άνοιξε το δρόμο της εξόδου από την πανανθρώπινη αιχμαλωσία.
Πολλοί νομίζουν πως το έργο του Χριστού ξεκίνησε πολύ αργότερα από τη βραδιά της γέννησής Του. Κι όμως! Από την πρώτη στιγμή της επίγειας ζωής Του, ο Χριστός προσέφερε στην ανθρωπότητα, την πάντοτε διασπασμένη και σπαρασσόμενη από τα πάθη και την εγωπάθεια, την πλήρη και ολοφάνερη λύση. Τη λύση της ενότητας, της συνύπαρξης και της συμφιλίωσης. Οι σοφοί συμπορεύονται με τους αγραμμάτους, τα άλογα συνδοξάζουν με τα έλλογα, τα επίγεια συνανυμνούν με τα επουράνια. Και παρακαλώ την αγάπη σας να αναλογιστεί τον κοινό παρονομαστή εκείνης της νύχτας: Κανείς δεν πορεύεται μόνος. Πουθενά στην Ευαγγελική διήγηση δεν αναφέρεται κάποιο πρόσωπο στον Ενικό αριθμό. Βοσκοί, μάγοι, άγγελοι, σε κοινότητα δοξολογική. Ακόμη και τα ζώα σε ομαδικότητα προσκυνηματική. Πάντοτε ο Πληθυντικός, ο ευλογημένος Πληθυντικός της συντροφικότητας και της αγάπης. Από τότε μέχρι σήμερα, ο Χριστός αποκαλύπτεται στους έτοιμους να συναναστραφούν και να συμπορευτούν, ενώ παραμένει άγνωστος και απόμακρος στις απομονωμένες υπάρξεις, τις κλεισμένες στην ατομική τους πορεία. Κανείς δεν μπορεί να φτάσει στο σπήλαιο της Βηθλεέμ μόνος.
Γι αυτό και τη νύχτα εκείνη δεν ξεκινάει μόνο το σχέδιο της Θείας οικονομίας. Ξεκινάει και η αληθινή Εκκλησιαστική ιστορία. Στη Βηθλεέμ γεννήθηκε η πρώτη χριστιανική κοινότητα, η πρώτη Χριστιανική ενορία. Ενορία πιστών με ποικίλα χαρίσματα και διαφορετικές καταβολές, που τους ενώνει, όμως, ο κοινός πόθος της συνάντησης με τον Σωτήρα. Ενορία πιστών με καρδιά αποκαθαρμένη και διάφανη, με ταπεινό φρόνημα, έτοιμη να αντικατοπτρίσει πάνω της το φως της υπέρλογης αγάπης του Θεού και να το διασκορπίσει τις εσχατιές της οικουμένης.
Σήμερα, στο φως της μέρας που πλησιάζει, ας αναγνωρίσουμε όλοι μαζί την ανατολή του νοητού Ηλίου όχι μόνον της δικαιοσύνης, αλλά και της αγαπητικής συνύπαρξης των ανθρώπων. Ενός τέτοιου ήλιου το φως έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα. Η δύναμη της λάμψης του εξαρτάται και από τον τρόπο της δικής μας ζωής. Κανείς δεν πρόκειται να πειστεί μόνο από στολισμούς και κωδωνοκρουσίες πως μία καινούργια ελπίδα γεννιέται. Αυτό που μπορεί να ανοίξει καινούργιους δρόμους στους ταραγμένους μας καιρούς είναι η ζωντανή πίστη και η έμπρακτη αγάπη ανάμεσα σε όλους εμάς, που σήμερα βρισκόμαστε συγκεντρωμένοι γύρω από την ταπεινή φάτνη. Αυτή είναι η αληθινή εκκλησιαστικότητα, που μεταμορφώνει τον κάθε Ναό σε σπήλαιο των Χριστουγέννων, κάθε τόπο σε άγια γη, την κάθε ενορία σε ενορία της Βηθλεέμ.
Αδελφοί μου,
Έφτασε ο καιρός της δικής μας μαρτυρίας. Αυτή η πόλη είναι ο τόπος της δικής μας συμβολής στη θεμελίωση ενός καλύτερου κόσμου. Αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας, οι γείτονες, οι συμπολίτες μας, είναι οι άνθρωποι που θα αναζητήσουν στο πρόσωπο και στις πράξεις μας την ελπίδα και τη διέξοδο, όταν όλοι οι δρόμοι θα κλείσουν. Ελκυόμενος από τη δική μας ενότητα και αγάπη, ο Χριστός θα ξαναευλογήσει τα σπίτια μας, την πατρίδα μας και όλο τον κόσμο. Μέσα από την αναγεννημένη ζωή μας, ο Χριστός θα αναζητήσει τα περάσματα συνάντησής Του με τον καταρρακωμένο και απελπισμένο άνθρωπο του 21ου αιώνα.
Αδελφοί μου, Ας μη Τού κλείσουμε τον δρόμο.

Μετά πατρικών εορτίων ευχών και της εν Κυρίω αγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο καί εὐσεβῆ λαό
τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Ἀδελφοί καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ.

Τό Μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου ὑπερβαίνει κάθε λογική καί ἐκπλήσσει ἀκόμα καί τόν νοῦ τῶν ὑπερκοσμίων δυνάμεων. Εἶναι μέγιστο θαῦμα «πᾶσαν ἔννοιαν ἐκπλῆττον καί συνέχον». Τό πῶς ὁ Θεός «μορφήν δούλου λαμβάνει» καί «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ υἱός ἀνθρώπου γίνεται». Τό Μυστήριο τῶν Χριστουγέννων εἶναι Μυστήριο ταπεινώσεως καί θεϊκῆς πτωχείας, ὅπως χαρακτηριστικά λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Δευτέρα πρός τούς Κορινθίους ἐπιστολή του: «γινώσκετε γὰρ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὅτι δι᾿ ἡμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν, ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσητε» (Β΄ Κορινθ. 8,9).

Δι΄ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ὁ Θεός ἔγινε πτωχός. Ἐταπείνωσε τόν ἑαυτό του «ὁ ἔχων θρόνον οὐρανόν καί ὑποπόδιον τήν γῆν» καί ἐχώρεσε στήν μήτρα τῆς ἁγίας Παρθένου, ἀπό τή ὁποία ἔλαβε τήν ἀνθρωπότητα, γιά νά τήν ἁγιάσει καί τήν ἀφθαρτοποιήσει. Ἡ πλούσια ὑμνολογία μας περιγράφει αὐτή τήν θεία συγκατάβαση μέ τίς πιό ὡραῖες λέξεις καί ἐκφράσεις ὡς ἑξῆς:

Σήμερον ὁ Θεός ἐπί γῆς παραγέγονε

καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκε.

Ὁ ἄναρχος ἄρχεται καί ὁ Λόγος σαρκοῦται.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ υἱός τῆς παρθένου γίνεται.

Ὁ φύσει ἀόρατος ὁρᾶται σαρκί.

Ὁ Θεός μορφήν δούλου λαμβάνει.

Σπαργάνοις πλέκεται, ὁ τῆς δόξης Κύριος.

Παράδοξον Μυστήριον οἰκονομεῖται σήμερον,

καινοτομοῦνται φύσεις καί θεός ἄνθρωπος γίνεται.

Ὁ πλούσιος σέ δόξα Θεός ἔγινε ἐκουσίως πτωχός γιά τόν ἄνθρωπο. Γεννήθηκε ὑπό συνθῆ­κες ἐσχάτης πτωχείας, ἀκαθαρσίας καί ἐγκαταλείψεως. Μεγάλωσε διωκόμενος, ὑστε­ρού­μενος καί θλιβόμενος. Ἐξῆλθε στόν κόσμο ἀμφισβητούμενος, συκοφαντούμενος καί ἐπα­πει­λού­μενος. Δέν εἶχε τόπο ἀναπαύσεως, οὔτε χῶρο προστασίας. «Οὐκ εἶχε ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. 8,20). Ἔζησε ὡς ὁ ἔσχατος καί ὡς ὁ ἐλάχιστος. Ἡ ἀποκορύφωση τῆς πτωχείας Του ἦταν τό Ἄχραντο Πάθος, ἡ προδοσία, ὁ Σταυρός καί ἡ Ταφή Του. Ἐταπείνωσε τόν ἑαυτό Του ὡς πρός τήν Θεότητα καί ἐξουδένωσε τήν ἀνθρωπότητά Του ὅσο οὐδείς τῶν ἀνθρώπων, τῶν κακούργων, τῶν ἐγκληματιῶν καί τῶν ἁμαρτωλῶν. Ταῦτα πάντα ὑπέμεινε μέ τήν θέληση Του γιά τόν ἄν­θρω­πο. Γιά νά νεκρώσει τήν ἁμαρτία στήν σάρκα Του καί νά χαρίσει τήν ζωή σέ κάθε ἄνθρωπο μέ τό Σῶμα Του. Διά τῆς πτωχείας Του ὁ Χριστός μετέδωσε σέ ὅλους ἐμᾶς Χάρη Ζωῆς. Διά τῆς ταπεινώσεως Του ὁ Θεός ὕψωσε τόν ἄνθρωπο στήν θέση τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ὑπογραμμίζει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγων: «Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, ἵνα τόν ἄνθρωπον Θεόν ἀπεργάσηται».

Αὐτή εἶναι μιά πτωχεία πού πλουτίζει. Μιά ταπείνωση, πού ὑψώνει. Μιά νέκρωση πού ἀνασταίνει.

Ἡ πτωχεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι διαφορετική ἀπό τήν φτώχεια τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι στέρηση τῶν ἐγκοσμίων, πού προσκομίζει πλοῦτο ἐπουρανίων. Εἶναι ἔλλειψη τῶν ἀνέσεων τῆς ζωῆς, πού φέρνει ἀφθονία θησαυρῶν χάριτος. Ὁ Θεός ἐπτώχευσε, θά εἰπεῖ ταπεινώθηκε. Συνεπακόλουθα τῆς ταπεινῆς ζωῆς εἶναι ἡ στέρηση καί ὁ περιορισμός τῶν ὑλικῶν ἀπολαύσεων. Ὅταν ὁ Κύριος ἐμακάριζε τούς πτωχούς, «Μακάριοι οἱ πτωχοί», δέν ἐννοοῦσε τήν φτώχεια, ἀλλά ἐπεσήμαινε τόν παράγοντα τῆς ταπεινώσεως, πού εἶναι ἀπαραίτητος γιά τήν ἐξύψωση τοῦ ἀνθρώπου.

Mήπως, ἀδελφοί μου, τά ὅσα δεινά συμβαίνουν στόν τόπο μας εἶναι ἐπισήμανση τοῦ ἐκτροχιασμοῦ μας ἀπό τό δρόμο τῆς ταπεινώσεως καί ἀπόρροια τῆς ἐγωϊστικῆς ζωῆς μας; Τά ὑπερφίαλα οἰκονομικά προγράμματα, ἡ ἀλόγιστη κατανάλωση, ἡ ὑπέρμετρη ἐκμετάλλευση τῶν δώρων τῆς φύσεως, ὁ δαιμονικός ἐγωϊσμός ὁδήγησαν τήν κοινωνία μας στή σύγχρονη Βαβέλ, πού ὕψωσε μέν τόν ἀνθρώπινο λογισμό στά μεγάλα ἐπιτεύγματα, ἀλλά στό τέλος τόν τρέλανε, τόν σύγχυσε καί τόν ἀποκτήνωσε. Τά ἀποτελέσματα τῆς συγχύσεως τά ζοῦμε ὅλοι. Ἐπτω­χεύ­σα­με οἰκονομικά καί διαλυθήκαμε πνευματικά. Ἀναζητοῦμε τά αἴτια τῆς καταπτώσεως καί δέν εἰσερχό­μεθα εἰς τόν πυρῆνα τοῦ προβλήματος. Ἄν συνεχίσωμε ἔτσι, δυστυχῶς θά ἔχωμε τά χειρότερα.

Ἀδελφοί καί τέκνα μου πνευματικά.

Μή ἀναζητᾶτε τήν οἰκονομική ἀνάκαμψη στά προγράμματα τῶν Εὐρωπαίων καί στίς διακηρύξεις τῶν τραπεζιτῶν. Μή ἐλπίζετε σέ ἀνθρώπους, πού μᾶς βλέπουν εὔκολη καί νόστιμη λεία γιά τόν δικό τους πλουτισμό. Στραφεῖτε στήν ἠθική τοῦ Εὐαγγελίου καί ἀλλάξατε τρόπο ζωῆς. Μέ τή νοοτροπία πού μᾶς ὑπέβαλλαν μέχρι τώρα, μᾶς ἔφεραν στήν ἐξαθλίωση. Μᾶς ὑποσχέθηκαν παραδείσους, ἀλλά μᾶς ἔβαλαν στήν κόλαση καί τηγανιζόμαστε καθημερινά μέ τούς ὑπέρογκους φόρους, τήν στέρηση τῶν ἀπαραιτήτων καί κυρίως μέ τόν ψυχολογικό βομβαρδισμό πού ἐξόντωσε κάθε ἴχνος ἐλπίδος.

Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τέμνει τή ζωή μας καί γεννᾶ τήν πραγματική ἐλπίδα, πού ἐκπη­γά­ζει ἀπό τόν πλοῦτο τῆς χάριτος Του. Ἄς καλέσωμε τόν Θεό στή ζωή μας. Ἄς θέσωμε χρι­στια­νι­κές ἀρχές στήν κοινωνία μας. Μαζί μας εἶναι ὁ Χριστός. Τό μήνυμα τῶν Ἀγγέλων πρός τούς ποι­μένες: «Μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος» (Λουκ. 2,10) εἶναι γιά μᾶς ἡ αὐγή μιᾶς και­νούργιας ζωῆς, εἰρήνης καί εὐδοκίας.

Ἐκ βάθους ψυχῆς εὔχομαι σέ ὅλους σας χρόνια πολλά, εἰρηνικά καί ἁγιασμένα.

Ἡ Χάρις τοῦ δι΄ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος Χριστοῦ μετά τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί, Ἀμήν.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Βλέποντας λοιπὸν τὸ σπήλαιο...

 

Βλέποντας λοιπὸν τὸ σπήλαιο στὸ ὁποῖον ἐγεννήθη ὁ Δεσπότης, φέρε στὸν νοῦ σου τὸν σκοτεινὸν καὶ ὑπόγειον βίο τῶν βίο τῶν ἀνθρώπων, στὸν ὁποῖον ἔρχεται αὐτὸς ποὺ φανερώνεται στοὺς «ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένους». Καὶ περιτυλίσσεται σφιχτὰ μὲ σπάργανα αὐτὸς ποὺ ἔχει φορέσει τὰ δεσμὰ τῶν ἰδικῶν μας ἁμαρτιῶν. Ἡ δὲ φάτνη εἶναι ὁ σταῦλος τῶν ἀλόγων ζώων. Σ᾿ αὐτὴν γεννᾶται ὁ Λόγος, ὥστε νὰ «γνωρίσῃ ὁ βοῦς τὸν κτησάμενον (τὸν ἰδιοκτήτην του) καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ». Βοῦς εἶναι αὐτὸς ποὺ εὑρίσκεται στὸν ζυγὸν τοῦ Νόμου, καὶ ὄνος τὸ ἀχθοφόρον ζῶο ποὺ εἶναι φορτωμένο μὲ τὴν ἁμαρτία τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀλλὰ ἡ κατάλληλος γιὰ τὰ ἄλογα τροφὴ καὶ ζωὴ εἶναι τὸ χόρτο. «Ὁ ἑξανατέλλων χόρτον τοῖς κτήνεσι», λέγει ὁ Προφήτης. Ἐνῶ τὸ λογικὸν ζῶον τρέφεται μὲ ἄρτον. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν «ὁ ἐξ οὐρανοῦ καταβὰς ἄρτος τῆς ζωῆς», τοποθετεῖται στὴν φάτνη, ποὺ εἶναι ἡ ἑστία τῶν ἀλόγων ζώων, ὥστε καὶ τὰ ἄλογα νὰ γευθοῦν τὴν λογικὴν τροφή, καὶ νὰ γίνουν ἔλλογα. Μεσιτεύει λοιπὸν στὴν φάτνη μεταξύ του βοὸς καὶ τοῦ ὄνου ὁ Κύριος καὶ τῶν δύο, «ἵνα τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἐαυτῷ εἰς ἕναν καινὸν ἄνθρωπον», ἐλευθερώνοντας τὸν ἕνα ἀπὸ τὸν βαρὺ ζυγὸ τοῦ Νόμου καὶ ἀπαλλάσσοντας τὸν ἄλλον ἀπὸ τὸ φορτίον τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀλλὰ ἂς ὑψώσωμε τὸ βλέμμα στὰ οὐράνια θαύματα. Κοίτα, δὲν μᾶς εὐαγγελίζονται μόνο Προφῆτες καὶ ἄγγελοι αὐτὴν τὴν χαράν, ἀλλὰ καὶ οἱ οὐρανοὶ ἀνακηρύττουν μὲ τὰ ἰδικὰ τοὺς θαύματα τὴν δόξαν τοῦ Εὐαγγελίου.

άγιος Γρηγόριος Νύσσης

 

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 148η Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ Πρός τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν.

Μέσα στὴ βαρυχειμωνιὰ τῆς πλήξης ἐξ’ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεό ۠μέσα στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπογοήτευση πού βιώνομε, ἐξ αἰτίας τῆς θεοποίησης τοῦ ἑαυτοῦ μας^. τώρα ποὺ ὑψώνομε ἀπεγνωσμένα τὰ χέρια καὶ ζητᾶμε βοήθεια, γιὰ νὰ μὴ καταποντισθοῦμε στὸ βυθὸ, ποὺ ἐδημιουργήσαμε μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ καὶ ἀδιάκριτη συμπεριφορά μας ۠ αὐτή τήν ὥρα, ἔρχεται γιὰ μιά ἀκόμα φορά ὁ Θεὸς, νὰ δώσῃ λύση στὸ ἀνθρώπινο δρᾶμα, νὰ ἁπαλύνῃ τὸν πόνο μας, νὰ μᾶς παρηγορήσῃ καὶ νά μᾶς θεώσῃ.

Ἔρχεται ὅπως τότε, ποὺ ὁ πόθος τῶν ἀνθρώπων γιὰ λύτρωση παρεβίασε τοῦ οὐρανοῦ τὶς πῦλες. Ἔρχεται, ταπεινά καί ἀθόρυβα, γιὰ νὰ γκρεμίσῃ τὰ τείχη τοῦ ἐγωισμοῦ, ποὺ ὑψώσαμε ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ παύσῃ τὸν θόρυβο, ποὺ μᾶς δημιουργῇ ἐσωτερικὴ ταραχὴ καὶ σύγκρουση καὶ γιὰ νὰ σώσῃ τὸ δημιούργημά του ἀπὸ τὸν ὠκεανὸ τῆς ἀπελπισίας, τοῦ μίσους καὶ τῆς ὀδύνης τῆς ἁμαρτίας.

Κλίνας οὐρανοὺς κατέβῃ ὁ ὑπερτέλειος Θεὸς γενόμενος ἄνθρωπος, ἀφοῦ ἐσκήνωσε μέσα στὰ πανάγια σπλάχνα τῆς Παναγίας Θεοτόκου, τὴν ὁποία προσέφερε ὡς δοχεῖον καθαρώτατον καὶ ὡς κιβωτὸν πάγχρυσον, τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ὅμως «ὁ Θεός ἀεί γεννᾶται θέλων», διότι οὐδέποτε ἔπαυσε νά ἀγαπάῃ τό πλᾶσμα του, παρά τά ὅποια παραπτώματά μας.

Χριστούγεννα σήμερα. Ὁ Κύριός μας βαστάζεται στά Ἄχραντα χέρια τῆς Παναγίας μας. Ἡ Παναγία εἶναι ὁ τύπος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου διά τοῦ Σαρκωθέντος Κυρίου μας, σωζόμεθα.

Δὲν μποροῦμε, νὰ ἀτενίσωμε τὴν Παναγία χωρὶς τὸν Χριστό. Οὔτε δυνάμεθα, νά θεωρήσωμε τὴν Ἐκκλησία χωρὶς τὸν ἐνανθρωπήσαντα, τὸν καταβάντα μέχρις Ἅδου ταμείων καὶ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα Κύριό μας.

Ἕνα βασανιστικὸ ἐρώτημα, ὅμως, ἀνεβαίνει, ἀπὸ τὴν καρδιά μας.

Ἔχομε ἆρα γε συνειδητοποιήσει τὸ γεγονὸς τῆς κενώσεως, τοῦ ἀδειάσματος δηλαδή τοῦ Θεοῦ, τῆς ἄκρας Αὐτοῦ οἰκονομίας καὶ συγκαταβάσεως ἢ μήπως ἀλλοτριωμένοι, ἀπὸ τὰ ποικίλα πάθη μας, ἀδυνατοῦμε νὰ συλλάβωμε τὸ μέγιστο θαῦμα;

Θὰ ὑπηρετήσωμε τὸ γεγονὸς τῆς θείας Σαρκώσεως ὡς ὁ Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος μὲ ταπείνωση καὶ ὑπακοή, ἔκλινε γόνυ ἐνώπιον τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως ἢ θὰ ἐπιμείνωμε στὴν λογικὴ ἐξήγηση τῶν οὐρανίων πραγμάτων, ἀπολυτοποιώντας τήν φτηνή καί πεπερασμένη ἀνθρώπινη λογική καί θεοποιώντας τὸν ἑαυτό μας;

Θὰ σκύψωμε, νὰ προσκυνήσωμε τόν νηπιάσαντα Κύριο; Θά γίνωμε μέτοχοι τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας, στήν ὁποία μᾶς καλεῖ ἤ θὰ τηρήσωμε τὴν στάση τοῦ Ἡρώδη, ἐξορίζοντες ἀπὸ τὴν ζωή μας τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν ἄνθρωπο;

Ὁποιαδήποτε στάση, φέρει τὴν δική μας εὐθύνη ἀκεραία καὶ ἐπιφέρει τὰ ἀνάλογα ἀποτελέσματα.

Ἀδελφοί μου, οἱ πάντες πλέον γνωρίζομε, ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει φτάσει στὰ ὅριά της. Ἡ Πατρίδα μας χρειάζεται ἔξοδο ἀπὸ τὸ τέλμα, τὴν ὀδύνη καὶ τὰ μαρτύριά της.

Ἡ κραυγὴ τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἀκούεται δυνατὴ καὶ ἀντηχεῖ γοερὴ μέσα ἀπὸ τὸ βάραθρο τῆς ἀπελπισίας, «Κύριε ἐλέησον».

Ὁ οὐρανὸς ἀκούει αὐτὴ τὴν ἀπελπισμένη ἀναζήτηση βοηθείας καὶ ἀπαντᾶ: «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία εἰ μὴ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ ἐνανθρωπήσαντι Θεῶ ἡμῶν, ὧ ἡ δόξα, ἡ τιμὴ καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.»

Παιδιά μου εὐλογημένα, σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους μέ ἀγάπη πατρική καί εὔχομαι τά ἔτη σας νά εἶναι πολλά καί εὐλογημένα.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ