Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΠΛΕΞ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ – ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΡΕΝΤΑΚΗ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Μὲ ἀφορμὴ τὶς διάφορες διαμαρτυρίες πολιτικῶν καὶ δημάρχων ἀποφάσισα νὰ γράψω αὐτὸ τὸ κείμενο. Τὸ ἐπίμαχο σημεῖο ἀναφέρει:  «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου νίκας τοῖς βασιλεῦσι ....», καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ ἐρεθίζει τὰ πολιτικὰ πρόσωπα.

Ἀγνοώντας βεβαίως ὅτι βασιλεὺς δὲν σημαίνει κατ’ ἀνάγκη Βασιλιᾶς, Ἄναξ, ἢ Γλίξμπουργκ, καὶ γιατὶ νὰ μὴν τὸ ποῦμε; Καραμαλῆς, Παπανδρέου, Σαμαρᾶς, Βενιζέλος, σάν βασιλιάδες δὲν ζοῦνε;  ἀλλὰ τὸ Βασιλευὲς σημαίνει  αὐτὸς ποὺ γενικῶς ἄρχει (βασιλεύει). Δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται γιὰ τοὺς ἄρχοντες καὶ αὐτοὶ δυστυχῶς διαμαρτύρονται.

Ὁ ὑμνογράφος Κοσμᾶς, ἐπίσκοπος Μαϊουμὰ τῆς Φοινίκης (8^ος αἰών), ὁ ὁποῖος συνέθεσε τὴν ἀκολουθία στὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καὶ συνέθεσε τὸ τροπάριο ποὺ ψάλλουμε, ὁπότε ἔχουμε γιορτὴ γιὰ τὸν Τίμιο Σταυρό.

Ἡ παράκληση γιὰ χορήγηση νικῶν στοὺς φορεῖς τῆς ἀνωτάτης ἐξουσίας στὸ τροπάριο αὐτὸ ἔχει τὴ βάση της καὶ στὸν 143 ψαλμό, στῖχο 10, ποὺ μνημονεύει τὶς νίκες τοῦ βασιλιὰ Δαυΐδ, ποὺ πραγματοποιήθηκαν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. «Τῷ διδόντι τὴν σωτηρίαν τοῖς βασιλεύσι, τῷ λυτρουμένῳ Δαυΐδ τὸν δοῦλον αὐτοῦ ἐκ ρομφαίας πονηρᾶς».

Ἡ ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ.

Ἡ «Ἁγία Ἐλένη καὶ ὅλοι οἱ ἀξιωματούχοι ποὺ ἦταν μαζί της μὲ πολλὴ πίστη καὶ εὐλάβεια προσκύνησαν τότε τὸ Σταυρό. Ζήτησε ὅμως καὶ ὁ λαὸς μὲ πολὺ πόθο νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν προσκυνήσει. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Μακάριος θεώρησε ὅτι θὰ ἦταν εὐκαιρία νὰ ἐκτεθεῖ ὁ Σταυρὸς σὲ προσκύνηση στὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ποὺ ἔκτιζε ἡ Ἁγία Ἐλένη, γιὰ νὰ συμπεριλάβει τὸν Πανάγιο Τάφο καὶ τὸν Γολγοθά. Πράγματι, στὶς 13 Σεπτεμβρίου, ἡμέρα τῶν ἐγκαινίων, συγκεντρώθηκε πολὺς κόσμος στὰ Ἱεροσόλυμα. Τὴν ἑπομένη, στὶς 14 Σεπτεμβρίου, ὁ Πατριάρχης ὕψωσε ψηλὰ τὸν Σταυρό, γιὰ νὰ τὸν δοῦν ὅλοι οἱ χριστιανοί, οἱ ὁποίοι ἄρχισαν νὰ φωνάζουν γιὰ πολλὴ ὥρα τὸ Κύριε ἐλέησον.

Ἡ δεύτερη ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Τὸ 614, οἱ Πέρσες κυρίευσαν τὰ Ἱεροσόλυμα, ἔκαναν μεγάλες καταστροφές, πήραν αἰχμάλωτο τὸν Πατριάρχη Ζαχαρία καὶ μαζὶ τὴ μεγάλη ἀσημένια λειψανοθήκη, στὴν ὁποία ἡ ἁγία Ἐλένη εἶχε φυλάξει τὸν τίμιο Σταυρό. Ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος, ὕστερα ἀπὸ 14 χρόνια, ἔκανε ἐκστρατεία, ἔφτασε νικητὴς ὡς τὴν πρωτεύουσα τῆς Περσίας, ἐλευθέρωσε τοὺς αἰχμαλώτους χριστιανούς, πήρε τὸν τίμιο Σταυρὸ καὶ τὸν Πατριάρχη Ζαχαρία καὶ γύρισε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀπὸ ἐκεῖ κατέβηκε στὰ Ἱεροσόλυμα, ἔβγαλε τὸ βασιλικὸ στέμμα καὶ ἀνυπόδητος, σηκώνοντας τὸ κιβώτιο μὲ τὸ τίμιο ξύλο (ὡς ἄλλος Κυρηναῖος) τὸν ἔφερε στὸ Γολγοθά. Ἐκεῖ, πάλι στὶς 14 Σεπτεμβρίου καὶ στὸ ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, ὁ Πατριάρχης Ζαχαρίας ὕψωσε στὸν ἄμβωνα τὸν Σταυρὸ κι ὁ λαὸς ἔψαλλε «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου…».

Ὁ  ὑμνογράφος σ’αὐτὴν τὴν δεύτερη ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀναφέρεται, καὶ αὐτοκράτωρ στὴν Κωνσταντινούπολη ἦταν ὁ Ἡράκλειος καὶ γι’ αὐτὸν θὰ μιλήσουμε στὴν συνέχεια.

Ὁ Θεοφάνης στὸν Β΄ τόμο, (Ἡγούμενος τοῦ Ἀγροῦ καὶ ὁμολογητοῦ), (ἐκδόσεις ἀρμός)  στὸ χρονικό του  ἀναφέρει, ὅτι ὁ Ἡράκλειος διέταξε τοὺς στρατιῶτες του πρὶν ξεκινήσουν, νὰ κάνουν «τριήμερο», δηλ. τρεῖς μέρες ἀπόλυτης νηστείας καὶ προσευχῆς. Καὶ συνίζει ὁ Θεοφάνης …

«Ἐπῆρε δὲ ὁ βασιλιᾶς στὰ χέρια του τὴν Θεανθρώπινη Μορφή (εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ), καὶ ἔχοντας πίστη σ’ αὐτὴ τὴν εἰκόνα ἔκανε ἀρχὴ τῶν ἀγώνων, ἀφοῦ ἔδωσεν ἐγγυήσεις στὸ στρατὸ ν’ ἀγωνιστεῖ μαζί τους μέχρι θανάτου. Ἤθελε δηλαδὴ ν’ ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία ὄχι μὲ φόβο ἀλλὰ μὲ ἀγάπη. ….

Καὶ ἐλάμβανε ὁ στρατὸς ἀκόμη περισσότερο θάρρος, βλέποντας τὸ βασιλιᾶ νὰ τρέχει μπροστὰ ἀπ’ ὅλους καὶ νὰ μάχεται μὲ γενναιότητα. …..  Ὁ Ἡράκλειος ἐνθάρρυνε τὸ στρατό του μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια: «Ἄνδρες ἀδελφοί μου, ἂς κρατήσουμε στὸ νοῦ μας τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ κι ἂς ἀγωνισθοῦμε γενναῖα ἐνάντια στοὺς ἐχθρούς, ποὺ ἔκαναν πολλὰ δεινὰ στοὺς Χριστιανούς. Ἂς ἐμπνευσθοῦμε ἀπὸ τὴν πίστη, ποὺ νικᾶ τὸν φόνο. Ἂς ἐκδικηθοῦμε τοὺς βιασμοὺς τῶν παρθένων μας, κι ἂς θλιβεῖ ἡ καρδιά μας, βλέποντας τὰ ἀκρωτηριασμένα μέλη τῶν στρατιωτῶν μας. Ὁ κίνδυνος δὲν εἶναι δίχως ἀνταμοιβή, ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή. Ἂς σταθοῦμε μὲ ἀνδρεία καὶ ὁ Κύριος καὶ Θεὸς θὰ μᾶς βοηθήσει καὶ θὰ ἐξολοθρεύσει τοὺς ἐχθρούς μας».

«Καὶ τοῦ ἀποκρίθηκεν ἕνας ἐκ μέρους ὅλων: «Ἄνοιξες, ἀφέντη, τὶς καρδιές μας γιατὶ ἐμίλησες μὲ συμβουλὲς ποὺ ἐνθαρύνουν. Τὰ λόγια σου ἀκόνισαν τὰ ξίφη μας καὶ τοὺς ἔδωσαν ζωή. Μᾶς ἔδωκες φτερὰ μὲ τὶς κουβέντες σου. Ὅταν σὲ βλέπουμε νὰ προπορεύεσαι στὶς μάχες, πέφτουμε στὸ φιλότιμο κι ἀκολουθοῦμε ὅλα τὰ προστάγματά σου. ….» Τέτοιος ἀρχηγὸς ἦταν καὶ ὁ Ἀλέξανδρος πρὶν μερικοὺς αἰῶνες.

Ἂς κάνουν οἱ ἀναγνῶστες τὴν σύγκριση τέτοιου ἀρχηγοῦ μὲ τοὺς σημερινοὺς ἀρχηγούς μας. Ὅταν ἔχεις τέτοιους κυβερνῆτες γιατὶ νὰ μὴν προσεύχεσαι γι’ αὐτούς;

Καὶ ἕνα ἄλλο παράδειγμα ἀρχηγοῦ τῶν νεοτέρων χρόνων γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε οἱ Ἕλληνες σωστὰ κριτήρια ἐπιλογῆς ἀρχόντων.

Ἔλεγε ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῶν Ἑλλήνων, Ἰωάννης Καποδίστριας, μετὰ τὴν επανάσταση τοῦ 1821.

Τὰ ἀξιώματα εἶναι τιμητικὰ καὶ ὁ ἀναμειγούμενος στὴν πολιτείαν δὲν κάνει ἐμπορικὴν ἐπιχείρησιν.

Οἱ πολιτικοὶ νὰ γίνονται ὑποδείγματα νὰ ἐμπνέουν καὶ νὰ παραδειγματίζουν μὲ τὴν προσωπικὴ καὶ δημόσια ζωὴ καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ θυσιαστοῦν.

Περιόρισα τὰ ἔξοδα διὰ ἐμὲ καὶ τὸν ὑπηρέτην μου μόνον εἰς 60 φράγκα τὸν μήνα καὶ ὅλον τὸν ὑπόλοιπον μισθόν μου τὸν διαθέτω διὰ τὴν Ἑλλάδα.

Ὁ γιατρός του, βλέποντάς τον τόσον καταβεβλημένο ἀπὸ τοὺς ἀδιάκοπους μόχθους καὶ ἀγῶνες, τοῦ συνέστησε αὐστηρὰ ὅτι ἔπρεπε νὰ βελτιώσει τὴν τροφή του. Καὶ ὁ Καποδίστριας ἀπάντησε: «Οὐδέποτε θὰ ἐπιτρέψω στὸν ἑαυτό μου βελτίωση τῆς τροφῆς, παρὰ μόνον τότε ὅταν θὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα Ἑλληνόπουλο ποὺ νὰ πεινάει…».

Τὸ Πανελλήνιο καὶ ἡ Γερουσία δύο φορὲς ψήφισαν τὸν μισθὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ δίνεται στὸν Κυβερνήτη. Καὶ τὶς δύο φορὲς ὁ Καποδίστριας ἀρνήθηκε νὰ δεχθεῖ μισθό.

Περιττεύει νομίζω κάθε σύγκριση ὅταν σήμερα λιμοκτονεῖ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς καὶ οἱ ἄρχοντες ζοῦν σὰν αὐτοκράτορες.

Ὁ Ἑλληνισμὸς σήμερα χρειάζεται τέτοιους ἀρχηγοὺς γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν κρίση κι ἂς εὐχηθοῦμε ὁ Θεὸς νὰ μὴν ἀργήσει νὰ μᾶς χαρίσει ἕναν τέτοιο Κυβερνήτη.

πηγή

Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ: «Ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐπικίνδυνες αἱρέσεις»

Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἀναλύει τὴν ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὴν κάνει νὰ ξεχωρίζη ἀπὸ κάθε ἄλλη θρησκεία καὶ Χριστιανικὴ Ὁμολογία. Μέσα στὴν Ἐκκλησία μπορεῖ κανεὶς νὰ ζήση τὸ μυστήριο του Σταυροὺ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ θέα τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ἡ αἴσθηση τῆς θείας Χάριτος κατὰ τὴν θεία Λειτουργία καὶ τὴν ἄσκηση, ἡ ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ ἡ πληροφορία, ἡ ἱερὴ ἡσυχία καὶ ἡ προσευχὴ κ.ἂ., ὅλα αὐτὰ δείχνουν τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ποὺ ὑπάρχει πλούσια μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Γι' αὐτὸ καὶ σὲ ἐπιστολὴ του συνδέει στενά: δόγμα, Ἐκκλησία καὶ ἄσκηση. Ἀλλοῦ γράφει «ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διακρίνεται ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες ἐκκλησίες σὲ τρία ἐπίπεδα, γιατί: α) μόνη αὐτὴ ἀληθεύει πλήρως στὴν θεολογία της, β) μόνη αὐτὴ γνωρίζει τὸ μυστήριο τῆς χάριτος, τῆς ἁγίας ζωῆς, καὶ διαφυλάσσει στὴν πληρότητα τὴ θεία χάρη, καὶ γ) εἶναι ἡ ἀρχαιότερη, ἡ θεμελιώδης, ἡ βασική, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσχίσθησαν κατὰ καιροὺς μεγαλύτερα ἡ μικρότερα τμήματα». 

Ὡς ὀρθόδοξος ἐμπειρικὸς θεολόγος δὲν μπορεῖ νὰ δεχθῆ τὸν περιορισμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν θεωρία τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖο θεωρεῖ ὠς «μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐπικίνδυνες αἱρέσεις»...

Ἡ προσπάθεια μερικῶν νὰ δημιουργήσουν μία «παγκόσμια καὶ ἀποστολικὴ ἐκκλησία» εἶναι μία πλανεμένη προσπάθεια. Τὸ ἴδιο πλανῶνται καὶ ἐκεῖνοι ποὺ προσπαθοῦν νὰ ζήσουν «κάποιο εἶδος ὑψηλοῦ μυστικισμοῦ, ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς...

ἀντιλήψεως τῆς χριστιανικῆς θρησκείας».

Συνιστᾶ: «Προσεύχομαι στὸν Θεὸ ἐσεῖς νὰ μὴ πλανηθεῖτε μὲ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ νὰ πιστεύετε ἀκράδαντα μὲ τὴν καρδιὰ καὶ τὸν νοῦ ὅτι ὑπάρχει πάνω στὴ γῆ ἐκείνη ἡ Μία, Μοναδικὴ καὶ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριος. Ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ διατηρεῖ ἀλώβητη καὶ ἀκέραιη τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ (καὶ ὄχι ξεχωριστὰ μέλη της), κατέχει τὸ πλήρωμα τῆς γνώσεως καὶ τῆς χάριτος καὶ εἶναι ἀλάθητη».

Καὶ στὴν συνέχεια προσφέρει τὴν ὁμολογία του, ποὺ εἶναι ἔκφραση ἐμπειρίας καὶ ζωῆς.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἰεροθέου, «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ»)

πηγή

το είδαμε εδώ

Καλημέρα ΕΛΛΑΔΑ, Καλημέρα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ.

 

Απομένει να  μας πουν  ¨ώρα¨  σύγκρουσης στην Συρία για να περιμένουμε και τα άλλα;
10 Σεπτεμβρίου 2014
«Έχω καταστήσει σαφές ότι θα κυνηγήσουμε τους τρομοκράτες που απειλούν τη χώρα μας, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται», δήλωσε ο Ομπάμα κατά τη διάρκεια της σχεδόν δεκαπεντάλεπτης ομιλίας του από το Λευκό Οίκο.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα διστάσω να αναλάβω δράση εναντίον του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, καθώς και στο Ιράκ» ΠΗΓΗ: REUTERS, ANA-MPA, AFP
13 Σεπτεβρίου 2014 – Παραμονή του ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.
Ο Ποντίφικας δήλωσε ότι “ ο πόλεμος είναι κάτι το παρανοϊκό “ και επεσήμανε ότι ίσως βρισκόμαστε μπροστά στον τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. gr.euronews.com
14 Σεπτεμβρίου 2014- Ανήμερα του ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
«Όχι δεν θα συντονίσουμε (την αεροπορική εκστρατεία) με τη Συρία. Σίγουρα θα εξασφαλίσουμε ότι θα αποφευχθούν οι παρεμβάσεις και ότι θα μας διαβεβαιώσουν ότι Σύροι δεν θα κάνουν κάτι για το οποίο θα μετανιώσουν ακόμα περισσότερο» δήλωσε ο Κέρι σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή Face The Nation του αμερικανικού τηλεοπτικού δίκτυου CBS, η οποία μαγνητοσκοπήθηκε στο Κάιρο. http://livester.gr/
15 Σεπτεμβρίου 2014
«Η Ρωσία παρέχει στρατιωτική βοήθεια προς τη Συρία, το Ιράκ και σε άλλες χώρες της περιοχής για να τους βοηθήσει να πολεμήσουν εναντία στην τρομοκρατική απειλή»
«Μιλήσαμε για τη συμβολή μας στην υποστήριξη της ιρακινής κυβέρνησης, η οποία έχει ως στόχο να διαφοροποιήσει τις επιλογές της για την καταπολέμηση των τρομοκρατών και την ασφάλεια του κράτους. Παρέχουμε στρατιωτική βοήθεια προς το Ιράκ, προκειμένου να αυξήσουμε την ασφάλεια στη χώρα. Δρούμε με τον ίδιο τρόπο στην περίπτωση της Συρίας και σε άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα», δήλωσε ο Λαβρόφ στο περιθώριο της διεθνούς διάσκεψης για την κατάσταση στο Ιράκ, που πραγματοποιήθηκε στη γαλλική πρωτεύουσα. http://www.hellasforce.com/
ΑΞΟΝΑΣ  ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ  ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ
Αρκτική- Βαλτική- Ουκρανία- Μαύρη Θάλασσα- Στενά Βοσπόρου- Συρία- Ιράκ- Μ. Ανατολή- Διώρυγα του Σουέζ.
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ  ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
Κασπία- Ιράν- Σ. Αραβία-  Κατάρ – Περσικός Κόλπος- Στενά Ορμούζ
ΣΗΜΕΙΟΝ  ΕΝΑΡΞΗΣ  ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Μεσοποταμία ..¨εκεί που χύνονται τα νερά¨ …ΠΑΤΡΟ ΚΟΣΜΑΣ
ΣΤΟΧΟΣ
Το κράτος του Λεβάντε ή η ISIS, ο βρικόλακας που πίνει αίμα χριστιανών και μουσουλμάνων, το τελειότερο επίτευγμα για την επίτευξη γεωπολιτικών απαλλοτριώσεων με το αζημίωτο μέσω μισθοφορικού συνονθυλεύματος διεστραμμένων.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ  ΧΑΜΗΛΟΥ  ΚΟΣΤΟΥΣ
Οι μεγάλοι ¨καθαρίζουν ¨σε πρώτη φάση όχι με δικό τους ανθρώπινο στρατιωτικό δυναμικό αλλά στηρίζουν τις επιχειρήσεις τους από αέρος με την βοήθεια τοπικών στρατών  βλ. Κούρδοι για τους Νατοϊκούς και Σύριοι για τους Ρώσους.
ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ
¨ Ο γνωστός ιστορικός Daniel Pipes, ίσως η πλέον εμβληματική προσωπικότητα της εβραϊκής κοινότητας των ΗΠΑ, με ένα άρθρο – βόμβα καλεί την Δύση να στηρίξει την δημιουργία ενός μεγάλου Κουρδιστάν με κατακερματισμό της Τουρκίας.

Τώρα, για πρώτη φορά στην Αμερική δημοσιεύεται χάρτης του μεγάλου Κουρδιστάν, που συμπεριλαμβάνει ένα τεράστιο κομμάτι της Τουρκίας, βγαίνει στην Μεσόγειο, ακυρώνει τον Τουρκικό κίνδυνο για την Αρμενία δίνοντας της την δυνατότητα να διαλύσει τους τουρκόφρονες Αζέρους αλλά εξυπηρετεί και τους Ρωσικους σχεδιασμούς.¨ olympia.gr 15 Σεπτεμβρίου 2014

ΓΙΑΤΙ  ¨ ΕΡΕΘΙΖΟΥΝ¨  τους Τούρκους;

Γιατί η Τουρκία αποτελεί στόχο κατασκοπίας των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, εξηγεί  το γερμανικό περιοδικό Spiegel.

Σύμφωνα με στέλεχος της ομοσπονδιακής υπηρεσίας πληροφοριών το οποίο μίλησε στο περιοδικό η Τουρκία θεωρείται για τη Γερμανία στόχος όχι μόνο από την ίδια τη Γερμανία αλλά και από άλλες υπηρεσίες δυτικών χωρών γιατί θεωρούν ότι η Άγκυρα στηρίζει τους τζιχαντιστές που δρουν στη Συρία και το Ιράκ. http://www.imerisia.gr/ΗΜΕΡΗΣΙΑ On Line»Η» Online 17/8 22:05
ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΟΙ  ΙΔΙΟΙ
¨ότι η αλεπού θα πιαστεί στα τέσσερα ποδάρια της¨
Σύμφωνα με το ειδησεογραφικό IRNA , ο Mehmet Ali Ediboglu του κόμματος CHP (πρόκειται για το κόμμα της κεμαλικής αντιπολίτευσης) κάνοντας τις δηλώσεις από την Άγκυρα, πρόσθεσε ότι από την αρχή των συγκρούσεων η ISIS χρησιμοποιούσε την Τουρκία  ως ένα «ξενοδοχείο που τους πρόσφερε κάθε λογιστική και εξοπλιστική υποστήριξη αλλά και όποιες απαιτήσεις είχαν σε ανθρώπινο δυναμικό και ότι αυτό το γνωρίζουν οι πάντες».
ΠΟΥ ΘΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ οι Τούρκοι για να αποφύγουν την παγίδα;
¨ Όταν θέλεις να σβήσεις μια φωτιά ανάβεις μια άλλη φωτιά¨
Το τι θα κάνουν οι Τούρκοι μας το υποδεικνύουν οι κινήσεις των Ρώσων τις τελευταίες ημέρες που δεν θέλουν να βρεθούν εξ απήνης στο Αιγαίο και  στα Στενά του Βοσπόρου.
Όπως μετέδωσε στις 8 Σεπτεμβρίου  το πρακτορείο «interfax» η ναυαρχίδα του στόλου της Μαύρης Θάλασσας πέρασε τα Στενά και κατευθύνθηκε  προς την ανατολική Μεσόγειο.

Γιατί οι Ρώσοι βγάζουν για δεύτερη φορά από τα Στενά την ναυαρχίδα της Μαύρης Θάλασσας ,το Καταδρομικό κατευθυνόμενων πυραύλων Moskva;  

Πέρσι είχαμε πάλι τα ίδια δηλ «πριν από ένα χρόνο, και στην περίοδο της οξύτατης πολιτικο-στρατιωτικής κρίσης για το θέμα της Συρίας, το πλοίο είχε αναλάβει εποπτεία  στη Μεσόγειο«
Όμως φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί μεσολάβησαν τα Γεωπολιτικά της Ουκρανίας και ανέμεναν τα νέα δρώμενα στην Συρία-Ιράκ.
Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες μέρες και ¨ Σε μία κίνηση που σηματοδοτεί πολλά για την εξέλιξη των πραγμάτων, η ρωσική Αεροπορία προχώρησε στην ανάπτυξη μία Μοίρας μαχητικών αεροσκαφών Sukhoi Su-30 (μάλλον της έκδοσης πολλαπλού ρόλου «SM») στην αεροπορική βάση Μπελμπέκ στην Κριμαία, κοντά στη Σεβαστούπολη, όπως μετέδωσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο RIA Novosti.¨  ¨defencenet.gr 15/09/2014
Και η ζωή συνεχίζεται ¨εν μέσω θλίψεων πολλών ¨ για να φωνάξουμε μια μέρα …
Καλημέρα ΕΛΛΑΔΑ
Καλημέρα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
¨ η Πόλη θα γίνει Ελληνική¨  Γέροντας  Παίσιος
Κωνσταντίνος Βαρδάκας
ΥΓ Κανείς δεν θέλει πόλεμο αλλά τον¨ πόλεμο¨  τον ξεκίνησαν ήδη  παίζοντας με τις ζωές μας ¨κορώνα- γράμμα¨ και αλλού παίζουν με τα κεφάλια των ανθρώπων μπάλα. Το κακό αυτό πρέπει να σταματήσει.
πηγή

Χριστόδουλος: «Θα μας μετατρέψουν σκόπιμα σε φτωχούς και θα μας κυβερνούν πλούσιοι τραπεζίτες»

H προρήση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου: «Θα μας μετατρέψουν σκόπιμα σε φτωχούς, και θα μας κυβερνούν πλούσιοι τραπεζίτες» επιβεβαιώνεται - δυστυχώς - σε εντυπωσιακό βαθμό

Όταν το 2005 ο Χριστόδουλος μιλούσε για «σχέδιο κατά της Ελλάδας», κάποιοι τον έβρισκαν υπερβολικό. Όταν, το 2006, είπε «να είστε έτοιμοι γιατί κάποιοι προετοιμάζουν γενική έφοδο κατά της χώρας», πολλοί δεν τον πήραν στα σοβαρά, υπνωτισμένοι από την εικονική πραγματικότητα της δήθεν «ισχυρής Ελλάδας». Όταν, το 2007, στο τελευταίο του μήνυμα, προέτρεπε για «αντίσταση και ανάκαμψη για ό,τι κινδυνεύει», είχε δει τις δύσκολες μέρες που έρχονταν και ήθελε να προειδοποιήσει.

"Κάποιοι ετοιμάζουν γενική έφοδο κατά της χώρας (18/2/2005)

Τα αίτια της πρωτοφανούς εκστρατείας εναντίον της Εκκλησίας δεν είναι μόνον τα ανομήματά μας, υπαρκτά ή μη, είναι και άλλα πολλά. Όλα δείχνουν, και πολλοί πλέον το αποδέχονται, ότι οι επιθέσεις είναι συντονισμένες και μεθοδευμένες.

Τα σκάνδαλα είναι, κατά βάσιν, το ισχυρό επικάλυμμα που απευθύνεται στον λαό για να τον διαθέσει δυσμενώς εναντίον μας και να προετοιμάσει τα πνεύματα για τη γενική έφοδο που, όπως φαίνεται, επακολουθεί.

Μία από τις έντεχνες μεθοδεύσεις επηρεασμού ιδίως της νεολαίας είναι η πρόσκληση για συμμετοχή νέων ανθρώπων, και ειδικώς σπουδαστών, σε εκπομπές διασυρμού της Εκκλησίας. «Πόνεσε» και «πονάει» τις αντιεκκλησιαστικές δυνάμεις η αυξανόμενη εμπιστοσύνη της ελληνικής νεολαίας προς την Εκκλησία και αυτό θέλουν να το ανακόψουν με κάθε τρόπο, ακόμη καταστρέφοντας την εικόνα της Εκκλησίας μέσα στην ψυχή τους. Αλλά η νεολαία μας, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, έχει και κρίση και πίστη.

Τούτη την ώρα των σαρωτικών μεταλλαγών που η παγκοσμιοποίηση επιφέρει στους λαούς, ο ελληνορθόδοξος χαρακτήρας μας είναι απαραίτητος στην κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα και παράδοση έχει άμεση αναφορά στην ελληνορθόδοξη ιδιαιτερότητα μας. Αυτά τα δύο οφείλουμε να τα καλλιεργήσουμε αναπόσπαστα• δηλαδή, να μην επιτρέψουμε να γίνουμε πολτός μέσα στην Ευρώπη, χωρίς συνείδηση πολιτισμού, αλλά ασφαλώς ούτε και εθνοσοβινιστές.

Τώρα είναι η ώρα για τη μεγάλη έξοδο της Εκκλησίας μας προς την Ευρώπη, με κοινό παρονομαστή τον χριστιανισμό απέναντι στους κινδύνους του τεχνοκρατισμού, των απρόσωπων δομών, του έντεχνου περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πνευματικής φτώχειας. Αυτό το εξάμβλωμα θέλουν να επιβάλουν στον τόπο μας όσοι μάχονται την Εκκλησία ή θέλουν να της αφαιρέσουν ή, έστω, να της περιορίσουν— τη δυνατότητα αξιόπιστου λόγου.

Όσο ο παπάς της Εκκλησίας μας θα συνεχίσει το λαμπρό έργο του, όσο ο λαός θα μας εμπιστεύεται, κανείς δεν θα τολμά να μας επιτεθεί. Όταν όμως θα είμαστε ηθικά ανίσχυροι, τότε θα δεχτούμε έφοδο επιθέσεων και αυτή την πραγματικότητα βιώνουμε αυτόν τον καιρό. Δεν επιθυμώ να επεκταθώ περισσότερο στο σημείο αυτό, διότι γνωρίζω ότι όχι μόνο εμείς αλλά και ο λαός έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα βαθύτερα αίτια της οργανωμένης αυτής πολεμικής του γενικευμένου δημόσιου διασυρμού, για την οποία όμως το έναυσμα το δώσαμε εμείς.

Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας (1/2004)
Οι πολιτικοί μας αγνοούν τι είναι θεολογικά η Εκκλησία. Πολλοί από αυτούς την αντιμετωπίζουν σαν «αναγκαίον κακόν» ή «κακό μπελά» που τους απασχολεί, έχοντας με τους λειτουργούς της καθιερώσει ένα επικίνδυνο κατεστημένο, που μεταφράζεται ενίοτε σε αρνητικές ή θείες γι” αυτούς ψήφους.

Μιλούν για το «ιερατείο» και εννοούν σκοταδισμό και Μεσαίωνα. Βλέπουν τον ιερό κλήρο σαν ένα παρία της κοινωνίας, που απομυζά το κρατικό χρήμα, το χρήμα του λαού. Δεν αναγνωρίζουν στην Εκκλησία καμιά αναγεννητική αποστολή, τη θεωρούν αρμόδια για τα βρέφη και τους γέροντες, τα δύο άκρα της ζωής.

Οι περισσότεροι από αυτούς «εκκλησιάζονται» κατά τις επίσημες δοξολογίες, δεν ζουν μυστηριακή ζωή, δεν λειτουργούνται, δεν κοινωνούν. Την Εκκλησία τη βλέπουν και σαν αντίπαλο τους μερικές φορές, ιδίως όταν, στο πρόσωπο κάποιου δυναμικού ιεράρχη, φαίνεται να επηρεάζει μάζες λαού.

Κι εμείς, από το άλλο μέρος, έχουμε συμβιβαστεί με την κατάσταση αυτή, επιδιώξαμε και εγγραφήκαμε στους τροφίμους του κρατικού προϋπολογισμού, εισπράττουμε κάθε μήνα τον μισθό μας και μένουμε ικανοποιημένοι.

Ο κίνδυνος όμως του επαγγελματισμού καιροφυλακτεί και δεν καταλαβαίνουμε ότι όσο περισσότερο εξαρτόμαστε οικονομικά από το κράτος τόσο λιγότερη ελευθερία χειρισμών σε πελώρια θέματα έχουμε. Το αποτέλεσμα είναι να σιωπούμε όταν χρειάζεται να υψώσουμε κραυγή και να φορτωνόμαστε ξένες αμαρτίες.

Και το ίδιο το κράτος, γνωρίζοντας μας καλά, μας κρατεί υποχείριους με την απειλή και μόνο της απογύμνωσης μας από τα προνόμια που μας εξασφάλισε η «συναλληλία». Και πόσοι τάχα αντέχουν στη στέρηση των κεκτημένων δικαιωμάτων χάριν μιας αναγέννησης που όμως τη ζητούν οι καιροί και τη λαχταρά ο λαός;

Κάθε φορά που γίνεται λόγος για αναβάθμιση του ιερού κλήρου και για μια δυναμική παρουσία της Εκκλησίας μέσα στον ιστορικό στίβο, συναντάμε μπροστά μας την απειλή για αφαίρεση των προνομίων με τα οποία έχουμε επί μακρόν ζήσει και ίσως και ταυτιστεί μερικοί.
Το νέο ξεκίνημα που πρέπει να γίνει, για να προλάβουμε το τρένο της Ιστορίας, επιβάλλει μια ταχεία μεταμόρφωση και αλλαγή νοοτροπίας, καθώς και μια δυναμική στάση απέναντι στην ίδια τη ζωή.

Αλλά ο κίνδυνος της αναμέτρησης με την πολιτεία, και των συνεπειών της, κυρίως των οικονομικών, τελικά λειτουργεί ανασταλτικά, με αποτέλεσμα να γυρίζει ο φαύλος κύκλος και να μην μπορούμε να απαγκιστρωθούμε. Γιατί πια δεν έχεις να κάνεις με ένα και δύο, αλλά με όλο τον κλήρο που πρέπει να συνεισφέρει στη γενική προσπάθεια.
Ποιος λοιπόν να τολμήσει να κηρύξει μια ειρηνική επανάσταση μετά στην Εκκλησία καλώντας κλήρο και λαό σε πανστρατιά αγάπης, και ποιος θα αποφασίσει να ομιλήσει με τη γλώσσα της ειλικρίνειας προς πάσα κατεύθυνση, όταν είναι τόσο αλληλένδετα τα συμφέροντα με τις επιδιώξεις και τα οράματα με την πραγματικότητα;
Ευγνωμονούμε συχνά εκείνους που μας ενέγραψαν στο δημοσιοϋπαλληλικό μισθολόγιο, αλλά πόσοι αναλογιζόμαστε το φοβερό τίμημα σε ελευθερία που πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για πολύ ακόμη;

Τα κηρύγματα περιστρέφονται συνήθως γύρω από ανούσια και αδιάφορα θέματα, ενώ οι ανάγκες του λαού είναι άλλες. Γι” αυτό, σε πολλές περιπτώσεις, φεύγει ο κόσμος από την εκκλησία όταν κάποιος αρχίζει να ομιλεί.

Έτσι, η ελληνική διανόηση, όταν για λόγους ιδεολογικούς δεν εχθρεύεται την Εκκλησία, παραμένει σε μια συναισθηματική σχέση μαζί της, καθαρά επιδερμική και επιφανειακή.
Η διανοουμενίστικη αντίληψη της Εκκλησίας δεν διαφέρει εκείνης των πολιτικών, γιατί και αυτή βλέπει την Εκκλησία ως έκφραση του κατεστημένου, γι” αυτό και εύκολα εκσφενδονίζει τους μύδρους της εναντίον κυρίως των εκκλησιαστικών ηγετών, στους οποίους αρνείται χαρισματικές ιδιότητες και πνευματική υπεροχή.
Συγχέοντας τις προσωπικές ικανότητες κάθε ποιμένα με τις θεόδοτες πνευματικές ιδιότητες της χάριτος, φτάνει σε συμπεράσματα ολισθηρά, συγκρίνοντας και επικρίνοντας, μαζί με τους ανθρώπους, τους ιερούς θεσμούς.

Τα εξοργιστικά, πολλές φορές, κείμενα των διανοουμένων μας κινούνται στη συχνότητα της άγνοιας μαζί και της προκατάληψης σε ό,τι αφορά την Εκκλησία, ενώ παραπλανούν τους αφελείς και υποκαίνε το μίσος των ανθρώπων εναντίον μας, με την επίκληση των φανερών ελαττωμάτων της φυλής μας.

Για τους διανοουμένους μας λοιπόν, η Εκκλησία δεν είναι «σώμα Χριστού», αλλά «αργύριον και χρυσίον», είναι κρατική υπηρεσία, είναι κάλυψη σκανδάλων και άλλων ανομημάτων, κρυφών και φανερών. Αυτού του είδους οι λογάδες δεν διστάζουν να φτάνουν μέχρι παράκρουσης από το μένος τους εναντίον της Εκκλησίας, αντιγράφοντας, κατά κανόνα, ο ένας τον άλλον, μιλώντας αυθαίρετα και συκοφαντικά, καυστικά και άδικα για τη ζωή της Εκκλησίας και των ανθρώπων της.

Την εξομοιώνουν με τον κόσμο και αυτή η εκκοσμικευμένη εικόνα περί Εκκλησίας που έχουν είναι εκείνη που τους οδηγεί σε εξομοιώσεις της με τα αμαρτωλά περιβάλλοντα του κόσμου και σε κρίσεις για δήθεν ίντριγκες και κάστες και συμφέροντα, που όλα μαζί συμβάλλουν αποφασιστικά στη μεγαλύτερη παραπλάνηση του λαού.

Γιατί όλα αυτά και αν ακόμη υποτεθούν αληθινά πολύ απέχουν από το να χαρακτηρίζουν την αληθινή Εκκλησία, που δεν είναι ούτε εκκοσμικευμένος κρατικός οργανισμός ούτε οικονομικός παράγοντας στη ζωή του τόπου ούτε αμαρτωλό κατεστημένο, αλλά ζωή και ειρήνη και αγάπη και σωτηρία και θέωση.

Αίμα από το αίμα μας οι Κύπριοι (30/4/2007)

Eμείς, οι εξ Ελλάδος αδελφοί σας, ζήσαμε και ζούμε, αισθανθήκαμε και αισθανόμεθα περισσότερον από οιονδήποτε άλλον άνθρωπον και λαόν επί της Γης όλα αυτά τα χρόνια τον πόνον, την θλίψιν και το μαρτύριον των ανθρώπων της Κύπρου, διότι δι” ημάς οι Κύπριοι είναι και θα είναι αδέλφια μας, σάρκα από την σάρκα μας και αίμα από το αίμα μας.
Θα μας μετατρέψουν σκόπιμα σε φτωχούς (7/9/2007)

Σήμερα, στη διεθνή βιβλιογραφία, έχει γίνει αποδεκτό ότι η παγκοσμιοποίηση αποτελεί ιδεολογία και ότι μία μόνο από τις εκφάνσεις της είναι η κατάργηση των συνόρων στο εμπόριο. Κατά τις Annabelle Mooney και Βetsy Evans, οι πανεπιστημιακοί μελετούν σήμερα την παγκοσμιοποίηση μέσα από διάφορα πεδία της επιστήμης και της τέχνης, όπως είναι οι ανθρωπιστικές επιστήμες, η κοινωνιολογία, η οικονομική επιστήμη, οι διεθνείς σχέσεις, η πολιτική επιστήμη, και η γλωσσολογία, και ερευνούν τις επιπτώσεις της στη ζωή κρατών, εθνών, εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων, αλλά και μεμονωμένως στον κάθε άνθρωπο.

Ο Larry Ray καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στην Αγγλία, σημειώνει ότι η παγκοσμιοποίηση, οι νέες τεχνολογίες στην πληροφορία, η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και η κυριαρχία των καταναλωτικών αξιών αποτελούν εξελίξεις, οι οποίες επιφέρουν σήμερα μείζονες αλλαγές στον τρόπο ζωής των λαών της γης και στην προσωπική και κοινωνική καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

πηγή

Οι ενάρετοι κληρικοί και οι κληρικοί που θέλουν κάποιοι χριστιανοί.

Tο μεγαλύτερο μέρος της κακοδαιμονίας που μαστίζει την εκκλησιαστική μας ζωή σήμερα οφείλεται στη διαστροφή της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως, που είχε σαν συνέπεια τη διαστροφή του ήθους του λαού μας. σαν αποτέλεσμα αυτής της διαστροφής, το τωρινό μας ήθος είναι έκφραση μιας θρησκευτικής παραδόσεως ξένης και συχνά αντίθετης προς τη δική μας εκκλησιαστική παράδοση.

Μία περιοχή της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως, της οποίας η διαστροφή έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη σημερινή κακοδαιμονία της εκκλησιαστικής μας ζωής, είναι η περί ιερωσύνης διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Οι μισσιονάριοι, που έδρασαν πριν και μετά την Επανάσταση στο χώρο μας, σαν γνήσιοι προτεστάντες, πίστευαν ότι η προσφορά του κληρικού εξαρτάται αποκλειστικά από τις προσωπικές του ικανότητες. Με άλλα λόγια και σ’ αυτό το θέμα εφήρμοζαν, και συνεχίζουν βέβαια να εφαρμόζουν, τις ανθρωποκεντρικές τους πεποιθήσεις, που σε τελική ανάλυση είναι έκφραση μιας στυγνής ειδωλολατρίας, αφού καταργούν ουσιαστικά το Θεό και τον υποκαθιστούν με τον άνθρωπο.

Με βάση πάντως αυτές τις αντιλήψεις τους, οι προτεστάντες μισσιονάριοι, μετρούσαν την προσφορά των κληρικών με το μέτρο των προσωπικών τους ανθρωπίνων επιτευγμάτων, όπως η διαλεκτική σοφία, η εξωτερική ευσέβεια και πολύ συχνά η αγγλοσαξονική ευπρέπεια, που στο δικό τους σύστημα αξιών είχε πρωτεύουσα θέση.

Οι αντιλήψεις αυτές των προτεσταντών μισσιοναρίων επηρέασαν βαθειά το ήθος του λαού μας, επειδή κυρίως τις αποδέχτηκαν με φανατισμό οι διανοούμενοί μας. Αυτοί άρχισαν να ντρέπονται για τους κληρικούς μας που δεν μιλούσαν με το «σεις» και με το «σας», που έτρωγαν σκόρδο, που δεν χρησιμοποιούσαν το «μανδάμ» όταν απευθύνοντο στις….κυρίες και, προπαντός, που δεν ήξεραν να χρησιμοποιούν τη μάσκα της αγγλοσαξονικής ευπρέπειας για να κρύβουν την ανθρώπινή τους κατάντια.

Οι αντιλήψεις αυτές, που επιβάλλουν στην ανθρώπινη εμπειρία μία ολότελα ανυποψίαστη ειδωλολατρία, διαμόρφωσαν το ήθος μας έτσι, που τώρα οι πιο πολλοί από μας να έχουμε χάσει κάθε ελπίδα, επειδή τα είδωλα πια δεν πείθουν, και μερικοί «ευσεβείς» να αναζητούμε ακόμη κάποιον «καλό κληρικό» που κάνει «καλή λειτουργία», «καλό ευχέλαιο» ή που είναι «ενάρετος», για να βεβαιωθούμε ότι δεν έχουν χαθεί όλα και να αισθανθούμε ανακούφιση.

Μάλιστα, για την καλλιέργεια αυτού του κλίματος εδημιουργήθη ένα ολόκληρο κίνημα, που διέθετε, και ακόμη διαθέτει, διαπρεπείς και φλογερούς προφήτες, που, ευχαριστημένοι οι ίδιοι που περιελαμβάνοντο ή που περιλαμβάνονται στη χορεία των «καλών», προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν με…ταπεινή αυταρέσκεια τον εαυτό τους, για να τον λατρέψουν τα πλήθη και εκφράζουν την ασυγκράτητη αποστροφή τους για όλους αυτούς, τους…ανάξιους κληρικούς, που η ύπαρξή τους αμαυρώνει τη λάμψη της δικής τους υπεροχής.

Η σωτηρία μας δεν οφείλεται ασφαλώς ούτε στα ανθρώπινα ούτε στους ανθρώπους. Τη Βασιλεία του Θεού τη δημιούργησε ο Θεός και Εκείνος την προσφέρει στον άνθρωπο. Δεν τη δημιουργεί και δεν την προσφέρει σ’ αυτόν ο κληρικός. Όμως ο κληρικός μπορεί να διευκολύνει ή να παρεμποδίσει την είσοδό του σ’ αυτήν, όπως έκαναν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι στους οποίους έλεγε ο Χριστός: «Κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων, υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ. 23,14).

Είναι επίσης γεγονός πως οι κληρικοί μπορούν περιστατικά να δυσχεράνουν την επικοινωνία μας με το Θεό, πως μπορούν να παρεμβληθούν ανάμεσα σε μας και σε Εκείνον, τόσο με την κακία τους όσο και με την «αρετή» τους.

Μάλιστα αν η κακία του κληρικού μπορεί να μας κρύψει περιστατικά τη θέα του Θεού, η «αρετή» του μπορεί να μας αποπροσανατολίσει τόσο, ώστε να βλέπουμε αυτόν ή κάποιον άλλο «ενάρετο» άνθρωπο αντί για το Θεό κι έτσι να βρεθούμε σ’ έναν πραγματικά πολύ μεγάλο πνευματικό κίνδυνο.

Ο πραγματικά ενάρετος κληρικός είναι αυτός που δεν κρύβει από τους ανθρώπους το Χριστό με τη δική του «αρετή». Η γνήσια αρετή δοξάζει το Θεό, στον οποίο πραγματικά οφείλεται, και όχι τον άνθρωπο, που μόνο γίνεται ο φορέας της.

Πάντως αυτό που τελικά έχει αποφασιστική σημασία είναι να βεβαιωθούμε ότι σωτήρας και λυτρωτής μας είναι ο Ιησούς Χριστός, που μπορεί να μας σώσει και όταν ακόμη έχει χαθεί κάθε ελπίδα απ’ την πλευρά των ανθρώπων. Γιατί «δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ» (Ματθ.3,9) και γιατί «παράκλητον έχομεν προς τον Πατέρα Ιησούν Χριστόν δίκαιον» (Ά Ιωάν. 2,1) ο οποίος «σώζειν εις το παντελές δύναται τους προσερχομένους δι’ αυτού τω Θεώ, πάντοτε ζων εις το εντυγχάνειν υπέρ αυτών» (Εβρ. 7,25).

Αν δεν αποκτήσουμε αυτή τη βεβαιότητα, θα διατρέξουμε οπωσδήποτε μεγάλο κίνδυνο, γι’ αυτό και η χριστιανική παράδοση ανέπτυξε μία θεολογία της ιερωσύνης, που μπορεί να μας προφυλάξει απ’ αυτόν.

Σύμφωνα λοιπόν μ’ αυτή τη θεολογία της ιερωσύνης, εφόσον ο λυτρωτής μας δεν είναι ένας άνθρωπος αλλά ο Χριστός και εφόσον ο κληρικός είναι φορέας της χάριτος που εκπηγάζει από το λυτρωτικό έργο του Χριστού, θα πρέπει να τιμούμε τον κληρικό με την πεποίθηση ότι τιμούμε τον Ιησού Χριστό και όχι το ανθρώπινο πρόσωπο του κληρικού και ότι από το Χριστό δια του κληρικού σωζόμεθα.

«Τίμα τους ιερείς με προσήλωση ως καλούς οικονόμους. Απόδωσε την οφειλομένη τιμή στο λειτούργημά τους και μην ερευνάς τις πράξεις τους. Όσον αφορά το λειτούργημά του ο ιερέας είναι ένας άγγελος, όσον αφορά τις πράξεις του είναι ένας άνθρωπος. Με το έλεος του Θεού έχει γίνει ένας μεσίτης ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο».

π. Φιλόθεος Φάρος «ΚΛΗΡΟΣ, η ανεκπλήρωτη υπόσχεση πατρότητος» Εκδόσεις Ακρίτας

πηγή

Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός

 Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά.Μάθε να σιωπάς.Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου.
Δουλεύεις για τον Αόρατο.Ας είναι και το έργο σου αόρατο.Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι.Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση.

 Γι’αυτό οι άγιοι δίνουν την συμβουλή:
Να ενεργείς με διάκριση.Βρίσκεσαι κάπου και σου προσφέρουν κάτι.Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι.
Αν, όμως, κάποιος ή κάποιοι βλέπουν τι θα κάνεις, τότε προτίμησε ν’ακολουθήσεις τη μέση οδό που θα προκαλούσε την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους.
 Προσπάθησε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής.Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος.Να το έχεις αυτό σαν ένα κανόνα πάντοτε.Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβη.
Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως ακαίρως χωρίς να ρωτηθείς.
Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου.
Όταν διαρκώς μιλάς γι’αυτά, τρέφεις απλούστατα τον ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου.»
 Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός.

Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του Τ.Κολλιάντερ "Ο δρόμος των ασκητών"

ΠΗΓΗ   

Tο είδαμε ΕΔΩ

Δεν γνώριζα ότι έχει παρελθόν ο Ουνίτης Αυγουστίνος της Γερμανίας....

 

    Το είδαμε εδώ

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ

Η ραγδαία εξάπλωση, μάλλον επέλαση, της τεχνολογίας και η είσοδός της στη βαθιά καθημερινότητα των περισσότερων χριστιανών, πέρα από την τεράστια γκάμα των λοιπών συνεπειών της, έχει και μια σημαντικότατη επίδραση στη διαμόρφωση της θρησκευτικότητας τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εξατομικευτικό πεδίο. Αυτό σημαίνει ότι η ορθόδοξη αυτοσυνειδησία ενός μέλους της Εκκλησίας σήμερα έχει άλλες προσλαμβάνουσες, άλλες διαστάσεις και ανάγκες, προφανώς δε και άλλες απαιτήσεις συγκριτικά με τους χριστιανούς του παρελθόντος.

   Αν γυρίσουμε στην εποχή της αρχέγονης, αλλά και της βυζαντινής χριστιανοσύνης, θα αντιληφθούμε αρκετά εύκολα για ποιον λόγο επικράτησε στο θέμα της αγιοκατάταξης αυτό που κυκλοφορεί σαν προφορική «παράδοση». Αναφέρομαι στον κλασικό τύπο του «πρέπει να παρέλθουν 50 με 100 χρόνια για την ανακήρυξη κάποιου αγίου». Μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί περιττή η αναφορά πως κάτι τέτοιο ανήκει στον χώρο της λαϊκής θυμοσοφίας – έστω και στην καλώς εννοούμενη διάστασή της – ή και της δημώδους θρησκευτικής παραφιλολογίας, κάτι σαν και αυτό, δηλαδή, που λέγεται για το «πίστευε και μη ερεύνα» και το οποίο όλοι το αναζητούν μάταια κάπου μέσα στην Αγία Γραφή…

   Είναι προφανέστατο ότι οι προνεωτερικές κοινωνίες, χωρίς τη δυνατότητα της σύγχρονης ιλιγγιώδους σε ταχύτητα και σε μέγεθος πληροφόρησης, ακολουθούσαν εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς και αυτούς σεβόταν εν πολλοίς και η Εκκλησία. Η εν λόγω, επομένως, προϋποθετική παράμετρος περί της παρέλευσης τουλάχιστον πεντηκονταετίας για την επίσημη αναγνώριση κάποιου προσώπου εξάπαντος δήλωνε και τη βραδυπορία όλων των σχετικών διαδικασιών – ως προς το ακροάσθαι την εκκλησιαστική συνείδηση, την υποχώρηση των ενστάσεων και τη «φυσική αποχώρηση» των συγχρόνων ενός αγίου, οι οποίοι αφεύκτως υφίστανται πάθη φυσικά και αφύσικα ως προς την παραδοχή της αγιότητας ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας – και τη σύνεση της διοικούσας Εκκλησίας, η οποία ποτέ στην Παράδοσή της δεν επέτρεψε εις εαυτήν να μεταλλαχθεί σε βιομηχανία παραγωγής και διαφήμισης προσώπων έκτακτης και θαυμαστής χαρισματικότητας.

   Τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει ριζικά ως προς το ένα σκέλος. Η πληροφορία διαχέεται ταχύτατα, με αποτέλεσμα να καθίστανται γνωστά τόσο τα πρόσωπα – φορείς της αγιότητας, όσο και τα έκτακτα σχετικά ενεργήματά τους, τα ενδεικτικά της αγιοσύνης τους, και στο επίγειο και στο μεταθανάτιο επίπεδο της παρουσίας και δράσης τους εν Εκκλησία. Το δεύτερο σκέλος, ωστόσο, ως προς το εκκλησιαστικό ήθος της σύνεσης και βραδύτητας των συνοδικών διαδικασιών συνεχίζει μεν να υφίσταται, αλλά δέχεται οπωσδήποτε πιέσεις και κινητικότητες πρωτόγνωρες, που δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορους τους αρμόδιους κρατούντες τα ποιμαντικά ηνία της Εκκλησίας.

   Οι παρενέργειες εντοπίζονται με σχετική ευκολία σε αμφότερα τα πεδία. Η εκμετάλλευση, η μυθομανία, η προσωπολατρία, η υπερβολή και η εκ του αντιθέτου συκοφάντηση των υποψηφίων προς αγιοκατάταξη είναι μερικά εκ των πολυάριθμων ομόλογων φαινομένων που παρατηρούμε με μια απλή περιήγηση στο διαδίκτυο. Οι ταγοί, από την άλλη, της διαποίμανσης του λαού δέχονται πιέσεις άμεσες και έμμεσες, ηθικές, ψυχολογικές, καθώς και «φυσικές», δηλαδή ρητές, κατηγορηματικές και καταφανέστατες, προς αναγνώριση συγκεκριμένων ατόμων. Πιέσεις είτε από συγκεκριμένες ομάδες πιστών είτε από επισκόπους και άλλους ιερωμένους, οι οποίοι εκπροσωπούν πρόδηλες ή και αδιόρατες εκδηλώσεις αγάπης, «λατρείας» και θαυμασμού προς συγκεκριμένες αγιασμένες προσωπικότητες.

   Την ίδια ώρα δεν λείπουν οι εξ αντιδράσεως υπερβολές στις απαντήσεις των στρεφομένων κατά των φονταμενταλιζόντων και φανατικών «οπαδών» γνήσιων ή μη ηγιασμένων γερόντων. Συνήθως αυτοί φτάνουν στο εκ δεξιών άκρο, να εκφράζονται, δηλαδή, με κάποια αναίδεια ή και υποφώσκουσα απαξίωση σε βάρος τωόντι αγιασμένων ανθρώπων των ημερών μας, προδήλως εξ αγνοίας, ζηλοφθονίας ή και πλεονάζουσας εκκοσμικευτικής νοοτροπίας, νοσημάτων εκ των οποίων πάσχουν συνηθέστατα όσοι καταχωρούν εαυτούς στις λίστες των «φιλελευθεριζόντων και ελευθεροφρόνων», με όχι ευκαταφρόνητες εξάπαντος δόσεις επάρσεως και αυταρεσκείας.

   Ας δούμε, όμως, τα φαινόμενα τούτα στην εν τοις πράγμασι μεταφορά τους σε τωρινά και ορατά δεδομένα. Η αγιοκατάταξη του οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου (27/11/2013) έγινε γύρω στα είκοσι χρόνια από την κοίμησή του. Ενός Αγίου σπάνιας χαρισματικότητας για τα εκκλησιαστικά χρονικά. Αν αναλογιστούμε την αναγνώριση της αγιότητας του Γρηγορίου Παλαμά σε συντομότερο διάστημα, τότε θα αντιληφθούμε πως ούτε αυθαιρεσία ούτε βιασύνη υπήρξε εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η ελευθερία της Εκκλησίας φαίνεται εν προκειμένω στην επιλογή της να δρα πάνω από το γράμμα του νόμου, όποτε το επιτρέπει η κρίση της και το επιβάλλουν οι περιστάσεις. Στην περίπτωση δε του νεοφανέντος αγιορείτη οσίου δεν νομίζω ότι τίθεται κάποιο ζήτημα, παρά μονάχα σε κακοπροαίρετους νόες και κακότροπες συνειδήσεις.

   Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επίσης, συνιστά η πρόσφατη φημολογία περί της αγιοκατάταξης του πατρός Παϊσίου (+1994). Πρόκειται σαφέστατα για έναν «τεράστιο» Άγιο των ημερών. Μια απλή επίσκεψη σε καθημερινή βάση στο μοναστήρι της Σουρωτής, όπου και ο τάφος του, σίγουρα είναι υπεραρκετή να πείσει εν προκειμένω. Δεν μιλάμε καν για την απίστευτη λαοθάλασσα των προσκυνητών τη μέρα της μνήμης του στις 12 Ιουλίου. Η συνείδηση του λαού βροντοφωνάζει εδώ και χρόνια την αγιότητα του ταπεινού αυτού μοναχού. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι το «άκρο» που παρατηρήθηκε τελευταία – καθ’ έλξιν από την περίπτωση του πατρός Πορφυρίου, άρχισε μια συζήτηση στο διαδίκτυο και συνεντεύξεις σε εκκλησιαστικά ενημερωτικά και έτερα sites για τον προσδιορισμό του ακριβούς χρόνου της αγιοκατατακτικής πράξης του Πατριαρχείου! – μέγα χάσμα εστί. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, πολύ ορθά έπραξε το Φανάρι και «ανέβαλε» την επίσημη τούτη αναγνώριση, διότι άλλως θα φαινόταν συρόμενο από τον διαδικτυακό και συναισθηματικό συρμό των ημερών. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η συντριπτική πλειοψηφία των Ορθοδόξων σήμερα δεν περιμένει τα επίσημα Συνοδικά όργανα, προκειμένου να εκδηλώσουν την ευλάβειά τους στο πρόσωπο του αγίου αυτού ασκητού.

   Ερχόμαστε και σε μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση. Ίσως οι πολλοί δεν γνωρίζουν ότι στο νησί της Πάρου ο γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος (+1980) τιμάται ως Όσιος με Ναό επ’ ονόματί του, με Ακολουθία, με αγιογραφίες και με προσκύνηση των ιερών του λειψάνων. Σε ερώτησή μου στην καθηγουμένη της Μονής, στην οποία φυλάσσονται τα τελευταία (Ζωοδόχου Πηγής Θαψανών), περί της σχετικής «τόλμης» των γηγενών, μου απάντησε με απλότητα και απόλυτη φυσικότητα πως στο νησί θεωρείται και τιμάται πανδημεί ως Άγιος και απλά κάποια στιγμή «περιμένουν» και τη σχετική Συνοδική επισφράγιση.

   Δεν θα έλεγα ότι οι Παριανοί συνιστούν εν προκειμένω κανόνα αγιολογίας. Αυτή, όμως, είναι και η ελευθερία, η ομορφιά και Παράδοση της Ορθοδοξίας. Σε όλους μας αρέσει η σύνεση των μοναζουσών της Σουρωτής, που κρατούν τη μεσότητα ανάμεσα στην υπερβολή μιας πρόωρης de facto επίσημης αναγνώρισης και συνάμα δεν παρεμποδίζουν τις εκδηλώσεις ευλαβείας ως εις Άγιον προς τον πατέρα Παΐσιο, σεβόμενες με διάκριση το de jure της διοικούσας Εκκλησίας. Ποιος, όμως, θα εγκαλούσε με σοβαρά θεολογικά επιχειρήματα και τους προαναφερθέντες νησιώτες περί την ουσία της «βιασύνης» τους;

   Η Εκκλησία οφείλει να ανασυνταχθεί έναντι των καινών δεδομένων και στο ζήτημα των αγιοκατατάξεων. Δεν υπάρχει κανείς λόγος βεβιασμένων κινήσεων και εσπευσμένων ενεργειών της – πάντοτε το Άγιο Πνεύμα θα αναδεικνύει ηγιασμένες μορφές και θαυματουργά λείψανα – ούτε, όμως, μπορεί να αναστέλλει επί μακρόν, όπως σε άλλες εποχές, τις σχετικές διαδικασίες, τη στιγμή που σήμερα, έστω και μέσα από το διαδίκτυο, η φωνή του λαού εκφράζει την εκκλησιαστική συνείδηση σε άλλες ταχύτητες, συχνότητες και εντάσεις, χωρίς, φυσικά, να σύρεται από τους διαδικτυακούς και έτερους πολυάριθμους συγκυριακούς παράγοντες και πιεστικούς μηχανισμούς και πειρασμούς.

Πηγή

Το είδαμε εδώ

Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, Η ιερότητα της Κυριακής κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά

Η ιερότητα της Κυριακής κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά

Κωνσταντίνος Ι. Αντωνόπουλος, θεολόγος M.Th.

Τον τελευταίο καιρό γίνονται πολλές συζητήσεις με αφορμή την υπουργική απόφαση ότι όλα τα καταστήματα θα μπορούν να λειτουργούν προαιρετικά σε πιλοτική εφαρμογή σε 10 τουριστικές περιοχές, ανεξαρτήτως μεγέθους και χωρίς να απαιτείται απόφαση του οικείου αντιπεριφερειάρχη· το 2015 θα επαναξιολογηθεί το ζήτημα και δεν αποκλείεται η πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου σε όλη τη χώρα.

Όμως η κατάργηση της Κυριακής αργίας δεν οφείλεται μόνο σε οικονομικούς λόγους, αλλά κυρίως σε ιδεολογικούς και  αντιχριστιανικούς. Πίσω από το πρόσχημα για την ανάπτυξη των μικρών καταστημάτων, την τόνωση της αγοραστικής κίνησης ή την  ενίσχυση της απασχόλησης και τη βελτίωση του τουρισμού η όλη προσπάθεια μεθοδευμένα και σταδιακά κινείται στο γενικό πλαίσιο της αποχριστιανοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και της αποϊεροποίησης της Κυριακής. 

Γι΄αυτό και κάποιοι προτείνουν  την καθιέρωση της Δευτέρας ως αργίας. Οι πολέμιοι συνήθως υποστηρίζουν την άποψη του Τζον Στιούαρτ Μιλ, "ότι μπορεί να υπάρχει το έθιμο της αργίας μια ημέρα την εβδομάδα, αλλά οποιαδήποτε ημέρα.” (Τζ. Στιούαρτ Μιλ "Περί ελευθερίας", σελ. 152-153).

Αναρωτιέται κανείς: Γιατί όμως τόσος πόλεμος για την Κυριακή; Η Κυριακή, ονομάζεται έτσι, γιατί είναι η ημέρα του Κυρίου, είναι «αγία και κλητή», γιατί μεγάλα Δεσποτικά γεγονότα, όπως η ανάσταση του Κυρίου έγιναν κατ’ αυτήν. Κάθε ημέρα βέβαια είναι ημέρα του Θεού, αλλά η ημέρα της Κυριακής είναι ιδιαίτερα αφιερωμένη σέ Αυτόν.

Στο βιβλίο της Γενέσεως διαβάζουμε. «Έτσι ολοκληρώθηκαν ο ουρανός και η γη και ό,τι υπάρχει σέ αυτά. Μέχρι την έκτη μέρα ο Θεός είχε τελειώσει το έργο του και την έβδομη μέρα σταμάτησε να δημιουργεί. Την έβδομη ημέρα την ευλόγησε και την καθαγίασε»·  και αναφέρει την αιτία της ευλογίας «γιατί αυτή την ημέρα ολοκλήρωσε τη δημιουργία του και αναπαύθηκε» (2,1-3).

Γιατί όμως ο Θεός δεν ευλόγησε μια οποιαδήποτε άλλη μέρα της δημιουργίας και ευλόγησε την ημέρα που δεν έκανε τίποτε, την ημέρα της απραξίας; Οι προηγούμενες ημέρες είχαν αντί άλλης ευλογίας την δημιουργία των όντων. Την έκτη ημέρα ο Θεός ολοκλήρωσε το έργο της υλικής δημιουργίας του και άρχισε το έργο της πνευματικής δημιουργίας του. Επομένως κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά υπάρχουν έργα του Θεού αισθητά, υλικά, πρόσκαιρα αλλά και έργα του Θεού πνευματικά, άυλα, που είναι αιώνια και συνεχή και που ποτέ δεν έπαυσε να τα εκτελεί. Ποια είναι όμως τα έργα αυτά;

Διαβάζουμε στο βιβλίο των Ψαλμών την απάντηση «Έργα χειρών αυτού αλήθεια και κρίσις» (110,7).  Από τώρα και στο εξής προνοεί για την συντήρηση των έργων του και κατευθύνει τον χρόνο και την ιστορία. «Ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται κἀγώ εργάζομαι» (Ιω 5,17). Γι’ αυτό ο Θεός ευλόγησε και αγίασε την έβδομη ημέρα· έπαυσε να πράττει τα αισθητά, σαν ένα είδος επανόδου στο ύψος του θεοπρεπώς, που βέβαια ποτὲ δεν εγκατέλειψε, διδάσκοντας εμάς να βρεθούμε κατὰ δύναμη σ’ εκείνη την κατάπαυση που είναι η κατά το νου μας θεωρία και ανύψωση προς τον Θεό.

Μία άλλη αιτία που ευλόγησε ο Θεός την έβδομη ημέρα σύμφωνα με τον άγιο  Γρηγόριο Παλαμά  (Ε.Π.Ε. 9,485, 17 ομιλία) είναι η πρόβλεψη της εκτροπής του ανθρώπου προς το χειρότερο, η αχρήστευση όλου του κόσμου τούτου για τον άνθρωπο αλλά και ο μελλοντικὸς ανακαινισμὸς  διά της αναστάσεώς του. Αυτὴ η ανακαίνιση έγινε  με την ενανθρώπηση του Θεού, την κατάβαση στον Άδη του Χριστού δια του θανάτου και την ανάκληση των ψυχών από αυτόν το Μέγα Σάββατο. Αυτό ήταν το έργο του Θεού που επιτελέσθηκε την έβδομη μέρα και γι’ αυτό την ευλόγησε εξ αρχής από κτίσεως κόσμου. 

Το έργο αυτό προετοιμάστηκε αδήλως κατά την έβδομη ημέρα, δηλαδή το Σάββατο. Φάνηκε όμως και εκτελέστηκε καθαρά την Κυριακή κατά την όγδοη ημέρα δια της δεσποτικής αναστάσεως, γι΄αυτό καί ονομάζεται Κυριακή. Ώστε ό,τι είναι η Παρασκευή για το Σάββατο, αυτό είναι το Σάββατο για την Κυριακή. Υπερέχει όσο η τελειότητα και η αλήθεια από τον τύπο και τη σκιά. 

Συνεπώς, όσα μπορεί να πει κανείς εγκωμιάζοντας την έβδομη,  δηλ.  το Μ. Σάββατο, αυτά αναφέρονται και με το παραπάνω στην όγδοη ημέρα, δηλ. στην Κυριακή, διότι αυτή είναι η τελείωση εκείνης. Την τιμή της όγδοης μέρας, δηλ. της Κυριακής, την εισήγαγε –εμμέσως θα λέγαμε- ο Μωυσής, όταν θέσπιζε το Ιωβηλαίο έτος (Λευϊτ. 25,8-34) που ήταν έτος αφέσεως  και δεν αριθμείται στις κατά τον νόμο αριθμούμενες εβδομάδες των ετών, αλλά είναι έπειτα από όλες εκείνες και όγδοο, αναφαιρόμενο μετά την τελευταία εβδομάδα εκείνων. Την εορτή  που ονομάζει «των Σαλπίγγων» (Λευϊτ. 23,24·36) την χαρακτηρίζει «εξόδιον», δηλαδή τέρμα και τελείωση όλων των εορτών, προκαταγγέλλοντας τον θείο και σεβάσμιο χαρακτήρα της Κυριακής που θα πραγματοποιηθεί μετά την παρέλευση όλων των μωσαϊκών θεσμών.

         Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει για την τιμή της Κυριακής: «Αυτή, λοιπόν,  την ημέρα να την αγιάσεις  και κανένα βιοτικό έργο να μην κάνεις παρά μόνον τα αναγκαία· να προσφέρεις άνεση και στους υπαλλήλους, αλλά και σε εκείνους που είναι μαζί σου,  για να δοξάσετε μαζί  Εκείνον που με τον δικό του θάνατο μάς έκανε δικούς του· Εκείνον που αναστήθηκε και συνανέστησε και τη δική μας ανθρώπινη φύση….»  Εξηγεί μάλιστα ο άγιος στη συνέχεια ποια είναι η σωστή τιμή της Κυριακής:  «Να βρεθείς αυτή την ημέρα στον ναό του Θεού και στις εκκλησιαστικές συνάξεις, να παραμείνεις· και να μεταλάβεις με ειλικρινή πίστη και με ακατάκριτη συνείδηση το άγιο σώμα και αίμα του Χριστού. Να αρχίσεις συνεπέστερη ζωή, να ανακαινίσεις  τον εαυτό σου  και  να τον ετοιμάσεις έτσι για την  υποδοχή των μελλόντων αιωνίων αγαθών». (Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Δεκάλογος της κατά Χριστόν νομοθεσίας. Φιλοκαλία, τ. Δ’, σ. 118-119). 

         Ευθύνη όλων μας λοιπόν να γιορτάζουμε τη μέρα αυτή, όπως επιτάσσει το όνομά της: ως ημέρα Κυρίου. Άς αντισταθούμε με το παράδειγμά μας, για να μην αφαιρούμε από την Κυριακή την ιερότητά της.
πηγή

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ – ΟΙ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

 

Το «Τάμα του Εθνους» έστρεψε το βλέμμα του στη Μέση Ανατολή

 

 
Από τον Αντώνη Μακατούνη -από το Σαββατιάτικο ένθετο της «Δημοκρατίας» για την Ορθοδοξία 
Μήνυμα ειρήνης από το Πολεμικό Μουσείο έστειλαν εκατοντάδες συνάνθρωποί μας, που γέμισαν ασφυκτικά τη μεγάλη αίθουσά του το βράδυ της Τετάρτης, στην ανοιχτή εκδήλωση που διοργανώθηκε από το σωματείο «Οι φίλοι του Τάματος του Εθνους» με σκοπό την παύση των δολοφονιών και των διώξεων εκατοντάδων χιλιάδων χριστιανών- σύγχρονων μαρτύρων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής από φανατικούς ισλαμιστές.

Κληρικοί και απλοί πολίτες ένωσαν τις δυνάμεις τους με σκοπό να προκαλέσουν τη διεθνή κοινή γνώμη εναντίον της νέας γενοκτονίας, αφού οι διεθνείς οργανισμοί και ενώσεις κωφεύουν. Υπό τους ήχους του συνθέτη Σταμάτη Σπανουδάκη, που έδωσαν έναν ξεχωριστό τόνο, ξεκίνησε η εκδήλωση, ενώ εκπρόσωποι των κομμάτων απηύθηναν σύντομους χαιρετισμούς. Από την πλευρά της Εκκλησίας μίλησε ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Γλυφάδος κ. Παύλος, που αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, και στον θάνατο των τριών Ιταλίδων μοναχών στο Μπουρούντι, εκφράζοντας τον έντονο προβληματισμό του για την κατάσταση που επικρατεί.
Κεντρικό πρόσωπο ήταν ο πρόεδρος των Ελληνορθοδόξων του Λιβάνου κ. Ροντρίγκ (Δημήτριος) ελ Χούρι, ο οποίος μάλιστα είχε δεχθεί τον περασμένο Δεκέμβριο απρόκλητη δολοφονική επίθεση από ομάδα φανατικών ισλαμιστών.
Επειτα από τη βράβευσή του για τον αγώνα του για τη διατήρηση, σε ένα εχθρικό περιβάλλον, της ελληνορθόδοξης ταυτότητας των Λιβανέζων Ρωμιών, ανέβηκε στο βήμα εν μέσω χειροκροτημάτων και επιδοκιμασιών που δόνησαν, χωρίς υπερβολή, την επιβλητική αίθουσα. Με υψωμένο το δεξί χέρι και σφίγγοντας τη γροθιά του έκανε λόγο για το έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Αποστόλου Παύλου στον τόπο του και τους συνδετικούς δεσμούς με την Ελλάδα και την Ορθοδοξία.
«Ενα μεσογειακό ‘‘κύμα’’ μετέφερε τον Μέγα Αλέξανδρο από τη Μακεδονία στις χώρες της Ανατολής για να κάνει εκείνο το εθνοτικό και πολιτισμικό μείγμα, μία μεγάλη πολιτιστική ενότητα, η οποία είναι ο ελληνικός πολιτισμός που ένωσε όλο το μεγαλείο της θάλασσας με όλο το μεγαλείο της ηπειρωτικής χώρας και συγχώνευσε την Ανατολή με τη Δύση. Επίσης ένα μεσογειακό ‘‘κύμα’’ μετέφερε τον Απόστολο Παύλο από την Ανατολή προς την Ελλάδα για να φέρει το Ευαγγέλιο. Από τότε σχηματίσθηκαν όλα τα θεμέλια της κοινής πολιτιστικής ταυτότητάς μας. Αν σήμερα μας τεθεί το ερώτημα ποια είναι η ιδιότητα της Ελλάδας, η απάντηση πρέπει να είναι άμεση, αρμονία Ανατολής και Δύσης, αρμονία πνευματική και υλική, αυτός είναι ο Ελληνισμός» ανέφερε ο ομιλητής.
Στη συνέχεια συγκλόνισε το ακροατήριο, αφού παρέθεσε τις τραγικές συνθήκες και τη μηδενική αξία της ανθρώπινης ζωής σε κάποιες πόλεις της Μέσης Ανατολής.
«Κόβονται κεφάλια και στη συνέχεια παίζεται ποδόσφαιρο με αυτά, άνδρες σταυρώνονται επειδή αρνήθηκαν να απαρνηθούν τον Χριστό. Εκκλησίες καίγονται, σπίτια καταστρέφονται, κοιμητήρια βεβηλώνονται, μέλη ακρωτηριάζονται, σταυροί απομακρύνονται από τις εκκλησίες. Μοναχές και επίσκοποι απάγονται, το μόνο ‘‘όπλο’’ τους είναι το κομποσχοίνι. Γράφουν στους τοίχους των εκκλησιών της Τρίπολης του Λιβάνου απειλές για σφαγή, με το έγκλημα να είναι (για τους φανατικούς ισλαμιστές) η λατρεία του σταυρού…» είπε.
Συγκίνηση απλώθηκε μεταξύ των παρευρισκομένων κατά τη διάρκεια ενός βιντεοκλίπ, που εμφάνιζε κοριτσάκια να ζητούν με μια φωνή από τον κόσμο να δείξει ενδιαφέρον ώστε να σταματήσουν επιτέλους οι διωγμοί των Χριστιανών. Το μόνιμο ερώτημά τους στο πονεμένο τους τραγούδι ήταν πώς επιτρέπεται αυτή η τρομερή κατάσταση.
Ο ιδρυτής του «Τάματος του Εθνους» κ. Ιωάννης Αναγνωστόπουλος στη θέα των βουρκωμένων παιδικών ματιών δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Την ατμόσφαιρα αποφόρτισε ο καλλίφωνος πατήρ Χρήστος Κυριακόπουλος, γενικός αρχιερατικός επίτροπος Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού, που ενέπνευσε το ακροατήριο με το δημοτικό του τραγούδι, γεμίζοντάς το εθνική υπερηφάνεια. 
Στο περιθώριο της εκδήλωσης έκανε δηλώσεις στη «δημοκρατία» ο φιλέλληνας, Νιγηριανός στην καταγωγή, οδοντίατρος κ. Σαμ Τσεκβάς, ένας εκ των ομιλητών, γνωστός για την πλούσια βιβλιογραφία του για τη χώρα μας και τη μοναδικότητά της στο παγκόσμιο πολιτισμικό γίγνεσθαι, υπογραμμίζοντας: «Ο Ελληνισμός έχει να παίξει μεγάλο ρόλο παγκοσμίως, η Ελλάδα πρέπει να αποτελέσει το πολιτιστικό κέντρο του κόσμου. Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει την αξία αυτής της χώρας, γιατί χωρίς την Ελλάδα θα ήμασταν στο σκοτάδι. Αυτό το αναγνωρίζουν και στην Αμερική», ενώ με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ξεκαθάρισε ότι οι σύγχρονοι Ελληνες, εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων, δεν είναι ρατσιστές.

Ο μεγάλος ναός
Στην εκπλήρωση του συλλόγου, που δεν είναι άλλη από την υλοποίηση της υπόσχεσης του θρυλικού Γέρου του Μοριά Θεόδωρου Κολοκοτρώνη με τη δημιουργία ενός περίλαμπρου ναού σε κεντρική και περίοπτη τοποθεσία, αλλά και στις ενέργειες που γίνονται για την ευόδωση του μεγάλου αυτού σκοπού αναφέρθηκε ο ιδρυτής του «Τάματος του Εθνους» κ. Ιωάννης Αναγνωστόπουλος, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ολοι οι χριστιανοί οφείλουμε να κάνουμε σημαία μας την πραγματοποίηση του πανελληνίου προσκυνήματος του Τάματος του Εθνους. Εχουμε αποδείξει επανειλημμένως ότι χρήματα υπάρχουν, όμως δεν υπάρχει η βούληση των ιθυνόντων, Πολιτείας και Εκκλησίας».

Τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ γίνονται καὶ σήμερα; Anthony Bloom

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Διαβάζουμε συνεχῶς γιὰ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ στὰ Εὐαγγέλια καὶ ἀναρωτιόμαστε: «Γιατί ἦταν τότε δυνατὰ. Γιατί γίνονταν τέτοια πράγματα ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες, ἐνῶ ἐμεῖς σήμερα βλέπουμε τόσα λίγα θαύματα. Νομίζω ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς πιθανὲς ἀπαντήσεις.

Πρῶτον ὅτι ἐμεῖς δὲν βλέπουμε τὰ θαύματα ποὺ συμβαίνουν γύρω μας, θεωροῦμε τὰ πάντα δεδομένα, σὰν ἀπόλυτα φυσικά. Δεχόμαστε ὅλα τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ σὰν νὰ ἦταν φυσιολογικὰ καὶ δὲν βλέπουμε πιὰ ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα θαυμάσιο θαῦμα, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ μᾶς δημιουργήσει, ὅτι μᾶς κάλεσε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη ἐναποθέτοντας μπροστὰ μας ὁλόκληρο τὸ θαῦμα τῆς ὕπαρξης.

Οὔτε περιόρισε τὸν ἑαυτό Του σ’ αὐτό. Μᾶς κάλεσε γιὰ νὰ εἴμαστε παντοτινὰ φίλοι Του καὶ νὰ βιώσουμε ἀτελεύτητα τὴν αἰώνια θεία ζωή. Ἀποκάλυψε σ’ ἐμᾶς τὸν Ἑαυτό Του. Γνωρίζουμε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ τὸν ἀναγνωρίζουμε στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεό, τοῦ ὁποίου ἡ ἀγάπη δὲν ταλαντεύεται μπροστὰ στὸ δικό του θάνατο ποὺ ἦταν νὰ σώσει αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦσε.

Καὶ τί γίνεται μ’ ἐκεῖνα τὰ θαύματα ποὺ εἶναι λιγότερο φανερὰ σ’ ἐμᾶς, ὅπως ἡ ὑγεία, ἡ εἰρήνη, ἡ φιλία, ἡ ἀγάπη; Εἶναι ὅλα θαύματα- δὲν μπορεῖς νὰ τὰ ἐξαγοράσεις, δὲν μπορεῖς ν’ ἀναγκάσεις κανένα νὰ σοῦ δώσει τὴν καρδιά του. Καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ γύρω μας ὑπάρχουν τόσες πολλὲς καρδιὲς ἀνοιχτὲς ἡ μία ἀπέναντι στὴν ἄλλη, τόση πολλὴ φιλία, τόση πολλὴ ἀγάπη. Καὶ ἡ φυσική μας ὕπαρξη, τὴν ὁποία θεωροῦμε τόσο δεδομένη, δὲν εἶναι ἕνα θαῦμα;

Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο σημεῖο ποὺ ἤθελα ν’ ἀναφέρω, ὅτι δηλαδὴ ὁλόκληρη ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα θαῦμα. Ξέρω, φυσικά, ὅτι ὑπάρχει πολύς, πάρα πολὺς πόνος καὶ τρόμος σ’ αὐτό, ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγμὴ ἕνα τόσο σιωπηλό, σταθερὸ φῶς λάμπει στὸ σκοτάδι: Μακάρι νὰ μπορούσαμε νὰ πιστέψουμε στὸ φῶς καὶ νὰ γίνουμε παιδιὰ τοῦ φωτός, ὅπως λέει ὁ Κύριος. Νά γίνουμε οἱ κομιστὲς τοῦ φωτός;

Θὰ ἤθελα νὰ κάνω ἀκόμη δύο σχόλια. Σήμερα διαβάζουμε ὅτι οἱ ἄνθρωπο εἶχαν ἀνάγκη, ὅτι οἱ ἀπόστολοι πρόσεξαν αὐτὴ τὴν ἀνάγκη καὶ μίλησαν στὸν Κύριο γι’ αὐτή. Καὶ ὁ Θεὸς εἶπε: «Ἀπὸ σᾶς ἐξαρτᾶται ἂν θ’ ἀνακουφιστεῖ αὐτὴ ἡ ἀνάγκη, νὰ ταΐσετε αὐτοὺς τοὺς πεινασμένους ἀνθρώπους», ὅταν αὐτοὶ Τοῦ εἶπαν, «μόνο δύο ψάρια καὶ πέντε ψωμιά μπορεῖ νὰ φτάσουν γιὰ τόσο πλῆθος;» Καὶ ὁ Χριστὸς εὐλόγησε ἐκεῖνα τὰ ψάρια καὶ τὰ ψωμιὰ καὶ ἦταν ἀρκετὰ γιὰ τὸ πλῆθος.

Λοιπὸν τί περιμένει ὁ Θεὸς ἀπὸ μᾶς γιὰ νὰ κάνει θαύματα ἐλεύθερα μὲ τὴν θεϊκή του δύναμη στὴ γῆ; Πρῶτα, ὅτι πρέπει νὰ προσέξουμε τὴν ἀνάγκη τοῦ ἄλλου. Περνᾶμε τόσο συχνὰ κοντὰ ἀπ’ αὐτὴ καὶ δὲν ἀνοίγουμε τὴν πόρτα στὸ Θεὸ γιὰ νὰ τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ μπεῖ καὶ νὰ κάνει ἐκεῖνο ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ κάνουμε ἐμεῖς. Ἂς ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας γιὰ νὰ δοῦμε τὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων γύρω μας- ὑλικές, ψυχολογικές, πνευματικές, τὴ μοναξιὰ καὶ τοὺς πόθους του καὶ ἀμέτρητες ἄλλες ἀνάγκες.

Ὑπάρχει ἀκόμη ἕνα πράγμα στὸ ὁποῖο ὁ Κύριος παροτρύνει τοὺς μαθητές Του. «Δῶστε ὅ,τι ἔχετε καὶ θὰ μπορέσουμε νὰ τοὺς ταΐσουμε ὅλους». Οἱ Ἀπόστολοι δὲν ἄφησαν στὴν ἄκρη μερικὰ ψάρια καὶ ψωμιὰ γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους, τὰ ἔδωσαν ὅλα στὸν Κύριο. Κι ἐπειδὴ αὐτοὶ ἔδωσαν τὰ πάντα, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὸ βασίλειο τῆς ἀγάπης, τὸ βασίλειο, ὅπου ὁ Θεὸς μποροῦσε νὰ δράσει ἐλεύθερα καὶ ἀπερίσπαστα, ἐγκαθιδρύθηκε καὶ ὅλοι ἦταν ἱκανοποιημένοι.

Αὐτὴ ἡ κλήση ἀπευθύνεται καὶ σέ μᾶς: ὅταν βλέπουμε ἀνάγκη, ἂς δώσουμε τὰ πάντα καὶ τὰ πάντα θὰ εἶναι καλά.

Τώρα ἕνα τελευταῖο σχόλιο: Ὅταν ὁ παραλυτικός, γιὰ τὸν ὁποῖο διαβάσαμε μερικὲς ἑβδομάδες πρίν, πῆγε στὸν Χριστό, ὁ Κύριος εἶδε τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων καὶ θεράπευσε τὸν ἄρρωστο ἄνδρα. Μποροῦμε νὰ παράσχουμε τὴν πίστη ποὺ στερεύει σὲ κείνους ποὺ μᾶς περιτριγυρίζουν, μποροῦμε νὰ τοὺς κουβαλήσουμε μὲ τὴν πίστη μας πάνω σ’ ἕνα φορεῖο. Ἀλλὰ ἡ πίστη δὲν εἶναι ἀρκετή. Στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ δὲν ἦταν μόνο ἡ πίστη ποὺ ἔκανε τὸ Θεὸ νὰ τὸν θεραπεύσει, ἀλλὰ ἦταν καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄρρωστο ἄνδρα. Ἂν ὑπῆρχε μόνο τόση ἀγάπη μεταξὺ μας, τότε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ ἐγκαθιδρυόταν στὴν ἐποχή μας καὶ ὁ Θεὸς θὰ δροῦσε ἐλεύθερα.

Ἂς σκεφτοῦμε αὐτό, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἔκανε τὰ θαύματά Του, μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται, ἂν ἡ Βασιλεία γιὰ τὴν ὁποία προσευχόμαστε καὶ τὴν ὁποία περιμένουμε, θὰ ἐγκαθιδρυθεῖ στὴ γῆ, ἐκείνη ἡ Βασιλεία τὴν ὁποία καλούμαστε νὰ ἐγκαθιδρύσουμε μαζὶ μὲ τὸ Θεὸ καὶ στὸ ὄνομα Αὐτοῦ. Ἀμήν.
  πηγή