Κυριακή των Αγίων Πάντων-«Ων ουκ ην άξιος ό κόσμος»

Κυριακή των Αγίων Πάντων

                                                    «Ων ουκ ην άξιος ό κόσμος»

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι μεγάλη εορτή και πανήγυρης. Δεν εορτάζει ένας άγιος, ούτε δύο ούτε δώδεκα ούτε σαράντα ούτε τριακόσιοι δεκαοκτώ άγιοι σήμερα εορτάζουν πολλοί - αναρίθμητοι, όλοι οι άγιοι. Σήμερα είναι ή εορτή των αγίων Πάντων. Ποιοι είναι αυτοί; είναι εκείνοι που γράφουν τα χαρτιά, τα συναξάρια, τα μηναία άλλα είναι και άλλοι, πού τα ονόματα τους τα γνωρίζει μόνο ο Θεός, άγιοι ανώνυμοι, είναι άγιοι απ’ όλα τα έθνη, απ’ όλες τις γλώσσες και τις φυλές, απ’ όλες τις εποχές, απ’ όλα τα επαγγέλματα, απ’ όλες τις ηλικίες.

Είναι νήπια όπως εκείνα που έσφαξε ο Ηρώδης, μικρά παιδιά όπως ο Άγιος Κήρυκος, γέροντες με άσπρα μαλλιά, γυναίκες, άντρες, ένας κόσμος ολόκληρος. Αν μπορέσει κανείς να μέτρηση τα άστρα, τότε θα μπόρεση να μέτρηση και τους αγίους Πάντες. Σχηματίζουν σήμερα κατά κάποιο τρόπον μία παρέλαση, εμπρός στην οποία οι παρελάσεις των εθνικών μας εορτών σβήνουν. Παρελάζουν όλοι οι άγιοι μπροστά στον βασιλέα Χριστό. Πρώτη περνά η Υπεραγία Θεοτόκος, μετά έρχονται οι άγγελοι και αρχάγγελοι, μετά οι πατριάρχες, μετά οι προφήτες, μετά οι απόστολοι, μετά οι μάρτυρες, μετά οι όσιοι, μετά οι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, μετά οι ομολογητές, όλος ο στρατός του Χριστού.

Και μπροστά απ’ όλη την παράταξη  η σημαία, ο τίμιος σταυρός. Όλοι αυτοί γονατίζουν μπροστά στο Χριστό και λένε με σεβασμό και ευλάβεια Χαίρε, ό Βασιλεύς ημών! Στην εποχή μας η αγιότητα περιφρονείται. Άλλα μήπως και όταν ζούσαν στη γη οί άγιοι γνώρισαν τιμή; Κάθε άλλο. Και τότε ό κόσμος άλλους θαύμαζε ζήλευε αυτούς πού διασκέδαζαν, οργίαζαν, κολυμπούσαν στο χρήμα, κατοικούσαν στα μέγαρα ενώ οι άγιοι έμεναν μακριά απ’ όλα αυτά. Δεν μπορούσαν να ζήσουν μέσα σε πολιτείες. Αναγκάζονταν να φεύγουν, να βγαίνουν έξω, να ζουν στα βουνά, να φορούν γιδοτόμαρα, να κρύβονται σε σπηλιές, για να αποφύγουν συμβιβασμούς και να κρατήσουν την πίστη και την καθαρότητα τους.

Για αυτούς τους αγίους λέει σήμερα ο Απόστολος Παύλος «Ων ουκ ην άξιος ό κόσμος» . Τι θα πει αυτό; Ας το πούμε απλά. Φαντασθείτε με το νου σας μια θεόρατη ζυγαριά. Στο ένα μέρος της βάλτε όλα τα πλούτη, όλο το χρυσάφι, όλο το ασήμι, όλα τα διαμάντια, όλα τα τιμαλφή της γης. Βάλτε ακόμη όλο τον ορυκτό πλούτο πού υπάρχει στο υπέδαφος. Ανοίξτε και τις τράπεζες και φέρτε όλα τα χρήματα. Τέλος βάλτε πάνω και τα διάσημα των αξιωμάτων, κορώνες, σπαθιά, παράσημα, διπλώματα, βραβεία και επαίνους, ό,τι εκλεκτό και πολύτιμο έχε ο κόσμος. Και στο άλλο μέρος της ζυγαριάς βάλτε - Τι; Ένα μάρτυρα, έναν ασκητή. Ή ζυγαριά δεν θα γείρει προς τα πλούτη θα γείρει προς το μέρος του αγίου! Τόση αξία έχει η αγιότητα.

Υπερβολικά θεωρούνται αυτά; Αλλά αυτό ακριβώς λέει σήμερα ο Απόστολος Παύλος ότι ό κόσμος δεν ήταν άξιος να έχει στις τάξεις του τέτοια διαμάντια, τέτοια αναστήματα. Δεν είναι αυτό υπερβολή. Θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλά παραδείγματα για να σας δείξω, ότι ένας άγιος αξίζει παραπάνω από  ότι υπάρχει στον κόσμο. Αναφέρω ένα μόνο, για να δείτε πόσο αξίζει ένας άγιος. Οχτακόσα χρόνια προτού να έρθει ο Χριστός στον κόσμο ζούσε ένας βασιλιάς άδικος. Είχε δε δίπλα του και μια βασίλισσα πού ήταν εκατό φορές πιο άδικη απ' αυτόν. Ζούσαν στα παλάτια ζωή τρυφηλή. Το δε χειρότερο ήταν, ότι παρέσυραν τον περιούσιο λαό του Θεού στην ειδωλολατρία και τη διαφθορά.

Ό Θεός οργίστηκε και έξαφνα διατάζει, να σταματήσει ό ουρανός να βρέχει. Και σταμάτησε πράγματι επί τρεισήμισι χρόνια! Ξεράθηκαν τα πάντα. Τα πηγάδια και οι βρύσες στέρεψαν. Τα ζώα δεν μπορούσαν πια να ζήσουν. Οι άνθρωποι πήγαιναν μέσα στις σπηλιές και βάζαν τη γλώσσα τους στα βράχια σαν το σκύλο, για να βρουν λίγη υγρασία. Είχε ανοίξει πια ή γη, είχε γίνει σκληρή σαν το κεραμίδι. Κινδύνευαν να πεθάνουν όλοι, να μη μείνει ούτε ένας. Τότε ποιος τούς έσωσε; Τους έσωσε ό βασιλιάς; οι πλούσιοι; οι μεγάλοι; οι γραμματισμένοι; Κανείς απ' αυτούς. Τους έσωσε ένας πού δεν είχε σπίτι, δεν είχε χρήματα, δεν είχε ρούχα πολυτελείας. Φορούσε μια κάπα και με ένα ραβδί γύριζε ξυπόλητος βουνά - λαγκάδια, από ριζοβούνι σε ριζοβούνι και από σπηλιά σε σπηλιά, και τον έτρεφαν τα κοράκια του ουρανού. Ποιος είναι αυτός; Θα τον γιορτάσουμε στις 20 Ιουλίου.

Είναι ό προφήτης Ηλίας  να 'χουμε την ευχή του. Αυτός γονάτισε και προσευχήθηκε... Αν πούμε και εμείς πως προσευχόμαστε, θα πούμε ψέματα. Συγχωρήστε με, μα ούτε εσείς ό λαός του Θεού ούτε εμείς οι παπάδες (βάζω και τον εαυτό μου) που λειτουργούμε προσευχόμαστε. Πριν 100 – 200 χρόνια στο Μοριά, στη Θεσσαλία, στην Κρήτη, στην Ήπειρο, στη Μακεδονία, στη Μικρά Ασία, από την ώρα πού έμπαιναν στην εκκλησία τα μάτια τους ήταν βουρκωμένα και τα δάκρυα πέφτανε κάτω στα πλακάκια κορόμηλο. Πού τώρα αυτά! Είμαστε θεομπαίχτες. Θα μας τις κλείσει ό Θεός τις εκκλησίες, θα γίνουν αχούρια, κινηματογράφοι, θέατρα. Ποιος αληθινά μπαίνει μέσα με φόβο Θεού;...Κανείς μας.

Έκανε, λοιπόν, ό Ηλίας την προσευχή του. Όχι πολλή ώρα. Άλλα μόλις ύψωσε τα χέρια, λες και ήτανε μαγνήτης, τράβηξε τα σύννεφα, γέμισε ό ουρανός, έβρεξε, και δροσίστηκε ή γη. Να λοιπόν ένας απόκοσμος ερημίτης έσωσε τον κόσμο, ολόκληρο βασίλειο. Αυτός είχε την αξία, όχι ό κόσμος. «Ων ουκ ην άξιος ό κόσμος»! Τέτοιο διαμάντι ήταν στην εποχή του, αλλά ποιος τον υπολόγιζε; Τον κυνηγούσαν, και αυτός ό κυνηγημένος ήρθε ώρα πού τους έσωσε. Να Τι αξίζει ένας άγιος. Θα πείτε Αυτά «τω καιρώ εκείνο», σήμερα; Δεν έπαυσε, αδελφοί μου, ή Εκκλησία να γεννά αγίους εδώ στη γη.

Όπως το χώμα βγάζει τριαντάφυλλα, έτσι και αύτη ή γη, και ή δική μας χώρα, δεν θα παύση μέσα στα αγκάθια τα πολλά να γεννά και κρίνα και τριαντάφυλλα. Υπάρχουν και σήμερα άγιοι. Τα ονόματα τους δεν τα γράφουν οι εφημερίδες ούτε ακούγονται από τα ραδιόφωνα και από της τηλεοράσεις. Αυτοί είναι άγνωστοι. Να σας δείξω μερικούς; Ένα κορίτσι που ο πατέρας του πέθανε και το σπίτι έμεινε ορφανό και, ενώ άλλες πουλάνε την τιμή της και ζουν μπέικα μέσ' στον παλιόκοσμο, αυτή εργάζεται τίμια και βγάζει το ψωμί του σπιτιού, μια τέτοια κοπέλα, άγνωστη στον κόσμο, αξίζει χίλιες φορές περισσότερο από τις άλλες. Και μια νοσοκόμος πόσο αξίζει!

Σε λίγο, σας το λέω, τα νοσοκομεία δεν θα 'χουν νοσοκόμες. Γιατί μια κοπέλα να πάει να γίνη νοσοκόμος; Κορόιδο Είναι, να υπηρέτη όλη νύχτα και ν' αμείβεται ελάχιστα, την ώρα πού ή άλλη πουλάει το κορμί της και μαζεύει τόσα όσα δέ' μαζεύει αυτή όλο το χρόνο: Και μια πολύτεκνη μάνα, πού βαδίζει με το νόμο του Θεού και φροντίζει τον άντρα και τα παιδιά της, αξίζει παραπάνω από όλες τις άλλες πού κρατούν στην αγκαλιά τους όχι παιδιά αλλά σκυλιά. Και ένας εργάτης, πού δουλεύει τίμια και ό ίδρωτας τρέχει από το μέτωπο του, αξίζει παραπάνω από εφοπλιστές και βιομηχάνους.

Και ένας αγρότης πού δουλεύει τη γη και όταν κτυπάει ή καμπάνα κάνει το σταυρό του, Είναι ανώτερος απ' όλους τους ασεβείς κυβερνήτες των λαών. Αυτά διδάσκει το Ευαγγέλιο και αυτά τα κριτήρια πρέπει να 'χουμε, αδελφοί μου. Δεν σας λέω περισσότερα, τούτο μόνο. Μην εκτιμάτε χρήμα, πλούτη, ηδονές. Να εκτιμάτε πίστη και αγιότητα. Ξεχάσαμε τα λόγια των προγόνων μας. Έλεγε ό Πλάτων «Πάς ό τ' επί γης και υπό γης χρυσός αρετής ουκ αντάξιος» δηλαδή ότι όλο το χρυσάφι της γης δεν μπορεί ν' αντιστάθμιση την αξία της αρετής. Βγάζω δίσκο σήμερα, δίσκο αγγέλων, τον περιφέρω και ζητώ.

Δώστε μου, Χριστιανοί, ένα δάκρυ μετανοίας, δώστε μου ένα δράμι πίστεως, δώστε μου ένα γραμμάριο αγιότητας, και σας χαρίζω όλο τον κόσμο. Όσο αξίζουν αυτά, δεν αξίζει όλος ό πλούτος της γης. Αγαπητοί μου αδελφοί, μη μας θαμπώσουν τα εγκόσμια. Να ζήσουμε με το Χριστό. Μακάριοι - ευτυχείς αυτοί πού πιστεύουν στο Χριστό, αυτοί πού ζουν κατά Χριστόν, αυτοί πού ενώνονται με το Χριστό. Αυτοί μια μέρα, μαζί με τους μάρτυρας, τους οσίους, τους αγγέλους, μαζί με τους αγίους Πάντας, θα ψάλλουν και θα λένε «Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ό ουρανός και ή γη της δόξης σου».