Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2011

Από το θάνατο στη ζωή! Η αληθινή ιστορία μετάνοιας ενός βαρυποινίτη, καταδικασμένου για 3 φόνους.

 

Αυτή η ιστορία που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αληθινή. Είναι η ιστορία του Ηλία Λιασκώνη, που δικάστηκε στις 16-1-2004 για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκε σε τρις ισόβια και πέντε χρόνια.

Αυτή η ιστορία γράφτηκε μόνο για ένα σκοπό, για να φανερώσει ότι ο αληθινός Θεός της Αγίας Γραφής, που πιστεύουμε, είναι ζωντανός Θεός και έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, όποια κι αν είναι η ζωή του, το παρελθόν του, και να τον κάνει νέο άνθρωπο λυτρωμένο, αναγεννημένο, παιδί του Θεού πραγματικό. Καθένας που ίσως έχει κάποιες αμφιβολίες γύρω από την αγάπη και τη δύναμη της σωτηρίας του Ιησού Χριστού, ας διαβάσει την αληθινή ιστορία μου για να πεισθεί, να βεβαιωθεί ότι ο Ιησούς Χριστός μπορεί να κάνει εντελώς καινούριο κάθε αμαρτωλό άνθρωπο που με μετάνοια και πίστη αγκαλιάζει τη δωρεάν και «κατά χάριν» σωτηρία Του. Γιατί είναι βεβαιωμένο από τον ίδιο τον Κύριό μας ότι: «το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα». (Ιωάννης γ΄ 6)
Δεν αλλάζει η ζωή του ανθρώπου, η φύση του η αμαρτωλή με προσπάθειες, με αποφάσεις, με υποσχέσεις. Την αλλάζει όμως τελείως και χαρίζει εντελώς νέα ζωή ο ζωντανός Ιησούς Χριστός, που μπορεί και αναγεννά και μεταμορφώνει τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Από πολύ μικρός, θυμάμαι, ζούσα μια πολύ έντονη ζωή. Ήθελα να είμαι ξεχωριστός από τους άλλους, να διαφέρω και να ζω τη ζωή μου με τους δικούς μου ρυθμούς. Η οικογένειά μου ήταν ήσυχη και ήρεμη οικογένεια. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να μη λείψει τίποτα από εμένα και τον αδελφό μου.
Ο πατέρας μου αγωνιζόταν καθημερινά για να μας μεγαλώσει σωστά και να μας αποδώσει χρήσιμους ανθρώπους στην κοινωνία. Όμως όλες αυτές οι προσπάθειες των γονιών μου, όπως και πολλών άλλων γονιών, είχαν μέσα τους το μεγάλο λάθος της άγνοιας, της αγνόησης του Θεού και της απιστίας. Αντί για τη σοφία και τη δύναμή Του είχαν ανθρώπινους τρόπους και ανθρώπινα πρότυπα. Τα αποτελέσματα αυτού του λάθους είναι μερικές φορές οδυνηρά και τραγικά.
Όπως είπα στην αρχή, ήθελα να είμαι ξεχωριστός, να ζω διαφορετικά από τους άλλους και με τους δικούς μου ρυθμούς. Ο δρόμος που χάραξα στη ζωή μου για να ακολουθήσω με οδήγησε στην απομόνωση.
Όπως κάθε μικρό παιδί έχει σαν πρότυπο στη ζωή του τον πατέρα του, έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση. Ήθελα να μοιάσω στον πατέρα μου. Όσο κι αν φαίνεται υγιής και σωστός αυτός ο δρόμος, έχει μια μεγάλη παγίδα. Οι γονείς που δεν έχουν στη ζωή τους Κύριό τους και Θεό τους τον Ιησού Χριστό είναι λάθος πρότυπα για τα παιδιά τους και τα οδηγούν σε λάθος κατεύθυνση, που κανένας δε γνωρίζει πού θα τα βγάλει. Πολύ συχνά κλαίμε όταν η κατάληξη των παιδιών είναι τραγική, όπως συνέβη στη δική μου περίπτωση.
Ακόμα και σήμερα οι γονείς μου είναι πολύ καλοί γονείς και κάνουν το παν για να με βοηθήσουν, χωρίς όμως το φως και την οδηγία της αγάπης του αληθινού Θεού.
Το χόμπι του πατέρα μου ήταν το κυνήγι. Σιγά-σιγά άρχισε να του γίνεται πραγματικό πάθος. Όπως ήταν φυσικό, τα ίδια αυτά βήματα ακολούθησα κι εγώ. Από πολύ μικρός ξεκίνησα να κυνηγάω κοντά στον πατέρα μου. Όταν έφτασα σε ηλικία 17 ετών, τώρα μπορώ να το δω και να το καταλάβω, ο Θεός μου χτύπησε για πρώτη φορά την πόρτα της καρδιάς μου με ένα έντονο περιστατικό που μου συνέβη. Είχαμε πάει στο χωριό για να περάσουμε το Σαββατοκύριακο. Το πρωινό εκείνο θυμάμαι, ξύπνησα πολύ νωρίς και πήρα το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου από τα βιβλία του παππού μου που ήταν επίτροπος στην εκκλησία. Άρχισα να διαβάζω και προχώρησα αρκετά. Κάποια στιγμή σταμάτησα, έκλεισα το βιβλίο και πήρα από το κομοδίνο του πατέρα μου τα κλειδιά του αυτοκινήτου του, ενώ εκείνος κοιμόταν. Είχαμε τότε ένα σκαραβαίο. Έβαλα μπρος το αμάξι και ξεκίνησα. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι δεν γνώριζα να οδηγώ αυτοκίνητο, ούτε είχα κάνει μαθήματα. Έκανα απλώς ό,τι είχα δει από τον πατέρα μου όταν οδηγούσε. Έκανα τη βόλτα μου, αλλά στο γυρισμό, χωρίς να καταλάβω πώς, βγήκε από το δρόμο και έπεσε σε μία ρεματιά. Το αυτοκίνητο σχεδόν διαλύθηκε. Δεν θα ξεχάσω την κυρά Μαρία που κρατούσε ένα ταψί με πίτα και της έπεσε απ’ τα χέρια, όταν είδε το αυτοκίνητο να πέφτει στη ρεματιά. Αμέσως έτρεξαν οι δικοί μου, μαζεύτηκε όλο το χωριό να δει τι έπαθα. Τώρα ξέρω ότι ήταν το χέρι του Θεού που με προστάτεψε και δεν έπαθα το παραμικρό. Τώρα έχω το φως και την αλήθεια Του στη ζωή μου και ξέρω ότι ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μου δεν μπορεί να πειράξει κανείς χωρίς το θέλημα του Κυρίου, ούτε ένα σπουργιτάκι δεν είναι εγκαταλειμμένο από τον Κύριο (Ματθαίος ι΄ 29, 30).
Οι δικοί μου με βρήκαν να κάθομαι στην άκρη του δρόμου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ούτε μια γρατζουνιά δεν είχα επάνω μου. Με πήγαν στο νοσοκομείο, έφεραν γιατρό στο σπίτι, αλλά ήμουν απολύτως καλά. Ήταν η πρώτη «επίσκεψη» της αγάπης του Θεού στη ζωή μου, όμως εγώ δεν είχα φως για να το καταλάβω και να το δεχτώ.
Από τότε αρκετές φορές έστειλε στη ζωή μου μηνύματα και δείγματα της αγάπης Του ο Κύριος, όμως εγώ δεν είχα τη δύναμη και την οδηγία να τα αξιοποιήσω. Ο εχθρός της ψυχής μου, ο σατανάς, άρχισε να δουλεύει μέσα μου και να με οδηγεί βαθύτερα μέσα στην αμαρτία από τα μονοπάτια των σαρκικών επιθυμιών. Θυμάμαι, όμως, έντονα ότι η αμαρτία είχε αρχίσει να με βαραίνει και είχα μία εκζήτηση για τον Θεό, ήθελα να Τον γνωρίσω, αλλά βρισκόμουν πολύ μακριά ακόμα.
Τον τρόπο αυτό της ζωής μου τον μετέφερα και στη στρατιωτική μου θητεία, η οποία ήταν πολύ έντονη. Υπηρέτησα ως αλεξιπτωτιστής σε ειδικές δυνάμεις. Αργότερα, διαβάζοντας την ομολογία μου, θυμηθείτε αυτό το σημείο. Είναι απόδειξη ότι ο άνθρωπος που δεν οδηγείται στη ζωή του από τη σοφία και την αγάπη του Θεού, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο και την καταστροφή.
Γνώρισα τη γυναίκα μου Αρετή, δημιουργήσαμε μια πολύ καλή σχέση, αν και εγώ από την πλευρά μου την πλήγωσα και την στενοχώρησα πολλές φορές. Κάποια στιγμή η σχέση μας αυτή έπρεπε να καταλήξει κάπου. Δεν ήθελα να χαλάσω τη γνωριμία μας, γιατί η γυναίκα μου ήταν και παραμένει πολύ σωστή, με αγάπη και υπομονή μαζί μου. Παντρευτήκαμε και κάναμε το πρώτο μας παιδί. Ο αγώνας μας για τη ζωή και την επιβίωση άρχισε να γίνεται δύσκολος. Όμως ο Θεός δεν μας άφησε. Δεν μας έλειψε τίποτα. Ταυτόχρονα εγώ συνέχιζα την αμαρτωλή ζωή μου, χωρίς να καταλαβαίνω ότι ο διάβολος με είχε δέσει και με είχε βάλει στο παιχνίδι του, το οποίο έχει μόνο κατρακύλισμα και δεν έχει επιστροφή. Την ίδια ώρα που ζούσα αυτή τη ζωή, ένιωθα ότι δε με γέμιζε τίποτα απ’ αυτά που έκανα και είχα. Ούτε οι παρέες μου, ούτε ο γάμος μου, ούτε η κοινωνία, ούτε η ίδια μου η ζωή.
Εκείνο το διάστημα με το μεγάλο κενό στην καρδιά μου σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να δοκιμάσω να πάω να κλειστώ στο Άγιο Όρος. Δε με γέμιζε τίποτα σ’ αυτή τη ζωή και ήθελα να πειραματιστώ κάτι πιο μεγάλο και πιο σημαντικό να ζήσω. Μετά ήρθε το δεύτερο παιδάκι μας. Έτσι τώρα είχαμε το Γιωργάκη και την αδελφούλα του την Κατερίνα, ένα πολύ αξιοθαύμαστο πλάσμα.
Εγώ ταυτόχρονα συνέχιζα την αμαρτωλή μου ζωή με το πάθος μου το μεγάλο, το κυνήγι. Άφηνα την οικογένειά μου μέρες ολόκληρες και έτρεχα στα βουνά μαζί με τα σκυλιά μου. Ο σατανάς είχε αρχίσει το σχέδιό του μέσα στη ζωή μου μέσα απ’ αυτό το πάθος μου.
Έπιασα δουλειά στην Πυροσβεστική Υπηρεσία της Λαμίας, όπου και ζούσα όλα αυτά τα χρόνια. Τα οικονομικά μας είχαν αρχίσει να βελτιώνονται. Άρχισα να καμαρώνω, γιατί είχα την εντύπωση ότι αυτά που είχα και χαιρόμουν στη ζωή μου ήταν δικά μου κατορθώματα. Ο εγωισμός φούντωνε μέσα μου. Καμία σκέψη ή διάθεση να στραφώ με αναγνώριση και ευχαριστία στο Θεό, που μου έδινε τα πάντα απλόχερα.
Κάποια στιγμή άρχισα να πουλάω κυνηγετικά σκυλιά μέσω ενός περιοδικού για κυνηγούς. Στην Πυροσβεστική που δούλευα, γνώρισα έναν συνάδελφο, που αυτός με σύστησε και σε άλλους δύο εκτός υπηρεσίας, που μαζί βγήκαμε για κυνήγι μερικές φορές. Αυτοί εκδήλωσαν ενδιαφέρον για έναν κυνηγετικό σκύλο. Κλείσαμε ένα ραντεβού για να πάμε να δοκιμάσουμε τον σκύλο.
Την προηγούμενη το βράδυ τρώγαμε με τους γονείς μου στην ταβέρνα του χωριού. Κανένας δεν γνώριζε ούτε υποψιαζόταν ότι εκείνο ήταν το τελευταίο βράδυ για τέσσερις οικογένειες, τη δικιά μου και των άλλων τριών που σκότωσα. Εκείνο το πρωινό λογομαχήσαμε για την αξιοπιστία του σκύλου. Κουβέντα στην κουβέντα, φτάσαμε στο σημείο και ειπώθηκαν βαριές λέξεις. Ήρθε ο εκνευρισμός, η ένταση, ο εγωισμός, η προσβολή. Το σχέδιο του πονηρού έφτανε στο τέλος. Με τα όπλα στο χέρι δεν ήταν δύσκολο να γίνει το φονικό. Προφυλακίστηκα για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκα σε τρις ισόβια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η ζωή και των τεσσάρων είχε τελειώσει.
Έχει χαραχθεί με ιδιαίτερο πόνο βαθιά στην καρδιά μου το γεγονός, όταν οι αστυνομικοί ήρθαν στο χωριό στο σπίτι μου και ψάχνανε. Η μικρή μου κόρη, 3 μηνών τότε, γύρισε και μου χαμογέλασε με το αθώο πρόσωπό της. Εγώ ήξερα ότι δε θα την ξαναδώ. Ο μικρός μου ο Γιωργάκης είχε κρυφτεί από το φόβο του για τους αστυνομικούς. Ήταν οι τελευταίες στιγμές που έβλεπα την οικογένειά μου.
Προφυλακίστηκα στις φυλακές του Κορυδαλλού. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να ξετυλίγεται το σχέδιο της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία μου. Πόσες φορές αναρωτήθηκα μέσα από την καρδιά μου, γιατί σε μένα, Θεέ μου; Και μη σας φανεί παράξενο. Την πήρα την απάντηση και την έχω μέσα από το Βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή. Τον Θεό μας Τον απασχολεί σοβαρά και μόνιμα η αιωνιότητα. Πού και πώς θα την περάσουμε. Θα είμαστε μαζί Του ή στην αιώνια απώλεια; Οι συνθήκες αυτής της ζωής, που είναι μικρή και ασήμαντη, δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία, όσο η αιώνια ζωή που είναι μόνιμη, που δεν αλλάζει και που εξαρτάται από τη στάση μας απέναντι στην αγάπη του Θεού εδώ κάτω, σ’ αυτή τη ζωή.
Κάποιο πρωί, στις φυλακές του Κορυδαλλού σηκώθηκα νωρίς το πρωί, πήγα στη βιβλιοθήκη της φυλακής και έψαξα να βρω μια Καινή Διαθήκη. Την επόμενη ημέρα έκανα αίτηση στον διευθυντή των φυλακών για να μου δώσει άδεια να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ήδη είχε αρχίσει ο Θεός να δουλεύει έντονα μέσα στην καρδιά μου, να με αλλάζει, να με φέρνει κοντά Του. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που γονάτισα μόνος μου, στο κελί μου, επάνω στις σελίδες της Καινής Διαθήκης, και ζήτησα με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη ο Κύριος να με συγχωρέσει για όλη την αμαρτωλή ζωή μου και να μην με εγκαταλείψει. Θυμάμαι, ένιωσα μέσα μου τη φωνή του Κυρίου να με βεβαιώνει: «Σήκω παιδί μου και προχώρα. Εγώ σε έπλυνα με το αίμα Μου και σε καθάρισα και θα είμαι δίπλα σου όλες τις ημέρες της ζωής σου». Ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Ιησού Χριστό. Έτσι με αντιμετώπισε η αγάπη Του. Ήρθε μέσα μου ειρήνη και ανάπαυση, ενώ εγώ δεν μπορούσα να εξηγήσω πώς έγιναν όλα αυτά στη ζωή μου. Ενώ πριν ζούσα μέσα στη στενοχώρια και το άγχος, ξαφνικά έφυγε όλο το μεγάλο αυτό βάρος από την καρδιά μου.
Στο μεταξύ εγκρίθηκε η άδεια και άρχισα να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ο Κύριος συνέχιζε να μου μιλάει, να με βεβαιώνει, να με ενισχύει μέσα στην καρδιά μου.
Είχα δυο φωτογραφίες των παιδιών μέσα στο σάκο μου, που μου είχε στείλει η γυναίκα μου, όμως δεν τις έβγαζα, γιατί πονούσα και στενοχωριόμουν πάρα πολύ. Είχα να τις δω περίπου τέσσερις μήνες. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή και με την ηρεμία που έφερε ο Κύριος στη ζωή μου, άρχισα να νιώθω μεγάλη ανάγκη να δω τις φωτογραφίες των παιδιών μου. Τις έβγαλα και τις άφησα δίπλα στο κομοδίνο μου για να τις βλέπω. Ήταν μεγάλος ο πόνος μου για την οικογένειά μου που ήταν μακριά μου. Την ίδια μέρα διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη συνάντησα το μέρος που επιγράφεται «Ο Ιησούς Χριστός ευλογεί τα παιδιά». Αμέσως έπεσε το μάτι μου στις φωτογραφίες των παιδιών μου και γονάτισα και είπα: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» με πίστη και ευγνωμοσύνη στον Θεό. Σηκώθηκα από τα γόνατα με χαρά, παρηγοριά και δύναμη που μου έδωσε ο Κύριος στην ψυχή μου.
Όσους ρωτούν και αμφιβάλλουν αν ο Θεός ακούει, ασχολείται, ενδιαφέρεται για εμάς, μπορώ να τους βεβαιώσω με τη δική μου την περίπτωση και τη δική μου τη ζωή ότι και ακούει, και ασχολείται και ενδιαφέρεται προσωπικά και καθημερινά για τον καθένα μας, για τη ζωή μας. Είναι ένας Θεός ζωντανός, προσωπικός, παντοδύναμος, γεμάτος αγάπη, καλοσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο.
Στην εκκλησία των φυλακών πήγαινα κάθε Κυριακή από τους πρώτους με μεγάλη προθυμία. Κάποια Κυριακή ζήτησα να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω. Δεν γνώριζα πολλά πράγματα και ακολούθησα τους κανόνες της εκκλησίας. Εξομολογήθηκα σε άνθρωπο και όχι στον Θεό τον Ίδιο βέβαια, αφού έτσι μου είπαν να κάνω, και όταν ζήτησα να λάβω τη Θεία Κοινωνία, μου είπαν ότι δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω. Για κάθε ανθρωποκτονία που έχω διαπράξει, έπρεπε να περάσουν 17 χρόνια για να έχω το δικαίωμα συμμετοχής μου στο Δείπνο του Κυρίου.
Εκείνη την ώρα, με έναν πρόχειρο υπολογισμό είπα ότι η θρησκεία μας μου επιτρέπει να λάβω Θεία Κοινωνία μετά από 51 χρόνια. Με βεβαίωσαν ότι έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα. Απόρησα μ’ αυτήν την απόφαση και είπα ότι ο ένας από τους δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με το Χριστό μετανόησε, πίστεψε και ο Χριστός τον συγχώρησε αμέσως και δεν του είπε θα σε συγχωρήσω μετά από 17 χρόνια… Αντίθετα του είπε: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ Εμού εν τω παραδείσω» (Λουκάς κγ΄ 43).
Έφυγα, αφού είδα ότι μπροστά μου είχα σενάρια ανθρώπων και όχι την αλήθεια της αγάπης του ζωντανού Κυρίου μας. Γονατιστός κάθε μέρα ζητούσα από τον Θεό να με οδηγήσει στη δική Του αλήθεια, στον πραγματικό Ιησού Χριστό που είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή και όχι της θρησκείας, της εκκλησίας, των παραδόσεων των ανθρώπων.
Εκείνο τον καιρό έκανα μια αίτηση μεταγωγής μου στις φυλακές Τρικάλων. Ο εισαγγελέας της φυλακής με διαβεβαίωσε ότι θα γίνει, γιατί και ο ίδιος είναι στην επιτροπή της Κ.Ε.Μ. Όμως ο Κύριος είχε άλλα σχέδια. Πρωινό Μεγάλης Τετάρτης ο υπάλληλος μού ανοίγει το κελί πρωί-πρωί και μου ανακοινώνει ότι φεύγω για τις κλειστές φυλακές στην Κέρκυρα. Στενοχωρήθηκα, γιατί εγώ άλλα περίμενα, αλλά στράφηκα με ταπείνωση και πίστη στον Κύριο και το άφησα το θέμα μου στα χέρια Του, «Κύριε, Εσύ ξέρεις καλύτερα, ξέρεις πού με στέλνεις και γιατί», είπα και ησύχασα. Πραγματικά, ο Κύριός μου και ο Θεός μου είχε δικό Του σχέδιο και γι’ αυτό Τον ευχαριστώ.
Έφτασα στην Κέρκυρα τη Μεγάλη Πέμπτη και μου δείξανε αμέσως το κελί μου. Πραγματικά, όταν μπήκα σ’ αυτό το κελί ψυχοπλακώθηκα. Όμως ο Κύριος με στήριξε πάλι. Μετά από μία εβδομάδα περίπου έψαχνα στο ραδιόφωνο και ο Κύριος το έκανε να συναντήσω μια εκπομπή με ένα κήρυγμα από το Ευαγγέλιο. Θυμάμαι πολύ καθαρά τα πρώτα λόγια που άκουσα: «Ο Θεός σε αγαπάει, όσο αμαρτωλός αν είσαι παιδί μου, ζήτησε το αίμα του Ιησού Χριστού να σε πλύνει, να σε καθαρίσει και ακολούθησέ Τον στη ζωή σου». Η καρδιά μου έγινε κομμάτια. Αμέσως κράτησα τα τηλέφωνα του σταθμού και την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο και μίλησα με πιστούς ανθρώπους του Χριστού στην Κέρκυρα. Πολύ γρήγορα επέτρεψε ο Κύριος και συναντηθήκαμε με πιστούς ανθρώπους που με επισκέφθηκαν και είδα στα πρόσωπά τους την αγάπη του Κυρίου μας. Τόσοι πολλοί άνθρωποι, άγνωστοί μου μέχρι χθες, με αγκάλιασαν τόσο γρήγορα, με αγάπησαν, με στήριξαν. Ήταν ένα ακόμα θαύμα της αγάπης του Κυρίου στη ζωή μου.
Αμέσως μόλις γνώρισα τους πιστούς μου αδελφούς στην Κέρκυρα, έκανα αίτηση για να με επισκέπτονται κάθε Τρίτη. Ο Κύριος άνοιξε το δρόμο. Ο αδελφός Στέλιος που με επισκεπτόταν, μου μίλησε για την αμαρτία, για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού, για την αναγέννηση. Τα δέχθηκα όλα με απλότητα καρδιάς και πίστη.
Τώρα, πραγματικά καταλαβαίνω ότι φυλακισμένος ήμουνα πριν και μάλιστα δούλος της αμαρτίας, ενώ τώρα μέσα στην ανθρώπινη φυλακή είμαι πραγματικά ελεύθερος.
Από τη στιγμή που πήγα με μεταγωγή στην Κέρκυρα, άλλαξε η ζωή μου. Έγινε μέσα μου ανάσταση. Μελετάω την Αγία Γραφή καθημερινά και προσεύχομαι αδιάλειπτα για όλα μου τα ζητήματα. Η ζωή μου άλλαξε, μεταμορφώνεται κάθε μέρα.
Δεν ξέρω αγαπητοί μου, γιατί ο Θεός επέτρεψε να πέσω τόσο χαμηλά και να περνάω αυτή τη σκληρή δοκιμασία. Το μόνο που γνωρίζω και είμαι απόλυτα βέβαιος, είναι ότι αν δεν περνούσα από αυτά τα μονοπάτια, ποτέ δεν θα γνώριζα πραγματικά τον αληθινό Θεό, ποτέ δεν θα ζητούσα με μετάνοια και πίστη να γίνει ο Ιησούς Χριστός Σωτήρας και Κύριός μου και Θεός μου! Έχω καταλάβει ότι αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη και σύντομη. Η άλλη ζωή που μας περιμένει είναι αιώνια, δεν τελειώνει ποτέ και είμαι σίγουρος ότι θα την περάσω μέσα στην ομορφιά και δόξα της Βασιλείας του Θεού, παιδί δικό Του λυτρωμένο και καθαρισμένο από την αμαρτία.
Κάποια μέρα ο Κύριος έστειλε στο κελί μου μια άλλη αμαρτωλή ψυχή, τον Αποστόλη. Ήταν μια ειλικρινής ψυχή και αμέσως άρχισα να του μιλάω για τον Ιησού Χριστό που αναγεννά τον άνθρωπο και τον κάνει καινούριο. Δεν άργησε και αυτή η ψυχή να γονατίσει μαζί μου, να προσευχηθεί στον Θεό διά του Ιησού Χριστού. Ο Κύριος μάς βεβαιώνει στην Αγία Γραφή Του ότι «κάλαμον συντεθλασμένον δεν θα συντρίψει και λινάριον καπνίζον δε θα το σβήσει» (Ματθαίος ιβ΄ 20, Ησαΐας μβ΄ 3).
Η ημέρα μου περνούσε και περνάει εδώ στη φυλακή με μελέτη της Αγίας Γραφής και με συνεχή προσευχή. Όταν βγαίνω στο προαύλιο της φυλακής, μιλάω στους συγκρατούμενούς μου για τον Ιησού Χριστό, για όλα όσα έχει κάνει στη ζωή μου. Ταυτόχρονα ο Κύριος με δυναμώνει με δικές Του επεμβάσεις και θαύματα μέσα στη ζωή μου καθημερινά. Πριν από λίγο καιρό κάποιος κρατικός νομικός λειτουργός ζήτησε να με δει να κουβεντιάσουμε για τις συνθήκες στις φυλακές και ξαφνικά ανακάλυψα ότι είναι πιστός άνθρωπος του Θεού και αρχίσαμε μια πνευματική κουβέντα που με γέμισε χαρά και ευγνωμοσύνη στον Κύριο για το δώρο Του. Αυτός ο πιστός άνθρωπος μου θύμισε τα λόγια του Κυρίου μας ότι «τα πάντα συνεργούν στο αγαθό γι’ αυτούς που αγαπούν το Θεό» (Ρωμαίους η΄ 28) και με παρηγόρησε.
Θέλω μέσα από αυτές τις γραμμές της ομολογίας μου να ευχαριστήσω θερμά όλη την οικογένειά μου και ιδιαίτερα τον πατέρα μου και τη γυναίκα μου, αλλά και όλους όσους στάθηκαν κοντά μου, με στήριξαν, αλλά στηρίζουν και την οικογένειά μου. Ο Κύριος τους γνωρίζει και θα τους το ανταποδώσει εκατονταπλάσια, όπως το υπόσχεται. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω, είναι να προσεύχομαι εδώ που είμαι ο Κύριος να τους ευλογεί πλούσια και να τους οδηγήσει στην αλήθεια του δικού Του δρόμου.
Θέλω ειλικρινά συντριμμένος να ζητήσω από την καρδιά μου συγγνώμη από τις οικογένειες αυτών που δεν είναι πια στη ζωή! Ο Κύριος να τους παρηγορεί και να αναπληρώνει το μεγάλο κενό της απώλειας των αγαπημένων τους και να μας αξιώσει μια μέρα να βρεθούμε όλοι μαζί στην αιώνια Βασιλεία Του.
Θέλω ακόμα από τις σελίδες αυτές να καλέσω τον κάθε αγαπητό μου αναγνώστη να ζητήσει με ταπείνωση, μετάνοια και πίστη από τον Ιησού Χριστό να τον καθαρίσει με το πολύτιμο αίμα Του, να τον οδηγήσει στην αλήθεια που σώζει, που λυτρώνει, που μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Να γίνει ο Κύριός του και ο Θεός του και να του χαρίσει τη δύναμη του Πνεύματός Του που αλλάζει, μεταμορφώνει, αναγεννά τον άνθρωπο. Ας μην καθυστερήσει κανένας, ας μην αναβάλει για άλλη φορά. Η δική μου περίπτωση είναι ένα ζωντανό παράδειγμα, μια τρανή απόδειξη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αναστημένος ζωντανός Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος, που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο της αμαρτίας και να τον φέρει από το σκοτάδι στο φως και από το θάνατο στη ζωή!
Αυτή η ομολογία γράφτηκε για να δοξαστεί ο Θεός και για να γνωρίσει κάθε ειλικρινής ψυχή ότι:
«Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε
τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας
ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον»
(Ιωάννης γ΄ 16)
και «πας όστις αν επικαλεσθή
το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή» 
(Πράξεις Αποστόλων β΄ 21)
Με αγάπη μέσα
από τη λυτρωμένη καρδιά μου,
Ηλίας
Πνευματικές Εκδόσεις
ΠΗΓΗ.ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ -ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...