ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Απόστολος: Β΄ Κορ. δ΄, 6 – 15. Προηγείται η πίστη

Απευθυνόμενος, για δεύτερη φορά, στους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου αδελφοί, αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην ανθρώπινη αδυναμία, που διακρίνει τα πρόσωπα των Αποστόλων, κατά την άσκηση του ιεραποστολικού τους έργου. Η αδυναμία, όμως, αυτή καλύπτεται από την υπερβολική δύναμη του Θεού, η οποία εμπνέει τους ανθρώπους Του, ώστε η δράση τους να αντέχει στις δοκιμασίες και στην πολεμική του κόσμου και ν’ αποδεικνύεται σωτήρια για τον λαό Του.
Ο Παύλος επισημαίνει ότι στο Αποστολικό τους έργο τα όργανα του Θεού συχνά πιέζονται από κοσμικές δυνάμεις, αλλά δε φθάνουν σε αδιέξοδο. Ενίοτε βρίσκονται σε αμηχανία, αλλά ποτέ σε απελπισία. Πολλές φορές διώκονται από τους εχθρούς του Χριστού, αλλά η Χάρις του Θεού δεν τους εγκαταλείπει. Καταβάλλονται, συχνά, ως άνθρωποι, αλλά δε χάνονται. Φέρουν στο σώμα τους τον θάνατο του Χριστού, για να φανερώσουν, έτσι, τη ζωή του Χριστού στον κόσμο.
Η περιγραφή του Αποστόλου καταλήγει σε μια μεγάλη αλήθεια, η οποία, τελικά, είναι η μυστική δύναμη, ο κινητήριος μοχλός, που ενεργοποιεί και ισχυροποιεί τις όποιες δυνάμεις τους, καθιστώντας τον λόγο τους ανίκητο και καταλυτικό. Η δύναμη αυτή είναι η πίστη. «Πρώτα πιστεύσαμε, γι’ αυτό λαλούμε και διδάσκουμε τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους»1 Προϋπόθεση απαραίτητη και αναμφισβήτητη για την επιτυχία του ιεραποστολικού έργου είναι η πίστη. Η αλήθεια αυτή αφορά όλους όσοι, μέσα στην Εκκλησία, αναλαμβάνουν το έργο της ιεραποστολής, της κατήχησης, του ευαγγελισμού των ανθρώπων, κληρικούς και λαϊκούς. Πρώτα η πίστη και μετά ο λόγος. Προηγείται η πίστη και έπεται η διδασκαλία.
Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου είναι διδακτικός, αλλά και ελεγκτικός. Προφανώς είχε ενώπιόν του την εικόνα των Φαρισαίων, οι οποίοι δίδασκαν με περισσή κομπορρημοσύνη τον νόμο του Θεού, οι ίδιοι, όμως, ζούσαν με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο προς τους λόγους τους. Γι’ αυτό και ο Κύριος, στηλιτεύοντας την κατεστημένη ανακολουθία τους, απέρριψε, μετά βδελυγμίας, την θρησκευτική τους υποκρισία. Η Αποστολική αυτή διδαχή έχει εφαρμογή όλες τις εποχές και στη δική μας. Εκείνος που θα αναλάβει να διδάξει την ηθική
1 Β΄ Κορ. 4,13
καθαρότητα, πρέπει πρώτα ο ίδιος να είναι καθαρός. Όποιος αναλάβει να φωτίσει τα σκοτάδια του κόσμου, πρέπει πρωτίστως ο ίδιος να έχει φωτιστεί με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Εκείνος που αποφασίζει να διδάξει στους ανθρώπους τον λόγο του Θεού, πρέπει ο ίδιος να είναι μέτοχος και κάτοχος αυτού του λόγου. Όποιος κηρύττει τις αρετές, οφείλει να βιώνει τις αρετές. Όποιος στηλιτεύει την αμαρτία, οφείλει να ζει εν μετανοία. Αλλά για να συμβούν όλα αυτά, πρέπει να προηγείται η πίστη στον Θεό. Εκείνη είναι που χρωματίζει τις αρετές, που νοηματοδοτεί τις διδαχές. Εκείνη χαρίζει το φως, εκείνη γίνεται το όχημα που απομακρύνει από την αιχμαλωσία της αμαρτίας.
Αυτή η πίστη δεν είναι συνήθεια, που πρέπει να ακολουθήσουμε, ούτε παράδοση, που πρέπει να συνεχίσουμε. Δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα εξωτερικά σχήματα της ευσέβειας, που συχνά προβάλλουμε, αλλά συνιστά την ουσία της προσωπικής σχέσης μας με τον Θεό. Επίσης, «δεν είναι ιδεολόγημα, που πρέπει να υποστηρίξουμε, ούτε σκέψη, που πρέπει να κατανοήσουμε, ούτε άποψη, που πρέπει να παραδεχτούμε. Η πίστη δεν είναι συναίσθημα, ούτε ηθικός κανόνας με τον οποίο πρέπει να συμμορφωθούμε, ούτε βίωμα που ψυχολογικά επιβάλαμε στον εαυτό μας, ούτε πάλι στόχος που κατακτάται με ανθρώπινες προσπάθειες. Η πίστη είναι χάρις και ζωή και αλήθεια, που προσφέρεται, αναδύεται και αποκαλύπτεται. Είναι κάτι που δίνει ο Θεός· κάτι που φανερώνει ο Θεός»2 Αυτή την πίστη ας αγωνιστούμε να αποκτήσουμε, αδελφοί μου, ούτως ώστε οι λόγοι και τα κατά Θεόν έργα μας να αποκαλύπτουν τον Χριστό γύρω μας και να οδηγούν εαυτούς και αλλήλους σε δρόμους αλήθειας και σωτηρίας. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο.
2 Νικόλαος, Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικής, «Άνθρωπος μεθόριος», σελ. 129