Η αλλαγή της στάσης των Προτεσταντών στη σημασία των Ιερών Λειψάνων

Η διαχείριση κάποιων αρνητικών αποτελεσμάτων θα είναι ακόμη δυσχερέστερη. Αν τα αποτελέσματα μιας χρονολόγησης κάποιου λειψάνου είναι αρνητικά, δηλαδή αν η ραδιοχρονολόγηση δείξει πως τα λείψανα που χρονολογήθηκαν είναι μεταγενέστερα της εποχής που έζησε ο Άγιος, του οποίου φέρεται πως είναι, γεννάται το ερώτημα τι θα πουν οι εκκλησιαστικοί ηγέτες στο πλήρωμα της Εκκλησίας. Και κανείς δεν θα ήθελε να αναλάβει την ευθύνη μιας λάθος χρονολόγησης ενός πραγματικού κειμηλίου. Έστω, πως για κάποιο λόγο γίνεται λάθος χρονολόγηση και ένα πραγματικό κειμήλιο θεωρείται μεταγενέστερο. Προκαλείται η αμφισβήτηση ενός πραγματικού κειμηλίου.

Ερείπια Ναού του Τιμίου Προδρόμου

 Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ώστε η όποια εξέταση και έρευνα γίνεται σε ιερά λείψανα να μην προκαλεί σύγχυση στο πλήρωμα της Εκκλησίας. Και να μην εισάγει έμμεσα την αμφισβήτηση της αυθεντικότητας όλων των κειμηλίων, αλλά και της Παράδοσης που, μέσα από τους αιώνες, μας παρέδωσε ως αυθεντικά αυτά τα κειμήλια. Άλλωστε, όπως πολύ ορθά έχει τονιστεί, « Abusus non tollit usum »· η κατάχρηση και η παράχρηση δεν αίρει, δεν καταργεί τη χρήση [64]. Και είναι γνωστό πως η εξαίρεση δεν καταργεί αλλά επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ας προβάλλουμε, λοιπόν, τον κανόνα της αυθεντικότητας των ιερών κειμηλίων, ας τον υπενθυμίζουμε σε κάθε ευκαιρία, ας τον διακηρύττουμε urbi et orbi.

 Επίσης, θα πρέπει να τονίσουμε πως στην Ορθόδοξη Παράδοση, ανέκαθεν, η αυθεντικότητα των κειμηλίων καταδεικνυόταν όχι μόνο με ανθρώπινα μέσα, όπως είναι π.χ. η αρχαιολογική και ιστορική έρευνα, αλλά και με ουράνια σημεία. Απόδειξη της αυθεντικότητας των ιερών κειμηλίων είναι και οι θαυματουργικές ιάσεις, η υπερκόσμια ευωδία, τα ουράνια οράματα. Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη βιβλική αρχαιολόγος, αν όχι η πρώτη αρχαιολόγος γενικά, η Αγία Ελένη, στηρίχτηκε όχι μόνο σε ιστορικά και αρχαιολογικά στοιχεία αλλά και σε ένα θεϊκό σημάδι για να βρει τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου, το κατ’ εξοχήν κειμήλιο της Χριστιανοσύνης, και να τον διακρίνει από τους δύο σταυρούς των ληστών.

Με υπόδειξη του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακαρίου, τοποθέτησε διαδοχικά τους τρεις σταυρούς, που είχαν βρεθεί στο Γολγοθά, στο κρεβάτι ενός βαρύτατα ασθενούς. Ο ασθενής θεραπεύτηκε αμέσως μόλις ήρθε σε επαφή με τον Τίμιο Σταυρό. Οι τρεις ευρέσεις της Τιμίας Κάρρας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου συνδέονται με οράματα και θαυματουργίες. Έχουμε, όμως, και πολλά νεότερα η και σύγχρονα παραδείγματα. Πριν δύο περίπου αιώνες, η εύρεση της Τιμίας Εικόνας της Παναγίας της Μεγαλόχαρης στην Τήνο ήταν αποτέλεσμα θείων εμφανίσεων της Μητέρας του Θεού στην Αγία Πελαγία την Τηνία και άλλα πρόσωπα, και συνδέθηκε με την παύση ενός φοβερού λοιμού και πολυάριθμα άλλα θαύματα.

Τον προηγούμενο αιώνα, οι ανασκαφές στις Καρυές Μυτιλήνης αλλά και στο όρος των Αμώμων, στη Μάκρη Ατικής, κυριολεκτικά, καθοδηγούνταν από τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη στην πρώτη περίπτωση, και τον Άγιο Εφραίμ τον Νεοφανή στη δεύτερη. Επισφραγίστηκαν από πολλά και εντυπωσιακά θαύματα [65]. Στην Ορθοδοξία το θαύμα δεν είναι, απλά, υπόθεση ιστορικής έρευνας, αλλά είναι συνεχής πραγματικότητα και καθημερινό βίωμα. Πρέπει να τονιστεί πως τα ουράνια πράγματα δεν μπορεί να εξετάζονται αποκλειστικά με γήινα μέσα.

Οστά του Τιμίου Προδρόμου

ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΜΕΡΙΔΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΕΙΜΗΛΙΩΝ – ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

 Δεν είναι άσκοπο να σημειωθεί πως όλη αυτή η ενασχόληση με τα ιερά κειμήλια συνδέεται και με μια κάποια αποπροτεσταντοποίηση του δυτικού χριστιανικού κόσμου, μια κάποια στροφή του προς την Ορθοδοξία πάνω στο ζήτημα της ιερότητας της ύλης. Τα κειμήλια, που καταστρέφονταν στην Ευρώπη του 16ου αιώνα[66], τώρα πια, αντιμετωπίζονται, κατά κανόνα, με σεβασμό, συχνά με δέος, κάποτε με ενθουσιασμό. Σε άλλο κείμενό μου έχω αναφερθεί στην επιστροφή των ιερών Εικόνων στον δυτικό προτεσταντικό κόσμο. Το ίδιο συμβαίνει, γενικότερα, με τα ιερά κειμήλια. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οι βασικές αιτίες αυτού του φαινομένου είναι οι εξής:

1) Η πάροδος του χρόνου. Οι αρχές του προτεσταντισμού, σταδιακά, φθείρονται και ξεθωριάζουν.

2) Η γενικότερη πολιτισμική ατμόσφαιρα, το περιρρέον περιβάλλον και τα σύγχρονα πολιτιστικά πρότυπα, που είναι φιλικά προς την ύλη και την εικόνα.

3) Η επαφή του προτεσταντικού κόσμου με άλλες θεολογίες.

4) Η επίθεση που δέχεται ο χριστιανικός κόσμος, γενικότερα, από αντιχριστιανικά κέντρα, που αμφισβητούν την ιστορικότητα του Χριστιανισμού. Τα ιερά κειμήλια τονίζουν αυτή την ιστορικότητα.

5) Η απουσία προτεσταντικής παράδοσης. Οι ηγέτες της Διαμαρτύρησης, αρνούμενοι την εκκλησιαστική παράδοση, την παράδοση του ιερού Χρυσοστόμου και του Μεγάλου Βασιλείου, άφησαν το σπέρμα της κατάργησης της δικής τους διδασκαλίας. Ο σύγχρονος προτεστάντης αδυνατεί να κατανοήσει γιατί θα πρέπει να αρνείται την παράδοση του Μεγάλου Βασιλείου και του ιερού Χρυσοστόμου, που έζησαν μόλις 3-4 αιώνες μετά τον Χριστό, και να σέβεται την παράδοση του Λουθήρου, ο οποίος έζησε, περίπου, μια χιλιετία αργότερα από αυτούς τους Πατέρες της Εκκλησίας. Σήμερα, ο προτεστάντης, λαμβάνοντας ποικίλα ερεθίσματα, επιλέγει ο,τι τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα, χωρίς να δεσμεύεται από κανέναν και τίποτε. « Sola Scriptura ». Ερμηνεύει την Αγία Γραφή, όπως θέλει αυτός. Όμως, μια προσεκτική ανάγνωση της Αγίας Γραφής οδηγεί στην τιμή των ιερών εικόνων και των ιερών κειμηλίων.

 Για όλους αυτούς τους λόγους παρατηρείται, σήμερα, στον προτεσταντικό κόσμο, μια στροφή προς την Ορθόδοξη Θεολογία, αναφορικά με την τιμή των ιερών κειμηλίων και τη χρήση των ιερών εικόνων. « Matter matters », « η ύλη μετράει », διαπιστώνει, σήμερα, ο δυτικός άνθρωπος. Οι Προτεστάντες, άλλοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό, αναθεωρούν τις απόψεις τους σε διάφορα θέματα, και, μάλιστα, στο ζήτημα της στάσης τους απέναντι στις ιερές εικόνες και τα ιερά κειμήλια.

 Ενδεικτικός είναι ο ενθουσιασμός ενός προτεστάντη πάστορα, του Paul Begley, ο οποίος, σε βίντεο που ανέβασε στο διαδίκτυο, ανακοίνωσε στους θεατές του διαδικτυακού καναλιού του την είδηση για την εύρεση των τιμίων λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στη Βουλγαρία [67]. Μάλιστα, ανέφερε και δύο περιστατικά από την Παλαιά Διαθήκη, για να καταδείξει την αξία των ιερών λειψάνων. Το περιστατικό της ανάστασης ενός νεκρού από την επαφή του με τα λείψανα του Προφήτου Ελισσαίου [68]· και την ανακομιδή των λειψάνων του δικαίου Ιωσήφ από τους Εβραίους, οι οποίοι, φεύγοντας από την Αίγυπτο για τη γη της Επαγγελίας, τα πήραν μαζί τους [69]. Ειδικά το περιστατικό για την ανάσταση του νεκρού από τη χάρη των ιερών λειψάνων του Προφήτου Ελισσαίου, μπορεί να το βρει κάποιος σε κάθε εγχειρίδιο Ορθόδοξης Χριστιανικής Απολογητικής κατά του Προτεσταντισμού. Ο προτεστάντης Begley, προφανώς, δεν το βρήκε εκεί. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή, το συνάντησε. Και, στη δεδομένη στιγμή, το θυμήθηκε και το ανέφερε.

 Βέβαια, πρέπει να τονίσουμε πως υπάρχει, ακόμη, μεγάλη απόσταση μεταξύ της θετικής στάσης πολλών σύγχρονων προτεσταντών απέναντι στα ιερά κειμήλια και της απόδοσης τιμής προς αυτά. Πάντως, η απόσταση μικραίνει. Και αυτό είναι κάτι. Και το κάτι είναι, πάντα, καλύτερο από το τίποτε.

 Αυτή η στροφή του δυτικού κόσμου προς μια ορθόδοξη θεώρηση των ιερών κειμηλίων συνιστά, για την Ορθόδοξη Εκκλησία, μια ευκαιρία, αλλά, ταυτόχρονα, και μια ευθύνη. Ο δυτικός Χριστιανός, κουρασμένος από τις συνεχείς αντιχριστιανικές επιθέσεις και σε ιστορικό επίπεδο, μελετά την ιστορία και ερευνά τους πρώτους εκκλησιαστικούς χρόνους, για να βρει απαντήσεις. Και αυτή η ιστορική έρευνα τον οδηγεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πρέπει, λοιπόν, και η Ορθόδοξη Εκκλησία να αναδείξει και να προβάλει τέτοια θέματα και με τέτοιους τρόπους, που θα βοηθούν τον δυτικό άνθρωπο να βρει την αλήθεια, δηλαδή την Ορθοδοξία.

                                                           ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

 « Μνήμη Δικαίου μετ’ εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε », αναφέρεται στο απολυτίκιο του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού. Και πράγματι. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος δεν χρειάζεται κανένα έπαινο, κανένα εγκωμιαστικό λόγο. Η μαρτυρία του Κυρίου για την αρετή του Βαπτιστού Ιωάννου, ο λόγος Του πως αυτός είναι ο « Μείζων εν γεννητοίς γυναικών» [70], υπερβαίνει κάθε εγκώμιο. Και ο έπαινος του Υιού του Θεού για αυτόν που υπήρξε Πρόδρομός Του, υπερνικά κάθε άλλο έπαινο. Οι δικοί μας προς αυτόν εγκωμιαστικοί λόγοι και η υπόμνηση της αρετής και των θαυμάτων του, εμάς ωφελούν, εμάς οικοδομούν, τη δική μας πνευματική πρόοδο απεργάζονται. Και το μήνυμα που φέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής στη σύγχρονη εποχή, μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την αμφισβήτηση της θεότητας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι το ίδιο μήνυμα, που εκόμισε και πριν 2000 περίπου χρόνια. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, πέρα και πάνω από όλα τα άλλα, μας δείχνει Αυτόν που είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. « Ίδε ο αμνός του Θεού… Ούτός εστιν ο Υιός του Θεού» [71], μας λέγει. Ακολουθείστε τον.

[64] Βλ. και Πάσχου Β. Π., Άγιοι, οι φίλοι του Θεού, Εισαγωγή στην Αγιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο.π., σελ. 158.
[65] Αξίζει, σ’ αυτό το σημείο, να σημειωθεί και πως ο Φώτης Κόντογλου, μια απ’ τις πιο γνήσιες φωνές της Ορθοδοξίας του περασμένου αιώνα, έγραψε το πρώτο βιβλίο για τους Νεοφανείς Αγίους της Μυτιλήνης ( Σημείον Μέγα, Τα θαύματα των Αγίων της Θέρμης Ραφαήλ-Νικολάου-Ειρήνης, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, Αθήνα 1962) και ζωγράφισε την πρώτη εικόνα του Οσιομάρτυρα Εφραίμ. Επέλεξε για τελευταία του κατοικία μια γωνιά στην Ιερά Μονή του Αγίου Εφραίμ στο Όρος των Αμώμων.
[66] Η άρνηση της τιμής των Ιερών Λειψάνων ήταν και είναι χαρακτηριστικό της αιρέσεως. Αρνούνταν την τιμή των ιερών κειμηλίων οι Μοντανισταί, οι Μαρκιωνίται, οι Μελιτιανοί, οι Δονατισταί, οι Γνωστικοί, οι Μανιχαίοι, οι Παυλικιανοί, οι Αρειανοί και οι Αρειανίζοντες, όπως οι Ευνομιανοί και οι Ευσταθιανοί, και, βέβαια, οι εικονομάχοι, οι Βογόμιλοι και οι Προτεστάντες. Βλ. Πάσχου Β. Π., Άγιοι, οι φίλοι του Θεού, Εισαγωγή στην Αγιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο.π., σελ. 38-39, Τσάμη Δ., Αγιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο.π., σελ. 154 και Αντωνίου Παπαδοπούλου, Αγιολογία, Θέματα γενικά, ειδικά και εορτολογίου, Ι, Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 61-63.
[67] Βλ. http://www.youtube.com/watch?v=evUhT4VqdcE και http://www.youtube. com/watch?v=1vWUCw8og_Q
[68] Βλ. Δ΄ Βασιλειών, 13,21.
[69] Βλ. Εξ., 13,19.
[70] Λκ.  7,28 και Μθ. 11,11.
[71] Βλ. Ιω. 1,29.34.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΗΓΕΣ

Αγαθαγγέλου, Ιστορία του Αγίου Γρηγορίου ( του Φωτιστού της Μεγάλης Αρμενίας ) και του εκχριστιανισμού της Αρμενίας, ( σε αγγλική μετάφραση στο www.vehi.net/istoriya/armenia/agathangelos/en/AGATHANGELOS.html ).

Γεωργίου Κεδρηνού, Σύνοψις Ιστοριών, P.G. 121,23-122,368.

Διονυσίου του μικρού, Εις την πρώτην εύρεσιν της τιμίας κεφαλής του τιμίου και ενδόξου Προφήτου του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, στο έργο του Charles Du Fresne, Sieur Du Cange, Traite Historique du Chef De S. Jean Baptiste, ο.π., σελ. 208-229.

Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 20, 45-1316.

Θεοδωρήτου Κύρου, Εκκλησιαστική Ιστορία, 82, 881-1280.

-          Φιλόθεος Ιστορία, P.G. 83,1153-1164 και Ε.Π.Ε. 4, κείμενο-μετάφραση-σχόλια Ζαχαριάδου Σταυρούλα.

Θεοφάνους Ομολογητού, Χρονικόν, P.G. 108, 55-1009.

Ιερωνύμου, Ονομαστικόν των Αγίων Προσκυνημάτων, Στοιχείον Σ, Βιβλίον Ιησού του Ναυή, Λήμμα Someron ( 829 ), The Onomasticon of Eusebius Pamphili, compared with the version of Jerome andannotated by C. Umhan Wolf ( 1914-2004 ), 1971, digitised 2006.

-          Επιστολή 108, Στην Ευστοχία, NPNF, Series 2, vol. 6.

-          Επιστολή 46, Στην Μαρκέλλα, ο.π..

-          Ερμηνεία εις τον Οβδιού, P.L. 25.

Ιωάννου Νικίου, Χρονικόν, London 1916.

Ιωάννου Φωκά, Ἔκφρασις ἐν συνόψει τῶν ἀπ’ Ἀντιοχείας μέχρις Ἰεροσολύμων κάστρων, καὶ χωρῶν Συρίας, Φοινίκης, καὶ τῶν κατὰ Παλαιστίνην Ἁγίων Τόπων, P.G. 133, 927-962.

Ιωσήπου, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Oxford α.χ..

Μαρκελλίνου Κόμη, Χρονικόν, P.L. 51 και Croke Brian ( transl. ), The Chronicle of Marcellinus: Atranslation and commentary ( with a reproduction of Mommsen’ s edition of the text ), Australian Association for Byzantine Studies, Byzantina Australiensia 7, Sydney 1995.

Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Βασιλείου Πορφυρογεννήτου του νέου, Μηνολόγιον P.G. 117, 13-632.

Νικηφόρου Καλλίστου Ξανθοπούλου, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 145, 560-147,4 45.

Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των Δώδεκα Μηνών του Ενιαυτού, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη.

Ρουφίνου, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.L. 21, 461-540.

Συμεών Μεταφραστού, Βίος και Πολιτεία και Μαρτύριον του Αγίου Γρηγορίου της Μεγάλης Αρμενίας, P.G. 115, 943-996.

Φιλοστοργίου, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 65, 459-638.

Σωκράτους, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 67, 29-842.

Σωζομενού, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 67, 29-842.

Χρονικόν Πασχάλιον, P.G. 92, 69-1028. 

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Βενιαμίν Ιωαννίδου, Προσκυνητάριον της Αγίας Γης, Η Αγία Πόλις Ιερουσαλήμ και τα Περίχωρα Αυτής, Ανατύπωσις από την Έκδοση , Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2004.

Γαλίτη Γεωργίου, Ιστορία Εποχής της Καινής Διαθήκης, Επιμέλεια Ιω. Γαλάνη, Εκδόσεις Πουρναρά, Ζ΄ Έκδοση, Ανατύπωση, Θεσσαλονίκη 2004.

Γρατσέα Γεωργίου, Ιωάννης ο Βαπτιστής βάσει των Πηγών, Αθήνα 1968.

Ευδοκίμου Ξηροποταμινού, Η εν Αγίω Όρει Άθω Ιερά, Βασιλική, Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Σεβασμία Μονή του Ξηροποτάμου 424-1925, Θεσσαλονίκη 1971.

Ζαφείρη Σ. Γερασίμου-Χρυσοστόμου, Μητροπολίτου Γαρδικίου, Τα προευαγγελικά κείμενα, Η μαρτυρία των Πατέρων περί της αρχικής μορφής της Ευαγγελικής Παραδόσεως και η αξία των Πατερικών Βιβλικών Παραθέσεων, Ανάτυπον εκ της « Θεολογίας », Αθήναι 1978.

Κατσιώτη Αγγελικής, Οι σκηνές της ζωής και ο εικονογραφικός κύκλος του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη βυζαντινή τέχνη, Διδακτορική Διατριβή, Αθήνα 1998.

Κόντογλου Φώτη, Σημείον Μέγα, Τα θαύματα των Αγίων της Θέρμης, Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης, 11^η Έκδοση, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, Αθήνα α.χ..

Παπαδοπούλου Αντωνίου, Αγιολογία, Θέματα γενικά, ειδικά και εορτολογίου, Ι, Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1996.

Πάσχου Β. Π., Άγιοι, οι φίλοι του Θεού, Εισαγωγή στην Αγιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, Εκδόσεις Αρμός, Υμνοαγιολογικά Κείμενα και Μελέτες 2, Β΄ Έκδοση 1997

Στογιόγλου Γεωργίου, « Μανδαίοι », Θ.Η.Ε., τ. 8, 548-553.

Τασιά Ιωάννου, Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης, Το χρονικόν της ευρέσεως των ιερών λειψάνων της Αγίας Κυράννης, Λαγκαδάς-Θεσσαλονίκη 2011.

Τσάμη Δημητρίου, Αγιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2008.

            – Μητερικόν, Διηγήσεις και βίοι των Αγίων Μητέρων της ερήμου ασκητριών και οσίων γυναικών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος ΣΤ΄, Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2002.

Φυτράκη Ιωάννου, Λείψανα και τάφοι Μαρτύρων κατά τους τρεις πρώτους αιώνας, Αθήνα 1955.

Βασιλείου Χάδου, « Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος στα “ χέρια ” των επιστημόνων και του National Geographic; », Πεμπτουσία,  16 Αυγούστου 2012, στο http://www.pemptousia.gr/2012/08/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1/.

Χριστινάκη Ελένης, Βιβλική Αρχαιολογία-Θεσμολογία, Ειδικά Θέματα, Τεύχος Β΄, Εκδόσεις Συμμετρία, Αθήνα 2008.

Ι.Μ. Βατοπαιδίου, Παράδοση-Ιστορία-Τέχνη, Τόμος Α΄, Άγιον Όρος 1996.

ΞΕΝΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Amidon R. Philip ( Transl. ), The Church History of Rufinus of Aquileia, Books 10 and 11, Oxford University Press, New York 1997.

Benelli Carla, Associazione Pro Terra Sancta, The Tomb of Nabi/St. John the Baptist in Sabastiya: Documentation and Historical Analysis, Sabastiya Conference 14/4/2011, BirZeitUniversity.

Brooke Chris, Scientists claim positive tests on 1^st-century relics which are from one man, from the right place at the right time, στο www.dailymail.co.uk/news/article-2159578/John-Baptist-bones-theory-Scientists-claim-positive-tests-1st-century-relics.html.

Bourbon Fabio, Οι Άγιοι Τόποι χτες και σήμερα, Λιθογραφίες και Ημερολόγιο του Ντέιβιντ Ρόμπερτς, Κείμενα Φάμπιο Μπουρμπόν, Φωτογραφίες Αντόνιο Ατίνι, Εκδόσεις Καρακώτσογλου, Αθήνα 2001.

Croke Brian ( transl. ), The Chronicle of Marcellinus: A translation and commentary, Australian Association for Byzantine Studies, Sydney 1995.

-          Count Marcellius and his chronicle, Oxford University Press, Oxford 2001.

Charles Du Fresne, Sieur Du Cange, Traite Historique du Chef De S. Jean Baptiste, Paris 1665.

Charles Rohault de Fleury, Memoire sur les instruments de la passion de N. S. J. C., Paris 1870.

Frolow Anatole, « The Veneration of the Relics of the True Cross at the End of the Sixth and the Beginning of the Seventh Centuries », St. Vladimir’ s Seminary Quarterly, 2, 1 ( Χειμώνας 1958 ) και AtlaReligion ( 22 Φεβρουαρίου 2004 ).

            – La relique de la Vraie Croix: recherches sur le developpement d’ un culte, Paris 1961.

Hooper Simon, Are these the bones of John the Baptist? στο www.edition.cnn.com/2010/WORLD/europe/08/12/bulgaria.john.baptist.relics/index.html.

Kazan Georges, The Head of St. John the Baptist – the Early Evidence, Εισήγηση στο επιστημονικό συνέδριο για τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή ( St. John the Baptist Conference ), που έλαβε χώρα στο Κολλέγιο του Αγίου Ιωάννου ( St. John’ s College ) στην Οξφόρδη στις 24 / 06 / 2011.

-          Arks of the New Jerusalem, London 2012.

-          The origins of the Byzantine Sarcophagus Reliquary, King’ s College London, Centre for Hellenic Studies, 11/12/2012.

Malan Solomon Caesar, The life and times of S. Gregory the illuminator, the founder and Patron Saint of the Armenian Church, translated from the armenian by the Rev. S.C. Malan, Riningtons, London 1868.

J. Robinson, « The others of John 4,38 », Studia Evangelica, τομ. Ι.

            – « New and Old in Jesus’s Relation to John », JBL 48 ( 1925 ), σελ. 40-81.

Renan Εrnest, Βίος του Ιησού, Μεταφρασθείς εκ της 13^ης οριστικής γαλλικής εκδόσεως υπό Αρίστου Καμπάνη, Εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα 2003.

 Renfrew C. – Bahn P., Αρχαιολογία, Θεωρίες, Μεθοδολογία και Πρακτικές Εφαρμογές, Μετάφραση Ι. Καραλή-Γιαννακοπούλου, Αθήνα 2001.

Rossina Kostova, Kazimir Popkonstantinov and Tom Higham, Relics of the Baptist: Scientific researchplanned for the finds excavated in Sozopol, Bulgaria in 2010 ( Radiocarbon Dating, DNA testing ), Εισήγηση στο επιστημονικό συνέδριο για τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή ( St. John the Baptist Conference ), που έλαβε χώρα στο Κολλέγιο του Αγίου Ιωάννου ( St. John’ sCollege ) στην Οξφόρδη στις 24 / 06 / 2011.

Than Ker, John the Baptist’s Bones Found?, στο www.news.nationalgeographic.com.news/2012/06/120618-john-the-baptist-bones-jesus-christ-bible-bulgaria-science-higham.

Voros Gyozo, « Machaerus: Where Salome Danced and John the Baptist was Beheaded », Biblical Arcaeology Review, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2012.

Θρίλερ με την κλοπή των λειψάνων του Αγίου Ιωάννη, στο www.newsbomb.gr/diethnh/story/127904/thriler-me-tin-klopi-ton-leipsanon-toy-agioy-ioanni.

Dating Evidence: Relics could be of John the Baptist, University of Oxford 15 Ιουνίου, στο www.ox.ac.uk/media/news_stories/2012/120615.html.

πηγή

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΦΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ - π. Ευάγγελος Κ. Πριγκιπάκης

Ο  ΟΣΙΟΣ  ΓΕΡΟΝΤΑΣ

 ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ.

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΦΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

                                        

Η Αποστολική Εκκλησία των Πατρών καυχάται δίκαια, καθώς έχει ευεργετηθεί ιδιαίτερα από το Θεό όχι μόνο για τη θεμελίωσή της από το κήρυγμα και τη στερέωσή της στο μαρτυρικό αίμα του Πρωτοκλήτου Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, αλλά και για την κατά καιρούς φωταυγή παρουσία και δράση στους κόλπους της ιερών και θαυμάσιων προσωπικοτήτων, οι οποίες έλαμψαν και φώτισαν μυστικά με τη διδαχή και την αγία βιωτή τους τις φιλόθεες ψυχές του πληρώματός της· προσωπικότητες οι οποίες, με τη θερμότητα της πίστης τους στο Θεό, αναλώθηκαν ως καιόμενες λαμπάδες στην αδιάλειπτη αγαπητική διακονία του συνανθρώπου.

         Μια τέτοια κατ’ εξοχήν σπουδαία και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, η οποία διέλαμψε στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας του Πρωτοκλήτου, υπήρξε ο όσιος Γέροντας Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ο οποίος εργάστηκε ποιμαντικά, άκμασε πνευματικά και διέπρεψε εκκλησιαστικά στην αχαϊκή μεγαλούπολη. Ο μακάριος Πατέρας, υπήρξε πρότυπο ενάρετου κληρικού και γνήσιου εκκληστιαστικού άνδρα με αποστολικό φρόνημα. Αναδείχθηκε δηλαδή υπόδειγμα ανθρώπου που προσωποποιούσε κυριολεκτικά την ιερά εκκλησιαστική παράδοση· ανθρώπου που αποτελούσε αυθεντικό φορέα του ήθους της Εκκλησίας, καθώς διακρινόταν πρώτιστα για την οσιότητα και το ανεπίληπτο του βίου του, ο οποίος υπήρξε ένας αδιάκοπος και ακατάπαυστος αγώνας για την εσωτερική πνευματική εν Χριστώ μεταμόρφωση των μελών του ποιμνίου του, όπως επίσης και για την ουσιαστική αναμόρφωση και καλυτέρευση της κοινωνίας στην οποία ζούσε και εργαζόταν ως ευαγγελικός ποιμένας.

        Ως προσωπικότητα ο π. Γερβάσιος ήταν πολυεδρικός, πολυσύνθετος, πολυτάλαντος, σφαιρικά συγκροτημένος και πνευματικά ολοκληρωμένος, ταυτόχρονα δε ασκητικός και προφητικός. Άνθρωπος βαθύτατης πίστης, αδιάλειπτης προσευχής, εντονότατης άσκησης, μύστης βαθύς της πνευματικής ζωής και παράλληλα άριστος κοινωνικός εργάτης, πλήρης αγάπης και ελέους για κάθε άνθρωπο και ιδιαιτέρως για τον μετανοούντα αμαρτωλό και τον ποικιλοτρόπως πάσχοντα. Η καρδιά του φλεγόταν από ιερό ενθουσιασμό. Σκοπός της ζωής του ήταν η δόξα του Χριστού και της Εκκλησίας. Επιδίωξή του μοναδική να καταστήσει τους ανθρώπους κοινωνούς και μετόχους της θείας χάριτος, γι’ αυτό κι επιστράτευσε όλα τα πλούσια τάλαντα που έλαβε  από το Άγιο Πνεύμα.

       Ως ποιμένας διέθετε ισχυρότατη θέληση, αστείρευτη εργατικότητα, ακαταπόνητο χαρακτήρα, εκπλήσσουσα ζωτικότητα και ακατάβλητη μαχητικότητα, με αποτέλεσμα να κατορθώσει θαυμαστά επιτεύγματα στο πνευματικό του έργο.

       Ως λειτουργός των ιερών μυστηρίων ο π. Γερβάσιος ήταν πάντοτε ιεροπρεπής και διαρκώς μεταρσιωμένος, καθόσον η ψυχή του φλεγόταν από τη θέα και την εμπειρία των συντελούμενων ενώπιόν του  φρικτών μυστηρίων.

       Ως κήρυκας του λόγου του Θεού υπήρξε ακαταπόνητος και ακατάβλητος., καθώς είχε κατορθώσει να μεταδίδει σε όσους παρακολουθούσαν τη διδασκαλία του και μιμούνταν την αγία του ζωή, την ορθόδοξη ευσέβεια, πνευματικότητα και αρετή, ούτως ώστε ο ευσεβής λαός του Θεού να αισθάνεται απεριόριστο σεβασμό και βαθύτατη αφοσίωση και ευλάβεια στο ιερό του πρόσωπο.

       Ως εξομολόγος αποδείχθηκε απαράμιλλος. Το εξομολογητήριό του είχε μετατραπεί σε ιατρείο πνευματικό, στο οποίο θεράπευε αριστοτεχνικά και ανέπαυε τις κουρασμένες ψυχές· είχε δηλαδή καταστεί το πνευματικό εκείνο μετερίζι, απ’ όπου μοχθούσε ακατάπαυστα για να ελευθερώσει από το βάρος της αμαρτίας τις χιλιάδες των πνευματικών του τέκνων.

        Ως κατηχητής υπήρξε ασύγκριτος, πρωτότυπος και ρηξικέλευθος. Τα κατηχητικά σχολεία του Αγ. Δημητρίου, απέβησαν πνευματικό φυτώριο για την Εκκλησία, ενώ η Αναπλαστική Σχολή και οι εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις στον Προφήτη Ηλία Συχαινών προσέφεραν τα μέγιστα στην υγιή και ισορροπημένη σωματική ανάπτυξη και πνευματική ανέλιξη των πνευματικών του παιδιών.

        Ο Κύριος τον κάλεσε στην εν ουρανοίς Εκκλησία Του το έτος 1964 κι έπειτα από μισό και πλέον αιώνα διαρκούς και αδιάλειπτης διακονίας και προσφοράς στην Εκκλησία και το λαό του Θεού στην Πάτρα. Η κοίμησή του προκάλεσε πάνδημο πένθος. Όλοι τον θρήνησαν ως πνευματικό τους Πατέρα και τον κήδεψαν με μεγάλες τιμές. Αν και απήλθε «εκ του κόσμου τούτου» όμως, το ευσεβές πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας ουδέποτε τον λησμόνησε, αλλά τον θυμάται με πολλή αγάπη και άπειρο σεβασμό, τον ευλαβείται εξαιρετικά και τον τιμά βαθύτατα για την αγιότητα του βίου του, το ακέραιο του χαρακτήρα του, καθώς και για το μέγεθος της τεράστιας υλικής και πνευματικής του προσφοράς στην πόλη του Πρωτοκλήτου.

        Η μνήμη του μισό αιώνα μετά την οσιακή κοίμησή του παραμένει ακόμη ζωηρότατη. Η αγάπη και ο σεβασμός του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας των Πατρών στον άγιο Γέροντα παραμένουν αμείωτα, εφ’ όσον τον διατηρεί στη μνήμη του ως το μακάριο εκείνο άνθρωπο, ο οποίος εφάρμοσε πλήρως στη ζωή του το λόγο του αγαπημένου του Νυμφίου, Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και στη συνείδηση του λαού του Θεού ο π. Γερβάσιος είναι Άγιος. Η ανάδειξη των αγίων όμως είναι έργο μόνον του Θεού και της Εκκλησίας Του. Εκείνο που μένει σ’ εμάς είναι να προσευχόμαστε, ώστε γρήγορα να αξιωθεί η τοπική Εκκλησία των Πατρών να τιμήσει στη χορεία των αγίων ένα ακόμη από τα εκλεκτότερα μέλη της.  Έως τότε ο μακάριος Γέροντας θα βρίσκεται πάντοτε στην προσευχή μας, το όλο έργο του θα αποτελεί ιερά παρακαταθήκη για όλους εμάς τους πνευματικούς του απογόνους, κληρικούς και λαϊκούς, ενώ στις καρδιές μας θα κατέχει ξεχωριστή θέση το ιερό του πρόσωπο, το δε φωτεινό του πέρασμα από την πόλη μας θα διατηρεί την οσία μνήμη του ζωντανή εις τους αιώνας των αιώνων.     

                                                                                              π. Ευάγγελος  Κ. Πριγκιπάκης

πηγή

«ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΑΣ ΑΛΛΟ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΛΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ» - Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΓΙΑ

Ήταν καρδιά του καλοκαιριού 2 Ιουλίου. Συμμαζεύτηκα στο σπιτάκι μου να αναπαυθώ γιατί το σπίτι μου είχε πολύ δουλειά. Την νύκτα εν πνεύματι βρέθηκα σ΄ ένα υπέρκαλλον κόσμον ολόφωτον. Βρήκα μια θύρα ανοικτή και με μεγάλη προσοχή παρατηρούσα τι άραγε θα έβλεπα σ΄ αυτόν τον παράδοξο κόσμο. Βλέπω μέσα από την πόρτα δύο ολόλευκα ψηλά παλικάρια κάπου δύο μέτρα. Ενώ ήταν ανοικτή η διάβασις με την έκλεισαν με την ολόφωτη κορμοστασιά τους. Μέχρις εδώ μου είπαν, μη προχωράς άλλο, εδώ είναι ο θάλαμος της Αγίας Θεοδότης. Πρόλαβα όμως και είδα την πάγκαλο μακαριότητά της. Ήταν μια λεβεντόκορμη αγία παρθένος στα ολόλευκα ντυμένη, ευφραινομένη σε ένα κατάλευκο μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι και γύρω της  ήταν επτά μικρά και μεγάλα αγγελούδια. Τί χαρά και τί μακαριότης. Ο θάλαμος θα ήταν περίπου 5 χ 5, οι δε τοίχοι του έλαμπαν σαν λάμπες φθορίου. Μακαριότητα και πάλι μακαριότητα είπα. Μετάνιωσα που ξύπνησα. Αχ γιατί να ξυπνήσω ! Τί καλά που ήμουν εκεί !

Το πρωί τρέχω στην εκκλησία μου, ανοίγω στα γρήγορα τα μηναία του Ιουλίου και διαβάζω στο Συναξαριστή μνήμες Αγίων της ημέρας. Βλέπω με θαυμασμό^. τη αυτή ημέρα μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Θεοδότης (29 Ιουλίου). Η χαρά μου δεν περιγράφεται που η Θεία Χάρις με αξίωσε να γνωρίσω μια άγνωστη για εμένα Αγία, αλλά και την μακαριότητα αυτής και πάντων των Αγίων…….. Δι΄ αυτό ας κάνουμε υπομονή στις δοκιμασίες της ζωής. Ας περιφρονήσουμε τα πρόσκαιρα και φθαρτά αγαθά, και ας έχουμε βεβαίαν την ελπίδα στην κληρονομία των μελλόντων αγαθών, τα οποία μάτι δεν γνώρισε και αυτί δεν άκουσε στον παρόντα κόσμο.

ΠΗΓΗ : ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΝΑΡΕΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ, «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», Τευχ. 38-39, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1990, σ. 109 κ.ε.

πηγή

ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙ ΚΑΙ ΟΥΚ ΑΣΘΕΝΩ;

 Η γιορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου αποτελεί μία σπουδαία πνευματική ευκαιρία υπενθύμισης  στον καθέναν μας τι σημαίνει να είναι κάποιος ηγέτης στη ζωή της Εκκλησίας. Ο λόγος του Παύλου στην Β’ προς Κορινθίους επιστολή του θέτει το μέτρο της αποστολικότητας, αλλά και της ηγετικής αποστολής, στην οποία καλείται ο κάθε χριστιανός να προβληματιστεί, πολύ ψηλά. Γιατί δεν είναι μόνο το αποστολικό αξίωμα καθαυτό, το οποίο περιγράφεται στα λόγια του Παύλου, αλλά και η όλη χριστιανική παρουσία μέσα στον κόσμο, η ιδιότητα του χριστιανού η οποία αποτυπώνεται στην διακονία των Αποστόλων.

«Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ;» (Β’ Κορ. 11, 29) αναρωτιέται ο Παύλος. Απόστολος σημαίνει αυτός που δεν έχει ως κέντρο της ζωής και της ύπαρξής του τον εαυτό του, αλλά τον πλησίον του, τον κάθε πλησίον. Ο ηγέτης δεν λειτουργεί αυτοαναφορικά, αλλά πραγματοποιεί μία συνεχής έξοδο στον συνάνθρωπο, η οποία πηγάζει από την σχέση του με τον Χριστό και από την μίμηση προς τον Κύριο. Όπως ο Χριστός εκένωσε τον εαυτό του και έδειξε την συγκατάβαση προς τους ανθρώπους εξερχόμενος από το να είναι μόνο Θεός, όπως ήταν η φύση Του και προσλαμβάνοντας και το ανθρώπινο, με μόνη αιτία της κίνησης αυτής την αγάπη, έτσι και ο Απόστολος των Εθνών δείχνει ότι τα χαρακτηριστικά του ηγέτη εν τη Εκκλησία είναι η κένωση, η συγκατάβαση και την ίδια στιγμή μία συνεχής έξοδος από τον εαυτό, όχι για να προσλάβει την ανθρώπινη φύση, διότι ο ηγέτης δεν είναι θεός, αλλά είναι άνθρωπος, αλλά για να προσλάβει τις ασθένειες των άλλων ανθρώπων, να αναλάβει όσο το δυνατόν το σταυρό τους και να αναφερθεί λόγοις και προσευχαίς στο Χριστό γι’ αυτούς και την ίδια στιγμή να αναφέρει τον Χριστό προς εκείνους ως την μόνη θεραπεία για την κάθε ανθρώπινη ασθένεια. Σημείο της εξόδου η πρόσληψη, όχι των χαρισμάτων των άλλων, αλλά των ασθενειών, των αμαρτιών, των αδυναμιών. Ο ηγέτης υποφέρει για τα πάθη των άλλων. Ο ηγέτης αγωνίζεται για την θεραπεία τους. Ο ηγέτης συμπάσχει μαζί τους. Το ίδιο όμως και ο κάθε χριστιανός. Καλείται εκ της χριστιανικής του ιδιότητας και εκ της σχέσεώς του με το Χριστό να πραγματοποιεί μία συνεχή έξοδο από τον εαυτό του και την ίδια στιγμή να συνυπάρχει, να συμπάσχει, να συνασθενεί με τους άλλους.

Ο Παύλος δείχνει ότι και ο ίδιος αισθάνεται τον εαυτό του ασθενή. Αυτό σημαίνει ότι δεν τον ανεβάζει ψηλά, λόγω του αξιώματος και της αποστολής του, λόγω της κλήσης του από τον ίδιο το Χριστό και λόγω της τιμής και του σεβασμού που απολαμβάνει από τους χριστιανούς και την Εκκλησία. Η μόνη καύχησή του είναι οι ασθένειές του (Β’ Κορ. 12, 5). Αυτό σημαίνει ότι έχει επίγνωση πως όσο ανεβαίνει κανείς ψηλά στη ζωή της Εκκλησίας, τόσο περισσότερο καλείται να βιώνει την υψοποιό ταπείνωση. Ηγέτης δεν είναι αυτός που επαίρεται, αλλά ο ταπεινός. Ηγέτης είναι αυτός που έχει επίγνωση των αδυναμιών του. Που κατανοεί ότι σε σχέση με τον Δωρεοδότη Χριστό δεν μπορεί να καυχηθεί για τίποτε, ενώ ό,τι έχει λάβει από τους ανθρώπους δεν είναι αποτέλεσμα του τι δικαιούται, αλλά του τι ο Χριστός επιτρέπει να έχει. Έτσι το μόνο αυθεντικό που βρίσκεται επάνω του, το μόνο αληθινά δικό του, η μόνη περιουσία του είναι οι ασθένειες, οι αμαρτίες, οι αδυναμίες, η φθορά, οι ήττες του. Και αυτό ακριβώς τον καθιστά αληθινό ηγέτη. Ότι έχει μέτρο σύγκρισης και αυτογνωσία. Και την ίδια στιγμή γνωρίζει πού να στραφεί για οποιοδήποτε έργο, διδασκαλία, στόχο εκκλησιαστικό και πνευματικό. Το ίδιο και ο κάθε χριστιανός. Καλείται να βλέπει αληθινά τον εαυτό του και να λειτουργεί με ταπείνωση. Να κατανοεί ότι η μόνη του περιουσία είναι οι ασθένειές του και την ίδια στιγμή η αγάπη του Θεού, ο Οποίος, δια Χριστού, συγχωρεί, θεραπεύει και αναπληρώνει.

Την ίδια στιγμή ο Παύλος αφήνει να διαφαίνεται και μία άλλη διάσταση στην ασθένεια: «ποιανού η πίστη ασθενεί και δεν ασθενώ κι εγώ;». Δεν μένει μόνο στην αμαρτία, την ήττα, την φθορά από το κακό και τις δοκιμασίες. Ο Παύλος μιλά και για την ασθένεια της πίστης, την ολιγοπιστία, τον κλονισμό από τις δυσκολίες της ζωής, την αμφιβολία, την αίσθηση ότι ο Θεός δεν ακούει τους ανθρώπινους καημούς.  Ο Παύλος προσπάθησε να βλέπει στη ζωή του τι σκανδάλιζε τους άλλους και τι απειλούσε να γίνει πρόσκομμα στη σωτηρία τους. Και γι’ αυτό   τονίζει ότι πονά για την ανθρώπινη ολιγοπιστία. Η αδυναμία του ανθρώπου να ερμηνεύσει τι θέλει πραγματικά ο Θεός από αυτόν, αλλά και η συμπεριφορά των άλλων, των υπεύθυνων, των ηγετών που μπορούσε να αποτελέσει πρόφαση ή επιχείρημα, γίνεται πόνος για τον Απόστολο των Εθνών. Όμως αυτός ο πόνος δεν είναι μία παθητική διεργασία. Με όλη του τη ζωή ο Παύλος απέδειξε ότι αγωνίστηκε να στερεωθεί η πίστη των ανθρώπων, να τους παρηγορήσει, να μην επιτρέψει να σχηματιστεί μώμος εναντίον της Αλήθειας, ακόμη κι αν χρειάστηκε να θυσιάσει τα όσα δικαιούνταν, πολλές φορές και τα αυτονόητα. Γι’ αυτό εργάστηκε με τα χέρια του, παραιτήθηκε από το δικαίωμά του να «φάει κρέας», έγινε «τα πάντα τοις πάσι» και θα επιθυμούσε να γίνει ακόμη και «ανάθεμα υπέρ των αδελφών του», μόνο και μόνο για να στερεωθεί η πίστη τους. Έτσι καλούμαστε κι εμείς να πορευτούμε στη ζωή μας. Να έχουμε υπόψιν τι δυσκολεύει τους άλλους, να προσπαθούμε να στερεώσουμε την πίστη τους στο Θεό, με την προσευχή, τα λόγια, την υπομονή, την θυσία των δικαιωμάτων μας. 

Αντίστοιχος υπήρξε και ο δρόμος του αποστόλου Πέτρου. Αυτοί οι δρόμοι δεν θα είχαν νόημα αν δεν υπήρχε η ζωντανή σχέση με το Χριστό, η διαρκής επιβεβαίωση της κλήσης τους από Εκείνον και η συνάντηση μαζί Του και με τους άλλους χριστιανούς στη ζωή της Εκκλησίας. Μία τέτοια αποστολική ζωή μπορεί να φαντάζει αδιανόητη για την εποχή μας, όπου συνήθως αποφεύγουμε να μοιραστούμε με τους άλλους τις δυσκολίες και λειτουργούμε εγωκεντρικά αποστασιοποιημένοι, ενώ την ίδια στιγμή επαιρόμεθα γι’ αυτά που έχουμε και αποκρύπτουμε τα σφάλματά μας, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το πόσο πιστεύουν οι άλλοι στο Χριστό και τι τους εμποδίζει, κάποτε και από την δική μας ζωή. Τον αποστολικό όμως δρόμο προβάλλει η Εκκλησία και ζητά από όλους μας συμπόρευση επί τοις ίχνεσιν αυτών. Ας εντρυφούμε λοιπόν σ’ αυτή την πορεία και ας αναζητούμε ηγέτες όχι μόνο εκκλησιαστικούς, αλλά και σε κάθε θεσμό που να έχουν αυτά τα αποστολικά χαρακτηριστικά και την ίδια στιγμή ο καθένας μας, με τον τρόπο του, ας βάζει το δικό του λιθαράκι στο οικοδόμημα της Εκκλησίας και στη σχέση με τον πλησίον, μιμούμενος το αγιόλεκτον ζεύγος των Πρωτοκορυφαίων.

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Απ. Παύλος, ο διδάσκαλος της αγάπης

πόκτη­σε την αγάπη του Παύλου και θα έχεις τέλειο το στεφάνι.

(Εγκώμιο στον Άγιο Απόστολο Παύλο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Ομιλία Γ΄.

Ο μακάριος Παύλος δείχνοντας τη δύναμη της ανθρώπι­νης προθυμίας και ότι μπορούμε να πετάξουμε και προς αυτόν τον ουρανό, αφήνοντας τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους και τις άλλες δυνάμεις, άλλοτε διά μέσου του εαυτού του μόνο προτρέπει τους πιστούς να γίνονται μιμητές του Χριστού λέγοντας, «Να γίνεστε μιμητές μου, όπως και εγώ του Χριστού», και άλλοτε χωρίς τον εαυτό του ανεβάζει τους πιστούς προς τον ίδιο το Θεό λέγοντας, «Να γίνεστε λοιπόν μιμητές του Θε­ού, σαν τέκνα αγαπητά».

Έπειτα για να δείξει ότι τίποτε δεν κάνει τη μίμηση αυτήν τόσο, όσο το να ζει κανείς για το κοινό καλό και να αποβλέπει προς ό,τι είναι χρήσιμο για τον καθένα, πρόσθεσε· «Να συμπεριφέρεστε με αγάπη». Γι’ αυτό αφού εί­πε, «Να γίνεστε μιμητές μου», αμέσως μιλά για την αγάπη, δεί­χνοντας ότι κυρίως αυτή η αρετή φέρει κοντά στο Θεό. Γιατί οι άλλες αρετές είναι βέβαια κατώτερες από αυτήν και περιστρέ­φονται όλες γύρω από τους ανθρώπους· όπως ο αγώνας εναντίον της επιθυμίας, ο πόλεμος για τη λαιμαργία, η μάχη προς τη φιλαργυρία, ο αγώνας εναντίον του θυμού. Η αγάπη όμως είναι κοινό γνώρισμα των ανθρώπων και του Θεού. Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε· «Να προσεύχεστε για εκείνους που σας παρενοχλούν, για να ομοιάσετε προς τον Πατέρα σας, ο οποίος εί­ναι στους ουρανούς».

Αυτό λοιπόν και ο Παύλος γνωρίζοντας ότι είναι το κυριότερο από τα αγαθά, το εφάρμοσε με πολλή προσοχή. Κανένας δεν αγάπησε τόσο τους εχθρούς του, κανένας δεν ευεργέτησε τόσο εκείνους που τον επιβουλεύονταν, κανένας δεν έπαθε τόσα για χάρη εκείνων που τον είχαν λυπήσει. Γιατί δεν έβλεπε σ’ εκείνα που πάθαινε, αλλά σκεφτόταν ότι και αυτοί ήταν άνθρω­ποι, και όσο περισσότερο εξαγριώνονταν εκείνοι, τόσο περισ­σότερο τους συγχωρούσε τη μανία. Και όπως θα συμπεριφερό­ταν ένας πατέρας προς το παιδί του, όταν το πιάνει μανία (για­τί όσο και αν τον βρίζει και τον κτυπά σκληρά ο πάσχων, τόσο περισσότερο τον ευσπλαχνίζεται και κλαίει), έτσι και εκείνος επειδή σκεπτόταν την ασθένεια, από την επενέργεια των δαι­μόνων, εκείνων που έκαμαν αυτά εναντίον του, διεγειρόταν για περισσότερη φροντίδα.

Άκουσε λοιπόν αυτόν πως με πραότητα και με συμπάθεια μας λέγει γι’ αυτούς, οι οποίοι τον μαστίγωσαν πέντε φορές, τον λιθοβόλησαν, τον φυλάκισαν, οι οποίοι διψούσαν για το αί­μα του και καθημερινά επιθυμούσαν να τον θανατώσουν. «Για­τί βεβαιώνω γι’ αυτούς», λέγει, «ότι έχουν ζήλο για το Θεό, αλλά όχι με σωστή γνώση». Και πάλι αναχαιτίζοντας εκείνους που τον επιτιμούσαν τους έλεγε· «Να μην υπερηφανεύεσαι, αλλά να έχεις φόβο. Γιατί, αν ο Θεός δε λυπήθηκε τους φυσικούς κλάδους, μήπως δεν θα λυπηθεί και σένα». Όταν όμως είδε ότι η απόφαση του Κυρίου στράφηκε εναντίον τους, έκανε εκείνο που μπορούσε να κάνει. Συνέχεια έκλαιγε γι’ αυτούς, θλιβόταν, εμπόδιζε εκείνους που ήθελαν να τους ακολουθήσουν στην κα­ταστροφή και προσπαθούσε, όσο του ήταν δυνατό, να βρει ί­χνος συγγνώμης γι’ αυτούς. Και επειδή δεν μπορούσε να τους πείσει με τα λόγια, γιατί ήταν ανένδοτοι και σκληροί, έκανε συνέχεια προσευχές λέγοντας· «Αδελφοί, η σφοδρή μου επιθυμία και η δέησή μου, που απευθύνεται προς το Θεό, είναι υπέρ αυτών για τη σωτηρία τους».

Υπόσχεται όμως σ’ αυτούς και αγαθές ελπίδες λέγοντας, «Δεν μετανοεί ο Θεός για τα χαρίσματα και την κλήση», ώστε να μη απελπισθούν εντελώς και χαθούν. Όλα αυτά ήταν γνώ­ρισμα ανθρώπου που φρόντιζε και φλεγόταν υπερβολικά γι’ αυτούς, καθώς όταν λέγει, ότι «Θα έλθει από τη Σιών ο λυτρωτής και θα διαλύσει την ασέβεια των Ισραηλιτών». Γιατί πληγωνόταν βαθιά και θλιβόταν όταν τους έβλεπε να χάνονται. Γι’ αυτό επινοούσε πολλές παρηγοριές στον εαυτό του για τον πό­νο του αυτόν, άλλοτε λέγοντας, «Θα έρθει ο λυτρωτής και θα διαλύσει την ασέβεια των Ισραηλιτών», και άλλοτε, «Έτσι και αυτοί απείθησαν από το δικό σας έλεος, για να ελεηθούν και αυτοί». Κάνει όμως αυτό και ο Ιερεμίας, αγωνιζόμενος και προσπαθώντας να βρει κάποια δικαιολογία για εκείνους που έχουν αμαρτήσει, άλλοτε λέγοντας, «Αν και οι αμαρτίες μας μαρτυρούν εναντίον μας, ενέργησε για το όνομά σου», και άλλοτε πάλι, «Ο άνθρωπος δεν ορίζει το δρόμο του, ο άνθρω­πος προχωρεί και δεν κατευθύνει την πορεία του». Και αλλού πάλι λέγεται· «Θυμήσου ότι είμαστε χώμα». Γιατί είναι συνή­θεια εκείνοι που παρακαλούν για τους αμαρτωλούς, και αν ακόμη δεν μπορούν να πουν τίποτε το εύλογο, να επινοούν κά­ποια ασήμαντη δικαιολογία, χωρίς να είναι ακριβής, ούτε να μπορεί να λογαριασθεί σαν αλήθεια, να παρηγορεί όμως εκείνους που υποφέρουν γι’ αυτούς που χάνονται.

Ας μην εξετάζουμε λοιπόν και εμείς αυτές τις δικαιολο­γίες με λεπτομέρεια, αλλά κατανοώντας ότι είναι γνώρισμα ψυχής που υποφέρει και επιζητεί να πει κάτι υπέρ των αμαρτωλών, έτσι ας παίρνουμε τα λεγόμενα. Άραγε λοιπόν μόνο προς τους Ιουδαίους συμπεριφερόταν έτσι ο Παύλος και προς τους εθνικούς όχι; Ήταν πιο πράος απ’ όλους και προς τους δικούς του και προς τους ξένους. Λοιπόν άκουσε τι λέγει στον Τιμόθεο· «Ο δούλος όμως του Κυρίου δεν πρέπει να φιλονικεί, άλλα να είναι ήπιος προς όλους, ικανός στο να διδάσκει, ανεξίκακος, με πραότητα να σωφρονίζει εκείνους που έχουν αντίθετα φρονήματα, μήπως τους δώσει καμιά φορά ο Θεός μετάνοια για να γνωρίσουν καλά την αλήθεια, και συνέλθουν από την παγίδα του διαβόλου, και τους συλλάβει αυτός για να κάνουν το θέλημα του Θεού». Θέλεις να δεις αυτόν πώς ομιλεί και προς τους αμαρτωλούς; Άκουσε τι λέγει στους Κορινθίους όταν έγραφε την επιστολή του· «Και φοβούμαι μήπως, όταν έλ­θω, δεν σας βρω τέτοιους που σας θέλω»· και αμέσως παρακά­τω, «Φοβούμαι μήπως όταν έλθω σ’ εσάς με ταπεινώσει ο Θεός και πενθήσω πολλούς που έχουν ήδη αμαρτήσει και δεν μετα­νόησαν για την ασέλγεια και την ακαθαρσία, την οποία έπραξαν». Και προς τους Γαλάτες όταν έγραφε έλεγε· «Παιδιά μου, τους οποίους σας αναγέννησα, μέχρις ότου να μορφωθεί μέσα σας ο Χριστός».

Και για εκείνον που έκαμε την πορνεία άκουσε τον Παύλο, πως δεν υποφέρει λιγότερο από τον ίδιο και παρακαλεί λέγοντας· «Να δείξετε δημόσια σ’ αυτόν αγάπη». Και όταν τον απομάκρυνε από την Εκκλησία, το έκανε αυτό με πολλά δάκρυα. «Γιατί σας έγραψα, λέγει, από πολλή θλίψη και στε­νοχώρια της ψυχής, όχι για να λυπηθείτε, αλλά για να γνωρίσε­τε την αγάπη, που υπερβολικά έχω προς εσάς». Και πάλι λέγει· «Έγινα στους Ιουδαίους σαν Ιουδαίος, σ’ εκείνους που βρίσκονται κάτω από το νόμο σαν να είμαι υπό το νόμο, στους ασθενείς στην πίστη σαν ασθενής, σ’ όλους έγινα τα πάντα, για να σώσω με κάθε τρόπο μερικούς». Και αλλού πάλι λέγει· «Για να παρουσιάσω κάθε άνθρωπο τέλειο στο όνομα του Ιη­σού Χριστού».

Είδες ψυχή που αξίζει περισσότερο απ’ όλη τη γη; Προσ­δοκούσε να παρουσιάσει κάθε άνθρωπο τέλειο, και όσο εξαρτιόταν απ’ αυτόν, τους παρουσίασε όλους. Γιατί πραγματικά σαν να γέννησε αυτός ολόκληρη την οικουμένη, έτσι ανησυχούσε, έτσι έτρεχε, έτσι προσπαθούσε να οδηγήσει όλους στη βασιλεία των ουρανών, θεραπεύοντας, παρηγορώντας, δίνον­τας υποσχέσεις, προσευχόμενος, ικετεύοντας, φοβερίζοντας τους δαίμονες, απομακρύνοντας εκείνους που διέφθειραν τους άλλους, με την παρουσία του, με επιστολές, με λόγους, με πρά­ξεις, με τους μαθητές, ανορθώνοντας με το παράδειγμά του εκείνους που κλονίζονταν στην πίστη τους, στηρίζοντας εκείνους που ήταν σταθεροί, σηκώνοντας εκείνους που είχαν πέ­σει, θεραπεύοντας εκείνους που είχαν συντριβεί, παρακινών­τας τους αδιάφορους, βγάζοντας φοβερές κραυγές προς τους εχθρούς, ρίχνοντας φοβερό βλέμμα πάνω στους αντιπάλους. Σαν να ήταν κάποιος στρατηγός ή άριστος ιατρός, ο ίδιος ήταν σκευοφόρος, ο ίδιος υπασπιστής, ο ίδιος υπερασπιστής, ο ίδιος παραστάτης, ο ίδιος γινόταν τα πάντα στο στρατόπεδο. Και όχι μόνο στα πνευματικά, αλλά και στα υλικά έδειχνε μεγάλη φροντίδα, μεγάλη προσπάθεια.

Άκουσε λοιπόν τον Παύλο, πως λέγει για μία γυναίκα ό­ταν γράφει επιστολή προς ολόκληρη πόλη· «Σας συνιστώ ωστόσο τη Φοίβη, την αδελφή μας, η οποία είναι διακόνισσα της Εκκλησίας των Κεγχρεών, για να την δεχθείτε, όπως ο Κύ­ριος επιβάλλει, καθώς αξίζει στους Χριστιανούς, και να της συμπαρασταθείτε σ’ ό,τι σας χρειαστεί». Άκουσε αυτόν και πάλι·«Γνωρίζετε το σπίτι του Στεφανά· ώστε και εσείς να υποτάσσεστε σε τέτοιους Χριστιανούς»· και πάλι· «Αναγνω­ρίζετε αυτούς». Γιατί και αυτό είναι γνώρισμα της φιλοστορ­γίας των αγίων, το να βοηθούν δηλαδή και σε τέτοιες περιστά­σεις. Έτσι και ο Ελισσαίος τη γυναίκα που τον φιλοξένησε, δεν την βοηθούσε μόνο στα πνευματικά, αλλά και στα υλικά φρόντιζε να τη βοηθήσει· γι’ αυτό και έλεγε, «Έχεις να πεις τί­ποτε στο βασιλιά ή τον άρχοντα;».

Και γιατί απορείς, αν με τις επιστολές του ο Παύλος έκανε συστάσεις, αφού και όταν προσκαλούσε κάποιους κοντά του, δεν το θεωρούσε ότι είναι ανάξιο και αυτό, το να φροντίσει δη­λαδή και για τα εφόδιά τους και να το αναφέρει αυτό στην επιστολή του; Γιατί πραγματικά γράφοντας προς τον Τίτο λέγει· «Το Ζηνά το νομοδιδάσκαλο και τον Απολλώ κατευόδωσέ τους με επιμελή προετοιμασία, για να μη τους λείπει τίποτε». Εάν όμως, όταν τους έστελνε, έδινε εντολή να τους χορηγή­σουν τόσα εφόδια, πολύ περισσότερο θα έκανε τα πάντα, αν τους έβλεπε να κινδυνεύουν κάπου. Πρόσεξε λοιπόν και όταν γράφει προς το Φιλήμονα, πόσο φροντίζει για τον Ονήσιμο και με πόση σύνεση, με πόσο ενδιαφέρον πατρικό γράφει. Αυτός όμως που δεν απέφυγε να γράψει επιστολή υπέρ ενός δούλου, ο οποίος μάλιστα είχε δραπετεύσει και είχε αρπάξει πολλά από τα πράγματα του κυρίου του, σκέψου ποιός ήταν για τους άλ­λους.

Γιατί ένα μόνο πράγμα θεωρούσε ότι είναι ντροπή, το να παραβλέπει δηλαδή κανείς εκείνο που έπρεπε να γίνει για τη σωτηρία κάποιου. Γι’ αυτό τα πάντα κινούσε, και τίποτε δεν δί­σταζε να σπαταλά για χάρη εκείνων που σώζονταν, ούτε λόγια, ούτε χρήματα, ούτε το σώμα του. Γιατί αυτός που παρέδωσε πάρα πολλές φορές τον εαυτό του σε θανάτους, πολύ περισσό­τερο δεν θα λυπόταν τα χρήματα, εάν βέβαια τα είχε. Και γιατί λέγω, εάν βέβαια τα είχε; Γιατί είναι πραγματικά δυνατό να αποδείξει, ενώ δεν τα είχε, ότι δεν τα λυπόταν. Και να μη νομί­σεις ότι είναι αίνιγμα ο λόγος μου, αλλά άκουσε πάλι τον ίδιο που λέγει ότι, «Με μεγάλη ευχαρίστηση θα δαπανήσω χρήματα και ο ίδιος θα δαπανηθώ ολοκληρωτικά για τη σωτηρία των ψυχών σας». Και όταν μιλούσε στους Εφεσίους έλεγε· «Ε­σείς οι ίδιοι γνωρίζετε ότι στις ανάγκες μου και σ’ αυτούς που ήταν μαζί μου, υπηρέτησαν, αυτά τα χέρια μου».

Και ενώ ήταν μεγάλος ως προς το αποκορύφωμα των αρετών, την αγάπη, ήταν πιο ορμητικός από κάθε φλόγα. Και όπως ακριβώς το σίδερο, όταν πέσει μέσα σε φωτιά, γίνεται ολόκληρο φωτιά, έτσι και ο Παύλος αφού άναψε από τη φλόγα της αγάπης, έγινε ολόκληρος αγάπη. Και σαν να ήταν ο κοινός πατέρας όλης της οικουμένης, έτσι προσπαθούσε να μιμηθεί τους πατέρες, ή καλύτερα ξεπέρασε όλους τους πατέρες και σχετικά με τις φροντίδες του για τα σωματικά και πνευματικά, και διαθέτοντας χρήματα και λόγια και το σώμα και την ψυχή και τα πάντα για τους αγαπημένους του. Γι’ αυτό και την ονόμαζε συμπλήρωμα του νόμου, και σύνδεσμο τελειότητας, και μητέρα όλων των αγαθών και αρχή και τέλος της αρετής. Γι’ αυτό και έλεγε, «Και το τέλος της παραγγελίας μου είναι αγά­πη από καθαρή καρδιά και αγαθή συνείδηση». Και πάλι, «Γιατί το, δεν θα μοιχεύσεις, δεν θα φονεύσεις και κάθε άλλη εντολή συνοψίζονται σ’ αυτό το παράγγελμα, στο να αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου».

Αφού λοιπόν η αρχή και το τέλος και όλα τα αγαθά είναι η αγάπη, ας ακολουθήσουμε και σ’ αυτήν τον Παύλο, γιατί από την αγάπη αυτός έγινε τέτοιος. Και μη μου πεις τους νεκρούς τους οποίους ανέστησε, ούτε τους λεπρούς, τους οποίους κα­θάρισε. Τίποτε από αυτά δεν θα σου ζητήσει ο Θεός. Απόκτη­σε την αγάπη του Παύλου και θα έχεις τέλειο το στεφάνι. Ποιός τα λέγει αυτά; Ο ίδιος ο πατέρας της αγάπης, ο ίδιος που την προτίμησε από τα σημεία και τα θαύματα και από πά­ρα πολλά άλλα. Γιατί αφού την είχε επιτύχει σε υπερβολικό βαθμό, γι’ αυτό και με ακρίβεια γνωρίζει τη δύναμή της. Από αυτήν και ο Παύλος έγινε τέτοιος, και τίποτε δεν τον έκαμε τό­σο άξιο, όσο η δύναμη της αγάπης. Γι’ αυτό και έλεγε· «Επιδιώκετε με ζήλο τα ανώτερα χαρίσματα. Και σας δείχνω ακόμη δρόμο έξοχο και υπέροχο για την απόκτησή τους», εννοώντας την αγάπη, τον πιο καλό και εύκολο δρόμο.

Αυτόν λοιπόν το δρόμο ας βαδίζουμε και εμείς, για να δούμε και τον Παύλο, ή καλύτερα τον Κύριο του Παύλου, και για να επιτύχουμε τα αιώνια στεφάνια, με τη χάρη και τη φιλαν­θρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη, τώρα και πάντοτε, και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Ι. Χρυσοστόμου, Έργα, Ε.Π.Ε. τ. 36, σ. 433-445)

† Κυριακή 29 Ιουνίου 2014 (Γ' Ματθαίου) † Tῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων καὶ Πρωτοκορυφαίων, Πέτρου και Παύλου

† Tῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων

καὶ Πρωτοκορυφαίων, Πέτρου και Παύλου

Ευαγγελική Περικοπή,
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον

Κεφ. ιστ' : 13-19

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου, ἠρώτα τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ, λέγων· τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι· τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; Οἱ δὲ εἶπον· Οἱ μὲν, ᾿Ιωάννην τὸν Βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ ᾿Ηλίαν· ἕτεροι δὲ ῾Ιερεμίαν, ἢ ἕνα τῶν Προφητῶν. Λέγει αὐτοῖς· Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι; Ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος, εἶπε· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς, εἶπεν αὐτῷ· Μακάριος εἶ, Σίμων Βαρ Ἰωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Κἀγὼ δέ σοι λέγω, ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς· καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν· καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς· καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.



Απόστολος,

Πρὸς Κορινθίους Β’ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀναγνωσμα

Κεφ. ια' : 21 - ιβ' : 9

Ἀδελφοί, ἐν ᾧ δ᾿ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ. ῾Εβραῖοί εἰσι; Κἀγώ· ᾿Ισραηλῖταί εἰσι; Κἀγώ· σπέρμα ᾿Αβραάμ εἰσι; Κἀγώ· διάκονοι Χριστοῦ εἰσι; παραφρονῶν λαλῶ, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις· ὑπὸ ᾿Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. Τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ;Τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; Εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. Ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. Ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης ᾿Αρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. Καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. Ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. Ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. Ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέ μοι· Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.



Εἰς τόν Ὄρθρον

Τὸ Γ΄ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον 

Κεφ. ιστ' : 9-20

Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς πρωῒ Πρώτῃ Σαββάτου, ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ᾿ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτὰ δαιμόνια. Ἐκείνη πορευθεῖσα ἀπήγγειλε τοῖς μετ᾿ αὐτοῦ γενομένοις, πενθοῦσι καὶ κλαίουσι· Κἀκεῖνοι ἀκούσαντες ὅτι ζῇ, καὶ ἐθεάθη ὑπ᾿ αὐτῆς, ἠπίστησαν. Μετὰ δὲ ταῦτα δυσὶν ἐξ αὐτῶν περιπατοῦσιν ἐφανερώθη, ἐν ἑτέρᾳ μορφή, πορευομένοις εἰς ἀγρόν. Κἀκεῖνοι ἀπελθόντες, ἀπήγγειλαν τοῖς λοιποῖς· οὐδὲ ἐκείνοις ἐπίστευσαν. ῞Υστερον, ἀνακειμένοις αὐτοῖς τοῖς ἕνδεκα ἐφανερώθη, καὶ ὠνείδισε τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν καὶ σκληροκαρδίαν· ὅτι τοῖς θεασαμένοις αὐτὸν ἐγηγερμένον οὐκ ἐπίστευσαν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. Σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει. Ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· ὄφεις ἀροῦσι· κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει· ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσιν. ῾Ο μὲν οὖν Κύριος, μετὰ τὸ λαλῆσαι αὐτοῖς, ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνοι δὲ ἐξελθόντες, ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος, διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων. Ἀμήν.

Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι

Σταύρωσις εἷλε κήρυκα Χριστοῦ Πέτρον, Τομὴ δὲ Παῦλον, τὸν τεμόντα τὴν πλάνην. Τλῆ ἐνάτῃ Σταυρὸν Πέτρος εἰκάδ' ἄορ δέ γε Παῦλος.

Βιογραφία Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τους δυο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν. Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων. Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νήψατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω περί το έτος 64 μ.Χ. Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας σε ένα χωρίο που ονομάζεται Γίσχαλα και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Το 36 μ.Χ. περίπου, όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε. Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι’ αυτό. Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη. Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20). Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11). Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεις τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός. Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι’ αποκεφαλισμού στη Ρώμη μεταξύ των ετών 64 - 67 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς. Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας, τὴν κορυφὴν τῶν Μαθητῶν σου Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν, τῶν ἀγαθῶν σου καὶ ἀνάπαυσιν, τοὺς πόνους γὰρ ἐκείνων καὶ τὸν θάνατον, ἐδέξω ὑπὲρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.

Σύναξη των Αγίων Νεομαρτύρων των μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρησάντων

Νέοι ἀθληταί, ὤλεσαν τήν γραῦν ῎Αγαρ. Καί νῦν σύνεισι τοῖς ἀθληταῖς τοῖς πάλαι. Βῆ δέ Πόλον πληθύς, νεάθλων ἄστυ θεοῖο.

Βιογραφία Την β΄ Κυριακή μετά των Αγίων Πάντων, δηλαδή η γ΄ Ματθαίου, τιμούμε τους Άγιους Νεομάρτυρες που μαρτύρησαν μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 μ.Χ. Η Σύναξη των Αγίων Νεομαρτύρων είναι μη θεσπισθείσα αλλά κατ’ έθος τελούμενη.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Νέοι Μάρτυρες, παλαιάν πλάνην, καταστρέψαντες, ὕψωσαν πίστιν, τῶν ᾽Ορθοδόξων, καί στερρῶς ἠγωνίσθησαν τήν γάρ ἀνόμων θρησκείαν ἐλέγξαντες, ἐν παρρησίᾳ Χριστόν ἀνεκήρυξαν, Θεόν τέλειον. Καί νῦν ἀπαύστως πρεσβεύουσι, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ. Ἀγάλλου μυστικῶς, ἡ Χριστοῦ ᾽Εκκλησία, ὁρῶσα σούς υἱούς, Νεομάρτυρας κύκλῳ, τραπέζης σου καί βήματος, ἱσταμένους ἐν κόνεσιν, ὡς νεόφυτα, τῶν ἐλαιῶν καί τῷ Κτίστῃ ἀνακραύγαζε· σύ τῶν Μαρτύρων ὑπάρχεις, Χριστέ τό στερέωμα. Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον. Τῶν λειψάνων αἱ θεῖαι ὑμῶν σοροί, ἰατρεῖα ὑπάρχουσι θαυμαστά· ἀπόδειξις ἔμψυχος, τῆς ὀρθῆς ἡμῶν πίστεως· καί θησαυροί παντοίων, θαυμάτων κοσμόπλουτοι· κροκοβαφῆ καί ἄσηπτα, πυξία τοῦ πνεύματος· τῶν ἐπουρανίων, ἀρωμάτων φιάλαι, νικῶσαι κιννάμωμον, μύρον νάρδον καί κάλαμον, καί τῆς γῆς τά ἀρώματα· πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, ἡμῖν τοῖς πόθῳ τιμῶσιν, ὑμᾶς Νεομάρτυρες. Ὁ Οἶκος Ἀεί μέν, καί ἐν πᾶσιν ὀφείλομεν, ἀδελφοί, ἐξυμνεῖν καί θαυμάζειν τῆς περί ἡμᾶς τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ προνοίας τά ἀνεξιχνίαστα κρίματα, οὐχ ἦττον δέ, καί ἐπί τῇ πολυχρονίῳ ταύτῃ τοῦ ἡμετέρου γένους τυραννικῇ αἰχμαλωσίᾳ· αὕτη καί γάρ, πλείστων τε ἄλλων κατά ψυχήν ἀγαθῶν ἡμῖν τοῖς τυραννουμένοις παραίτιος γέγονε, καί ἐξαιρέτως, δι' αὐτῆς καί ἐξ αὐτῆς ὁ εὐκλεής οὗτος, καί Χριστῷ πεφιλημένος, καί τῆς οὐρανίου ἀποθήκης ἄξιος καρπός ἀνεβλάστησεν, οἱ Νεοφανεῖς, λέγω, μάρτυρες· οἱ νῦν εἰς εὐφημίαν προκείμενοι· οὗτοι γάρ, οἱ καρτερόψυχοι, τῇ τοῦ Χριστοῦ δυνάμει θωρακισθέντες, πάντα τά τοῦ βίου τερπνά, ὡς σκύβαλα ἐλογίσαντο· καί σαρκός μηδόλως φεισάμενοι, εἰς τό στάδιον τῆς ἀθλήσεως ἀπεδύσαντο, τήν μέν τῶν ᾽Αγαρηνῶν ἀσέβειαν θριαμβεύσαντες, τήν δέ τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἐν παρρησίᾳ ἀνακηρύξαντες· ὑπέρ ἧς, καί πολυειδέσι βασάνοις ἀνδρείως, μέχρι τέλους ἐνεκαρτέρησαν, καί τόν τοῦ μαρτυρίου ἀνεδήσαντο στέφανον, πρός τόν στεφανίτην ἀναβοῶντες, σύ τῶν μαρτύρων ὑπάρχεις, Χριστέ, τό στερέωμα.

Σύναξη της Παναγίας Μεγαλομάτας στην Σκιάθο

Βιογραφία Ο Ναός της Παναγίας, κτίσμα μεταξύ του 16ου και 17ου αιώνα μ.Χ., από τον οποίο έχει διασωθεί η εφέστιος εικόνα της Παναγίας της Μεγαλομάτας, την οποία και περιγράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημά του «Τα Κρούσματα», εόρταζε το Σάββατο του Ακαθίστου. Είχε όμως την τύχη και των άλλων σαράντα παρεκκλησίων του Κάστρου. Μετά την εγκατάλειψη του Φρουρίου το 1830 μ.Χ. και την επιστροφή των Σκιαθιτών στο χώρο της πάλαι ποτέ βυζαντινής πολίχνης, όπου έχτισαν την σημερινή πόλη της Σκιάθου, ο ναΐσκος ερειπώθηκε και κατέρρευσε. Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι τέσσερεις ενοριακοί Ναοί που διατηρήθηκαν έως των ημερών μας. Μόλις τον χειμώνα του 2010 μ.Χ. ο Ναός αποκαθάρθηκε από τις προσχώσεις. Κατά τις εργασίες αποκαλύφθηκε το σωζόμενο δάπεδο του ναΐσκου, η είσοδος, η διαγράμμιση του αγίου βήματος καθώς και ίχνη τοιχογραφίας και κονιάματος. Στο σημείο της εισόδου ο Ναΐσκος συγκοινωνούσε με άλλο ορθογώνιο δώμα που πιθανώς χρησιμοποιούνταν ως πρόναος, το οποίο γειτνίαζε με τα λουτρά. Εντοπίστηκαν ακόμη κάποια μικροαντικείμενα όπως και ένα μικρό κανόνι σε άριστη κατάσταση. Μετά την αποκάλυψη των ερειπίων του Ναού πλήθος σκιαθιτών επισκέφτηκε το Κάστρο, και όλων η γνώμη συνηγορούσε στο να καθιερωθεί και εδώ υπαίθρια Αγρυπνια, όπως καθιερώθηκε λίγα χρόνια πιο μπροστά και στον άλλο ερειπωμένο Ναό του Κάστρου, τον αφιερωμένο στην Κοίμηση, την Παναγία την Πρέκλα, που είχε την τύχει να αποκαλυφθούν και εκείνου τα ερείπια. Έτσι καθιερώθηκε να τελείται η εξοχική αυτή Αγρυπνία την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου, ώστε να είναι αφορμή να επισκεφθεί κανείς το Κάστρο, τον Ιούνιο, που από Απρίλιο έως Αύγουστο έχει κάθε μήνα ένα τουλάχιστον πανηγύρι στις Εκκλησίες του. Η Αγρυπνία αρχίζει με την Ακολουθία του Όρθρου του Ακαθίστου, που τελείται κατά παράβαση της Τάξεως, ιδιαιτέρως την ημέρα αυτή, καθώς ο Ναός της Παναγίας ετιμάτο στην εορτή του Ακαθίστου, και ακολούθως λαμβάνει χώρα η Θεία Λειτουργία. Η πρώτη Αγρυπνία έγινε το 2011 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ᾿. Ταχὺ προκατάλαβε. Ὡς δῶρον ἀτίμητον ἐν τῇ σῇ νήσῳ σεπτόν, Εἰκὼν ἡ περίπυστος πηγὴ θαυματων πολλῶν, ἐν Σκιάθῳ ἀνεύρηται. Ἣν ὡς Μεγαλομάταν, μετ᾿ εὐχῶν θερμοτάτων, πίστει τε καὶ ἐλπίδι, εὐσεβῶς μελωδοῦμεν, τὴν ὄντως Θεοτόκον καὶ ἀειπάρθενον.

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων της Οσίας Θεοκτίστης

Τη πρώτη Κυριακή, μεταξύ 23ης και 30ής Ιουνίου μηνός, εν Μηθύμνη μνήμην επιτελούμεν της ανακομιδής των ιερών λειψάνων της Όσιας μητρός ημών Θεοκτίστης (1960).

Άγιος Κύριλλος μάρτυρας

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου

Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ὁσίου Νικάνδρου ἐν Πσκὼφ Ρωσίας

Ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικάνδρου τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὴν 24^ηΣεπτεμβρίου, ὅπου καὶ ὁ βίος του.Δεν ἔχουμε λεπτομέρειες σχετικὰ μὲ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν τιμίων λειψάνων τοῦ Ὁσίου.

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Κασπερώφ

Ἡ ἱερὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Κασπερὼφ προέρχεται κατὰ τὴν παράδοση ἀπὸ τὴν Τρανσυλβανία καὶ εἶχε ἐμφανισθεῖ σὲ ἕνα Σέρβο μοναχὸ στὴ Χερσώνα περὶ τὰ τέλη τοῦ 16^ου αἰῶνος μ.Χ. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου στὴν Κριμαία (1853 – 1856) ἡ εἰκόνα λιτανεύθηκε στὴν Ὀδησσό, ὡς οἱ Βυζαντινοὶ ἐλιτάνευαν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὄταν ἀντιμετώπιζαν κινδύνους ἀπὸ ἐχθρούς.Ἡ εἰκόνα ἑορτάζει, ἐπίσης, τὴν 1^η Ὀκτωβρίου καὶ τὴν Τετάρτη τῆς Διακαινησίμου.

Συναξαριστής της 29ης Ιουνίου

Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος

Ὁ Πέτρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἦταν γιὸς τοῦ Ἰωνᾶ, ἀδελφὸς τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ ἦταν ψαράδες στὴ λίμνη Γενησαρέτ.

Εἶχε νυμφευθεῖ στὴν Καπερναούμ, ὅπου ἔμενε οἰκογενειακά, μαζὶ μὲ τὴν πενθερά του. Ψαρὰς στὸ ἐπάγγελμα, ἦταν τύπος αὐθόρμητος, ὁρμητικός, καὶ τὴν ζωή του κοντὰ στὸ Χριστὸ τὴν μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ τέσσερα Εὐαγγέλια, ἐνῷ τὴν ἀποστολική του δράση, ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.

Ἔγραψε καὶ δυὸ Καθολικὲς Ἐπιστολές, μέσα στὶς ὁποῖες, νὰ τί προτρέπει στοὺς χριστιανούς: «Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ». Δηλαδὴ ἐγκρατευθεῖτε, γίνετε ἄγρυπνοι καὶ προσεκτικοί. Διότι ὁ ἀντίπαλος καὶ κατήγορός σας διάβολος, σὰν λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται, περιπατεῖ μὲ μανία καὶ ζητάει ποιὸν νὰ τραβήξει μακριὰ ἀπὸ τὴν πίστη γιὰ νὰ τὸν καταπιεῖ. Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ὁ Πέτρος, δίδαξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Ἰουδαία, στὴν Ἀντιόχεια, στὸν Πόντο, στὴν Γαλατία, στὴν Καππαδοκία, στὴν Ἀσία καὶ τὴν Βιθυνία. Κατὰ τὴν παράδοση (ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν εἶναι ἀπόλυτα ἱστορικὰ διασταυρωμένο) ἔφτασε μέχρι τὴν Ῥώμη, ὅπου ἐπὶ Νέρωνος (54-68) ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο, ἀφοῦ τὸν σταύρωσαν χιαστί, μὲ τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω.

Ὁ δὲ Παῦλος γεννήθηκε στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας καὶ στὴν ἀρχὴ ἦταν σκληρὸς διώκτης τοῦ χριστιανισμοῦ. Ὅμως, μὲ θαῦμα γνώρισε τὸ Χριστὸ καὶ ἔγινε ὁ μεγαλύτερος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα καὶ τὴν ζωή του γι᾿ αὐτό.

Ὀνομάστηκε Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, καὶ τὴν ζωὴ μὲ τὶς περιπέτειές του θὰ τὰ δεῖ κανείς, ἂν μελετήσει τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ τὶς 14 Ἐπιστολές του στὴν Καινὴ Διαθήκη.

Ὁ Παῦλος θέλει κάθε χριστιανός, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος, νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ λέει: «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Δηλαδή, δὲ ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Καὶ ἀκόμα, «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός». Νὰ διευθύνει, δηλαδή, ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μας ὁ Χριστός. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο (χωρὶς αὐτὸ νὰ εἶναι ἀπόλυτα διασταυρωμένο) δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ στὴ Ῥώμη.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Κανόνας πίστεως
Ἐθνῶν σε κήρυκα καὶ φωστῆρα τρισμέγιστον, Ἀθηναίων διδάσκαλον, Οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, εὐφροσύνως γεραίρομεν· τοὺς ἀγῶνας τιμῶμεν καὶ τὰς βασάνους διὰ Χριστόν, τὸ σεπτόν σου μαρτύριον. Ἅγιε Παῦλε Ἀπόστολε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης
Ἐκλογῆς Χριστοῦ σκεῦος καὶ Ἀπόστολος μέγιστος, καὶ σαγηνευτὴς ἐθνῶν θεῖος, ἐν τῷ λόγῳ τῆς χάριτος, ἐδείχθης ὡς πλήρης ὢς φωτός, Ἀπόστολε Παῦλε ἀληθῶς· τὸν γὰρ ἄγνωστον κηρύττεις ἡμῖν Θεόν, τοῖς πόθῳ ἀνακράζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσι τὰ κρείττονα.

Ἕτερον 
Ἦχος δ’
Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως
Θεῖοι κήρυκες, τῆς εὐσεβείας, κρήνη δίκρουνος, θεογνωσίας, καὶ δογμάτων οὐρανίων ἀκφάντορες, Πέτρε καὶ Παῦλε σαφῶς ἀνεδείχθητε, ὡς Ἀποστόλων τῶν θείων Πρωτόθρονοι. Ἀλλ’ αἰτήσασθε, σωτήριον ἡμῖν ἔλλαμψιν, καὶ λύτρωσιν παθῶν καὶ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον
Ἀποστόλων πρόκριτος, καὶ κορυφαῖος ἐδείχθης, προσκληθεὶς Ἀπόστολε, παρὰ Χριστοῦ οὐρανόθεν· ἔνθεν δή, τὴν οἰκουμένην πᾶσαν διῆλθες, ἅπαντας, καταφωτίζων πρὸς θείαν πίστιν· διὰ τοῦτό σοι βοῶμεν· χαίροις ὦ Παῦλε, Ἐκκλησιῶν ὁ φωστήρ.

Ἕτερον 
Ἦχος β’. Αὐτόμελον
Τοὺς ἀσφαλεῖς, καὶ θεοφθόγγους κήρυκας, τὴν κορυφήν, τῶν Ἀποστόλων Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν, τῶν ἀγαθῶν σου καὶ ἀνάπαυσιν· τοὺς πόνους γὰρ ἐκείνων καὶ τὸν θάνατον, ἐδέξω ὑπὲρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.

Ἕτερον μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον
Ἀποστόλων πρόκριτοι, καὶ κορυφαῖοι ὀφθέντες, οὐρανοὶ ὡς ἔμψυχοι, δόξαν Θεοῦ διηγοῦνται, Πέτρος μέν, ὁ τῆς ἀγάπης τοῦ Λόγου πλήρης, Παῦλος δέ, ὡς ἐκλογῆς Χριστοῦ σκεῦος θεῖον, καὶ ἀμφότεροι αἰτοῦνται, πᾶσι δοθῆναι πταισμάτων ἄφεσιν.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις Ἀποστόλων ἡ καλλονή, καὶ ἐθνῶν ὁ κῆρυξ, καὶ διδάσκαλος καὶ φωστήρ· χαίροις Ἐκκλησίας, ὑφηγητὴς ἁπάσης, καὶ μέγας λαμπαδοῦχος, Παῦλε Ἀπόστολε.

Μεγαλυνάριον μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου
Πέτρε θεῖον ἅρμα Χερουβικόν, οὐράνιε Παῦλε, ὄχημά τε Σεραφικόν, ἡ πύρινος γλῶσσα, τοῦ Θεανθρώπου Λόγου, πυρός με τῆς γεέννης, ἀπολυτρώσασθε.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε
Τὴν κλῆσιν δεξάμενος, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, πρωτόθρονος πέφηνας, τῶν Ἀποστόλων αὐτοῦ, καὶ πέτρα τῆς πίστεως· ὅθεν ὡς τῶν ἀρρήτων, κοινωνὸς καὶ αὐτόπτης, πᾶσιν εὐηγγελίσω, σωτηρίας τὸν λόγον· διό σε μεγαλύνομεν, Πέτρε Ἀπόστολε.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου
Ὡς Ἀποστόλων τῶν θείων πρωτόθρονος, καὶ μαθητὴς τοῦ Σωτῆρος θερμότατος, ἀπαύστως δυσώπει τὸν Κύριον, λυτροῦσθαι ἡμᾶς πάσης θλίψεως, Ἀπόστολε Πέτρε πανεύφημε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις κορυφαῖε μύστα Χριστοῦ, Ἀπόστολε Πέτρε, Ἀποστόλων ἡ καλλονή· χαίροις οἰκονόμε, τῶν δωρεῶν τῶν θείων, καὶ πρὸς Χριστὸν μεσίτης, ἡμῶν θερμότατος.


------------------------------------------------------------------------------

Μνήμη πάντων τῶν ἐν Λέσβῳ Ἁγίων

------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος, μάρτυρας

Η λατρεία της στρογγυλής θεάς απέναντι στην εξαθλίωση των λαών του π.Δημητρίου Θεοφίλου,

Για μια φορά ακόμα η «εθνική» αδρεναλίνη στα ύψη, όλοι οι νεοέλληνες με το φαντασιακό τους στο ζενίθ, γαντζωμένοι επάνω στην 11αδα της εθνικής που δίνει αγώνες «ποδοσφαιρικής επιβίωσης», στη Βραζιλία.  

Πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων η πρόκριση της εθνικής και όλα τα υπόλοιπα ζητήματα ακολουθούν…

Η στρογγυλή θεά και πάλι βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και λατρεύεται από τους πιστούς της,  παραθεωρώντας πολέμους, γενοκτονίες, κατασκευασμένους πρόσφυγες, αστέγους, πεινασμένους και διψασμένους συνανθρώπους μας. 

Όταν η  μαζικότητα και οι παρορμήσεις της κυριαρχούν, τότε χάνεται το πρόσωπο και οι όποιες διαφορετικές στάσεις εκμηδενίζονται. Το ποδόσφαιρο αποτελεί την κατ' εξοχήν "μπετονιέρα" της κοινωνικής ζωής, που παράγει "τσιμέντο" χαμηλού δείκτη αντισωμάτων, σε μια προσπάθεια κοινωνικού, πολιτικού και θρησκευτικού συγκρητισμού και ομογενοποίησης, απόλυτα ετερο-προσδιοριζόμενης και κατευθυνόμενης.

Για ένα λαό, που έρχεται από τόσο μακριά και παλιά, δεν περιποιεί τιμή να περιμένει μόνο από μια αβέβαιη μπάλα, να τον κάνει να νοιώσει περηφάνια για το όνομά του (αφού από χρόνια τώρα η ταυτότητά του είναι παραχαραγμένη) και να βγει ασυγκράτητος στους δρόμους.  Όταν αρνείται την ίδια στιγμή να βγει στους δρόμους, γαντζωμένος στους καναπέδες του, για ζητήματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κοινωνικής δικαιοσύνης, εθνικής ανεξαρτησίας και υπαρξιακής αυτοεκτίμησης, για σημαίνουσες τελικά υποθέσεις, ζωής ή θανάτου.

To «έργο» χιλιοπαιγμένο, με διαφορετικά ονόματα, Γουέμπλεϊ 1971, Λισσαβώνα 2004, Αθήνα 2004, και πάντα ο αμνήμων και αρνούμενος να μάθει από τα λάθη του νεοέλληνας, στο ίδιο έργο θεατής, με σταθερά μόνιμο  ρόλο κλακαδόρου.

Σχεδόν όλοι καρφωμένοι μπροστά σε κάποια οθόνη, παρακολουθώντας την «άπιστη» θεά μπάλα, να κάνει τα τερτίπια της, σε πόδια που την κλωτσούν και κεφάλια που της δίνουν κεφαλιές, όλοι μαζικοποιημένοι και άβουλοι απόλυτα ελεγχόμενοι και προβλέψιμοι, σε κατάσταση καταστολής αφού το «όπιο» που μας ποτίζουν, είναι τόσο δραστικό και αποτελεσματικό, που αυτοί που ορίζουν το παρόν και το μέλλον μας μπορούν απερίσπαστα να συνεχίζουν να απεργάζονται το θάνατό μας…

 Την ίδια ώρα που εμείς ζούμε τον ψυχεδελικό μας μύθο βρισκόμενοι στο κόσμο μας, αποκομμένοι από την πραγματικότητα, κάποιοι γνωστοί – άγνωστοι, προγραμματίζουν για εμάς, όμως χωρίς εμάς, την νέα τάξη πραγμάτων, χαράζοντας ξανά νέα σύνορα, συνθλίβοντας λαούς, διαγράφοντας ιστορίες και κατασκευάζοντας παραχαραγμένες ιστορικές εκδοχές, για κρατικές οντότητες υβριδικού χαρακτήρα, κατασκευασμένες σε «εργαστηριακούς σωλήνες» διπλωματικών γραφείων.

Στο κόσμο των ψευδαισθήσεων κυρίαρχη θέση πλέον κατέχει το θέαμα, και το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα σημαντικό συστημικό πυλώνα ανθρώπινου εκμαυλισμού και κοινωνικού αποπροσανατολισμού, σε ένα  διεθνές περιβάλλον αποσύνθεσης και επαναπροσδιορισμών των πάντων.

Δεν γνωρίζω πόσοι έχουμε ασχοληθεί με την σκληρή πραγματικότητα πίσω από την «περιποιημένη» εικόνα του παγκοσμίου κυπέλλου, μια σκληρή αλήθεια η οποία περιλαμβάνει, φαβέλες, εξαθλίωση, σίτιση ανθρώπων από τα σκουπίδια, εγκληματικότητα, απίστευτο πληθωρισμό, ακραίες κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις μεταξύ φτωχών και πλούσιων και πολύ εξαπάτηση. Σε μια χώρα όπως η Βραζιλία, που σύμβολό της έχει το Χριστό με ανοιχτά τα χέρια, του οποίου το άγαλμα δεσπόζει επάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά στην ουσία πρόκειται για άλλη μια υποκρισία, αφού τον πλούτο της χώρας τον νέμονται οι πολυεθνικές εταιρίες, διορίζοντας διάφορες διεφθαρμένες δουλικές στα ξένα συμφέροντα, κυβερνήσεις και παράλληλα χρησιμοποιείται η ρωμαιοκαθολική εκκλησία (αρκετοί ιερείς έχουν διωχθεί, από την επίσημη ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Βραζιλίας και όχι μόνο εκεί, επειδή τόλμησαν να εφαρμόσουν το ευαγγέλιο στη καθημερινότητα των ανθρώπων, γεγονός που τους έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με τα συμφέροντα και το κατεστημένο που τα υπηρετεί), για να κρατάει το λαό σε καταστολή και αποχαύνωση (η όποια σύμπτωση με πρόσωπα και γεγονότα, της ημετέρας πατρίδος, δεν είναι διόλου συμπτωματική).

Αν ψάξει λίγο κάποιος να γνωρίσει, τον «εργαστηριακό» τρόπο που επιλέγονται ή καλύτερα διορίζονται και επιβάλλονται σε ολόκληρη την υφήλιο, οι ηγήτορες (πολιτικοί, θρησκευτικοί, δήθεν διανοούμενοι), θα καταλάβει πως όλα και όλοι, συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, που δεν είναι άλλο από τον πλήρη ετεροπροσδιορισμό του ανθρώπινου προσώπου, τη ολοκληρωτική χειραγώγησή του και τον απόλυτο έλεγχο του μυαλού του.

Η εκκλησία η οποία θα έπρεπε να αφυπνίζει ως άλλο ξυπνητήρι την κοινωνία, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έχει παραμορφωτικά και εξω-ευαγγελικά μεταλλαχθεί, σε ένα κοσμικό εταίρο της κρατικής εξουσίας, με μια ακόρεστη διάθεση για συν-διανομή της εξουσιαστικής ισχύος  και των παραγώγων της.

πηγή

«ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ

«Μια φορά – διηγείται ο παππούς – ανεβαίνοντας κατά τον χειμώνα το χιονισμένο μονοπάτι, όταν κοντέψαμε στην Παναγία, είτε από δαιμονικήν ενέργειαν, είτε για να μας δοκιμάσει η Παναγία μας, έπιασε μια τόσο πυκνή ομίχλη, ώστε δεν βλέπαμε ούτε βήμα μπροστά μας. Μου λέει ο Γέροντας : “π. Αρσένιε, εδώ πάνω οι τόποι είναι επικίνδυνοι. Μπορεί να πέσουμε σε κανέναν γκρεμό. Καλύτερα ας διανυκτερεύσουμεν εδώ και το ίδιον είναι”. Tί να σας πω, βγάλαμε τόσο ωραίαν αγρυπνίαν, που δεν θα την ξεχάσω ! Το πρωί, μόλις έφεξε, τί να δούμε ; Ήμασταν έξω από την Παναγίαν. Ήταν κι αυτό δώρο της Παναγίας μας.

Ναι, αλλά μιάν άλλη φορά που ανεβήκαμε βράδυ εξαντλημένοι, παϊλντισμένοι, τί οικονόμησε η καλή Μητέρα μας ; Μπαίνοντας μέσα στον ναόν, μοσχοβολούσε η εκκλησία από δύο ολόφρεσκα μήλα, κολλημένα μπροστά από την εικόνα της. Ο Γέροντας πιο τολμηρός μου λέει : “π. Αρσένιε, αυτά τα μήλα θα τα φάμε^. και θα τραβήξουμε κομποσχοίνι σ΄ αυτόν που τα αφιέρωσε. Για μας τ΄ άφησε, επειδή έχουμε ανάγκη”.

Μόλις όμως τα φάγαμε – και ήταν τόσο γλυκά, ώστε λέγαμε ότι είναι σαν παραδεισένια – τότε άνοιξε ο νους μας και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον. “Tί καιρός είναι τώρα π. Αρσένιε ;” Ήταν περίπου τέλη Φεβρουαρίου. “Πού βρεθήκαν τέτοια εποχή τόσο φρέσκα μήλα ;” Αμέσως τότε πέσαμε με δάκρυα μπροστά στην εικόνα κι ευχαριστούσαμε, για το ουράνιο αυτό δώρο, την Παναγία μας, που μας εφρόντιζε σαν σπλαχνική μανούλα. Την εποχήν εκείνην ούτε ψυχεία υπήρχαν. Γι΄ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ήταν δώρο της Παναγίας μας».

ΠΗΓΗ : ΙΩΣΗΦ Μ.Δ., Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1886 – 1983), ΣΥΝΑΣΚΗΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ, 2008, σ. 109 κ.ε.

πηγή

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει...

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει...

1. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν.

2. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ'αυτό.

3. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τα επώνυμα και ακριβά ρούχα που έχουμε στις ντουλάπες μας. Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε.

4. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσο μεγάλο μισθό παίρνουμε. Θα μας ρωτήσει εάν συμβιβάσαμε τον χαρακτήρα μας για να τον αποκτήσουμε.

5. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τον τίτλο ή τα αξιώματα της εργασίας μας. Θα μας ρωτήσει εάν εκτελέσαμε την εργασία μας με ήθος και με προσοχή.

6. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε. Θα μας ρωτήσει με πόσους ανθρώπους είμαστε φίλοι.

7. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε ποια γειτονιά μένουμε. Θα μας ρωτήσει πώς φερθήκαμε στους γείτονές μας.

8. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για το χρώμα του δέρματος μας. Θα μας ρωτήσει για το περιεχόμενο της καρδιάς μας.

9. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε πόσα μέρη του κόσμου ταξιδεύσαμε και διασκεδάσαμε. Θα μας ρωτήσει εάν επισκεφτήκαμε φτωχικές συνοικίες και αν προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε.

10. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει αν είμαστε επώνυμοι και ισχυροί. Θα μας ρωτήσει αν είμαστε ταπεινοί και εάν συγχωρούμε τον πλησίον...

 πηγή