ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΡΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η περικοπή που διαβάζεται σήμερα την Κυριακή των Αγίων Πάντων, ή των μαρτύρων πάντων, όπως λεγόταν παλαιότερα, αποτελείται από σταχυολογημένα λόγια του Ιησού από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου.
Στα λόγια αυτά του Χριστού υπογραμμίζονται τρία κυρίως σημεία, που απευθύνονται στους μαθητές Του και δι’ αυτών σε κάθε μέλος της Εκκλησίας Του : το θάρρος της ομολογίας πίστεως στο Χριστό, η άρση του σταυρού και η απαγκίστρωση από τα επίγεια δεσμά. Τρία σημεία που χαρακτηρίζουν όλους τους μάρτυρες και αγίους που τιμά σήμερα η Εκκλησία την μνήμη τους.
Αυτοί λοιπόν οι Άγιοι αποτελούν την κρίση του κόσμου μας. Οι Άγιοι αγάπησαν τον Χριστό περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Πρόκειται για μια αγάπη- δώρο του Θεού. Αγάπησαν το Θεό μέχρι το μίσος προς τον εαυτό τους, κάτι που συνιστά την τελειότατα της αγάπης, κατά τον γέροντα Σωφρόνιο. Αυτό σημαίνει, ότι νίκησαν τον εαυτό τους μέσα από τη σύγκριση τους με τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος στο πρόσωπό Του αποκαλύπτει στους στους Αγίους τον τέλειο Θεό και τον τέλειο άνθρωπο.
Οι Άγιοι είχαν προσωπική σχέση με το Χριστό μέσω της προσευχής και των μυστηρίων της Εκκλησίας. Αγάπησαν τις εντολές Του και με την τήρηση τους Τον γνώρισαν βαθύτερα, γιατί η τήρηση τους μόνο με την ανθρώπινη δύναμη και θέληση είναι ακατόρθωτη. Γι’ αυτό θεμελιώδης αρετή των Αγίων είναι ταπείνωση, που θεραπεύει την πρωταρχική αιτία του κακού, την υπερηφάνεια. Η ταπείνωση συνδεδεμένη με την προσευχή, ενισχύει τον άνθρωπο με την δύναμη του Αγ. Πνεύματος. Γι’ αυτό την Κυριακή της Πεντηκοστής γιορτάζουμε όλους μαζί τους Αγίους, επειδή είναι τα αποτελέσματα της Πεντηκοστής. Είναι οι καρποί της αγιαστικής ενέργειας του Αγ. Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία.
Θέλουμε, όμως σήμερα να σταθούμε σε ένα σημαντικό σημείο του Ευαγγελικού αναγνώσματος που αναφέρεται στον τρόπο που θα γίνει η κρίση του κόσμου. Η παρουσία και ο ρόλος των Αγίων σ’ αυτή, μας δείχνει από μια άλλη σκοπιά το περιεχόμενο της εκκλησιαστικής ζωής.
Ο Χριστός έδειξε, ότι η αγάπη Του δεν είναι φυσικής τάξεως και αποκάλυψε στους μαθητές Του τη μεγάλη δόξα που θα έχουν αυτοί που εγκατέλειψαν τα πάντα για να Τον ακολουθήσουν. Αυτοί όχι μόνο θα κριθούν, αλλά μαζί με τον Χριστό θα κρίνουν τον κόσμο. Την κρίση του κόσμου θα την κάνει ο Χριστός και οι μαθητές Του. Και χρησιμοποίησε πολλούς τρόπους για να περιγράψει το μυστήριο της κρίσεως του κόσμου. Εκτός από την περιγραφή του ευαγγελιστή Ματθαίου ( 25,31-46), σήμερα μας αποκαλύπτει μια σπουδαία πτυχή αυτού του μυστηρίου.
Κρίση του κόσμου θα είναι η αποκάλυψη « εν δόξη» του αυθεντικού ανθρώπου στο πρόσωπο του Υιού του Θεού. Και αυτή η αποκάλυψη θα φέρει στο φως την ανομία μας. Ουσιαστικά η κρίση δεν θα γίνει μόνο ανάμεσα στο Χριστό και τους ανθρώπους, αλλά και στους Αγίους και τους άλλους ανθρώπους. Θα μας κρίνουν οι άνθρωποι που ζουν μαζί μας ή που έζησαν με τις ίδιες συνθήκες μ’ εμάς, που τήρησαν τις εντολές του Θεού. Αυτοί θα διαλύσουν όλες τις προφάσεις που προβάλλουμε στη συνείδηση μας για να σωπάσει.
Οι Άγιοι δεν θα περάσουν από κρίση κατά την Β΄ παρουσία, γιατί περνούν κατά την διάρκεια της ζωής τους, όπως διασώζει η παράδοση των αγίων πατέρων. Η ζωή των Αγίων είναι κρυμμένη «εν Χριστώ συν τω Θεώ» και είναι απρόσιτη για την ανθρώπινη διάνοια.
Είναι ενδιαφέρον να γνωρίσει κανείς τον τρόπο που πέρασαν οι Άγιοι την μέλλουσα κρίση πριν την κοίμηση τους. Ο φόβος του θανάτου έχει ως κύριο συστατικό το φόβο της κρίσης που τον ακολουθεί. Οπότε, η στάση μας απέναντι στο θάνατο μαζί με το περιεχόμενο της επίγειας ζωής μας, γίνεται η βίωση της μέλλουσας κρίσης.
Κατά τον Άγ. Συμεών τον Ν. Θεολόγο, η χάρη του Θεού αποκαλύπτεται σ’ αυτούς που ζουν σύμφωνα με το θέλημα Του. Η αποκάλυψη του Θεού είναι κρίση του ανθρώπου, γι’ αυτό βλέπουμε τους δικαίους της Π. Διαθήκης και τους Αγίους της Εκκλησίας να έχουν ταπεινή γνώμη για τον εαυτό τους. Αντίθετα η υπερηφάνεια δηλώνει, ότι η χάρη του Θεού απουσιάζει από τον άνθρωπο.
Απ’ όλα αυτά γίνεται φανερό, ότι η Εκκλησία με το να μας φέρνει σε κοινωνία με τον Θεό, μας οδηγεί στη βίωση της κρίσεως πριν από την Β΄ παρουσία. Τότε ο κόσμος θα ανακαινισθεί και θα νικηθεί οριστικά ο θάνατος. Όμως δεν θα κριθούν όλοι. Ο αληθινά πιστός «έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται ( Ιωάν. 5,24).
Με βάση αυτά, το έργο της Εκκλησίας παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Οδηγεί τον άνθρωπο σε μια ελευθερία χωρίς όρια, που είναι καρπός της υπακοής στο θέλημα του Θεού. Ξεπερνά ακόμη τα όρια της τελικής κρίσης.
Πρακτικά όμως, πως μπορούμε να παραδώσουμε τον εαυτό μας στην κρίση του Θεού; Με την προσευχή, λέγει ο Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος. Διότι η προσευχή είναι αληθινό δικαστήριο και κριτήριο και βήμα του Κυρίου, προ του μελλοντικού βήματος.
Σ’ αυτή η χάρη του Θεού φανερώνει την ανομία μας και μας οδηγεί στη μετάνοια και αλλαγή του εαυτού μας.

π.Γ.Στ.