«ΟΙ ΑΥΤΑΡΕΣΚΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ (τῶν ἡμερῶν μας), ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΙ».

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Scott Peck,
 «People of the Lie. The Hope for Ηealing Human Evil»,
Α Touchstone Book Published by Simon & Schuster,
U.S.A. 1998
[ἑλλην. ἔκδ:  «ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ»,
σὲ μετάφρ. Νικ. Παπαδάκη, «Κέδρος»,1999]

[Β´]

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Τὸ Κακὸ σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο διαπράττεται ἀπὸ τοὺς αὐτάρεσκους τοῦ πνεύματος, ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους τῶν ἡμερῶν μας, ἀπὸ τοὺς ὑποκριτὲς ποὺ δικαιολογοῦν πάντα τοὺς ἑαυτούς τους καὶ νομίζουν ὅτι εἶναι ἀναμάρτητοι, γιατί εἶναι ἀπρόθυμοι νὰ ὑποφέρουν τὴ στενοχώρια τῆς σοβαρῆς αὐτοκριτικῆς.  (Μέρος Α´:http://christianvivliografia.wordpress.com/2012/11/09/τὸ-κακὸ-σὲ-αὐτὸν-τὸν-κόσμο-διαπράττ/)

.          Οἱ κακοὶ ἄνθρωποι δὲν δέχονται μὲ πραότητα τὴν δοκιμασία τῆς δυσαρέσκειας γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, δὲν τὴν δέχονται καθόλου. Καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄρνηση νὰ δικάσουν τοὺς ἑαυτούς τους ξυπνάει τὸ κακὸ μέσα τους.
.          Ὑπάρχουν πολλὰ εἴδη ἀνθρώπινης διαστροφῆς. Ἐξ αἰτίας τῆς ἄρνησης νὰ ἀνεχτοῦν τὴν αἴσθηση τῆς «ἁμαρτωλότητάς» τους, οἱ κακοὶ ἄνθρωποι γίνονται ἀδιόρθωτοι συσσωρευτὲς ἁμαρτίας. Γιὰ νὰ φέρω ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία μου, εἶναι ἄνθρωποι ἄπληστοι. Ἔτσι γίνονται φιλάργυροι – τόσο φιλάργυροι, ὥστε τὰ «δῶρα» τους μπορεῖ νὰ γίνουν δολοφονικά. Στὸ βιβλίο μουὉ Δρόμος ὁ λιγότερο ταξιδεμένος³, ἔδειξα ὅτι ἡ βασικότερη ἁμαρτία εἶναι ἡ νωχέλεια. Στὸ ἑπόμενο ὑποκεφάλαιο αὐτοῦ τοῦ κεφαλαίου δείχνω ὅτι μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἔπαρση καὶ ἡ ἐγωιστικὴ περηφάνια, γιατί ὅλες οἱ ἁμαρτίες μποροῦν νὰ διορθωθοῦν, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τοῦ νὰ θεωρεῖς τὸν ἑαυτό σου ἀναμάρτητο.Ἴσως ὅμως τὸ ποιὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία νὰ εἶναι θέμα συζητήσιμο. Ὅλες οἱ ἁμαρτίες σημαίνουν προδοσία καὶ ἀπομόνωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας. Ὅπως τὸ ἔθεσε ἕνας βαθὺς στοχαστὴς τῆς θρησκείας, ὁποιαδήποτε ἁμαρτία «μπορεῖ νὰ γίνει σκληρὴ σὰν τὴν κόλαση»:

«[...] Εἶναι δυνατὸν ἡ ψυχὴ νὰ φτάσει σὲ μιὰ κατάσταση ἀπέναντι στὴν ὁποία ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια ἡ Ἀγάπη εἶναι ἀδύναμη, ἐπειδὴ ἡ ψυχὴ ἔχει σκληρύνει ἀπέναντι στὴν Ἀγάπη. Οὐσιαστικά, ἡ κόλαση εἶναι μιὰ κατάσταση ὕπαρξης ποὺ δημιουργοῦμε στοὺς ἑαυτούς μας: μιὰ κατάσταση ὁριστικοῦ διαχωρισμοῦ ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα ὄχι τῆς ἀποκήρυξης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ τῆς ἀποκήρυξης τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, μιὰ ἀποκήρυξη ποὺ εἶναι αἰώνια, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἔχει γίνει ἀμετακίνητη καὶ ἐγωιστική. Ὑπάρχουν ἀναλογίες στὴν ἀνθρώπινη ἐμπειρία: τὸ μίσος ποὺ εἶναι τόσο τυφλό, τόσο σκοτεινό, ποὺ ἡ Ἀγάπη τὸ κάνει μόνο ἀκόμη πιὸ βίαιο˙ ἡ ἔπαρση ποὺ εἶναι τόσο σκληρή, ὥστε ἡ ταπεινότητα τὴν κάνει πιὸ περιφρονητικὴ˙ ἡ ἀδράνεια, τελευταία καὶ καλύτερη, ποὺ ἔχει κυριαρχήσει στὴν προσωπικότητα μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστε καμία κρίση, καμία ἔκκληση, κανενὸς εἴδους παρακίνηση δὲν μπορεῖ νὰ τὴ δραστηριοποιήσει, ἀντίθετα μάλιστα τὴν κάνει νὰ θαφτεῖ ἀκόμη πιὸ βαθιὰ στὴν ἀκινησία της. Ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τὴν ψυχὴ καὶ τὸν Θεό˙ ἡ ἔπαρση μπορεῖ νὰ γίνει σκληρὴ σὰν τὴν κόλαση, τὸ μίσος μπορεῖ νὰ γίνει σκληρὸ σὰν τὴν κόλαση, καθένα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα μπορεῖ νὰ γίνει σκληρὸ σὰν τὴν κόλαση, καί, κυρίως, ἐκεῖνο τὸ εἶδος νωθρότητας ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὰ θεῖα, ἐκείνη ἡ ἀδράνεια ποὺ δὲν κάνει τὸν κόπο νὰ μετανοήσει, παρ’ ὅλο ποὺ βλέπει τὴν ἄβυσσο στὴν ὁποία κατακρημνίζεται ἡ ψυχή, ἐπειδὴ γιὰ τόσο καιρό, ἴσως μὲ μικροπράγματα, συνήθιζε τὸν ἑαυτό της νὰ ἀρνεῖται νὰ καταβάλλει προσπάθεια γιὰ ὁτιδήποτε. Μακάρι ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθεῖ καὶ νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ αὐτὴν τὴν νωθρότητα»⁴.

3. Ὅπ.π.

4. Gerald Vann (Τζέραλντ Βάν), The Pain of Christ and the Sorrow of God (Ὁ πόνος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ θλίψη τοῦ Θεοῦ). Ἐκδόσεις Temple Gate, Sprinfield, Illinois, copyright by Equin Press, 1947, σσ. 54-55.

πηγή