Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου (Της Χαναναίας)

Είχε μεγάλη πίστη η Χαναναία της ευαγγελικής περικοπής της  Κυριακής. Πίστευε στην σπουδαιότερη αλήθεια. Ποια; Κάποιος μεγάλος πολιτικός, αρχηγός κόμματος κάποτε, μιλώντας προ στα  στελέχη του κόμματος του, είπε τον εξής λόγω: «Ο Θεός της Ελλάδος είναι ο λαός..». Φυσικά με αυτό  το δημαγωγικό πυροτέχνημα έδειξε, πώς ούτε στο Θεό πιστεύει, ούτε τον λαό αγαπάει. Ποιος λοιπόν είναι ο Θεός; Η Χαναναία  το διαλαλεί. Ο Χριστός είναι ο Θεός. «Κύριε, υιέ Δαβίδ». Τον αποκαλεί τρεις φορές «Κύριο».  Και «Κύριος»στη γλώσσα της Γραφής σημαίνει «Θεός» είχε πίστη ακράδαντη. Και είχε πίστη, διότι είχε ταπείνωση  αληθινή η Χαναναία. Την ταπείνωσε ο πόνος, θα πείτε. Ναι, το δέχομαι. Ο πόνος ταπεινώνει  και το πιο υψηλόκορμο  κυπαρίσσι. Μα υπάρχουν άνθρωποι, που ούτε από τον πόνο λυγίζουν. Και πάνω στον πόνο ακόμη βλασφημούν το Θεό. Έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Η Χαναναία είχε αληθινή και διαρκώς αυξανομένη ταπείνωση. Που βλέπουμε την ταπείνωση της Χαναναίας; Για το δράμα του παιδιού της δέχεται, άτι εκείνη φταίει. Το κορίτσι της είναι δαιμονισμένο. Θα περίμενε κανείς να ζητάει για το κορίτσι της έλεος. Και όμως, για τον εαυτό της ζητάει έλεος. «ελέησόν με, Κύριε…Κύριε, βοήθει μοι». Πιστεύει, ότι η ίδια φταίει για το κατάντημα του παιδιού της.  Αν τα παιδιά μας και οι νέοι μας έχουν φτάσει στο απροχώρητο, αν έχουν κυριευθεί από δαιμόνια, αν κάνουν σαν δαιμονισμένα, εμείς είμαστε η αιτία. Το λίθο του αναθέματος όχι στους άλλους, αλλά στον εαυτό μας. Εγώ φταίω, να πει ο καθένας μας, όχι μόνο για τα δικά του αμαρτήματα, αλλά και για τα αμαρτήματα των άλλων. Και διότι πολλές φορές τα προκαλώ, αλλά και διότι δια των άλλων τιμωρούμαι για τα δικά μου αμαρτήματα. Κάθε πιστός και ταπεινός είναι «ο αίρων την αμαρτία του κόσμου». Η Χαναναία έβλεπε, πως εκείνη έφταιξε που το παιδί της έγινε δαιμονισμένο. Εμείς πότε θα ταπεινωθούμε να καταλάβουμε ότι φταίμε για το δαιμονισμό της σύγχρονης κοινωνίας;  Η ταπείνωση φαίνεται και από την ιδέα, που έχει για τον εαυτό της. Ο Χριστός, για να την δοκιμάσει, την ονομάζει «κυνάριον». Αν ήταν άλλος στη θέση της, θα αντιδρούσε, θα θύμωνε, θα επιστράτευε όλα τα επιχειρήματα του, για να υπεραμυνθεί της προσωπικότητα του. Γιατί έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας.  Ποιοί;  Εμείς, που δεν είμαστε απλώς αθώα σκυλάκια , τα οποία   μόνο γαυγίζουν και δεν δαγκώνουν, αλλά είμαστε λυσσασμένα σκυλιά που δαγκώνουμε. Γινόμαστε ταύροι μαινόμενοι πάνω στο θυμό μας. Είμαστε ακάθαρτοι σαν τα χοιρώδη ζώα. Η Χαναναία όμως δέχεται τον εξευτελισμό. Ναι, Κύριε, σκυλάκι είμαι. Αλλά όπως το σκυλάκι έχει δικαίωμα και καθήκον να γαυγίζει, άφησε με και μένα να γαυγίζω γύρω από την αγάπη σου. Είμαι σκυλάκι, αλλά σκυλάκι στην δική σου αυλή, στην αυλή της αγάπη σου. Ας αποκτήσουμε ταπεινή ιδέα για τον εαυτό μας. Θα έπρεπε να είμαστε άγγελοι. Η αμαρτία μας έχει κατεβάσει στην κλίμακα των ζώων. Γινόμαστε σε πολλά πράγματα χειρότεροι και από τα ζώα. Αυτό ας μας απελπίσει. Ας είμαστε ανάξιοι. Μπορούμε να παρακαλούμε το Θεό για τα τόσα αμαρτήματά μας. Η ταπείνωση της Χαναναίας φαίνεται και από άλλο σημείο. Όχι μόνο δέχεται, άτι είναι σκυλάκι και όχι παιδί του Θεού, αλλά ζητάει ένα ψίχουλο μόνο από το τραπέζι Του. Ένα ψίχουλο της αγάπης σου μου αρκεί. Ένα ψίχουλο της αγάπης του Θεού αξίζει περισσότερο από όλο το χρυσάφι της γης. Η ταπείνωση  αφόπλισε το Χριστό, που ήθελε να δοκιμάσει την Χαναναία μητέρα. Η ταπείνωση είναι αφοπλιστική. Αφοπλίζει τον άλλον, που θέλει να τσακωθεί μαζί σου. Αλλά και οπλίζει το ισχυρότατο όπλο, που ονομάζεται προσευχή. Άριστα στην πίστη, άριστα στην ταπείνωση, άριστα στην προσευχή η Χαναναία. Η προσευχή της είναι ενοχλητική. Δεν παρακαλεί με απάθεια, αδιαφορία και νωθρότητα. Παρακαλεί με κραυγή. Οι άνθρωποι ενοχλούνται και παρεξηγούνται, όσο τους παρακαλούμε για κάτι με επιμονή. Ο Χριστός το αντίθετο, τότε μας αγαπάει, όταν τον ενοχλούμε με την συνεχή προσευχή. Η προσευχή της Χαναναίας είναι προσκυνηματική. Πέφτει στα πόδια του Χριστού. Στα γόνατα, για να προσκυνούμε τον Κύριο της δόξης. Μετάνοιες προσκυνηματικές ας κάνουμε, και το θαύμα θα γίνει. Αμήν.