Γεώργιος Μεταλληνός: Η Ορθή Χριστολογία εξασφαλίζει την σωτηρία

Το ερώτημα του Χριστού πρός τους Μαθητές Του «τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» (Ματθ. 16, 16) έθεσε ακριβώς αυτό το πρόβλημα. Άν το ερώτημα αυτό δέν απαντηθεί ορθά, στα όρια δηλαδή της αυθεντικής «Χριστολογίας», δεν μπορεί να υπάρξει για τον άνθρωπο δυνατότητα σωτηρίας. Συχνά δέ πλαστογραφείται το Πρόσωπο του Χριστού. Όλες οι «χριστολογικές» αιρέσεις προσφέρουν ένα ανύπαρκτο Χριστό, τελείως άσχετο με Εκείνον που σαρκώθηκε για τη σωτηρία μας: Δοκητισμός, Αρειανισμός, Νεστοριανισμός, Μονοφυσιτισμός, Μονοθελητισμός, Μονοενεργητισμός, ώς τις σημερινές πλαστογραφίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σαηεντολόγων κ.ά. Ο υποθετικά αποδεκτός Χριστός δεν είναι ο Χριστός της ιστορίας, αλλά της πλάνης και μεταφυσικής φαντασίας.
Η νόθευση της Πίστεως στον Χριστό στο χώρο του δόγματος έχει ως αναπότρεπτη συνέπεια τη νόθευση του λόγου του Χριστού και στο χώρο της κοινωνίας. Η Εκκλησία, αντίθετα, ως κοινωνία Αγίων, παραδίδει αδιάκοπα από γενεά σε γενεά τον ένα Χριστό, τον αληθινό Χριστό, απέναντι στις διάφορες αιρετικές πλαστογραφήσεις Του. Αυτό γίνεται με το κήρυγμα και την ποιμαντική των Αγίων Πατέρων, με τις Οικουμενικές Συνόδους, με τη λειτουργική πράξη και την πνευματική ζωή αγωνιζομένων πιστών.
Στην πολυώνυμη αιρετική πλάνη διαμορφώνεται ένας Χριστιανισμός χωρίς Χριστό. Και αυτό είναι αποτέλεσμα της τραγικής συγχύσεως, που κυριαρχεί στην εποχή μας, την οποία σύγχυση επιδεινώνει η είσοδος της ανθρωπότητας στην παραφροσύνη της «Νέας Τάξεως» και της «Νέας Εποχής» (new age). Είναι η σκοτεινότερη –και γι’ αυτό επικινδυνότερη– περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας, διότι συνδέθηκε ήδη με μυθοποιήσεις (π.χ. του έτους 2000), αποκρυφιστικές θεωρήσεις (ο Υδροχόος – διάβολος καταλαμβάνει τη θέση του Ιχθύος – Χριστού), χιλιαστικές προσδοκίες (οράματα καθολικής ευημερίας) ενώ στην ουσία αναπαράγεται ο παλαιός κόσμος με όλη την παθολογία και παθογένειά του. Η πολυδιαφημιζόμενη από τους υποστηρικτές και προπαγανδιστές του «νέου» συστήματος «παγκοσμιοποίηση», παρά τις κάποιες θετικές πλευρές της, οδηγεί σε μιά «πλανητική κοινωνία», με ισοπέδωση των πολιτισμικών και εθνικών ιδιαιτεροτήτων και διαμορφούμενη από την «ενιαιοποιούμενη» παιδεία και τα κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε. Η πορεία των πραγμάτων «πρός μίαν ποίμνην», που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως εκπλήρωση του λόγου του Χριστού (Ιωάν. 10, 16), σκιάζεται από την αυθόρμητη απορία: «Ναί, αλλά υπό ποίον ποιμένα; Θα είναι ο ποιμήν αυτός ο Χριστός, όπως Εκείνος είπε, ή ο ψευδο-Χριστός της Νέας Εποχής;»
Ουδέποτε μειώθηκε τόσο το Πρόσωπο του Χριστού και απειλήθηκε ο Χριστιανισμός, όσο στα όρια της συγκροτούμενης από την «Νέα Εποχή» «Παν-θρησκείας». Οι συναντήσεις της πανθρησκειακής κινήσεως της Ν. Εποχής (Ασσίζη 1, 2 και 3, 1986, 1994 καί 1998) δεν αφήνουν πιά αμφιβολία. Με τη συμμετοχή και εκπροσώπων του χριστιανικού κόσμου προωθείται η «Παν-θρησκεία», στην οποία ισοπεδώνεται και αναιρείται κυριολεκτικά το Πανάγιο Πρόσωπο του Χριστού, συμφυρόμενο με όλες τις «κατασκευασμένες» «θεότητες» του κόσμου της πτώσεως. Ποτέ δεν αμφισβητήθηκε τόσο άμεσα και απόλυτα η μοναδικότητα και αποκλειστικότητα του Χριστού ως Σωτήρα του κόσμου. Και μόνο γι’ αυτό είναι η «Νέα Εποχή» η μεγαλύτερη πρόκληση ιστορικά για την Ορθοδοξία. Αυτό που δεν πέτυχε ο Διάβολος με τους διωγμούς και τις αιρέσεις το επιδιώκει τώρα με τον ανανεωμένο «οικουμενισμό» της Πανθρησκείας. Η Ορθοδοξία καλείται να σώσει την αλήθειά της για τον Χριστό, μένοντας πιστή στην παράδοση των Αγίων της. Για να μπορεί να μένει ο Χριστός η ζωή και η ελπίδα του κόσμου.
πηγή