ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ.

πηγή

Τού Αγίου  Ιππολύτου, Πάπα Ρώμης... 

( πρίν τήν εποχή τού σχίσματος τών Εκκλησιών )

Την εποχή εκείνη τέτοια θλίψη και στενοχώρια θα υπάρχει όσο

 ποτέ άλλοτε δε θα έχει παρουσιαστεί επί της γής… (Ματθ. κδ' 21).

 Τότε, εκείνοι οί Χριστιανοί πού δεν θα έχουν πάρει το χάραγμα του

 Αντίχριστου ( 666 ), θα διώκονται συνεχώς και με μένος, προσπαθώντας

 παράλληλα να βρουν τρόπο επιβίωσης, αφού και τα ίδια τα στοιχεία 

της φύσεως θα έχουν αλλοιωθεί…

Και τότε οι έχοντες το σφράγισμα του Αντίχριστου (χάραγμα το οποίο 

θα τους επέτρεπε να έχουν δικαίωμα αγοραπωλησίας ) θα μετανιώσουν 

πικρά για την επιλογή τους αυτή...

Άνθρωποι θα πεθαίνουν από την πείνα και τις αρρώστιες στους δρόμους

 και τις πλατείες. Και εάν δε συντόμευε ο Άγιος Τριαδικός Θεός εκείνες 

τις ημέρες της κακίας, δε θα έμενε κανείς πού να μη πρόδιδε τ

ην πίστη του…

"Και τι μιλώ για ανθρώπους μόνο, μιά πού και αυτά τα στοιχεία της 

φύσεως θα απαρνηθούν την φυσική τους κατάσταση... 

Τότε, θα συμβαίνουν συχνά σεισμοί σε κάθε πολιτεία, λοιμώδεις

 ασθένειες και επιδημίες σε κάθε χώρα, κεραυνοί ασυνήθιστοι και 

φοβερές αστραπές, ενώ σπίτια και αγροί θά κατακαίονται…

Θα  συμβαίνουν ακόμη φοβερές καταιγίδες ανέμων, οι οποίες θα

 διαταράσσουν χωρίς όρια την ξηρά και την θάλασσα, ακαρπίες της

 γής, σάλος καί βουητό από τη θάλασσα και σάλος αφόρητος από 

την απώλεια χιλιάδων ψυχών ανθρώπων….

Θα βλέπουμε σημαδιακές μεταβολές στον ήλιο και στη σελήνη,

 εκτροπές αστέρων από τη θέση τους, συγκρούσεις εθνών και πολέμους,

 καταστρεπτικούς ανέμους, βολίδες χαλάζης επί του προσώπου της γής, 

χειμώνες άτακτοι και ασυνήθιστοι ( από μεγάλη κλιματική αλλαγή ),

 παγετοί μεγάλοι, καύσωνες ανυπόφοροι, κεραυνοί αιφνίδιοι, 

και εμπρησμοί αδόκητοι και μη αναμενόμενοι… 

( πιθανότατα το κάψιμο τών δασών πού βλέπουμε να επεκτείνεται

 σήμερα σε όλα τα έθνη σάν μιά Παγκόσμια επιδημία...)

Θα υπάρχει δε ένας γενικός θρήνος και οδυρμός επί όλης της γης, 

χωρίς καμία και από πουθενά παρηγοριά…»Αγίου Ιππολύτου, P.G. 10, 912 B - ΒΕΠΕΣ 6, 278

---------------------

« Την εποχή εκείνη όσοι άνθρωποι λάβουν τη σφραγίδα του

 Αντιχρίστου ( 666,  νομίζοντας ότι μ΄ αυτόν τον τρόπο θα ζήσουν ) 

και δεν θα βρίσκουν τροφές ούτε νερό, θα προσέρχονται προς 

αυτόν και με οδυνηρά (πονεμένη) φωνή θα του λένε:

«Δώσε μας λοιπόν να φάμε και να πιούμε ( όπως μας έταζες ), 

γιατί αλλιώς θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα και από κάθε

 ανάγκη, διέταξε τον ουρανό  να μας δώσει νερό, και διώξε τα

 ανθρωποφάγα θηρία πού μας κατατρώγουν…»

Τότε ο Αντίχριστος θα απαντήσει εμπαίζοντας αυτούς και με 

πολλή απανθρωπιά και θα τους λέει :

«Ο ουρανός δεν θέλει να δώσει βροχή. Η γη πάλι δεν βλαστάνει 

τα φυτά της, από  που να σας δώσω εγώ τροφές ; »

Τότε, αφού ακούσουν τα λόγια του δόλιου τούτου οι άθλιοι, θα καταλάβουν

 ότι αυτός είναι ο ίδιος ο πονηρός διάβολος ( και ότι δεν είναι Θεός όπως

 νόμιζαν ), και θα θρηνήσουν με πόνο, θα κλάψουν πολύ και θα κτυπήσουν 

το πρόσωπό τους με τα χέρια τους, και θα εκριζώσουν τα μαλλιά τους 

και με τα νύχια τους θα ξεσκίζουν τα μάγουλά τους λέγοντας ο ένας

 προς τον άλλον :

« Ώ,  της συμφοράς μας ! Ώ του φοβερού πράγματος, Ώ της δόλιας

 συναλλαγής πού κάναμε με τον Αντίχριστο ( 666 ) και πήραμε το 

χάραγμά του, Ώ, της φοβερής πτώσεώς μας. Πώς πλανηθήκαμε 

από τον πλάνο; Πώς προσφερθήκαμε ( ψυχή και σώματι ) σ΄ αυτόν; 

Πώς συλληφθήκαμε μέσα στα δίκτυα του; Πώς πιαστήκαμε στη βρώμικη 

του σαγήνη;

Και πώς ενώ ακούγαμε τις Γραφές πού μας προειδοποιούσανε για 

όλα αυτά, εμείς τότεδεν τους δίναμε σημασία; »
Αγίου Ιππολύτου, P.G. 10, 933 D - 936 A

Ένα σύγχρονο θαύμα του Αγίου Σάββα στη Κάλυμνο!

Από εδώ η Σαββίνα!
O ραδιοφωνικός παραγωγός του εκκλησιαστικού σταθμού Αλήθεια fm Καλύμνου, Νίκος Μαμάκας το πρωί της Κυριακής, ημέρα εορτασμού του Αγίου Σάββα του νέου στην Κάλυμνο, μίλησε στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας με τον Λυκούργο Μαρκούδη, περιγράφοντας ένα καταπληκτικό θαύμα:
Κάθε Παρασκευή κάνει μια βάρδια στο εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο της Καλύμνου.Πριν τρία χρόνια περίπου,πάει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι τουριστών στο βιβλιοπωλείο και αφού αγόρασαν κάτι τους έδωσε ευλογία ένα εικονάκι του Αγίου Σάββα.
Τότε τον ρωτάνε ποιος είναι αυτός?
Τους λέει ο Άγιος του Νησιού μας, ο Άγιος Σάββας,και τον ρωτάνε -στα Αγγλικά πάντα-γιατί είναι Άγιος, τι κάνει?
Τους λέει είναι Άγιος γιατί αγάπησε πολύ το Θεό, ασκήτεψε, έκανε και κάνει πολλά θαύματα, θεραπεύει καρκινοπαθείς,άτεκνα ζευγάρια τα βοηθάει να κάνουν παιδιά..
Μόλις άκουσαν αυτό το τελευταίο,του λένε μισό λεπτό, και φωνάζουν την κόρη τους με τον άνδρα της που ήταν απέξω.Του ζήτησαν να πει και στη κόρη τους αυτό το τελευταίο που τους είπε.Λέει ο Άγιος Σάββας βοηθάει πολλά άτεκνα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά.Το ζευγάρι αυτό ήταν πολλά χρόνια παντρεμένο και δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί.Του ζήτησαν τότε αν μπορεί να τους πάει στη Μονή του Αγίου Σάββα, εκείνος δέχτηκε και πήγαν στο Μοναστήρι.
Η κοπέλα αυτή δεν ήταν Ορθόδοξη αλλά είχε πολύ σεβασμό και ευλάβεια,ρώτησε αν μπορούσε να μπει στην Εκκλησία επειδή δεν ήταν Ορθόδοξη,της είπαν βεβαίως και να μπει,ζήτησε επίσης την άδεια της γερόντισσας αν μπορεί να προσκυνήσει τη λάρνακα όπου φυλάσσεται ολόσωμο του λείψανο του Αγίου Σάββα,εκείνη της είπε βεβαίως και μπορεί.
Εφόσον λοιπόν προσκύνησε, γονάτισε 10 λεπτά μπροστά από τον Άγιο και κλαίγοντας προσευχόταν λέγοντας μεταξύ άλλων:“Άγιε Σάββα, εγώ δεν είμαι Ορθόδοξη, δεν ξέρω πολλά πράγματα για το Χριστό, αλλά πιστεύω στο Θεό, πιστεύω οτι μπορείς να μας βοηθήσεις..
Αφού σηκώθηκε της έδωσε η γερόντισσα λίγο λαδάκι από το καντήλι του Αγίου, να σταυρώνει την κοιλιάς της.Αφού τους ευχαρίστησαν όλους έφυγαν.
Ένα χρόνο μετά.
Μια Παρασκευή έρχονται ξανά εκείνοι οι ηλικιωμένοι γονείς του ζευγαριού στο βιβλιοπωλείο, βρήκαν τον Νίκο, τον χαιρέτισαν με χαρά, εκείνος δεν τους θυμήθηκε κατευθείαν αλλά μετά που του εξήγησαν θυμήθηκε.Του ζήτησαν να περιμένει και φώναξαν την κόρη τους με τον άνδρα της, εκείνοι μπήκαν μέσα κρατώντας ένα νεογέννητο μωράκι στην αγκαλιά του.
Από εδώ η Σαββίνα του είπαν!
Είχαν ένα πανέμορφο κοριτσάκι στην αγκαλιά τους και όχι μόνο αυτό.αλλά βαφτίστηκαν όλοι -γονείς, παιδιά- Ορθόδοξοιμε τη βοήθεια του γνωστού Μητροπολίτη Κάλλιστου Ware στην Αγγλία.
Του ζήτησαν αν μπορεί να τους ανεβάσει στη Μονή του Αγίου Σάββα να ευχαριστήσουν τον Άγιο. Μόλις έφτασαν με μεγάλη συγκίνηση η μάνα του παιδιού τοποθετεί τη μικρή Σαββίνα πάνω στη λάρνακα του Αγίου και του λέει: take it, this is yours it’s not mine!
δηλαδή αυτό το μωρό είναι δικό σου, δεν είναι δικό μου!
Η κοπέλα εκείνη είχε φέρει από την Αγγλία επίσης ένα τεράστιο χαρτοφύλακα γεμάτο εξετάσεις και ιατρικές γνωματεύσεις από τα καλύτερα νοσοκομεία που της απέκλειαν να μείνει έγκυος καθώς είχε ένα πρόβλημα στις σάλπιγγες.
Πίεσε τον κύριο Νίκο να τα διαβάσει για να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του θαύματος.
Είχαν δοκιμάσει όλα τα επιστημονικά μέσα και είχαν δαπανήσει αρκετά χρήματα, πουλώντας μάλιστα και ένα οικόπεδο για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν.Ζει Κύριος ο Θεός!

πηγή

Χριστός, ο μεγάλος άγνωστος των Χριστουγέννων. Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Δεν υπάρχει γιορτή σαν τα Χριστούγεννα, γιορτή, που καταφέρνει να ενώνει με το ίδιο πνεύμα και την ίδια χαρά, τόσα εκατομμύρια ανθρώπους. 2012 χρόνια από τη γέννηση ενός ασήμαντου, εκ πρώτης όψεως, βρέφους σε κάποιο περιφρονημένο εβραϊκό χωριό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, 
η μισή ανθρωπότητα συνεχίζει να διακηρύσσει, έστω και μια φορά τον χρόνο ως Χριστιανοσύνη, πως τη νύχτα εκείνη ανέτειλε μια 
ρεαλιστική ελπίδα αναγέννησης του ανθρώπου και ολόκληρου του κόσμου

    Από την Αυστραλία μέχρι την Αλάσκα και από το Περού μέχρι τις στέπες της Σιβηρίας, οι άνθρωποι αναζητούν τη χριστουγεννιάτικη χαρά, μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη ατμόσφαιρα, με ίδιες μελωδίες, ίδιες γεύσεις, ίδια διακόσμηση, ίδιες διαφημίσεις, αλλά με πολλούς και διάφορους «Χριστούς».Διότι, πίσω από τη βιτρίνα των Χριστουγέννων, ο Χριστός, ο μεγάλος πρωταγωνιστής  -και πολλές φορές, ο μεγάλος Απών- συνεχίζει, εδώ και δυο χιλιετίες, να ρωτάει:

«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;» (Ματθ.16, 13)

«Ποιος λένε οι άνθρωποι πως είμαι;»

          Πολλές οι απαντήσεις μέσα στους αιώνες, πολλές οι απαντήσεις και σήμερα. Άλλοι εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τα λόγια Του, άλλοι τον σεβασμό τους για τη θυσία Του, άλλοι τον ενθουσιασμό τους για το κοινωνικό Του μήνυμα. Λίγοι όμως είναι εκείνοι, που παραδίδουν στα άχραντα χέρια Του τις  προσωπικές τους αγωνίες, τους φόβους και τα αδιέξοδά τους,  με την πεποίθηση πως Αυτός και μόνον Αυτός μπορεί να χαρίσει φως στη σκοτεινή νύχτα  των ανθρώπων.  

    Αλλά ακόμη και εκείνοι, που πιστεύουν στην παντοδυναμία και την αγάπη Του, καθώς οι ανάγκες γίνονται αφόρητες, καθώς η αδικία οργιάζει και καθώς οι προοπτικές ξεθωριάζουν, φτάνουν κάποτε να αναρωτηθούν,:

«Πού είναι ο Θεός; Γιατί δεν φαίνεται; Γιατί δεν ενεργεί;»

    Σε εποχές ατομικών διαδρομών, ατομικών επιδιώξεων, ακόμη και ατομικών προσευχών, ο ίδιος ο Χριστός, μας δείχνει τον δρόμο προς Εκείνον:

        «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν». (Ματθ. 18, 20)

«Όπου είναι μαζεμένοι δυο ή τρεις στο όνομά μου, εγώ είμαι ανάμεσά τους».

    Να λοιπόν η απάντηση: Κάθε Χριστούγεννα υποδεχόμαστε στη γη τον Θεό της ενότητας, τον Θεό της αλληλεγγύης, τον Θεό του «μαζί». Η παρουσία Του στη γη και η λυτρωτική Του επέμβαση περνάει μέσα από την συμπόνια και την αγάπη των ανθρώπων, που διακηρύσσουν πως Τον πιστεύουν και Τον μιμούνται.

    Εκατομμύρια φάτνες στήνονται κάτω από χριστουγεννιάτικα δέντρα, σε πλατείες, σε βιτρίνες. Μέσα σ΄ αυτές, φαίνεται να ξαναγεννιούνται πολλοί «Χριστοί»: Ο Χριστός της παιδικής μας ηλικίας, ο Χριστός ενός γλυκού συναισθηματισμού, ακόμη και ο Χριστός των εορταστικών αγορών μας.Στον αληθινό, όμως, Χριστό, στον Χριστό της αγάπης, εμείς οι ίδιοι, με το πνεύμα και τις πράξεις μας, κλείνουμε ερμητικά την πόρτα.

    Και φέτος όμως, Αυτός ο αληθινός Χριστός θα ξαναχτυπήσει την πόρτα μας. Σιωπηλός, χωρίς εφέ και επικοινωνιακούς εντυπωσιασμούς, θα μας καλέσει να Τον ακολουθήσουμε πίσω από τις φωταγωγίες και τα ρεβεγιόν, για να μας δείξει το κατάντημα μιας ανθρωπότητας χωρίς Εκείνον. Μιας ανθρωπότητας βουτηγμένης στην αρπαγή, το ψέμα και τη σκληροκαρδία.Μιας ανθρωπότητας, που αντικατέστησε τον ουρανό με πίνακες χρηματιστηρίων και βιβλιάρια καταθέσεων.

    Όσο τα Χριστούγεννα θα  ντύνουν μόνο τη μελαγχολία μας, όσο τα ψεύτικα άστρα θα υποκαθιστούν το φως της ελπίδας για εκατομμύρια φτωχούς και άστεγους, όσο οι Χριστουγεννιάτικες μελωδίες θα κρύβουν την κραυγή τής οργής ολόκληρων λαών για την εξαθλίωσή τους, ο Χριστός θα παραμένει ο μεγάλος άγνωστος των Χριστουγέννων.

    Πολλοί μπορεί να πιστεύουν πως κάθε τέτοια μέρα, επαναλαμβάνεται μια γραφική ιστορία. Αυτό όμως που επαναλαμβάνεται είναι η ουσία εκείνης της νύχτας, αλλά και όλης της ζωής Του: Ο Χριστός, το ίδιο αφανής, το ίδιο ξένος, όπως τότε, θα αποστρέφει πάντα το βλέμμα από τις γιορτές της κατανάλωσης των -ακόμη- εξασφαλισμένων και θα επιλέγει για φάτνη Του τις καρδιές εκείνων, που ακόμη μπορούν να αγαπούν και να μοιράζονται, ίσως  ταπεινοί και καταφρονεμένοι από την αυθαιρεσία των ισχυρών, γι΄ αυτό όμως και αξιόπιστοι στη διακήρυξή τους «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ...» (Λουκ. 2, 10-11).

    Μαζί μ΄ αυτούς θα βρεθεί ο Εμμανουήλ ( που σημαίνει: ο Θεός μαζί μας) αυτά τα Χριστούγεννα, δίνοντάς τους δύναμη να σταθούν όρθιοι και ενωμένοι στο δικό Του όνομα, για να ετοιμάσουν μαζί Του το ξημέρωμα ενός καινούργιου κόσμου. 

Άρθρο στην Εφημ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 15/12/2012

μεταφορά από...

Ἡ ὑπομονὴ Μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης

Ἡ ὑπομονὴ

Γράφει ὁ Μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης

ἐφημ. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», 16.12.12 

.          Πολὺ ἀπουσιάζει στοὺς βιαστικοὺς καιρούς μας ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς. Οἱ ὑπομονετικοὶ συνήθως κερδίζουν. Ἡ ἀνυπομονησία εἶναι πηγὴ ἀρκετῶν σοβαρῶν προβλημάτων.
.          Ἡ ὑπομονὴ στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς δίνει πνευματικὴ ὡρίμανση. Ἡ ὑπομονὴ φανερώνει ἀνδρεία, γενναία καὶ σοφὴ ψυχή. Οἱ ἀνυπόμονοι φοβοῦνται, δειλιάζουν καὶ χάνουν. Οἱ ἀσθενεῖς, οἱ τραυματίες, οἱ ἀνάπηροι, οἱ ἄνεργοι, οἱ φτωχοί, ἔχουν μεγάλη τὴν ἀνάγκη τῆς ὑπομονῆς. Δίχως αὐτὴ εὔκολα ἀπελπίζονται.
.          Συχνὰ λέμε νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι ὑπομονή. Δὲν εἶναι πάντοτε τόσο εὔκολο. Στὸ Ἅγιον Ὄρος εὔχονται «καλὲς ὑπομονές!». Συνηθισμένη ἔκφραση ἡ ὑπομονή, ἀλλὰ δυσκολοκατόρθωτη. Θέλει κόπο, μόχθο, γνώση, ταπείνωση, ἀνεκτικότητα, ἐπιμέλεια καὶ καλλιέργεια. Ἡ ἀνυπομονησία συνήθως προέρχεται ἀπὸ τὸν ἐγωισμό. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ἀγαπᾶ ἀληθινὰ καὶ νὰ μὴν ὑπομένει πάντοτε. Ὅποιος ὑπομένει, ἐλπίζει κι ἔτσι ἐλευθερώνεται ἀπὸ πικρὲς περιπέτειες. Οἱ ἐλπιδοφόροι εἶναι αἰσιόδοξοι, καρτερικοὶ καὶ θαρραλέοι. Θέτουμε ἀσφυκτικοὺς χρόνους στοὺς συνανθρώπους μας, τοὺς θέτουμε αὐστηροὺς ὅρους καὶ στεναχωρούμεθα ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται. Πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ ζωή μας ἂν ἤμασταν πιὸ καρτερικοί.
.          Ἀκόμη καὶ στὴν πνευματικὴ ζωὴ μερικὲς φορὲς ὑπάρχει μία προπέτεια. Ὁ Δίκαιος Ἰὼβ εἶναι κλασικὸ παράδειγμα μεγάλης ὑπομονῆς. Τοὺς ἀνυπόμονους δὲν τοὺς ἐμπιστεύεται ὁ Θεός. Οἱ ἄνθρωποι θέλουν γρήγορες καὶ ἄμοχθες κατακτήσεις. Τὰ ἀγαθὰ ὅμως ἀποκτιοῦνται μὲ κόπο. Μέσα ἀπὸ τὴ σωματικὴ ἀσθένεια μπορεῖ νὰ ἔλθει ἡ ψυχικὴ ὑγεία. Εἶναι πολλὲς οἱ εὐκαιρίες στὴ ζωὴ ποὺ ἀπὸ τὸ πικρὸ μπορεῖ νὰ προέλθει τὸ καλό. Τὰ ἐμπόδια τῆς ζωῆς θέλουν νὰ μᾶς ἀναστήσουν ἀπὸ τὴν ὀκνηρία, τὴν ἀμέλεια καὶ τὴ χαύνωση. Οἱ ἀνυπόμονοι δὲν ἔχουν χάρη πνευματική, ἀφοῦ χαρακτηρίζονται ἀπὸ λύπη, θλίψη, στενοχώρια, κατάθλιψη, μελαγχολία καὶ ἀπογοήτευση.
.          Σὲ ἕνα λαβύρινθο ἀντιξοοτήτων, σκανδάλων, κοσμικοτήτων, ἡδονῶν, πλεονεξιῶν καὶ πλανῶν, ὁ ἄνθρωπος παρασύρεται. Ὅποιος ἔχει ταπείνωση καὶ ὑπομονὴ ἀντιστέκεται καὶ κερδίζει. Ἡ ὑπομονὴ θὰ τὸν συνδράμει σὲ πολλὰ καλά. Δὲν θὰ λυγίσει στὶς συμφορές, δὲν θὰ ὁδηγηθεῖ στὸ διαζύγιο, θὰ περιορίσει τὸ στόμα του, δὲν θὰ τυραννιέται ἀπὸ τὰ διάφορα ἀντίξοα γεγονότα τῆς ζωῆς. Εἶναι μεγάλη ὑπόθεση νὰ ὑπομένει κανεὶς τὰ πικρὰ συμβάντα τῆς ζωῆς ἀτάραχα καὶ ἀδιαμαρτύρητα. Οἱ πολλὲς προκλήσεις, περιέργειες, παραξενιὲς καὶ δυσκολίες δὲν ἀφήνουν κανέναν νὰ ὑπομείνει. Ἡ σφοδρὴ ἐπιθυμία ὅσων ἔχουν οἱ ἄλλοι καὶ λείπουν στοὺς ἴδιους τους κάνει νὰ ἀνυπομονοῦν.
.          Στὶς διαπροσωπικὲς σχέσεις χρειάζεται ὁπωσδήποτε μεγάλη ὑπομονή. Θὰ πρέπει νὰ παίρνουμε καὶ τὴ θέση τοῦ ἄλλου, νὰ ἀκοῦμε τὸν πόνο του, νὰ βλέπουμε τὴν δυσκολία του, νὰ τοῦ μιλᾶμε μὲ ἐπιείκεια καὶ καλοσύνη. Δὲν μποροῦμε νὰ στεκόμαστε ἀπέναντι τοῦ ἄλλου μόνο μὲ παρατηρήσεις. Ὑπομονὴ θὰ πρέπει νὰ κάνουμε καὶ στὸν ἑαυτό μας, νὰ τὸν γνωρίσουμε, νὰ τὸν ἀποδεχθοῦμε, ὅποιος κι ἂν εἶναι. Ἡ ὑπομονὴ δὲν προέρχεται μόνο ἀπὸ τὴν ἐλπίδα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Ἀγάπη πρὸς Θεὸ καὶ ἄνθρωπο. Ἀγάπη θυσιαστική. Αὐτὸς ποὺ ὑπομένει τὸν ἄλλο εἶναι ἀνεκτικός, πράος, καλοσυνάτος, ἀζηλόφθονος, χαμογελαστὸς καὶ εἰρηνικός.
.            Ἡ ὑπομονὴ ἔχει πολλὰ καλὰ νὰ προσφέρει στὴν δύσκολη σύγχρονη ζωή. Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ὑπομένουμε τὴν ἀταξία τῶν καιρῶν, τὰ προβλήματα τῶν ἄλλων, τὶς δυσκολίες τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μακάριοι οἱ ὑπομένοντες ἕως τέλους.

ΤΙΣ ΕΜΕΤΡΗΣΕ τῇ χειρὶ τὸ ὕδωρ; ΤΙΣ ΕΓΝΩ ΝΟΥΝ ΚΥΡΙΟΥ; (Νὰ ἀναγνωρίσουμε ταπεινὰ τὰ ὅριά μας)

 

Κοίταξε τὸ χέρι σου. Κοίταξέ το καλά, προσεκτικά. Μελέτησε τὶς

 διαστάσεις του. Σπούδασε τὸ σχῆμα του καὶ τὶς κινήσεις του. 

Δὲς τὰ δάκτυλά του, τὴν παλάμη. Πρόσεξε ἰδιαίτερα τὸ χέρι
σου. Ὑπάρχει εἰδικὸς λόγος γι᾽ αὐτό. Καὶ τώρα ἄκουσε 

τὴν πρώτη ἐρώτηση τοῦ Προφήτη: Ποιός μπορεῖ μ᾽ ἕνα τέοιο 

ἀνθρώπινο χέρι, σὰν τὸ δικό σου, νὰ μετρήσει τοὺς ὄγκου τοῦ

 νεροῦ ποὺ καλύπτουν τὴ γῆ; Ποιός μπόρεσε χρησιμοποιώντας

 τὴν παλάμη του, τὴν χούφτα τοῦ χεριοῦ του, νὰ περάσει ἀπὸ

 αὐτὴν ὅλα τὰ νερά τῶν θαλασσῶν καὶ τῶν ποταμῶν καὶ νὰ

 δώσει τὸ μέτρο τους;

 Ὁ Προφήτης θέτει κι ἕνα δεύτερο ἐρώτημα: Ποιός μπορεῖ

 μ᾽ ἕνα τέτοιο ἀνθρώπινο χέρι, σὰν τὸ δικό σου, νά μετρήσει 

τὸν ἀπέραντο οὐρανό; Νὰ τὸν μετρήσει μὲ τὰ ἴδια του τὰ δάχτυλα, 

σπιθαμὴ μὲ σπιθαμή, ὅπως μετρᾶμε ἕνα ὕφασμα ἢ ἕνα τραπέζι; 

Καὶ νὰ πεῖ: «Ὁ οὐρανὸς ἔχει πλάτος τόσες σπιθαμές! Μέτρησα 

μὲ τὸ ἴδιο μου τὸ χέρι τὸ διάστημα, τὰ ἄστρα, τοὺς γαλαξίες…»
    Τώρα ἀκολουθεῖ τὸ τρίτο ἐρώτημα τοῦ Προφήτη: 

Ποιός μπορεῖ μὲ ἕνα τέτοιο ἀνθρώπινο χέρι, σὰν τὸ δικό σου,

 νὰ μετρήσει τὴν γῆ; Νὰ τὴν μετρήσει κομμάτι κομμάτι, ὁλόκληρη 

τὴν γῆ; Νὰ κρατήσει στὴν παλάμη του τὸ χῶμα τῆς Εὐρώπης, 

τὴν παγωμένη γῆ τῶν Πόλων, τὴν ἄμμο τῆς Σαχάρας καὶ τοὺς

 βράχους τῆς Ἀμερικῆς; Καὶ νὰ πεῖ: «Κατάφερα καὶ μέτρησα

 ὁλόκληρη τὴν γῆ μὲ αὐτὸ τὸ χέρι. Ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ δάχτυλά 

μου γλίστρησαν ὅλοι οἱ κόκκοι τοῦ χώματος ποὺ σκεπάζει τὰ

 βουνά, τοὺς κάμπους, τὶς κοιλάδες καὶ τὶς ἐρήμους τοῦ 

πλανήτη μας»!         

 Αὐτὰ ρωτάει ὁ Προφήτης: 

«Τίς ἐμέτρησε τῇ χειρὶ τὸ ὕδωρ καὶ τὸν οὐρανὸν σπιθαμῇ 

καὶ πᾶσαν τὴν γῆν δρακί;» (Ἠσαΐου μ´ 12).

 Μετὰ τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ ὁ Προφήτης προσθέτει κάτι 

ἄλλο. Μετὰ τὸ «τίς ἐμέτρησε…» ρωτάει:

«Καὶ τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου;» (Ἠσ. μ´ 13).

 Τὴν θάλασσα εἶναι ἀδύνατον νὰ τὴν χωρέσει τὸ

 ἀνθρώπινο χέρι. Τὸν οὐρανὸ καὶ τὸ διάστημα ἀποκλείεται

 νὰ τὰ μετρήσει ἡ ἀνθρώπινη παλάμη. Ἔτσι καὶ «τὸν Νοῦν»

 τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν χωρέσει τὸ ἀνθρώπινο μυαλό.
     Μπορεῖ κανεὶς μὲ τὸ μικρό του ἀνθρώπινο μυαλὸ 

νὰ γνωρίσει «τὸν Νοῦν» τοῦ ἀπείρου Θεοῦ; Μπορεῖ κανεὶς 

νὰ ὑπολογίσει τὸ ἀπύθμενο βάθος καὶ τὸ ἀπέραντο πλάτος 

τῆς θείας Διανοίας;
  Ἂν μὲ τὸ χέρι εἶναι ἀδύνατον νὰ μετρηθεῖ ἡ θάλασσα,

 ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ —τὰ πεπερασμένα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ— 

πῶς θὰ μετρηθεῖ μὲ τὸ μυαλό μας ὁ θεῖος Νοῦς καὶ τὰ

 σχέδιά του; Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν τουλάχιστον παραλογισμός.

 Καὶ ὅμως σ᾽ αὐτὸ τὸν παραλογισμὸ πέφτουμε συχνά. 

Μὴν βιαστεῖς νὰ πῆς ὄχι! Σκέψου μόνο λίγο. Καὶ θυμήσου. 

Θυμήσου…
   Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ συναντήθηκες μέσα στὴν

 καθημερινότητα πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὴν ἀδικία. 

Ἀντίκρισες τὴν φρικτὴ μορφή της. Καὶ τὴν εἶδες ἴσως νὰ 

θριαμβεύει. Εἶπες τότε μέσα σου —θυμήσου— μὲ παράπονο: 

«Τέλος πάντων, πῶς ἐνεργεῖ ἔτσι ὁ Θεός; Τί σχέδιο ἐφαρμόζει; 

“Ἱνατὶ ὁδὸς ἀσεβῶν εὐοδοῦται;” Δὲν βλέπει τὴν

 ἀδικία;» Χωρὶς ἴσως νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεσαι, μέτρησες μὲ τὰ 

μέτρα τοῦ φτωχοῦ μυαλοῦ σου τὸν Νοῦ τοῦ Πανσόφου. 

«Τίς ἐμέτρησε… Τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου;»
   Καὶ ἄλλες πάλι φορὲς εἶδες τὴν δυστυχία νὰ χτυπάει μιὰ

 οἰκογένεια γνωστὴ καὶ τὸν πόνο νὰ τὴν θερίζει. 

Εἶδες ἀναστατώσεις καὶ διαλύσεις σπιτιῶν, εἶδες ἀρρώστιες

 καὶ θανάτους. Καὶ τότε —θυμήσου— σκέφθηκες: 

«Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω γιατὶ τόσα πλήγματα, 

γιατὶ τόσα μαστιγώματα σ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους;»

 Καὶ κατέκρινες τὸν Ὕψιστο καὶ τὸν κατηγόρησες. 

Καὶ ἄφησες νὰ φανεῖ ὅτι ἐσὺ κι ἐγὼ στὴ θέση του

 θὰ σκεπτώμαστε ἴσως πιὸ σωστά!

 Να ὁ παραλογισμός. Ὁ παραλογισμὸς τόσων

 ἀνθρώπων ποὺ εὐκολώτατα καὶ προχειρότατα 

κρίνουν τὸν Παντοδύναμο Κύριο, χωρὶς νὰ

 σκεφθοῦν τὴν ἄπειρη σοφία του. 

«Τίς ἐμέτρησε τῇ χειρὶ τὸ ὕδωρ… Καὶ τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου».
    Εἶναι καιρὸς νὰ σταθοῦμε μὲ δέος καὶ ἀπέραντο 

σεβασμὸ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μας. Νὰ σκύψουμε

 εὐλαβικὰ τὸ κεφάλι καὶ νὰ ἀναγνωρίσουμε ταπεινὰ τὰ 

ὅριά μας. Νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι εἶναι ἀδύνατον, εἶναι

 παράλογο νὰ μετρᾶμε τὴν σκέψη τοῦ Θεοῦ, τὸν 

Νοῦ του, τὸν τέλειο, με τὰ φτωχὰ ἀνθρώπινα μέτρα μας.
    Ἂς μάθουμε νὰ κοιτάζουμε τακτικὰ τὰ χέρια μας. 

Κοιτάζοντάς τα ἂς σκεπτώμαστε τὸν οὐρανό, τὴν γῆ,
τὴν θάλασσα. «Τίς ἐμέτρησε τῇ χειρὶ τὸ ὕδωρ καὶ τὸν 

οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ πᾶσαν τὴν γῆν δρακί;» 

Καὶ ἂς προσθέτουμε εὐλαβικά: «Τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου;»

Κύριε, ποιός μπορεῖ νὰ μετρήσει τὴν σοφία Σου; 

Ποιός μπορεῖ νὰ συλλογισθεῖ ἔστω καὶ γιὰ ἕνα 

δευτερόλεπτο τὸ βάθος τοῦ θείου Σου Νοῦ, χωρὶς 

νὰ αἰσθανεῖ ἴλιγγο;
   Σὲ προσκυνοῦμε ταπεινά, Πάνσοφε, Παντογνώστη 

καὶ Παντοδύναμε. Γεμάτοι δέος γονατίζουμε μπροστά 

Σου, ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε ἕνα μηδέν, γιὰ νὰ Σοῦ ἀπονείμουμε τὸν

 ὕμνο μας, τὴν δοξολογία μας. Καὶ βοήθησέ μας νὰ μὴ

 λησμονοῦμε ποτέ τὴν εἰκόνα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ,

 ἐκεῖ στὴν ἀμμουδιά, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ χωρέσει τὸν 

ὠκεανὸ στὸ κουβαδάκι του.

 Περιοδ. «ΖΩΗ»,ἀρ. τ. 4262, Νοέμβριος 2012

αντιγραφή

Κυριακή των Προπατόρων: των αρχαίων αγίων της Παλαιάς Διαθήκης

Δυο Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα τιμάμε όλους τους αγίους που έζησαν προ Χριστού, από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τον άγιο Ιωσήφ το Μνήστορα, τον αρραβωνιαστικό της Παναγίας (εντάσσεται στους προς Χριστού, γιατί κοιμήθηκε πριν την ανάσταση του Χριστού). Ο άγιος Ιωσήφ βέβαια - ο μεγάλος αυτός άγιος, που αγάπησε την Παναγία ακόμη κι όταν νόμιζε πως έχει μείνει έγκυος από κάποιον άντρα (Ματθ. 1, 18-25) και, κατόπιν, σήκωσε το βάρος της υιοθεσίας του Χριστού - γιορτάζεται ξεχωριστά και την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα.
Τα κυριότερα από τα ονόματα των αρχαίων αυτών αγίων βλέπουμε στο κατά Ματθαίον, κεφ. 1 (που φτάνει ώς τον Αβραάμ), και στο κατά Λουκάν, κεφ. 3(που φτάνει ώς τον Αδάμ). Αυτές είναι οι λεγόμενες "γενεαλογίες του Χριστού". Κάποια από αυτά τα ονόματα δεν συμπίπτουν, είτε γιατί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είχαν δύο ονόματα, είτε γιατί οι αλυσίδες των προγόνων περιελάμβαναν κι άλλους, που τους παραλείπουν οι άγιοι ευαγγελιστές.
Για να τιμήσουμε ταπεινά τη γιορτή αυτή παραθέτουμε:

Ο Ιησούς έφηβος βοηθάει τον άγιο Ιωσήφ στο ξυλουργείο. Όμορφη εικόνα από αυτό το άρθρο για τον άγ. Ιωσήφ.

Επετειακό άρθρο από το ιστολόγιο Ιερέας Ανατολικής Εκκλησίας
Μια διαφορετική ερμηνεία της Γένεσης (για την ύπαρξη του Αδάμ και της Εύας, και όχι μόνο)
Η ιστορία της σχέσης ανθρώπου & Θεού, μέσα απ' όλες τις θρησκείες
Η παγκόσμια προσδοκία Θεανθρώπου λυτρωτού

Σήμερα όμως γιορτάζουμε και την αγία αυτοκράτειρα Θεοφανώ, την άφθαρτη και θαυματουργή, και άλλους αγίους, ενώ αξίζει και μια αναφορά στον άγιο Μόδεστο, προστάτη των ζώων.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Και, για όσους δε νηστεύουν, άντε, λίγες μέρες μένουν, αξίζει να κάνουμε λίγο κράτει, να ταπεινωθούμε λιγάκι κι έτσι να είναι η καρδιά μας πιο καθαρή, να υποδεχτεί Εκείνον που μας αγάπησε και μας αγαπάει απείρως περισσότερο απ' τον εαυτό Του...
  

  

Ο Θεός ευλογεί τον άνθρωπο-εικόνα Του πρόσωπο προς πρόσωπο κι όχι από θέση ισχύος ή εξουσίας. Εικ. από το βιβλίο Θρησκευτικών της Β΄ Λυκείου. Ο Θεός εικονίζεται με τη μορφή του Χριστού, γιατί αυτή είναι η μόνη μορφή Του που μπορεί να απεικονιστεί.

πηγή

Κούραση και Αγάπη..

Μία ανήσυχη και με πνευματικές αναζητήσεις  νεαρή κοπέλα ήρθε να μιλήσουμε:

«Πάτερ, νιώθω πως δεν αγαπώ κανέναν. Ακόμα  και τον άνδρα μου ώρες ώρες τον σιχαίνομαι, ενώ το παιδί μου με πνίγει. Στενοχωριέμαι με τα χάλια μου και την πορεία μου. Τί να κάνω για να ζήσω την  αγάπη»;

«Παιδί μου, μόνη σου έδωσες τη λύση», της είπα: «Ζήσε την αγάπη  που δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Όσο πλησιάζεις τον Χριστό, που είναι η  πηγή τη αγάπης, θα σου δώσει τη Χάρη Του, και τότε θα μπορείς να αγαπάς και  Αυτόν αλλά και όλο τον κόσμο. Σε αυτήν όμως τη φάση πρέπει να κάνεις κάτι για να  τραβήξεις την προσοχή του Χριστού. Και αυτό που περνάει τώρα από το χέρι σου  είναι να κουράζεσαι για τους ανθρώπους.

Η αγάπη είναι το επιστέγασμα, η σκέπη, το τέλος. Εσύ όμως οφείλεις να ξεκινήσεις από τα θεμέλια και μετά να φτάσεις στη  σκεπή. Και θεμέλια είναι ο κόπος. Δεν μπορείς να αγαπήσεις τους ανθρώπους; Κουράσου για τους ανθρώπους. Έτσι, συγκινείς τον Θεό και θα στείλει την αγάπη  Του για να νιώσεις το άνοιγμα της ψυχής σου προς όλους».

Πάντως είναι  μαρτύριο να σε αγαπάει κάποιος πάρα πολύ και να μη μπορείς να ανταποκριθείς στην  αγάπη του, να είσαι κλειδωμένος και μπλοκαρισμένος μέσα στο εγώ σου. Κάπως έτσι  συμβαίνει με τον Θεό και τους ανθρώπους. Αυτό το νιώθουν και οι άγιοί μας. Πονούν γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν όσο θέλουν στην αγάπη του θεού. Βλέπουν πώς λειτουργεί ο Δημιουργός τους και συγκινούνται .

Όσο ο  άνθρωπος γυρνάει την πλάτη του σε Εκείνον, τόσο αυξάνει ο πόνος και η αγωνία του  Θεού για το πλάσμα Του. Καμία σχέση δηλαδή με τις συνήθεις ανθρώπινες  συμπεριφορές, που όταν αγαπάς κάποιον και αυτός σε περιφρονεί τότε αγριεύεις , ζηλεύεις, θυμώνεις , τα σπας όλα, μελαγχολείς. Ο Θεός δίνεται ακόμη  περισσότερο όσο εσύ Τον διώχνεις από τη ζωή σου. Μας αγαπά μανιακώς!

πηγή

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Θαυματουργός ὁ ἐκ Ζακύνθου, Ἀρχιεπίσκοπος Αἰγίνης

                                                                                    

Γόνος εὐσεβέστατης καὶ ἀρχοντικὴς οἰκογένειας τῆς Ζακύνθου (πατρὸς Μωκίου Σηκούρου καὶ Παυλίνας), ἀνατράφηκε ἀπ’ αὐτὴν μὲ τὰ διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔτσι γρήγορα διακρίθηκε στὰ γράμματα καὶ τὴν ἀρετή.

Νωρίς, μόλις ἐνηλικιώθηκε, ἀσχολήθηκε μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ θείου λόγου, φροντίζοντας συγχρόνως νὰ συντρέχει στὴν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν. Κατόπιν ἔγινε μοναχὸς στὴν βασιλικὴ Μονὴ τῶν Στροφάδων, ὅπου ἀσκήθηκε στὴν ἀγρυπνία, τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν μελέτη τῶν Γραφῶν.

Ἔπειτα πῆγε στὴν Ἀθήνα, γιὰ νὰ βρεῖ καράβι προκειμένου νὰ ταξιδέψει στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἀλλὰ ὁ τότε ἀρχιερέας τῶν Ἀθηνῶν, ἄκουσε κάποια Κυριακὴ τὸ λαμπρό του κήρυγμα καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο Αἰγίνης, μὲ τὴν ἐπίσημη κατόπιν ἔγκριση τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Τὰ ποιμαντικά του καθήκοντα, ἐπιτέλεσε ἄγρυπνα καὶ ἄοκνα. Ἀναδείχτηκε διδάσκαλος, πατέρας καὶ παιδαγωγὸς τοῦ ποιμνίου του. Ἡ φήμη του εἶχε διαδοθεῖ παντοῦ, ἀλλὰ αὐτὸς παρέμενε ἁπλὸς καὶ ταπεινός. Ἀσθένησε ὅμως ἀπὸ τοὺς πολλοὺς κόπους καὶ παραιτήθηκε.

Γύρισε στὴν Ζάκυνθο, ὅπου μέχρι τὸ 1579 ἦταν προσωρινὸς ἐπίσκοπος. Μετὰ ἀποσύρθηκε στὴ Μονὴ τῆς Θεοτόκου τῆς Ἀναφωνητρίας, ὅπου ἀσκήτευε καὶ μὲ ἀγάπη κήρυττε καὶ βοηθοῦσε τοὺς κατοίκους τοῦ νησιοῦ. Ἦταν τόση ἡ ἀγάπη ποὺ εἶχε, ὥστε προστάτεψε ἀκόμα καὶ τὸν φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του.
Ὁ Διονύσιος πέθανε σὲ βαθιὰ γεράματα, 17 Δεκεμβρίου 1624. Τάφηκε στὴ Μονὴ Στροφάδων καὶ κατὰ τὴν ἐκταφὴ τὸ λείψανό του βγῆκε εὐωδιαστὸ καὶ ἀδιάφθορο. Ἔτσι παραμένει μέχρι σήμερα καὶ ἡ Ζάκυνθος τιμᾶ καὶ πανηγυρίζει τὸν Ἅγιο, σὰν προστάτη καὶ πολιοῦχο της.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τῆς Ζακύνθου τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν πρόεδρον, τὸν φρουρὸν Μονῆς τῶν Στροφάδων, Διονύσιον ἅπαντες, τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί, βοῶντες πρὸς αὐτὸν εἰλικρινῶς· σαῖς λιταῖς τοὺς τὴν σὴν μνήμην ἐπιτελοῦντας, σῶσον καὶ βοῶντάς σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἑορτάζει σήμερον, τῶν Ζακυνθίων ἡ νῆσος, ἑορτὴν χαρμόσυvοv, σὺν τῇ Μοvῇ τῶv Στροφάδωv, Αἴγιναν, τὴν ἐv Κυκλάσι προσκαλουμένη, ᾄσμασιv, ἀξιοχρέως συνευφημῆσαι, καὶ φαιδρῶς πανηγυρίσαι, τὸ κοινὸν κλέος, νῦv Διονύσιον.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῆς Ζακύνθου γόνος λαμπρός, πρόεδρος Αἰγίνης, καὶ Στροφάδων μέγας φρουρός· χαίροις Ἐκκλησίας, νέος φωστὴρ τρισμάκαρ, Ἀρχιερέων δόξα, ὦ Διονύσιε.

Ὁ Προφήτης Δανιὴλ καὶ τὰ τρία παιδιὰ Ἀνανίας, Ἀζαρίας καὶ Μισαὴλ

                                                         

Ὁ Προφήτης Δανιὴλ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς τέσσερις μεγάλους προφῆτες καὶ ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 7^ου μὲ τὶς ἀρχὲς 6^ου π.Χ. αἰώνα. Ἀνῆκε στὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα, ἦταν ἀπὸ βασιλικὸ γένος καὶ γεννήθηκε στὴν Ἄνω Βηθαρά.

Νήπιο ἀκόμα, ὁδηγήθηκε μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς του αἰχμάλωτος στὴν Βαβυλώνα. Μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Ναβουχοδονόσορα, ὁ Δανιὴλ (ποὺ ὁ αὐτοκράτορας μετονόμασε Βαλτάσαρ) μὲ τοὺς τρεῖς Ἑβραίους νεαρούς, Ἀνανία, Ἀζαρία καὶ Μισαήλ, σπούδασαν στὴν αὐτοκρατορικὴ αὐλή. Ἐπειδὴ ἡ ἀπόδοσή τους στὶς σπουδὲς ἦταν ἄριστη, ὅταν ἐνηλικιώθηκαν ὁ βασιλιὰς τοὺς ἔδωσε μεγάλη θέση στὸ κράτος. Μάλιστα ὁ Δανιὴλ εἶχε τὸ χάρισα νὰ ἑρμηνεύει ὄνειρα καὶ ἀργότερα προφήτευσε καὶ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου. Κάποτε ὅμως ὁ Ναβουχοδονόσωρ, ἔκανε δική του χρυσὴ εἰκόνα καὶ ἀπαίτησε ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀξιωματούχους καὶ τὸν λαὸ νὰ τὴν προσκυνήσουν.

Ὁ Δανιὴλ ἔλειπε σὲ ἀποστολή. Ἦταν ὅμως οἱ τρεῖς παῖδες, ποὺ δὲν προσκύνησαν τὴν εἰκόνα. Ἀμέσως καταγγέλθηκαν στὸ βασιλιά. Αὐτὸς τοὺς εἶπε ὅτι, ἂν πράγματι δὲν προσκύνησαν, τοὺς περιμένει τὸ καμίνι τῆς φωτιᾶς. Τότε οἱ τρεῖς παῖδες ἀπάντησαν: «Ἄκου βασιλιά· ὁ οὐράνιος Θεός, τὸν ὁποῖο ἐμεῖς λατρεύουμε, εἶναι τόσο δυνατός, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλει σώους καὶ ἀβλαβεῖς ἀπὸ τὸ καμίνι τῆς φωτιᾶς καὶ νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὰ χέρια σου. Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμα δὲν τὸ κάνει, νὰ ξέρεις ὅτι τοὺς θεούς σου δὲ λατρεύουμε καὶ τὴν εἰκόνα σου δὲν προσκυνάμε».

Πράγματι, ὅταν τοὺς ἔριξαν στὴν φωτιά, οἱ τρεῖς παῖδες βγῆκαν σῶοι καὶ ἀβλαβεῖς. Τὸ ἴδιο συνέβη ἀργότερα καὶ μὲ τὸν Δανιήλ, ὅταν ὁ Δαρεῖος τὸν ἔριξε στὸ λάκκο τῶν λεόντων, ἐπειδὴ ἔκανε τὴν προσευχή του, ἐνῶ ὁ βασιλιὰς εἶχε διατάξει γιὰ 30 ἡμέρες νὰ μὴν κάνει κανεὶς ἰδιαίτερη προσευχή.
Βλέποντας τὸ θαῦμα ὁ Δαρεῖος, κράτησε τὸν Δανιὴλ στὴν αὐλή του, ὅπου παρέμεινε καὶ πέθανε σὲ βαθιὰ γεράματα, πιθανότατα, στὰ Σοῦσα.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος β’.
Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα! ἐν τῇ πηγῇ τῆς φλογός, ὡς ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως, οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες ἠγάλλοντο, καὶ ὁ Προφήτης Δανιήλ, λεόντων ποιμήν, ὡς προβάτων ἐδείκνυτο. Ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Καθαρθεῖσα Πνεύματι, ἡ καθαρά σου καρδία, προφητείας γέγονε, φαεινοτάτης δοχεῖον· βλέπεις γὰρ, ὡς ἐνεστῶτα τὰ μακρὰν ὄντα· λέοντας, ἀποφιμοῖς δὲ βληθεὶς ἐν λάκκῳ· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν, Προφῆτα μάκαρ Δανιὴλ ἔνδοξε.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β’. Αὐτόμελον.
Χειρόγραφον εἰκόνα μὴ σεβασθέντες, ἀλλ’ ἀγράφῳ οὐσίᾳ θωρακισθέντες, τρισμακάριοι ἐν τῷ σκάμματι τοῦ πυρὸς ἐδοξάσθητε· ἐν μέσῳ δὲ φλογός, ἀνυποστάτου ἱστάμενοι, Θεὸν ἐπεκαλεῖσθε· Τάχυνον ὦ Οἰκτίρμον, καὶ σπεῦσον ὡς ἐλεήμων, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, ὅτι δύνασαι βουλόμενος.

Μεγαλυνάριον.

Τόκον τῆς Παρθένου προκατιδών, Δανιὴλ Προφῆτα, ὡς τῆς χάριτος ὀφθαλμός, πίστει τῶν λεόντων, ἐνέφραξας τὸ στόμα· ἔνθεν τὴν ἀρετήν σου, πάντες ᾐδέσθησαν.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον.
Θάλαμον οἱ Παῖδες πνευματικόν, δρόσῳ τῆς Τριάδος, ἀπειργάσαντο ἐμφανῶς, τὴν ἑπταπλασίως, κάμινον ἐκκαφθεῖσαν, ἐν ᾗ χοροβατοῦντες, Θεὸν δοξάζουσι.

Τυπικόν της 17ης Δεκεμβρίου 2012

Δευτέρα: Τοῦ Ἁγίου Προφήτου Δανιήλ, τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων  Ἀ­νανίου, Ἀζαρίου καί Μισαήλ.  Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Διονυσίου,  Ἐπισκόπου Αἰγίνης, τοῦ Θαυματουργοῦ,  οὗ τό ἱερόν Λείψανον τεθησαύρισται ἐν Ζακύνθῳ.

Ἀπόστολος:  Τῶν Ἁγίων· (Ἑβρ. ια΄ 33-40, ιβ΄ 1-2), ζήτει τοῦτον τῇ Κυριακῇ α΄ ἑβδομάδος τῶν Ἐπιστολῶν. Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· (Λουκ. ια΄ 47-54, ιβ΄ 1), ζήτει τοῦτο τῇ Πέμπτῃ ζ΄ ἑβδομάδος Λουκᾶ.

ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων πού πάνε να εξομολογηθούν:

Ή πρώτη κατηγορία, περιλαμβάνει αυτούς πού πάνε για πρώτη και τελευταία φορά, χωρίς απόφαση μετανοίας και βρίσκονται στο εξομολογητήριο από περιέργεια. Μετά οί περισσότεροι χάνονται. Σπάνια μπορεί κάποιοι απ’ αυτούς, καλοπροαίρετοι, να προστρέξουν ξανά στο ευλογημένο Μυστήριο. Εδώ σ’ αυτές τις ψυχές δεν υπάρχει μετάνοια, αλλά διακρίνεις περιέργεια, αμφιβολίες πολλές και αινιγματικά χαμόγελα. Πολλές φορές αυτοί με ερωτήσεις αδιάκριτες, προσπαθούν να εξομολογήσουν τον Πνευματικό και όλα τα κρίνουν με τον «επάρατο» ορθολογισμό. Αν θελήσει να τους βοηθήσει λίγο ο Πνευματικός με καμιά ερώτηση, διακριτικά βέβαια, για να βγουν τα φίδια (αμαρτίες) από την ψυχή τους, οι περισσότεροι δεν απαντούν με ειλικρίνεια και συνήθως μετέπειτα τον κατηγορούν, ότι δήθεν τους σκανδάλισε με κάποιες ερωτήσεις πού τους έκανε. «Προφάσεις εν αμαρτίαις». Σημειώνουμε ότι ό Πνευματικός ρωτάει όταν υπάρχει διστακτικότητα και δεν μιλάν οι εξομολογούμενοι και το κάνει αυτό από αγάπη και πόνο στις ψυχές. Ή τέτοιου είδους εξομολόγηση είναι για τον Πνευματικό πολύ επίπονη και κουραστική. Ρωτάμε: Μπορούν αυτές οι ψυχές να ελευθερωθούν και να σωθούν με τέτοια πίστη και με τέτοια στάση έναντι του Θεού, του Μυστηρίου και του Πνευματικού τους Πατέρα;

Ή δεύτερη κατηγορία ανθρώπων. Αυτοί οί αδελφοί πάνε και εξομολογούνται πιο συχνά, έχουν μεγαλύτερη συναίσθηση του Μυστηρίου από τους εξομολογουμένους της πρώτης κατηγορίας. Όμως, αυτοί το κάνουν για να περνούν καλά εδώ σ’ αυτή τη γη και να μην έχουν πειρασμούς. Ή πίστη τους κλονίζεται εύκολα και δεν έχουν συνειδητοποιήσει τί γίνεται στον Ουρανό. Τι έλεγε όμως ό Αββάς; «έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ό σωζόμενος». Αυτοί συνήθως δουλεύουν σε δυο κυρίους, λίγο στο Χριστό και πιο πολύ στον κοσμοκράτορα σατάν. Αν και ευεργετήθηκαν από την εξομολόγηση και το Χριστό πάρα πολύ, τρέχουν στο Μυστήριο ιδίως, όταν τους πάνε, όπως λένε, «όλα ανάποδα». Συνήθως στις εξομολογήσεις τους λένε για τους άλλους και τί τους έκαναν οί άλλοι και πολύ λίγο για τον εαυτό τους. Αν τους πει κάτι ό Πνευματικός πού δεν είναι της αρεσκείας τους και δεν θα ήθελαν να το ακούσουν, αντιδρούν και σκυθρωπούν, σε σημείο να κρατούν και κακία ή να σκέφτονται να φύγουν. Θέλουν το λόγο να τον έχουν αυτοί, να επιβάλλουν την άποψη τους και τότε ηρεμούν. Τι έλεγε όμως ό Αββάς; «άκουε μονάς Πατρός σου νουθεσίας ποιου προς αυτόν ταπεινάς αποκρίσεις και λέγε τους λογισμούς σου ώς τω Θεώ». Ας είναι ευλογημένοι οι υπάκουοι.

Επιθυμία τους είναι να αναπαύουν πάντα τον εαυτό τους, χωρίς να έχουν διάθεση θυσίας. Συνήθως είναι θυμώδεις, φιλάργυροι και ανελεήμονες προς τους άλλους. Αρέσκονται να προστρέχουν σε διάφορα προσκυνήματα – καλό είναι βέβαια, αλλά συνήθως δεν υπάρχει και σ’ αυτό καθαρότητα και καλή προαίρεση. Έχουν περιέργεια, είναι σπάταλοι για την οικογένεια και τον εαυτό τους, δεν είναι ολιγαρκείς, κάνουν κακούς λογισμούς και τους καλλιεργούν, τρέχουν ν’ ακούσουν και να δουν διαφόρους Γεροντάδες και το χειρότερο δεν τρέφουν Ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση στον Πνευματικό τους. Πολλές φορές του καταλογίζουν και πολλές παραξενιές και αν τους δοθεί ευκαιρία, μπορεί εύκολα να τον αλλάξουν, επειδή δήθεν είναι αυστηρός, χωρίς άλλη αιτία. Τους αρέσει να εμμένουν στα πάθη τους.

Λένε πολλά λόγια και έχουν λίγες καλές πράξεις. Με επιμέλεια προσέχουν μην τυχόν και χάσουν χρόνο και χρήμα για τον συνάνθρωπο τους και θιγεί το «εγώ» τους. Όπως βλέπουμε και σ’ αυτή την περίπτωση των εξομολογουμένων δεν υπάρχει Μετάνοια, αλλά αχαριστία, φιλαυτία, εγωισμός, κενοδοξία, υποκρισία, Φαρισαϊσμός και ανυπακοή. Ρωτούν τον Πνευματικό για κάποιες υποθέσεις τους «χάριν υπακοής», αλλά πάντα κάνουν το δικό τους, για το όποιο έχουν ήδη προαποφασίσει. Αν κάποιοι κοσμικοί άνθρωποι, πού είναι άγευστοι της πνευματικής ζωής τους πούνε να πάνε για το «καλό» δήθεν σε μέντιουμ, χαρτορίχτρες, καφετζούδες και αγύρτες, είναι έτοιμοι κι’ αυτό να το κάνουν. Η θρησκοληψία είναι αρρώστια.

Δρουν και κινούνται πάντα στο θέλημά τους και δεν υποτάσσονται στο θέλημα του Θεού. Ρωτούμε: Έτσι μπορεί να κάνη Καρπούς του Αγίου Πνεύματος ή ψυχή; (Γαλατάς Ε’, 22). Ό Χριστός μας τονίζει με έμφαση: «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει, ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά». (Ματθαίον ΣΤ’, 24). Ό Θεός να

μας φυλάγει απ’ αυτήν την κατάσταση.

Ή τρίτη κατηγορία και ή πιο ευλογημένη. Όσοι πιστοί ανήκουν στην κατηγορία αυτή, αντελήφθησαν τί γίνεται με την αιωνιότητα και πήραν για καλά το δρόμο της Σωτηρίας. Εξομολογούνται με ειλικρινή μετάνοια, συντριβή και πολύ καθαρά, κάνουν φιλότιμη υπακοή, υπέταξαν το θέλημα τους, στο θέλημα του Θεού δια μέσω του Πνευματικού. Βάζουν κάθε μέρα αρχή μετανοίας, σπεύδουν συχνά στο Μυστήριο και επικοινωνούν με τον Πνευματικό για σοβαρά θέματα. Προσπαθούν να μην τον κουράζουν άσκοπα, αντίθετα τον συμπαραστέκονται ποικιλότροπα στο έργο της δύσκολης ποιμαντικής του διακονίας. Δεν είναι αδιάφοροι, προσεύχονται γι’ αυτόν και για όλο τον κόσμο. Πολεμούν, τους κακούς λογισμούς με την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησαν με». Δεν κατηγορούν τους συνανθρώπους τους, αλλά πολύ περισσότερο δεν κατηγορούν και δεν συκοφαντούν τον εξομολόγο τους, ό οποίος γίνεται γέφυρα για τη Σωτηρία τους. Καταλαβαίνουν ότι αναλώνει το χρόνο και τη ζωή του γι’ αυτούς χωρίς να έχει προσωπικό κέρδος και συμφέρον. Ακόμη δεν αφήνουν ούτε ένα λογισμό κακό να πέραση από την διάνοια τους για τον Πνευματικό τους Πατέρα και Οδηγό. Μισούν την αμαρτία. Δεν παρεξηγούνται με ότι και αν τους πει, με ότι και αν τους ρωτήσει, έστω και να τους μαλώσει προς διόρθωση, γιατί νοιώθουν ότι το κάνη από αγάπη για τη λύτρωση τους. Γνωρίζουν οι ψυχές αυτές, με τη φώτιση πού τους έχει δώσει το Άγιο Πνεύμα, λόγω της ταπεινώσεως και της υπακοής πού έχουν, ότι ό Πνευματικός έχει εμπειρία από τις παγίδες πού στήνει στους ανθρώπους ό διάβολος και ό κόσμος. Έτσι μ’ αυτό τον τρόπο προφυλάγει τις ψυχές τους από τις αμαρτίες και τον αιώνιο θάνατο. Τους οδηγεί σε Αγγελική πολιτεία.

Είναι ελεήμονες, δεν υπολογίζουν χρήμα, χρόνο, κόπο και μόχθο, γιατί πιστεύουν ότι ό Θεός τους ενισχύει και τους ελεεί και ότι από Αυτόν προέρχεται «παν δώρημα τέλειον». Αυτοί οι άνθρωποι φτωχοί να είναι, λίγα να έχουν, θα κάνουν και ελεημοσύνες. Τέλος έχουν μνήμη θανάτου, ζουν στη γη και πολιτεύονται στον Ουρανό, είναι έτοιμοι ακόμη και για μαρτύριο, προς χάριν της Αγίας Πίστεώς μας και της αγάπης προς τον Χριστό, να πάνε. Πώς λοιπόν να μην αναπεύεται ή Αγία Τριάδα αλλά και ό Πνευματικός εξομολόγος μ’ αυτές τις ψυχές; Γι’ αυτό βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους να ανεβαίνουν πνευματικά την Ουρανοδρόμα κλίμακα των αρετών με διάκριση και ταπείνωση. «Δεύτε και αναβώμεν εις το όρος του Θεού ημών».

Ας προσευχηθούμε και ας αγωνισθούμε αδελφοί μου να ενταχθούμε στην τρίτη κατηγορία, γιατί μόνον έτσι θα αξιωθούμε να δούμε Πρόσωπον Θεού και να περάσουμε «εν ειρήνη» και αθόρυβα απ’ αυτήν την γη, την πρόσκαιρη πατρίδα μας, αλλά κυρίως να μας συμπεριλάβει ό Πανάγαθος Κύριος μας στους σεσωσμένους της Ουρανίου ζωής μεταξύ των Αγίων Του, «ένθα ουκ εστί πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος» Αμήν.

«Οι άνθρωποι πού αλλάζουν Πνευματικό Οδηγό χωρίς σοβαρό λόγο, δεν κάνουν καρπούς άξιους της μετανοίας» (Ματθ. 3, 8)

«Στις πονηρές ημέρες μας, ή ευσέβεια, ή ευλάβεια, ή αφιλαργυρία, ό φόβος τον Θεού, ή αγάπη και ό πόνος για τις ψυχές, θεωρούνται από τους ανθρώπους του κόσμου τούτου ως παραξενιά». Δεν σας θυμίζει λίγο αυτό το πνεύμα του κόσμου, πού επικρατεί στις ημέρες μας, τα χρόνια του Προφήτου Νώε;

Ό Χριστός μας υπενθυμίζει: «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι το στέφανον της ζωής» (Αποκάλυψις 2, 10).

«Όπου Μοναστήρι κι’ Εκκλησία, εκεί δεν υπάρχει φυλακή»

«Οι αιρετικοί οργανώνονται και κάνουν τεράστιες αίθουσες, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν πρέπει να Οργανωθούμε;»

 

Έκδοση: Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίου Αθανασίου και Αγίας Ακυλίνης.

πηγή