ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ ΜΑΤΘΑΙΟΥ : Χαναναίας αρχ. Κοσμά Λαμπρινού

..Αλλά σήμερα βλέπουμε κι ένα άλλο θαύμα του Κυρίου, το οποίο έγινε έξω από την Ιουδαία, στα περίχωρα της Τιβεριάδος θαλάσσης, στη Τύρο και Σιδώνα. Μόλις έμαθε εκεί μια δυστυχισμένη γυναίκα της οποίας η κόρη της ήταν δαιμονισμένη, ότι περνούσε από τα μέρη της ο Χριστός δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Βγήκε να συναντήσει το Χριστό και να τον παρακαλέσει να θεραπεύσει το παιδί της. Ήθελε να βγάλει ο Χριστός τα δαιμόνια από τη κόρη της και να ελευθερωθεί. Αυτός ήταν ο πόνος της δυστυχισμένης αυτής μάνας. Αλλά, τι παράξενο! Ο Χριστός φαίνεται να μένει ασυγκίνητος, ο Χριστός φαίνεται να μην ακούει και να είναι απαθής στο πόνο και στη θλίψη της μητρός. Όμως, δεν είναι έτσι. Γιατί ο Χριστός ό,τι έκανε το έκανε για να φανερώσει μια μεγάλη αρετή που κρυβόταν μέσα στη ψυχή αυτής της γυναίκας. Και αυτή είναι η ταπεινοφροσύνη. 

Ναι, η ταπεινοφροσύνη. Γιατί η γυναίκα αυτή, αν και μη Ιουδαία, αν και ειδωλολάτρισσα, αφού ήταν Χαναναία, εν τούτοις ήταν πολύ ταπεινόφρων γυναίκα. Γιατί όταν ο Χριστός δεν απαντούσε στα αιτήματά της αυτή επέμενε. Κι αυτό μας διδάσκει, αδελφοί, ότι κι εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να επιμένουμε στη προσευχή μας. Να μη λέμε γιατί ο Θεός δεν μας ακούει αλλά να επιμένουμε. Η προσευχή να συνδέεται με την ταπείνωση και να είναι εκτενής και επίμονη, όπως μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Γιατί ο Θεός μπορεί πολλές φορές να αργεί αλλά ποτέ δεν ξεχνά τα αιτήματά μας.

Κι αυτό φαίνεται στο ευαγγελικό μας ανάγνωσμα. Η γυναίκα επέμενε και ο Χριστός δεν της έδιδε το ποθούμενό της. Σε σημείο που οι μαθητές του Κυρίου αγανάκτησαν και είπαν στο Χριστό να εισακούσει το αίτημά της. Ο Χριστός όμως που έβλεπε ότι μέσα στη γυναίκα κρυβόταν μαζί με τη ταπεινοφροσύνη και η πίστη της είπε ότι «ουκ απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα οίκου Ισραήλ» λέγοντάς της παράλληλα ότι δεν είναι σωστό να δώσει το ψωμί των παιδιών, δηλ. των Ιουδαίων στα σκυλιά, δηλ. στους ειδωλολάτρες. Σκυλάκι την έλεγε ο Χριστός αλλά αυτή δεν απογοητεύονταν, επέμενε να ζητά από τον Κύριο να θεραπεύσει το παιδί της. Έτσι έγινε υπόδειγμα ταπεινοφροσύνης και για μας τους χριστιανούς. Σαν πληγωμένο πουλί η γυναίκα αυτή έπεσε στα πόδια του Χριστού παρακαλώντας Τον να ελεήσει τη κόρη της. «Κύριε, βοήθα με», έλεγε.

Και ο Χριστός που είδε ακολούθως και την ταπεινή ομολογία της ότι πράγματι, ως ειδωλολάτρις, είναι ένα σκυλάκι, ζητώντας από το Χριστό όχι άρτο αλλά μόνο λίγα ψίχουλα του ελέους Του την ελέησε. Ναι, λέει η γυναίκα, ότι δεν είμαι άξια για μεγάλο θαύμα Σου, γι’ αυτό σου ζητώ ένα μικρό για σένα θαύμα. Και ο Χριστός βλέποντας τη μεγάλη της πίστη της λέει: «ώ γύναι, μεγάλη σου η πίστις, γενηθήτω σοι ως θέλεις».

Ναι, λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, η πίστη είναι συνδεδεμένη με τη ταπεινοφροσύνη. Η πίστη και η ταπείνωση της γυναίκας αυτής έκαναν καλά το κορίτσι της.

Αδελφοί μου! Οι πατέρες της Εκκλησίας δίνουν μεγάλη έμφαση σ’ αυτή την αρετή. Γιατί, όπως μας λέει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η ταπείνωση ανεβάζει τον άνθρωπο στον ουρανό ενώ ο εγωϊσμός τον ρίχνει στην κόλαση. Άλλωστε εξαιτίας του εγωϊσμού δεν έγινε ο Εωσφόρος αρχηγός των δαιμόνων;

Αναρωτιόταν κάποτε ένας άγιος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Αντώνιος, πως μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος από τις παγίδες του διαβόλου. Βλέποντας ο άγιος τις παγίδες που βάζει στο δρόμο μας ο διάβολος τον απασχολούσε το ερώτημα με ποιο τρόπο μπορούσε ο άνθρωπος να γλυτώσει απ’ αυτές. Και έλαβε την απάντηση από το Θεό ότι ο ταπεινόφρων άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει τις παγίδες του διαβόλου. Ο ταπεινόφρων άνθρωπος μπορεί να σωθεί ενώ ο εγωϊστής και υπερήφανος άνθρωπος δεν σώζεται. Και ο Αββάς Ποιμήν στα πρώτα χρόνια της μοναχικής του πολιτείας ρωτώντας τον άγιο Αντώνιο ποια είναι η μεγαλυτέρα αρετή στο Χριστιανισμό έλαβε ως απάντηση ότι είναι η ταπεινοφροσύνη.

Γι’ αυτό, αδελφοί μου, όλοι μας, πλούσιοι και πτωχοί, νέοι και γέροι, κληρικοί και λαϊκοί, άρχοντες και αρχόμενοι, άς φροντίσουμε να είμαστε ταπεινοί στη ζωή μας για να κερδίσουμε μαζί τη χορεία όλων των αγίων τη βασιλεία των Ουρανών. Αμήν!