Κυριακὴ τῶν Προπατόρων ἤ, Τοῦ Οἰκοδεσπότη ἡ προσβολή ( Λκ.14, 15-24 ) τοῦ π. Κων. Ν. Καλλιανοῦ

             Κυριακὴ τῶν Προπατόρων

          ἤ, Τοῦ Οἰκοδεσπότη ἡ προσβολή
( Λκ.14, 15-24 )

τοῦ π. Κων. Ν. Καλλιανοῦ

.         

         

.             Κάθε χρόνο αὐτὴ τὴν Κυριακή, τὴν Κυριακὴ τῶν Προπατόρων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὴν ὀνομαζει ἡ Ἐκκλησία, ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ διαβάζεται στὴ Θεία Λειτουργία μᾶς θυμίζει, γι᾿ ἄλλη μιὰ φορά, τὴν προσβολὴ ποὺ κάνουμε στὸν ἴδιο τὸν φιλότιμο οἰκοδεσπότη, ὁ ὁποῖος μᾶς καλεῖ στὸ Μεγάλο Δεῖπνο ὡς ἐπίσημους συνδαιτημόνες. Γιατὶ τὸ νὰ σέ καλέσουν σὲ ἐπίσημο τραπέζι δὲν εἶναι καὶ μικρὴ ὑπόθεση. Προαπαιτεῖ τὴν ἐκτίμηση ποὺ ἔχει ὁ οἰκοδεσπότης στὸ πρόσωπό σου μαζὶ καὶ τὴν τιμή: λιθάρια ἀκρογωνιαῖα ὁπωσδήποτε, μὲ τὰ ὁποῖα κτίζεται τὸ οἰκοδόμημα τῆς σχέσης, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς συνάντησης. Κι αὐτό, ἐπειδὴ στὴν Ἀνατολή, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, τὸ τραπέζι εἶναι ἀναμφίβολα ὁ χῶρος ποὺ συνάζει τοὺς συνανθρώπους καὶ τοὺς συμφιλιώνει. Ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατο νὰ παρευρεθεῖς κάπου, ἄν προηγουμένως δὲν εἶσαι πλήρως συντονισμένος μὲ τὸν ψυχισμὸ τῶν συνδαιτημόνων σου, γιατὶ διαφορετικὰ ἡ σύναξη γύρω ἀπὸ τὸ τραπέζι αὐτὸ καθίσταται ἐνοχλητικὴ καὶ συναμα βαρετή.

.            Μέσα στὸ ἱερό, λοιπόν, κλίμα τοῦ φωτεινοῦ Σαρανταημέρου καὶ λίγες μέρες πρὶν ἀπὸ τὴ μεγαλη τῶν Χριστουγέννων Πανήγυρι, ξαναδιαβαζουμε αὐτὴ τὴν κορυφαία Κυριακὴ παραβολή, προσέχοντας ἕνα-ἕνα τὰ νοήματα ποὺ στέκονται πίσω ἀπὸ τὶς λέξεις, πίσω ἀπὸ τὶς φράσεις καὶ σ᾿ ὁλόκληρο τὸν κορμὸ τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Τὰ ὁποῖα καὶ ἐπισκεπτόμαστε, πασχίζοντας νὰ ἐρευνήσουμε ὁλόκληρο τὸ πεδίο μέσα στὸ ὁποῖο ἐκτείνεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, μὲ σκοπὸ νὰ βροῦμε τὸν «πολύτιμο μαργαρίτη»( πρβλ. Μτθ 13, 45-46) ποὺ περιέχει, ὥστε νὰ ὠφεληθοῦμε καὶ συνάμα νὰ κατανοήσουμε ποιὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ συμπεριφορά μας στὸ γεγονὸς τῆς Γιορτῆς ποὺ ἀνοίγεται μπροστά μας. Γιατὶ ἀποκρυπτογραφώντας τὴ συμπεριφορὰ τῶν ὁμάδων τῶν ὅσων κάλεσε ὁ οἰκοδεσπότης, ὁδηγούμαστε στὸ συμπέρασμα ὅτι ἐμεῖς τουλάχιστον δὲν θὰ πρέπει νὰ τὴν ἐπαναλάβουμε. Ὄχι ἀπὸ ἀγένεια ἤ τὸ λεγόμενο «τάκτ», ἀλλὰ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καὶ βαθειὰ συναίσθηση τῆς τιμῆς ποὺ μᾶς γίνεται. Γιατὶ ἄν στὸν κόσμο τὸ θεωροῦμε πάρα πολὺ μεγαλη τιμὴ νὰ μᾶς καλέσουν σ᾿ ἕνα τραπέζι, πόσο μᾶλλον ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μᾶς προσκαλεῖ νὰ κυκλώσουμε τὸ Τραπέζι Του καὶ νὰ καταστοῦμε, τὶς μέρες αὐτὲς τὶς ἱερές, ἀλλὰ καὶ πάντοτε, φιλότιμοι καὶ ἔντιμοι συνδαιτημόνες ;
.             Ἀλήθεια, οἱ δικαιολογίες γιὰ τὴν ὅποια ἀπουσία μας τί χρειάζονται; Καὶ γιατὶ προβάλλονται, ὅταν πρῶτοι ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι τὰ ἐπιχειρήματά μας καὶ ἕωλα εἶναι, ἀλλὰ καὶ φαιδρά;

Ο δίκαιος Αβραάμ, ο Προπάτορας του Χριστού.(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

«Εγώ δε ειμί γη και σποδός»,(Γεν. 18. 27)

Αυτά είναι τα λόγια που είπε για τον εαυτό του ο δίκαιος Αβραάμ. Αδελφοί μου, πόσο γελοίοι είναι οι άνθρωποι που καυχώνται για τις γνωριμίες τους με κοσμικούς άρχοντες και άλλους επιφανείς του κόσμου τούτου και έχουν, γι’ αυτό τον λόγο, μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους!

Ο Αβραάμ αξιώθηκε να συνομιλεί με τον Παντοδύναμο και Αιώνιο Βασιλέα, με τον ίδιο τον Θεό. Εντούτοις, παρέμεινε απαράτρεπτος και αταλάντευτος στην ταπείνωσή του, αποκαλώντας τον εαυτό του γη και σποδό. Ποιός ήταν αυτός ο Αβραάμ, ο οποίος αξιώθηκε εν ζωή μιας τόσο μεγάλης ευλογίας από το Θεό και μιας τέτοιας εξυμνήσεως, μετά το θάνατό του, από τον Παύλο (Γαλ. 3, Εβρ, 11), αλλά και από τον ίδιο τον Δεσπότη Χριστό (Λουκ. 16, 22, Ιωάν. 8, 39);

Ήταν ένας χωρικός που είχε όλες τις αρετές και ζούσε σύμφωνα με το νόμο του Θεού, ένας άνθρωπος με ακράδαντη πίστη στο Θεό, ένας εραστής του δικαίου, ένας εξαιρετικά φιλόξενος και συμπονετικός άνθρωπος, γενναίος, ευπειθής, γνήσιος και ταπεινός.

Μολαταύτα, ο Αβραάμ δοξάζεται κυρίως για την πίστη του, μια πολύ δυνατή πίστη! Ο Αβραάμ ήταν ήδη εκατό ετών, όταν ο Θεός του είπε πως η γυναίκα του, στείρα έως τότε, θα γεννούσε έναν γιό. Εκείνος πίστεψε το Θεό. Ακόμη και προτού γεννήσει η Σάρα τον Ισαάκ, ο Θεός είπε στον Αβραάμ: και ποιήσω το σπέρμα σου ως την άμμον της γης (Γεν. 13, 16). Ο Αβραάμ πίστεψε και διόλου δεν αμφέβαλε. Όταν γεννήθηκε ο μοναδικός υιός του Αβραάμ, ο Θεός τον πρόσταξε, ως δοκιμασία, να προσφέρει το μοναχοπαίδι του θυσία. Ο Αβραάμ ετοιμάστηκε για να το κάνει, αλλά ο Θεός την τελευταία στιγμή τον απέτρεψε απ’ αυτή την πράξη. Πόσο πλήρης ήταν η πίστη και τελεία η υπακοή του θαυμάσιου αυτού ανθρώπου στο Θεό! Ως αποτέλεσμα, ο Θεός τον ευλόγησε δαψιλώς και τον έκανε ένδοξο τόσο στη γη όσο και στον ουρανό.

Αδελφοί μου, είναι μακάριοι αυτοί που, χωρίς ενδοιασμούς, πιστεύουν στο Θεό και εκπληρώνουν τις άγιες εντολές Του. Η ευλογία του Θεού τους συνοδεύει και στους δύο κόσμους!

Ω παντευλόγητε Δημιουργέ μας, ευλόγησε κι εμάς τους αμαρτωλούς και συναρίθμησέ μας ανάμεσα στους εκλεκτούς Σου, οι οποίοι έχουν μερίδιο μαζί με τον Αβραάμ στο Βασίλειό Σου.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Δεκέμβριος, εκδ. Άθως

πηγή

Φάσκοντες είναι σοφοί, εμωράνθησαν (Ρμ. 1, 22).

Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος

Πώς μπορεί το αιώνιο να συμπορεύεται με το χρόνο; Πώς το απόλυτο να προσαρμοστεί με αυτό που παρέρχεται; Πώς η Βασιλεία των Ουρανών να συμφιλιωθεί με το βασίλειο του κόσμου και το ακριβό να φιλιώσει με το φτηνό; Εάν ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται (Α’ Ιω. 5, 19) πώς μπορούμε να περιορίσουμε το αιώνιο αγαθό και να το υποστηρίζουμε με τη βοήθεια του κακού, να ενισχύουμε το ουράνιο φως με τις καπνογόνες φλόγες που βγάζει το κάρβουνο και το πετρέλαιο; Ενώ ο Χριστός λέει: χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν (Ιω. 15, 5), ο αιρετικός κόσμος με χίλιους τρόπους εκφράζει την ακόλουθη σκέψη: χωρίς το Χριστό μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Όλος ο σύγχρονος πολιτισμός είναι στραμμένος εναντίον του Χριστού. Όλες οι μοντέρνες επιστήμες συναγωνίζονται ποια θα καταφέρει το ισχυρότερο χτύπημα στη διδαχή του Χριστού. Είναι η επανάσταση των χυδαίων υπηρετριών εναντίον της κυρίας τους· είναι επανάσταση της κοσμικής επιστήμης εναντίον της ουράνιας επιστήμης του Χριστού. Όμως, όλη αυτή η επανάσταση καταλήγει στις μέρες μας σε αυτό που είναι γραμμένο, με τόση μάλιστα σαφήνεια: φάσκοντες είναι σοφοί, εμωράνθησαν (Ρμ. 1, 22).

πηγή  το είδαμε εδώ

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ζητᾶ τὴν καθαίρεση τοῦ πατρὸς Θεοδώρου Ζήση καὶ τῶν ὑπ΄ αὐτόν...

Ἀκοῦστε τὸν πατέρα Θεόδωρο Ζήση, σὲ ἀποκλειστικὴ συνέντευξη στὸ «Ρωμαίικο Ὁδοιπορικό», ἀποκαλύπτει τὰ ὅσα ἔζησε καὶ βίωσε κοντὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ εἶναι ποτὲ οἰκουμενιστής. Ἀναφέρει ἐπίσης, ὅτι ὅταν συνειδητοποίησε τὴν σκληρὴ ἀντιπατερικὴ οἰκουμενιστικὴ πραγματικότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διέκοψε ἀμέσως κάθε ἐπαφή, καὶ τὸ Φανάρι μονομιᾶς ξεκίνησε διωγμούς…

Σύμφωνα μὲ πληροφορίες τοῦ ἰστολογίου Κατάνυξις, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐπανέρχεται καὶ ζητᾶ μὲ ἐπιστολή του ἀπὸ τὴν ΔΙΣ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (7-9 Δεκεμβρίου 2016), τὴν καθαίρεση τοῦ πατρὸς Θεοδώρου Ζήση καὶ τῶν ὑπ΄ αὐτόν, τὴν ὁποία φέρεται νὰ ἀπαιτεῖ προσωπικὰ ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο. Ἐπιθυμεῖ νὰ φιμώσει δηλαδή, ὅλους ὅσοι ἀντιστρατεύονται τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου.

Νὰ γνωρίζει ὅμως ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ὑπ΄ αὐτὸν, καθὼς καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅτι ὁ πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης καὶ ὅλοι ἐμεῖς οἱ μαθητές του μὲ τὴν εὐρύτερη καὶ στενότερη ἔννοια τοῦ ὄρου, δὲν φοβόμαστε τὶς ποικίλες διώξεις ποὺ ἐκσφενδονίζουν, ἀλλὰ οὔτε θὰ μπορέσουν νὰ καταφέρουν τὸ παραμικρὸ, διότι ὅποιος κατέχει τὴν Ἀλήθεια δὲν ὑπολογίζει τὶς ἀπειλὲς τους. Πλησίον στὸν πατέρα Θεόδωρο αἰσθανόμαστε «ὡς ἡ ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς»!

 Στῶμεν καλῶς Ἀρχιερεῖς!

πηγή

ΛΥΚΟΣ ΜΠΑΙΝΕΙΣ, ΑΡΝΙ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ" (Π.ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ)

ΣΕ 47 ΔΕΥΤΕΡΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ... 

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΩΖΕΙ ΨΥΧΕΣ !!!

ΠΗΓΗ

« Μην διστάσετε να ενεργήσετε σα να βρισκόσαστε σε μια κατεχόμενη πόλη που έχει επαναστατήσει»!

Το σημείο που τελικά οδήγησε στην κρίση ήταν ο αφοπλισμός των αντάρτικων ομάδων. Το θέμα αυτό θα μπορούσε να καθορίσει αποφασιστικά την κατανομή της εξουσίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.

Ήταν  Κυριακή 3 Δεκεμβρίου του 1944 και τα Δεκεμβριανά ξεκινούν. Ήταν μια σειρά γεγονότων  με ένοπλη σύγκρουση που διαδραματίστηκαν στην Αθήνα μεταξύ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και των κυβερνητικών και βρετανικών δυνάμεων  και την αιματηρή κατάληξη ενός συλλαλητηρίου στην Πλατεία Συντάγματος . Θα τελειώσουν τον Ιανουάριο του 1945.

Στις 3 Δεκεμβρίου λοιπόν μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ξεσπούν πυροβολισμοί ενάντια στη διαδήλωση του ΕΑΜ που είχε οργανωθεί ως απάντηση στο τελεσίγραφο της κυβέρνησης εθνικής ενώσεως (1-12-1944) για τον αφοπλισμό όλων των αντάρτικων ομάδων. Το  αποτέλεσμα είναι  ο θάνατος  28 διαδηλωτών και ο τραυματισμός άλλων 148.

Έχει προηγηθεί το τηλεγράφημα του Τσώρτσιλ στον αρχηγό των βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα στρατηγό Σκόμπυ : « Μην διστάσετε να ενεργήσετε σα να βρισκόσαστε σε μια κατεχόμενη πόλη που έχει επαναστατήσει». Λίγο αργότερα ο ίδιος ο Τσώρτσιλ θα έρθει στην Αθήνα …

«To αίμα φέρνει κι άλλο αίμα» …θα πει ο Γιώργος Σεφέρης με ένα στίχο  του για την κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα εκείνον το Δεκέμβρη…

Πως ξεκίνησαν όμως όλα αυτά; Η βαθύτερη αιτία ήταν η διαμάχη ανάμεσα στις δυνάμεις που διεκδικούσαν την εξουσία της μεταπολεμικής Ελλάδας: Από τη μια το ΕΑΜ, το οποίο ελεγχόταν από το ΚΚΕ αλλά είχε ευρύτερη απήχηση, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα και τις τάξεις των διανοουμένων. Το ΕΑΜ, που είχε καταστεί ισχυρότατος πολιτικός και στρατιωτικός μηχανισμός όντας η σημαντικότερη αντιστασιακή δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε στις περισσότερες περιοχές της χώρας de facto την εξουσία στα χέρια του (εκτός κάποιων νήσων, της Ηπείρου και της Αττικής) μετά το τέλος του πολέμου και ήθελε να αποτρέψει την επάνοδο του βασιλιά καθώς και την τυχόν ανασύσταση δικτατορικού καθεστώτος όπως αυτό της μεταξικής περιόδου. Από την άλλη πλευρά είχαν συνασπιστεί το σύνολο των αντικομουνιστικών ένοπλων δυνάμεων, φιλελεύθεροι και φιλοβασιλικοί. Σε αντίθεση με τις μαζικές αντεκδικήσεις σε Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία που έγιναν εις βάρος των συνεργαζόμενων με τις Κατοχικές δυνάμεις ελάχιστες ώρες μετά την Απελευθέρωση τους όπου έγινε λουτρό αίματος με 9.000 και 12.000-20.000 νεκρούς αντίστοιχα, στην Αθήνα αντίθετα δίδεται από τον ΕΛΑΣ Αθηνών εντολή να μη υπάρξουν βίαια έκτροπα.

Η ειρηνική διάθεση του ΕΛΑΣ επιβεβαιώνεται από κυβερνητικές και από Βρετανικές πηγές που αναφέρουν ότι επικρατεί ησυχία. Ήδη από το 1943 η Βρετανική πλευρά είχε προσανατολιστεί στην αποστολή στρατευμάτων μετά την Απελευθέρωση ώστε να μην πληγούν τα συμφέροντα της Αυτοκρατορίας στην Ελλάδα. Σε σημείωμα στον Ήντεν ο Τσώρτσιλ έγραψε στις 6 Αυγούστου 1944 : « ...Είτε θα υποστηρίξουμε τον Παπανδρέου, αν χρειαστεί και με τη βία όπως έχουμε συμφωνήσει, είτε θα πάψουμε να έχουμε τις οποιεσδήποτε βλέψεις στην Ελλάδα…»

Άλλωστε και ο ίδιος ο διορισμένος από τους Βρετανούς πρωθυπουργός της Ελλάδας Παπανδρέου σε επιστολές προς τον Τσώρτσιλ ζήταγε στις 21 Αυγούστου του 1944 Για τον σκοπό αυτό ήταν απαραίτητο να δημιουργήσει έναν Εθνικό Στρατό και Αστυνομία, και για να επιτύχει αυτόν τον στόχο θα ήταν απαραίτητη η βρετανική ένοπλη βοήθεια. Η ταξιαρχία είχε λάβει μέρος στη Μάχη του Ρίμινι. Μάλιστα είχε αποσταλεί από τον ίδιο τον Τσώρτσιλ ώστε να αποκτήσει πολεμικές δάφνες. Στη διατήρηση ή διάλυση της, όπως και του ΕΛΑΣ, θα επικεντρωθεί η κρίση που θα οδηγήσει στη δεκεμβριανή σύγκρουση. Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατακτητές, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου ανέλαβε το δύσκολο έργο της ανόρθωσης της χώρας. Ταυτόχρονα είχε τεθεί αφ' ενός μεν το ζήτημα της τιμωρίας των συνεργατών του κατακτητή, αφ' ετέρου δε η μεθόδευση του αφοπλισμού των ανταρτών. Οι βάσεις πάνω στις οποίες κινούνταν η πολιτική του Παπανδρέου ήταν η συμφωνία της Καζέρτα, η οποία υπέτασσε όλες τις ελληνικές δυνάμεις (εθνικό στρατό και ανταρτικές ομάδες) υπό συμμαχική διοίκηση και συγκεκριμένα τον στρατηγό Σκόμπυ.

Το σημείο που τελικά οδήγησε στην κρίση ήταν ο αφοπλισμός των αντάρτικων ομάδων. Το θέμα αυτό θα μπορούσε να καθορίσει αποφασιστικά την κατανομή της εξουσίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Στις 5 Νοεμβρίου ο Παπανδρέου ανακοίνωσε, σε συμφωνία με το στρατηγό Σκόμπυ, ότι ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ θα αποστρατευθούν ως τις 10 Δεκεμβρίου.

Όμως, η απόφαση αυτή δεν άρεσε στο ΚΚΕ, καθώς μία ενδεχόμενη αποστράτευση του ΕΛΑΣ θα του αφαιρούσε ένα ισχυρό χαρτί στην πρόθεσή του να επιβάλει στην Ελλάδα ένα κομμουνιστικό καθεστώς σοβιετικού τύπου. Στις 20 Νοεμβρίου το Πολιτικό Γραφείο πήρε την απόφαση να αντιπαρατεθεί με τις αστικές δυνάμεις και τους Άγγλους. Οι διαπραγματεύσεις για την αποστράτευση του ΕΛΑΣ ναυάγησαν στις 28 Νοεμβρίου και την 1η Δεκεμβρίου οι Υπουργοί του ΕΛΑΣ αποχώρησαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Σε μια επίδειξη ισχύος, το ΕΑΜ διοργανώνει την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου ένα μεγάλο παναθηναϊκό συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος, παρά την κυβερνητική απαγόρευση. Υπολογίζεται ότι πήραν μέρος πάνω από 100.000 άνθρωποι, ενώ κάποιοι ιστορικοί τους ανεβάζουν και στις 500.000. Το συλλαλητήριο βάφτηκε στο αίμα, καθώς οι διαδηλωτές δέχθηκαν καταιγισμό πυρών από την πλευρά των δυνάμεων ασφαλείας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 30 άτομα και να τραυματισθούν 148.

Για το ποιος «ήρξατο χειρών αδίκων» υπάρχουν τρεις εκδοχές :

α) ότι πυροβόλησε κάποιος από το πλήθος, με αποτέλεσμα να απαντήσουν οι αστυνομικές δυνάμεις,

 β) ότι πυροβόλησε απρόκλητα η αστυνομία και

γ) ότι τα πυρά ήταν βρετανικά για τη δημιουργία προβοκάτσιας.

Την επόμενη ημέρα τα ξημερώματα, στην περιοχή του Θησείου διεξήχθη η πρώτη μάχη ανάμεσα σε μονάδα του ΕΛΑΣ και μέλη της Οργάνωσης Χ που έδρευαν στην περιοχή. Η μάχη διήρκεσε αρκετές ώρες άλλα προς το μεσημέρι ο ΕΛΑΣ ήρθε σε συμφωνία με τους Βρετανούς να διακόψει την επίθεση και να επιτρέψει σε βρετανικά οχήματα να μεταφέρουν τα μέλη της οργάνωσης Χ στο κέντρο της Αθήνας. Την ίδια ημέρα οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχώρησαν σε κατάληψη πολλών αστυνομικών τμημάτων στον Πειραιά και σε περιοχές περιμετρικά του κέντρου της Αθήνας, όπως στην Κυψέλη, στον Νέο Κόσμο, στους Αμπελόκηπους, στον Κολωνό, στα Πατήσια και αλλού. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας δυνάμεις του ΕΛΑΣ επιτέθηκαν στις φυλακές Βουλιαγμένης τις οποίες κατέλαβαν. Τα γεγονότα προκάλεσαν κυβερνητική κρίση με τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης Γεώργιο Παπανδρέου να εκδηλώνει το βράδυ της ίδιας ημέρας την πρόθεση του να παραιτηθεί. Η Βρετανική πλευρά αντέδρασε άμεσα και απαίτησε να παραμείνει στη θέση του. Όπως διέρρευσε από τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις το 1974, ο Τσώρτσιλ σε συνομιλία του με τον Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα Ρέτζιναλντ Λίπερ ανέφερε «Πρέπει να υποχρεώσετε τον Παπανδρέου. Αν παραιτηθεί, φυλακίστε τον έως ότου συνέλθει, όταν πια θα έχουν τελειώσει οι μάχες. Θα μπορούσε το ίδιο καλά, να αρρωστήσει και να μην μπορεί να τον πλησιάσει κανείς.…»

Τη νύχτα της 4ης προς 5η Δεκεμβρίου οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ επιχείρησαν την κατάληψη των φυλακών Συγγρού. Η επίθεση ανακόπηκε μετά από παρέμβαση των Βρετανών που χρησιμοποίησαν τεθωρακισμένα οχήματα. Παρόμοια εξέλιξη είχε η επίθεση στις φυλακές Χατζηκώστα που έληξε με παρέμβαση των Βρετανών. Τα ξημερώματα της 6ης Δεκεμβρίου δυνάμεις του ΕΛΑΣ εξαπέλυσαν επίθεση στο σύνταγμα χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Μετά από τετραήμερη σκληρή μάχη οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αποκρούστηκαν με αποτέλεσμα να καθηλωθούν γύρω από το στρατόπεδο. Παρόμοια εξέλιξη είχε και η επίθεση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στους στρατώνες του Γουδή όπου έδρευε η 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία. Στις 9 Δεκεμβρίου ο ΕΛΑΣ πραγματοποίησε επίθεση στη σχολή Ευελπίδων, στον χώρο της οποίας βρίσκονταν 23 αξιωματικοί και 183 ευέλπιδες. Η πολιορκία λύθηκε με παρέμβαση των Βρετανών που μετέφεραν το προσωπικό της σχολής στα ανάκτορα.

Στις 9 Δεκεμβρίου ο Τσώρτσιλ διέταξε αποστολή νέων ενισχύσεων στην Ελλάδα. Την επόμενη μέρα οι Βρετανοί ξεκίνησαν επιχείρηση για την ανακατάληψη του Πειραιά. Στην επιχείρηση για την κατάληψη του λόφου της Καστέλλας χρησιμοποιήθηκε η 5η Ινδική Μεραρχία. Οι Ινδοί στρατιώτες (γνωστοί ως Γκούρκας), έπειτα από σκληρή μάχη, στην οποία είχαν σημαντικές απώλειες, κατέλαβαν την Καστέλλα στις 14 Δεκεμβρίου. Στις 16 Δεκεμβρίου αποβιβάστηκαν στο Φάληρο νέες Βρετανικές ενισχύσεις και ξεκίνησαν επιχειρήσεις για την ανακατάληψη των περιοχών της Αθήνας που βρίσκονταν στον έλεγχο του ΕΛΑΣ. Αφού εξασφάλισαν τον έλεγχο της Λεωφόρου Συγγρού που τους επέτρεπε την μεταφορά στρατιωτών από το Φάληρο στο κέντρο της Αθήνας, κατέλαβαν στις 18 Δεκεμβρίου τον Λυκαβηττό από τον οποίο έλεγξαν με τα πυροβόλα που τοποθέτησαν τους σημαντικότερους δρόμους της Αθήνας. Τη νύχτα της 17ης προς 18η Δεκεμβρίου οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ πραγματοποίησαν μία επιτυχημένη επιχείρηση καταλαμβάνοντας τα ξενοδοχεία της Κηφισιάς Σεσίλ, Απέργη και Πεντελικόν, στα οποία διέμενε το προσωπικό της RAF. Συνολικά 50 αξιωματικοί και 500 σμηνίτες της RAF αιχμαλωτίστηκαν.

Τη νύχτα της 23ης προς 24η Δεκεμβρίου δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχώρησαν στην υλοποίηση σχεδίου που στόχευε στην ανατίναξη του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία όπου διέμεναν η ελληνική κυβέρνηση και το βρετανικό επιτελείο. Για τον σκοπό αυτό παγιδεύτηκε με εκρηκτικά υπόνομος που κατέληγε δίπλα στα θεμέλια του κτιρίου. Η έκρηξη αναβλήθηκε προσωρινά λόγω της άφιξης του Τσόρτσιλ στην Ελλάδα και στο διάστημα αυτό Άγγλοι εντόπισαν και απενεργοποίησαν τα εκρηκτικά.

Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ έφτασε στην Ελλάδα το μεσημέρι της 25ης Δεκεμβρίου, συνοδευόμενος από τον υπουργό Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Άντονι Ίντεν. Την πρώτη ημέρα διέμεινε στο Φάληρο στο θωρηκτό Ajax και την επόμενη πήγε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία όπου συμμετείχε σε σύσκεψη στο υπουργείο εξωτερικών. Στην σύσκεψη πήρε μέρος και αντιπροσωπεία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Λίγες ημέρες αργότερα τοποθετήθηκε στη θέση του αντιβασιλέα ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός και πρωθυπουργός ο Νικόλαος Πλαστήρας.

                          

Στις 5 Ιανουαρίου 1945 οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Αθήνα, υπό την πίεση των υπέρτερων κυβερνητικών και βρετανικών δυνάμεων. Στις 11 Ιανουαρίου ο ΕΛΑΣ υπέγραψε ανακωχή με τους Βρετανούς και στις 12 Φεβρουαρίου 1945 έληξαν και τυπικά τα «Δεκεμβριανά», με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Το ΕΑΜ είχε ηττηθεί στρατιωτικά και πολιτικά.

 

ΠΗΓΕΣ :

Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Wikipedia.org

Cretalive.gr

Sansimera.gr

Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού

Πορεία σὲ δίσεκτους καιροὺς...

Πορεία σὲ δίσεκτους καιροὺς

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.           Κάποτε σκοτεινιάζει ὁ οὐρανός. Κατάμαυρα σύννεφα σκεπάζουν τὸν ἥλιο. Τὴ νύχτα τὸ σκοτάδι γίνεται ψηλαφητό. Σβήνουν τ᾿ ἀστέρια, χάνεται ὁ οὐρανός. Σὲ παλαιότερους καιροὺς ποὺ δὲν ὑπῆρχαν πυξίδες καὶ ἄλλα σύγχρονα ὄργανα, τὰ πλοῖα ἔχαναν τὸν προ­­σανατολισμό τους, παραδίδονταν στὴ βία τῶν κυμάτων.
.           Ἔτσι εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Κάποτε βαραίνει μολύβι ὁ οὐρανός. Χάνει τὸν ὁρίζοντα ἡ ψυχή, θαλασσοδέρνεται ἀβοήθητη. Κατὰ καιροὺς ἡ σκοτεινιὰ ἀποκτάει εὐ­ρύτερες διαστάσεις. Πνίγονται σ᾿ αὐ­τὴν λαοὶ καὶ ἔθνη. Πελαγοδρομοῦν σὲ ἀχαρτογράφητα νερά.
.           Τέτοια εἶναι ἡ ἐποχή μας. Ἔχασε τὸν δρόμο της, τὸν προσανατολισμό της. Ἐγ­­κατέλειψε τὸν προορισμό της. Μὲς στὴ δική της σύγχυση θαλασσοπνίγον­ται τὰ πλήθη τῶν πολλῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἡ ἀπορία ξεχειλίζει ἀναπάντητη, βασανιστική: Ποῦ πᾶμε; Τί μᾶς περιμένει ἄ­­ραγε αὔριο; Τυραννικὰ ἐρωτήματα, ἀ­γωνία «ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ» (Λουκ. κα´ [21] 26).
.           Κάθε μέρα ποὺ περνάει, πυκνώνει πιὸ πολὺ τὸ ἤδη ὑπέρπυκνο σκοτάδι. Κάθε μέρα ποὺ ἔρχεται, σέρνει μαζί της ἀσήκωτο φορτίο στενοχωρίας, ἀνασφάλειας, φόβου καὶ ἀγωνίας.
.           Κάθε μέρα βυθίζει ὅλο καὶ πιὸ βαθιὰ στὴ διαφθορὰ τὸν ἤδη διεφθαρμένο πλα­­νήτη. Ἁπλώνει τὴν παρανομία παν­τοῦ, εἰσάγει τὴν ἁμαρτία μέχρι τὸ μεδούλι ἀκόμη καὶ τῶν πολὺ μικρῶν παιδιῶν. Παραδίδει στὴ σαρκολατρία μικροὺς καὶ μεγάλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, πλούσιους καὶ φτωχούς. Διαλύει τὴν οἰκογένεια, ἀποσαθρώνει τὴν κοινωνία, παραλύει τὰ ἔθνη, πολτοποιεῖ τοὺς λαούς, τοὺς ὑποδουλώνει σὲ παρὰ φύσιν ἀνομολόγητα πάθη, νομιμοποιεῖ τὶς πιὸ φρικτὲς διαστροφὲς, ἐξανδραποδίζει τὰ παιδιά, τὰ παραδίδει ἀνήμπορα στὰ νύχια τῶν ἐμπόρων ναρκωτικῶν, τῶν συμμοριῶν trafficking (διακινητῶν πορνείας), τὰ πνίγει στὸ βοῦρκο τῶν πιὸ αἰσχρῶν ἡδονῶν.
.           Ἂν ἦταν πόλεμος, οἱ ἄνθρωποι θὰ ἔ­πιαναν τὰ ὅπλα, τὸ ἀρχηγεῖο θὰ κήρυττε γενικὴ ἐπιστράτευση, ὁ στρατὸς θὰ ἔ­σπευδε στὰ σύνορα. Ἂν ἦταν…
Ἀλλὰ εἶναι!
.           Πόλεμος εἶναι. Πόλεμος «πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κο­­σμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰ­ῶ­νος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πο­νηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις»· εἶ­ναι πό­λεμος μὲ τὰ δι­α­βο­λι­κὰ τάγ­μα­τα, μὲ τοὺς κο­σμο­κρά­το­ρες ποὺ ἐ­ξου­σι­ά­ζουν τὰ πλήθη τῶν ἀν­θρώ­πων, τῶν βυθισμένων στὸ πνευματικὸ σκο­τά­δι τοῦ κόσμου τούτου. Πόλεμος μὲ τὰ πονηρὰ πνεύματα ποὺ κα­τοι­κοῦν ἀνάμεσα στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανό (Ἐφ. ς΄ 12).
.           Εἶναι πόλεμος ἀμφιβολιῶν, πόλεμος λογισμῶν, πόλεμος παθῶν. Καὶ ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος παλεύει μὲ τὰ κύματα καταμεσῆς τοῦ ὠκεανοῦ. Οἱ ὀλιγόπιστοι τὰ χάνουν, ἀμφιταλαντεύονται, ἀναρωτιοῦνται μήπως πρέπει κι αὐτοὶ νὰ συμβιβαστοῦν.
Ὅμως…
.           Ὁδεύοντας οἱ πιστοὶ σὲ τέτοια κρίσιμη καμπὴ τῆς ἱστορίας καὶ ἐρχόμενοι ἀντιμέτωποι μὲ τοὺς ἀμέτρητους πειρασμούς της, ὀφείλουμε νὰ μὴ λησμονοῦμε ποτὲ δύο βασικότατες ἀλήθειες, γιὰ νὰ κρατοῦμε σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη τὴν κατεύθυνση τοῦ πλοίου τῆς ζωῆς μας.
.           Ἡ πρώτη εἶναι ἡ καίρια ἀλήθεια ὅτι κύριος τῆς ἱστορίας καὶ κυβερνήτης τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Κύριος τῶν κυριευόν­των, ὁ Δημιουργὸς καὶ Ἐξουσιαστὴς τῶν πάν­των: «Τὰ πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε»· ὅ­λα δι­α­μέ­σου Αὐ­τοῦ καὶ γι᾿ Αὐ­τὸν ἔ­χουν δημιουργηθεῖ. Κι Αὐ­τὸς ὑ­πάρ­χει πρὶν ἀ­π᾿ ὅ­λα, καὶ ὅ­λα ἀ­π᾿ Αὐ­τὸν συγ­κρα­τοῦ­ν­ται καὶ δι­α­τη­ροῦν­ται στὴν ὕ­παρ­ξη (Κολ. α´ 16, 17).
.           Ὀφείλουμε δηλαδὴ νὰ θυμόμαστε πάν­­τα ὅτι ὄχι μόνο οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὰ σπουργιτάκια βρίσκονται μέσα στὴν πρόνοια καὶ τὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ καὶ οὔτε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ δὲν πέφτει στὴ γῆ χωρὶς τὸ θέλημά Του.
.           Ἡ δεύτερη ἀλήθεια ποὺ ἐπίσης πρέπει νὰ κρατᾶμε ζωντανὴ μέσα μας εἶναι τὸ ὅτι ἔχει ἀξία νὰ μένει κανεὶς πιστὸς καὶ νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτὲς τὶς κρίσιμες περιστάσεις. Ὁ στρατιώτης δοκιμάζεται στὸν πόλε­­μο, ὁ μαθητὴς στὶς ἐξετάσεις, ὁ ἀθλητὴς στοὺς ἀγῶνες καὶ ὁ πιστὸς στοὺς δίσεκτους καιροὺς τῶν μεγάλων πειρασμῶν.
.           Λοιπόν, τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς μεγάλης μάχης. Εἶναι προνόμιο νὰ ζοῦμε σ᾿ αὐ­τοὺς τοὺς καιροὺς τῆς μεγάλης ἀποστασίας. Νὰ δίνουμε τὴ μαρτυρία μας σ᾿ αὐ­τούς. Νὰ βεβαιώνουμε μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου μέσα στὸ διάχυτο σατανικὸ ψεῦδος.
.           Εἶναι προνόμιο νὰ κρατᾶμε ὑψωμένη τὴ σημαία τῆς Ὀρθοδοξίας τώρα, γιὰ νὰ χαροῦμε καὶ τὸν ἐρχόμενο θρίαμβό της, τὴν ἐπικράτησή της σὲ ὅλο τὸν κόσμο αὔριο!

 πηγή

Δημήτριος Τσελεγγίδης: Η έννοια της υπακοής έχει πολύ παρεξηγηθεί και αυτό το εκμεταλλεύονται κληρικοί κατωτέρων και ανωτέρων βαθμίδων. Υπακοή κάνουμε μόνο στον Χριστό και στους Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Ο κύριος Δημήτριος Τσελεγγίδης, καθηγητής Θεολογίας στον τομέα Δογματικής του ΑΠΘ, στην εκπομπή* ¨Ορθοδοξία, Ελληνισμός και κακοδοξία¨, [δημοσιεύτηκε στις 13 Μαρ 2016] απαντά σε καίρια ερωτήματα γύρω από τον οικουμενισμό που ταλανίζουν το Ορθόδοξο ποίμνιο. Την εκπομπή επιμελείται και παρουσιάζει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Καντάνης, εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου.

*Η εκπομπή, λόγω του μεγάλου όγκου της και για ευκολότερη κατανόηση, θα παρουσιαστεί τμηματικά σε μία σειρά αναρτήσεων. Η 1η απομαγνητοφώνηση ΕΔΩ, η 2η ΕΔΩ η 3η ΕΔΩ η 4η ΕΔΩ η 5η ΕΔΩ

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Το παράδειγμα που είπατε είναι σημαντικότατο. Όταν εγώ αμαρτήσω αλλοιώνομαι εγώ, όχι ο Θεός που πήρα στο βάπτισμα.

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Ακριβώς.

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Άρα όταν κάποιοι κάνουν αυτά τα λάθη, αλλοιώνονται οι ίδιοι και όχι η Εκκλησία.

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Έτσι.

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Να σας πάω λίγο πιο πέρα όμως γιατί πολύς κόσμος ανησυχεί. Βλέπουμε έντονα το τελευταίο διάστημα συμπροσευχές. Όχι απλά διάλογο. Πριν μερικά χρόνια στη Ραβέννα, να μην μπούμε σε ονόματα …

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Και νωρίτερα στην Ασίζη.

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

… Αρχιεπίσκοπος Ορθόδοξος μετέδωσε Θεία Κοινωνία σε Παπικούς. Πάνε για ‘κοινό Ποτήριο’. Εδώ τώρα, υπάρχει πρόβλημα για την Εκκλησία;

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Κοιτάξτε. Αυτά είναι μέσα σε έναν σχεδιασμό. Δεν ήταν τυχαίο αυτό, στη Ραβέννα ειδικότερα, ήταν μία πρόβα τζενεράλε θα λέγαμε, κατά πόσο οι άνθρωποι είναι προετοιμασμένοι για μία τέτοια συνύπαρξη και συν-κοινωνία, δια-μυστηριακή δηλαδή σχέση. Έχει αποκαλυφθεί τελευταία ότι το 1965 -μόλις έληξε δηλαδή η Β’ Βατικανή- που υπεγράφη μία συμφωνία μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων, εκεί δεν έγινε άρση των αναθεμάτων, λέγεται, αλλά έγινε άρση της ακοινωνησίας. Στο Λατινικό και Γαλλικό κείμενο υπάρχει αυτό το πράγμα που σημαίνει αυτήν την σκοπιμότητα.

Το πονηρό και θα έλεγα εξ’ απόψεως Αγιο-Πνευματικής βρωμερό της υποθέσεως, είναι ότι και ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός κατάλαβαν ότι εμείς οι Ορθόδοξοι σε τελευταία ανάλυση είμαστε αγύριστα κεφάλια κατ’ αυτούς. Δηλαδή,είναι έτσι η δομή της Εκκλησίας μας, όπως γνωρίζουμε Αγιο-Πνευματικά, που δεν καθορίζεται απολύτως από την ηγεσία, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Εκκλησία είναι ο λαός του Θεού, το συναμφότερο, και ο κλήρος και ο λαός. Φυσικά υπάρχει διοίκηση την οποία δεν αμφισβητούμε. Πλην όμως, όλοι μας μέσα στην Εκκλησία έχουμε λάβει το Άγιο Πνεύμα εξίσου και αυτό έγινε με το Άγιο Χρίσμα, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε τα κριτήρια τα Αγιο-Πνευματικά, έχουμε αυτήν την λεγομένη δογματική συνείδηση να ανακρίνουμε και να κρίνουμε την ορθότητα ορισμένων πραγμάτων επειδή ήδη υπάρχει μέσα μας το Άγιο Πνεύμα, αν είναι ενεργό. Και εξ’ αντικειμένου, ως επιστήμονες, Το βλέπουμε διατυπωμένο, ερμηνευμένο μέσα στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση, δηλαδή στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων κτλ.

Κατά συνέπεια καταλαβαίνουν οι ετερόδοξοι ότι εμείς … -αυτό το πλήρωμα που λέμε, δεν έχει σημασία λίγοι ή πολλοί, άλλωστε αυτά δεν αριθμούνται γιατί η Βασιλεία του Θεού όπως είπε και ο Χριστός δεν έρχεται μετά παρατηρήσεως. Δεν ξέρεις τι γίνεται στην καρδιά του άλλου παρά μόνο αν έχεις πνευματική τηλεόραση που σημαίνει αν έχεις εσύ καθαριστεί και είσαι ενεργό σκεύος του Αγίου Πνεύματος, οπότε βλέπεις ακτίστως και το παρόν και το παρελθόν και το μέλλον. Αυτά τα γνωρίζουμε εμπειρικά μέσα από τους χαρισματούχους της Εκκλησίας μας- … κατά συνέπεια αντιλαμβάνονται [οι ετερόδοξοι] ότι αυτό το πράγμα με τους Ορθόδοξους δεν μπορεί να γίνει. Έτσι κάναν έναν ιστορικό συμβιβασμό και αντί να επιβάλουνε την αίρεσή τους έδειξαν μία, θα λέγαμε, γενναιοδωρία και λένε στην πράξη «κρατήστε αυτά που έχετε, δεν σας ζητούμε να τα αλλάξετε, όμως δεχτείτε την δια-κοινωνία την μυστηριακή.» Αυτό όμως είναι τελείως απηγορευμένο με κάθε σαφήνεια. Σημαίνει ότι αυτός που θα το κάνει, ΕΚΠΙΠΤΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Επειδή αυτό είναι αποτέλεσμα και της άλλης μεθόδου των συμπροσευχών, θα πω για τους αγαπητούς μου ακροατές, για να μην νομίζουν ότι αυτή είναι μία απλή έτσι διδασκαλία η οποία μπορεί να έχει και άλλη ανάγνωση, ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Ήδη ο 10ος Αποστολικός, ο οποίος λέει το εξής:

Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω.

Δηλαδή, όποιος κοινωνεί δια της προσευχής, της συμπροσευχής, με κάποιον ο οποίος είναι ακοινώνητος -ακοινώνητος σημαίνει μυστηριακά ακοινώνητος, δηλαδή που δεν ανήκει στην Εκκλησία- αυτός να αφορίζεται, έστω και αν αυτό γίνεται όχι σε ναό αλλά σ’ έναν ιδιωτικό χώρο, στο σπίτι του ας πούμε.

Και άλλοι Κανόνες στη συνέχεια, ο 45ος παραδείγματος χάριν, ορίζει:

Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω.

ότι ο Επίσκοπος, ή ο Πρεσβύτερος, ή ο Διάκονος που έχει συμπροσευχηθεί με αιρετικούς μόνο, να αφορίζεται· αν επέτρεψε όμως αυτούς ως κληρικούς να ενεργήσουν και κάτι τότε και να καθαιρείται.

Κατά συνέπεια έχουμε με αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων πράγματα τα οποία δεν μπορούν να αναιρεθούν. Δεν μπορεί κάποιος να αποφασίσει, η ηγεσία της Εκκλησίας ή πρόσωπο ή θεσμός, κάτι αντίθετο από αυτό το πράγμα. Βλέπουμε όμως αυτό να γίνεται διότι δημιουργήθηκε μία παχυλή άγνοια, αδιαφορία για τη ζωή της Εκκλησίας, δηλαδή είμαστε φταίχτες όλοι εμείς οι οποίοι δεν διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτό το πράγμα.

Μέσα λοιπόν από τις συμπροσευχές, που ήταν το πρώτο βήμα, προχώρησαν δειλά και σ’ αυτό το οποίο για τους ετεροδόξους δεν είναι και κανένα μεγάλο άθλημα, έτσι κι αλλιώς ζούνε μέσα στην αίρεση. Σου λέει, εν τάξει κράτα κι εσύ αυτά που έχεις, δέξου όμως στην προκειμένη περίπτωση τον πάπα ως ηγέτη. Αυτό ένας Ορθόδοξος, απ’ ό,τι αντιλήφθηκα έτσι από συζητήσεις, δεν το αντιλαμβάνεται. Δεν μπορεί να κατανοήσει τον Παπισμό αν δεν τον έχει μελετήσει ως ειδικός και νομίζει ότι ο πάπας είναι όπως είναι ένας δικός μας Πατριάρχης. Ένας δικός μας Πατριάρχης μπορεί να εκπέσει της Αληθείας και μπορεί να κατακριθεί, δηλαδή να καθαιρεθεί, όπως έχουμε τον Νεστόριο κτλ. γιατί η διοίκηση της Εκκλησίας είναι συλλογική εν’ Αγίω Πνεύματι, συνερχομένης Οικουμενικής Συνόδου αποφαίνεται και περί αυτών των Επισκόπων. Αυτό είναι αδιανόητο στον χώρο του παπισμού. Ο πάπας είναι εκείνος που δίνει το ωμοφόριο, άρα ο πάπας μπορεί -σήμερα με ηλεκτρονικό τρόπο, γιατί γίνεται αυτό στην πράξη- να καθαιρεί, να καρατομεί δηλαδή Επισκόπους, και να εγκαθιδρύει άλλους.

Άρα αυτό το πράγμα είναι αυτοκτονικό και μόνο που να το σκέφτεται, αν το ξέρει, κανείς, πως μπορούμε εμείς να γίνουμε ένα με τους παπικούς, όντας οι Δυτικοί και παραμένοντας αυτό που είναι. Αυτό δεν γίνεται και δεν θα γίνει εις τους αιώνες διότι η Εκκλησία μας εγγυήθηκε ο Χριστός ότι θα παραμείνει εις τους αιώνες. Βεβαίως κάποια πρόσωπα, επιμέρους κοινότητες κτλ. μπορεί να το κάνουν, όπως άλλωστε σήμερα και ο Ρωμαιοκαθολικισμός και κατ’ επέκταση ο Προτεσταντισμός είναι μία αποκοπή. Δεν έχει σημασία ότι αυτοί ως μέλη της Εκκλησίας ήτανε πολλά αριθμητικά, αυτό δεν έχει σημασία στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία εκείνο που έχει σημασία είναι οι προδιαγραφές του είναι Της. Το αν είναι λίγα ή πολλά είναι πολύ σχετικό γιατί η αλήθεια στην Εκκλησία είναι πλειοψηφική επειδή ο Χριστός είπε ‘εγώ είμαι η αλήθεια’. Η αλήθεια δεν βρίσκεται στην πλειοψηφία, αυτό είναι ένα κοσμικό κατασκεύασμα που λέγεται Δημοκρατία, η ψήφος των πολλών κτλ. Εδώ υπάρχει μια απόλυτη ομοφωνία γιατί είναι η συμφωνία εν Αγίω Πνεύματι και η υποταγή μας στο θέλημα του Θεού.

Αυτό το πράγμα λοιπόν είναι μία πραγματικότητα η οποία θα παραμείνει ούτως ή άλλως. Αλλά έτσι για να μην έχουν κάποιο κόμπλεξ κάποιοι από τους πιστούς μας οι οποίοι νομίζουν ότι είμαστε λίγοι, πρώτον είπα ότι η αλήθεια είναι πλειοψηφική άρα και ένας να υπάρχει που έχει την αλήθεια, η αλήθεια από μόνη της είναι το πολύ γιατί είναι καθολικό, είναι το ακέραιο του πράγματος και είναι ο Χριστός. Αλλά στην πραγματικότητα, έτσι για να είμαστε ρεαλιστές, εμείς είμαστε οι περισσότεροι. Γιατί; Στην Εκκλησία ανήκει ο όλος Τριαδικός Θεός, τα δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια των Αγγέλων, τα εκατομμύρια τουλάχιστον όλων των Αγίων και δισεκατομμύρια μέχρι σήμερα. Αυτή είναι η δοξασμένη πλευρά της Εκκλησίας και υπάρχουμε κι εμείς λίγοι ή πολλοί που σχετιζόμαστε οντολογικώς με την Εκκλησία. Άρα αν αυτό το συγκρίνουμε με τις αιρέσεις εμείς είμαστε η πλειοψηφία και αριθμητικά.

Έτσι λοιπόν, η σκοπιμότητα αυτή λειτουργεί μέσα στα πλαίσια τα ανθρώπινα και τα κοσμικά θεωρώντας ότι θα το πετύχει εκ του πονηρού και χωρίς να γνωστοποιείται φανερά, πράγμα το οποίο μέχρι σήμερα γινόταν στις Οικουμενικές Συνόδους και καθορίζονταν εκεί. Δεν θα υπάρξει. Μην υπάρχει τέτοιος φόβος. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βρεθούμε εκτός της Εκκλησίας έτσι χωρίς να το καταλάβουμε, γιατί είναι εν πάση γνώσει, εν πάση αισθήσει το ότι είμαστε μέσα στην Εκκλησία γιατί γευόμαστε.

Βέβαια για να υπάρξουμε εκεί, βασική αρχή την οποία υπαινιχθήκαμε κι άλλη φορά είναι η υπακοή στον Χριστό. Η υπακοή στον Χριστό, που είναι υπακοή και στον Θεό Πατέρα και στον Τριαδικό Θεό, γίνεται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο μέσα στην Εκκλησία. Και είπαμε αυτό είναι η τήρηση του θελήματος του Θεού, των εντολών, των προδιαγραφών. ΟΧΙ όπως νομίζει ο καθένας, όπως λέει ο κάθε Προτεστάντης: εγώ σήμερα νομίζω έτσι κι αύριο μπορώ να νομίζω αλλιώς, αλλά όπως καθορίστηκε μέσα από αυτήν την ερμηνεία των Οικουμενικών Συνόδων.

Κατά συνέπεια, εμείς όταν κάνουμε υπακοή, γιατί και αυτό είναι κάτι που έχει πολύ παρεξηγηθεί και το εκμεταλλεύονται σκοπίμως και κληρικοί κατωτέρων και ανωτέρων βαθμών -είναι μια παραπληροφόρηση- εμείς δεν καλούμαστε να κάνουμε υπακοή στον οποιονδήποτε έστω κι αν είναι αυτός Επίσκοπος. Όπως ερμηνεύει -προσέξτε αυτό είναι λεπτό και για να μην παρεξηγηθώ- όπως ερμηνεύει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο οποίος ήταν Επίσκοπος και Αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως, λέει, ότι ο Απόστολος Παύλος λέει πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν αλλά διευκρινίζει και τους όρους. Όχι έτσι και ως έτυχε, αλλά ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν. Δηλαδή ουσιαστικά μας καλεί να κάνουμε υπακοή στον Χριστό, δηλαδή να ανακρίνουμε αυτά που μας λέει το όποιο πρόσωπο ή ο θεσμικός φορέας ο οποίος μας εισηγείται κάτι.

Εμείς κοιτάζουμε τον Χριστό με βάση τις προδιαγραφές που έχουμε, δηλαδή το ότι είμαστε βαπτισμένοι και μυρωμένοι, έχουμε το Άγιο Πνεύμα μέσα μας και για να είμαστε ασφαλείς ότι δεν κάνουμε αυθαίρετη ερμηνεία και ανυπακοή ΤΑΣΣΟΜΑΣΤΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ. Δηλαδή αυτό που έκαναν οι Πατέρες, που λέει Έδοξε γάρ τω Αγίω Πνεύματι και ημίν. Έκαναν κάτι το οποίο είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ. Σε κάθε Οικουμενική Σύνοδο -το λέω και ως καθηγητής της Δογματικής αυτό- βλέπουμε από τα πρακτικά ότι για κάθε αίρεση διαβάζονται τα πρακτικά όλων των προηγουμένων Συνόδων και οι Πατέρες στη νέα Σύνοδο αυτή, ας πούμε την 7η, λέγουν και καταδικάζουν όλους όσους καταδικάζουν οι προηγούμενες, επαινούν αυτά τα πράγματα, αποδέχονται αυτήν την διδασκαλία και λέγουν στη συνέχεια: ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι, ακολουθώντας λοιπόν αυτούς τους Πατέρες, λέγουμε κι εμείς διευκρινιστικά, έχοντας νου Χριστού και εν Αγίω Πνεύματι, λέμε κι εμείς αυτό το πράγμα.

Άρα έχουμε φερεγγυότητα όταν εμείς δεν ακούμε απλώς και υπακούμε εική και ως έτυχε, αλλά όταν φροντίζουμε να είμαστε επόμενοι τοις αγίοις πατράσι. Τότε μπορούμε και να ομιλούμε απλανώς γιατί ομιλούμε ταπεινώς. Και είπα ότι η συχνότητα του Θεού είναι η ταπείνωση και η αγάπη. Έχει αγάπη αυτό γιατί θέλουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού και έχει ταπείνωση γιατί δεν είναι το δικό μας θέλημα. Άρα υπακοή δεν κάνω σε κανέναν παρά μόνο στον Χριστό, όπως ο Χριστός μου είπε πώς είναι αυτή η οδός, συγκεκριμένα. Δεν είμαστε εμείς οι ερμηνείς της εκάστοτε καταστάσεως και αληθείας που μας προσφέρεται, δεν κάνουμε του κεφαλιού μας, δεν κάνουμε όμως και ό,τι άλλο μας λέγεται απ’ οπουδήποτε. Δεν είμαστε ανυπάκουοι αλλά είμαστε κατ’ εξοχήν υπακούοντες κατά το θέλημα του Χριστού που έλεγε ότι δεν θέλω να κάνω το δικό μου θέλημα αλλά του Πατρός.

Άρα ακολουθώντας τον Ιερό Χρυσόστομο στην προκειμένη περίπτωση -όπως αντιλαμβάνεστε είναι πολύ λεπτό- και στηριζόμενοι και σ’ αυτήν την δογματική συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας που εκφράστηκε διαχρονικά -γιατί όταν αναφέρομαι στις Οικουμενικές Συνόδους αναφέρομαι στο κορυφαίο αυτό γεγονός- ακολουθούμε πάντοτε τους Πατέρες και δεν μπαίνουμε μπροστά στους Πατέρες, ούτε πηγαίνουμε μαζί με τους Πατέρες, γιατί αυτό έχει υπερηφάνεια. Δεν είμαστε ίσοι με τους Πατέρες, πολύ δε περισσότερο δεν είμαστε μετά τους Πατέρες -την μεταπατερική θεολογία, ότι δηλαδή οι Πατέρες έχουν ημερομηνία λήξεως, έληξαν, σήμερα είναι λέει μία άλλη πραγματικότητα, και κάποιοι έχουν την αφέλεια, ανοησία, έπαρση, βλασφημία, να λένε ότι κι αυτοί είναι Πατέρες. Μα ποτέ οι Πατέρες δεν είπαν ότι ήταν Πατέρες αλλά η Εκκλησία τους ανεγνώρισε ως Πατέρες όταν ήτανε υπάκουοι στο θέλημα του Θεού όπως αποδείχθηκε μέσα στην Εκκλησία.

Άρα το πρόβλημα είναι λελυμένο και φυσικά οι όποιοι ηγέτες λένε αυτά τα πράγματα, το κάνουν δυνάμει του γεγονότος ότι το πλήρωμα εν πολλοίς, όπως φαίνεται στα πράγματα στατιστικά, είναι απληροφόρητο και νομίζει ότι έχει εκκλησιαστικό φρόνημα όταν υπακούει σ’ αυτούς τους ηγέτες που λένε πράγματα τα οποία είναι και αντι-ευαγγελικά και έρχονται σε φανερή αντίθεση με το Δόγμα.

Με αυτό δεν αποδομώ εγώ τη διοίκηση της Εκκλησίας η οποία είναι Αγιο-Πνευματική πράξη, αλλά θέτω την ευθύνη την προσωπική κάτω από την συλλογική συνείδηση της Εκκλησίας. Δεν λέω να λέει ο πιστός, εγώ δέχομαι αυτό μέχρι εκεί και απορρίπτω την ηγεσία, αλλά ανακρίνοντες και ζητώντας συνεχώς τι είναι το θέλημα του Θεού με κριτήρια εκκλησιαστικά στα οποία αναφέρθηκα κατά τον Ιερό Χρυσόστομο.

***

ΤΕΛΟΣ

απομαγνητοφώνηση (από 55:56 έως 01:11:39) Φαίη/Αβέρωφ

πηγή

Κήρυγμα Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

(Ιωαν. Α΄ 35-52)

Αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα η Εκκλησία μας τιμάει και εορτάζει την ιερά μνήμη ενός μεγάλου της Αγίου. Του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, μας μιλάει για τον τρόπο της κλήσεως του Αγίου Ανδρέα από τον Χριστό μας, και έτσι η Εκκλησία μας θυμίζει με άψογο τρόπο, ότι και εμάς μας κάλεσε ο ίδιος ο Χριστός και ότι πάντοτε πρέπει να θυμόμαστε αυτή την κλήση μας. Μάλιστα ο Απόστολος των εθνών Παύλος, προτρέπει όλους τους Χριστιανούς, να μη ξεχνούν την κλήση τους: «Βλέπετε αδελφοί την κλήσιν υμών».

Ο Άγιος Ανδρέας, ήταν αδελφός του Αγίου Αποστόλου Πέτρου και καταγόταν από τη Γαλιλαία. Τα δύο αδέλφια ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά, ενώ συνάμα τηρούσαν με ευλάβεια όλες τις εντολές του νόμου. Όταν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος διέτρεχε την Ιουδαία και τις περιοχές του Ιορδάνη κηρύττοντας την μετάνοια, ο Ανδρέας προσέτρεξε σε αυτόν και έγινε μαθητής του. Όπως μας πληροφορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, την επόμενη μέρα από την βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό, ενώ ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος συνομιλούσε με τον Ανδρέα και τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, δείχνοντας τους τον Ιησού που περνούσε από εκεί κοντά, τους είπε: «Να ο Αμνός του Θεού». Εδώ έχουμε μία θεμελιώδη μαρτυρία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου για την Θεότητα του Κυρίου, που ασφαλώς σφράγισε θετικά την ψυχή των μαθητών του. Άκουσαν λοιπόν αυτό οι δύο μαθητές από τον διδάσκαλό τους, και ακολούθησαν τον περιπατούντα Χριστό για να μάθουν περισσότερα για το πρόσωπό του. Όταν γύρισε ο Ιησούς και τους είδε να τον ακολουθούν, τους λέει: «Τι ζητείτε;». Εκείνοι απάντησαν: «Διδάσκαλε που μένεις;» Και ο Χριστός τους είπε: «Έρχεσθε και ίδετε». Έρχονται λοιπόν οι μαθητές στο σπίτι του Ιησού, και εκεί μένουν πολλές ώρες, κάνοντας μαζί του μία αποκαλυπτική συζήτηση.

Από τότε ο Απόστολος Ανδρέας ακολουθούσε τον Κύριο όπου και αν πήγαινε. Ήταν παρών σε πολλά θαύματα που επιτέλεσε ο Χριστός μας, καθώς και μάρτυρας του σωτηρίου πάθους Του. Παρευρέθηκε μαζί με άλλους μαθητές στις εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάσταση, ενώ μετά την Πεντηκοστή, και αφού έλαβε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, του έπεσε ο κλήρος για να ευαγγελίσει τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Βυθινία, τη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την Αχαΐα. Σε όλα αυτά τα ταξίδια αντιμετώπισε στερήσεις, ασθένειες, κινδύνους από ληστές και κακομεταχείριση από τους Εβραίους και τους ειδωλολάτρες. Όμως είχε μαζί του το Άγιο Πνεύμα, που του χάριζε υπομονή και χαρά στις δοκιμασίες, καθώς και την δύναμη να ενεργεί διάφορα θαύματα και θεραπείες. Όπου και αν πήγαινε τραβούσε τα πλήθη στην πίστη, αναγεννούσε τις ψυχές με το Άγιο Βάπτισμα και χειροτονούσε Επισκόπους και Πρεσβυτέρους.

Στην πόλη της Πάτρας, επιτέλεσε πολλές αγαθοεργίες και θαυμαστά σημεία, και συγκρότησε μία κοινότητα μαθητών του Χριστού. Κατάφερε να οδηγήσει στην κατά Χριστόν πίστη την ίδια τη σύζυγο του Ρωμαίου ανθύπατου, τη Μαξιμίλα, θεραπεύοντας την από ανίατη ασθένεια. Κατά την απουσία του ανθύπατου, κατάφερε να κάνει χριστιανό ακόμα και τον αδελφό του. Όταν επέστρεψε ο ανθύπατος, εξοργίστηκε από την πρόοδο του χριστιανισμού που είχε φθάσει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και διέταξε να φυλακίσουν τον Απόστολο Ανδρέα. Λίγες ημέρες αργότερα εξεδόθη η καταδικαστική απόφαση χωρίς δίκη, και ο Άγιος σταυρώθηκε ανάποδα. Η Μαξιμίλλα με τον πρώτο Επίσκοπο Πατρών Στρατοκλέα, ενταφίασαν με μεγάλες τιμές το ιερό λείψανο του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

Αδελφοί μου, σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει έναν Απόστολο του Κυρίου που μάλιστα τον ονομάζει Πρωτόκλητο, γιατί αξιώθηκε να κληθεί πρώτος από τον Χριστό μας. Με την ευκαιρία αυτή θέλει να θυμίσει και σε εμάς την κλήση μας. Ότι δηλαδή και εμείς έχουμε κληθεί να είμαστε μαθητές του Χριστού. Πολλές φορές υπάρχει η αντίληψη, ότι επειδή βαπτιστήκαμε έχουμε ολοκληρώσει το χρέος μας. Ισχύει όμως το αντίθετο. Η βάπτισή μας ουσιαστικά είναι το δικό μας κάλεσμα από τον Κύριο. –Τι σημαίνει ότι μας κάλεσε ο Κύριος; Όταν ο Χριστός μας καλεί, σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε γιατί πλέον έχουμε μπροστά μας τον αληθινό Θεό. Ότι είμαστε έτοιμοι να μεταμορφώσουμε εσωτερικά τις ζωές μας, όπως ακούσαμε σήμερα να κάνει ο Άγιος Ανδρέας. Να αλλάξουμε τα αισθήματά μας για τους συνανθρώπους μας, τις επιθυμίες και τους λογισμούς μας. Όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας τότε ναι, πρέπει να θυμόμαστε την κλήση μας, καθώς και Αυτόν που μας κάλεσε. Τότε οι αποφάσεις μας θα είναι αποφάσεις μαθητών του Χριστού.

Το Ευαγγέλιο μας λέει σήμερα, πως ο Κύριος κάλεσε τον Απόστολο Ανδρέα να γίνει μαθητής Του. Η κλήση αυτή, έμεινε για τον Άγιο πάντοτε ζωντανή. Το έδειξε σε κάθε βήμα της ζωής του. Αυτή η κλήση τώρα απευθύνεται ανεξαιρέτως και σε όλους τους Χριστιανούς. Ας ανταποκριθούμε αδελφοί μου στην κλήση του Χριστού μας και ας προσπαθήσουμε να την έχουμε στην καρδιά μας πάντα ζωντανή. Μόνο τότε θα ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Αμήν.

π. Π.Α

πηγή