Ο πόλεμος και η απάτη, που μεταχειρίζεται ο διάβολος για εκείνους που γνωρίζουν το κακό τους και θέλουν να ελευθερωθούν. Και γιατί οι αποφάσεις μας πολλές φορές δεν φέρνουν το αποτέλεσμά τους.

πηγή

Εκείνοι, που γνωρίζουν την κακή ζωή που ζούν και

 θέλουν να την αλλάξουν, ως επί το πλείστον

 μένουν πλανεμένοι και νικημένοι από τον εχθρό με 

αυτά τα όπλα· μετά από αυτά· αύριο, αύριο· ας 

τελειώσω πρώτα αυτή την υπόθεσι και μετά από

 αυτά να παραδοθώ με περισσότερη ανάπαυσι

 στη χάρι του Θεού και στη πνευματική ζωή·

 ας κάνω αυτό σήμερα και αύριο μετανοώ. 

Παγίδα του εχθρού είναι αυτή, αδελφέ, η οποία

 έπιασε πολλούς και πιάνει ακόμη πιο πολύ τον

 κόσμο. Αιτία της παγίδας αυτής είναι η αμέλεια

 και η άγνοιά μας. Επειδή και σε μια τέτοια

 υπόθεσι, από την οποία αποτελείται και κρέμεται 

όλη η σωτηρία της δικής μας ψυχής και όλη η 

τιμή του Θεού, δεν πιάνουμε γρήγορα εκείνο το

 τόσο δυνατό όπλο και να πούμε στον εαυτό μας

· τώρα, τώρα να ζήσω πνευματική ζωή και όχι 

μετά από αυτά· σήμερα, σήμερα να μετανοήσω 

και όχι αύριο· το τώρα και το σήμερα, είναι στα

 χέρια μου· το, μετά από αυτά και το αύριο είναι στα χέρια του Θεού. Αλλά και αν μου 

είχε δοθή το, μετά από αυτά και το αύριο, ποιός δρόμος σωτηρίας και νίκης θα είναι 

αυτός, το να θέλω πρώτα να πληγωθώ και ύστερα να θεραπευθώ, το να κάνω πρώτα

 τις νέες αταξίες μου και να συμορφώνωμαι;

Οπότε, αν θέλης να φύγεις, αδελφέ, από αυτή την πλάνη και να νικήσης τον εχθρό,

 η θεραπεία είναι, το να υπακούσης γρήγορα με την πράξι στους καλούς λογισμούς και

 τις θείες εμπνεύσεις, που σε καλούν σε μετάνοια και να μη δώσης καθόλου περιθώριο

 στη μέση, ούτε να πής, ότι εγώ αποφάσισα οριστικά να μετανοήσω μετά από αυτά 

και πια δεν μπορώ να αλλάξω· όχι γιατί οι αποφάσεις αυτές πολλές φορές είναι

 λανθασμένες και πολλοί δείχνοντας εμπιστοσύνη σ αυτές, εξαπατήθηκαν και έμειναν

 αμετανόητοι για διάφορες αιτίες.

Α΄. Γιατί οι δικές μας αποφάσεις δεν είναι θεμελιωμένες πάνω στην απιστία του

 εαυτού μας και στο θάρρος και την ελπίδα του Θεού· και μετά από αυτό συμβαίνει

 το να μη μπορούμε να δούμε την μεγάλη μας υπερηφάνεια, από την οποία 

παρακινούμενοι, δίνουμε εμπιστοσύνη στις δικές μας αποφάσεις, Πως είναι σταθερές.

 Αλλά το φως για να γνωρίσουμε αυτή την υπερηφάνεια και ασθένειά μας και η

 βοήθεια για να θεραπευτούμε, προέρχεται από την αγαθότητα του Θεού, 

ο οποίος παραχωρεί, όπως είπαμε προηγουμένως, να πέσουμε και με την 

πτώσι, μας προσκαλεί αντί να ελπίζουμε στο δικό μας θάρρος και ελπίδα,

 να ελπίζουμε και να δίνουμε εμπιστοσύνη σε αυτόν μόνο· και από την 

υπερηφάνειά μας, μας προσκαλεί στη γνώσι του εαυτού μας. Θέλεις να γνωρίζης,

 άνθρωπε, πότε είναι δυνατές και στερεές οι αποφάσεις σου; Όταν δεν έχης καμμία

 εμπιστοσύνη στο εαυτό σου και όταν είναι όλες θεμελιωμένες με ταπείνωσι στην 

ελπίδα και το θάρρος του Θεού.

Β΄. Όταν κινούμαστε εμείς να πάρουμε καμμία απόφασι, σκεφπόμαστε μόνο την

 ωραιότητα και δύναμι της αρετής, η οποία παρασύρει με το μέρος της την θέλησί

 μας, όσο και αν είναι ασθενής και αδύνατη· μετά από αυτά όμως, όταν παρουσιασθή

 η δυσκολία και ο κόπος, με τα οποία αποκτάται η αρετή, με το να είναι αδύνατη

 και νέα η θέλησί μας, μικραίνει και αποσύρεται πίσω και στη συνέχεια μένουν 

άπρακτες οι αποφάσεις μας. Γι αυτό εσύ συνήθισε να αγαπάς πολύ περισσότερο 

τις δυσκολίες, που φέρνουν την απόκτησι των αρετών, παρά τις ίδιες τις αρετές, 

και από αυτές τις δυσκολίες ας τρέφεται πάντα η θέλησίς σου, πότε με το λίγο

 και πότε με το πολύ, αν θέλης πραγματικά να αποκτήσεις τις αρετές.

 Και ας είσαι βέβαιος, ότι τόσο πιο γρήγορα και πιο γενναία θα νικήσης τον εαυτό 

σου και τους εχθρούς σου, όσο πιο γενναία αγκαλιάσεις τις δυσκολίες και όσο

 περισσότερο τις αγαπάς.

Γ΄. Γιατί οι αποφάσεις μας μερικές φορές δεν σκέφτονται τις αρετές και την 

θέλησι του Θεού, αλλά το δικό τους συμφέρον, το οποίο, συνήθως ακολουθεί

 τις αποφάσεις, που κάνουμε για τις πνευματικές τρυφές και για να αποκτήσουμε

 θεία χαρίσατα. Οπότε εμείς, στις θλίψεις που μας στενοχωρούν πολύ, άλλη

 βοήθεια δεν βρίσκουμε, παρά να βάλουμε σκοπό και να αποφασίσουμε 

Πως θα παραδοθούμε ολοκληρωτικά στο Θεό και στις εξασκήσεις των αρετών.

 Και αν αγαπάς να παραδοθής και συ, αδελφέ, σε αυτό, ας είσαι στο 

καιρό των πνευματικών τρυφών πολύ επιφυλακτικός και ταπεινός στις αποφάσεις

 σου· ιδιαίτερα όμως φυλάξου, να μη δίνης εντολές στον εαυτό σου και να μην κάνης

 τάματα, για να μην τα παραβής και πέσης στην αμαρτία· και όταν βρίσκεσαι λυπημένος,

 η απόφασι και η γνώμη σου ας είναι να υποφέρης ευχάριστα τον σταυρό και την 

θλίψι, καθώς θέλει ο Κύριος, αποστρεφόμενος κάθε γήινη βοήθεια και καμιά φορά 

ακόμη και την ουράνια· μια ας είναι η αναζήτησίς σου και μία η επιθυμία σου,

 να βοηθήσαι από τον Θεό, για να μπορής να υποφέρης κάθε τι αντίθετο, χωρίς να

\ μολύνης την αρετή της υπομονής και χωρίς να κάνης τον

 Θεό σου να δυσανασχετήση.

Ὁ Ἰωάννης Βατάτζης καὶ ἡ Ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια Κωνσταντῖνος Χολέβας

Ὁ Ἰωάννης Βατάτζης καὶ ἡ Ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια

Κωνσταντῖνος Χολέβας-Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

 .          Μία ὁμάδα διανοητῶν καὶ δημοσιογράφων ἐπιχειρεῖ νὰ μᾶς πείσει πόσο καλὸ πράγμα εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Συνιστοῦν  νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες στὴν τρόικα ποὺ θὰ φέρει ξένους ἐπιτρόπους στὰ ὑπουργεῖα μας, γιὰ νὰ μᾶς κάνουν σωστοὺς Εὐρωπαίους καὶ νὰ μᾶς φέρουν τὰ φῶτα τους. Φαίνεται ὅτι τὰ παπαγαλάκια τῆς ἐξάρτησης καὶ τῆς ὑποτέλειας δὲν θέλησαν ποτὲ νὰ διαβάσουν τὴν ἑλληνικὴ Ἱστορία ἢ ἂν τὴν διάβασαν, δὲν μπόρεσαν νὰ τὴν καταλάβουν. Διότι στὶς πάμπολλες σελίδες αὐτῆς τῆς Ἱστορίας ὑπάρχουν παραδείγματα Ἑλλήνων ἡγετῶν ποὺ βρέθηκαν μὲν σὲ δυσχερῆ θέση, ἀλλὰ δὲν ἀπώλεσαν τὴν ἀξιοπρέπειά τους καὶ δὲν λησμόνησαν τὰ ἱστορικὰ δικαιώματα καὶ τὶς ἱστορικὲς ὑποχρεώσεις τοῦ Ἔθνους μας.
.          Μία τέτοια σημαντικὴ μορφὴ πατριώτη, ἱκανοῦ καὶ ἐντίμου κυβερνήτη τιμᾶ στὶς 4 Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας. Πρόκειται γιὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη, αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας, ὅπου εἶχε μεταφερθεῖ προσωρινὰ ἡ ἕδρα τῶν Βυζαντινῶν Αὐτοκρατόρων. Ἀπὸ τὸ 1204 ἕως τὸ 1261 ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας μαζὶ μὲ τὴν Αὐτοκρατορία τῆς Τραπεζούντας καὶ τὸ Δεσποτάτο τῆς Ἠπείρου ἀποτέλεσαν τὰ πρῶτα ἑλληνικὰ ἐθνικὰ κράτη μετὰ ἀπὸ  τὸν κατακερματισμὸ τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας (Ρωμανίας) ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς Σταυροφόρους. Στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὁ Θεόδωρος Λάσκαρις, ὁ γαμπρός του Ἰωάννης Βατάτζης καὶ ὁ γιὸς τοῦ Βατάτζη Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις, μαζὶ μὲ τὸν ἑλληνοκεντρικὸ φιλόσοφο Νικηφόρο Βλεμμύδη ὀνόμασαν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ κράτος τους Ἑλληνίδα Ἐπικράτειαν καὶ ἀγωνίσθηκαν γιὰ νὰ ἀπελευθερώσουν τὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους. Τὸ ἐπέτυχε ὁ διάδοχός τους Μιχαὴλ Παλαιολόγος τὸ 1261. Ἀξίζει νὰ σταθοῦμε λίγο περισσότερο στὸν εὐλαβῆ στρατηγὸ ἀπὸ τὸ Διδυμότειχο Ἰωάννη Βατάτζη, τὸν ὁποῖο τιμᾶ ὡς Ἅγιο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λόγῳ τοῦ ἐλεήμονος χαρακτήρα του καὶ διότι μοίρασε δίκαια τὸν κρατικὸ πλοῦτο, ὥστε νὰ ὠφεληθοῦν οἱ φτωχότεροι.
.          Ἂς σκεφθοῦμε τὶς ἀναλογίες μὲ τὴν ἐποχή μας. Ὁ Βατάτζης τὸ 1234 κυβερνᾶ ἕνα μικρὸ κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐνῶ ἡ πρωτεύουσα τοῦ Γένους κατέχεται ἀπὸ Λατίνο Βασιλιά. Ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι ταπεινωμένος καὶ διαμοιρασμένος σὲ φραγκικὰ βασίλεια καὶ δουκάτα. Ὁ Πάπας, ποὺ κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὶς Σταυροφορίες, ἦταν ὁ πλανητάρχης τῆς ἐποχῆς. Τότε, λοιπόν,  ἕνας συγκεκριμένος Πάπας, ὁ Γρηγόριος Θ΄ ἔστειλε μία προκλητικὴ ἐπιστολὴ στὸν Ἰωάννη Βατάτζη καὶ τοῦ ζήτησε νὰ ξεχάσει διὰ παντὸς τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ νὰ ἐγκαταλείψει τὸν  βυζαντινὸ τίτλο «Βασιλεὺς καὶ Αὐτοκράτωρ Ρωμαίων». Ὁ Ἰωάννης Βατάτζης, ἂν καὶ ἦταν σὲ δυσμενέστερη θέση ἀπὸ πλευρᾶς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς, ἔστειλε μία ἐκπληκτικὴ ἐπιστολὴ –ἀπάντηση ποὺ ἀποτελεῖ μνημεῖο ἑλληνικῆς ὑπερηφάνειας καὶ ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας. Μακάρι νὰ ἐδιδάσκοντο ἀπὸ αὐτὴν οἱ σημερινοὶ κυβερνῆτες μας, οἱ φιλομνημονιακοὶ ἀρθρογράφοι καὶ ὁρισμένοι ἡγέτες τῶν εὐρωπαίων ἑταίρων μας,  ἐπίγονοι τῶν Σταυροφόρων τοῦ 1204. Ἀντιγράφω μερικὲς φράσεις σὲ νεοελληνικὴ γλώσσα, ὅπως δημοσιεύονται –μαζὶ μὲ τὸ πρωτότυπο- στὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Σαρσάκη «Ἰωάννης Γ΄  Βατάτζης-ὁ Ἅγιος Αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου» (ἔκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη 2008):

 «… Μᾶς γράφεις ὅτι ἀπὸ τὸ δικό μας, τὸ Ἑλληνικὸ γένος, ἄνθησε ἡ σοφία καὶ τὰ ἀγαθά της διαδόθηκαν στοὺς ἄλλους λαούς. Αὐτὸ σωστὰ τὸ γράφεις. Πῶς ὅμως ἀγνόησες, ἢ καὶ ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι δὲν τὸ ἀγνόησες, πῶς ξέχασες νὰ γράψεις ὅτι, μαζὶ μὲ τὴ σοφία, τὸ γένος μας κληρονόμησε ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο καὶ τὴ βασιλεία;… Σὺ ἀπαιτεῖς νὰ μὴν ἀγνοήσουμε τὸν θρόνο σου καὶ τὰ προνόμιά του. Ἀλλὰ ἐμεῖς ἔχουμε νὰ ἀνταπαιτήσουμε νὰ δεῖς καθαρὰ καὶ νὰ μάθεις τὰ δικαιώματα ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς ἐπὶ τῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ κράτους τῆς Κωνσταντινούπολης, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο διατηρήθηκε γιὰ μία χιλιετία καὶ ἔφτασε σὲ μᾶς . Οἱ γενάρχες τῆς βασιλείας μου εἶναι ἀπὸ τὸ γένος τῶν Δουκῶν καὶ τῶν Κομνηνῶν, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρω ἐδῶ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους βασιλεῖς, ποὺ εἶχαν ἑλληνικὴ καταγωγὴ καὶ γιὰ πολλὲς ἑκατοντάδες χρόνια κατεῖχαν τὴ βασιλικὴ ἐξουσία τῆς Κωνσταντινούπολης. …. Ἐμεῖς ἐξαναγκαστήκαμε ἀπὸ τὴν πολεμικὴ βία καὶ φύγαμε ἀπὸ τὸν τόπο μας. Ὅμως δὲν παραιτούμαστε ἀπὸ τὰ δικαιώματά μας τῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ κράτους τῆς Κωνσταντινούπολης…… Ποτὲ δὲν θὰ πάψουμε νὰ δίνουμε μάχες καὶ νὰ πολεμοῦμε αὐτοὺς ποὺ τὴν κατέκτησαν καὶ τὴν κατέχουν. Γιατί, ἀλήθεια, πῶς δὲν θὰ διαπράτταμε ἀδικία ἀπέναντι στοὺς νόμους τῆς φύσης καὶ στοὺς θεσμοὺς τῆς πατρίδας μας καὶ στοὺς τάφους τῶν προγόνων μας καὶ στὰ θεία καὶ ἱερὰ τεμένη, ἂν δὲν πολεμήσουμε γιὰ ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν δύναμή μας;…..Ὡστόσο νὰ ξέρει ἡ ἁγιότητά σου ὅτι ὑποδεχτήκαμε χωρὶς λύπη τὸ ἀγροῖκο ὕφος τοῦ γράμματός σου καὶ φερθήκαμε μὲ ἠπιότητα στοὺς κομιστές του, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν εἰρήνη μαζί σου»!
.          Ἂν ἀντικαταστήσουμε τὴ λέξη «Πάπας» μὲ τὴ λέξη «τρόϊκα» καὶ τὴ λέξη «Κωνσταντινούπολη» μὲ τὴ λέξη «ἐθνικὴ κυριαρχία» κατανοοῦμε ποιὰ ἀπάντηση ἐπιβάλλεται νὰ δίδουν οἱ ἑκάστοτε κυβερνῆτες μας σὲ προκλητικές  ἀπαιτήσεις τῶν διαφόρων δανειστῶν μας. Τὸ ὅτι δανειζόμαστε δὲν σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ δώσουμε γῆν καὶ ὕδωρ ἐξευτελιζόμενοι ἐθνικά. Ὁ Ἰωάννης Βατάτζης διοικοῦσε ἕνα καθημαγμένο τμῆμα τοῦ ἡττημένου τότε Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ ἀπήντησε μὲ θαυμαστὴ παρρησία στὸν πανίσχυρο Πάπα. Τιμώντας τὴ μνήμη του στὶς 4 Νοεμβρίου ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τὸ ἦθος του.

 Κ.Χ. 28.10.2011

πηγή

Ο πνευματικός πόλεμος έχει πολλές φάσεις. του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη

του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη στην Αριζόνα 

της Αμερικής

Όταν ο αγωνιστής χριστιανός σταματήσει την έμπρακτη αμαρτία, 

διακρίνει ότι ο νους του ασχολείται με άπρεπες σκέψεις κι

 η καρδιά του ικανοποιείται με αθέμιτα αισθήματα. Στρέφοντας 

την προσοχή του στο έργο της εσωτερικής πλέον κάθαρσης 

αρχίζει να επισημαίνει πώς επιτίθεται ο εμπαθής λογισμός, 

πώς κρύβεται, πώς σαγηνεύει και αιχμαλωτίζει την ψυχή.

 Συνηθίζει όμως, ταυτόχρονα και να πολεμά και να διώχνει

 τον πειρασμό... 

Όσο ο αγώνας συνεχίζεται, τόσο περισσότερο τα πάθη

 ξεριζώνονται, έως ότου το έδαφος της καρδιάς τελείως

 καθαρισθεί. Σημείο καθάρσεως είναι η αποστροφή, 

η αντιπάθεια, το μίσος προς τα πάθη και τις αφορμές

 τους. Οι προσβολές του πονηρού εύκολα τότε αποκρούονται, 

αλλά και πάλι δε σταματούν. Τα πάθη απομακρύνθηκαν 

από το εσωτερικό της καρδιάς, μένουν όμως στην περιοχή 

της και όποτε βρουν ευκαιρία, προσπαθούν πάλι να 

κυριαρχήσουν.

Έτσι, ο αγωνιστής επισημαίνει διαρκώς την παρουσία

 της φιλαυτίας, της κατακρίσεως, της ραθυμίας, της 

ζηλοτυπίας, της φιληδονίας, της φιλαργυρίας κι αν 

και νικητής στον αγώνα, νιώθει ότι είναι ακάθαρτος. 

Οι προσβολές και μόνο των αισχρών λογισμών, τον 

κάνουν να θεωρεί αισχρό τον εαυτό του.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΕΡ ΕΦΑΙΜ ο Φιλοθεϊτης

πηγή

Εκοιμήθη ο ομότιμος καθηγητής Χρίστος Τσολάκης

πηγή

«Οι γλώσσες ακολουθούν τις κοινωνίες. Όταν χειροτερεύουν οι κοινωνίες, χειροτερεύουν οι έννοιες που διέπουν τη ζωή, χειροτερεύει και η γλώσσα που τις εκφράζει. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πλουτίζει. Προστίθενται νέες έννοιες που εκφράζουν την ευτέλεια που μας διέπει....» έλεγε ο Δάσκαλος Χρίστος Τσολάκης – ο ομότιμος καθηγητής νεοελληνικής γλώσσας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που πέθανε σήμερα το πρωί, σε ηλικία 77 ετών .

Ο Χρίστος Τσολάκης γεννήθηκε το 1935 στο εγκαταλειμμένο σήμερα χωριό της ορεινής Πιερίας Μόρνα (Σκοτεινά). «Τον πατέρα του τον έλεγαν Λουκά, τη μητέρα του Σοφία και έχει άλλα δύο αδέλφια. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος στη Μόρνα και η μητέρα του ασχολούνταν με τα οικιακά. Πολλοί από μας περάσαμε μαζί τα παιδικά μας χρόνια και ήμασταν αγαπημένοι φίλοι. Ο Χρίστος ήταν ένα έξυπνο και καλό παιδί, με πολλές γνώσεις και ανησυχίες. Είμαστε περήφανοι που ήταν φίλος και συμμαθητής μας ένας από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους, από τους πιο γνωστούς καθηγητές στην Ελλάδα. Ο Χρίστος Τσολάκης είναι ο αγαπημένος μας συντοπίτης, ο δικός μας άνθρωπος, πάντα απλός και καταδεκτικός». (από το ρεπορτάζ της σχολικής εφημερίδας «Μαθητικές αναζητήσεις» που έκαναν οι μαθητές της Πιερίας – δημοσιογράφοι στον τόπο καταγωγής του καθηγητή).

Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Κατερίνης το 1952 ως αριστούχος και εισήχθη στη Φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ απ όπου αποφοίτησε το 1957 με δασκάλους τους: Εμμανουήλ Κριαρά, Απόστολο Βακαλόπουλο, Νικόλαο Ανδριώτη, Ιωάννη Κακριδή και Λίνο Πολίτη. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Κλασικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου Lund στη Σουηδία, όπου και δίδαξε Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία. Υπηρέτησε στη γενική εκπαίδευση ως καθηγητής, σχολικός σύμβουλος και μετείχε στις επιτροπές που εργάστηκαν για την εισαγωγή και την καλλιέργεια της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση και στο δημόσιο βίο. Ήταν επικεφαλής των συγγραφικών ομάδων οι οποίες, με τη συνεργασία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, έγραψαν τα βιβλία "Νεοελληνική γλώσσα" για το γυμνάσιο και "Έκφραση - Έκθεση" για το λύκειο.

Ασχολήθηκε με θέματα γλώσσας, διδασκαλίας της γλώσσας και επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών δίνοντας πλήθος διαλέξεων στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό ενώ είχε τιμηθεί πολλές φορές από Ελληνικά και Ξένα Πανεπιστήμια.

Υπήρξε ο ιδρυτής του Μουσείου Εκπαίδευσης και Παιδείας στη Βέροια, ενός πρωτοπόρου θεσμού που λειτουργεί υπό την αιγίδα του Δήμου Βέροιας σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.

Επί 12 συνεχή χρόνια (τη δεκαετία του ΄90) πραγματοποίησε σειρά εκπομπών στο ραδιοφωνικό σταθμό 9.58 της ΕΤ-3 με τίτλο «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική» (κυκλοφορούν σε πέντε τόμους από τις εκδόσεις «Νησίδες») ενώ εκατοντάδες είναι οι δημοσιεύσεις του σε έντυπα, εκδόσεις και τον «Φιλόλογο» -το περιοδικό του ομότιτλου συλλόγου των αποφοίτων της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ.

Η κηδεία του θα τελεσθεί από τον Ιερό Ναό της Του Θεού Σοφίας, στις 11 το πρωί.

ΠΗΓΗ: ΑΜΠΕ- 30/07/2012 -ert3.gr/

Ἡ ἑλληνική γραμματική στό… ἀπόσπασμα! Τοῦ Σαράντου Καργάκου

 ( Σαρ. Καργάκος: «Ἡ μοναδική πρόοδος πού σημειώθηκε μετά τή μεταπολίτευση εἶναι στό πεδίο τῆς ὀπισθοδρόμησης. Ἡ κολόβωση τῆς γλώσσας θά φέρει σταδιακά καί τήν κολόβωση τῆς Ἑλλάδος.»)

Ἡ ἑλληνική γραμματική στό… ἀπόσπασμα!

Τοῦ Σαράντου Καργάκου

.                Στό βιβλίο μου “Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα”, εἶχα καταγράψει τήν ἕως τότε ἄγνωστη φράση τοῦ Λένιν: “Ἄν θέλεις νά ἐξαφανίσεις ἕνα λαό, ἐξαφάνισε τή γλῶσσα του”. Ἀπό τό 1976 (“μεταρρύθμιση” Ράλλη) ἕως σήμερα ἡ ἑλληνική γλῶσσα τελεῖ ὑπό ἐξάτμιση. Μέ τή νέα ἀγραμμάτιστη γραματική τῆς Ε´ καί Ϛ´ Δημοτικοῦ, πού ἔθεσε σέ κυκλοφορία τό ὑπουργεῖο πνευματικῆς ἡμιπληγίας, ἡ ἑλληνική γλῶσσα ὁδηγεῖται στό ἀπόσπασμα.
.                Ὅπως συχνά ἔχουμε γράψει ἡ Γραμματική εἶναι ἡ γεωμετρία τοῦ λόγου. Γεωμετρώντας τό λόγο, γεωμετρεῖ καί τή σκέψη. Δημιουργεῖ σύνθετο λόγο καί στοχασμό. Μέ τό νέο “ἐγχειρίδιο” γραμματικῆς (ἐγχειρίδιο κατά τοῦ παιδικοῦ μυαλοῦ) ἀπογεωμετρεῖται ὁ λόγος, ἀποσυντίθεται ὁ στοχασμός. Δέν πρόκειται γιά ἕνα κακό βιβλίο· πρόκειται γιά μιά κακή πράξη. Δέν εἶναι βιβλίο γιά Ἑλληνόπουλα ἀλλ’ οὔτε καί γιά παιδιά ἀλλογενῶν. Εἶναι κατώτερο καί τῶν παλαιῶν μεθόδων ἐκμαθήσεως ξένων γλωσσῶν. Τά εἰκονογραφικά ψιμύθια ἁπλῶς δίνουν στό βιβλίο μιά εἰκόνα “κλόουν”. Ἀλλά μιά “κλοουνίστικη”γραμματική κλονίζει ἐκ βάθρων τό οἰκοδόμημα τῆς Ἑλληνικῆς. Ὅπως θά ἔλεγε ὁ Κάτων, “hoc censeo”: τό βιβλίο πρέπει πάραυτα νά ἀποσυρθεῖ. Τήν εὐθύνη τῆς ἀποσύρσεως χρεώνουμε εὐθέως στόν πρωθυπουργό κ. Ἀντώνη Σαμαρᾶ. Ἄς μή βάψει τά χέρια του στό αἷμα τῆς σφαγιαζομένης Ἑλληνικῆς. Διαπράττεται crimen majiestatis. Ἔγκλημα καθοσιόσεως.
.                Προειδοποιοῦμε γιά ὕστατη φορά: Ἐδῶ καί χρόνια ἡ Ἑλληνική γλῶσσα παραπαίει. Ἡ συντακτική της δομή ἔχει δυναμιτισθεῖ, ὁ λεκτικός της πλοῦτος στεγνώσει. Καί μέ τήν τωρινή γραμματική θά παραπατάει σάν τόν Ὀρέστη Μακρῆ στόν “Μεθύστακα”. Λυπᾶμαι γιά τή θλιβερή μου διαπίστωση πού ὅμως εἶναι ἀλήθεια ἀναμφισβήτητη: Ἡ μοναδική πρόοδος πού σημειώθηκε μετά τή μεταπολίτευση εἶναι στό πεδίο τῆς ὀπισθοδρόμησης. Ὁ πραγματικός μας ἐχθρός ὑπῆρξε ἡ ἀνικανότητά μας. Καί τή μεγαλύτερη ἀνικανότητα τή δείξαμε στή διαχείριση τοῦ πνευματικοῦ μας θησαυροῦ.
.                Ἡ κολόβωση τῆς γλώσσας θά φέρει σταδιακά καί τήν κολόβωση τῆς Ἑλλάδος. Θά ἦταν πράξη ἐθνικῆς προσφορᾶς νά κλείσει τό ὑπουργεῖο κακοπαιδείας. Ἐπί δεκαετίες εἶναι πρόξενος συμφορᾶς. Ὅ, τι ἔχει ἀποδοθεῖ -ἐνδεχομένως ψευδῶς- στόν Κίσσινγκερ ὑπῆρξε ἡ κατευθυντήρια γραμμή τοῦ ἐγκληματικοῦ αὐτοῦ μηχανισμοῦ, πού -ὑποτίθεται- διακονεῖ παιδεία Ἑλληνική!

πηγή

μεταφορά απο...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ :Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 πηγή

μεταφορά απο..

Ανακοινωθέν Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ περί δηλώσεων για κατάργηση του Σχολικού Εκκλησιασμού από την κα Ρεπούση

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 30ῃ Ἰουλίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

­

Ἡ ἐντιμοτάτη κυρία Μαρία Ρεπούση, Βουλευτής τῆς ΔΗΜΑΡ στήν Α΄ Περιφέρεια Πειραιῶς, ἐκπροσωποῦσα 1629 ψηφοφόρους ἐπί συνόλου 120.000 τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, ὑπέβαλε πρόταση στό Κοινοβούλιο γιά τήν κατάργηση τοῦ ἐκκλησιασμοῦ τῶν μαθητῶν ὡς δῆθεν ἀντικειμένου στόν εὐρωπαϊκό προσανατολισμό τῆς σχολικῆς κοινότητας. Ἀπό τήν πρόταση τῆς κ. Βουλευτοῦ, πού ἐξελέγη καί στήν Μητροπολιτική μου Περιφέρεια προκύπτουν τά ἀκόλουθα:

1. Ἡ ἐντιμοτάτη κ. Ρεπούση συλλαμβάνεται ἀγνοοῦσα ὅτι Νόμος δέν ἔχει  ἰσχύ καταργήσεως τοῦ Συντάγματος, τοῦ θεμελιώδους Νόμου τοῦ Κράτους, τό ὁποῖο προβλέπει στό ἄρθρο 16 ὅτι: «2. Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Ὅπως δέ προβλέπει ἡ νομολογία τοῦ ΣτΕ μέ δύο ἀποφάσεις της, ἡ ἀνάπτυξις τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως συνάπτεται ἀρρήκτως μετά τῆς ἐπικρατούσης ἐν Ἑλλάδι θρησκευτικῆς παραδοχῆς τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος.

2. Ἡ ἐντιμοτάτη κ. Ρεπούση εἰσῆλθε στό Ἐθνικό Κοινοβούλιο μέ τήν προτίμηση 1629 ψηφοφόρων ἐπί συνόλου 7534 τοῦ κόμμματος ΔΗΜΑΡ στήν Α΄ Περιφέρεια Πειραιῶς πού ἀπαρτίζεται ἀπό 120.000 ψηφοφόρους. Ὅταν λάβει κανείς ὑπ’ ὄψιν του τά ἀμάχητα στοιχεῖα τῆς ἐκλογικῆς διαδικασίας τοῦ Μαΐου 2012 στήν ἐν λόγῳ ἐκλογική περιφέρεια, ὅπου ὑπῆρχε ἡ σταυροδοσία, ὅτι ὁ κ. Δημήτριος Καρύδης τοῦ κόμματος ΠΑΣΟΚ πού συνεκέντρωσε 4422 ψήφους, ὁ κ. Σπυρίδων Σπυρίδωνος τοῦ κόμματος ΝΔ πού συνεκέντρωσε 5541 ψήφους, ἡ κ. Ἑλένη Σταματάκη τοῦ κόμματος ΣΥΡΙΖΑ πού συνεκέντρωσε 4334 ψήφους, ὁ κ. Σάββας Τσίμπογλου τοῦ κόμματος ΚΚΕ πού συνεκέντρωσε 2299 ψήφους καί ὁ κ. Γεώργιος Ζησιμάτος τοῦ κόμματος Ἀνεξάρτητοι Ἕλληνες πού συνεκέντρωσε 2376 ψήφους δέν ἐξελέγησαν, ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς τήν πολιτική βαρύτητα καί τό πολιτικό ἐκτόπισμα τῆς κ. Ρεπούση πού ἐξελέγη κατά παράβαση κάθε ἐννοίας ἀναλογικότητος δυνάμει ἀθλιοτάτου ἐκλογικοῦ νόμου.

3. Ἡ ἐντιμοτάτη κ. Ρεπούση στήν προεκλογική της συνέντευξη στόν κ. Στ. Θεοδωράκη στόν τηλεοπτικό δίαυλο MEGA δήλωσε: «Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἔχει ἤδη κηρύξει τόν ἀνένδοτο ἐναντίον μου. Ἄς ἀποφασίσει νά βγάλει τά ράσα καί νά φορέσει πεντελόνια». Ἀσφαλῶς ἡ δήλωση ἔγινε γιά νά ἐπιτύχει ἀρνητική διαφήμηση, ἡ ὁποῖα ὅμως ἀπέδωσε γλίσχρα ἀποτελέσματα 1629 ψήφων, ἐπί συνόλου 120.000 ψηφοφόρων καί αὐτό διότι ἡ δήλωση τῆς κ. Ρεπούση ἦτο παντελῶς ψευδεστάτη καί κακοηθεστάτη, καθ’ ὅσον δημόσιᾳ εἶχα προκληθείς διακηρύξει στίς 21/2/2012 ὅτι: «Ἐπί τῆς οὐσίας τοῦ δημοσιεύματος ἔχω νά παρατηρήσω ὅτι ἀσφαλῶς καί ἡ κ. Ρεπούση ὅπως καί κάθε συνέλληνας, δικαιοῦται νά ἐκτεθῆ στήν κρίσιν τῶν συμπολιτῶν του διά νά τούς ἐκπροσωπήσει στό Ἐθνικό Κοινοβούλιο καί ἀσφαλῶς οὐδέποτε διενοήθην ὅτι ὁ Πειραιᾶς μοῦ «ἀνήκει». Ἀντιθέτως ἔχω διακηρύξει ὅτι ὡς Μητροπολίτης Πειραιῶς θεωρῶ τόν ἑαυτόν μου ἁπλοῦν διαχειριστή καί ἔσχατο διάκονο τοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἄχρι καιροῦ». Συνεπῶς ποῖο ἀνένδοτο ἀγώνα κατά τῆς κ. Ρεπούση εἶχα κηρύξει;  

4. Παραμένει ὡστόσο ἀναπάντητο ἀπό τήν ἐντιμοτάτη κ. Ρεπούση τό ἐρώτημα πού δημοσίᾳ τῆς εἶχα θέσει στό παραπάνω ἀνακοινωθέν μου: «Πῶς συμπίπτουν οἱ ἱστορικές της ἀπόψεις τοῦ γνωστοῦ βιβλίου της, πού εὐτυχῶς ἀποσύρθηκε ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία, μέ τήν χρηματοδοτηθεῖσα καί κατευθυνόμενη ἀπό τό Ἵδρυμα τοῦ γνωστοῦ διατάκτη τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ καί ἑβραϊκοῦ λόμπυ τῶν ΗΠΑ κ. George Soros τετράτομη Ἱστορία τῶν Βαλκανίων πού συνέγραψαν Τούρκοι καί Κροάτες ἱστορικοί γιά νά ἀνασυνθέσουν καί νά ἐπαναδιατυπώσουν ἀσφαλῶς ἐπί τό «ἀκριβέστερον» καί τήν ἱστορία τοῦ τόπου μας καί πού κυκλοφορεῖται ἤδη ἀπό γνωστές ἐκδόσεις στή χώρα μας;»

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς  Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

Αυτή θα είναι η τρομερή κατάσταση που θα υπάρχει τα τελευταία χρόνια.

πηγή

Αποφθέγματα του γέροντος 

Αμβροσίου Λάζαρη.

Ξέρεις τι θα γίνεται τότε; Μέσα στον δρόμο που θα περνάς,

 ένας που θα του λείπουν τα λεφτά και θά ‘χει χρέος, το

 οποίο δεν θα μπορεί ποτέ να το βγάλει, άμα ξέρει ότι έχεις

 μία περιουσία, θα περνάει δίπλα σου και θα σου δίνει μία 

με το στιλέτο και θα σε σκοτώνει. Αυτά θα γίνουν πριν από

 τις τελευταίες μέρες. Δεν θα γλιτώνεις, θα σε σφάζει μές

 στον δρόμο και θα σου παίρνει ό,τι έχεις και θα σηκώνεται

 να φεύγει. Και να ιδείς τότε! Οι άλλοι που θα περνάνε δεν

 θα δίνουν καμιά σημασία. Σε σκότωσε; Σε σκότωσε. 

Θα περνάνε σαν να μη συμβαίνει τίποτε και θα πηγαίνουν 

στη δουλειά τους. Γιατί κι αυτοί τα ίδια θα είναι.

 Αυτή η τρομερή κατάσταση θα υπάρχει τα 

τελευταία χρόνια

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

πηγή

ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ, ΣΙΛΑ, ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ, ΚΡΗΣΚΕΝΤΟΣ, ΕΠΑΙΝΕΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ

Τῌ Λ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΛΙΟΥ

Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα, 
Σίλα, Σιλουανοῦ, Κρήσκεντος, Ἐπαινετοῦ καὶ Ἀνδρονίκου.
Τῇ Λ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα, Σίλα, Σιλουανοῦ,
 Κρήσκεντος, Ἐπαινετοῦ καὶ Ἀνδρονίκου.

Ἐπαινετὸς Κρήσκης τε καὶ Σιλουανός,
Σίλας καὶ Ἀνδρόνικος, αἰνείσθων ἅμα.
Πέντ' ἔβαν ἐκ βιότου μύσται Θεοῦ ἐν τριακοστῇ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἰουλίττης 
τῆς ἐκ Καισαρείας.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν

Κοιμήθηκε σήμερα ο μακροβιότερος Αγιορείτης μοναχός

Πηγή

Κοιμήθηκε σήμερα Κυριακή 29 Ιουλίου 2012, σε ηλικία 105 ετών, ο π. Ιωάννης Χιλιανδαρινός

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ  ΓΕΡΟΝΤΑ ...

ΟΡΘΌΔΟΞΗ ΖΩΉ ΚΑΤΆ ΤΟΥ ΑΓΊΟΥΣ ΠΑΤΈΡΕΣ Π. Μ. Σωτῆρχος

Νὰ θυμᾶσαι ὅτι σὲ κάθε ἡδονὴ ἀκολουθεῖ ἀηδία καὶ πίκρα (Ἰσαὰκ ὁ Σύρος).

ΟΡΘΌΔΟΞΗ ΖΩΉ ΚΑΤΆ ΤΟΥ ΑΓΊΟΥΣ ΠΑΤΈΡΕΣ

 Π. Μ. Σωτῆρχος

(Ορθόδοξος Τύπος)

ΠΟΤΕ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Ποτέ, μᾶς λέγει ὁ μέγας Ἰσαὰκ ὁ Σύρος στὸν «ΝΕ´Λόγον Περὶ παθῶν»,ὅπου γράφει: «Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ὑψηλότερη ἀπὸ ὅλες τὶς ἀρετὲς καὶ τὸἔργον της δὲν μπορεῖ νὰ τελειώση, παρὰ μόνον τὴν ὥραν τοῦ θανάτου.Γι᾽ αὐτὸ ἡ μετάνοια χρειάζεται πάντοτε σὲ ὅλους καὶ δὲν ὑπάρχει κανένας ὅρος τελειώσεως τῆς μετανοίας. Διότι καὶ αὐτῶν τῶν τελείων ἀνθρώπων ἡ τελειότης εἶναι ἀτελής. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ μετάνοια δὲν περιορίζεται σὲ ὁρισμένους καιρούς, οὕτε σὲ ὁρισμένες πράξεις, ἕως τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Νὰ θυμᾶσαι ὅτι σὲ κάθε ἡδονὴ ἀκολουθεῖ ἀηδία καὶ πίκρα». Ἂς μετανοοῦμε λοιπὸν συνεχῶς…

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΕΠΛΑΣΕ Ο ΘΕΟΣ

 Τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ τὴν δίνει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς στὸ ἔργον του «Γ´ Ἑκατοντάδα διαφόρων κεφαλαίων»,ὅπου γράφει μεταξὺ ἄλλων: «Ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε, γιὰ νὰ γίνουμεκοινωνοὶ τῆς θείας φύσεως (Β´Πέτρ. Α´ 14) καὶ μέτοχοι τῆς αἰωνιότητός του καὶ νὰ φανοῦμε ὅμοιοι μὲ Αὐτὸν (Α´ Ἰω. Γ´ 2) θεούμενοι μέσῳ τῆς θείας Χάριτος. Γι᾽ αὐτὴν τὴν θέωσιν ἔχουν συσταθῆ καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν τὰ ὄντα, καὶ γι᾽ αὐτὴν τὰ μὴ ὄντα ἐκαρποφόρησαν καὶ γέννησαν τὰ ὄντα». Συγκλονιστικὸς αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, ποὺ συνοψίζει τὴν σχετικὴν διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελίου, μᾶς λέγει καθαρὰ τί πρέπει νὰ κάνουμε, γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὴν μεγίστη αὐτὴ δωρεὰ τοῦ Ὑπερτελείου καὶ Παναγάθου Θεοῦ!

ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΡΕΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

 Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος στὶς «Συμβουλές γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή»,γράφει τὰ ἑξῆς: «Αὐτός, ποὺ κάθεται στὴν ἔρημο ἀπομακρύνεται ἀπὸτρεῖς πολέμους, ἀπὸ τὸν πόλεμον τῆς ὁράσεως, ἀπὸ τὸν πόλεμον τῆςἀκοῆς, καὶ ἀπὸ τὸν πόλεμον τῆς λαλιᾶς». Στὸν κόσμον, ὅπου ζοῦμεν ἐμεῖς οἱ λαϊκοὶ Χριστιανοὶ δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἀποφύγουμε τοὺς τρεῖς αὐτοὺς πολέμους. Μποροῦμε ὅμως νὰ τοὺς πολεμήσουμε, κατὰ τὸ δυνατὸν ὁ καθένας ἀποκλείοντας τὰ περιττὰ καὶ τὰ ἄσεμνα καὶ τὰ ψυχοβλαβῆ στὰ θεάματα, στὰ ἀκροάματα καὶ στὰ λόγια. Τὸ κέρδος μέγα.

ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς λέγει ὅτι πιὸ ἀπαραίτητη καὶ ἀπὸ τὴν ἀναπνοή μας εἶναι ἡ προσευχή. Τώρα διαβάζω στὸν «ΣΤ´ Λόγον»τῆς «Κλίμακας» τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου ὅτι ἡ «μνήμη τοῦ θανάτου» εἶναι ἡ πιὸ ἀπαραίτητη ἀπὸ κάθε ἄλλη πνευματικὴ ἐργασία γιὰ τὴν ψυχή. Γιατὶ ἔτσι θυμόμαστε ὅτι μᾶς περιμένει ἡ ἀδέκαστη Κρίση τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅλα. Ἰδοὺ τὰ λόγια τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἁγίου: «Ὅπως τὸ ψωμὶ εἶναι τὸ πιὸ ἀπαραίτητο ἀπὸ κάθε ἄλλη τροφή, ἔτσι καὶ ἡ μνήμη τοῦ θανάτου εἶναι ἡ πιὸ ἀπαραίτητη ἀπὸ κάθε ἄλλη πνευματικὴ ἐργασία». Καὶ αὐτὴ πρέπει νὰ τὴν κάνουμε καθημερινῶς, ἀφοῦ κάθε ἡμέρα μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ τελευταία τοῦ βίου μας σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμον…

ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΩΜΑΣΤΕ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ

 Τὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» τοῦ Εὐαγγελίου μᾶς θυμίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸν Ἐπίλογον τῆς «Φιλοκαλίας» λέγοντας μεταξὺ ἄλλων: «Ἂς μὴ νομίση κανείς, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, πὼς μόνον οἱ ἱερωμένοι καὶ οἱ μοναχοὶ ἔχουν χρέος νὰ προσεύχωνται ἀκατάπαυστα καὶ παντοτεινὰ καὶ ὄχι οἱ κοσμικοί. Ὄχι, ὄχι. Ὅλοι γενικὰ οἱ Χριστιανοὶ ἔχουμε χρέος νὰ βρισκώμαστε πάντοτε σὲ προσευχή…».Ἀμήν.

 Π. Μ. Σωτῆρχος

Πηγή: Ἀναγνώστε τό φύλλον τῆς 20.07.12 τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» (αρ. φ. 1936)            

πηγή             

O Ιερόθεος Βλάχος ζητεί τά "εαυτού"

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ «“Δότε ὑμεῖς φαγεῖν”, αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο φιλανθρωπικὸ καὶ κοσμικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας».

Τὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Ἀρχιμ. Ἱεροθέου Βλάχου
(νῦν Μητρ. Ναυπάκτου)
«Ὀσμὴ Γνώσεως»
Ἐκδόσεις «Τέρτιος»,
Κατερίνη 1985, σελ. 134-137

«καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν». 
(Ματθ. ιδ´ 20)

. Ἡ ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ ἑρμηνευτικὴ παράδοσι ἔδωσε στὸ σημερινὸ θαῦμα ἐκκλησιολογικὸ καὶ εὐχαριστιακὸ νόημα, δηλ. τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων εἶναι μία προτύπωσι τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, κατὰ τὴν ὁποία ὁ νεκρὸς ἄνθρωπος λαμβάνει τὴν μοναδικὴ ἐνυπόστατη ζωή, τὸν Χριστὸ καὶ ζωοποιεῖται. Ἑπομένως μᾶς δίδεται σήμερα ἡ εὐκαιρία νὰ διατυπώσουμε μερικὲς σκέψεις γύρω ἀπὸ τὸ ὑπερφυὲς καὶ μέγα αὐτὸ μυστήριο ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κέντρο ὅλης τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς.

Σχέσεις τῶν δύο θαυμάτων

. Ὑπάρχουν πολλὰ σημεῖα ποὺ συνδέουν τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων μὲ τὸ μεγάλο θαῦμα τῆς θείας Εὐχαριστίας. Τὸ βασικότερο στοιχεῖο εἶναι ὁ πολλαπλασιασμός. Ἐκεῖ στὴν ἔρημο ὁ Κύριος μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια ἔθρεψαν ὅλο τὸν λαό. Αὐτὸ γίνεται καὶ μὲ τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Προσφέρεται ὁ «ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβὰς» (Ἰωάν. ϛ´ 51), ὁ Ὁποῖος ποτὲ δὲν δαπανᾶται. Ὁ Ἱερεὺς μετὰ τὴν ἐκφώνησι «τὰ ἅγια τοῖς ἁγίοις» μελίζοντας τὸν ἄρτο λέγει: «Μελίζεται καὶ διαμερίζεται ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος…». Ὅλοι οἱ ἅγιοι ἁγιάσθηκαν καὶ θὰ ἁγιασθοῦν ἀπὸ τὴν οὐράνια αὐτὴ τροφή.
. Ἄλλο στοιχεῖο εἶναι ἡ δωρεὰν μετάληψη. Στὸν λαὸ μὲ τὸ θαῦμα προσφέρεται ἡ τροφὴ χωρὶς νὰ κοπιάση γιὰ νὰ σπείρη τὸν σίτο, νὰ τὸν θερίση καὶ νὰ τὸν κάνη ψωμί. Ὅπως ὁ τότε λαὸς ἔτσι καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ λαμβάνει αὐτὴ τὴν τροφὴ «χωρὶς ἱδρώτων καὶ πόνων» καὶ «χωρὶς ἀμήτου καὶ τῆς ἄλλης ἀκολουθίας», δηλ. ἡ θεία Κοινωνία προσφέρεται σὰν δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ἐμεῖς ποτὲ δὲν εἴμαστε ἄξιοι αὐτῆς τῆς δωρεᾶς, ἀλλὰ πάντα μᾶς καταξιώνει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἔστω κι ἂν προηγηθῆ ἐκ μέρους μας ἡ μεγαλύτερη προετοιμασία καὶ πάλι ἡ θεία Κοινωνία εἶναι δῶρο.
. Ἐπίσης ἄλλο στοιχεῖο ὁμοιότητος εἶναι ἡ τροφή, δηλ. ὁ λαὸς ἔφαγε τὸν ἄρτο στὴν ἔρημο καὶ ἱκανοποίησε τὸ αἴσθημα τῆς πείνης. Ἀπέφυγε τὸν θάνατο ἀπὸ αὐτήν. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν θεία Κοινωνία σὲ ἄλλο φυσικὰ ἐπίπεδο. Κοινωνοῦντες βιώνουμε τὴν Ζωὴ καὶ ἀποφεύγουμε τὸν θάνατο. Ἔτσι μὲ τὴν θεία Κοινωνία ἀναπτύσσεται μέσα μας ἡ πνευματικὴ ζωή. Ἑπομένως εἶναι ἀδύνατη ἡ ζωὴ τοῦ Θεοῦ χωρὶς τὴν βίωση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας.
. Παρατηρώντας ἀκόμη τὴν σημερινὴ περικοπὴ βλέπουμε ὅτι ἔχει μέσα της πολλὴ εὐχαριστιακὴ ὁρολογία. «Λαβών», «ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε», «καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς…». Ὅλες αὐτὲς οἱ φράσεις μᾶς ὑπενθυμίζουν τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ τὴν θεία Εὐχαριστία, ἰδίως τὴν εὐχὴ τῆς ἀναφορᾶς, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κεντρικὸ τμῆμα τῆς θείας Εὐχαριστίας.
. Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ ὑπάρχει ἐν τούτοις μία βασικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν δύο θαυμάτων. Ὁ λαὸς ἔφαγε τὴν ὑλικὴ τροφή, ἀλλὰ ἀργότερα ἀπέθανε, ἐνῶ ὅποιος τρώγει τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ πίνει τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἀξίως δὲν πρόκειται νὰ πεθάνη ποτέ. Ἐπίσης «ὁ ἄρτος τῆς Ζωῆς» δηλ. ὁ Χριστός, εἶναι ἡ ΜΟΝΑΔΙΚΗ τροφή, ποὺ τρέφει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δι’ αὐτῆς διοχετεύεται ἡ Χάρι καὶ στὸ σῶμα.

Θεία Εὐχαριστία καὶ Χριστὸς

 Ὅπως ἐλέχθη, ἡ θεία Εὐχαριστία ἀποτελεῖ τὸ κέντρον τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν ὅτι ὁ βασικὸς σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἵδρυσι τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, διὰ τῆς ὁποίας ἀποκτοῦμε κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι ἡ μοναδικὴ τροφὴ τοῦ νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὁ νέος λαὸς (ὁ Χριστιανικὸς) διαφέρει ἀπὸ τὸν παλαιὸ (Ἰουδαϊκὸ) στὸ ὅτι ἐκεῖνοι (Ἰουδαῖοι) ἄκουγαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἐμεῖς προχωροῦμε στὴν θεωρία τοῦ Λόγου, δηλαδὴ κοινωνοῦμε τοῦ Λόγου.
. Ἔτσι τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας δὲν εἶναι μία ἁπλὴ ἀκολουθία προσευχῶν, ποὺ ἱκανοποιεῖ τὶς θρησκευτικὲς καὶ ψυχολογικές μας ἀνάγκες, ἀλλὰ εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς μας. Τὸ Βάπτισμα καθαρίζει τὸ κατ’ εἰκόνα. Ἡ θεία Κοινωνία ἀπεργάζεται τὸ καθ’ ὁμοίωσιν, τὴν πλήρη ἕνωσι μὲ τὸν Χριστό. Μὲ τὸ ἅγιον Βάπτισμα ὁ Θεὸς γίνεται Πατέρας μας. Μὲ τὴν θεία Κοινωνία γίνεται Νυμφίος μας καὶ Μητέρα μας ποὺ μᾶς «τρέφει μαστοῖς οἰκείοις, ὡς ὑπομάζια βρέφη μήτηρ φιλόστοργος» (ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς). Ἔτσι καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ μετάληψι τῶν Τιμίων Δώρων δὲν εἶναι ὑποχρέωσι, ἀλλὰ ἀνάγκη γιὰ τὴν ζωή μας. Δι’ αὐτῆς «καθαιροῦνται αἱ δυνάμεις τοῦ Σατανᾶ» καὶ αἰσθανόμαστε στὴν καρδιά μας τὶς ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ.

Θεία Εὐχαριστία καὶ Ἐκκλησία

Ἡ παράγραφος αὐτὴ δὲν εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν προηγούμενη, ἀλλὰ συνέχειά της, ἀφοῦ ἐμεῖς σωζόμαστε καὶ ἁγιαζόμαστε ὄχι ἀτομικά, ἀλλὰ ἐκκλησιαστικά, δηλ. μποροῦμε νὰ καλέσουμε τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ νὰ συμμετάσχουμε στὸν Δεῖπνο τῆς ἀγάπης Του, ἐπειδὴ εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
. Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι τὸ κέντρον τῆς Ἐκκλησίας καὶ σ’ αὐτὴν ἀναφέρονται ὅλες οἱ πράξεις της καὶ τὰ μυστήρια. Τὸ κήρυγμα, ἡ φιλανθρωπικὴ καὶ κοινωνικὴ δρᾶσι κλπ., ὅταν δὲν καταλήγουν στὸ θυσιαστήριο καὶ ὅταν δὲν ξεκινοῦν ἀπὸ αὐτό, εἶναι μάταια καὶ ἀνωφελῆ. Τίποτε στὴν Ἐκκλησία δὲν αὐτονομεῖται. Ἡ αὐτονομία θεωρεῖται ἡ μεγαλύτερη αἵρεσι, διότι εἶναι διάσπασι. Καὶ κάθε τί τὸ διασπαστικὸ ἔχει τὸ στοιχεῖο τῆς ἁμαρτίας καὶ εἶναι ἀντιεκκλησιαστικό. Ἀπὸ τὸ μέγα αὐτὸ Μυστήριο λαμβάνει ὑπόστασι ἡ πίστη καὶ ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ δι’ αὐτοῦ κοινωνεῖ μὲ τὴν κεφαλή της.
. Ἡ θεία Εὐχαριστία διατηρεῖ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ ὅτι στοὺς ἀρχαίους ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς, ὅπως στὸν ἅγιο Ἰγνάτιο, συνδέεται στενὰ ἡ Ἐκκλησία, μὲ τὸ Θυσιαστήριο καὶ τὸν Ἐπίσκοπο. Ὅπως ἔξω ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο δὲν νοεῖται ἀληθινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ καὶ Εὐχαριστία ἔτσι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν νοεῖται Θυσιαστήριο καὶ Ἐπίσκοπος, καθὼς ἐπίσης καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ Θυσιαστήριο (θεία Εὐχαριστία) δὲν νοεῖται Ἐκκλησία καὶ Ἐπίσκοπος. Ἀπὸ αὐτὰ φαίνεται ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος δὲν εἶναι ἕνας διοικητικὸς ἄρχοντας, ἀλλὰ ὁ Προεστὼς τῆς Εὐχαριστιακῆς συνάξεως. Ἔτσι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἀφηρημένη καὶ πνευματική, ἀλλὰ σαρκικὴ (πραγματική, σωματική). Καὶ αὐτὴ ἡ σαρκικὴ ἑνότητα πραγματοποιεῖται στὴν θεία Εὐχαριστία.
. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν νοιώθουμε τὴν ἑνότητα τοῦ κόσμου ἔξω ἀπὸ τὴν θεία Εὐχαριστία. Λέμε πολλὲς φορὲς ὅτι ὁ κόσμος πρέπει νὰ ἐκκλησιοποιηθεῖ. Αὐτὸ θὰ γίνει μόνον ὅταν οἱ διὰ μέσου τῶν αἰώνων Ἀπόστολοι καὶ γενικὰ ἡ Ἐκκλησία θὰ καλοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὴν «τράπεζα» τοῦ Κυριακοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ ὄχι στὴν τράπεζα τῶν διαπραγματεύσεων. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ἐφαρμόσουν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ: «δότε ὑμεῖς φαγεῖν» αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο φιλανθρωπικὸ καὶ κοσμικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, διότι διὰ τοῦ ἁγιαζομένου μικροκόσμου (τοῦ ἀνθρώπου) μεταφέρεται ὁ ἁγιασμὸς σὲ ὅλο τὸν μακρόκοσμο (σὲ ὅλη τὴν φύσι).
. Ἑπομένως ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κόσμου πραγματοποιεῖται στὴν θεία Εὐχαριστία. Ἀπὸ Ὀρθόδοξη πλευρὰ δὲν νοεῖται πνευματικὴ ζωὴ χωρὶς θεία Εὐχαριστία καὶ θεία Κοινωνία. Οὔτε νοεῖται ἀληθινὴ μετοχὴ στὴν θεία Εὐχαριστία, ὅταν εἴμαστε διεσπασμένοι σὲ κομματικὲς παρασυναγωγές. Οὔτε νοοῦνται οἱ «ἰδιωτικὲς» λειτουργίες καὶ ἡ ὁποιαδήποτε διάσπασι τῆς Εὐχαριστιακῆς ἑνότητος, ἔστω γιὰ τὴν ἐξυπηρέτησι τοῦ λαοῦ. Ἂν θέλουμε νὰ ζοῦμε κοινωνικὰ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε Εὐχαριστιακά. Τότε ἡ ἔρημος τῆς ζωῆς μας γίνεται πνευματικὸς σιτοβολών. Στὴν περιοχὴ τοῦ θανάτου ξεπηγάζει ἡ ζωή.
πηγή : Χριστιανική Βιβλιογραφία

ΣΧΟΛΙΟ Μέ μεγάλη διαύγεια αποτυπωμένη η αιρετική διδασκαλία τού Ζηζιούλα.

Είναι αμαρτία νά χρησιμοποιούμε τόν Ιγνάτιο τόν Θεοφόρο, τόσο μονομερώς, γιά νά υποστηρίξουμε τήν θέση τής ιεραρχίας καί μόνο. Ο Ιγνάτιος κράτησε τήν θεανθρωπότητα τού Κυρίου μέ σφρίγος. Κάτι πού χάνεται σήμερα καί μάλιστα εις βάρος τού ιδίου τού Ιγνάτιου. Είναι ο μόνος αποστολικός πατήρ στόν οποίο απαντά σαφώς η έννοια τής προαιωνίου Τριάδος. Καί συσχετίζοντας μάλιστα τόν πνευματικό βίο μέ τήν Τριάδα γράφει : οι πιστοί είναι οικοδόμοι Θεού Πατρός, αναφερόμενοι στά ύψη διά μηχανής Ιησού Χριστού, ός εστί σταυρός, σχοινίω χρώμενος τώ Πνεύματι τώ Αγίω (Εφεσ.9.1).

Κράτησε τήν πρέπουσα ισορροπία τής χριστιανικής ζωής, δηλώνοντας πώς η εκκλησία συνυπάρχει μέ τόν Χριστό, ως εγκεκραμένη Αυτώ (Σμυρν.8,2). Όταν οι πιστοί τής Ρώμης μεσολαβούσαν γιά τήν απαλλαγή του από τό μαρτύριο τούς έργαψε : ότι θέλει νά καταστεί λόγος Θεού, θυσιαστήριο, αληθής χριστιανός, καθαρός άρτος Χριστού, απελεύθερος.
Δέν άφησε ποτέ νά εννοηθεί πώς ο επίσκοπος μπορεί νά είναι αυτοσκοπός.  Εξασφαλίζει τήν ενότητα τής εκκλησίας, αλλά ξέρουμε τί σημαίνει ενότης τής εκκλησίας; Σημαίνει ότι υπάρχει μία σωτηρία, αυτή πού προσφέρει ο Κύριος : ο χριστιανός είναι αθλητής εις τό στάδιο τού παρόντος βίου μέ έπαθλον τήν αιώνιον ζωήν (Πολυκ.2,3). Πρώτο στοιχείο τής προσπάθειας αυτής είναι η πίστις στόν Θεό καί στόν Ιησού Χριστό, όπως καί η πίστη στήν αξία τών αποτελεσμάτων  τής Θείας οικονομίας. Δεύτερο στάδιο, η ηθική συμμόρφωσις, η ομοήθεια Θεού. Τρίτον η απάρνησις τού κόσμου καί τής παρούσης ζωής. Μερική απάρνηση είναι η απόρριψη τού κοσμικού φρονήματος, πλήρης είναι ο πόθος τού μαρτυρίου, πού είναι τρόπος μιμήσεως τού Χριστού (αυτού τού πόθου συνέχεια είναι ο Ησυχασμός, ο οποίος δέν έχει πλέον θέση στή ζωή τής εκκλησίας καί θά δούμε γιατί). Ο εμώς έρως εσταύρωτε καί ουκ εστιν εν εμοί πύρ φιλόϋλον. Ύδωρ δέ ζών καί λαλούν εν εμοί, δεύρο πρός τόν Πατέρα. Η διά τού θανάτου ελευθέρωσις τού ανθρώπου συνίσταται εις τήν διάλυσιν τού δεσμού μέ ΄τον κόσμον τούτο καί όχι εις τήν απαλλαγήν εκ τού σώματος, η σάρξ είναι ιερά κάι διαποτίζεται από τό πνεύμα.

Ο επίσκοπος λοιπόν κατά τόν Ιγνάτιο κρατά ενωμένη τήν πίστη τών Αποστόλων όπως εξεφράσθη στίς πράξεις, μέ τήν Σωτηρία πού προσφέρει ο Κύριος. Δέν είναι ο επίσκοπος αρχή καί τέλος. Καί η οδός τής Σωτηρίας διεγράφη διά παντός στήν φιλοκαλία, στόν Ησυχασμό. Δέν υπάρχει άλλη Σωτηρία πλήν αυτής. Γιατί όμως απεβλήθη ο Ησυχασμός από τήν σημερινή εκκλησία; Διότι ο κλήρος δέν αγωνίζεται πλέον γιά τή Σωτηρία του. Η χειροτονία δέν είναι μιά κλήση πρός τήν Σωτηρία, όπως τό χάρισμα. Ο κληρικαλισμός έχει επιβάλλει τήν ύβρι ότι ο χειροτονημένος είναι ήδη σωσμένος.

πηγή

ΠΩΣ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μια φορά ήταν ένα μικρό αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό.
Ηξερε ότι θα ήταν ένα μακρύ ταξίδι, μέχρι εκεί που έμενε ο Θεός, και έτσι έφτιαξε την βαλίτσα του, έβαλε μέσα λίγο κέικ, λίγα αναψυκτικά και ξεκίνησε το ταξίδι του. 
Όταν είχε προχωρήσει γύρω στα τρία τετράγωνα, είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα, να κάθεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο και να κοιτάζει τα περιστέρια. 
Το αγόρι την πλησίασε και κάθησε δίπλα της. Έιχε διψάσει ο μικρός. Άνοιξε την βαλίτσα του να πιεί ένα αναψυκτικό. 
Παρατήρησε πως η κυρία ήταν πολύ πεινασμένη και έτσι έκοψε ένα κομμάτι από το κέικ και της έδωσε. Εκείνη με ευγνωμοσύνη το δέχτηκε και του χαμογέλασε πλατιά. 
Το χαμόγελο της ήταν τόσο υπέροχο που ήθελε να το ξαναδεί, έτσι της έδωσε και ένα κουτάκι χυμό. Εκείνη του ξαναχαμογέλασε. Το αγόρι ήταν ενθουσιασμένο.

Κάθησαν όλο το απόγευμα εκεί. Έπιναν, έτρωγαν, δίχως να πουν ούτε μια λέξη.Όταν βράδυασε αρκετά, το μικρό αγόρι αισθάνθηκε κουρασμένο και αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι. Αφού είχε προχωρήσει λίγα βήματα, γυρίζει και τρέχει στην κυρία και της δίνει μια μεγάλη αγκαλιά. Εκείνη του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο που είχε δει ποτέ στην ζωή του. 
Όταν γύρισε στο σπίτι του η μητέρα του γεμάτη έκπληξη που το είδε με την υπέροχη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του το ρώτησε: 
- Τι σε έκανε τόσο χαρούμενο σήμερα; 
- Εφαγα μεσημεριανό με τον Θεό, της απάντησε εκείνο. 
Προτού του πεί κάτι η μητέρα του, εκείνο συνέχισε: 
- Και ξέρεις ε; Αυτή έχει το πιο όμορφο χαμόγελο στον κόσμο. 
Εν τω μεταξύ, η γυναίκα επίσης πολύ χαρούμενη επέστρεψε στο σπίτι της. Ο γιος της την ρώτησε: 
- Γιατί είσαι τόσο χαρούμενη σήμερα μητέρα; 
- Έφαγα κέικ σήμερα στο πάρκο με τον Θεό, απάντησε αυτή. 
Και πριν την ξαναρωτήσει κάτι ο γιος της συμπλήρωσε: 
- Και ξέρεις ε; Είναι πολύ πιο νέος από ο,τι τον φανταζόμουν. 
Yποτιμούμε την δύναμη που έχει ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, μια καλή κουβέντα, μια αγκαλιά. 
Ολα αυτά τα «μικρά και ασήμαντα» έχουν την δύναμη να γυρίσουν στην ζωή μας, τα πάνω κάτω.

 πηγή