Ελληνικά και Ορθόδοξα

Παρασκευή, Μαΐου 08, 2015

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ (9 ΜΑΪΟΥ)

“Ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Χριστοφόρος καταγόταν ἀπὸ ἡμιβάρβαρη φυλὴ καὶ ὀνομαζόταν Ρεμπρόβος, ποὺ σημαίνει ἀδόκιμος, ἀποδοκιμασμένος, κολασμένος. Πιθανότατα ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.), ὅταν στὴν Ἀντιόχεια Ἐπίσκοπος ἦταν ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βαβύλας († 4 Σεπτεμβρίου).

Ὁ Ἅγιος ὡς πρὸς τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση ἦταν τόσο πολὺ ἄσχημος, γι’ αὐτὸ καὶ ἀποκαλεῖτο «κυνοπρόσωπος».

Ἡ μεταστροφή του στὸν Χριστὸ ἔγινε μὲ τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αἰχμάλωτος σὲ μάχη, ποὺ διεξήγαγε τὸ ἔθνος του μὲ τὰ Ρωμαϊκὰ αὐτοκρατορικὰ στρατεύματα. Κατατάγηκε στὶς Ρωμαϊκὲς λεγεῶνες καὶ πολέμησε κατὰ τῶν Περσῶν, ἐπὶ Γορδίου καὶ Φιλίππου.

Ὅταν ἦταν ἀκόμη κατηχούμενος, γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Χριστό, ἐγκαταστάθηκε σὲ ἐπικίνδυνη δίοδο ποταμοῦ καὶ μετέφερε δωρεὰν ἐπὶ τῶν ὤμων του ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ διέλθουν τὸν ποταμό. Μία μέρα παρουσιάσθηκε πρὸς αὐτὸν μικρὸ παιδί, τὸ ὁποῖο τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν περάσει στὴν ἀπέναντι ὄχθη. Ὁ Ρεμπρόβος πρόθυμα τὸ ἔθεσε ἐπὶ τῶν ὤμων του καὶ στηριζόμενος ἐπὶ τῆς ράβδου του εἰσῆλθε στὸν ποταμό. Ὅσο ὅμως προχωροῦσε, τόσο τὸ βάρος τοῦ παιδιοῦ αὐξανόταν, ὥστε μὲ μεγάλο κόπο κατόρθωσε νὰ φθάσει στὴν ἀπέναντι ὄχθη. Μόλις ἔφθασε στὸν προορισμό του, κατάκοπος εἶπε στὸ παιδὶ ὅτι καὶ ὅλο τὸν κόσμο νὰ σήκωνε δὲν θὰ ἦταν τόσο βαρύς. Τὸ παιδὶ τοῦ ἀπάντησε: «Μὴν ἀπορεῖς, διότι δὲν μετέφερες μόνο τὸν κόσμο ὅλο, ἀλλὰ καὶ τὸν πλάσαντα αὐτόν. Εἶμαι Ἐκεῖνος στὴν ὑπηρεσία τοῦ Ὁποίου ἔθεσες τὶς δυνάμεις σου καὶ σὲ ἀπόδειξη αὐτοῦ φύτεψε τὸ ραβδί σου καὶ αὔριο θὰ ἔχει βλαστήσει», καὶ ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε. Ὁ Ρεμπρόβος φύτεψε τὴν ράβδο καὶ τὴν ἑπομένη τὴν βρῆκε πράγματι νὰ ἔχει βλαστήσει. Μετὰ τὸ περιστατικὸ αὐτὸ βαπτίσθηκε Χριστιανὸς ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Βαβύλα, ὁ ὁποῖος τὸν μετονόμασε σὲ Χριστοφόρο. Ἡ ἄκτιστη θεία Χάρη, ποὺ ἔλαβε τὴν ὥρα τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος, μεταμόρφωσε ὅλη του τὴν ὕπαρξη. Καὶ αὐτὴ ἀκόμα ἡ δύσμορφη ὄψη του φαινόταν φωτεινότερη καὶ ὀμορφότερη.

Στὴν Ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ὁ Ἅγιος εἰκονίζεται νὰ μεταφέρει στὸν ὦμο του τὸν Χριστό. Ἐξ’ ἀφορμῆς ἴσως τοῦ γεγονότος αὐτοῦ θεωρεῖται προστάτης τῶν ὁδηγῶν καὶ στὸ Μικρὸν Εὐχολόγιον καὶ συγκεκριμένα στὴν Ἀκολουθία«ἐπὶ εὐλογήσει νέου ὀχήματος» ὑπάρχει, πρῶτο στὴ σειρά, τὸ ἀπολυτίκιό του.

Κατὰ τὸν τότε ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν διωγμό, λίγο μετὰ τὴν βάπτισή του, εἶδε Χριστιανοὺς νὰ κακοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Ἀπὸ ἀγανάκτηση ἐπενέβη καὶ ἔκανε δριμύτατες παρατηρήσεις πρὸς αὐτούς, διέφυγε δὲ τὴ σύλληψη χάρη στὸ γιγαντιαῖο του παράστημα καὶ τὴν ἡράκλεια δύναμή του. Καταγγέλθηκε ὅμως στὸν αὐτοκράτορα καὶ διατάχθηκε ἡ σύλληψή του. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἀπεστάλησαν διακόσιοι στρατιῶτες. Αὐτοί, ἀφοῦ ἐρεύνησαν σὲ διάφορα μέρη, τὸν βρῆκαν κατὰ τὴν στιγμὴ τὴν ὁποία ἑτοιμαζόταν νὰ γευματίσει ἕνα κομμάτι ξερὸ ψωμί. Κατάκοποι οἱ στρατιῶτες καὶ πεινασμένοι ζήτησαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Χριστοφόρο νὰ τοὺς δώσει νὰ φάγουν καὶ ὡς ἀντάλλαγμα τοῦ ὑποσχέθηκαν ὅτι δὲν θὰ τὸν κακομεταχειρίζονταν. Ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες, βλέποντας ὅτι πλὴν τοῦ ξεροῦ ἄρτου δὲν ὑπῆρχε καμία ἄλλη τροφή, εἰρωνευόμενος τὸν Χριστοφόρο, τοῦ εἶπε ὅτι εὐχαρίστως θὰ γινόταν Χριστιανός, ἐὰν εἶχε τὴν δύναμη νὰ τοὺς χορτάσει ὅλους μὲ τὸ κομμάτι ἐκεῖνο τοῦ ἄρτου. Τότε ὁ Ἅγιος, ἀφοῦ γονάτισε, ἄρχισε νὰ παρακαλεῖ τὸν Χριστὸ νὰ πολλαπλασιάσει τὸ κομμάτι ἐκεῖνο τοῦ ἄρτου, ὅπως πολλαπλασίασε τοὺς πέντε ἄρτους στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ χορτάσουν οἱ πεινῶντες στρατιῶτες καὶ νὰ φωτισθοῦν στὴν ἀναγνώριση καὶ ὁμολογία Αὐτοῦ. Ἡ παράκληση τοῦ Ἁγίου εἰσακούσθηκε καὶ τὸ τεμάχιο τοῦ ἄρτου πολλαπλασιάσθηκε. Βλέποντας οἱ στρατιῶτες τὸ θαῦμα αὐτό, προσέπεσαν στὰ πόδια τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς γνωρίσει καλύτερα τὸν Θεό του. Ὁ Ἅγιος ἐξέθεσε μὲ ἁπλότητα τὴ Χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ ἀφοῦ ὅλοι ἐξέφρασαν τὴν ἐπιθυμία νὰ γίνουν Χριαστιανοί, τοὺς ὁδήγησε πρὸς τὸν Ἐπίσκοπο Ἀντιοχείας Βαβύλα, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τοὺς κατήχησε, τοὺς βάπτισε. Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Δέκιος πληροφορήθηκε τὸ γεγονός, τοὺς μὲν στρατιῶτες συνέλαβε καὶ ἀποκεφάλισε, τὸν δὲ Χριστοφόρο προσπάθησε μὲ ὑποσχέσεις καὶ κολακεῖες νὰ μεταπείσει, ἀλλὰ οἱ προσπάθειές του προσέκρουσαν στὴν ἐπίμονη ἄρνηση αὐτοῦ. Κατόπιν τούτου ἔστειλε πρὸς αὐτὸν δύο διεφθαρμένες γυναῖκες, τὴν Ἀκυλίνα καὶ τὴν Καλλινίκη, ἐλπίζοντας ὅτι μὲ τὰ θέλγητρά τους θὰ τὸν σαγήνευαν καὶ θὰ τὸν παρέσυραν. Οἱ δύο γυναῖκες, ἀφοῦ ἄκουσαν τὴν προτροπὴ τοῦ Ἁγίου, γιὰ νὰ ἐπανέλθουν στὸν δρόμο τῆς ἁγνότητας καὶ τῆς ἀρετῆς, ἔγιναν Χριστιανὲς καί, ἀφοῦ παρουσιάσθηκαν ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου, ὁμολόγησαν τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ καὶ βρῆκαν μαρτυρικὸ θάνατο.

Στὴ συνέχεια ὁ Ἅγιος Χριστοφόρος ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ τέλος ὑπέστη τὸν δι’ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο τὸ 251 μ.Χ. Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριο αὐτοῦ κοντὰ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στὸ Κυπαρίσσιον καὶ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, πλησίον τῆς Ἁγίας Εὐφημίας τῶν Ὀλυβρίου”. (Από ιστολόγιο ῾ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ’)

Έχει πολλές φορές ειπωθεί ότι η μελέτη των βίων των αγίων είναι από τα σημαντικότερα αναγνώσματα για την πνευματική προκοπή των χριστιανών. Κι αυτό γιατί η ζωή τους αποτελεί την ενσάρκωση του Ευαγγελίου, την έμπρακτη επιβεβαίωση αυτού που μαρτυρεί ο λόγος του Θεού. Ό,τι βλέπουμε στον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, στον Οποίο ο λόγος ήταν η έκφραση της ζωής Του και η ζωή Του ήταν ο υπομνηματισμός του λόγου Του, κατά τον ίδιο τρόπο, σ᾽ έναν βαθμό, βλέπουμε και στους αγίους μας. Κι ιδιαιτέρως σ᾽ εκείνες τις στιγμές τους που καταθέτουν και την ίδια τη ζωή τους θυσία για την αγάπη του Θεού. Από την άποψη αυτή τα ανδραγαθήματα των αγίων, τα μαρτύρια που πέρασαν και ο τρόπος που τα αντιμετώπιζαν αποτελούν για τους πιστούς τη δίοδο για να εισπράττουν τη χάρη του Θεού. Αυτός δηλαδή που ενίσχυε τους αγίους στα μαρτύριά τους, η χάρη που τους έδιδε ώστε να αντέχουν και να υπερβαίνουν τα βάσανα, ο Ίδιος Αυτός διοχετεύεται και στους πιστούς όταν εν πίστει και αγάπη έρχονται σε επαφή με ό,τι υπέστησαν οι μάρτυρες για χάρη του Κυρίου. Κι αυτό σημαίνει ότι χριστιανός που δεν μελετά τους βίους των αγίων μας στερεί τον εαυτό του από μία ιδιαίτερη χάρη που προσφέρει ο Κύριος στον κόσμο. Την αλήθεια αυτή επισημαίνει ήδη από το πρώτο στιχηρό του εσπερινού ο άγιος υμνογράφος: ῾Εμπρός ας τιμήσουμε – μας καλεί – τους άθλους του Χριστοφόρου, μέσω των οποίων πηγάζει σ᾽ εμάς η αέναη χάρη του Χριστού που δίνει τη ζωή᾽(῾Του Χριστοφόρου τους άθλους δεύτε τιμήσωμεν, δι᾽ ημών ημίν πηγάζει η αέναος χάρις Χριστού του ζωοδότου᾽). Γι᾽ αυτό και δεν είναι υπερβολή ο λόγος του ότι ῾το μνημόσυνο του μάρτυρα μας προσφέρει ως εωδία με έντονο μάλιστα τρόπο τα πολύαθλα πάθη των αγωνισμάτων του, σαν να μυρίζει κανείς την έντονη και μεθυστική μυρωδιά των ανοιξιάτικων τριαντάφυλλων᾽ (῾Σου το μνημόσυνον, μάρτυς, ευωδιάζει τρανώς, εαρινά ως ρόδα, τα πολύαθλα πάθη των σων αγωνισμάτων᾽) (στιχηρό εσπερινού).

Ο άγιος Θεοφάνης, ο ποιητής του κανόνα του αγίου Χριστοφόρου, τονίζει με έμφαση την παραπάνω αλήθεια, σημειώνοντας όμως ότι η μέθεξη της χάρης του Θεού μέσω του μαρτυρίου ενός αγίου συμβαίνει μόνον στους πιστούς, μόνο δηλαδή σε εκείνους που επίσης είναι χριστοφόροι σαν τον άγιο Χριστοφόρο, που εκτός από τη χάρη είχε και το όνομα. Με άλλα λόγια, ένας άσχετος προς τη χριστιανική πίστη, ένας αβάπτιστος ας πούμε ή και ένας βαπτισμένος μεν αλλά που δεν έχει ενεργοποιήσει το βάπτισμά του και ζει ως άθεος εν τω κόσμω, όχι μόνο δεν μπορεί να οσφρανθεί τη χάρη του μαρτυρίου, αλλά μπορεί και να διακωμωδήσει το μαρτύριο και να βλασφημήσει τον άγιο, περιπίπτοντας στη βλασφημία του αγίου Πνεύματος, ως αδυναμία οράσεως της παρουσίας του Θεού στη ζωή ενός αγίου. Πώς φανερώνει την αλήθεια αυτή ο άγιος Θεοφάνης; Όχι μία φορά καλεί προς δοξολογία του μάρτυρα τους χριστοφόρους ανθρώπους. Γιατί είπαμε: μόνον ένας χριστοφόρος, ένας δηλαδή που είναι μέλος Χριστού και φέρει λοιπόν τον Χριστό στην ύπαρξή του, μπορεί και να δει τον Χριστό στα αθλήματα του αγίου. ῾Εμπρός σήμερα όλοι οι χριστοφόροι και θεόφρονες ας ανυμνήσουμε με ευσέβεια τη μνήμη του Χριστοφόρου, του μάρτυρα της αλήθειας᾽(῾Δεύτε πάντες σήμερον χριστοφόροι, του Χριστοφόρου την μνήμην, του της αληθείας μάρτυρος, θεόφρονες, ευσεβώς ανυμνήσωμεν᾽) (ωδή α´). Και στους στίχους του συναξαρίου του αγίου σημειώνει: ῾Εγώ ως χριστοφόρος γνωρίζω εσένα τον Χριστοφόρο, που θυσιάστηκες προς χάρη του Χριστού του Θεού με ξίφος᾽(῾Τον Χριστοφόρον οίδά σε Χριστοφόρος, Χριστώ τυθέντα τω Θεώ διά ξίφους᾽).

Ο εκκλησιαστικός ποιητής στον κανόνα του δεν κάνει καθόλου λόγο ούτε για τη δυσμορφία του προσώπου του αγίου Χριστοφόρου ούτε και για το περιστατικό της μεταφοράς στους ώμους του του παιδίου Χριστού. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η ωραιότητα της ψυχής του αγίου, η οποία πλημμύριζε από την αγάπη προς τον Χριστό και την αδιάκοπη μελέτη για την απόλαυση της βασιλείας Του, μελέτη μάλιστα που αποτελούσε και την τροφή του αγίου Χριστοφόρου. ῾Η θεοφιλής σου ψυχή τρεφόταν με την αγάπη, καθώς μελετούσε, Χριστοφόρε, την απόλαυση της βασιλείας του Χριστού᾽(῾Η θεοφιλής σου ψχή, δι᾽ αγάπης ετρέφετο, μελετώσα της βασιλείας, Χριστοφόρε, την απόλαυσιν᾽) (ωδή γ´). Η επικέντρωση στην ομορφιά της ψυχής του αγίου αποτελεί προφανώς και την απάντηση για τις παραπάνω δύο ῾ελλείψεις᾽: η δυσμορφία του προσώπου του αγίου εξαφανίζεται από την εσωτερική ωραιότητα, κατά το λόγιο της Γραφής ῾καρδίας ευφραινομένης πρόσωπον θάλλει᾽: το πρόσωπο του ανθρώπου ζωντανεύει και ομορφαίνει, όταν η καρδιά ευφραίνεται· η μεταφορά του παιδίου Χριστού στους ώμους του αγίου ερμηνεύεται είτε ως μή αποδοχή από τον υμνογράφο της πραγματικότητας του περιστατικού είτε ως συμβολική αποδοχή, με την έννοια ότι ο άγιος Χριστοφόρος, όπως δηλώνει και το όνομά του, έφερε στην καρδιά του πάντοτε τον Χριστό, ως πράγματι λοιπόν και ονόματι Χριστοφόρος.

Η στερέωση της διάνοιας του αγίου πάντοτε στον Χριστό, φανέρωση της αγάπης του προς Εκείνον, ήταν αυτή που του έδινε και τη δύναμη να αντέχει και τους πόνους βεβαίως του μαρτυρίου, αλλά και τους πειρασμούς άλλου μεγάλου μαρτυρίου: της σάρκας. Ο άγιος υμνογράφος δεν αφήνει ασχολίαστα και τα δύο: ῾Αγάπησες με τον τρόπο που έπρεπε την πιο ψηλή κορφή των επιθυμητών στον κόσμο, τον ίδιο τον Χριστό, αθλοφόρε, γι᾽ αυτό και δεν αισθανόσουν τους κόπους καθώς σε καταξέσχιζαν, έχοντας στερεωμένη τη διάνοιά σου πάντοτε στον Δεσπότη σου᾽(῾Αγαπήσας ευπρεπώς ορεκτών την ακρότητα, αθλοφόρε, ουκ ησθάνου των πόνων ξεόμενος, την διάνοιάν σου επερείδων αεί τω Δεσπότη σου᾽) (ωδή ς´). ῾Το φίδι, ο διάβολος δηλαδή, όπως κάποτε στον προπάτορα Αδάμ, σου πρόσφερε, μάρτυς, την πείρα των γυναικών. Ηττήθηκε όμως και ντροπιάστηκε, αποδεικνύοντας τους πειρασμούς παγίδες για τον ίδιο᾽ (῾Των γυναικών σοι την πείραν, μάρτυς, προσέφερεν, ως Αδάμ τω προπάτορι ο όφις ποτέ. Αλλ᾽ ηττηθείς ησχύνετο, βρόχους καθ᾽ εαυτού τεκταινόμενος᾽) (ωδή δ´).

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Δυό φράσεις από το Ευαγγέλιο,που μας λένε καθαρά που βρίσκεται ο Χριστός,για να Τον βρίσκουμε εύκολα.

...Τώρα θυμήθηκα,παιδιά μου,δυό φράσεις από το Ευαγγέλιο,που μας λένε καθαρά που βρίσκεται ο Χριστός,για να Τον βρίσκουμε εύκολα.
Η πρώτη φράση είναι τα λόγια του Κυρίου στον γραμματικόν εκείνον,που ζήτησε να Τον ακολουθήσει παντού όπου και αν πήγαινε:«αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ».(Ματθ.8,20).Δεν είχε δηλαδή που ν'ακουμπήσει το κεφάλι Του σαν άνθρωπος για να ξεκουραστεί.Και κοιμόνταν στα άλση και στους λόφους ή όπου Τον φιλοξενούσαν.Κι εμείς οι άθλιοι και αχόρταγοι άνθρωποι,όσα κι αν έχουμε πάντα παραπονιόμαστε και θέλουμε περισσότερα!Είμαστε πλεονέκτες,φίλαυτοι,ματαιόφρονες...

-Ενώ ο Χριστός ήταν ξυπόλητος και μονοχίτων και πιο φτωχός από τους φτωχούς ο πλουσιότερος πάντων,συμπλήρωσε κάποιος ακροατής.

-Η άλλη φράση παιδιά μου είναι από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον(19,30)και μας αποκαλύπτει που βρήκε τόπον για να γείρει το κεφάλι Του ο Δημιουργός του σύμπαντος.

-Σε ποιό μέρος,Γέροντα;

-Πάνω στον Σταυρό!Ναι,πάνω στον Σταυρό,δηλαδή στην κορυφή της θυσίας.Εκεί «κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα».

Το ακούσατε αγαπητοί μου;Στην αρχή ο κόσμος δεν του έδωσε τόπο να γεννηθεί και κατέφυγε σ'έναν σταύλο για ζώα.Και σε όλη Του τη ζωή,φτωχός,κατατρεγμένος,άστεγος και διωκόμενος,δεν βρήκε άλλον τόπο από τον μαρτυρικό Σταυρό.Μόνο πάνω στον Σταυρό βρήκε τόπο ν'αναπαυθεί.Και η ανάπαυσή Του ήταν η θυσία.Τότε ακριβώς παρέδωσε το πνεύμα Του στον Θεό Πατέρα.

Να λοιπόν που πρέπει και εμείς να βρίσκουμε την αληθινή ανάπαυσή μας:Στον Σταυρο του Χριστού μας,στο πνεύμα της αγάπης του Θεού όπου«πάντες οι Άγιοι αναπαύονται»!

Έγινε και πάλι σιωπή κατανυκτική και ο γέροντας αφού έκανε το σημείο του Σταυρού πρόσθεσε:

-Όταν κάνουμε,παιδιά μου,τον σταυρό μος,ας θυμόμαστε τον λόγο του Ευαγγελίου:«Κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα»και ας λέμε ολοκαρδίως την ευγνωμοσύνη μας:«Δόξα σε Σένα,Κύριε Ιησού Χριστέ,δόξα Σοι»!Γιατί χωρίς αυτήν την κορυφαία θυσία δεν θα υπήρχε σωτηρία για κανέναν άνθρωπο!Κι ακόμα να θυμόμαστε ότι ο Χριστός βρίσκεται πάνω στον Σταυρό με την ανίκητη δύναμή Του συνεχώς,για να βοηθά τους πιστούς,όταν κάνουν τον Σταυρό τους να επικαλούνται την χάρη Του!

Από το βιβλίο του Π.Μ.Σωτήρχου«Οι εραστές του Παραδείσου»Εκδ.Αστήρ

Μεταφορά στο διαδίκτυο proskynitis.blogspot.
πηγή

Μετακομιδή λειψάνου εκ Βενετίας. Στημένη θρησκευτική φιέστα με παπικές οικουμενιστικές ανταύγειες;

Στην Ελλάδα το ιερό λείψανο της Αγίας Βαρβάρας έπειτα από 1000 χρόνια

Το ιερό λείψανο που φυλάσσεται τους τελευταίους δέκα αιώνες στην Ιταλία, έρχεται με τή συγκατάθεση του Ρωμαιοκαθολικού Πατριάρχη της Βενετίας και του Βατικανού για 15 ημέρες στην Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως ευλογία με αφορμή την έναρξη των εορτασμών για τα 80 χρόνια από της ιδρύσεως της.

http://www.ecclesia.gr/epikairotita/main_epikairotita_next.asp?id=1387

Δείτε εδώ το (Πρόγραμμα Λειτουργικών Συνάξεων)

………………………………………………………………………………….

Το «ολόκληρο» ιερό λείψανο της Αγίας Βαρβάρας στον ναό του Αγίου Μαρτίνου στο νησάκι-ψαροχώρι Burano της λιμνοθάλασσας της Βενετίας:
http://venezia.myblog.it/media/00/01/2142940734.jpg
Ποιός εγγυάται για την γνησιότητα αυτού του λειψάνου; Η Βενετία υπήρξε ο κύριος αποδέκτης των κλοπιμαίων λαφύρων των Σταυροφόρων από Κωνσταντινούπολη και Αγίους Τόπους, αλλά και διαμετακομιστικό κέντρο εμπορίας «αγίων λειψάνων», όπως π.χ. «αίματος του Χριστού», που «αναμιγνύεται με αλοιφές για το σώμα»:

http://venezia.myblog.it/2010/09/20/il-sangue-di-cristo-a-venezia/
http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=&tl=el&u=http%3A%2F%2Fvenezia.myblog.it%2F2010%2F09%2F20%2Fil-sangue-di-cristo-a-venezia%2F
Η μοναδική φωτογραφία της λειψανοθήκης (όταν μεταφέρθηκε στην Ν. Υόρκη) υπάρχει σε σχετική ανάρτηση του Σανιδόπουλου του Μεταφραστή.
http://www.johnsanidopoulos.com/2015/04/after-1000-years-saint-barbara-returns.html

Πώς θα έλθη το ιερό λείψανο από την Βενετία μέχρι το Αιγάλεω; Ασυνόδευτο ή συνοδευμένο από Παπικούς «κληρικούς»;

Γιατί ο Φαναρίου Αγαθάγγελος πήγε να ζητήση το συγκεκριμένο ατεκμηρίωτο λείψανο της Αγίας Βαρβάρας από τους Παπικούς και δεν κάλεσε την δεξιά χείρα της Αγίας από την Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους;
http://leipsanothiki.blogspot.gr/2013/09/130.html

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ο Φαναρίου Αγαθάγγελος, έχει αναλάβει από τον Αρχιεπίσκοπο την προώθηση του Οικουμενισμού με τους Παπικούς άνευ εγκρίσεως της Ιεραρχίας ή της Ιεράς Συνόδου…

[ Το δώρο της Αποστολικής Διακονίας στον Πάπα Φραγκίσκο:

http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=5714&catid=12
Σημαντικός εταίρος για το Βατικανό η Εκκλησία της Ελλάδος:
http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=5715&catid=12
Στο Θεολογικό Οικοτροφείο της Α.Δ. «κατά τους θερινούς μήνες λειτουργεί πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών, που διοργανώνεται σε συνεργασία με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με σκοπό την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας σε ξένους σπουδαστές και τη γνωριμία τους με τον ελληνικό πολιτισμό»:
http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/350740/oikotrofeio-tis-ekklisias-dinei-stegi-se-foitites ]

…η ανωτέρω μετακομιδή δείχνει να είναι μια πονηρά στημένη θρησκευτική φιέστα με παπικές οικουμενιστικές ανταύγειες, με σκοπό την βαθμιαία αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος Κλήρου και Λαού και παγίδευση κάποιων αντι-οικουμενιστών κληρικών όπως του Πειραιώς Σεραφείμ, σε ανάρμοστες φωτογραφίες με ανίερους Παπικούς (όπως είχε γίνει στο γυμνάσιο των Ουρσουλινών με το π. Σαράντη).

Χριστός Ανέστη!

Ιω. Δοβλέτογλου

Δείτε και:

-Ορθόδοξος επίσκοπος αγιογραφεί παπικό “άγιο” και τον δωρίζει στον Πάπα με την επιγραφή «…. τη Α. Αγιότητι τω Πάπα και Επισκόπω Ρώμης….» !!!! http://aktines.blogspot.gr/2014/03/blog-post_25.html

-Αντιπροσωπεία της Αποστολικής Διακονίας στη Ρώμη για διαχριστιανικό συνέδριο, που πραγματοποιεί η Οικουμενιστική Παπική κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου

Πού την βρήκε τόση εμπάθεια αυτός ο άνθρωπος ! Η εκκλησία της Σερβίας έχει προσχωρήσει στόν οικουμενισμό καί είναι ήκιστα αξιόπιστη για νά μιλήσει για τις εκτροπές του Αρτέμιου !

EΔΩ

το είδαμε εδώ

Ο παιδοκτόνος και η υποκρισία μας

Διακονώ είκοσι χρόνια στους χώρους κράτησης του Νομού Μαγνησίας ως εθελοντής Ιερεύς, αλλά και ως Υπεύθυνος του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ".

Από τη θέση αυτή, κυρίως ως ιερεύς, γνώρισα "εκ των έσω" πολλούς συνανθρώπους μου που εγκλημάτησαν με διαφόρους τρόπους.

Κάποιοι από αυτούς φόνευσαν όχι μόνο μία φορά, αλλά και περισσότερες....

Κι όμως, διέκρινα πως είχα εμπρός μου την φθαρμένη εικόνα του Θεού, λόγω των αμαρτιών και όχι ένα ... "κτήνος".

Σε πολλές περιπτώσεις, αγαπητά μου αδέλφια, έγινα μάρτυρας της αληθινής μετάνοιας αυτών των ανθρώπων. Τους είδα και τους άκουσα να ζητούν το έλεος του Θεού με δάκρυα στα μάτια....

Και το βρήκαν...

Θυμάμαι τον Μιχάλη, τον μπάρμπα -Δημήτρη, τον Βάϊο, τον Δημήτρη... και τόσους άλλους...

Όλοι αυτοί συνέχισαν τη ζωή τους ως άνθρωποι του Θεού, χρήσιμοι για την οικογένειά τους, αλλά και για την ίδια την κοινωνία ...

Κάποιοι άλλοι κρατούμενοι ισοβίτες ήθελαν λίγη βοήθεια για να καταλάβουν "το μέγεθος και το βάρος του εγκλήματός τους"....

Είχαν την ανάγκη ν' ακούσουν από κάποιον χριστιανό την αλήθεια πως ο Θεός τους αγαπά ακόμη και είναι σε θέση να τους συγχωρέσει αν μετανοήσουν τη στιγμή που "η σύγχρονη χριστιανική κοινωνία των ελευθέρων" δεν τους συγχωρήσει...

Κάποιοι άλλοι παρέμειναν αμετανόητοι, διότι δεν άνοιξαν την ψυχής τους για να εισέλθει η Χάρις του Θεού...

ΝΑΙ, αγαπητοί μου,

Ο ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΣ διέπραξε ένα φοβερό έγκλημα με απίστευτο και φρικιαστικό τρόπο....

Αλλά ας σκεφθούμε, μήπως κι εμείς γίναμε φονείς των παιδιών μας;

Τι έχουν να πουν οι μητέρες και οι πατέρες που φόνευσαν τα παιδιά τους σε κάποιο χειρουργείο;

Τι νομίζεται πως είναι η έκτρωση;

ΕΙΝΑΙ ΦΟΝΟΣ εκ προμελέτης.

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ που σκοτώνουν τα παιδιά τους πιστεύετε πως είναι καλύτεροι από τον σημερινό ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟ;

Αυτό το γνωρίζει καλύτερα από μας ο Θεός.

Δεν έχει σημασία η εικόνα που παρουσιάζουμε ενώπιον των ανθρώπων, αλλά η ΕΙΚΟΝΑ που παρουσιάζουμε ενώπιον του Θεού...

Ας σταματήσουμε να παίζουμε τον ρόλο του εισαγγελέα για τους άλλους και ας στρέψουμε τους προβολείς μέσα μας για να διακρίνουμε πως κι εμείς είμαστε ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ...

Ας αφήσουμε το έργο της κρίσεως και της καταδίκης του εγκληματία στα χέρια της δικαιοσύνης, κι εμείς ας προσευχηθούμε γι' αυτόν που οδηγήθηκε στο έγκλημα με τη βοήθεια πολλών ηθικών αυτουργών...

Ιερεύς Θεόδωρος Μπατάκας

πηγή

το είδαμε εδώ

Ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής της Σαμαρείτιδος. υπό του Αρχιμανδρίτου Παύλου Δημητρακόπουλου

Ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής της Σαμαρείτιδος.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 8η Μαΐου 2015.

Συνεχίζοντες τα ερμηνευτικά σχόλια στις Πράξεις, προχωρούμε στην ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής της Σαμαρείτιδος. Είναι μια περικοπή από το 11ο κεφάλαιο των Πράξεων, στίχοι 19-30. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει, πως ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε προοδευτικά έξω από τα όρια της Παλαιστίνης και έφθασε μέχρι την Αντιόχεια και πως η μεγάλη αυτή πόλις της εποχής εκείνης συν τω χρόνω εξελίχθηκε σε ένα σπουδαίο ιεραποστολικό κέντρο, χάρις στην ιεραποστολική δράση του Βαρνάβα και του Παύλου.Στις γραμμές που ακολουθούν προχωρούμε σε σύντομη ερμηνευτική ανάλυση της περικοπής.

19 «Οι μεν ουνδιασπαρέντες από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας, μηδενίλαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Ιουδαίοις». Από τον στίχο αυτό ο Λουκάς αλλάζει θέμα και επανέρχεται στην περιγραφή του ιεραποστολικού έργου της Εκκλησίας, που επακολούθησε μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου. Αφού μας μίλησε για το σπουδαίο αυτό γεγονός της επιστροφής και του βαπτίσματος του πρώτου ειδωλολάτρου εθνικού, του Κορνηλίου, έρχεται τώρα με τον στίχο αυτό, να μας συνδέσει με τον στίχο 8,4: «Οι μεν ουνδιασπαρέντες διήλθον ευαγγελιζόμενοι τον λόγον». Εδώ ο Λουκάς επανέρχεται στον διωγμό που ξέσπασε μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, για τον οποίο ήδη είχε κάνει λόγο προηγουμένως στους πρώτους στίχους του 8ου κεφαλαίου και στη διασπορά των χριστιανών που προήλθε από τον διωγμό αυτό. Η διασπορά αυτή εξ’ αιτίας «της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω», δηλαδή του διωγμού που επακολούθησε μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, ενώ φαινόταν σαν μια συμφορά, στην πραγματικότητα ήταν μια ευλογία, διότι έγινε αφορμή της διαδόσεως του ευαγγελίου σ’ όλη την Παλαιστίνη. Όλοι όσοι διώχθηκαν με τον διωγμό, σκόρπισαν σε διάφορα μέρη, όχι για να ασφαλισθούν, αλλά για να ευαγγελιστούντον λόγο του Θεού. Παρουσιάζει εδώ ο Λουκάς δύο κύματα ευαγγελισμού, δύο ιεραποστολικά ρεύματα. Το ένα το περιέγραψε ήδη στα προηγούμενα κεφάλαια 8και 9. Είναι ο Φίπιππος, που πάει στη Σαμάρεια, κατόπιν στη γάζα και μετά προς βορράν μέχρι την Καισάρεια. Στη Σαμάρεια έρχεται και ο Πέτρος με τον Ιωάννη. Κατόπιν συνεχίζει ο Πέτρος στη Λύδδα, στην Ιόππη και κατόπιν φθάνει και αυτός στην Καισάρεια. Αυτό ήταν το ένα ρεύμα, το ένα ιεραποστολικό κύμα. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Έχουμε και δεύτερο. Το δεύτερο αυτό κύμα προχώρησε ακόμη πιο μακρυά. Σκόρπισε γύρω γύρω και πέρα από την Παλαιστίνη. Πήγε μέχρι την Φοινίκη, την Κύπρο και την Αντιόχεια. Η Φοινίκη είναι ο σημερινός Λίβανος, η δε Αντιόχεια, βρίσκεται στη σημερινή βόρεια Συρία. Όλοι αυτοί οι ιεραπόστολοι, οι χαρισματούχοι, οι ευαγγελιστές, που έφθασαν μέχρι αυτά τα μέρη, δεν κήρυτταν το ευαγγέλιο στους ντόπιους κατοίκους (Κυπρίους, Φοίνικες, Αντιοχείς), που ήσαν ειδωλολάτρες, παρά μόνο στους Ιουδαίους: «μηδενίλαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Ιουδαίοις». Δεν είχαν ακόμη τέτοια εντολή από το Πνεύμα το άγιο. Το πρώτο άνοιγμα προς τους εθνικούς, το έκανε ο Πέτρος, βαπτίζοντας τον Κορνήλιο, που ήταν όχι απλώς εθνικός, αλλά και απερίτμητος, διότι υπήρχαν και πολλοί εθνικοί, που ήταν προσήλυτοι και είχαν περιτμηθεί.

20 «Ήσαν δε τινες εξ αυτών άνδρες Κύπριοι και Κυρηναίοι, οίτινες εισελθόντες εις Αντιόχειαν ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν». Μεταξύ εκείνων που διεσπάρησαν λόγω του διωγμού ήσαν και κάποιοι Ελληνιστές, δηλαδή Εβραίοι μεν ως προς την καταγωγή,αλλ’ οι οποίοι είχαν γεννηθεί άλλοι στην Κύπρο και άλλοι στην Κυρήνη της Βορείου Αφρικής, οι οποίοι ήρθαν στην Αντιόχεια και άρχισαν να διδάσκουν το ευαγγέλιο στους εκεί κατοικούντας Ελληνιστές, δηλαδή τους Εβραίους της διασποράς, που ομιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Δεν μας λέει τίποτε για την ιεραποστολή στην Φοινίκη, ενώ για την ιεραποστολή στην Κύπρο θα μας μιλήσει αργότερα. Κάνει όμως εκτενή λόγο για την Αντιόχεια, διότι η Αντιόχεια ήταν την εποχή εκείνη, μεγάλο διοικητικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Ήταν η τρίτη πόλις του κόσμου, μετά την Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. Ήταν η Ρώμη της ανατολής, η πόλις που συνέδεε την Ανατολή με την Δύση. Πρέπει να είχε πληθυσμό γύρω στις 500.000 κατοίκους, που δεν ήταν μικρό πράγμα την εποχή εκείνη. Βέβαια είχε και διαφθορά και εξαχρείωση των ηθών και πνευματική κατάπτωση, που δεν λέγεται. Αυτοί λοιπόν οι Κύπριοι και οι Κυρηναίοι, άνθρωποι ζηλωτές και φλογεροί, με Πνεύμα άγιο και ιεραποστολικό ζήλο για την εξάπλωση του ευαγγελίου, ήρθαν στην μεγαλούπολη αυτή και άρχισαν να κηρύττουν. Στην πόλη της Αντιόχειας κατοικούσαν πολλές χιλιάδες Εβραίοι μετανάστες της διασποράς, που ήταν οργανωμένοι και είχαν συναγωγές και παροικίες ακμάζουσες. Σ’ αυτούς λοιπόν ήρθαν, να κηρύξουν τον λόγο του Θεού. Και πιο συγκεκριμένα να κηρύξουν, ότι ο Μεσσίας, για τον οποίο ομίλησαν οι προφήτες έχει ήδη έρθει και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός και ότι αυτός ο Μεσσίας είναι ο ενανθρωπίσαςΓιαχβέ.

21 «και ην χειρ Κυρίου μετ αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον». Η φράση «χειρ Κυρίου» σημαίνει τη δύναμη του Θεού. Δηλαδή οι Κύπριοι αυτοί και οι Κυρηναίοι, αν και δεν ήταν απόστολοι της ομάδος των 12, ωστόσο όμως είχαν την δύναμη του Θεού μαζί τους. Και η δύναμις αυτή γινόταν φανερή αφ’ ενός μεν με τα πολλά θαύματα που επιτελούσαν και αφ’ ετέρου με τον δυνατό θεολογικό τους λόγο, που ήταν λόγος θεοφώτιστος, λόγος άριστα κατοχυρωμένος με βιβλικές μαρτυρίες, λόγος φορτισμένος με την Χάρη του αγίου Πνεύματος, ικανός να ανασταίνει ψυχές από τον πνευματικό θάνατο της αμαρτίας και να τις οδηγεί στη σωτηρία. Και το αποτέλεσμα της παρουσίας της δυνάμεως του Θεού στο ιεραποστολικό τους έργο ήταν ο μεγάλος αριθμός των ανθρώπων, που πίστεψαν. Δεν ήταν δε μικρό το κατόρθωμα αυτό. Διότι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να μεταστρέψει κανείς Εβραίους φανατικά προσηλωμένους στη θρησκεία τους, καρφωμένους στις ιουδαϊκές των παραδόσεις. Το να εγκαταλείψουν τις παραδόσεις αυτές και να δεχθούν το ευαγγέλιο, ήταν μεγάλη νίκη, μεγάλη επιτυχία. Ή αργότερα, όταν θα επεκτείνουν το ιεραποστολικό τους έργο και προς τους ειδωλολάτρες, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση, να πείσουν τους ανθρώπους αυτούς να εγκαταλείψουν το σκότος της ειδωλολατρείας, που ήταν συνδεδεμένη με όργια και πάθη και αθλιότητες και να δεχθούν μια πίστη, που απαιτεί αυταπάρνηση και εγκράτεια και αγνότητα και τόσες άλλες θυσίες. Στο έργο αυτών των ταπεινών ιεραποστόλων πραγματοποιείται ο λόγος του Κυρίου μας «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας της ζωής υμών έως της συντελείας του αιώνος». Χωρίς την δύναμη του Θεού δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτε, ενώ όταν είναι αυτή μαζί μας «πάντα ισχύομεν».

22 « Ηκούσθη δε ο λόγος εις τα ώτα της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις περί αυτών, και εξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθείν έως Αντιοχείας». Έφθασε δε μέχρι τα αυτιά της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων η φήμη για τις επιτυχίες των παρά πάνω ιεραποστόλων στην Αντιόχεια, ότι δηλαδή μεγάλος αριθμός Εβραίων είχε πιστεύσει στον Χριστό. Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων παρακολουθεί και εποπτεύει με άγρυπνο μάτι τα πάντα. Εκεί βρίσκονται ακόμη οι απόστολοι, που αποτελούν την εκκλησιαστική ηγεσία, που έχει την γενική ευθύνη για την πορεία του ιεραποστολικού έργου σ’ όλες τις άλλες περιοχές και πόλεις και την ρύθμιση όλων των εκκλησιαστικών υποθέσεων. Εκεί βρίσκεται το στρατηγείο, το γενικό επιτελείο στρατού, που διευθύνει την μάχη στα διάφορα μέτωπα του ιεραποστολικού αγώνος. Με πολύ χαρά λοιπόν οι απόστολοι πληροφορούνται την εξάπλωση του ευαγγελίου στην μεγαλύτερη πόλη της Ασίας. Με χαρά αλλά και με αγωνία. Γιατί με αγωνία; Διότι όταν αυξάνει ο αριθμός των πιστών, τότε εγκυμονείται ένας διπλός κίνδυνος: Ο πρώτος είναι ο κίνδυνος της διασπάσεως της ενότητος της Εκκλησίας και ο δεύτερος, να αλλοιωθεί η γνησιότητα του ευαγγελικού λόγου. Και οι δύο κίνδυνοι μεγάλοι και φοβεροί για την Εκκλησία. Διότι αν διασπασθεί η Εκκλησία παύει να είναι Εκκλησία. Αν αλλοιωθεί το ευαγγέλιο, παύει να είναι ευαγγέλιο. Γι’ αυτό και οι απόστολοι από τα Ιεροσόλυμα με αγωνία παρακολουθούν τις εξελίξεις, μήπως συμβεί ένα από τα δύο αυτά κακά. Και τι κάνουν, για να προλάβουν τέτοια ενδεχόμενα; «Εξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθείν έως Αντιοχείας». Διάλεξαν και έστειλαν τον Βαρνάβα για να πάει μέχρι την Αντιόχεια. Δεν τον έστειλαν να πάει στην Αντιόχεια, αλλά μέχρι την Αντιόχεια, που σημαίνει να κάνει μια περιοδεία από τα Ιεροσόλυμα μέχρι την Αντιόχεια και να επισκεφθεί όλες τις Εκκλησίες που είναι στην πορεία του. Γιατί όπως ήδη έχουμε πει, το ευαγγέλιο έχει ήδη εξαπλωθεί σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά, που βρίσκονται μεταξύ Ιερουσαλήμ και Αντιοχείας, δηλαδή στην Βόρεια Παλαιστίνη, στην Φοινίκη και την Συρία. Και αποστέλλεται όχι απλώς για να επισκεφθεί, αλλά και για να κάνει έναν έλεγχο, πως πάνε εκεί οι χριστιανοί, πως είναι η ζωή τους, ποιά είναι η πίστη τους, η ενότητά τους, η καθαρότητά τους, η μετάνοιά τους, η αγάπη τους και η αφοσίωση τους στο Κύριοκ.λ.π. Ακόμη βλέπουμε εδώ το μεγάλο ενδιαφέρον της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων για την Εκκλησία της Αντιοχείας.Και τούτο διότι η πόλις αυτή αποτελεί την πρωτεύουσα της Ασίας, και ως εκ τούτου έχει όλες τις προϋποθέσεις, για να αποτελέσει ένα σπουδαίο κέντρο ιεραποστολής. Και πράγματι, όπως περιγράφει στα επόμενα κεφάλαια ο Λουκάς, η Αντιόχεια εξελίχθηκε σε μια από τις σπουδαιότερες και ακμαιότερες, εκκλησίες των αποστολικών χρόνων, σε ένα δεύτερο μετά τα Ιεροσόλυμα κέντρο ιεραποστολής.

Και γιατί δεν έστειλαν κάποιους αποστόλους, όπως προηγουμένως στη Σαμάρεια τον Πέτρο και τον Ιωάννη, αλλά τον Βαρνάβα; Γιατί έβλεπαν οι απόστολοι με τον θείο φωτισμό που είχαν, ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα να απομακρυνθούν έξω από τα όρια της Ιουδαίας. Ήταν ακόμη ανάγκη, να παραμείνουν στα Ιεροσόλυμα, για να μπορούν να διευθύνουν και να μεριμνούν για όλα τα εκκλησιαστικά ζητήματα και προ πάντων για την ενότητα, μέχρις ότου εδραιωθεί η εκκλησιαστική ζωή, σ’ όλες αυτές τις περιοχές. Επί πλέον ο Βαρνάβας ήταν μια αυθεντία σ’ όλο τον ιουδαϊκό κόσμο. Είχε μια δεύτερη θέση μετά τους αποστόλους, γεμάτος με Πνεύμα άγιο, με ζήλο ιεραποστολικό. Επίσης ήταν Κύπριος, όπως επίσης Κύπριοι και Κυρηναίοι ήταν και οι ιεραπόστολοι στην Αντιόχεια. Άρα λοιπόν αυτός ήταν ο πιο κατάλληλος για να σταλεί.

το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΜΑΪΟΥ 2015 – ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (Ιω. δ΄ 5-42) (Πράξ. ια΄ 19-30) Στις κορυφογραμμές της αλήθειας «Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν»

ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΜΑΪΟΥ 2015 – ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Ιω. δ΄ 5-42) (Πράξ. ια΄ 19-30)

Στις κορυφογραμμές της αλήθειας

«Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν»
Η ανακάλυψη του βαθύτερου νοήματος της ζωής περνά μέσα από την αλήθεια της Εκκλησίας, όπως μάς την αποκαλύπτει ο ίδιος ο Κύριος. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μάς βάζει ακριβώς μπροστά σ’ αυτή τη μεγάλη πρόκληση. Ν’ ανοίξουμε τον εαυτό μας, να τον καταστήσουμε διάφανο, για να δεχθεί τη μεγάλη αλήθεια της ζωής, η οποία είναι εκείνη που σώζει και ανεβάζει τον άνθρωπο στις πιο ψηλές πνευματικές κορυφογραμμές.

Χρονικά και εορτολογικά βρισκόμαστε στο μέσο περίπου της πορείας μας προς την Πεντηκοστή. Είναι ίσως η πιο κατάλληλη στιγμή για να καταστούμε κοινωνοί της αποκάλυψης που ο ίδιος ο Κύριος κάνει στη συνάντηση του με τη Σαμαρείτιδα. Ότι δηλαδή ο ίδιος είναι το «ύδωρ το ζων», το «αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». Μια αλήθεια, η οποία επιβάλλεται να αγγίξει υπαρκτικά τον άνθρωπο και να τον απογειώσει σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη.

Χριστοειδής ανύψωση

Ο Χριστός στο πρόσωπο της γυναίκας εκείνης, της Σαμαρείτιδας – η οποία ήταν και αλλοεθνής και κουβαλούσε στους ώμους της κοινωνικά και εθνικά στίγματα – συναντά τον κάθε άνθρωπο, τον καθένα από μας ξεχωριστά. Μάς αποκαλύπτει συγκλονιστικές αλήθειες. Δεν είναι απλά μια περίπτωση ενός Ιουδαίου που συζητά με μια Σαμαρείτισσα. Είναι ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας του κόσμου που επικοινωνεί με όλους. Ακόμα και με τους πιο περιφρονημένους του κόσμου, για να προσφέρει αφειδώλευτα την αγάπη και την Χάρη του. Η αλήθεια του που είναι η ίδια η ζωή, ρέει από την παρουσία του ως «ύδωρ ζων» που ξεδιψά πραγματικά τον κάθε άνθρωπο, όσο κουρασμένος, όσο ταλαιπωρημένος και αν αυτός είναι. Καταξιώνει τον καθένα μας ως «πρόσωπο», με την ιδιαίτερη αξία και πνευματική αρχοντιά του.

Αγγίζει πιο πολύ το σημερινό άνθρωπο που περιπλανάται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και βρίσκεται μονίμως αποπροσανατολισμένος, χωρίς την πυξίδα της ζωής, που είναι ο ίδιος ο Χριστός και η Εκκλησία του. Η ισχυρή βεβαιότητα που έχουμε από την ευαγγελική αλήθεια είναι ότι ο Χριστός περιμένει σε κάθε στιγμή της ζωής μας για να μας συναντήσει. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη «ίσταται επί την θύραν και κρούει». Μας καλεί όλους και τον καθένα ξεχωριστά, προσωπικά. «Τα ίδια πρόβατα φωνεί κατ΄ όνομα» για να γίνουμε δέκτες της προσφοράς της θεϊκής του αγάπης.

Στο πηγάδι της ζωής

Ο Χριστός κάθεται στο πηγάδι του Ιακώβ και συζητεί με τη Σαμαρείτιδα, την άγνωστη, τη στιγματισμένη και ανώνυμη μέχρι τότε εκείνη γυναίκα. Της ζητά νερό. Ο Κύριος ζητά από όλους μας κάποιες κινήσεις, ενέργειες. Ζητά την προσφορά της δικής μας αγάπης για να αποτολμήσουμε την έξοδο από τον εγωκεντρικό εαυτό μας.

Ιδιαίτερα μάλιστα σήμερα που έχουμε εγκαταλείψει άσπλαχνα τον εαυτό μας στα ασφυκτικά γρανάζια της εγωκεντρικότητας, η ανταπόκρισή μας στην πρόσκληση του Κυρίου να συναντηθούμε μαζί του και να ξεδιψάσουμε από την αλήθεια του, είναι άκρως σημαντική αλλά και σωτήρια.

Το «ύδωρ το ζων»

Όπως και εμείς πολλές φορές σήμερα, έτσι και η Σαμαρείτισσα τότε λειτούργησε στην αρχή περισσότερο νοησιαρχικά, όταν ο Χριστός της ζήτησε νερό που αντλούσε από το βαθύ πηγάδι. Το μυαλό υπέβαλλε ότι ο Ιουδαίος είναι εχθρός και σε καμιά περίπτωση δεν άξιζε της οποιασδήποτε προσφοράς. Ο Χριστός όμως θέλει να της προσφέρει το αληθινό φως της ζωής. Μέσω του διαλόγου που έχει μαζί της, δίνει τη δυνατότητα στη γυναίκα να συναισθανθεί την ψυχική της κατάσταση, την αμαρτωλότητά της. Έτσι οδηγείται στο γκρέμισμα του τείχους του εγωισμού που ήταν μέχρι τότε αδιαπέραστο. Σε σημείο μάλιστα που να βλέπει τώρα καθαρά με τα μάτια της ψυχής της. Αναγνωρίζει, λοιπόν, τις προφητικές ικανότητες του συνομιλητή της. Καταξιώνεται να γίνει δέκτης της πιο μεγάλης αποκάλυψης: της Θεότητας του Κυρίου. «Εγώ ειμί ο λαλών σοι».

Αγαπητοί αδελφοί, ο Χριστός αυτό που μας ζητά είναι ν’ ανοίξουμε μια έστω χαραμάδα στην καρδιά μας για να δεχθούμε την αγάπη του. Όταν την ύπαρξή μας καταυγάζει η θεία παρουσία τότε αισθανόμαστε την ανάγκη να λατρεύουμε αληθινά τον Θεό. Η αληθινή λατρεία, όπως μας διαβεβαιώνει ο Χριστός είναι η «εν Πνεύματι και αληθεία». Είναι η γεύση ότι η ύπαρξη μας ανακαινίζεται από την παρουσία της αγάπης του. Μεταβάλλεται σε Χριστοειδή, με όλη την πνευματική ακτινοβολία που μπορεί να εκπέμπει. Ισχυρή μαρτυρία αυτής της θείας εμπειρίας δίνει και ο Σίμων ο απόστολος, ο ζηλωτής, ο οποίος με το δικό του παράδειγμα επιβεβαιώνει ότι ο Αναστάς Κύριος είναι το «ύδωρ το ζων», η αιώνια αλήθεια της ζωής. Χριστός Ανέστη!

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Την 9ην του μηνός Μαΐου, Ἅγιος Χριστοφόρος ὁ Μεγαλομάρτυρας.

Ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Χριστοφόρος καταγόταν ἀπὸ ἡμιβάρβαρη φυλὴ καὶ ὀνομαζόταν Ρεμπρόβος, ποὺ σημαίνει ἀδόκιμος, ἀποδοκιμασμένος, κολασμένος. Πιθανότατα ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.), ὅταν στὴν Ἀντιόχεια Ἐπίσκοπος ἦταν ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βαβύλας († 4 Σεπτεμβρίου).

Ὅταν ἦταν ἀκόμη κατειχούμενος, γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Χριστό, ἐγκαταστάθηκε σὲ ἐπικίνδυνη δίοδο ποταμοῦ καὶ μετέφερε δωρεὰν ἐπὶ τῶν ὤμων του ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ διέλθουν τὸν ποταμό. Μία μέρα παρουσιάσθηκε πρὸς αὐτὸν μικρὸ παιδί, τὸ ὁποῖο τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν περάσει στὴν ἀπέναντι ὄχθη. Ὁ Ρεμπρόβος πρόθυμα τὸ ἔθεσε ἐπὶ τῶν ὤμων του καὶ στηριζόμενος ἐπὶ τῆς ράβδου του εἰσῆλθε στὸν ποταμό. Ὅσο ὅμως προχωροῦσε, τόσο τὸ βάρος τοῦ παιδιοῦ αὐξανόταν, ὥστε μὲ μεγάλο κόπο κατόρθωσε νὰ φθάσει στὴν ἀπέναντι ὄχθη. Μόλις ἔφθασε στὸν προορισμό του, κατάκοπος εἶπε στὸ παιδὶ ὅτι καὶ ὅλο τὸν κόσμο νὰ σήκωνε δὲν θὰ ἦταν τόσο βαρύς. Τὸ παιδὶ τοῦ ἀπάντησε: «Μὴν ἀπορεῖς, διότι δὲν μετέφερες μόνο τὸν κόσμο ὅλο, ἀλλὰ καὶ τὸν πλάσαντα αὐτόν. Εἶμαι Ἐκεῖνος στὴν ὑπηρεσία τοῦ Ὁποίου ἔθεσες τὶς δυνάμεις σου καὶ σὲ ἀπόδειξη αὐτοῦ φύτεψε τὸ ραβδί σου καὶ αὔριο θὰ ἔχει βλαστήσει», καὶ ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε. Ὁ Ρεμπρόβος φύτεψε τὴν ράβδο καὶ τὴν ἑπομένη τὴν βρῆκε πράγματι νὰ ἔχει βλαστήσει. Μετὰ τὸ περιστατικὸ αὐτὸ βαπτίσθηκε Χριστιανὸς ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Βαβύλα, ὁ ὁποῖος τὸν μετονόμασε σὲ Χριστοφόρο. Ἡ ἄκτιστη θεία Χάρη, ποὺ ἔλαβε τὴν ὥρα τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος, μεταμόρφωσε ὅλη του τὴν ὕπαρξη. Καὶ αὐτὴ ἀκόμα ἡ δύσμορφη ὄψη του φαινόταν φωτεινότερη καὶ ὀμορφότερη.

Στὴν Ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ὁ Ἅγιος εἰκονίζεται νὰ μεταφέρει στὸν ὦμο του τὸν Χριστό. Ἐξ’ ἀφορμῆς ἴσως τοῦ γεγονότος αὐτοῦ θεωρεῖται προστάτης τῶν ὁδηγῶν καὶ στὸ Μικρὸν Εὐχολόγιον καὶ συγκεκριμένα στὴν Ἀκολουθία «ἐπὶ εὐλογήσει νέου ὀχήματος» ὑπάρχει, πρῶτο στὴ σειρά, τὸ ἀπολυτίκιό του.

Στὴ συνέχεια ὁ Ἅγιος Χριστοφόρος ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ τέλος ὑπέστη τὸν δι’ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο τὸ 251 μ.Χ. Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριο αὐτοῦ κοντὰ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στὸ Κυπαρίσσιον καὶ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, πλησίον τῆς Ἁγίας Εὐφημίας τῶν Ὀλυβρίου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Στολαῖς ταῖς ἐξ αἵματος, ὡραϊζόμενος, Κυρίῳ παρίστασαι, τῷ Βασιλεῖ οὐρανῶν, Χριστοφόρε ἀοίδιμε· ὅθεν σὺν Ἀσωμάτων, καὶ Μαρτύρων χορείαις, ᾄδεις τῇ τρισαγίῳ, καὶ φρικτῇ μελῳδίᾳ, διὸ ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς, σῶζε τοὺς δούλους σου.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Χριστὸν φέρων ἔνδοξε, ἐν τῇ ψυχῇ σου, ἰσχυρῶς κατέβαλες, τῶν ἐναντίων τὰς ἀρχάς· διὸ Χριστὸν ἐκδυσώπησον, ὦ Χριστοφόρε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.

Μάρτυς ἀκατάπληκτος καὶ στερρός, πέλων τῇ ἰδέᾳ, Χριστοφόρε καὶ τῷ νοΐ, τῶν ἀντικειμένων, κατέπληξας τὰ στίφη, ἀθλήσας ὑπὲρ φύσιν, πόθῳ τοῦ Κτίστου σου.

ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΠΕΛΠΙΣΟΥΝ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ «Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν» (Α΄ Iωάν. 2,13) +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ, ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ, ΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. ΣΥΝΔΕΣΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ. Η ΝΙΚΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΠΕΛΠΙΣΟΥΝ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

«Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν» (Α΄ Iωάν. 2,13)

Αγαπητό μου παιδί,

Mε τη βοήθεια του Θεού…είδες και έζησες ἐδῶ (στην κατασκήνωση τῆς Πρώτης), σάν μέλος μιας μεγάλης και θαυμαστῆς ενωμένης οικογενείας, καθῶς ἦταν η πρώτη χριστιανική κοινότητα (Πράξ. 4,32). Yπολείπεται τώρα να εφαρμόσης στον κόσμο όλα όσα διδάχθηκες και έζησες. Αλλ᾽ είνε τούτο εύκολο;

Mόνος σου αντιλαμβάνεσαι ότι στον αιώνα μας, που είνε ο πιό διεφθαρμένος αιώνας της ιστορίας, που η απιστία και η διαφθορά κυριαρχούν, δεν είνε εύκολο να εφαρμοσθή η χριστιανικὴ ζωή της κατασκηνώσεως.

Θα συναντήσης εμπόδια, που αναγκάζουν πολλοὺς να λυγίζουν και να απελπίζωνται. Θ᾽ ακούσης να λένε, ότι η ηθική του Eυαγγελίου σήμερα είνε ανεφάρμοστη. Σύ όμως, παιδί μου, μή απελπιστῆς, όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν στή ζωή σου. Διότι δεν είσαι μόνος. Kοντά σου, ναί πολύ κοντά σου, είνε ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, που είνε O ΔYNΑTOΣ. Σε κάθε ψυχή που αγωνίζεται τον καλό αγώνα, δίνει μιά μυστηριώδη δύναμι, με την οποία και η ασθενέστερη ψυχή εξέρχεται νικήτρια, καθως αποδεικνύουν τόσα ηρωικά παραδείγματα ανδρών, αλλά και γυναικών, που με την ακράδαντη πίστι στο Xριστό μεγαλούργησαν ως παρθένοι ή ως σύζυγοι και μητέρες, νίκησαν όλα τα εμπόδια και προκάλεσαν το θαυμασμό ανθρώπων και αγγέλων. Συνδέσου, λοιπόν, με το Xριστό με την καθημερινή προσευχή, τη μελέτη του Eυαγγελίου και τη θεία κοινωνία, και προχώρα. H νίκη θα είνε δική σου.

Απόσπασμα από το ενθυμίο, που έδωσε ο Μητροπολιτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης στή λήξι της κατασκηνωτικῆς περιόδου του λυκείου θηλέων, του έτους 1989

πηγή

Το «συγνώμη» και το»συγχώρα με»

Όσο η ανθρώπινη ατέλεια θα υπάρχει, οι συγκρούσεις θα είναι δεδομένες. Κυρίως με τα πρόσωπα που είναι κοντά μας, που συνδεόμαστε, που αγαπούμε ακόμα. Όχι γιατί το θέλουμε τόσο όσο γιατί ο εγωισμός «διεκδικεί τα δικαιώματά του». Η θεώρηση ενός γεγονότος δεν είναι η ίδια σε όλους. Άλλος το ερμηνεύει έτσι και άλλος αλλιώς. Το δίκαιο δεν είναι πάντα ξεκάθαρο. Για να το διακρίνεις χρειάζεται να βγεις από τον εαυτό σου και να το δεις με τα μάτια του άλλου. Δεν είναι εύκολο αυτό, γιατί υπάρχει ενδεχόμενο να επιβεβαιωθεί το λάθος σου. Όμως λυτρώνεσαι όχι μόνο από την πλάνη, αλλά και από το «ίδιον θέλημα» που σ’ απομονώνει και γι’ αυτό σε θανατώνει.

Αναφέρεται στο Γεροντικό για δύο μοναχούς που ζούσαν για χρόνια απλά και αγαπημένα. Ένα απόγευμα μετά τον Εσπερινό, καθισμένοι στην αυλή του Ησυχαστηρίου τους είδαν ένα πουλί να κάθεται στο ψηλό δέντρο.

-Τι ωραίο χελιδόνι! Είπε ο ένας.
- Μα είναι κόρακας! Απάντησε ο άλλος.
- Δεν βλέπεις καλά. Είναι χελιδόνι.
- Μήπως εσύ δεν βλέπεις καλά; Είναι κόρακας.

Σε λίγο βρισκόταν ο καθένας με εμμονή στη δική του θεώρηση, γι’ αυτό και σε αντιπαλότητα. Έφτασαν στο σημείο να συγκρουστούν και να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Μετά από καιρό ο ένας από αυτούς συνάντησε τον αγιασμένο ερημίτη, που βρισκόταν στην περιοχή και του ανέφερε το περιστατικό. Πήρε την εξήγηση:
- Ο διάβολος, που δεν θέλει την ενότητα και την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων έκανε ώστε να βλέπει ο καθένας αυτό που ισχυριζόταν. Το σχέδιό του, για να σας διασπάσει, πέτυχε!

Συνειδητοποιώντας το αμάρτημά του βρήκε τον αδελφό του και βάζοντάς του μετάνοια ζήτησε συγχώρεση. Δεν είναι λίγες οι φορές που παθαίνουμε το ίδιο. Ωστόσο, αν το να αμαρτάνουμε είναι ανθρώπινο, η εμμονή στην αμαρτία είναι η κατάφαση στη διαβολική κυριαρχία μέσα μας. Το «συγγνώμη» γίνεται η αποτίναξη αυτής της κυριαρχίας και η δυνατότητα της ελευθερίας.

Τι να κάνεις, αλήθεια, το δίκαιό σου, όταν χαλάσεις τη σχέση σου με το συνάνθρωπό σου; Ποιο «δίκαιο» μπορεί να σου δώσει χαρά και ζωή; Γιατί άλλο να αισθανθείς ικανοποίηση με τη «νίκη σου κατά του αντιπάλου» και άλλο να γεμίσει η καρδιά σου με ευρυχωρία και ανάπαυση. Δεν είναι πιο λογικό να θέλεις τα ανώτερα βιώματα; Δεν είναι καλύτερα να αδικηθείς και να νιώσεις ενότητα, παρά να δικαιωθείς και να απομονωθείς;

Το «συγγνώμη» και το «συγχώρα με», που ο Χριστός μάς καλεί να ζητάμε, μας οδηγεί στο δικό Του κόσμο, όπου η ειρήνη της καρδίας και η γλυκύτητα της παρουσίας Του κάνουν πραγματικότητα την «εντός ημών Βασιλεία» Του. Να γιατί είπε ότι «η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστι» και ότι χαρίζεται σ’ όσους μπορούν να συγχωρούν, όπως Εκείνος, να αγαπούν όπως Εκείνος, να πορεύονται δηλαδή όπως Εκείνος.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

πηγή

το είδαμε εδώ