Ἁγίου Γρηγορίου, ἐπιστολὴ στὸ Νικόβουλο

Ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στό Νικόβουλο ὁ ὁποῖος πῆρε σύζυγό του τήν Ἀλυπιανή, ἀνιψιά τοῦ Γρηγορίου ἀπό τήν ἀδερφή του Γοργονία. Φαίνεται ὅτι σέ κάποια προστριβή πού παρουσιάστηκε στό ἀνδρόγυνο ἀναφέρεται ἡ ἐπιστολή. Γράφτηκε τό 365 μ.Χ

Μοῦ κατηγορεῖς τήν Ἀλυπιανή μου, ἐπειδή τάχα εἶναι μικρόσωμη κι ἀνάξια γιά τά μεγαλεῖα σου, ὦ ψηλέ ἐσύ καί γιγάντιε καί πελώριε, στήν ἐμφάνιση καί στή δύναμη. Τώρα κατάλαβα ὅτι τήν ψυχή μπορεῖ νά τήν μετρήσουμε κι ὅτι ἡ ἀρετή ζυγίζεται, οἱ πέτρες εἶναι πολυτιμότερες ἀπό τά μαργαριτάρια καί τά κοράκια ἀκριβότερα ἀπό τά ἀηδόνια.

Μπορεῖς λοιπόν ἐσύ νά ἀπολαμβάνεις τό μέγεθος καί τούς πήχεις σου καί νά μήν ὑστερεῖς σέ τίποτα ἀπό ἐκείνους τούς Ἀλωάδες(1). Καβαλικεύεις ἄλογο, τινάζεις κοντάρι κι ὁ νοῦ σου εἶναι στά θηρία.

Ἐνῶ αὐτή δέν κάνει καμιά δουλειά, οὔτε ἔχει πολλές δυνάμεις γιά νά περνάει τή σαΐτα, νά μεταχειρίζεται τήν ἡλακάτη καί νά δουλεύει τόν ἀργαλειό(2). Αὐτό ἔχει δοθεῖ στίς γυναῖκες. Κι ἄν προσθέσεις καί ἐτοῦτο ὅτι ἔχει καρφωθεῖ στή γῆ ἀπό τὶς προσευχές της, καί εἶναι πάντα κοντά στό Θεό μέ τίς μεγάλες ἐξάρσεις τῆς ψυχῆς, τί τό θέλεις ἐδῶ τό ὕψος σου καί τίς διαστάσεις τοῦ σώματός σου; Πρόσεξε πῶς σωπαίνει τήν ὥρα πού πρέπει, ἄκουσέ την ὅταν μιλᾶ, κοίταξε πόσο ἀδιαφορεῖ γιά τόν καλλωπισμό της, πόσο στά γυναικεῖα μέτρα ἔχει σθένος ἀνδρικό, τήν ὠφέλεια πού προκαλεῖ στό σπίτι, τήν ἀγάπη στόν ἄνδρα της. Καί τότε θά πεῖς τό λόγο τοῦ Λάκωνα, στά ἀλήθεια ἡ ψυχή δέν ἔχει μέτρο καί πρέπει ὁ ἔξω ἄνθρωπος νά στρέφει τό βλέμμα του πρός τά μέσα.

Ἄν δεῖς τό πράγμα ἀπό αὐτή τή σκοπιά, θά παύσεις νά παίζεις καί νά τήν περιπαίζεις σάν μικρή καί θά μακαρίζεις τή συζυγία σου.


(1) Ἀλωάδες: ὁ Ὦτος καὶ ὁ Ἐφιάλτης, γιοὶ τοῦ Ποσειδώνα καὶ τῆς Ἰφιμέδειας, γυναίκας τοῦ γίγαντα Ἀλωέα. Βλ. Ὁμήρου, Ὀδύσσεια. Λ. Γιγαντόσωμοι, ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ θέλουν νὰ βάλουν τὴν Ὄσσα πάνω στὸν Ὄλυμπο.

(2) Ἡμιστίχιο ἀπὸ τὸ ποίημα τοῦ Γρηγορίου, Ἔπη ἠθικά, «Περὶ γυναικῶν καλλοπιζομένων»

Συναξαριστής της 25ης Ιανουαρίου

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

 

Ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ ἀπὸ τοὺς λαμπρότερους ἀθλητὲς τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Γεννήθηκε τὸ 329 στὴν Ἀριανζό, κωμόπολη τῆς Καππαδοκίας, ἀπὸ τὸν Γρηγόριο, ἐπίσκοπο Ναζιανζοῦ (1 Ἰανουαρίου) καὶ τὴν Νόννα (5 Αὐγούστου).

Στὴ Ναζιανζὸ διδάσκεται τὴν στοιχειώδη ἐκπαίδευση, ἐνῷ τὴν μέση στὴν Καισάρεια, ὅπου γνωρίζεται μὲ τὸ συμμαθητή του Μ. Βασίλειο. Ἔπειτα, πηγαίνει κοντὰ σὲ περίφημους διδασκάλους τῆς ῥητορικῆς καί, τέλος, στὰ πανεπιστήμια τῆς Ἀθήνας, ὅπου βρίσκει, συμφοιτητὴ τώρα, τὸ Μ. Βασίλειο.

Ὅταν ἐπιστρέφει στὴν πατρίδα του, ὁ πατέρας του, ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ, τὸν χειροτονεῖ πρεσβύτερο. Ἀλλ᾿ αὐτὸς προτιμᾶ τὴν ἡσυχία τοῦ ἀναχωρητηρίου στὸν Πόντο, κοντὰ στὸ φίλο του Βασίλειο, γιὰ περισσότερη ἄσκηση στὴν πνευματικὴ ζωή. Μετά, ὅμως, ἀπὸ θερμὲς παρακλήσεις τῶν δικῶν του, ἐπιστρέφει στὴν πατρίδα του καὶ μπαίνει στὴν ἐνεργὸ δράση τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅμως, τὸ δρεπάνι τοῦ θανάτου ἔρχεται νὰ πληγώσει τὴν ψυχή του, μὲ ἀλλεπάλληλους θανάτους συγγενικῶν του προσώπων. Πρῶτα του ἀδελφοῦ του Καισαρείου, ἔπειτα τῆς ἀδελφῆς του Γοργονίας, μετὰ τοῦ πατέρα του καί, τέλος, τῆς μητέρας του Νόννας.

Μετὰ ἀπ᾿ αὐτὲς τὶς θλίψεις, ἡ θεία Πρόνοια τὸν φέρνει στὴν Κωνσταντινούπολη (378), ὅπου ὑπερασπίζεται μὲ καταπληκτικὸ τρόπο τὴν Ὀρθοδοξία καὶ χτυπᾷ καίρια τοὺς Ἀρειανούς, ποὺ εἶχαν πλημμυρίσει τὴν Κωνσταντινούπολη. Μετὰ τὸ σκληρὸ αὐτὸ ἀγῶνα, ὁ Μ. Θεοδόσιος τὸν ἀναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381).

Στὴ Β´ Οἰκουμ. Σύνοδο, μία μερίδα ἐπισκόπων τὸν ἀντιπολιτεύεται γιὰ εὐτελὴ λόγο. Τότε ὁ Γρηγόριος, ἀηδιασμένος, δηλώνει τὴν παραίτησή του, ἀναχωρεῖ στὴ γενέτειρά του Ἀριανζὸ καὶ τελειώνει μὲ εἰρήνη τὴν ζωή του, τὸ 390. Ἄφησε μεγάλο συγγραφικὸ ἔργο. Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν τὰ φιλοσοφημένα ποιήματά του.

 

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’.
Ὁ ποιμενικός αὐλός τῆς θεολογίας σου, τάς τῶν ῥητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας· ὡς γάρ τά βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καί τά κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι. Ἀλλά πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον
Θεολόγῳ γλώττῃ σου, τάς συμπλοκάς τῶν ῥητόρων, διαλύσας ἔνδοξε, ὀρθοδοξίας χιτῶνα, ἄνωθεν, ἐξυφανθέντα τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἐστόλισας, ὅν καί φοροῦσα, σύν ἡμῖν κράζει, τοῖς σοῖς τέκνοις· Χαίροις Πάτερ, θεολογίας ὁ νοῦς ὁ ἀκρότατος.

---

 

Ὁ Ὅσιος Πούπλιος

Καταγόταν ἀπὸ τὰ μέρη τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτη καὶ ἦταν βουλευτῆς. Ὁ Πούπλιος, ψυχὴ ἐμπνεόμενη ἀπὸ τὴν φιλάνθρωπη αὐταπάρνηση τῶν πρώτων χριστιανῶν, μοίρασε τὰ ὑπάρχοντα τοῦ ὅλα στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα μικρὸ ἀναχωρητήριο.

Ἐκεῖ, δὲν ἄργησε νὰ σχηματισθεῖ γύρω τοῦ μικρὴ κοινωνία ἀδελφῶν ἐρημιτῶν, τῆς ὁποίας αὐτὸς ἦταν ὁ ὁδηγὸς καὶ ὁ διδάσκαλος. Τοὺς κατάρτιζε στὴν εὐσέβεια καὶ ἐγκράτεια, καὶ ἀνέδειξε ἀπ᾿ αὐτοὺς πνευματικοὺς ἄνδρες οἱ ὁποῖοι πολλὲς φορὲς χρησίμευσαν στὴν προστασία τῶν Χριστιανῶν καὶ στὴν ὑπεράσπιση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀφοῦ λοιπὸν ἔτσι καλὰ ἀγωνίστηκε ὁ ἀοίδιμος Πούπλιος, παρέδωσε τὴν μακάρια ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

---

 

Ὁ Ὅσιος Μαρής

Τὴ βιογραφία του ἔγραψε ὁ Κύρου Θεοδώρητος. Ὁ Ὅσιος Μαρὴς ἦταν ἀπὸ τὴν πόλη Κύρου καὶ ἦταν ὡραῖος στὴν ὄψη καὶ καλλίφωνος. Ἔψαλλε στοὺς ναοὺς καὶ ζοῦσε μὲ ἐγκράτεια καὶ σεμνότητα. Ὅταν ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψει τὰ ἐγκόσμια, ἦλθε σ᾿ ἕνα χωριὸ ποὺ ὀνομαζόταν Ὅμηρου ἡ Νήτις καὶ ἔκτισε σπίτι, ὅπου διέμεινε γιὰ τριάντα ἑπτὰ (37) ὁλόκληρα χρόνια, μὲ νηστεία καὶ προσευχή. Ἔζησε συνολικὰ ἐνενήντα (90) χρόνια καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀπολλώς

Ὁ ὅσιος Ἀπολλὼς βρέφος ἀκόμα ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο καὶ σὲ ἡλικία δέκα πέντε χρονῶν πῆγε στὴν ἔρημο, ὅπου ἀπόκτησε πολλὲς καὶ μεγάλες ἀρετές. Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη. Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε μεγάλων χαρισμάτων, ὅπως τὸ προορατικὸ καὶ τὸ θαυματουργικό. Ἔτσι ὥστε ἀπὸ τὰ μεγάλα θαύματα ποὺ ἐπετέλεσε, πίστεψε σχεδὸν ὅλη ἡ Αἴγυπτος στὸν Χριστό. Ἔτσι, λοιπόν, καλὰ ἀγωνιζόμενος, παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Κύριο.

---

 

Ἡ Ἁγία Μεδούλη μὲ τὴν συνοδεία της

Μαρτύρησαν ἀφοῦ τὶς ἔριξαν μέσα στὴ φωτιά.

---

 

Ὁ Ὅσιος Καστῖνος ἐπίσκοπος Βυζαντίου

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥώμη, εἶχε ἀξίωμα συγκλητικοῦ καὶ ἦταν στὴν ἀρχὴ εἰδωλολάτρης. Στὸν χριστιανισμὸ τὸν προσείλκυσε ὁ ἐπίσκοπος Ἀργυρουπόλεως Κυριλλιανός. Ἀμέσως τότε ὁ Καστῖνος μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀφοσιώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσκοπος Βυζαντίου ἔκανε τὸ 230 μὲ 237. Μέχρι τῆς ἐποχῆς του ὁ καθεδρικὸς ναὸς ἦταν στὰ παραθαλάσσια τοῦ σημερινοῦ Γαλατᾶ. Πρῶτος δὲ αὐτὸς ἔκτισε ναὸ στὸ Βυζάντιο, στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας. Ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος τὸν γράφει: Κωνσταντῖνον.

---

 

Ὁ Ὅσιος Δημήτριος ὁ Σκευοφύλακας

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Ὁ Ἅγιος Αὐξέντιος ὁ Νεομάρτυρας

 

Γεννήθηκε στὴν ἐπαρχία Βελλᾶς τῶν Ἰωαννίνων τὸ 1600, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Νεαρὸς ἀκόμα, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ δούλευε τὴν τέχνη τῶν γουναράδων στὸ χάνι, τὸ λεγόμενο Μαχμούτ-Πασᾶ. Ἀργότερα ὅμως, ἐπεθύμησε τέρψεις καὶ ἡδονές, ἐγκατέλειψε τὴν τέχνη του καὶ προσλήφθηκε στὰ βασιλικὰ καράβια, ὅπου ξεφάντωνε μὲ τοὺς Τούρκους φίλους του.

Αὐτοὶ οἱ φίλοι του ὅμως, τὸν συκοφάντησαν ὅτι ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ καὶ ὁμολόγησε τὴ θρησκεία τους. Φοβισμένος ὁ Αὐξέντιος ἐγκατέλειψε τὰ καράβια καὶ ἀφοῦ ἀγόρασε μία βάρκα, ἔκανε τὸν βαρκάρη. Μετανιωμένος ὅμως γιὰ τὰ προηγούμενα σφάλματά του, θέλησε νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό. Τυχαία τότε, συνάντησε τὸν Σύγκελλο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Γρηγόριο Ξηροποταμηνὸ καὶ ἐξομολογήθηκε τὸν πόθο του.

Ἀργότερα, τὸν συνάντησαν στὸν δρόμο ναυτικοί του στόλου, τὸν ἀναγνώρισαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή. Στὸ κριτήριο ὁ Αὐξέντιος, παρὰ τὰ σκληρὰ βασανιστήρια, ὁμολόγησε πὼς εἶναι χριστιανός. Ἔτσι τὸν φυλάκισαν στὸ Πασά - Καπισί. Στὴ φυλακὴ αὐτή, ὁ Σύγκελλος Γρηγόριος τὸν ἐπισκέφθηκε καὶ τὸν ἐνθάῤῥυνε νὰ σταθεῖ ἀνδρεῖος μπροστὰ στοὺς ἀπίστους.

Ἀνακρινόμενος καὶ πάλι ὁ Αὐξέντιος ἐπέμενε λέγοντας: «Ἐγὼ χριστιανὸς γεννήθηκα καὶ χριστιανὸς θέλω ν᾿ ἀποθάνω». Τότε τὸν καταδίκασαν σὲ θάνατο μὲ ἀποκεφαλισμό. Τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 25 Ἰανουαρίου 1720 στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ κάρα τοῦ Ἁγίου σῴζεται στὴ Μονὴ Ξηροποτάμου.

---

 

Ὁ Ὅσιος Θεόδοτος ἡγούμενος Μονῆς Πουπλίου

Τὸν ὅσιο αὐτὸ ἀναφέρει ὁ Θεοδώρητος Κύρου. Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὰ γραφόμενά του, ὁ Ὅσιος αὐτός, ἀφοῦ ἔγινε ἡγούμενος τῆς Μονῆς Πουπλίου (βλ. σχετικῶς γιὰ τὸν ὅσιο Πούπλιο, αὐτὴ τὴν μέρα, πιὸ πάνω), καὶ ἀφοῦ ἔζησε ὁσιακά, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Ἡ Ἁγία Μαργαρίτα

 

Ἴσως πρόκειται γιὰ τὴν ἴδια μ᾿ αὐτὴ τῆς 1ης Σεπτεμβρίου.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Μωυσής ὀ Θαυματουργός Ἐπισκοπος Νόβγκοροντ

 

Ὀ Ὄσιος Μωυσής, κατά κόσμο Μητροφάνης, ἔζησε τόν 14ο αἰώνα μ.×. καί γεννήθηκε στό Νοβγκοροντ τῆς Ρωσίας. Ἀπό τήν παιδική τοῦ ἠλικία ἀγάπησε τόν μοναχικό βίο. Γι’ αὐτό ἐγκατέλειψε κρυφά τήν πατρική τοῦ οἰκία καί εἰσῆλθε στή μονή Ὀτρόχ τῆς πόλεως Τβέρ, ὄπου ἔγινε μοναχός. Οἰ γονεῖς τοῦ τόν ἀναζητοῦσαν παντού. Ὄταν τόν βρῆκαν, τόν παρακάλεσαν νά ἔρθει κοντά τους καί νά μονάσει σέ κάποια μονή τοῦ Νόβγκοροντ. Ὀ Ἅγιος, μέ τήν εὐλογία τοῦ ἡγουμένου, ἐπραξε συμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία τῶν γονέων του καί συνέχισε τόν ἀσκητικό τοῦ βίο στή μονή Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Νόβγκοροντ. Ἐκεῖ χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καί ἀργότερα ἀπεστάλη ὦς Ἀρχιμανδρίτης στή μονή Γιοῦρεφ.

Μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Νόβγκοροντ Δαυίδ (τιμᾶται 21 Δεκεμβρίου), ὀ Ἅγιος Μωυσής ἐξελέγη, τό ἔτος 1325 μ.Χ., Ἀρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ. Μετά τέσσερα χρόνια ὑπέβαλε τήν παρακλήση νά ἀποσυρθεῖ καί νά ζήσει ἀσκητικά, μέσα στή σιωπή καί τήν ἡσυχία. Τό 1330 μ.×. ἐγκαταβίωσε στή μονή τοῦ Κολμώφ, ἀλλά δέν ἔμεινε για πολύ. Βρῆκε ἕνα ἔρημο τόπο στήν περιοχή Ντερεβγιανίτσα, ὄπου κατέφυγε καί ἀνήγειρε ναό ἀφιερωμένο στήν Ἀναστάση τοῦ Κυρίου.

Τό 1354 μ.Χ. ὀ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φιλοθεός (1354 - 1355 μ.Χ., 1364 -1376 μ.Χ.), ἀπό βαθύ σεβασμό πρός τό προσωπο τοῦ Ἁγίου Μωυσέως, τοῦ ἔδωσε τό προνόμιο νᾶ φορεῖ πολυσταύριο.

Ὀ Ἅγιος Μωυσής ἑξακολούθησε τό θεάρεστο ἔργο του. Ἀνήγειρε πολλές ἐκκλησίες καί μοναστήρια. Σέ ἕνα ἀπό αὐτά, στό μοναστήρι τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ στό Σκοβορόντσκ, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1362 μ.Χ. Τό ἱερό λείψανό του διατηρήθηκε, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄφθαρτο

---

 

Ἅγιος Γαβριήλ ἐκ Γεωργίας

 

Ὁ Ἅγιος Γαβριήλ, κατά κόσμο Γεράσιμος, γεννήθηκε στίς 15 Νοεμβρίου 1825 μ.Χ. στό χωριό Βάκχβι τῆς Γεωργίας. Σπούδασε στό ἐκκλησιαστικό σεμινάριο τῆς Τυφλίδος καί στήν ἐκκλησιαστική ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως. Συνέχισε τίς σπουδές του στήν Ψυχολογία, τή Θεολογία καί τή Φιλοσοφία. Ἐξελέγη Ἐπισκοπος στήν Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας καί κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1896 μ.Χ.

---

 

Ἅγιος Βλαδίμηρος ὀ Ἱερομάρτυρας Μητροπολίτης Κιέβου

 

Ὁ Ἅγιος Βλαδίμηρος γεννήθηκε τήν 1η Ἰανουαρίου 1848 μ.Χ. στό χωριό Μάλιε Μορόσκι τῆς ἐπαρχίας τοῦ Ταμπώφ τῆς Ρωσίας. Τό κοσμικό του ὄνομα ἦταν Βασίλειος Νικηφόροβιτς Μπογκογιαβλένσκυ. Ἔμαθε τά πρώτα γράμματα στό ἐκκλησιαστικό σχολεῖο καί ἐπειτα σπούδασε στή θεολογική σχολή τοῦ Κιέβου. Ὄταν τό 1874 μ.Χ. ἀποπεράτωσε τίς σπουδές του, διορίσθηκε ὦς καθηγητῆς στήν ἐκκλησιαστική σχολή τοῦ Ταμπώφ, ὄπου καί νυμφεύθηκε.

Ἀπό μικρό παιδί εἶχε κλήση πρός τήν ἱεροσύνη. Ἔτσι, τό ἔτος 1882 μ.Χ., χειροτονεῖται πρεσβύτερος καί τοποθετεῖται στό ναό τοῦ Κοζλώφ. Ἡ πρώτη δοκιμασία δέν ἄργησε νά ἔλθει. Στήν ἀρχή τῆς ἱερατικῆς τοῦ διακονίας, μαζί μέ τόν σταυρό τῆς ἱεροσύνης, σηκώνει καί τόν σταυρό τῆς χηρείας. Τό 1886 μ.Χ. ἀπεβίωσε ἡ πρεσβυτέρα σύζυγός του καί λίγο ἀργότερα τό μονάκριβο παιδί του.

Ἡ ὑπομονή τοῦ Ἁγίου ἦταν ὅμοια μέ αὐτῆ τοῦ πολυπαθου Ἰώβ. Φεύγει πλέον ἀπό τόν κόσμο καί ἀκολουθεῖ τή μοναχική ὀδό. Ἐγκαταβιώνει σέ μονή τοῦ Κοζλώφ καί στίς 6 Φεβρουαρίου 1886 μ.Χ. κείρεται μοναχός μέ τό ὄνομα Βλαδίμηρος. Τό ἔτος 1888 μ.Χ. ἐκλέγεται Ἐπισκοπος τῆς πόλεως Σταρορούσκϊυ καί καλεῖται νά διακονήσει τό λαό τοῦ Θεοῦ. Ἀφιερώνεται ὁλοψυχα στό πολυπαθο καί ταλαιπωρημένο ποίμνιό του. Ὅλοι ἀναγνώριζαν στό προσωπό τοῦ τόν ἀληθινό ποιμένα καί πατέρα καί τοῦ φιλανθρώπου Χριστοῦ τόν γνησιότατο μιμητή.

Στίς 19 Ἰανουαρίου 1891 μ.Χ. ἐκλέγεται Ἀρχιεπίσκοπος Σαμάρα, τό 1892 μ.Χ. Ἀρχιεπίσκοπος Καρτάλιν καί Καχεζίας καί στίς 21 Φεβρουαρίου 1898 μ.Χ. Μητροπολίτης Μόσχας. Τό ποιμαντικό, φιλανθρωπικό καί κοινωνικό του ἔργο εἶναι τεράστιο. Διακόπτεται, ὄμως καί πάλι, ὄταν ἐκλέγεται, στίς 23 Νοεμβρίου 1912 μ.Χχ., Μητροπολίτης τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως. Τό 1915 μ.Χ. ἡ Ἐκκλησία τοῦ ἀναθέτει τά καθήκοντα τοῦ Μητροπολίτη Κιέβου.

Τά γεγονότα τῆς Ὀκτωβριανῆς ἐπαναστάσεως (1917 μ.Χ.) ἀποτέλεσαν, για τούς κατοίκους τοῦ Κιέβου, τήν ἀφορμή για νά ἐπιχειρήσουν τήν ἀνεξαρτησία τους. Τό Οὐκρανικό συμβούλιο πίεσε τόν Ἅγιο νά προβεῖ σέ ἐκκλησιαστική αὐτονομία. Ἐκεῖνος δέν τό ἐπραξε καί τόν ἐκθρόνισαν. Ἔτσι κατέφυγε στή μονή τῶν Σπηλαίων. Δέν θέλησε νά ὑποχωρήσει παρά τίς ἀπειλές.

Τά γεγονότα τῆς ἐπαναστάσεως τῶν Μπολσεβίκων δέν ἄφησαν ἀνεπηρέαστο τό Κίεβο, τό ὁποῖο καταλήφθηκε ἀπό τόν ἐπαναστατικό στρατό. Στίς 23 Ἰανουαρίου 1918 μ.Χ. οἰ ἐπαναστάτες ἔφθασαν στή μονή τῶν Σπηλαίων. Τόν συνέλαβαν καί τόν ἐκτέλεσαν. Τό μόνο πού ζήτησε, πρίν τόν ἐκτελέσουν, ἦταν νά τοῦ χαρίσουν λίγη ὤρα, για νᾶ προσευχηθεῖ.

Ἕνα σκάνδαλο, πολλὲς ἁμαρτίες καὶ ἕνας ἅγιος!

Μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες ἱστορίες τοῦ Λαυσαϊκοῦ περιγράφει τὸ βίο ἑνὸς μοναχοῦ, ποὺ ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τὸ μοναστήρι, δούλευε σὰν φορτοεκφορτωτὴς στὸ λιμάνι τῆς Ἀλεξάνδρειας. Καὶ ὅπως ἀπὸ κάθε λιμάνι, οὔτε ἀπ’ αὐτὸ ἔλειπαν οἱ πόρνες. Ὁ «μοναχὸς» δούλευε ὅλη τὴν ἡμέρα, καὶ τὸ βράδυ ξόδευε ὅλα ὅσα κέρδιζε, «ἀγοράζοντας» τὴν συντροφιὰ μιᾶς πόρνης γιὰ ὅλη τὴ νύχτα.

Ἦταν ἡ ντροπὴ τῶν χριστιανῶν τῆς πόλης, ἦταν τὸ σκάνδαλο τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ χρόνια περναγαν καὶ παρὰ τὶς ἐκκλήσεις καὶ τὶς συστάσεις, αὐτὸς συνέχιζε τὴν ἁμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, ὅπως σὲ ὅλους μας, ὁ θάνατος ἦρθε σὰν λύτρωση, σὰν φάρμακο ποὺ θὰ τὸν ἔσωζε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ποὺ δὲν σταμάτησε νὰ κάνει ἀκόμη καὶ λίγο πρὶν πεθάνει. Καὶ πῶς νὰ τὸν ἀφήσουν χωρὶς ταφὴ γιὰ χριστιανό; Οἱ παπάδες τῆς πόλης τὸν πῆραν νὰ τὸν κηδέψουν καὶ μαζί του νὰ θάψουν τὸ σκάνδαλο. Τὸ νέο μαθεύτηκε: Ὁ «γεροπόρνος» μοναχὸς πέθανε. Ποιὸς ἄραγε θὰ πήγαινε στὴν ἐκκλησία νὰ τὸν ἀποχαιρετήσει;

Ἡ ἐκκλησία στὴν κηδεία του γέμισε ἀπὸ γυναῖκες τῆς Ἀλεξάνδρειας, τίμιες γυναῖκες, χριστιανές, ποὺ ἦρθαν νὰ τὸν ἀποχαιρετήσουν, μὰ ὄχι σὰν ἕναν ὁποιοδήποτε νεκρό, σὰν ἅγιο! Κάποιος γνώρισε σὲ κάποια ἀπὸ αὐτὲς τὸ πρόσωπο μιᾶς πόρνης, ποὺ εἶχε καιρὸ νὰ δεῖ στὸ λιμάνι… δὲν ἦταν ὅμως, ὅπως τὴν θυμόταν. Κάποιες ἄλλες, ἁπλά τοὺς θυμίζαν κάτι ἀπόμακρο.

Τότε ἡ πόλη ἔμαθε πὼς ὁ «γεροπόρνος» μοναχὸς ἦταν ἕνας ἅγιος, ποὺ μὲ τὰ λεφτὰ ποὺ κέρδιζε, ἐξαγόραζε μία νύχτα χωρὶς ἁμαρτία, ἀγόραζε τὸ «δικαίωμα» στὸ σῶμα τους γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ψυχή τους. Τότε ἡ πόλη ἔμαθε, ὅτι αὐτὸς ποὺ νομίζαν ὅτι εἶναι τὸ «σκάνδαλο» ἦταν ἡ ἁγνότητα, ἡ ἄδολη ἀγάπη, ἡ αὐταπάρνηση, ὁ ἄνθρωπος, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ θέωση. Γιατί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ δὲν κρίνεται στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ στὸ τέλος της. Γιατί ἀκόμη κι ὅταν ὁ ἴδιος ζεῖ «καθὼς πρέπει», πρέπει νὰ μαρτυρήσει, πρέπει νὰ ζήσει τὴν μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριο. Τελικὰ ποιὸς εἶναι τὸ σκάνδαλο, ὁ ἄλλος ἢ ἐμεῖς; Μήπως ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ θέτω στὸν ἄλλο τὸ προσωπεῖο ποὺ μοῦ ταιριάζει νὰ τὸν βλέπω; Μήπως γιατί φοβᾶμαι μὴν ἀποκαλυφθεῖ τὸ δικό μου προσωπεῖο;

Καὶ τελικὰ τί κάνουμε μὲ τὸ σκάνδαλο, ποιὸς τὸ κουβαλᾶ, ποιὸς θὰ «σώσει» τὸ σκάνδαλο; Τὸ ἐρώτημα εἶναι οὐσιαστικό, γιατί τὸ σκάνδαλο τοῦ ἄλλου ἔχει μιὰ θεμελιακὴ λειτουργία: Γεμίζει τὰ δικά μας κενά, τὰ κενά τοῦ ἐγωισμοῦ μας. Εἶναι εὔκολο νὰ κατηγορήσουμε, εἶναι εὔκολο νὰ γκρεμίσουμε, ἀλλὰ εἶναι δύσκολο νὰ ποῦμε τὸν καλὸ λόγο, νὰ δουλέψουμε γιὰ τὸ κοινὸ καλό! Υἱοθετοῦμε ἐπιλογὲς ἀπάνθρωπες καταρχὴν γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν κάθε μορφῆς κρίση, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ὑπόθεση ἰδεολογίας, θεωρίας ἢ δομῶν, εἶναι πρωτίστως τὸ ἀποτέλεσμα τῆς λειτουργίας χωρὶς πραγματικὸ σκοπό, ἡ εἴσοδος σὲ ἕναν μηχανισμὸ κατάρρευσης καὶ φθορᾶς. Σήμερα ζοῦμε μὲ μοναδικὴ ἔνταση τὴν ποιοτικὴ ἀπώλεια τῶν ἐσωτερικῶν κριτήριων μιᾶς κοινωνίας ποὺ δὲν «κοινωνεῖ», ἀλλὰ μόνο «ἐπικοινωνεῖ» τὰ ἀδιάλειπτα κενά της. Ἡ «πραγματικὴ ζωὴ» δὲν εἶναι ἡ δική μας, ἀλλὰ τοῦ ἀλλοῦ. Ἐντούτοις ὀφείλουμε νὰ ἀναζητήσουμε τὴν δική μας ζωή, γιατί στὴν τελικὴ Κρίση τὸ δικό μας βιβλίο, τῆς ζωῆς μας, θὰ εἶναι ἀδειανό.

το είδαμε εδώ

Κωνσταντίνος Ι. Αντωνόπουλος, Περί "θετικής και αρνητικής ενέργειας"

Περί "θετικής και αρνητικής ενέργειας"

Κωνσταντίνος Ι. Αντωνόπουλος, θεολόγος M.Th.

Τα τελευταία χρόνια συχνά γίνεται λόγος για "θετική και αρνητική ενέργεια". Ο γενικός και αόριστος αυτός νεοεποχίτικος όρος δεν χρησιμοποιείται από τους γνώστες για να δηλώσει την καλή διάθεση και εσωτερική ευεξία που αισθάνεται κάποιος αλλά την «ενέργεια», πού πιστεύουν ότι υπάρχει και προέρχεται από όλο το σύμπαν.

Αυτή η δύναμη, λένε, μπορεί να ανακαλυφθεί και να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς του ανθρώπου.

Γράφουν σχετικά : «Η είσοδος του σπιτιού πρέπει είναι, σύμφωνα με το Φένγκ Σούι, «το στόμα του τσι», δηλαδή εκεί από όπου «μπαίνει» όλη η θετική ενέργεια. Φροντίστε, λοιπόν, η είσοδος να είναι καθαρή και φωτεινή και απομακρύνετε πράγματα που δεν χρειάζεστε και μπορεί να εμποδίζουν τη θετική ενέργεια να μπει».

Τη θεωρία περί "θετικής καί αρνητικής ενέργειας" χρησιμοποιούν συγκαλυμμένα, διάφορες ομάδες που ασχολούνται με την Αστρολογία, το Φένγκ Σούι,, τις θεραπείες Σιά Τσου, τη Γιόγκα, την αυτογνωσία, αυτοθεραπεία και αυτοβελτίωση .

Όπως έγραφε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, όλες αυτές οι ομάδες προβάλλουν ταυτόχρονα ως “γενική συνταγή” τη θετική σκέψη λέγοντας ό,τι «δεν υπάρχει καμιά πραγματικότητα εκτός από τον “εαυτό”, ο “εαυτός” δημιουργεί τα πάντα». Βλέπουμε δηλαδή ό,τι η πίστη στο Θεό υποκαθίσταται από την πίστη στον Εαυτό που ειδωλοποιείται και παίρνει τη θέση του Θεού. «Έχε πίστη», λένε, αλλά εννοούν μια «πίστη όχι στο πρόσωπο του Χριστού ή στον Τριαδικό Θεό ή σε οποιαδήποτε δύναμη έξω από τον εαυτό μας, αλλά πίστη στις δυνάμεις του ίδιου του εαυτού μας, δηλαδή μια διαβολική πίστη».

Η λεγόμενη θετική σκέψη δεν έχει καμία σχέση με τον καλό λογισμό της Ορθοδόξου παραδόσεώς μας. Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Αγιορείτης έλεγε για το θέμα αυτό ότι καλός λογισμός είναι να μπεις από αγάπη στη θέση του άλλου για να τον καταλάβεις και να του βρεις ελαφρυντικά, αν χρειάζεται. Μπαίνει δηλαδή για κάποιο λόγο ένας μοναχός στο κελλί ενός άλλου μοναχού και το βρίσκει πολύ ακατάστατο. Δεν σκανδαλίζεται, γιατί κάνει τον εξής καλό λογισμό: ο αδελφός αφιερώνει όλον τον χρόνο του στα πνευματικά και δεν έχει χρόνο να τακτοποιήσει το κελλί του.

Ο ίδιος μοναχός μπαίνει σε άλλο κελλί, όπου όλα είναι στην εντέλεια. Πάλι δεν σκανδαλίζεται, γιατί κάνει τώρα τον άλλο καλό λογισμό: ο αδελφός όπως είναι τακτοποιημένος εσωτερικά, έτσι έχει τακτοποιημένο και το κελλί του.

Με παραθρησκευτική ορολογία και χρησιμοποίηση εννοιών στις οποίες δίνουν άλλη ερμηνεία προσπαθούν μέσα από την υγεία, τη διατροφή, τη σωματική άσκηση, τη διακόσμηση χώρου, τη μουσική ( μουσική χαλάρωσης και διαλογισμού) να βάλουν στη ζωή μας ανατολικές κοσμοθεωρίες και παραδόσεις. Οι βουδιστές π.χ χρησιμοποιούν τον όρο «αύρα» εννοώντας την «ενέργεια» που για αυτούς υπάρχει διάχυτη σε όλο το σύμπαν («συμπαντική ενέργεια») και η οποία έχει κατά τη γνώμη τους θεϊκές ιδιότητες (ο θεός τους δηλ. είναι μια αφηρημένη δύναμη).

Οι ομάδες αυτές δεν κάνουν λόγο για Προσωπικό Θεό αλλά για ένα «Παγκόσμιο Συμπαντικό Πνεύμα»! Μια «Παγκόσμια Συμπαντική Ενέργεια». Αν μπορούμε γράφουν να κάνουμε λόγο για Θεό, τότε ο Θεός πρέπει να περιλαμβάνει την ολότητα αυτής της παγκόσμιας ενέργειας. Όλα τα όντα του ορατού και αοράτου κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκδηλωμένες μορφές, «προβολές» όπως τις λένε της θείας ουσίας. Προφανώς πρόκειται για μια από τις γνησιότερες μορφές πανθεϊσμού, κατά την οποία τα πάντα είναι «Θεός». Και αυτός ο εντός εισαγωγικών «Θεός» σε κάθε ομάδα έχει και διαφορετικό όνομα. Άλλος τον λέει «Συμπαντική Ενέργεια», άλλος τον λέει «Κοσμική Υπερσυνειδητότητα», άλλος τον λέει «Υπέρτατο Ένα», άλλος τον λέει «Εαυτό» (το Ε με κεφαλαίο). Ο καθένας τον ονομάζει όπως θέλει. Έτσι το βασικό θεώρημα της Νέας Εποχής λέει: Τα πάντα είναι Ένα. Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Τα πάντα προέρχονται από το Ένα δια «προβολής» ή «εκροής» και ταυτίζονται κατ' ουσίαν με το Ένα. (Βλ. Ολιστική Κοσμολογία-Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου).

Η λέξη ενέργεια/ενέργειες με διαφορετική βέβαια έννοια αναφέρεται 7 φορές στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου (Εφ. 1:19-20, Εφ. 3:7, Εφ. 4:16, Κολ. 1:29, Κολ. 2:12, 2 ,Θεσ. 2:9, 2, Θεσ. 2:11).

Η θεωρία περί "θετικής και αρνητικής ενέργειας" δεν έχει σχέση με την Ορθοδοξία γιατί αποδίδει τις ενέργειες του Ενός, Αγίου και Τριαδικού Θεού σε χωροταξικά και περιβαλλοντολογικά αίτια που αποδεσμεύουν την ευτυχία και την ευλογία στη ζωή μας από τον Θεό. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση εκτός από την άκτιστο θεία ενέργεια υπάρχουν και δυο κτιστές. Μία δαιμονική και μία ουδέτερη. Στην ουδέτερη ενέργεια υπάγονται οι κτιστές ενέργειες (π.χ ηλεκτρική, πυρηνική).

Όταν στην Ορθοδοξία μιλούμε για ενέργεια, εννοούμε τη θεία Χάρη που ανήκει ουσιαστικά στη φύση του Θεού και ταυτίζεται με τη θεία ενέργεια – τις άκτιστες δηλαδή ενέργειές που ο προσωπικός Τριαδικός Θεός (και όχι μια αφηρημένη δύναμη διάχυτη στο σύμπαν) αποστέλλει σε κάθε πλάσμα του, για συντήρηση, ζωή, αναγέννηση και σωτηρία.

Υπάρχουν πολλά είδη Ενέργειας του Θεού και από τούς Πατέρες δίνονται διάφορα ονόματα, ανάλογα με τα αποτελέσματά της, όπως λ. χ. γίνεται λόγος για την ζωοποιό Ενέργεια, την ουσιοποιό, την σοφοποιό, την θεοποιό. Ο Θεός είναι αμέθεκτος και μεθεκτός. Αμέθεκτος ως [προς] την ουσία και μεθεκτός στις ενέργειες.

Ο απόστολος Παύλος γράφει · “ει δε χάριτι, ουκέτι εξ έργων· επεί η χάρις ουκέτι γίνεται χάρις” (Ρωμ. Ια’ 6). “Η χάρις το Θεού και η δωρεά εν χάριτι τη του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού εις τους πολλούς επερίσσευσε” (Ρωμ. ε’ 15). Δόθηκε δηλαδή αυτή η Χάρη του Χριστού ως δωρεά του Θεού και δόθηκε με το παραπάνω και περίσσευσε μάλιστα.

Η χάρις του Θεού είναι η πραγματικά θετική ενέργεια, η οποία χορηγείται ασχέτως τόπου και χρόνου. Εκείνο που χρειάζεται είναι ο τρόπος και όχι ο τόπος και η τοποθέτηση αντικειμένων στο χώρο. Και ο τρόπος είναι ή μετάνοια και ή συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

πηγή

Το είδαμε εδώ

Ὁ «Ἐπιτάφιος» κόπηκε, τὸ Ἰσλὰμ καὶ οἱ λαοὶ τῶν Σλάβων ἦρθαν

ἐφημ. «Δημοκρατία»
07.01.2017, Εὔη Πανταζοπούλου

.             Τὸ ὑπ. Παιδείας καταργεῖ τὴν ἱστορικὴ συνέχεια. Ποιοὶ πολεμοῦν τὴ σημασία τοῦ ἐκπολιτιστικοῦ ἔργου τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου; Τί λένε οἱ φιλόλογοι γιὰ τὴν ὑποβάθμιση
.             Μὲ πρόσχημα τὸν ἐξορθολογισμὸ τῶν προγραμμάτων σπουδῶν καὶ ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν ἐξοικονόμηση προσωπικοῦ τὰ τελευταῖα χρόνια τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας ἔχει καταφέρει νὰ «ἐξαφανίσει» σημαντικὰ κεφάλαια ἀπὸ τὰ μαθήματα ποὺ διδάσκονται σὲ γυμνάσιο καὶ λύκειο. Ἐπὶ ὑπουργίας Νίκου Φίλη στὸ στόχαστρο βρέθηκαν κυρίως τὰ φιλολογικὰ μαθήματα, καὶ συγκεκριμένα ἡ Ἱστορία, τὰ Ἀρχαῖα καὶ τὰ Νέα Ἑλληνικά. Ὡστόσο, οἱ… περικοπὲς ἔχουν ἀγγίξει τὴν πλειονότητα τῶν μαθημάτων. Πρόσφατο παράδειγμα εἶναι τὸ πλῆγμα ποὺ δέχθηκε τὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στὴ γ´ λυκείου μὲ τὴν κατάργηση τῆς διδασκαλίας τοῦ «Ἐπιταφίου» τοῦ Περικλῆ. Τὸ ζήτημα ἀνέδειξε ὁ Πανελλήνιος Σύλλογος Ἀναπληρωτῶν Φιλολόγων μὲ κείμενό του, τὸ ὁποῖο ὑπέγραψαν 70 ἐκπαιδευτικοὶ καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου.
.             Στὴν ἀνακοίνωση τονιζόταν χαρακτηριστικά: «Τὴν ὥρα ποὺ ὑπογραμμίζεται ἡ ἀναγκαιότητα τῆς καλλιέργειας τῆς ἰδέας τῆς Δημοκρατίας στὶς συνειδήσεις τῶν νέων, κρίνεται σκόπιμη ἡ κατάργηση τῆς διδασκαλίας τοῦ “Ἐπιταφίου” τοῦ Περικλῆ. Δηλαδή, τὸ μάθημα γιὰ τὴν ἀξία τῆς Δημοκρατίας ἐξοβελίζεται ὁριστικὰ ἀπὸ τὰ σχολεῖα τῆς χώρας μας, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ τὰ ὑποκριτικὰ δάκρυα γιὰ τὴν ἀδιαφορία τῆς νεολαίας πρὸς τὰ κοινὰ καὶ τοὺς θεσμοὺς ἀφθονοῦν».
.             Ὁ σύλλογος ἐξέφραζε παράλληλα τὸν προβληματισμό του γιὰ τοὺς σκοποὺς ποὺ ἐξυπηρετεῖ γενικότερα ἡ ὑποβάθμιση τῶν ἀνθρωπιστικῶν σπουδῶν: «Ἐνῶ ἀπὸ παντοῦ ἐπισημαίνεται ἡ ἐπιθυμία δημιουργίας ἑνὸς ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος ποὺ θὰ ἀναδεικνύει τὶς δεξιότητες κάθε μαθητῆ καὶ θὰ δημιουργεῖ ἄρτιες προσωπικότητες, γινόμαστε μάρτυρες ἑνὸς ὀξύμωρου σχήματος. Οἱ ἀνθρωπιστικὲς σπουδές, πάνω στὶς ὁποῖες ὀφείλει νὰ βασίζεται τὸ φιλόδοξο αὐτὸ ἐγχείρημα, παραγκωνίζονται ἀπὸ τὸ δημόσιο σχολεῖο».

Ἐξορθολογισμὸς

.             Πρὸ μηνῶν ὁ πρώην ὑπουργὸς Παιδείας ἀνακοίνωσε «περικοπὲς» καὶ στὰ μαθήματα τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν λυκείου, στὸ πλαίσιο τοῦ ἐξορθολογισμοῦ τῶν προγραμμάτων σπουδῶν τῶν δύο γνωστικῶν ἀντικειμένων.
.             Εἰδικότερα, εἶχε ἀποστείλει ἐγκύκλιο στὰ σχολεῖα τῆς Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία στὴν Ἱστορία τῆς α´ τάξης θὰ διδάσκονται συνοπτικὰ καὶ δὲν θὰ ἐξετάζονται τὰ κεφάλαια «Ὁ πρῶτος καὶ ὁ δεύτερος Ἑλληνικὸς Ἀποικισμός», «Ἡ σημασία τῶν Περσικῶν Πολέμων», «Ὁ Πελοποννησιακὸς Πόλεμος» καὶ «Ὁ Φίλιππος ´΄ καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Κράτος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου». Ἀντίστοιχα, στὴν Ἱστορία τῆς β´ λυκείου θὰ διδάσκονται συνοπτικὰ τὸ Ἰσλὰμ καὶ οἱ λαοὶ τῶν Σλάβων καὶ τῶν Βουλγάρων, καὶ θὰ παραλείπονται βασικὰ γεγονότα σχετικὰ μὲ τὴν ἐγκατάστασή τους στὴ Βαλκανική, στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Ἀφρική. Ἐπιπλέον, δὲν θὰ διδάσκεται ἡ συγκρότηση τῶν ἑλληνικῶν κρατῶν στὴ φραγκοκρατία.
.             Αὐτὴ ἡ κίνηση τοῦ πρώην ὑπουργοῦ Παιδείας εἶχε προκαλέσει σάλο, μὲ τὴν Ἑταιρεία Ἑλλήνων Φιλολόγων (ΕΕΦ) νὰ κάνει λόγο «γιὰ ὀλέθρια καὶ αὐθαίρετη ἀπόφαση… μὲ ἀποτέλεσμα τὸ σχολεῖο νὰ παρέχει στοὺς μαθητὲς ἐλλιπῆ γνώση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ στὴ συνέχεια καὶ στὴ διαχρονία του. Ἀποσιωπᾶται ἔτσι ἡ οὐσία τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ ἐξάπλωσή του σὲ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο, ἡ ἑνότητά του, ὅπως τὴν πέτυχε ὁ Φίλιππος Β´, ὁ βασιλιὰς τῆς Μακεδονίας, ἡ οἰκουμενικὴ διάσταση καὶ ἡ σημασία τοῦ μέσω τοῦ ἐκπολιτιστικοῦ ἔργου τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου». Ἡ ἐταιρία εἶχε ἐπισημάνει ἀκόμη ὅτι τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὁδηγεῖ «στὴν πλήρη ἄγνοια ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τῶν θεμελιωδῶν αὐτῶν σελίδων τῆς Ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας, καὶ συρρικνώνει τὴν ἀνθρωπιστικὴ παιδεία καὶ τὴ μόρφωση τῶν νέων μας».

Κακὲς ἐπιδόσεις

.             Μιλώντας στὴν «κυριακάτικη δημοκρατία» ὁ πρόεδρος τοῦ Πανελλήνιου Συλλόγου Ἀναπληρωτῶν Φιλολόγων Κώστας Μπουζιάνος σημειώνει: «Τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας καταργεῖ τὴν ἱστορικὴ συνέχεια. Δὲν μπορεῖ μία περίοδος νὰ παρουσιάζεται εἴτε περιληπτικὰ ἢ ἀποσπασματικά. Πρέπει νὰ παρουσιάζεται σὲ ὅλη της τὴν ἐξέλιξη, ὡς αἴτιο καὶ ἀποτέλεσμα». Μάλιστα, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἔλλειψη διδακτικῆς συνέχειας ἔχει συμβάλει στὶς κακὲς ἐπιδόσεις τῶν ὑποψηφίων στὶς πανελλαδικὲς στὸ συγκεκριμένο μάθημα. Χαρακτηριστικὰ λέει: «Πρέπει νὰ ὑπάρχει ἐμβάθυνση καὶ ἄρα πρέπει νὰ ὑπάρχει καὶ ὁ ἀπαραίτητος χρόνος, ὥστε ὁ ἐκπαιδευτικὸς νὰ ἀνατρέξει στὶς κατάλληλες πηγές, στὰ παραθέματα, στοὺς χάρτες κ.λπ.». Σὲ κάθε περίπτωση, οἱ περικοπὲς στὰ μαθήματα τοῦ γυμνασίου καὶ τοῦ λυκείου δὲν εἶναι «ἐπίτευγμα» μόνο τῆς σημερινῆς κυβέρνησης. «Οἱ περικοπὲς ἔχουν ξεκινήσει ἀπὸ τὸ 2011, ἐπὶ ὑπουργίας Ἀρβανιτόπουλου, Κουράκη κ.λπ., καὶ φυσικὰ συνεχίστηκαν καὶ ἐπὶ Φίλη, προκειμένου νὰ ὑπάρξει ἐξοικονόμηση προσωπικοῦ. Βαφτίζεται “ἐξορθολογισμὸς τῆς διδακτέας ὕλης”, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ ἐπιδιώκουν εἶναι λιγότερες προσλήψεις προσωπικοῦ καὶ εἰδικότερα φιλολόγων», ὑπογραμμίζει ὁ κ. Μπουζιάνος καὶ προσθέτει ὅτι οἱ μειώσεις καὶ οἱ καταργήσεις τῆς ὕλης στὰ φιλολογικὰ μαθήματα προκαλοῦν προβλήματα γλωσσικῆς παιδείας.
.             Σημειώνει χαρακτηριστικά: «Τὰ φιλολογικὰ μαθήματα συντελοῦν στὴν ποιότητα τῆς γλωσσικῆς παιδείας. Δεχόμαστε παράπονα ἀπὸ καθηγητὲς ἄλλων εἰδικοτήτων ὅτι τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦν νὰ ἀναπτύξουν ἕνα θεώρημα ἢ νὰ καταλάβουν μία ἄσκηση. Ἔχει ἐκφραστεῖ δυσαρέσκεια καὶ ἀπὸ πολλοὺς κλάδους ὅτι οἱ μαθητὲς δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν ἕνα κείμενο ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ἐκφραστοῦν σωστά. Ἀποροῦμε, λοιπόν, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μειώνονται οἱ ὧρες διδασκαλίας τῶν φιλολογικῶν μαθημάτων στὴ Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση ἐνῶ εἶναι τόσο σημαντικὰ γιὰ τοὺς νέους».

Τὸ μένος τοῦ πρώην ὑπουργοῦ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὰ Θρησκευτικά!

.             Ἀπὸ τὴ μανία τοῦ Νίκου Φίλη νά… περικόψει ὧρες καὶ προσωπικὸ δὲν γλίτωσε οὔτε τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, αὐτὴν τὴ φορὰ στὸ ὁλοήμερο δημοτικό. Ἡ ἀπόφαση περιορισμοῦ τοῦ ὡρολόγιου προγράμματος ἀπὸ 35 ὧρες ἐβδομαδιαίως σὲ 30 εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ μετατραποῦν τὰ Θρησκευτικὰ σὲ μονόωρο μάθημα ἀπὸ δίωρο στὴν Ε´ καὶ τὴ ϛ´ δημοτικοῦ. Ἡ ἀντίδραση τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων (ΠΕΘ) ἦταν ἄμεση καὶ κάτι παραπάνω ἀπὸ ὀργισμένη, καθὼς πίσω ἀπὸ τὴ μείωση τῶν ὡρῶν διέβλεψε μία προσπάθεια νὰ μετατραπεῖ τὸ μάθημα «σὲ θρησκειολογία ἢ σὲ ἕνα πολυθρησκειακὸ σοῦπερ μάρκετ θρησκειῶν».
.             Σύμφωνα μὲ τὴν ἕνωση, τὸ ὑπουργεῖο «κατὰ παράβαση κάθε συνταγματικῆς ἐπιταγῆς, ἐντελῶς προκλητικά, μείωσε τὶς ὧρες διδασκαλίας καὶ οὐσιαστικὰ καταργεῖ τὴ διδασκαλία τοῦ μαθήματος, ἂν συνυπολογίσει κανεὶς τὸ γεγονὸς ὅτι ἤδη σὲ πολλὰ δημοτικὰ σχολεῖα γίνεται ἐλλιπὴς διδασκαλία ἢ δὲν πραγματοποιεῖται καθόλου τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν».
.             Ἀναφερόμενη στὸν πρώην ὑπουργὸ Παιδείας, ἡ ΠΕΘ τόνισε: «Φανέρωσε περίτρανα τὸ μένος καὶ τὴν ἀπαξίωσή του πρὸς τὴ διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικὴ ἀγωγῆς στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο». Παράλληλα, τὸν κατηγόρησε: «Δὲν ἐξετάζει παιδαγωγικὰ τὰ θέματα αὐτὰ διότι, καθὼς φαίνεται γιὰ ἀκόμη μία φορά, εἶναι ἐγκλωβισμένος στὶς κομματικές του ἰδεοληψίες. Ἔτσι, “ξαναχτυπᾶ” σὲ ἕνα καθαρὰ ἐθνικὸ θέμα ἀγωγῆς, ἐπιχειρώντας ἀπερίσκεπτα καὶ ἐπιπόλαια νὰ μειώσει καὶ νὰ ὑποτιμήσει τὸ μάθημα ἐκεῖνο ποὺ διδάσκει τὶς ἀξίες τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλπίδας, τῆς αὐτοθυσίας καὶ τῆς προσφορᾶς πρὸς τὸν “ἄλλον” ὡς ἀδελφὸ καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς συνάνθρωπο».

Οἱ μεγάλοι χαμένοι στὸ πρόγραμμα μὲ τὶς ὧρες διδασκαλίας!

.             Τὸ «μαχαίρι» τοῦ ὑπουργείου Παιδείας δὲν περιορίστηκε μόνο στὴν ὕλη τῶν μαθημάτων, ἀλλὰ καὶ στὶς ὧρες διδασκαλίας τους. Μάλιστα, φαίνεται ὅτι στὸ νέο ὡρολόγιο πρόγραμμα, τοῦ ὁποίου ἡ ἐφαρμογὴ ξεκίνησε τὴ φετινὴ χρονιά, οἱ μεγάλοι χαμένοι ἦταν τὰ φιλολογικὰ μαθήματα. Εἰδικότερα, στὸ γυμνάσιο μειώθηκε ἡ διδασκαλία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν κατὰ μία ὥρα καὶ στὶς τρεῖς τάξεις. «Τὸ ἀρνητικὸ σενάριο εἶναι ὅτι πλέον δὲν θὰ ἐξετάζονται οὔτε στὸ τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς», σημειώνει ὁ πρόεδρος τοῦ Πανελλήνιου Συλλόγου Ἀναπληρωτῶν Φιλολόγων.
.             Τὴν ἴδια ὥρα, στὴ γ´ λυκείου μειώθηκαν καὶ οἱ ὧρες διδασκαλίας τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τρεῖς σὲ δύο. «Δηλαδή, καλεῖται ὁ φιλόλογος νὰ διδάξει ὅλες τὶς ἱστορικὲς περιόδους ἀπὸ τὸν Εὐρωπαϊκὸ Διαφωτισμὸ ἕως τὴ Μεταπολίτευση μέσα σὲ δύο διδακτικὲς ὧρες κάθε ἑβδομάδα. Ἐπιπλέον, σὲ αὐτὲς τὶς ὧρες ὁ ἐκπαιδευτικὸς θὰ πρέπει νὰ ὑποστηρίξει τὸ μάθημα διδακτικὰ καὶ ὄχι νὰ κάνει μία ἁπλὴ ἱστορικὴ ἀφήγηση. Ὅπως γίνεται κατανοητό, ὁ χρόνος αὐτὸς δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ τὴν κάλυψη τῆς ὕλης. Μάλιστα, φέτος τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας παραπέμπει τοὺς διδάσκοντες σὲ συγκεκριμένες ἰστοσελίδες γιὰ νὰ ἀξιοποιήσουν ὑλικό, πράγμα ποὺ εἶναι ἀδύνατο» ἀναφέρει ὁ κ. Μπουζιάνος.

Τί συμβαίνει στὰ ΕΠΑ.Λ.

.             Στὸ λύκειο οἱ περικοπὲς ἔχουν «χτυπήσει τὴν πόρτα τῶν ΕΠΑ.Λ. ἤδη ἀπὸ τὸ 2012. Συγκεκριμένα, ἔχει ἐξοβελιστεῖ τὸ μάθημα τὶς Ἱστορίας, καθὼς πλέον διδάσκεται μόνο στὴν α´ τάξη. Σύμφωνα μὲ τοὺς φιλολόγους, τὸ μάθημα παρουσιάζεται πολὺ περιληπτικά, ἐνῶ εἶναι ἐνδεικτικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλες οἱ ἱστορικὲς περίοδοι, ἀπὸ τοὺς ἀρχαϊκοὺς χρόνους ἕως τὴ νεότερη ἱστορία, ἔχουν συμπεριληφθεῖ μόνο σὲ ἕνα βιβλίο. Στὴν ἴδια βαθμίδα ἔχει χαθεῖ μία ὥρα ἀπὸ τὰ Νέα Ἑλληνικὰ ἀπὸ τὸ ἑβδομαδιαῖο πρόγραμμα κάθε τάξης.
.             Ταυτόχρονα, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ κ. Μπουζιάνος, στὸ γενικὸ λύκειο «ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τοῦ “Ἐπιταφίου” τοῦ Περικλῆ, μετρᾶμε καὶ τὴν ἀπώλεια τῶν Λατινικῶν στὴ β´ τάξη, ὅπου τὸ μάθημα καταργήθηκε, καὶ ἀπέμεινε μόνο ἕνα τρίωρο στὴ γ´. Ἐπιπλέον, στὴ β’ λυκείου μειώθηκαν οἱ ὧρες τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν Ὁμάδας Προσανατολισμοῦ καὶ πλέον στὸν Ρητορικὸ Λόγο διδάσκεται μόνο Λυσίας καὶ ὄχι Δημοσθένης καὶ Ἰσοκράτης. Εἶναι πρωτοφανὲς νὰ προχωροῦν σὲ τέτοιες περικοπὲς γιὰ τὸν δῆθεν ἐξορθολογισμὸ τῶν προγραμμάτων σπουδῶν, ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ παιδαγωγικὰ καὶ τὰ ἐπιστημονικὰ κριτήρια».
.             Σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο, «δυστυχῶς μέχρι σήμερα δὲν ἔχουν εἰσακουστεῖ οἱ προτάσεις μας ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας, ὡστόσο θὰ ἐπιδιώξουμε νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὴν ἡγεσία του». Ὁ Πανελλήνιος Σύλλογος Ἀναπληρωτῶν Φιλολόγων ζητάει νὰ μὴ χαθεῖ καμία διδακτικὴ ὥρα ἀπὸ τὰ Ἀρχαία Ἑλληνικά, καθὼς -ὅπως ἐπιχειρηματολογεῖ- δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα μάθημα «ποὺ διδάσκει μόνο γραμματικὴ καὶ συντακτικό, ἀλλὰ καὶ λεξιλόγιο, διδάσκει δηλαδὴ τὴ συνάφεια μεταξὺ ἀρχαίων καὶ νέων ἑλληνικῶν».
.             Ὁ κ. Μπουζιάνος καταλήγει: «Τὰ νέα ἑλληνικὰ βασίζονται στὰ ἀρχαῖα. Ἀκόμη καὶ ἡ μία ὥρα ποὺ χάνεται εἶναι πολύτιμη σὲ ἕνα μάθημα μὲ τρία σκέλη (γραμματική, συντακτικὸ καὶ ἐτυμολογικό). Ἐμεῖς ζητᾶμε νὰ ἐνισχυθεῖ τὸ γλωσσικὸ μάθημα καὶ στὸ γυμνάσιο καὶ στὸ λύκειο, ἀφοῦ ἡ διδασκαλία τοῦ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὰ ὑπόλοιπα μαθήματα. Οὐσιαστικά, τὰ Ἀρχαῖα εἶναι ἕνα μάθημα διάπλασης τῆς προσωπικότητας».

Το μήλο του Παραδείσου- Γέροντας Τιμόθεος ο Ρώσος(+1848)

 

Είχαμε κάποτε στο Βαλαάμ (νησί της Ρωσίας με περίφημο κοινόβιο μοναστήρι) έναν καλόγερο πνευματικό μου αδελφό. που μου άνοιξε την καρδιά του και μου είπε ότι ως εκείνη την στιγμήπροσευχόταν έχοντας αφιερώσει στην προσευχή όλη του την διάνοια και με την καρδιά να καίγεται από θεία φλόγα αγάπης και γινόταν άλλος άνθρωπος, άλλαζε ολοκληρωτικά συχνά βρισκόταν σε έκσταση και φαινόταν να΄ ναι μαζί μ΄ αυτούς που βρίσκονταν κιόλας στον Παράδεισο. 

 Έβλεπε πλήθη αγγέλων, αγίων και άλλων εκλεκτών του Θεού, έβλεπε δέντρα διάφορα με υπέροχους καρπούς, μα πιο πολύ απ΄ όλα τραβούσε την προσοχή του ένα και μοναδικό δέντρο, το πιο υπέροχο απ΄ όλα, που οι καρποί του μοιάζανε συνηθισμένα μήλα. Αυτό το δέντρο το εθαύμαζε ιδιαίτερα και δεν ήθελε να κουνήσει από κοντά του. 

Έρχεται λοιπόν και τον πλησιάζει ένα παλληκάρι με λαμπρή φορεσιά και χρυσό ζωνάρι κι τον ρωτάει :
- Τί στέκεσαι και θαυμάζεις εκεί ; Θέλεις να δοκιμάσεις ετούτα τα φρούτα ;
Ο μοναχός του απάντησε :
- Αν ήταν τούτο δυνατό, πολύ θα τόθελα.
Το παλληκάρι έκοψε ένα μήλο, του τόδωσε και τον πρόσταξε να το φάει. Όταν τόφαγε, τότε βρέθηκε ξαφνικά στο κελλί του να κάνει προσευχή. Και τόσο γλυκιά και νόστιμη έμεινε στο στόμα του η γεύση του μήλου που δεν μπορούσε να την περιγράψει με ανθρώπινα λόγια και τίποτα στον κόσμο δεν του φάνηκε αντάξιό της. Ό,τι είναι γλυκό και νόστιμο σ΄ αυτό τον κόσμο, είναι γλυκό και νόστιμο όταν το δοκιμάζεις, όταν δηλ. είναι ακόμα μέσα στο στόμα σου, ύστερα όμως το ξεχνάς.Όμως ο καρπός του Παραδείσου είναι αλλιώτικος. Πέρασαν δέκα χρόνια κι ακόμα υπάρχει στο στόμα του η γλύκα.
Μολονότι ο γέρων Τιμόθεος μιλούσε για κάποιον άλλο, υποθέτω πως αυτός ο ίδιος αξιώθηκε αυτή την αγγελική ζωή. Στον Άθωνα εγκαταβίωσε στο κελλί του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στο Παλιομονάστηρο. Ετελειώθη στα 1848.

 "ΠΡΩΤΑΤΟΝ", ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 1984, αριθ. 10, σελ. 55.

πηγή

το είδαμε εδώ

Γιατί λέμε τα κλειδιά του Παραδείσου και όχι το κλειδί;

Έκανε ο Θεός τον Παράδεισο για του Δίκαιους. Έκανε τον άδη για τους αμαρτωλούς. Έκλεισε και τον Παράδεισο, έκλεισε και τον άδη, αλλά τα κλειδιά του άδη τα κράτησε ο Ίδιος. Έτσι βλέπουμε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη: «και έχω τας κλεις του θανάτου και του άδου» (Αποκ. α’, 18). Τα κλειδιά του Παραδείσου, τα έδωκε στους Αποστόλους Του, στο πρόσωπο του Πέτρου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των Ουρανών» (Ματθ. ις’, 19). Ενώ λοιπόν τα κλειδιά του άδη, βρίσκονται στα χέρια του Ίδιου του Θεού, τα κλειδιά του Παραδείσου, τα εμπιστεύτηκε στα χέρια των ανθρώπων…

Αν θέλει ο άνθρωπος να κολαστεί στον άδη, τα κλειδιά δεν τα έχει! Αν θέλει ο άνθρωπος να σωθεί, να πάει στον Παράδεισο τα κλειδιά του Παραδείσου, τα κρατάει!!!.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει, ότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού, να είναι δύσκολο να κολάζονται οι άνθρωποι και για αυτό δεν τους έδωσε τα κλειδιά του άδη. Να είναι όμως εύκολο να σώζονται και για αυτό τους έδωσε τα κλειδιά του Παραδείσου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των ουρανών». Λοιπόν, ώ Παράδεισε εμείς μπορούμε να σε κερδίσουμε, δεν μπορούμε όμως να σε καταλάβουμε!.
Γιατί όμως λέει «και δώσω σοι τας κλεις»; «τα κλειδιά»;. Δεν μπορούσε να πει απλώς «το κλειδί»; Με ένα κλειδί, δεν ανοίγεται άραγε ο Παράδεισος;
Τα κλειδιά είναι πολλών ειδών, αυτό θέλει να πει. Το κλειδί μπορεί να είναι χρυσό, μπορεί να είναι σιδερένιο, μπορεί να είναι και ξύλινο ακόμα. Το ξύλινο, είναι του φτωχού. Ο φτωχός με τη φτώχεια του μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο. Το χρυσό είναι του πλουσίου. Ο πλούσιος χρησιμοποιώντας σωστά τον πλούτο του, μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο, να σωθεί. Το σιδερένιο, ας πούμε ότι είναι όλες οι άλλες κατηγορίες των ανθρώπων, που δεν είναι ούτε πλούσιοι, ούτε φτωχοί. Και εκείνοι μπορούν να «ανοίξουν» τον Παράδεισο, να σωθούν. Ώστε εύκολα μπορεί να σωθεί και φτωχός και πλούσιος και κάθε άνθρωπος! Ω! Παράδεισε, μπορούμε να σε κερδίσουμε αλλά δεν μπορούμε να σε καταλάβουμε!
O Xριστός ατενίζει από τα ύψη του Σταυρού όλους τους ανθρώπους της γης και λέει. «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο».! (Ιωανν ις,33)
Ο Παράδεισος, είναι για όλους μας. Λίγη προσπάθεια χρειάζεται.

Ηλία Μηνιάτη, εκκλησιαστικού ρήτορα και Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων, +1714,

Ορθόδοξες Απαντήσεις,

πηγή

Το απόρρητο της Εξομολόγησης

                                          

Κάποιοι δυσκολεύονται νά προσέλθουν στό πανίερο Μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως μέ τήν σκέψη ὅτι ὑπάρχει πιθανότητα ὁ Πνευματικός νά κοινοποιήσει τήν ἐξομολόγησή τους. Αὐτό βεβαίως εἶναι ἕνα ἀκόμη δαιμονικό τέχνασμα πού σκοπό ἔχει νά τούς κρατήσει μακρυά ἀπό τό Μυστήριο καί τή λύτρωση πού παρέχει.«Τό Μυστήριο εἶναι «ἀπόρρητο». Δέν ἔχει δικαίωμα οὔτε ὁ Πνευματικός ν'άνακοινώσει τίποτε ἀπ'όσα ἀκοῦσε στήν Ἐξομολόγηση, οὔτε ἄλλος κανείς νά ζητήσῃ ἤ ν" ἀπαιτήσῃ πληροφορίες» .

Τό ἀπόρρητο τῆς Ἐξομολογήσεως, ἀναγνωρίζεται καί ἀπό τόν νόμο.
«Σύμφωνα μέ τόν κώδικα τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου 983 πάρ.1: «τό ἀπόρρητο τοῦ ἐξομολογητηρίου εἶναι ἀπαραβίαστο, ἑπομένως εἶναι ἀπόλυτα ἀπαγορευτικό γιά ἕναν Ἐξομολόγο νά παραδώσει μέ ὁποιονδήποτε τρόπο ἕνα μετανοήσαντα μέ λόγια ἤ ὁποιαδήποτε συμπεριφορά καί γιά κανένα λόγο». Οἱ ἱερεῖς ὀφείλουν νά μήν ἀποκαλύπτουν ὅ,τι ἔχουν μάθει κατά τή διάρκεια μίας Ἐξομολογήσεως σέ κανένα, ἀκόμα καί ἄν ἀπειλεῖται ἡ ἴδια τους ἡ ζωή ἤ ἡ ζωή ἄλλων (ἐδῶ ἔγκειται καί ἡ μοναδικότητα τοῦ Ἀπορρήτου του Ἐξομολογητηρίου… Γιά ἕναν Πνευματικό, ἡ παραβίαση τοῦ ἀπορρήτου θά τόν ὁδηγοῦσε αὐτόματα σέ μοιραία καταδίκη καί ἀφορισμό, ἀποδοθέντα ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς (κώδ. τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, 1388 παρ.1)» .

Ὁ Πνευματικός μας εἶναι ἀνθρωπίνως ὁ ἰατρός-θεραπευτής τῆς ψυχῆς μας. Ἀπαιτεῖται λοιπόν νά τόν περιβάλλουμε μέ τήν ἀνάλογη ἐμπιστοσύνη.
Τόν ἐπιλέγουμε προσεκτικά ἔπειτα ἀπό πολλή προσευχή προσέχοντας ὥστε νά εἶναι πρόσωπο μέ πίστη ἀσκητική ζωή καί ἀρετή καί νά ἔχει τήν καλή μαρτυρία τῶν πιστῶν. Ἀπό τήν στιγμή πού θά τόν βροῦμε θά πρέπει νά ἐξομολογούμαστε τακτικά καί νά μήν τόν ἐγκαταλείπουμε. Πολλές φορές ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καί ὄχι ὁ Πνευματικός γινόμαστε αἰτία κοινοποίησης τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, ὅταν τήν ἐμπιστευόμαστε σέ ἀκατάλληλα πρόσωπα, τά ὁποῖα δέν ἔχουν κἄν τήν ἰδιότητα τοῦ πνευματικοῦ.

Ὅμως τό Μυστήριο καί ὅλα ὅσα λέγονται ὡς συμβουλές, κατευθύνσεις, ἐπιτίμια στή διάρκειά του εἶναι ἀπόρρητα ὄχι μόνο γιά τόν Πνευματικό ἀλλά καί γιά τόν ἐξομολογούμενο.Ὁ Ἐξομολογούμενος» δέν «πρέπει ν” ἀνακοινώνει όσα ἄκουσε, διότι αὐτά ἰσχύουν μόνο γιά τή δική του περίπτωση. Σ' άλλον, ἄλλο φάρμακο, ἀνάλογα μέ τήν ἰδιοσυγκρασία του, καί τήν ἰδιαιτερότητά του θά δώσῃ ὁ Πνευματικός» .

Χαρακτηριστικό εἶναι τό παράδειγμα τοῦ Ἀββᾶ Ἰωσήφ ἀπό τό Γεροντικό ὅπου διαφαίνεται ἡ διαφορετική, ἀνάλογα μέ τό πρόσωπο τοῦ ἐξομολογουμένου, καθοδήγηση καί ἡ ἐξατομικευμένη ἀγωγή ἡ ὁποία προσφέρεται στήν ἐξομολόγηση ἀπό τούς διακριτικούς Πνευματικούς πατέρες ὅπως ὁ Γέρων Ἰωσήφ. Στό περιστατικό αὐτό παρουσιάζεται καί ὁ σκανδαλισμός πού μπορεῖ νά προκύψει ἀπό τήν κοινοποίησή σέ κάποιον ἄλλον τῆς συμβουλῆς-καθοδήγησης πού πῆρε αὐτός πού ἐξομολογήθηκε.
 Στό παράδειγμά μας ἐνῶ οἱ δύο μοναχοί ἐρώτησαν τό ἴδιο πρᾶγμα τόν Ἀββᾶ Ἰωσήφ πῆραν διαφορετικές ἀπαντήσεις. Ἐπειδή ὁ ἕνας εἶπε στόν ἄλλο τήν ἀπάντηση προέκυψε σκανδαλισμός τόν ὁποῖο τακτοποίησε ὁ Γέροντας Ἰωσήφ.

Τό ἐρώτημα πού τοῦ ἔθεσαν χωριστά ὁ καθένας ἦταν ἄν ἔπρεπε νά ἀφήσουν τά πάθη νά εἰσέλθουν μέσα τους καί ἐκεῖ νά τά πολεμήσουν ἤ νά τά κόψουν εὐθύς ἐξ ἀρχῆς. Ὁ Γέροντας στόν μέν ἕνα συνέστησε: «ἄφες αὐτά εἰσελθεῖν καί πολέμησον μετ’ αὐτῶν», καί αὐτό γιά νά γίνῃ δοκιμότερος. Στόν ἄλλο ὅμως πού ἦταν πνευματικά πιό ἀδύνατος τοῦ εἶπε: «Μή ἀφήσῃς ὅλως εἰσελθεῖν τά πάθη, ἀλλ’ εὐθέως ἔκκοψον αὐτά» . Κατόπιν συζήτησαν μεταξύ τους ὅ,τι τούς εἶπε ὁ Γέροντας καί σκανδαλίσθηκαν γιά τήν διαφορετική ἀπάντηση στήν ἴδια ἐρώτηση. Ὁ Γέροντας τούς ἔλυσε τόν σκανδαλισμό λέγοντάς τους ὅτι στόν καθένα εἶπε αὐτό πού τοῦ ἦταν τό πλέον συμφέρον γιά τήν πνευματικό του ἀγῶνα.

Πολλές φορές δημιουργοῦνται «μπερδέματα», σκανδαλισμοί καί παρερμηνεῖες ἀπό αὐτήν τήν ἀνακοινωση πού κάνουν κάποιοι ἐξομολογούμενοι τῶν ὅσων εἰπώθηκαν στήν ἐξομολόγηση.Πρέπει νά τό καταλάβουμε. Τό ἀπόρρητο τῆς Ἐξομολόγησης δέν ἰσχύει μόνο γιά τόν Πνευματικό ἀλλά καί γιά τόν ἐξομολογούμενο. Τό φάρμακο τοῦ ἑνός μπορεῖ νά ἀποδειχθεῖ φαρμάκι γιά τόν ἄλλο.Ὁ πνευματικός θεραπευτής εἶναι ἐκεῖνος πού μᾶς καθορίζει τό εἶδος τοῦ ἀγῶνος καί τῆς πάλης πού ταιριάζει ἀποκλειστικά σ’ ἐμᾶς. Κανένας ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀπόλυτα ὅμοιος μέ κάποιον ἄλλον. Καθένας εἶναι διαφορετικός καί μοναδικός ὄχι μόνο σέ σχέση μέ τούς ἄλλους, ἀλλά καί μέ τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό ὅπως αὐτός παρουσιάζεται στίς διάφορες χρονικές στιγμές καί περιστάσεις . 

Γι’ αὐτό ἀπαιτεῖται ἡ προσωπική ἀναφορά τοῦ κάθε πιστοῦ σέ διακριτικό Πνευματικό, δηλαδή σέ Πνευματικό πού ἔχει τήν διάκριση τῶν πνευμάτων. Αὐτός ἐφαρμόζει τήν ἐξατομικευμένη ἀγωγή -πάντα ὅμως μέσα στό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας- καί αὐτός μόνο μπορεῖ νά θεραπεύσει τίς ψυχές τῶν προσερχομένων μέ τήν Θεία Χάρη. Τό ἀπόρρητο τῆς ἐξομολόγησης ἰσχύει καί γιά τόν Πνευματικό καί γιά ἐμᾶς. Ὅ,τι θά μᾶς πεῖ ὡς δικό μας πνευματικό κανόνα ἤ ὡς καθοδήγηση στά διάφορα προσωπικά μας θέματα ἰσχύει μόνο γιά ἐμᾶς καί δέν εἶναι πρός κοινοποίηση. Εἴθε νά λειτουργοῦμε σωστά κάθε φορά πού ἐξομολογούμαστε ὥστε νά καρπωνόμαστε τή μέγιστη ὠφέλεια ἀπό τό φιλανθρωπότατο τοῦτο μυστήριο.

ΠΗΓΗ/αντιγραφή

το είδαμε εδώ

Στὴν μετάνοια τοῦ Ζακχαίου (Λουκ. 19, 1-10) Ἀδύνατο νά τά παραβλέψεις

Ἀδύνατο νά τά παραβλέψεις

Ὑπάρχουν κάποια πράγματα πού μᾶς προβληματίζουν πάντοτε πολύ. Ἕνα ἀπό τά πιό συγκλονιστικά, πού προβληματίζει ἀκόμη καί ἄνθρωπο ἀπό πέτρα, εἶναι νά φεύγει ἀπό τή ζωή, ξαφνικά καί χωρίς αἰτία, ἕνας νέος ἄνθρωπος. Ἕνα παιδί, ἄς ποῦμε, τότε πού τό καμάρωνε ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα του.

Ἄν βέβαια σκεπτόμαστε βαθειά καί σοβαρά, ὁ θάνατος ἀκόμη καί ἑνός ἑκατόχρονου, θά μᾶς συγκλόνιζε.

Θά μᾶς ἔβαζε τήν σκέψη:

Πῶς πάω; Κάνω καλά; Σκέπτομαι καλά; Βαδίζω καλά; Ποῦ στέκω; Τελειώνουν ἐδῶ τά πάντα ἤ ὑπάρχει αἰώνια ζωή;

Ὁ ἄνθρωπος, ἀντιμέτωπος σέ τέτοια γεγονότα, ἀρχίζει καί «ψάχνεται». Ψάχνει μέσα καί ἔξω. Θέλει νά βρεῖ μιά ἱκανοποιητική ἀπάντηση γιά τόν ἑαυτό του...

Πόσες φορές στή ζωή μας, δέν ἔχομε περάσει ὅλοι μας τέτοιους προβληματισμούς; Καί ὅταν βλέπομε ἀνάλογες ὀδυνηρές καταστάσεις, κουνᾶμε τό κεφάλι καί λέμε γι’ αὐτόν πού τίς ἀντιμετωπίζει: «Θεέ μου, κρᾶτα τόν ἄνθρωπο. Βοήθησέ τον. Στήριξέ τον νά τό περάσει σωστά».

Ποιό εἶναι τό «σωστά»;

Θά τό ποῦμε μέ βάση τό ἅγιο Εὐαγγέλιο. Τί ἀκούσαμε;

Ἀξίζει τόν κόπο;

Ἕνας ἄνθρωπος, ὁ Ζακχαῖος, πολύ πλούσιος καί μέ μεγάλο ἀξίωμα, ἄκουσε ὅτι περνᾶ ἀπό τόν τόπο του ὁ Χριστός.

Εἶχε φτάσει στ’ αὐτιά του, ὅτι ὁ Χριστός ἔκανε πολλά θαύματα, ἀκόμη καί νεκρούς ἀνάσταινε. Ἀλλά τό πιό σπουδαῖο ἦταν ὅτι κήρυττε τήν αἰώνια ζωή καί τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔλεγε μάλιστα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζεῖ ἀντίθετα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά περιμένει νά βρεθεῖ κοντά Του στήν αἰώνια ζωή.

Ὅλα αὐτά τόν εἶχαν προβληματίσει τόν Ζακχαῖο. Εἶχε ἀναστατωθεῖ.

Δίκηο εἶχε!

Ποιός δέν ταράζεται στήν σκέψη, ὅτι κινδυνεύει ἀντί νά πάει στό φῶς, νά πάει στό σκοτάδι. Ἀντί νά πάει στήν αἰώνια χαρά, νά βρεθεῖ στήν αἰώνια κόλαση.

Καί μέσα στήν ταραχή του, ὁ Ζακχαῖος πῆρε μιά ἀπόφαση ἤ μᾶλλον ἔκανε μιά σκέψη διαφορετική:

–Βρέ, καλά τό σκέπτομαι; Ἀξίζει τόν κόπο νά ἀνησυχῶ γιά τά μελλούμενα; Γιατί ἄν τό ἀποφασίσω καί ἀλλάξω τρόπο ζωῆς, τί θά γίνουν οἱ διασκεδάσεις μου; Οἱ χαρές μου; Ἡ ζωή μου, πού ὅπως τήν κάνω τήν χαίρομαι; Τά χρήματα μου, ὅπως καί ἄν τά οἰκονομάω; Πού γεμίζουν κάθε μέρα ὅλο καί πιό πολύ τίς τσέπες μου;

Θά πρέπει ὅλα αὐτά νά τά ἀφήσω στήν ἄκρη;

Μά εὔκολα τά ἀφήνει κανείς;

Ἄρχισε λοιπόν νά σκέπτεται: «ἀξίζει τόν κόπο»;

Ἀπό τήν μιά κάτι τόν ἔτρωγε μέσα του. «Δέν πᾶς καλά» τοῦ ἔλεγε. Ἀπό τήν ἄλλη, ἔκανε τήν σκέψη: «ἀξίζει τόν κόπο»;

Μή μπορώντας νά τά ξεμπερδέψει, πῆρε τήν ἀπόφαση νά πάει νά δεῖ τόν Χριστό, «τίς ἐστίν»;

Νά τόν δεῖ καί νά συμπεράνει ἀπό τό παρουσιαστικό του! Ἀπό τήν ὄψη του. Νά διαπιστώσει, ἄν τά λόγια του καί ὅλα ἐκεῖνα πού λένε ὅτι κάνει, εἶναι ἀληθινά καί πρέπει νά τόν προβληματίσουν γιά τήν αἰώνια ζωή, ἀλλά καί γιά τήν ἐπίγεια πορεία του.

Πῆγε λοιπόν νά τόν δεῖ, μά ἐπειδή ἦταν κοντός ἀνέβηκε πάνω σέ μιά συκομουριά.

Τί μᾶς λέει αὐτό; Ὅλοι μας εἴμαστε πολύ μικροί, προκειμένου νά δοῦμε τόν Χριστό καί νά τόν καταλάβομε.

Συνήθως, θέλομε νά τόν καταλάβομε καί νά τόν ἐξηγήσομε, μέ τόν δικό μας τρόπο, γιατί ἐκ τῶν προτέρων εἴμαστε ἀρνητικά τοποθετημένοι ἀπέναντί Του. Γι’ αὐτό, θέλομε νά βρεθοῦμε ἀπό πάνω. Πιό ψηλά. Ἀφοῦ θά τόν κρίνομε γιά νά τόν ἀπορρίψομε...

Κάπως ἔτσι σκεπτόταν ὁ Ζακχαῖος ὅταν ἀνέβαινε ψηλά στή συκομουριά, γιά νά κόψει καλά ὄψη. Καί ὅταν περνοῦσε ὁ Χριστός γούρλωνε τά μάτια του γιά νά δεῖ καί νά κρίνει: «ἀξίζει τόν κόπο νά θυσιάσω τά λεφτά μου, τό ἀξίωμα μου καί τίς διασκεδάσεις μου -ἄσε κάποιους εὐσεβεῖς νά τίς λένε ἁμαρτίες- γιά νά ἀκολουθήσω τόν Χριστό»;

Βαθύς προβληματισμός, πού ἀπασχολεῖ τόν καθένα μας, σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς του. Καί νομίζομε ὅτι θά τόν λύσομε μέ τό μυαλουδάκι μας. Πιστεύομε ὅτι ἡ φαιά οὐσία μας, εἶναι πολύ πολύτιμη καί ἀρκεῖ γιά ὅλα.

Ἔτσι πῆγε καί ὁ Ζακχαῖος γιά νά λύσει τό πρόβλημά του καί νά μείνει ἥσυχος. Νά πάψει ἡ ταραχή.

Ἡ στάση τοῦ πατέρα μας

Κάποτε ἕνα παιδάκι, ζήλεψε τά χρήματα τοῦ πατέρα του καί πῆγε καί τοῦ ἔκλεψε κάτι λίγα.

Καί μετά; Μετά, τό μικρό δέν μποροῦσε νά ἡσυχάσει. Τό ἔφαγε ἡ συνείδησή του. Κάθε φορά πού ἔβλεπε τόν πατέρα του ἀναστατωνόταν. Δέν εἶχε μάτια νά σηκώσει νά τόν δεῖ στό πρόσωπο. Ἔσκυβε κάτω καί ἔφευγε γιά ἀλλοῦ.

Ἤθελε νά τοῦ τό πεῖ, μά πῶς νά ἀνοίξει τό στόμα του; Πῶς νά τοῦ πεῖ: «πατέρα, ξέρεις, σέ ἔκλεψα». Αἰσθανόταν ὅτι τό στόμα του δενόταν μέ σιδερένιες ἁλυσίδες. Μέσα στήν πολλή του ταραχή, ἔκανε τήν σκέψη, ὅτι δέν μπορεῖ πιά νά ζεῖ ἔτσι στό ἴδιο σπίτι μέ τόν πατέρα του. Δέν μπορεῖ νά συνεχίζεται αὐτό τό μαρτύριο.

Πῆρε λοιπόν ἕνα χαρτί, καί ἔγραψε αὐτό πού ἤθελε νά τοῦ πεῖ. Κάποτε πού βρέθηκε κοντά στόν πατέρα του, ἔσκυψε τό κεφάλι καί τοῦ ἔδωσε τό χαρτάκι πού ἐξιστοροῦσε τήν ἁμαρτία του.

Ἐνῶ ὁ πατέρας τό διάβαζε, τό μικρό εἶχε σκύψει βαθειά τό κεφάλι, ἀλλά σήκωνε τό μάτι νά δεῖ τί θά κάνει. Ὅταν τελείωσε τό διάβασμα, τόν εἶδε νά κάνει κομματάκια τό χαρτί καί νά τό πετᾶ στό τζάκι.

Μετά ἀγκάλιασε τό παιδί του, καί τό φίλησε. Διηγεῖτο τό παιδί ὅταν μεγάλωσε:

«Ἐκείνη τήν στιγμή, ἀγάπησα τόν πατέρα μου. Ἐκείνη τήν στιγμή, κατάλαβα τί ἦταν γιά μένα ὁ πατέρας μου. Καί τόν ἔβαλα στήν καρδιά μου. Αὐτό τό γεγονός, δέν θά τό ξεχάσω ποτέ. Τότε κατάλαβα τί σημαίνει ἀγάπη. Τότε ἄρχισα νά ἀγαπῶ τόν πατέρα μου σωστά».

Σταθερότητα στό καλό

Νά λοιπόν ὁ Ζακχαῖος πάνω στή συκομουριά. Ὁ Χριστός πλησιάζει. Καί τί κάνει;

Κάτι καλύτερο ἀπό τόν πατέρα πού ἀναφέραμε.

Στέκεται ἀπό κάτω καί τοῦ λέει:

«Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα. Σήμερα θά ρθῶ στό σπίτι σου. Θέλω νά μέ φιλοξενήσεις».

Κατέβηκε ἀμέσως ὁ Ζακχαῖος καί ὑποδέχθηκε τόν Χριστό στό σπίτι του. Τόν περιποιήθηκε, ἔκανε τραπέζι καί μαζεύτηκαν πολλοί. Ἴδια φάρα. Πλούσιοι καί ἁμαρτωλοί.

Ὅλοι τους νά τρῶνε μέ τόν Χριστό.

Κάποιοι, ἄρχισαν τήν μουρμούρα: «Μά πού βρῆκε νά πάει ὁ εὐλογημένος. Σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο μέ τόν παρᾶ καί τήν ἁμαρτία «τσουβάλι». Δέν πήγαινε σέ κανένα καλό ἄνθρωπο»;

Ὁ Ζακχαῖος, ἦταν ἐνδεχόμενο νά καταλήξει στό συμπέρασμα:

-Μωρέ μπράβο! Μέ τέτοια δημοσιότητα πού πῆρα, θά αὐξηθοῦν οἱ δουλειές μου καί συνεπῶς καί τά χρήματά μου. Θά ἀνεβεῖ τό κοινωνικό μου ἐπίπεδο, ἀφοῦ ἕνας τέτοιος προφήτης, δάσκαλος καί θαυματουργός ἦλθε σπίτι μου.

Καλά τά κατάφερα.

Μά αὐτό πού θά τό ἔκαναν πολλοί καί θά σταματοῦσαν ἀπότομα καί στραβά τόν προβληματισμό, δηλαδή θά ἔσβυναν τό φῶς πού τούς ἔρριξε ὁ Θεός γιά νά βροῦν τό δρόμο τό σωστό, ὁ Ζακχαῖος δέν τό ἔκανε. Δέν ἔμεινε ἐκεῖ. Ἀλλά βλέποντας τήν καλωσύνη, τήν ἀγάπη καί τήν στοργή τοῦ Χριστοῦ· διαπιστώνοντας ὅτι ὄντως ἦλθε νά σώσει τόν κόσμο, ὅτι ἔψαξε νά τόν βρεῖ, τοῦ εἶπε:

-Κύριε, τό ξέρω. Ἄσχημα βάδιζα, καί ἄσχημα μάζευα. Λοιπόν. Τά μισά στούς φτωχούς. Ἄν τυχόν κανένα τόν ἔβλαψα, τοῦ τά γυρίζω τετραπλάσια. Καί ἀπό τώρα κοντά Σου.

Ἀπάντησε ὁ Χριστός:

-Μή φοβᾶσαι. «Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο». Σήμερα μπῆκε ἡ σωτηρία στό σπίτι σου. Ἡ ὥρα αὐτή δέν εἶναι ὥρα θυσίας, ἐπειδή θυσίασες κάποια πράγματα, ἀλλά πλούτου. Τώρα γεμίζει τό σπίτι σου.

Τί γεμίζει; Ἀπό αἰώνια ζωή, ἀπό ὅλα τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ.

Τί μεγαλύτερο ἀπό τήν σωτηρία καί τήν αἰώνια ζωή;

Αὐτά πού ἔχομε, ὅλα, θά τελειώσουν.

Ἔφαγες, ἤπιες; Θά τελειώσει.

Χόρτασες; Θά τελειώσει.

Καλοντύθηκες; Θά τελειώσει.

Ἔκανες ἁμαρτίες; Ζημιά ἔχεις.

Μάζεψες ἄδικα; Ζημιά ἔχεις.

Τά ἔχεις νόμιμα καί ἀπό τόν κόπο σου; Καί αὐτά θά τελειώσουν μιά μέρα.

Χρησιμοποίησέ τα λοιπόν γιά τό καλό. Τό δικό σου· τῶν παιδιῶν σου· τοῦ κόσμου.

Κάνε τα πλοῦτο πνευματικό, μέ τά λόγια σου, μέ τόν τρόπο πού ἀξιολογεῖς τά ἐπίγεια, μέ τά καλά σου ἔργα. Φρόντισε νά γεμίσουν τίς ψυχές τῶν γύρω σου μέ φρόνημα ἀληθινό, μέ τά λόγια τοῦ Θεοῦ, μέ τό θέλημα Του τό ἅγιο.

Λύσεις μέ τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου

Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ὁ Ζακχαῖος ἀκολούθησε τόν Χριστό. Ἔγινε ἀπόστολος. Καί ἀρχιερέας σέ μιά πόλη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἔγινε καί μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλος στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτό σημαίνει τό «σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο». Λύτρωση, πλοῦτος οὐράνιος ἀπό τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τή Βασιλεία Του.

Καί σ’ ἐμᾶς, δίνει πολλές ἀφορμές ὁ Θεός νά προβληματιζόμαστε γιά τό πῶς βαδίζομε.

Βαδίζεις καλά; Στέκεις καλά; Σκέπτεσαι καλά;

Ἐρωτήματα πού πρέπει νά μᾶς βασανίζουν· ἀλλά νά τά λύνομε, ὄχι μέ τό φῶς τοῦ μυαλοῦ μας μόνο, μέ τήν σκέψη μας, μέ ὑπολογισμούς, ἀλλά πρῶτα καί κύρια μέ τό φῶς τοῦ Θεοῦ.

Τό μυαλό μας, χωρίς τό φῶς τοῦ Θεοῦ γεμίζει σκοτάδι. Γι’ αὐτό ἔχομε ἀνάγκη ἀπό φῶς πνευματικό, πού εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἡ μεγαλύτερη εὐεργεσία πού μποροῦμε νά κάνομε στόν ἑαυτό μας, εἶναι νά μελετᾶμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Καί ἀκόμη νά προσευχόμαστε, νά νηστεύομε καί νά θέλομε ὅλο καί περισσότερο νά σκεπτόμαστε «κατά Θεόν».

Τί συμβαίνει τότε;

Ὁ ἄνθρωπος βλέπει τά λάθη του, ἐνῶ πρίν δέν τά ἔβλεπε καί θέλει νά ἐπιστρέψει.

Πότε ἐπιστρέφει ἀληθινά;

Ὅταν πεῖ: «σπίτι μου εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Φαγητό μου, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ». Εἶπε ὁ Κύριος: «Λάβετε φάγετε». Νά χορτάσετε μιά γιά πάντα. Νά μήν εἶσθε πεινασμένοι.

Τί ἄλλο πρέπει νά κάνει;

Νά ζητήσει νά ξεφορτωθεῖ τό βάρος του.

-Κύριε, τά πετάω ἀπό πάνω μου τά ἁμαρτήματά μου.

Πῶς; Μέ τήν ἐξομολόγηση.

Ἔτσι μπαίνει ὁ ἄνθρωπος στό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ προβληματισμός γίνεται ὠφέλιμος καί δέν γυρίζει, αὐτός πού μετανοεῖ, μετά ἕνα μήνα πάλι στά ἴδια σάν τό μαγγανοπήγαδο. Γιατί τότε θά ἔχομε ταραχή στήν ταραχή. Ἔστω καί ἄν νομίζεις ὅτι ἡ ζωή σου εἶναι γλέντι καί τραγούδι.

Ἔτσι εἶναι ὁ κόσμος, ἄν δέν βρεῖς λιμάνι τόν Χριστό, πέτρα τόν Χριστό πού θά ἀκουμπήσεις νά στηριχθεῖς;.....

Ἡ προθέρμανση

Ἕνα παιδάκι βρῆκε μιά χελώνα καί τήν τσίγκλαγε μέ ἕνα ξυλάκι γιά νά βγεῖ ἀπό τό καβούκι της καί νά προχωρήσει. Μά ὅσο τήν ἐνοχλοῦσε ἐκείνη μαζευόταν πιό πολύ.

Τοῦ λέει ὁ πατέρας του:

-Λάθος δρόμο διάλεξες. Βάλτην νά ζεσταθεῖ λίγο στόν ἥλιο καί μόνη της θά περπατήσει. Ἔτσι ἔκανε τό παιδί καί ἡ χελώνα ἄρχισε νά περπατᾶ.

Καί ἐμεῖς χρειαζόμαστε προθέρμανση στά πνευματικά. Πῶς γίνεται;

Εἶσαι πατέρας; Ζέστανε τό παιδί σου μέ τό λόγο σου. Μέ τήν ἀγάπη σου. Εἶσαι μητέρα; Κάνε τό ἴδιο.

Εἶσαι μεγάλος; Σπουδαῖος;

Γνώριζε ὅτι γιά τόν Χριστό εἶσαι παιδάκι! Καί γιά τήν Ἐκκλησία μας, τήν μητέρα μας, εἶσαι παιδί. Τρέξε στήν ἀγκαλιά τους, γιά νά αἰσθανθεῖς τήν ζεστασιά τῆς ψυχῆς καί νά ἀρχίσεις νά σκέπτεσαι σωστά.

Τότε θά ἔρθει ἡ σωτηρία μέσα σου. Καί στό σπίτι σου· καί στό περιβάλλον σου· καί στήν οἰκογένειά σου.

Αὐτόν τόν προβληματισμό μᾶς προτείνει ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ Ζακχαῖος.

Γιατί καί αὐτός ἐπειδή προβληματίστηκε σωστά, ἄφησε τόν Χριστό νά τόν μαζέψει, μέ τόν τρόπο Του.

Μᾶς διδάσκει ἀκόμη, ὅτι πρέπει καί ἐμεῖς νά ψάξομε, νά τό θελήσομε, νά βρεθοῦμε κοντά στόν Χριστό. Γιά νά μαζέψει καί ἐμᾶς μέ τήν καλωσύνη Του καί μέ τό φῶς Του.

Τί νά εὐχηθοῦμε;

Μιά καί τό σπουδαιότερο ἀπό κάθε τί ἄλλο στόν κόσμο εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, νά τήν ἀναζητοῦμε διαρκῶς.

Καί νά παρακαλοῦμε τόν Κύριο, κανένα νά μή στερήσει ἀπό τήν χαρά τῆς Βασιλείας Του. Ἀμήν.

Γέροντας Γαβριὴλ τοῦ Ἁγ. Ὄρους: Πότε δικαιολογεῖται η ἀνυπακοὴ στοὺς πνευματικούς.

Πότε δικαιολογεῖται η ἀνυπακοὴ στοὺς πνευματικούς.

– Πολλοὶ Πατριάρχες καὶ Δεσπότες γέροντα ἀκοῦμε νὰ λένε πὼς ὁ Πάπας εἶναι ὄντως Ἐκκλησία. Ἐμεῖς τί πρέπει νὰ κάνουμε; Πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοὴ σὲ αὐτούς;

Ὀφείλουμε ὑπακοὴ στοὺς Δεσποτάδες μας, στοὺς πνευματικούς μας, ὅταν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ὅταν ὅμως δὲν ὀρθοτομούν τὸ λόγο τῆς ἀλήθειας καὶ λένε αἱρετικά πράγματα, ὄχι μόνο σὲ αὐτοὺς δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή, ἀλλὰ καὶ σὲ ἕνα Ἄγγελο ἀπὸ τὸν οὐρανό ἂν κατέβει καὶ μᾶς πεῖ ἀντίθετα μὲ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή.

Ἔχουμε καθήκοντα πρὸς τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες καὶ καθήκοντα πρὸς τὸν Θεό. Τά καθήκοντα πρὸς τὸν Θεὸν εἶναι ὑπέρτερα τῶν καθηκόντων πρὸς τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες. Ἂν ἕνα καθῆκον πρὸς τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες συγκρούεται μὲ τὸ καθῆκον μας πρὸς τὸν Θεόν, τότε παύει νὰ ἰσχύει, καταργεῖται.

Παράδειγμα ἔχουμε τὴν Ἁγία Γραφή. Τί διαβάζουμε στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων; Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Ἰουδαῖοι ἀρχιερεῖς ἤτανε οἱ πνευματικοί ἡγέτες στὴν ἐποχὴ τοῦ Κυρίου μας. Ἔπιασαν τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς ἔβαλαν φυλακὴ καὶ τοὺς εἶπαν νὰ μὴ κηρύττουν. Πῆγε Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοὺς ἔβγαλε καὶ τοὺς εἶπε νὰ κηρύξουν. Τοὺς ξανάπιασαν καὶ τοὺς εἶπαν:

Τί σᾶς εἴπαμε; Γιατί δὲν κάνετε ὑπακοή; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πνευματικοί ἡγέτες!

Τότε ἀπολογήθηκε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ άνθρώποις» (Πράξ. 5,29).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τί λέει πρὸς τοὺς Γαλάτας- (1,8) «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εύαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εύηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».

Ἦταν δυνατὸν ποτέ ἕνας Ἄγγελος νὰ πάει στοὺς Γαλάτας καὶ νὰ κηρύξει ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ πού δίδαξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Ὄχι βέβαια! Ἔ, τότε γιατί τὸ γράφει ὁ Ἀπόστολος αὐτό; Ἄσκοπο εἶναι; Περιττό εἶναι; Ἄστοχο εἶναι;

Ἔτσι είκῇ κι ὡς ἔτυχε τὸ ἔβαλε;

Τὸ ἔβαλε γιὰ νὰ μὴ παρασυρθοῦμε καὶ ποῦμε ὁ Δεσπότης μας εἶναι Ἅγιος. Μὲ τὴν προσευχή του ἀνασταίνει νεκρούς, ἀνορθεΐ παραλύτους, ἀνοίγει τὰ μάτια ἀπὸ τυφλούς, μετακομίζει ὄρη μὲ ἕνα πρόσταγμά του. Ὅλα νὰ τὰ κάνει αὐτά, ἐφ᾽ὅσον λέει κάτι ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία, δὲν πρέπει νὰ τὸν κάνουμε ὑπακοή.

Διαβάστε στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου:

Ὁ Ἅγιος θέλει νὰ φύγει ἀπὸ ἡγούμενος καὶ καλεῖ τὸν νέο ἡγούμενο καὶ ὅλη τὴν ἀδελφότητα καὶ τοὺς δίνει συμβουλές. Στὸ τέλος τί τοὺς λέει; Ἂν καὶ αὐτὸς σὰν ἄνθρωπος κάνει κάτι ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία, μὲ αὐτὰ πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, τότε προσωρινὰ νὰ κάνετε ὑπακοὴ καὶ οἱ γεροντότεροι νὰ πᾶνε νὰ τοῦ ποῦνε νὰ κάνει διόρθωση. Καὶ ἂν δὲν κάνει διόρθωση, ὄχι μόνο σὲ αὐτὸν νὰ μὴ κάνετε ὑπακοὴ ἀλλὰ οὔτε καὶ σὲ Ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ, ἂν ἔρθει νὰ σᾶς τὸ πεῖ. Αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου. Ἔρχονται μερικοὶ ἱερεῖς στὸ κελλὶ καὶ μοῦ λένε:

Μοῦ εἶπε ὁ Δεσπότης νὰ στεφανώσω ἕνα ὀρθόδοξο μὲ ἕνα ἑτερόδοξο.
Καὶ ὅταν τοῦ λέω ὅτι αὐτὸ ἀπαγορεύεται, οἱ κανόνες, ὁ Ἅγιος Νικόδημος στὸ Πηδάλιο.

Λέει δὲν εἶναι Ἅγιον. Ἐμεῖς εἴμαστε! Θὰ κάνεις ὑπακοὴ σὲ μᾶς. Τί λέει ὁ Ἀπόστολος; «Πείθεσθε τοῖς ήγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε…» (Έβρ. 13:17).
Καὶ άπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερείς νὰ κάνουν ὑπακοὴ καὶ σὲ πράγματα ποὺ εἶναι ἀντίθετα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό «Πείθεσθε τοῖς ήγουμένοις ὑμῶν καὶ ύπείκετε…»;

Ρωτάει ὁ Ἅγιος: Τί οὖν, φησίν, ὅταν πονηρός, ᾖ, καὶ μή. Καὶ ρωτάει καὶ προτρέπει ὡς ἑξῆς: Πονηρός, πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἂν ἄνθρωπος, ἀλλὰ κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ.

πηγή