Ο Κύριος πρόκειται να επιλέξει τους στενούς συνεργάτες Του (Ματθ. δ' 18-23)

Ὅλοι μποροῦμε νὰ διακονήσουμε μέσα στὸ σωτήριο σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ἁπλοὶ καὶ συνηθισμένοι κι ἂν εἴμαστε. Τὰ ἁπλὰ μεταμορφώνονται ἐν Χριστῷ μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Χρησιμοποιεῖ παραστάσεις ἀπὸ τὸν κόσμο τους. Τὸ μελλοντικό, στὸ ὁποῖο τοὺς καλεῖ, τὸ συνδέει μὲ τὸ παρελθόν. Αὐτὸ ποὺ θὰ γίνουν μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἀπὸ ἁπλοὶ «ἁλιεῖς» θὰ γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Στὸ μέλλον θὰ ἀσχολοῦνται πιὰ μὲ ἀνθρώπους. Ὄχι ἄλλο μὲ τὸ θάνατο τῶν ψαριῶν ἀλλὰ μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ συχνὰ χτυπητὲς ἀντιθέσεις γιὰ νὰ γίνεται πιὸ παραστατικός. 

Ὅταν οἱ ἀκροατές Του σκέφτονται τὸν θερισμό, τοὺς μιλάει γιὰ τὸν Σπορέα καὶ τὸν πνευματικὸ θερισμό. Ὅταν ἀπευθύνεται σὲ ποιμένες, τοὺς κάνει λόγο γιὰ τὴν ποίμνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν Καλὸ Ποιμένα. Κοντὰ στὸ πηγάδι κάνει λόγο στὴ Σαμαρείτιδα γιὰ τὸ τρεχούμενο νερό, τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν». Παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ ἐνδιαφέροντα τοῦ καθενὸς καὶ τὰ προσανατολίζει σὲ πνευματικὲς διαστάσεις. «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». 

Χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «ἁλιεῖς», γιατὶ ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἀπασχόλησή τους θὰ πρέπει νὰ ἀξιοποιηθεῖ ἡ πεῖρα καὶ τὸ ἦθος τοῦ ἁλιέως. Ὁ καλὸς ψαρὰς ἔχει χαρακτηριστικὰ καὶ γνώσεις, ποὺ πρέπει νὰ διατηρήσει ὁ «ἁλιεὺς τῶν ἀνθρώπων».Διαθέτει ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή. Ξέρει νὰ περιμένει. Δὲν ἀδημονεῖ γιὰ γρήγορα ἀποτελέσματα. Δὲν ἀπογοητεύεται ἀπὸ τὴν ἀποτυχία τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης προσπάθειας. Ξαναδοκιμάζει. Ἔτσι κι ὁ ἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου καὶ ὁ παιδαγωγός. Διαθέτει καρτερία καὶ ἀντοχή. Τὰ νερὰ δὲν εἶναι πάντα ἥσυχα. Κι ὅταν θυμώνουν, δημιουργοῦν τρομερὸ κίνδυνο. Τὰ πλοῖα, τὰ δίκτυα, τὰ ξενύχτια, οἱ τρικυμιές θέλουν γερὰ κορμιά, γερὰ νεῦρα, ψυχραιμία καὶ καρτερικότητα καὶ ἀντοχή. 

Κυριακή Β’ Ματθαίου

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων…»

Ὁ Κύριος πρόκειται νὰ ἐπιλέξει τοὺς στενοὺς συνεργάτες Του γιὰ τὸ τεράστιο ἔργο τῆς ἀλλαγῆς, τῆς μεταμορφώσεως καὶ ἀνακαινίσεως τοῦ κόσμου. Δὲν κατευθύνεται ὅμως γι’ αὐτὴ τὴν ἐκλογὴ στὰ Ἰεροσόλυμα, στοὺς κύκλους τῶν πλουσίων, τῶν πολιτικὰ ἰσχυρῶν, τῶν ἐντυπωσιακὰ εὐσεβῶν, ἀλλὰ τοὺς ἀναζητάει μὲσα σ’ ἕνα περιβάλλον ἁπλό, «παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας».

Τὶ εἴδους ἀνθρώπους καλεῖ ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὴν ὑπόθεση τῆς βασιλείας του; 

Οἱ πρῶτοι στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται εἶναι ἄνθρωποι ἐργατικοὶ, θετικοὶ καὶ δραστήριοι. «Ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς», ψαράδες ποὺ πάλευαν μὲ τὰ δίκτυα τους. Στὴν ἐργασία τους τοὺς συναντᾶ καὶ τοὺς προσκαλεῖ. Πρόκειται νὰ τοὺς ἀναθέσει ἕνα ἔργο μὲ ἀπαιτήσεις, καὶ πρέπει νὰ εἶναι ψημένοι καὶ ἐργατικοί. Ὅσοι ἀγωνίζονται μὲ τὸ ἀβέβαιο καὶ ἀνήσυχο στοιχεῖο τοῦ νεροῦ, χρειάζονται τόλμη. 

Καὶ οἱ τέσσερεις πρῶτοι μαθητές, ποὺ κάλεσε ὁ Ἰησοῦς στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας, ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως: «οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἐνθουσιώδεις καὶ τολμηροί. Καταλαβαίνουν πολλὰ καὶ διαισθάνονται περισσότερα πίσω ἀπὸ τὰ λίγα λόγια. 

Ἀναγνωρίζουν τὸν ἡγέτη, τὸν ἐμπιστεύονται καὶ τὸν ἀκολουθοῦν. Οἱ Δώδεκα μαθητὲς δὲν ἦταν πανομοιότυποι. Εἶχε ὁ καθένας τὴν ἰδιοσυγκρασία του. Ὁ Ἀνδρέας νηφάλιος, ἥσυχος. Ὁ Πέτρος αὐθόρμητος καὶ ὁρμητικός. Ὁ Ἰωάννης στοχαστικός, ὁ Θωμᾶς κριτικὸς κλπ. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀναζήτησε ἀποκλειστικὰ ἕναν ὁρισμένο ἀνθρώπινο τύπο, δὲν ἐνοχλήθηκε ἀπὸ τὶς ἰδιαιτερότητες καὶ τὴν ποικιλία χαρακτήρων τῶν μαθητῶν Του, δὲν θέλησε νὰ τὶς καταργήσει. 

Τοὺς κάλεσε ὅπως ἦταν καὶ τοὺς ἀξιοποίησε τὸν καθένα μὲ τὸν χαρακτήρα του. Κι αὐτοὶ συγκεντρώθηκαν σταθερὰ γύρω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, «ἵνα ὦσι μετ’ αὐτοῦ». Αὐτὸ τοὺς ἔκανε νὰ γίνουν οὐσιαστικὰ κάτι ἄλλο. Μετὰ ἀπὸ συνεχὴ μαθητεία καὶ συμπόρευση μὲ τὸν Κύριο, καὶ κυρίως μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστή, ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀλλαγή. 
Τὸ ἴδιο καὶ στὴν ὑπόθεση τῆς διακονίας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀναπτύσσει τὴν αἴσθηση τῆς καταλληλότητας τοῦ χρόνου. Δὲν εἶναι ὅλες οἱ ὧρες τὸ ἴδιο κατάλληλες γιὰ ψάρεμα. Εἶναι σημαντικὸ γιὰ ὅποιον εὐαγγελίζεται τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ διακρίνει σωστὰ πότε πρέπει νὰ μιλᾶ, πότε νὰ ἐνεργεῖ καὶ πότε νὰ σιωπᾶ.
Ὅσο γιὰ τὴ μέθοδο προσεγγίσεως, ὁ «ἁλιεὺς» ξέρει ὅτι πρέπει νὰ κρατᾶ τὸν ἑαυτό του ὅσο γίνεται ἀθέατο. Ἀποφεύγει νὰ προβάλλει τὸ ἄτομό του. Στοὺς ἀνθρώπους δὲν παρουσιάζει τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν Θεό.

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ὅσοι ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ στὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ κόσμου (καὶ σ’ αὐτὸ ἔχουν κληθεῖ ὄχι μόνο οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ θεολόγοι, ἀλλὰ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅλοι οἱ πιστοί), ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ἐργασίες μας πρέπει στὸ ἑξῆς νὰ βλέπουμε σὰν βασικὸ θέμα καὶ ἐνδιαφέρον μας τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἔμφαση δὲν βρίσκεται τὸσο στὸ «ἁλιεῖς», ὅσο στὸ «ἀνθρώπων». Ἀπὸ τὴν ἐπαγγελματική μας γνώση καὶ πεῖρα ἂς κρατήσουμε ὅ,τι πιὸ θετικὸ ὑπάρχει: μὲ τελικὸ πάντοτε στόχο, νὰ ὁδηγήσουμε τὸν ἄνθρωπο (τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους) στὸν Θεάνθρωπο!

π. Παντελεήμον Κρούσκος

Λόγος του οσίου πατρός ημών Βασιλείου Επισκ.Σελευκείας Λόγος εις το «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων».

Όσοι είναι σοφοί ιατροί, τότε αποδεικνύουν πιο θαυμαστή την τέχνη τους, όχι όταν καταπολεμήσουν το πάθος δια πυρός και σιδήρου, συμφώνως με τον νόμο του πολέμου, αλλά όταν, κολακεύοντας το πάθος με κάποια γλυκά φάρμακα, επινοήσουν την ίαση του πάσχοντος, και, αποφεύγοντας τις τεχνικές που του προκαλούν φόβο, κοιμίσουν τους πόνους με κάποια ήπια και εύληπτα παρασκευάσματα, και τον ελευθερώσουν από το πάθος. Έτσι ο πάνσοφος ιατρός και βασιλεύς, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, βλέποντας την Οικουμένη να νοσεί από το πάθος της ασεβείας και να φλεγμαίνει από τις κοσμικές απάτες που την οδήγησαν στην ειδωλομανία, δεν ρίπτει πύρινη βροχή, ούτε ωθεί τη θάλασσα να εκστρατεύσει κατά της ξηράς, ούτε εξοπλίζει κατά της ασεβείας τη βία των στοιχείων της φύσεως, αλλά πείθει με θαύματα, προσελκύει με ευεργεσίες, και με ουράνιους λόγους μεταπλάθει τα φλεγμονώδη πάθη της ψυχής. Ήδη δε επιλέγει και μερικούς ευτελείς μαθητάς και εμπιστεύεται στα χέρια και στις γλώσσες τους την ιατρεία της Οικουμένης.

«Περιπατών» λέγει «παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας είδε δύο αδελφούς, Σίμωνα τον λεγόμενον Πέτρον και Ανδρέαν τον αδελφόν αυτού, βάλλοντας αμφίβληστρον (δίκτυ) εις την θάλασσαν. Ήσαν γαρ αλιείς. Και λέγει αυτοίς. Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Ω της αληθώς μεγάλης βουλής και της αθανάτου σοφίας! Θέλοντας να διδάξει τους ανθρώπους πράγματα παράδοξα και δόγμα νέον και πολιτείαν ουράνιον, και αναζητώντας εκείνους που θα υπηρετήσουν ένα τέτοιο δόγμα, παρέβλεψε πόλεις, διέγραψε δήμους, δεν εζήτησε τη βοήθεια κάποιας βασιλείας, περιφρόνησε τη δύναμη του πλούτου, εμίσησε την ισχύ των ρητόρων, δεν εστήριξε την ελπίδα του σε γλώσσες φιλοσόφων. Παρέτρεξε έθνη και δεν υπελόγισε ούτε σε στρατιωτική προπαρασκευή ούτε σε ικανότητα χειρών ούτε σε ταχύτητα ποδών. Και γιατί απαριθμώ τα ανθρώπινα πλεονεκτήματα; Αφήνοντας τις τάξεις των αγγέλων να παραμένουν στην ησυχία, περιήρχετο λιμένες και ποταμούς, ακρογιαλιές και εργαστήρια, θέλοντας να δανεισθεί από αυτά τους υπηρέτες των δογμάτων. Και παρουσιαζόμενος ενώπιόν τους παρακαλούσε λέγοντας: «Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Εσάς, λέγει, ήλθα να θηρεύσω. Αλιείς επιζητώ και όχι βασιλείς. Ναύτες προτρέπω, όχι δυνάστες. Παύσετε να αγωνίζεσθε κατά της αψύχου θαλάσσης. Μεταφέρετε για χάρη μου την αλιευτική τέχνη στην ξηρά. Εδώ υπάρχει πέλαγος ασεβείας. Σ’ αυτό απλώστε προς χάριν μου τα δίκτυα σας και θηρεύσετε την ευσέβεια. «Δεύτε οπίσω μου» μαθηταί ιδικοί μου και καθηγηταί της Οικουμένης. Χρησιμοποιήστε την τέχνη σας για αλιεία ουράνια. Θάλασσα ειδωλολατρίας απλώνεται παντού, από νέφος πολυθεΐας καλύπτεται η κτίσις. Βυθός ασεβείας έχει κατακλύσει τα πάντα. Πνίγονται άνθρωποι κάτω από τα δαιμονικά κύματα. Πλήρης ο κόσμος από τη δυσωδία των αιμάτων, μολύνεται από τις ζωές που θυσιάζονται. Σε αλιείς θα αναθέσω τη θεραπεία τους, την ιδική σας τέχνη επιζητεί το πάθος τούτο. Ας χρησιμοποιήσουμε σωτήριο φάρμακο για την κτίση που κινδυνεύει.

«Δεύτε οπίσω μου. Οι δε, αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Συντρέχει από τον πόθο του Δεσπότου ο χορός των μαθητών. Δεν εθεώρησε ως φαντασία την κλήση, ούτε το μέγεθος της υποσχέσεως τους στέρησε τις ελπίδες, ούτε τους ανάγκασε να εκστομίσουν παρόμοια λόγια προς τον Δεσπότη: Γιατί μας χλευάζεις άνθρωπε, βλέποντάς μας να παλεύουμε με τα κύματα; Γιατί εμπαίζεις τον κόπο μας με λόγια άξια γέλωτος; Μας βλέπεις να ταλαιπωρούμεθα με τη θάλασσα, και ενώ η τέχνη κηρύττει την ευτέλεια, εσύ λέγεις «Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων»; Ποίον πλούτον επικαλούμενοι, ειπέ μας, θα ελκύσουμε τους ακροατάς; Μήπως θα τους δείξουμε τα σχισμένα δίκτυα και θα συλλάβουμε σαν θηράματα τους λαούς; Ποίαν ρητορικήν ικανότητα χρησιμοποιώντας θα σαγηνεύσουμε με την καλλιέπεια του λόγου τις ακοές; Ή μήπως με ναυτικές εκφράσεις θα αιχμαλωτίσουμε τις ψυχές των βασιλέων; Ιχθείς εμάθαμε να αλιεύουμε, όχι ανθρώπους.

Τίποτε από αυτά δεν είπαν, ούτε εσκέφθησαν, αλλά πραγματικά, αφού τους διαπέρασε ο λόγος σαν άγκιστρο, ακολούθησαν τον Δεσπότη που τους ωμιλούσε και εδιδάσκοντο μυστικώς τον τρόπο της αλιείας. Να αγρεύουν μάθαιναν, και εκείνα που επρόκειτο να πράξουν, τα υπέμειναν πρώτα εμπράκτως. Έλεγε: «Δεύτε», και καλούμενοι ακολουθούσαν. Ω! η έμπρακτος απόδειξις των λόγων!«Δεύτε», εγώ παρασκευάζω το δόλωμα με τα δικά σας λόγια. Εγώ θα επιστρέψω πόλεις και λαούς με τις φωνές τις δικές σας, σεις είσθε η απαρχή της αλιείας μου. Σας καλλιεργώ χρησιμοποιώντας προς τούτο εσάς τους ίδιους. Μου ήταν δυνατόν να χρησιμοποιήσω βασιλείς ως υπηρέτες. Μου ήταν δυνατόν να προσελκύσω γλώσσες ρητόρων για να υπηρετήσουν το δόγμα μου. Ημπορούσα να εμπιστευθώ στα αγγελικά τάγματα το κήρυγμα. Αλλά τότε η σπουδαιότης των υπηρετών θα αποσπούσε από εμένα τη δοξολογία. Διότι η δύναμις του υπηρετούντος υποκλέπτει τη δόξα του ενεργούντος. Δεν δέχομαι να υπηρετηθώ από τον πλούτο, μήπως συνεργαζόμενος νοθεύσει το θαύμα. Εσάς ευρίσκω έμπιστους φύλακες των θαυμάτων μου. Διότι από όποιους δεν διαθέτουν κανένα ανθρώπινο πλεονέκτημα, από εκείνους διαφυλάττεται ακεραία η δύναμις της Θεότητος. Έτσι θαυμάζεται και ο στρατιώτης, όταν επιτύχει κάποιο ανδραγάθημα με όπλα ευτελή. Η αρετή θέλει να διαμοιράζεται τη δόξα του κατορθώματος με εκείνον που το κατόρθωσε.

Ας αναχαιτισθούν τα λόγια της απιστίας, ας φραγεί η γλώσσα, δεν χωρεί συκοφαντία. Ας μη λέγει κάποιος ασεβής, όταν βλέπει πόλεις και χώρες να αυτομολούν σύσσωμες προς το κήρυγμα: πώς δεν θα έπειθε ο Χριστός, αφού προέβαλε τους σοφιστάς ως κήρυκες; Εφόβισε με όπλα και υπέταξε ψυχές. Δεικνύοντας χρήματα δελέασε οφθαλμούς. Με τον φόβο κυρίευσε τη γνώμη. με πλήθη έφερε τα πλήθη με το μέρος του.

Σεις όμως, απογυμνωμένοι από όλα αυτά, απογυμνώστε από κάθε πρόφαση τους συκοφάντες. «Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Γίνετε μετά την θάλασσα αλιείς της ξηράς, ας περιβληθεί με δίκτυα η γη. Από τώρα θα είσθε αλιείς ανθρώπων. Επειδή οι άνθρωποι επινόησαν τους αλληλοσπαραγμούς κατά το παράδειγμα των ιχθύων, ας συλληφθούν από τα μεγάλα σας δίκτυα, ας υποστούν ό,τι και οι ιχθείς για να σωθούν.

Αμέσως σαν να διαπέρασε άγκιστρο τις ακοές τους, ηκολούθησαν προθύμως αυτόν που αναζητεί ελεύθερα θύματα. Και χαιρετώντας τα δίκτυα απαρνήθηκαν τη θάλασσα και ακολούθησαν τα νεύματα του Σωτήρος. Έτσι λοιπόν, αφού προμηθεύθηκαν τα δίκτυα του Δεσπότου και έγιναν μαθηταί της παραδοξοτάτης αλιείας, όταν ο Κύριος ανελήφθη εις τους ουρανούς, οι μαθηταί αλίευαν με τα δίκτυα της χάριτος τα γένη των ανθρώπων. Και χρησιμοποιώντας τη νέα τέχνη σε συγκεντρώσεις Ιουδαίων, συνέλαβαν αμέσως τρεις χιλιάδες. Δευτέρα βολή, και τα δίκτυα ήρπασαν πέντε χιλιάδες. Ίσως ποθείτε να μάθετε το δόλωμα με το οποίο συνέλαβαν τους πέντε χιλιάδες. Ήταν ένας χωλός εμπρός στην ωραία πύλη, τον οποίο η φύσις, αδρανοποιώντας τις βάσεις των ποδών με μίαν ασθένειαν, τον παρέδωσε στη χάρη να τον μεταχειρισθεί όπως θέλει. Και αφού τον έδεσε ο Πέτρος με το άγκιστρο της πίστεως, έκαμε όλον τον δήμο δεσμώτη της γλώσσης του. Έγινε και εκείνος ο μέγας Κορνήλιος θήραμα αυτής της σαγήνης.

Αφού συνέλαβαν έτσι τους Παλαιστίνιους, έφεραν στις νήσους την τέχνη της χάριτος, σαγηνεύοντας μετά την ξηρά τη θάλασσα. Είδαν την Κύπρο, αφού είχαν την Αντιόχεια. Μετά από αυτό κατέλαβαν την Παμφυλία. Εσυλήθη η Μακεδονία. Η Θράκη προσέτρεξε, η Ελλάς συνελήφθη από την γλώσσα. Η Ρώμη έκρυψε το διάδημα και προσεκύνησε το κήρυγμα του σταυρού. Αλλεπάλληλες πόλεις εδέχθησαν αυτομάτως να συλληφθούν από τα αποστολικά δίκτυα. Δεν έπαυσαν να τα απλώνουν μέχρι που όλος ο περίβολος της οικουμένης συνελήφθη από τα δεσποτικά δίκτυα. Αλλά ω των παραδόξων και υπερφυσικών γεγονότων! Επειδή ο διάβολος πλήττεται με αυτά που βλέπει, μην υποφέροντας να βλέπει τη σωτηρία εξαπλουμένη, μηχανεύεται να θανατώσει τους κήρυκες, σαν να διεγείρει κάποια αγριότερα θαλάσσια κήτη εναντίον των αλιέων. Αλλά εκείνοι τον μεν θάνατον δέχονται, δεν έπαυσαν όμως την αλιεία και μετά το τέλος τους. Εργάζονται και μετά τον θάνατο το πρόσταγμα του Δεσπότου, και μολονότι κρύπτονται στον τάφο, δεν λησμόνησαν την αποστολή τους. Διότι και οι τάφοι ομιλούν, όταν θελήσει η χάρις. Επειδή είναι αληθής εκείνος που τους εκάλεσε λέγοντας: «Δεύτε και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων».

Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 131 και εξής.

Κυριακή Β Ματθαίου «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

Στην κλήση των τεσσάρων Αποστόλων: Πέτρου, Ανδρέου, Ιακώβου και Ιωάννου, αναφέρεται το σημερινό Ευαγγέλιο. Περπατώντας ο Ιησούς στη θάλασσα της Γαλιλαίας τους συνάντησε να ασχολούνται με την ψαρική τέχνη. Ο Πέτρος κι ο Ανδρέας έριχναν τα δίχτυα στη θάλασσα. Δεν πρόλαβαν να τα ανασύρουν κι έπεσαν πρώτοι αυτοί στα δίκτυα της αγάπης του Θεού. «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» τους είπε ο Διδάσκαλος. Χωρίς δεύτερο λόγο εκείνοι, την ίδια στιγμή, άφησαν τα δίκτυα «και ηκολούθησαν αυτώ».

Οι άλλοι δυο, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, μαζί με τον πατέρα τους Ζεβεδαίο ήταν μέσα στο πλοίο τους και μπάλωναν τα δίκτυα. Κι αυτούς κάλεσε ο Ιησούς. «Οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ».

Για το Χριστό εγκατέλειψαν πατέρα, οικογένεια, περιουσία, πατρίδα, επάγγελμα. Ενθουσιάστηκαν από την παρουσία του Διδασκάλου και μια ζωηρή και αμετάκλητη επιθυμία τους έκανε να τον ακολουθήσουν «αφέντες» κάθε συναισθηματικό και υλικό φρόνημα. Δηλαδή δεν υπολόγισαν συγγενικούς δεσμούς και τις περιουσίες τους, προσφέροντας όλο το είναι και την ύπαρξή τους στον Διδάσκαλο και Τον ακολούθησαν. Κάτω από συνθήκες σκληρές, περιόδευσαν γη και θάλασσα, για να διαδώσουν το φως της αλήθειας και της αγάπης. Παρά το γεγονός ότι η συμπόρευση μαζί Του δεν ήταν ανώδυνη και ξεκούραστη, ουδέποτε σκέφθηκε κανείς τους να απομακρυνθεί από κοντά Του. Πέρασαν πολλές δοκιμασίες, κακουχίες, θλίψεις και στεναχώριες, κόπους και μόχθους, κακοπάθειες και ναυάγια, αλλά   άντεξαν, γιατί είχαν την προστασία, όχι ενός κοινού ανθρώπου, αλλά του ίδιου του Θεανθρώπου, ο οποίος τους μετέβαλε από αλιείς ιχθύων, σε αλιείς ανθρώπων, καθώς ρητά και κατηγορηματικά τους διαβεβαίωσε, ότι «υμείς οι ακολουθήσαντες μοι, εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο υιός του ανθρώπου επί θρόνου δόξης αυτού, καθίσεσθε και υμείς επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ και πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς, ή πατέρα ή μητέρα, ή γυναίκα ή τέκνα, ή αγρούς ένεκεν του ονόματος μου, εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ΄ 28-29).

Η ανταπόκριση των Αποστόλων στο κάλεσμα του Ιησού υπήρξε άμεση και χρήζει όντως θαυμασμού, αφού αυτή έγινε «ευθέως», χωρίς να κάνουν υπολογισμούς και συγκρίσεις. Χωρίς να σταθμίσουν τα θετικά και τα αρνητικά, χωρίς να ρυθμίσουν τις όποιες εκκρεμότητες, που ως άνθρωποι ασφαλώς θα είχαν. Εγκατέλειψαν τα πάντα και προτίμησαν «αντί των επιγείων, τα ουράνια», «αντί των φθαρτών, τα άφθαρτα», διότι η φωνή του Ιησού δεν ήταν η λαλιά ενός ανθρώπου, ήταν η λαλιά του Θεού, ο οποίος τους «εσκήνωσε» εν αυτοίς. Θα μπορούσε κανείς να κατατάξει αυτήν την άμεση ανταπόκριση στο κάλεσμα του Ιησού, σαν το πρώτο βάπτισμα, όπου συμπορεύτηκαν και συνετάχθησαν «τω Χριστώ». Ο Άγιος Βασίλειος Σελευκείας, σημειώνει: «…τους διαπέρασε ο λόγος σαν άγκιστρο, ακολούθησαν τον Δεσπότη, που τους ωμιλούσε και εδιδάσκοντο μυστικώς τον τρόπο της αλιείας».

Καλεί, λοιπόν, τους πρώτους μαθητές Του που μέχρι τώρα ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά. Τους καλεί με την προτροπή να τον ακολουθήσουν και να τους κάνει ψαράδες ανθρώπων.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι καλεί πρώτα τον Πέτρο και τον Ανδρέα. Τα Ιερά Ευαγγέλια μας παρέχουν πληροφορίες για τα σημαντικά γεγονότα σε σχέση με τον απόστολο Πέτρο και το επί γης έργο του Ιησού Χριστού. Η συμπόρευση μαζί Του, όλες οι εμπειρίες που έζησε με τον Χριστό, η τριπλή άρνηση του Διδασκάλου του, αλλά και η ειλικρινής μετάνοια που έδειξε με την τριπλή ομολογία του στο Χριστό, όπως και η αποκατάστασή του στη θέση του αποστολικού αξιώματος. Έτσι γίνεται πρωτοκορυφαίος και λαμβάνει «τας κλεις της Βασιλείας». Εξίσου σημαντική είναι η πορεία και η σχέση των άλλων αποστόλων με τον Χριστό και την Εκκλησία.

Απόστολος σημαίνει τον απεσταλμένο. Εν προκειμένω Απόστολοι ονομάσθηκαν όσοι κλήθηκαν από τον Κύριο να γίνουν μαθητές Του για να συνεχίσουν το σωτηριώδες έργο Του και μετά την εις τους ουρανούς Ανάληψή Του να θεμελιώσουν την Εκκλησία Του σε όλη την οικουμένη.

Η εκλογή και η κλήση των Αποστόλων έγινε αμέσως με την αρχή του επί γης έργου του Κυρίου, στη Γαλιλαία. Μετά τη Βάπτισή Του πήγε στις όχθες της λίμνης Γεννησαρέτ, όπου απηύθυνε την κλήση στους πρώτους μαθητές Του:«δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4:20). Αυτοί «ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. 4:21). Άλλοι «αφέντες τον πατέρα αυτών Ζεβεδαίον εν τω πλοίω μετά των μισθωτών απήλθον οπίσω αυτού» (Μαρκ. 1:20).

Οι μαθητές χωρίζονται σε τρεις ομάδες: το στενό κύκλο των δώδεκα, τον ευρύτερο κύκλο των εβδομήκοντα και τον ευρύτατο κύκλο των πολυπληθών ακόλουθων του Ιησού Χριστού. Μεγαλύτερη σημασία για το σωτήριο έργο του Χριστού και για την αποστολή της Εκκλησίας είχε ο κύκλος των δώδεκα. Αυτοί βρίσκονταν πλησίον Του και σ' αυτούς αποκάλυψε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού.

Ένεκα του αποστολικού τους αξιώματος είχαν την εξουσία να διδάσκουν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, να επιτελούν τις αγιαστικές και λειτουργικές πράξεις της Εκκλησίας και να μεταδίδουν την εξουσία αυτή και στους διαδόχους τους. Όντως ο Χριστός τους είπε: «Εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγετε και καρπόν φέρητε, και ο καρπός υμών μένη» (Ιω. 15:16).

Εξ’ άλλου, μετά την Ανάσταση, τους ανέθεσε το έργο και την αποστολή αυτή με τους λόγους της Διαθήκης:  «καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς˙ λάβετε Πνεύμα Άγιον˙ αν τινών αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20:21). Επίσης στο όρος της Γαλιλαίας, όπου είχαν συναχθεί οι έντεκα μαθητές, λίγο πριν την Ανάληψη, τους είπε:«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. 28:19-20).

Ο Ιησούς Χριστός δεν επέλεξε τους Αποστόλους Του ούτε από τους θρησκευτικούς ηγέτες του Ισραήλ, ούτε από την αριστοκρατία, ούτε από τις τάξεις των πολιτικά ισχυρών, των οικονομικά δυνατών, ούτε από τους κατά κόσμο σοφούς. Έτσι ευχαριστεί τον Θεό Πατέρα: «Εξομολογούμαι σοι, πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά νηπίοις· ναι, ο πατήρ, ότι ούτως εγένετο ευδοκία έμπροσθέν σου» (Ματθ. 11:25-27).

Αντίθετα, τους επέλεξε από τους άσημους και απλούς κατά κόσμον, αλλά σοφούς κατά Θεόν ανθρώπους. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν ... τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού.»(Α˙Κορ. 1:21-29).

Το Άγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (Πραξ. 2:1-13) μεταμόρφωσε τους φοβισμένους μαθητές σε διαπρύσιους κήρυκες του Ευαγγελίου. Η συγκλονιστική εμπειρία της Ανάστασης του Κυρίου και η επέλευση της δύναμης του Αγίου Πνεύματος έδωσαν σε αυτούς τη δύναμη και δυνατότητα να εκπληρώσουν την αποστολή τους. Το αποστολικό έργο και η δύναμη του Ευαγγελίου του Χριστού έγιναν η αιτία της ανακαινίσεως και μεταμορφώσεως του κόσμου και της ιστορίας. Έτσι επιβεβαιώνεται αυτό που ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει στην αποκάλυψη για τους δώδεκα αποστόλους ότι είναι οι θεμελιωτές της Εκκλησίας στη γη και στο ουρανό «και το τείχος της πόλεως είχε θεμέλια δώδεκα, και εν αυτοίς τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου» (Απ. 21:14). Διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο για να διαλαλήσουν το νέο, ελπιδοφόρο και σωτήριο μήνυμα της εν Χριστώ απολύτρωσης του ανθρωπίνου γένους.

Το έργο των αποστόλων δεν ήταν εύκολο. Ο απόστολος Παύλος περιέγραψε πολύ παραστατικά τις δυσκολίες της αποστολής τους ως εξής: «Ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν, ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγεννήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις. Ημείς μωροί δια Χριστόν, υμείς δέ φρόνιμοι εν Χριστώ, ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί˙ υμείς ένδοξοι, ημείς δέ άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί˙ λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν˙ ως περικαθάρματα του κόσμου εγεννήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι» (Α˙Κορ. 4:9-13).

Το έργο των αγίων Αποστόλων συνεχίστηκε και συνεχίζεται από τους διαδόχους τους. Σε κάθε μέρος, όπου ίδρυαν τοπικές εκκλησίες, χειροτονούσαν επισκόπους και πρεσβυτέρους για να συνεχίσουν το έργο τους. Γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων:«Χειροτονήσαντες δε αυτοίς πρεσβυτέρους κατ' εκκλησίαν και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθεντο αυτούς τω Κυρίω, εις ον πεπιστεύκασι» (Πράξ. 14:23).

Ο κλήρος της Εκκλησίας είναι διάκονοι και οικονόμοι των μυστηρίων τού μόνου Αρχιερέως (Α˙ Κορ. 3: 5-9,4:1, Α˙ Τίτ. 7, Α˙ Πέ. 4:10). Ο Χριστός είναι ο μόνος μεσίτης και μέσω Αυτού επιτυγχάνεται η συμφιλίωση με τον Θεό (Α' Τιμ. 2:5). Η Εκκλησία συνεχίζει την αποστολική παράδοση. Η ιεροσύνη διακρίνεται τρεις βαθμούς: τον διάκονο, τον πρεσβύτερο και τον επίσκοπο.

Βέβαια η Καινή Διαθήκη ταυτίζει κατ' αρχήν τούς όρους «επίσκοπος» και«πρεσβύτερος» (Πραξ. 20:17-28), όμως αυτό δεν σημαίνει πώς στην αποστολική Εκκλησία δεν υπήρχε τρίτος βαθμός της ιεροσύνης. Ο Τίτος επί παραδείγματι ήταν επίσκοπος Κρήτης και ο Τιμόθεος εκτελούσε επισκοπική διακονία στην Εκκλησία της Εφέσου. Σ' αυτή τη διακονία περιλαμβανόταν και η εγκατάσταση πρεσβυτέρων και διακόνων, και μάλιστα με χειροτονία (Τίτ. 1:5), με την οποία μεταδιδόταν το «χάρισμα» της ιεροσύνης (Β' Τιμ. 1:6, Πρβλ Α' Τιμ. 5: 22, Πράξ. 20:28).

Ο Κλήμης, επίσκοπος Ρώμης (96μ.χ.), κάνει λόγο για «ιερείς» και«αρχιερείς» «τω γαρ αρχιερεί ίδιαι λειτουργίαι δεδομέναι εισίν, και τοις ιερεύσιν ίδιος ο τόπος προστέτακται, και λευίταις ίδιαι διακονίαι επίκεινται. Ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται. Έκαστος ημών, αδελφοί, εν τω ιδίω τάγματι ευαρεστείτω Θεώ εν αγαθή συνειδήσει υπάρχων, μη παρεκβαίνων τον ωρισμένον τοις λειτουργίας αυτού κανόνα...» (Α'Κλημ. 40:3–41:4),συνδέει την πραγματικότητα της Εκκλησίας με την πραγματικότητα της αγίας Γραφής«Και δώσω τούς αρχοντάς σου εν ειρήνη και τούς επισκόπους σου εν δικαιοσύνη» λέγει ο προφήτης (Ήσ. 60:17 κατά τους Ο').

Ο άγιος Iγvάτιoς ο θεοφόρος που έζησε αμέσως μετά τους αποστολικούς χρόνους (107μ.χ.), διακρίνει τούς τρεις βαθμούς της ιεροσύνης και υπογραμμίζει: «πάντες τω επισκόπω ακολουθείτε, ως Ιησούς Xριστός τω Πατρί, και τω πρεσβυτερίω ως τοις απoστόλoις τούς δε διακόνους εντρέπεσθε, ως Θεού εντολήν... εκείνη βεβαία ευχαριστία ηγείσθω, ή υπό τον Επίσκοπον ούσα, η ω αν αυτός επιτρέψη»  «Ο λάθρα επισκόπου τι πράσσων τω διαβόλω δουλεύει» (Iγν., Σμυρν. VIII, 1:9). Ο άγιος Κυπριανός επίσκοπος Καρχηδόνος (258μ.χ.) αναφέρει, ότι οι επίσκοποι είναι «εκπρόσωποι και διάδοχοι των απoστόλων» και σ' αυτούς αναφέρεται τώρα το «ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί, ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10:16), (Εγχειρίδιο αιρέσεων & παραχριστιανικών ομάδων π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου). Κατά τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, ο Θεός εμπιστεύθηκε στους ιερείς «τα μυστήρια, τα οποία μας ανυψώνουν προς τον ουρανό και αποτελούν το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο πράγμα από όλα όσα διαθέτομε» (Λόγ. 2:4, Απολογία περί της φυγής).

Ο Χριστός συνεχίζει και σήμερα, δια της Αγίας Εκκλησίας Του και των διαδόχων των πεφωτισμένων Αγίων Ενδόξων Μαθητών και Αποστόλων, να μας καλεί με αγάπη με στοργικότητα κοντά Του. Μας διδάσκει με ποιο τρόπο να αποφεύγουμε κάθε  αδυναμία και κάθε πάθος, φθόνο ή ζήλο, ώστε  να φθάσουμε κοντά Του. Οι  προσκλήσεις είναι πολλές και ποικίλουν. Δυστυχώς κάποιοι δεν γίνονται παραλήπτες αυτών των προσκλήσεων ή και αν τις παραλάβουν, αναβάλλουν να τις ενεργοποιήσουν «ευθέως», αναβάλλοντας, επ’ αόριστο την εκτέλεσή τους, ενώ συγχρόνως γνωρίζουν τα λάθη τους και τις αστοχίες τους. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «Μη αναβάλλου επιστρέψαι προς Κύριον» «μηδέ ανάμενε ημέραν εξ’ ημέρας, μήποτε, ως μέλλεις, εκτριβής». Και ο Γρηγόριος Θεολόγος συνιστά: «Ου δει καιρόν αναμένειν επί τη εαυτού διορθώσει δια το ασφαλές μη έχειν περί την αύριον».

Στην Εκκλησία του Χριστού από την εποχή των αποστόλων μέχρι σήμερα συνεχίζεται αυτή η αλυσίδα και χαρακτηρίζεται ως αδιάκοπη διαδοχή προσώπων και πίστης και γι' αυτό ονομάζεται η Εκκλησία μας Αποστολική.  Όλοι λοιπόν όσοι εργάζονται στην Εκκλησία του Χριστού, κληρικοί και λαϊκοί, συνεχίζουν κατ' ουσίαν το έργο των αγίων Αποστόλων.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. 4, 18-23)

ΚΥΡΙΑΚΗ  Β΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. 4, 18-23)

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Μέ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μεταφερόμαστε νοερά στήν Γαλιλαία καί στήν ἀρχή τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Χριστοῦ. Στήν ἡλικία τῶν τριάντα χρονῶν, μετά τό βάπτισμα καί μετά τούς πειρασμούς καί ἀφοῦ συνελήφθη ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὁ Ἰησοῦς ἦρθε στήν Γαλιλαία.

Ἐκεῖ κάλεσε τούς πρώτους μαθητές του, τούς δύο ἀδελφούς Πέτρο καί Ἀνδρέα καί τούς ἄλλους δύο ἀδελφούς Ἰάκωβο καί Ἰωάννη. Ἡ ἀνταπόκριση ἦταν ἄμεση. «Οἱ δέ ἀφέντες ἄπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ» λέγει ὁ Χριστός. Ἐκεῖ «παρά τήν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας», ἀρχίζει νά θεμελιώνεται ἡ Ἐκκλησία, ἐκεῖ σπέρνεται ὁ κόκκος τοῦ σινάπεως, ὅπως λαλεῖ ἀργότερα ὁ Θεῖος διδάσκαλος, γιά νά γίνει «δένδρον μέγα» καί νά ἀπλώσει τά κλαδιά του σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Μᾶς κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση ἡ ἄμεση καί ἄνευ ὄρων ἀνταπόκριση τῶν μαθητῶν στήν πρόσκληση τοῦ Ἰησοῦ.

Περιστατικά ὅμως σάν τήν κλήση τῶν μαθητῶν ποιά σημασία μποροῦν νά ἔχουν στόν καιρό μας; Τό πολύ νά τά μνημονεύουμε σάν γεγονότα πού συνέβησαν κάποτε, νά ἀποτελοῦν δηλαδή γιά μᾶς ἱστορική γνώση. Μιά ἀπλή ἱστορία χωρίς βαθύτερη σημασία. Καί ὅμως καμμιά διήγηση, κανένα γεγονός, κανένας λόγος τοῦ εὐαγγελίου δέν εἶναι χωρίς βαθύτερη σημασία. Ἄς προσέξουμε σέ κάποιες λεπτομέρειες.

Πρῶτα εἶναι καί οἱ τέσσερεις ψαράδες. Ὑπάρχει κάποια ἀναλογία καί ὁμοιότητα ἀνάμεσα στό ἔργο τοῦ ψαρᾶ καί τοῦ Ἀποστόλου. «Ποιήσω ὑμᾶς ἀλιεῖς ἀνθρώπων» τούς εἶπε, ὅταν τούς κάλεσε. Ἔπειτα ὁ Χριστός τούς καλεῖ χωρίς πολλές διατυπώσεις. Οἱ ψαράδες ἀνταποκρίνονταν στήν κλήση μέ τόν ἴδιο τρόπο. Καί στίς δύο περιπτώσεις τῶν ἀδελφῶν, ὁ Εὐαγγελιστής χρησιμοποιεῖ τήν ἴδια φράση: «Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες ἄπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Χωρίς ἄλλη σκέψη καί χωρίς δισταγμό ἄφησαν τά δίχτυα, τά ψάρια πού ἔπιασαν, τό πλοῖο καί τόν πατέρα τους σέ Ἐκεῖνον πού τούς καλοῦσε. Ποῦ πήγαιναν; Καί αὐτοί δέν ἤξεραν. Ἦξερε ἐκεῖνος, πού τούς καλοῦσε. Κάποτε ὁ Θεός κάλεσε τόν γενάρχη τῶν Ἰουδαίων, τόν Ἀβραάμ καί τόν εἶπε: «Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καί ἐκ τῆς συγγενείας σου….». Καί ὁ πατριάρχης ὑποτάχτηκε στήν θεία κλήση. Ποῦ πήγαινε; Ὁ Θεός ἤξερε.

«Εἰς γῆν ἥν ἄν σοι δείξω», δηλ. στήν χώρα πού θά σοῦ ὑποδείξω. Ἦταν τό μόνο πού εἶπε ὁ Θεός. «Καί ποιήσω ὑμᾶς ἀλιεῖς ἀνθρώπων»˙ εἶναι τό μόνο, πού λέγει τώρα ὁ Χριστός στούς μαθητές.

Γιατί ὁ Θεός ὅταν καλεῖ, δέν κάνει συμφωνίες μέ τούς ἀνθρώπους. Σημαίνει μόνο τούς μακρινούς του σκοπούς. Καί ἐδῶ εἶναι τό λεπτό σημεῖο. Νά ἀκούσει ὁ καθένας μας, ὅταν μᾶς καλεῖ ὁ Θεός. Νά καταλάβει τό σῆμα καί νά ὑποταχτεῖ στήν κλήση του. «Ἀκούσομαι τι λαλήσει ἐν ἐμοί Κύριος ὁ Θεός», πού θά πεῖ πώς ὁ καθένας θά πρέπει νά εἶναι ἔτοιμος νά δεχτεῖ τό θεῖο κάλεσμα.

Τόν κάθε ἕνα λοιπόν καλεῖ ὁ Θεός; Καί βέβαια κάλεσε ψαράδες, κάλεσε Τελῶνες, κάλεσε ἁμαρτωλούς, κάλεσε διῶκτες. Γι’ αὐτό πάντα τό ζήτημα εἶναι ἄλλο. Ποιός ἀκούει, ποιός σπεύδει νά τόν ἀκολουθήσει.

Στήν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι μοιάζουν σάν θωρακισμένοι. Δέν τους περνᾶ, δέν φτάνει στήν καρδιά τους ἡ θεῖα κλήση. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πέφτει πάνω τους καί εἶναι σάν να ἐξωστρακίζεται. Ἔτσι ὅπως ἕνα βλῆμα πέφτει ἐπάνω σ’ ἕνα σιδερένιο θώρακα. Καί ὅταν καμμιά φορά τύχει νά ἀκούσουν καί νά καταλάβουν, τότε ἀρχίζουν τή συναλλαγή. Τί μοῦ δίνεις γιά νά σέ ἀκολουθήσω; Στήν κλήση τῆς σωτηρίας οἱ ἄνθρωποι σήμερα ζητοῦμε ἀνταλλάγματα. Ὁποιαδήποτε ἀποστολή καί ἄν μᾶς ἀναθέσουν ἤ τήν ἀναλαμβάνουμε μόνοι μας ἤ ἡ σκέψη μας πηγαίνει στά ἐπακόλουθα, στά ἀνταλλάγματα, στό κέρδος, πού θ’ ἀποκομίσουμε. Ἀλοίμονο ὅμως στήν ἀνθρωπότητα, ἄν δέν ὑπήρχαν ἐκείνοι πού «ἀφέντες ἄπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Στό ἔργο τοῦ Σωτῆρα Χριστοῦ ἐπάνω στή γῆ καί στήν ἰστορία τῆς Ἐκκλησίας ἡ κλήση τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἀπό τά πρῶτα γεγονότα καί ὡς πρός τόν χρόνο καί ὡς πρός τήν σημασία. Ἐπί τρία χρόνια ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔχτιζε τήν Ἐκκλησία. Τήν θεμελίωσε «παρά τήν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας», ὅταν κάλεσε τούς μαθητές, ὅταν ἔστειλε τόν Παράκλητο.

Ὁ τρόπος τῆς ἡμερονύχτιας ἐργασίας, τῆς συνεχοῦς μέ λόγια καί ἔργο διδασκαλίας, τῆς καταρτίσεως τῶν μαθητῶν μέ ὅλα τά παιδαγωγικά μέσα ἄς εἶναι παράδειγμα σέ ὅσους ἀνατέθηκε ἡ μεγάλη ἀποστολή τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν ἀνθρώπων, τούς γονεῖς, τούς δασκάλους καί τούς ἱερεῖς. Σέ ὅλο τό τριετές διάστημα τῆς ἀναστροφῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τούς μαθητές καί Ἀποστόλους συντελοῦνταν τό ἔργο τῆς καταρτίσεως τους καί πραγματοποιοῦνταν τά λόγια, μέ τά ὁποῖα ὁ Θεῖος Διδάσκαλος κάλεσε τούς ἀλιεῖς τῆς θάλασσας τῆς Γαλιλαίας: «δεῦτε ὁπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἀλιεῖς ἀνθρώπων». Ἀμήν.

Η άμεση ανταπόκριση στη θεία πρόσκληση του Ιωάννη Καραβιδόπουλου

Για την κλήση των πρώτων μαθητών του Χριστού στο αποστολικό έργο γίνεται λόγος σε όλα τα Ευαγγέλια. Στο ευαγγέλιο του Λουκά (5,1-11) συνοδεύεται και με τη διήγηση για τη θαυμαστή αλιεία. Είναι η περικοπή που διαβάζεται την Κυριακή Α' Λουκά στα τέλη περίπου του Σεπτεμβρίου μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Σήμερα θα δούμε το γεγονός αυτό από τον ευαγγελιστή Ματθαίο (4,18-23).

1. Πρώτα-πρώτα πρέπει να προσέξουμε ότι το προσκλητήριο απευθύνεται στους τέσσερις υποψηφίους αποστόλους την ώρα ακριβώς που αυτοί βρίσκονταν στις εργασίες τους. Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει στη σκέψη ότι δεν χρειάζεται να απομακρυνθεί ο άνθρωπος από τον κόσμο και τη ζωή για να τον συναντήσει ο Θεός. Τέτοια φυγή μας διδάσκουν ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα που είναι διαποτισμένα με την αντίληψη ότι ο κόσμος και η ύλη είναι εκ φύσεως κακά στοιχεία και ότι ο άνθρωπος για να βρει τη σωτηρία του πρέπει να φύγει μακριά απ’ αυτά. Κατά την Αγία Γραφή, ο κόσμος, παρ’ όλη τη φθορά και την πτώση του στο κακό και στην αμαρτία, είναι εργο του Θεού. κι ο Θεός με δική του πρωτοβουλία συναντά τον άνθρωπο μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, μέσα στην κοινωνία, μέσα στην εργασία για να του προσφέρει τη σωτηρία.

Το προσκλητήριο για άλλους ήδη σήμανε, γιά άλλους θα σημάνει οπωσδήποτε κάποτε: Θα είναι ένα συναρπαστικό κήρυγμα; Θα είναι ένα συγκλονιστικό βίωμα; Θα είναι μια ξαφνική αφύπνιση από το λήθαργο της αδιαφορίας; Θα είναι η πρόσκληση του ιερέα; Θα είναι κάτι άλλο; Ο Θεός γνωρίζει πολλούς τρόπους για να επικοινωνεί με το πλάσμα του και να το σώζει. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι το αποκορύφωμα της προσπάθειας του ανθρώπινου πνεύματος να βρει τον Θεό, αλλά είναι η φανέρωση των ενεργειών που κάνει ο Θεός για να συναντήσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο και που η σπουδαιότερη των οποίων είναι η σάρκωση, η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού.

2. Κάνει εντύπωση η απόφασιστικότητα με την οποία οι τέσσερες ψαράδες ακολούθησαν τον Χριστό: «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ», σημειώνει ο ευαγγελιστής για τον Πέτρο και Ανδρέα. Καί παρακάτω για τα δύο παιδιά του Ζεβεδαίου γράφει: «Οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ». Άμεση και χωρίς ενδοιασμούς ή υπολογισμούς είναι η απόφασή τους να ακολουθήσουν τον Χριστό. Βέβαια δεν ακολουθούν απερίσκεπτα έναν άγνωστο που τους καλεί - πρέπει να προϋποθέσουμε την προηγούμενη γνωριμία τους με τον Χριστό, όπως την αφηγεΐται ο ευαγγελιστής Ιωάννης (1, 35 εξ.). Όμως στήν τελική τους απόφαση δεν ταλαντεύονται, δεν αμφιβάλλουν, δεν υπαναχωρούν. Η υπόσχεση του Ιησού να τους μεταβάλει σε ψαράδες ανθρώπων δίνει καινούργιο περιεχόμενο, νέο ιδανικό στη ζωή τους. Υπηρετώντας αυτό το ιδανικό έφεραν το φως του χριστιανισμού στην οικουμένη.

3. Κι ένα ακόμη σημείο ας προσέξουμε. Οι συμβιβασμοί δεν έχουν θέση στις μεγάλες αποφάσεις. Ο Θεός ζητάει ολόκληρο τον άνθρωπο κι όχι μόνο ένα μέρος του εαυτού του ή μερικές εκδηλώσεις της ζωής του. Ένα τέτοιο «βόλεμα» των πραγμάτων ικανοποιεί ίσως τη συνείδησή μας, δεν ικανοποιεί όμως τον Θεό. Η διακονία σ’ έναν υψηλό σκοπό απαιτεί την απαγκίστρωση από επίγειους δεσμούς, από ύλικά εμπόδια, από συναισθηματισμούς. Αυτό βέβαια με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι ο Χριστός προσκαλώντας τον άνθρωπο να τον ακολουθήσει τον αποτρέπει από μερικές αυτονόητες υποχρεώσεις του έναντι της ζωής. Ακριβώς αυτό το «ναι» στη θεία πρόσκληση σημαίνει πιο ευσυνείδητη εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεων, αλλά συγχρόνως και ιεράρχησή τους σε σχέση προς την απόλυτη απαίτηση του Θεού.

Κυριακή Β Ματθαίου Προσοχή στις προσκλήσεις του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Ήρθε η ώρα !  Το Ευαγγέλιο  που θ’ ακούσουμε  αύριο μας  θυμίζει  μία  αρχή.  Η  αντίστροφη μέτρηση για να μάθει η  οικουμένη  για τον ξεχασμένο ή παραποιημένο Θεό  άρχισε.  Ο Υιός  του Θεού, έλαβε σάρκα, βρήκε  τους συνεργούς Του και αρχίζει  το κοσμοσωτήριο έργο Του.  Θεραπεύει  ψυχές  και σώματα. 

Ο Χριστός όπως  βλέπουμε στο αυριανό Ευαγγέλιο  δεν ψάχνει  σοφούς για συνεργάτες Του,  υπήρχαν αλλού.  Δεν αναζητά  ισχυρούς για βοηθούς Του,  αυτοί θα τον πολεμήσουν.   Δεν βρίσκει τους εκπροσώπους  της  θρησκείας, είχαν απογοητεύσει ήδη τον λαό.  Αυτό που  θα  διδάξει  ο Κύριος δεν  είχε σχέση  με τους προηγούμενους  και το κυριότερο δεν ήταν  συμπλήρωμα  ή ανταλλακτικό των όσων  κακώς  έπραξαν οι άλλοι.   Αντίθετα, όλους θέλει ν’ αλλάξει και τους σώσει. 

Ο Χριστός  άρα  δεν κοιτά ποιοί  είμαστε, αλλά τι θα γίνουμε.  Αν είμαστε  στον σωστό δρόμο να παραμείνουμε εκει,  αν βρισκόμαστε στον παράδρομο  να βρεθούμε κάποτε  στην ορθή πορεία. Η οικονομική,  πνευματική, κοινωνική μας καταγωγή  δεν μπορεί να είναι εγγύηση και  της καλής ποιότητας  μας. Μακάρι να συνέβαινε  αυτό. Επειδή  κατέχουμε θέσεις  εδώ στην γη, δεν σημαίνει  ότι  θα τις βρούμε  (ή και θα τις εξαγοράσουμε) και στον ουρανό. 

Ο Ιησούς είδε  στους ψαράδες  την απλότητά τους,  γι’ αυτό  αφήνουν και τα πάντα,  πατέρα  και δουλειά.  Γνώριζαν από τρικυμίες  στην λίμνη,  είχαν  και το σθένος να αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες της  ζωής  κοντά στον Χριστό.  Από την δόξα στην τιμωρία,  από την χαρά στην σταύρωση.  Στην καθαρή  καρδιά τους ο Χριστός  έβλεπε  τον «τόπο»  που πρώτα θα  καρποφορούσε  ο λόγος Του,  θα  γινόταν  οι Απόστολοι  του μηνύματος   που κόμιζε στην ανθρωπότητα.  Τους κάλεσε σε μία άλλου είδους ψαριά, αυτής των ανθρώπων, με δίχτυ  τον λόγο Του,  στα πελάγη  της  κοινωνίας, σε  πόλεις και βουνά.  Πότε με την ικανοποίηση ενός θαύματος και πότε  με την απογοήτευση  και απαίτηση  να φύγουν από την πόλη. 

Το να κερδίσουμε  ψυχές  στον  Χριστό  είναι   σίγουρα τέχνη  των τεχνών.     Ο Χριστός την  συσχέτισε  μ’ αυτή  του ψαρά  και  έγινε ο αρχιψαράς.   Εκείνος μόνο μπορεί να διδάξει  και να πείσει γνήσια, αρκεί να  Του το ζητήσουμε, να  Του δώσουμε το δικαίωμα. 

Είναι σίγουρα  μεγάλο το τίμημα  μιας  θετικής απάντησης  στην κυριακή προ(σ)κληση  για  να Τον ακολουθήσουμε,  όπως οι ψαράδες  της ευαγγελικής  περικοπής  που θα ακουσθεί  αύριο.  Αν  ήταν κοινός θνητός  ίσως το σκεπτόμαστε  παραπάνω,  όταν πρόκειται  όμως για τον ίδιο τον Θεό, πρέπει να αφήσουμε  κάθε είδους  δίχτυα  του βιοπορισμού μας,  σε μια στιγμή  μάλιστα.    Κάθε σκέψη ή προβληματισμός  μπορεί να ξεθωριάσει  την επιθυμία μας,  μπορεί να ανατρέψει  την προθυμία μας  και να εκτεθούμε  ενώπιον Θεού  και ανθρώπων.

Πρέπει οπωσδήποτε  να έχουμε την προσοχή μας  στις προσκλήσεις.  Να εξετάζουμε ποιός και γιατί μας προσκαλεί. Αν  αξίζει  δηλαδή  τον κόπο ή αν θα χάνουμε  τον χρόνο μας και κυρίως την ψυχή μας.  Η πληθώρα των αιρέσεων  και των ψευδορθόδοξων  ομάδων είναι παγίδα.   Είτε από άγνοια,  είτε από υπερβάλλοντα ζήλο  μπορεί να είμαστε εμείς τα θύματά τους.   Θα στοιχίσει  πρώτα την ηρεμία μας την ψυχική και ύστερα την σωτηρία μας. Προσοχή  και επιφύλαξη, η  λάμψη του χρυσού δεν είναι  και εγγύηση  ότι υπάρχει. 

Στην θέση του κάθε ψαρά  μπορεί να  είμαστε  και εμείς, μας έχει διαλέξει ο Θεός με το Βάπτισμά  μας.   Γίναμε  μαθητές Του.  Με τη  ζωή μας, τα λόγια μας, το παράδειγμά μας  διδάσκουμε  Χριστό, φέρουμε  τ’ όνομά Του.  Έρχεται η ώρα έμπρακτα  να δείξουμε  αν είμαστε  χριστιανοί  κατ’ ευφημισμό  ή κατ’ ουσίαν.   Χωρίς  ακρότητες  και υπερβολές.  Ο Κύριος  άρχισε  να κηρύττει,  ψάχνει  για  τ’ αυτιά  που θα Τον ακούσουν,  τα μάτια  που θα Τον συναντήσουν και τις καρδιές που θα  Τον πιστέψουν.  Εμείς  σίγουρα  τα έχουμε, ας Του τα διαθέσουμε.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ.δ' 18-23).«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων».Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελιδης

«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων».

       Εἶναι ἡ πρόσκληση μέ τήν ὁποία ὁ Μεγάλος Διδάσκαλος, ἀγαπητοί μουἀδελφοί, καλεῖ τούς ψαράδες τῆς μαγευτικῆς Τιβεριάδος, μέ τίς ἁπλοϊκές καρδιές, γιά νά γίνουν Ἀπόστολοι τῆς ιδέας καί τῆς θρησκείας τῆς μοναδικῆς, πού ἔρχεται νά διδάξει στόν κόσμο. Ἐλᾶτε κοντά μου, τούς λέει: Ψαράδες θά εἴσαστε πάλι. Μά, ἀντί νά ρίχνετε αὐτά τά δίκτυα στή θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, θά ρίχνετε τά δίκτυα τοῦ λόγου σας, πού θἆναι λόγος Θεοῦ, στή θάλασσα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καί μέ τή δύναμη του θά ἀνασύρετε ἀπό τόν βυθό τῆς ἀπωλείας τίς κουρασμένες ψυχές καί θά τίς ἀναπαύετε στό ὑπήνεμο λιμάνι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

     Αὐτοί εἶναι οἱ πρῶτοι ὑπέρθειοι μυσταγωγοί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Αὐτοίἔλαβαν πρῶτοι τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί μετά τήν μετέδωσαν στούς διαδόχους τους. Καί ἐξακολουθεῖ ἡ ἴδια Χάρη νά χειροτονεί τούς λειτουργούς τῆςἘκκλησίας, μέχρι σήμερα, τούς Ἱερεῖς. Γνήσιοι αὐτοί ἀκόλουθοι τοῦ Διδασκάλου τῆς ἀγάπης καί διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων,ἔζησαν σκορπίζοντας παντοῦ ἀγάπη καί γαλήνη. 

    Ναί, ὁ παπᾶς! Ὅ,τι θέλουν ἄς ποῦν οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἱερού Κλήρου. Ὁ παπᾶς, αὐτός ὁ μαυροφορεμένος ἐργάτης τοῦ καλοῦ, ο ρασοφόρος εκπρόσωπος της αγάπης του Θεού, πού ἔχει «πεθάνει» γιά τόν κόσμο, ἀλλά «ζεί» γιά τόν Χριστόν, εἶναι πάντα τῆς Θείας Βουλῆς τό ὄργανο. Εἶναι, ὅπως λέγουν οἱ ναυτικοί μας, «στῖγμα» σωστοῦ προσανατολισμοῦ στόν χάρτη τῆς πορείας τοῦἀνθρώπου, μέσα στό πέλαγος τῆς ζωῆς, στήν διάρκεια τῶν αἰώνων.

      Εἶναι ἡ μεγάλη δύναμη, πού μπορεῖ τό ἔθνος μας, ἄνευ ὅρων, νάἐμπιστευθεί τήν ὕπαρξη καί τήν πρόοδό του. Γι’ αὐτό καί τόν κυνηγοῦν, γι’ αὐτό καί τόν κτυποῦν,γι’ αὐτό καί δέχεται τίς πιό φοβερέςἐπιθέσεις τῶν δυνάμεων τοῦσκότους. Ὅμως ἐκεῖνος δέν φοβᾶται ποτέ. 

   Τό ἀπέδειξε ἄλλωστε περίτρανα, σέ στιγμές δύσκολες γιά τόἔθνος. Καί δέν φοβήθηκε οὔτε σκλαβιά, οὔτε μαχαίρι, οὔτε φωτιά.Ἔμεινε μόνος στή σκλαβωμένη Πατρίδα. Ἔγινε φῶς καί ἐφώτισε τήν ἑλληνική καρδιά. "Ἐβασανίσθη, ἐσουβλίσθη, ἐκρεμάσθη, ἐσύρθη εἰς τούς δρόμους, ἐρρίφθη εἰς τήν θάλασσα", μά ὁ ἅγιος σκοπός του πραγματώθηκε. 

   Καί εἶναι πάντα ὁπαρηγορητής τοῦ πόνου, μά καί ὁὁρμητικός ἀγωνιστής. Εἶναι ὁβράχος, πού πάνω του σπάζει κάθε λύσσα καί κάθε ἐπιβουλή. Εἶναι τό στήριγμα, πάνω στό ὁποῖο στηρίζονται οἱ κουρασμένοιὁδοιπόροι τῆς ζωῆς. Μόνον αὐτός εἶναι κοντά στόν ἄνθρωπο, σέ κάθε περίσταση. 

   Στήν γέννησή του, είναι κοντά να του διαβάσει τις ευχές και να τον "σαραντήσει", να τον βαπτίσει και για να τον μυρώσει μεταδίδοντας του τις χάρες του Παναγίου Πνεύματος, μετά συμμεριζόμενος τήν χαρά του, μεταδίδει σε αυτόν και στον σύντροφο που διάλεξε, την ευλογία του Θεού στον γάμο του, μά αργότερα μοιράζεται και την απώλεια των δικών του ανθρώπων, τόν κάθε του πόνο. Καί στήν δική του τελευταία  ὥρα τόν προετοιμάζει μέ τά Μυστήρια καί τίς ἁγιαστικές ἀκολουθίες τῆςἘκκλησίας μας, γιά τήν αἰωνιότητα.

    Αὐτός εἶναι ὁ παπᾶς,ἀδελφοί μου! Παντοτεινός καί μοναδικός κλειδοῦχος τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Κι’ ἄν περιστάσεις διάφορες, οδήγησαν τους ανθρώπους με τα λόγια τους, που ως γνωστόν και κόκκαλα σπάνε, και τοῦκουρέλιασαν τά ράσα, τήν καρδιά του κανείς δέν μπόρεσε νά τήν κουρελιάσει. Ἄν τοῦ λύγισαν τό σῶμα, τό φρόνημα καί τήν ψυχή καμιά δύναμη δέν στάθηκε ἱκανή νά τήν γονατίσει. Ἄς τόν περιφρονοῦν ὅσοι θέλουν ἄς μιλοῦν γι’αὐτόν μέ λόγια πικρά. Ἄς τόν κατατρέχουν ἄς μην καταλαβαίνουν καμιά φορά τις δυσκολίες που περνά στην διαποίμανση των ψυχών της Ενορίας του, αλλά καλό είναι να γνωρίζουν πως στίς τρικυμίες τους και στην ανάγκη τους, θά τόν ἀποζητοῦν και τελικά θα εναποθέσουν στο πετραχήλι του τον πόνο τους.        

   Καί εκείνος πάντα θα είναι εκεί, για να τους συγχωρεί και να τους αγαπά, για τους δίνει την ελπίδα, θἆναι πάντοτε ἐκεῖνος, που με την εντολή του Θεού,"...καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων», θα είναι ὁ κυρίαρχος τῶν ψυχῶν τους.
   Τους ιερείς και τα μάτια μας λοιπόν αδελφοί μου, να τους έχουμε από κοντά, να τους αγαπάμε, να τους φροντίζουμε, ενίοτε δε να καλύπτουμε ακόμα και τα λάθη τους, που σαν άνθρωποι σίγουρα θα κάνουν. Και οι ιερείς όμως να σέβονται και να αγαπούν το ποίμνιο και την Ενορία τους, να συμπαραστέκονται και να βοηθούν τους Ενορίτες τους, να αγκαλιάζουν με καλοσύνη τα παιδιά τους, να δημιουργούν σχολεία και να χτίζουν εκκλησιές και όχι να τις γκρεμίζουν και τότε οι Ενορίες προοδεύουν, ακτινοβολούν, μεγαλώνουν, περισσεύουν και ξεχειλίζουν από την αγάπη του Χριστού.

 Ο Θεός μαζί μας!!!

Κυριακή Β΄ Ματθαίου -«Δεύτε οπίσω μου»

Ευαγγέλιο: Ματθ. Δ΄18-23 

«Δεύτε οπίσω μου»

Την κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου, μας περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, ενώ ψαρεύουν στη λίμνη της Γαλιλαίας, δέχονται την επίσημη πρόσκληση του Κυρίου να Τον ακολουθήσουν με το «Δεύτε οπίσω μου». Η στιγμή είναι μεγάλη και συγκλονιστική, όχι μόνο για τους τέσσερις, αλλά και για την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Γιατί κανένα πρόσωπο και κανένα πράγμα δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό, που να μην έχει το σκοπό της ύπαρξής του, το μικρό ή και το μεγάλο προορισμό του. Υπάρχει η γη, για να ζούμε σ’ αυτή όλοι οι άνθρωποι και όλα τα όντα της γης. Υπάρχει ο ήλιος για να φωτίζει, να ζωογονεί, να θερμαίνει τη γη, για να μπορεί αυτή να αποβαίνει εξαίρετο κατοικητήριο του ανθρώπου. Υπάρχει ο αέρας, το νερό, όλα τα αγαθά της γης, για να μας τροφοδοτούν και να μας συντηρούν. Και γεννιέται το ερώτημα: Κι εμείς γιατί υπάρχουμε; Για να ζούμε μόνο τα λίγα και βασανισμένα χρόνια της επίγειας ζωής μας; Αλλοίμονο, αν ήταν τόσο επιπόλαιος ο επίγειος σκοπός της ζωής μας. 

Αντίθετα, ο επί γης προορισμός της ζωής μας είναι μέγιστος και Θείος και αυτό τον βρίσκει κανείς, ακολουθώντας μόνο τον Σωτήρα Χριστό. Ποιος όμως είναι ο επί γης προορισμός της ύπαρξης και ζωής μας; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι ο προορισμός μας είναι διπλός, δηλαδή και επίγειος και επουράνιος. Ας δούμε, λοιπόν, πρώτα ποιος είναι ο επίγειος προορισμός μας.

Πρώτος και κύριος προορισμός μας, εδώ σ’ αυτή την επίγεια ζωή, είναι να γίνουμε καλοί Χριστιανοί. Να μορφωθούμε σύμφωνα με το θέλημα και το υπόδειγμα του Χριστού. Να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός, ώστε Εκείνος να κυβερνά τη ζωή μας. Γιατί, όπως είμαστε σήμερα, οι περισσότεροι είμαστε μόνο ονομαστικά και όχι ουσιαστικά χριστιανοί. Παρ’ όλο που είμαστε βαπτισμένοι και είμαστε πιστοί και φέρουμε όνομα χριστιανικό και σφραγίδα και ταυτότητα χριστιανική, η όλη βιωτή και πολιτεία μας, κάθε άλλο παρά χριστιανική είναι. Αυτό που θέλει από εμάς ο Κύριος είναι να είμαστε άγιοι, άγιος ο βίος μας, άγια τα λόγια μας, τα έργα μας, όλη μας η συμπεριφορά και ζωή μας. Ο Απόστολος Πέτρος, μας παρακινεί και μας λεει, ότι όλη μας η συμπεριφορά θα πρέπει να είναι άγια, όπως άγιος είναι και ο Θεός που μας κάλεσε. Θα πρέπει στη ζωή μας να είμαστε καλοί, τίμιοι, δίκαιοι, ευσεβείς, σώφρονες, καθαροί και όχι κακοί, αμαρτωλοί, άδικοι, άσωτοι, πονηροί, εμπαθείς. Βέβαια, ο Θεός μεριμνά για τον καθένα μας. Γι αυτό και μας αφήνει επί της γης και παρατείνει τη ζωή μας και μας δίνει χρόνια και χρόνια, για να πετύχουμε τον ψηλό προορισμό μας, που είναι η επουράνια Βασιλεία Του.

Για να κερδίσουμε όμως την ουράνια Βασιλεία Του, θα πρέπει να τηρήσουμε κατά γράμμα τις εντολές Του. «Μακάριοι», μας λεει, «όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δική τους θα είναι η βασιλεία των Ουρανών». «Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το πρόσωπο του Θεού». «Μακάριοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί θα ονομασθούν παιδιά του Θεού». (Ματθ. Ε΄3,8,9). Ο Κύριος μας υπόσχεται πάντοτε την αιώνια ζωή και τη βασιλεία των ουρανών με το «Ελάτε, οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου, κληρονομείστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου». (Ματθ. ΚΕ΄, 34). Και μας βεβαιώνει ότι τότε, κατά την δευτέρα Του παρουσία, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, στη Βασιλεία του Πατέρα Του. (Ματθ. ΙΓ΄43). Αυτός είναι, λοιπόν ο τελικός προορισμός μας και ο ύψιστος σκοπός της επίγειας ζωής μας. Ο Παράδεισος, η δόξα και η μακαριότητα του Θεού. Να γίνουμε δοξασμένοι, πανευτυχείς και μακάριοι, όπως είναι ο Κύριος και Θεός μας.

Για να πετύχουμε όμως το στόχο μας αυτό, όπως είπαμε και πιο πάνω, απαραίτητα θα πρέπει πρώτα να εκπληρωθεί ο επίγειος προορισμός μας, για να ακολουθήσει έπειτα και ο επουράνιος. Αλλά για να πραγματοποιηθεί ο επίγειος προορισμός μας, χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Θεού. Γι’ αυτό κι Εκείνος μας καλεί και μας λεει: «Ακολουθήστε με, αν θέλετε να σώσετε τη ζωή σας, απαρνηθείτε τον κακό εαυτό σας και σηκώνετε κάθε μέρα τον σταυρό σας» (Λουκ. Θ΄23). Δηλαδή χρειάζεται ένας έντονος και διαρκής αγώνας και πρώτ’ απ’ όλα πίστη στον Ιησού Χριστό. Η πίστη είναι η βάση, το θεμέλιο, η αφετηρία η δύναμη της αγιότητας και της χριστιανικής ζωής. Η πίστη ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο μόνος Σωτήρας και Λυτρωτής των αμαρτωλών ανθρώπων. Γι’ αυτό και ο Κύριος προτού ζητήσει την αγιότητα ζήτησε την πίστη. Και μας καλεί με το «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο», με το ότι «όποιος πιστέψει και βαπτισθεί, θα σωθεί» (Μαρκ. Α΄, 15) και ότι «χωρίς πίστη, είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό». (Εβρ. ΙΑ΄ 6). Η πίστη είναι η βάση, γιατί αν δεν πιστέψουμε κι αν δεν  μετανοήσουμε, ούτε θα εξομολογηθούμε, ούτε προσευχή, ούτε ελεημοσύνη, ούτε αρετή, τίποτε μα τίποτε δεν θα κάνουμε. Πρέπει, λοιπόν, πρώτα να πιστέψουμε στον Χριστό, να του ζητήσουμε όλ’ αυτά, να του ζητήσουμε και τη βασιλεία Του, για να τα λάβουμε.

Το άλλο που πρέπει να προσέξουμε είναι η υπακοή στις άγιες εντολές Του. Πρώτα πίστη και έπειτα υπακοή. Πλήρης εφαρμογή και τήρηση των εντολών Του. Η πίστη είναι πιο εύκολη. Η υπακοή είναι δύσκολη. Εύκολα ανοίγουμε τ’ αυτιά μας και ακούμε τον Λόγο του Θεού. Δύσκολα τον εφαρμόζουμε. Είναι ο κακός εαυτός μας, είναι ο κόσμος, είναι ο διάβολος με τους πειρασμούς του, που αντιδρούν κι έτσι με τα λόγια είμαστε χριστιανοί, με τα έργα όμως κάθε άλλο παρά χριστιανοί είμαστε. Λοιπόν, δεν φτάνει η πίστη, απαραίτητη είναι η εφαρμογή ή μάλλον απαιτείται έμπρακτη πίστη, εφαρμοσμένη αρετή, πίστη και αρετή που να τη βεβαιώνουν τα έργα, τα καλά βέβαια έργα, ο ενάρετος βίος, πως είναι γνήσια, σωστή, πραγματική πίστη και αρετή. Μη μένουμε, λοιπόν, μόνο στο ένα. Ας αποκτήσουμε και το άλλο, για να πετύχουμε τον ψηλό και Θείο προορισμό μας.

Αδελφοί μου! Έχουμε χρέος, να δώσουμε ότι μπορούμε ο καθένας μας για τον Χριστό. Και δύναμη και χαρίσματα και στην ανάγκη και αυτή ακόμα τη ζωή μας. Και πρέπει να ξέρουμε ότι όποιος δίνει στο Χριστό δεν δίνει, αλλά παίρνει. Μέσα στη φοβερή κατάπτωση της εποχής μας, ο επανευαγγελισμός του λαού του Θεού, είναι ένα όραμα ζωής, αγάπης και θυσίας. Σήμερα που ο άνθρωπος κουράστηκε μέσα στη δίνη των ανέμων και της αποστασίας και μέσα στον καύσωνα της αμαρτίας, αρχίζει να αναζητεί εναγώνια το «ύδωρ το ζων» (Ιωαν. Δ΄11), τον Χριστό. Θα είναι τρομερό, να έχουμε ένα τόσο μεγάλο και ένδοξο προορισμό, που κανένα όν δεν έχει επί της γης κι εμείς να αδιαφορούμε γι’ αυτό. Ας προσέξουμε, λοιπόν, πολύ, ας μελετήσουμε το θέμα του ψηλού προορισμού μας και ας αγωνιστούμε για να το πετύχουμε. Η δόξα και η χαρά του ουρανού, μας περιμένει.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος – Μητροπολη Πάφου

Κυριακή Β Ματθαίου ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ! π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Ακούσαμε σήμερα στην Ευαγγελική περικοπή την κλήση των μαθητών του Χριστού και την άμεση ανταπόκρισή τους στην πρόσκληση του Κυρίου. Ετοιμαζόμαστε ταυτόχρονα να τιμήσουμε μεθαύριο όλους τους Αγίους Αποστόλους. Σχεδόν όλοι μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού!  Αλλά, τι σημαίνει μαρτύρησαν και πια ήταν η μαρτυρία τους;

Δεν είναι μαρτυρία το μαρτύριό τους μόνο. Το ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του ζωντανού Θεού, του μόνο υπαρκτού Θεού, είναι η μαρτυρία των Αγίων Αποστόλων και αυτή τη μαρτυρία τους την αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός. (Αυτό απήντησε ο Πέτρος όταν τους ρώτησε ο Χριστός τι νομίζουν για Κείνον).  Είναι μια διαδικασία όπου η πίστη στο Χριστό προκαλεί την αποκάλυψη και η αποκάλυψη ενισχύει την πίστη. Και η γνώση αυτού του «μυστικού», (του ποιος είναι ο Χριστός), σε οδηγεί στο να το μοιραστείς με άλλους. Είναι μυστικό γιατί είναι μυστικός ο τρόπος που αποκαλύπτεται από τον ίδιο το Θεό και που το ζει ο καθένας στην καρδιά του.

Έτσι οι άγιοι απόστολοι διέδωσαν αυτή την πίστη, αυτή την αποκάλυψη του Θεού, σε όλο τον κόσμο.  Και στο τέλος για την πίστη τους αυτή έδωσαν και το αίμα τους, μαρτύρησαν με τη ζωή τους.

Και μεις σήμερα καλούμαστε να γίνουμε μάρτυρες του ίδιου γεγονότος, της ίδιας πίστεως. Και μάρτυρας είναι αυτός που είδε με τα μάτια του, άκουσε με τα αυτιά του, ψηλάφισε με τα χέρια του, έζησε από κοντά και καλά. Άρα, θα πρέπει και μεις να ζούμε το γεγονός ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του ζωντανού Θεού. και αυτό είναι το ερώτημα που θα βάλει ο καθένας στον εαυτό του σήμερα: «Θα απαντούσα εγώ όπως ο Πέτρος για το τι είναι ο Χριστός για μένα;»

Και αυτό το αποδεικνύει η καθημερινή μου ζωή. Πιστεύω στο Χριστό; Εμπιστεύομαι τη ζωή μου σ΄ Αυτόν; Ξεκινώ και τελειώνω την ημέρα μου με το όνομά του, την προσευχή; Εφαρμόζω το θέλημά Του; Υπακούω στις εντολές Του; Αγαπώ το συνάνθρωπό μου; Είμαι μέλος ζωντανό της Εκκλησίας Του; Κοινωνώ του Σώματός Του και του Αίματός Του; Είμαι διατεθειμένος να στερηθώ κάτι για το Χριστό; Θα δίναμε ακόμη και τη ζωή μας για Αυτόν;

Η σημερινή, λοιπόν ημέρα, ας γίνει ευκαιρία, να δώσουμε και μεις την μαρτυρία των Αγίων Αποστόλων στην ζωή μας.