Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή των Βαϊων

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Με αλαλαγμούς, με ζητωκραυγές και επευφημίες υποδέχθηκαν οι Ιουδαίοι τον Κύριο, καθώς εισερχόταν στην αγία Πόλη. Τα πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί εκεί για την εορτή του Πάσχα του ετοίμασαν βασιλική υποδοχή. Αλλά ο Κύριος δεν συγκινήθηκε από την υποδοχή εκείνη. Ήταν βέβαια βασιλιάς, όχι όμως όπως νόμιζαν οι συμπατριώτες του. Εκείνοι τον ήθελαν κοσμικό, επίγειο, εθνικό απελευθερωτή. Ενώ ο Κύριος είναι βασιλιάς των καρδιών. Η βασιλεία του δεν είναι «ἐκ τοῦ κόσμου τοῦτου». Είναι πνευματική και περιλαμβάνει ανθρώπους κάθε έθνους και φυλής, οι οποίοι τον πιστεύουν και τον αγαπούν ολόψυχα, ειλικρινά και έμπρακτα.Ας δούμε όμως αναλυτικά, κατά το δυνατόν, πως αποδεικνύεται ότι ο Κύριος Ιησούς είναι βασιλιάς και ποιες είναι οι συνέπειες της αλήθειας αυτής για τον καθένα από μας.Πολλούς αιώνες προ Χριστού οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης είναι κηρύξει την βασιλική ιδιότητα του Κυρίου. Ο Προφήτης Ζαχαρίας συγκεκριμμένα προφήτευσε και την θριαμβεύουσα είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα. «Μή φοβοῦ, θύγατερ Σιών, ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πόλου ὄνου». Για το βασιλικό αξίωμα του Κυρίου μίλησαν  και άλλοι Προφήτες, όπως ο Δαβίδ, ο Δανιήλ και ο Μιχαίας. Αλλά και όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ προανήγγειλε στην Παρθένο Μαρία την γέννηση του Κυρίου, της είπε, ότι: «Οὗτος...βασιλεύσει ἐπί τόν οἶκον Ἰακώβ εἰς τούς αἰῶνας...καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος».Όταν γεννήθηκε ο Κύριος στην Βηθλεέμ, ο Θεός Πατέρας συνόδευσε την Γέννηση του Υιού του με υπερφυσικά και μεγαλειώδη σημεία, μοναδικά και πρωτοφανή, τέτοια που σε καμμία γέννηση ανθρώπου δεν έγιναν. Οι Μάγοι από την ανατολή αναζήτησαν τον Κύριο ως «βασιλέα τῶν Ἰουδαίων» και όταν τον βρήκαν, ως βασιλιά τον προσκύνησαν και τον τίμησαν.Όταν αργότερα ο Πιλάτος ρώτησε τον Κύριο «βασιλεύς εἶ σύ;», Εκείνος δεν το αρνήθηκε. Του απάντησε «Σύ εἶπας». Και πρόσθεσε, «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἒστι ἐκ τοῦ κόσμου τοῦτου». Ο Κύριος μας ήταν και είναι ανώτερος ασυγκρίτως των θνητών και επίγειων βασιλέων του κόσμου τούτου. Βασιλιάς ως κατά φύσιν Υιός του παντοκράτορα Θεού Πατρός και ως εξουσιαστής και κυβερνήτης του κόσμου.Ποιες είναι τώρα οι συνέπειες αυτής της αλήθειας; Βασιλιάς χωρίς υπηκόους δεν νοείται. Πρέπει λοιπόν να υπάρχουν υπήκοοι, υπάρξεις, επί τους οποίους θα βασιλεύει ο Κύριος. Βασιλεύει ναι μεν στους ουρανούς, καθήμενος σε θρόνο δόξης και υπηρετείται από μυριάδες αγγέλων και αύλων πνευμάτων που περιστοιχίζουν τον θρόνο Του. Θέλει όμως να βασιλεύει και επί των ανθρώπων, που είναι επίσης δημιουργήματά Του. Ο Κύριος επιθυμεί να γίνουμε οι άνθρωποι υπήκοοί Του, για να απολαύσουμε με τον τρόπο αυτό την ευτυχία, την οποία χαρίζει εκείνος στους δικούς Του.Ποια είναι η επί γης βασιλεία Του; Η στρατευομένη Εκκλησία. Βασιλεία πνευματική και αγία, η οποία έχει κεφαλή της τον ίδιο τον Κύριο. Με το άγιο Βάπτισμα εισήλθαμε βέβαια και γίναμε πολίτες και μέλη της, από την βρεφική μας ηλικία. Εκείνο όμως που έγινε, όταν είμασταν σε κατάσταση πνευματική ανωριμότητας, τώρα θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να το ζήσουμε στην πράξη. Να γίνουμε δηλαδή συνειδητά και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας. Να αναπτυχθεί οργανικός σύνδεσμος μεταξύ των ψυχών μας και του Κυρίου Ιησού. Και αυτό θα γίνει όταν συμμετέχουμε ενεργά στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας. Όταν τρεφόμαστε με τη θεία χάρη που αυτή μάς προσφέρει και όταν συμμορφωνόμαστε στους νόμους και το θέλημα του Θείου ιδρυτού της.Η συνέπεια όμως αυτή και η τήρηση του θείου θελήματος απαιτεί διαρκή αγώνα, χωρίς παύσεις. Για να φτάσει σ᾽ αυτή ο χριστιανός πρέπει να νεκρώσει το δικό του θέλημα. Να τιθασεύσει τα πάθη του. Να ξεριζώσει τις αδυναμίες του. Να επιτύχει αυτό που ζήτησε ο Κύριος. Όποιος θέλει να γίνει δικό μου, είπε, «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», πρέπει δηλαδή να απαρνηθεί τον αμαρτωλό εαυτό του. Συγχρόνως ημέρα με την ημέρα να συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις του Κυρίου, ώστε να μπορέσει να κάνει την καρδιά του θρόνο, στον οποίο ο Κύριος θα καθίσει ως βασιλιάς και κυρίαρχος. Ας θυμηθούμε εδώ εκείνο που είχε πει κάποτε ο Κύριος, ότι δεν μπορούμε «δυσίν κυρίοις δουλεύειν». Εάν επομένως θέλουμε Εκείνο Κύριο και βασιλιά μας, είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε. Είμαστε υπήκοοι Εκείνοι σε κάθε στιγμή της ζωής μας οπουδήποτε κι αν βρισκόμαστε. Εκείνου και κανενός άλλου.Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι οι σχέσεις μας προς Αυτόν θα είναι θερμές, στενές, και όχι τυπικές και εξωτερικές. Υπάρχουν χριστιανοί που μοιάζουν με τους Ιουδαίους, οι οποίοι υποδέχθηκαν τον Κύριο στα Ιεροσόλυμα. Ενθουσιάζονται προς στιγμήν, συγκινούνται από τη θεία Του μορφή. Μετά από λίγο όμως τον ξεχνούν ή γίνονται και εχθροί του ακόμα. Ο Κύριος δεν ζητάει τέτοια αισθήματα επιπόλαια, τέτοιους φθηνούς ενθουσιασμούς. Αλλά καρδιές ταπεινές και θερμές για να γίνει βασιλιάς τους.Στο τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, την Αποκάλυψη, υπάρχει ένα όραμα, το οποίο είδε ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Είδε, λέει, τον Κύριο Ιησού επάνω σε ένα λευκό ίππο, ενώ τα αγγελικά στρατεύματα τον ακολουθούσαν έφιππα επάνω σε λευκούς επίσης ίππους. Οι οφθαλμοί του ήταν σαν φλόγα φωτιάς και από το στόμα του έβγαινε ρομφαία. Τα ενδύματά του ήταν βαμμένα με το αίμα του και πάνω σ᾽ αυτά ήταν γραμμένο το όνομά του «Βασιλεύς βασιλέων καί Κύριος κυρίων».Αυτού ας θελήσουμε και ας αγωνιστούμε να γίνουμε υπήκοοι και ταπεινοί δούλοι Του. Σ᾽ αυτού το άγιο θέλημα να υποτασσόμαστε. Η αμοιβή μας τότε θα είναι μεγάλη. Θα αξιωθούμε να συμβασιλεύσουμε μαζί Του και να απολαύσουμε την αληθινή ευτυχία στη βασιλεία Του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης, ότι «τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἒσται τέλος». Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (ΙΩΑΝ. ιβ´ 1-18) Ἔξω οἱ Ἰοῦδες ἀπὸ τὴν ζωήν μας! «ΕΙΠΕ ΔΕ ΤΟΥΤΟ... ΟΤΙ ΚΛΕΠΤΗΣ ΗΝ» (ΙΩΑΝ. ιβ´ 6) Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

ΛΙΓΟ πρὶν ἀπὸ τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδό του στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴ Βηθανία. Ἐπισκέπτεται τὸν φίλο του Λάζαρο καὶ τοὺς ἄλλους φίλους του ἐκεῖ σὲ μιὰ ἀποχαιρετιστήρια ἐπίσκεψη πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος του. Κάποιος μάλιστα κάλεσε τὸν Χριστὸ σὲ δεῖπνο. Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ δείπνου ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία, κυριευμένη ἀπὸ τὴν μυστικὴ ἀγαλλίαση τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἀφήνει νὰ ξεχειλίσει ἡ εὐγνωμοσύνη της γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀδελφοῦ της. Παίρνει, λοιπόν, ἕνα πολύτιμο μύρο καὶ ἀλείφει μ᾽ αὐτὸ τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ ποσότητα καὶ ἡ ποιότητα τοῦ μύρου δείχνουν τὴν ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση τῆς γυναίκας πρὸς τὸν Διδάσκαλο. Γι᾽ αὐτὸ ἡ πρωτοβουλία της, ποὺ ἔχει τὴν ἔννοια τῆς λατρείας καὶ τιμῆς πρὸς τὸν Μεγάλο Εὐεργέτη τοῦ ἀνθρώπου Χριστό, ἀσφαλῶς θὰ συγκίνησε, ὅπως συγκινεῖ καὶ σήμερα, σὰν ἐκδήλωση πίστεως καὶ εὐλαβείας.                                                   
 2. Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάποιος, ποὺ σκέπτεται διαφορετικά. Εἶναι ὁ σκοτεινὸς Ἰούδας, ποὺ σπεύδει νὰ κατακρίνει τὴν ἐνέργεια τῆς γυναίκας. Ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὸ μεγαλειῶδες θέαμα τῆς εὐγνωμονούσας ἀγάπης, ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος γιὰ τὴν συγκινητικὴ ἐκδήλωση, ἀφήνει νὰ φανοῦν οἱ ὑλιστικές του διαθέσεις. Δὲν τολμᾶ ὅμως νὰ ἀποκαλύψει τὸν πραγματικὸ ἑαυτό του. Καλύπτει τὴν στειρότητα τῆς καρδιᾶς του μὲ τὸ πέπλο τῆς ὑποκρισίας. Φορεῖ προσωπεῖο, φαντασμαγορικὸ προσωπεῖο. Τὸ προσωπεῖο τοῦ φιλάνθρωπου καὶ τοῦ φιλόπτωχου καὶ παρουσιάζεται διαμαρτυρόμενος (δῆθεν) χάρη τῶν πτω χῶν. «Διατὶ τοῦτο τὸ μῦρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς;» Τὸ ἐπιχείρημά του φαινομενικὰ εἶναι ὀρθὸ καὶ δίκαιο. Καὶ ἐντυπωσιάζει. Καταδικά- ζει μίαν ἄδικη σπατάλη -ἂν ὅμως εἶναι ποτὲ δυνατὸ νὰ θεωρηθεῖ σπατάλη ὅ,τι καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπο προσφέρεται στὸν Θεό! Τὰ λόγια τοῦ Ἰούδα, ἀκουόμενα σὲ κάθε ἐποχή, ἔχουν τὴν δύναμη νὰ κλονίσουν τὸν θαυμασμὸ γιὰ τὴν πράξη τῆς Μαρίας. Διατὶ κατορθώνει πρὸς στιγμὴ ὁ Ἰούδας, νὰ παρουσιάζει τὴν ἀγάπη τῆς Μαρίας σὰν ἀδικία, καὶ τὴν ἀρετή της σὰν κακία. Τὸν ξεσκεπάζει ὅμως ὁ ἱ. Εὐαγγελιστής: «Εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ᾽ ὅτι κλέπτης ἦν καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζε». Εἶναι σαφὴς ἡ ἀπουσία κάθε δυνατότητας σχέσεως ψυχικῆς μεταξὺ Μαρίας καὶ Ἰούδα. Αὐτὸς προφασίζεται τὸν φιλόπτωχο («προσχήματι δῆθεν εὐλαβείας» λέγει ὁ Χρυσόστομος), ἐνῷ κατ᾽ οὐσίαν δὲν σκέπτεται καὶ δὲν ἀγαπᾶ τίποτε ἄλλο παρὰ τὸν ἑαυτό του. Ἡ Μαρία ὅμως ἀποκάλυψε τὸν πλοῦτο τῆς ψυχῆς της, ποὺ εἶναι πρόθυμη, χάρη τοῦ Χριστοῦ, νὰ κάμει κάθε θυσία. Ἡ ἰδιοτέλεια δὲ καὶ ἡ ἀγάπη ἀπέχουν ὅσο ἡ ἡμέρα ἀπὸ τὴν νύκτα.                                                                                                           
3. Μέσα στὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὁ τύπος τῆς Μαρίας ἐκφράζει τὴν τάξη ὅσων εἰλικρινὰ πιστεύουν στὸν Χριστό, ὅσων εἶναι ἀφοσιωμένοι σ' αὐτὸν μὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή τους, δοσμένοι σ᾽ Ἐκεῖνον καὶ ζοῦν μονάχα γιὰ χάρη Ἐκείνου. Εἶναι τὰ «γνήσια μέλη» τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι δέχθηκαν μὲ ὅλη τους τὴν ὕπαρξη τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσπαθοῦν νὰ ρυθμίσουν σύμφωνα μ᾽ αὐτὸ τὴ ζωή τους. Ὅσοι δέχονται τὸν Χριστὸ ὡς τὸν μοναδικὸ βασιλέα καὶ Κύριο τῆς ζωῆς τους. Παράλληλα ὅμως μὲ αὐτοὺς τοὺς χριστιανοὺς ὑπάρχουν πάντα καὶ οἱ Ἰοῦδες. Χριστιανοὶ κατ' ὄνομα, ποὺ δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀναζητῶνται μόνο στὴν τάξη τῶν λαϊκῶν! Μὲ στενότερο δεσμὸ μὲ τὸν κόσμο καὶ ὄχι μὲ τὸν Χριστό. Καλυπτόμενοι μὲ διάφορα προσωπεῖα καὶ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ μαθητῆ καὶ συνεργάτη τοῦ Χριστοῦ, σὰν τὸν Ἰούδα. Κόπτονται δῆθεν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό του, ἐνῷ στὴν οὐσία εἶναι τελείως ξένοι πρὸς αὐτὸ καὶ τὸ μισοῦν. Περιφρονητὲς τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, δὲν γνωρίζουν τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμή τους, διότι, πωρωμένοι καὶ ἀνάλγητοι, δὲν ἔνοιωσαν ποτὲ τὴν ἀνάγκη νὰ μετανοήσουν. Δὲν διστάζουν, μάλιστα, νὰ εἶναι ὑλιστές, φροϋδιστὲς καὶ μέλη σκοτεινῶν  Ἑταιρειῶν καὶ νὰ παρουσιάζονται σὰν θερμοὶ χριστιανοὶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ὅλων αὐτῶν ὁ πτωχὸς καὶ ἀγωνιστὴς Χριστὸς δὲν ἀγγίζει καμμιὰ χορδὴ τῆς καρδιᾶς των. Γιατί τὸ μόνο, ποὺ δὲν ἔχει δοθεῖ ἀπ᾽ αὐτοὺς ποτὲ στὸν Χριστό, εἶναι ἀκριβῶς ἡ καρδιά τους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ διστάσουν μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία νὰ προδώσουν τὸν Χριστό. Γιατί δὲν πίστευσαν ποτὲ σ´ Ἐκεῖνον, παρὰ στὸν ἑαυτό τους καὶ θεοποιοῦν τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη τους. Πιστεύουν στὸν Χριστό, τόσο μόνο, ὅσο «χρειάζεται», γιὰ νὰ κατορθώνουν μὲ τὴν καπηλεία τοῦ ὀνόματός Του νὰ ἔχουν ὠφέλη καὶ κατὰ κόσμον ἐπιτυχίες, σταδιοδρομίες ζηλευτὲς καὶ πλούτη.                                                

4. Νὰ ὅμως ποὺ ἐπιμένουν αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ «κατ᾽ ὄνομα χριστιανοὶ» νὰ θέλουν, ὅπως ὁ Ἰούδας, νὰ ρυθμίσουν τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδὴ γνήσια πιστεύουν στὸν Χριστό. Εἶναι οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ οἰκουμενιστές, ποὺ τί ποτε δὲν βρίσκουν στὴ ζωή τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὀρθό. Θέλουν τὴν Ἐκκλησία κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τους. Νὰ πορεύεται ὄχι κατὰ τὸ αἰώνιο θέλημα τοῦ θείου της Ἱδρυτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὶς δικὲς των ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις. Καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό», κατηγοροῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια σὰν καλογηρισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα σὰν «ταλιμπανισμὸ» καὶ ἀκρότητα. Ἰοῦδες καὶ αὐτοί, λαθρεπιβάτες τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας, θέλουν νὰ ὑποκλέψουν τὴν γνησιότητα τῶν κανονικῶν ἐπιβατῶν της. Ὁπότε γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του; Τὴν ἀπάντηση δίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας μὲ ὅσα λέγει στὸν Ἰούδα. «"Ἄφες αὐτὴν» τοῦ ἀπαντᾶ. "Ἄφησέ την ἥσυχη καὶ νὰ μὴ τὴν ἐλέγχεις. Μὴ τὴν ἐμποδίζεις νὰ ἐκδηλώσει τὴν εὐλάβειά της. Τὴν ἀγάπη της πρὸς τὸν Θεό της. Μὴ τὴν πειράζεις. «Ἄφες αὐτήν»...                                                                                                  

5. Ἰοῦδες ὅλων τῶν αἰώνων, σᾶς μιλεῖ ὁ Χριστός. Καὶ σᾶς λέγει: Ἀφῆστε ἥσυχους τοὺς πιστούς μου, τὸ ποί- μνιό μου. Ζῆστε μέσα στὴν ὑποκρισία, στὰ συμφέροντα καὶ στοὺς ἐγωισμούς σας. Συνεχίστε, ἐφ᾽ ὅσον θέλετε, τὴν ζωή σας, «πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» μέσα στὴν ματαιότητα. Κάτω τὰ χέρια σας ὅμως ἀπὸ τοὺς πιστούς μου. Ἀπὸ ὅσους λίγους μοῦ ἀπέμειναν στοὺς ἀποκαλυπτικοὺς αὐτοὺς καιρούς, ὅλοι ἐσεῖς ποὺ τοὺς ἐκμεταλλεύεσθε. Ποὺ ἐκμεταλλεύεσθε τὸ ὄνομά μου, γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖτε καὶ νὰ πλουτήσετε. Ποὺ διαστρέφετε τὸ εὐαγγέλιό μου, γιὰ νὰ ὑποδουλώνετε καὶ νὰ ἀδικεῖτε. Μακριὰ οἱ Ἰοῦδες ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μου, ἔστω καὶ ἂν προφασίζεσθε ὅτι διδάσκετε τὸν θεῖο λόγο. Ἔστω καὶ ἂν φέρετε τὸ σχῆμα τοῦ κληρικοῦ, ἐνῷ δὲν παύετε νὰ πορεύεσθε κατὰ τὶς ἐπιθυμίες τῶν καρδιῶν σας, διδάσκοντας ἔτσι τοὺς ἀνθρώπους. Ἀφῆστε ἥσυχη τὴν Μαρία. Κάθε ψυχὴ ποὺ μὲ δέχεται, ὅπως πράγματι εἶμαι, ὡς Θεὸ δηλαδὴ ἀληθινό, Σωτήρα καὶ Κύριο. Γιατί μόνο σ᾽ αὐτὲς τὶς ψυχὲς ἀνήκω καὶ μόνο αὐτὲς οἱ ψυχὲς ἀποτελοῦν καὶ ἐκφράζουν γνήσια καὶ αὐθεντικὰ τὴν Ἐκκλησία μου... Εἶναι γεγονὸς ὅτι πάνω ἀπὸ τὴν ἀθεΐα, τὸν ὑλισμό, τὶς αἱρέσεις καὶ κάθε κεκηρυγμένο ἐχθρό τοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερος ἀντίπαλος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ προδίδουν τὸν Χριστὸ στοὺς ἐχθρούς Του. Ἀπὸ τοὺς Ἰοῦδες τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι πολὺ βαρὺς ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ Χριστοῦ μας στὴν πολιτικὴ ἐξουσία: «Ὁ παραδιδοὺς μὲ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει» (Ἰωάν. ιθ´ 11).                                                                             

ΕΞΩ ΟΙ ΙΟΥΔΕΣ... Ναί, ἀλλὰ μὴ ξεχνᾶμε, ἀδελφοί μου! Τίποτε δὲν κάνει ὁ Θεὸς χωρὶς τὴν θέληση τὴ δική μας καὶ -τὸ σπουδαιότερο- χωρὶς τὰ χέρια τὰ δικά μας... 6. Κάπου εἶναι στημένος ἕνας παράξενος Σταυρός. Γιὰ ἐσταυρωμένο ἔχει ἕνα σῶμα χωρὶς χέρια. Καὶ στὴν βάση του εἶναι κρεμασμένη μιὰ ἐπιγραφὴ μὲ τὰ λόγια: Δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀπὸ τὰ δικά σας... Πράγματι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει χέρια ἄλλα ἀπὸ τὰ δικά μας. Ἐνεργεῖ μέσα στὴν ἱστορία -θέλει καὶ ἐνεργεῖ- μὲ τὰ δικά μας χέρια. Μὲ τὰ χέρια ἐκεῖνα, ποὺ εὐλογοῦν τὸν εὐχαριστιακὸ ἄρτο καὶ οἶνο, γιὰ νὰ μεταβληθεῖ σὲ ἄχραντο δεσποτικὸ Σῶμα καὶ Αἷμα. Δρᾶ ὁ Θεὸς μὲ τὰ δικά μας χέρια. Ὅπως καὶ βλέπει μὲ τὰ δικά μας μάτια, καὶ ἀκούει μὲ τὰ δικά μας αὐτιά. Τρέχει μὲ τὰ δικά μας πόδια. Μιλεῖ μὲ τὸ στόμα μας, ἀγαπᾶ μὲ τὴν καρδιά μας, ἀγωνίζεται μὲ τὴν ψυχή μας! Ἂν διαιωνίζεται τὸ δρᾶμα τῆς κοινωνίας, δὲν ὀφείλεται σὲ ἀδιαφορία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι γιατί τὰ μέλη μας καὶ ὅλη ἡ ὕπαρξή μας δὲν ἔγιναν ἀκόμη «μέλη Χριστοῦ» καὶ «καινὴ κτίσις». Εἶναι γιατί δὲν γίναμε ἀκόμη τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὸ στόμα, ἡ καρδιά, ἡ ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι γιατί δὲν χριστοποιηθήκαμε ἀκόμη. Καὶ χωρὶς χριστοποιημένους χριστιανοὺς οἱ Ἰοῦδες δὲν ἀπομακρύνονται, ἡ Ἐκκλησία δὲν νικᾶ, οὔτε μεταμορφώνεται ἡ κοινωνία!

"Ο.Τ."

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ Απόστολος: Φιλιπ. Δ΄4-9 Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΒ΄1-18 «Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ» (Ιωάν. 12,13)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Απόστολος: Φιλιπ. Δ΄4-9
Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΒ΄1-18
5 Απριλίου 2015
«Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ»
(Ιωάν. 12,13)

Δυο υποδοχές του Κυρίου μας περιγράφει, αγαπητοί μου αδελφοί, το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο. Η μια γίνεται στο φιλόξενο σπίτι του Λαζάρου, στη Βηθανία. Η άλλη κατά την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα. Η πρώτη συγκινεί τον Κύριο. Η δεύτερη Τον αφήνει αδιάφορο. Η πρώτη είναι ειλικρινής, εγκάρδια και πηγαία και λαμβάνει χώραν στο θερμό περιβάλλον ενός σπιτιού, από ψυχές που Τον αγαπούν. Η άλλη υποδοχή στηρίζεται σε επιφανειακές συγκινήσεις της στιγμής. Με επευφημίες και ζητωκραυγές και με αλαλαγμούς νίκης και χαράς, υποδέχονται τον Κύριο τα πλήθη των Εβραίων. Η ιαχή «ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», φτάνει ως τον ουρανό. Ωστόσο ο Κύριος δεν φαίνεται να συγκινείται από την υποδοχή αυτή. Γιατί, σαν Παντογνώστης που είναι, γνωρίζει ότι ο όχλος αυτός σε λίγες μέρες, θα ζητήσει την θανατική καταδίκη Του. Την ώρα αυτή, βέβαια, τα αισθήματά τους φαίνονται να είναι ειλικρινή για να μεταβληθούν έπειτα σε αδιαφορία ή και εχθρότητα εναντίον του Κυρίου. Από σήμερα μέχρι το Πάσχα μας χωρίζουν μόνο έξι μέρες που καλούμαστε κι εμείς να γιορτάσουμε την είσοδο του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα και να ετοιμαστούμε κι εμείς να Τον υποδεχτούμε, καθώς έρχεται προς το εκούσιο πάθος Του. Το ερώτημα, μετά απ’ όλα αυτά, είναι πως θα Τον υποδεχτούμε εμείς σήμερα.
Ο ενθουσιώδης αυτός τρόπος με τον οποίο υποδέχτηκαν τότε τα πλήθη τον Χριστό, ανεξάρτητα του πως εξελίχτηκαν τα πράγματα κατόπιν, γίνεται αφορμή να ελέγξουμε κι εμείς, τα αισθήματά μας έναντι του Κυρίου. Αφορμή, για να ερευνήσουμε στα βάθη της καρδιάς μας και να δούμε ποια ακριβώς ιδέα έχουμε μέσα μας για Εκείνο και ποια θέση κατέχει στην όλη μας ύπαρξη και ζωή το Πανάγιο Πρόσωπό Του. Να εξετάσουμε και να διαπιστώσουμε, δηλαδή, πως διατιθέμεθα απέναντί Του και ποια μαρτυρία και απολογία δίνουμε στο περιβάλλον μας για Εκείνο. Η συμπεριφορά εκείνων μας δίνει την ευκαιρία να βαθμολογήσουμε τον ενθουσιασμό και την πίστη μας προς τον Χριστό, συγχρόνως δε να πάρουμε και την απόφαση να Τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και ν’ αφοσιωθούμε σ’ Εκείνο, θερμότερα και βαθύτερα. Γι’ αυτό θα πρέπει να Τον βλέπουμε σαν Κύριο και Δεσπότη μας. Να Τον έχουμε Κυβερνήτη της ζωής μας, τόσο της ατομικής, όσο και της οικογενειακής. Να κάνουμε τους λόγους Του πυξίδα στην πορεία μας και να ρυθμίζουμε την όλη μας διαγωγή προς το θέλημα Του. «Μη προσαρμόζεστε στη νοοτροπία αυτού του κόσμου», μας συμβουλεύει ο απόστολος των Εθνών Παύλος, «αλλά να μεταμορφώνεστε συνεχώς προς το καλό, αποκτώντας το νέο φρόνημα του πιστού. Έτσι, θα μπορείτε να διακρίνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το καλό και αρεστό στο Θεό και τέλειο (Ρωμ. ΙΒ΄,2).
Τι συμβαίνει όμως σήμερα μ’ εμάς; Δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε επιπόλαιοι και ευμετάβολοι στα προς τον Κύριο αισθήματά μας. Ορισμένες φορές ενθουσιαζόμαστε για την πίστη μας και η καρδιά μας πλημμυρίζει από αγάπη προς τον Χριστό. Τώρα μάλιστα την Μεγάλη Εβδομάδα ίσως μεταρσιωθούμε. Ίσως και να κλάψουμε και να συγκλονιστούμε από τα άγια Πάθη Του. Όλα όμως αυτά
~ 33 ~
υπάρχει ο φόβος να είναι και πρόσκαιρα. Και να εξατμισθούν. Και να επιστρέψουμε μετά από λίγες μέρες στην παλιά μας ζωή, στα ίδια πάθη και στις ίδιες αθλιότητες. Η υποδοχή, λοιπόν, που πρέπει να προσφέρουμε προς τον Κύριο και τα προς Εκείνο αισθήματά μας, θα πρέπει να είναι διαφορετικά. Ανώτερα. Να είναι ανάλογα προς την υποδοχή και τα αισθήματα με τα οποία η άγια οικογένεια του Λαζάρου, δέχτηκε τον Κύριο στο σπίτι της.
Το παράδειγμα της άγιας οικογένειας του Λαζάρου, ας μας διδάξει. Τις μέρες αυτές, θα υποδεχτούμε κι εμείς τον Κύριο, στο σπίτι της ψυχής μας. Θα Τον υποδεχτούμε καθώς θα βαδίζει προς το εκούσιο πάθος Του. Ας Τον υποδεχτούμε με καθαρές τις ψυχές, δηλαδή, μετανοημένοι και απαλλαγμένοι από την ενοχή της αμαρτίας. Αυτό είναι βασικό και στοιχειώδες, που οφείλουμε όλοι να κάμουμε έναντι του Κυρίου. Κι έπειτα θα πρέπει να Τον υποδεχτούμε με ταπείνωση και συντριβή. Γιατί Εκείνος είναι ο Θεός μας, που καταδέχτηκε να ταπεινωθεί για χάρη μας μέχρι θανάτου, «θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. Β΄,8). Η ταπείνωση Εκείνου και Θεία κένωση ας μας λυγίσουν τον εγωισμό. Ας μας παρακινήσουν να Τον δεχτούμε μέσα μας με ταπείνωση και συντριβή και με θέρμη και ευγνώμονα αγάπη. Γιατί Εκείνος είναι ο ελευθερωτής μας, ο Λυτρωτής μας, Αυτός που πόνεσε τόσο πολύ για μας. Του οφείλουμε, λοιπόν, την καρδιά μας, τη ζωή μας, την αιώνια ευγνωμοσύνη μας. Γιατί Αυτός «πρώτος μας αγάπησε», ως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής (Α΄, Ιωάν. Δ΄,19). Μόνο που θα πρέπει η αγάπη αυτή να μην είναι μόνο αισθήματα της ψυχής και λόγια, αλλά να αποδεικνύεται ειλικρινής πάνω στα πράγματα με υπακοή στο θέλημά Του και με καθημερινή προσπάθεια τήρησης των άγιων εντολών Του.
Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να μένουμε ανεπηρέαστοι από οτιδήποτε είναι δυνατό να μαράνει την αγάπη μας προς τον Χριστό, να ψυχράνει τον ενθουσιασμό μας και να στρέψει αλλού την καρδιά μας. Ανεπηρέαστοι από ανθρώπους της αμαρτίας και από παγίδες του πονηρού, που έχουν την δύναμη να μας μεταθέσουν στο αντίθετο στρατόπεδο. Ανεπηρέαστοι και αμετακίνητοι για να μη μοιάσουμε με πολλούς από τους Ιουδαίους εκείνους, που δεν δίστασαν μετά από λίγες μόνο μέρες να φωνάξουν με τα ίδιά τους τα χείλη το «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν» (Ιωάν. ΙΘ΄,15). Η συγκλονιστική εκείνη είσοδος του Κυρίου στην προφητοκτόνο πόλη, ας επηρεάσει και όλους όσοι θέλουμε να είμαστε δικοί Του και ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε, με την βοήθεια του Θεού και φέτος τα άγια Πάθη και την Ανάστασή Του. Να μας επηρεάσει ούτως ώστε να Τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και να παραδώσουμε σ’ Εκείνο, σαν σε βασιλιά, την καρδιά μας και την όλη ύπαρξή μας. Τότε όταν θα έρθει και πάλιν θριαμβευτής, για να κρίνει ζώντας και νεκρούς, θα είμαστε κι εμείς, μεταξύ εκείνων, που θα Του ψάλλουν με χαρά και αγαλλίαση «ευλογημένος ει ο ελθών και πάλιν ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».
Αδελφοί μου! Έρχεται και φέτος ο Κύριος «προς το εκούσιον πάθος». Ας Τον δεχτούμε στην ψυχή και στην καρδιά μας και σ’ όλο μας το είναι. Αυτός ας είναι κυρίαρχος και μόνος Κυβερνήτης μας. Γιατί κοντά Του υπάρχει η δύναμη, η τιμή, η δόξα, η ζωή. Ας τον υποδεχτούμε, λοιπόν, με αγνότητα, ταπείνωση και αγάπη. Και όπως θα Τον αντικρύσουμε στον αιμάτινο θρόνο της στοργής και του ελέους, ας Του υποσχεθούμε: Δικοί Σου υπήκοοι, Κύριε, πιστοί και ολόψυχα αφοσιωμένοι Σε Σένα, θα μείνουμε για πάντα.
Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

Κυριακή Τῶν Βαΐων «Ἰ­δού, ὁ Βα­σι­λεύς σου ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου» (Ἰ­ωαν. ι­β' 15)

 «Ἰ­δού, ὁ Βα­σι­λεύς σου ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου» (Ἰ­ωαν. ι­β' 15)

            Κυ­ρι­α­κή τῶν Βαΐ­ων σή­με­ρα. Ἡ­μέ­ρα χα­ρᾶς καί ἱ­ε­ροῦ ἐν­θου­σι­α­σμοῦ! Ἀλλά καί ἡμέρα συγκρατημένου πόνου, διότι στό βάθος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος διακρίνουμε οἱ πι­στοί τόν Γολ­γο­θᾶ.

            Σάν σή­με­ρα ἀναρίθμητα πλή­θη Ἰ­ου­δαί­ων «ἔ­λα­βον τά βαΐ­α τῶν φοι­νί­κων καί ἐ­ξῆλ­θον εἰς ἀ­πά­ντη­σιν τοῦ Κυρίου Ἰ­η­σοῦ». Ξέσπασαν σέ ἀσυγκράτητο παραλήρημα ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ. Ἄλλοι ἔστρωναν «τά ἱμάτιά» τους «ἐν τῇ ὁδῷ». Ἄλλοι ἔκοβαν ἀπό τά δένδρα κλαδιά μέ πλούσιο φύλλωμα, καί τά ἔστρωναν στό δρόμο. Καί φώναζαν ὅλοι μυριόστομη ἰαχή: «Ὡσαν­νά, εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου, βα­σι­λεύς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ». Ἀ­π᾿ ὅ­λους πι­ό πο­λύ χαίρονταν καί πα­νη­γύ­ρι­ζαν τά μι­κρά παι­διά, δι­ό­τι εἶ­χαν ἁγνά χείλη καί κα­θα­ρή καρ­δι­ά. Στό με­τα­ξύ ὁ Κύριος πλη­σί­α­ζε «κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου».  Ἔ­τσι ἐ­πα­λη­θεύ­θη­κε ἡ προ­φη­τεί­α τοῦ προ­φή­του Ζα­χα­ρί­ου πού ἔ­λε­γε: «Μή φο­βοῦ, θύ­γα­τερ Σι­ών. Ἰ­δού ὁ βα­σι­λεύς σου ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου».

            Ἄς ἐξετάσουμε, ὅμως, τί βα­σι­λεύς εἶ­ναι ὁ κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου, ποιά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τοῦ ἀποδίδει ἡ προφητεία τοῦ προφήτου Ζαχαρίου καί ἄν τόν ἔ­χου­με κι ἐ­μεῖς βα­σι­λέα μας!

             «Ἰ­δού, ὁ Βα­σι­λεύς σου ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου».

            Οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι, μο­λο­νό­τι ὡς βα­σι­λέα ὑ­πο­δέ­χθη­καν τόν Κύριο, δέν κα­τανό­η­σαν τό πνευ­μα­τι­κό νό­η­μα τῆς θρι­αμ­βευ­τι­κῆς εἰ­σό­δου Του στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Οὔ­τε οἱ μα­θη­τές Του συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν πλή­ρως τί ἀ­κρι­βῶς ἐ­πρα­γμα­το­ποι­εῖ­το τήν ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νη.   Ἐ­μεῖς ὅ­μως πού ζοῦ­με στήν ἐ­πο­χή τῆς Χά­ρι­τος γνω­ρί­ζου­με πο­λύ κα­λά ποι­ό εἶ­ναι τό βα­θύ­τε­ρο νό­η­μα τῆς ση­με­ρι­νῆς ἑορ­τῆς. Γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ὁ Βασιλεύς Χριστός δέν εἶναι ἐπίγειος βασιλιάς, ἀλλά Οὐράνιος. Ἀ­να­λαμ­βά­νει τήν Βα­σι­λεί­α Του «ἄ­νω­θεν», ἀ­πό τόν Οὐ­ρά­νι­ο Πα­τέ­ρα Του. Τό διεκήρυξε ὁ Ἴδιος στόν Πιλάτο: «Ἡ Βα­σι­λεί­α ἡ ἐμή οὐκ ἔ­στιν ἐκ τοῦ κό­σμου τού­του». Ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δέν χα­ράσ­σε­ται ἀ­πό σύ­νο­ρα, δέν ἔ­χει ἡ­με­ρο­μη­νί­α λή­ξε­ως. «Καί τῆς βα­σι­λεί­ας αὐ­τοῦ οὐκ ἔ­σται τέ­λος». Ὁ Βα­σι­λεύς Χρι­στός δέν ἐ­πι­βάλ­λε­ται μέ τά ὅ­πλα, δέν καταπιέζει τούς λαούς, δέν ἐ­ξου­σι­ά­ζει τυ­ραν­νι­κά, ἀλ­λά κα­λεῖ ἐ­θε­λο­ντι­κά. «Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἀ­κο­λου­θεῖν». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν. Σ᾿ αὐτές κυριαρχεῖ καί βασιλεύει. «Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν», μᾶς λέει. Ὅ­ποι­οι τοῦ δίνουν τήν καρδιά τους μέ τήν ἐλεύθερη θέλησή τους, αὐ­τοί εἶναι ὑ­πή­κο­οι τῆς Βα­σι­λεί­ας Του.

             Ἡ ἐξαίρετη προφητεία τοῦ προφήτου Ζαχαρίου, ἡ ὁποία ἐλέχθη 550 καί πλέον ἔτη νωρίτερα ἀπό τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα, τοῦ ἀποδίδει μέ καταπληκτική ἐνάργεια τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Ἀναφέρει ὅτι ὁ Βασιλεύς Χριστός εἶναι «δίκαιος». Δέν κάνει διακρίσεις, δέν εἶναι προσωπολήπτης, ἀλλά ἀποδίδει σέ ὅλους τό δίκαιο.  Ὁ Βα­σι­λεύς Χρι­στός εἶναι ὁ «σώζων», «ὁ Θεός τῆς σωτηρίας» πού ἔχει τή δύναμη νά σώζει καί νά λυτρώνει τούς ὑπηκόους Του. Ἔρχεται νά κηρύξει «αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν», νά εὐεργετήσει τούς πάντας, νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο, νά μᾶς ἀνοίξει καί πάλι τόν Παράδεισο. Ἑ­τοι­μά­ζει γι­ά τούς πιστούς πού ἀ­γα­ποῦν «τήν ἐπιφάνειαν τῆς δόξης αὐτοῦ» «Βα­σι­λεί­αν Οὐ­ρα­νῶν», πού εἶναι Βασιλεία ἀγάπης, Βασιλεία εἰρήνης, Βασιλεία ἐλευθερίας, δόξης καί μακαριότητος! Τέλος, ὁ Βα­σι­λεύς Χρι­στός εἶναι πρᾶος καί ταπεινός, ἁπλός καί καταδεκτικός πρός ὅλους. Βρίσκεται μακριά ἀπό κάθε κοσμική προβολή καί ἐπίδειξη. Δέν ἔχει τό ἀλαζονικό καί ὑπερήφανο πού ἔχουν οἱ βασιλεῖς τοῦ κόσμου τούτου. Τό διακριτικό γνώρισμά Του εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ ἑκούσια πτωχεία, ἡ ἁπλότητα! Γι­᾿ αὐτό εἰ­σέρ­χε­ται στά  Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα «κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου»! Γιατί θέ­λει νά κα­τα­στή­σει σέ ὅ­λους σαφές ὅ­τι ἡ Βα­σι­λεί­α Του εἶ­ναι θε­με­λι­ω­μέ­νη ἐ­πά­νω στήν τα­πεί­νω­ση.

               Στόν Βασιλέα Χριστό ἔδωσαν τήν καρδιά τους ὁ Λάζαρος καί οἱ ἀδελφές του, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία, ἡ ὁποία «ἔλαβε λύτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου καί ἤλειψε τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ», καί κατόπιν τούς σπόγγισε μέ τά μαλλιά της, δείχνοντας ἔτσι τόν ἀπεριόριστο σεβασμό της, τήν βαθύτατη εὐλάβειά της, τήν πλήρη καί τελεία ἀφοσίωσή της. Στόν Βασιλέα Χριστό ἔδωσε τήν καρδιά του ὁ ληστής πού  τοῦ εἶπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»! Στόν Βασιλέα Χριστό διά μέσου τῶν αἰώνων ἔδωσαν καί δίνουν τήν καρδιά τους μυριάδες, ἑκατομμύρια θεοφιλῶν ψυχῶν, πού θά βροντοφωνάξουν καί σήμερα μ᾿ ὅλη τή θέρμη τῆς ἀγάπης τους: «Ὡ­σαν­νά, εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου».

            Μόνο πού θά πρέπει τό «ὡ­σαν­νά» νά μήν τό λέμε μόνο μέ τά λόγια, ἀλλά καί μέ τή θεάρεστη ζωή μας. Νά χτυπάει ἡ καρδιά μας ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό, νά μήν μπορεῖ τίποτε νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἄν ἀγαποῦμε τόν κόσμο περισσότερο ἀπό τόν Χριστό, δέν ἔρχεται ὁ Βασιλεύς καί Κύριος νά στήσει τόν θρόνο Του στίς καρδιές μας. Ἄν ἀγαποῦμε τά χρήματα, τίς ἡδονές καί τήν ἐφήμερη δόξα περισσότερο ἀπό τόν Χριστό, οἱ καρδιές μας βρίσκονται κάτω ἀπό ἐχθρική κυριαρχία. Ἄν ἀφήνουμε τόν φθόνο, τά μίση καί τίς ἀντιπάθειες νά δηλητηριάζουν τήν ψυχή μας, δέν δουλεύουμε στόν Χριστό, ἀλλά σέ ἄλλον κύριο. Ἄν ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας σέ ὅλα αὐτά καί σέ ἄλλα παραπλήσια, ἀσφαλῶς θά βροῦμε ἐκδηλώσεις καί συμπεριφορά πού δέν ταιριάζουν στήν τιμητική ἰδιότητα νά εἴμαστε ὑπήκοοι τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ.  Ἄν θέλουμε νά ἔχουμε Βασιλέα μας τόν Χριστό, καλούμαστε ὅλες αὐτές τίς παρεκκλίσεις νά τίς διορθώσουμε. Καί τό σπουδαιότερο ἀπ᾿ ὅλα, νά δώσουμε ὄχι ἕνα μέρος, ἀλλά ὁλόκληρη τήν καρδιά μας στόν Κύριο. Νά ἀγαποῦμε τόν ἅγιο Θεό «ἐν ὅλῃ καρδίᾳ, ψυχῇ καί διανοίᾳ»!

            «Ἰ­δού, ὁ Βα­σι­λεύς σου ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου».

            Ἀ­δελ­φοί, τήν Μεγάλη Παρασκευή θά ἀ­τε­νί­σου­με στό μέ­σον τοῦ ἱ­ε­ροῦ να­οῦ τόν Βα­σι­λέ­α Χρι­στό Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νο. Ἡ σταυρική θυσία Του ἐπιβεβαιώνει τό βασιλικό ἀξίωμά Του. Οἱ Ἰουδαῖοι τόν ὑποδέχθηκαν στά Ἱεροσόλυμα κρατώντας στά χέρια τους τά βαΐ­α τῶν φοι­νί­κων. Ἐμεῖς ἄς τόν ὑποδεχθοῦμε ἀποβάλλοντας κάθε τι ἁμαρτωλό, μέ κα­θα­ρές καρ­δι­ές, μέ ἁγνά χείλη, μέ ἔνδυμα γάμου, ὡς Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, καί ἄς τοῦ ποῦμε μέ καιομένη καρδία: - Κύριε, θέλουμε νά εἴμαστε γιά πάντα δικοί Σου. Νά βασιλεύεις γιά πάντα στίς καρδιές μας. Νά εἶσαι θρονιασμένος στίς ψυχές μας, ὁ Βασιλεύς μας καί ὁ Θεός μας. Ἀμήν.

Κυριακή των Βαΐων , Αποστ. Ανάγνωσμα: Φιλ. 4, 4-9 Η χαρά στη ζωή του πιστού

 Η χαρά στη ζωή του πιστού

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ακούμε τον απόστολο Παύλο να προτρέπει τους Φιλιππησίους, αλλά και όλους μας, να χαιρόμαστε με τη χαρά που δίνει η κοινωνία με τον Κύριο. Το γεγονός αυτό το επαναλαμβάνει  για δεύτερη φορά, ώστε να το εμπεδώσουμε καλύτερα. Οι χριστιανοί πρέπει να είναι πάντοτε χαρούμενοι και να αναμένουν την έλευση του Κυρίου. Η χαρά στη ζωή του χριστιανού είναι μια σημαντική πτυχή της πνευματικής ζωής. Ο χριστιανός χαίρετε ακόμη και στις θλίψεις, διότι ζει στο φως της χαράς της Αναστάσεως. Ο χριστιανός πρέπει να χαίρετε διότι ο Κύριος είναι «εγγύς», δηλαδή πλησιάζει η ώρα της Δευτέρας Παρουσίας.

Ο απόστολος Παύλος προτρέπει ακόμη τους Φιλιππησίους να δείχνουν σε όλους την καλοσύνη τους. Τους εξηγεί ότι για τίποτα δεν πρέπει να κυριεύονται από άγχος και όποια αιτήματα έχουν να τα απευθύνουν προς τον Θεό με προσευχή και δέηση, και να τα συνοδεύουν με την ευχαριστία προς τον Θεό. Συνεχίζοντας τους εξηγεί ότι η ειρήνη, αλλά και νη χαρά του Θεού, την οποία δεν μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό, θα διαφυλάξει τις καρδιές και τις σκέψεις τους κοντά στον Ιησού Χριστό. Τέλος, τους προτρέπει να έχουν στο μυαλό τους καθετί που είναι αληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, άξιο επαίνου. Αυτά που έχουν μάθει, έχουν παραλάβει, άκουσαν και είδαν στον Απόστολο Παύλο αυτά να κάνουν και αυτοί. Και ο Θεός που δίνει την ειρήνη θα είναι μαζί τους.  Και όλα αυτά συνάμα θα συντελούν στο να έχουν τη χαρά και την ειρήνη στη ζωή τους.    

Το Πάθος και η Ανάσταση του Κυρίου, που θα εορτάσουμε σε λίγες μέρες,  σηματοδότησαν την κατάργηση της φθοράς και του θανάτου. Ο άδης χάνει πλέον την ισχύ του. Πλέον οι άνθρωποι δεν πεθαίνουμε ως κατάδικοι, αλλά με την ελπίδα της μελλοντικής αναστάσεως, που θα γίνει κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχει λύπη στη ζωή μας, αλλά χαρά. Χαρά πνευματική. Ο Κύριος είναι δίπλα μας σε κάθε μας βήμα. Αρκεί να επικαλεστούμε τη βοήθεια και τη στήριξή του.

  «Ο Κύριος εγγύς»

Έχουμε ακούσει στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, μεταξύ άλλων, τον Απόστολο Παύλο να προαναγγέλλει ότι «ο Κύριος έγγυς», δηλαδή ότι ο Κύριος έρχεται σύντομα. Με αυτή την αγγελία που κάνει ο Απόστολος Παύλος και τις προτροπές που απευθύνει, θέλει να επισημάνει ότι η δεύτερη έλευση του Κυρίου είναι «εγγύς», πλησιάζει δηλαδή γι αυτό χρειάζεται διαρκής εγρήγορση. Με τη Γέννηση του Χριστού ξεκινά η πρώτη παρουσία του Κυρίου επί της γης, η οποία κορυφώνεται με το σταυρικό του θάνατο και την Ανάστασή του. Κατά την πρώτη παρουσία του ο Κύριος έκρυπτε τη δόξα της θεότητάς του, την οποία αποκάλυπτε μόνο μέσα από τα θαύματα, τα οποία επιτελούσε και τη διδασκαλία του. Κατά την ημέρα της Μεταμορφώσεως του στο Όρος Θαβώρ, οι τρεις πρόκριτοι μαθητές του ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης είδαν τον Κύριο με όλη τη δόξα και τη μεγαλοπρέπειά του. Η επί γης παρουσία του Κυρίου κορυφώνεται με την Ανάληψη του στους Ουρανούς, σαράντα ημέρες μετά την Ανάσταση. Η Εκκλησιά μας μέσα από την υμνολογία της εξυμνεί θαυμάσια τα γεγονότα τα οποία αφορούν την πρώτη παρουσία του Κυρίου.

Καθώς στην πρώτη παρουσία του ο Κύριος ήρθε κρύπτοντας τη δόξα της θεότητάς του, κατά τη Δευτέρα παρουσία θα έρθει «εν τη δόξη αυτού». Θα έρθει δηλαδή με κάθε επισημότητα θα μπορούσαμε να πούμε, ως Κύριος και Βασιλιάς με όλη τη δόξα και λαμπρότητά του.  Σκοπός της Δευτέρας αυτής παρουσίας του Κυρίου είναι η ολοκλήρωση του έργου της θείας οικονομίας.  Η Βασιλεία του Θεού ήδη υπάρχει από αυτή τη ζωή, αλλά θα επέλθει η πληρότητά της με την έλευση του Κυρίου.

Ο χρόνος της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου είναι άγνωστος στους ανθρώπους, ακόμη και στους Αγγέλους. Αυτό μας το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος με κατηγορηματικό τρόπο: «Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι Άγγελοι των ουρανών, είμη ο Πατήρ μου μόνος» (Ματθ. 24,36). Ωστόσο παρά το άγνωστο της ημέρας εκείνης, ο Χριστός έδωσε μερικά «σημεία», τα οποία θα προαναγγείλουν την ημέρα εκείνη. Τις πληροφορίες αυτές μας τις δίνει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στο 24ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Αυτά είναι : α) η κήρυξη του Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο, β) η μεγάλη αποστασία των ανθρώπων σε όλη την οικουμένη, γ) η εμφάνιση πολλών ψευδοπροφητών, δ) πόλεμοι, διωγμοί, σεισμοί, πείνα, αρρώστιες, ε) η εμφάνιση του Αντίχριστου, ο οποίος με διάφορες θαυματοποιίες θα επιδιώξει να πλανίσει ακόμη και τους εκλεκτούς. Παρά το άγνωστο της ημέρας εκείνης η Εκκλησία πορεύεται στον κόσμο αυτό και κηρύττει την εσχατολογική προοπτική. Δηλαδή το κήρυγμα της Εκκλησίας υπερβαίνει τα σχήματα του κόσμου αυτού, σπάζει το φράγμα του χρόνου και εισέρχεται στην αιωνιότητα. Δίνει με άλλα λόγια το ελπιδοφόρο μήνυμα της επικράτησης της αιώνιας Βασιλείας του Θεού, η οποία βέβαια ήδη βιώνεται από την παρούσα ζωή, όμως οι πιστοί θα την απολαμβάνουν στην πληρότητά της μετά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
 
 Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν αρκετές αναφορές για τη Δευτέρα Παρουσία. Ο Χριστός βεβαιώνει: «και τότε φανήσεται το σημείον του υίου του ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε κόψονται πάσαι αι φυλαί της γης και όψονται τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» (Ματθ. 24, 30). Στην περικοπή της Κρίσεως βεβαιώνει επιπρόσθετα: «όταν δε έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη» (Ματθ. 25, 31-32).

Ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι πρώτος αναστήθηκε ο Χριστός, έπειτα θ’ αναστηθούν όσοι είναι δικοί του την ημέρα της παρουσίας του (Α΄ Κορ. 15, 23). Στην Α΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή λέει ότι κατά τη Δευτέρα Παρουσία του εμάς που θα είμαστε ακόμα στη ζωή, θα μας αρπάξουν σύννεφα μαζί μ’ εκείνους για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο στον αέρα κατά τον ερχομό του (Α΄ Θεσσ. 4, 17). 
Το πλέον βέβαια εσχατολογικό σε μηνύματα βιβλίο της Καινής Διαθήκης είναι η Αποκάλυψη του Ιωάννη, η οποία αποτελεί μοναδικό στο είδος του Κανονικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου ότι «ιδού έρχεται μετά των νεφελών και όψεται αυτόν πας οφθαλμός» (1, 7). Και τελειώνοντας το ο Ιωάννης παρουσιάζει την υπόσχεση του Ιησού Χριστού προς τους πιστούς ότι έρχεται σύντομα: «ιδού έρχομαι ταχύ», και απαντά ο ευαγγελιστής με προσευχητική και καταφατική διάθεση «ναι έρχου Κύριε Ιησού».
                        
Εκτός βέβαια από τις πληροφορίες που αντλούμε από τα βιβλία της Αγίας Γραφής αρκετές αναφορές εντοπίζουμε και στους πατέρες της Εκκλησίας μας, πλείστοι των οποίων έχουν ασχοληθεί με το θέμα της έλευσης του Κυρίου. Ο Ιερός Χρυσόστομος μας πληροφορεί για τα σημεία που θα προκληθούν κατά την έλευσή του: «Αφού μεταμορφωθεί η κτίση. Διότι και ο ήλιος θα σκοτισθεί, χωρίς να αφανισθεί, αλλά υποχωρών μπροστά εις το φώς της παρουσίας Εκείνου, και τα άστρα θα πέσουν, διότι δεν θα χρειάζονται πλέον, αφού δεν θα υπάρχει νύκτα, και αι ουράνιαι δυνάμεις θα κλονισθούν, όπως είναι πολύ φυσικόν, βλέποντας την τόσον μεγάλην μεταβολήν που θα γίνεται». Στη συνέχεια μας εξηγεί για ποιό λόγο δεν είναι γνωστός στους πιστούς ο χρόνος της Παρουσίας του Κυρίου: «Δια να μη δείχνουν λοιπόν ενδιαφέρον μόνον κατ’ εκείνην την ώραν, δι’ αυτό δεν τους αποκαλύπτει ούτε την κοινήν ώραν, ούτε την ώραν του καθενός, επειδή θέλει να την περιμένουν διαρκώς, δια να καταβάλλουν προσπάθειαν πάντοτε». (ΕΠΕ, Τόμος 12).

 Το αιφνίδιο και  εγγύτητα της ημέρας Κυρίου

Η ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού δεν είναι σε μας απλά άγνωστη αλλά και θα έλθει αιφνιδιαστικά. Αυτό μας το αποκαλύπτει ο ίδιος ο Κύριος στο Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, λέγοντας ότι θα εμφανιστεί ξαφνικά ως αστραπή και θα είναι τόσο φανερή όπως η αστραπή που η λάμψη της διασχίζει τον ορίζοντα από τη μια άκρη ως την άλλη (Λουκ. 17, 24). Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο επίσης μας τονίζει ότι πρέπει να αγρυπνούμε και να είμαστε σε εγρήγορση γιατί δεν ξέρουμε πια μέρα είναι που θα έρθει (Ματθ. 25, 42). Ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή μας λέει ότι: «η Ημέρα Κυρίου θα έρθει απροειδοποίητα όπως ο κλέφτης τη νύχτα, όπως οι πόνοι στην έγκυο γυναίκα» (Α΄ Θεσσ. 5, 2-3). Συνεχίζει επίσης  και προτρέπει να μην κοιμόμαστε όπως οι άλλοι αλλά να είμαστε άγρυπνοι και νηφάλιοι (Α΄ Θεσσ. 5, 6). Στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή μας λέει ότι όσοι θα ζουν κατά την ημέρα εκείνη και δεν θα έχουν πεθάνει θα μεταμορφωθούν μέσα σε μια στιγμή, όσο θέλει το μάτι ν’ ανοιγοκλείσει (Α Κορ.15, 51-52).
 
Στην υμνολογία του Μεγάλου Κανόνος του Αγίου Ανδρέα Κρήτης, ο οποίος ψάλλεται την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τμηματικά και εξολοκλήρου την Πέμπτη της πέμπτης εβδομάδας, υπάρχει το χαρακτηριστικό κοντάκιο: «ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει, και μέλλεις θορυβείσθαι ανάνηψον ουν, ινα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», το οποίο μας υπενθυμίζει από τη μια πλευρά ότι πλησιάζει η Ημέρα Κυρίου και από την άλλη ότι απαιτείται από εμάς διαρκής εγρήγορση.      

 Η στάση των πιστων

 Η Δευτέρα Παρουσία θα είναι κυρίως ημέρα κρίσης για τους ασεβείς, για όσους δηλαδή αντιτάχθηκαν στο θέλημα του Θεού. Αντιθέτως για τους πιστούς θα είναι ημέρα χαράς γιατί θα απολαύσουν στην πληρότητά της τη Βασιλεία του Θεού. Γι αυτό ο πιστός άνθρωπος δεν φοβάται την έλευση της ημέρας του Κυρίου, αλλά αντίθετα αναμένει με ελπίδα και χαρά την ανατολή της ημέρας εκείνης. Αυτό αλώστε ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς». Ένα χαρακτηριστικό τροπάριο το οποίο ψάλλουμε στην αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας είναι το: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα˙ ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής, ινα μη τω θανάτω παραδοθής, και της βασιλείας εξω κλεισθής˙ αλλά ανάνηψον κράζουσα˙ Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός˙ προστασίαις των ασωμάτων σώσων ημάς».  Το τροπάριο αυτό της Ακολουθίας του Νυμφίου εμπερικλείει όλη την εσχατολογική διάσταση της ημέρας του Κυρίου.  Ο Κύριος δηλαδή θα έλθει απροειδοποίητα και ξαφνικά, για το λόγο αυτό ο πραγματικά πιστός άνθρωπος πρέπει να ζει σε διαρκή εγρήγορση και αναμονή.     

Ο πιστός άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται και να ταράζεται για τη Δευτέρα Παρουσία. Αντίθετα πρέπει να περιμένει με χαρά την έλευση του Κυρίου. Η έλευση αυτή αποτελεί την ολοκλήρωση της Θείας Οικονομίας και το τέλος της φθοράς και του θανάτου. Γι’ ατό και η Δευτέρα Παρουσία αποτελεί το πλέον αισιόδοξο και ελπιδοφόρο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας.