Προς «Κυκλευτάς, τοις Αγγέλοις και τη πομπή αυτών» Του θεολόγου Αριστείδη Πανώτη

Η λαϊκή σοφία προειδοποιεί ότι:  «Λαγός την φτέρη έσειε, κακό  του κεφαλιού του έκανε»!  Από καιρό διαπιστώνω την νοθεία του ενταύθα εκκλησιαστικού φρονήματος και  αισθάνομαι ως το ελάχιστο μέλος της Εκκλησίας το χρέος να επισημάνω την προπέτεια όσων κακοποιούν ιστορικές αλήθειες  επειδή ανδρώθηκαν σε οργανωσιακές αυλές από μαινόμενους ως Αίάντες ιεροκήρυκες και «τοις αγγέλοις και τη πομπή αυτών», οι οποίοι  τους φύτεψαν την αναίδεια και θρασύτητα για να ασχημονούν είτε ως νέοι, είτε ως μεσήλικες, είτε τώρα και γέροντες να ξεπετάγονται μέσα από ιστότοπους σαν τοξικά μανιτάρια που αυγαταίνουν στην εκάστοτε κοπριά της εκκλησιαστικής κακοδαιμονίας μας. 

  1. Ένας Κανονολόγος του περασμένου αιώνος, που τιμήθηκε από ην Εκκλησία ως «πρώτος τη τάξει» ιεράρχης, ο Καισαρείας Καλλίνικος Δεληκάνης,  ο οποίος σπούδασε στα νιάτα του ως λατίνος ιερέας το Κανονικό Δίκαιο της Ανατολικής Εκκλησίας σε περίφημες Σχολές της Ρώμης και προσήλθε στην Ορθοδοξία χωρίς να αναχειροτονηθεί σε εποχή σειράς αυστηρών Οικουμενικών Πατριαρχών. Δυστυχώς, πρόσφατα κόπηκε η γέφυρα επικοινωνίας με την μαρτυρική Κοπτική Εκκλησία με την πρωτοφανή στα χρονικά της Εκκλησίας μας «αναχειροτονίας»  προσελθόντος στην Ορθοδοξία Κοπτοορθόδοξου ιερέα. Η  ενταύθα  Διοικούσα Εκκλησία θα πρέπει πλέον να σκέπτεται να συναντήσει τον νέο εξαίρετο Κοπτορθόδοξο πατριάρχη Μακ. Θεόδωρο Β΄ ο οποίος είναι ο πλησιέστερος από οποιαδήποτε άλλο Πατριάρχη  της Ανατολής στην Εκκλησία μας Αυτό απέδειξαν οι θέσεις του Αγίου Νεκταρίου, που περιέθαλψε στη Ριζάρειο Κόπτες ιεροσπουδαστές και ένας μάλιστα αναδείχθηκε και Πατριάρχης, καθώς και οι έντιμες ενέργειες  του σπουδαίου κανονολόγου  πρ. Νευροκοπίου Γεωργίου Παπαγεωργιάδη.  Δυστυχώς αυτά προέρχονται από όσους υποτάσσονται στο διχαστικό σύνδρομο  για να προσβάλουν τα θετικά συμπεράσματα από τις συνομιλίες στό Aarhusτης Δανίας το 1964 και από τους πρόσφατους Διαλόγου που παρουσίασε στη Σύνοδο ο μακαριστός Νικοπόλεως Μελέτιος, που έφυγε με πικρία για την απαξίωση που εκδήλωσε η βραδύνοια όσων δέχονται  κελεύσεις από την «γεροντική» παρελθοντολογία !

  Ο αοίδιμος Δεληκάνης, ήταν βαθύτατος γνώστης και μύστης των Ιερών Κανόνων και  γι' αυτό υποστήριζε ότι:  «όποια θέση θέλω να υποστηρίξω συμφωνούν  και οι ιεροί Κανόνες»!  Και αυτό γιατί υπάρχουν τόσοι κανονισμένοι και αβεβαίωτοι και αντιφατικοί κανόνες, ειδικά στο λεγόμενο «Πηδάλιο», όπου για κάθε εκκλησιαστικό  ζήτημα βρίσκονται εύκολα τα αντίθετα κανονικά παραγγέλματα! Την αντιφατικότητα αυτή του Κανονικού Δικαίου μας διεπίστωσαν πολλοί ειδικοί θεολόγοι του 19ου και 20ου αιώνα  και γι΄ αυτό προτάθηκε προς μελέτη το  θέμα της «Κωδικοποιήσεως των Ιερών Κανόνων»  στο Α΄ Συνέδριο  της Ορθοδόξου Θεολογίας  στη Αθήνα 20/11 μέχρι 4/12  του  1936. Γι΄ αυτό και το θέμα αυτό αποφασίστηκε Α΄ Πανορθόδοξο Διάσκεψη της  Ρόδου που έγινε από τις 24/9 μέχρι 1/10 του 1961 να εξεταστεί ως πρώτο Διοικητικό ζήτημα της Εκκλησίας από την μελλούσα να συνέλθει Προσύνοδο των Ορθοδόξων. Επομένως, μόνον κακόπιστα μυαλά μπορούν να εμπλέκουν το θέμα της διδακτορικής διατριβής του Πατριάρχη μας με πρόθεση καταργήσεως των υπαρχόντων κανόνων  για την «συμπροσευχή».  Τέτοιας ποιότητος «θεολόγοι» και κληρικοί είναι οι δυσφημούντες τον Πατριάρχη μας. 

  2.  Και βέβαια γνωρίζω τις διάφορες θέσεις και απόψεις που διατυπώνονται. Μάλιστα πρόσφατο δημοσίευμα, που στηρίζεται στην «κανονική αυστηρότητα» (summumjus- rigueur), δημιουργεί την εντύπωση πως ο συντάκτης του δεν πληροφορήθηκε ποτέ ότι όταν μεταβάλλονται οι συνθήκες που υπαγόρευσαν την έκδοση ενός κανονικού ορισμού στην Εκκλησία, που πάντα επιστατεί ο Παράκλητος,  ακολουθεί τον ορισμό του  Παύλου ότι : «ἐξ ανάγκης και μετάθεση νόμου γίνεται» (Εβρ. ζ΄12). Είναι γνωστό ότι κοντά στην «Ακρίβεια» προς συντήρηση της ενότητος υπάρχει και η λογική παρέκκλιση της «Οικονομίας», που δεν θίγει το δόγμα, ούτε και ακυρώνει το βασικό πνεύμα του κανόνα. Επομένως, εξ αιτίας της αλλαγής των αρχικών  συνθηκών, κατά τις οποίες τέθηκε ένας κανόνας, αυτός μπορεί  να ερμηνευθεί διαφορετικά για να ανασταλεί  κάθε τι που εμποδίζει  την πορεία προς  σωτηρία των ψυχών. Και γι' αυτό ο Μέγας Βασιλείος συμβούλευσε την «χρονικώτερη συνδιαγωγή και την αφιλονεικότερη συγγυμνασία»από όσους  αποδέχονταν την Τριαδική βάση της Θεότητος κατά τα συμφωνηθέντα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο,  όταν προέκυψε η διαφωνία μεταξύ των «Ομουσιανών» και «Ομοιουσιανών». Ως γνωστόν στα χρόνια του Μ.Βασιλείου η λέξη αίρεση αποδιδόταν κυρίως σε ετερόθρησκους και αλλοτριωμένους από αντιτριαδικές αντιλήψεις και οι διαφωνούντες στη θεολογική  «ορολογία» καλούνται να συμφωνήσουν με την «συγγυμνασία». Την θέση αυτή αποδέχονται σήμερα και όσοι «συμπροσεύχονται», αλλά και οι Οικουμενικοί Οργανισμοί όπως το Π.Σ.Ε., ΚΕΚΕ  κ.τ.λ.  Εξ αυτού και  οι σημερινοί αντιτριαδικοί, Χιλιαστές, Κουάκεροι, Μενονίτες, Στρατός Σωτηρίας, Χρ. Επιστήμη κτλ. εφ' όσον  δεν συμμετέχουν δια της Εκκλησίας τους στην Θεία ζωή της Αγίας Τριάδοςαποκλείονται από τις συμπροσευχές!

  Στον  πανίερο τόπο  της Αναστάσεως του Κυρίου, που περιγράφει τόσο ζωντανά ο Κωνσταντίνος  Οικονόμος ο εξ Οικονόμων, οι προσευχές παρ'ότι γίνονται κατά «την ιδία τάξη σε ίδιους τόπους» έχουν χαρακτήρα κοινής προσευχής γιατί όλοι οι συγκεντρωμένοι είναι ενωμένοι «εν Χριστώ» με την πίστη στην Αγία Τριάδα ως τέκνα του «Αυτού Πατρός» και βαπτισμένοι κατά τις ίδιες παραδόσεις εκάστου στη Χάρη του «Αγίου Πνεύματος» . Γι' αυτό  ο ιερός  Χρυσόστομος διακηρύττει πως: «ο Αυτός Χριστός καταγγέλλεται»! Αυτή είναι η Πατερική Διαγνώμη που ακυρώνει κάθε  ιδιωτική γνώμη παλαιότερου Πατέρα ή νεότερου εκκλησιαστικού προσώπου. Προ πάντων δεν ακυρώνεται από σοφιστικά γυμνάσματα «Θολολογούντων» που υποτιμούν τα ιστορικά πεπραγμένα της Εκκλησίας και την διαχρονική τακτική της, που σήμερα επιχειρούν να δυσφημίσουν στην Συνείδηση της Εκκλησίας, προς αυτοδικαίωση και κατίσχυση των πλανών τους με διαβολικό ζήλο!

  3.  Ως στενότατος αδελφικός φίλος, με αποδείξεις που γνωρίζουν αρκετοί, του Ετεοκλή Θεοδωρόπουλου, του μετά π. Επιφανίου, θα ήθελα να διαμαρτυρηθώ για την πνευματική τυμβωρυχία που επιχειρείται σε βάρος του από σκυλευτές της έντιμης και αδέκαστης παρουσίας του.  Ο  π. Επιφάνιος ήξερε γράμματα και Θεολογία, αλλά είχε αδυναμία στην αντιδραστική Απολογητική, στην αντιρρητική Θεολογία και πολλές φορές, καλή πίστει, το πνεύμα του παρωξύνετο στα άκρα της αντιδικίας. Όταν έγραψε την γνωστή επιστολή προς τον πατριάρχη Αθηναγόρα για να καλύψει  την αυτόβουλη  «ακοινωνησία» του Φλωρίνηςκαι του Ελευθερουπόλεως, που θα είχε συνέπειες γιατί έθιγαν τα πνευματικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριάρχη στις «Νέες Χώρες»,  τότε ο π. Επιφάνιος μετέγνωσε. Συνέβη όμως και με  αυτόν ότι μου είχε συμβεί και με τον μακαρίτη φίλο μου  Φώτη τον Κόντογλου. Μαζί μου συμφωνούσε και όταν με διαδεχόταν κάποιος ζηλωτής συμφωνούσε και μαζί του!  Δεν θέλω να αναμνηστώ την ευθύνη του π. Επιφανίου στη μάχη για το  «Μεταθετό» που ήταν τότε ο θεωρητικός στρατηγός της. Η κατάχρηση του «Μεταθετού» από ιεράρχες που επιδίωκαν να αναβαθμιστούν προσβλέποντας συνήθως στον θρόνο του Αθηνών ή και σε προσωπική δύναμη στην Ιεραρχία δεν έπρεπε να ακυρώσει  την ασφαλιστική δικλίδα της Οικονομίας που εκ παραδόσεως αιτιολογημένα τηρούσε η Εκκλησία για άξιους ή εκτεθειμένους στην περιοχή τους ιεράρχες. Η μονομερής  παρέμβασή του π. Επιφανίου, χωρίς βέβαια να το επιδιώξει ο ίδιος,  εξώθησε την ιερόσυλη θρασύτητα Καντιωτικών και αδέσποτων Παλαιοημερολογιτών για να εισβάλλουν με βαρβαρότητα και στο Ιερό Βήμα ακόμη για να διακόψουν τις χειροτονίες των νέων επισκόπων! Αυτού του γεγονότος έχω προσωπική πείρα! Τότε στην ανάπτυξη της θεωρίας της επιθετικότητας των παλαιών Αλεξανδρινών Παραβολλάνων βασικός θεωρητικός ήταν πρόσωπο που πολύ ταραχή έκτοτε προσφέρει στην Εκκλησίας μας μέχρι σήμερα κατά καιρούς και κατά τόπους  (Βλέπε Θ.Η.Ε. τ. Α΄ σελ. 582-586).  Τα τότε θλιβερά γεγονότα ήλθαν στη μνήμη μου όταν κάποιος  κληρικός  μνημόνευσε ως δήθεν έγκυρες συνοδικές αποφάσεις περί βαπτίσματος κάποια γεγονότα που συνέβησαν το 1755 και αισθάνομαι το χρέος να του υπενθυμίσω με ποιούς  τραμπουκισμούς βγήκαν αυτές οι «αποφάσεις»! Το 1753  ένας αλιτήριος καλόγερος, ο Αυξέντιος από το Κατιρλί, κάτι σαν του σημερινούς Ψευτοζηλωτές, είχε φανατίσει με ψεύδη κάποιους πιστούς και ζητούσε να επιβάλει οχλοκρατικά στον  πατριάρχη Παΐσιο Β΄ και στους συνοδικούς την ακυρότητα του βαπτίσματος των Αρμενίων. Εισέβαλε λοιπόν στο Φανάρι και ξυλοκόπησε τον Πατριάρχη και τους συνοδικούς,  απαιτώντας την άνοδο στο Θρόνο για δεύτερη φορά  του φίλου του πρώην Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Ε΄! Υπό αυτές λοιπόν τις συνθήκες  βγήκε η γνωστή συνοδική απόφαση του 1755 ( Βλέπε: Κομνηνού Υψηλάντη. Τα Μετά την Άλωσιν. Κων/πολη 1870 σελ. 369-370).

Ασφαλώς δεν θα πρέπει να παραβλέπεται  και το κλίμα δυσαρέσκειας που επικρατούσε την ίδια περίοδο στο Φανάρι εναντίον της Ρώμης για την παρέμβασή της στην διαδοχή του Αντιοχειανού Θρόνου  με τον διορισμό του Κύριλλου Τάντα, ως  πρώτου  Μελχίτη πατριάρχη! Γι' αυτό και σιωπηρά  επεκτάθηκε το ακάνονο αυτό κείμενο και στούς ΡΚαθολικούς προς πρόληψη του διχασμού του ορθοδόξου ποιμνίου του Πατριαρχείου Αντιοχείας. 

Επομένως, αφήστε τον μακαριστό π. Επιφάνιο να αναπαύεται στις προσευχές των ενάρετων πατέρων του Κοινοβίου της Κεχαριτωμένης,  γιατί αυτό είναι τελικά το σπουδαιότερο έργο που πρόσφερε στην Εκκλησία πριν κατηγορηθεί, και αυτός, ως πρόδρομος του Νικολαϊσμού για το  σπουδαίο μεταφραστικό και λοιπό έργο του.

 4. Τώρα θα έλθουμε στην πλέον καταταλαιπωρημένη εν Αγίοις προσωπικότητα - μόνον εν Ελλάδι - την τελευταία πεντηκονταετία, του μητροπολίτη  Εφέσου  Μάρκου του Ευγενικού. Η ανύψωση της Εκκλησίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως σε ισοδύναμη αποστολική Καθέδρα με τηνΠροκαθημένη της Αγάπης Παλαιά Ρώμη είχε ως συνέπεια τη συχνή διατάραξη της ειρηνικής κοινωνίας μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης Καθέδρας της τότε Μίας Εκκλησίας του Χριστού.  Μάλιστα, μεταξύ των ετών 337 έως το 843,  διακόπηκαν οι σχέσεις  τους επί 217 χρόνια. Κατά τα γεγονότα της παρεμβάσεως του πάπα Νικολάου Α΄ στα της χειροτονίας του ιερού Φωτίου συνέβη ό,τι και στις οικογένειες όταν δύο αδέλφια διαπληκτίζονται  για τη μοιρασιά  κοινής κληρονομίας. Τότε,  ακούγονται εκατέρωθεν οι σκληρότερες ύβρεις που εν προκειμένω κλήθηκαν αιρέσεις. Όμως οι περισσότερες από αυτές τις «αιρέσεις»  προϋπάρχουν αιώνες, όπως το Πρωτείο του Ρώμης κατά το θείο Δίκαιο πέντε αιώνες πριν, χωρίς να διαταραχθεί η ενότητα της Μίας Εκκλησίας.  Όμως από το 1054, που σκληρύνθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ των δύο πρώτων καθεδρών, οι μετά ταύτα αδέξιοι χειρισμοί των επάλληλων Διαλόγων αντί να ενώσουν μεγέθυναν το χάσμα μέσα στην Μία Εκκλησία. 

  Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το ποιό είναι το φρόνημα για την ενότητα της Εκκλησίας του Εφέσου  Μάρκου του Ευγενικού ας διαβάσουν τα Απομνημονεύματα του Συρόπουλου και το περισπούδαστο σύγγραμμα του Ιωσήφ Γκίλλ,  Η Σύνοδος της Φλωρεντίας(Αθήναι 1967), για να μάθουν τις ασκίαστες από τις μετά ταύτα εξελίξεις σκέψεις του. Ο Άγιος δεχόταν ότι η επανασυνάντηση Ελλήνων και Λατίνων για να λυθούν οι μεταξύ τους δογματικές, διοικητικές και λατρευτικές διαφορές είναι «Οικουμενική Σύνοδος από δύο ίσα μέρη». Και αυτό  χωρίς να αρθεί κάποιο Ανάθεμα, ούτε να αμφισβητήσει την κανονικότητα της αρχιερωσύνης του πάπα Ευγενίου του Δ΄, των αρχιερέων και των κληρικών του, ούτε να θέσει θέμα εγκυρότητος των μυστηρίων τους, ούτε να αρνηθεί συνεργασία για τη σύνταξη κειμένων απευθυνόμενων στον Πάπα. Ο Άγιος συμμετείχε  σε συγχοροστασίες μετά Λατίνων όπως την  Δοξολογία (TeDeum) ενάρξεως της Συνόδου και σε συμπροσευχές κατά τις συνομιλίες και σε δείπνα μετά καρδιναλίων και στις  πολλά άλλα πολλά που δείχνουν την συγκατάθεσή του για την πρόοδο των εργασιών της Συνόδου μέχρι την βεβιασμένη περάτωσή της που δικαίως προκάλεσε τις διαμαρτυρίες του γιατί από τότε διευρύνθηκε το χάσμα μέσα στον εσωτερικό μοναδικό κορμό της Εκκλησία. Ένα χάσμα που πρέπει να γεφυρωθεί  με ανιδιοτελή υπέρβαση των δυσκολιών για «να επανακτήσουμε την ακεραιότητα του Κυριακού σώματος», έλεγε ο αείμνηστος π. Γεώργιος Φλορόφσκυ,  «αφού όλες οι ιστορικές μορφές των παλαίφατων Εκκλησιών στην Ανατολή και στη Δύση εκφράζουν στην όλη δημόσια λατρεία τους την απόλυτη πεποίθηση πώς είναι ορθόδοξες Εκκλησίες»!,όπως παρατηρούσε από τον 19ο αιώνα ο σπουδαίος Δογματολόγος  Πατριάρχης Μόσχας Φιλάρετος.

   Η επανασυνάντηση των χριστιανών που πρότεινε το 1920  το Οικουμενικό Πατριαρχείο  υιοθετήθηκε και Πανορθόδοξα το 1961, καθώς και ο Διάλογος το 1964  που προχωρεί με αρκετές δυσκολίες.  Κάποιοι  που συνεχώς ανακυκλώνουν τα σφάλματα του παρελθόντων και δεν προσβλέπουν στην εντολή του Κυρίου «ίνα ώμεν»όπως τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος,  με κακεντρέχεια προσπαθούν από καιρό να εμβολίσουν  τον οικουμενικό πόθο της Συνειδήσεως της Εκκλησίας και γι' αυτό με βραδύνοια «ανακρίνουν» τα συνταχθέντα μόνο προς μελέτηκείμενα, όπως είναι και το κείμενο του Μπελεμεντίου, το οποίο καθρεπτίζει την αδελφότητα όλων των χριστιανών  της Μέσης Ανατολής  με την κατά πάντα  θαυμαστή εκκλησιαστική ζωή τους. Μια ζωή η οποία και έπρεπε να παραδειγματίζει και την ενταύθα Εκκλησία  για να μη  πληθύνεται  εδώ  η  Φαρισαϊκή μικροφροσύνη  του ψευτοζηλωτισμού από τους εωσφορικά βαττολογούντες  «κυκλευτές» καθώς και «οι άγγελοι μετά  της πομπής αυτών»!

   Α.Π.

 *Υ.Γ. Κατά το Αγιορείτικο γλωσσάριο «κυκλευτής» είναι ο καλόγηρος που δεν στεριώνει πουθενά και κατ' επέκταση είναι και εκείνος ο κληρικός που αποζητά ιεροκρυφίως πάντα και παντού, ακόμη και με ψευδώνυμο ιστότοπο προς «ζωάρκεια» των γνώσεων και της δημόσιας εικόνας του. 

  Α.Π. 

πηγή