Σαράντος Ι. Καργάκος : Tα «χουέλιας» του ’21

(Στη μνήμη του Καπετάν Νικόλα Κωστάρα)

Κάθε φορά που πλησιάζει μια εθνική επέτειος τρέμω για τους... νεκρούς μας! Μην έλθουν από τα βάθη του Κά­τω Κόσμου και, βλέποντας τα χάλια του Πάνω Κόσμου μας, ζητήσουν από το Χάρο να τους πάει στα τρίσβαθα κι ακόμη πιο βαθειά. Είναι θλιβερό σε κάθε εθνική επέτειο οι ήρωες νεκροί μας να διαπιστώνουν μελαγχολικά, πόσο δεν μοι­άζουνε με μας. Εκείνοι ήσαν από άλλη «πάστα». Εμείς γί­ναμε πιο μαλακοί κι από οδοντόπαστα. Φοβόμαστε ακόμη και τη σκιά μας! Οι μόνοι που λεβεντοπερπατούν είναι οι κακοποιοί.

Οι πιο αδιάντροποι νοσφίζονται και το ’21. Κι ήταν φυσικό γιατί χάσαμε τα ίχνη, χάσαμε το βηματισμό που μας έφερναν ως το ’21.

Διάβασα πριν από καιρό κάτι εντυπωσιακό. Κοντά στην Αβάνα υπάρχει το πιο σεβάσμιο μνημείο της Κούβας: Μια σειρά από αχνάρια ποδιών πάνω στον πετρωμένο πηλό στην όχθη μιας λίμνης. Τα αχνάρια αυτά είναι γνωστά με την ονομασία «Χουέλιας ντε Ακαχουλίνκα». Χουέλιας είναι τα αχνάρια και Ακαχουλίνκα είναι το όνομα της λί­μνης. Σ’ έναν απρόσεκτο επισκέπτη κάποιος από τους γέ­ροντες της περιοχής έκανε μια παρατήρηση σοφή: «Πρό­σεχε που πατάς, γιατί τ’ αχνάρια σου μπορεί να ζήσουν περισσότερο από σένα»!

Δεν νομίζω ότι έχει λεχθεί τίποτε σοφώτερο για την ιστορία. Λένε πως η ιστορία είναι μια επιστήμη –και τέχνη προσθέτω εγώ– που μελετά τα αχνάρια που ζουν περισ­σότερο από μας. Τα ίχνη που μας δείχνουν από πού προ­ερχόμαστε, ώστε να ξέρουμε και προς τα πού πρέπει να πορευόμαστε. Βέβαια στην Κούβα υπάρχει και κάτι που οι εντόπιοι ονομάζουν «μάτα πόλο», δίλεκτη φράση που μπορεί να αποδοθεί με τον όρο «δεντροφονιάς». Πρόκειται για φυτά τύπου κληματσίδας που ζουν παρασιτικά, που αναρριχώνται και στα πανύψηλα «μπάνιαν», τα στραγγίζουν, τα στραγγαλίζουν και ζουν αυτά, τα παράσι­τα, ενώ τα δέντρα που τα φιλοξένησαν πεθαίνουν.

Με όλη αυτή την εισαγωγή θέλω να πω ότι κάποιοι στον τόπο μας εδώ και καιρό προσπαθούν να σβήσουν τα «χουέλιας» του ’21 κι έτσι να μην ισχύει στη ζωή μας το Κρητικό: «Των μπροστινών πατήματα, των πισινών γεφύ­ρια». Να μη βαδίζουμε, όπως βάδιζαν οι πρόγονοί μας, που, όπως γράφει ο Μακρυγιάννης, έκαναν τον τόπο τούτο «να ματαειπωθεί Ελλάς». Να μην ξέρουμε πού πατάμε και προς τα πού τραβάμε και απυξίδωτοι να βαδί­ζουμε απροσδιόριστα στο σκοτάδι του μέλλοντος.

Αυτοί οι «δεντροφονιάδες», που με κομματικές πλάτες ανέβηκαν σε θώκους ψηλούς και με κάθε λογής παρεμβο­λές ελέγχουν την επίσημη διανόηση και τα λεγόμενα «μήντια», προσπαθούν να θανατώσουν την Βασιλικήν Δρυν της Ιστορίας του ’21 και οι νέοι μας ανιστόρητοι να ακολουθούν το «μονοπάτι του τυφλού άνθρωπου», όπως λένε οι Ινδιάνοι του Μεξικού. Παρά την πολική θερμοκρα­σία που τυλίγει όσους τολμούν να μάχονται για να μην εξαλειφθεί η μνήμη του ’21, υπάρχουν ακόμη Αργοναύτες του πνεύματος. Ήρωες της αυταπαρνήσεως που μοχθούν να μην οδηγηθεί ο λαός μας στη «Χώρα των Τυφλών». Να αποτραπεί η πνευματική και εθνική μας τύφλωση.

Αλλ’ αυτοί δεν αρκούν και φοβάμαι ότι ματαιοπονούν. Ο λαός μας –ιδίως ο κόσμος της νεολαίας– έχει μείνει παντελώς άρριζος. Το δέντρο της παραδόσεως έχει κοπεί σύρριζα. Οι ρίζες που φθάνουν ως τις φλέβες του ’21 έχουν σπάσει. Ο λαός μας νόμισε ότι απογειώθηκε, επει­δή πήγε ψηλά σαν τον χαρταετό. Αλλά με κομμένο σπάγ­κο! Τώρα κινδυνεύει να χαθεί από το μαύρο του το χάλι στα χάη της ιστορίας του μέλλοντος. Διότι και το μέλλον έχει τη δική του ιστορία. Δυστυχώς στους καιρούς μας χάθηκαν οι Σίβυλλες και τα μαντεία των αρχαίων χρόνων που μέσω των χρησμών εξεμαίευαν από τους θεούς τα σκοτεινά νήματα της μοίρας. Και η χριστιανικότητά μας έχει αρχίσει να χάνει τα διαισθητικά της χαρακτηριστικά. Το πολύ να λειτουργεί σαν μία παρηγορητική δύναμη· όχι σαν οδοδείκτης. Δεν πιστεύουμε ειλικρινά στο δρόμο που μας δείχνει. Ασκούμε υποκρισία θρησκευτικότητας. Ο Γολγοθάς έχει πολύ ανήφορο...

Η δική μου γενιά που γαλουχήθηκε με πολύ ’21 απέρ­χεται. Η παλαιότερη jam transiit. Έχει ήδη απέλθει. Μες στην έρμη χώρα, ποιος μένει να κρατήσει άσβηστο τον πυρσό του ’21; Πόσοι από τους λεγόμενους σοφούς, που κατά καιρούς καλούν οι κυβερνήτες μας να τους δώσουν φως, μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν την απόκρυφη γλώσσα της μοίρας; Δεν αερολογώ και ούτε μου αρέσει να παραπέμπω σε μεταφυσικού τύπου λύσεις. Ωστόσο, ακράδαντα πιστεύω ότι το μέλλον των νέων είναι κρεμα­σμένο με μία κλωστή από ουράνιο φως.

Κι αυτό το φως μάς το προσφέρει άπλετα η μελέτη του ’21. Ας σκύψουν οι νέοι στις πρωτογενείς πηγές. Τι είναι η δική μας κατάσταση μπρος στα ζοφερά χρόνια της σκλαβιάς; Λέγει ο Γέρος του Μοριά στα «Απομνημονεύ­ματα» που υπαγόρευσε στον Γ. Τερτσέτη:

«Αφού χαλιώντας η Κωνσταντινούπολις επυκνώθη ολούθε το σκοτάδι της δουλείας, συνέβη εις την ελληνικήν φυλήν, ό,τι συμβαίνει την νύχτα εις τον κόσμον, που η ώρα η πλέον σκοτεινή, η πλέον θαμπή της νυχτός είναι η ώρα που σιμώνει το φως της ημέρας».

Αλλά το φως του γλιτωμού δεν έρχεται μόνο του. Πρέ­πει να το ζητήσουμε και να μοχθήσουμε να το φέρουμε στην ψυχή και το πνεύμα μας. Χρειάζεται επίπονη και επί­μονη προσπάθεια για να αναστήσουμε μέσα μας το ’21. Όπως γράφω σε τελευταία μελέτη μου το ’21 έχει πολύ πληγωθεί. Πρέπει να κλείσουμε τις δικές του για να κλεί­σουν και οι δικές μας πληγές. Πληγώνοντας το παρελθόν, πληγώνουμε το παρόν και το μέλλον.

Σαράντος Ι. Καργάκος

πηγή

Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιὸ πνευματικὴ ἐπανάσταση ποὺ ἔγινε στὸ κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη!

Πηγή: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό 

Τοῦ Φώτη Κόντογλου  

Ἡ ἐπανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορὲς ἀπὸ κάποιες ὑλικὲς αἰτίες, ποὺ εἶναι ἡ σκλαβιά, ἡ στέρηση, ἡ κακοπέραση, τὰ βασανιστήρια, ἡ περιφρόνηση. Ἡ λευτεριὰ εἶναι ἡ θεότητα ποὺ λατρεύει ὁ ἐπαναστάτης, καὶ γι’ αὐτὴ χύνει τὸ αἷμα του. Μὰ τὴ λευτεριά, πολλὲς φορές, σὰν τὴν ἀποχτήσει ὁ ἐπαναστάτης, δὲν τὴ μεταχειρίζεται γιὰ πνευματικοὺς σκοπούς, ἀλλὰ γιὰ νὰ χαρεῖ τὴν ὑλικὴ ζωὴ μονάχα. Κοντὰ στὴν ὑλικὴ ζωὴ ἔρχεται κ’ ἡ πνευματική, μὰ τὶς περισσότερες φορὲς γιὰ πνευματικὴ ζωὴ θεωροῦνε οἱ ἄνθρωποι κάποιες ἀπολαύσεις ποὺ εἶναι κι αὐτὲς ὑλικές, κι ἃς φαίνονται σὰν πνευματικές. Ἕνας ἐπαναστάτης τῆς γαλλικῆς ἐπανάστασης, νὰ ποῦμε, θεωροῦσε γιὰ πνευματικὰ κάποια πράγματα πού, στ’ ἀλήθεια, δὲν ἤτανε πνευματικά. Αὐτὸς ἤθελε ν’ ἀποχτήσει τὴ λευτεριά, γιὰ νὰ κάνει αὐτὰ ποὺ νόμιζε πὼς εἶναι σωστὰ καὶ δίκαια γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ τοῦτο τὸν κόσμο μοναχά, δηλαδὴ γιὰ τὴν ὑλικὴ ζωή τους, μὴ πιστεύοντας πὼς ὑπάρχει τίποτ’ ἄλλο γιὰ νὰ τὸ ἐπιδιώξει ὁ ἄνθρωπος. Γι’ αὐτὸ λέγω πώς, γιὰ τὶς περισσότερες ἐπαναστάσεις, οἱ αἰτίες ποὺ τὶς κάνανε νὰ ξεσπάσουνε σταθήκανε ὑλικές, καὶ ἡ ἐλευθερία ποὺ ἐπιδιώξανε ἤτανε προορισμένη νὰ....

ἱκανοποιήσει μονάχα ὑλικὲς ἀνάγκες.

Ἡ ἑλληνικὴ ὅμως Ἐπανάσταση εἶχε μὲν γιὰ αἰτία καὶ τὶς ὑλικὲς στερήσεις καὶ τὴ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ὅπως ἡ κάθε ἐπανάσταση, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ’ αὐτὲς τὶς αἰτίες, εἶχε καὶ κάποιες ποὺ εἶναι καθαρὰ πνευματικές. Καὶ πνευματικό, κατὰ τὴ γνώμη μου, ἀληθινὰ πνευματικό, εἶναι ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὸ πνευματικὸ μέρος τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὴ ψυχή του, δηλαδὴ μὲ τὴ θρησκεία.

Ἡ σκλαβιὰ ποὺ ἔσπρωξε τοὺς Ἕλληνες νὰ ξεσηκωθοῦνε καταπάνω στὸ Τοῦρκο δὲν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση καὶ ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά,ἀπάνω ἀπ’ ὅλα, τὸ ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νὰ χαλάσει τὴ πίστη τους, μποδίζοντάς τους ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ χρέη τους, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καὶ σφάζοντας ἢ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδὴ δὲν ἀρνιόντανε τὴ πίστη τους γιὰ νὰ γίνουνε μωχαμετάνοι. Γιὰ τοῦτο πίστη καὶ πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καὶ τὸ ἴδιο πράγμα, καὶ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθούσανε δὲν ἤτανε μονάχα ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθοῦνε ὅλοι οἱ ἐπαναστάτες, ἀλλὰ ἡ λευτεριὰ νὰ φυλάξουνε τὴν ἁγιασμένη πίστη τους, ποὺ μ’ αὐτὴν ἐλπίζανε νὰ σώσουνε τὴ ψυχή τους. Γιατί, γι’ αὐτούς, κοντὰ στὸ κορμί, ποὺ ἔχει τόσες ἀνάγκες καὶ ποὺ μὲ τόσα βάσανα γίνεται ἡ συντήρησή του, ὑπῆρχε καὶ ἡ ψυχή, ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς πὼς ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σῶμα, ὅσο περισσότερο ἀξίζει τὸ ροῦχο ἀπ’ αὐτό.

Ἐκεῖνες οἱ ἅπλες ψυχές, ποὺ ζούσανε στὰ βουνὰ καὶ στὰ ρημοτόπια, ἤτανε διδαγμένες ἀπὸ τοὺς πατεράδες τους στὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ, καὶ γνωρίζανε, μ’ ὅλο ποὺ ἤτανε ἀγράμματες, κάποια ἀπὸ τὰ λόγια του, ὅπως εἶναι τοῦτα: «Τί θὰ ὠφελήσει ἄραγε τὸν ἄνθρωπο, ἂν κερδίσει τὸν κόσμον ὅλο, καὶ ζημιωθεῖ τὴ ψυχή του;» Ή: «Τί θὰ δώσει ἄνθρωπος γιὰ πληρωμὴ τῆς ψυχῆς του;» «Ἡ ψυχὴ εἶναι πιὸ πολύτιμη ἀπὸ τὴ τροφή, ὅπως τὸ κορμὶ ἀπὸ τὸ φόρεμα!»  κ.α.

Γιὰ τοῦτο, κατὰ τὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, χιλιάδες παλληκάρια σφαχτήκανε καὶ κρεμαστήκανε καὶ παλουκωθήκανε γιὰ τὴ πίστη τους, ἀψηφώντας τὴ νεότητά τους, καὶ μὴ δίνοντας σημασία στὸ κορμί τους καὶ σὲ τούτη τὴ πρόσκαιρη ζωή. Στράτευμα ὁλάκερο εἶναι οἱ ἅγιοι νεομάρτυρες, ποὺ δὲ θανατωθήκανε γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ τούτης τῆς ζωῆς, ἀλλὰ γιὰ τὴ πολύτιμη ψυχή τους, ποὺ γνωρίζανε πὼς δὲ θὰ πεθάνει μαζὶ μὲ τὸ κορμί, ἀλλὰ θὰ ζήσει αἰώνια. Ἀκούγανε καὶ πιστεύανε ἀτράνταχτά τα λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶπε: «Μὴ φοβηθεῖτε ἐκεῖνον ποὺ σκοτώνει τὸ σῶμα, καὶ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτα παραπάνω. Ἀλλὰ νὰ φοβηθεῖτε ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ θανατώσει καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴ ψυχή».

Ἡ ἐλευθερία, ποὺ γι’ αὐτὴ θυσιάζονταν, δὲν ἤτανε κάποια ἀκαθόριστη θεότητα, ἀλλὰ ἤτανε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ γι’ αὐτὸν εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ὅπου το Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ ἐλευθερία.» Κι ἀλλοῦ λέγει: «Σταθεῖτε στερεὰ στὴν ἐλευθερία ποὺ σᾶς χάρισε ὁ Χριστός, σταθεῖτε καὶ μὴν πέσετε πάλι στὸ ζυγὸ τῆς δουλείας. Γιατί γιὰ τὴν ἐλευθερία σᾶς κάλεσε. Ἀλλὰ τὴν ἐλευθερία μὴν τὴν παίρνετε μονάχα σὰν ἀφορμὴ γιὰ τὴ σάρκα σας».

Γιὰ τοῦτο εἶναι ἁγιασμένη ἡ ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, κι ἁγιασμένοι οἱ πολεμιστές της, ὅπως ἤτανε ἁγιασμένοι ὅσοι πολεμήσανε μαζὶ μὲ τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, πρὶν ἀπὸ τρακόσα ἐξηνταοχτῶ χρόνια, κατὰ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης, καταπάνω στὸν ἴδιο ὀχτρὸ τῆς πίστης τους.

Στὴν ἐπανάσταση τοῦ Εἴκοσι ἕνα, ὅπως καὶ στὴν πολιορκία τῆς Πόλης, μαζὶ μὲ τοὺς λαϊκοὺς πολεμούσανε πλῆθος ραφοφορεμένοι, καλόγεροι, παπάδες καὶ δεσποτάδες, καὶ τραβούσανε μπροστὰ μὲ τὸ σταυρὸ στὸ χέρι, κι ἀπὸ πίσω τους χίμιζε κλαίγοντας ὁ λαός, κ’ ἔψελνε:

Γιὰ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία, γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία, γι’ αὐτὰ τὰ δύο πολεμῶ, μ’ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ, κι ἂν δὲν τὰ ἀποκτήσω, τί μ’ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;

Στὴ Πόλη κρεμάστηκε ὁ πατριάρχης Γρηγόριος, ἀνοίγοντας πρῶτος το μαρτυρολόγιο τῆς Ἐπανάστασης. Ὁ Θανάσης Διάκος πολέμησε σὰν νέος Λεωνίδας, καὶ σουβλίστηκε γιὰ τὴ πίστη του. Ὁ Παλαιῶν Πατρὼν Γερμανός, ὁ Ἠσαΐας Σαλώνων, ὁ Ρωγῶν Ἰωσήφ, ὁ Παπαφλέσσας, ὁ Θύμιος Βλαχάβας, κι ἄλλοι πολλοί, πολεμήσανε γιὰ τὴν ἁγιασμένη πατρίδα τους.

Στὴ Τριπολιτσὰ κλειστήκανε στὴ φυλακὴ κατὰ τὴν Ἐπανάσταση οἱ δεσποτάδες τοῦ Μοριά, κ’ οἱ περισσότεροι πεθάνανε μὲ ἀβάσταχτα μαρτύρια. Τὸ ἴδιο καὶ στὴ Πόλη, φυλακωθήκανε καὶ κρεμαστήκανε πολλοὶ δεσποτάδες.

Παρακάτω βάζω λίγα λόγια ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιο τοῦ ἀντιναύαρχου Γεωργίου Σαχτούρη:

«Παρασκευή, 25 Δεκεμβρίου. Ἑορτὴ τῶν Γενεθλίων τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀραγμένοι εἰς Ντάρδιζα μὲ ἥσυχον ἀέρα τῆς τραμουντάνας, πλὴν μὲ χιόνια. Αὐτὴν τὴν ἡμέρα, διὰ τὸ χαρμόσυνόν τῆς ἑορτῆς, τὸ πρωί, ὑψώνοντας τὴν σημαίαν μας, ἐρρίχθη καὶ μία κανονιά, καθὼς καὶ ὅλα τα ἑλληνικὰ ἐδῶ ἀραγμένα τὸ αὐτὸ ἔπραξαν.

Κυριακή, 15 Αὐγούστου. Ἑορτὴ τῆς Θεοτόκου. Ἐξημερώθημεν ἀραγμένοι. Ὑψώσαμεν τὰς σημαίας καὶ ἐρρίξαμεν καὶ ἀπὸ μίαν κανονιὰν διὰ τὸ χαρμόσυνόν τῆς ἡμέρας».

Ὁ ναύαρχος Κουντουριώτης ἔκανε τὴ προσευχή του, σὰν τοὺς παλιούς, νὰ τὸν βοηθήσει ἡ Παναγία στὴ ναυμαχία τῆς «Ἕλλης», κι ὅπου ἀλλοῦ τὸν καλοῦσε τὸ χρέος του. Τὸ ἴδιο κάνανε καὶ κάνουνε ὅλοι οἱ Ἕλληνες στὸ πόλεμο.

Κατὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, πρῶτοι οἱ ἄνθρωποι τῆς θρησκείας πληρώσανε μὲ τὴ ζωὴ τοὺς τὸ καινούργιο χαράτσι στὸν ὀχτρὸ τῆς πίστης μας. Ὁ μητροπολίτης τῆς Σμύρνης Χρυσόστομος κρεμάστηκε, ὁ δεσπότης τῶν Κυδωνιῶν Γρηγόριος θάφτηκε ζωντανός, ὁ Μοσχονησίων Ἀμβρόσιος θανατώθηκε ἄσπλαχνα, κι ὅλοι οἱ παπάδες κ’ οἱ καλόγεροι περάσανε ἀπὸ τὸ σπαθί.

Οἱ Γερμανοὶ κ’ οἱ Ἰταλοὶ θανατώσανε κι αὐτοὶ τοὺς ρασοφορεμένους τῶν χωριῶν, γιὰ νὰ μὴν ἀπομείνουν παραπίσω ἀπὸ τοὺς ἄλλους θεομάχους.

Ναί! Πίστη καὶ πατρίδα εἶναι γιὰ μᾶς ἕνα πράγμα. Κι ὅπως πολεμᾶ τὸ ἕνα, πολεμᾶ καὶ τ’ ἄλλο, κι ἃς μὴν ξεγελιέται.

Ἡ μάννα μας ἡ πνευματικὴ εἶναι ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ποὺ ποτίστηκε μὲ πολὺ κι ἁγιασμένο αἷμα. Κανένας λαὸς δὲν ἔχυσε καὶ δὲν χύνει ὡς τὰ σήμερα τὸ αἷμα του γιὰ τὴ πίστη, ὅσο ὁ δικός μας. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ὁ θησαυρὸς ὁ κρυμμένος κι ὁ πολύτιμος μαργαρίτης ποὺ λέγει ὁ Χριστός. 

το είδαμε εδώ

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΑΤΑΞΥ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΝ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Διαφορές μεταξύ συμβόλων και σημείων

Το σύμβολο είναι κάτι το διαρκές ενώ το σήμα είναι στιγμιαίο.

Για παράδειγμα, ό σωματικός θάνατος γενικώς, είναι σύμβολο του θανάτου της ψυχής. Ό θάνατος πάλι του υιού του βασιλιά Δαυίδ εξαιτίας της πατρικής αμαρτίας, αποτελεί σήμα για τον πατέρα του, με το όποιο διαπιστώνεται ή αμαρτία και ό Δαυίδ καλείται σέ μετάνοια.

Ό ήλιος είναι το μεγαλύτερο σύμβολο του Θεού μέσα στη φύση ενώ ή συσκότιση του ηλίου αποτελεί θείο σήμα προς τούς ανθρώπους.

Ό λίθος είναι σύμβολο του Χριστού και της πίστης στο Χριστό, ως θεμελίου επάνω στο όποιο οικοδομείται ή πνευματική ζωή. Οι ραγισμένοι λίθοι όμως κατά τον θάνατο του Χριστού είναι ένα σήμα.

Το άγριο θηρίο είναι σύμβολο κάποιου πάθους. Όταν όμως το θηρίο επιτίθεται σέ ανθρώπους και τούς κατασπαράσσει (όπως τα παιδιά πού χλευάζουν τον προφήτη Ελισαίο), τότε αυτό γίνεται σήμα (Δ' Βασ. 2, 23-24).

Ό άνεμος είναι και αυτός ένα από τα σύμβολα του Πνεύματος του Θεού. Μα όταν ό άνεμος συντρίψει ένα σπίτι, τότε καθίσταται σήμα.

Ό σταυρός είναι σύμβολο του πάθους και της σωτηρίας, αλλά ό σταυρός πού εμφανίστηκε στον ουρανό ενώπιον του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου -ή εκείνος πού θα φανεί πριν από την Δευτέρα Έλευση του Κυρίου- είναι σήμα.

Το ύδωρ είναι σύμβολο της χάριτος του Θεού και της καθάρσεως, μα ό κατακλυσμός και ή πλημμύρα είναι σήμα.

Ό άνθρωπος στις σχέσεις του με τη φύση αποτελεί σύμβολο του Θεού.

Όμως, ό ένας ή ό άλλος άνθρωπος πού με την ζωή του ή και με τούς λόγους του σέ προειδοποιεί για κάτι, είναι ένα σήμα.

Το να πάσχει κάποιος δίχως κρίμα καθώς και το να πάσχει επειδή έσφαλλε, είναι σήμα.

Οι σωματικές ασθένειες γενικότερα συμβολίζουν τις πνευματικές οφειλές, αλλά ή αιφνίδια νόσος μέσα στην οικογένεια είναι ένα σήμα.

Σήμα είναι και το σαφές όνειρο το όποιο δεν χρειάζεται ερμηνεία. Το όνειρο όμως μπορεί να είναι και συμβολικό, όταν περιέχει εικόνες και πράξεις τα όποια χρήζουν ερμηνείας.

Με ένα λόγο, όλος ό ορατός κόσμος αποτελεί σύμβολο της αοράτου και πνευματικής πραγματικότητας.

Υπηρετεί όμως και σαν σήμα των σχέσεων των κτισμάτων, σχέσεων, αλλοιώσεων, μεταβολών, πράξεων, γεγονότων και καταστάσεων.

Γι’ όποιον έχει εισχωρήσει στην επιστήμη του πνεύματος και έχει ενώπιων του ανοιχτή την 'Αγία Γραφή του Θεού, δεν είναι διόλου δύσκολο να ξεχωρίσει τα σύμβολα από τα σήματα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΜΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ. 

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

πηγή

Κατάντησαν την Ελλάδα κακέκτυπο των «πολιτισμένων» δυτικών χωρών

Παραδίδουμε στα παιδιά μας την Ελλάδα της φτώχειας και της μιζέριας. Της κατάπτωσης και της κατάθλιψης. Την Ελλάδα της ηττοπάθειας και του σκοταδισμού.

Την Ελλάδα των αξιών και των παραδόσεων, την Ελλάδα του πολιτισμού, των τεχνών και των επιστημών, την Ελλάδα της ορθοδοξίας, της οικογένειας, μα πάνω από όλα της αγάπης για την πατρίδα...

Αυτή την Ελλάδα κληρονομήσαμε, μα ας αναρωτηθούμε όλοι, ποια Ελλάδα παραδίδουμε στα παιδιά μας;

Την Ελλάδα της φτώχειας και της μιζέριας. Την Ελλάδα της κατάπτωσης και της κατάθλιψης. Την Ελλάδα της ηττοπάθειας και του σκοταδισμού. Την Ελλάδα της αθεΐας που κάποιοι επέβαλαν ως μόδα της εποχής, της απιστίας και των διαζυγίων, της υπογεννητικότητας-με τους θανάτους να ξεπερνούν πλέον σε ετήσια βάση τις γεννήσεις, την παγκοσμιοποιημένη Ελλάδα που δεν αναγνωρίζει σύνορα, που πρέπει να είναι ξέφραγο αμπέλι στις ορέξεις των νονών της λαθρομετανάστευσης και των ναρκωτικών, που δεν πρέπει να έχει τη δική της σκέψη, τη δική της άποψη, τη δική της φωνή. Την Ελλάδα που έπαψε να διεκδικεί!

Να διεκδικεί και να παλεύει για ένα καλύτερο αύριο.

Για το καλό των παιδιών της. Της επόμενης γενιάς. Των επόμενων γενεών.

Και πώς να συμβεί κάτι τέτοιο αφού δεν υπάρχει το όραμα και ο στόχος.

Πώς να συμβεί όταν η διαφθορά, ο εύκολος πλουτισμός, τα λάθος πρότυπα, έχουν πλήρως αποπροσανατολίσει τη ζωή όλων μας;

Πώς να συμβεί όταν στόχος ζωής έγινε το καλύτερο σπίτι, το καλύτερο αυτοκίνητο, το καλύτερο εξοχικό, το δεύτερο ΙΧ, το σπίτι με την πισίνα...

Τα υλικά, τα πρόσκαιρα αγαθά και τίποτα άλλο!

Όλα αυτά που στο τέλος εδώ θα μείνουν... Αλλά που είναι αρκετά για να μας βυθίσουν σε μια μόνιμη χειμερία νάρκη, τις συνέπειες της οποίας θα αντικρύσουμε μια μέρα όταν ξυπνήσουμε από τη λήθη... Μα τότε ίσως να είναι αργά!

Μια λήθη στην οποία το μόνο που μας απασχολεί είναι η αφαίρεση των θρησκευτικών από τα σχολεία, η σεξουαλική απελευθέρωση των νέων, η προάσπιση των δικαιωμάτων των λίγων σε βάρος των πολλών, ο φόβος μη χαρακτηριστείς ρατσιστής επειδή δε συμφωνείς με την εικόνα δυο ανδρών να φιλιούνται στο στόμα, τα σκάνδαλα του κάθε "επιφανούς" μέλους αυτής της κοινωνίας από την κλειδαρότρυπα κλπ κλπ...

Η Ελλάδα υπήρξε πολλές φορές στην ιστορία της φτωχή από πλούτη, μιας και οι συνεχείς πόλεμοι είχαν πάντα σαν αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση και την καθημερινή μάχη για τη διασφάλιση των απολύτως απαραίτητων αγαθών προς επιβίωση.

Ακόμα όμως και στις πιο δύσκολες χρονικά περιόδους για το έθνος, η Ελλάδα δεν έμεινε φτωχή από πνεύμα, από πίστη, από αξίες και ιδανικά, από πολιτισμό, από όραμα, από αγάπη για την πατρίδα.

Ας αφυπνιστούμε κι εμείς όσο είναι καιρός. Ήδη έχουμε λάβει τα πρώτα ανησυχητικά μηνύματα.

Είναι ο καιρός να ξυπνήσουμε από τη χειμερία νάρκη, αν και έχουμε αργήσει ήδη.

Είναι καιρός να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και διδασκόμενοι από τα εγκληματικά λάθη του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά παράλληλα εμπνεόμενοι από τις μεγάλες στιγμές του έθνους μας, να σηκώσουμε το λάβαρο της "επανάστασης"!

Και φυσικά δεν εννοούμε να κηρύξουμε τον πόλεμο στην κυριολεξία. Αλλά να κηρύξουμε τον πόλεμο στον κακό μας εαυτό, στην απραξία, στον εφησυχασμό, στη μιζέρια, στην παραπληροφόρηση και σε όσους υπηρετούν τα προαναφερόμενα.

Μόνο τότε θα είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε όπως αρμόζει σε Έλληνες, σε όλους εκείνους που επιβουλεύονται άμεσα ή έμμεσα, με δόλιους ή προφανείς σκοπούς την κυριαρχία της χώρας μας.

Μόνο τότε θα είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές με υπερηφάνεια, ότι εμείς παραλάβαμε από τους προγενέστερους, χτισμένο με κόπο και αίμα.

Μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε ότι γεννηθήκαμε και ζήσαμε ως Έλληνες!

Και για να μην ξεχνιόμαστε...

Λαός χωρίς ιστορική μνήμη, είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει τις τραγωδίες του!

πηγή

O EYAΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (25η Μαρτίου) «Πανηγύρι της πίστης και της λευτεριάς»

Εισαγωγή 

     «Πανηγύρι της πίστης και της λευτεριάς» κατά τον ποιητή ή 25^η Μαρτίου. Την ημέρα αυτή καλούμεθα να θυμηθούμε τους αγώνες που έκαναν οι ηρωϊκοί μας πρόγονοι, για να αποτινάξουν την για 400 χρόνια σκλαβιά των Τούρκων, αλλά και να συμμετάσχουμε στο σπουδαιότερο γεγονός που πραγματοποιήθηκε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία: στην σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού (του 2^ου προσώ­που της Αγίας Τριάδος)στα σπλάχνα της Παναγίας μας.

      Κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ο άπειρος Θεός, («αμήτωρ» εκ Πατρός) γίνεται άνθρωπος(ἀπάτωρ εκ μητρός), δηλ. αυτό που δεν ήταν, αλλά συγχρόνως παραμένει και αυτό που ήταν, δηλ. Θεός. Ομοίως και η Υπεραγία Θεοτόκος γίνεται αυτό που δεν ήταν, δηλ. μητέρα, παραμένοντας συγχρόνως και αυτό που ήταν, δηλ. παρθένος. Είναι όντως ένα μεγάλο μυστήριο και ένα παράδοξο. Αλλά είναι γνωστό ότι «ὃπου Θεός βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις». 

 Το γεγονός προσεγγίζεται ποιητικά και θεολογικά με το ωραίο απολυτίκιο της ημέρας «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον καί τοῦ ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, υἱός τῆς Παρθένου γίνεται καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγ­γε­λίζεται. Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν: Χαῖρε, Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά Σοῦ» που μεταφράζεται/παραφράζεται ως εξής: «Σήμερον ανακεφα­λαιώνεται η σωτηρία μας και φανερώνεται το προαιώνιο μυστήριο του Θεού γι’ αυτήν. Ο Υιός του Θεού, γίνεται υιός της Παρθένου (Μαρίας) και ο (αρχάγγελος) Γαβριήλ εξαγγέλει χαρμόσυνα την χάρη αυτή. Για τον λόγο αυτό και εμείς μαζί με αυτόν, ας φωνάξουμε δυνατά : Χαίρε Συ που είσαι γεμάτη από την χάρη του Θεού, ο Κύριος είναι μαζί σου».

Ποια πρέπει να είναι η στάση του Χριστιανού απέναντι στο πρόσωπο της Θεοτόκου

Το πρώτο σημείο που μας επισημαίνει το απολυτίκιο είναι, το πώς πρέπει να στεκόμαστε και να αντιμετωπίζουμε το πρόσωπο της Θεοτόκου: να την δούμε γεμάτη από την χάρη και το φως του Θεού. Όχι γιατί από μόνη της απέκτησε αυτή την ιδιότητα, αλλά γιατί ο ίδιος ο Θεός προσέβλεψε επάνω της και την επισκίασε με το Πανάγιο Πνεύμα Του.

         Γνωρίζουμε ότι και προ του Ευαγγελισμού, είχε την χάρη του Θεού λόγω της αγίας ζωής της. Από παιδούλα τριών ετών, που οι γονείς της την αφιέρωσαν στον Θεό, εισήλθε στον Ναό και ζούσε με προσευχές και νηστείες. Κατά την παράδοση έμενε στα Άγια των Αγίων, χώρο στον οποίο έμπαινε άπαξ του έτους μόνο ο Αρχιερεύς και τρεφόταν από Αγγέλους. Έλαβε όμως την πληρότητα της Χάρης κατά τον Ευαγγελισμό της. Κατά τους Πατέρες, απηλλάγη, του προπατορικού αμαρτήματος, ως να είχε λάβει το Άγιο βάπτισμα, όταν ήρθε επάνω της το Άγιο Πνεύμα και την επισκίασε «δύναμις Υψίστου», κατά το ρήμα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ. Έκτοτε η παρουσία του Χριστού την συνοδεύει σε κάθε εκδήλωση της ζωής της. Γι’ αυτό στο πρόσωπο της Παναγίας, κρίνεται η ποιότητα της πίστεως του Χριστιανού: αποδοχή της Παναγίας ως Θεοτόκου και «Κεχαριτωμένης» Μητέρας του Χριστού σημαίνει και ορθή αποδοχή του Ιησού Χριστού. Τυχόν απόρριψη της Θεοτόκου ή υποβάθμισή της, σημαίνει και απόρριψη της «ἐν Χριστῷ» σωτηρίας. Η ανεπαρκής κατανόηση του ρόλου και της αποστολής του Χριστού, μπορεί να σημαίνει  και αλλοίωση της θείας Εικόνας Του ως Θεανθρώπου και Σωτήρος του ανθρωπίνου γένους.

     Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και οι Άγγελοι, αποτελούν για μας πρότυπα σωστής σχέσεως με την Μητέρα του Κυρίου, δηλαδή χαρισματική αναγνώριση της σχέσεως με τον Υιό της. Η τιμή προς εκείνη, συμπεριλαμβάνει και τους ανθρώπους και τους αγγέλους. Κατά την έκφραση του ιερού υμνωδού: «ἐπί σοί Χαίρει Κεχαρι­τωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις ἀγγέλων τό σύστημα καί ἀνθρώπων το γένος…». Αυτό επίσης επιβεβαιώνει την αλήθεια της πίστεώς μας ότι: «φως για τους ανθρώπους είναι οι Άγγελοι».

        Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ μας δίδαξε να την προσφωνούμε «Κεχαριτωμένη» (διότι της είπε «εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ»). Έτσι η ζωή των Αγγέλων γίνεται πρότυπο και για τους ανθρώπους, για όλη την ζωή τους, διότι οι άγγελοι επιτελούν συνεχώς το θέλημα του Θεού κατά τον λόγο του Κυρίου στην Κυριακή προσευχή, που μας δίδαξε να επιτελούμε το θέλημα του Θεού «ὡς ἐν ουρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς».

Η αρετή της Παναγίας μας «κατέβασε» τον Θεό στην γη.

     Το δεύτερο σημείο του απολυτικίου, ότι ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθέ­νου γίνεται, δίνει την αιτιολογία για την υψηλή θέση που κατέχει η Παναγία στην Εκκλησία και για την μεγάλη χάρη την οποία έλαβε από τον Θεό: δι’ αυτής, ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε άνθρωπος. Η σάρκωση του Υιού του Θεού, είναι το «ἀπ’ αἰῶνος σεσιγημένον Μυστήριον». Το Μυστήριο που γνώριζαν οι Άγγελοι «ἐν σιγῇ», αλλά δεν ήξεραν πως και πότε θα πραγματοποιηθεί, διότι δεν έπρεπε να γίνει γνωστό στις δαιμονικές δυνάμεις.

         Έτσι η Παναγία μας γίνεται «κλίμαξ ἐπουράνιος δι’ ἧς κατέβει ο Θεός» και «γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». Η Παναγία μας, για να γίνει η ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού, δανείζει την σάρκα της στον Υιό και Θεό της. Από την στιγμή αυτή η ανθρώπινη φύση του Χριστού φέρει την σφραγίδα της Αγίας Μητρός του και συνδέεται άρρηκτα μαζί της, έτσι ώστε η Παναγία μας δεν εμφανίζεται ποτέ χωρισμένη από τον Υιό της. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού μετά την Ανάσταση και της ανάληψή του στους ουρανούς, φθάνει στην κατάσταση της «θεώσεως», δηλαδή μετέχει έκτοτε στην ζωή της Αγίας Τριάδος. Η κατάσταση αυτή μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και την ανάσταση των νεκρών, θα γίνει κτήμα όλων των ανθρώπων, που με την επίγεια ζωή τους θα έχουν ευαρεστήσει στον Θεό.

         Μετά τον ευαγγελικό χαιρετισμό του Αρχαγγέλου και την θετική απόκριση της Θεοτόκου «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτο μοι κατά τό ρῆμα σου» λαμβάνει χώρα η σύλληψη του Ιησού Χριστού στην γαστέρα της Θεοτόκου. Η συνέργεια Θεού και ανθρώπου (δηλ. της Παναγίας), δημιουργούν το μεγάλο θαύμα της Θείας ενανθρωπίσεως και έκτοτε αρχίζει η κύηση του Θεανθρώπου.

Το έμβρυο «Ιησούς Χριστός» παραμένει «ἐξ ἂκρας συλλήψεως» τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, εις πείσμα όλων όσων είναι θιασώτες των εκτρώσεων και ισχυρίζονται ότι το έμβρυο δεν είναι ακόμα άνθρωπος. Οι θιασώτες των εκτρώσεων, με επίγνωση ή όχι, αποκαλύπτουν, πέρα από την αμαρτία ενός ειδεχθούς φόνου (μιας παιδοκτονίας ενός ανυπερά­σπιστου εμβρύου από τους γονείς του), στην οποία υποκύπτουν, και την αθεϊα της ζωής τους. Με τον τρόπο τους αμφισβητούν και τον Ευαγγελισμό, ως σάρκωση του Θεού σε εμβρυακή κατάσταση, αλλά και υποτιμούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, η οποία αποτελεί το μέγιστο δὠρο του Θεού.

         Η επιλογή της Παρθένου Μαριάμ από τον Θεό, προκειμένου να υπηρετήσει την σάρκωση του Υιού του και κατά συνέπεια της λύτρωσης του ανθρωπίνου γένους από τον διάβολο και την αμαρτία, έγινε μόνο με κριτήριο την αρετή της. Η Υπεραγία Θεοτόκος ως άνθρωπος, υπήρξε ότι εκλεκτότερο και αγιότερο είχε να παρουσιάσει η ανθρωπότητα όλους του αιώνες. «Το πλήρωμα του χρόνου», ήταν κατά τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα, η εμφάνιση στον κόσμο της Πάναγνης παιδούλας της Ναζαρέτ Μαριάμ. Η τέλεια αρετή της, η καθαρότητα της ψυχής της, ήταν ο μυστικός μαγνήτης που ήλκυσε την θεϊκή αγάπη. Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου βρίσκουμε την συμμετοχή του ανθρώπου στην όλη διαδικασία της σωτηρίας, που ενεργεί ο Θεός υπέρ του ανθρώπου. Η ταπεινή υπακοή της Παρθένου Μαριάμ στην πραγματοποίηση του θεϊκού θελήματος, εκφράζεται με το ««ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτο μοι κατά το ρῆμα σου» ( Λουκ. αʹ 38) και αποτελεί το μεγαλειώδες «ναί» του ανθρώπου στην σάρκωση του Θεού.

Η «εξώγαμη» κυοφορία της Παναγίας έβαζε την ζωή της σε μεγάλο κίνδυνο.

    Την ώρα του Ευαγγελισμού η Παναγία, βρίσκεται αντιμέτωπη με κάτι άγνωστο. Η συγκατάθεσή της στην «ἂσπορο κυοφορία», μπορούσε να έχει οδυ­νηρές συνέ­πειες στην τιμή και στην ζωή της ακόμα. Διότι ο Μωσαϊκός νόμος προέβλεπε για τις άγαμες μητέρες, αφ’ ενός την διαπόμπευσή τους, αφ’ ετέρου την θανάτωσή τους δια λιθοβολισμού μπροστά στο κατώφλι της πατρικής τους οικίας.

      Η Παναγία όμως, όταν συνειδητοποιεί ότι αυτό είναι θεία κλήση, αψηφά τις αρνητικές συνέπειες και υποτάσσεται ολοπρόθυμα στο θεϊκό θέλημα. Αποδεικνύεται έτσι και «δυνάμει» μάρτυς, όχι μάρτυς αίματος αλλά μάρτυς συνειδήσεως. Βεβαίως ο Θεός χρησιμοποιώντας ως προκάλυμμα τον πιστό «μνήστορα Ιωσήφ», την προστά­­τευσε από την μοχθηρία των συμπατριωτών της. Δεν παύει όμως η Θεοτόκος να συνδυάζει καθαρότητα ψυχής και μαρτυρικό φρόνημα. Αυτό άλλωστε επέδειξε, η άφατη καρτερία της μπροστά στην άδικη καταδίκη και στην δια του Σταυρού οδυνηρή θανάτωση του Υιού της.

 διά του Ευαγγελισμού «φανέρωση τοῦ ἀπ’αἰῶνος μυστηρίου» της σαρκώ­σεως του Υιού και Λόγου του Θεού.

Το τρίτο σημείο του απολυτικίου (τοῦ ἀπ’αἰῶνος μυστηρίου ἠ φανέρωσις) φανερώνει την εκπλήρωση της προαιώνιας βουλής του Θεού για την σωτηρία του κόσμου. Αυτή αρχίζει να ξεδιπλώνεται, ευθύς μετά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, προέβλεπε την ενανθρώπιση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος.

         Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν, ότι ο Θεός θα ερχόταν στον κόσμο, ανεξάρτητα από την πτώση των πρωτοπλάστων. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επισημαίνει ότι, η σάρκωση του Χριστού, απαρχή της οποίας αποτελεί ο Ευαγγελισμός, συνιστά την τελευταία φάση της δημιουργίας του ανθρώπου. Ο Θεός δηλαδή θα ερχόταν στον κόσμο για να δώσει στον άνθρωπο ώθηση προς επίτευξη του «καθ’ ὁμοίωσιν», που ήταν ο αρχικός σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου. Βεβαίως μετά την πτώση των πρωτοπλάστων και την έξωσή τους από τον παράδεισο, η σάρκωση του Χριστού, ήταν κατά μείζονα λόγο αναγκαία για την επαναφορά της ανθρωπότητας στην σωστή τροχιά της «κατά Θεόν ζωής και  θεώσεως».

Ο Ευαγγελισμός προαναγγέλεται στο  «πρωτευαγγέλιο τῆς σωτηρίας»

 Είναι γνωστό ότι στην διήγηση της Γενέσεως (Γεν. γʹ 15) που αναφέρει την πτώση των πρωτοπλάστων και τις τιμωρίες, που τους υπέβαλλε ο Θεός, προαναγγέλεται και η υπόσχεση του Θεού, ότι ο απόγονος της γυναικός θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως, δηλαδή θα καταργήσει το κράτος του διαβόλου), ενώ ο διάβολος θα χτυπήσει την πτέρνα του απογόνου της γυναικός, δηλαδή του Χριστού (υπονοώντας ότι θα προκα-λέσει τον δια Σταυρού θάνατόν του. Αυτή η υπόσχεση του Θεού ονομάζεται Πρωτευαγγέλιο της Σωτηρίας και είναι μία πρόρρηση του Ευαγγελισμού, διότι στον Ευαγγελισμό έχουμε την γυναίκα (Παρθένο Μαρία) που γεννά (άνευ ανδρός) Εκείνον (δηλαδή τον Χριστό), που συντρίβει τον διάβολο.

Με τον Ευαγγελισμό αρχίζει η «ανακεφαλαίωση» της σωτηρίας του ανθρώπου

       Ένα τέταρτο σημείο, που μας επισημαίνει το απολυτίκιο του Ευαγγελισμού, είναι, ότι η φανέρωση της προαιώνιας βουλής του Θεού (τοῦ ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις), συνιστά την ανακεφαλαίωσητης σωτηρίας του ανθρώπου, δηλαδή την επανένταξή του στο αρχικό σχέδιο του Θεού. Είναι γνωστό ότι η «ἁμαρτία», δηλαδή η αστοχία του ανθρώπου να επιτύχει τον σκοπό της δημιουργίας του, ήταν που χώρισε τον άνθρωπο από τον Θεό και τον εκτροχίασε από την ορθή πορεία της ζωής του. Με την σάρκωση του Χριστού επιτυγχάνεται τώρα, η επαναφορά του ανθρώπου στην σωστή του τροχιά, δηλαδή στην πορεία προς την θέωση.

        Δια του Ιησού Χριστού, ο οποίος σαρκώνεται εντός της Παναγίας κατά την στιγμή του Ευαγγελισμού,αίρεται η «ἁμαρτία», επιτυγχάνεται η καταλλαγή ανθρωπότητας και Θεού και ανοίγει ξανά η θύρα του Παραδείσου, με την επικράτηση του θείου ελέους. Ο άνθρωπος, χάρις στο απολυτρωτικό έργο του Θεού, βιώνει την «ἐν Χριστῷ» σωτηρία του και γίνεται αν το θελήσει, «κατά χάριν» τέκνο του Θεού.

Όλο το έργο της απολυτρώσεως πραγματοποιείται «σήμερον»

       «Πραγματικός και λειτουργικός χρόνος»

       Το πέμπτο σημείο,  που μας επισημαίνει το απολυτίκιο του Ευαγγελισμού, είναι, ότι όλα αυτά πραγματοποιούνται «σήμερον» ενώ όσα γεγονότα έλαβαν χώρα στο παρελθόν, για τον πιστό δεν χάνουν τίποτα από την σύγχρονη επικαιρότητα και βιώνονται ως παρόντα. Διότι η διαρκής παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία, μετατρέπει το παρελθόν σε ένα διαρκές παρόν. Έτσι ο «πραγματικός» χρόνος με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, μετατρέπεται σε «λειτουργικό» χρόνο, δηλ. σε ένα διαρκές παρόν, το οποίο βιώνεται και σώζει, ως εάν οι πιστοί ζούσαν τα γεγονότα την ώρα που ελάμβαναν χώρα.

       Με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος λοιπόν, όλα τα σωτηριώδη γεγονότα της πίστεως, βιώνονται από τους πιστούς και σώζουν ως παρόντα. Έτσι στον Ευαγγελισμό λέμε: «σήμερον τῆς Σωτηρίας ἠμῶν το κεφάλαιον …», στην γέννηση του Χριστού λέμε «σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου…», στην Σταύρωση του λέμε: «σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου…». Και αφού το σωτηριώδες γεγονός «ἐν Χριστῷ» στο παρελθόν (όπως ο Ευαγγελισμός, η Γέννηση, η Βάπτιση, η Σταύρωση κ.λ.π.), γίνεται κάθε φορά παρόν, το μόνο που χρειάζεται ο Χριστιανός για να οικειοποιηθεί αυτό το γεγονός και να βιώσει την σωστική του δύναμη, είναι ηπίστη. Η απροϋπόθετη εμπιστοσύνη στον Θεό, η αυτοπαράδοση σε Εκείνον, η εφαρμογή των εντολών του και η χωρίς αμφιβολίες και αμφιταλαντεύσεις αναμονή της εκπληρώσεως των επαγγελιών Του, είναι που σώζουν τον άνθρωπο.

Επίλογος.

Μία τέτοια αληθινή πίστη θα μας κάνει να δούμε τους εαυτούς μας μετόχους στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Θα μας κάνει δηλαδή να νιώσουμε και εμείς, σαρκωμένο μέσα μας τον Θεό δια του Αγίου Πνεύματος Το Άγιο Πνεύμα στο εξής θα εργάζεται μέσα μας, θα μας καθαρίζει, θα μας παρηγορεί και θα μας χαριτώνει. 
πηγή

25ΗΝ ΜΑΡΤΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ << Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου >>.π. Μιχαήλ Μεγαγιάννης

Aγαπητοί μου συγχωριανοί 

Ο φιλάνθρωπος και ελεήμων θεός ,ο φροντίζων πάντοτε δια το γένος των ανθρώπων ,ως μόνος φιλόστοργος πατέρας βλέπων το πλάσμα του ο άνθρωπος να τυρανείτε από τον διάβολο ,και να σύρεται στα πάθη της ειδωλολατρίας με αποτέλεσμα να χαθεί ότι πιο πολύτιμο υπήρχε που ήταν ο ίδιος ο  άνθρωπος , όταν ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου θέλησε να στείλει τον υιόν του τον κύριον ημών Ιησού Χριστόν για να σώσει και λυτρώσει τον άνθρωπο.

Θα ερωτάστε  πότε ήλθε το πλήρωμα του νόμου και του χρόνου, ήλθεν όταν γεννήθηκε ευδοκία Θεού η μόνη γυναίκα αμόλυντος η μόνη παρθένος , η μόνη αξία  για να γίνει μητέρα του θεού μας και λόγου του δευτέρου προσώπου της Αγίας τριάδος.

Το θέλημα του θεού ήταν καλά κρυμμένο μυστικό από αιώνες , για να είναι άγνωστο στον διάβολο , γιατί ο διάβολος γνώριζε από τον προφήτη Ησαΐα τα λόγια που είχε πει περί της παρθένου

<< Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ.>>.

Γνωρίζοντας αυτά τα λόγια ο διάβολος φρόντιζε να μολύνει όλες τις γυναίκες που ήταν παρθένες έτσι ώστε να μην καταφέρει καμία να γίνει μητέρα του θεού μας.

θέλησε ο Κύριος μας να έρθει στον κόσμο όχι σαν θεός αλλά σαναπλός άνθρωπος γιατί η λαμπρότητα δεν θα την άντεχε ο άνθρωπος, αντίθετα με την ταπεινότητα θα κατάφερνε να νικήσει τον άσαρκο δαίμονα και διάβολον. Έτσι με αυτό τον τρόπο φάνηκε η δύναμη η δικαιοσύνη και η πανσοφία του θεού μας.

Εδώ η Υπεραγία Θεοτόκος μαζί με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ υπηρετούν το μέγα αυτό μυστήριο δια την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Η παράβασης έγινε στην ΕΔΕΜ και η σωτηρία γίνεται σήμερα στην πόλη της ΝΑΖΑΡΕΤ , η Εύα άκουσε το :<< εν λύπαις τέξη τέκνα>> και η Θεοτόκος μας άκουσε το :<< Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου >>.

Όλα αυτά έγιναν για να δείξει ο Κύριος μας την μεγάλη του πανσοφία διότι η γυναίκα ήταν η αιτία και η αφορμή της απωλείας του ανθρώπου από τον παράδεισο και μιλάμε για τηνΕύα , ενώ αντίθετα τώρα η γυναίκα  Θεοτόκος παρθένος μας έγινε και εκλέχθηκε ως κατηκητήριο του θεού μας δια να σωθεί όλο το ανθρώπινο γένος .

Όταν έστειλε ο θεός μας τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην Θεοτόκο μας η Θεοτόκο μας ήταν 15 ετών.  Πριν όμως έλθει ο άγγελος κυρίου Γαβριήλ προς την Θεοτόκο μας ο προφήτης Ζαχαρίαςμέσω της θειας φωτίσεως του δημιουργού μας αρραβώνιασε την Παρθένο με τον δίκαιον Ιωσήφ, έτσι να έχει ως φύλακα και προστάτη της η Παρθένο έναν άνδρα αλλά κυρίως για να υπηρετήσουν και οι δυο από κοινού το μεγάλο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του κυρίου και θεού μας.

Έτσι με τον τρόπο αυτό ο διάβολος επλανήθηκε από τον θεον μας και η παρθένος έμεινε αδιάφορος από τον διάβολο .

Η παρθένος ευηγγελίσθη υπό του Αρχαγγέλου διότι μόνο ο Ιησούς Χριστός ως άνθρωπος γεννήθηκε εκ πνεύματος αγίου και όχι από σπορά ανδρός. Έτσι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά στην Θεοτόκο και της λέει          << Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου>>

Ακούγοντας όλα αυτά τα λόγια η Θεοτόκος μας εταράχθη και λέγει στον άγγελο κυρίου

Πως θέλει να γεννήσω υιόν αφού άνδρα δεν γνωρίζω.

Και ο Αγγελος κυρίου της απαντά << πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι δ’ αυτό και το γεννόμενον εκ σου Άγιον Κληθήσεται>>.

Ακούγοντας όλα αυτά η Θεοτόκος λέει προς τον άγγελο κυρίου :<< Ιδού η δούλη κυρίου γένοιτο μοί κατά το θέλημα σου >>.Έτσι με την συγκατάθεση και της θεοτόκου το πνεύμα το άγιον εισήλθε εις αυτήν και συνελήφθη εν γαστρί το θείον βρέφος .

Αγαπητοί μου αδελφοί σήμερα σε όλους τους ορθοδόξους Ελληνικούς Ναούς και εξαιρετικά σε εμάς τους Έλληνας έχουμε διπλή εορτή την θρησκευτική με τον Ευαγγελισμό της θεοτόκου και την Εθνική για την εξέγερση όλων των Ελλήνων κατά του βαρβάρου κατακτητού που ήταν ο τούρκος και για400 ολόκληρα χρόνια είχε υπόδουλο το έθνος μας.

Οι έλληνες πολύ σοφά διάλεξαν αυτήν την ημέρα διότι όπως σήμερα μέσω της συλλήψεως της θεοτόκου έγινε η αρχή δια την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους έτσι και οι Έλληνες σήμερα κάνουν το μεγάλο ξεκίνημα και την μεγάλη αρχή για τηνελευθερία την απελευθέρωση του γένους μας. Πολύ σωστά οΠαλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της εξεγέρσεως όλων των Ελλήνων αυτή την αγία ημέρα , γιατί έτσι με αυτό τον τρόπο ο αγώνας μας είχε και την ευλογία της ιδίας της θεοτόκου μας . Τι προσέφερε ό κλήρος στον αγώνα του 1821;Συνήθως θεωρούμε, ότι έγινε μία επανάσταση. Άλλ' αν ανοίξουμε την ιστορία θα δούμε, ότι πριν το 1821 έγιναν μετρήστε ένδεκα επαναστάσεις. Όλες πνίγηκαν στο αίμα. Οι Χριστιανοί ήταν πολύ διστακτικοί, δεν τολμούσαν πλέον να κάνουν κάτι. Ποιος κατόρθωσε να τους αναπτέρωση, να άρη τις αμφιβολίες; Ποιος τους κέντησε σαν βούκεντρο; Ποιος άναψε τη θρυαλλίδα της επαναστάσεως; Άπαντά ή Ιστορία ένας Κληρικός! Ήταν ό Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δίκαιος ή Παπαφλέσσας.Πρώτος αυτός κήρυξε την επανάσταση. Μετά άπ' αυτόν ακολουθεί ατελείωτη σειρά κληρικών. Άλλοι από αυτούς αγωνίστηκαν ως μαχητές και έπεσαν ενδόξως στα πεδία των μαχών, όπως ή αγνή εκείνη μορφή, σαν το χιόνι καθαρός, ό Αθανάσιος Διάκος, πού ή μούσα στα δημοτικά τραγούδια τον απαθανάτισε με το πασίγνωστο «Για ιδές καιρό πού διάλεξε ό χάρος να με πάρει...».  Άλλοι υπήρξαν πνευματικοί ηγέτες και επίσκοποι. Στην πρώτη σειρά των ηρώων είναι ό Παλαιών Πατρών Γερμανός. Δεύτερος ό Αρτης Πορφύριος. Τρίτος ό Σαλώνων Ησαΐας. Τέταρτος ό Βρεσθένης Θεοδώρητος. Πέμπτοςό Καρύστου Νεόφυτος. Έκτος το αηδόνι του αγώνος, ό Έλους Άνθιμος. Έκτος αυτών υπάρχει ή σειρά των μαρτύρων ιεραρχών διότι εναντίον αυτών ξέσπασε ή λύσσα των κατακτητών. Στη Θεσσαλονίκη, ένα μήνα μετά την κήρυξη της επαναστάσεως, οί γενίτσαροι αρπάζουν νύχτα το μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και τέσσερις άλλους μητροπολίτες, τους οδηγούν έξω στοΕπταπύργιο, και στήνουν αγχόνες. Στο δρόμο οί ίδιοι έψαλαν τα της κηδείας τους και το «Μακαριά ή οδός, ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως» Πλησίασαν, πήραν τις θηλιές, τις ευλόγησαν και είπαν Χριστέ, σ' ευχαριστούμε, έφτασε ή ώρα μας. Ασπάστηκαν ό ένας τον άλλο λέγοντας• Αδέρφια, καλή αντάμωση στους ουρανούς. Μετά από λίγο δεν υπήρχαν στον κόσμο τούτο. Στη Χίο, άλλο αστέρι αυτό, όμητροπολίτης Πλάτων, τον όποιο κρέμασαν οί Τούρκοι έξω άπ' τη μητροπολίτου. Άλλ' εκεί ή σφαγή ήταν γενική και φοβερά. Κοκκίνισε ή θάλασσα από το αίμα! Από τους 90.000 μόνο5.000 έμειναν ζωντανοί. Στην αμμουδιά της Χίου έβαλαν χάμω το σταυρό του κυρίου οι τούρκοι και είπαν Όποιος τον πατήσει θα ζήση, όποιος δεν τον πατήσει θα πεθάνει. Κανένας δεν τον πάτησε! Ζήτω ό σταυρός, ό Χριστός, ή Παναγία! φώναζαν και μαρτύρησαν όλοι. 85.000 μάρτυρες μαζί με το μητροπολίτη τους. Κανείς προδότης! Και τα ευρωπαϊκά καράβια, εγγλέζικα γαλλικά και ιταλικά, ήταν έξω άπ' τη Χίο καί βλέπανε... Άλλα αστέρια έπειτα στην Κρήτη. Εκεί πέντε επισκόπους είχε ή Κρήτη, και οι πέντε εσφάγησαν! Στις σπηλιές, στα φαράγγια, στα ψηλά τα βουνά ακουγόταν πάντα το άσμα της λευτεριάς. Από τις 270.000 λαού πού είχε ή Κρήτη στο τέλος του αγώνος μείνανε μόνο 100.000.  Άλλο αστέρι κάτω στην Κύπρο. Εκεί μαρτύρησαν ό αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός απαγχονιστείς και εκατοντάδες κληρικοί της νήσου. Άλλ' εκεί πού το μαρτύριο αποκορυφώθηκε ήταν ή Κωνσταντινούπολις. Ή αγνότερα μορφή του αγώνος, πού ή θυσία του συνεκλόνισε το Πανελλήνιο, ήτο όπατριάρχης Γρηγόριος ό Ε'. εδώ από την Δημητσάνα μας Τρεις φορές τον εξόρισαν στο Άγιον Όρος. Άγιος άνθρωπος, ασκητής καλόγερος, πού αγαπούσε το Θεό. Όταν ήρθε το τέλος ένα καΐκι ήταν έτοιμο να τον πάρει από την Πόλη. Όχι, θα μείνω εδώ, είπε. Λειτούργησε των Βαΐων, και στο τραπέζι είπε προφητικός• «Σήμερα των Βαΐων θα φάμε ψάρια• μετ' ολίγας ημέρας θα μας φάνε τα ψάρια του Βοσπόρου». Λειτούργησε τελευταία φορά τη νύχτα της Αναστάσεως και έψαλε με δάκρυα το «Χριστός ανέστη». Μετά τη λειτουργία τον περίμεναν. Τον άρπαξαν και τον κρέμασαν έξω από την πύλη του Πατριαρχείου. Μαζί του την ίδια μέρα κρέμασαν άλλους τρεις• τον Εφέσου Διονύσιο, τον Νικομήδειας Αθανάσιο, και τον Αγχιάλου Ευγένιο. 'Αλλά κ' ένας άλλος πατριάρχης κρεμάστηκε, ό Κύριλλος Ε', πού έμενε στην Αδριανούπολη' τον κρέμασαν οι Τούρκοι έξω άπ' τη μητρόπολη της Αδριανουπόλεως. Ό δεπατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος δεν έμεινε να τον πιάσουν. Μόλις κηρύχτηκε ή επανάσταση άφησε την Αλεξάνδρεια και βγήκε στη θάλασσα και ευλογούσε το στόλο πηγαίνοντας από καράβι σε καράβι. Γιατί τότε κάθε ελληνικό καράβι είχε μέσα παπά• κάθε βράδυ έκαναν παράκληση στην Παναγία Ό Κανάρης κι ό Μιαούλης δεν επέτρεπαν μέσ' στα καράβια βλαστήμια. «Τα καράβια είναι καράβια της Παναγιάς», έλεγαν. Παρά λίγο όμως να λησμονήσω το Μεσολόγγι, πού θα 'ναι πάντα φωτεινό μετέωρο του αγώνος. Μέσα στο «φράχτη» αυτόν έμειναν10.000 γυναικόπαιδα. Ποιος ήταν και εκεί ή ψυχή του αγώνος; Πάλι ρασοφόρος, ό επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ. Όταν οι οπλαρχηγοί αποφάσισαν να σφάξουν τα γυναικόπαιδα, εκείνος τους απέτρεψε. Στάθηκε εκεί τους λέει τους λειτούργησε, και κοινώνησαν για τελευταία φορά οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι».Αν περάσετε καμιά φορά άπ' το Μεσολόγγι, να πάτε στο δημαρχείο της πόλεως να δείτε τον πίνακα ενός ξένου ζωγράφου πού παριστάνει την τελευταία κοινωνία την Μεσολογγιτών. Δείχνει τον Ιωσήφ 'Ρωγών να κρατάει το δισκοπότηρο κ' έρχονται να μεταλάβουν οι μελλοθάνατοι, αυτοί πού μετά από λίγο δεν θα υπάρχουν στη ζωή. Ποτέ άνθρωποι δεν κοινώνησαν τόσο αξίως όσο αυτοί. Ό καθένας τους έλεγε«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου».  Ασπάζονταν εχθροί και φίλοι. Ακουγόταν ένας κλαυθμός μέσα στο μυστήριο. Το δισκοπότηρο με το αίμα του Κυρίου γέμισε από δάκρυα. Κοινώνησαν όλοι το Χριστό. Και δεν ήταν πλέον άνθρωποι, άλλα «λέοντες πυρ πνέοντες». Και έμεινε ό 'Ρωγών εκεί. Του λένε οι οπλαρχηγοί• Θα σε πάρουμε μαζί, θα σε σηκώσουμε στους ώμους, θα σε βγάλουμε πέρα. Όχι, λέει θα μείνω εδώ μαζί με τα παιδιά. Κ' έμεινε. Κι ανατινάχθηκε στον αέρα. Και το ράσο του δεσπότη έγινε το σάβανο της πόλεως. Πόσοι είναι αυτοί οι κληρικοί; Ένας ξένος, Γάλλος φιλέλλην, πήγε από χωριό σε χωριό και τους μέτρησε. Πόσοι, νομίζετε, είναι; είναι, αγαπητοί μου, εννέα χιλιάδες (9.000). Εννέα χιλιάδες κληρικοί θυσίασαν τη ζωή τους για τη δόξα της Ελλάδος, για την ελευθερία της πατρίδος. Αυτοί με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της ελευθερίας, κάτω από το οποίο εμείς αναπνέουμε σήμερα.
Αιωνία τους ή μνήμη.                                      Συγκινούμε όπου πατώ το χώμα που πέρασαν από εδώ ήρωες άξιοι όπως ο Παπαφλέσσας, ο Κολοκοτρώνης , ο Νικηταράς , Συγκινούμε όπου εδώ που πατώ και εδώ που σας διδάσκω τον λόγω του θεού μας εκκλησιάσθηκαν οι ήρωες της περιοχής μας οι ήρωες της Άνω Καμάρας οι ήρωες του χωριού μας όπου έχουν τα δικά σας επίθετα και την δική σας συνέχεια, Συγκινούμε και δακρύζω όπου οι Καμαραίοι έδωσαν το αίμα τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι σαν έθνος

Αγαπητοί μου συγχωριανοί η πατρίδα μας χρωστά πολλά σε όλους αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για να αναπνέουμε να μιλάμε, να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι σαν ΕΛΛΗΝΕΣ .

Αλλά και πάλι αν χρειαστεί ποτέ η πατρίδα μας νέους αγώνες τότε είμαι σίγουρος ότι οι έλληνες θα γίνουν ένα μια γροφιά για να ακούγεται παντού το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ  των ΕΛΛΗΝΩΝ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

π. Μιχαήλ Μεγαγιάννης

Νουθεσίες καί προφητεῖες Τρίτος πόλεμος θά γίνει!... Ὁσίας Σοφίας τῆς Ἀσκήτριας τῆς Κλεισούρας (1886-1974)

Νουθεσίες καί προφητεῖες

  Τρίτος πόλεμος θά γίνει!... 

Ὁσίας Σοφίας τῆς Ἀσκήτριας τῆς Κλεισούρας (1886-1974)

*           Να είστουνε καλά. Χαράν να έσετε! -Να μετανοάτε, παιδία μου... 
Να ευτάτε προσευχήν... Νύχταν και ημέραν... οπού πορπατείτε, οπού ευρίουστουν, 
οπού στέκουστουν, πάντα να λέτε «Χριστέ μ’, να ελεήσ’ με! Με γλυκόν γλώσσαν
 να μιλάτε με τον Θεόν, να φτάτε προσευχήν».

*           Μου είπε η Παναγία πώς εκείνα πού είναι στα Ιερά Βιβλία των
 εκλεκτών του Υιού μου έρχονται όλα με τη σειρά να γίνουν.
 Τρίτος πόλεμος θα γίνη... 
Θα καταστραφούν τα τρία τέταρτα της ανθρωπότητας...
 Θα σωθή μόνο το ένα τέταρτο...

Συμβούλευε: Να έχουμε Αγάπη, ταπείνωση και υπομονή στους πειρασμούς.

-Υπερηφάνεια άσκεμον πράγμα... ρούζ την ψην σην κόλασιν....

*           Της είπε η Παναγία:

-Να μιλάς...
 Να λες για τα κοντά φουστάνια... 
Να λες για την αποστασία... 
Να κηρύττεις μετάνοια!... 
Να μην φορούν άσεμνα φορέματα στην Εκκλησία...
 Να- χουν ταπεινό ντύσιμο.

-Νάστε προσεκτικές... Όχι κοντά μανίκια, όχι κοντά μαλλιά.
 Η Παναγία χωλιάσκεται....

-Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κόσμο σου και ύστερα εμάς!... 
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας....

*           Η Ελλάδα, αν κρατήση την πίστι, θα σωθή από το κακό πού πρόκειται νάρθή. 
Αν όμως δεν κρατήσει την πίστη, θα καταστραφή... 
Θα πέσουν όλοι οι δαίμονες επάνω της... 
Θα ’ρθή το κακό και θα χωρίση το στάρι απ’ την ήρα, τα πρόβατα απ’ τα ερίφια....

*           Αν ο κόσμος μετανοήση, θα πάρουμε την πόλι με Αγάπη... 
Αν δεν μετανοήση, θα την πάρουμε με αίμα....

*           Νάχετε φόβον Θεού... Νάχετε Αγάπη... Νάχετε ευσπλαχνία.

*           Με βλέπεις εδώ πού είμαι τόσα χρόνια;
 Εδώ με παλεύουν τρία δαιμόνια... 
Το ένα της απιστίας... 
Το άλλο δαιμόνιο είναι της ακηδίας...
 Το τρίτο δεν το ενθυμούμαι, ίσως της άνθρωπαρεσκείας....

*           Έλεγε η Ασκήτρια της Κλεισούρας: 
Η ψή ’μ κάεται για τον Χριστό!....

*           Δεν μου αποκαλύπτει ο Θεός αμαρτήματα...
 Μόνο στο πρόσωπο του ανθρώπου βλέπω ή φως ή σκότος. 
Και δυστυχώς οι περισσότεροι είναι σκοτία....

*           Είδες;... Άκουσες;... Κλειδί στο στόμα!....

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. 
ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ; 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ 
ΣΕΛ 28 /29 

πηγή  το είδαμε εδώ