Χαρτούμ Εμμανουήλ: «ΕΛΘΕ ΚΑΙ ΣΚΗΝΩΣΟΝ ΕΝ ΗΜΙΝ....»

«Πεντηκοστήν εορτάζομεν...» την και «τελευταίαν εορτήν...» «Ετι και έτι κλίναντες τα γόνατα...» η Εκκλησία θα παροτρύνη-προτρέψη τους πιστούς. Κι όλοι μαζί σαν ένα Σώμα –οι «ΟΣΟΙ πιστοί» θα γονατίσουν-θα κλίνουν το γόνυ της ψυχής και του σώματος και καρδιακά θα δεηθούν. Κι ο πρώτος τη τάξει εκ των Ιερέων θα απαγγείλη ευκρινώς τε και μεγαλοφώνως την πρώτη μεγάλη ευχή: «Άχραντε..... άναρχε, αόρατε...ανεξιχνίαστε.... ανεξίκακε Κύριε...»
Μέσα απ’ αυτή την υπἐροχη σε μηνύματα ευχή, μαζί και με τις άλλες ευχές, που θ’ ακουσθούν, θα επικαλεσθή η Εκκλησία, δια των Ιερέων Της, το Πνεύμα το Άγιο. Να έλθη. Να κατοικήση. Να φωλιάση μέσ’ στις ψυχές των πιστών. Και η όλη προσευχή της Εκκλησίας θα συνοψισθή σε μία λέξη, σ’ ένα ρήμα:
Ε Λ Θ Ε.
«Ε Λ Θ Ε και σκήνωσον εν ημίν...». Έλα να σκηνώσης μέσα στις καρδιές μας. Να τις κανεις ΟΛΟ ΦΩΣ. ΟΛΟ ΖΩΗ. ΟΛΟ ΕΛΠΙΔΑ ΟΛΟ ΠΙΣΤΗ. ΟΛΟ και μόνο ΑΓΑΠΗ.
Δεν θα υπεισέλθω στην Θεο-λογία και το τι διδάσκει για την ύπαρξη του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος. Το έργο αυτό είναι των πνευματοφόρων και πνευματοκινήτων Πατέρων των και χαρισματούχων. Λιγότερο Θεολογικά και περισσότερο θεωρητικά ή πρακτικά θα αναφερθούμε σ’ αυτό το σύντομο αρθρογράφημα μας τι το Πνεύμα του Θεού παραγγέλει. Ίσως κηρυγματικά και κάπως συναισθηματικά τολμώ και καταθέτω σκέψεις καρδιάς.
Το Πνεύμα το Άγιο «έθετο ημάς» εις τόπους διακονίας. Ο καθένας μέσα στην Εκκλησία διακονεί. Διακονεί προσφέροντάς Του «τα σά εκ των Σών...» Η διακονία μας εν τη Εκκλησία και διά της Εκκλησίας. Τίποτα δεν είναι δικό μας... Αναμένουμε υπομένοντας... Και υπομένουμε εν αναμονή «τι το Πνεύμα του Θεού λαλεί επ’ Εκκλησίαις...»
Ο εαυτός μας υπάρχει ως μέσον διακονίας. Όχι ως ΕΓΩ, αλλά ως ΕΜΕΙΣ... Ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς υπάρχει μιά τόσο μικρή όσο και μεγάλη απόσταση. Συνήθως, δυστυχώς, πέφτουμε εύκολα θύματα στο βωμό της εγωπάθειάς μας. Εύκολα ξεχνάμε το εμείς... και περιπίπτουμε στο χώρο του εγώ, ξεχνώντας: «το εγώ ειμί Κύριος ο Θεός Σου...» και «ουκ έστι πάρεξ εμού ο Σώζων».
Δεν σώζουμε εμείς. Μόνο σωζόμεθα. Κι αυτό όταν το ποθεί αληθινά η ψυχή μας.  Γι’ αυτό κι εύκολα πέφτουμε στο αμάρτημα της εγωλατρείας και μετατρεπόμεθα τις περισσότερες φορές σε «ψευδαδέλφους», που δεν μπορούν να αισθάνονται, ότι και ο άλλος είναι αδελφός – υπάρχει. Μπορεί να υπάρχει μαζί με μας. Το εγώ εξουδετερώνει όλους τους άλλους!... Δεν βλέπει άλλωστε άλλους. Γι’ αυτό είναι ΕΓΩ, γιατί είναι και υπάρχει μόνον ως εγώ. Εγώ και ουδείς άλλος πλήν     εγώ!....
Αυτή την ασθένεια της εγωλατρείας, μέσα και έξω από την Εκκλησία, έρχεται αυτή η Μεγάλη Εορτή της Αγίας Πεντηκοστής να καταγγείλει. Ο εγωϊσμός με μπόλικο ατομισμό είναι η ασθένεια των δύσκολων καιρών και χρόνων, που διανύουμε.
Το Πνεύμα το Άγιον – το Πνεύμα του Θεού είναι αγαθόν, είναι νοερόν, είναι ευθές και καθαίρει τα πταίσματα. Μακάρι, τόσο σε μένα πρωτίστως, που τολμώ κηρυγματολογώντας να καταγγείλω πρώτος το δικό μου ασθενές εγώ. Κι όλοι μέσα στην Εκκλησία, ιδιαίτερα «μη γογγύζοντες εις αλλήλους», αλλά «τη τιμή αλλήλων προηγούμενοι...», να χαιρώμεθα στην προβολή του άλλου. Να αγγαλιάζουμε την επιστροφή και τη μεταστροφή του άλλου. «Να προνοούμε καλά ενώπιον πάντων».
Και τότε, ως γνήσια εκκλησιαστικά πρόσωπα, θα έχουμε περάσει το μήνυμα «στους δίκαια αγανακτισμένους πολίτες». Τότε θα έχουμε μιλήσει με τις καρδιές... Καρδιά με καρδιά, θα έχουμε μεταφέρει το μήνυμα, ότι υπάρχουμε ως εμείς και όχι ως εγώ. Τότε οι κοινωνίες των αγανακτισμένων συνανθρώπων μας θα μπορέσουν να ενωθούν κάτω από το Πνεύμα της Αγάπης του Θεού.
Δεν υπάρχουν συνταγές και συνταγολόγια. «Το Πνεύμα, όπου θέλει πνεί». Και θα πνεύσει μέσα απ’ αυτούς, που το αναζητούν συνεχώς, για να μεταβάλλη την ατομοκεντρική και εγωπαθή κοινότητα των ανθρώπων, σε κοινωνία αγαπημένων και εν αγάπη αναζητούντων το του Θεού Πνεύμα.
Ε Λ Θ Ε Πνεύμα Άγιον και σκήνωσε ανάμεσά μας...