Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους "Υπό προϋποθέσεις θα δεχθούμε τον Πάπαν "

Υπό προϋποθέσεις θα δεχθούμε τον Πάπαν

-       Γέροντα υπάρχει περίπτωση να δεχθούμε κάποτε τον Πάπα και τούς παπικούς;

Τον Πάπα θα τον δεχθούμε και θα ενωθούμε, όταν αρνηθεί όλες τις αιρετικές δοξασίες του και παραδεχτεί ότι δέχεται ή Εκκλησία μας. Τότε θα ενωθούμε.

Αλλά αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Μπορεί κάποτε ό Ήλιος να πάψει να ανατέλλει από την Ανατολή και να πάει από τη Δύση να βγαίνει, ό Πάπας όμως ποτέ δεν θα αρνηθεί το Πρωτείο, ποτέ δεν θα αρνηθεί το αλάθητο, ποτέ δεν θα αρνηθεί το  (Φιλιόκβε). Μπορεί σέ άλλα μικρότερα να κάνει υποχωρήσεις, αλλά σέ αυτά δεν θα κάνει ποτέ υποχώρηση.

Το  (Φιλιόκβε) είναι αίρεση. Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας το καταδίκασαν σαν αίρεση. Είναι αίρεση. Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνον από τον Πατέρα και όχι από τον Υιό.

Στην Αγία Τριάδα υπάρχει μοναρχία κι όχι διαρχία.

Αι συμπροσευχαί, ό 4ος Άποστολικός Κανών και ό "Άγιος Σπυρίδων

-       Γέροντα μερικοί κληρικοί μάς λένε πώς απορούμε να συμπροσευχόμαστε με καθολικούς. Πώς δεν υπάρχει τίποτε κακό να προσεύχεται ένας έδώ κι ένας εκεί (δίπλα- δίπλα).

Το 1716 οι Τούρκοι πολιόρκησαν την Κέρκυρα κι από την ξηρά κι από τη θάλασσα. Ό άγιος Σπυρίδωνας έσωσε τότε θαυματουργικά την Κέρκυρα.

Ό διοικητής του νησιού, Ανδρέας Πιζάνης, θέλοντας να ευχαριστήσει τον άγιο για τη σωτηρία, αποφάσισε να στήσει στον ναό του άγιου ένα θυσιαστήριο, ένα άλτάριο, για να γίνεται επάνω σ’ αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το Λατινικό δόγμα, δίπλα στην Αγία Τράπεζα τών 'Ορθοδόξων. Κι εκεί θα γινόταν από Λατίνο ιερέα ή θεία Λειτουργία.

'0 άγιος Σπυρίδων παρουσιάστηκε δύο νύκτες συνεχόμενες στον ύπνο του Πιζάνη με ένδυμα ορθόδοξου μοναχού και του είπε να μή το κάνει, διαφορετικά θα το μετάνοιωνε. '0 διοικητής δεν έκανε υπακοή.

Το άλλο βράδυ ό σκοπός στην είσοδο του φρουρίου κοντά στην πυριτιδαποθήκη βλέπει κάποιο μοναχό να προχωρεί μ' ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο Φρούριο. Τού φώναξε: «Ποιός είσαι;». Άκουσε «Είμαι ό Σπυρίδων». Το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα με όλα τά γύρω σπίτια. Σκοτώθηκαν χίλια άτομα και ό Πιζάνης.

Δεν γίνεται ή ’Ορθοδοξία να αναμιγνύεται με τον Παπισμό. Δεν γίνεται.

Δεν μπορούμε να συμπροσευχόμαστε με αιρετικούς. Αυτό το απαγορεύουν οι ιεροί κανόνες.

Ούτε να δεχόμαστε μέσα στην Εκκλησία καθολικούς. Ούτε να τούς δίνουμε αντίδωρο.

Ό 45ος Αποστολικός Κανόνας λέει:

« Επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, αίρετικοΐς συνευξάμενος μονον, άφοριζέσθω, είδέ έπέτρεψεν αύτοΐς ώς κληρικοϊς ενεργησαί τι, καθαιρείσθω».

(Αν κάποιος Επίσκοπος, Πρεσβύτερος ή διάκονος με τους αιρετικούς συμπροσευχηθεί μόνο, να αφορίζεται, κι αν επέτρεψε σέ αυτούς ώς κληρικοί να πράξουν κάτι, τότε να καθαιρούνται οι ορθόδοξοι πού το επέτρεψαν).

Άρα ό Πατριάρχης πού έφερε στη θρονική γιορτή το 2006 τον Πάπα τον έβαλε μέσα στην θεια λειτουργία επέτρεψε να πει το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ σύμφωνα με τον 45^ο Αποστολικό κανόνα είναι αφορισμένος και καθηρημένος δυνάμει. Ενεργεία πρέπει να γίνει μια σύνοδος να τον βγάλει.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ.

πηγή

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ:71 χρόνια από το "ματωμένο" Φλεβάρη της Αντίστασης

 

Ημέρα μνήμης σήμερα καθώς κλείνουν 71 χρόνια από τις εκτελέσεις 212 πατριωτών, στη συντριπτική πλειοψηφία Μεσσηνίων, στην Παλιόχουνη της Μεγαλόπολης. Ο "ματωμένος Φλεβάρης" του 1944 σημαδεύτηκε από τη βαρβαρότητα των Γερμανών και των ντόπιων συνεργατών τους που έδρασαν πριν ακόμη ιδρυθούν επισήμως τα Τάγματα Ασφαλείας (18 Φεβρουαρίου 1944), με σειρά από ομαδικές εκτελέσεις.

Από τα τέλη του 1943 με την ισχυροποίηση του ΕΛΑΣ ήταν φανερό πως δεν θα αργούσαν τα πλήγματα κατά των γερμανικών δυνάμεων κατοχής. Αλλωστε ο σκοπός της ένοπλης αντίστασης σε όλη την Ευρώπη ήταν ακριβώς τα στρατιωτικά πλήγματα στον κοινό εχθρό που είχαν σαν στόχο την αποδιοργάνωση της στρατιωτικής μηχανής του. Από την πλευρά τους οι Γερμανοί απαντούν με τη μέθοδο των αντιποίνων προκειμένου να κάμψουν την αντίσταση. Περιμένοντας τα χτυπήματα επιστρατεύουν τους ντόπιους συνεργάτες που οργανώνουν συλλήψεις πατριωτών, γεμίζουν τις φυλακές και εκτελούν ομήρους μετά από κάθε χτύπημα.

Οι πρώτες ομαδικές συλλήψεις του 1944 έγιναν στις 27 Ιανουαρίου όταν επέδραμε στην Καλαμάτα το Τάγμα του "Αρχηγού του Αντικομμουνιστικού Αγώνος Λακωνίας" Λεωνίδα Βρεττάκου με επικεφαλής τον ίδιο και το διοικητή του, ταγματάρχη Παναγιώτη Δεμέστιχα. Μπαίνοντας στην Καλαμάτα μια μέρα νωρίτερα είχε δεχτεί επίθεση στη Φαρών, όπου σκοτώθηκε ένα άντρας του τάγματος και τραυματίσθηκε ένας δεύτερος. Ο Βρεττάκος που είχε εξοπλιστεί από τους Γερμανούς οργάνωσε αμέσως πογκρόμ. Συγκλονισμένοι οι Καλαματιανοί είδαν να δολοφονείται στην πλατεία ο ΕΠΟΝίτης Μελιγκόνης και λίγη ώρα αργότερα ο αδελφός του. Ενα μεγάλο μπλόκο οργανώθηκε στην πόλη δυτικά του Νέδοντα από την Παραλία μέχρι την Αγιάννα και εκατοντάδες πατριώτες συνελήφθησαν και κρατήθηκαν ως όμηροι στο στρατόπεδο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν με καμιόνια στη Μεγαλόπολη και από εκεί με τα πόδια οδηγήθηκαν στις φυλακές της Τρίπολης. Στις 23 Φεβρουαρίου δύναμη του ΕΛΑΣ χτυπά γερμανική φάλαγγα στο Σάλεσι Μεγαλόπολης και στη μάχη που ακολουθεί σκοτώνονται 15 Γερμανοί και τραυματίζονται άλλοι 7 από αυτούς. Αμέσως διατάζεται η εκτέλεση 200 πατριωτών στον τόπο της επίθεσης. Ακόμη περισσότεροι πατριώτες (212 σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες) μεταφέρονται και εκτελούνται στην Παλιόχουνη τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου.

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Πριν την Παλιόχουνη μέσα στο Φεβρουάριο είχαν εκτελεσθεί εκατοντάδες πατριώτες που είχαν συλληφθεί με τον ίδιο τρόπο. Στις 4 Φεβρουαρίου οι ένοπλες συμμορίες που είχε οργανώσει ο κατοχικός νομάρχης Δ. Περρωτής, έκαναν ένα τεράστιο μπλόκο στην περιοχή της αγοράς από την 23ης Μαρτίου και βορειότερα, συλλαμβάνοντας εκατοντάδες πατριώτες τους οποίους οδήγησαν ομήρους στο στρατόπεδο.

Την επόμενη ημέρα τμήμα του ΕΛΑΣ επιτίθεται σε γερμανική φάλαγγα στον Αγιο Φλώρο σκοτώνοντας έναν αριθμό στρατιωτών (υπάρχουν διχογνωμίες ως προς τον πραγματικό αριθμό) και διαλύουν τη φάλαγγα, ενώ θύματα είχαν και οι αντάρτες. Ως αντίποινα οι Γερμανοί στις 8 Φεβρουαρίου εκτελούν 149 (τουλάχιστον) πατριώτες στο στρατόπεδο και τους θάβουν νύχτα στα σφαγεία. Τον ομαδικό τάφο αποκάλυψαν τα σκυλιά το Μάιο του 1945 όταν ξέθαψαν οστά των πατριωτών.

ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ

Πρέπει να σημειωθεί ότι την ίδια ημέρα δυνάμεις του ΕΛΑΣ χτύπησαν άλλη γερμανική φάλαγγα στην Καζάρμα προκαλώντας ένα ακόμη σοβαρό πλήγμα. Ενώ στις 19 Φεβρουαρίου ο ΕΛΑΣ χτυπά για δεύτερη φορά τους Γερμανούς στον Αγιο Φλώρο προκαλώντας τους σοβαρές απώλειες.

Ενδιαμέσως σε τυχαίο μπλόκο συνελήφθη στην περιοχή της Αγιάννας ο αντάρτης του ΕΛΑΣ Ηλίας Βασιλόπουλος, τον οποίο οι Γερμανοί κρέμασαν στην πλατεία 23ης Μαρτίου και τον άφησαν τουλάχιστον μια ημέρα εκεί για να τον βλέπουν οι περαστικοί, ως ένοχο του τραυματισμού Γερμανού στην Αριστομένους στις 12 Νοεμβρίου 1943. Περιστατικό για το οποίο είχαν εκτελεσθεί με τη μέθοδο των αντιποίνων 10 πατριώτες στην Τρίοδο.

Στο μεταξύ στις 9 Φεβρουαρίου αντάρτες εκτελούν διερμηνέα των Γερμανών και σε αντίποινα διατάζεται η εκτέλεση 50 ομήρων από τις φυλακές Τρίπολης που έγινε στις 23 Φεβρουαρίου, μια ημέρα πριν από τις εκτελέσεις στη Μεγαλόπολη.

Εκατοντάδες Μεσσήνιοι και Λάκωνες  συνελήφθησαν από τους συνεργάτες των Γερμανών και εκτελέσθηκαν το Φεβρουάριο του 1944. Ο "ματωμένος Φλεβάρης" σημάδεψε ανεξίτηλα τον αγώνα της Αντίστασης και είχε τη δική του επίδραση στην εξέλιξη της Ιστορίας.

Πηγή

Διαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheriaonline.gr/koinonia/item/33812-matwmenos-flevaris

Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους ."Πότε δικαιολογείται ή ανυπακοή εις τούς πνευματικούς"

Πότε δικαιολογείται ή ανυπακοή εις τούς πνευματικούς

-         Πολλοί Πατριάρχες και Δεσπότες γέροντα ακούμε να λένε πώς ό Πάπας είναι όντως Εκκλησία. Εμείς τί πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να κάνουμε υπακοή σέ αυτούς;

Οφείλουμε υπακοή στους Δεσποτάδες μας, στους πνευματικούς μας, όταν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας. Όταν όμως δεν ορθοτομούν το λόγο της αλήθειας και λένε αιρετικά πράγματα, όχι μόνο σέ αυτούς δεν πρέπει να κάνουμε υπακοή, αλλά και σέ ένα Άγγελο από τον ουρανό αν κατέβει και μάς πει αντίθετα με αυτά πού διδάσκει ή Εκκλησία δεν πρέπει να κάνουμε υπακοή.

Έχουμε καθήκοντα προς τούς πνευματικούς μας Πατέρες και καθήκοντα προς τον Θεό. Τά καθήκοντα προς τον Θεόν είναι υπέρτερα τών καθηκόντων προς τούς πνευματικούς μας Πατέρες. Αν ένα καθήκον προς τούς πνευματικούς μας Πατέρες συγκρούεται με το καθήκον μας προς τον Θεόν, τότε παύει να ισχύει, καταργείται.

Παράδειγμα έχουμε την Αγία Γραφή. Τί διαβάζουμε στις Πράξεις τών Αποστόλων; Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, οι Ιουδαίοι αρχιερείς ήτανε οι πνευματικοί ηγέτες στην εποχή του Κυρίου μας. Έπιασαν τούς Αποστόλους, τούς έβαλαν φυλακή και τούς είπαν να μή κηρύττουν. Πήγε Άγγελος Κυρίου και τούς έβγαλε και τούς είπε να κηρύξουν. Τούς ξανάπιασαν και τους είπαν: 

Τί σάς είπαμε; Γιατί δεν κάνετε υπακοή; Εμείς είμαστε οι πνευματικοί ηγέτες!

Τότε απολογήθηκε ό Απόστολος Πέτρος: «Πειθαρχείν δει Θεω μάλλον ή άνθρώποις» (Πράξ. 5,29).

Ό Απόστολος Παύλος τί λέει προς τούς Γαλάτας- (1,8) «αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού εύαγγελίζηται υμίν παρ' ό εύηγγελισάμεθα υμίν, άνάθεμα έστω».

Ήταν δυνατόν ποτέ ένας Άγγελος να πάει στους Γαλάτας και να κηρύξει αντίθετα από αυτά πού δίδαξε ό Απόστολος Παύλος; Όχι βέβαια! Έ, τότε γιατί το γράφει ό Απόστολος αυτό; Άσκοπο είναι; Περιττό είναι; Άστοχο είναι; 

Έτσι είκή κι ώς έτυχε το έβαλε;

Το έβαλε για να μή παρασυρθούμε και πούμε ό Δεσπότης μας είναι Άγιος. Με την προσευχή του ανασταίνει νεκρούς, άνορθεΐ παραλύτους, άνοίγει τά μάτια από τυφλούς, μετακομίζει όρη με ένα πρόσταγμα του. Όλα να τά κάνει αυτά, εφόσον λέει κάτι πού δεν συμφωνεί με την Εκκλησία, δεν πρέπει να τον κάνουμε υπακοή.

Διαβάστε στο βίο τού Αγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου:

Ό Άγιος θέλει να φύγει από ηγούμενος και καλεί τον νέο ηγούμενο και όλη την αδελφότητα και τούς δίνει συμβουλές. Στο τέλος τί τούς λέει;

Αν και αυτός σαν άνθρωπος κάνει κάτι πού δεν συμφωνεί με την Εκκλησία, με αυτά πού διδάσκει ή Εκκλησία, τότε προσωρινά να κάνετε υπακοή και οι γεροντότεροι να πάνε να τον πούνε να κάνει διόρθωση. Και αν δεν κάνει διόρθωση, όχι μόνο σέ αυτόν να μή κάνετε υπακοή αλλά ούτε και σέ Άγγελο εξ ουρανού, αν έρθει να σάς το πει.

Αυτά είναι λόγια του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.

Έρχονται μερικοί ιερείς στο κελί και μου λένε:

Μου είπε ό Δεσπότης να στεφανώσω ένα ορθόδοξο με ένα ετερόδοξο.

Και όταν τού λέω ότι αυτό απαγορεύεται, οι κανόνες, ό Άγιος Νικόδημος στο Πηδάλιο.

Λέει δεν είναι Άγιον. Εμείς είμαστε! Θα κάνεις υπακοή σέ μάς. Τί λέει ό Απόστολος; «Πείθεσθε τοις ήγουμένοις υμών και ύπείκετε...» (Έβρ. 13:17).

Και άπαιτοΰνε από τούς ιερείς να κάνουν υπακοή και σέ πράγματα πού είναι αντίθετα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας.

Πώς ερμηνεύει ό ιερός Χρυσόστομος το «Πείθεσθε τοις ήγουμένοις υμών και ύπείκετε...»;

Ρωτάει ό Άγιος: Τι ουν, φησίν, όταν πονηρός, η, και μή

Και ρωτάει και προτρέπει ώς εξής: Πονηρός, πώς λέγεις; ει μεν πίστεως ένεκεν, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μή μόνον αν άνθρωπος,  αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών. 

  

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ.

πηγή

Νηστεία σημαίνει Εγκράτεια, Προσευχή, Αγαθοεργία

Θα προσεχθεί ότι στην κοινή Ορθό­δοξη χρήση οι λέξεις «νηστεία» και «εγκρά­τεια» χρησιμοποιούνται εναλλακτικά. Πριν την Β’ Βατικάνεια Σύνοδο η Ρωμαιο­καθολική Εκκλησία έκανε μια σαφή διά­κριση μεταξύ των δύο όρων: Η εγκράτεια αφορούσε το είδος του φαγητού που ετρώγετο άσχετα από την ποσότητα, ενώ νηστεία σήμαινε ένα περιορισμό στον αρι­θμό των γευμάτων ή στην ποσότητα του φαγητού που μπορούσε κάποιος να πάρει. Έτσι για μερικές μέρες απαιτούντο και τα δύο, και η εγκράτεια και η νηστεία. Εναλ­λακτικά η μια μπορούσε να παραγράφει, η άλλη όχι. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν γίνεται μια ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ των δύο λέξεων. Κατά τη διάρκεια της Μ. Τεσ­σαρακοστής υπάρχει συχνά ένας περιορι­σμός σχετικά με τον αριθμό των γευμάτων που πρέπει κανείς να τρώει καθημερινά, αλλά όταν δίνεται άδεια για ένα γεύμα δεν υπάρχει περιορισμός σχε­τικά με την ποσότητα της τροφής που επι­τρέπεται κάποιος να φάει. Οι Πατέρες απλώς δηλώνουν σαν μια κατευθυντήρια αρχή ότι δεν θα έπρεπε ποτέ να τρώμε μέχρι κορεσμού αλλά να σηκωνόμαστε πάντα από το τραπέζι νοιώθοντας ότι θα μπορούσαμε να φάμε περισσότερο κι ότι είμαστε τώρα έτοιμοι για προσευχή.

Είναι σημαντικό να μην παραβλέ­πουμε τις σωματικές απαιτήσεις της νηστείας αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό να μην παραβλέπουμε την πνευματική της σημασία. Η νηστεία δεν είναι μόνο ζήτημα δίαιτας. Είναι ηθικό όπως και σωματικό. Η πραγματική νηστεία πρέπει να μεταστραφεί στην καρδιά και στη θέληση. Πρέ­πει να επιστρέφει στο Θεό, πρέπει να γυρίσει σαν τον Άσωτο στο σπίτι του Πατέρα μας. Με τα λόγια του Αγίου Ιωάννη του Χρυστοστόμου «εγκράτεια σημαίνει όχι μόνο από τα φαγητά αλλά και από τις αμαρτίες». «Η νηστεία», επιμένει, «έπρεπε να τηρείται όχι μόνον από το στόμα αλλά και από τα μάτια, τα αυτιά, τα πόδια, τα χέρια και όλα τα μέλη του σώμα­τος»: το μάτι πρέπει να απέχει από αισχρά θεάματα, το αυτί από κακεντρεχή φλυαρία, τα χέρια από πράξεις αδικίας.

Είναι άσκοπο να νηστεύεις από φαγητό, δια­μαρτύρεται ο Μέγας Βασίλειος, και να εντρυφάς στην κατάκριση και στη συκοφαντία. Το ίδιο σημείο φαίνεται στο Τριώδιο ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρα­κοστής: «Νηστεύσωμεν ώσπερ εν τοις βρώμασιν εκ παντός πάθους…Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον, τω Κυρίω· αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους, και επιορκίας· η τούτων ένδεια, νηστεία εστίν, αληθής και ευπρόσδεκτος…Νηστείαν ουκ αποχήν βρωμάτων μόνον τελέσωμεν, αλλά παντός υλικού πάθους αλλοτρίωσιν».

Η βαθύτερη σημασία της νηστείας συνοψίζεται με τον καλύτερο τρόπο στην τριάδα: Προσευχή, νηστεία, αγαθοεργία. Χωρισμένη από την προσευχή και τη συμμετοχή των αγίων μυστηρίων, ασυντρόφευτη από πράξεις ελέους η νηστεία μας γίνε­ται φαρισαϊκή ή ακόμα δαιμονική. Δεν οδηγεί στη συντριβή και στη χαρά αλλά στην έπαρση, την εσωτερική ένταση και εριστικότητα. Ο δεσμός μεταξύ της προσευχής και της νηστείας καταδεικνύεται σωστά από τον π. Αλέξανδρο  Ελχανίνωφ. Ένας αρνητής της νηστείας του λέει: «Η δουλειά μας ζημιώνει και γινόμαστε  νευρι­κοί. .. Δεν έχω δει ποτέ υπηρέτες (στην προεπαναστατική Ρωσία) τόσο κακοδιάθετους όσο κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών της Αγίας Εβδομάδας. Ολοφάνερα η νηστεία έχει μια πολύ κακή επίδραση πάνω στα νεύρα». Σ’ αυτό ο π. Αλέξαν­δρος απαντά: «έχεις απόλυτο δίκαιο… αν δεν συνοδεύεται από την προσευχή και από μια πιο έντονη πνευματική ζωή οδηγεί βασικά σε μια αυξημένη κατάσταση νευρικότη­τας. Είναι φυσικό ότι οι υπηρέτες που νήστευαν αυστηρά και οι οποίοι εξαναγκάζον­ταν να εργαστούν σκληρά κατά τη διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής ενώ δεν τους δινόταν άδεια να εκκλησιαστούν, ότι θα ήσαν θυμωμένοι και νευρικοί.»

Έτσι η νηστεία είναι χωρίς αξία ή ακόμη βλαβερή όταν δεν συνδυάζεται με την προσευχή. Στο Ευαγγέλιο ο διάβολος εκβάλλεται όχι μόνο με νηστεία, αλλά με «προ­σευχή και νηστεία» (Ματθ. ιζ’ 21, Μαρκ. θ’ 29)’ και για τους πρώτους Χριστιανούς αναφέρεται όχι μονάχα ότι νήστεψαν, αλλά ότι «νήστεψαν και προσευχήθηκαν» (Πράξ. ιγ’, 3, παράβαλε ιδ’, 23). Και στις δύο, και στην Παλαιά και στην Καινή Δια­θήκη, αντικρίζεται η νηστεία όχι σαν ένας σκοπός αλλά σαν μια βοήθεια σε πιο έντονη και ζωντανή προσευχή, σαν προπαρασκευή για πιο αποφασιστική δραστη­ριότητα ή για άμεση συνάντηση με τον Θεό. Έτσι η σαρανταήμερη νηστεία του Κυρίου μας στην έρημο ήταν η άμεση προετοιμασία για τη δημόσια διακονία του (Ματθ. δ’, 1—11). Όταν ο Μωυσής νήστεψε (Εξόδ. λδ’, 28) στο Όρος Σινά και ο Ηλίας στο Όρος Χωρήβ (Γ’ Βασιλ. ιθ’,8—12), η νηστεία και στις δύο περιπτώσεις συνδεόταν με μια θεοφάνεια. Η ίδια σύνδεση μεταξύ νηστείας και θέας του Θεού είναι φανερή στην περίπτωση του Απ. Πέτρου (Πράξ. ι’, 9—10): «Ανέβηκε στο υπερώο γύρω στο μεσημέρι για να προσευχηθεί. Εκεί πείνασε και ήθελε να φάει. Ενώ ετοίμαζαν φαγητό, είδε σε έκσταση ένα όραμα» κι άκουσε τη φωνή του Θεού. Τέτοιος είναι πάντα ο σκοπός της ασκητικής νηστείας, για να μας καταστή­σει ικανούς, όπως το θέτει το Τριώδιο, να «προσέλθωμεν όρει το των ευχών».

(Πηγή: The Lenten  Triodion, London 1978, sel. 14-19, μετάφραση:ΕΛΙΣΑΙΟΣ)

πηγή

Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους ."Από τούς Αρειανούς εις τούς Παπικούς"

Από  τούς Αρειανούς εις τούς Παπικούς

Φορεύς μονώτατος τών αιρετικών φρονημάτων και κακοδοξιών.

Καινοτόμος και μεταρρυθμιστής τών Άποστολικών και Πατερικών Παραδόσεων πού δεν έχει εφάμιλλο του εις την ανθρώπινη καθόλου ιστορία.

Έργον μοναδικό και αποκλειστικό του Πάπα είναι αι παντοΐαι καινοτομίαι και κακοδοξίαι πού εισήγαγε εις την ανθρωπότητα και το να μή άκολουθεί τά δόγματα τών Αποστόλων, τών Διδασκάλων και τών Αγίων Πατέρων.

Εισηγητής πολύτροπος τών μυρίων καινοτομιών εις την πίστιν, την ζωήν και την Εκκλησιά.

Πρωτοστατεί εις πάν κακόν και ολέθριο διά σύνολον την ανθρωπότητα.

Κατά την διδασκαλία τών Πατέρων μας ό Πάπας είναι ψευδόχριστος και αντίχριστος, ό μεγαλύτερος αιρετικός όλων τών αιώνων και τών εποχών.

ΌΤΙ ήταν οι άρειανοί τον 4ο αιώνα είναι και τώρα οι παπικοί.

Ό γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ένας από τούς μεγαλύτερους σύγχρονους πολέμιους του παπισμού και τών παπολατρών, έλεγε πώς ό παπισμός είναι πρόδρομος τού Αντίχριστου.

Ο Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός, ό φλογερός ισαπόστολος και εθνομάρτυρας κήρυττε «Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αίτια του κακού» (90ή Προφητεία).

Ό όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αυτός ό μεγάλος σύγχρονος Σέρβος άγιος, μάς δίδαξε πώς «Εις την ιστορία τού ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: Του Αδάμ, του Ιούδα και τού Πάπα» (Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

-       Γέροντα Γαβριήλ ή Παπική εκκλησία είναι Εκκλησία;

Ή Παπική εκκλησία δεν είναι Εκκλησία. Δεν έχει Μυστήρια.

Ό Χριστός πάνω στον πλανήτη της Γής ίδρυσε μία Εκκλησία. Όταν λέμε το Σύμβολο της Πίστεως τί ομολογούμε; Ότι πιστεύουμε «Εις μίαν, Αγίαν, Καθολική και Αποστολική Εκκλησιά».

Δεν ίδρυσε ό Χριστός πολλές Εκκλησίες.

Δεν είναι Εκκλησία ό Πάπας. Δεν έχουν Μυστήρια οι παπικοί.

Ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης λέει μέσα στο Πηδάλιο ότι οι παπικοί είναι παμπάλαιοι αιρετικοί, είναι αβάπτιστοι (Ερμηνεία ΜΖ' Αποστολικού Κανόνος).

Διδάσκουν και την ανυπακοή οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας

Λένε μερικοί χριστιανοί: Αφού το είπε ό Δεσπότης πρέπει να τον κάνουμε υπακοή!

Κι εμείς ρωτάμε: Αν ό Δεσπότης σου έλεγε να μή φας για ένα εξάμηνο θα έκανες υπακοή;

-       Όχι! Σέ αυτό δεν κάνουμε υπακοή!

Στην υλική τροφή λοιπόν δεν κάνουμε υπακοή, γιατί μάς βλάπτει αυτό πού λέει ό Δεσπότης. Στα πνευματικά πού μάς βλάπτουν και αφορούν την αιωνιότητα πώς κάνουμε υπακοή;

Όταν λέει κάτι ό Δεσπότης πού είναι σύμφωνο με την  Εκκλησία θα κάνουμε υπακοή. Άλλα, όταν λέει κάτι πού δεν συμφωνεί με την Εκκλησία, πώς θα κάνουμε υπακοή;

Σέ αυτούς πού λένε πώς πρέπει να κάνουμε αδιάκριτη υπακοή, ένας άγιος μακαριστός γέροντας αγιορείτης έλεγε:

Αυτοί είναι ευλαβείς βλαμμένοι!

Ό Μέγας Αθανάσιος, ό στύλος της ορθοδοξίας, λέει στα συγγράμματά του:

« Εάν ό επίσκοπος ή ό πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς άναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή αυτούς έκβάλλεσθαι, Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις εύκτήριον οίκον ή μετ’ αυτών έμβληθήναι ώς μετά Άννα και Καϊάφα εις την γέενναν του πυρός» (Ρ.0.35,33-ΒΕΠΕΣ 33,199).

Εκεί θα πάμε με τον Άννα και τον Καϊάφα στην γέεννα του πυρός, αν άκολουθήσουμε τούς Δεσποτάδες μας, πού λένε ότι ο Πάπας είναι Εκκλησία και έχει Μυστήρια και πρέπει να ενωθούμε.

Αν ένας, Πατριάρχες είναι αυτός, Αρχιεπίσκοπος είναι, Επίσκοπος, ότι και να είναι δεν σέβεται τούς Αποστολικούς Κανόνες, δεν σέβεται τούς Κανόνες τών Οικουμενικών και Τοπικών συνόδων, δεν τηρεί αυτά πού δίδαξαν οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας αυτός δεν είναι ποιμένας. Τί είναι;

Μάς το λέει ένας μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας του 1ου αιώνος.

«Πας ό λέγων παρά τά διατεταγμένα ή πράσσων, καν άξιόπιστος η, καν νηστεύη, καν παρθενεύη, καν σημεία ποιη, λύκος σοι φαινεσθω εν προβάτου δορα φθοράν προβάτου κατεργαζόμενος» ("Άγιος Ιγνάτιος ό Θεοφόρος Ρ.0.5,912).

Αυτός ό Πατριάρχης, ό Αρχιεπίσκοπος, ό Επίσκοπος, όποιος και να είναι, πού λέει πράγματα πού δεν συμφωνούν με την Εκκλησία, με αυτά πού δίδαξαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας, δεν είναι ποιμένας, είναι λυκοποιμένας και εχθρός τού Θεού και της Παναγίας.

Λένε πολλοί:

Αφού είναι επίσκοπος και το λέει αυτό, θα κάνουμε υπακοή.

Τότε όταν ό Νεστόριος, πού ήταν Πατριάρχης, έλεγε για την Παναγία ότι ήταν ανθρωποκτόνος και Χριστοτόκος έπρεπε οι χριστιανοί να κάνουν υπακοή σέ αυτόν; Επειδή ήταν Πατριάρχης; Και να πούνε αφού το λέει ό Πατριάρχης θα κάνουμε υπακοή;

Τί θα γινόταν έτσι; Θα γίνονταν όλοι αιρετικοί και θα χάνονταν. Δεν θα σωζόταν κανένας, αν τον ακολουθούσαν.

Έρχονται στο κελί μου μερικοί υποψήφιοι ιερείς και μου λένε έχει ευλογία να γίνω ιερέας;

Τούς ρωτάω: Είχες σχέση ολοκληρωτική με γυναίκα ή άνδρα πριν...;

Η μέσα στο γάμο σου μοίχευσες;

-          Μα ο δεσπότης είπε πως μπορώ.

-          Τους απαντώ. Εν ημέρα κρίσεως δεν θα σε κρίνει ο Δεσπότης αλλά ο Δεσπότης Χριστός.

-          Μου είπαν πως αν δεν υπάρχει πραγματική μετάνοια η αγάπη του Θεού μπορεί να σε σκεπάσει. Σημασία δεν έχει τι λέω εγώ η τι λέτε εσείς η τι λένε οι άλλοι. Σημασία έχει τι λένε οι Άγιοι. Σημασία έχει πιο είναι το θέλημα του θεού.
πηγή

Τι είναι η Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία, πότε και γιατί τελείται ;

Επειδή η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι περίοδος πένθιμος, η Εκκλησία όρισε η Λειτουργία να τελείται μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής. Τις άλλες ημέρες δεν γίνεται θεία Λειτουργία. Επειδή όμως οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων μεταλάμβαναν συχνά («ο τρώγων μου την σάρκα καί πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ»), εννοείται μετά εξομολογήσεως και νηστείας και ευλογίας του Πνευματικού τους, η Εκκλησία προχώρησε στην τέλεση της Προηγιασμένης θείας Λειτουργίας κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή.

Λέγεται Προηγιασμένη, επειδή ο Άρτος που θα χρησιμοποιηθεί, καθαγιάζεται την προηγούμενη Κυριακή, και εμποτίζεται στο Άγιο Αίμα του Κυρίου μας και φυλάσσεται στο Άγιο Αρτοφόριο της Αγίας Τραπέζης. Η Λειτουργία αυτή είναι κανονικά εσπερινή (για αυτό τελείται μετά του Εσπερινού), και οι Χριστιανοί μέχρι να κοινωνήσουν πρέπει να μένουν νηστικοί (ούτε νερό, ούτε τσιγάρο), από τα μεσάνυχτα μέχρι την ώρα της θείας Κοινωνίας. Όσοι δεν μπορούν να κρατήσουν, ας πηγαίνουν στους ιερούς Ναούς που τελούν την Προηγιασμένη θεία Λειτουργία πρωί προς διευκόλυνσιν των πιστών.

Η Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων (Προηγιασμένη), τελείται:
Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή της Μ. Τεσσαρακοστής.
Την εορτή των Αγίων μ” Μαρτύρων (εάν τύχει καθημερινή, πλην Σαββάτου την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής).
Σε μνήμη εορταζομένου Αγίου (που τύχει εντός της Μ. Τεσσαρακοστής).
Την παραμονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Την Πέμπτη του Μεγάλου Κανόνος.
Την Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη, Μ. Τετάρτη.

πηγη

Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους ." Γέροντα για τούς παπικούς τι ισχύει στην πραγματικότητα"

Γέροντα για τούς παπικούς τι ισχύει στην πραγματικότητα;

Οι παπικοί είναι εχθροί του Θεού και της Παναγίας.

Στο θαύμα με τον αγιορείτη Ζωγραφήτι μοναχό πού ζούσε σέ ένα κελί στην εποχή πού ήρθαν έδώ οι Λατίνοι να πείσουν τούς πατέρες να κάνουν την ένωση επί Μιχαήλ Η' και Βέκκου Πατριάρχου, ή ίδια ή Παναγία λέει τί είναι στην πραγματικότητα οι παπικοί.

Τότε τον Άγιο Πρώτο τον άπαγχονίσανε, τον άγιο Κοσμά, τούς άλλους Καρεώτες μοναχούς τούς καρατομήσανε. Τούς Ίβηρίτες τούς πνίξανε.

Εκείνη την εποχή έξω από το Βουλγαρικό το μοναστήρι σέ ένα κελί ήταν ένα γεροντάκι. Και ένα βράδυ πού έλεγε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας τούς Χαιρετισμούς και έφτασε και είπε «Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε», τού μίλησε και ή Παναγία μας και του λέει: Χαίρε κι εσύ γέρων του Θεού.

Το γεροντάκι φοβήθηκε και του λέει ή Παναγία:

Μή φοβάσαι. Τρέξε στο μοναστήρι και πες στους πατέρες πως οι εχθροί μου και οι εχθροί του Υιού μου έρχονται. Κι όσοι θέλουν ας φύγουν στα δάση να γλυτώσουν. Όσοι θέλουν ας μείνουν να αγωνιστούν.

Τότε το γεροντάκι έτρεξε στο μοναστήρι και είπε στους πατέρες αυτά πού του είπε ή Παναγία. Μερικοί πατέρες έφυγαν στα δάση. Είκοσιέξι πατέρες με τον ηγούμενο κλείστηκαν στον πύργο, και ή Παναγία πήγε εκεί μόνη της να τούς εμψυχώσει. Πήγαν οι Λατίνοι και τούς είπαν να αναγνωρίσουν για κεφαλή της Εκκλησίας τον Πάπα. Αρνήθηκαν και είπαν εμείς μόνο τον Ιησού Χριστό αναγνωρίζουμε για κεφαλή της Εκκλησίας. Τούς έκαψαν. Τά ονόματα τους είναι στα βουλγάρικα ωρολόγια καταγραμμένα.

Αναφέρεται ακόμη ότι ένας ασκητή είδε έξω από το κελί του ένα βράδυ την Παναγία μας με δυο ίεροπρεπείς άνδρες. Έτρεξε έβαλε μετάνοια και λέει: Παναγία να 'έρθεις να ευλογήσεις το κελί μου.

Και ή Παναγία τού λέει. Δεν έρχομαι γιατί έχεις μέσα τον εχθρό μου.

Ο γέροντας στεναχωρήθηκε. Δεν είχε κανένα μέσα. Μπροστά από καιρό είχε δανειστεί ένα βιβλίο από ένα άλλο ασκητή. Και διαβάζοντας στο τέλος είχε δύο λόγους του Νεστορίου κατά της Παναγίας μας, πού την αποκαλούσε Χριστοτόκο και άνθρωποτόκο και όχι Θεοτόκο.

Αυτό ήταν ή αιτία πού ή Παναγία μας είπε δεν έρχομαι, γιατί έχεις μέσα τον εχθρό μου.

“Οποίος έχει φιλίες με τούς εχθρούς του Θεού και της Παναγίας γίνεται αυτόματα και αυτός εχθρός τού Θεού και της Παναγίας και θα χαθεί μαζί τους.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ.

πηγή

Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΥΡΕΣΙΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

 

«Η τίμια και σεβάσμια και στους αγγέλους κεφαλή πρώτα μεν βρέθηκε, κατ’ ευδοκία και φανέρωση του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, από δύο μοναχούς στην οικία του Ηρώδη, όταν ήλθαν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν τον ζωηφόρο τάφο του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Από τους μοναχούς αυτούς την έλαβε κάποιος κεραμέας και την μετέφερε στην πόλη των Εμεσηνών. Επειδή αισθανόταν χαρά κι ευτυχία  στην καρδιά του μέσω αυτής ο κεραμέας, την τιμούσε εξαιρετικά. Έπειτα επειδή επρόκειτο να πεθάνει, την άφησε στην αδελφή του, αφήνοντας την εντολή να μην την μετακινεί ούτε να την ανοίγει, παρά μόνον να την τιμά. Και μετά τον θάνατο της γυναίκας, πολλοί δέχτηκαν την κεφαλή διαδοχικά ο ένας μετά τον άλλον. Τελευταία από όλους η κεφαλή του Προδρόμου περιήλθε σε κάποιο μοναχό και πρεσβύτερο Ευστάθιο, που ανήκε στην κακοδοξία των Αρειανών. Αυτός εκδιώχτηκε από τους ορθοδόξους από το σπήλαιο στο οποίο κατοικούσε, διότι καπηλευόταν τις ιάσεις που γίνονταν διά της τιμίας κάρας, λέγοντας ότι οφείλονται στην κακόδοξη πίστη του, γι’ αυτό κατά θεία οικονομία φεύγοντας άφησε την κάρα του θείου Προδρόμου στο σπήλαιο. Ήταν λοιπόν κρυμμένη εκεί, μέχρι των χρόνων του Μαρκέλλου, που ήταν αρχιμανδρίτης, επί της βασιλείας του Ουαλεντιανού του νέου και του επισκόπου Εμέσης Ουρανίου. Τότε ακριβώς, επειδή αποκαλύφθηκαν πολλά γι’ αυτήν, βρέθηκε να είναι σε υδρία, οπότε εισήχθη στην Εκκλησία από τον επίσκοπο Ουράνιο, ενεργώντας πολλές ιάσεις και θαύματα. Τελείται δε η σύναξη για την εύρεση της κάρας στο αγιότατο Προφητείο του Προδρόμου, που βρίσκεται στην περιοχή του Φωρακίου».

Αφορμή και πάλι για την Εκκλησία μας η εύρεση της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου, προκειμένου να τονίσει τη σπουδαία θέση του μεταξύ όλων των αγίων: να θυμηθούμε οι πιστοί ότι ήταν εκείνος που «κήρυξε τη σωτήρια έλευση του Σωτήρος Χριστού, κατενόησε την πτήση του αγίου Πνεύματος που σκήνωσε σ’ εκείνον, κατά το βάπτισμα του Κυρίου, που μεσίτευσε μεταξύ της Παλαιάς και της Νέας χάριτος» (στιχηρό εσπερινού)∙ ότι ήταν εκείνος που «όταν παρανόμησε ο Ηρώδης τον έλεγξε και γι’ αυτό ως παράφρων ο δειλός του έκοψε την κεφαλή»(κάθισμα όρθρου)∙ ότι ήταν εκείνος που «σφράγισε την Παλαιά Διαθήκη και υπήρξε το τέλος των προφητών, ενώ ετοίμασε τον δρόμο της καινής» (ωδή δ΄)∙ ότι τέλος υπήρξε εκείνος που «φάνηκε με τη δύναμη και το πνεύμα του προφήτη Ηλία σαν ακράδαντος πύργος» (ωδή ε΄) ενώ υμνήθηκε από τον Κύριο «ως ο μεγαλύτερος από όλους τους ανθρώπους» (ωδή ζ΄).

Πέραν όμως αυτών. Η υμνολογία της Εκκλησίας μας σήμερα έρχεται να μας εξηγήσει γιατί ο Κύριος θέλησε να τον φανερώσει από την κρυμμένη στη γη για πολλά χρόνια θέση του. Κι η εξήγηση που προσάγει είναι διπλή: αφενός να κηρύξει εκ νέου μετάνοια  στους ανθρώπους, αφετέρου να γίνει ίαμα γι’ αυτούς με τα διάφορα θαύματά του. Με άλλα λόγια η εύρεση της κεφαλής του τιμίου Προδρόμου κατανοείται μέσα στα πλαίσια της ευεργεσίας του Χριστού στον πιστό λαό του, αποτελεί δηλαδή δώρο Του στην Εκκλησία, γιατί θέλει και να τον παρηγορήσει στον κόσμο τούτο με τα ιάματα που προσφέρει δια της κάρας του Ιωάννου, και να τον βοηθήσει και πάλι να βρει τον αληθινό δρόμο της ζωής, που δεν είναι άλλος από τον δρόμο της μετανοίας και του αγιασμού. Οι πολλές αναφορές του υμνογράφου επί των παραπάνω συγκεφαλαιώνονται θα λέγαμε στους στίχους του συναξαρίου: «Από τη γη φανερώνει ο Πρόδρομος τη σεβάσμια κάρα του, προτρέποντας πάλι να κάνουμε καρπούς άξιους της μετάνοιας. Πρόδρομε, συ που βάπτισες παλιά τον λαό στις πηγές των υδάτων, συ τώρα που φάνηκες από τη γη, βάπτιζέ τον στις πηγές των θαυμάτων» («Εκ γης προφαίνει Πρόδρομος σεπτήν Κάραν, καρπούς παραινών αξίους ποιείν πάλιν. Ο Βαπτίσας πριν υδάτων πηγαίς όχλους, γήθεν φανείς βάπτιζε πηγαίς θαυμάτων»).

Αλλ’ είπαμε, οι αναφορές του υμνογράφου είναι πάμπολλες: δεν μπορεί να κάνει οιαδήποτε αναφορά στον άγιο Ιωάννη, χωρίς να νιώσει την ανάγκη να μιλήσει για το πρώτιστο έργο του Προδρόμου, το κήρυγμα της μετανοίας. Προσαρμόζει όμως το έργο αυτό στα δεδομένα της εποχής του, και κάθε εποχής βεβαίως, όσο κι αν είναι σύγχρονη. «Στάλθηκε ο Πρόδρομος σαν φωνή ανθρώπου που φωνάζει στις έρημες καρδιές, εγκεντρίζοντας σ’ αυτές την ευσεβή πίστη του Υιού του Θεού, του αληθινού Θεού» («Απεστάλη βοώντος φωνή ο Πρόδρμος ταις ερήμοις καρδίαις, την του Υιού του Θεού πίστιν ευσεβή εγκεντρίζων του όντως Θεού») (ωδή η΄). Κι είναι ευνόητο για τον άγιο υμνογράφο ότι μιλώντας για τη μετάνοια μιλάμε για την οδό αγιασμού των ανθρώπων, που οδηγεί στο να γίνει ο άνθρωπος κατοικητήριο του Τριαδικού Θεού. Εκεί οδηγεί η μετάνοια και ο αγιασμός: όχι απλώς να γίνει ο άνθρωπος ένας καλός άνθρωπος – πολλοί «καλοί» άνθρωποι από ό,τι μας λένε οι άγιοί μας θα βρεθούν στην κόλαση, σε αρνητική δηλαδή σχέση με τον Θεό – αλλά να γίνει μία φανέρωση Εκείνου, μία ζωντανή παρουσία της Βασιλείας του Θεού στον κόσμο. «Ετοιμάστε, λέει και τώρα (που φανερώθηκε η κεφαλή του) ο Πρόδρομος, την οδό του Κυρίου, διά της αγιότητος. Διότι αυτός θα έλθει μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα και θα κατοικήσει αιωνίως στις καρδιές μας» («Ετοιμάσατε, φάσκει και νυν ο Πρόδρομος, του Κυρίου την τρίβον, δι’ αγιότητος∙ ούτος γαρ ελθών, συν Πατρί και Πνεύματι, ταις ημών καρδίαις οικήσει εις αιώνας») (ωδή η΄).

Είναι περισσότερο από σαφές έτσι ότι η εύρεση της κεφαλής του τιμίου Προδρόμου λειτουργεί κατεξοχήν εισαγωγικά και αφυπνιστικά προς την περίοδο που ήδη εισήλθαμε: τη Σαρακοστή. Δεν υπάρχει καλύτερη προετοιμασία μας γι’ αυτήν, περίοδο νηστείας και εγκρατείας, πνευματικής αφύπνισης και κατάνυξης, από ό,τι μας προβάλλει η τεράστια προσωπικότητα του αγίου Ιωάννου. Κι ακριβώς αυτό επισημαίνει μεταξύ άλλων και η υμνολογία της Εκκλησίας: «Ανέτειλε με λαμπρότητα η τίμια κάρα σου από τους άδυτους κόλπους της γης, Πρόδρομε Ιωάννη…Σε παρακαλούμε να μας δώσεις λύση στα δεινά της ζωής μας, όπως και να διανύσουμε τον καιρό της εγκράτειας καρποφόρα με τις πρεσβείες σου» («Λαμπροφανής ανέτειλεν η τιμία σου κάρα, εκ των αδύτων κόλπων γης, Πρόδρομε Ιωάννη…Δυσωπούμεν σε των δεινών ευρείν λύσιν και τον καιρόν ευμαρώς ανύσαι της εγκρατείας, πρεσβείαις σου») (εξαποστειλάριον όρθρου). Και στους αίνους διαβάζουμε: «Άνοιξε τα προπύλαια της εγκράτειας η πάνσεμνη κεφαλή σου, πανεύφημε, και παρέθεσε σε όλους γλυκύτατη ευχαρίστηση των θείων χαρισμάτων. Σ’ αυτά τα θεία χαρίσματα αν μετέχουμε με πίστη, γλυκαίνουμε την τραχύτητα της νηστείας» («Ήνοιξε προπύλαις της εγκρατείας η πάνσεμνος κεφαλή σου, πανεύφημε, και τρυφήν προέθηκεν ηδυτάτην πάσι θείων χαρισμάτων∙ ων περ μετέχοντες πιστώς, το της νηστείας τραχύ γλυκαίνομεν»).

ΕΚ ΤΟΥ I. ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΑΝΟΥ ΚΕΛΛΙΟΥ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους «ξεσκεπάζει» όλας τας αιρέσεις του παπισμού και εξηγεί διατί ό Πάπας είναι πρόδρομος του Αντίχριστου.

ΕΚ ΤΟΥ I. ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΑΝΟΥ ΚΕΛΛΙΟΥ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους «ξεσκεπάζει» όλας τας αιρέσεις του παπισμού και εξηγεί διατί ό Πάπας είναι πρόδρομος του Αντίχριστου

• ΕΥΧΟΜΕΘΑ ΑΙ «ΚΕΦΑΛΑΙ» ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣΟΝΟΙ.

Μία αποκαλυπτική συνομιλία, εις την οποίαν τονίζει ότι ό Παπισμός δεν έχει μυστήρια, διότι δεν είναι Εκκλησία. Χαρακτηρίζει τον Πάπαν Πρύτανιν όλων των αιρετικών διδασκαλιών, νοθευτή τών ορδών δογμάτων της Πίστεως, καινοτόμο και μεταρρυθμιστή τών Αποστολικών και Πατερικών παραδόσεων. Διότι Πατριάρχαι, Αρχιεπίσκοποι και κληρικοί παραβιάζουν τούς Ιερούς Κανόνας, τας αποφάσεις τών Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων. Αι λειτουργικοί φιέσται του Οικουμενικού Πατριάρχου μετά τών Παπικών υπενθυμίζουν το Ιουδαϊκό συνέδριο του Καϊάφα. Δεν οφείλουμε υπακοή εις τους πνευματικούς μας, όταν ούτοι δεν ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας.

Ή συνομιλία

Παραθέτομαι κατωτέρω ολόκληρο την συνομιλία, ή οποία έπραγματοποιήθη την 18ην Νοεμβρίου εις την Πυλαίαν Θεσσαλονίκης. Αυτή έχει ως ακολούθως:

«- Γέροντα Γαβριήλ ευλογείτε.

Ό Θεός να ευλογεί εσάς και όλους τούς δικούς σας σέ όλη σας την ζωή και σέ όλη την αιωνιότητα.

Εύχομαι να χαρίσει ό Θεός σέ όλους τούς ανθρώπους ειρήνη και μετάνοια. 

Όταν αναστήθηκε ό Κύριός μας εμφανίστηκε στους μαθητές Του και τούς είπε «Ειρήνη υμίν». Τά υπέροχα αυτά λόγια, την ειρήνη αυτήν εύχομαι κι εγώ σέ όλους.

Εύχομαι επίσης ό Κύριος να αναστήσει την Έλλαδίτσα μας και να την βγάλει από αυτά τά αδιέξοδα τά πνευματικό και τά οικονομικά. Να έχουν όλοι οι Έλληνες δουλειά και να ζούνε με αξιοπρέπεια.

Αρχηγός των αιρέσεων -Πρόδρομος τού Αντίχριστου

-         Γέροντα ό Πάπας τί είναι τελικά; ΤΙ ισχύει γι’ αυτόν σύμφωνα με τούς Πατέρες της Εκκλησίας μας;

Ο Πάπας είναι αρχηγέτης των αιρέσεων και Πρύτανης τών αιρετικών διδασκαλιών.

Πρόδρομος τού Αντίχριστου κατά τούς Αγίους Πατέρες.

Ό μεγαλύτερος άρχιαιρεσιάρχης και παναιρεσιάρχης όλων τών αιώνων και τών εποχών.

Επινοητής τών μή ορθοδόξων δογμάτων επιδεξιότατος.

Εφευρέτης της διαστροφής της αλήθειας ικανότατος.

Μέγιστος καινοτόμος και μεταρρυθμιστής τών Αποστολικών και Πατερικών παραδόσεων.

Αρχηγός και θεμελιωτής τών παντοίων κακοδοξιών.

Νοθευτής της ορθοδόξου διδασκαλίας το παντάπαν ασυναγώνιστος.

Νοθευτής τών ορθών δογμάτων πάντη αμίμητος.

Διαστροφεύς της ύγιαινούσης διδασκαλίας άπαντάπασι απαράβλητος.

Ό Πάπας είναι ή τελεία προσωποποίησης της πλάνης και ή απόλυτος ενσάρκωσης της αιρέσεως.

’Άριστος ίθυντήρ της διαβρώσεως και αλλοτριώσεως της αλήθειας.

Εισηγητής και πρωταγωνιστής των αντικανονικών και άντιπαραδοσιακών πρωτοβουλιών ολωσδιόλου ασύμβλητος.

Ύπατος καταλύτης και περιφρονητής τών Αποστολικών Κανόνων και τών Κανόνων τών Οικουμενικών και Τοπικών συνόδων.

Διαιρέτης και καταστροφεύς του άνωθεν υφαντού χιτώνας της Εκκλησίας το παράπαν άππράμιλλος.

Πλήρης εωσφορικού και άκρατου εγωισμού, αφού ανακηρύττει τον εαυτό του αλάθητο και τον τοποθετεί επάνω από τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους.

Όξυνούστατος εύρετής τών καινοτομιών και τών ήμαρτημένων διδασκαλιών.

Είναι έχθρός του Θεού και της Παναγίας άσπονδος, φίλος τού διαβόλου παμφίλτατος.

Τά εγκλήματα εις το όνομα του Παπισμού τά διαπραχθέντα εις το Αγιον ’Όρος

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ.

Πηγή

Πρώτη και Δεύτερη εύρεση της τιμίας κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου

τις 24 Φεβρουαρίου έχομε την εύ­ρεση, την πρώτη και δεύτερη εύρεση, της τί­μιας κεφαλής του Τιμίου και ενδόξου προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Η μεγάλη μας αγάπη μετά την Παναγίτσα στην Εκκλησία μας. Είναι ο μεγαλύτερος άγιος της Εκκλησίας μας. Και μάλιστα ο πιο στορ­γικός. Ο κήρυξ της μετανοίας και φοβερός απέναντι στην ανομία, στην αμαρτία και στο κακό, αλλά ο πιο εύσπλαχνος και τρυφερός, απέναντι στον αμαρτωλό, τον πονεμένο και πληγωμένο άνθρωπο. Λίγοι άγιοι της Εκκλησίας μας, να το ξέρετε, είναι τόσο στοργι­κοί όσο ο άγιος  Ιωάννης ο Πρόδρομος.

Γι’ αυτό μην τον αφήνετε. Η Εκκλησία μας έχει βάλει δεξιά στον θρόνο του Χριστού την Παναγία και αριστερά, τα ζερβά του Χριστού, όπως λέει το τραγούδι το Θρακιώτικο, τον Άη Γιάννη. Τον Άη Γιάννη τον Πρό­δρομο. Και γι’ αυτό, τη Σαρακοστή, ψάλλομε στην Παναγίτσα «Θεοτόκε Παρθένε», και το δεύτερο τροπά­ριο που γίνεται στους εσπερινούς, «Βαπτιστά του Χρι­στού, πάντων ημών μνήσθητι». Και μετά τους αγίους αποστόλους και μετά πάλι την Παναγίτσα. Τί ωραία ειν’ αυτά! Να τα μάθετε, για να τα λέτε, τις άγιες ημέρες της Σαρακοστής. Λοιπόν.

Όπως ξέρομε από την Ιερά Ιστορία, ο Ηρώδης Αντύπας αποκεφάλισε τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρο­μο, γιατί τον ήλεγχε, επειδή είχε πάρει τη γυναίκα του αδελφού του, ως γυναίκα του. Την Ηρωδιάδα. Κι ο άγιος Ιωάννης ήλεγχε και στηλίτευε το κακό και την ανομία. Αγαπούσε, όμως, τα θύματα της αμαρτίας. Και τον Ηρώδη αγαπούσε, κι ο Ηρώδης το ήξερε. Παρότι τον εφυλάκισε, δεν ήθελε να τον φονεύσει. Και μάλιστα πήγαινε πολλές φορές στη φυ­λακή ο Ηρώδης και άκουγε τον Ιωάννη. Ευχαρίστως. Και πολλά απ’ αυτά που του έλεγε «εποίει», λέει το ευαγγέλιο του Μάρκου, στο 6 Κεφάλαιο. Έκαμε. Αλλά η Ηρωδιάδα, όμως, δεν τον άφηνε ήσυχο τον Ηρώδη.

Δεν μπορούσε να ησυχάσει, γιατί την ήλεγχε. Κι αντί να μετανιώσει η γυναίκα, εφόνευσε τον Ιωάννη, αντί να φονεύσει την αμαρτία πού ’χε μέσα της και το κακό. Και έφερε το κεφάλι του Προδρόμου, ο υπηρέτης τό ’δωσε στην θυγατέρα της Ηρωδιάδος, και τό ’δωσε εκείνη στη μητέρα της. Και ύστερα πήγαν και τό ’θαψαν στο παλάτι εκεί, σε μια άκρη, στο χειρότερο σημείο, και διέταξε να το θάψουν όσο γίνεται πιο βαθειά, για να μην το βλέ­πει, πως γίνεται θαμμένο, αλλά να θεωρεί ότι τό ’κρυψαν. Το εξαφάνισαν.

Κι ο άγιος Ιωάννης, λοιπόν, εκεί, παρουσιάστη­κε αργότερα σε δυο μοναχούς που πήγαιναν από τη Μικρασία στους Αγίους Τόπους, να προσκυνήσουν, και τους λέει: «Εδώ είναι το ιερό μου κεφάλι. Θέλω να το βγάλετε και να το πάρετε. Κι εγώ θα σας πω, τι να το κάνετε.» Και καθώς γύριζαν, πέρασαν μέσω Συρίας στην πόλη των Εμεσινών, στα Έμεσα της Συρίας, εκεί που ήταν κι ο άγιος Ρωμανός ο μελωδός, και το έδωσαν σ’ έναν κεραμοποιό. Έτσι τους εί­πε ο Άη Γιάννης. «Να το δώσετε σ’ αυτόν κι εσείς θα φύγετε. Κι εγώ ξέρω τι θα κάνω.» Τι ωραία! Οι άγιοι φροντίζουν τον εαυτό τους. Όπως η Πορταΐτισσα, δεν θέλει να την φροντίζουμε εμείς, μας φρο­ντίζει αυτή. Έτσι κι ο Άη Γιάννης ο Πρόδρομος και όλοι οι άγιοι.

Αλλοίμονο. Εμείς, άμα τους τιμάμε, προσκυνάμε τις εικόνες τους, τιμητικά, και όταν τους βλέπομε, ερχόμαστε σε επιπόθηση και αγάπη και στοργή του πρωτοτύπου, του προσώπου τους, πού ’ναι στον ουρανό, κι όταν τους θυμιάζομε, θέλουν οι άγιοι να τους θυμιάζομε, το λέει και η απόφαση της Ζ’ Οι­κουμενικής Συνόδου, που ερύθμισε την Εικονομαχία, και προκύπτει, έτσι, καλό μεγάλο. Κι όταν μιλάμε στους αγίους και τους αναφέρουμε, λένε κι αυτοί τ’ όνομά μας στον Θεό. Το έδωσαν, λοιπόν, στον κεραμοποιό, κι εκείνος, ενώ είχε αναδουλειές, άρχισαν οι δουλειές του να πηγαίνουν κάλλιστα. Τόσο πολύ, που δεν ήξερε τι να κάνει τα χρήματα και τα αγαθά που είχε. Και κατάλαβε ότι αυτό προήλθε από τον Άη Γιάννη. Τι ωραίο! Τι ευλογία!

Και κληροδότησε την τιμία κάρα, την είχε εκεί στο σπίτι του, συνέχεια, με καντηλάκι, με κεράκι, και μ’ ό,τι άλλο, και την προσκυνούσε. Και ευχαρι­στούσε τον μεγάλο Βαπτιστή. Κι είπε στην αδελφή του: «Δεν θα την πάρετε. Δεν θα την πας πουθενά. Θα την κρατήσεις εδώ, θα την τιμάς, θα την αγα­πάς, θα την προσκυνάς τιμητικά, και θα έχεις και το καντηλάκι και δεν θα λες στους άλλους τίποτε. Γιατί υπάρχουν και κακοί άνθρωποι. Μην στην πάρει κανείς.» Εκείνη εκοιμήθη, την κληροδότησε σε άλλον, και τελικά έφτασε στα χέρια ενός Ιερομονάχου Ευ­σταθίου, που ήταν Αρειανός.

Οι Αρειανοί πολεμού­σαν τη θεότητα του Χριστού, σαν τους σημερινούς χι­λιαστές. Έτσι. Φοβεροί ήτανε. Και εκείνος την είχε πάρει σ’ ένα κελλί που είχε εκεί, σ’ ένα ασκηταριό, κι έκανε θαύματα η αγία κάρα. Και τί έλεγε αυτός ο βλάκας; «Εγώ έχω τη σωστή πίστη, γιατί ο Άη Γιάννης θαυματουργεί.» Ο Άη Γιάννης δεν θαυματουργούσε, γιατί είχε αυτός σωστή πίστη. Θαυμα­τουργούσε, γιατί έβλεπε την πίστη των ανθρώπων! Ας πάμε στην Παναγία στη Λούρδη, στο Παρίσι, κάτω εκεί στη Γαλλία. «Είναι», λέει, «αυτοί καθο­λικοί, γιατί θαυματουργεί;» Γιατί βλέπει την πίστη των ανθρώπων η Παναγία. Εδώ θαυματουργεί ο Χριστός και η Παναγία και ο Άη Γιώργης και σε μουσουλμάνους και στο ’να και στ’ άλλο. Γιατί τί βλέπει; Την πίστη βλέπει. Την πίστη. Είναι πολύ σπουδαίο. Ο αιρετικός, όμως, έλεγε αυτό. Πήγαν, λοιπόν, οι χριστιανοί, τον άρχισαν με το ξύλο και τον κυνήγησαν και τον έδιωξαν από ’κει πέρα. Και καλά κάνανε.

Έχομε την πρώτη εύρεση, λοιπόν, στο παλάτι του Ηρώδη από τους δύο καλογήρους. Τώρα την πήρε ο κεραμοποιός, την άφησε στην αδελφή του και έφτασε, τελικά, σ’ έναν αιρετικό Ιερομόναχο Ευστάθιο. Τον έδιωξαν αυτόν, αλλά εκεί­νος είχε κρύψει την αγία κάρα σ’ ένα καλό σημείο, εκεί στην σπηλιά, και δεν την βρίσκανε. «Πάει», λέει, «τώρα. Την πήρε, την πέταξε, τί την έκανε;» Και παρουσιάστηκε ύστερα από χρόνια ο άγιος Ιω­άννης σ’ έναν ηγούμενο Μάρκελλο, εκεί κοντά στα Έμεσα, και στον επίσκοπο των Εμέσων Ουράνιο, και τους λέει: «Εγώ είμαι εδώ. Στη σπηλιά. Σας φυλάω όλους. Δεν με ξέρετε. Αλλά εγώ σας ξέρω και σας βλέπω και σας προστατεύω.

Να ’ρθετε να με πάρετε.» Και πήγαν εκεί πέρα, μετά φόβου Θεού και αγάπης πολλής, βρήκαν την αγία κάρα και την έφεραν στην πόλη των Εμεσινών, και την έβαλαν στη μεγάλη εκκλησία. Κι ο άγιος Ιωάννης έκαμε θαύμα­τα μεγάλα, και προστάτευε φανερά τους ανθρώπους, και το είχαν κρυφό καμάρι εκεί στη Συρία. Για την τρίτη εύρεση θα μιλήσομε σε άλλη φάση. Γιατί χάθηκε πάλι εκεί και βρέθηκε μετά αλλού, αλλά δεν είναι τώρα η τρίτη εύρεση. Έχομε την πρώτη και τη δεύτερη εύρεση του αγίου Ιωάννου.

(Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης, Χειμερινό Συναξάρι, τ. Β΄, σ.145-151)

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Θεριστὴς ὁ ἐν Καλαβρίᾳ

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης γεννήθηκε περὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 10^ου αἰῶνος μ.Χ. στὸ Πάνορμο τῆς Σικελίας. Ἡ μητέρα του ἦταν αἰχμάλωτη Ὀρθόδοξη Χριστιανὴ στὸ παλάτι τοῦ τοπικοῦ μουσουλμάνου ἄρχοντος, ποὺ τὴν εἶχε ὡς σύζυγό του καὶ ὀνομαζόταν Καλλίστη.

Ὁ Ὅσιος μεγάλωνε σύμφωνα μὲ τὰ ἤθη τῶν Σαρακηνῶν. Μόνο ἡ μητέρα του τοῦ μιλοῦσε μυστικὰ ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία γιὰ τὸν Χριστό. Ὅταν ἔφθασε σὲ ἡλικία 14 ἐτῶν, τοῦ φανέρωσε τὴν ἀληθινή του πατρίδα, τὴν Καλαβρία καὶ τὸν προέτρεψε νὰ μεταβεῖ ἐκεῖ γιὰ νὰ βαπτισθεῖ Ὀρθόδοξος. Στὴ συνέχεια ἡ εὐλαβὴς Καλλίστη ἀσπάσθηκε τὸ παιδί της καὶ τοῦ ἐπέδωσε τὸν Τίμιο Σταυρό, τὸν ὁποῖο φύλασσε κρυφὰ καὶ ἦταν ἡ μόνη της παρηγοριὰ στὶς θλίψεις τῆς ὁμηρίας. Ὁ Ὅσιος διέφυγε μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὴν καταδίωξη τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ ἀποβιβάσθηκε στὴν ἀκτὴ τοῦ Στύλου, ὅπου καὶ βαπτίσθηκε ὑπὸ τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομά του. Στὴ συνέχεια ἀκολούθησε τὸ μοναχικὸ βίο καὶ ἔφθασε σὲ ὑψηλὰ μέτρα ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος.

Ὁ Ἰωάννης πήγαινε τακτικὰ στὴν Ἐκκλησία, προσκυνοῦσε τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ζητοῦσε ἐξηγήσεις γιὰ τὶς ἅγιες εἰκόνες ποὺ ἔβλεπε. Βλέποντας δίπλα στὸν Χριστὸ τὸν Ἅγιο Προφήτη καὶ Βαπτιστὴ Ἰωάννη, ἐρώτησε: «Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ Ἅγιος ποὺ εἶναι ντυμένος μὲ δέρμα καμήλας;». Τοῦ ἀπάντησαν: «Εἶναι ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὁ προφήτης ποὺ ἔζησε στὴν ἔρημο καὶ τρεφόταν μὲ ἀκρίδες καὶ ἄγριο μέλι. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ βάπτισε τὸν Χριστό μας στὸν ποταμὸ Ἰορδάνη. Νὰ τὸν μιμηθεῖς, γιατί ἔχεις τὸ ὄνομά του». Ἀκούγοντας τὸν βίο τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὁ Ἰωάννης γέμισε ὅλος ἀπὸ θεῖο πόθο καὶ παρακάλεσε τὸν Ἐπίσκοπο νὰ τοῦ δείξει ἕναν ἐρημικὸ τόπο ὅπου θὰ μποροῦσε νὰ σώσει τὴν ψυχή του. Ἐκεῖνος τότε τοῦ ὑπέδειξε ἕνα ἀρχαιότατο μοναστήρι σὲ μία δασώδη κοιλάδα, ἀνάμεσα στοὺς ποταμοὺς Ἄσση καὶ Στύλαρο.  Αὐτὸς πῆγε ἐκεῖ καὶ βρῆκε δύο Ἁγίους μοναχούς, τὸν Ἀμβρόσιο καὶ τὸ Νικόλαο. Ἐκεῖνοι στὴν ἀρχὴ ἦταν ἀρνητικοὶ καὶ τὸν ἄφησαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ, μέχρι πού, θαυμάζοντας τὴν σταθερότητά του καὶ τὴν ἐπιμονή του, τὸν δέχθηκαν κοντά τους, γιὰ νὰ ἀρχίσει τὴν ἀγγελικὴ ζωὴ καὶ νὰ φθάσει σὲ ὕψη ἁγιότητος.

Κάποτε στὸ Ροβιάνο, ἀπὸ τὴ μεριὰ τοῦ Μοναστεράτσε, ἦταν ἕνας εὐεργέτης ποὺ κάθε χρόνο, μετὰ τὸ θερισμό, ἔδινε λίγο στὸ μοναστήρι. Τὸν μῆνα Ἰούνιο ὁ Ἰωάννης πῆγε νὰ τὸν βρεῖ, παίρνοντας μαζί του καὶ ἕνα μικρὸ παγοῦρι κρασί. Καθὼς διάβαινε ἀνάμεσα στὰ χωράφια, οἱ χωρικοὶ ἄρχισαν νὰ τὸν περιπαίζουν, ἀλλὰ ὁ πρᾶος Ἰωάννης τοὺς πλησίασε καὶ ἔδωσε σὲ ὅλους νὰ φᾶνε καὶ νὰ πιοῦνε. Ὅλοι ἔτρωγαν τὸ ψωμὶ καὶ ἔπιναν κρασί, ἀλλὰ τὸ ψωμὶ δὲν τελείωνε, οὔτε ἄδειαζε τὸ παγοῦρι. Μόλις τὸ εἶδε αὐτὸ ὁ Ὅσιος γονατιστὸς εὐχαριστοῦσε τὸν Θεὸ ὅταν ξαφνικὰ σκοτείνιασε ὁ οὐρανός, ἐνῷ ἦταν μεσημέρι καὶ μία μπόρα ἔπεσε στὸν κάμπο. Οἱ θεριστὲς ἔτρεξαν νὰ προστατευθοῦν. Μόνο ὁ Ἰωάννης ἔμεινε ἐκεῖ προσευχόμενος. Μόλις κόπασε ἡ βροχή, γύρισαν οἱ θεριστὲς γιὰ τὴν δουλειά τους καὶ βρῆκαν θερισμένα ὅλα τὰ στάχυα, δεμένα στὴν σειρὰ δεμάτια καὶ στεγνά. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάσθηκε Θεριστής.

Ὁ Ὅσιος προεῖπε τὴν κοίμησή του, τὸ δὲ τίμιο λείψανο αὐτοῦ κατέστη πηγὴ θαυμάτων καὶ ἰάσεων παντοδαπῶν, ὥστε καὶ αὐτοὶ οἱ Φράγκοι κατακτητές, ἀνήγειραν μετὰ τοῦ πιστοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μεγαλοπρεπὴ ναὸ πρὸς τιμήν του. Ἀπὸ τότε, ὅμως, ἄρχισε ὁ ἐκλατινισμὸς τῆς περιοχῆς καὶ ἔτσι οἱ τελευταῖοι Λατῖνοι μοναχοὶ ἐγκατέλειψαν τὴ μονὴ καὶ μετέβησαν στὸν Στῦλο φέρνοντας ἐκεῖ μαζί τους, ὅπου καὶ σῴζονται μέχρι σήμερα, τὰ τίμια λείψανα τοῦ Ὁσίου καὶ τῶν Ἁγίων Ἀμβροσίου καὶ Νικολάου, τῶν διδασκάλων αὐτοῦ.
Ἡ ἱστορία δὲν διέσωσε τὴν ἀκριβὴ ἡμερομηνία κατὰ τὴν ὁποία ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη καὶ ἀναπαύθηκε στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ. Ἡ παράδοση θέλει τὴν ἑορτὴ τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου αὐτὴ τὴν ἡμέρα, μαζὶ μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς εὑρέσεως τῆς Τιμίας κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, γιατί ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἦταν ἕνας πρόδρομος τῆς σωτηρίας, ἕνας νέος πρόδρομος τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Ὅσιος Ἔρασμος ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ὅσιος Ἔρασμος γεννήθηκε στὴ Ρωσία ἀπὸ πλούσιους καὶ ἐπιφανεῖς γονεῖς. Ὅταν, μία μέρα, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἄκουσε τὸν διάκονο νὰ προσεύχεται γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴν εὐπρέπεια τοῦ οἴκου τοῦ Κυρίου, διέθεσε ὁλόκληρη τὴν περιουσία του γιὰ τὴν εὐπρέπιση τοῦ ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Σπηλαίων τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου. Ἔπειτα ἔγινε καὶ ὁ ἴδιος μοναχὸς ἐκεῖ καὶ ἄρχιζε νὰ στολίζει τὸν ἑαυτό του μὲ τὶς ἀρετὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅμως ὁ διάβολος ἔστησε μία ὀλέθρια παγίδα στὸν Ὅσιο. Ὅταν πιὰ ὅλα τὰ πλούτη τοῦ εἶχαν χρησιμοποιηθεῖ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Παναγίας, ὁ μακάριος Ἔρασμος σκέφθηκε ὅτι μάταια τὰ ξόδεψε γι' αὐτὸ τὸν σκοπὸ καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ τὰ μοιράσει στοὺς πτωχούς. Ὁ Ὅσιος δὲν κατάλαβε πὼς οἱ λογισμοὶ αὐτοὶ ἦταν πειρασμικοί. Ἔπεσε σὲ ἀθυμία καὶ ἀπόγνωση. Οὔτε οἱ προσπάθειες τοῦ ἡγουμένου, οὔτε ἡ συμπαράσταση καὶ οἱ συμβουλὲς τῶν ἀδελφῶν στάθηκαν ἱκανὲς νὰ τὸν βοηθήσουν καὶ νὰ τὸν παρηγορήσουν. Ἄρχισε νὰ ζεῖ ἀπρόσεκτα γιὰ μοναχό. Σπαταλοῦσε τὸν χρόνο τοῦ μοναχικοῦ βίου τοῦ ἄσκοπα, χωρὶς πνευματικὸ ἀγώνα, χωρὶς προσευχή, χωρὶς ὑπακοή, βυθισμένος στὴν ψυχολεθρη ἀκηδία καὶ τὴν ἀμέλεια.

Ὅταν εἶδαν οἱ πατέρες ὅτι τὰ λόγια τους ὄχι μόνο δὲν τὸν ὠφελοῦσαν, ἀλλὰ τὸν ἐρέθιζαν κιόλας, σταμάτησαν πιὰ νὰ τοῦ μιλοῦν καὶ ἄρχισαν ἂν προσεύχονται. Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος δὲν ἄφησε νὰ πᾶνε χαμένοι οἱ προηγούμενοι κόποι καὶ οἱ ἀρετὲς τοῦ δούλου Του. Παρεχώρησε, λοιπόν, νὰ ἀσθενήσει. Ὁ Ὅσιος ἔφθασε στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου. Γιὰ ἑπτὰ ἡμέρες ἦταν ἀναίσθητος, μὴν μπορώντας νὰ πάρει τροφὴ ἢ νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ κανένα. Τὴν ὄγδοη ἡμέρα ὁ ἡγούμενος κάλεσε ὅλη τὴν ἀδελφότητα γύρω στὴν κλίνη του. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὅμως, ὁ ἑτοιμοθάνατος Ἔρασμος, συνῆλθε, ἀνασηκώθηκε, κάθισε στὸ κρεβάτι καὶ εἶπε πρὸς τοὺς πατέρες: «Ἀδελφοί, εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ ἔζησα ράθυμα. Ὁ θάνατος μὲ βρῆκε ἀμετανόητο. Ἐνῶ ὅμως ὁ διάβολος μὲ χαρὰ περίμενε τὸ τέλος μου, παρουσιάσθηκαν οἱ Ὅσιοι Πατέρες μᾶς Ἀντώνιος καὶ Θεοδόσιος καὶ μοῦ εἶπαν ὅτι προσευχήθηκαν γιὰ μένα στὸν Κύριο. Καὶ Ἐκεῖνος, σὰν πολυεύσπλαχνος, μοῦ χάρισε καιρὸ μετανοίας. Μετὰ εἶδα καὶ τὴν Κυρία Θεοτόκο, ἡ ὁποία μου εἶπε ὅτι, ἐπειδὴ στόλισα τὴν Ἐκκλησία της καὶ τὴν πλούτισα μὲ ὡραῖες εἰκόνες καὶ πολύτιμα σκεύη, μεσολάβησε γιὰ μένα στὸν Υἱό της καὶ σὲ τρεῖς ἡμέρες θὰ μὲ πάρει κοντά της, ἐπειδὴ ἀγάπησα τὴν εὐπρέπεια τοῦ οἴκου αὐτῆς».

Ἔτσι, μετὰ τρεῖς ἡμέρες ὁ Ὅσιος Ἔρασμος, τὸ ἔτος 1160 μ.Χ., κοιμήθηκε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Boisi ο εκ Σκωτίας

Ὁ Ὅσιος Boisil (Μποϊζὶλ) καταγόταν ἀπὸ τὴ Σκωτία καὶ ἀκολούθησε τὴν ὁδὸ τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονὴ τοῦ Μελρός, ἡ ὁποία ἔκειτο κοντὰ στὸν ποταμὸ Τουίντ. Ἔφθασε διὰ τῆς θεοφιλοῦς ἀσκήσεώς του στὰ ὕψη τῶν ἀρετῶν. Προσευχόταν ἀδιάλειπτα ἐπικαλούμενος τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε μὲ τὸ προορατικὸ χάρισμα. Προαισθανόμενος τὸ τέλος του, κάλεσε τοὺς ἀδελφούς της μονῆς καὶ τοὺς ἔδωσε τὶς τελευταῖες πνευματικὲς νουθεσίες: «Νὰ εὐχαριστεῖτε πάντοτε τὸν Θεό, ἰδίως γιὰ τὴν ἁγία σας κλήση στὸ μοναδικὸ βίο τοῦ μοναχοῦ. Νὰ ἀποφεύγετε τὴν φιλαυτία καὶ τὴν αὐτοδικαίωση σὰν τοὺς μεγαλύτερους ἐχθρούς σας. Νὰ προσεύχεσθε ἀδιάλειπτα. Νὰ ἀγωνίζεσθε, γιὰ νὰ ἀποκτήσετε τὴν καθαρότητα τῆς καρδίας. Διότι, μόνο ἔτσι μπορεῖτε νὰ φθάσετε στὴν τελειότητα».

Ὁ Ὅσιος Boisil κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 664 μ.Χ.

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.