Πως συγχωρούμε τους άλλους. Ποίος είναι ο «χρυσούς κανών»

Μορφωμένος άνθρωπος 

ό κ. Σταύρος.

 Με πτυχίο πανεπιστημίου

 και ξένες γλώσσες και 

πείρα ζωής. 

Δυσκολευόταν, όμως,

 στα πνευματικά. 

Δεν μπορούσε να 

καταλάβει και τα πιο

 απλά πράγματα. 

Όλα τα εξέταζε και τα πλησίαζε με αυστηρότητα.

 Ήταν σχολαστικά ηθικιστής. Δεν ήταν πρόθυμος

 να συγχώρηση εύκολα τους άλλους. Παντού έβλεπε

 αμαρτίες και αμαρτωλούς. 

Αυτό κάνουν όλοι οι ηθικιστές.

 Καθόταν τώρα απέναντι από τον Γέροντα Ίάκωβον,

 έναν ασκητικό ιερομόναχο, με ροζιασμένα χέρια

 και ένοιωθε σαν μαθητούδι μπροστά στον δάσκαλο.

 Ερωτήσεις πολλές. Αντιρρήσεις περισσότερες. 

‘Αλλά και οι απαντήσεις σοφές και αποκαλυπτικές.

Ρώτησε τον Γέροντα για το σοβαρό (το σοβαρώτερον;) 

θέμα της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων, 

πού δυσκολεύονταν να το κατανόηση:

—Αφού βλέπω καθαρά και ολοφάνερα τον άλλον

 να αμαρτάνει, πως να τον συγχωρήσω; Δεν έχω δίκαιο;

—Όλους μας βλέπει ό Θεός αδιάκοπα και ξέρει 

καθαρά και ολοφάνερα ότι αμαρτάνουμε. 

Γιατί μας συγχωρεί και μας ανέχεται και μας 

περιμένει να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε 

άφεση αμαρτιών;

—Πάλι δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ μου. 

Τι πρέπει να κάνουμε; 

Να πούμε στην αμαρτία μπράβο;

 Να την επαινέσουμε σιωπώντας;

—Ποτέ δεν πρέπει να επαινούμε την αμαρτία, 

είπε ό π. Ιάκωβος. Συγχωρούμε τον αμαρτωλό 

και όχι την αμαρτία. Εάν δεν κάνουμε αυτήν

 την διάκριση, αυτό το ξεχώρισμα μεταξύ 

αμαρτίας και αμαρτωλού, θα βρισκόμαστε 

πάντοτε σε λάθος δρόμο.

—Τότε, τι πρέπει να κάνουμε; 

Πώς να αντιμετωπίζουμε αυτό το θέμα; 

—Έχεις δει τους σιδεράδες, πού μαστορεύουν

 τα σίδερα; Δεν τα πιάνουν τα αναμμένα σίδερα 

με τα χέρια τους, γιατί θα καούν, εξήγησε ό Γέροντας.

 Έχουν ειδικές τσιμπίδες και δαγκάνες και έτσι τα 

πλησιάζουν και τα μαστορεύουν. Το ίδιο πρέπει να

 κάνουμε και για κάθε πρόβλημα και για κάθε θέμα,

 πού πλησιάζουμε. Να έχουμε τα κατάλληλα 

εργαλεία και στα πνευματικά θέματα τις 

κατάλληλες προϋποθέσεις. Αυτό ισχύει και 

για το θέμα της συγχωρήσεως των άλλων.

—Μα, πάτερ μου, εγώ έθεσα ένα συγκεκριμένο

 ζήτημα. Πώς μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον, 

πού αμάρτησε φανερά και χωρίς καμία δικαιολογία.

 Εγώ θέλω να μάθω τι πρέπει να κάνω στην περίπτωση αυτή.

—Το «χωρίς καμιά δικαιολογία» πρέπει να το 

αφήσουμε στην άκρη, γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε,

 είπε ό π. Ιάκωβος. Μόνον ό Θεός γνωρίζει τα βάθη 

της ψυχής του κάθε ανθρώπου. Μόνον

 Εκείνος ξέρει τι συμβαίνει. Εμείς βλέπουμε απ’ έξω. 

Εκείνος βλέπει το από μέσα. “Ας θυμηθούμε και την

 διδασκαλία του Χριστού για τα ποτήρια, όταν 

μιλούσε για την υποκρισία των Γραμματέων κοιτών 

Φαρισαίων. ‘Απ’ έξω φαίνονται καθαρά. 

Μέσα, όμως, είναι γεμάτα από βρωμιά και αδικία και

 αρπαγή. Να το πω και με ένα άλλο παράδειγμα. 

Όταν πηγαίνουμε στο γιατρό να μας θεραπεύσει,

 δεν του λέμε εμείς τι να κάνη. 

Εκείνος ξέρει τη δουλειά του. 

Εμείς απλώς του λέμε ότι πονάμε και σε ποιο 

μέρος υποφέρουμε. Τη στιγμή, πού λέμε «εγώ θέλω»

 σταματούμε την διαδικασία της γνώσεως, για το 

θέμα, πού πρέπει να μάθουμε. 

Ή αλήθεια μας δίδεται όταν τη ζητήσουμε ταπεινά,

 όπως ζητούμε την υγεία μας από τον γιατρό.

 Δεν μπορούμε να διατάξουμε την αλήθεια, 

άλλα να την παρακαλέσουμε να μας δοθεί, 

να μας αποκαλυφθεί. Γιατί ή αλήθεια είναι ό

 Θεός, πού δεν μπορούμε να τον διατάξουμε, άλλα 

μόνον να τον παρακαλέσουμε και να τον αγαπήσουμε.

—Ναι, πάτερ μου, αλλά τότε τι γίνεται; 

Αν δεν πω στο γιατρό εγώ τι θέλω πώς θα με 

εξέταση και πώς θα με θεραπεύσει;

—Όχι, όχι, όχι, παιδί μου, αυτό είναι λάθος,

 ξανάπε ό Γέροντας. Ό γιατρός ξέρει τι θέλεις, όταν 

τον επισκέπτεσαι. Εσύ το μόνο, πού μπορείς να πεις 

είναι ότι πονάς και σε ποιο σημείο νοιώθεις τον πόνο 

σου. Τα υπόλοιπα είναι δική του δουλειά. 

Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν να

 προσευχόμαστε σαν τα μικρά παιδιά, πού κλαίνε όταν

 πονούνε. Και δείχνουνε το μέρος όπου πονάνε.

—Πάλι δεν το καταλαβαίνω, πάτερ μου, το νόημα 

των λόγων, πού μου λέτε, απάντησε ό κ. Σταύρος. 

Δεν πονώ εγώ, αλλά θέλω να ξέρω τι στάση, να κρατήσω

 σε κάποιον, πού αμάρτησε φανερά. Θα τον συγχωρήσω ή όχι;

Συγχώρηση πρέπει να τη δίνουμε σε όλους, όπως κάνει 

και ό ίδιος ό Θεός. «Βρέχει επί δικαίους και αδίκους», 

λέγει το Ευαγγέλιο. Διότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί 

και όλοι θα έπρεπε να καταδικασθούμε, για τις αμαρτίες 

μας, λίγες ή πολλές. Για αυτό πρέπει να συγχωρούμε και 

να ευχόμαστε στον Θεό να συγχώρηση και τον 

αμαρτωλό και εμάς, πού αμαρτάνουμε και πολύ

 συχνά δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε ή τι δεν

 κάνουμε. Αν, όμως, είμαστε αδύναμοι πνευματικώς 

και η συμπεριφορά του αλλού μας επηρεάζει 

αρνητικά, τότε πρέπει να μη τον κατηγορούμε, αλλά 

να τον αποφεύγουμε και να μη έχουμε μαζί του συναναστροφές 

και συνέπειες. Και αν είναι αιρετικός τότε να τ

ον αποφεύγουμε τελείως και να μη τον δεχόμαστε.

 Γιατί η συντροφιά με τους αιρετικούς είναι επικίνδυνη, 

μπορεί να μας δηλητηριάσει και να μας θανατώσει

 πνευματικά. Γενικώς για τους αμαρτωλούς πρέπει 

να θυμόμαστε τα λόγια του Μ. Βασιλείου: 

«Φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί».

Δηλαδή ή συντροφιά με τους αμαρτωλούς μπορε

ί να φθείρει και τους καλούς χαρακτήρες.

—Αυτό το γνωρίζω, συνέχισε ό κ. Σταύρος, πού 

επέμενε στην γνώμη του. Αυτό, πού δεν ξέρω 

είναι το πώς και το γιατί της συγχωρήσεως των 

άλλων ανθρώπων.

—Το πώς μας το είπε ό Χριστός: « Χωρίς εμού ου

 δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ίω. ιε’ 5). Χρειάζεται η δική 

Του βοήθεια, είπε ο Γέροντας. Για αυτό και πρέπει να

 ζητούμε συνεχώς την βοήθεια Του. Αν εκείνος δεν

 βοηθήσει, τίποτε καλό δεν μπορούμε να κάνουμε. 

Όσον για το «γιατί», αυτό μας το λέγει το Ευαγγέλιο: 

«Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, 

αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών οο ουράνιος· εάν δε μη 

αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ 

ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. στ’ 14 -15). 

Να γιατί πρέπει να συγχωρούμε τους άλλους, όσο και αν

 αμάρτησαν. Από την συγχώρηση, αγαπητέ μου, αρχίζει η 

αγάπη. Διάβασε το ιγ’ Κεφάλαιο της Α’ Επιστολής του 

Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους και τότε θα

 καταλάβετε το γιατί πρέπει να συγχωρούμε.

—Την έχω διαβάσει, πάτερ μου, αλλά πάλι αδυνατώ να 

κατανοήσω τι θέλετε να πείτε με το πώς και το γιατί…

—Τότε θα σου μιλήσω, φίλτατε, με άλλο παράδειγμα,

 για να γίνω πιο σαφής, ξανάπε ό π. Ιάκωβος. Άνοιξε την

 δεξιά σου παλάμη από το μέσα μέρος και τέντωσε την όσον

 μπορείς.

Ό κ. Σταύρος τέντωσε την παλάμη του δεξιού του χεριού 

και περίμενε. Τότε ό Γέροντας πήρε το ποτήρι με το νερό, 

πού βρισκόταν πάνω στο τραπέζι και έριξε λίγο πάνω 

στην παλάμη του επισκέπτη του. Το νερό, καθώς ήταν

 φυσικό, κύλησε από το χέρι και χύθηκε κάτω και δεν

 έμεινε στην ανοιχτή παλάμη ούτε σταγόνα.

—Τώρα κάνε κούρμπα την παλάμη σου, είπε ό Γέροντας.

—Τι θα πει κούρμπα, πάτερ μου; Δεν ξέρω την λέξη…

—Κούρμπα στο χωριό μου λένε την καμπύλη, εξήγησε ό π.

 Ιάκωβος. Κάνε, λοιπόν, την παλάμη σου κυρτή, σαν 

λακκούβα, όπως παίρνεις το νερό, για να πλυθείς.

Υπάκουσε ό κ. Σταύρος και ό Γέροντας έριξε πάλι στην 

χούφτα του λίγο νερό από το ποτήρι και έμεινε το νερό
 στο χέρι του κ. Σταύρου.

—Αυτό είναι, πού πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε 

να μάθουμε μιαν αλήθεια και πιο πολύ όταν θέλουμε

 να συγχωρήσουμε κάποιον αμαρτωλό, εξήγησε ό π. Ιάκωβος.

 Σκύβουμε το κεφάλι της λογικής μας μπροστά στην αλήθεια,

 ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, που νομίζει ότι όλα τα ξέρει

 και όλα μπορεί να τα καταλάβει, ομολογούμε την αδυναμία

 μας και τότε ο Θεός μας δίνει άφθονη την χάρη του και για

 να καταλάβουμε και για να ενεργήσουμε σωστά. 

Αυτό κάνουμε και όταν θέλουμε να συγχωρήσουμε 

και να πλησιάσουμε τον Χριστό της αγάπης, πού 

συγχωρεί και βοηθάει όσους ζητούν ταπεινά την

 βοήθεια του. Χωρίς ταπείνωση, ούτε τον εαυτό μας

 μπορούμε να συγχωρήσουμε και να τον αγαπήσουμε

 πραγματικά. Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός και με τη ζωή

 και με το λόγο Του. Και αυτό πρέπει να κάνουμε 

κι εμείς, αν θέλουμε να δούμε «Θεού πρόσωπο». 

Να ταπεινωθούμε πρώτα μπροστά στο Θεό, ως αμαρτωλοί, 

που είμαστε και Εκείνος θα μας βοηθήσει να 

ταπεινωθούμε και μπροστά στους ανθρώπους, να

 τους συγχωρήσουμε και να καταλάβουμε ότι αλλιώς 

δεν γίνεται τίποτα.

Ό κ. Σταύρος φαίνεται ότι κατάλαβε αυτήν τη 

φορά και έσκυψε το κεφάλι του μπροστά στον Γέροντα,

 σαν να ζητούσε συγχώρηση για την διανοητική του 

έπαρση και την ψυχική του αλαζονεία.

 Γιατί αυτό το νόσημα της έπαρσης και της αλαζονείας

 τυφλώνει και ξεστρατίζει την ψυχή του ανθρώπου. 

Τότε ό π. Ιάκωβος, πού είδε διακριτικά την μεταστροφή 

του επισκέπτη του, θέλησε να βάλει, ωσάν περισπωμένη

 στο ρήμα «αγαπώ» τον επίλογο της κουβέντας τους, είπε:

—Ό Χριστός μας έδωσε τον λεγόμενον 

«χρυσόν κανόνα» ζωής ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους:

 «Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι,

 ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς ούτος γαρ εστίν ο νόμος και

 οι προφήται» (Ματθ. ζ’ 12).

 Δηλονότι, αν θέλεις να σε συγχωρούν 

οι άλλοι, συγχώρησε τους άλλους πρώτος εσύ. 

Αμήν

Πρωτοπρ. Βασίλειος Καλλιακμάνης, Ο άγιος Αχμέτ

πηγή

Ο Άγιος Αχμέτ

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Σε κάθε εποχή η Εκκλησία κοσμείται από αγίους. Αυτό σημαίνει ότι ο μακρόθυμος και οικτίρμων Θεός, η Παναγία και Ομοούσιος Τριάς, δεν αφήνει απαράκλητο τον κόσμο.Έτσι, προφήτες, δίκαιοι, απόστολοι, ευαγγελιστές, μάρτυρες, ιεράρχες, όσιοι, ιερομάρτυρες αλλά και νεομάρτυρες, ενεργοποιώντας τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, καθίστανται ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού (βλ. Α΄ Κορ. 12,27).

β) Ανάλογα με τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες φανερώνονται και οι άγιοι. Έτσι, στην περίοδο των διωγμών είχαμε τους μάρτυρες, ενώ σε περιόδους ελευθερίας της πίστεως και ακμής της παιδείας και των γραμμάτων αναδείχθηκαν λόγιοι συγγραφείς και σπουδαίοι υμνογράφοι. Οι νεομάρτυρες ανέτειλαν στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ως αντιστασιακοί της ρωμιοσύνης και του ελληνισμού, ως πρότυπα πίστεως και υπομονής.

Κι όπως σημειώνει ο Απόστολος, από τη δοκιμασία της πίστεως γεννιέται η υπομονή, η οποία πρέπει να κρατήσει μέχρι τέλους (βλ. Ιακ. 1,4).

γ) Ο όσιος Νικόδημος Αγιορείτης στο Νέον Μαρτυρολόγιον αναφέρει ότι ο Θεός ευδόκησε να εμφανιστούν οι νεομάρτυρες για πέντε λόγους: Διότι συμβάλλουν στον ανακαινισμό της ορθόδοξης πίστης, καθιστούν αναπολόγητους τους αλλοπίστους την ημέρα της κρίσεως, αποτελούν δόξα και καύχημα της Ανατολικής Εκκλησίας και καταισχύνη των ετεροδόξων, είναι παραδείγματα υπομονής αλλά και πρότυπα μιμήσεως για τους χριστιανούς.

δ) Ανάμεσα στους βίους των νεομαρτύρων περιλαμβάνεται και σύντομος βίος του Αχμέτ του Κάλφα, ο οποίος ενώ ήταν μωαμεθανός, με θαυμαστό τρόπο έγινε χριστιανός και μαρτύρησε το 1682. Η μνήμη του τιμάται στις 24 Δεκεμβρίου και στις 3 Μαΐου. Στο Νέον Μαρτυρολόγιον αναφέρεται: «Ούτος έχων σκλάβαν Ρώσσαν συνεμίγνυτο με αυτήν, άφηνεν όμως αυτήν να πηγαίνη εις την Εκκλησίαν των Χριστιανών εις τας επισήμους ημέρας. Επειδή δε όταν εκείνη ήρχετο από την Εκκλησίαν, αυτός ησθάνετο ευωδίαν άρρητον απού έβγαινεν από το στόμα της, την ηρώτησεν τι τρώγει και μυρίζει έτζη;».

ε) «Εκείνη του είπεν, ότι τρώγει αντίδωρον, και πίνει αγιασμόν. Ταύτα ακούσας προσκαλεί έναν εφημέριον της Μεγάλης Εκκλησίας, και του λέγει να ετοιμάση τόπον διά να υπάγη αυτός, όταν ελειτούργει ο Πατριάρχης. Ου γενομένου, έβλεπεν, ω του θαύματος! όταν ευλόγει ο Πατριάρχης τον λαόν, και εύγαιναν από το τρικήριον, και από τα δάκτυλά του ακτίνες, και έπιπτον επάνω εις όλων των χριστιανών τας κεφαλάς, αυτού δε την κεφαλήν άφιναν άμοιρον».

στ) «Τούτο το θαυμάσιον ιδών, κράζει τον ιερέα, και βαπτίζεται, και ήτο κρυφά χριστιανός ικανόν καιρόν. Επειδή δε εις μίαν σύναξιν λογοτριβούντες οι μεγιστάνες ποίος άραγε να είναι μεγαλήτερος; και ερωτήσαντες και αυτόν, αυτός εφώναξεν όσον εδύνατο: μεγαλωτάτη από όλα είναι η πίστις των χριστιανών. Και ωμολόγησεν τον εαυτόν του χριστιανόν, και όλον το μυστήριον της ενσάρκου οικονομίας του Χριστού κηρύξας παρρησία, το μακάριον τέλος του μαρτυρίου εδέξατο».

ζ) Ο Αχμέτ ήταν άνθρωπος καλής προαιρέσεως, γι’ αυτό επέτρεπε στη ρωσίδα σύντροφό του να εκκλησιάζεται. Αυτή προφανώς είχε επιτίμιο και δεν κοινωνούσε, αλλά έπαιρνε αντίδωρο και έπινε αγιασμό. Η πίστη της όμως αγίασε και τον Αχμέτ. Εδώ βρίσκει εφαρμογή το αποστολικό λόγιο: «Και γυνή ει τις έχει άνδρα άπιστον... μη αφιέτω αυτόν. Ηγίασται γαρ ο ανήρ ο άπιστος εν τη γυναικί» (Α΄ Κορ. 7, 13-14). Προκύπτει όμως το ερώτημα: Πώς ένας αλλόθρησκος όντας στη θεία Λειτουργία βλέπει το άκτιστο φως, που πηγάζει από τα χέρια του Πατριάρχη και εκχέεται στους χριστιανούς; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν φαίνεται περιπτώσεις γνωστές μόνο στον Θεό, που κατά θεία παραχώρηση γεύονται πνευματικές εμπειρίες και αλλόθρησκοι. Το παράδοξο αυτό γεγονός αναδεικνύει τη μέγιστη ευθύνη των χριστιανών για τον τρόπο μετοχής τους στα μυστήρια της Εκκλησίας και όχι μόνο...

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 16/12/2012

ΗΛΕΙΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΡΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ: ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΑΣ

Επιστολή προς τον Υπουργό Ανάπτυξης για την κατάργηση της Κυριακής αργίας απέστειλε ο Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός.Σε αυτή κατηγορεί τον Κωστή Χατζηδάκη πως με την απόφασή του επεκτείνει την ηθική κρίση.

Ολόκληρη η επιστολή: 

Προς

Τον αξιότιμον κ. Κων/νον Χατζιδάκην
Υπουργόν Ανάπτυξης και Τροφίμων 
Αξιότιμε κ. Υπουργέ,

Χαίρετε και υγιαίνετε δια να δύνασθε να φέρετε εις αίσιον πέρας το δύσκολο έργο σας σε τούτους τους δύσκολους καιρούς.

Κύριε Υπουργέ,
Όλοι σήμερα ομολογούν ότι η οικονομική κρίσις είναι αποτέλεσμα της ηθικής κρίσεως. Επομένως μόνον η θεραπεία της ηθικής κρίσεως μπορεί να θεραπεύση την οικονομική κρίσι. Ένεκα τούτων πιστεύω ότι η προσπάθειά σας να καταργηθή η Κυριακή αργία των Εμπορικών Καταστημάτων εναντίον της εντολής του Θεού, που ορίζει «εξ ημέρας» εργασίας την εβδομάδα, την δε εβδόμην να την αφιερώνουν οι άνθρωποι προς δοξολογίαν του Θεού και ψυχικήν και σωματικήν ανάπαυσι, επεκτείνει την ηθικήν κρίσιν και κατά συνέπεια και την οικονομική.

Σας διαβιβάζω σχετικά κείμενα:
Της Ομοσπονδίας Εμπορικών Συλλόγων Νομού Ηλείας , Και
Της Ομοσπονδίας Εμπορικών Συλλόγων Πελοποννήσου και Νοτίου Δυτικής Ελλάδος
και ενώνων μαζί τους την φωνήν μου, σας παρακαλώ να μη προχωρήσετε σ’αυτήν την απόφασι καταργήσεως της Κυριακής αργίας ενάντια στο θέλημα του Θεού και στην επιθυμία των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών Εμπόρων και Εμποροϋπαλλήλων.

Επί τούτοις διατελώ,
† Ο Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ 

Εικονες της Αφρικής και στην Ελλάδα ...

πηγή

"Και με την πιο παράξενη φαντασία κανείς δεν

 μπορούσε να 

περιμένει ότι θα φτάναμε εδώ. 

Όμως πρέπει να δούμε την πραγματικότητα, 

ήρθαν αυτές οι ημέρες.

 Και όταν περιέγραφα τις καταστάσεις της Αφρικής

 με την φτώχεια και την εξαθλίωση δεν περίμενα 

ότι οι ίδιες εικόνες θα έφταναν κάποτε στην πατρίδα μας"...

Από τις δηλώσεις του Πατριάρχη Αλεξανδρείας 
και πάσης Αφρικής κ. Θεοδώρου Β' 
από την Νέα Αλικαρνασσό της Κρήτης

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Δευτέρας 17-12-12.

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2012. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο. 

Απόστολος: Προς Εβραίους κεφ. ια΄ 33 - ιβ΄ 2

ια΄ 33 - ιβ΄ 2

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν κεφ. Ιδ΄ 1 - 11

Ιδ΄ 1 - 11

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

πηγή

Ο προφήτης Δανιήλ είναι ένας από τους τέσσερις μεγάλους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης

Ο προφήτης Δανιήλ

Ο προφήτης Δανιήλ είναι ένας από τους τέσσερις μεγάλους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Γεννήθηκε στην Άνω Βηθαρά και έζησε στα τέλη του 7ου με τις αρχές 6ου π.Χ. αιώνα. Ανήκε στη φυλή του Ιούδα και καταγόταν από τη βασιική οικογένεια του Δαβίδ (Δανιήλ 1,3-6). Το όνομά του σημαίνει "ο Κύριος είναι ο κριτής μου".

Ο βασιλιάς των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορ πολιόρκησε την Ιερουσαλήμ, την κατέλαβε και έσυρε τους κατοίκους της αιχμάλωτους στη Βαβυλώνα. Έτσι ο Δανιήλ σε νεαρή ηλικία οδηγήθηκε μαζί με τους γονείς του αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα το 605 π.Χ. (Δανιήλ 1,4). Ο βασιλιάς διέταξε τον Ασπενάζ, προϊστάμενο του προσωπικού του, να επιλέξει από τους Ισραηλίτες όσους νέους ήταν από βασιλική γενιά ή από οικογένειες ευγενών. Αυτοί δεν έπρεπε να έχουν κανένα σωματικό ελάττωμα. Έπρεπε να είναι εμφανίσιμοι, να έχουν μεγάλη μόρφωση και να διαθέτουν γνώση και αντίληψη, προκειμένου να προσληφθούν στα ανάκτορα, στην υπηρεσία του βασιλιά. Θα τους δίδασκαν να διαβάζουν και να γράφουν τη γλώσσα των Βαβυλωνίων. 
Ο Δανιήλ ήταν προικισμένος με πολλά φυσικά και πνευματικά χαρίσματα γι' αυτό και ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ τον διάλεξε μαζί με τρία άλλα παιδιά, τον Ανανία, τον Αζαρία και τον Μισαήλ, να παραμείνουν στην βασιλική αυλή όπου ανατράφηκαν και σπούδασαν. Επειδή η απόδοσή τους στις σπουδές ήταν άριστη, όταν ενηλικιώθηκαν ο βασιλιάς τους τοποθέτησε σε ανώτερες θέσεις του παλατιού (Δανιήλ 1,5 και 1,18-19). Ο προσωπάρχης του παλατιού έδωσε στο Δανιήλ και τους τρεις φίλους του νέα ονόματα. Στο Δανιήλ το όνομα Βαλτάσαρ, στον Ανανία το όνομα Σεδράχ, στο Μισαήλ το όνομα Μισάχ και στον Αζαρία το όνομα Αβδεναγώ (Δανιήλ 1,7). 
Αφού πέρασε ο χρόνος που είχε ορίσει ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ για να παρουσιάσουν σ’ αυτόν τους νέους, ο προϊστάμενος του προσωπικού τους οδήγησε μπροστά του. Ο βασιλιάς συζήτησε μ’ όλους αυτούς, αλλά δε βρήκε κανέναν σαν το Δανιήλ, τον Ανανία, το Μισαήλ και τον Αζαρία. Έτσι τους προσέλαβε στην υπηρεσία του. Και για οποιοδήποτε ζήτημα τους ρωτούσε ο βασιλιάς και απαιτείτο σοφία και ευφυΐα, τους έβρισκε δέκα φορές καλύτερους απ’ όλους τους μάγους και τους μάντεις του βασιλείου του. 
Εκείνο που ενδιέφερε το νεαρό Δανιήλ και τους τρεις φίλους του, ήταν να παραμείνουν σταθεροί στις πατρικές τους παραδόσεις και στην εφαρμογή του Μωσαϊκού νόμου. Αυτό φάνηκε γρήγορα, γιατί ποτέ δεν έφαγαν και δεν ήπιαν απ' τα φαγητά και τα ποτά απ' το βασιλικό τραπέζι καθώς προέρχονταν από θυσίες σε βαβυλωνιακούς θεούς (Δανιήλ 1,8-17). Γι' αυτό και ο ίδιος και οι φίλοι του αμείφθηκαν από το Θεό με αρκετά χαρίσματα. Επιπλέον ο Δανιήλ από έφηβος είχε το χάρισμα της προφητείας, δοσμένο από το Θεό και μάλιστα κατανοούσε κάθε όραμα και όνειρο" (Δανιήλ 1,17).


Κάποτε ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ είδε ένα όνειρο, και κάλεσε τους μάντεις και τους σοφούς της Βαβυλώνας, για να του το ερμηνεύσουν. Εκείνοι όμως δεν μπόρεσαν να δώσουν κάποια εξήγηση. Τότε κάλεσε τον Δανιήλ και ο προφήτης έδωσε την εξής ερμηνεία: τα τμήματα του αγάλματος με τα διάφορα υλικά αντιπροσωπεύουν τις διάφορες επίγειες βασιλείες, με αρχή το βαβυλωνιακό κράτος. Το κράτος αυτό, όπως και τα υπόλοιπα βασίλεια που θα ακολουθήσουν (Μήδοι και Πέρσες, Μ. Αλέξανδρος, Πτολεμαίοι και Σελευκίδες), θα συντριβούν από το Θεό του Ουρανού, που θα αναστήσει άλλο βασίλειο (του Μεσσία) και θα θρυμματίσει όλες τις άλλες βασιλείες, ενώ το ίδιο θα παραμείνει αιώνιο. 
Έτσι ο Δανιήλ εξήγησε όνειρα του βασιλιά και των αξιωματούχων του (Δανιήλ 2,13-47. 4,1-30). Λόγω των χαρισμάτων τοποθετήθηκε διοικητής της Βαβυλώνας (Δανιήλ 2,48) και αργότερα ανέλαβε και άλλες κυβερνητικές θέσεις. 


Συγκλονιστική είναι και η ερμηνεία του Δανιήλ για ένα ακόμη όραμα. Κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου, ο τελευταίος βασιλιάς της Βαβυλώνας Βαλτάσαρ θέλησε να χρησιμοποιήσει τα ιερά σκεύη του Ναού, τα οποία είχε διαρπάξει ο Ναβουχοδονόσορ. Τότε είδαν όλοι με κατάπληξη και τρόμο ένα χέρι να γράφει στον τοίχο τρεις ακατανόητες λέξεις. Ο βασιλιάς κάλεσε τότε όλους τους μάγους και τους συμβούλους του για να εξηγήσουν τη γραφή, αλλά χωρίς επιτυχία. Μόνο ο προφήτης Δανιήλ μπόρεσε να ερμηνεύσει αυτό το όραμα. Οι λέξεις προανήγγελλαν την άμεση καταστροφή του βαβυλωνιακού κράτους από τους Μήδους και τους Πέρσες. Μετά την εξήγηση του ονείρου του βασιλιά Βαλτάσαρ, ο Δανιήλ ανακηρύχθηκε ως ο τρίτος άρχοντας του βασιλείου (Δανιήλ 5,29). Όμως το όραμα εκπληρώθηκε το ίδιο βράδυ καθώς η Βαβυλώνα καταλύθηκε από τους Πέρσες (539 π.Χ.). 
Μετά την κατάκτηση της Βαβυλώνας από τους Πέρσες και τους Μήδους, και την αναρρίχηση του Δαρείου στο θρόνο των Περσών, ο Δανιήλ έγινε ένας από τους τρεις επόπτες των αρχόντων της αυτοκρατορίας (Δανιήλ 6,2). Και παρόλο που είχε αποκτήσει τόσο μεγάλη θέση δεν έπαψε να πιστεύει στο Θεό, να ενδιαφέρεται για το λαό του, να προσεύχεται και να νηστεύει για τη συγχώρεση των αμαρτιών του (Δανιήλ 9,1-27. 10,2-3). 
Η άνοδος του Δανιήλ στα υψηλότερα αξιώματα δημιούργησε φθόνο και αντιπάθειες προς το πρόσωπό του, μέχρι το σημείο να τον συκοφαντήσουν στο βασιλιά (Δανιήλ 6,5-16). Οι κατώτεροι από αυτόν άρχοντες του έστησαν παγίδα. Έπεισαν το βασιλιά Δαρείο να υπογράψει διάταγμα, κατά οποίο οι υπήκοοι του ότι κι αν ήθελαν έπρεπε να το ζητάνε μόνο από τον ίδιο το βασιλιά. Ούτε από ανθρώπους ούτε από Θεό. Οι παραβάτες της βασιλικής εντολής θα ρίχνονταν σε λάκκο με λιοντάρια. Ο Δανιήλ παρά τη διαταγή, συνέχισε να προσεύχεται τρεις φορές την ημέρα στο Θεό του. Τον κατηγόρησαν λοιπόν στο βασιλιά ότι με την προσευχή έκανε αιτήματα στο Θεό, ο οποίος και αναγκάστηκε, παρά τη συμπάθεια που έτρεφε γι' αυτόν, να εφαρμόσει την εντολή του (Δανιήλ 6,17). Ο Δανιήλ ρίχτηκε στο λάκκο με τα λιοντάρια, τα οποία όμως, με τη βοήθεια του Θεού, στέλνοντας έναν άγγελο Του για να τον προστατεύσει, δεν τον πείραξαν. Το ίδιο συνέβη και την επόμενη μέρα. Ο βασιλιάς διαπίστωσε το θαύμα και έδωσε διαταγή πρώτον να ριχτούν στα λιοντάρια κατήγοροι του Δανιήλ, και δεύτερον να σέβονται στο εξής όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου το Θεό του μεγάλου προφήτη (Δανιήλ 6,24-25). Ο Δανιήλ είχε την ικανοποίηση να δει την επιστροφή των Ιουδαίων στην χώρα τους, λόγω όμως της προχωρημένης ηλικίας του δε μπόρεσε να μεταβεί στην Παλαιστίνη, η καρδιά του όμως ήταν πάντα μαζί τους (Δανιήλ 10,19). Και μετά την αναρρίχηση του Κύρου στο θρόνο, ο Δανιήλ εξακολούθησε να διατηρεί τα αξιώματά που είχε (Δανιήλ 1,21). 

Η πίστη του Δανιήλ στο Θεό, ήταν παράδειγμα προς μίμηση και ως υπόδειγμα δικαιοσύνης (Εβραίους 11,33, Ιεζεκιήλ 14,14,20) και σοφίας (Ιεζεκιήλ 28,3). Πέθανε σε προχωρημένη ηλικία. Στην Παλαιά Διαθήκη, ένα από τα σπουδαιότερα προφητικά βιβλία είναι αυτό του Δανιήλ, ο οποίος προφήτευσε και τον ερχομό του Υιού του ανθρώπου. Στο βιβλίο του υπάρχουν προφητείες μέχρι το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, τον καιρό της μεγάλης θλίψης και την ανάσταση των νεκρών (Δανιήλ κεφ. 12).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του Δανιήλ και των τριών φίλων του Ανανία, Μισαήλ και Αζαρία στις 17 Δεκεμβρίου.

 

 

ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΑΝΑΝΙΟΥ, ΑΖΑΡΙΟΥ, ΜΙΣΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΕΚ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Τῌ ΙΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Δανιήλ, καὶ τῶν Ἁγίων τριῶν Παίδων,

 Ἀνανίου, Ἀζαρίου, Μισαήλ, 

καὶ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τοῦ νέου, Ἀρχιεπισκόπου Αἰγίνης 

τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ ἐκ τῆς νήσου Ζακύνθου.

Τῇ ΙΖ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῶν Ἁγίων τριῶν Παίδων,

 καὶ Δανιὴλ τοῦ Προφήτου.
Ὕπαρ, Θεέ, βλέπει σε νῦν ἐπὶ θρόνου,
Τμηθεὶς Δανιήλ, οὐκ ὄναρ καθὼς πάλαι.
Εἰ μὴ θανεῖν τρεῖς Παῖδες ἤρων ἐκτόπως,
Ὡς τοῦ πυρὸς πρίν, ἦρχον ἂν καὶ τοῦ ξίφους.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Δανιὴλ τάμον, ὃς βλέπει μέλλον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τοῦ νέου, 

Ἀρχιεπισκόπου Αἰγίνης, τοῦ ἐκ τῆς νήσου Ζακύνθου.

Ἔχει μὲν ἡ γῆ σῶμα Διονυσίου
Νέου, Πόλος δὲ τοῦδε τὴν ψυχὴν φέρει.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ θάνεν, Διονύσιος ὁ κλεινός.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, Πατερμουθίου, 

Κόπρι καὶ Ἀλεξάνδρου, μαρτυρησάντων ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτου,

 Καὶ Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ ἀειμνήστου ὁμολογητοῦ Δουναλέ, 

τοῦ μετονομασθέντος Στεφάνου.

Στολαῖς Στέφανος ἀρετῶν ἐστεμμένος,
Λαμπρὸς τις ἥκει πρὸς στεφάνους τοὺς ἄνω.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰάχκου.

Ἴακχε, κρατύνθητι, καὶ τμηθεὶς κάραν,
Τμηθεῖσαν ἐγγράφηθι, καὶ στέφου κάραν.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ο Άγιος Διονύσιος Αρχιεπίσκοπος Αιγίνης (1547-1622) +17 Δεκεμβρίου

Ο θαυματουργός πολιούχος

 και προστάτης της Ζακύνθου

 και της Αιγίνης
Ανάμεσα στις φωτισμένες 

και αγιασμένες μορφές, που

 στο­λίζουν την Ορθόδοξη

 Εκκλη­σία και αποτελούν τους

 πνευματι­κούς οδοδείκτες στην

 υλιστική κοινωνία 

του 21ου αιώνα, 

είναι και ο Άγιος Διονύσιος, ο θαυματουργός πολιούχος

 και προστάτης άγιος του μυροβόλου νησιού της Ζακύνθου, 

αλλά και του ευλογημένου νησιού της Αίγινας, ο οποίος με 

την ολοζώντανη και ακοίμητη παρου­σία του είναι ο θερμός

 συμπαρα­στάτης κάθε πονεμένης και ταλαιπωρημένης ψυχής. 

Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1547 

και ήταν γόνος της ευγενούς και αρχοντικής οικο­γένειας 

των Σιγούρων, η οποία καταγόταν από Νορμανδούς 

σταυροφόρους ιππότες. Το κατά κόσμον όνομά του
ήταν Γραδενίγος ή Δραγανίγος Σιγούρος και η οικονομική 

ευμάρεια της αριστοκρατικής του οικογένειας του έδωσε την

 ευκαιρία να αποκτήσει αξιόλογη και πολύ­πλευρη μόρφωση.

Η θεία πρόνοια τον προετοίμα­ζε όμως για άλλους δρόμους.

 Σε ηλικία 21 ετών μένει ορφανός και αποφασίζει να 

απαρνηθεί τα εγκόσμια και να ακολουθήσει τη 

μοναχική ζωή. Γι’ αυτό κείρεται μο­ναχός λαμβάνοντας 

το όνομα Δανιήλ και εγγράφεται στη μονή της

 Μεταμορφώσεως Σωτήρος των Στροφάδων Νήσων,

 ενώ το 1570 καθίσταται ισόβιος ηγούμενος της ιστορικής 

μονής της Παναγίας Αναφωνήτριας στη Ζάκυνθο, η οποία 

ανεγέρθηκε το 1381. Ο Άγιος ακτινοβολεί με την πνευματικότητα

 και τις αναρίθμητες αρετές του και γίνεται πρότυπο μοναχού

 και πόλος έλξης για εκατοντάδες ψυχές, που βρίσκουν 

την παρηγοριά, την ανακούφιση και τη γαλήνη κοντά του. 

Το 1577 αναχωρεί από τη 

Ζάκυνθο για να επισκεφθεί 

τα Ιεροσόλυμα. Στο ταξίδι του 

αυτό περνά από την Αθήνα 

και επισκέπτεται τον

 Μητροπολίτη Αθηνών Νικάνορα,

 ο οποίος τον παρακινεί να 

χειροτονηθεί επίσκοπος και να 

αναλάβει την επί 40 έτη χη­ρεύουσα

 Αρχιεπισκοπή της Αίγι­νας. 

Ο Δανιήλ αρνείται την πρόταση, αλλά μετά από πίεση χει­ροτονείται 

επίσκοπος Αιγίνης λαμ­βάνοντας το όνομα Διονύσιος προς 

τιμήν του πολιούχου των Αθηνών Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. 

Στην Αίγινα ο Άγιος αναδεικνύεται φιλόστοργος ποι­μένας των 

κατοίκων της επαρχίας του, προσφέροντας σε όλους 

ως λύχνος Χριστού την πνευματική του καθοδήγηση. 

Ο ταπεινός όμως ιεράρχης νοσταλγεί την κατά Θεόν 

ησυχία και άσκηση. Γι’ αυτό και το 1578 παραιτείται 

από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αίγινας και 

επιστρέφει στη Ζάκυνθο και στο μοναστήρι 

της Παναγίας Αναφωνήτριας. Εκεί διορίζεται από τον

 Πα­τριάρχη Ιερεμία Β' χωρεπίσκοπος και πρόεδρος

 της Ζακύνθου. Στο νησί αναπτύσσει αφιλοκερδώς

 πλούσια ποιμαντική δραστηριότητα, η οποία όμως 

ενοχλεί τον αρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας και Ζακύνθου 

Φιλόθεο Λοβέρδο. 

Τότε ο Άγιος αποφασίζει να αποτραβηχτεί στο μοναστήρι του,

 προτιμώντας την ησυχία και την προσευχή. 

Έτσι αποφεύγει με αυτό τον τρόπο την αντιπαράθεση 

με τον Φιλόθεο και τη διατάραξη της ειρήνης μέσα στους

 κόλπους της Εκκλησίας. 

Το 1580 ο μεγαλύτερος αδελφός του Αγίου, 

ο Κωνσταντίνος, δολοφονείται. Ο φονιάς, που καταζητείται 

από τις αρχές, βρίσκει καταφύ­γιο και προστασία στο μοναστήρι

 της Αναφωνήτριας, όπου εξομολογείται το βαρύτατο αμάρτημά 

του στον Άγιο, χωρίς να γνωρίζει, ότι είναι ο αδελφός του θύματος.

 Ο Άγιος υπερβαίνει την ανθρώπινη φύση και αναδεικνύεται 

γνήσιος μιμη­τής Ιησού Χριστού προσφέροντας σε όλους μας 

ένα ζωντανό και φωτεινό παράδειγμα χριστιανικής αγάπης και

 συγχωρητικότητος. 

Έτσι κρύβει τον φονιά από αυτούς, που τον ψάχνουν για να 

τον συλλάβουν. Στη συνέχεια τον συγχωρεί, τον καθοδηγεί 

πνευμα­τικά και τον φυγαδεύει με μία βάρκα. 

Το 1581 βά­ζει ανεπιτυχώς υποψηφιότητα για τον θρόνο

 της Αρχιεπισκοπής Ζακύνθου και Κεφαλληνίας και το 

1583 εκλέγεται εφημέριος στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου 

του Μώλου. Όμως ο πόθος του για ησυχία και άσκηση 

τον οδηγεί και πάλι στο μοναστήρι της Αναφωνήτριας, 

όπου θα παραμείνει τα τελευ­ταία χρόνια της ζωής του

 μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου του 1622, ημέρα κατά την

 οποία ο Άγιος καταβε­βλημένος από τα γηρατειά και τις 

ασθένειες, εγκατέλειψε την επίγεια ζωή.

 Την επόμενη ημέρα το λείψανο του Αγίου μεταφέρθηκε

 στο μοναστή­ρι των Στροφάδων και λίγα χρόνια 

αργότερα κατά την ανακομιδή βρέθηκε ακέραιο και ευωδιάζον. 

Το 1645 το λείψανο του Αγίου μεταφέρθηκε στη Ζάκυνθο 

εξαιτίας του βενετοτουρκικού πολέμου, αλλά αργότερα 

θα επιστρέψει και πάλι στις Στροφάδες.

 Το 1703 ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Γαβριήλ 

διεκήρυξε με επίσημη πατριαρχική και συνοδική πράξη

 την αγιότητα του Αγίου και ορίστηκε η 17η Δεκεμβρίου 

ως η ημέρα εορτασμού της μνήμης του. Το 1717 πειρατές

 λεηλάτησαν τη μονή των Στροφάδων και οι διασωθέντες

 μοναχοί πήραν το λείψανο και το μετέφεραν 

στις 24 Αυγούστου του 1717 στη Ζάκυνθο, ημέρα του 

κατ’ έτος πανηγυρικού εορτασμού της ανακομιδής 

του ιερού λειψάνου. 

Αναρίθμητα είναι τα θαύματα, που έχει τελέσει ο Άγιος

 με τη χάρη του Θεού και χιλιάδες είναι οι προσκυνητές,

 που καταφθάνουν στη Ζάκυνθο για να προσκυνήσουν το 

εδώ και τέσσερις αιώνες άφθαρτο λείψανο του Αγίου, 

που φυλάσσεται μέσα στην αριστουργηματική 

αργυρόγλυπτη λάρνακα του 1829 στον ομώνυμο 

περικαλλή ναό. 

Ο μεγαλοπρεπής και ευρύχωρος 

ναός του πολιούχου της Ζακύνθου 

Αγίου Διονυσίου κτίσθηκε σε ρυθμό 

τρίκλιτης βασιλικής με σχέδια του 

καθηγητού και ακαδημαϊκού 

Αναστασίου Ορλάνδου. 

Θεμελιώθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1925 

και εγκαινιάσθηκε στις 22 Αυγούστου 1948,

 κοσμείται δε με πυργοειδές κωδωνοστάσιο

 ύψους 37 μέτρων, το οποίο αποτελεί 

σύμβολο και σημείο αναφοράς για τους απανταχού της Γης 

Ζακυνθινούς. Αλλά και στην Αίγινα ο Άγιος Διονύσιος τιμάται 

επισήμως ως πολιούχος με νομοθετικό διάταγμα από τα 

μέσα του 20ού αιώνα, αφού η παλαιά και πλήρης ονομασία 

του μητροπολιτικού ναού του νησιού είναι «ιερός ναός Κοιμήσεως

 Θεοτόκου και Αγίου Διονυσίου». Μεγάλη είναι και η ευλάβεια 

των εν Αθήναις διαβιούντων Ζακυνθίων και Αιγινητών προς 

τον προστάτη τους άγιο, η οποία αποδεικνύεται από τον

 κατ’ έτος λαμπρό εορτασμό της μνήμης του στους 

ιστορικούς ιερούς ναούς της Αγίας Ειρήνης οδού Αιόλου 

και του Αγίου Γεωργίου Καρύτση αντίστοιχα. 

Η τιμή και η θαυματουργική χάρη του Αγίου Διονυσίου

 δεν περιο­ρίζεται στα στενά γεωγραφικά όρια της Ζακύνθου

 και της Αίγινας. Έτσι η Πάτρα τιμά τον άγιο με περικαλλή

 ιερό ναό επ’ ονόματί του, ο οποίος ανεγέρθηκε το 1927, 

ενώ η Λευκάδα τον τιμά με λιτανεία της «Λάρνακος» 

στους δρόμους της πόλης, που ξεκινά από τον Ιερό

 Ναό των Αγίων Αναργύρων, εκφράζοντας με αυτόν τον 

τρόπο την ευγνωμοσύνη της προς τον Άγιο, που με τη

 θαυματουργική του επέμβαση έσωσε τους κατοίκους 

από τον κατα­στροφικό σεισμό της 16ης Δεκεμβρίου 

του 1869. Πλούσια είναι και η υμνογραφία του Αγίου, 

αφού προς τιμήν του έχουν συνταχθεί τέσσερις πλήρεις

 ασματικές ακολουθίες, καθώς και παρακλητικοί και 

λιτανευτικοί κανόνες, εγκώμια, ευλογητάρια και χαιρετισμοί. 

Άγιος Διονύσιος: ο ζωντανός και άφθορος Άγιος της

 Εκκλησίας, που προσφέρει πλούσια τη θαυματουργική 

του χάρη και αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα χριστιανικής 

πίστης και αγάπης, υπομονής και ευσπλαχνίας, ασκητικής

 ζωής και ταπει­νοφροσύνης. 

Αριστείδης 

Γ. Θεοδωρόπουλος 

Εκπαιδευτικός 

Βιβλιογραφία 

· Κονόμου Ντίνου, Άγιος Διονύσιος –Ο πολιούχος της Ζακύνθου, 

Έκδοση Ιεράς Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονύσιου Ζακύνθου, 1996. 

· Ο Άγιος Διονύσιος ο θαυματουργός, Εκδόσεις Κάλαμος, Αθήνα 2000

Φορητή εικόνα του Αγίου Διονυσίου στον
Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Εξωχώρας Ζακύνθου.
Έργο ιερέως Πέτρου Βόσσου, 1786

 

 πηγή

Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

            Καί πάλι τό θέμα τῆς Κυριακῆς ἀργίας στό προσκήνιο. Χρόνια τώρα γίνεται ἕνας μεγάλος ἀγῶνας, ἀπό κύκλους πού οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τήν πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί μᾶλλον ἐνοχλοῦνται, ὡς ὁ παμπόνηρος, ἀπό τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη στόν Θεό, τόν Ἐκκλησιασμό καί τήν πνευματική περισυλλογή τῶν ἀνθρώπων.

            Θά πρέπει νά εἶναι ἀφελής κάποιος, ἐάν πιστεύσῃ ὅτι ἐπιχειρεῖται νά καταργηθῇ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς μέ σκοπό τήν ἐνίσχυση τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης καί τήν ἀπελευθέρωση τῆς ἀγορᾶς, ἤ τήν τόνωση τῆς ἀγοραστικῆς κινήσεως καί τήν ὑποβοήθηση τοῦ τουρισμοῦ. Θά ἤμασταν ἀφελεῖς, ἐάν θεωρούσαμε ὅτι ἡ λειτουργία τῶν καταστημάτων τῆς Κυριακῆς εἶναι θέμα κεντρικό τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας. Οὔτε βέβαια δυνάμεθα νά πιστεύσωμε ὅτι θά λυθῇ τό οἰκονομικό πρόβλημα τῆς χώρας μας μέ τό ὡς ἄνω μέτρο.

            Ἄλλο εἶναι τό ζήτημα. Δυστυχῶς συνεχίζεται ἡ πνευματική ἀποδόμηση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας. Πῶς ἄραγε νά ἑρμηνεύσῃ κανείς τήν προτεινόμενη καθιέρωση τῆς Δευτέρας ὡς ἀργίας; Αὐτό εἶναι τό ἐξωτερικό περίβλημα τῆς καλά μελετημένης καί ὀργανωμένης προσπάθειας ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων καί καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας προσευχῆς ἀφιερωμένης στόν Θεό. Ἡ μανία αὐτή τῆς καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ἀργίας ὀφείλεται σέ λόγους ἰδεολογικούς καί υἱοθετεῖ τήν ἄποψη «ναί στό ἔθιμο τῆς ἀργίας μιά ἡμέρα τήν ἑβδομάδα, ἀλλά ὁποιαδήποτε ἡμέρα» (Τζόν Στιούαρτ Μίλλ, Περί Ἐλευθερίας, Ἐκδ. Ἐπίκουρος, Ἀθήνα 1983, σελ. 152-3).

            Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ, καί μιλοῦν γι’ αὐτήν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Τήν ἀργία αὐτή ἐθέσπισε μέ ἀπόφασή του ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος (Αὐτοκρατορικό Διάταγμα τῆς 3^ης Μαρτίου 321). Ὑπάρχουν βέβαια καί Διατάξεις καί «Νεαρές» ἄλλων Αὐτοκρατόρων, ἀλλά ἀξίζει νά μνημονεύσωμε ὅτι ἡ Ἁγία Στ’ Οἰκουμενική Σύνοδος καθιέρωσε τελικά τήν Κυριακή ὡς τελεία ἀργία, γιά νά συμμετέχουν οἱ Χριστιανοί στήν Θεία Λειτουργία καί νά συναντῶται μεταξύ τους καί νά συμπνευματίζωνται τά μέλη τῆς οἰκογένειας.

Θά ἠδυνάμεθα νά ἀναφέρωμε πάρα πολλά ἐπ’ αὐτοῦ, σημειώνομε ὅμως ὅτι τόν Ἰούνιο τοῦ 2011 συναντήθηκαν στίς Βρυξέλλες 65 ἐκπρόσωποι Εὐρωπαϊκῶν Ὀργανώσεων καί Συνδικάτων, ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἄλλων ὁμολογιῶν πού ἀποτελοῦν τήν «Εὐρωπαϊκή Συμμαχία γιά τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς» καί ὑπέγραψαν ἀνακοίνωση, μέ τήν ὁποία δεσμεύονται νά ἀγωνισθοῦν ὑπέρ τῆς διατηρήσεως τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς.

Τήν Κυριακή ἀργία τήν ἐσεβάσθησαν οἱ αἰῶνες.  Συνδέθηκε μέ τήν ζωή τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί μέ τήν πορεία τοῦ Ἔθνους μας, τό ὁποῖο πάντοτε ἐσεβάσθη τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς, οἱ νεοέλληνες, θέλομε τά πάντα νά τά ἰσοπεδώσωμε. Ἐμπρός λοιπόν, γιατί καθυστερεῖτε; Τί ἄλλο ἀπέμεινε; Ὅλα αὐτά τά χρόνια συνετελέσθη τό «λαμπρό» ἔργο τῆς ἀποδομήσεως αὐτῆς τῆς κοινωνίας. Καί συνετελέσθη μέ ἐπιτυχία, πρός μεγίστη χαρά καί ἱκανοποίηση τῶν ἀσεβῶν καί ἀντιθέων καί μισελλήνων πατρώνων μας. Ἐμπρός λοιπόν... προχωρῆστε, συνεχῖστε μέ πίστη σέ αὐτούς πού δέν ἀγαποῦν τήν Πατρίδα μας! Δέν τούς βλέπετε πού χαίρουν καί ἐπιχαίρουν μέ τά «θαύματα» πού ἐπετελέσθησαν στόν τόπο μας διά τῶν ἐντολῶν τους; «Μπράβο σας», μᾶς φωνάζουν. «Συγχαρητήρια... ξαναγράψατε παραχαράσσοντας τήν ἱστορία σας. Εὖγε σας... διαλύσατε τήν παράδοσή σας, ἀρνηθήκατε τόν πολιτισμό σας. Χίλιες φορές σᾶς ἐπαινοῦμε... διαλύσατε τήν οἰκογένεια, ρημάξατε τά χωριά σας, κλείσατε τά σχολεῖα σας... εἶστε πρότυπα στό παγκόσμιο γίγνεσθαι...».

            Εἶπε ὁ κ. Ὑπουργός, προκειμένου νά δικαιολογήσῃ τήν ἀπόφαση νά παραμένουν ἀνοικτά τά καταστήματα τήν Κυριακή: «...Ἐπιδιώκουμε νά κάνουμε τήν  ἀγορά πιό σύγχρονη, πιό εὐρωπαϊκή, πιό φιλική στούς καταναλωτές. Γίνεται μιά τομή μέ βάση τήν εὐρωπαϊκή ἐμπειρία. Δίνουμε τήν δυνατότητα στίς μεγάλες ἐπιχειρήσεις νά δουλέψουν περισσότερο, καί στίς μικρές ἀκόμα πιό πολύ. Δίνουμε τήν δυνατότητα στούς καταναλωτές, Ἕλληνες καί τουρίστες, νά κάνουν ἐλεύθερα τίς ἀγορές τους...». 

            Αὐτό μᾶς ἔφαγε κ. Ὑπουργέ. Αὐτό σᾶς τό λέμε τόσα χρόνια καί δέν τό ἀντιλαμβάνεσθε. Ἡ σπουδή νά κάνουμε τήν χώρα μας... τήν ἀγορά... τήν.... τήν..., πιό εὐρωπαϊκή καί πιό «φιλική» στόν καταναλωτή. Διερωτηθήκατε ἄραγε, κ. Ὑπουργέ, πῶς θά γίνῃ πιό φιλική ἡ ἀγορά, ὅταν οἱ Ἕλληνες δέν ἔχουν λεπτό τοῦ λεπτοῦ στήν τσέπη τους γιά νά ψωνίσουν γιά τά Χριστούγεννα; Ὁ χρόνος ἔλειψε ἀπό τόν Λαό, γιά νά προμηθευθῇ νά ψωνίσῃ τά πρός τό ζῆν ἀπαραίτητα; Γιατί κ. Ὑπουργέ θέλετε νά χρεωθῆτε μιά ἀπόφαση, ἡ ὁποία δέν προχώρησε ἐπί τόσα ἔτη; Ἀλλά τί λέγω... μᾶς δίδεται πλέον ἡ δυνατότητα νά ἐφαρμόσωμε «νέες μεθόδους» στήν πατρίδα μας... διότι ἔχομε ἀποκτήσει... «εὐρωπαϊκή ἐμπειρία». Θαυμασία ἡ διαπίστωσις. Σπουδάσαμε στήν ἀποχριστιανοποιημένη Εὐρώπη, πήραμε τά φῶτα ἀπό τήν «λευκή δαιμονία», ὅπως τήν ὀνόμαζε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Γι’ αὐτό, ἀγαπητοί μου, φτάσαμε σέ αὐτά τά χάλια∙ διότι έχουμε... «εὐρωπαϊκή ἐμπειρία». Βεβαίως δέν ἀπαξιώνομε τόν Εὐρωπαϊκό πολιτισμό. Ἀλλά δέν εἶναι δυνατόν νά εἰσαγάγωμε στήν Πατρίδα μας, ὅ,τι ἀπόβλητο τῆς Εὐρώπης καί πολύ περισσότερο νά υἱοθετήσωμε τήν ἄθεη Εὐρωπαϊκή κουλτούρα καί προοπτική.

            Ἀλλά γιατί νά ἀπευθύνωμαι εἰς ὦτα μή ἀκουόντων; Ἴσως ἔκαμα λάθος πού ἔγραψα τίς παραπάνω γραμμές. Θά ἀπευθυνθῶ στόν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό Λαό, ὁ ὁποῖος ξέρει νά ἀντιστέκεται, νά ἐπιμένῃ καί νά νικᾶ. Μπορεῖ πρός καιρόν νά παρασύρεται, ὅμως στό τέλος λειτουργεῖ σωστικά τό πνευματικό του DNA καί ἡ ὅλη ψυχοσύνθεσή του, ἡ ποτισμένη μέ τά νάματα τῆς Ἑλληνορθοδοξίας.

            Ἀγαπητοί μου, ἄς ἀκούσωμε τί λέγει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός περί τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ διδαχή του καί πάντοτε ἐπίκαιρη.

«Ἐπῆγεν ὁ Κύριος εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἔβγαλε τὸν Ἀδάμ, τὴν Εὔαν καὶ τὸ γένος του. Ἀνέστη τὴν τρίτην ἡμέραν. Ἐφάνη δώδεκα φορὰς εἰς τοὺς Ἀποστόλους του. Ἔγινε χαρὰ εἰς τὸν οὐρανόν, χαρὰ εἰς τὴν γῆν καὶ εἰς ὅλον τὸν κόσμον· φαρμάκι καὶ σπαθὶ δίστομον εἰς τὴν καρδίαν τῶν Ἑβραίων καὶ μάλιστα τοῦ διαβόλου. Διὰ τοῦτο καὶ οἱ Ἑβραῖοι δὲν κατακαίονται ἄλλην ἡμέραν τόσον, ὡσὰν τὴν Κυριακήν, ὁποὺ ἀκούουν τὸν παπά μας νὰ λέγῃ: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν». Διότι ἐκεῖνο ὁποὺ ἐσπούδαζον οἱ Ἑβραῖοι νὰ κάμουν διὰ νὰ ἐξαλείψουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας, ἐγύρισεν ἐναντίον τῆς κεφαλῆς των. Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ χαιρώμεθα πάντοτε, μὰ περισσότερον τὴν Κυριακήν, ὁποὺ εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι Κυριακὴν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας. Κυριακὴν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νὰ ἀναστήσῃ ὅλον τὸν κόσμον. Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ ἐργαζώμεθα τὰς ἓξ ἡμέρας διὰ ταῦτα τὰ μάταια, γήϊνα καὶ ψεύτικα πράγματα, καὶ τὴν Κυριακὴν νὰ πηγαίνωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ νὰ στοχαζώμεθα τὰς ἁμαρτίας μας, τὸν θάνατον, τὴν κόλασιν, τὸν παράδεισον, τὴν ψυχήν μας ὁποὺ εἶνε τιμιωτέρα ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον, καὶ ὄχι νὰ πολυτρώγωμεν, νὰ πολυπίνωμεν καὶ νὰ κάμνωμεν ἁμαρτίας· οὔτε νὰ ἐργαζώμεθα καὶ νὰ πραγματευώμεθα τὴν Κυριακήν. Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὁποὺ γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶνε ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο, καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν· καὶ ἢ σὲ θανατώνει ὁ Θεὸς παράκαιρα, ἢ τὴν γυναῖκα σου, ἢ τὸ παιδί σου, ἢ τὸ ζῶον σου ψοφᾶ, ἢ ἄλλον κακόν σοῦ κάμνει. Ὅθεν, ἀδελφοί μου, διὰ νὰ μὴ πάθετε κανένα κακόν, μήτε ψυχικὸν μήτε σωματικόν, ἐγὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ φυλάγετε τὴν Κυριακήν, ὡσὰν ὁποὺ εἶνε ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεόν. Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, χριστιανοί μου; Τὴν φυλάγετε τὴν Κυριακήν; Ἂν εἶσθε χριστιανοί, νὰ τὴν φυλάγετε. Ἔχετε ἐδῶ πρόβατα; Τὸ γάλα τῆς Κυριακῆς τί τὸ κάμνετε; Ἄκουσε, παιδί μου· νὰ τὸ σμίγῃς ὅλο καὶ νὰ τὸ κάμνῃς ἑπτὰ μερίδια· καὶ τὰ ἓξ μερίδια κράτησέ τα διὰ τὸν ἑαυτόν σου, καὶ τὸ ἄλλο μερίδιον τῆς Κυριακῆς, ἂν θέλης, δῶσε το ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχοὺς ἢ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ νὰ εὐλογήσῃ ὁ Θεὸς τὰ πράγματά σου. Καὶ ἂν τύχη ἀνάγκη καὶ θέλῃς νὰ πωλήσῃς πράγματα φαγώσιμα τὴν Κυριακήν, ἐκεῖνο τὸ κέρδος μὴ τὸ σμίγεις εἰς τὴν σακκούλα σου, διότι τὴν μαγαρίζει· ἀλλὰ δῶσε τα ἐλεημοσύνην, διὰ νὰ σᾶς φυλάγῃ ὁ Θεὸς» (Διδαχ. Δ’).

            Ἀλλά ἀνέφερα προηγουμένως, ὅτι τήν ἀπάντηση στήν προσπάθεια τῆς ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς στήν Ἑλλάδα καί στόν ἀγῶνα κάποιων νά μετατρέψουν τήν Πατρίδα μας σέ ἄθρησκο κράτος, μόνο ὁ Ἑλληνικός Λαός μπορεῖ νά τήν δώσῃ.

Γι’ αὐτό ἀδελφοί μου, γεμῖστε τίς Ἐκκλησίες μέ τήν παρουσία σας. Μή μένετε κανείς στό σπίτι τήν Κυριακή. Ἐκκλησιαστῆτε. Πάρετε ἀπό τό χέρι τά παιδιά σας καί ἀπολαύσετε τήν χαρά τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινωνία τῶν προσώπων μέσα στήν Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο εἶναι «σύνοδος Οὐρανοῦ καί γῆς».

Ἀφῆστε ὁποιαδήποτε ἐργασία στήν  ἄκρη κατά τήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου καί μετά τήν Θεία Λειτουργία χαρῆτε τήν οἰκογένειά σας, μιλῆστε μέ τά παιδιά σας, καθῆστε στό ἴδιο τραπέζι, ζῆστε τήν χαρά τῆς οἰκογενειακῆς θαλπωρῆς τήν ὁποία χωρίς λόγο, τά τελευταῖα χρόνια ἐχάσαμε.

            Καί ἄν, ἐν τέλει, ἐφαρμοστοῦν αὐτά τά μέτρα ἤ καί ἄλλα χειρότερα ἴσως, μή ψωνίζετε τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ἀντιστεκόμενοι στόν ὁδοστρωτῆρα πού θέλει νά συντρίψῃ κάθε ἴχνος ἀνθρωπιᾶς καί πνευματικότητος σ’ αὐτόν τόν τόπο. Καί οἱ εὐσεβεῖς καταστηματάρχαι ἄς μή πηγαίνουν νά ἐργασθοῦν κατά τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς.

Μή λησμονῆτε ἀδελφοί μου, τόν λόγο τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

            «Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακή εἶναι ἀφωρισμένο καί κατηραμένο καί βάζετε φωτιά στό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογία».

            Γνωρίζω ὅτι κάποιοι θά σχολιάσουν δυσμενῶς τήν διδασκαλία τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ καί μάλιστα μέ θολό καί ψευτοκουλτουριάρικο λόγο. Δέν πειράζει ὅμως. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἡ ἐργασία τῆς Κυριακῆς γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς δέν ἐπιφέρει κανένα κέρδος, κυρίως πνευματικό, οὔτε προσπορίζει εὐλογία ἀπό τόν Θεό.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών