Γράμμα ἀπὸ τὴν φυλακή

Ἅγιος Βαλέριος Γκαφένκου (Ρουμάνος Ὁμολογητής)

Γράμμα τοῦ Ρουμάνου Ὁμολογητοῦ Βαλέριου Γκαφένκου ἀπὸ τὴν φυλακή

29 Ἰανουαρίου 1946

Ἡ ζωὴ εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ ὅπως τὴ φαντάζονται οἱ ἄνθρωποι. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἶναι διαφορετικὸς ἀπὸ ὅ,τι φαντάζεται αὐτὸς ὅτι εἶναι. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὄντως διαφορετικὴ ἀπὸ τὸ πῶς τὴν θεωρεῖ συνήθως ὁ ἀνθρώπινος νοῦς.

Θέλω νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς καὶ ἀνοιχτὸς μέχρι τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου. Μὲ τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ ἔκανα στὴ φυλακὴ ἀναρωτιόμουνα γιατί εἶχα φυλακιστεῖ.

Στὸ κοινωνικὸ ἐπίπεδο πάντα μὲ θεωροῦσαν πολὺ καλό, ἕνα παράδειγμα ἠθικῆς ἀγωγῆς. Ἂν βρισκόμουν σὲ σύγκρουση μὲ κάποιον, θὰ ἦταν μόνο γιὰ τὴν ἀλήθεια.

Μετὰ ἀπὸ πολλὴ ἀνησυχία καὶ πολὺ πόνο, ὅταν τὸ ποτήρι τῶν βασάνων εἶχε γεμίσει, ἦρθε μιὰ ἅγια ἡμέρα, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1943, ὅταν ἔπεσα μὲ τὸ πρόσωπο στὸ ἔδαφος, γονατισμένος, μὲ συντετριμμένη καρδιά, κλαίγοντας μὲ λυγμούς. Παρακαλοῦσα τὸν Θεὸ νὰ μοῦ δωρίσει τὸ φῶς. Ἐκείνη τὴν περίοδο εἶχα χάσει ὅλη τὴν ἐμπιστοσύνη μου στοὺς ἀνθρώπους. Ἔνιωθα ὅτι βρισκόμουν στὴν ἀλήθεια. Ἀλλὰ τότε γιατί ὑπέφερα; Στὴν ψυχή μου, κάποτε γεμάτη ἀπὸ ἐνθουσιασμό, παρέμεινε μόνο ἡ ἀγάπη. Κανένας δὲ μὲ καταλάβαινε.

Ταυτόχρονα μὲ τὸ κλάμα ἄρχισα νὰ κάνω μετάνοιες. καὶ ξαφνικὰ -ὧ Κύριε, τί μεγάλος εἶσαι, Κύριε! Εἶδα ὅλη τὴν ψυχή μου γεμάτη ἀπὸ ἁμαρτίες.

Βρῆκα μέσα μου τὴ ρίζα ὅλων τῶν ἀνθρώπινων ἁμαρτιῶν. Ἀλίμονο, ἦταν τόσες οἱ ἁμαρτίες, ἀλλὰ τὰ μάτια τῆς πωρωμένης λόγῳ τῆς ὑπερηφάνειας ψυχῆς μου δὲν τὶς ἔβλεπαν! Τί μεγάλος εἶναι ὁ Θεός!

Βλέποντας λοιπὸν ὅλες τὶς ἁμαρτίες μου, αἰσθάνθηκα τὴν ἀνάγκη νὰ φωνάξω δυνατὰ καὶ νὰ ζητήσω ἔλεος, ὁπότε μιὰ βαθιὰ εἰρήνη, ἕνα ἀπέραντο φῶς καὶ πολλὴ ἀγάπη πλημμύρισαν τὴν καρδιά μου.
Μόλις ἀνοίχθηκε ἡ πόρτα, βγῆκα ταχύτατα ἀπὸ τὸ κρατητήριο καὶ πῆγα στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἤξερα ὅτι μὲ ἀγαποῦν περισσότερο καὶ σ' ἐκείνους ποὺ μὲ μισοῦσαν καὶ εἶχαν ἁμαρτήσει ἐναντίον μου πιὸ πολὺ καὶ τοὺς εἶπα στ' ἀνοιχτὰ καὶ ἀπερίφραστα: «Εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος. Δὲν ἀξίζω τὴν ἐμπιστοσύνη οὔτε τοῦ τελευταίου ἄνθρωπου. Εἶμαι εὐτυχής!».

Ὅλοι ἔμειναν κατάπληκτοι. Μερικοὶ μὲ κοίταξαν περιφρονητικά, ἄλλοι ἀψήφιστα, ὁρισμένοι μὲ κοίταξαν μὲ μία ἀγάπη ποὺ οὔτε οἱ ἴδιοι δὲν μποροῦσαν νὰ τὴν ἐξηγήσουν. Μόνο ἕνας ἄνθρωπος μοῦ εἶπε; «Ἀξίζεις νὰ σὲ ἀσπασθοῦμε!»" ἀλλὰ ἐγὼ ἔτρεξα γρήγορα στὸ κρατητήριό μου, ξάπλωσα στὸ κρεβάτι μου καὶ συνέχισα τὰ κλάματά μου, εὐχαριστώντας καὶ δοξάζοντας τὸν Θεό....

Ἀπὸ τότε ἄρχισα ἐνσυνείδητα τὴ μάχη ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλά, ἂν ξέρατε τί δύσκολη εἶναι ἡ μάχη μὲ τὴν ἁμαρτία! Θέλω νὰ ξέρετε ὅτι ὄχι μόνο ἐδῶ, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἤμουν ἔξω, πολεμοῦσα πάρα πολὺ μὲ τὴν ἁμαρτία.

Στὴ φυλακὴ ἔχω ἐξετάσει τὴν ψυχή μου καὶ κατάλαβα ὅτι, ἔστω κι ἂν δὲν εἶχα ἁμαρτήσει στὴν πράξη, ἀλλὰ μὲ τὸ στόμα καὶ μὲ τὸ νοῦ εἶχα ἀνομήσει. Πῆγα στὸν ἱερέα καί, μετὰ ἀπὸ μιὰ βαθιὰ ἐξέταση τῆς συνείδησής μου, ἐξομολογήθηκα. Ἡ ἐξομολόγηση μὲ ξεφόρτωσε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μου.

Καὶ ἀγωνίζομαι ἀδιαλείπτως. Ἡ μάχη δὲ σταματάει, μέχρι τὸ θάνατο. Χωρὶς μετάνοια κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ προχωρήσει οὔτε ἕνα βῆμα. Τί εἶναι ἡ ζωή; Εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς, τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ καθαρίζουμε τὶς ψυχές μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ ἑτοιμαστοῦμε, διὰ τοῦ Χριστοῦ, νὰ δεχτοῦμε τὴν αἰώνια ζωή. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ἕνα πλάσμα ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀπροσμέτρητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο τέθηκαν μπροστὰ ἢ εὐτυχία καὶ ὁ θάνατος, γιὰ νὰ διαλέξει τί θέλει....

Νὰ εἶστε πολὺ προσεκτικοί! Στὴν κοινωνική τους ζωὴ οἱ ἄνθρωποι κοιτάζονται καὶ ἐκδικάζονται ὄχι μὲ βάση τί εἶναι αὐτοὶ οὐσιαστικά, ἀλλὰ μὲ ἐξωτερικὰ κριτήρια. Μὴν ἔχετε ἀπαιτήσεις ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, διότι ὅποιος κάνει ἔτσι θὰ ὑποφέρει πικρά. Ἀλλὰ ἀγαπῆστε τους. Ἕνας μόνος εἶναι τέλειος, ἕνας μόνο εἶναι ἀγαθὸς καὶ ἁγνός: ὁ Χριστὸς-Θεός!

Καὶ τώρα: τί εἶναι ἡ ἀλήθεια; Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Προσπαθῆστε νὰ πλησιάσετε εἰλικρινὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἀφῆστε τὸν κόσμο μὲ τὶς ἁμαρτίες του!