“Παπά, δώσε και σε μένα ιερό ψωμί…” έλεγε μια Τουρκάλα.

από savvasm

 

«Αϊ-Γιώργη μου, κάνε καλά τον πατέρα μου», «Αϊ- Γιώργη μου, κάνε τους γονείς μου να ξαναγαπήσουν», «Αϊ- Γιώργη μου, βοήθησέ με να εισαχθώ στο πανεπιστήμιο», «Αϊ-Γιώργη μου, βοήθησε με να βρω εργασία και να αποκτήσω σπίτι».

Τα παραπάνω είναι λίγες από τις χιλιάδες παρακλήσεις που γίνονται στον Αγιο Γεώργιο τον Κουδουνά, στο νησί Πρίγκιπος της Κωνσταντινούπολης, από προσκυνητές όλων των εθνοτήτων και θρησκειών. Κυρίως όμως από Tούρκους, μουσουλμάνους.

 

Το μοναστήρι είναι κτισμένο το 963 μ.Χ. όταν βασίλευε ο Νικηφόρος Φωκάς και είναι αφιερωμένο στον Αγιο Γεώργιο. Λέγεται δε ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε από έναν βοσκό, καθώς ήταν σκεπασμένη από μια αρμαθιά κουδούνια, γι’ αυτό πήρε την ονομασία «Κουδουνάς».

Κατά την παράδοση και μέχρι σήμερα όσοι κάνουν τάμα παίρνουν ένα «κουδουνάκι» και όταν υλοποιείται το τάμα τους το επιστρέφουν, φέρνοντας στο μοναστήρι λάδι, χρήματα κ.λπ.

Κάθε χρόνο το επισκέπτονται 250.000 άτομα, κυρίως Τούρκοι, ενώ το μοναστήρι γιορτάζει δύο φορές το χρόνο. Του Αγίου Γεωργίου και της Αγίας Θέκλας.

Τις μέρες που πέρασαν, κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων προς τιμή της Αγίας Θέκλας, πάνω από 10.000 μουσουλμάνοι, επισκέφτηκαν τον Αγιο Γεώργιο, ζητώντας τη βοήθειά του.

Η Μεράλ ζητούσε επίμονα να τη διαβάσει ο ιερέας και αυτός την ευλόγησε για να «ηρεμήσει ψυχικά», η Ζεϊνέπ, παρακαλούσε να γίνει καλά από την «κακιά αρρώστια», ο Χασάν ήθελε εργασία «για να θρέψει τα παιδιά του» και η Αλιγιέ παρακαλούσε τον άγιο να της «δώσει παιδιά».

Tάματα

Ανέβαιναν με γυμνά τα πόδια επί μισή ώρα το λόφο όπου είναι το μοναστήρι. Αλλες γυναίκες έφερναν μαζί τους λάδι, άλλες κεριά, άλλες ζάχαρη, για να είναι γλυκιά η ζωή τους, και άλλες κλωστές, τις οποίες ανοίγαν καθ’ όλη τη διάρκεια του δρόμου για να είναι ακοικτός ο δρόμος τους.

Πολλές από αυτές, καθ’όλη τη διάρκεια της ανάβασης, δεν μιλούσαν, μέχρι να φθάσουν να προσκηνύσουν και να «χαϊδέψουν» την εικόνα του αγίου. Η συγκίνηση των χιλιάδων πιστών ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Παρακολούθησαν τη λειτουργία με τα χέρια ανοικτά προς τον ουρανό ή κρατώντας κεριά αναμμένα, ενώ πήραν αντίδωρο για να το μεταφέρουν στο σπίτι τους. «Παπά, δώσε και σε μένα ιερό ψωμί, να το πάγω στον άντρα μου που δεν μπόρεσε να έλθει», έλεγε μια Τουρκάλα στο μοναχό Ιεζεκιήλ, ενώ μια άλλη του έλεγε: «Eίμαι η γυναίκα του Χασάν, σε παρακαλώ, δώσε μου δυο κομμάτια». Η πίστη τους μεγάλη, η υπομονή τους «ιώβεια» και ο σεβασμός τους προς την ορθόδοξη θρησκεία μεγάλος.

Οι πρώτες που έφτασαν στις 24 Σεπτεμβρίου στο μοναστήρι και στις 6 το πρωί ήταν τέσσερις μοντέρνες κοπέλες που οι δυο είχαν κοιμηθεί στο νησί στις φίλες τους. Ζούσαν στο Γκιόστεπε. Τις ρώτησα για το σκοπό της επίσκεψης και απάντησαν: «Η πίστη στον άγιο μας φέρνει εδώ. Δεν έχει σημασία ότι είμαστε μουσουλμάνες. Παρακαλέσαμε να μας βοηθήσει. Ακούσαμε τόσα πολλά για το μοναστήρι». Η Οράλ, από τη Σμύρνη, ήλθε για να προσκυνήσει τον άγιο, φέρνοντας το τάμα της.

Είχε ζητήσει κάτι και υλοποιήθηκε. Ετσι, έφερε μαζί της τρία μπουκάλια λάδι. Στην ερώτησή μας, πώς μια μουσουλμάνα, όπως και οι άλλοι χιλιάδες προσκηνυτές, επισκέπτονται ένα ορθόδοξο μοναστήρι, η απάντηση ήταν απλή και ταυτόχρονα σιβυλλική: Δεν μας απαγορεύει κανείς να πιστεύουμε και στον Αγιο Γεώργιο. Οι θρησκείες έχουν ένα κοινό γνώρισμα, τον ένα και μοναδικό Θεό. Εξάλλου, μπορεί να κρύβουμε μέσα μας κι έναν χριστιανό».

Συγκλονίστηκα τόσο από τα λεγόμενά της ώστε την ίδια ερώτηση την έκανα και σε άλλες προσκυνήτριες. Οι απαντήσεις τους ήταν περίπου ίδιες σχετικά με την πίστη και τον άγιο.

Μια άλλη διάσταση όμως μας έδωσε και ο Αντίλ, ο οποίος πολιτικοποιώντας τα λεγόμενά του είπε: «Η ζωή στην Τουρκία είναι δύσκολη. Οι άνθρωποι θέλουν από κάπου να κρατηθούν. Εχουν στραφεί στη θρησκεία. Ισως να έχουν βαρεθεί από όλα και ζητούν πλέον βοήθεια από αλλού. Γιατί όχι και από τον Αγιο Γεώργιο». Ισως για το λόγο αυτό η δημοσιογράφος της εφημερίδας «Τζουχμουριέτ», Οζλέμ Γιουζάκ, την επομένη στο άρθρο της έγραψε ότι «ο Αγιος Γεώργιος μοίρασε ελπίδες στους βασανισμένους».

Οι μοναχοί

Ο ιερομόναχος Εφραίμ Ξενοφωντίνος, που ζει επί τρία χρόνια στον «Κουδουνά», είναι συγκλονισμένος με την πίστη των χιλιάδων μουσουλμάνων που επισκέπτονται το μοναστήρι. «Αυτοί οι άνθρωποι ζουν με την καρδιά τους» υποστηρίζει και συνεχίζει: «Επειδή η πίστη είναι η όραση και δύναμη της καρδιάς γι’ αυτό μπορούν και ζουν τους αγίους μας». Ο μοναχός Καλλίνικος Ξενοφωντίνος, που εκτελεί και χρέη ιερέα, δηλώνει: «είμαστε συγκλονισμένοι με αυτό που γίνεται εδώ. Ανατρέχουμε πολλές φορές στη διαπίστωση του Κυρίου για την πίστη του Ρωμαίου εκατόνταρχου». Στην ερώτησή μας εάν ο άγιος ανταποκρίνεται στις παρακλήσεις των χιλιάδων προσκυνητών, απάντησε: «Στο διάστημα των τριών ετών εδώ, είμαστε αυτόπτες μάρτυρες θαυμάτων, όπως θεραπείας παραλυτικών, βωβών, μέχρι και τεκνογονίες».

Ζητήσαμε από τους μοναχούς που βρίσκονται στον Αγιο Γεώργιο να μας σχολιάσουν την παραμονή τους στην Τουρκία, και μας είπαν: «Είναι άψογη η συμπεριφορά όλων τους. Από τον ανώτερο άρχοντα, έως το μικρότερο, μας αντιμετωπίζουν με τέτοιο σεβασμό που πολλές φορές προβληματιζόμαστε για το τι είναι πλέον καλύτερο, να ζούμε στη χριστιανική Ελλάδα ή στη μουσουλμανική Τουρκία; Να σας πούμε ότι πάντα κυκλοφορούμε με τη μοναχική ενδυμασία μας και οι εμπειρίες μας είναι μόνον θετικές».

Ετσι λοιπόν, ο Αγιος Γεώργιος έγινε τόπος λατρείας χιλιάδων άθεων, χριστιανών, Εβραίων και κυρίως μουσουλμάνων οι οποίοι με όλους τους τρόπους έρχονται στο νησί και παίρνοντας τα τάματά τους, τα εναποθέτουν στον άγιο, όπως εναποθέτουν και τις ελπίδες τους. Και ο άγιος δείχνει ότι δεν κάνει διακρίσεις και «παρέχει την ίαση» σε κάθε πιστό.

Πηγή